Χαρακτήρισα την Πομπηία «αρχαία πρωτεύουσα των ηδονών». Ό,τι μας έχει απομείνει από αυτή δείχνει μία υπερβολική καλλιέργεια όλων των αισθήσεων. Δεν ξέρω αν την είχε ποτέ επισκεφθεί ο Καβάφης – αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πόλη που να του ταίριαζε περισσότερο.
Στις τοιχογραφίες των σπιτιών απεικονίζονται σκηνές αισθησιακές: ερωτικές, γαστρονομικές, μουσικές. Με φόντο αυτό το παντοδύναμο «κόκκινο της Πομπηίας» που δρα ως διεγερτικό και φουντώνει όλες τις αισθήσεις.
Και δεν μιλάω για τα πορνικά του Gabinetto Segretto (δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω restauro) αλλά και τα σεμνά, καθημερινά. Σε ποια αρχαία πόλη βλέπεις ανάγλυφους φαλλούς στο πλακόστρωτο να σου δείχνουν το δρόμο;
Παντού υπάρχουν οίκοι ανοχής – αλλά στο πομπηιανό lupanar (πορνοβοσκείον, χαμαιτυπείον, μεταφράζει ο Κουμανούδης στο λεξικό του, το 1854) υπάρχουν μικρές τοιχογραφίες που δείχνουν τι προσφέρει το μαγαζί. Ένα είδος μενού, τιμοκατάλογος των απολαύσεων.
Και παντού εκείνες οι υπέροχες διακοσμήσεις κατά προτίμηση με ερωτιδείς και νύμφες, σάτυρους και τρυφερά αγοράκια. Τίποτα δεν ήταν απαγορευμένο εκεί, ο Χριστιανισμός δεν είχε ακόμα μολύνει την ηδονή με το σαράκι της αμαρτίας, οι θεοί συναγωνίζονταν τους θνητούς σε ερωτικές επιδόσεις. Σε δεκάδες πόζες συνουσίας τους συναντάς – ιδιαίτερα τον Δία. Το φαντάζεστε αυτό για τον Ιεχωβά ή τον Ιησού;
