Διαβάζω στις εφημερίδες:
«Το δίλημμα των εκλογών – και κατά συνέπεια η τύχη της χώρας – θα κριθεί ανάμεσα σε δύο θέματα: Το Μακεδονικό και την περικοπή των συντάξεων».
Και σκέπτομαι: τι τυχερός που είμαι να ζω τα τελευταία μου χρόνια σε μία χώρα που δεν ξέρει ούτε καν τα προβλήματά της. Που θα επιλέξει ανάμεσα σε δύο παραμύθια: ένα του παρελθόντος κι ένα σημερινό. Που θα ψηφίσει είτε αυτόν που θα ανεμίζει σημαίες – είτε αυτόν που θα της πουλήσει παρηγοριά.
Και σε κάθε περίπτωση θα διαλέξει ένα ψεύδος. Διότι βέβαια δεν είναι αυτά τα σημαντικά προβλήματα της χώρας. Αλλά με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνουν και να προστεθούν στα πολύ χειρότερα υπάρχοντα.
Σίγουρα δεν είναι μείζον πρόβλημα της χώρας το να υπερασπιστεί μία, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, καθαρά γεωγραφική ονομασία. Που, όπως κάθε γεωγραφική ονομασία, ανήκει σε όσους την κατοικούν. Επειδή δηλαδή μερικοί πολιτικάντηδες προσπάθησαν (και προσπαθούν ακόμα) μέσω ενός εθνικιστικού μύθου να ανέβουν τα σκαλοπάτια της εξουσίας, θα έρθει η χώρα αντιμέτωπη με την απλή λογική – αλλά και με όλο τον Δυτικό κόσμο στον οποίο (υποτίθεται ότι) ανήκει!
Όσο για τις συντάξεις: η μη περικοπή τους θα ανακουφίσει μερικές χιλιάδες συνταξιούχων και θα βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μίας χρεοκοπημένης χώρας. Δεκαεπτά δισεκατομμύρια ευρώ πληρώνει ακόμα κάθε χρόνο η φτωχή Ελλάδα από τον προϋπολογισμό της για την στήριξη των συντάξεων! 30% πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο. Η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα έχει σαν αποτέλεσμα για να σωθούν οι συνταξιούχοι, να βουλιάξουμε όλοι (μαζί και οι συνταξιούχοι…).
Πρέπει να καταλάβουν οι πάντες ότι ίσως ο κύριος λόγος που φτάσαμε στην Κρίση ήταν ο πληθωρισμός των συντάξεων. Η Ελλάδα ήταν ο παράδεισος των συνταξιούχων: πρόωρων, μαϊμούδων, θυγατρικών, ψευδοαναπηρικών, αντιστασιακών, κλπ. Ξοδεύαμε για συντάξεις περισσότερα από χώρες πολλαπλάσιες σε μέγεθος και σε πλούτο. Οι εταίροι, που αποφάσισαν την περικοπή, δεν είναι σαδιστές, ούτε έχουν προηγούμενα με τα «περήφανα γηρατειά». Απλώς γνωρίζουν πρόσθεση και αφαίρεση. Τα ποσά δεν βγαίνουν!
Το τραγικό είναι πως, ενώ η χώρα βουλιάζει, κανείς δεν ασχολείται με τα πραγματικά της προβλήματα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δηλώνει υπερηφάνως ότι θα καταψηφίσει την συμφωνία για το Μακεδονικό (ξεχνώντας και την προϊστορία του κόμματος του, που χάραξε η αδελφή του) μόνο και μόνο για να μαζέψει ψηφαλάκια. Και για τον ίδιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας παριστάνει τον υπερασπιστή των πτωχών συνταξιούχων, πολεμώντας σκληρά για να αθετήσει …την ίδια την υπογραφή του.
Πότε θα ωριμάσουν οι Έλληνες; Πότε θα καταλάβουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ασχοληθούμε με τα πραγματικά φλέγοντα προβλήματα. Πότε θα τολμήσουν οι πολιτικοί μας να πούνε και σκληρές αλήθειες; Π. χ. ότι το κεφάλαιο που θα εξοικονομηθεί από τις συντάξεις, αν επενδυθεί σωστά, μπορεί να αποδώσει γρήγορα πλούτο και να ανακουφίσει πολύ περισσότερους ανέργους και πενόμενους.
Ανάπτυξη χρειάζεται αυτή η χώρα, ΑΝΑΠΤΥΞΗ με κεφαλαία. Αλλά αυτή θέλει λίγο χρόνο – ενώ οι εκλογές είναι αύριο. Κι έτσι φοβάμαι πως θα πάμε στις κάλπες πάλι με λάθος διλήμματα…
