Αυτό το κείμενο το έγραψα σήμερα - αλλά θα μπορούσα να το είχα γράψει πριν 70 χρόνια, όταν δεκάχρονος υποχρεωνόμουν να συνοδεύω την μητέρα μου στις διακοπές της.
Από τότε δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Οι διακοπές είναι πάντα κάτι το αρνητικό για μένα. Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις - που έχουν περισσότερο σχέση με ταξίδια (κυρίως στο εξωτερικό) και περιηγήσεις.
Είναι γεγονός πως δεν έκανα ποτέ δουλειά ρουτίνας ώστε να χρειάζομαι την διακοπή. Ένας συγγραφέας εργάζεται παντού και πάντα: φυσικά και στις διακοπές.
Τώρα που γέρασα και η κινητικότητά μου είναι περιορισμένη ξαναγίνονται πιο δύσκολες. Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή.
Εσείς πως τα πάτε - και πως τα πηγαίνατε παλιά - με τις διακοπές σας;
Δεν τις μισώ (τις διακοπές), απλά συνειδητοποίησα ότι δεν τις χρειάζομαι όταν ήρθα και εγκαταστάθηκα στην Κέρκυρα πριν περίπου 30 χρόνια... Μου αρέσουν τα ταξίδια αν και σ'αυτά ο «κινηματογραφικός» τρόπος περιήγησης στον οποίο υποχρεώνομαι αναγκαστικά λόγω πορτοφολιού (τι να πρωτοδείς και να ζήσεις σε μια βδομάδα;)με κρατάνε πίσω. Ναι, υπάρχουν καλύτερα πράγματα και για μένα που με γεμίζουν από τις διακοπές, δεν τρελαίνομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρείς κακές Δευτέρες έχει ο χρόνος: Την Καθαρά, του Πάσχα και του Αγίου Πνεύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε πέσει στην τρίτη. Φαντάζομαι τα σχόλια να έρθουν από Τρίτη. Εντωμεταξύ θα βλέπουμε μπάλα.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ για τις τρείς κακές Δευτέρες. Συμφωνώ απόλυτα.
ΔιαγραφήΆλλος ένας που έχει ξεμείνει στην Αθήνα το τριήμερο!
ΔιαγραφήΚαλησπέρα. Δύο κακές Δευτέρες θυμάμαι. 19 Οκτωβρίου 1981 και 26 Ιανουαρίου 2015.
Διαγραφή1. Ζηλευω του διδασκάλους και καθηγητές μέσης /ανωτέρας/ ανωτάτης παιδείας . Για την τριμηνία ΔΙΑΚΟΠΩΝ [βάλε και Πασχα Χριστουγενα Εθνικες Αργίες ] που απολαμβανουν βρεξει χιονίσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. τωρα που στα πρώτα -ήντα μου [που περνάνε ιλιγγιωδως..] απολυθηκα από το ΙΚΑ /νυν ΠΕΔΥ ελέω Αδωνι Γεωργιάδη [να τον έχει καλά ο Θεός γλίτωσα απο την Υπερταση] μου προκύπτει απεριόριστος χρονος ιδίως το καλοκαίρι, αρκεί να παρω άδεια απο ...τους ασθενείς μου. Και εφ' όσον η τσέπη το επιτρέπει.
Αλλά ..."δει δε χρημάτων" [τα διαθετομεν αφειδώς για φόρους ,εισφορες κλπ υποχρεωσεις]. Αλλα και διαθέσεως χρείαν έχομεν... Ήτις εξελιπεν και αύτη η αθλία.
Oπότε το συμπέρασμα είναι:
Αρχισα να κανω διακοπες στα 30 [δεν σας λεω το τι και πως...] μου ξέμαθε τις διακοπές "η κρίση" [άς όψεται!].
Θα μάθω ξανα να δολοφονώ τις ενοχλητικές καλοκαιρινές μύγες. Δεν θα είναι κακό κι ένα σομπρέρο...
Ευχομαι σε όλους
-Να βρουν ξανα τον ..."μπατζανάκη" τους απαραιτήτως νησιώτη ή με παραθαλάσσιο σπίτι. Να τον αγαπήσουν-να τον καλοπιάσουν.
-Να χαρουν τα μπάνια τους και τις λυτρωτικες ΔΙΑΚΟΠΕΣ αν έχουν χρήμα. Και χρονο...
Στο ιδιωτικό ιατρείο τα λεφτά καλυτερεύουν. 5 επί 50 που είναι 250 ευρώ μαύρα καθημερινώς μαύρα. Κανονικά, εσείς, οι γιατροί, που είσαστε άτομα πειναλέα και φανφαρόνικα, όταν αγοράζετε τα βιβλία πρέπει από τρία αντίτυπα. Εμένα ένας φίλος μου γιατρίνος που ξέρω αγοράζει δύο αντίτυπα στιγμιαίως. Μόνο στον Καρυωτάκη που του έδωσα έβαλε όπισθεν. "Δεν θα πάω να μιλήσω έτσι". Αυτός είναι αλλοδαπός. Και αυτός έχει γνωρίσει ένα ζευγάρι όχι ιατρικό αλλά πολύ φανφαρόνικο - ο άνδρας είναι δάσκαλος, υποψήφιος δόνησης (περιπεπλεγμένα εγγλέζικα) και η γυναίκα του είναι της παιδείας (λέει αυτή: "γεια σας, αγόρια")- και κάθονται, πίνουν τσάι, μιλάνε και αυτός ελπίζει πώς έχει φίλους και το ζευγαράκι αυτό οραματίζεται αναζήτηση άλλου ζευγαριού -με φωτογραφία- που να τα δίνει όλα -να τα μοιράζει- στις καλοκαιρινές διακοπές. Οι σκηνές των αγοριών στις παραλίες στέκουν ολόρθες συνεχώς έως πρωίας. Όμως οι σκηνές των κοριτσιών χάνουν το ύψος, γιατί τα ξαπλωμένα κορίτσια δεν μπορούν -έως πρωίας- να τις στηρίξουν με τα πόδια τους (κουράζονται).
Διαγραφή#Στο ιδιωτικό ιατρείο τα λεφτά καλυτερεύουν. 5 επί 50# που είναι 250 ευρώ μαύραΓιατρός είσθε και το ξεύρετε;
Διαγραφήε, μην τα λέτε αυτα τώρα αυτά τα νόστιμα και μας πάρει χαμπάρι ο κ. Αλεξιάδης...
Μας φτάνει έχουμε και τον ενάντιο "ταξικό αποστάτη" ντβτζ "να του τα ακουμπάμε" καθημερνώς...
Φυσικά όταν γράφω ότι μισώ τις διακοπές δεν εννοώ τις αργίες. Ούτε τα ταξίδια. Εννοώ το υποχρεωτικό διάστημα σε μία παραλία με χιλιάδες παιδάκια γύρω να τσιρίζουν, το νερό ζεστό σαν κάτουρο (μπορεί και να είναι...), το κλασικό έγκαυμα και το κακό φαγητό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με το παιδί και την έκθεσή του. Τι σημασία έχει όμως; Σε αυτήν την ζωή, όπως μας παίζουν χορεύουμε. Παίζουν τα νταούλια; Χορεύομε ανάλογα. (Όπως οι αγορές.) Παίζουν βιολιά; χορεύουμε τάγκο (Σαν τον ουρακοτάγκο)ή βαλς. Παίζει ορχήστρα; Μέχρι και μενουέτο θα χορέψουμε. Όλοι καταλαβαίνουμε πως οι γυναίκες αποφασίζουν και εμείς ακολουθούμε. Σε πολλές διακοπές έχω περάσει καλά... Πολύ καλά μάλιστα. Δεν τα βάζεις με τις γυναίκες... Θα χάσεις. Χωρίς αυτές δεν γίνεται τίποτα. Cherchez la femme. Γυναίκες με οποιαδήποτε μορφή. Δεν εννοώ μόνο ερωμένες. Με την ευρεία έννοια όλες οι γυναίκες που μας περιβάλλουν εκάστοτε... Όλες ερωμένες είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα... Θα ξανακάνω διακοπές και εφέτος. Τον Αύγουστο που μου αρέσει η άδεια Αθήνα. Τάπαμε και ταποφασίσαμε, όπως στον Αντωνάκη, του "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα"
Αφού σας βγάζουν την ψυχή από το στόμα, τι τις θέλετε τις σκύλες. Ενώ από την άλλη πλευρά τα αγόρια μένουν αμέτοχα σε απαιτήσεις εξωτικές εν ώρα "κινδύνου".
ΔιαγραφήBilly. Το τραγούδι, το ποίημα και η εκτέλεση είναι πολύ ωραία. Υπάρχει όμως και το ρηθέν από τον Ωνάση: Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα χρήματα του κόσμου δεν θα άξιζαν τίποτα.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΑγαπητέ κ. Νώντα Τσίγκα,
ΑπάντησηΔιαγραφήως δάσκαλος σας λέω ότι έχετε δίκιο, αλλά υπό προϋποθέσεις. Τουλάχιστον να είναι και το άλλο μισό δασκάλα!
Όταν ήμουν μικρός, με πατέρα αγρότη, το καλοκαίρι ακόμη και το να κάθεσαι και να διαβάζεις ένα βιβλίο δημιουργούσε ενοχές. Έπρεπε όσο μπορούσα να βοηθώ στα χωράφια. Και μου άρεσαν τόσο πολύ τα ταξίδια... Ζήλευα όταν μάθαινα από φίλους της πόλης για τις διακοπές τους.
Τώρα πια η εικόνα που έχω (επειδή την έζησα και γω αρκετές φορές) είναι αυτή που γράφει παραπάνω ο κ. Ν. Δ.: παιδάκια που τσιρίζουν, "κάτουρο" και κακό φαγητό.
Χ. Ρ.
Οπωσδήποτε το αλλο μισό ...δασκάλα.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως.
Οσο για την τελευταία παράγραφο ...Πηγαίνετε Χαλκιδικη να τα πετύχετε όλα με μιας όσα απεχθάνεστε.
Γνωστό: σαν την Χαλκιδική, τίποτα!
ΔιαγραφήΈχω βδομάδες να συναντήσω την παρέα του DON. Στο διάστημα αυτό μεγάλωνα ένα …τσούρμο αδέσποτα μωρά γατάκια και η διαδικασία αυτή είχε απορροφήσει όλο μου το ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που τα έφερα σε σημείο επιβίωσης επανέρχομαι
Οι διακοπές σαν «γέμισμα μπαταριών « , « απόδραση»,
«χαλάρωση» , είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα.
Ό’τι άφησες πίσω , αυτό θα ξαναβρείς γυρνώντας, τίποτε καλύτερο.
Θα έχεις ΓΕΜΑΤΕΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ, θα μου πεις.
Διαφωνώ.
Η ανάμνηση χαλαρών στιγμών μάλλον δυσκολεύει παρά διευκολύνει την αντιμετώπιση της καθημερινότητας.
Καλύτερα να προσπαθείς να βελτιώσεις την ρουτίνα σου παρά να ξεφεύγεις πρόσκαιρα από αυτήν .
Είναι βέβαια και η θάλασσα, το κολύμπι, η άσκηση, που συνηγορούν υπέρ των διακοπών…
Εκεί δεν έχω αντίλογο.
Εγώ προσωπικά, ίσως βέβαια και επειδή η ζωή μου είναι στην εξοχή, δεν επιζητώ την «απόδραση».
Αποζητώ όμως απελπισμένα την θάλασσα, την επαφή με το νερό.
Ένα μου όνειρο: Το σπίτι μου, το κυρίως σπίτι μου, να είναι απάνω στη θάλασσα. Να βγαίνω …από την κουζίνα και να βουτάω στο νερό.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό το όνειρο πραγματικότητα, που δεν θα γίνει ποτέ, πηγαίνω ένα 10ήμερο διακοπές το καλοκαίρι στη θάλασσα, με το μυαλό μου , ωστόσο, κολλημένο στο σπίτι όπου με περιμένει η 4ποδη οικογένεια μου που χρόνο το χρόνο αυξάνει επικινδύνως.
Ν.
Πράγματι Ν.- είναι δύσκολο να πηγαίνεις ανέμελα διακοπές όταν αφήνεις πίσω την τετράποδη οικογένεια. Ασε που πριν φυγεις πρέπει να οργανώσεις ολόκληρο σχέδιο!
ΔιαγραφήΑυτές είναι διακοπές!
ΑπάντησηΔιαγραφή-----------------------
Η μητέρα μου είχε άντρα, τον πατέρα μας, αλλά εκείνος ήταν μονίμως αλλού, οπότε για συντροφιά στις υποτιθέμενες διακοπές της, με έπαιρνε μαζί της, αφού ούτε υπερβολικά διαβολόπαιδο ήμουνα ούτε απίστευτα απαιτητικός.
Εμένα όμως μου έλειπαν οι φίλοι μου, η αλητοπαρέα, οι βόλτες, τα ξενύχτια, τα παιγνίδια, τα μεθύσια, οι πλάκες, το φλερτ, το χαρτοπαίγνιο, το ψάρεμα, οι καταδύσεις και όλα αυτά πώς στο διάολο θα μου τα έδινε η παρέα της καημένης της μάνας μου;
Αχ και νά ΄ξερε η κάθε αποτυχημένη/άτυχη μοναχική σύζυγος και μάνα, τι μαρτύριο είναι για τα παιδιά της να τα φωρτώνει με το ρόλο του αντίδοτου της μοναξιά της. Και είναι μαρτύριο όχι μόνο γιατί τους στερει τη χαρά της παιδικής τους ξεγνοιασιάς, αλλά κυρίως επειδή τα αναγκάζει να βιώνουν της δικής μοναξιά, την αποτυχία τη να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις με άλλους ανθρώπους και εν τέλει τη θλίψη ή και την κατάθλιψή της..
Δεν υπάρχει φάρμακο και υποκατάστατο για τη μοναξιά, δηλαδή την αδυναμία πάσης φύσεως επικοινωνίας με τον "άλλον". Και η υποχρεωτική συνύπαρξη με τους θαμώνες σε ένα μπαρ ή σε ένα τουριστικό θέρετρο δεν μπορούν να προσφέρουν την παραμικρότερη ψευδαίσθηση "συνύπαρξης". Απεναντίας, επαυξάνει το εσωτερικό έλλειμμα, γι΄ αυτό και ρίχνεσαι στις διακοπές με περισσότερη κάθε φορά απόγνωση...
Σαν τον μοναχικό κοσμάκη που βολοδέρνει στις πλατείες, δίπλα στους άλλους που μοιάζουν "πλήρεις", για να έχουνε να λένε τάχα μου στον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνοι...
Κοντολογίς, λίγο οι κατασυκοφαντημένες διακοπές της παιδικής μου ηλικίας και περισσότερο οι εικοσιπενταετίας ασταμάτητες επαγγελματικές υποχρεώσεις, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, απομυθοποίησαν μέσα μου εντελώς τον παραδοσιακό τουρισμό και με έστρεψαν στον περιηγητικό, τον αθλητικό και τον συνεδριακό, αλλά και αυτοί ψόφησαν πριν δέκα πέντε χρόνια, όταν η ζωή απαίτησε κάτι πολύ περισσότερο από όσα συνήθως μου ζητούσε.
Πάντως, χτες, νωρίς το βραδάκι, μόλις έπεσε ο ήλιος, βγήκαμε βόλτα με το καινούργιο της ποδήλατο που της το είχα παραγγείλει προ τριών μηνών από τη Θεσσαλονίκη: τρίτροχο, με δυο ρόδες μπροστά, μία πίσω και ηλεκτρική υποβοήθηση, έξτρα τηλεκοντρόλ για εμένα, με φρένο και γκαζάκι.
Εκείνη ποδηλατούσε στο δρόμο της γειτονιάς πάνω κάτω, κι εγώ δίπλα της διόρθωνα την πορεία, μπροστά τη Αντιγόνη και η Νίχα για να τις έχει ως σημείο αναφοράς να μην πέσει στο πεζοδρόμιο ή για να μη βγει στο αντίθετο ρεύγμα, και γέλιο και χαρά και ικανοποίηση ότι κάτι μπορεί να κάνει ποδήλατο σαν την Μάριον, την Αντρεα, την Σέιτζ και τη Σιένα.
Η ώρα πέρασε και δεν ήθελε να σταματήσει για να ανέβει πάνω στο σπίτι για τα φάρμακα, το μπάνιο και τον ύπνο της. Θύμωσε. Μου είπε δεν θέλω τη βοήθειά σου. Θέλω βόλτα με το ποδήλατο πάλι. Μα, καλή μου, πέρασε η ώρα, αύριο... Δεν θέλωωωωω.
Ήρθανε όμως οι βαριές ενισχύσεις που ξέρουν να της αγγίζουν την ψυχούλα, να μαλακώνουν την αγριάδα της, πρώτα η Κίτυ, το ξανθό γατί, μετά ο Λεωνίδας, το αρπρόμαυρο με τη γούνα και την αστείρετη καλοσύνη και ύστερα το γιορκσάιρ, ο Μπουτς που ζηλεύει τα γατιά, αλλά τα φοβάται κι όλας, άρα τουμπεκι ψιλοκκομένο, και τέλος το Λαμπραντόρ μας που γέρασε πια, πάσχει από οστεοαρθοίτιδα και κουτσαίνει.
- Μαμπά, πονάει ο Ότζη;
- Λίγο, καρδιά μου. Θες να τον βοηθήσουμε να ανέβει πάνω;
- Ναιιιιι.
Και ανεβήκαμε πάνω και οι... έξι.
Σημερα το βράδυ θα έχουμε πάλι ωραία ποδηλασία για τη Μαρία-Φωτεινή η οποία, σε πείσμα όλων των στατιστικών, βαδίζει, ακμαία προς τα δέκα πέντε της.
Αυτές είναι διακοπές!
Με αγάπη,
Κάπα
Τα σχόλια σας πάντα μονοπωλούν το ενδιαφέρον μου. Όχι λόγω της δυσκολίας μα λόγω της δύναμης που αποπνέουν! Και αγάπης! Κυρίως αυτής! Να είστε γεροί και να χει η κάθε μέρα σας διακοπές μέσα της!!!
ΔιαγραφήΔεν πρόκειται για δύναμη. Απλώς κάνω το καθήκον μου προσπαθώντας να... εκδικηθώ τον πατέρα μου που μας γέννησε και μας πέταξε.
ΔιαγραφήΣας ευχαριστούμε για την ευχή σας!
Ευγνώμων,
Κάπα
ΠΟΔΗΛΑΤΑΔΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ-ΦΩΤΕΙΝΗ μαζί μ' αυτήν σύνολο έξη ψυχές κι εμείς μαζί...
ΔιαγραφήΦυσικά αυτές είναι διακοπές!
Όλα τα άλλα είναι μια διαρκής μ α τ α ί ω σ η!
ΥΓ. και, Τί ωραίο να είσαι ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ Π α τ έ ρ α ς εσύ απέναντι στο παιδί σου [ίσως πρώτιστα στον εαυτό σου και στη συνείδησή σου απέναντι] , ενώ ο δικός σου τέτοιος δεν στάθηκε...
Φίλε Νώντα, ως γιατρός νευρολόγος αλλά και ως συγγραφέας, έχεις το προνόμιο να ζεις και τις δύο όψεις των πραγμάτων: και την επιστημονική και την "ποιητική". Γι΄ αυτό και βλέπεις πολύ περισσότερα από έναν συνηθισμένο γιατρό όπως και από έναν απλό θεράποντα των Γραμμάτων. Ζόρικος συνδυασμός (απορώ πώς τα βγάζεις πέρα) αλλά και ζηλευτός!
ΔιαγραφήΜε αγάπη,
Κώστας
Nikos Dimou19 June, 2016 09:59
ΑπάντησηΔιαγραφή"Φυσικά όταν γράφω ότι μισώ τις διακοπές δεν εννοώ τις αργίες. Ούτε τα ταξίδια. Εννοώ το υποχρεωτικό διάστημα σε μία παραλία με χιλιάδες παιδάκια γύρω να τσιρίζουν, το νερό ζεστό σαν κάτουρο (μπορεί και να είναι...), το κλασικό έγκαυμα και το κακό φαγητό."
*******************
Αυτό ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ! ειδικά σε εξοχικό σπίτι, γι αυτό και δεν έχω...εκεί κι αν είναι υποχρεωτικές!!!
Κι εμένα μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια κι αν παω σε νησί,μόνο βόλτες στη Χώρα, όχι παραλίες κλπ.
Πόσο σε καταλαβαίνω Νίκο μου!
Να περνάς καλά όπου κι αν είσαι!
Ρόζα
Πολλοί ναυαγοί του θέρους θα προτιμήσουν την θάλασσα του Πάγου, της Βάρης και του Παπουριού. Ωραίες παραλίες εκεί, αλλά στο Στρογγυλό και στη Διδύμη θα 'ναι τα νερά δροσερότερα, οι βυθοί καθαρότεροι, τα ναυάγια περισσότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι διαρκώς σε διακοπές. Αν θέλω βουνό απέχω μισό λεπτό. Αν θέλω θάλασσα απέχω 120 δεύτερα λεπτά. Η δόξα της μεγαλούπολης περιορίζει και πληρώνεται ακριβά. Ανάβω το βάδισμα μου προς τη θάλασσα, ιδρώνω, μένω μισή ώρα στο νερό, ανάβω το βάδισμα της επιστροφής, σβήνω στο παγωτό μου τον πόθο του γλυκού νερού το λούσιμο. Μένω μονάχη με το σώμα μου, απλώνω τα πόδια μου προς το κάγκελο, αυτοκίνητα διέρχονται, ποδήλατα, διαμήκεις ποδηλάτες, βυθίζω τα δάχτυλα μου μέσα στο παγωτό μου, καίω. Μόνη το απόγευμα αχ και τζιν ακόμη αν φοράω δεν εμποδίζομαι για δάχτυλα μέσα στο παγωτό μου, δύο δάχτυλα, αεράκι, πόθους του πέλματος στην επιφάνεια του μάρμαρου καυτού. Το παγκάκι στο δάσος το απόγευμα βρύση ολόκληρη κάθομαι κι ανοίγοντας το μυαλό μου στην κίνηση, με βλέπουν και τους βλέπω που με βλέπουν διερχόμενοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα τελευταία χρόνια αυτό που με 'κρατάει' είναι η προοπτική των 5-6 ημερών διακοπών στο νησί της μητέρας μου. Μικρό ξενοδοχείο που με ξέρουν απο παιδί, κυριολεκτικά δίπλα στην θάλασσα και ενα μπαλκονάκι που βλέπω τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα. Δε θέλω τίποτα άλλο-είμαι στον παράδεισό μου. (συμπτωματικά έχει και ωραίο φαγητο!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Κανένας γραφολόγος ανάμεσα στους σχολιαστές; Οταν άρχισα να διαβάζω το κείμενο πραγματικά νόμιζα ότι το είχε γράψει παιδί!
Μιμήθηκα τον παιδικό μου γραφικό χαρακτήρα...
ΔιαγραφήΕγω έγραφα πολύ καλύτερα όταν ήμουν παιδί...
ΔιαγραφήΣτρογγυλά γραμματάκια μικρά προκομμένα με πολύ άγχος καμωμένα. Μας είχαν βαλει με το ζόρι να γραφουμε με πένα κονδυλοφόρο και μελανοδοχείο. Στυπόχαρτο- τα χέρια μεσα στη μουντζούρα...
Μετα έγινα γιατρός. Τα πράγματα ως όπως ήταν φυσικό χειροτέρεψαν. Όταν συναντω συνταγες ή σημειώματα γιατρων με ωραίο γραφικό χαρακτήρα θελω να τους παρω τηλέφωνο να τους πω πόσο χαίρομαι. Που έμειναν κανονικοι άνθρωποι... Και πιστοί: Στον χαρακτήρα τους.
Τουλάχιστον τον "γραφικό"...
Ω εμείς κάνουμε μεγάλο κόπο να γράψουμε πια. Φοβόμαστε. Πολλές φορές που γράφουμε νιώθουμε ως να μην μπορέσουμε να πάει το χέρι να πατήσει το επόμενο γράμμα. Και εν τέλει συμβαίνει, μετά από αυτή τη σκέψη, παράλυσις χεριού, διάλυσις γραφής. Όμως ιδιαιτέρως το σ της γραφής αυτής είναι ελπιδοφόρο. Άλλα παιδιά στο μαχαλά φοβούνται ότι θα προσπαθήσουν -ξεπερνώντας άρθρωση- αλλά δεν θα μπορέσουν να μιλήσουν.
ΔιαγραφήΕγώ πάλι τις ονειρεύομαι. Ποτέ δεν έχω πάει διακοπές. Σ ένα ξένο μέρος. Με άγνωστα πιτσιρίκια να ουρλιάζουν κάπου γύρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένη ανάμεσα σε ξένους.
Χωρίς να έχω τίποτα να κάνω. Ακόμα ελπίζω σ ότι εσείς (βλέπω είστε πολλοί) μισείτε...
Μίσος έχω για την προπαγάνδα. Αλλά δεν μισώ τους ποδοσφαιριστάς και την ποδοσφαιρική κολτούρα των εγκεφάλων, ή επιπλέον δεν μισώ τους μισούντας τας διακοπάς και τας ιδίας τας διακοπάς. Είναι πολλά τα βάρη που δεν σηκώνω. Αυτά τα βάρη, τα βάρη τους, τα πνίγω στο νερό. Πώς τα πνίγω. Το μαγιό μου φουσκώνει από τον παραγεμισμένο αγέρα που έχει μέσα του, παίρνω την φόρα, σκίζω το νερό, το βρέχω και το ξεφουσκώνω. Κάποιες φορές γίνεται νύχτα χωρίς να το θέλω. Οι πυρές ανάβουν αυτομάτως. Μια μάγισσα μετέρχεται τους αθέατους σε εμένα ρομαντισμούς, που οδηγούν στο στιγμικό. Το στιγμικό είναι εκείνο το προγραμματιζόμενο αυθόρμητο των μαγισσών. Η μάγισσα: τώρα νηστεύω, αλλά αν ψηθεί δε θα το φάω; Ήταν στιγμιαίο και δεν το λέω σαν αμαρτία στον πνευματικό μου εκεί χάμω. Το στιγμικό αμέσως μόλις θα τελειώσει, οι πυρές θα σβήσουν, η ημέρα θα επανέλθει, θα μπω στη θάλασσα και πάλι. Να προσεύχομαι και εγώ να μη μου συμβεί το στιγμικό που δεν ελέγχω;
ΔιαγραφήΘα πάω Wetter να κολυμπάω στα καθάρια νερά του Harkortsee Ruhr.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που έχω καύσωνα θα ήταν ωραία να καταφέρω να κάνω τις συζητήσεις επιτρεπόμενες με τους μεγάλους. Να συζητήσω την ιδιαιτερότητα του πελάγους με τον καφετζή του πλοίου. Ο Γεδεών όνομα και πράμα είναι η κατσίκα του βουλευτή της Κοζάνης όταν τη σταθμεύει τοπίο της Βουλής σιγή και πίνει θαλασσινό νερό από το κουβαδάκι περιμένοντας άραγε οριστικό σοβάτισμα συνδριάσεως. Επιτυχία: στον επόμενο τόνο θα ραντίσω μαζί σου τον Κρόνο. Να συζητήσω επιτέλους το θέμα θερμοκρασία με τον περιπτερά που θα 'χει όρεξη γιαρωταπόκρισες υψηλής ποιότητας σκέψης προς τα μηδαμινά της γης τα ζωντανά. Ποιο ελληνικό μπουζουκομάγαζο στη Φλόριντα ανάβει σήμερα και κατακαίεται και κατακαίονται τραπέζια, καρέκλες, άμφια("της αυγής τρομακτικά/ακτιδοβόλο σμάλτο"), μικρόφωνα, ενισχυτές, ξεφλουδισμένοι πύραυλοι. Να ήμουνα στο Miami και να έβλεπα Ρετιρέ στο YouTube, τι απόλαυση. Γιατί να μην ξέρω ένα κλαρίνο να πάω να παίξω στη Φλόριντα τραγούδια που εμπνέουν νομικώς τους μεγαλοαστούς του Χιούστον;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακοπές! Ατέλειωτες αναμνήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγκίστρι, Αίγινα. Κολυμπάω γυμνή στην ήρεμη, καταγάλανη θάλασσα δίπλα στα πεύκα. Είμαι μια μικρή γοργόνα!
Σάριζα Ανδρού. Πρωινό με τεράστιες φέτες ζεστό, φρέσκο ψωμί με βούτυρο και γλυκό του κουταλιού από άνθη λεμονιάς.
Ξυλόκαστρο. Ξενοδοχείο Αρίων, Πευκιάς. Ποδηλατάδες, θερινό σινεμά, νεανικές συντροφιές, μικροί έρωτες.
Δρυός Πάρου. Απογευματινό καφεδάκι, γλυκό του κουταλιού και αγώνες τάβλι.
Κώς. Χορεύουμε με πανσέληνο στο μικρό θεατράκι. Ένα τρανζιστοράκι παίζει μουσική.
Ίος. Υπαίθρια ντισκοτέκ. Μουσική, ο ουράνιος θόλος γεμάτος αστέρια από πάνω μας. Έρωτας με την πρώτη ματιά.
Δεκαετίες '50, '60 , '70. Άλλες εποχές.
Αργότερα ταξίδια στο Αιγαίο με ιστιοπλοϊκό . Με όλους τους καιρούς.
Τώρα στις Κυκλάδες. Μια βεράντα να βλέπεις το Αιγαίο. Όμως λίγο πιο πέρα το χάος. Γι αυτό κι εγώ διαλέγω τον Σεπτέμβρη, το πολύ πρωινό κολύμπι και το φαγητό στο σπίτι.
Καλό καλοκαίρι σε όλους, όπως ο καθένας το επιθυμεί.
Π.
ΔιαγραφήΒΡΑΒΕΙΟ!
Αν υπήρχε βραβείο για το καλύτερο θερινό σχόλιο (που ανατρέπει κι όλας το επιχείρημα του post) θα το είχες κερδίσει. Μέχρι που μου άνοιξες την όρεξη για διακοπές. Τώρα δεν έχει παρά η μηχανή του χρόνου να με κάνει πάλι εικοσάχρονο...
Αααα, το γλυκό κουταλιού με άνθη λεμονιάς!!!
ΔιαγραφήΤο πρωτοδοκίμασα -και έκτοτε ποτε πια ξανά- στον Κάμπο της Χίου το 2000.
Μακράν το ωραιότερο πράγμα που έχω δοκιμάσει σε γλυκό αυτής της κατηγορίας. Βόμβα αιθέριου αρώματος, τίποτε λιγωτικό.Διακριτικό, λιτό πράγμα αλλά νομίζεις πως έχεις καταπιεί ολόκληρο το ευωδιαστό περιβόλι με τη μέθη της λεμονιάς. Ψευδαίσθηση πως το σηκώνεις και το παίρνεις μαζί σου μέσα σε βαζο να σε παρηγορεί τον χειμώνα στην πολυκατοικία.
Σχόλιο που με καταλληλο μοντάζ και φωτογραφίες-εικόνες θα ήταν η ΤΕΛΕΙΑ διαφημιση του ΕΟΤ για ...Έλληνες που προσπαθούν να αντιληφθούν τί είναι ο τόπος τους πέρα από το all inclusive και να τον ξαναγαπήσουν. Και να τον ξαναεπιθυμήσουν-επισκεφτούν χωρίς να τον συλλήσουν, κακοποιήσουν, καταστρέψουν-αφανίσουν.
Κι εκείνα τα μπαλκόνια στο Αιγαίο... Να κρέμονται σαν απο ουρανό.
Σφραγίδα δωρεάς το σχόλιο
δι ό κι ευχαριστούμε οι δυστυχείς επιλήσμονες!
Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο - να έχει κανείς ωραίες αναμνήσεις από τις διακοπές του ή οχι; Εμένα με πονάει η ανάμνησή τους - η διαφορά με το τώρα είναι τεράστια.
ΔιαγραφήΜου ενεργοποιήσατε το 'κουμπί' Π. "ταξιδια στο Αιγαίο με ιστιοπλοικό. Με όλους τους καιρούς."
Εγραψε ο Δάντης:
ΔιαγραφήNessun maggior dolore
Che ricordarsi del tempo felice
Nella miseria.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος
από το να θυμάσαι καιρούς ευτυχισμένους
μέσα στην δυστυχία σου.
(Inferno, Canto V, 121-123).
Ναι, Ντίτα, πολλές φορές η ανάμνηση πονάει... Άλλους όμως τους παρηγορεί. Εγώ, δυστυχώς, ανήκω στους πρώτους.
@ Nikos Dimou Με κάνατε να ψάξω και βρήκα στη βιβλιοθήκη μας 'La Divina Commedia' σε δερματόδετη έκδοση 'Edizione Economica, Milano 1889 με εικονογράφηση (λιθογραφίες;) του Gustave Dore. Ντρέπομαι να ομολογήσω ότι δεν το είχα ανοίξει πριν- είναι πρόσφατο απόκτημα από μετακόμιση.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για το βραβείο! Το post με έκανε να τα θυμηθώ όλα σε μια στιγμή και πήρα κι εγώ πολύ χαρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ.
Το σημαντικό ήταν ότι έχω βρεθεί κι εγώ σε όλα αυτά τα μέρη (+ πολλή Ύδρα και Σπέτσες) και μου θυμίσατε πολλά. Α - ο Αρίων στο Ξυλόκαστρο. Υπάρχει άραγε ακόμα;
ΔιαγραφήΟ Αρίων υπάρχει με άλλη διεύθυνση όμως και άλλη αισθητική. Καμμιά σχέση με άλλοτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι ακόμη. Τις αναμνήσεις μας τις διάλέγουμε κι εγώ διαλέγω τις πιό όμορφες.
Νώντα Τσίγκα ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Π.
Όπως είπα από τις αναμνήσεις μου διάλεξα τις όμορφες. Επίσης όμως πιστεύω πώς ανήκω σε μια τυχερή γενιά και είμαι ευγνώμων γι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παππούδες και οι γονείς μου έζησαν πολλές δυσκολίες και ανατροπές. Προσφυγιές, πολέμους αλλά και μια γεμάτη ζωή.
Η δική μου γενιά είχε περισσότερη τύχη και καλύτερες συνθήκες ζωής.
Αντίθετα τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν ξέρω σε τι κόσμο θα ζήσουν, κι αυτό με γεμίζει θλίψη και ανασφάλεια.
Ντιτα στο σχόλιο σου 17.34 μήπως εννοείς του Φετουρή στη Σύρα;
Π.
Ναι! Ο Φετουρής είναι κάπως σαν το 'σπίτι' μου στη Σύρα. Έχουμε άραγε συναντηθεί;
ΔιαγραφήΠολλοί Συριανοί μαζευτήκαμε εδώ! Ο Φετουρής στην Ντελαγκράτσια είναι δύο λεπτά δρόμο από το προγονικό μου σπίτι - το νυν αρχοντικό Κουλούρη - αρχικά βίλλα Γεωργιάδη. Όταν παλιά έμενα στο Ελεάνα έτρωγα πάντα εκεί...
ΔιαγραφήΑ! Ο ΠΥΡΓΟΣ δηλαδη! Το 'σήμα κατατεθέν' της περιοχής. Δυστυχώς μερικοί Ντελαγκρατσιανοί προσπάθησαν να το μιμηθούν και έκτισαν εξαμβλώματα.
ΔιαγραφήΤο Ελεάνα εκλεισε και ο Σωκράτης Φετουρής πέθανε φέτος το Πάσχα - τον ένιωθα κάπως σαν συγγενή.
Κακά μαντάτα!
ΔιαγραφήΟ Πύργος (έργο του Τσίλερ) χτίστηκε από τον προπάππο μου Νικηφόρο Γεωργιάδη. Εκεί μεγάλωσε η μητέρα μου. Τον κατάστρεψαν οι Γερμανοί και μην έχοντας λεφτά να τον επισκευάσουμε τον πουλήσαμε στους Κουλούρη. Οι οποίοι τον συντηρούν περίφημα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΤα κακά μαντάτα αφορούσαν το θάνατο του Φετουρή και το κλείσιμο του Έλεάνα.
ΔιαγραφήΔιακοπές και δουλειά. Ογκώδες ξενοδοχείο, αποθηκευτικοί χώροι. Μεσημέρια στις σκάλες, ανεβαίνοντας, ή στην αποθήκη, λαχταρώντας το χτύπημα στο σκοτεινό πορτί. Ή επιδεικνύοντας πολλές φορές τις όψεις της δροσιάς μου στην τρυπούλα της ανέπαφης κλειδαρότρυπας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη βροντοχτυπάς τις χάντρες. Η δουλεια κάνει τους άντρες.
ΔιαγραφήΑνέβα γρήγορα τις σκάλες και πάρε μάτι από την κλειδαρότρυπα. Μπορεί να πετύχεις τον ανώνυμο των 11.56 να παίζει τα κλαρίνα των μεγαλοαστών της Φλόριντα.
Να μην επιδεικνύεσαι, κυρίως όταν φοράς ρόμπα.
Ντιτα δεν έχω πάει ποτέ στον Φετουρή αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα. Όταν ήταν μικρή η κόρη μου πήγαινε εκεί διακοπές με τον πατέρα της που είναι μισός Συριανός και μισός Χιώτης! Όπως το περιγράψατε πήγε αμέσως το μυαλό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρός που είναι ο κόσμος κάποιες φορές!
Π.
Ένα νησί το γνωρίζουμε περπατώντας...σε παραλίες και ποτιστικά κηπάκια...κηπούλια...θαυμάζοντας ελιές, βραχάκια, ρεματιές...πλατανάκια, καβουράκια, μαύρα φιδάκια, περπατώντας κάτω από τον ήλιο τον καυτό...περπατώντας εκεί που δεν πηγαίνει το αυτοκίνητο. Εντάξει. Εγώ πήγα δέκα χρόνια μετά σε ένα νησί που εγνώρισα την φύση του τελείως και είδα σε παραλία κεντρική ξαπλωτόν ένανε πουστόφλωρο (θάλασσα και διάρροια, πώς να πω) πολυκοσμίας και RAM και με ρώτησε: "τι θέλεις εσύ εδώ". Σιχάθηκα επιτόπου να του μιλήσω και έφυγα. Αν θέλω, με πολλούς τρόπους μπορώ να ψυχοπεθάνω, αλλά γιατί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΕΓΡΑΨΑ ΕΓΩ !ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΝΟΙΩΘΩ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακοπή του χειμώνος σημαίνει παγωτό. Εμένα μου λένε παγωτό από την τάδε έτοιμη εταιρεία που τα μεταφέρνει με τα διαυγή ποντοπόρα πλοία της και σκέπτομαι αλλά δεν το λέω τι πειναλέο άτομον (για να συλλογάται το παγωτό το αξιοκατάκριτο και το πανάκριβο). Να κάτι τέτοια άτομα χρησιμοποιούν τα προφυλακτικά! Ενώ ένα δρόμο παρακάτω υπάρχει -και διατίθεται- αυτό το παγωτό που είναι φρέσκο και από διαυγή υλικά και ποντοπόρα υλικά ελαχίστως. Οι συσκευασίες των παγωτών μέσα στην κατάψυξη παγώνουν. Το ξεπάγωμα πεπλεγμένη εξάρτυση των γεύσεων. Πεπόνι-σοκολάτα-φυστίκι; Στον ήλιο. Στην θέση κάδος απορριμμάτων ή στην θέση τοίχου μπαλκονάκι, βεραντούλα, παραπέτασμα. Πεπόνι-μαστίχα-σοκολάτα; Από την θέση κατάψυξη στη θέση ντουλάπι. Πάνω στα ποτήρια το παγωτό αυτό κάλλιο ξεπαγώνει. Σοκολάτα-σοκολάτα-σοκολάτα; Πάνω στο καρπούζι. Να ισορροπήσει καλά όλο αυτό το παγωτό πάνω στο κυκλικό προφίλ του καρπουζιού για να ξεπαγώσει αληθινά και ειλικρινά. Ενίοτε συμβαίνουν και αντιρρήσεις: πού το πηγαίνεις το παγωτό, πού το πας το παγωτό - απορίες θνητών. Ρωτάω τότε (εγώ που ένωσα τα πάνω και τα κάτω και επανήλθα από τον κόσμο των νεκρών): αν είχαμε πισίνα, ποια θα ήταν η θερμοχωρητικότητα του νερού της πισίνας; Μεγάλη σιωπή ακολουθεί. Αφού δεν ξέρεις το πλήρες ξεπάγωμα του παγωτού, τι τις θέλεις τις ανισόρροπες τις αντιρρήσεις, εσύ, και που δεν είσαι και πολιτικό ον. Γιατί ζηλείς ξένη δόξα; Η ξεπάγωση του παγωτού απλή κι ασήκωτη λεπτομέρεια της βαρβαρότητας τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ανόητο παιδί
ΑπάντησηΔιαγραφή------------------------
Ο μπαμπάς του φίλου μου του Νίκου πήρε καινούριο διαμέρισμα!
Έτσι τώρα ο Νίκος μένει σε καινούριο διαμέρισμα!
Κτίστηκε μπροστά από το παλιό σπίτι μας και μένει στον 3ο όροφο.
Στο σπίτι του όλα είναι καινούρια, όλα είναι στην θέση τους.
Έχει και μπαλκονάκι και βλέπει στην θάλασσα.
Το δικό μας σπίτι έβλεπε και αυτό παλιά στην θάλασσα από τη βεράντα.
Τώρα χτιστήκαν κάτι καινούριες πολυκατοικίες και δεν βλέπουμε πια -βλέπουμε μόνο το βουνό από μπροστά.
Αυτό με ενοχλεί γιατί όταν η θάλασσα έχει κύμα, δεν μπορώ να βγω στο μπαλκόνι και να το δω - γιατί εάν έχει, δεν πάω για κολύμπι.
Τώρα για να δω, πρέπει να περπατήσω μέχρι εκεί και βαριέμαι το περπάτημα, άσε που κάνει και πολύ ζέστη να ανεβαίνεις μετά την ανηφόρα…
Το δικό μας σπίτι δεν είναι καινούριο σαν του Νίκου, είναι παλιό, πολύ παλιό -όλο πέτρα είναι, τζάμπα που είναι μεγάλο, δεν είναι καθόλου πρακτικό, είναι γεμάτο βαριά, παλιά πράγματα μέσα και όλο σκουντουφλάω κάπου.
Μόνο ο διάδρομος είναι άδειος και μπορώ να παίζω μπάσκετ, ευτυχώς η γιαγιά που μένει κάτω είναι σχεδόν κουφή και δεν την ενοχλεί…
Πάλι καλά δηλαδή που το σπίτι έχει μεγάλο κήπο μπροστά και μπορούμε και παίζουμε και λίγο μπάλα - αν και συνήθως παίζουμε στον πίσω κήπο ή στο πεζοδρόμιο γιατί εκεί είναι καλύτερα - στον πίσω κήπο έχει ίσκιο από την κληματαριά και που και που τσιμπάμε και κανένα σταφύλι παίζοντας και στο πεζοδρόμιο βάζουμε τις μουριές για τέρμα (μούρα δεν τρώμε όμως γιατί κολάν τα χέρια μετά…)
---
Ζηλεύω το φίλο μου το Νίκο, αλλά ντρέπομαι να τον καλέσω να έρθει να παίξουμε σπίτι μου, το δικό μου σπίτι είναι παλιό, πολύ παλιό, όλο πέτρα και ξύλο και γεμάτο παλιατζούρες είναι…
D.