Ι.ΤΟΤΕ: Ένα γράμμα στο ψυγείο
«Σήμερα το πρωί πέρασα από το σπίτι να μαζέψω τα πράγματά μου, όπως στο είχα υποσχεθεί. Όλα γνωστά και οικεία, τριάντα ώρες μετά. Σαν να γυρίζω σπίτι από εκδρομή... Νοιώθω να φεύγω και να επιστρέφω ταυτόχρονα στο ίδιο σημείο, κοιτώντας το τοπίο για πρώτη και τελευταία φορά. Η δική μου Έρημη Χώρα περιμένει να τη λεηλατήσω.
Στην κρεβατοκάμαρα άνοιξα τα παντζούρια και ο ήλιος όρμησε στο ξέστρωτο κρεβάτι. Ανάμεσα στα σεντόνια είχες ξεχάσει εκείνο το φανελάκι που μου είχες πάρει στο Ναύπλιο. Και που το φόραγες η ίδια τις νύχτες. Μπορεί και να το άφησες επίτηδες σήμερα το πρωί ― δεν έχει σημασία τώρα πια... Το πήρα και το κράτησα ψηλά. Το σκίτσο ενός αραχτού γουρουνιού που λέει αυτάρεσκα «Με θέλουν όλες για το κορμί μου». Εσύ και η αναθεματισμένη ειρωνία σου... Έμεινα για ώρα να το κοιτάζω αφηρημένος: άσπρο, σαν το παγωμένο βλέμμα σου αυτές τις τελευταίες μέρες. Σαν την πάλλευκη ερημιά της προχθεσινής νύχτας. Η λαιμόκοψή του φαντάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο για το δικό μου λαιμό.
Έφερα το φανελάκι σου στο πρόσωπό μου: δεν είχε μόνον τη μυρωδιά σου, ήταν σαν η ψυχή σου να πέταξε πέρα μακριά μου, ένα αλαφιασμένο καρτούν που αφήνει πίσω του ένα αστείο απομεινάρι απ’ το σώμα του. Σαν κάτι να πέθανε ― ή να ξαναγεννήθηκε, ούτε αυτό έχει σημασία τώρα πια. Και με αυτό το ξέπνοο σώμα πρέπει να πορευτώ τώρα εγώ, ψυχή μου.
Αλλά, ας σταματήσω εδώ. Το σημείωμα στο ψυγείο μου ξέφυγε και έγινε ολόκληρο μυθιστόρημα. Όπως μας ξέφυγε κι η κατάσταση τον τελευταίο καιρό.
Τα πράγματά μου πάντως τα πήρα. Έπαιξα τίμια ― δεν αφήνω πίσω τίποτα― δεν γυρίζω πίσω. Το φανελάκι στο άφησα... Το κλειδί μου είναι στο γραμματοκιβώτιο. Καλή τύχη.»
ΙΙ.
ΧΩΡΙΣΜΟΙ: Ο ρυθμός του κόσμου
Είχαν περάσει δέκα χρόνια από τον χωρισμό τους. Δεν είχαν κρατήσει καμία επαφή, όπως, εξάλλου, εκείνη το είχε ζητήσει. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημά της και λίγες αμήχανες κουβέντες. Η συγκυρία ευτυχής: ήταν να ανέβει για κάποια άλλη δουλειά στη Θεσσαλονίκη και συμφώνησαν να συναντηθούν.
Ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Εξέπεμπε άλλο φως• και σίγουρα όχι εκείνη την ασημί λάμψη που εκείνος φύλαγε μέσα του επί τόσα χρόνια. Ήταν φυσικό, είχαν συνεχίσει να ζουν και μετά τον χωρισμό τους• έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνει μόνο το μυαλό. Εντός του είχε συνεχίσει να ζει απαιτητικά ένα διά παντός εικοσάχρονο κορίτσι. Η πληγή του χωρισμού είχε κλείσει από καιρό, αναζητούσε όμως πάντα εκείνο το ασημένιο φως που έμπαινε τις νύχτες από το μπαλκόνι τους. Η νεότητα πυρώνεται από την απληστία και το διά παντός εικοσάχρονο κορίτσι έκλεβε το ασημί του φεγγαριού από τις επόμενες νύχτες της ζωής του.
Τώρα όμως καταλάβαινε πως ό,τι κι αν ήταν αυτό που αντικαθρέπτιζε τότε το βλέμμα της, ό,τι κι αν ήταν αυτό που συνόδευε και αιμάτωνε τότε τις χειρονομίες της, τώρα πια είχε μεταλλαχθεί. Στο ταξίδι του γυρισμού προσπάθησε να βάλει κάποια τάξη σε όλα αυτά. Εις μάτην. Την ίδια νύχτα, δεν τον έπαιρνε ο ύπνος. Από την υπερένταση του ταξιδιού, σκέφτηκε. Βγήκε στο μπαλκόνι να κάνει ένα τσιγάρο κι οι σκέψεις του τον πήραν μακριά. Το τσιγάρο έσβησε κι εκείνος είχε απομείνει να κοιτάζει για ώρα ένα συγκεκριμένο αστέρι. Κάποιοι πιστεύουν ότι το φως μερικών αστεριών που βλέπουμε έχει αυτονομηθεί και ταξιδεύει ακόμη, πολύ καιρό μετά τον θάνατό τους. Ασ’ τους να λένε. Εκείνος το έβλεπε αυτό το αστέρι και ζούσε μαζί με το φως του. Η πηγή του ήταν αδιάφορη και ξένη πια.
ΙΙΙ.
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: «Οι ανηφόρες των χεριών της»
Την κοίταζε μπροστά του να ανεβαίνει την ανηφόρα προς την εκκλησία του χωριού. Φορούσε παντελόνι και σακάκι, ίσια παπούτσια ― η λειτουργικότητα προηγείται της αισθητικής. Εκείνος ξεφύσαγε πιο πίσω. Μεγάλη Παρασκευή, όμως, και ήθελε να νοιώσει το ανοιξιάτικο αεράκι από εκεί ψηλά...
Κρατούσε από το χέρι τη μικρή ανιψούλα της. «Στην κατηφόρα ανεβαίνω καλύτερα», της εξηγούσε η μικρή στη στροφή. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε χαμογελώντας. Υπήρχε ακόμη γλύκα στο βλέμμα της, μόνο που έμοιαζε να έρχεται από κάπου μακριά. Ίσως από εκείνον τον ερημότοπο που εξόρισε, χρόνια πριν, την ψυχή της για να μπορέσει να γλιτώσει από τον κόσμο γύρω της, που ήταν κάτι λιγότερο από όαση. Και να γεννήσει τα παιδιά της. Να σωθεί. Να ξαναβρεί κάτι πιο μεγάλο από το μισερό ολόκληρο της καρδιάς της και το λειψό φανταχτερό του κόσμου. Αγγίζει πια τα πενήντα, μα φυλάει ζηλότυπα μέσα της ένα δεκαπεντάχρονο που θέλει το μέλι του κόσμου για πάρτη του. Που θέλει να του κάνουν δώρο τα πάντα.
Πότε -πότε στέκεται μπροστά στον καθρέφτη της και ξαναγίνεται δεκαπέντε χρονών. Τότε που έκανε πρόβες μπροστά σ’ έναν άλλον καθρέφτη: προσπαθούσε να περπατάει μονοκόμματα, χωρίς να κουνάει πέρα δώθε τον κώλο της. Τότε που ήθελε να την κοιτούν και να βλέπουν μόνον την ψυχή της. Πρόωρα εκτελεσμένος ναρκισσισμός. Με μια χαριστική βολή να μυρίζει μπαρούτι, φεμινισμό και όνειρα.
Στο προαύλιο της εκκλησίας εκείνος κοιτάζει τα χέρια της. Δεν είναι πια χέρια δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Φλέβες υπαινίσσονται τις διαδρομές της ζωής της. Καφετιά στίγματα προδίδουν τους σταθμούς όπου αλάφιασε η ψυχή της.
Την τραβάει παράμερα, δίπλα στον τοίχο του μικρού νεκροταφείου του χωριού. Παίρνει τα χέρια της στα δικά του και τα διαβάζει σαν παλιό πειρατικό χάρτη, που ίσως και να δείχνει πού βρίσκεται θαμμένος ο χαμένος θησαυρός του.
ΥΓ. Ένοιωσα σαν αυτούς τους τύπους στην τηλεόραση που τους βάζουν μικρόφωνο μπροστά τους: να πω «Πέσαμε από τα σύννεφα» θα ακουγόταν άσχετο, το «Γειά σου μαμά» θα ήταν υπερβολικό. Ένα ευθυμογράφημα γράφτηκε και πήγε άπατο. Προτίμησα, λοιπόν, δυο λόγια για εκείνην...
Προτίμησα να ολοκληρώσω το θέμα καλοκαιρινοί έρωτες και χωρισμοί με αυτό το κείμενο του Μάριου Πρωτόπαπα (ή marios-p ή kapsokalyvas). Ανατρέπει το πρόγραμμα των δημοσιεύσεων - αλλά γι αυτό υπάρχουν τα προγράμματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήH νέα διεύθυνση του kapsokalyvas είναι ΕΔΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταμάτησα στην εικόνα με το φως του αστεριού και το διαφορετικό, μετά τόσον καιρό, βλέμμα της κοπέλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αναμνήσεις που έχουμε από κάποιον πρώην σύντροφό μας, πολλές φορές είναι πλασματικές σε σχέση με αυτό που είναι σήμερα. Από αυτή την άποψη, μοιάζουν με το φως από ένα αστέρι που πέθανε εδώ και καιρό - αλλά βλέπουμε το φως τους ακόμα.
«Κοιτάζοντας τον ουρανό βλέπουμε το παρελθόν», λένε οι επιστήμονες. Το ίδιο, κοιτάζοντας τον ουρανό της ψυχής μας τις νύχτες.
Το διάστημα μεταξύ δύο ανθρώπων που χώρισαν μπορεί, πράγματι, να είναι τόσο αχανές όσο το πραγματικό. Να έχουν επαφή μεταξύ τους όσο η Γη με την Ανδρομέδα – και οι αναμνήσεις είναι απλώς, πληροφορίες που ταξιδεύουν από το παρελθόν.
Αλλάζουμε κάθε μέρα.Ξυπνάς και λες που είναι το κορίτσι που αγάπησα;Υπάρχει ή είναι μιά συνήθεια;Ίσως ο χωρισμός να έχει γίνει ήδη αλλά φοβάσαι να το αποδεχτείς.Φεύγουν οι πιο δυνατοί, πάντα.Μπορεί όμως να είναι εκεί,να σε κοιτά με τα ίδια λαμπερά μάτια.Κοίτα καλά φίλε.Ποτέ δεν ξέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι ένα ποίημα του φίλου Θ.Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπήρξαν μόνο για να τα θυμάσαι
τα πρόσωπα που λάτρεψες;
Πού πήγαν, γιατί δεν τα συναντάς;
Ποτέ πια, δε θα τα ξαναδείς ποτέ.
Αποδήμησαν, έφυγαν κατά το βοριά
ολοένα μακραίνουν προς τη φορά των ανέμων.
Θυμάσαι κάτι από τα σχέδια
κάποια απ' τα λόγια που σκορπίσαν
σα ρόδι που έπεσε από ψηλά.
Υπήρξαν μόνο για να τα θυμάσαι;
Ναι, βέβαια. Πάντα θ' αναρωτιέσαι.
Είναι ακατανόητο πώς η ομορφιά αλλάζει, χάνεται.
Προσηλώσου, κοίτα
το μήλο πώς σαπίζει από ασυνάρτητες αιτίες.
(Γηπεδική ιαχή: «Κι-άαλλο! Κι-άαλλο!)
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Εξέπεμπε άλλο φως• και σίγουρα όχι εκείνη την ασημί λάμψη που εκείνος φύλαγε μέσα του επί τόσα χρόνια. Ήταν φυσικό, είχαν συνεχίσει να ζουν και μετά τον χωρισμό τους• έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνει μόνο το μυαλό."
Πες τα Μάριε... Κι αυτά κι όλα τ'άλλα - τι μικρό που φαντάζει το μυαλό σ'αυτά τα πράματα που δεν είναι φτιαγμένα για το ίδιο - το ότι τα κατανοεί και τα επεξεργάζεται, πόσο το φτωχαίνει!
Στιγμές τέτοιες καλύτερα να το φιμώνει κανείς. «Σκάσε! Του εξήγησα...»
Δε πιάνει χαρτωσιά μπροστά στην καρδιά και το "αλλού" της. Που όταν σε σφιχταγκαλιάζει το σώμα το λατρεμένο και σου ψιθυρίζουν τα "σ'αγαπάω!" τα χείλη του, είναι σκέτο... Allou fun park: είσαι το χαρούμενο παιδί σε κόσμο πολύχρωμο και μαγεμένο, και τίποτε δε μπορεί να σε πειράξει. Μα όταν σε σκίζει το «χωρίζουμε», γίνεται... Jurassic park: δεν είσαι παρά αναλώσιμος, και μόλις στην έφεραν! Ποιά φωτάκια, ποιά πυροτεχνήματα, ποιό μαλλί της γριάς, Τρόμοι με γαμψά νύχια και λέπια, πεινασμένοι για νέα σάρκα. Ο άλλος απλώς τους άνοιξε την πόρτα. Να δούμε πώς θα τους διώξεις από το σπίτι σου χωρίς να γίνεις μεζές είναι το θέμα!
Μάριε δεν ξέρω αν κάτι που έγραφες πιο πριν περί χωρισμού στην προσωπική σου ζωή είναι πέρα για πέρα αληθινό. Εδώ μέσα μπορεί να δραματοποιούμε ορισμένα πράγματα για να βγαίνει καλύτερα το νόημα. Αν ισχύει, το ποστ σου με πονάει διπλά. Και δεν έχω κανένα βάλσαμο, μια που το έχω ξαναπεί, ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τους χωρισμούς, είτε ήταν για «καλό» είτε για «κακό». Τι να πω, φόρος είναι για την ωριμότητα και κάποιες φορές έρχεται με πρόστιμο...
Το ότι όμως γράφεις σπουδαία γι’αυτό ελπίζω να είναι ένα μικρό «μάκια» (μη και πάω να σ’ευχαριστήσω με φιλί και φάω και καμμιά σφαλιάρα! Αστειεύομαι!)
Νομίζω προσθέτεις πολλή ουσία στο τι παίζεται, when all is said & done. Πολλή, σαρωτική, βαρειά (κι όχι βαρεμένη)...
(Νάρκισσε! Καλά, μη βαράς!)
:-)
ΥΓ- Και ναι, όταν ξανασυναντάς τον άλλον μετά από τόσα πολλά χρόνια, δεν έχεις δικαίωμα κτήσης. Δικαιοδοσίες μηδέν. Αλλά δεν παύει να έρχεται η μελανιά στην επιφάνεια, να σε πονέσει... Αν μη τι άλλο, επειδή βλέπεις τον χρόνο να σου γερνάει το κάποτε αγαπήμενο πρόσωπο, δεν είναι?
Παρατεταμένο χειροκρότημα παρακαλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα, ένα κείμενο που ζηλεύω που δεν το'γραψα εγώ.
Ευτυχώς που ο marios p. προκάλεσε τον ΝΔ, ευτυχώς που ο ΝΔ του πέταξε το γάντι, ευτυχώς που ο marios p αποδέχθηκε την πρόσκληση.
Μάριε, τα θερμά μου συγχαρητήρια.
Προσπάθησα να ανθολογήσω φράσεις, αλλά είναι μάταιο, πίνεται μονορούφι.
Είναι διαμαντένιο, απ' την πρώτη λέξη μέχρι το υστερόγραφο.
Περιεχόμενο και ύφος σφιχταγκαλιασμένα δημιουργούν αποτέλεσμα μαγικό.
Φιλοσοφημένο, βαθιά ανθρώπινο (ποιος δεν έχει ζήσει παρόμοιες στιγμές;) και δοσμένο με τρόπο ποιητικό.
Η κάθε λέξη κουβαλάει το δικό της πόνο - δεν μπόρεσα να βρω μια περιττή.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο!
Kι εγώ τώρα νιώθω πως δικαιώνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν συγγραφέας θα ήταν φυσικό να φθονήσω αυτό το κείμενο.
Όχι μόνο δεν το φθονώ - αλλά αισθάνομαι υπερήφανος σαν να το έγραψα εγώ.
Αν το blog καταφέρει να ερεθίσει ώστε να γεννηθούν ή να εμφανιστούν τέτοια κείμενα, τότε άξιος ο μισθός μου (ο ανύπαρκτος).
Μόνο που ο Μάριος έβαλε ψηλά τον πήχυ.
Αύριο θα τον κατεβάσω εγώ.
Η άψογη γραφή του marios p. είναι σαγηνευτική. Μα εκείνο που τελικά μένει είναι η ψυχή που καταθέτει ο άντρας σ' έναν έρωτα. Ειλικρινά ή έχω πια ξεχάσει, ή ίσως δεν ένοιωσα μια τόσο βαθιά αγάπη από σύντροφο. Μόνο ιστορίες ξέρω από συνομίλικες ή παλιότερες εποχές, όπου πάντα η γυναίκα ήταν αυτή που έμενε μόνη να βασανίζεται με τις υποψίες των ενοχών της για το πού έκανε λάθος, σε τί έφταιξε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που και οι άντρες έχουν ψυχή και δίνονται και πονάνε και το δείχνουν πια. Γιατί μάλλον έτσι ήταν πάντα, μόνο που το κρατούσαν για κείνους και δεν το άφηναν να βγει στην επιφάνεια. Εγωισμός? Αντριλίκι? Υπερηφάνεια? Χαζομάρες. ΄Οταν ξέρεις να ζεις, ξέρεις και να τα βιώνεις όλα. Μέχρι τον πάτο και μέχρι τα ουράνια. Γιατί μόνο τότε υπάρχεις.
Σ' ευχαριστούμε για αυτό σου το άνοιγμα Μάριε.
..Hταν κι αυτη μια Πισωκολλητή σχεση;;´..
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστός και Ιεραπόστολος!!!!
Τελικα τι προτιμας;;..
ΛΟΛΙΤΕΣ Ή ΣΑΡΑΝΤΑΡΕΣ;;´..
και τα δυο γινεται;;...
Να παρεις τα χέρια της Λολιτας
στα δικά σου
και να τα διαβάζεις σαν παλιό πειρατικό χάρτη, που ίσως και να δείχνει πού βρίσκεται θαμμένος ο χαμένος θησαυρός ;;´..
Τετοιους χαρτες μονο οι Σαρανταρες ..τους ξερουν...
Οι Λολιτες χρειαζονται εκπαιδευση...
Πόσο ξένα μου ακούγονται όλα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δικός μου ερωτικός κυκλώνας πέρασε εδώ και χρόνια, με έβαλε στην ανεμάρπαστη δίνη του, και αφού με έκανε να νιώσω σαν ρούχο στο πλυντήριό του, με απέθεσε ευλαβικά σε μια ονειρεμένη παραλία με φοίνικες, σε ένα σημείο Οδύσσειας παύλας όπου τον αιώνιο νόστο είχε αντικαταστήσει η γαλήνη του τέλους.
Και σήμερα, στα χρόνια του Χριστού, σε μια Μαγδαληνή αιώνια δοσμένος με μια κόρη-άγγελο, κοιτώ πίσω και βγάζω την γλώσσα.
Τώρα πια, heart of steel...
Καλησπέρα
Δεν ξερω πως να σας ευχαριστησω Μαριε γιαυτο το υπεροχο κομματι ψυχης...οτι και να πω είναι ελαχιστο.Να ειστε καλα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρα απ’ την ποιητικότητα και το συναίσθημα, ο marios p ερμηνεύει τη γυναίκα, λες κι είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Στο 3ο μέρος. Ναι, αυτό δεν είναι ο έρωτας, που περιγράφαμε χθες. Είναι, όταν εγώ γίνομαι εσύ, σε κουβαλάω μέσα μου και σ’ αγαπώ για πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφροδίτη, καταλαβαίνω, από το σχόλιό σου στο μπλογκ μου, πως έχεις πειραχτεί: Γράφεις, μεταξύ άλλων: «Κι ούτε θα ξαναµπώ να σ’ ενοχλήσω στο µπλογκ σου, µην ανησυχείς. Καθόλου. Θα µαζέψεις παρεούλα και θα είναι όλα υπέροχα, µια νέα αρχή.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου δίνει την αίσθηση πως με παρεξήγησες: Θέλω, και πολύ μάλιστα, να με «ενοχλείς» στο μπλογκ μου.
Δεν μίλησα για «αντικαταστάσεις» του Δήμου.... Αυτό που έγραψα ήταν μια έκκληση στον Δήμου να γράφει ο ίδιος και να μην εξελιχθεί το μπλογκ του σε επίδειξη «συγγραφικών ταλέντων». Ομολογώ πως άλλαξα κάπως γνώμη: Κατά πρώτον, με μετακίνησε το «Ναι! Αλλά αφού το «χαλαρά» είναι µάλλον η καλύτερη (και λιγότερο ψυχοφθόρα) πλατφόρµα για κείνον, τουµπεκί εµείς...», που έγραψες. Με έκανες να νοιώσω σαν απαιτητικός αναγνώστης του, που παραβλέπει τον «φίλο», πια, Νίκο Δήμου. Ένας πόντος για σένα, λοιπόν. Μετά, σκέφτηκα «Και γιατί όχι;» Γιατί να μην διαβάσουμε όλοι «ασκήσεις γραφής», σαν παρέα από μπήτνικς σ’ ένα μπαρ, όπου καθένας με τη σειρά του αφήνει το μπουκάλι και ανεβαίνει στη σκηνή (κάποιοι θα το πάρουν μαζί τους, βέβαια...) ή σαν νεανικό πάρτι όπου παίζεται μια «κειμενική μπουκάλα»; Γιατί όχι; Άλλαξα, βέβαια, γνώμη όσο «έτρεχε» το δικό σου κείμενο στο μπλογκ του Δήμου και καταλαβαίνω πως αυτό σε πείραξε. Λυπάμαι. Δεν αναφερόμουν στη γραφή σου (να ξαναπώ ότι μου αρέσουν πολύ τα γραπτά σου;) και, αν θέλεις το πιστεύεις, δεν αποσκοπούσα σε «πρόσκληση» από τον Δήμου.
Όσο για τα σχόλια στο ποστ στου doncat, σίγουρα είναι πολύτιμα. Ευκαιρία για μένα να εισπράξω ετερόκλητες ματιές στο κείμενό μου, με την αναγνωσιμότητα που δεν έχω στο δικό μου μπλογκ και την αμεσότητα του Ιντερνετ (στο χαρτί έχω κάποιο παρελθόν...)
Απολύτως πολύτιμα τα σχόλια, λοιπόν, αν και βρίσκω κάπως υπερβολικό το «άλλος άνθρωπος»...
Αφροδίτη, έγραψα «η ίδια, όπως την φαντάζομαι» ― από το ποστ και τα σχόλιά της, εννοείται. Δεν γνωριζόμαστε: αυτό δεν αναιρεί όμως την «αύρα» που αφήνουν τα γραπτά μας. Γι’ αυτήν μιλούσα. Και η οποία δεν έχει σχέση με την όποια «αξία» των κειμένων μας (να ξαναπώ ότι μου αρέσουν πολύ τα γραπτά σου ― και το υπέροχο «‘‘Σκάσε’’! Του εξήγησα...», βέβαια!).
Να σε λέω Μεινεδώ;
Κύριε Δήμου, τα περί πήχεως τα εκλαμβάνω ως αβροφροσύνη, όπου, ως γνωστόν, επιτρέπονται οι υπερβολές...
Τα σχόλια είναι όλα πολύτιμα.
Δεν μπορώ να μη σημειώσω κάτι: Ο ΝΔ στη συγγραφή post βρήκε ‘βοήθεια’ (ναι, σε εισαγωγικά, γιατί ένας επώνυμος πετυχημένος συγγραφέας δεν ζητά βοήθεια από ανώνυμους μπλόγκερς – σαν παρέα μας αντιμετωπίζει).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η εξαιρετική και ευγενής ιδέα, με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα πουν τώρα: ότι αποβλέπει σε ποσοστά από νεοεμφανιζόμενους συγγραφείς; ότι δέχεται προμήθεια από χρήστες για ανάρτηση των post τους;
Κάποια στιγμή, ίσως χρειαστεί βοήθεια και στον τομέα του moderation. Πιστεύω πως κρατά στο μυαλό του την παλιά ιδέα των υποδιαχειριστών. Και φυσικά, θα δείξει...
Επίσημο τραγούδι του blog:
With A Little Help Of My Friends.
@kapsokalyvas said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δεν μίλησα για «αντικαταστάσεις» του Δήμου.... Αυτό που έγραψα ήταν μια έκκληση στον Δήμου να γράφει ο ίδιος και να μην εξελιχθεί το μπλογκ του σε επίδειξη «συγγραφικών ταλέντων»."
ΣΕ ΟΤΙ ΜΕ ΑΦΟΡΑ:
Δεν σκοπεύω να κάνω το blog μου ένα δικτυακό "Να η ευκαιρία". (Παλιά ήταν τα "Νέα Ταλέντα" του Γιώργου Οικονομίδη).
Τα περισσότερα κείμενα θα είναι δικά μου. Σε μέσο όρο δύο κείμενα την εβδομάδα θα είναι από διαφορετικούς guest bloggers.
Τα νέα post θα ανεβαίνουν πρωί - μιά και με την moderation την νύχτα υπάρχει κενό (κοιμάμαι!).
Τα κείμενα που θα ανεβαίνουν Σάββατο πρωί θα μένουν για δύο μέρες.
Κι όταν σφίξουν οι ζέστες ίσως το πάμε και πιο χαλαρά...
@kapsokalyvas,
ΑπάντησηΔιαγραφήU missed the whole point...
(κι εμμένεις σε κάτι αρνούμενος την κατανόηση πίσω από τις λέξεις. Χάνεις).
Δον, συγνώμη για την κατάχρηση χώρου.
@harry OTΓ-αδειασμένε,
(παιδέρα!)
:-))))
Αφού και τα δικά σου αντιεμετικά κουνάνε καλέ! Αν έχεις απάντηση, πες τα στο για δυνατούς λύτες, μη χαλάμε την ατμόσφαιρα εδώ...
(-D
Aphro, what's the whole point that I missed?
ΑπάντησηΔιαγραφή(Δεν νομίζω ότι καταχράται κανείς μας τον χώρο του Δον ― ούτως ή άλλως ήσυχα είναι εδώ.)
Αφροδίτη, να γράψουμε μαζί στο μπλογκ μου; :-)
Οι άνθρωποι τυχαία βρίσκονται μαζί και τυχαία συνεχίζουν . είναι σαν να περιπλανιόμαστε σε ένα αχανές τοπίο με ομίχλη. Ξαφνικά κάπου , διασταυρώνεται ο ένας με τον άλλο , κοιτάζονται, οι ματιές γλυκαίνουν και οι δρόμοι συνεχίζουν μαζί για να χωρίσουν λίγο μετά και να τραβήξει ο καθένας τον δικό του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω συνηθίσει να μην στηρίζομαι σε κανένα μια και είναι τόσο παροδικές οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε θα τις χωρίσει η συγκυρία , είτε η τύχη ,είτε ο θάνατος..
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τις έχω και ανάγκη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήkapsokalyvas το τελευταίο σου μήνυμα ήρθε 13 φορές ανάμεσα στις 11.25 και 11.55. Έσβησα τις 12 και κράτησα την μία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα!
Συγνώμη από όλους, αλλά εδώ θα έρθω να καθίσω στο πλευρό του Λευτέρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντεκνε καλά τα λες. Μετράω δυο χωρισμούς και δεν βλέπω την ώρα για τον τρίτο. Δε λέω, πονάς. Αλλά έχεις την ευκαιρία να το πάρεις από την αρχή. Να ξανανοιώσεις όμορφα, να ξαναχωρίσεις, να ξαναπονέσεις.
Διάολε, πώς αλλιώς θα νοιώσουμε ζωντανοί;
Δήμαρχε αγαπημένε, γύρισες!
ΑπάντησηΔιαγραφή( Καθυστερημένος επισκέπτης , ζητώ συγγνώμη που άργησα )
Να δεις που τώρα με το moderation θα αναπτυχθούν δυναμικές που δεν αφήνονταν να ανδρωθούν από την ψυχολογία της μάζας και άρα της μετριότητας των open comments
Marios-P ζήλεψα το κείμενο σου . Σεβασμός...
Φιλιά και φιλία Δήμαρχε
Χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε φίλοι !!
Καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν διάβασα το κείμενο του Μάριου, σκέφτηκα ότι μόνο επαίνους θα μπορούσα να γράψω. Μετά σκέφτηκα και ποιός είμαι εγώ που υα μπω στο ποστ για να πω μπράβο. Οταν μου μαθαίνανε κανόνες συμπεριφοράς (many years ago), μου έλεγαν ότι όχι μόνο ο κακός λόγος αλλά και ο καλός μπορεί να είναι αγένεια, διότι αναβιβάζεις τον εαυτό σου στον ρόλο του κριτή, η τον καταβιβάζεις στον ρόλο του κόλακα, ανάλογα με την περίπτωση.
Για αυτόν τον λόγο, και επειδή δεν είχα να προσθέσω τίποτα εκτός από θαυμασμό για το κείμενο του Μάριου, αν και διάβασα το ποστ νωρίς εχθές δεν έγγραψα τίποτα.
Τώρα 6.15 το πρωϊ, υποκύπτω στην ανάγκη για συμμετοχή στην έκφραση θαυμασμού και ευγνωμοσύνης.
Πολύ ωραίο το κείμενο.
Αυτός είναι έρωτας,
Αυτός είναι σεβασμός στον τέως η νυν έρωτικό σύντροφο,
Αυτό είναι αγάπη.
Αυτό είναι το ανθρώπινο μεγαλείο.
Καλημέρα! 21 Ιουνίου σήμερα,μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, γιορτάζει το φως και οι φωτολάτρες. Ήδη ο Somebody μου ευχήθηκε χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Νέο Post που ήδη ανέβηκε έχει σχέση με το φως.
chanana δεν υπάρχει συμβουλή σε αυτά, ούτε δεκανίκι. Καμιά ουσιαστική βοήθεια - μόνοι μας περνάμε όλοι αυτά τα λούκια.
Πολύ όμορφο το κείμενό σου φίλε Μάριε Πρωτόπαπα. Λέει λίγα, υπονοεί πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως ο Γούντι Άλλεν έχει πει: «ο χωρισμός χωρίς παιδιά είναι κωμωδία, ο χωρισμός με παιδιά είναι τραγωδία». Δεν ξέρω μπορεί να είναι κι έτσι. Όχι πάντα.
Εδώ όμως φάνηκε πως η φωτιά σιγόκαιγε ακόμα, παρά ο γεγονός ότι είχαν περάσει τόσα χρόνια… Υπάρχουν και σχέσεις που κρατάνε μια ζωή – ο χωρισμός είναι επιφανειακός. Στην ουσία, άμα δεθείς μια φορά, δένεσαι για πάντα.
Άνθρωποι - εξαιρέσεις στην εποχή της επιφάνειας και της (τηλ)επικοινωνίας. Το απόλυτο σε αντιδιαστολή με το σχετικό. Ή, πως το λέει η διαφημιστική γιγαντοαφίσα (τρομάρα της): «κάθε άντρας δικαιούται έξι σχέσεις» …
Μάριε, υπέροχο κείμενο, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δημοσιευμένο λογοτέχνημα, υψηλής αξίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδίως το πρώτο απόσπασμα μου είπε πάρα πολλά και μου θύμισε ακόμη περισσότερα (για 1μιση μήνα μετά από χωρισμό από τον άντρα με τον οποίο συζούσα για 3 χρόνια και ήμουν μαζί του συνολικά 5), δεν άλλαξα τα σεντόνια στο κρεβάτι μου και κοιμόμουν με τη μπλούζα του χωμένη μες τη μύτη μου, και κατόπιν κρατώντας την κατάσαρκα, ο πόνος του σώματος είναι αυτός, ούτε καν της ψυχής. Κι ας τον είχα χωρίσει εγώ, δεν είχε καμία απολύτως σημασία, άλλωστε το ότι παίρνεις την πρωτοβουλία να τελειώσεις μία σχέση, δεν σημαίνει ότι έχεις τελειώσει με τον άνθρωπο...
Μπράβο για το κομψοτέχνημα, ήμουν σίγουρη ότι το "έχεις" το μικρόβιο, όπως και αρκετοί άλλοι από τους επισκέπτες του blog.
Καλή σου μέρα...
-> Μάριε Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό το κείμενο και οι τίτλοι, αλλά έχεις γράψει στο blog σου τρία-τέσσερα διηγήματα που είναι ένα βαθμό καλύτερα απ'αυτό.
Άντικειμενικά βλέποντας το σαν διήγημα και όχι σαν υποκειμενική αφήγηση:
Το πέρασμα του πρώτου μέρους στο δεύτερο.
"Είχαν περάσει δέκα χρόνια από τον χωρισμό τους. Δεν είχαν κρατήσει καμία επαφή, όπως, εξάλλου, εκείνη το είχε ζητήσει.
Ένα ξαφνικό τηλεφώνημά της και λίγες αμήχανες κουβέντες".
Τέτοιος έρωτας, με συγκατοίκηση μάλιστα, που συνεπάγεται κοινούς φίλους και καμμιά είδηση σε δέκα χρόνια, ούτε μία έμμεση επαφή;
Ποιός ο λόγος του τηλεφωνήματός της; Τι άλλαξε μετά απο δέκα χρόνια; Επιζητούσε την συνάντηση;
Περιγραφές πολύ ωραίες και μελαγχολικές, με ωριμότητα.
Ποιός είπε ότι οι άνδρες δεν αλλάζουν σε είκοσι χρόνια;
Η τελευταία παράγραφος, ο επίλογος, η καλύτερη!
Ο πρώτος μας πραγματικός Έρωτας, πρόλογος μιας ζωής, απο την εφηβεία στην ενηλικίωση.
Έρωτας ο καλύτερος!
-> zoferos mesaionas
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε γυναίκα δικαιούται τότε επτά. Έξη για να υπάρχει ισοτιμία με τον άνδρα, και η τελευταία και πιο δυνατή με τα παιδιά της.
Ερωτικός αποχωρισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποτοξίνωση απ' το χειρότερο ναρκωτικό!
Όλο το σώμα πονάει απ' την διαίρεση. Ο πόνος αξέχαστος μένει.
Απο πάνω μέχρι κάτω, αλλά κεφάλι, καρδιά και στομάχι, συμμορία σημείων πόνου οι τρεις πρωτόγονοι Νταβέληδες.
Σωστέ να λέγεται, πρόκειται για τρεις διαφορετικούς έρωτες. Ή μάλλον, για τρεις εποχές στο Καθαρτήριο μιας ζωής. Και μάλλον παραπλανά το «εκείνη» στο υστερόγραφο. Αλλά «εκείνη» έχει πάρει τόσες μορφές μέχρι τώρα. Μερικές δε, ούτε καν ανθρώπινες...
ΑπάντησηΔιαγραφήThymêthêka hena poiêma tou Nazim Hikmet me titlo "Ekhô tesseris agapêmenes". Aphou mas paraplanêsei graphontas apo mia holoklêrê strophê gia tên kathe mia ap' tis tesseris(!) agapes tou, katalêgei aprosmena:
ΑπάντησηΔιαγραφήEkhô tesseris agapêmenes, hê mia pio omorphê ap' tên allê.
Homôs hê kardia akoma, agnôsto giati,
zêta perasmenôn kairôn tên agapê;...
Υπέροχο κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ!