Αγόρασα αυτή τη βαλίτσα για να πείσω τον εαυτό μου να
ξεκουνηθεί. Είναι φθηνή (κάτω από 60€), ελαφριά και με γοήτευσε το χρώμα της.
Δύσκολα το αποδίδει η φωτογραφία – σχεδόν φωσφορίζει.
Κάποια σχέδια ταξιδιών υπάρχουν μπροστά μου και η βαλίτσα θα
πρέπει να τα ενισχύσει. Ποτέ δεν ήμουν εύκολος στο ξεκίνημα (μόνο στα νιάτα
μου) αλλά, αφού φύγω, είμαι συνήθως ευτυχής. Το πρόβλημα είναι η εκκίνηση. «Δεν
είμαι πουλί, είμαι δέντρο» είχα γράψει σε ένα βιβλίο μου. Δηλαδή έχω ρίζες και δύσκολα
μεταφυτεύομαι. Όταν όμως αυτό γίνει, αισθάνομαι παντού σαν στο σπίτι μου –
φτάνει βέβαια να μιλάω τη γλώσσα. Ή έστω να την κατανοώ. Εντελώς ξένος ένιωθα
π. χ. στην Ουγγαρία όπου δεν καταλάβαινα ούτε τις επιγραφές των μαγαζιών.
Στα κλασικά μου επιχειρήματα αδράνειας έχει προστεθεί τελευταία και η ηλικία. «Μα είμαι εγώ για ταξίδια τώρα, που τρομάζω να σηκωθώ από την πολυθρόνα;». Με πονάνε τα γόνατα, η μέση, τα πλευρά μου. Γκρίνια. Κι όμως συνήθως αφού φτάσω στο ξένο μέρος, περνάνε πολλές από τις αναπηρίες μου και διανύω χιλιόμετρα περπατώντας. Αλλά το τελευταίο ταξίδι ήταν πριν από δύο χρόνια και η κατάσταση έχει εντωμεταξύ χειροτερέψει.
Για να δούμε πού θα με πάει η fluor βαλίτσα. Θα αξιωθεί
(κι εγώ μαζί της) πολλά χιλιόμετρα; Πάντως, έστω και για λίγο, η παρουσία της μου
άλλαξε την διάθεση…
