Για πενήντα χρόνια τον παρακολουθώ συστηματικά. Είμαι fan και groupie. Και νομίζω πως ήμουν ο πρώτος που τον αποκάλεσε "Μεγάλο". Το 1975, στις Σημειώσεις της "Δυστυχίας" γράφω: "Ο μεγάλος (σε στίχο και μουσική) Διονύσης Σαββόπουλος έκλεισε σε μία φράση όσα προσπάθησα να πω σε πολλές σκέψεις". Το κείμενο αυτό ανατυπώθηκε 32 φορές - όσες και το βιβλίο.
Κι όσο περνάει ο καιρός υποκλίνομαι περισσότερο στο μέγεθός του. Μεγάλος ο Χατζιδάκις κι (αλίμονο*) κι ο Θεοδωράκης - αλλά τούτος εδώ είναι άλλου είδους δημιουργός: σημαντικός ποιητής πρώτα, δυνατός συνθέτης μετά και ακόμα ερμηνευτής (performer) απαράμιλλος. Κάτι σαν τον Μπρελ, τον Μπρασένς, τον Ντύλαν, τον Λέοναρντ Κοέν - όμως πιο σημαντικός κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Πόσους δίσκους του έχω λιώσει από το παίξιμο! Εκείνο το "Βρώμικο Ψωμί" με τα κορυφαία του τραγούδια (Ζεϊμπέκικο, Δημοσθένους Λέξις) τρεις φορές το αγόρασα σε βινύλιο - ώσπου έγινε CD και ησύχασα. Τα "Τραπεζάκια έξω" τα άκουγα στο Λονδίνο και έκλαιγα. Με στοιχειώνει πάντα εκείνη η "Πρωτομαγιά".
Διονύση, γιορτάζεις τα πενήντα σου χρόνια στο τραγούδι - το ίδιο κάνω κι εγώ, με τα δικά μας πενήντα. Χρυσός γάμος! Λίγοι άνθρωποι μου έχουν χαρίσει τόσες συγκινήσεις. Να είσαι γερός, ωραίος και ήρεμος πάντοτε!
Υ. Γ. Δεν πρόλαβε να δημοσιευθεί το κείμενο και έσπευσαν αρκετοί να μου θυμίσουν τις θέσεις που υποστήριζε στην νεο-ορθόδοξη φάση του ο Σαββόπουλος και τις οποίες είχε κατακεραυνώσει σε τηλεοπτική συζήτηση ο φίλος Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτά ανήκουν στην εποχή που ο Σαββόπουλος είχε προσκολληθεί στον Ράμφο και τους Νεο-ορθόδοξους (ο ίδιος ο Ράμφος είναι σήμερα 100% αντίθετος με αυτά που ελεγε τότε). Όμως εδώ δεν με ενδιαφέρει ο στοχαστής Σαββόπουλος (που άλλωστε έχει περάσει από πολλές μεταλλάξεις) αλλά ο καλλιτέχνης. Με τις ιδέες του ήμουν συνήθως αντίθετος - αλλά όχι με τα τραγούδια.
Υ. Γ. Δεν πρόλαβε να δημοσιευθεί το κείμενο και έσπευσαν αρκετοί να μου θυμίσουν τις θέσεις που υποστήριζε στην νεο-ορθόδοξη φάση του ο Σαββόπουλος και τις οποίες είχε κατακεραυνώσει σε τηλεοπτική συζήτηση ο φίλος Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτά ανήκουν στην εποχή που ο Σαββόπουλος είχε προσκολληθεί στον Ράμφο και τους Νεο-ορθόδοξους (ο ίδιος ο Ράμφος είναι σήμερα 100% αντίθετος με αυτά που ελεγε τότε). Όμως εδώ δεν με ενδιαφέρει ο στοχαστής Σαββόπουλος (που άλλωστε έχει περάσει από πολλές μεταλλάξεις) αλλά ο καλλιτέχνης. Με τις ιδέες του ήμουν συνήθως αντίθετος - αλλά όχι με τα τραγούδια.
____________________________________________________
* Όταν ρώτησαν τον Αντρέ Ζιντ (και όχι τον Μπωντελαίρ - όπως είχα γράψει) ποιος είναι ο μεγαλύτερος Γάλλος ποιητής του 19ου αιώνα είπε: Hugo, hélas! (αλίμονο - ο Ουγκώ).
