Δεν φαντάζομαι ο
Πρωθυπουργός να διάβασε το blog μου της
13ης Ιουλίου…
Πάντως, κι αν δεν το διάβασε, μου απάντησε με τον
καλύτερο τρόπο.
Εν όψει μίας ριζικής
αναδιάρθρωσης και μεταρρύθμισης των πάντων, ρωτούσα πώς, με ποια ομάδα, θα
μπορούσε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Γιατί εγώ έβλεπα τους γνωστούς,
παλαιούς, συνήθεις ύποπτους, που δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις ούτε με την
τέταρτη βιομηχανική επανάσταση ούτε με τις νέες οικονομοτεχνικές μεθόδους.
Η απάντησή του ήταν αποστομωτική:
21 νέοι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί που τα βιογραφικά τους μπορούσαν να
πείσουν και τον πιο απαιτητικό διευθύνοντα σύμβουλο. Τέλεια εργαλεία για την
ριζική ανατροπή που χρειαζόμαστε.
Τους καμάρωσα λοιπόν στην
ορκωμοσία – αν και με ενόχλησε η μαυρίλα του παπαδαριού (ίσως η μερική ελάττωσή
του να ήταν η μόνη προοδευτική προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ).
Όμως, και το τελειότερο
εργαλείο είναι άχρηστο – αν όχι και επιζήμιο – αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά. Έχω
ζήσει την περιπέτεια εξωκοινοβουλευτικού υπουργού που τον καλούσαν μόνο για να
υπογράφει αποφάσεις (και μάλιστα της αρμοδιότητάς του!) τις
οποίες ούτε καν
γνώριζε.
Φυσικά παραιτήθηκε πολύ
σύντομα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις
η γραφειοκρατία για να προστατεύσει τα δικά της προνόμια, κάνει ένα
προστατευτικό κλοιό γύρω στον υπουργό που τον αποξενώνει από τους συμβούλους
του.
Δεν αρκεί να φέρεις
μερικά ανοιχτά μυαλά σε μία κρατική
υπηρεσία. Πρέπει να ανοίξεις και τα μυαλά
των μονίμων, για να καταλαβαίνουν και να επικοινωνούν. Συνήθως ζουν σε
διαφορετικούς κόσμους.
Θυμάμαι πάντα τι μου είχε
εξομολογηθεί ένα χουντικός συνταγματάρχης: «Εμείς θέλαμε να κάνουμε μία πραγματική
επανάσταση. Είχαμε αποφασίσει ως και την άρση της μονιμότητας των δημοσίων
υπαλλήλων!» (Την είχαν αναγγείλει κι όλας – στην αρχή). «Αλλά οι γραφειοκράτες
μας τύλιξαν σε μία κόλλα χαρτί».
(Η «αντιστασιακή»
γραφειοκρατία…).
Είκοσι ένας
εξωκοινοβουλευτικοί, από δέκα προτάσεις ο καθένας (τουλάχιστον) και άλλες τόσες
αντιπροτάσεις και παραλλαγές, κάνουν έναν ωραίο κυκεώνα. Χαρά στον μαέστρο που
θα συντονίσει μία τέτοια ορχήστρα!
Τώρα θα με πούνε
αχάριστο. Ζήτησα μία ομάδα, μου έφεραν μία διπλή εθνική επιλέκτων, και πάλι
γκρινιάζω!
Λάθος. Δεν γκρινιάζω.
Προσπαθώ να προβλέψω προβλήματα και να προτείνω λύσεις. Μια πιο σοβαρή είναι να
οργανωθούν ταχύρρυθμα αλλά υποχρεωτικά σεμινάρια εκπαίδευσης στις νέες
τεχνολογίες. Με κάτι τέτοια, τα κρατίδια της Βαλτικής ψηφιοποιήθηκαν 100% μέσα
σε 2-3 χρόνια.
Ανάμεσα στους
εξωκοινοβουλευτικούς και το υπαλληλικό προσωπικό, υπάρχει χάος. Είναι πολύ
δύσκολο να το δρασκελίσεις.
Το Ελληνικό Κράτος ζει και εργάζεται στο 19ο
αιώνα. Τέτοιο είναι το σύστημα που ακολουθούν. Έχουν υπολογιστές αλλά τους
χρησιμοποιούν σαν εργαλεία καταλόγων για
το πρωτόκολλο και το αρχείο των φακέλων. Ψάχνουν στην οθόνη και μετά πάνε και φέρνουν
ένα φάκελο – τρία κιλά χειρόγραφα. Με ρωτούν συχνά αν έχω …φαξ. (Υπάρχει και
στις φόρμες των αιτήσεων). Προσπαθώ να εξηγήσω ότι το φαξ έχει πεθάνει εδώ και
μία δεκαετία τουλάχιστον.
Ναι μεν ζούμε στο εικοστό πρώτο αιώνα, αλλά η
ταχύτητα των εξελίξεων είναι τέτοια που κάθε χρόνο πηδάμε μία δεκαετία.
Οι ρίζες ξεκινάνε από την
πρωτοβάθμια παιδεία (Αχ κυρία Κεραμέως μου, τι πάθατε! Εκτός από τα παιδιά πρέπει
να εκπαιδεύσετε και δασκάλους…).
Τέλος πάντων – ας
ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά γιατί διαθέτουμε τον Ρεχάγκελ των πρωθυπουργών!
(Υ. Γ. Μία τρελή ιδέα θα
ήταν να υποχρεωθούν όλα τα στελέχη των υπουργείων – αλλά και οι
εξωκοινοβουλευτικοί – να παρακολουθήσουν μία σειρά από τις κλασικές πια
εκπομπές του BBC: “Yes Minister!”. Όπου φαίνεται πώς η γραφειοκρατία τυλίγει
και δένει χειροπόδαρα τους υπουργούς).
