Σύμφωνα με τους ερευνητές περιέχει τα πάντα: Ειδύλλια αλλά και χωρισμούς. Έρωτες αλλά και τους μεγαλύτερους καυγάδες. Καλοπέραση αλλά και φρικτή κακουχία. Εκστάσεις αλλά και εμφράγματα (πολλαπλάσια από τη συνηθισμένη μας ζωή). Ταξιδιωτικό εμπλουτισμό αλλά και περιηγητικές απογοητεύσεις.
Η ιστορία με τις διακοπές αρχίζει αρκετούς μήνες πριν. Όχι μόνο τώρα, λόγω covid-19. Από παλιά. Κάποιος από την οικογένεια θυμάται τις
περασμένες ή προ-περασμένες και αρχίζει την κριτική και τις απαιτήσεις.
-
Αυτή τη φορά δεν θα την πάθουμε όπως το 2014!
-
Γιατί δηλαδή; τι πάθαμε το 2014;
Αρχίζει η κριτική των περασμένων διακοπών όπου αποδεικνύεται
και η διαφορά στις εντυπώσεις και τις αναμνήσεις. Οι «τέλειες διακοπές» του
ενός είχαν πολλά τρωτά για τον άλλο. Αλλιώς περάσαν οι μεγάλοι, άλλα ζήταγε η
νεολαία.
Βέβαια τώρα με την πανδημία γίναμε πολύ πιο ολιγαρκείς. Η
στέρηση μας έκανε ταπεινούς και συμβιβασμένους. «Ένα άντρα, ας είναι και
ξύλινος» μουρμούριζαν οι παλιές γεροντοκόρες. «Μια παραλία, ας είναι και με
βράχια» θα δεχόταν η παρέα, προκειμένου να κάνει τα μπάνια της.
Κι όμως φέτος ήταν πιο εύκολο να πλησιάσεις τα συστατικά των
τέλειων διακοπών. Ήρθαν λιγότεροι τουρίστες – πιο εύκολη και πιο φθηνή η
επιλογή καλού καταλύματος. Το ίδιο και με την εστίαση: περισσότερες επιλογές. Η
απαγόρευση των ολονύκτιων πάρτι ήταν ευεργετική για τα αυτιά της πλειοψηφίας.
Άλλωστε οι «τέλειες διακοπές» είναι μία ουτοπία: σαν τον
«τέλειο γάμο». Έχουμε κάτι τέτοια πρότυπα μέσα μας για να μας παρηγορούν και να
μας βασανίζουν. Τίποτα δεν είναι τέλειο στη ζωή, κι αν κάποια στιγμή κάτι
αγγίξει την τελειότητα, διαρκεί ελάχιστα.
Ένα παράδειγμα:
Κάποιο σούρουπο περπατούσαμε – ένα ζευγάρι – στην Via Appia Antiqua τον
αρχαίο Ρωμαϊκό δρόμο που έφευγε από την Ρώμη ανατολικά. Στα ρείθρα του δρόμου
στήλες επιμνημόσυνες, σπασμένοι ανδριάντες, πύλες ερειπωμένες. Το φως της δύσης
τα χρωμάτιζε με ποικίλες αποχρώσεις της ώχρας, του κίτρινου και με σκιές του
μωβ.
Ξαφνικά από το βάθος του τοπίου ξεκινάει μία αόρατη αλλά
έντονη μουσική. Είναι Βιβάλντι, το ξέρω το κοντσέρτο από το Estro Armonico. Χρωματίζει αλλιώς τα ερείπια που μας περιβάλλουν. Είναι
μία στιγμή μαγική, έρχονται δάκρυα στα μάτια. Όπως όλα τα θαύματα δεν κρατάει
πολύ. Χαμηλώνει, σβήνει και χάνεται.
Ναι, από όλες τις διακοπές στη Ρώμη επέζησε μόνο αυτή η
στιγμή. Άλλωστε την πόλη την είχαμε επισκεφθεί πολλές φορές, έχει την δική της
μαγεία αλλά είναι του Respighi,
όχι του Vivaldi.
Στη δική μου ζωή οι «τέλειες διακοπές» σημαίναν ταξίδι.
(Χωρίς να εξυπακούεται πως αυτό ήταν πάντα τέλειο – ούτε καν συχνά). Και τέχνη:
κυρίως ζωγραφική ή μουσική. Όμορφες οι παραλίες της Ελλάδας, τις έζησα εντατικά
στην εφηβεία μου, αλλά στον ανοιχτό κόσμο με περίμεναν ο Ρέμπραντ και ο Βαν
Γκογκ, ο Μπαχ και ο Σούμπερτ. Οι κήποι των Βερσαλλιών στο Παρίσι και του Generalife στη Γρανάδα. Ο απέραντος,
υπέροχος «Αγγλικός Κήπος» στο Μόναχο, όπου έζησα έξη χρόνια.
Καμμιά φορά αρκούσε ένα ακόρντο να δώσει νόημα σε ένα
ταξίδι. Περπατώντας στα σοκάκια της τσιγγάνικης γειτονιάς στην Γρανάδα, (Albaicin) από ένα μισάνοιχτο
παντζούρι άκουσα μία μπάσα συγχορδία κιθάρας, καθαρό canto hondo (άσμα βαθύ) και
καθηλώθηκα.
Η μαγεία.
Μιλώντας για διακοπές και ταξίδια, ο καθένας αναφέρεται στα
δικά του. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Ελπίζω η περιήγηση να ήταν ενδιαφέρουσα –
μπορεί και να σας έδωσε ιδέες…
Υ. Γ. Γράφοντας στο περασμένο φύλλο για τα «εμπρηστικά»
πεύκα, που λείπουν από την Κέρκυρα, πρόσθεσα και τα άλλα Επτάνησα – ξεχνώντας
πόσο γεμάτο από πεύκα είναι το ορεινό εσωτερικό της Λευκάδας… Συγγνώμη!
