Όταν αναγγέλθηκε ο εορτασμός των 200 χρόνων από την επανάσταση του 21 είχα δημοσιεύσει σε αυτή τη στήλη ένα κείμενο που σχολιάστηκε – κυρίως αρνητικά. Έγραφα:
«Το είχα ήδη μυριστεί από καιρό – δεν θα ήταν δυνατόν οι
Έλληνες να αποφύγουν αυτή την επέτειο. Διακόσια στρογγυλά χρόνια είναι μεγάλος
πειρασμός για μία ή και πολλές εθνικές φιέστες. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκα ότι
ο Πρωθυπουργός κάλεσε την κυρία Αγγελοπούλου να αναλάβει την προεδρία της
οργανωτικής επιτροπής, οι φόβοι μου έγιναν εντελώς συγκεκριμένοι».
Οραματιζόμουν ήδη φιέστες και πανηγυρικούς λόγους δημοδιδασκάλων με τα εκκλησιαστικά λάβαρα να προπαγανδίζουν
τους εθνικούς μύθους.
(Διότι η ιστορία του 21, όπως εμφανίζεται στην Ελλάδα,
αποτελείται 90% από μύθους).
Πρώτος μύθος που αποστήθιζαν δεκαετίες όλα τα παιδιά:
«Στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε
το λάβαρο της Επανάστασης στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας».
Ούτε ΜΙΑ λέξη σε αυτή τη φράση δεν ανταποκρίνεται στην
αλήθεια.
Η εκκλησία μάλιστα έχει πετύχει το απόλυτο προπαγανδιστικό επίτευγμα.
Ενώ, επί δεκαετίες πολέμησε με λύσσα τις ιδέες της Επανάστασης, (ελευθερία,
ισότητα, αδερφοσύνη) ως σατανικά δόγματα που έρχονταν από την Εσπερία, και μας
εξόρκιζε να αγαπάμε τον «πατέρα μας» τον Σουλτάνο, και αφού κυνήγησε τον Ρήγα
και αφόρισε τον Υψηλάντη, τώρα έχει πείσει τους Έλληνες ότι ήταν
…υπερ-επαναστατική!
Δεύτερος μύθος: «Οι Έλληνες πολέμησαν τους Τούρκους σαν
λιοντάρια και ελευθέρωσαν την κατεχόμενη Ελλάδα».
Πράγματι οι Έλληνες πολέμησαν σαν λιοντάρια… αλλά κυρίως αναμεταξύ
τους! Αν εξαιρέσει κανείς τις πρώτες αψιμαχίες με τον Δράμαλη και την κατάληψη
της Τριπολιτσάς (για την σφαγή αμάχων, που ακολούθησε, πρέπει να ντρεπόμαστε)
από εκεί και πέρα, ο πόλεμος εξελίχθηκε σε εμφύλιο. Εκτός από την πολιορκία και
έξοδο του Μεσολογγίου ελάχιστες ηρωικές σελίδες υπήρξαν.
Την Ελλάδα δεν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά οι Μεγάλες
Δυνάμεις, αφού ο Ιμπραήμ είχε ήδη καταλάβει σχεδόν όλη την χώρα».
Αυτά έγραφα σε αυτή τη στήλη στις 8. 11. του 2019. Και
αλίμονο: πριν περάσουν οι τρεις πρώτοι μήνες του εορτασμού, άρχισα να δικαιώνομαι.
(Ευτυχώς – ουδέν κακόν… - τις φιέστες μας τις χάλασε ο κορωνοϊός).
Αλλά πάλι οι μύθοι κυριάρχησαν και κάλυψαν τις αλήθειες.
Π.χ. τα δύο τρίτα των Ελλήνων πιστεύουν ακόμα ότι υπήρξε το «Κρυφό Σχολειό» κι
εδώ, στο Βήμα, δημοσιεύσαμε σε μεγάλο μέγεθος τον σχετικό πίνακα του Γύζη. Κι
ας συμφωνούν πια όλοι οι ιστορικοί πως δεν υπήρξε ποτέ.
Δεν μας φτάνουν οι δικοί μας μύθοι, δανειζόμαστε και ξένους.
Χθες είδα μία εκπομπή στην ΕΡΤ («Η μηχανή του Χρόνου») που εξυμνούσε τον ηρωικό
αγώνα που έκαναν οι Σουλιώτες εναντίον των Τούρκων. (Κούγκι, Κιάφα, Ζάλογγο).
Μόνο που οι γενναίοι αυτοί Σουλιώτες ήταν …Αλβανοί και όχι Έλληνες. Πολεμούσαν
εναντίον άλλων Αλβανών (άλλες «φάρες», δηλαδή φυλές). Πουθενά δεν αναφέρθηκε
στην εκπομπή ότι δεν ήταν Έλληνες. Ας αφήσουμε πως ο πόλεμος αυτός έγινε 20
χρόνια πριν από την δική μας επανάσταση.
Έγραφα το 19: «…είμαι βέβαιος πως πάλι δεν θα ακουστούν οι
φωνές των επιστημόνων και των ιστορικών – αλλά των πατριδοκάπηλων. Θα ήταν μία σημαντική ευκαιρία να αναλύσει
κανείς τα πραγματικά πεπραγμένα της
Επανάστασης και να πληροφορηθεί ο λαός πολλές πικρές – αλλά διδακτικές –
αλήθειες. Να ξαναγραφτούν και τα σχολικά βιβλία».
Και προσθέτω τώρα: θα ήταν επίσης σημαντικό αντί να εστιάσουμε μόνο στην επανάσταση, να ασχοληθούμε με τα 200 χρόνια που πέρασαν, τις περιπέτειες της πατρίδας μας και πώς, μέσα από εμφύλιους και χρεοκοπίες, κατάφερε να αναδυθεί σαν μία σύγχρονη και (ελπίζω) ώριμη χώρα. Να μην γιορτάσουμε μία επέτειο – αλλά μία διαδικασία δύο αιώνων που μας έφεραν ως εδώ. Ευτυχώς έχουμε άριστους ιστορικούς που μπορούνε να ζωντανέψουν το «εθνικόν=αληθές» του Σολωμού. Για να ωριμάσουμε όλοι.
