Μου αρέσει ο Αύγουστος στην Αθήνα. Η πόλη είναι πιο άδεια,
πιο φιλική, πιο ανθρώπινη. Δεκαετίες τώρα ρυθμίζω έτσι τις διακοπές μου ώστε
τον Αύγουστο να είμαι στην πρωτεύουσα. Όχι μόνο επειδή είναι η πόλη καλύτερη –
αλλά επειδή είναι υπερφορτωμένοι και απαίσιοι οι «τουριστικοί προορισμοί».
Μια-δύο φορές κάναμε το λάθος να πάρουμε διακοπές τον
Αύγουστο. Αυτές δεν ήταν διακοπές – ήταν καταναγκαστικά έργα. Να παρακαλάς για
ένα τραπέζι, ένα νερό, μία καρέκλα. Να μην τολμάς να μετακινήσεις το αυτοκίνητο
από την μία και μοναδική θέση που βρήκες – αλλιώς θα πρέπει να το παρκάρεις στο
βουνό.
Οπότε, λοιπόν, Αθήνα. Ανακαλύπτεις πάλι την πόλη των
παιδικών σου χρόνων. Αντίθετα με άλλες πρωτεύουσες, που έχουν εντελώς
ξαναχτιστεί, η Αθήνα δεν έχει αλλάξει πολύ από τις δεκαετίες του 50 και του 60.
Εντάξει, μερικές γειτονιές δεν είναι πια επισκέψιμες (όπως τα Εξάρχεια) και
μερικές περιοχές είναι κατειλημμένες (όπως το Πεδίον του Άρεως).
Δεν το πιστεύω
πως δίναμε ραντεβού και περνάγαμε νυχτερινές ώρες σε αυτό το πάρκο, χωρίς ποτέ
να το σκεφθούμε δύο φορές!
Οι πολλοί τουρίστες δεν με ενοχλούν – μαζεύονται κυρίως γύρω
από την Ακρόπολη και την Πλάκα. Υπάρχουν καινούργια ωραία στέκια στην
Μητροπόλεως και τους γύρω δρόμους. Είναι συνήθως νέα, ωραία παιδιά, στολίζουν
το χώρο.
Αλλά και στις παλιές κλασικές γειτονιές (Παγκράτι, Κυψέλη)
λειτουργούν μαγαζιά ευχάριστα. Κι ενώ υποτίθεται ότι «όλοι έχουν φύγει» υπάρχει
ακόμα αρκετός κόσμος που τα ζωντανεύει. Η διαφορά με άλλους μήνες είναι πως
τώρα βρίσκεις να παρκάρεις.
Α, ναι – να μην ξεχάσω «τα θερινά τα σινεμά». Άλλες μικρές
οάσεις.
Ωστόσο φεύγοντας οι Αθηναίοι μας άφησαν πίσω μερικά αρνητικά
πράγματα. Ένα από αυτά είναι οι συναγερμοί.
Η διαφορά μεταξύ ενός καλού κι ενός φθηνού συναγερμού είναι
αισθητή …στους τρίτους. Οι φτηνοί συναγερμοί διεγείρονται με το παραμικρό
φύσημα του αέρα, δεν συνδέονται με κάποιο κέντρο που να ελέγχει την λειτουργία
τους και μπορεί να αποτελέσουν έναν εφιάλτη για ολόκληρη την γειτονιά.
Μέρα-νύχτα, ώρες ατέλειωτες, ουρλιάζουν, κάνοντας το βίο αβίωτο στους περίοικους.
Ο ιδιοκτήτης του συναγερμού τον ενεργοποίησε φεύγοντας για
να προστατέψει την περιουσία του. Όμως δεν θα έπρεπε να είναι καταγραμμένος
κάπου στα κιτάπια της αστυνομίας ώστε να μπορεί να ανευρεθεί στην ανάγκη; Έστω
και για την δική του προστασία.
Ας αφήσουμε πως η ηχορρύπανση είναι ποινικό
αδίκημα για το οποίο φέρει ευθύνη. Αλλά τώρα πού να τον βρεις για να κερδίσεις
έστω μια ανάσα ησυχίας;
Η άλλη πληγή του Αυγούστου είναι οι μοναχικοί σκύλοι, σε
μπαλκόνια, βεράντες, και κήπους. Κι αυτοί αποτελούν …ποινικό αδίκημα. (Το
τιμωρεί ο νόμος για την προστασία των ζώων). Κι αυτοί είναι πηγή ηχορρύπανσης.
Αλλά ενώ οι συναγερμοί λειτουργούν χωρίς να ...υποφέρουν (απλώς καταναλώνουν
ρεύμα) οι σκύλοι με το γαύγισμα, κοινοποιούν την μοναξιά και την δυστυχία τους.
Δεν αρκεί κάποιος από καιρό σε καιρό να γεμίζει την ταΐστρα τους και το μπολ με
νερό…
Τι θλιβερό σε μια συμπαθητική γειτονιά, σε ένα ωραίο
προάστιο, η κυρίαρχη εντύπωση να είναι
ένας (ή και περισσότεροι) συναγερμοί που τρυπάνε τη μέρα και τη νύχτα με τον
αντιπαθέστατο ήχο τους και οι απελπισμένοι σκύλοι που γαυγίζουν μέσα στην
μοναξιά τους…
Κι όμως, παρόλα αυτά, αγαπάω την Αθήνα τον Αύγουστο!
