Από όλες τις θρησκευτικές γιορτές η «Κοίμησις της Θεοτόκου» προσβάλλει περισσότερο την λογική μου. Καταλαβαίνω την ανάγκη πολλών να πιστεύουν σε κάποιον Θεό – αν και δεν την συμμερίζομαι. Τους χρειάζεται ένας Δημιουργός. Αλλά η Μαρία; Και Παρθένος και Μήτηρ και Θεού;
Πώς θα νιώθατε αν σας έλεγαν ότι η κόρη σας έμεινε έγκυος μυρίζοντας ένα κρίνο και μετά γέννησε αγόρι (που μεγαλώνοντας δήλωσε ότι ήταν γιος του Θεού, πέθανε και αναστήθηκε).
Έτσι νιώθω κι εγώ. Κι όταν βλέπω όλο το πανηγύρι στην Τήνο και την Μονή Σουμελά, αναρωτιέμαι τι μηχανισμοί οδηγούν σε αυτή την ομαδική παράκρουση.
Σύμφωνοι, οι μισοί Χριστιανοί (οι Διαμαρτυρόμενοι) δεν αποδέχονται τον μύθο της Παναγίας και η μισή ανθρωπότης δεν έχει καν ακούσει περί αυτής. Αλλά εκεί λατρεύουν άλλα είδωλα – μερικά, ακόμα χειρότερα.
Παρηγοριά μου μένουν τα έργα τέχνης που ενέπνευσε ο μύθος. Χωρίς την Παναγία δεν θα είχαμε το Ave Maria. Εκτός αν απευθυνόταν σε μία απλή και γήινη Μαρία – πράγμα μάλλον καλύτερο…
