Υ. Γ.
«Τι έγινε;» ανησύχησαν γνωστοί και φίλοι. «Τι είναι αυτά που γράφεις; Συνέβη τίποτα;». Κάποιος φαντάστηκε πως μου σκότωσαν αγαπημένη γάτα. «Είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο σε φαντάζομαι να μισείς».
Δεν συνέβη κάτι το έκτακτο, ούτε το συνταρακτικό. Κανένα γεγονός. Απλώς πολύ σιγά και ανεπαίσθητα ωρίμασαν μέσα μου τάσεις και συναισθήματα που πρέπει να υπήρχαν χρόνια. Έτσι συνειδητοποίησα μία στιγμή πως άτομα που ανέκαθεν αντιπαθούσα, τώρα μου προκαλούσαν αντιδράσεις μίσους. Και επειδή αυτό ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο, κάθησα και το έγραψα.
Η συνειδητοποίηση αυτή δεν ήταν τρομακτική. Μάλλον λυτρωτική θα την έλεγα ή, έστω, εκτονωτική. Σαν να ξεκαθάριζαν τα πράγματα, να γίνονταν σαφέστερα. Ήξερα ακριβώς τι ένιωθα.
Έτσι λοιπόν ένιωσα την έλευση του μίσους ως μία στιγμή ωριμότητας. Ήταν σαν να είχε αναβαθμιστεί το θυμικό μου. Για να μην πω ακόμα πως αυτή η εμπειρία υπήρξε αναζωογονητική. Το μίσος ως πάροχος ενέργειας;
Γι αυτό φίλοι μην ανησυχείτε. Οι (ελάχιστες πρέπει να πω) στιγμές που ένιωσα μίσος, όχι μόνο δεν με πλήγωσαν, αλλά μου έκαναν καλό. Ήταν σαν να το καταπίεζα μία ζωή και τώρα απελευθερώθηκα.
