Το Καλγκονιτάκι ζει έξω από το σπίτι – και δεν θα μπορούσε
να γίνει αλλιώς γιατί, παρόλο που το ταΐζουμε πάνω από δέκα χρόνια, παραμένει
άγριο. Μία φορά μόνο καταφέραμε να το πιάσουμε (με παγίδα) για να το
στειρώσουμε. Αλλιώς θα είχαμε γεμίσει γατάκια.
Το όνομά του το οφείλει στον πατέρα του, που τον λέγαμε Καλγκόν
επειδή έπλενε τέλεια τα πιάτα. Η κόρη του ήταν φτυστή και άρα την ονομάσαμε με
το υποκοριστικό του.
Ο μέσος όρος ζωής των αδέσποτων γατιών είναι πολύ χαμηλός.
Το ότι το Καλγκονιτάκι έχει επιζήσει τόσα χρόνια, το οφείλει εν μέρει στην
τακτική τροφή που παίρνει από μας, αλλά και στην αγριάδα του. Δεν εμπιστεύεται
κανένα. Δέκα χρόνια τώρα το ταΐζω και πάλι το βάζει στα πόδια μόλις ανοίξω το
παράθυρο για να βγάλω το πιάτο. Περιμένει όχι μόνο να κλείσω την μπαλκονόπορτα,
αλλά και να απομακρυνθώ, για να πλησιάσει το φαί. Όχι σαν εκείνο το χαζό το
Τέρι που τριβόταν στα πόδια όλου του κόσμου και πέθανε από κλωτσιά.
Τόσα χρόνια προσπαθούσα να το φωτογραφήσω αλλά πάντα μου
ξέφευγε. Φοβόταν και την μηχανή. Μόλις την σήκωνα γινόταν καπνός. Έτσι, ενώ έχω
δεκάδες φωτογραφίες όλων των γάτων της περιοχής και της ζωής μου – μόλις προχθές
κατάφερα να ξεκλέψω μία εικόνα του. Ας είναι καλά ο τηλεφακός…
