Αυτή η πόλη μυρίζει άσκημα.
Γυρίζοντας
από τις διακοπές (όσο κι αν ήταν σύντομες και λειψές) με χτύπησε μία περίεργη
μυρωδιά στα ρουθούνια. Δεν είχε καμία σχέση με τις συνηθισμένες μυρωδιές μιας
μεγαλούπολης : σκουπίδια, καυσαέριο, καπνός. Οι οσμές που με ενόχλησαν είχαν -
όσο κι αν φαίνεται περίεργο - ιδεολογικό χαρακτήρα:
Αγανάκτηση,
ύβρεις, προσβολές, οξύτητα, διαμαρτυρία, οργή - και κυρίως τοξικότητα. Τα
κυριότερα θέματα έχουν σχέση με την παιδεία, τα πανεπιστήμια, την ανεργία, την
ποιότητα της μόρφωσης.
Εδώ
υπάρχουν παρατάξεις ανθρώπων που πυροβολούν ο ένας τον άλλο με λέξεις. Αν
υπήρχαν λέξεις από βιτριόλι θα ήταν περιζήτητες.
Εκλογές
μου μυρίζουν, σκέφθηκα.
Αλλά
και πάλι ο Πρωθυπουργός διαβεβαιώνει: “εκλογές στο τέλος της τετραετίας”.
Πάντα
βέβαια η πολιτική στην Ελλάδα δεν φορούσε γάντια (εκτός κι αν ήταν του μποξ).
Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα, μεταξύ παρατάξεων, νεολαιών, γκρουπούσκουλων,
κλπ., είναι μοναδικό. Διαβάζω στα
περίπτερα τους τίτλους των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων και με καταλαμβάνει
ναυτία. Σύμφωνοι, στην Ελλάδα υπήρχε πάντα πολιτική οξύτητα (αρκεί να διαβάσετε
σήμερα τι έσερναν τότε στον Ελευθέριο Βενιζέλο - και θα φρίξετε).
Διαβάζω
ένα άρθρο μιας σοφής γυναίκας, Τόσο σοφής που όταν κατάφερε να στήσει ένα σωστό
σύστημα για την ανώτατη παιδεία, τρεις (ή και τέσσερεις) διάδοχες κυβερνήσεις
ασχολήθηκαν συστηματικά για να το εξαρθρώσουν. Και φυσικά τελικά το κατόρθωσαν.
Και
μόνον ο τίτλος του άρθρου, μου φέρνει ρίγος: «Παιδεία: η διαρκής άρνηση του
μέλλοντος». (Άννα Διαμαντοπούλου: ΝΕΑ, (16-17 Ιουλίου) σελ 42.
Ναι
– ναι, αυτό είναι: όποιος πολεμάει την παιδεία υπονομεύει το μέλλον της χώρας.
Πώς την πολεμάει; Αδιάφορο. Με καταλήψεις. Με άρνηση της αξιολόγησης. Με
συλλαλητήρια. Με αρνήσεις στην συμμετοχή μας στα Pisa. Εκεί όπου αποκαλύπτεται ότι οι περισσότεροι
Έλληνες μαθητές υστερούν στην κατανόηση κειμένου.
Ξέρετε
τι είναι αυτοί οι μαθητές; Θα το γράψω με μία λέξη – αλλά με κεφαλαία γράμματα.
ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ. Δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν! Είναι συγκλονιστικό! Και αντί να
παραιτηθούν οι δάσκαλοί τους, κατεβαίνουν σε απεργία!
Υπερηφανευόμαστε
που με επικεφαλής τον υπουργό Πιερακάκη (ευτυχώς που υπήρξε και αυτός!)
καταφέραμε να ψηφιοποιήσουμε μερικά κρατικά έγγραφα.
Αλλά
για κάθε έγγραφο που ψηφιοποιούμε υπάρχουν δέκα ή και εκατό που δεν κατάλαβαν
τίποτα. Σπουδαία η ψηφιακή υπογραφή αλλά τα ΚΕΠΑ δεν την δέχονται. Πρέπει (όπως
παλιά) να πας αυτοπροσώπως να προσκυνήσεις την κυρία Γραφειοκρατία.
Και
μέσα σε όλη την βαβούρα ατέλειωτοι καυγάδες για την παρουσία κάποιας Αστυνομίας
στο χώρο του ακαδημαϊκού ασύλου, για ανέγερση μιας Βιβλιοθήκης εντός του
πανεπιστημίου (ενώ ο χώρος έχει ένδοξη παράδοση καταλήψεων και ολονύχτιων
πάρτι).
Παραμένω
επίμονα στον χώρο της Ανώτατης Παιδείας, γιατί η μισή προκοπή του κράτους μας
εξαρτάται από αυτήν. Αλλά και η άλλη μισή, εκείνη που δεν απονέμει πτυχία και
διπλώματα, είναι πιθανόν να μας χρειάζεται ακόμα περισσότερο. Τεχνίτες και
τεχνικούς, ειδικευμένους χειρώνακτες, μαστόρους και μαστορόπουλα χρειαζόμαστε.
Αυτοί τώρα μας λείπουν πολύ περισσότερο.
Όμως,
όταν εξετάζουμε πρόσφυγες που ζητούν την ελληνική υπηκοότητα, δεν τους ρωτάμε
τι ξέρουν να κάνουν, αλλά τους βάζουμε ερωτήσεις-παγίδες από την αρχαία
Ελληνική Ιστορία, που ούτε οι φιλόλογοι δεν μπορούν να απαντήσουν. Οπότε μόνο
πέντε-δέκα περνάνε τις εξετάσεις κάθε χρόνο. Για να φτάσουμε στο 2050, όπου θα
έχουμε μείνει οι μισοί..
Έτσι
καταντήσαμε να έχουμε ήδη τόσους ανέργους όσες και κενές θέσεις εργασίας! Οι επιχειρήσεις ζητούν προγραμματιστές και
εμείς προσφέρουμε δικηγόρους ή αρχιτέκτονες. (Φτιάχνουμε νέα σχολή για άνεργους
αρχιτέκτονες, στα Γιάννενα!)
Θα
επαναλάβω την σοφή φράση της Άννας Διαμαντοπούλου: «Παιδεία: Η διαρκής άρνηση
του μέλλοντος».
