 |
| Μία πολύ ευτυχισμένη στιγμή πριν σαράντα χρόνια. Ο φωτογράφος (εγώ) πίσω από το φακό. |
Τον τελευταίο καιρό στο blog συζητάμε πράγματα
πολιτικά και στενάχωρα. Σωστό είναι αυτό, μια που ζούμε σε μία δύσκολη εποχή.
Ωστόσο, ακόμα και στις πιο αρνητικές καταστάσεις υπάρχουν, έστω και λίγες,
καλές στιγμές. Όπως υπάρχουν και οι ωραίες στιγμές που κάποτε ζήσαμε και μας
συνοδεύουν ως αναμνήσεις. Καιρός να μιλήσουμε και για ευχάριστα.
Η ευτυχία, αυτή η τόσο
ποθητή κατάσταση, δεν είναι κάτι το μόνιμο. Ίσως αργότερα να θυμόμαστε μία
περίοδο σαν «ευτυχισμένη εποχή». Αλλά και αυτή ήταν μία διαδοχή ευχάριστων
στιγμών.
Για αυτές τις στιγμές θα
πρότεινα να μιλήσουμε σήμερα. Ποιες καταστάσεις, ποια πράγματα σας δίνουν, έστω
και για λίγο, ευτυχία; Κι αρχίζω να «δίνω το καλό παράδειγμα» απαριθμώντας
δικές μου στιγμές – και περιμένοντας τις δικές σας.
Είχα γράψει κάποτε παλιά ότι
τέσσερα πράγματα με κρατούσαν ζωντανό: το γράψιμο, ο έρωτας, το οδήγημα (ή
καλύτερα το ταξίδι με αυτοκίνητο) και οι γάτες μου.
Σκέπτομαι τώρα ότι λίγα
είπα (κι ας ήταν τα σπουδαιότερα). Προσθέτω: η παρέα με ένα ή δύο καλούς φίλους
(όχι συνωστισμός), το καλό φαγητό, το διάβασμα – κυρίως η ανακάλυψη ενός νέου
βιβλίου – και τα ψώνια.
Διευκρινίζω το τελευταίο:
αποδέχομαι ότι είμαι ζώον καταναλωτικόν – αλλά θεωρώ πως έτσι είναι κατά βάθος όλοι
οι άνθρωποι (εκτός από τους ασκητές). Ζω σημαίνει καταναλώνω και μόνο οι νεκροί
απέχουν εντελώς. Όταν μιλάω για ψώνια, εννοώ βόλτα στα μαγαζιά, χάζεμα και
μικροαγορές: ένα γκάτζετ, ένα βιβλίο, ένα πουκάμισο. (Δεν θα είχα αντίρρηση και
για μεγαλύτερα αποκτήματα – αλλά δεν υπάρχουν τα χρήματα). Όταν βλέπω κλειστά
μαγαζιά, μελαγχολώ.
Πολύ μου άρεσε παλιά και
ο «φωτογραφικός περίπατος». Περιπλάνηση και αναζήτηση φωτογραφικών θεμάτων.
Αλίμονο: τώρα με κουράζει. Η σοβαρή φωτογραφία απαιτεί γυμναστική. Σκύψε,
σκαρφάλωσε, πήδα…
Όταν αναφέρομαι σε καλό
φαγητό: μην φανταστείτε περίπλοκα και περίτεχνα εδέσματα – αυτά συνήθως μου
χαλάνε το στομάχι. Όσο γίνεται απλούστερα και εύκολα φαγητά, αλλά από εκλεκτά
συστατικά. Π. χ. από μία αστακομακαρονάδα προτιμώ λευκά μακαρόνια σωστά
βρασμένα με φρέσκο βούτυρο και αυθεντική παρμεζάνα (al burro που λένε και οι Ιταλοί). Και τρελαίνομαι για σούπες: από τραχανά μέχρι
μινεστρόνε κι από μανιταρόσουπα μέχρι φιδέ αυγολέμονο.
Και πάνω από όλα: η
μουσική. Τίποτα δεν μου δίνει μεγαλύτερο πλούτο και πληρότητα. Όλη η ΚΑΛΗ
μουσική: από Μπαχ μέχρι ρεμπέτικο. Ανάλογα με την διάθεση και με την ώρα
επιλέγω και βυθίζομαι μέσα στον ωκεανό των ήχων – απόλυτα και αδιατάρακτα
ευτυχής.
Και το μόνο μου παράπονο
είναι ότι θα πεθάνω χωρίς να έχω ακούσει όλες τις μουσικές και χωρίς να έχω
διαβάσει όλα τα βιβλία που έχω μαζέψει…
Μακρυά απο κοτόσουπες, κ. Δήμου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σημαίνει μακριά από κοτόσουπες. Είναι από εκείνα που αν δεν πιάνω στον αγέρα, δεν ζω αληθινά;
Διαγραφή"Τι σημαίνει μακριά από κοτόσουπες. Είναι από εκείνα που αν δεν πιάνω στον αγέρα, δεν ζω αληθινά;"
ΔιαγραφήΔεν νομίζω. Είναι μάλλον από κείνα που αν δεν πιάνεις στον αγέρα δεν είσαι συγχωριανός του σχολιάζοντα (σε χωριό 17 κατοίκων υποψιάζομαι).
Το βλέμμα και ή αγκαλιά του γιού μου μετά από μία δύσκολη μέρα.Δηλαδη κάθε μέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο συμφωνώ άλλη μια φορά! (Όχι πάντα και θα 'ταν μάλλον παράξενο αν όχι υποκριτικό).
Αυτό το ποστ έχει μια μικρή σχέση με τις "Λίστες" του Αυγούστου.
Στιγμές ευτυχίας:
Το σεξ (όχι γενικά, αλλά εκείνο που σε λιώνει!).
Το διάβασμα μυθιστορημάτων που δεν θέλω να τελειώσουν.
Ο καφές στη μοναξιά του πρωινού.
Τσίπουρο με απλούς καλούς μεζέδες και φίλους (πολύ λίγους και διαλεχτούς).
Μουσική στο σκοτάδι. Κυρίως μελωδίες, αλλά και φορές τραγούδια (περισσότερο νοσταλγικά).
Και τα ταξίδια με αυτοκίνητο (να οδηγώ και να σταματώ όπου θέλω).
Χ. Ρ.
Ας μιλήσω για τις τωρινές μου στιγμές ευτυχίας. Αν και δε πιστεύω ότι ευτυχία είναι στιγμές αλλά η κατάσταση την οποία νιώθεις όταν πορεύεσαι σταθερά στον δρόμο ζωής που έχεις επιλέξει ( Χόρχε Μπουκαϊ).Τώρα τελείωσα το ¨Για την αγάπη της γεωμετρίας" της τριανταφύλλου. Ωραία στιγμή. Επίσης το σημείο κορύφωσης του "Πεχλιβάνη" του Θανάση Παπακωνσταντίνου στη τελευταία του συναυλία που αισθανθήκαμε όλη την ίδια μέθεξη. ¨Οταν κάνω έρωτα με τη γυναίκα μου και γινόμαστε ένα. Το κρασί που θα με ζαλίσει. Οι άπειρες χαζομάρες με φίλους μετά από σοβαρές συζητήσεις.Μια βόλτα με το Civic μου που πάντα
ΑπάντησηΔιαγραφήμε δικαιώνει για το ότι το αγόρασα. Το κινητό μου Evolveo που ως strongphone πέφτει και δε σπάει. Τέλος όταν πηγαίνω στα μελίσσια μου και βλέπω τη βασίλισσα που μόλις γέννησε.
Nα διαβάζεις κείμενα ζουμερά σαν τα δικά σας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα τονωτικό τζιν τόνικ..
Να σου μπαίνει το αγαπημένο σου τζιν, μετά από ανθρωποκτόνα δίαιτα - ασιτία..
Να διαπιστώνεις με κάποιο τρόπο, ότι ακόμα σε σκέφτεται και ας μην εμφανίζεται (μην μιλήσουμε για αμοιβαιότητες στην αγάπη, που τέτοια θαύματα)..
Επίσης και συγγνώμη που σας ταλαιπωρώ και το "body surfing' (κολύμπι) all yaear long, ως χειμερινοί κολυμβητές του Αυγούστου, μια που εδώ στην Ελλάδα τα κρύα είναι μόνο μέσα μας..
Διαγραφήτο σημερινό θέμα μας είναι λοιπόν
ΑπάντησηΔιαγραφή"τί σε κάνει να μην είσαι στεναχωρημένος ίσον να χαίρεσαι;"...
Καλύτερη διατύπωση: "Ποιες αυταπάτες ευτυχίας σε κάνουν να διώχνεις την πανταχόθεν εισερχόμενη μιζέρια και δυστυχία;"
AΠΑΝΤΩ ΜΕ ΤΥΧΑΙA ΣΕΙΡΑ;
-Η μουσική! Κλασσικη βεβαίως [Μπαχ, Μοτσαρτ, Μπετόβεν, Μαλερ κατα σειράν και έπονται πολλοί..} ,Τζαζ, Fados, ρεμπέτικα. Θεοδωράκης της μελοποιήσης ποιητών, Χατζηδάκις και πολλοί άλλοι καινούργιοι και παλιοί...
-Το διάβασμα Το διαβασμα το διάβασμα (ακόμα και το άχθος του ΠΛΗΘΟΥΣ των αδιάβαστων που πάλι με κάνει να νιώθω ευτυχής επειδή προσμένω -ο ανόητος!- ότι θα μου δωρηθεί ο χρόνος να τα διαβασω πράγμα που δεν πιστεύω αλλα είπαμε "αυταπάτες")
-Η ευγνωμοσυνη στα ματια των ασθενών μου. Η εμπιστοσύνη τους.Η πλήρης ενσυναίσθηση ότι δεν τους εκμεταλλευτηκα ποτε...
-Το ανταμωμα με καποιον φίλο ωσπου ξαφνου συνειδητοποιώ περιχαρής σαν τον ξαναειδα μολις χτες παλι κι ας έχω να τον ιδω είκοσι χρόνια...
-Τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και δεν έχουν καμια -μα καμιά!!- πρόθεση να ακολουθησουν τα άρρωστα χουγια μου , τις ιδιότητες μου , τη δουλειά μου...
-Ο καφες που έκοψα μετα απο 55 χρόνια για λογους ιατρικους [ήμουν "χρήστης" όχι καταναλωτής]
-Να κολυμπώ ώρες και να ακούω μονάχα το νερό. Να καταδύομαι και να βουβαίνεται κάθε σαχλοτητα μεσα μου με την σοφή σιγή.
_Να περπατώ τα δώδενκα χιλιόμετρά μου ημερησίως.Κι αν δεν το κανω να νιώθω δυστυχής..
-Να ξανασυναντω τον Νικο Δήμου με την ίδια αγάπη όπως τον πρωτοσυναντουσα στα 1975(?) στα "Επίκαιρα"...
-Να ζω σε μια χώρα χωρίς ελπίδα και καποιος στην Τσιμισκή να παιζει βιολί.
-Οι γάτες μου!
-Η καλωσύνη όσων με ανέχονται [πρωτίστως της γυναίκας μου...]
-η αγάπη μου να δίνω χωρίς ανταλλάγματα που δεν με πρόδωσε ποτε. Μου ελαφρωσε αρκετά τη τσεπη αλλα μέ εκανε πάμπλουτο...
-Λύπη ΑΠΕΡΑΝΤΗ για τους ανθρωπους που δεν πρόλαβα να αποχαιρετησω "εγκαίρως¨" [καταλαβαίνετε: "Εχω δουλειές."Κατι τρεχάματα μωρέ!" Μαλακίες...]
αυτά τα ολιγα
και η φωτο οικοδεσπότη μου άψογη. Μεταλαβιά χαράς!
Δώδεκα χιλιόμετρα την ημέρα! Τι λες βρε θηρίο!
ΔιαγραφήXα! Μετρημένα!
ΔιαγραφήΠόση ώρα κάνετε για τα δώδεκα χιλιόμετρα; Πρέπει να είναι δυόμισι ώρες
Διαγραφή42 λεπτά ακριβώς πρωί και βραδυ στον ταπητα (στο 6.5 km/h) στο σπιτι.
Διαγραφή4 φορες την ημερα πηγαινέλα γρήγορα τη διαδρομή παρκινγκ -ιατρείο και τ' ανάπαλιν (1000 m /περίπου 12-15 λεπτά) σχεδόν όσο λέτε νομίζω...
Και γενικώς όπου μπορω να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου το κάνω...
Μπράβο σας, αν και το περπάτημα συνήθως προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα, σε κάνει να αισθάνεσαι δυστυχής
Διαγραφή#...σε κάνει να αισθάνεσαι δυστυχής#.
ΔιαγραφήΜάλλλον θα εννοείτε εξαιτίας αυτων που βλέπουμε περπατώντας...
Έχω να σας συστήσω δυό πολύ καλά βιβλία επ΄αυτού κι ευθυς θά αλλάξετε γνωμη:
-το "Περπατώντας " του Frederic Gros
και τη
-"Θεωρία του βαδίσματος" του Μπαλζάκ...
ΥΓ. [όχι πολυ άσχετο....] Ο τωρινός δήμαρχος της Θεσσαλονικης πεζοπορεί διαρκώς και σχεδόν πάντα χωρίς συνοδεία και παλατιανούς η σωματοφύλακες. Μοναδικη λαμπερή εξαίρεση απ΄οσους έχουν περασει τα τελευταία τριαντα χρόνια.
Ο κυρ Γιάννης είναι θεός...
ΔιαγραφήIσχύει αυτό που λέτε, παίζει ρόλο βέβαια και που περπατάς και με ποιες συνθήκες, και ποια εποχή
ΔιαγραφήΠεπατήσαμε στον χωματόδρομο, στα βότσαλα. Ζήσαμε τον περίπατο κάτω από την σφηκοφωλιά. Παρακάτω είναι η θάλασσα. Ένα ίσιωμα με γλιστρίδες. Όταν έβρεχε, τα σκουριασμένα μέλια, πότε σαν σμέρνες και πότε σαν μεγάλα πράσινα καβούρια. Ένα μεγάλο πράσινο καβουράκι χάνεται ανάμεσα στα ρηχά των μαύρων βράχων. Ψάχνει το δρόμο του για τον ωκεανό, μα δεν φεύγει. Το μέλι της περιοχής, το χώμα που το γεμίζει μια βροχή που δεν εξουσιάζεται, το χώμα της ελιάς συγκρατεί όλα τα παραπλέοντα καβουράκια.
ΔιαγραφήΠρος επίρρωση των ανωτέρω αναφερθέντων: "Με το ποδήλατο και με τα πόδια επιλέγουμε την αργή ζωή, μια ζωή που περνάει μπροστά μας με ταχύτητα τέτοια, ώστε προλαβαίνεις να δεις και να σκεφτείς, μια ζωή που έχει στιγμές αναμονής και δράσης, τον καιρό του σπείρειν και του θερίζειν. Μια ζωή ηδείας νωθρότητος. Όποιος πηγαίνει με το πάσο του, όποιος επιλέγει να βαδίσει, είναι ένας μικρός επαναστάτης, αφού σθεναρά αντιστέκεται στον αμείλικτο έλεγχο και τη βάναυση χρονομέτρηση κάθε αυστηρά προγραμματισμένης ανθρώπινης δραστηριότητας, από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε αλλά φοβόμαστε, σαν εθισμένοι από καιρό, να το κάνουμε. Ίσως γι'αυτό ο Τέοντορ Αντόρνο στα Minima Moralia σημειώνει πως <>".[Ηλίας Καφάογλου, Αυτοκίνητος κόσμος, εκδ. Ύψιλον].
ΔιαγραφήΔεν ξέρω γιατί αυτό το ποστ με συγκίνησε τόσο. Μόνο αυτό θέλω να πω από tablet. Επιφυλασσομαι για απάντηση στα ερωτήματα αύριο.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Μακάρι να χαιρομουν τη μέρα. Με ένα μπλακ-εντ-ντεκερ είμαι στο σπιτι από το πρωί....)
Το βιβλίο με την τρίχα παρηγορεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ χαρά που νιώθω όταν διαβάζω ένα βιβλίο και για κάθε βιβλίο λέω παντα το ίδιο " μα τι υπέροχο βιβλίο "
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κολύμπι στην θάλασσα
Ή ανατολή του ηλίου
Ή γιόγκα στο γυμναστήριο
Η jazz το βράδυ. Οι δονήσεις που ζωντανεύουν τη νύχτα και μετά χάνονται ξεχνιούνται. Είναι σαν τη ζωή, μια δόνηση και μετά η λήθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μοντελισμός
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα Online παιχνίδια
Το γράψιμο.
Το διάβασμα.
Το σινεμά και η Τηλεόραση.
Οι γάτες μου.
Οι πραγματικοι φίλοι.
Οι γονείς μου, το να ξέρω ότι είναι καλά, ασφαλής και χαρούμενοι και έχουν αυτά που τους χρειάζονται.
Και εννοείται και η Μουσική. Όλα τα είδη. Οπως είπατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν μπορώ κανένα ταξίδι.
Αγαπημενες στιγμες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ειμαι αγκαλια με την κορη μου και διπλα ο γιος μου με τον αντρα μου να βλεπουν ποδοσφαιρο.
Να νοιωθω τη θαλασσα γυρω μου.
Να διαβαζω διπλα στο αναμμενο τζακι.
Να χορευω σουστα!
Στο χιονι!!
Να κανω τους αλλους να γελουν.
Να ξεκαρδιζομαι στα γελια!
Να διαβαζω ενα βιβλιο και να μη θελω να τ αφησω ωσπου να τελειωσει .
Να δουλευω και να βρεχει.
Και να βρεχει σκετο!!
Το βραδινό μου σχόλιο που έγινε πρωϊνό!
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα από λίγο, αλλά και κάτι που λάμπει
------------------------------------------------------------
Νομίζω πως ευτυχία είναι το να σμίγει η ζωή σου με πρόσωπα (πχ κάποια που λατρεύεις ή και κάποιον που έχεις ως πρότυπο επί δεκαετίες) ή με μία κατάσταση (όπως η ευπορία) και αυτά να λειτουργούν, στη συνέχεια, ως πηγή διαρκούς χαράς και περηφάνιας.
Από την άλλη, δυστυχία είναι το αντίστροφο: να δεσπόζουν στο ζωή σου πρόσωπα που υποφέρουν (πχ παιδί με χρόνια βαριά νόσο) ή μια δυσάρεστη κατάσταση όπως οι συμφορές των ελαχίστων σου φίλων ή η παρακμή της πατρίδας...
Όταν ανταμωθήκαμε με την Αντιγόνη (αμφότεροι αποκατεστημένοι) πίστεψα ότι είμαι ο τυχερότερος άνθρωπος στον κόσμο, αφού αξιώθηκα μια τέτοια Πόλη, όπως θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός. Αλλά μετά από τρία χρόνια, άρχισαν να έρχονται θάνατοι αδελφών και αρρώστιες παιδιών κι άρχισαν όλα μέσα μου να μοιάζουν μάταια, κι ας μην είχε πάψει ποτέ του ο Ηρόδοτος να μου κλείνει πονηρά το μάτι: η ζωή γλυκός καρπός και πάντα κρύβει μόνο πίκρα.
Αλλά δεν παραπονιέμαι. Οι πίκρες μου φέρανε και τη χαρά, τη διαρκή χαρά και περηφάνια: τη γνωριμία μας και τη φιλία του Νίκου Δήμου.
Έκτοτε, οι στίχοι του Καβάφη "Εδώ που έφτασες // λίγο δεν είναι // τόσο που έκαμες // μεγάλη δόξα, ακούγονται αλλιώτικα στο ανάπηρο αφτί μου.
Με ευγνωμοσύνη,
Κάπα
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΝα ανεβαίνω στον Όλυμπο πεζοπορία, 3-4 μέρες. Το κάνω κάθε χρόνο. Ανταμοιβή μου μόλις φτάνω στις κορυφές: να διαβάζω στα βιβλία που κρατάνε εκεί πάνω, προστατευμένα μέσα σε μεταλλικά κουτιά οι ορειβατικοί σύλλογοι, απολαμβάνοντας τις ελεγειακές μπούρδες που αραδιάζει ο κάθε εκστασιασμένος πατριώτης, φυσιολάτρης ή επαναστάτης, από Ελλάδα και εξωτερικό. Έχει και αρκετά νόστιμα όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Όλυμπος τόπος που δεν πρόκειμαι να πάω πηγαιμό. Παρθενώνες και άλλες πέτρες, Ταϋγέτους, δεν επιθυμώ, Μ' αρέσει πιο πολύ πολύ το παρακαμπτικό μονοπάτι του ίδιου προορισμού. Ο ένας δρόμος με σκίνα και πόνο όταν επιστρέφουν τα κλαδιά, και άλλος δρόμος, κυκλικός, με ένα μεγάλο σχεδόν λευκό βράχο απέναντι στο κιτρινοκόκκινο βουνό το γκρεμισμένο. Ανάμεσα στον βράχο και στο βουνό και μονοπάτι και γκρεμός που περπατιούνται και υπάρχουν οπουδήποτε αν γεννηθεί κανείς στη Γη.
ΔιαγραφήΗ ευτυχία είναι επιλογή πιστεύω. Βλέπεις τα δεδομένα της στιγμής (ζεις στην πόλη ή στο χωριό;-είσαι πλούσιος ή φτωχός;- ο σύντροφός σου είναι αυτός που ήθελες ή όχι;) και επιλέξεις πως θα ζήσεις αν δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Αν η ζωή σε έφερε να ζεις στο χωριό π.χ. δεν σε πιάνει κατάθλιψη επειδή δεν έχει εμπορικά κέντρα αλλά βρίσκεις εκεί πράγματα που σε γεμίζουν (αχ αυτά τα βουνά...). Αν είσαι φτωχός δεν μιζεριάζεις επειδή ο γείτονας πετάγεται στο Λονδίνο για την πλάκα του, αλλά απολαμβάνεις ένα ταβερνάκι με δυο φίλους. Αν αναγκαστικά ζεις με κάποιον που δεν πολυγουστάρεις πλέον, καλύτερα βρες σε αυτόν 2-3 πραγματάκια που σε ικανοποιούν παρά να εστιάζεις σε 10 που σε εκνευρίζουν. Όλα αυτά δεν σημαίνουν απαραίτητα συμβιβασμό, αλλά μάλλον ρεαλισμό. Προσωπικά βρίσκω ευτυχισμένες στιγμές όταν ικανοποιώ το κορμί μου (καλό φαγητό-καλό σεξ με βασική προυπόθεση να ικανοποιώ και τη σύντροφο) , το μυαλό και την ψυχή μου (διάβασμα-μουσική) αλλά και όταν προσφέρω κάτι χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα (και μάλιστα όταν εκείνος που δέχεται τη βοήθειά μου δεν το ξέρει καν πως τον βοήθησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ευτυχία είναι λέξη των φιλοσόφων. Παραστέκεται εξευτελιστικά στη ζωή, γιατί ποτέ της ζωής την υγεία δεν αναγνωρίζει.
ΔιαγραφήΘα μπορούσες μήπως να... αναβαπτίζεις τους (σκέτους) Anonymous, π.χ. σε Anonymous-1, Anonymous-2,...? Είναι ~αδύνατο να παρακολουθήσεις καλά μιαν ανταλλαγή απόψεων με τη σημερινή ομωνυμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να παρέμβω στα σχόλια. Έχω μόνο τρεις επιλογές: να τα δημοσιεύσω, να τα σβήσω ή να τα χαρακτηρίσω spam και να τα κρατήσω σε εκκρεμότητα για ένα μήνα. Μετά σβήνονται αυτόματα.
ΔιαγραφήΕυχάριστες στιγμές λοιπόν…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνοντας κάτι δημιουργικό. Μπορεί να είναι οτιδήποτε.
Ένα καλό άρθρο, μια καλή παράσταση. Μια ωραία ταινία. (Ιδιαίτερα, μια καλή κωμωδία.)
Οι φίλοι μου. Οι – λιγοστές πλέον – φορές που συναντιόμαστε, ή μιλάμε.
Αλλά και γενικά, η αίσθηση της παρέας. Του ‘μαζί’.
Το φαγητό. Ναι, έχω κλάψει αρκετές φορές χάρη σε γεύσεις.
Η μουσική. Πάντα με ακουστικά. Να πάλλεται μέσα στο κεφάλι μου – να μη χάνω νότα. Και δεν ξέρω εάν κάποιοι το συνηθίζουν, αλλά στις μοναχικές ακροάσεις μου, κάποτε έπινα ποτό πάντα σε σχέση με τη μουσική. Ροκ με ουίσκι - ή μπέρμπον, ή ρούμι). Ρεμπέτικο με ούζο ή τσίπουρο. Κλασική με Αμαρέτο ντι Σαρόνο – ή Γραν Μαρνιέ, ή στη χειρότερη, με Ντραμπουί. Τώρα μόνος πίνω μόνο ρακή. Είναι το πιο ανώδυνο και αγνό ποτό που βρήκα.
Όνειρα. Με μάτια ανοιχτά. Αυξάνουν τις αναφορές μου σε σχέση με τον αληθινό κόσμο.
Οι επισκέψεις μου στη Θεσσαλονίκη. Σαν πόλη και σαν σπίτι. Η αίσθηση του οικείου. Του χώρου που ορίζω μόνο εγώ.
Η φωτογράφηση. Έχει δίκιο ο οικοδεσπότης: κουραστική ασχολία! Ιδίως (αυτό ίσως είναι το παράξενο) μέσα σε στούντιο. Σκύψε, κυλίσου, άλλαζε συνεχώς θέση, γονάτισε, πάρε αφύσικη στάση, να σκέφτεσαι συνεχώς εναλλακτικές και τεχνικές – εξουθενωτικό! Αλλά μια και μόνο καλή λήψη είναι υπέροχη ανταμοιβή.
Η δουλειά μου. Θα έπρεπε να τη βάλω πιο πάνω. Μου αρέσει και την απολαμβάνω. Πολλές φορές, ιδιαίτερα εδώ στην Αθήνα, στεναχωριέμαι που έρχεται το ΣΚ.
Και άλλα…
Τα διηγήματα του Η.Χ.Παπαδημητρακόπουλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆναμμα πρωινού τσιγάρου μέσα στην καταχνιά του θεσσαλικού κάμπου(νιώθω σαν άλλος Καραγάτσης).
Το χαμόγελο της ηλικιωμένης κυρίας στην τράπεζα που ζήτησε τη βοήθειά μου.
Ανάγνωση κυριακάτικης "Καθημερινής".
Τσίπουρο παγωμένο στα Ζαγοροχώρια.
Οι παραλλαγές Goldberg.
Οι διακοπές των Χριστουγέννων(και ό,τι άλλο διακόπτει την καθημερινότητα).
Αγαπητε κ. Τζιούτζιο...
Διαγραφήθα συμβεί κάτι αυτες τις μάρες που σας κάνει να χαρείτε πολύ. [ Μα πολυυυύ!].
Αφορά τον ΗΧΠ που αγαπάτε [και αγαπω επίσης] πολύ...
(Δεν σας λεω περισσότερα γιατί αποτελεί ,χμμμ ...Κρατικό μυστικό!)
#μάρες#:)
Διαγραφήόχι από το "άρες, μάρες, κουκουνάρες"
αλλά ...
από το ...μ έ ρ ε ς!
Γιατί με κρατάτε σε αγωνία; Μήπως θα κυκλοφορήσει καινούρια συλλογή διηγημάτων;
ΔιαγραφήΟχι, οχι! Ο Ηλιας [ΜΑΣ] "έκλεισε" σ΄αυτό το κεφάλαιο...
ΔιαγραφήΗ λέξη κλειδί είναι "κρατικό".
Αλλά περίμενετε. Άλλωστε και το σασπενς έχει τη χάρη του...
Τελικά όλους μας κάνουν τα ίδια πράγματα πάνω κάτω ευτυχισμένους. Γιατί τότε γίνονται και τόσα άσχημα στον κόσμο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι υπάρχουν και οι άσκημες στιγμές... σύντομα λέω να γράψω και γι αυτές...
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΠεριμένουμε αγαπητέ οικοδεσπότη! Δύσκολο θέμα σίγουρα, αλλά το 'χετε ξανακάνει (π.χ. στους "Δρόμους").
ΔιαγραφήΕμείς περιμένουμε κάθε νέο ποστ σαν καινούριο μικρό βιβλίο! Σαν ζεστό καρβελάκι που αχνίζει!
Χ. Ρ.
Αγαπημένες στιγμές:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν κάνεις κάτι με μεράκι, και λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, φτάνεις ορισμένες φορές, σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, σε επίπεδο πολύ υψηλότερο από αυτό που είχες προγραμματίσει ή φανταστεί αρχικά. Εκείνες τις στιγμές εντυπωσιάζεσαι με το πώς λειτουργεί η ζωή και με το πόσο απρόσμενα συναρπαστική μπορεί να γίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σπίτι της θείας Μπέμπας είναι δίπατο. Το πιο αστείο σπίτι του κόσμου. Γιατί η θεία Μπέμπα έχει το πιο αστείο χόμπι του κόσμου, πλέκει ζώα. Σκύλους, πάπιες, ποντίκια, πουλιά. Όταν τα πλέξει τα γεμίζει με εφημερίδες και τα ράβει. Στο τέλος καρφώνει τα μάτια. Τα μάτια αυτά είναι το καμάρι της θείας Μπέμπας. Είναι ίδια για όλα τα ζώα, ολοστρόγγυλα, μ’ ένα σκουριασμένο συρματάκι από πίσω. Υπάρχουν βέβαια σε διάφορα μεγέθη, αλλά τα μάτια είναι ίδια. Έτσι όλα τα πλεκτά ζώα της θείας Μπέμπας έχουν τα ίδια μάτια, πάπιες, σκαντζόχοιροι, πουλιά.
Δεν μάθαμε ποτέ από πού παίρνει αυτά τα μάτια. Όταν μας έπαιρνε η μητέρα μου μικρές για να επισκεφτούμε τη θεία Μπέμπα, η αδερφή μου κι εγώ τη ρωτάγαμε κάθε φορά, αν χρειαστούμε μάτια που μπορούμε να βρούμε; Τη ρωτάγαμε για να τη βάλουμε να μας πει, δύσκολα θα βρείτε, θα σας δώσω εγώ αν χρειαστείτε. Και απολαμβάναμε στα μάτια της την αγωνία μην ανακαλύψουμε την πηγή του θησαυρού της.
Η θεία Μπέμπα φοράει κάτι ολοστρόγγυλα γυαλιά με χοντρούς φακούς που κάνουν τα μάτια της να φαίνονται σαν τα μάτια των ζώων της. Σαν να τα κάρφωσε στο κεφάλι της αφού το παραγέμισε με εφημερίδες. Γιατί το γέμισμα με τις εφημερίδες είναι επίσης μυστικό, αλλά μόλις πιάνεις στα χέρια σου ένα ζώο, το χρατς χρατς την προδίδει.
Τα σχέδια για τα ζώα τα παίρνει από κάτι περιοδικά που έφερε μαζί της από τη Γερμανία, όπου έζησε τα πρώτα χρόνια με τον άντρα της και από όπου στάλθηκαν στον αδερφό της στην Ελλάδα τα λεφτά και το σχέδιο για το δίπατο. Αυτά τα περιοδικά δεν τα ‘χει δει κανείς, η θεία Μπέμπα λατρεύει τα μυστικά.
Βέβαια η θεία Μπέμπα έχει και κανονικό όνομα, τη λένε Χρυσούλα. Αλλά αυτό κοντεύει να το ξεχάσει και η ίδια. Γιατί κανείς δεν τη λέει έτσι, ακόμα και η ίδια λέει με την τσιριχτή φωνή της στο τηλέφωνο, Μπέμπα εδώ.
Η θεία Μπέμπα είναι ετεροθαλής αδερφή του παππού, αρκετά χρόνια μικρότερή του – άλλο ένα μυστικό της θείας Μπέμπας είναι η ηλικία της. Θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να τη μάθουμε. Η ίδια ισχυριζόταν ότι είχε περίοδο όταν ο παππούς μου έλεγε ότι πρέπει να είναι εξήντα χρονών.
Ο άντρας της θείας Μπέμπας, συνταξιούχος μηχανικός της ΔΕΗ, τη λατρεύει. Κάθεται ανάμεσα στα υπόλοιπα ζώα του σπιτιού, γιατί χρησιμοποιούνται και ως μαξιλαράκια στους καναπέδες παρά τα συρματάκια των ματιών τους, με το χαμόγελο του ανθρώπου που έχει επίγνωση του πόσο τυχερός υπήρξε. «Η Μπέμπα έχει καλλιτεχνική φλέβα», μας ανακοινώνει με το ίδιο χαμόγελο. «Η Μπέμπα είναι πολύ ευαίσθητη». «Η Μπέμπα δεν το τρώει το παστίτσιο». «Η Μπέμπα έχει τρεις μέρες να πάει τουαλέτα.» Και η Μπέμπα παίρνει το ανάλογο προς την ανακοίνωση ύφος.
Συνεχίζεται...
Το δίπατο της θείας Μπέμπας αποκαλείται πάντα έτσι, το δίπατο. Βάφουμε το δίπατο, λέει η θεία, όχι το σπίτι. Το δίπατο βρίσκεται σε μία άκρη της πόλης, σ’ ένα όμορφο, γωνιακό οικόπεδο γεμάτο μηλιές, κοντά στο ποτάμι. Το οικόπεδο είναι μόνο κατά το ήμισυ δικό τους, το υπόλοιπο είναι καταπατηθέν πεζοδρόμιο, του οποίου έχουν αφαιρεθεί οι πλάκες και τα άλλα διακριτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μηλιές δεν κάνουν ποτέ μήλα, ο άντρας της θείας Μπέμπας αρνείται να τις ψεκάσει. Κάθε χρόνο νομίζει ότι βρήκε τη λύση, άλλοτε τις βάφει με ασβέστη, άλλοτε ρίχνει στις ρίζες κοπριές, άλλοτε τις αφήνει ακλάδευτες. Αλλά κάθε χρόνο όταν τα μήλα γίνουν σαν μανταρίνια, γεμίζουν σκουλήκια και πέφτουν. Όμως ο άντρας της θείας Μπέμπας δεν πτοείται. Και ποτέ, μα ποτέ δεν ψεκάζει τις μηλιές όπως του λέει ο γεωπόνος γαμπρός του. Γιατί ο άντρας της θείας Μπέμπας έχει μία αδερφή, την οποία η θεία Μπέμπα δεν αναφέρει ποτέ.
Κάποια Χριστούγεννα όλο το σόι πήρε από τη θεία Μπέμπα δώρο γλυκό μηλαράκι. Αφού το πήρε απόφαση ότι ο άντρας της δεν πρόκειται ν’ αφήσει τις μηλιές να κάνουν μήλα, τα ‘κοψε πριν γίνουν και τα ‘κανε γλυκό. Εμείς, βέβαια, που είχαμε δει τα σκουλήκια του θείου σε μήλα που κείτονταν στο χώμα σε μέγεθος μικρότερο από τα μηλαράκια του γλυκού, δεν ανοίξαμε το βάζο.
Χτες το απόγευμα πήγα με την αδερφή της μαμάς επίσκεψη στης θείας Μπέμπας. Μας κέρασε σπιτικό λικέρ μηλαράκι. Για το θείο και τον εαυτό της δεν έβαλε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και το ήπια άσπρο πάτο. Η θεία μου έκανε δυο ώρες – νόμιζα ότι έβλεπα στο ποτήρι τα σκουλήκια του θείου, μου είπε όταν φύγαμε.
Η θεία Μπέμπα μεγάλωσε, λέω στη θεία μου στο δρόμο. Πόσω χρονών λες να είναι, με ρωτάει. Την κοιτάζω και σκάμε στα γέλια.
Ευαγγελία Χ.
Ωραιο κειμενο, ευχαριστουμε
ΔιαγραφήΜια τεράστια πιατέλα ζεστές τηγανιτές πατάτες μαζί με ένα κουβαδάκι μελιτζανοσαλάτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξανασυναντάς ποιήματα σαν κι αυτό του Νίκου Εγγονόπουλου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ ΜΠΕΣΣΑΛΕΛ
- Και η Εστέρ ;
- Τώρα έρχεται ... η δύστυχη ...
ALBERTO SAVINIO Ο Λορέντζος Μαβίλης
σαν ξαναεπιστρέψω
στη Θεσσαλονίκη
από την κόλαση
δεν θε ν'αφήσω τους αγαπητούς μου
τους Οβραίους πάλι να με ζουρλάνουνε
με τα
(( είδες Σολομωνίκο -τάδε σύνταγμα -
είδες Μωυσή -στον τάδε λόχο
τάδε διμοιρία - ή
ίσως να εσυνάντησες τον Αβραμίκο πουθενά ; ... ))
και άλλα ...
θα τους αρπάξω απ'τα μούτρα
τους αγαθούς τους πονεμένους ανθρώπους
και με φωνές και με σκουξίματα
θα επιμείνω να μου πουν
αν συνάντησαν πουθενά
ποτέ
- και τώρα που να βρίσκεται ;
την Εστερίκα
τη Ρίκα
τ'αστερι το λαμπρό
στα πρώτα ερωτικά μου χρόνια τα νεανικά
τα μικρατά μου !
ω ! το κελεπούρι του μεγάλου παρισινού βιβλιοπωλείου !
η χαριτωμένη γαλλιδούλα !
( με βαθειές ρίζες - όμως -
εις γην Χαναάν )
ω ! η υπέροχη γαρδένια
τ'άσπρο μου γιασεμί
με τα μαύρα βελούδινα
σπανιόλικά της
μάτια
ω ! ο ποιητικός απόηχος
των γιοφυριών πάνω στο Σηκουάνα
η φουντωτή ανθισμένη καστανιά
των μακρυών λεωφόρων
η μαγευτική γλυσίνα
των ανακτορικών πάρκων
η άκρως δονούμενη
θεσπέσια άρπα του Δαυίδ !
μα πως την έχασα
την άφατη την
ευτυχία
απ'τα χέρια μου !
οι δίνες της ζωής υπήρξαν η αιτία ...
παντού και πάντα την αναπολώ
πάντα τη σκέφτομαι
κι'ο νους μου τώρα και πάντα είναι
κοντά της
μήπως να μετανάστεψε - ως ποθούσε -
στο
(( Ερέτζ Ισραέλ )) ;
μήπως μου την εκάμαν
λουλουδάκι
οι απαίσιοι Νατσήδες ;
ή μήπως τώρα νάναι κάπου να μαραίνεται
και να μη
με θυμάται ;
Α! τι ωραίο ποίημα!
ΔιαγραφήΕυχαριστούμε Παναγιώτη που μοιράστηκες μαζί μας την ωραία στιγμή.
Πραγματι, πολυ ωραιο ποιημα
ΔιαγραφήΕυχαριστούμε Anonymous12 December, 2016 19:35 που μοιράστηκες μαζί μας αυτή την ωραία στιγμή σου την εκ του ωραίου ποιήματος αντλούμενη.
ΔιαγραφήΕυχαριστουμε κρυομολυνα που μας ευχαριστειτε και χαιρομαστε για την ευχαριστηση που αντλήσατε
ΔιαγραφήΗ απαγγελία του περιλαμβάνεται και στον τελέυταίο δίσκο του Νίκου Ξυδάκη "Ημερολόγιο 3" - γειτνιάζουσα με άλλες "μουσικές εξαίσιες και φωνές"...
ΔιαγραφήΤο ποίημα της Εσθήρ Μπεσσαλέλ
ΔιαγραφήBugün Pazar
ΑπάντησηΔιαγραφήBugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
Bu kadar benden uzak
Bu kadar mavi
Bu kadar geniş olduğuna şaşarak
Kımıldamadan durdum.
Sonra saygıyla toprağa oturdum,
Dayadım sırtımı duvara.
Bu anda ne düşmek dalgalara,
Bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
Toprak, güneş ve ben...
Bahtiyarım...
Nazım Hikmet
Σήμερα είναι Κυριακή.
Σήμερα μ' έβγαλαν πρώτη φορά στον ήλιο.
Κι εγώ πρώτη φορά στη ζωή μου σαστισμένος που ο ουρανός
είναι τόσο μακριά μου
τόσο γαλάζιος
τόσο πλατύς
έμεινα ασάλευτος.
Κατόπιν κάθισα με σεβασμό στο χώμα
γέρνοντας την πλάτη στον τοίχο.
Τούτη εδώ τη στιγμή τι σημαίνουν οι βουτιές στα κύματα,
ο αγώνας, η λευτεριά, η γυναίκα μου, τούτη εδώ τη στιγμή.
Το χώμα, ο ουρανός, κι εγώ…
Είμ' ευτυχισμένος…
Ναζήμ Χικμέτ
Ο Μ.Λουντέμης,γράφει απ τη Μακρόνησο,στο Ναζίμ Χικμέτ:
Διαγραφήhttp://www.toxotis.se/diafora/logotexnia/pioimata/lountemis.html
Μόνο ωραίες δεν είναι οι στιγμές που μας έφερες, Κάνεφ...
ΔιαγραφήΣε μεγάλο βαθμό είναι παράδοξο, δεδομένου της κατάταστης που βιώνουμε σαν χώρα αλλά ψυχολογικά είμαι ανεβασμένος, να πάω σε ψυχίατρο; :P, η βασική ενσχόληση και με ανεβάζει ψυχολογικά τις περισσότερες φορες, όταν έχω καλό συμπαίκτη και δεν βγαίνουμε τελευταίοι είναι το contract bridge αν και μιας και δεν διαβάζω και δεν παίζω πολύ δεν είμαι καλός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης με ανεβάζει η γυμναστική και φυσικά οι φίλοι, πλέον δεν έχω πολύ όρεξη για ταξίδια...
Απορώ: μιλάμε για ωραίες στιγμές και ακόμη δεν εμφανίστηκε καρουζιανός στίχος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, πηγαίνατε γυρευοντας...
Διαγραφή[...] Δὲν ξέρω, βέβαια, τί εἶναι εὐτυχία.
Γνωρίζω ὅμως τὸν ἀγώνα γιὰ δαύτη.
Δὲν ξέρω τί κρύβει ὁ ἔρωτας.
Γνωρίζω μονάχα
πὼς εἶναι οἱ ἑξήντα τέσσερες ἄνεμοι.
Γνωρίζω πὼς εἶναι ὅλες οἱ ἀνατολὲς τοῦ ἥλιου –
τέτοια τύχη
τέτοια τύχη!
Νίκος Καρουζος
[από το ποιημά του για τον Βλ. Μαγιακόφσκι]
Ο ψυχιατρος δεν ειναι καλος αν δεν συνοδευεται απο ψυχολογο. Ασε που οι φαρμακοβιομηχανιες ειναι κολλητες με τους ψυχιατρους. Οποτε ευτυχια σε ψυχιατρο αμφιβαλλω να βρει σε κανεις. Σε ψυχολογο ναι. Γιατι το παιζει φιλη σου κι ας μην ειναι;) Για το καταλληλο αντιτιμο βεβαιως. Αλλα αξιζει. Στο εξωτερικο παει 100 ευρω τα 45 λεπτά αλλα αξιζουν.... Μπαινεις χαλια και βγαινεις ανεβασμενος/η.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αλλος τροπος ευτυχιας για εμενα ειναι τα ζωα. Τα ζωα που επικοινωνουν με τους ανθρωπους. Τα οικοσιτα, τα πετ, ακομη και της φαρμας (οι κατσικες ειναι πολυ επικοινωνιακες, τα γιδια, τα προβατα ειναι λιγο στον κοσμο τους αλλα πολυ χαριτωμενα λιωνω οποτε βλεπω μικρο προβατο). Τα αλογα επισης, μιλανε σχεδον. Τα χασκυ και τα λυκοειδη γενικως, οταν δεν σε τρωνε, ειναι τα κολητηρια σου.
Η μεγαλυτερη ευτυχια ή εστω απο τις μεγαλυτερες ειναι να ξεπερασεις τον φοβο για τα ζωα και να κανεις μερικα ζωα φιλους πολυ κολλητους. Το λεω επειδη καποτε μεχρι 10 ετων εβλεπα σκυλο ή γατα και ετρεχα στια 3 χιλιομετρα να σωθω απο το 'τερας'. Με ειχε κολησει η αδερφη μου αυτην την αποψη για τα ζωα. Την εχουν πολλοι Ελληνες δυστυχως. Αν καταφερει ομως καποιος να ξεπερασει αυτο το προβλημα /τη φοβια, τοτε εχει αμεσως πραγματικους φιλους, τετραποδους, πολυ πιο πιστους απο τους διποδους!
Στο πανεπιστημιο δεν ειχα χωρο για σκυλο σπιτι αλλα στο ΤΕΙ ερχονταν ολοι οι αδεσποτοι να με γνωρισουν και να τα πουμε. Ενας εξ αυτων επαιζε και ποδοσφαιρο με τους φοιτητες (δεν λεω αστειο). Ενας γερμανικος ποιμενας δηλαδη, αδεσποτος, παροτι το παρουσιαστικο του τρομαζει οποιον δεν ξερει απο σκυλια, ηταν υπερβολικα φιλικος με τους ανθρωπους σε σημειο που του ελεγα 'να μην εισαι και τοσο φιλικος ρε...'. Διαβασα καποτε οταν ολα τα σκυλια στο τει τα φωλιασαν καποιοι οταν εγω ειχα φυγει απο εκει. Οποτε αμφιβαλω αν ζει τωρα. Εις αιωνιαν....Ωστωσο σκεφτομαι τη σκηνη με τον σκυλουρα να κλωτσαει την μπαλα για να βαλει γκολ και τρελενομαι (και παλι ,και παλι, και παλι) απο τα γελια. Εδω και 10 χρονια σχεδον ;/ Ηταν μια ευτυχης στιγμη δηλαδη.
Ωστωσο επειδη εχω χασει ζωα ειτε δικα μου ειτε απλως γνωστα μου απο φωλες τα ζωα δινουν και τις μεγαλυτερες δυστυχιες. Δεν φταινε αυτα ομως. Φταινε οι διποδοι σαδιστες που ζουν αναμεσα μας ανενοχλητοι απο το Νομο.
Οταν εκανα καποτε σνορκελινγκ μια φορα ημουν σιγουρη οτι τα ψαρια προσπαθουσαν να μου μιλησουν με τον τροπο τους διοτι εβγαινανα πο τους βραχουν για να με τσεκαρουν. Μερικα τα βλεπεις πως κουνανε τα ματια τους και εστιαζουν το βλεμμα τους πανω σου και αναρωτιεσαι, γιατι θεωρεις οτι μονο ο ανθρωπος ειναι εξυπνο ον και επικοινωνει;
Η μεγαλυτερη ευτυχια για εμενα ειναι δηλαδη οταν βλεπω ενα μη ανθρωπινο ζωο να προσπαθει να μου μιλησει ή να μου πει κατι. Διοτι η επικοινωνια στα μη ανθρωπινα ζωα συνηθως σημαινει φιλια. Τωρα, αν αρχισει να ουρλιαζει και να κτυπα τα ποδια του κατω ή ανα ειναι ψαρι να αρχισει να κανει τρελους κυκλους γυρω σου, τοτε δεν το βλεπω για τοσο φιλικο... Αλλα τουλαχιστον τα ζωα θα σε φανε απο πεινα, ενω οι ανθρωποι απο σκετη χολη!
Ωραίες στιγμές αποτελούσαν οι τρεις βδομάδες που περάσαμε πρόσφατα με τη σύζυγο στην παλιά γειτονιά μας, στο Long Island NY και οι αναμνήσεις του. Κάθε μέρα καλεσμένοι από φίλους και συγγενείς σε δεξιώσεις, νυκτερινά κέντρα και θεάματα. Την ημέρα ψώνια για ρούχα, υποδήματα και gadgets κι ανταλλακτικά για τα αυτοκίνητα, τις μηχανές και το σκάφος. Από τα πλέον εντυπωσιακά, ένα usb stick μικρότερο από τον αντίχειρα που μπαίνει στην θύρα HDMI της τηλεόρασης και βλέπετε όλα τα διεθνή κανάλια και ταινίες. Ένα άλλο πολύ χρήσιμο εργαλείο είναι ο ενισχυτής μπαταρίας (battery booster). Έχει μέγεθος μεγάλου κινητού τηλεφώνου και τη δυνατότητα να βάλει μπροστά αυτοκίνητο και σκάφος. Με τα πρώτα κρύα στην Αθήνα διαπίστωσα τη χρησιμότητα του. Ένα πρωινό η μηχανή δεν πήρε μπροστά, έβγαλα το μικρό booster από κάτω από το κάθισμα και το σύνδεσα στη μπαταρία του αυτοκινήτου. Γύρισα το κλειδί και πήρε με την πρώτη. Ευτυχία ήταν να πάω στην τροχαία για να βγάλω άδεια οδήγησης που την είχα χάσει. Η όλη διαδικασία διήρκησε δύο λεπτά σε αυτόματο μηχάνημα, χωρίς καν να έρθω σε επαφή με υπάλληλο. Ευτυχία ήταν που οι άνθρωποι ήταν παντού ευγενείς και το περιβάλλον καθαρό. Αν δεν είχα παιδιά και εγγόνια στην Ελλάδα, δεν θα ξαναγύριζα, ούτε για διακοπές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα gadgets ξέχασα να αναφέρω το καλύτερο, το καινούργιο μου Apple Watch. Τώρα δεν χρειάζεται να βγάλω το iphone από την τσέπη για να μιλήσω. Μιλάω από το ρολόι μου. Επίσης με θυμίζει να ασκηθώ, βλέπω τον καιρό, χρηματιστήριο, μηνύματα κα.
ΑπάντησηΔιαγραφήπερισσότεραπερισσότεραπερισσότερα περί..., Sakis.
ΔιαγραφήΕμένα αυτά κι άλλα με κάνουν ευτυχισμένο. Εσύ Anonymous nothing δεν θα γνωρίσεις ευτυχία γιατί είσαι άρρωστος από … ζήλια.
ΔιαγραφήΕπαναλαμβανόμενη ιεροτελεστία κατά την τελευταία ημέρα των καλοκαιρινών διακοπών. Ξανοίγομαι αρκετά, ώστε να μη με ενοχλούν οι παρακείμενοι λουόμενοι. Ξαπλώνω ανάσκελα και απολαμβάνω: ο ήλιος με πυρώνει, ενώ ακούω μόνο την ανάσα μου και το σύρσιμο της άμμου στο βυθό. Επιστροφή στην αθωότητα της μήτρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μακαρόνια τρώγονται αν δεν είναι μακαρόνια χονδρά. Και χωρίς τυρί. Μόνο με ντομάτα, λάδι, αγγούρι, ελιές, μαρούλι, ψωμί. Οι μικρές ελιές υπενθυμίζουν τις μικρές κυρίες που πέρασαν τα μάτια μου και ανέβηκαν στον Σείριο. Οι θεωρίες των Βαβυλωνίων δεν ισχύουν. Είναι και ο Σατανάς δημιούργημα του Θεού. Δεν είναι άκτιστος. Οι μικροί αυτοί δαίμονες δεν είναι γεννήματα της φαντασίας μου. Υπάρχουν. Ζουν. Οι μικρές κυρίες καταναλώνονται όπως τα λιανά μακαρόνια θέλγουν. Ας μην οι θεολόγοι γελοιοποιούν την έννοια του Σατανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Ηγουμένη - ολόκληρη γαστρονομική θεολογία σε τρεις αράδες. Δεν έχει σχέση με το θέμα - αν και η μακαρονοσαλάτα με ελιές μπορεί να χαρίσει μία ευχάριστη στιγμή...
ΔιαγραφήΞαναδιαβάστε τη συνταγή της Ηγουμένης οικοδεσπότα. Είναι ένας ύμνος στους μικρούς δαίμονες που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από τα αγγούρια. 'Ετσι Ηγουμένη?
ΔιαγραφήΕπειδή το κείμενο αναφέρει το "εθνικό" φαγητό μας την εποχή του ανηψιού Καραμανλή την αστακομακαρονάδα, έφαγα για πρώτη φορά στη ζωή μου πριν από λίγους μήνες και ήταν αδιάφορη, υποθέτω ότι πολλές θα είναι γευστικότατες αλλά μάλλον οι περισσότεροι τις έτρωγαν για να μην τους πέσει η μούρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτόν τον καιρό, οι λίγες στιγμές ηρεμίας είναι ο,τι πιο ωραίο μπορεί να μου συμβεί μεσ'την μέρα. Είναι τόσο μικρής διάρκειας που μόλις και προλαβαίνω να χαιδέψω τον αγαπημένο μου Γατούλη, να κάνω ντους αφήνοντας αρκετή ώρα το νερό να τρέχει πάνω μου, να πιώ με την ησυχία μου τον πρωινό καφέ διαβάζοντας εφημερίδα, να κάνω το γρήγορο περπάτημά μου, να πω μιά καλή κουβέντα με την υπάλληλο του φούρνου, να φάω με την ησυχία μου το βράδυ απολαμβάνοντας τα ενα-δυο ποτήρια κρασι που πίνω, να μιλήσω για λιγο απερίσπαστη στο τηλέφωνο με την κόρη μου που ζει στο εξωτερικό, να κάτσω στον καναπέ μη κάνοντας τίποτα, να ακούσω μουσική πριν κοιμηθώ. ΟΛΑ αυτά και άλλα τόσα ειναι (ήταν) οι ωραίες στιγμές μου. Θα ήθελα να μπορέσω σύντομα να τις ξαναβρώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ευχόμαστε!
Διαγραφήκαλημέρα!
@lia Ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχία ή αγάπη;
ΑπάντησηΔιαγραφή----------------------------------------------------------------
Ήταν ένα νησί όπου ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση και η Αγάπη, αλλά έμαθαν ότι θα βούλιαζε.
Η Αγάπη έμεινε τελευταία και μόνη, ώσπου πήρε να βουλιάζει…
`Όχι, δεν μπορώ να σε βοηθήσω’ απάντησε ο Πλούτος. `Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα `.
`Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου’ είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
`Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!' είπε ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος
`Γνώση, ποιος με βοήθησε';
- `Ο Χρόνος. Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη'.
Του Μάνου Χατζηδάκι
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
ΑπάντησηΔιαγραφήκι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
(Χριστιανόπουλος)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
(Σεφέρης)
Αντι να μοιραζομαστε καποιες ομορφες στιγμες,κατι πραγματικο,γραφονται στιχακια και φανταστικες ιστοριουλες απο βιβλια.Ποιος ο λογος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως γιατί ταυτιζόμαστε με αυτό το κείμενο που εκφράζει καλύτερα από μας αυτό που νιώθουμε.
ΔιαγραφήΕπειδή ο (ένας, έστω) στίχος που ανακαλύπτουμε τυχαία και φέρνει τα πάνω-κάτω στο νου και στην ψυχή μας, αποδίδει καλύτερα αυτά που νιώθουμε, όσα μας πονάνε κι εκείνα που μας πυρπολούν.Τα δικά μας ορνιθοσκαλίσματα φαντάζουν ωχρά μπροστά σε μία φράση που αναπάντεχα μας ξεβολεύει, και πολύ θα θέλαμε να την είχαμε γράψει εμείς.
ΔιαγραφήΕυτυχία είναι όταν η λάμψη από το χαμόγελο των άλλων καθρεπτίζεται στα μάτια σου - ειδικά όταν είσαι εσύ ο υπαίτιος γι αυτή την μικρή παρασπονδία
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως γι`αυτο που γραφετε,ισως γιατι ειναι πιο ευκολο να παρεις κατι ετοιμο,ισως γιατι εχουμε ταυτισει τις ομορφες στιγμες με το γλυκαναλατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελος κριτικης,ειπα τη γνωμη μου και δεν την επιβαλω.
Προσωπικα ομορφες στιγμες ειναι οταν περναω καλα με το γιο μου,οταν βλεπω μια καλη ταινια,οταν ακουω ενα καινουργιο κομματι μουσικης που με εκπλησει ευχαριστα,οταν κανω και ζω αυτο που θελω και οχι οταν συμβιβαζομαι με καταστασεις δυσαρεστες.Επι της ουσιας,ειναι πολλα αυτα που μπορουν να ορισουν ομορφη μια στιγμη.Νομιζω ομως οτι πεμπτουσια της ευδαιμονιας ειναι να ειναι η ζωη σου εκει που θελεις και οχι εκει που βρεθηκες.
Τώρα νέμομαι παγκάρι μοναχός μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκι είναι απόψε που σε θέλω πιο πολύ
Με προσπερνάει στο ψαλτήρι ο εαυτός μου
βγάζει τ' άγιο εικόνισμα σου και μ' αχτινοβολεί.
-Να αναπολώ τα λιγοστά αλλά όμορφα ταξίδια που έκανα (που θα πάει...εύχομαι να ξανακάνω).
ΑπάντησηΔιαγραφή-Πάει και το αυτοκίνητο (η αγάπη μου) αλλά μένει ο έρωτας (η μηχανή!)
-Κάθε μουσική - ανθρώπινη ή μη...Από τον Verdi στον Τσιτσάνη και από την Madeleine Peyroux στο κελάηδισμα του καναρινιού τού γείτονα
-Να βλέπω στο National Geographic φάλαινες να κολυμπούν και να τραγουδούν (και να ονειρεύομαι ότι θα φτάσω κάποια στιγμή στα νερά της Παταγονίας)
-Να συναντώ στο δρόμο τετράποδα και κουνιστές ουρές
-Να ακούω στο δρόμο τις αθώες ερωτήσεις μικρών παιδιών (και να θυμάμαι ότι υπάρχει για όλους μια εποχή αθωότητας)
-Να θυμάμαι πως βρήκα το θάρρος να παλέψω με την κατάθλιψη και τη νικάω κάθε μέρα από τότε ("μπορώ άρα υπάρχω")
-Η μυρωδιά pop corn σε συνοικιακό σινεμά
-Και φυσικά:ο τρόπος που με ξυπνάει η γάτα μου το πρωί και με υποδέχεται το βράδυ (πλέον το αποδέχτηκα ως γεγονός: dogs have owners, cats have staff)
Κύριε Δήμου είναι εκτός θέματος, η δήλωση του K. Ζουράρις: Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει, δεν μας αφήνει καμία χαρά, μακάρι να είχα τη δυνατότητα να φύγω από αυτή τη χώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα προτείνω θέμα "ελληνική δικαιοσύνη" και οι παρενέργειές της?
ΑπάντησηΔιαγραφήμε αφορμή αυτό http://www.kathimerini.gr/887824/article/epikairothta/ellada/ellhnikh-emplokh-sth-dolofonia-ths-korhs-anwtatoy-a3iwmatoyxoy-ths-ee
ΓΠ
Φαντάζομαι πως θα επιθυμείτε να το εντάξει ο οικοδεσπότης "στις κακές μας στιγμές" ή σε άλλη ενότητα [κατ' ευφημισμόν "ανεκδότων" ίσως] όπου με παγωμενο γέλιο θα διηγούμαστε όλο και κάποιο κακό συναπάντημα μαζί της...
ΔιαγραφήΣτιγμές ευτυχίας ! Ναι υπάρχουν πολλές, σχεδόν κάθε μέρα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην κορυφή της πυραμίδας είναι οι στιγμές/ώρες που περνάω με τις γάτες μου. Η ύπαρξη των γατιών μου στην ζωή μου είναι από μόνη της πηγή χαράς. Χαράς, τρυφερότητας, γαλήνης…
Κατεβαίνοντας στην πυραμίδα , όχι όμως πολύ, είναι η χαρά της μουσικής, της ηλιόλουστης μέρας, του περπατήματος…Δεν περπατάω 12 χλμ την μέρα όπως ο φίλος κ.Τσίγκας, περπατάω όμως κάπου 5χλμ. με την μουσική από τα ακουστικά να δίνει ρυθμό στην κίνησή μου και να αδειάζει από σκέψεις το κεφάλι μου.
Χαρά , πολύ χαρά, παίρνω κι από το διάβασμα, Αναγνωστική ηδονή, όπως τη λέει κι ο οικοδεσπότης μας.
Και η …ταπεινή χαρά της κατανάλωσης, της απόκτησης αγαθών ? Σε σημαντική θέση βρίσκεται κι αυτή.
Είμαι καταναλωτικό …ζώον , και δεν ντρέπομαι να πω πως η σκέψη και η προσμονή μιας αγοράς με γεμίζει ενθουσιασμό. Ενθουσιασμό, που εξατμίζεται πολύ σύντομα όμως μετά την απόκτηση του επιθυμητού αντικειμένου , γι αυτό και φροντίζω οι επιθυμίες μου να έχουν … χαμηλό κόστος.
Τέλος , η απόλαυση το φαγητού . Καθόλου αμελητέα.
Αγαπώ το φαγητό, χωρίς να έχω απαιτήσεις ποικιλίας ή υψηλής μαγειρικής . Είμαι μονότονη και …μίζερη. Η γεύση μου ζητάει λίγα πράγματα και απλά. Ψωμί τυρί, αυγά ξηρούς καρπούς , φρούτα και …σοκολάτες . Την περίπλοκη κουζίνα την αποφεύγω και την βαριέμαι.
Δεν ανέφερα , γιατί την θεώρησα δεδομένη, την χαρά που παίρνω από την επαφή με τα παιδιά και τα εγγόνια μου και από την μεταξύ μας αγάπη που ζωογονεί την ύπαρξή μου.
Πολλές στιγμές χαράς λοιπόν που δικαιολογούν το να σκέπτεσαι : θέλω να ζήσω ακόμα .
Ν.
Τι κρίμα! Οι ευτυχισμένες μας στιγμές αγκομαχούν να υπερβούν τη δημοφιλία της καθημερινότητας. Αν συζητούσαμε για επιτόκια και αναδιάρθρωση χρέους, τα posts θα είχαν εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΧΑΡΑ
Να έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
έρημος ώς τα σπλάχνα
δεν τραγουδάς
ανοίγεσαι μέσ’ στη λησμονιά κι ολοένα θυμάσαι
χρόνος αδηφάγος οπού σε κάνει αυξανόμενο νεκρό.
Να έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
ή ο λαιμός να καίγεται –
ποιος άλλος θρίαμβος
των ηττημένων...
Α η χαρά μας είναι τρομερή με τ’ αστέρια
κομματιασμένα σε δροσερό θάνατο.
Κι ο ήλιος κάθε μέρα έρχεται
μ’ ένα παλιό όπλο και πολλές σφαίρες.
Μια ωραία στιγμή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ομολογείς την ανορθογραφία σου ανερυθρίαστα και μετά να μαθαίνεις ότι:
<<… το διήγημά σας προκρίθηκε στην Α΄ Φάση του διαγωνισμού>>(sic)
http://www.bonsaistories.gr/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%ba%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%83%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%b4%ce%b1/
ΥΓ:
Κάποιοι θα γελάνε πολύ με όλη αυτή την ιστορία…
Με αγάπη
D.
ΥΓ2:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις έλαβα και το ακόλουθο μήνυμα:
"Όσοι έχετε facebook, μπορείτε -αν θέλετε- να αναρτήσετε το διήγημά σας στον τοίχο σας."- Και μια και FB δεν έχω είπα να το αναρτήσω εδώ - εξάλλου ένιωσα ότι θα ταίριαζε περισσότερο.
Με αγάπη
D.
Θα περάσω τα επόμενα 13 χρόνια φτωχικά. Με γεύμα μία φορά την ημέρα. Με αθλητικά μαύρα ενδύματα. Με απαλά παπούτσια και κάλτσες. Θα ρωτήσω τις κοπέλες αν έχουν φίλες για συντροφιές να κάνουμε. Την πιο ανόρεχτη δραστηριότητα θα εξαντλώ με πάθος· ειλικρινά το ενδιαφέρον μου. Ύστερα θα σφαλίσω τίποτα και θα αμαυρώσω τις ημέρες και το τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟσο μισει αραγε ο νεοελληνας την ιδια του τη γλωσσα για να γραφει ετσι;
ΔιαγραφήΔεν εξερευνούν αυτοί, Ειρήνη, τις χρήσεις, τους ζωμούς και τις συνεπούμενες αποτελέσεις της αενάου γλώσσης μας. Τραγουδάνε την αγωνία του αγάλματος οπού αμείλικτα καταδιώκουμε.
Διαγραφήρε Μαριω, αραγε σε ενδιαφερει ποτε να μαθεις εαν οι αναγνωστες σου καταλαβαινον τι λες;
ΔιαγραφήΑνήκω στην Αλκμήνη μου.
ΔιαγραφήΩραία φωτογραφία. Νομίζω ότι κάπου την έχω ξαναδεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πιθανό. Είναι στον άλμπουμ μου στο Flickr όπου έχει αποσπάσει πολλά σχόλια - και την έχω ξαναδημοσιεύσει πριν πολλά χρόνια στο μπλογκ.
ΔιαγραφήΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΙΗΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ
Χαρά της νύχτας ω φώτα ηχηρά
θαυμάσιο βράδυ
ο έγχρωμος θόρυβος της πόλεως
τη μοναξιά μου διαιρούσε πότε κίτρινη
πορτοκαλένια κυανή και τώρα κόκκινη
βάφοντας πράσινο το περπάτημα.
Είχε λευκά σημάδια η αγάπη.
Στοπ. Επιστροφή.
Είχε λευκά σημάδια του κόσμου η ταραχή.
Τα νέφη αόρατα.
Όχι.
Στις ερημιές του φεγγαριού μέσ' στα κλήματα
μαρμαίρει ο άγγελος ενώ
γελιέται ο θάνατος και η νύχτα
διασκεδάζει με διάττοντες.
Όχι, όχι.
Ο χρόνος πλησιάζει τα οράματα
νυχοπατώντας.
Απληστία!
Έπρεπε να βυθίσω περισσότερο
τη θλίψη μέσα στην ψυχή μου.
Όχι.
Στολίζει την έκταση ο γρύλος.
Η νύχτα κατεβαίνει τη σκάλα του σκοταδιού
κάθεται στον έρωτα της Μαίρης.
Έρημες αναπνέουν στους κήπους οι προτομές.
Στοπ. Όλα σβήνονται.
Θέλω να βγω απ΄ τις λέξεις
βαρέθηκα.
Ν' ακούω καλύτερα στο απέναντι μπαλκόνι
τι λένε οι δυο μόνιμες γριές
που κάθονται με τις ώρες.