Πάσχα στην Κέρκυρα

Από το 1965 μέχρι το 1995, τριάντα ολόκληρα χρόνια, έκανα Πάσχα στην Κέρκυρα.

Θυμάμαι την πρώτη μου εμπειρία. 1965, από την «Κακιά Σκάλα» για την Κόρινθο, μετά παραλιακός δρόμος, από χωριό σε χωριό, 

μέχρι την Πάτρα. Κατάκοπος ψάχνω για ξενοδοχείο. Την δεύτερη μέρα κατορθώνω να φτάσω αργά το απόγευμα, μέσω Ιωαννίνων, στην Ηγουμενίτσα. Περνάω με το τελευταίο φέρυ. Φίλοι μού είχαν κλείσει ξενοδοχείο επάνω στο Λιστόν. Πέφτω ξερός να κοιμηθώ.

Το πρωί ξυπνάω με μουσικές. Το δωμάτιο γωνιακό: από το ένα παράθυρο ακουγόταν η Παλαιά Φιλαρμονική – από το άλλο η Νέα. Στο βάθος «σονάρουν» κι άλλες μπάντες. Είναι Κυριακή των Βαΐων, όπου κατεβαίνουν όλες οι φιλαρμονικές των χωριών – καμιά σαρανταριά τότε – στην πόλη, για την μεγάλη παρέλαση. Γαστούρι και Σκριπερό, Άνω Κορακιάνα και Λευκίμμη. Ευωδιές άνοιξης από παντού.

Ερωτεύομαι την Κέρκυρα.

Ο έρωτας κρατάει ακόμα. Μόνο που από ένα σημείο και πέρα, οι εραστές γίναμε τόσοι πολλοί, που ήταν αδύνατο να τους αντέξεις. 

Έτσι πια φέρνω την Κέρκυρα στο σπίτι μου μέσα από το Διαδίκτυο, ή παίζω βίντεο που τράβηξα τότε. Ακούω τον διάσημο «Αμλέτο» από δίσκους που είχε την καλοσύνη να μου στείλει η Φιλαρμονική Εταιρία Κερκύρας. Μου λείπει βέβαια η φύση, με τις μυρωδιές της.

Την τελευταία χρονιά που πήγα ήταν τέτοια η πολυκοσμία που δεν μπόρεσα καν να ακούσω τις αγαπημένες μου μουσικές στη λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου. Το Λιστόν, η μεγαλύτερη πλατεία της χώρας, είχε γεμίσει ασφυκτικά δύο ώρες πριν. 

Αγανάκτησα τόσο, που έφυγα το μεσημέρι κι έκανα Ανάσταση στο σπίτι μου.

Εδώ και αρκετά χρόνια, κάθε λίγο, σβήνω ένα όνομα από τον κατάλογο των αγαπημένων προορισμών. Το 1995 έσβησα την πασχαλινή Κέρκυρα.

Εντάξει, ομολογώ ότι γερνάω και γίνομαι λιγότερο ανεκτικός. Αλλά όσο κι αν είναι ευλογία ο τουρισμός για τους περισσότερους (και για τη χώρα) για μερικούς παράξενους είναι κατάρα. Θυμάμαι ερημικές παραλίες στη Μύκονο όπου κάναμε μπάνιο γυμνοί. Πριν πενήντα χρόνια…

Ευτυχώς η Ελλάδα είναι ανεξάντλητη σε τοποθεσίες και ωραίους προορισμούς. Αν έχετε ένα φουσκωτό, μπορείτε ακόμα να ανακαλύψετε έρημες παραλίες – μέχρι  και σε διάσημα νησιά.

Αλλά η Κέρκυρα εκείνων των χρόνων παραμένει στην μνήμη μου ως η άλλη όψη του Παραδείσου. Στο έρημο τότε Σιδάρι υπήρχε ακόμα το Canal d’ Amour (το γκρέμισαν μετά, τα κύματα και οι επισκέπτες). Στο Γκολφ έπαιζαν μόνοι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Γεώργιος Ράλλης. Η Σίσι στοίχειωνε ακόμα το Αχίλλειο και η Παλιά Πόλη ήταν γλυκύτατη το βράδυ. Ανάμεσα στα καντούνια από μακριά άκουγες καντάδες. Κι αν κάτι χρωστάω στην Εθνοσωτήριο Επανάσταση, ήταν πως το 1967 ήμουν σχεδόν ο μόνος επισκέπτης του νησιού.

Κάθε φορά που ξανάρχεται το Πάσχα, εγώ, νοητικά, βρίσκομαι στην Κέρκυρα. Και θα ήθελα να συνεχίσω για μία αιωνιότητα. 

Οι στάχτες μου βέβαια θα πάνε στο προγονικό μαυσωλείο, στην Ερμούπολη. 

Αλλά, αν υπάρχει Θεός πανάγαθος, η ψυχή μου θα αιωρείται σε μία – αιώνια ανοιξιάτικη – Κέρκυρα. Όπου, ανάμεσα στα σύννεφα, θα αντηχεί μακρινός ο «Αμλέτος»…