Τον καθηγητή Δημήτρη
Καιρίδη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ούτε είχα, τόσον καιρό που τον παρακολουθώ, κανενός είδους επαφή μαζί
του.
Τον έμαθα όμως
καλά από χρόνια, στις τηλεοπτικές εκπομπές του ιδιωτικού σταθμού ACTION 24.
Γράφω αυτό το
κείμενο για να υποστηρίξω μία γενικότερη θέση και χρησιμοποιώ τον κ. Καιρίδη
σαν παράδειγμα. Ή, αν θέλετε, σαν υπόδειγμα.
Από όσο μπορώ να
γνωρίζω, ακούγοντάς τον στην οθόνη, ο άνθρωπος αυτός διαθέτει όλα τα προσόντα
που θα ζητούσα από έναν ευρωβουλευτή.
Και ο Καιρίδης
έχει θέσει υποψηφιότητα για ευρωβουλευτής.
Με οποιοδήποτε δημοκρατικό κόμμα πιστεύω ότι ο άνθρωπος αυτός πρέπει να θητεύσει στο Ευρωκοινοβούλιο. Τον χρειάζεται η Ελλάδα – αλλά ίσως περισσότερο η Ευρώπη.
Διότι αυτές οι
Ευρωεκλογές ελάχιστα αφορούν την Ελλάδα – αλλά μέγιστα την Ευρώπη. Θα είναι μία
αποφασιστική στιγμή της ιστορίας της.
Έχοντας
επισωρεύσει πολλά λάθη, η Ευρώπη τώρα κινδυνεύει από τον μεγαλύτερό της εχθρό:
τον εαυτό της.
Δεν κατάφερε τον
πρώτο και πιο σημαντικό στόχο της: να δημιουργήσει μία ευρωπαϊκή ταυτότητα, μία
ξεχωριστή συνείδηση στους πολίτες της.
Έτσι που ο
καθένας τους, δίπλα στην εθνική του υπόσταση, να έχει – ισότιμη, αν όχι
μεγαλύτερη – μία ευρωπαϊκή.
Οι Ευρωπαίοι δεν
αγάπησαν την Ευρώπη. Την πυρκαγιά της Νοτρ Νταμ δεν την ένιωσαν σαν να καιγόταν
η εκκλησία του χωριού τους.
Η Ευρώπη
δημιούργησε Ευρωσκεπτικιστές αλλά όχι Ευρωλάτρες. Και από τον επιπόλαιο και
φοβικό σκεπτικισμό κινδυνεύει.
Είναι οι άνθρωποι
που δεν καταλαβαίνουν πως η Ευρώπη είναι η πηγή, η έδρα, η βάση της Δημοκρατίας
και του Πολιτισμού.
Αφαιρέστε την Ευρώπη από τον κόσμο και ξαφνικά θα βρεθείτε
μόνοι σε μίαν έρημο.
Θα νιώσετε σαν
τον μανιακό που ξεκλήρισε όλη του την οικογένεια. Γιατί πού αλλού θα βρείτε
πολιτισμό και δημοκρατία. Στον Τραμπ ή στον Σι;
Λοιπόν ο Καιρίδης
πρέπει να πάει στην Ευρωβουλή γιατί είναι Έλληνας-Ευρωπαίος. (Είναι ελάχιστοι
οι αυθεντικοί). Γνωρίζει την Ευρώπη και σαν πανεπιστημιακός (είναι καθηγητής
διεθνούς δικαίου) και σαν διανοούμενος και σαν άτομο. Μιλάει την γλώσσα της.
Ο βασικός λόγος
που τον διάλεξα είναι ότι δέχεται άγριες
επιθέσεις κυρίως από φανατικούς εθνικιστές – και αυτό είναι προς τιμήν του. Το
ότι σαν επιστήμων ιστορικός δεν αναγνωρίζει την «γενοκτονία» των Ποντίων, τον
τιμά. Πόντιος κι ο ίδιος, ξέρει καλά ότι οι σκληροί διωγμοί των Ποντίων δεν
ανταποκρίνονται στον ορισμό της γενοκτονίας όπως τον έχουν διατυπώσει τα
Ηνωμένα Έθνη. Θα μου πείτε ότι τον έχει ψηφίσει η Ελληνική Βουλή. Αλλά από πότε
η ιστορική αλήθεια υπακούει σε ψηφοφορίες;
Ίσως όμως το τελευταίο βιβλίο του Χαϊντς
Ρίχτερ (από το οποίο το «Βήμα» προδημοσίευσε απόσπασμα) να αλλάξει την κρίση
των ιστορικών.
Με τις απόψεις
του Καιρίδη διαφωνώ συχνά – π. χ. για την συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά η διαφωνία
είναι η ψυχή της δημοκρατίας, ενώ τα λάβαρα, τα συνθήματα, οι λίβελλοι και οι
σημαίες, όχι.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε
για ένα λόγο: Να τονίσει την σημασία της επιλογής των σωστών ανθρώπων. Στις
Ευρωεκλογές μην ψηφίστε κόμμα – ψηφίστε άτομα. Ψηφίστε αυτούς που πιστεύουν
στην Ευρώπη. Εδώ υπάρχει μόνο αγωνία για το μέλλον της. Αυτοί οι άνθρωποι
μπορεί να την σώσουν ή να την θάψουν.
-
- Μα
ένας άνθρωπος, μόνος, θα σώσει την Ευρώπη;
Δεν θα είναι
μόνος. Υπάρχουν και άλλοι Έλληνες (λίγοι) και ξένοι (περισσότεροι) υποψήφιοι με
ευρωπαϊκή συνείδηση. Γιατί τέτοιους ευρωβουλευτές χρειαζόμαστε. Που, στο
Ευρωκοινοβούλιο, θα βάζουν την Ευρώπη πάνω από την χώρα τους. Μέχρι να υπάρξουν
οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, να ξεχαστούν οι εθνικισμοί και να ανατείλει
μία καινούργια μεγάλη πατρίδα. Έτσι που κάποια – μακρινή – στιγμή, ο Έλληνας να νιώθει Ευρωπαίος μαζί και Έλληνας
– όπως τώρα νιώθει Έλληνας μαζί και
Μακεδόνας.
Καιρός για
Καιρίδηδες, λοιπόν.
