Έγραφα την πρώτη
Απριλίου στο protagon.gr:
Τι γίνεται όταν ένας ανένταχτος διανοούμενος, που
δρα και μιλάει δημόσια επί δεκαετίες, έχει διαμορφώσει δικό του αξιακό σύστημα,
τρόπο σκέψης, γραφής και μία ξεκάθαρη ταυτότητα, ενταχθεί σε ένα νέο κόμμα που
τώρα διαμορφώνει το δικό του προφίλ; Το κόμμα αυτό θέλει να είναι δημοκρατικό
και ανοιχτό, όμως από την άλλη μεριά, μπορεί να το ταυτίσουν με τις απόψεις του
νέου μέλους του – οι οποίες δεν είναι αναγκαστικά οι δικές του – π. χ. του
αρχηγού, ή της πλειοψηφίας των μελών.
Πάλι, ο διανοούμενος, από τη στιγμή που συντάσσεται
με κόμμα, γίνεται στόχος των αντιπάλων παρατάξεων. Αυτά που έλεγε παλιά χωρίς
συνέπειες, τώρα μετράνε τριπλά. Και δύσκολα μπορεί να αλλάξει απόψεις
αντιφάσκοντας προς τον παλιό εαυτό του.
Αν πάλι πάψει εντελώς να τοποθετείται, ή
επιλέγει μόνο ανώδυνα θέματα, θα φανεί παράξενο. Άλλωστε είναι χρήσιμος κυρίως
όταν εκφράζεται στα ουσιώδη και παίρνει θέση.
(Ο
διανοούμενος και το κόμμα, 1.4.14).
Δεν πέρασαν ούτε
δεκαπέντε ημέρες και το ασυμβίβαστο επικυρώθηκε. Έγραψα κάτι το αντικληρικόν,
ξεσηκώθηκαν τα Μέσα και ο αρχηγός αναγκάστηκε να «κρατήσει αποστάσεις» (ή, όπως
έγραψε άλλο Μέσο, «με άδειασε»). Κι εγώ, ως όφειλα, έστειλα την παραίτησή μου.
Δεν πήρα απάντηση, άρα έγινε δεκτή.
Όχι πως είχα
κανένα αξίωμα – σκέτο μέλος ήμουνα. Αλλά είχα αναγγελθεί με την πρώτη ομάδα, το
όνομά μου είναι γνωστό και τα Μέσα με ταύτισαν. Κι έτσι βρήκαμε τον μπελά μας και
εγώ και το κόμμα.
Εξακολουθώ να
στηρίζω το Ποτάμι και να πιστεύω στον Σταύρο Θεοδωράκη. Λυπάμαι που άθελά μου
του έκανα ζημιά. Αλλά ήταν πια πολύ αργά για να αλλάξω.
