Το ότι θα υπήρχε
μία πρώτη φορά και στα 79 μου, δεν το φανταζόμουνα. Όμως, να: Όπως ξέρουν όσοι
διαβάζουν το blog ή το site, μετανάστευσα από την έντυπη και
διαδικτυακή LiFO (www.lifo.gr) στο διαδικτυακό μόνο protagon (www.protagon.gr).
Νέος χώρος, νέο
κοινό, νέα ατμόσφαιρα. Θα φανώ; Θα διαβαστώ; Και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις;
Δύσκολα τα
πράγματα. Στην LiFO ήμασταν 3
αρθρογράφοι. Εδώ είναι γύρω στους εξήντα. Χάνεσαι διαβάζοντας. Οι περισσότεροι
πολύ καλοί και νέοι και – οπωσδήποτε – όλοι νεότεροί μου.
Θυμάμαι πάντα τις
δύσκολες «πρώτες φορές». «Τι θέλει εδώ ένας διανοούμενος;» έγραφαν οι αναγνώστες
των 4Τροχών (την ένδοξη εποχή του 80 και του 90 – με τα 100.000 τεύχη).
Αντίστοιχες πρώτες αντιδράσεις είχαν και οι αναγνώστες του RAM
(1994-2007). Όταν πήγα στην LiFO
οι ενστάσεις από το νεανικό της κοινό
ήταν: «Τι γυρεύει εδώ ένας γέρος;». Κι όμως έμεινα επτάμισι χρόνια, με την
στήλη να διαβάζεται πολύ.
Νέο ξεκίνημα
λοιπόν, κι όσο κι αν γέρασα, νιώθω σαν πρωτάκι. Άγχος, τρακ, φόβος. Η αντίρρηση
«μα είσαι γνωστός!» δεν με ηρεμεί. Γιατί ο άλλος φόβος είναι: «κι αν πούνε πως
γέρασε, ξέφτισε και δεν ‘τα λέει’ τώρα;»
Η ζωή θα δείξει,
έλεγαν οι παλιοί. Όσο ζω ελπίζω, έλεγε το παλιό λατινικό ρητό στο σχολείο. Dum
spiro, spero.
