 |
| Χθες πρωί στα Κιούρκα με το κινητό μου |
Το πρώτο που σκέφθηκα, ανοίγοντας πάλι το blog, ήταν το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα (και εμείς) μέσα στα δέκα χρόνια. Τότε ήταν μία εποχή ευφορίας, μετά τους Ολυμπιακούς, το Euro, εποχή της "αστακομακαρονάδας" την βάφτισε ο Κασιμάτης. Τώρα είμαστε πέντε χρόνια σε κρίση, μπαίνουμε στον έκτο και δεν ξέρουμε αν βρισκόμαστε στο τέλος της κρίσης, στη μέση ή και ενδεχομένως στην αρχή - μια και η Πρώτη-Δεύτερη-Τρίτη φορά Αριστερά αλλάζει πάλι τους κανόνες του παιχνιδιού.
Αν κάποιος ξένος μας ζητούσε - με συντομία βέβαια - να του εξηγήσουμε τι ακριβώς έγινε μέσα στα δεκα χρόνια είναι βέβαιο πως θα έπαιρνε πολλές, διαφορετικές και - εν μέρει - αντιφατικές απαντήσεις. Πόσο φταίγαμε εμείς (και ποιοί "εμείς": πολιτικοί, συνδικαλιστές, μηντιάρχες, οικονομικοί παράγοντες, απλός λαός;) πόσο οι ξένοι; Τι ήταν τα μνημόνια; Αυταρχικά προγράμματα λιτότητας και υποβάθμισης της χώρας ή οδηγοί για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμισή της; Έφερε η Κρίση το Μνημόνιο, ή το Μνημόνιο την Κρίση; Γιατί, ενώ έξη χρόνια μιλάμε γι αυτές, δεν έγιναν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις;
Ο λόγος που άνοιξα τα σχόλια (παρόλο τον κόπο που συνεπάγεται) είναι γιατί θέλω να συζητήσουμε τέτοια (βαριά - αλλά και πιο ελαφρά) θέματα με σύντομο αλλά επαρκή τρόπο. Αν είχε πετύχει κάτι αυτο το μπλογκ, ήταν η κοινότητα των σχολιαστών του. Βέβαια και η κοινότητα αυτή άλλαξε. Έχουμε απουσίες αλλά και νέες παρουσίες. Ήρθαν πολλά ενθαρρυντικά μηνύματα.
Κατά τη γνώμη σας λοιπόν, τι έγινε μέσα στα δέκα αυτά χρόνια; Έστω σχηματικά και αφαιρετικά. Έχω ακούσει και διαβάσει άπειρες γνώμες - αλλά θέλω τις απόψεις της παρέας.
Συζητάμε!
Votre question surprend. Tout le monde semble d'accord sur la réponse. D'un côté la folie d'irrationalité et inconséquence grecque. De l'autre, la folie de rationalité et consequence allemande. Collision de deux.
ΑπάντησηΔιαγραφήEt un petit soupçon : ce n'est absolument pas le (ridicule) M. Varoufakis mais le très sérieux M. Schäuble que l'histoire retiendra comme responsable d'une catastrophe géopolitique gérée de manière comptable.
Prenez de la distance et arrêtez l'auto flagellation narcissique : ce n'est pas en 5 ans que l'on transforme la corruption structurelle de 150 ans. Il faut 50 ans. Entre les voyous armateurs qui pensent avoir droit à tout parce qu'ils sont riches et les voyous de Exarchia qui pensent la même chose pour la raison contraire, 50 ans c'est peut-être peu...
Buongiorno.
Μεταφράζω: Η ερώτησή σας εκπλήττει. Όλοι μοιάζει να συμφωνούν για την απάντηση. Από την μία πλευρά η τρέλα του ανορθολογισμού και της ασυνέπειας των Ελλήνων. Από την άλλη η τρέλα του ορθολογισμού και της συνέπειας των Γερμανών. Σύγκρουση των δύο.
ΔιαγραφήΚαι μία μικρή υπόνοια: δεν είναι απόλυτο ότι η ιστορία θα κρατήσει ως υπεύθυνους για μια γεωπολιτική κρίση που διαχειρίστηκε με απολογιστική μορφή, τον (γελοίο) κ. Βαρουφάκη και τον πολύ σοβαρό κύριο Σόυμπλε.
Λάβετε απόσταση και σταματήστε την ναρκισιστική αυτομαστίγωση. Δεν μεταμορφώνεται σε πέντε χρόνια η δομική διαφθορά 150 ετών. Χρειάζονται 50. Ανάμεσα στους αλήτες εφοπλιστές που πιστεύουν ότι έχουν παντού δίκιο επειδή είναι πλούσιοι και τους αλήτες των Εξαρχείων που πιστεύουν το ίδιο για τους αντίθετους λόγους - και τα 50 χρόνια μπορεί να είναι λίγα...
Τη μεσαία παράγραφο την καταλαβαίνω ως εξής:
ΔιαγραφήΑυτός που η Ιστορία θα θυμάται ως υπεύθυνο δεν είναι καθόλου μα καθόλου ο (γελοίος) Βαρουφάκης, αλλά ο πολύ σοβαρός κύριος Σόιμπλε, για την διαχείριση μιας γεωπολιτικής καταστροφής με τη λογική ενός λογιστή (ασπιρίνη για τον καρκίνο).
Ναι - μάλλον πιο σωστή η απόδοση του Λύκου.
ΔιαγραφήΜας απασχολεί αποκλειστικά και μόνο το ατομικό μας συμφέρον, άντε και της στενότερης οικογένειας μας. Είμαστε πρόθυμοι να λαδώσουμε, να βάλουμε μέσον να ψιλοεξαπατήσουμε, προκειμένου να καταφέρουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Αν είσαι διαφορετικός είσαι μειοψηφία και μάλλον στους γραφικούς ανήκεις. Μας ενοχλούν όλα αυτά και αγανακτούμε αλλά με πολύ μεγάλη ευκολία υιοθετούμε μια τέτοια στάση όταν πρόκειται για κάτι που μας αφορά, ουδέποτε δε θα το καταγγείλουμε.Στην Αγγλία παραιτήθηκε υπουργός γιατί χρέωσε το κράτος με 80 λίρες για το χαλί του. Εδω η αντίδραση θα ήταν " έλα μωρέ και τι έγινε!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι άραγε αναμενόμενη η χρεοκοπία μιας χώρας που δεν έχει βασικές κοινωνικές και ηθικές αξίες;
Καλή αρχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή αρχή λοιπόν κι ας ξεκίνησε με το...αριστερό η παλινόρθωση του blog. Το θέμα είναι να αντέξει! Οπως και η χώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κουβέντα λοιπόν που αφορά το πως φτάσαμε σ'αυτό το χάλι μπορεί να ξεκινήσει από τις προειδοποιήσεις του δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου, ο οποίος από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου 20 χρόνια πριν, βάφτισε το διογκούμενο Δημόσιο τομέα Στρατό Κατοχής και εξέθεσε πολιτικούς που ενσωμάτωσαν τον λαϊκισμό στην ρητορική τους, ισοπέδωσαν κάθε σύστημα αξιολόγησης, εγκατέστησαν κομματικές φρουρές στα πανεπιστήμια και κατήργησαν κάθε προοπτική μεταρρύθμισης.
Το γιατί δεν αλλάζουμε ωστόσο, έχει να κάνει με το ποιος προσπαθεί να αλλάξει. Ευχής έργο θα ήταν μια πολιτική συμφωνία σε ένα πλαίσιο που θα προβλέπει σταδιακές μεταρρυθμίσεις και μεταβατικές διατάξεις. Αντίθετα, ο πολιτικός λόγος τα τελευταία χρόνια σχεδόν εξαντλήθηκε σε πολεμικές απέναντι στο μνημόνιο, ξεχνώντας τα μεγάλα χάλια που όλοι ζητούσαμε να αλλάξουν, αλλά κανείς δεν ήθελε να είναι ο πρώτος (ή ο επόμενος). Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα όμως τελειώσανε φέτος, με τον Τσίπρα να γράφει το τελευταίο ας ελπίσουμε κεφάλαιο του λαϊκισμού, και την ελληνική κοινωνία γονατισμένη πλέον να σύρεται στις μεταρρυθμίσεις που μια περήφανη κοινωνία που στηρίζεται στην λογική θα είχε κάνει μόνη της εδώ και δεκαετίες.
Ο έξωθεν σκοπός ήταν να γίνει προσαρμογή. Αυτό που δεν υπολογίστηκε ήταν ότι ή πιο κρίσιμη γενια (30-50) είχε άλλη εικόνα της πραγματικότητας και των απαιτήσεων της. Χοντρικά θεωρούσε το να βγάζει τα προς το ζην κατάντια. Είχε μεγαλώσει σε μια εποχή που τα όνειρα ήταν έτη φωτός μακριά από την καινούργια πραγματικότητα - ή ρίζα της δυστυχίας όπως ελεγες κι εσύ. Το καλύτερο που μπόρεσε να σκεφτεί ήταν να χρησιμοποιησει τα λεφτα της προηγουμενης γενιας για ανοίξει ένα μπαρ, αυτό που για κάποιο λόγο είχε κάποιο γκλαμουρ και υπήρξε χρυσωρυχείο την προηγούμενη εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιπλέον οι πολιτικοί είχαν επιλέγει με τα κριτήρια της προηγούμενης κατάστασης, επομένως ήταν εκπαιδευμένοι σε άλλο άθλημα, σε εκείνο που ικανότητα και εργατικότητα ονομάστηκαν υποτιμητικά υδραυλική ή λογιστική. Η κρισιμη γενιά δεν είχε μάθει ούτε να ενημερώνεται ούτε να επιλέγει με αλλά κριτήρια.
Εν ολιγοις, το πρόβλημα είναι ότι η ριζική αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού κάνει τους πρωταθλητές της προηγούμενης εποχής απολύτως ανίκανους στη νέα πραγματικότητα.
Θα εκφράσω μια προσωπική εμπειρία.Στα 10 αυτά χρόνια άλλαξαν οι άνθρωποι γύρω μου. Πολλοί έφυγαν μαζί με την ευημερία που είχαμε τότε αλλά και άλλοι, λιγότεροι μεν εξίσου αγαπημένοι δε, στάθηκαν δίπλα. Η κρίση ήταν σαν να ξεκαθάρισε σε ένα βαθμό το κοινωνικό μου περιβάλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν πέρασαν τα χρόνια και οι άνθρωποι μεγάλωσαν κι έγιναν σοφότεροι, (ίσως και να έγιναν σοφότεροι), ο χειμώνας ήταν και παραμένει περαστικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δέκα αυτά χρόνια:
1. Δεν άλλαξε τίποτα (πραγματικά, όχι επιφανειακά)
2. Άλλαξαν όλα (επιφανειακά όχι πραγματικά)
Welcome back Mr Dimou!! Thank you
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνταξιούχος ετών 51
ΑπάντησηΔιαγραφή------------------------
Ο από εικοσαετίας γείτονας και φίλος Πέτρος, εργαζόταν στην ATHK (Αρχή Τηλεπικοινωνιών Κύπρου - Cyta) και κατά τον ελεύθερό του χρόνο έβαζε κεραίες πειρατικές κι έκανε ένα σωρό άλλα κουτσοδούλια, απ΄ όπου έβγαζε άλλο ένα μισθό, φτάνοντας τις 5000 ευρώ το μήνα, όλα μαζί – περασμένα μεγαλεία…
Είναι το τελευταίο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας που είχε χάσει από νωρίς τον πατέρα και μεγάλωσε με τα μεγάλα του αδέλφια, τα οποία, με εξαίρεση την αδελφή του που έμεινε και παντρεύτηκε σ΄ ένα χωριό της Πάφου, οι υπόλοιποι μετανάστευσαν στην Αυστραλία όπου και περνούν ζωή χαρισάμενη κι εκείνοι και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Ο Πετρής, εξαιρετικός ερασιτέχνης μουσικός (τον αποκαλούμε... Μπαγιαντέρα), πότης, τραγουδιστής, ξενύχτης και τα συναφή, δεν έκανε οικογένεια, ίσως και επειδή εθίστηκε στην αγορά "συλλεκτικών" ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών. Εκεί ξόδεψε όλα του χρήματα: όλος του ο μισθός υποθηκεύτηκε για να εξυπηρετεί τις δόσεις των δανείων του και όταν η κρίση τού έκοψε τα κουτσοδούλια, αποδέχτηκε την... συνταξιοδότησή του.
Του είπαν, πάρε 170 χιλιάδες ευρώ αποζημίωση (τα πήρε κι εξόφλησε τα δάνειά του ) και σε πέντε έξι χρόνια θα αρχίσουμε να σου δίνουμε 1200 ευρώ μηνιαία σύνταξη…
Φυσικά οι υπόλοιποι που είναι και οικογενειάρχες, δεν δέχονται και βγήκαν στους δρόμους. Μη φανταστείτε όμως τίποτε το επεισοδιακό. Καμιά πενηνταριά νοματαίοι με πλακάτ στάθηκαν λίγο έξω από τη βουλή και το προεδρικό μέγαρο και αυτό ήταν... Όπως γίνεται συνήθως στην Κύπρο.
Βλέπετε, τώρα μπαίνουμε στη δεύτερη φάση του... κυπριακού μνημονίου που προβλέπει ιδιωτικοποιήσεις για τις μεγάλες προβληματικές ή μη δημόσιες ή ημικρατικές επιχειρήσεις.
Έγιναν και στην Κύπρο μεγάλες περικοπές. Η ανεργία έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα ύψη. Όμως δεν κάψαμε τράπεζες και εγκύους υπαλλήλους, ούτε μαχαιρώθηκε κανείς. Όλα τα δεχόμαστε στωικά και αυτό επειδή η μεγάλη καταστροφή επισυνέβη κατά την πενταετία της κυβέρνησης Χριστόφια (του άλλοτε δηλαδή Γεν. Γραμματέα του κομμουνιστογενούς ΑΚΕΛ).
Με άλλα λόγια, ο Κύπριος δεν σκαμπάζει από λαϊκισμούς και τέτοια. Κατάλαβε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διαβούμε την κρίση αβρόχοις ποσί. Θα υποφέρουμε. Το δείχνουν τα ατελείωτα κλειστά μαγαζιά αλλά και οι καφετερίες που ξεφυτρώνουν παντού σαν μανιτάρια. Και τι θα βγει δηλαδή αν κάψουμε την Πλατεία Ελευθερίας;
Στο κάτω κάτω, ο Κύπριος άντεξε την Εισβολή, το ξεσπίστωμα εκατοντάδων χιλιάδων, την προσφυγιά και τη φτώχεια των πρώτων καιρών. Τώρα θα κωλώσει;
Εν να περάσουμε, σιορ!!!
Μετά τιμής,
Κάπα
Κύριε Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίστε η αιτία που το 2007 έγινα blogger και είστε και πάλι η αιτία που ξαναγράφω σε blog μετά από πολύ καιρό. Η επανάλειτουργία του doncat είναι μία εξαιρετικά ενθαρρυντική είδηση! Σας ευχαριστώ!!
Κατά τη γνώμη μου το σημαντικό δεν είναι τι άλλαξε στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά πόσο γρήγορα άλλαξε.
Ας σκεφτεί κανείς τι περάσαμε ως Έθνος από την απελεύθερωση και μετά. Πόσους πολέμους και κακουχίες, πόσες απότομες ανατάσεις και καταρρεύσεις. Ο ρυθμός με τον οποίο συνέβησαν όλα τα μεγάλα γεγονότα στιγμάτισαν τη νοοτροπία των Ελλήνων. Μας έκαναν ανυπόμονους, υπερβολικούς, υπερευαίσθητους, απελπιστικά κοντόφθαλμους.
Μία Μεταπολίτευση ήμαστε η Χώρα του Εδώ και Τώρα. Αυτή η Χώρα κλήθηκε να αντιμετοπίσει τον κακό της εαυτό με αυτή την αγανακτησμένη ανυπομονησία. Έτσι μετά από δέκα χρόνια (και 7 πρωθυπουργούς) η χώρα υπέκυψε στα τραύματά της. Οι περισσότεροι νέοι έχουν φύγει για το Εξωτερικό και οι γέροι αποφάσισαν την παλινόρθωση της Μεταπολίτευσης με το χειρότερο δυνατό υλικό.
¨Πέντε αιώνες δύσης εθνικής, θα ζήσεις, από δω κι εμπρός".
Να είστε καλά!!
Καλώς ήρθατε. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε πως το 1983 είχα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τίτλο "Η Χώρα του Εδώ και Τώρα". Ήταν για καιρό στις λίστες των ευπώλητων. Μετά έγινε ανεπίκαιρο και ξεχάστηκε. Σκέπτομαι πως ίσως τώρα ξαναγίνει επίκαιρο...
ΔιαγραφήΣωστά, όπως και ένα άλλο βιβλίο είχατε γράψει για τη Νέα Δημοκρατία. Και τα δύο τα είχα αναζητήσει πριν χρόνια αλλά ειναι εξαντλημένα.
ΔιαγραφήΠροφανώς είναι επίκαιρο αφού μετά από πέντε χρόνια κρίσης ο μεγαλύτερος εφιάλτης που ζεί η χώρα είναι η αναβίωση του μεταπολιτευτικού κράτους.
Ήδη από το 1999 έβλεπε κανείς πως αυτή η έκρηξη του παλλαϊκού νεοπλουτισμού, ανοησίας, χωρατιάς, αγραμματοσύνης, βοηθούντος και του περίφημου χρηματιστηριακού grosso colpo, δε θα ’βγαινε σε καλό. Προσωπικά είχα ευχηθεί να τελειώνει το γρηγορότερο αυτό το σιχαμερό πράγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΎστερα από την επίπλαστη αναθέρμανση της οικονομίας, με τις εργολαβίες της Ολυμπιάδας, τα άλλα μεγάλα έργα και τα Φαραωνικά οδικά δίκτυα, απλώς καθυστέρησε και μετατέθηκε χρονικά η κατάρρευση.
«Η κρίση» όμως δεν ήταν συνέπεια αυτής της καταφανούς διακίνησης μαύρου -κυρίως- χρήματος που ξεφούσκωσε όπως ήταν λογικό να συμβεί. Ούτε ο προηγούμενος αναδιανεμητικός ρόλος των κυβερνήσεων του Ανδρέα (σε κάθε κοινωνικό επίπεδο όχι μόνο στο οικονομικό. Πχ η καθαρίστρια στο νοσοκομείο προσφωνούσε το γιατρό «κύριε συνάδελφε» ) υπήρξε το αίτιο. Ούτε καν η μεταπολίτευση με τα μονοκομματικά κυβερνητικά σχήματα μονάχα έφταιξε. Όλα από της ιδρύσεως του κρατιδίου μετά την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού πήγαν λάθος.
Και αλλού επιβλήθηκαν μνημόνια/συνταγές (Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία-επιτυχώς οι άνθρωποι βγήκαν -με το καλό ή το κακό- Πάντως βγήκαν). Το μουλαρωμένο «αντιμνημονιακό» όμως εδώ μέτωπο και η παραλυτική πολιτική αβουλία δεν επέτρεψαν την εφαρμογή τους. Φταίει φυσικά και η βαθειά διαφθορά, η εγκατεστημένη οικογενειοκρατία (όπως στη μαφία) σε κάθε επίπεδο οι περίφημες διασυνδέσεις, η ατιμωρησία, η αδιαφάνεια.
Ο έλληνας δεν είναι σε θέση να αντικρίσει τον εαυτό του σε καθρέφτη. Παράξενο για έναν τόσο αυτοναρκισσευόμενο λαό… Ικανοποιείται με «προβολικούς» μηχανισμούς (τόσο τυπικούς στην παράνοια/ «οι άλλοι φταίνε!») βολικούς στο να σε γλυτώνουν από την καταθλιπτική «ενδοβολή» (με την οποία τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα ή πηδάς από τις ταράτσες).
Φοβάμαι ότι η μοναδική ελπίδα που είχαμε στα χρόνια της μεταπολίτευσης –και φυσικά τη χάσαμε…- άκουγε στο όνομα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Δεν θα είχε επανέλθει ούτε ο Ανδρέας, ούτε θα χρειαζόταν να οδηγηθούμε στα «Μνημόνια» ( Ι έως ΙΙΙ…).
Άλλο μνημόνιο φυσικά δεν θα ακολουθήσει. Αυτό που «τρέχει» είναι αδύνατον να εκπληρωθεί. Τα χειρότερα για τη χώρα έρχονται…
(Α, και δυστυχώς -άτιμη συγκυρία!- πάσχουμε στο κεφάλαιο του πολιτικού πολιτισμού, και υστερούμε απελπιστικά σε πληθυσμό πολιτικού προσωπικού. Λείπουν τα «μεγέθη»…)
ΥΓ. "Μεταρρύθμιση..."
ΑπάντησηΔιαγραφήχμμ ας πουμε στη Σιγκαπουρη το να φτύσεις την τσίχλα σου στο πεζοδρόμιο επισύρει ποινή φυλάκισης.
Στην Ιταλία ψηφίστηκε πρόστιμο 300 ευρω για όποιον συλλαμβάνεται να 'χει πετάξει κάτω το αποτσίγαρό του.
Στην Ελλάδα οι συγκεκριμένες απλές και ανώδυνες "μεταρρυθμίσεις" θα μπορούσαν άμεσα να εφαρμοσθούν από την ...1η Απριλίου οποιουδήποτε έτους!
Η κρίση άρχισε όχι το 2010, αλλά δύο χρόνια νωρίτερα, δηλαδή πριν τα Μνημόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα στάνταρντ επιχείρημα των αντιμνημονιακών είναι (ή ήταν) ότι τα Μνημόνια είναι η ασθένεια της οποίας θεωρούνται η θεραπεία ή τουλάχιστον επιδεινώνουν το πρόβλημα αντί να το λύσουν. Δεν μπορούσε να γνωρίζει κανείς με σιγουριά ποιος είχε δίκιο, διότι γι' αυτό θα χρειαζόμασταν μια εναλλακτική πραγματικότητα (alternate reality), όπου η Ελλάδα προχωρά χωρίς Μνημόνιο.
Τώρα όμως αυτή η εναλλακτική πραγματικότητα υπάρχει: είναι οι άλλες χώρες, που τότε βρίσκονταν κι εκείνες σε Μνημόνιο. Τώρα έχουν βγει, η οικονομία τους αναπτύσσεται, δανείζονται με χαμηλό (καμιά φορά κι αρνητικό!) επιτόκιο από τις αγορές κλπ.
Τώρα όμως αυτή η εναλλακτική πραγματικότητα υπάρχει: είναι οι άλλες χώρες που βρίσκονταν τότε σε Μνημόνιο. Τώρα έχουν βγει, η οικονομία τους αναπτύσσεται, δανείζονται με χαμηλό (καμιά φορά κι αρνητικό) επιτόκιο από τις αγορές κλπ.
ΔιαγραφήΠοιος φταίει; Η Ελλάδα. Για ποιο λόγο ακριβώς; Διότι η ανάπτυξη της χώρας ήταν πλασματική.
Καταρχήν δεν είναι καθόλου κακό να εισάγει κανείς αγαθά· το αντίθετο. Εξάγεις τ' αγαθά στα οποία έχεις απόλυτο (ή συγκριτικό) πλεονέκτημα και εισάγεις τα υπόλοιπα. Αυτό αυξάνει και τη δική σου ευημερία και των άλλων.
Όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάποτε γράψει:
When John Maynard Keynes developed the theory of "effective demand" in 1936, he provided the solution to the problems of unemployment and underconsumption within national boundaries. If consumer purchasing power was stimulated either by tax cuts or government priming the pump, that would get industry going again to supply the surge in consumer demand, and thus increase employment.
But the new international division of labor has changed all that If we stimulate consumer purchasing power here in Greece, we create jobs in Italy and Germany. Since we are members of the European Common Market and can't protect ourselves, our consumers buy Italian shoes of the best German cars, and cause a balance of payments problem for Greece. Today a Keynesian would run Greece into bankruptcy within a couple of years!
Αυτό πάθαμε κι εμείς. Νομίζαμε ότι εφαρμόζουμε κεϋνσιανές μεθόδους τόνωσης της οικονομίας, αλλά απλώς τονώναμε τις ξένες οικονομίες, από τις οποίες 1. δανειζόμασταν και 2. εισάγαμε προϊόντα με τα δανεικά που μας είχαν οι ίδιες δώσει. Ευημερούσαμε με δανεικά και ξένα αγαθά.
Χάσαμε το όποιο πλεονέκτημα είχαμε σε πολλούς τομείς (π.χ. γεωργία, βιομηχανία), χωρίς ν' αποκτήσουμε πλεονέκτημα σε νέους τομείς (π.χ. πληροφορική).
Στην Ελλάδα «ανάπτυξη» βίωναν οι μεταπράτες. Αγαθά εισάγονταν, οι δουλειές πήγαιναν καλά, χρειαζόταν περισσότερος χώρο για το εμπόρευμα, χτίζονταν μεγαλύτερα μαγαζιά, οι δουλειές πήγαιναν καλύτερα. Τώρα τους έχουν μείνει τα τούβλα. Ζητούν κεϋνσιανά μέτρα «για να πέσει χρήμα στην αγορά» και να συνεχίσουν να πουλούν την εισαγόμενη πραμάτεια τους…
Σοβαρότατη η ευθύνη της Κεντρικής Τράπεζας (Κύπρου)
ΑπάντησηΔιαγραφή-------------------------------------------------------------------------------
Το καλοκαίρι που μάς πέρασε συνειδηποιήσαμε ότι χρειαζόμαστε άλλο αυτοκίνητο, πιο ευρύχωρο, γιατί το παιδί μεγάλωσε πια, και σε περίπτωση ανάγκης δεν θα εξυπηρετηθούμε, οπότε πήγαμε στην τράπεζα να ζητήσουμε δάνειο για αγορά νέου αυτοκινήτου.
Μάς ρώτησαν τις μισθούς παίρνουμε και τι δάνεια έχουμε και κατέληξαν ότι δεν δικαιούμαστε δάνειο, επειδή η Κεντρική Τράπεζα Κύπρου (που δανείζει τις άλλες τράπεζες - δηλαδή η αντίστοιχη Τράπεζα της Ελλάδος) επιτρέπει το δανεισμό μέχρι τού 30-40% των αποδεδειγμένων εσόδων ενός νοικοκυριού.
Πολύ σοφό μέτρο. Μόνο που είναι πλέον πολύ αργά. Τα κόκκινα δάνεια στην Κύπρο ξεπερνούν τα 26 δισεκατομμύρια, την ώρα που το ΑΕΠ φτάνει και δεν φτάνει τα 17 δις.
Αν το μέτρο αυτό ίσχυε από χρόνια, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Δυστυχώς αφέθηκε απροστάτευτος ο κοσμάκης να πέσει με τα μούτρα στο δανεισμό, ενώ παράλληλα είχε δοθεί σήμα στα στελέχη των τραπεζών να δανείζουν ακόμη και του διαόλου βάγια...
Μετά τιμής - Κάπα
Δεν ξέρω να πω πολλά, πάντως σίγουρα αυτά που έγιναν στη χώρα τη δεκαετία αυτή δεν είναι όμορφα όσο η φωτογραφία σας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ
Προτείνω στο ΝΔ να αναβιώσει τους διαλόγους σε μορφή podcast. Μπορεί να καλεί αξιόλογους συνομιλητές και να κάνει συζητήσεις είτε τηλεφωνικώς είτε μέσω skype είτε δια ζώσης και να ηχογραφεί και να δημοσιεύει το αποτέλεσμα. Το κάνουν πολλοί ξένοι συγγραφείς, δημοσιογράφοι κλπ στο ιντερνετ, δεν έχω δεί κάτι παρόμοιο στην ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο, το podcast είναι καλή ιδέα κατά διαστήματα μπορεί άνετα να υλοποιηθεί με ένα καλό μικρόφωνο παρέα με μια ανάρτηση ή αυτόνομο.
ΔιαγραφήΔεν είναι ανάγκη να υπάρχει και καλεσμένος απαραίτητα το αντίθετο θα έλεγα!
Το βίντεο έχει αρνητικά σε σχέση με τη φωνή θέλει μεγαλύτερο αρχείο φωτισμό συνήθως δυσκολότερο μοντάζ και το playback απαιτεί θέαση μειώνει τη φαντασία.
Ωραία ιδέα αλλά μην ξεχνάτε ότι μπαίνω στα 81, και ήδη η δουλειά του blog μου πέφτει πολλή.
ΑπάντησηΔιαγραφήAu boulot !!
ΔιαγραφήΣυνοπτικά τι διαπίστωσα τα τελευταία 10 χρόνια:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Το συναίσθημα κυριαρχεί στη λήψη αποφάσεων των Ελλήνων, ειδικά αν βρεθούν αδίστακτοι λαοπλάνοι στο να το εκμεταλλεύονται.
2. Ενώ όντως υπάρχει το περίφημο ελληνικό φιλότιμο στις προσωπικές μας σχέσεις, δεν εχουμε καμία αίσθηση συλλογικότητας, δεν φροντίζουμε για το ευρύτερο κοινό καλό.
3. Ειμαστε πολυ συντηρητικοί στο να διαχειριζόμαστε την αλλαγή. Ενώ καταλαβαίνουμε οτι πρέπει να αλλάξουν πολλά στις κοινωνικές δομές, δεν θελουμε η αλλαγή να μας αγγίξει προσωπικά.
Τότε και τώρα, βυθισμένοι στα ...πιο βαθιά χασμουρητά..Βαθιά παρακμή & χρόνια καθήλωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Αρχή!!!
Κύριε Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι πάρα πολύ που επιστρέψατε στο blog σας. Σας γνώρισα λίγο αργά (είμαι 33 ετών), αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρω άρθρο σας ή βιβλία με το οποία να διαφωνώ. Έπιασα τον εαυτό μου το καλοκαίρι να αγωνιά πότε θα βγει το νέο άρθρο σας στο protagon γιατί δεν άντεχα τον παραλογισμό που ζούσαμε και χρειαζόμουν μια ένεση ορθολογισμού. (Σκεφτείτε να είχατε γράψει "το ημερολόγιο του καύσωνα" αυτό το καλοκαίρι!)
Συνοπτικά οι αιτίες είναι αυτά που από τη δεκαετία του '70 περιγράφετε στα βιβλία σας. Ο Έλληνας αρνείται να εξορθολογιστεί και να γίνει Ευρωπαίος αλλά ταυτόχρονα θεωρεί ότι όλοι του χρωστούν.
Στα εσωτερικά παρατηρώ το εξής παράδοξο: πολλοί συμπολίτες μας -για να μην πω η πλειοψηφία- θεωρούν ότι κάπου υπάρχει χρήμα/πλούτος και ότι εξαρτάται αποκλειστικά από την καλοσύνη των πολιτικών το αν θα μοιραστεί στο λαό. Έτσι όσοι πολιτικοί πήγαν να συμμαζέψουν το κράτος θεωρήθηκαν αυτομάτως ανάλγητοι ενώ όσοι δημαγωγούσαν και έκαναν πολιτική με δανεικά θεωρήθηκαν φιλεύσπλαχνοι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η συζήτηση στην Ελλάδα ποτέ να μην είναι ποτέ πολιτική στα οικονομικά θέματα (πχ ποτέ δεν έγινε μια ψύχραιμη συζήτηση από τα πρώην μεγάλα κόμματα για το ΠΩΣ θα παραχθεί επιτέλους αυτός ο πλούτος).
Και παραμένει ο Έλληνας παγιδευμένος σε αυτόν τον ιδιότυπο αυτισμό του: αδυνατεί να καταλάβει ότι για δεκαετίες ζούσε πάνω από τις δυνάμεις του και εφευρίσκει κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας για να εξηγήσει τη χρεοκοπία του.
Ωχ τι γίνεται εδώ, ανοίγει ξανά το Doncat
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι καλύτερο είχε γίνει ποτέ στο ελληνικό internet
Καλή ξαναρχή
καλυτερο κι απ' το καλυτερο, χρονια πολλα.
ΔιαγραφήΑς ευχηθώ πρώτα καλή αρχή και ακόμη καλύτερη συνέχεια. Δεν έχω να προσθέσω πολλά στα σχόλια που έχουν ήδη γίνει. Θα πώ μόνο ότι από την μεταπολίτευση και μετά, οι κυβερνήσεις έκαναν ψηφοθηρική πολιτική και παροχές, με δανεικά λεφτά. Δεν ήταν όλες οι περίοδοι μετά την μεταπολίτευση φυσικά ίδιες, ούτε εξ ίσου καταστροφικοί όλοι οι πρωθυπουργοί αλλά πάντα επικρατούσε η αναξιοκρατία και το κομματικό κράτος. Αν φταίει ο Έλληνας; Φυσικά φταίει. Συμφωνώ ότι "μαζί τα φάγαμε", άλλος περισσότερα άλλος λιγότερα. Αλλά οι πολιτικοί έτσι τον εκπαιδεύουν από συστάσεως Ελληνικού κράτους και αυτό το παράδειγμα του δίνουν. Ρουσφέτι και πελατειακές σχέσεις. Οι πολιτικοί, επίσης είναι αυτοί που πρώτοι δεν εφαρμόζουν τους νόμους τους οποίους οι ίδιοι ψηφίζουν. Αν αποφασίζαμε απλώς να τηρούσαμε τους νόμους από αύριο, θα ισοδυναμούσε με επανάσταση. Η συζήτηση βέβαια είναι πολύ μεγάλη. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για παιδεία, για κοινωνική εκπαίδευση με θετικά και αποθετικά μέτρα αλλά όλα αυτά απαιτούν συνέπεια και σοβαρότητα. Όταν το πολιτικό κόστος και οι δημοσκοπήσεις είναι το βασικό κριτήριο λήψης αποφάσεων τι καλό μπορεί να περιμένει κανείς μακροπρόθεσμα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη χώρα μας, τα περισσότερα γύρω μας έχουν στηθεί με λάθος τρόπο, από τον Δημόσιο Τομέα ως το ασφαλιστικό σύστημα και από τη (μη) βία στα γήπεδα και τους οργανωμένους "οπαδούς" ως την παντελώς ανεπαρκή υποδομή για λιγότερη διαφθορά. Ολοι μας παρανομούμε καθημερινά, θεωρώντας ότι ο τάδε νόμος είναι σκληρός, η τάδε διάταξη τυπολατρική, αυτός ο κανονισμός εμφανώς λάθος κλπ, αίσθηση που δεν είναι λάθος, οδηγεί όμως στη διαιώνιση μιας σαθρής κοινωνίας και σε ένα αναξιόπιστο κράτος. Επί δεκαετίες, καλύπταμε το υπερβάλλον κόστος μιας τέτοιας συμπεριφοράς με δανεισμό. Όταν θύμωσαν οι "εταίροι" μας, ήρθαν τα δύσκολα. Μόνο που τώρα, δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ εύκολο να αλλάξεις ΟΛΑ αυτά που επί χρόνια έστηνες ΛΑΘΟΣ. Για την ακρίβεια είναι αδύνατο. Σε επίπεδο ατομικό, οικογενειακό, κοινωνικό, επαγγελματικό, πολιτικό, κρατικό, διακρατικό, κλπ... Ηδη οι όποιες αλλαγές επιβάλλονται, σωστές ή λάθος έχουν πολλά θύματα ανεπιστρεπτί. Και κοινή άισθηση είναι ότι δεν βγαίνει κάπου η πορεία, ακριβώς γιατί είναι πλέον Λερναία Ύδρα το κορμί μας το ίδιο... Μακάρι να κάνω λάθος. Στα δέκα αυτά χρόνια λοιπόν, έγιναν πράγματα που δεν περιμέναμε, έγιναν πράγματα που θα έπρεπε να περιμένουμε, έγιναν πράγματα που περιμέναμε, δεν έγιναν πράγματα που περιμέναμε και δεν έγιναν πράγματα που θα έπρεπε να περιμένουμε και να γίνουν. Ο απολογισμός της δεκαετίας είναι απογοητευτικός σε όλα, όχι μόνο γι αυτά που χάσαμε, κυρίως γι'αυτά που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπέρασμα πρώτο: Τριάντα δύο σχόλια σε 20 ώρες για ένα blog που ξύπνησε από βαθύ ύπνο πολλών ετών, μάλλον είναι ρεκόρ. Ας μην ξεχνάμε πως όταν ξεκινησε, πριν δέκα χρόνια υπήρχαν ελάχιστα ιστολόγια - ενώ τώρα είναι μυριάδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπέρασμα δεύτερο: Η ποιότητα των σχολίων. Ούτε λαϊκισμός, ούτε εύκολοι αφορισμοί - αλλά σωστές και ζυγισμένες παρατηρήσεις που ανταποκρίνονται στο θέμα και φωτίζουν διάφορες πλευρές του. Μια γενική συμφωνία στην αντιμετώπιση και την μέθοδο. Σίγουρα, στα δέκα χρόνια που πέρασαν, γίναμε πιο ώριμοι. Φοβάμαι όμως πως παραμένουμε λίγοι.
Καλά ξεκινήσαμε!
Και οι έξι καλοί φίλοι των φοιτητικών καιρών (άπαντες προκομμένοι ακαδημαϊκώς) εξακολουθούν και παραμένουν πιστοί στα νάματα της Αριστεράς και να αντιμετωπίζουν θετικά τα όσα (κατά τη γνώμη μου) φαιδρά ή και τραγικά επανέρχονται ως... μεταρρυθμίσεις στα ελλην. πανεπιστήμια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι ξέκοψα εντελώς από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος και αντιμετωπίζω επιφυλακτικά τα πάντα (ελπίζω με τον τρόπο δηλαδή των Σκεπτικών), το οφείλω εκατό τοις εκατό στο Νίκο Δήμου και φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος που τον ευγνωμονεί.
Μετά τιμής,
Κάπα
Πρέπει να ομολογήσω αγαπητέ φίλε Κ. η μάλλον να παραδεχθώ ή ακόμα καλύτερα να αναγνωρίσω ότι και για εμένα ήταν βασικός συντελεστής στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μου. Βασικός συντελεστής και νοερός σύντροφος και συμπαραστάτης. Διάβαζα βιβλία ή άλλα έντυπα και άρθρα ή παρακολουθούσα εκπομπές από το 1973 νομίζω.
ΔιαγραφήΦίλτατε Dion.M.,
ΔιαγραφήΚι όμως, παρά τις κάποιες ομοιότητές μας, έχουμε και.. διαφορές: εγώ είμαι... γάτος κανελί της ξάπλας, ενώ εσύ είσαι... τίγρης κανελί τής ζούγκλας!
Χρόνια Πολλά με υγεία και χαρά!
Ευχαριστώ πολύ φίλε Κ, Χρόνια πολλά και καλά με υγεία. Οι μικρές διαφορές τονίζουν τις ομοιότητες.
ΔιαγραφήΣτο σημερινό Protagon ένα άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για τους "Δρόμους"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΔΩ
«Το σεξ και η τέχνη ήταν τα φάρμακά μου κόντρα στο άγχος και στην οδύνη» Εντελώς αληθινό. Καμμιά φορά και κανένα μπάνιο στην θάλασσα προσωπικά για εμένα, κατά προτίμηση από τον Σεπτέμβριο και μετά. Επειδή μειώνεται σταδιακά η πολυκοσμία στις παραλίες αλλά κυρίως επειδή η ψυχρολουσία και η γαλήνη της θάλασσας μας ηρεμεί. Τα δύο πρώτα βέβαια είναι σημαντικότερα αλλά το πρώτο μπορεί να συνδυαστεί με το τρίτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι αν δεν υπήρχε τρόικα που θα πηγαίναμε το πάρτι, διάβασα κάπου στο 86% ήταν η συμμετοχή της κατανάλωσης στο ΑΕΠ της χώρας Έβερεστ όλους τους κοιτούσαμε από ψηλά και ύστερα η πτώση αλλά δεν είναι ίδια για όλους ακόμα και στο χασμουρητό!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://nysteri.wordpress.com/2015/08/16/νυσταγμένοι-βουλευτές/
Καλή αρχή! :) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ένα εξαιρετικά δύσκολο - να μην πω τιτάνιο - θέμα. Που ίσως, είναι και το μοναδικό θέμα των τελευταίων χρόνων.
Ανακάλυψα κι εγώ σχετικά πρόσφατα τον Νίκο Δήμου, πριν δυο χρόνια περίπου (είμαι 31 ετών). Είναι ένας εξαιρετικός και πολύπλευρος διανοητής, του οποίου τα άρθρα και τα βιβλία διαβάζω με ενδιαφέρον. Η κατάδυσή του στη νεοελληνική ιδιοσυγκρασία και η ανάδειξη των παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας συνιστούν ουσιαστική συνεισφορά στη συλλογική αυτογνωσία. Οφείλω όμως να προσθέσω ότι (σύμφωνα με την οπτική μου γωνία) αυτή είναι η μία όψη της αλήθειας, σε σχέση με τα ερωτήματα που τέθηκαν προς σχολιασμό. Από τις τοποθετήσεις του Ν. Δήμου (και δεν είμαι ο πρώτος που το επισημαίνει) απουσιάζει η οποιαδήποτε κριτική στις αστοχίες, τα σφάλματα και τις ευθύνες της ευρωπαϊκής (βλ. γερμανικής) ηγεσίας για τους χειρισμούς της στο ελληνικό ζήτημα αλλά και για τη γενικότερη απουσία οράματος, την κοντόφθαλμη πολιτική της και το έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας που έχουν οδηγήσει στην αποξένωση των ευρωπαίων πολιτών και στην ενίσχυση εθνικιστικών και ακραίων κινημάτων. Νομίζω ότι προς αποφυγή της μονομέρειας, οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν ένθεν κακείθεν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάζαρος Μελίδης
(Δεν είμαι εγγεγραμμένος σε κάποια από τις υπηρεσίες που προσφέρονται ως επιλογές αλλά παράλληλα δεν θέλω να καταχωρίσω το σχόλιό μου ως ανώνυμος, επειδή θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να έχει το θάρρος της γνώμης του.)
Αγαπητέ κύριε Μελίδη ευχαριστώ για την συμμετοχή και τα καλά σας λόγια. Όσο για την ένσταση που εκφράζετε θα μπορούσε και μόνη της να αποτελέσει θέμα για μία ξεχωριστή ανάρτηση. "Σε ποιο βαθμό η πολιτική και η συμπεριφορά άλλων κρατών (και μάλιστα των "ισχυρών") ευθύνεται για τα προβλήματα ενός τρίτου κράτους - στην προκείμενη περίπτωση της Ελλάδας."
ΔιαγραφήΗ τρέχουσα άποψη στη χώρα μας, (από το '21 και μετά) είναι πως τα περισσότερα μας δεινά προκύπτουν από την επιρροή άλλων δυνάμεων. ("Ξένα κέντρα" τις ονόμαζε ο Ανδρέας Παπανδρέου). Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις την γνώμη αυτή συμμερίζεται η πλειονότητα των Ελλήνων (μέχρι και το 60%). Είναι ο καλύτερος τρόπος για την δική μας απενοχοποίηση, την αποφυγή πάσης ευθύνης. Μερικές φορές οδηγεί στην πλήρη παράνοια: όλη η ανθρωπότητα συνωμοτεί εναντίον της Ελλάδας.
Φυσικά δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν αλληλεπιδράσεις στη διεθνή πολιτική. Αλλά μέχρι ποίου σημείου είναι ουσιαστικές - και πόσες είναι απλώς δικαιολογίες; Προσωπικά σαν Έλληνας αισθάνομαι υποχρεωμένος να επισημαίνω τις δικές μας ευθύνες. Υπάρχουν στην Γερμανία εξαίρετοι διανοούμενοι που κάνουν ανάλογη δουλειά για τους Γερμανούς. Το να κάνω εγώ κριτική στην Γερμανία θα ήταν εύκολο - αλλά ελαφρώς ανεύθυνο...
Εν πάση περιπτώσει μου δώσατε το επόμενο θέμα για το μπλογκ μου - που θα ανεβάσω μόλις εξαντληθεί το παρόν.
Υπάρχουν στην Γερμανία εξαίρετοι διανοούμενοι που κάνουν ανάλογη δουλειά για τους Γερμανούς.
ΔιαγραφήΘα είχες την καλοσύνη να δώσεις μερικά ονόματα; Ευχαριστώ.
Κι όμως : ενώ και καλά κανετε να υπευθηνοποιητε τους αναγνώστες σας, και είναι αληθές οτι τα περι "ξένων κέντρων" είναι αρλούμπες (ακομα και οι πλανήτες εξαρτώνται απο αλλους πλανήτες) ελπίζω μέσα σας να γνωρίζετε την αλήθεια : "η Ελλάδα σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης" δεν είναι cliché. Εκ των πραγμάτων 150 χρόνια είναι λίγα για να διαμορφωθεί ταυτότητα. Το νεανικό σας έργο σε σχέση με την ελληνική ταυτοτητα ειναι brilliant και θέλω να προσθέσω εαυτόν ανάμεσα σε αυτούς που σας ευχαριστούν για τη διαμόρφωση μιας προσωπικότητας.Ειναι όμως partiel : στον καθρέφτη δεν βλέπετε τον Ωνάση, Κολοκοτρώνη ή Καραγκιόζη αλλά έναν Freud (όσο και να μην τον συμπαθείτε) του έθνους.Μηπως το τωρινο σας πρέπει να αφιερωθει στην εξεύρεση τρόπου συμβίωσης των Δυτικών και Ανατολικών φυγόκεντρων δυνάμεων της Ελλάδας, μιας και δεν βλέπω την μια να υπερτερεί της άλλης. Couple therapy.
ΔιαγραφήΚαι κάτι για τα (δικά σας) σχόλια περί ηλικίας σας : ο Παντοκράτωρ δεν έχει λόγο να βιάζεται να σας καλέσει δίπλα του, είναι σαδιστής, ουχί μαζοχιστής. Relax and enjoy it then.
N.B. vous êtes le bienvenu pour corriger mes fautes d'orthographe
'Θα είχες την καλοσύνη να δώσεις μερικά ονόματα;' Ένα όνομα που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό: Gunter Grass.
ΔιαγραφήDio di Parigi
ΔιαγραφήTue Dec 29, 05:15:00 PM
ο Παντοκράτωρ δεν έχει λόγο να βιάζεται να σας καλέσει δίπλα του, είναι σαδιστής, ουχί μαζοχιστής.
Συνταγή αθανασίας! (Δυστυχώς χωρίς νεότητα σώματος…).
Και για τα δύο προηγούμενα σχόλια - υπομονή ωσπου να ανοίξει το επόμενο θέμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήη λεγομενη κριση ειναι κατασκευασμενη και σχεδιασμένη απο πριν απο τον διεθνη σιωνισμο για να πτωχευσει στοχευμενα την ελλαδα και να αρπαξει τα ασημικα, ολα τα υπολοιπα παθογενειες κλπ υπαρκτα μεν αλλα οι ιδιοι οι μασονοι τα προωθησαν και τα ενισχυσαν, αλλωστε ποτε η ελλαδα δεν εγινε κρατος, απο την ιδρυση της παντα προτεκτορατο του ροτσιλντ ηταν και παραμενει.ας μας πει καποιος πως νοειται κρατος χωρις να του ανηκει η κεντρικη του τραπεζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή έχω την υποψία ότι δεν αστειεύστε, αλλά σοβαρολογείτε, θα είχατε την καλοσύνη να μας αποκαλύψετε ποια είναι τα περίφημα «ασημικά» που έχουν βάλει στο μάτι οι συνωμότες;
ΔιαγραφήΤα ασημικά είναι η χώρα ολόκληρη. Καθε παιδι που γεννιέται χρωστάει 40.000 ευρώ στους τοκογλύφους που το μόνο που δάνεισαν είναι αερα κοπανιστό.
ΔιαγραφήΑυτό μας έφαγε. Η πεποίθηση ότι είμαστε ο περιούσιος λαός που όλοι έχουν βάλει στο μάτι και προσπαθούν να λεηλατήσουν! Αν είναι δυνατόν! Και όμως είναι πάρα πολλοί αυτοί που ζουν στη χώρα μας, με αυτό το παραλήρημα.
Διαγραφήακοινώνητος
ΔιαγραφήTue Dec 29, 11:07:00 PM
Άρα πράγματι σοβαρολογούσατε: Κωνσταντοπούλου + αντισημιτισμός + συνωμοσιολογία + Φλαμπουράρης.
> Καθε παιδι που γεννιέται χρωστάει 40.000 ευρώ
Δεν χρωστάνε οι πολίτες, αλλά το κράτος. Το κρατικό χρέος δεν χρειάζεται να εξοφληθεί! Μπορεί ν' ανακυλίεται εσαεί. Δηλαδη όταν λήγουν τα ομόλογα, το κράτος απλώς εκδίδει νέα, με τα οποία εξοφλεί τα παλιά. Πρέπει όμως ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας να μην υπολείπεται του επιτοκίου δανεισμού. Έτσι το χρέος αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς, αλλά παραμένει σταθερό ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Επιπλέον, η βιωσιμότητα του χρέους εξαρτάται όχι από το ύψος του (απόλυτο ή ως ποσοστό του ΑΕΠ), αλλα από την επιβάρυνση για την εξυπηρέτησή του. Στη θαυμάσια ανάλυση του Γιώργου Στρατόπουλου διαβάζουμε:
Ο αντιπροσωπευτικός δείκτης για το βάρος που επιφέρει το χρέος σε μια οικονομία είναι το ύψος των τόκων που απαιτεί η εξυπηρέτησή του σε σχέση με το μέγεθος αυτής της οικονομίας. Με άλλα λόγια, οι τόκοι ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ).
Το 2001 οι τόκοι εξυπηρέτησης του χρέους μας ανέρχονταν στο 6,4% του ΑΕΠ, ο μέσος όρος για την 8ετία 2001-2009 ήταν 5,1%, ενώ το 2014 οι τόκοι εξυπηρέτησης του χρέους έπεσαν στο 3,1% του ΑΕΠ.
Συμπέρασμα: Ποτέ πριν -κι αυτό ισχύει και για τη δεκαετία 1990– το βάρος των τόκων στην οικονομία δεν ήταν τόσο χαμηλό όσο είναι σήμερα!
> στους τοκογλύφους
«Τοκογλύφοι» του 2%;
> που το μόνο που δάνεισαν είναι αερα κοπανιστό.
Όπως είπε κι ο Φλαμπουράρης δηλαδή:
―Δηλαδή, συγγνώμη, τα πάνω από 10 τρισ. που χρωστάει συνολικά η Ευρώπη ποιος της τα δάνεισε; Πού τα βρήκαν; Τι είναι; Υπεραξία από την πραγματική οικονομία ή είναι αέρας;
―Εσείς, τι λέτε;
―Αέρας είναι. Γι’ αυτό κι εμείς θα τους πληρώσουμε με αέρα!…
Μικρή παύση, με κοιτάει, γελάει.
> Τα ασημικά είναι η χώρα ολόκληρη.
Γι' αυτό έχουν πέσει πάνω της σαν τα κοράκια κι αγοράζουν, αγοράζουν, αγοράζουν… Για κάθε ιδιωτικοποίηση που εξαγγέλλεται πέφτουν βροχή οι προσφορές. Οι μετοχές ελληνικών εταιριών γίνονται ανάρπαστες. Κι όσοι ξένοι δεν προλάβουν ν' αγοράσουν, επενδύουν μανιωδώς.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ξανάνοιξε το ιστολόγιο και επιτρέπονται και τα σχόλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι έγινε λοιπόν μέσα στα δέκα αυτά χρόνια;
Νομίζω ότι το κυριότερο είναι πως όλο και περισσότεροι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι το διαχειριστικό μοντέλο που εφαρμόζεται στο Ελληνικό κράτος δεν είναι βιώσιμο. Αυτά έλεγαν οι (δημοσιευμένες) συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επί σειρά ετών, τις οποίες κανείς στην ελληνική κυβέρνηση δεν ελάμβανε σοβαρά υπόψη. Μέχρι που έφτασε ο κόμπος στο χτένι όταν το 2009-2010 δεν μπορούσαμε πια να δανειστούμε ...
Από εκεί και πέρα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα σε Ελλάδα ΚΑΙ Ευρώπη δεν ήταν πάντα ο καλύτερος - η ελληνική πολιτική τάξη βρήκε ευκαιρία για λαϊκιστική προπαγάνδα προκειμένου να προσεταιριστεί τους «βολεμένους» ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο πρόβλημα, που στην ουσία οφειλόταν σε ένα αναξιόπιστο ελληνικό πολιτικό προσωπικό και μια αναποτελεσματική ελληνική δημόσια διοίκηση.
Για να λυθεί το πρόβλημα απαιτείται χρόνος, επιμονή από «δανειστές» και «μεταρρυθμιστές» - και κυρίως διεύρυνση της εκλογικής βάσης που θα υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις και τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές.
Αγαπημένε κε Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας συγχαίρω για την ιδέα και το κουράγιο σας να ξανανοίξετε το blog.
Τι έγινε λοιπόν μέσα στα 10 αυτά χρόνια; Πρόσφατα μετακόμισα από την Ελλάδα στις Βρυξέλλες. Είμασταν σε ένα καράβι που βουλιάζει και αποφάσισα οτι πρέπει να πηδήξω στη θάλασσα για να σωθώ. Τι νόημα έχει η συζήτηση για το ποιος έφταιξε; Όταν το καράβι μπάζει νερά είναι πολύ αργά για ευθύνες, η προτεραιότητα είναι να σωσεις τα γυναικόπαιδα. Δέκα χρόνια πριν σας έγραφα οτι είμαστε λαός παρωχυμένος, ένα καράβι σάπιο που δεν φαινόταν απέξω. Μας είχαν στολίσει για να μας φουντάρουν. Καλή χρονιά!
Το 1998 τελείωσα το Μάστερ μου στην Μαζική Επικοινωνία. Θέμα: η επικοινωνία της ευρωπαϊκής ιδέας. Και εκεί και τότε, με κατάπληξη σημείωσα ένα κοινωνιολογικό οξύμωρο: η οικονομία είναι διασπαστική δύναμη. Όπως λέμε συχνά, στα λεφτά ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου. Το οξύμωρο έγκειται ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση, μετά το 1991, στηρίχτηκε σε μια διασπαστική έννοια – στην οικονομία. Κοινώς, στο ευρώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε έλεγα ότι η ενωμένη Ευρώπη δεν έχει μέλλον. Όχι γιατί έβλεπα κάτι γύρω μου – από απλή κοινωνιολογική λογική. Δεκαπέντε χρόνια κράτησε η Ευρώπη, μέχρι την πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Τότε ξαφνικά οι Γερμανοί έγιναν πιο Γερμανοί, οι Έλληνες πιο Έλληνες, οι Ολλανδοί πιο Ολλανδοί, οι Φινλανδοί πιο (Αληθινοί) Φινλανδοί, κοκ.
Ξεκινώ λοιπόν λέγοντας ότι το συλλογικό ευρωπαϊκό γήπεδο στο οποίο παίζουμε είναι ναρκοθετημένο. Για κάθε ευρωπαϊκό λαό – όχι μόνο για μας.
(Μεγάλο άλμα.)
Μετά έρχεται ο Χάντιγκτον. Και η γραμμή μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης (ο Δούναβης). Σαφώς ανήκουμε στην Ανατολική Ευρώπη (μετά την κλασική Αθήνα αναπτυχθήκαμε σαν μέρος αυτοκρατοριών: Μ. Αλεξάνδρου, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική. Ενώ οι δυτικοευρωπαίοι ζούσαν σε μικρά, αυτόνομα φέουδα.) Είμαστε το μόνο κράτος ανατολικό κράτος στην Ε.Ε., το μόνο που καρπώθηκε τόσο τα (οικονομικά) οφέλη της, το μόνο ανατολικό κράτος σε κρίση και σε μνημόνιο.
Δεν φτάνει ένας Ανδρέας να διπλασιάσει τους μισθούς σε μια νύχτα – χρειάζεται και ένας λαός για να ανεβάσει έναν Ανδρέα στην εξουσία και να δεχτεί, χωρίς καμιά ανησυχία, τον διπλασιασμό των μισθών. Το κακό που έγινε στην κουλτούρα μας εκείνη την εποχή είναι μέρος του undo που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα. Δέκα τοις εκατό κόβεται ο μισθός και καίγεται το σύμπαν – ο διπλασιασμός των μισθών τι επίδραση είχε τότε; Απλώς ήταν από την ανάποδη η επίδραση, από την επικούρεια πλευρά. Ο δυτικο-βορειο-ευρωπαίος, θέλεις λόγω προτεσταντισμού, θέλεις λόγω πουριτανισμού, δεν θα δεχόταν αγόγγυστα τέτοια αύξηση μισθού. Και δεν θα έβγαζε πρωθυπουργό έναν Ανδρέα. Δεν θα το επέτρεπε η πολιτική κουλτούρα του. (Πολιτική κουλτούρα: άγνωστη έννοια εδώ.)
Ας ήταν η επικούρεια τάση μας που ευθύνεται για ένα μέρος, τουλάχιστον, της κρίσης. Το πρόβλημα είναι πως είμαστε μεν επικούρειοι αλλά με ταγάρι, φωνακλάδες, τσαμπουκάδες. Δεν μπορούμε να αρθρώσουμε ένα σωστό λόγο (οι επίκουροι μπορούσαν!)
Η συνήθεια της ελληνικής γκρίνιας (που κατά τον ΝΔ, οφείλεται σε υπερβολική κατάφαση της ζωής) θα αντιστοιχούσε στην περίπτωσή μας, στην λαϊκή αντίδραση προς τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις. Θέλουμε να συνεχίσουμε να τρώμε περισσότερα από όσα βγάζουμε. Να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Είναι μια μορφή ύβρεως… Με τα καλά της και τα κακά της.
Θα ήθελα να συνεχίσω, κάποια στιγμή.
:)