Αν ήμουν νεότερος θα είχα οριστικά
εγκαταλείψει αυτό τον τόπο.
Στην ηλικία που έφτασα τώρα, θα τον
εγκαταλείψω πια μόνον πεθαίνοντας – και πάλι διαμαρτυρόμενος. Διότι φοβάμαι ότι
και η τελευταία μου επιθυμία (να καώ, αντί να ταφώ), δεν θα μπορεί να
εκπληρωθεί. Κι ας έχει ψηφιστεί εδώ και δώδεκα χρόνια ο σχετικός νόμος!
Κοιτάζοντας πίσω θεωρώ πως αυτή η χώρα
δικαιούται μόνον μία παγκόσμια διάκριση. Το Νόμπελ του ανορθολογισμού και της
ανωριμότητας. Με άλλα λόγια, του να κάνεις τα εύκολα δύσκολα, να πνίγεσαι σε
μία κουταλιά νερό, να βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου.
Η μοίρα μας έδωσε μία πανέμορφη χώρα, καλούς
προστάτες (αυτοί μας βοήθησαν να ελευθερωθούμε και να τετραπλασιάσουμε την
έκτασή μας – μόνοι εμείς σε αυτή την περιοχή) και διάσημους προγόνους.
Εμείς προσπαθούμε να ασκημύνουμε τη χώρα με
τσιμέντο και σκουπίδια, μισούμε και βρίζουμε τους λαούς που μας βοήθησαν (ενώ αγαπούμε
αυτούς που εντελώς αδιαφορούν – π. χ. Ρωσία) κι
Στα περίπου διακόσια χρόνια της ιστορίας μας,
έχουμε καταφέρει να χρεοκοπήσουμε πολλές φορές και να σφαχτούμε μεταξύ μας
περισσότερες. Και οι χρεοκοπίες και οι εμφύλιοι άρχισαν πριν καν ελευθερωθούμε.
Στην επανάσταση του 21, πιο πολύ μεταξύ τους πολεμούσαν οι Έλληνες παρά με τους
Τούρκους (το έχω ξαναγράψει αυτό). Η επανάσταση απέτυχε κι αν δεν γινόταν το
Ναβαρίνο ίσως να ήμασταν ακόμα μία επαρχία της Τουρκίας.
Είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε το βιός
μας, χρεωνόμαστε πέρα από τις αντοχές μας, σπαταλάμε ό,τι δεν έχουμε και η
διαφθορά κατατρώει το είναι και το έχει μας σαν σαράκι. Διαβρωμένοι από την
κορυφή ως τα νύχια.
Καταφέρνουμε να περιπλέξουμε και να δέσουμε κόμπο
τα απλούστερα προβλήματα. Άλλα κράτη, πιο ώριμα και πολιτισμένα, θα είχαν
ξεμπερδέψει με το «Μακεδονικό» σε τρεις διασκέψεις. Τι είναι σήμερα η
Μακεδονία; Ούτε έθνος ούτε κράτος – μία γεωγραφική περιοχή, χωρισμένη στα δύο.
Ποιο το ζητούμενο; Να ξεχωρίζει η μία από την άλλη!
(Σκέπτεστε οι Γάλλοι κάτοικοι της Βρετάνης να
ξεκινούσαν εκστρατεία εναντίον των Βρετανών, που τους πήραν το όνομα;)
Κι αν λυθεί τελικά αυτό το ψευδοπρόβλημα θα το
χρωστάμε σε ένα δημαγωγό που αφού αθέτησε όλες του τις υποσχέσεις, αφού απέτυχε
σε όλα του τα εγχειρήματα, προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά (και εκλογικά) ως
σωτήρας σε ένα «εθνικό θέμα».
Αφού υποδύθηκε τρία χρόνια τον Ανδρέα
Παπανδρέου ως κορυφαίο λαϊκιστή, τώρα παριστάνει ένα γιαλαντζή Ελευθέριο
Βενιζέλο.
Που όμως χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να διχάσει
τον λαό – προς ίδιον όφελος.
Αφόρητη Ελλάδα! Όπου ο καθένας φθονεί τον
πλησίον του, ευχόμενος μόνο να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Όπου οι τοίχοι των πόλεων μας, άθλια
μουντζουρωμένοι, αποπνέουν όλη τη μιζέρια, το μίσος και την ανασφάλειά μας. Ναι,
και σε άλλες χώρες υπάρχουν τοιχογραφίες και γκράφιτι – αλλά είναι έργα τέχνης,
όχι άναρθρες κραυγές.
Σκέτη πια κατάθλιψη.
Κι αλήθεια, πόσο ξένος και μόνος νιώθει ένας
άθεος και ειρηνιστής, σε μία χώρα όπου οι δημοφιλέστεροι θεσμοί είναι ο στρατός
και η εκκλησία!
Ακόμα και το Ιράν θα ήταν καλύτερο…
Αγανάκτηση!
