Ήταν ένα μικρό εκκλησάκι. Μισογκρεμισμένο αλλά φρεσκοασβεστωμένο. Καθόμουν σε ένα παγκάκι της αυλής, να ξεκουραστώ.
Έρχεται μία γριούλα σκυφτή που έσερνε τα πόδια. Μπαίνει από την πόρτα και την βλέπω να ανάβει κερί. Να προσκυνάει εικόνες με βαθιές μετάνοιες.
Κάθισε εκεί κάπου δέκα λεπτά. Όταν βγήκε, ήταν μερικά χρόνια νεότερη. Πιο στητή και λιγότερο σερνάμενα τα πόδια. Το πρόσωπο πιο φωτεινό.
Δεν ξέρετε πώς την ζήλεψα! Πορεύεται τον ίδιο δρόμο με μένα, ίδια χρόνια, προς τον θάνατο. Αλλά εκείνη πιστεύει! Δεν τρέμει το μαύρο, όπως εγώ. Το φωτίζει με το κεράκι της.
Έχω γράψει τόσα αρνητικά για την θρησκεία – και όλα καταπίπτουν και εξαφανίζονται μπροστά στην πίστη μιας γερόντισσας.
Όχι πως θα ήταν δυνατόν, τώρα στα 80 μου, να πιστέψω μύθους για Πανάγαθους Πατέρες και Σπλαχνικούς Υιούς που έναντι ομολογίας πίστεως και μετανοίας, θα μου εξασφαλίσουν μέλλουσα και παραδείσια ζωή.
Αλλά από την άλλη πλευρά πώς αντέχεται αυτός ο πανικός διαρκείας μέχρι την τελευταία στιγμή;
Αντέχεται – δεν αντέχεται, δεν έχω επιλογή.
Οι άνθρωποι είναι σαν τ’ αστέρια που παρατηρεί κανείς στον ουρανό, μιαν ασέληνη νύχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιάζουν να βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο κι όμως στην πραγματικότητα, απέχουν μεταξύ τους έτη φωτός…
Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που υπάρχει ανάμεσα τους δεν είναι τίποτα άλλο από το κενό. Το απέραντο κενό…
Στέκομαι όρθιος, εδώ, στην εσχατιά του σύμπαντος και νιώθω καλά που τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, χωρίς να τρέχω να κρυφτώ κάτω από το φουστάνι της μάνας μου ή να ψάχνω για παρηγορία μέσω της θρησκείας, που είναι το ίδιο πράγμα…
Πάντα σκέφτομαι πως δε θα πεθάνω εγώ για τον Κόσμο αλλά θα πεθάνει ο Κόσμος για εμένα. Επίσης σκέφτομαι πως ό,τι συμβαίνει σε εμένα θα συμβαίνει σε όλους οπότε προς τι ο πανικός; Δε γυρνάει η Γη γύρω από μενα για να αξίζω τέτοιο άγχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή όμως μερικες φορές τα παραπάνω δεν πιάνουν, όταν πάει να με κυριέψει ο φρικιαστικός αυτός πανικός, σκέφτομαι τον Ανθρώπο που αγαπάω και τη ζωή μου μαζί του. Αυτό πάντα πιάνει.
Περίεργο: όταν σκέπτομαι τον άνθρωπο που αγαπάω τα πράγματα χειροτερεύουν. Θα την αφήσω μόνη - κι όπως λέει ο Μπρελ "αυτός που μένει πίσω βρίσκεται ήδη στην κόλαση".
ΔιαγραφήΤο πρόβλημα δεν ειναι ο Θάνατος. Αυτός θα συμβεί ως κανόνας του Παιχνιδιού. Το πρόβλημα είναι ο πανικός. Όταν μας κυριεύει ο αυτός ο πανικός, το ερώτημα είναι τι κάνουμε.
ΔιαγραφήΟ πανικός αυτός είναι ένα συναίσθημα αποτρόπαιο γιατί απειλεί την ίδιας μας την υπόσταση. Ο πανικός απειλεί ό,τι ζήσαμε, για ό,τι αγωνιστήκαμε, σε ό,τι πιστέψαμε. Ο μέσος Άνθρωπος απαντά σε αυτό το ερώτημα με την Πίστη. Ο Άνθρωπος που δεν πιστεύει έχει μόνο μία δυνατότητα απάντησης. Το Εγώ του μέσα από το παρελθόν του. Γιατί το μόνο που δε μπορεί να σκοτώσει το Θάνατος είναι παρελθόν μας, εν προκειμένω το καλύτερο παρελθόν μας.
Όταν λοιπόν σκέφτομαι τον άνθρωπο που αγαπάω και όλους τους λόγους που με έκαναν να τον αγαπήσω και να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί του σκέφτομαι όλο αυτό το όμορφο παρελθόν και αισθάνομαι διπλά τυχερός: Όχι μόνο γιατί το έζησα αλλά και γιατί ο Θάνατος δε μπορεί να μου το στερήσει.
Άσε που μία στην καμία, μπορεί να υπάρχει Παράδεισος...Σκέψου να φτάσεις εκεί και να συναντήσεις π.χ. το Bach και το Mozart... Τι Μουσική θα έχουν γράψει μέχρι τώρα! Δηλαδή ζούμε και χάνουμε τα καλύτερα!!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφήακομα και να εχεις ζησει την υπερτατη ευτυχια δεν μενει τιποτα...μια αναμνηση ισως του ανθρωπου σου με εσενα παρεα που κι αυτη ομως θα χαθει ομως μαζι του..οποτε και η αναμνηση της υπαρξης σου θα εξαφανιστει κι αυτη λιγο αργοτερα απο σενα.Μακαριοι οσοι καταφεραν και αποτυπωσαν την υπαρξη τους καπου ...ετσι ...για το γαμωτο,αν εχει και κανενα νοημα πια για τους ιδιους .Χαμενοι απο χερι δυστυχως
Διαγραφή@CsLaKoNaS03 April, 2016 18:36
ΔιαγραφήΜα εάν υπήρχε ο παράδεισος θα υπήρχε και η κόλαση !
Oπότε…;
Οπότε, θα μπορούσε να συναντήσει ακόμα ποιο… ενδιαφέροντες προσωπικότητες! (Καζαντζάκης -αφορισμένος-, Μαρκήσιος Ντε Σαντ και καμιά ντουζίνα άλλους!!!)
Με αγάπη
D.
[...]"ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΜΟΙΡΑΣΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΥΕΙ".
ΑπάντησηΔιαγραφή___________________________________________
Μια κι από το Ναύπλιο μας τα μηνάς ετούτα τα απλά, βαθιά και συγκλονιστικά σου λόγια Νίκο, δεν θα μπορούσα να μη σου πέψω του πιό γνωστού μου Ναυπλιώτη -και συνονόματού σου- τους στίχους:
[...] "Xαρούμενα ερπετά που δε σας βλέπω
στη θερινή έκταση των βλαστήσεων
αδελφικά πουλιά και όλες οι εικόνες
τριγύρω
μας θέλησε η αγάπη κι ακατάσχετα
μοιραζόμαστε τη σταθερή δύναμη
εκείνο το αμοίραστο που μας παιδεύει
στη μικρή-μικρή άνοδο
για την απολύτρωση.
Ολούθε μαύρισε και δεν αιθάνομαι διαφορά. Φεγγάρι. Το ίδιο φως, οι βρυκόλακες των δέντρων. Αλλά και μια τεράστια ελπίδα ουρανού και γης ο δακρυσμένος σκύλος. Υγεία των άστρων: αηδόνια τη νύχτα. Tότε κατάλαβα ήσυχα πως ο θάνατος είναι η κομψότητα των όντων.
ΧΡΑΠ"
Νίκος Καρούζος, "Αναμνηστική λήθη"
"Ο θάνατος η κομψότητα των όντων".
ΔιαγραφήΩραίες λέξεις - αλλά πόσο πιο αληθινός ο Ζακύνθιος: "Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".
#εκείνο τ ο α μ ο ί ρ α σ τ ο που μας παιδεύει#
Διαγραφήγιατί νομίζω πως λέει ακριβώς το ίδιο μέσα στό ίδιο ποίημα μ' αυτούς τους στίχους κι ο -ΠΑΝΤΟΤΕ!- κατάκλειστος μέσα στον φόβο και στον πανικό του θανάτου Ν.Κ.;
Το είδα "το αμοίραστο" αλλά μου τα χάλασε η "κομψότητα"
Διαγραφή#μου τα χάλασε η "κομψότητα"#
Διαγραφήαλλού το λέει πιό συγκεκριμένα:
"…δεν καταδέχομαι να μην πεθάνω"
ή και επί το ...Σολωμικότερον:
"Eγώ θέλω να τελειώνω με την ύπαρξη·
πώς γίνεται όμως αυτό
χωρίς απόγνωση στα έγκατα;"
H γιαγιά στ' Ανάπλι φυσικά δεν σκέφτεται έτσι. Γι' αυτό το κεράκι της, η μοναχή της προσευχή της φτάνει. Κι κόπος που περπάτησε μέχρι το εκκλησάκι για ένα σκοπό...
Δεν υπάρχει λόγος πανικού. Όλα απορρέουν από τον εγωισμό του ανθρώπου που δεν θέλει να παραδεχτεί πως χάνεται οριστικά.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή είναι πανικός διαρκείας. Οι ασθένειες και ο θάνατος παραμονεύουν και το πότε και για πόσο χρόνο θα νιώσουμε άσχημα δεν ξέρουμε. Υπάρχει επίσης ένα δεδομένο φοβερό. Το εξής. Μπορούμε, χωρίς να το ξέρουμε, τελείως ασύνειδα, να είμαστε πνιγμένοι μέχρι το λαιμό στη λύπη, στην θλίψη, στην ασχήμια, και όλες μας οι σκέψεις και οι πράξεις από την κατάθλιψη να εκπορεύονται και από αυτή να πηγάζουν και εκείνη να υπηρετούν. Είμαστε ευμετάβλητοι. Φυσιολογικά -όταν δεν είμαστε πάρα πολύ αγχωμένοι- δεν έχουμε συγκλονιστικό πρόβλημα με αυτό το δεδομένο της ζωής και δεν στέκεται εμπόδιο στο φυσιολογικό. Για την μέλλουσα ζωή, τον παράδεισο, τι μπορούμε να πούμε; Δεν βρίσκονται στις αισθήσεις μας σαν δεδομένα του φυσικού κόσμου. "Δεν χρειάστηκα την υπόθεση του Θεού" ο Einstein είπε στους λαχανάδες που έκαναν την κυρία, όταν ρωτήθηκε. Να φταίει το μουστάκι του; Από καιρό σε καιρό στις επιστολές -Einstein προς Πεντζίκη- απεύθυνε την περίφημη εκείνη έγκλιση: "ρίξε μου στο μουστάκι σπίρτο να πυρπολυθώ". Στην Ελεεινίτσα Βλάχου ήταν που είπε το κορυφαίο: "έμαθα πώς είσαι μάγκας". Πάντως, όπως καλά γνωρίζει κάποιος ζωντανός, μάλλον ισχύει στους οργανισμούς: όταν αποφασίζω να φοβάμαι και να προσθέσω άλλους φόβους στον αρχικό φόβο μου, δεν ξέρω ούτε τι φοβάμαι ούτε ποιο πεδίο εξερευνώ με τον φόβο μου. Όταν φοβάμαι έχω γούστο. Σκέπτομαι ακριβώς: να φοβηθώ περισσότερο γι' αυτό το ασήμαντο ενδεχόμενο, ή για το άλλο ομοίως ασήμαντο ενδεχόμενο; Όταν φοβάμαι πολύ, έχω την οργανική πληροφορία που μου λέει ότι δεν είναι δυνατό και να κατακυριεύομαι από τον πανικό και καθαρά να γνωρίζω ότι για ασήμαντο τον πανικό. Γι' αυτό οι ψυχολόγοι από την Κόλαση καμιά φορά προτείνουν: δυνάμωσε τον φόβο σου για να τον εξουδετερώσεις. Ποιος ξέρει! Αν έχω έναν εφιάλτη προ, ή πριν από το βύθισμα στον ύπνο μου, και καταλαβαίνω ότι μπορώ να κατευθύνω το όνειρο, μεταφέρομαι στον πιο ψηλό ουρανοξύστη, ή σε έναν ολάνθιστο γκρεμό με κοφτερούς βράχους, και πέφτω κατακορύφως. Αν έχω άσχημες σκέψεις μόλις ακριβώς ξυπνήσω, εγείρομαι αμέσως. Ζηλεύω το ύφος του ονειροκρίτη. Αν δω στον ύπνο μου να συνθέτω έναν ονειροκρίτη, οι ορθόδοξοι άγγελοι θα αλλάξουν φύλο και δεν θα ξαναδοκιμάσουν καναβούρι καναβούρι.
ΔιαγραφήΜας λέτε οτι ο φοβος ειναι μικρότερος οταν σκεφτόμαστε λογικά και η πιστη και η άγνοια ειναι επιθυμητά για την ηρεμία μας?Σίγουρα ισχυει αυτό στην ουράνιο βασιλεία και στην εγκόσμια ανυπαρξία
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριε Δημου, το παρακατω κειμενο μου το εδωσε καλος φιλος και βοηθησε αρκετα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Death is nothing at all... I have only slipped away into the next room... I am I and you are you... whatever we were to each other that we are still. Call me by my old familiar name, speak to me in the easy way which you always used. Put no difference into your tone; wear no forced air of solemnity or sorrow. Laugh as we always laughed at the little jokes we enjoyed together. Play, smile, think of me, pray for me. Life means all that it ever meant. It is the same as it ever was; there is absolutely unbroken continuity. What is this death but a negligible accident? Why should I be out of mind because I am out of sight? I am but waiting for you, for an interval, somewhere very near just around the corner... All is well."
@Ντιτα
Διαγραφή2016-04-03 16:10:29+00:00
> το παρακατω κειμενο βοηθησε αρκετα.
> "Death is nothing at all… I have only slipped away into the next room… I am I and you are you… whatever we were to each other that we are still. There is absolutely unbroken continuity. Why should I be out of mind because I am out of sight? I am but waiting for you, for an interval, somewhere very near just around the corner…"
Αυτό το κείμενο (υποτίθεται ότι) βοηθά να συμφιλιωθείς με το θάνατο κάποιου άλλου, όχι με το δικό σου.
Πάντως δεν θα τολμούσα να το στείλω στους συγγενείς των θυμάτων των Βρυξελλών — θα με παίρνανε με τις πέτρες.
@Ein Steppenwolf
ΔιαγραφήΤο συγκεκριμενο κειμενο το εγραψα σαν απαντηση στο σχολιο του Νικου Δημου: "Περιεργο οταν σκεπτομαι τον ανθρωπο που αγαπαω τα πραγματα χειροτερευουν. Θα την αφησω μονη - κι'οπως λεει ο Μπρελ " αυτος που μενει πισω βρισκεται ηδη στην κολαση."
Σκεψεις μου για τον θανατο εχω γραψει στο DONCAT: Ξανα και Παλι Ο Rilke, ο Θανατος και η Αιωνιοτητα ...
Οσο για τους τραγικους συγγενεις θυματων τρομοκρατιας, η σιωπη ειναι χρυσος. Απο ολους μας.
Η πίστη αυτή που παρηγορεί και δίνει ελπίδα, δεν έχει σχέση με θρησκείες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι απλή και καθαρή. Πηγάζει από την καλοσύνη και την γαλήνη μέσα μας.
Με αγάπη,
Π.
Καταθέτω ένα σχετικό ποίημα μου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΡΤΕΡΙ ΚΕΡΙΩΝ
Τι παράξενο παρτέρι στην εσοχή ναού,
ωχρός ο μίσχος, αμφίβολος ο ανθός.
Το μίσχο μέλισσα έφτιαξε,
το χέρι μέλισσα, τον άλλο μίσχο ανθίζει.
Κι όταν στο χώμα το φυτεύουν, φυτρώνει ελπίδα
–τι παράξενο παρτέρι ευχών!
Μα, πώς μαραίνονται σιγά - σιγά,
πώς αρχίζουν προς το τίποτα να ρέπουν,
οι μίσχοι της ελπίδας αυτοί,
όταν γυρίσεις την πλάτη…
Πώς τελευταίος σβήνει ο ανθός…
ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ
ΔιαγραφήΤι περίσσεια συναισθήματος στο ντουμάνι ιερού τεκέ,
καρπερός ο Ράμφος· αμφίβολος ο ανθός.
Το έθνος μύγα τσίμπησε,
τον Κονδύλη μέλισσα, την ωριμότητα η αλγεβρική δομή.
Κι όταν στο χώμα μας φυτεύουν, φυτρώνει κράτος
–τι παράξενη περίσσεια συναισθημάτων!
(Μην τα κάνω όλα λίμπα,
μην τα κάνω ρημαδιό).
Μα, πώς κατεδαφιζόμαστε σιγά - σιγά,
πώς αρχίζουν προς το νεαρό έθνος να μεγεύονται,
οι ωριμότητες της αλγεβρικής δομής,
όταν γυρίσεις στη γενεσιουργό σου κλαγγή…
(Ρομαντικό όμως τονέ θέλω,
τον Διαφωτιστή που αγαπώ).
Πώς ξεριζώνεται και ο τελευταίος ανθός…
Πανικός διαρκείας όσο εκεί που δεν πάει, τί μπορεί να σε παρηγορήσει; Tίποτα και κανένας απολύτως εκτός από τους συγγενείς πρώτου βαθμού και κανέναν αδελφικό φίλο, από την συντροφιά αυτών, την ελπίδα που γεννάει η απελπισία, κάτι θα υπάρχει μετά, δεν ανθίσαμε ματαίως. Όσο και να σε παρηγορεί η τέχνη, ας πούμε το Ikiru, O καταδικασμένος, του Κουροσάβα, δεν σε βοηθάει καθόλου όταν είσαι εσύ αυτός που θα παίξει τον πρωταγωνιστή στην πραγματικότητα και παύεις να είσαι ο θεατής που συμπάσχει με ασφάλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό το να φανταζόμαστε τα πρόσωπα και τα πράγματα μετά από εμάς διαπιστώνω ότι πολλοί το έχουν. Έρημα βουνά εμείς σας χαιρετάμε και εσείς μας αποχαιρετάτε
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκκλησάκι όχι μόνο της πίστης και της θνητότητας. Μα και της χαράς και του απλωμένου ήλιου και του ανεπίδοτου έρωτα. Οι δημοσκοπήσεις είναι στημένες από τον Γυναικονίτη· τα αυτοκίνητα της ζωής μου τα απαρνήθηκα και τα έχει τώρα ο Πειραιώς και τα πλένει με το λάστιχο της μετάληψης· ο δρόμος της ψυχής μου καθάρισε από το χιόνι· το Τρίτο δεν πάει καλά, δεν πάει καλά· ο λαϊκός ορθόδοξος συναγερμός ελίσσεται σαν όφης - και έχω και άλλα να σου καταμαρτυρήσω, άγιε δέσποτα. Βρες κάποιο κόμμα να σε στηρίξει, ο άγιος είπε. Κόμμα, άγιε; Εγώ; Κόμμα; Εκοφίτης πάστορας θα σε βάφτισε, άγιε. Και ενώ δεν άκουσα καθόλου τι απόκαμαν -σκεπτικός και άγιος- προχώρησα στο μάταιο το δρόμο μου ολόγυμνη. Θυμήθηκα την πρώτη μου ανάρτηση. Στο στασίδι, αράχνη αραχτή, με τον ελβετικό φραπέ και τον βραζιλιάνικο νυχοκόπτη, σκέτη γονυκλισία, λαχταρούσα την έντρομη κίνηση των Σα των Σων των Σου των Sioux και άλλων αρχαγγέλων. Σε μια στιγμή έντονη, θεοτική και αλιβάνιστη, σπάνια πολύ εντός του τεκέ, λέω: δεν γράφω καμιά Σούμα 12% με λεμονάκι; Το Ευαγγέλιο της Ωραίας. Μέχρι σήμερα άγγελοι το διαβάζουν και ιερείς το ψέλνουν και εγώ δεν έχω ιδέα ότι το σύντηξα και δεν ξέρω και που το αποθήκευσα και χτυπάει το κινητό μου. Μου λέει: εντάξει, χωρίσαμε σαν ερασταί, αλλά δεν ξαπλώνεις πάνω στην αμαρτωλή πρόθεση της γεωργικής σοδειάς· και αν δεν αγαπάς να μου μιλήσεις, άφησε απλώς το κινητό πάνω στο φουρκετιασμένο στήθος σου, για να ακούω τον γούργουλα της πονηρής κοιλίτσας σου. Τι λες ρε -είπα- εγώ είμαι μία ερωμένη του Σατανά -αναρχική και εκρητική- και ο χώρος είναι ιερός. Κρίνοι τον δαχτυλοδειχτούν, το πρόβλημα τους είμαστε εμείς, αστέρια τον κοιτούνε, από τον Μαβίλη στον Βάρναλη πηγαίνουμε, οι εκτελεστές μας τον χερουβικό Μπρελ δεν τον ακούνε; Τρώνε μονάχα μπρικ; Το πρώτο μου δωρικό τηλεφώνημα από κινητό τηλέφωνο το έκανα από άμβωνος. Το πρώτο μου αγόρι που φίλησα πολύ, παθιασμένα, γλυκά, πάνω στη λησμονιά του δέντρου, πλησίον ιερού ναού, με χωματάκι καφέ σαν σκόνη hemo, τα μαύρα αστέρια εγκαταλείποντας στο φτωχό σύμπαν, αφιερωμένη στο φιλάκι μου για πάντα, αυτό το αγόρι κλαίω - αυτό το εσπεριδοειδές από κούνια- γιατί απόγινε παπάς παλαιοημερολογίτης, φανατικός στα παπαδίστικα γράμματα, τις παροιμίες και τις εκπομπές του διαλόγου. Τι ψωμάκι με ποιο χαρτονόμισμα -πράσινο πεντακοσάρικο ή μαύρο ευρώ- στον άγιο Σεραφείμ να δώσω, αφού -η μαύρη- από έρωτα και απίστευτη θνητότητα θα πεθάνω.
Διαγραφήαν το σκεφτείς είναι αστείο.. αλλά αυτό που εμένα με ανατριχιάζει σχετικά με το θάνατο είναι η απειρότητα του χρόνου (εκατονταετίες,χιλιετίες) που θα έρθουν. Φανταστείτε μια ανασκαφή με ένα σκελετό που δεν ξέρουμε τίποτα για τη ζωή που έκανε όσο ήταν εν ζωή. Ουσιαστικά έκανε μια τρύπα στο νερό. Αυτός και όσοι τον αγάπησαν είναι νεκροί, δε θα μάθουμε τίποτα από αυτόν και είναι "σα να μην περασε ποτέ σ'ετούτη εδώ τη γη".. Έτσι ερχόμαστε στο ερώτημα πως μπορούμε να αφήσουμε ένα κάποιο σημάδι και να μη γίνει και με μας αυτό που λέει το (αμερικάνικό) ανέκδοτο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεθαίνει κάποιος και ο παπάς ζητά από τους παρευρισκόμενους να πουν δυο λόγια για το νεκρό. Αλλά κανείς δε μιλά. Ο παπάς ζητά ξανά, κανείς δεν αποκρίνεται, τρίτη ,τέταρτη φορά ώσπου πετάγεται κάποιος και λέει "τουλάχιστον ο αδερφός του ήταν χειρότερος"
newslts
Κ Δήμου, την ιστορία με τον Φράνκο την ξέρετε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω διάφορες ιστορίες με Φράνκο - αλλά σχετική με το θέμα μας, όχι.
ΔιαγραφήO Generalissimo Franco ήταν άρρωστος στο κρεβάτι του. Ακούει λοιπόν φασαρία έξω στον δρόμο και ρωτάει τον βοηθό του τι τρέχει. Του απαντάει ο βοηθός, ‘είναι οι πολίτες της Ισπανίας που σας αγαπούν στρατηγέ μου και ήρθαν να σας αποχαιρετήσουν’. ‘Γιατί’, ρωράει ο Φράνκο, ‘που πάνε?’
ΔιαγραφήΠροσωπικά ηρεμώ κάθε φορά που επισκέπτομαι ερειπωμένες εκκλησίες ή ξωκλήσια, χωρίς κόσμο ή ιερείς. 'Οποτε βρίσκομαι διακοπές, το επιδιώκω αν γνωρίζω ότι υπάρχει στην περιοχή. 'Εχω γνωρίσει και έναν μοναχό (υπήρξε συγγενής εξ αγχιστείας), έζησε 65 χρόνια ως μοναχός με μόνη περουσία ότι φορούσε. 'Οταν πήρε σύνταξη και εφάπαξ (καλή σύνταξη και εφάπαξ, σε άλλες εποχές, είχε φτάσει σε υψηλό βαθμό στην εκκλησία χωρίς να το επιδιώξει) πανικοβλήθηκε, τα μοίρασε αμέσως και δεν ασχολήθηκε αλλο με αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, τι γνώμη έχετε για την αντιμετώπιση του θανάτου από τον Λιαντίνη? Τουλάχιστον στάθηκε συνεπής απέναντι στις πεποιθήσεις του και σε ότι δίδασκε. 'Εχω παρακολουθήσει τα γεγονότα μέσω των site που αναφέρονται σε αυτόν. Ειλικρινά με προβληματίζει η αντίδρασή του.
Δεν γνώρισα ποτέ τον Λιαντίνη, έχω ακούσει ομιλίες και μαθήματά του στο Youtube. Για έναν άνθρωπο που έχει περάσει από τις αυστηρές σπουδές φιλοσοφίας της Γερμανίας αυτά που έλεγε ήταν συνήθως σωστά αλλά εκλαϊκευμένα και απλουστευτικά με σκοπό να αρέσει. Για τον θάνατό του δεν γνωρίζω τίποτα παραπάνω από τις φήμες - και δεν κατάλαβα γιατί ένιωσε την ανάγκη να αυτοκτονήσει - αν τελικά αυτοκτόνησε.
ΔιαγραφήΚε Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι μου λέει πως δεν τελειώνουν όλα με τον θάνατο κι αυτό δεν έχει σχέση με θρησκείες. Δεν είναι λογικό, αυτό το τέλειο δημιούργημα, οι γνώσεις και οι εμπειρίες του να συσσωρεύονται μια ζωή και να χάνονται από την μία στιγμή στην άλλη. Ούτως ή άλλως, εσείς είστε σε πλεονεκτικότερη θέση από τους περισσότερους από μας. Με τα τόσα δημιουργήματα σας, θα ζείτε πάντα.
Πράγματικά ο θάνατος είναι εντελώς παράλογος - αλλά μήπως και η ζωή είναι λογική. Αυτό που "κάτι σας λέει" είναι η αδυναμία σας να δεχθήτε τον παραλογισμό της ανυπαρξίας. Όλοι τον νιώθουμε.
ΔιαγραφήΌσο για τα δημιουργήματα - αν επιζήσουν - θα ζούνε αυτά κι όχι εγώ...
Ήρθε από Anonymous και σβήστηκε κατά λάθος (σόρυ!):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κάθισε εκεί κάπου δέκα λεπτά. Όταν βγήκε, ήταν μερικά χρόνια νεότερη. Πιο στητή και λιγότερο σερνάμενα τα πόδια. Το πρόσωπο πιο φωτεινό."
Μεγάλη δύναμη η άγνοια... Εμένα θα μ'άφηνε ασυγκίνητο. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο τρόποι για να καθησυχάσει κανείς τη συνείδησή του.
Συμφωνώ.
ΔιαγραφήΔεν πρόκειται να ζήσω όλη μου τη ζωή προετοιμάζοντας τον θάνατο. Που είναι το σύνηθες κόστος κάθε θρησκείας. Καλύτερα σαράντα χρόνια ελεύθερης σκέψης και μια ώρα αγωνίας, παρά το αντίθετο.
@Βασίλης
Διαγραφή2016-04-09 09:34:58+00:00
> Καλύτερα σαράντα χρόνια ελεύθερης σκέψης και μια ώρα αγωνίας, παρά το αντίθετο.
Μόνο μία; Φτηνά θα τη βγάζαμε! Δυστυχώς όμως έχουμε να κάνουμε με «πανικό διαρκείας».
Μία εκεί προς το τέλος των όποιων -όντα φτάσουμε. Νωρίτερα πραγματικά δεν με νοιάζει. Παίζω τουλάχιστον μέχρι να βαρεθώ, αλλά αν κάποιος με ¨σηκώσει¨ νωρίτερα, ε τι να γίνει, τουλάχιστον έπαιξα όσο μπορούσα ;)
ΔιαγραφήΕυκαιρία είναι, ήθελα να το στείλω την άλλη φορά αλλά δεν ταίριαζε με το θέμα της άνοιξης
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πέρασαν τόσα χρόνια. Πώς θα πεθάνουμε;...
Πώς πεθαίνει ένας άντρας;... Kι όμως ο θάνατος
είναι κάτι που γίνεται, πώς πεθαίνει ένας άντρας;
Kι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο,
που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον
και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή"
Γιώργος Σεφέρης, Η τελευταία μέρα
Τίποτε το παράλογο δεν έχει ο θάνατος. Άνθρωποι, ζώα, φυτά γεννιούνται και πεθαίνουν. Παραξενεύεται κανείς που μαραίνονται τα λουλούδια; (Ακόμη και του ηλιακού συστήματος προβλέπεται θάνατος.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή συνιστά το παράλογο. Και όχι καθεαυτή. Πριν από τον Καμύ, πριν από τον Μπέκετ, ο Τσέχωφ διατύπωσε το κρίσιμο ερώτημα, κλείνοντας τις "Τρεις αδελφές": "Αν ξέραμε μονάχα γιατί υποφέρουμε! Αν ξέραμε μονάχα!"
Χτύπημα και λύση συνέχειας της υγείας μας -άρα, μεγάλος και στιγμιαίος και εξακολουθητικός και ζωντανός θάνατος- είναι η βία. Βία εξασκούν οι γονείς που δεν εξηγούν και δέρνουν τα παιδιά τους - ο καθρέφτης μου που ραγίζει σαν κοιτάξω εντός την γοητεία του προσώπου μου- οι επιτυχημένοι δάσκαλοι των φροντιστηρίων που αδιαφορούν για τους μαθητές τους - εκείνοι που δανείζονται επιστημονική ορολογία και την στρέφουν εναντίον του φαύλου λαού μας - οι κυρίες της κοσμικής ελίτ που βομβαρδίζουν τους μπλόγκερς με σχόλια ασυνάρτητα - οι Έλληνες ψευτοκαλλιτέχνες της Γλώσσας (τραγουδιστές, τηλεπαρουσιαστές, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, ναζιστές φιλόσοφοι) που νομίζουν αληθινά ότι τους χαρίσαμε την ικανότητα και να σκεφτούν και να αποφασίσουν και να παραχωρήσουν σε μάς, δια της επιβολής, με τα σκουπιδοέργα και τα χυδαία λόγια τους, τα συναισθήματα που τους βολεύουν να έχουμε (για να μας διοικούν και να υπερηφανεύονται) - όσοι δανείζονται νικνέιμς από έργα του δοσίλογου γελωτοποιού της ρωμιοσύνης- οι μπλόγκερς που διαβάζουν Κάφκα απλώς για να συλλαμβάνουν δια της αμφισβήτησης φτηνούς τρόπους και να μας εξασκήσουν όση τηλεοπτική εξουσία δεν απολαύσαμε στο χαζοκούτι (να μην ευχαριστηθεί χαρά και ο Κάφκα;) - όσοι δεν σκέπτονται καλά πολύ καλά εκείνα που τους εμπιστεύεται ο χωροφύλαξ Έλληνας ψυχολόγος ή ψυχίατρος και μας τα χαρίζουν αμάσητα με την πρώτη ευκαιρία - οι εκλεκτοί νευρολόγοι που νομίζουν ότι ο Καρούζος δεν ειρωνεύτηκε και δεν κρεούργησε τον υπαρξισμό ("των όντων κομψότητα" λέει - καπνίζει, πίνει νεράκι και χλευάζει, άρα - "το χιούμορ δεν είναι για βιαστικούς") - οι χαρούμενοι νταήδες του χρήσιμου πολέμου- όσοι δεν διαβάζουν να μάθουν τα αυτόματα και επιμένουν να μας κατηχούν σε αυτά - η προπαγάνδα σαν επικοινωνία και γραπτός λόγος (όλα τα σκουπιδοσάιτ των εφημερίδων με κοσμοθεωρητικές απόψεις καθηγητάδων και άρθρα διαμεσολαβητών και βιοχημικές τοποθετήσεις αθλητικογράφων). Όλοι αυτοί, μα την αλήθεια, διεκδικούν ένα βάναυσο προνόμιο: μόνο στον ίδιο εαυτό τους να εξηγούν το τι πιστεύουν. Στην ελληνική κοινωνία, την αποτυπούμενη στα βιβλία και στα έντυπα - μία γραφειοκρατική κοινωνία συνδυασμό αμερικάνικης εκμετάλλευσης και ευρωπαϊκής υποκρισίας - ίσως και επειδή η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας -και ελπίζουμε να κάνουμε τελικά πατρίδα μας αυτή τη γη- ζούμε και εμείς. Η διεξαγωγή της επιβίωσης μας στη γη μας, ως προς εκείνους που κάνουν τα (ανασυρμένα από τη νυχτερινή και παραχαραγμένη και ωρισμένως ασυνείδητη) μνήμη μου ωραία λαθάκια τους, θεωρείται απόπειρα εξάσκησης βίας. Ω! μνήμη μου εκτός παρενθέσεως. Θα πέσω να πεθάνω. Δεν λησμονώ τον βιολογικό θάνατο. Υπερισχύει η επιτακτική ανάγκη του να μην σκέπτομαι τον βιολογικό θάνατο για το χρόνο οπού θα βρίσκομαι ναυαγισμένη και ποδοπατημένη μέσα στην πατρίδα μου.
ΔιαγραφήΈτοιμα τα είχα
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο
κοιτάξαμε τα σπασμένα αγάλματα
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δεν χάνεται η ζωή τόσο
εύκολα
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη"
Γιώργος Σεφέρης(ο Αϊ Γιώργης της Ελληνικής ποίησης), Μυθιστόρημα, ΚΑ'
Ο Σεφέρης με γειώνει. Χρειάζομαι μία τέτοια γείωση. Υγιεινή και χρήσιμη είναι. Όμως ένα κύκλωμα και δεύτερη γείωση ίσως να περιέχει. Αλλά και άλλα στοιχεία. Τα πιο συναρπαστικά στοιχεία του κυκλώματος είναι τα μαύρα κουτιά - με τις εμπεδήσεις και τις διαφορές των φάσεων. Μαύρα τούβλα ένα κύκλωμα δεν περιέχει. Καθεμιά μικρή κυρία παίρνει από την ποίηση το χρειαζούμενο. Πολύ μου αρέσει (και δύο φορές το αντίγραψα - την δεύτερη το κράτησα σφιχτά και το έχω με τριανταφυλλένια γραμματάκια):
ΔιαγραφήΓιώργος Σεφέρης
ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ, Μ.Α.
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά
όμως η μοίρα μας πάντα νικά
και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές
ριγμένα ανάκατα μαζί μ’ εμάς
(πες μου που πάμε; πες μου που πας;)
πάνω απ’ το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου ή ζέβρα
γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν; πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες
και την καρδιά μας. ένα σφουγγάρι,
στο δρόμο σέρνεται στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.
Μέση Ανατολή, Αύγουστος ’43
Όταν βαριέμαι το βούρτσισμα των δοντιών μου, σκέπτομαι: θάνατος! Τα μικρόβια θα με φάνε ζωντανή! Θα κατεβούν από τα ούλα μέχρι τον πνεύμονα και θα με κατακτήσουν και θα στήσουν την αποικιοκρατική αυτοκρατορία τους και θα με τελειώσουν! Γρήγορα στην οδοντόκρεμα. Όταν βαριέμαι να κάνω μπάνιο και αφήσω λιγάκι την λέπρα του δέρματος μου σωριασμένη πάνω στο κορμάκι μου, την επόμενη ακριβώς στιγμή, θάνατος! - σκέπτομαι. Γρήγορα πολύ γρήγορα γυμνώνομαι και πέφτω στο νεράκι! Μπλουμ! Στα ζητήματα της υγιεινής του οργανισμού είμαι προγραμματισμένη. Αν εγκαταλείψω όλους τους άλλους προγραμματισμούς, θα ζήσω χίλια χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήαν δεν κανω λαθος ειχες καπου γραψει πως ειχες βιωσει Κ.πανικου μικρος αναλογιζομενος το θανατο .....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝικο καμια φορα σκεφτομαι οτι οντως εισαι μεγαλος και ποσα χρονια ακομα να ζησεις,αλλα το σκεφτομαι φευγαλεα,διωχνω γρηγορα τη σκεψη,δεν την αντεχω....σε αγαπαμε πολυ,πολλοι,αλλα δεν εχω κατι παρηγορο να πω.....για το δικο μου θανατο καμια φορα ξεγελαω τον εαυτο μου λεγοντας που ξερεις μεχρι τοτε η τεχνολογια τι θα φερει...
If you've found the reason to live on and not to die you are a lucky man...
ΑπάντησηΔιαγραφήέλεγε ένα παλιό τραγούδι του Alan Price.
Ο Σολωμός πάλι λέει: "Δεν το 'λπιζα να 'ν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο!".
Και οι δύο έχουν δίκιο...
Σχολιαστής
Γιατί πανικός κε Δήμου; Ήσασταν στην ανυπαρξία μέχρι το σημείο που αρχίζετε να θυμάστε. Ούτε που θα το καταλάβετε! Έχετε κάνει ποτέ εγχείρηση; Δεν σταματά ο χρόνος με την αναισθησία; Στην περίπτωση αυτή απλά δεν θα ξαναξυπνήσετε. Ε και;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Δημου
ΑπάντησηΔιαγραφήτο εγραψε ο μεγαλος ελληνας ποιητης και φιλος σας: Αλλ'
η αληθεια μονο εναντι θανατου διδεται.
Για μενα ο stravinsky, o Mozart, o Ελυτης, ο Shostakovich ο Σολωμος, ο Picasso, ισως ο υπνος ή χρονος που κυλαει(αναποφευκτα προς κατι καλυτερο) με κρατανε.
Κι ειναι παρηγορο πώς ο προεγουμενος θανατος(το μαυρο αν σας καταλαβαινω καλα) διαφερει απο τον σημερινο.
Ειλικρινά απορώ για τον προβληματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως οτι υπάρχει, τείνει στην αποδομηση και στην εξαφάνιση των υλικών του στοιχείων με βαση το νόμο της Εντροπίας.
Άρα, οπως ο Ήλιος, ή ενας μικροοργανισμός θα πεθάνει, ακριβως ετσι θα πεθάνουμε και καθένας απο μας.
Προς τι ο πανικός για κάτι αναπόφευκτο, πέραν του οποίου δε θα υπάρχουμε για να συλλογιζομαστε τι ας συνέβη, σε σχέση με το ο,τι θα συμβαίνει τότε;
Απλά αποδοχή της Αλήθειας μας χρειάζεται.
Αν δε το αντέχει η φαντασία μας, ας βάλουμε τη χημεία βοηθό να κρατάει ψηλά τη σεροτονίνη μας.
Ω μα κυριε Δημου ή βαλτος ειστε ή στενος φιλος του Αρκα! Σημερα κι ολας "ανεβασε" στο διαδικτυο αποσπασμα οπου ο αγγελος λεει στον πεθαμενο πως "Η ζωη ειναι σαν το μεγαλο δακτυλο του ποδιου.Δεν ειναι στο χερι σου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα πολυ ενδιαφερον βιβλιο που μου δωρισε ενα κοριτσι που φλερταρα στα 19 μου και πραγματευεται το θανατο απο την αθεϊστικη πλευρα αλλα με αισιοδοξο ματι ειναι το "Το κοριτσι με τα πορτοκαλια". Αν και απευθυνεται σε νεανικο κοινο πιστευω οτι αξιζει να του ριξετε μια ματια.
Εγω βεβαια περικυκλωμενος απο αγνωστικιστες, αθεους και πνευματιστες φιλους ειμαι η πιο κλασσικη και ισως χαριτωμενη μορφη χριστιανου Ελληνα. Παω εκκλησια 1-2 φορες το χρονο δεν ακολουθω (ουτε συμφωνω με) κανενα απολυτως κανονα και απλως ησυχαζω τη συνειδηση μου στη σκεψη οτι καποιος απο μακρια με παρακολουθει και γελαει με τα καμωματα μου.
Και λοιπον? Τι εχω να χασω? Το πολυ πολυ να κανω λαθος! Και θα σας πω κατι ωμο σα μηχανικος που δειχνει και τη διαφορα μου απο ενα επιστημονα: Ο ορθολογισμος, η επιστημη, η φιλοσοφια πρεπει να εξυπηρετουν τον Ανθρωπο. Αν η αληθεια τους ειναι επωδυνη, ματαιη και οδηγει σε μαρασμο τοτε δε χρειαζονται. Η φαντασια ευθυνεται αλλωστε για τις μισες ανθρωπινες κατακτησεις.
Κοροϊδεψτε και σεις τον εαυτο σας οπως εγω. Ή μηπως θαρρειτε οτι ειστε τοσο σημαντικος που αξιζετε την Αληθεια? Αστροσκονη ολοι μας. Χαμογελαστε στην αβυσσο με την αγαθη ψυχη του μικρου και ισως τρελου σας οπαδου. Και ισως να σας χαμογελασει και αυτη.
καλά τα αφηγείται ο Κυρ Νίκος μας (Νο2) αλλά ξεχνά να αναφερθεί σε δύο σημαντικότατα -κατά την ταπεινή του άποψη- πράγματα για να είναι ελκυστικότερη η ιστορία: τι απέγινε με το κορίτσι και φυσικά…
Διαγραφήτον καιρό!
D.
Ωχ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλι σ' επιασε μελαγχολια...
" Δεν μπορω μανουλα μ΄ δεν μπορω
συρε να με φερεις τον γιατρο "...
Κινηση #1
Παραταση ζωης.
Στο ασκητηριο ( το.. " γυναστηριο " ειναι ηλιθια λεξη)
2 ωρες /καθημερινες
Αεροβικη ασκηση καθε μερα,ΔΕ εως ΠΑ,
βαρη 3Χ/ εβδομαδα,ΔΕ-ΤΕ-ΠΑ.
Σ/Κ ελευθερο ,να κανεις εκδρομες.
Φευγεις ΠΑ μεσημερι,γυρνας ΚΥ βραδυ..
#2
Γενικη επισκευη
Οπως το σερβις των 120χιλ χλμ στα ΙΧ..
Επισκευαε ολα τα κουσουρια.
#3
.Αισθητικη.
Κανεις ολες τις τεχνικες που υπαρχουν,
πλην χειρουργικου λιφτινγκ..
#4
Απολαμβανεις σεξ καθε πρωι.
#5
Τρως μονο βιολογικα
& παιρνεις πληρη γκαμα συμπληρωματων..
Ετσι θα φτασεις & θα περασεις τα 100.
Μετα, πηγαινεις ΕΠΑ
να εισαι σταν(sic) μπαη για κρυονικη καταψυξη.
Αν ομως μεχρι τοτε εχει βρεθει ελιξηριο,
τη βγαζεις με νεα παρατα ,μεχρι 120.
Ισως μεχρι τοτε ,σε 40 χρονια ,
να επιτευχθει κλωνοποιηση με μεταφορα μνημης σε κλωνο .
Κι ετσι θα ... " μεταφερθεις " στο κλωνο σου,
ηλικιας 18 ετων...
Αλλα ακομα κι εκει,παλι αγυριστο κεφαλι θα εισαι.
Ουτε τους ..ανωνυμους δεν θα κοβεις.
Θα μας την σπας .. forever ..
[...]
ΑπάντησηΔιαγραφή"Aλλά το συντριβάνι πήδηξε ψηλά κι το πουλί τρα-
γουδησε χαμηλά
Εξαγοράστε χρόνο, εξαγοράστε το όνειρο
Το σήμα του λόγου, ανήκουστου, άρρητου
Ώσπου ο άνεμος να τινάξει χίλιους ψίθυρους από
το ήμερο έλατο
Και ύστερα απ' αυτό η εξορία μας"
T.S. Eliot, "Η Τετάρτη των τεφρών"
[ μτφρ. Νίκου Δήμου, από τα "Ξενα ποιήματα, Νεφέλη 1982]
Ένα δικό μου ποιημα για τον θάνατο με τίτλο: "Εναλλακτικά σενάρια Θανάτου" ΕΔΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα από τα ωραιότερα ποιήματα του οικοδεσπότη μας. Γεμάτο αγωνία, φόβο, σπαραγμό !Στα περισσότερα " σενάρια" νοιώθω τον ίδιο φόβο.
ΔιαγραφήΝ.
...Η αίσθηση πως θα πεθάνω τυχαία, με κάνει να νιώθω πως συμπτωματικά ζω. Συμπτωματικά δεν πέθανα ακόμα...
ΔιαγραφήΈχω πει στον εαυτό μου, δεν θυμάμαι από πότε, ότι από την στιγμή που γεννήθηκα κάθε πρωί που σηκώνομαι τραβάω ένα χαρτί από μια μεγάλη τράπουλα, αν είναι το μαύρο, έχασα. Η τράπουλα μειώνεται καθώς περνά ο χρόνος, άρα με το χρόνο αυξάνεται η πιθανότητα να το τραβήξω.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστή παρατήρηση - κι αν δει κανείς και τις αναλύσεις του Ράμφου για την επίδραση της ορθόδοξης παράδοσης στους νεοέλληνες θα καταλάβει πολλά...
Διαγραφή" πως είναι πρωτίστως ο λαός που διαμορφώνει το χαρακτήρα της θρησκείας του και όχι το αντίστροφο"
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως, η Ορθοδοξία των Ελλήνων για παράδειγμα διαφέρει παρασάγγας από αυτήν των Σλάβων. Ζωή και χάρος, το βλέπει κανείς συχνά στα εξωκλήσια όπου πάντα υπάρχει μια ψησταριά ή χώρος για να φάει και να γλεντήσει κανείς
Τίποτα δεν θα καταλάβει
ΔιαγραφήΜε θρησκεία φημολογείται ο άτιμος ο εκμεταλλευτής σε πουπουλένιο στρώμα. Ο φτωχός λαός απλώς νιώθει την βιολογική πραγματικότητα της ύλης του. Αν πάω στο διάβασμα του Σουλτάνου Ράμφου του Α', η πρώτη σκέψη θα είναι μου: "για να βλέπω, εσύ, ο μέγας ασχημιάρης, πόσο καταστροφικά βυθίζεσαι και ξαναβυθίζεσαι μέσα στη λίμνη της ασχήμιας σου και τι μανδύες υφαίνεις και τι μου λες για να κρύψεις ό,τι τα κύτταρα μου γνωρίζουνε για εσένα". Το ποίημα λέει: "Αν ο βίος είναι έργο πώς να το ιστορήσεις χωρίς πλαίσιο;". Το πλαίσιο της αχαλίνωτης ζωής μου αναγκαστικά θα το θέσω εγώ. Κάτι έτσι πήγαν να κάνουν εκείνοι που χλεύαζαν τον Εγγονόπουλο από την εφημερίδα. Δεν ήξεραν όμως το πόσο αδύναμη να πούμε η απλαισίωτη προπαγάνδα αισθάνεται έναντι του ζωντανού οργανισμού. Δημοσιογράφος λέει: "συζήτηση με την μεγαλύτερη ελληνίδα ποιήτρια". Ναι. Αλλά εγώ στο πλαίσιο της συζήτησης έχω την εφημερίδα που αναδημοσίευε και χλεύαζε τον Jef το μέγα αυτόματον. Πάνε να μου πασάρουν τον έλεγχο, τον τρόπο που εκείνοι θέλουν να υιοθετήσω και για να σκέπτομαι και για να νιώθω από τέρμινο σε τέρμινο. Την εξουδετέρωση της υγείας μου. Να με φέρουν να γίνω βασανιζόμενη-βασανιστική αρκούδα. Ζωντανό κύτταρο -το γράφει- και δεν θα πάρω συγκίνηση νεκρική. Θα κάνουμε επανάσταση. Θα σουβλίσουμε τις συσκευές των τυφλών τηλεοράσεων. Ακούω διάφορους, αφρισμένους. Και ήμουνα άριστος και είμαι ο υπέρτερος και με 19 και εννέα δέκατα - ε, και απορώ: είσαι - αλλά τι μου αποκαλύπτεις ώρα τώρα που μου μιλάς; Τι παραπάνω από ανοησίες του θανατικού μου λες. Όταν μιλάω δημόσια ανάγκη ώς το τέλος τους τις σκέψεις μου να κορυφώνω. Ει δε μη θα με παρεξηγούνε και θα διαμαρτύρομαι και θα τους περιπαίζω έτσι που δεν μπορούνε να νιώσουν και να μου πουν γιατί εμένα με παρεξηγούνε.
Διαγραφή@Με λένε Αρτέμη
Διαγραφή2016-04-04 08:16:38+00:00
> στα δημοτικά μας τραγούδια δεν υπάρχουν αναφορές σε παράδεισο και κόλαση, υπάρχει μόνο ζωή και χάρος.
Η λυγερή στον Άδη
Του κλέφτη το κιβούρι
"Γιατι να φοβομαστε τοσο πολυ τον θανατο
ΑπάντησηΔιαγραφήαφου ολοι μας πριν γεννηθουμε ειμασταν πεθαμενοι;" Επικουρος
ΥΓ)Και ο Irvin Yalom, υπαρξιακος ψυχαναλυτης, στον Επικουρο αναγκαστηκε να καταφυγει μπροστα στο αλυτο προβλημα που ειναι
ο φοβος του θανατου
Η επιχειρηματολογία του Επίκουρου είναι καθαρά λογική και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον πανικό της εκμηδένισης. Το διασημότερο επιχείρημά του "ότι ουδεν προς ημάς θάνατος" - διότι όσο υπάρχουμε δεν υπάρχει θάνατος και όταν έρθει αυτός δεν υπάρχουμε εμείς - είναι μία σκέτη σοφιστεία.Δεν φοβόμαστε τόσο τον θάνατο όσο το "θνήσκειν", την διαδικασία κι εκεί υπάρχουμε και τον "ζούμε". Όσο για τον φόβο του θανάτου υπάρχει ανεξάρτητα από τον θάνατο και διαρκεί όλη μας την ζωή...
Διαγραφή"Γιατι να φοβομαστε τοσο πολυ τον θανατο
Διαγραφήαφου ολοι μας πριν γεννηθουμε ειμασταν πεθαμενοι;" Επικουρος
Ετσι λέω κι εγώ, ο απλοικός άνθρωπος. Ηζωή μας είναι μια περένθεση ανάμεσα σε δύο " ΤΙΠΟΤΑ"
Ν.
"Δεν ξέρετε πώς την ζήλεψα!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άνθρωποι χωρίς φόβο θανάτου (ή 3 γυναίκες και 3 άντρες)
Πρώτη φορά αυτή τη ζήλεια την ένοιωσα με μια γυναίκα .
H γυναίκα που νοίκιαζα το σπίτι της στην Θεσσαλονίκη στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής.
Γαλήνια και ήρεμη πορευόταν με γνώμονα ότι αυτή η ζωή ήταν μια στιγμή προσωρινή , η αιώνια ζωή μας περίμενε αρκεί να κάναμε μόνο καλά πράγματα .Αυτό βέβαια συμπεριελάμβανε πολλά για τους άλλους , λίγα για μας. Και απίστευτη –αλήθεια πόσο πολλή…- υπομονή. Τη λάτρεψα .Εκείνη με είχε σαν κόρη της.
Έφυγε σε βαθιά γεράματα.
Δεύτερη φορά με τη φιλενάδα μου που έχασα όταν εκείνη ήταν 49 και γω 36. Πίστευε απίστευτα χωρίς θρησκοληψίες. Συνήθιζε να μου υπενθυμίζει ότι ο Χριστός έλεγε «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν» . Πρώτα τον εαυτό σου. Αν ήθελε μου έλεγε να πει το ανάποδο θα το έλεγε.
Έφυγε από όγκο στο κεφάλι μέσα σε 4 μήνες. Τον όγκο δεν τον φοβήθηκε ούτε μια στιγμή , ούτε το θάνατο. Εκείνος ξέρει έλεγε και χαμογελούσε … Ήταν το χρώμα για όποιον τη γνώριζε , για μένα το απόλυτο καλό.
Και τρίτη κόντρα ανάμεσα σε μένα και τους φόβους μου . Μοναχή εκείνη , δεν μου μιλά ποτέ για τιμωρίες ή πρέπει. Πορευόμαστε μαζί σα φιλενάδες μόνο που εκείνη έχει καταφυγή ουράνια και με γαληνεύει – τουλάχιστον προς στιγμήν-.
Σημάδι και 3 άντρες.
Ο πατέρας μου. Λιγομίλητος και μεγάλος σε ηλικία .Εγώ πολύ μικρή , ένοιωθα πως πίστευε βαθιά. Δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια σ αυτό το μέγεθος αλλά εγώ το νοιωθα . Ίσως βέβαια και να φταίει η μελωδική του φωνή καθώς έψαλλε τους χριστιανικούς ύμνους.
Δεύτερος ο αγαπημένος μου Δεσπότης. Χωρίς οτιδήποτε δήθεν , γέλαγε σαν του έλεγα τους φόβους μου. Του θύμιζα λέει έναν αρχιεπίσκοπο που έτρεμε την ώρα του θανάτου. Το μόνο που χεις να κάνεις εσύ είναι να ζεις , μου λεγε. 86 χρονών αλώνιζε την υφήλιο. Πέθανε στον ύπνο του μακριά . Ήταν γαλήνιος.
Στο τέλος ο τρίτος και καθοριστικός. Και χωρίς πίστη σε άλλη ζωή.
Ο άντρας μου. Μα να μη φοβάται καθόλου! Όταν το συζητάμε διώχνει το φόβο .
Όλες τις άλλες ώρες όμως , ένα έχω να πω.
Πανικός διαρκείας ; Και λίγα λες.
κ. Δημου εχετε δικιο οτι φοβομαστε την "διαδικασια" του θανατου με την εννοια του αν θα υποφερουμε μεσα σε πονους κτλ αλλα παραπανω γραφετε για τον φοβο του σκοταδιου, της ανυπαρξιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτο ο Επικουρος εχει δικιο. Ο φοβος του τιποτα ειναι παραλογος αφου και πριν γεννηθουμε στο τιποτα ειμασταν αρα εχουμε
ηδη κατα καποιον τροπο την εμπειρια του.
Συμφωνω ομως μαζι σας οτι ο Επικουρος απευθυνεται στο "λογικο" και γι' αυτο δεν "επιασε" η φιλοσοφια του ποτε οσο ας πουμε ο Χριστιανισμος.
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
ΑπάντησηΔιαγραφήσα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κ. Π. Καβάφης
Προσωπικά πιστεύω στο Σαββόπουλο, που λέει "μα ο χρόνος ο αληθινός είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός". Τα παιδιά μας είναι το κοντινότερο πράγμα στην αθανασία μας, αφού δεν μπορούμε να την φτάσουμε. Είμαστε δηλαδή σε μια αέναη συνέχεια, κι ας μην είμαστε παρόντες σε όλη τη διαδρομή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αδικία έγκειται στο ότι η ζωή μας έδωσε υποσχέσεις ότι ο καθένας μας ξεχωριστά θα περπατήσει όλη τη διαδρομή. Έχετε δει όμως τα μυρμήγκια ή τις μέλισσες στις φωλιές τους πως ζουν άδοξα για το όλο- μπορεί αυτά να έχουν την τύχη να μην γνωρίζουν το θάνατό τους- αλλά κι εμείς που τον γνωρίζουμε (αφού μόνο ο άνθρωπος έχει αυτό το προνόμιο), διαφέρουμε τόσο πολύ από αυτά?
Τι θα γινόταν αν ένα μυρμήγκι έβγαινε από τη φωλιά και αντίκριζε από ψηλά τη θέση του? Δεν θα σκεφτόταν γιατί να ζω εγώ για όλους αυτούς και να μη ζήσω μόνο για τον εαυτό μου. Και γιατί το σύνολο να είναι παντοτινό κι όχι εγώ?
Πριν πολλά χρόνια σ' αυτό το μπλογκ είχα διαβάσει ότι η μοναξιά ορίζεται ως η αδυναμία του νου να "δει" ότι είμαστε μόνοι. Παραδόξως αδυναμία να αντιληφθούμε ότι είμαστε μόνοι (μοναξιά) νοιώθουμε μόνο όταν δεν είμαστε “συνδεδεμένοι” με τους άλλους. Μόνο όταν είμαστε "συνδεδεμένοι" με τους άλλους μπορούμε (σε αντιδιαστολή) να αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα είμαστε μια μονάδα, όχι παραπάνω. Έτσι και μπροστά στο θάνατο νιώθουμε μάλλον μοναξιά (και πανικό), μόνο όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είμαστε μόνοι σ' αυτή τη διαδρομή, ακάματοι ταξιδιώτες, αλλά όχι παντοτινοί. Όταν δηλαδή κοιτάζοντας από ψηλά, αποκομμένοι από τους άλλους, θεωρούμε ότι είμαστε κάτι σαν θεοί, κι όχι μικροί κι εφήμεροι .
Άλλωστε αν σκεφτούμε όσους γνωρίζαμε και τώρα έχουν "φύγει", όσο ζούσαν δεν ένοιωθαν ότι θα διαρκέσει για πάντα; Έτσι κι όλοι μας εγκλωβισμένοι στο παρόν δεν μπορούμε να δούμε στο μέλλον, ότι είμαστε προσωρινοί .
Η Ορθοδοξία κατά τη γνώμη μου δεν είναι θρησκεία. Είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου όπως τον έπλασε ο Θεός. Δεν είναι σύστημα. Για αυτό και εμείς οι ορθόδοξοι αν δεν γίνουμε άγιοι είμαστε τα χάλια μας. Γιατί οι "αιρετικοί" π.χ. προτεστάντες, παπικοί, λειτουργούν με συστήματα και μέσα στο σύστημα βρίσκεις οργάνωση, αλλά και κατάργηση του προσώπου. Ολα είναι καθαρά, οργανωμένα, λειτουργούν αλλά πως; Καταθέτω ταπεινά τα συμπεράσματά μου μετά από 4 δεκαετίες περιπλάνησης. Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς που είχε δύο διδακτορικά και σπουδές σε Ανατολή και Δύση είχε πει: Την ορθοδοξία την γνωρίζουν οι φτωχοί χωρικοί των Βαλκανίων. Νομίζω πως θα προσυπέγραφε το σχόλιό σας, εκτός από το σημείο για τον Πανάγαθο Θεό. Γιατί να μην υπάρχει Πανάγαθος Θεός που να μας έπλασε από αγάπη; Δεν είναι παράξενο να φυτευτήκαμε από το πουθενά;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Nikos Dimou
ΑπάντησηΔιαγραφή2016-04-03T17:04:00+03:00
> Πορεύεται τον ίδιο δρόμο με μένα, ίδια χρόνια, προς τον θάνατο. Αλλά εκείνη πιστεύει! Δεν τρέμει το μαύρο, όπως εγώ. Το φωτίζει με το κεράκι της.
Jöchle, Wolfgang: Coitus-induced ovulation
Drew, in her review on the epidemiology of secondary (psychogenic) amenorrhea, shows an impressive correlation between external influences and the extent of amenorrhea in a given population. The scale ranges from below 5% in college students and waves to 50-70% in German and Japanese concentration camps, and 100% in condemned prisoners before execution. Of revealing consequence is the observation that of all the groups that comprised Dutch East Indies prisoners in Japanese concentration camps, the nuns were the only group that did not become amenorrheic.
Drew, Frances: The epidemiology of secondary amenorrhea
In the groups that comprised the Dutch East Indies prisoners, the nuns were the only group that did not become amenorrheic. One may wonder whether the lack of susceptibility to amenorrhea could be attributed to the probability that in such a dedicated group of women “separation” or “hopelessness” was not possible; they were secure in the vows of their religion from either threat.
Keys, Ancel et al.: The biology of human starvation
The importance of a psychic factor in amenorrhea among internees was underlined by observations in the Dutch East Indies, where the condition was common. Frequently menses promptly ceased when the women were interned and recurred as soon as they were liberated; the nuns, however, retained their regular cycles (Netherlands Red Cross Feeding Team, 1948).
Θα παρακαλούσα τους φίλους σχολιαστές να μην παραθέτουν κείμενα σε άλλες γλώσσες (και μάλιστα μεγάλα). Καλύτερα αν τους κουράζει η μετάφραση να δίνουν μία περίληψη του θέματος. Π. χ. ο Λύκος της στέπας παραθέτει επιστημονικές ενδείξεις ότι μέσα σε έντονο στρες (π. χ. σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως) οι μόνες γυναίκες που δεν πάθαιναν αμηνόρροια ήταν οι καλόγριες - η πίστη τους τις προστάτευε.
Διαγραφή@Nikos Dimou
Διαγραφή2016-04-04 14:38:22+00:00
> Θα παρακαλούσα τους φίλους σχολιαστές να μην παραθέτουν κείμενα σε άλλες γλώσσες (και μάλιστα μεγάλα). Καλύτερα αν τους κουράζει η μετάφραση να δίνουν μία περίληψη του θέματος.
Ωχ, με σκοτώνεις! Το κάνω διότι μ' ενοχλεί να παραθέτει κάποιος από μνήμης κάτι που (νομίζει ότι) είχε διαβάσει κάπου κάποτε και να μην μπορώ να βρω την πηγή. Στη μετάφραση όλο και κάποιο λάθος θα γίνει και το χαλασμένο τηλέφωνο συχνά κάνει την τρίχα τριχιά. Γι' αυτό επιδιώκω πάντα να δίνω ακριβή πηγή και πρωτότυπο κείμενο.
Πρόταση: ένα σχόλιο με περίληψη στα ελληνικά κι ένα δεύτερο με το πρωτότυπο, την πηγή κτλ. Όποιος ενδιαφέρεται, διαβάζει και το δεύτερο σχόλιο.
@ Ein Steppenwolf
Διαγραφή"Ωχ, με σκοτωνεις! Το κανω διοτι μ'ενοχλει να παραθετει καποιος απο μνημης κατι που (νομιζει οτι) ειχε διαβασει καπου καποτε και να μην μπορω να βρω την πηγη."
Επειδη μπορει αυτη η 'σποντα' να αφορουσε εμενα για κατι που εγραψα στις 4/4/2016, να διευκρινισω οτι αυτο το κειμενο το αντεγραψα απο ιδιογραφο σημειωμα που μου εδωσε ενας φιλος μου τελη της δεκαετιας του '70! Πώς να βρω ακρη, δεν ειχαμε υπολογιστη να καταγραφονται ολα. Και ευτυχως, γιατι εχω ενα τεραστιο κουτι με πολυτιμες (για μενα) σημειωσεις.
Το οτι δεν σας αρεσε, δεν με πειραξε. Το οτι το ειρωνευτηκατε με πειραξε, αλλα τι να κανουμε ετσι ειναι η επικοινωνια μεσω internet. Δεν σε ξερει ο αλλος και πολλες φορες μπορει να φανταζεται πραγματα για σενα που δεν ισχυουν.
Εκείνοι που εφηύραν τους "Πανάγαθους Πατέρες και Σπλαχνικούς Υιούς" ενδεχομένως γνώριζαν πολλά απ' όσα οι ορθολογιστές επιδεικτικά παραβλέπουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια του υπολοίπους από εμάς ... Akira Kurosawa, 1952, "Ikiru".
Ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε γιατί στην εποχή του ήταν ζητούμενα και προβλήματα:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Η στρέβλωση που προκάλεσε το ευρωπαϊκό πνεύμα στο πνεύμα της κλασικής Ελλάδας
2. Η αποσύνδεση του σχολείου και της αγωγής από τις θρησκείες και τις συναγωγές
3. Το δημογραφικό
4. Το οικολογικό.
Σημειώνει: "Είναι τυχαίο νομίζεις πως το πρώτο πράγμα που βλέπει το νήπιο πάνω από το κεφάλι του είναι ο ιερέας, όταν πάνω από το κεφαλάκι του αγωνίζεται να το πνίξει στην κολυμπήθρα της βάφτισης;".
Το Επίμετρον των Ελληνικών είναι πολύ πιο καλογραμμένο και πολύ πιο σαφές από όλα μαζί τα βιβλία των πανεπιστημιακών μελανών οπών του εμπορίου.
Μα σοβαρά είναι λόγος να αυτοκτονήσει κανείς, το δημογραφικό ή το οικολογικό πρόβλημα; Αυτοκτονεί κάποιος για προσωπικούς λόγους - αλλά για γενικά παγκόσμια θέματα; Πράξη διαμαρτυρίας που έγινε στα κρυφά;
ΔιαγραφήΓια μένα είναι προφανές ότι άλλοι θα πρέπει να είναι οι πραγματικοί λόγοι...
Αμφίβολα του γούσταρε αυτού να τοποθετήσει όλα αυτά τα πράγματα. Να τοποθετήσει αυτός εμένα αποκλείεται.
ΔιαγραφήΓια όποιον βρεθεί στο βίντεο με το γέλιο του, θα δει και τον φούρνο με το ψωμί. Την κληματαριά. Τον ήλιο. Τα αιγυπτιακά φλιτζανάκια του καφέ. Το κρύο νερό. Το λευκό τσιγάρο. Να μπορούσε κανείς να ξαπλώσει πάνω στα φυλλώματα του ήλιου.
Κι ένα ποιήμα σχετικό της αγαπημένης Κικής Δημουλά :Η ΓΛYKΥΤΑΤΗ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρισάγια κάθε τόσο
γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ
στὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου.
Ὕψιστε, τί ἐννοεῖς
ἄλλο νεκρὸς καὶ ἄλλο δοῦλος.
Κι ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται
νὰ κοιμοῦνται ἔτσι βαθιὰ
ἀτιμώρητοι οἱ δοῦλοι.
Τὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου.
Θέ μου, ἂν ἀπελευθερώνει ὁ θάνατος
ὅπως μᾶς τὸ ὑπόσχεται παρήγορη
ἡ γλυκύτατη ἀβεβαιότης, ἐσὺ
γιατί τὸν θὲς ντὲ καὶ καλὰ δουλέμπορο;
Τὸν κεκοιμημένον.
Περὶ ὕπνου πρόκειται, Κύριε;
Μὰ τοῦ κολλάει ὕπνος τοῦ νεκροῦ
ἔτσι εὔκολα νυστάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς;
Ἐδῶ ἐμεῖς, δοῦλοι τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκόμα
κι ὅμως ποιὸς κλείνει μάτι
ἂν δὲν τὸν νανουρίσει ὅπως ξέρει
μόνο ἡ γιαγιά του ἡ ἀβεβαιότης
μὲ τὴ γλυκεῖα της ρόδινη ἀφύπνιση.
Κύριε, μήπως ὅταν ἐνέκρινες
αὐτοὺς τοὺς ἀνελέητους ἀνταγωνιστικοὺς ψαλμοὺς
ἤσουν ἀκόμη ἄνθρωπος;
Για την αντιγραφή : Ν.
Στίχοι:
Διαγραφή"Ύψιστε, τι εννοείς
άλλο νεκρός και άλλο δούλος"
ενδιαφέροντες πολύ σε εμένα. Στη γραμμή που δεν τελειώνει ή τελειώνει, ο πρώτος στίχος, μου φαίνεται και δεν μου φαίνεται ένας γκρεμός ερωτημάτων, ή ένας γκρεμός από ερωτήματα, ή ένας γκρεμός ανθισμένος, ή ένας γκρεμός του θείου ανθισμένος, ή ένας γκρεμός του θείου και μονοθείου ανθισμένος, ή ένας γκρεμός του S από ήλιο ανθισμένος, και μία συνολική, αρπαχτική απορία. Το S η τελευταία καταφυγή στον τόπο των συμπατριωτών, παραθυριασμένων χασάπηδων της ελληνικής τηλεόρασεως τρία (,) της ανιχνευτικής. Ο απόστολος Παύλος απορημένος περί το πλήθος των περιφερόμενων ηλεκτρονίων, σκονισμένος, και να πιει νερό με τις σκονισμένες βαθιά μέσα στους πόρους σκονισμένες φούχτες του.
Τι ξέρεις για την ζωή του αποστόλου και μιλάς; Εκνευρισμένος. Τίποτα δεν ξέρεις. Δεν γνωρίζω, κύριε, δεν γνωρίζω. Αγγίζω το βρεγμένο γεράνι, νοσταλγώ το απλοϊκό δικό μου χώμα, το σκούρο, το μαύρο, το βρεγμένο, το πλημμυρισμένο, το τρυφερό, καπνίζω το τσιγάρο της ερημικής καμήλας μου, μπαίνω στο κόκκινο αυτοκινητάκι της παιδικής μου ηλικίας, και φεύγω, κύριε, με το άσπρο πουκάμισο, φεύγω. Με πίκρανες εκείνο το απόγευμα πολύ. Για ποιον; Για την κουφάλα το Παύλο!
Όταν σκέφτομαι το τέλος πάντα θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει παιδί σε ένα βιβλίο του Τόλκιν. Ήταν, λέει, ο μεγάλος θεός που έφτιαξε τα ξωτικά και τα έκανε να ζουν εκατοντάδες χρόνια. Στους ανθρώπους όμως έκανε το δώρο τον θανάτο. Έτσι, δεν είναι πολύ δεμένοι με αυτόν τον κόσμο, δεν κουβαλάνε στους ώμους τους τις στεναχώριες και τα δεινά του ή κάποιο βαρύ καθήκον. Ζούνε τη ζωή τους όπως οι ίδιοι θέλουν και φεύγουν γρήγορα. Και τα ξωτικά ζηλεύουν τους ανθρώπους για αυτό το πολύτιμο δώρο. Αλλά ο κακός θεός του μύθου έκανε τους ανθρώπους να βλέπουν τον θάνατο σαν κατάρα και όχι σαν δώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγο αφελές, αλλά πάντα το θυμάμαι σαν μια μικρή παρηγορία, όταν σκέφτομαι το αναπόφευκτο τέλος της διαδρομής.
Καμμιά φορά απορώ. Με την Απορία. Για μένα το πράγμα είναι απλό. Αφήνεις στην άκρη το μυαλό αν μπορείς. Λειτουργείς μόνο με την καρδιά. Και μετά τα πράγματα είναι απλά. Πρόκειται για την αγάπη του Θεού. Που δεν διαφέρει από την αθροιζόμενη αγάπη των ανθρώπων. Επέκεινα και Φιλοσοφία ξεθωριάζουν τότε. Νομίζω. Καλή υπόλοιπη Σαρακοστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου πήρε είκοσι χρόνια για να κατανοήσω ότι δεν υπάρχει θεός και άλλα είκοσι για να συγχωρέσω τον θεό που δεν υπήρχε.
ΑπάντησηΔιαγραφήD.
Πού να δεις, D, πώς είναι να μεγαλώνεις στην Ελλάδα και σε μια στιγμή, οι μεν φίλοι σου να αποφασίζουν τον εαυτό τους για εξυπνότερο,της μόδας, ο δε ερυθροϊώδης αποχρωματισμός να σε κοιτάξει και να ζαλιστείς. Με το νηπιοβαπτισμό τους, μας παραζάλισαν. Καλά - σε όλα τους υποκριτές και ψεύτες. Μεταλληνίζοντες και μουστακίζοντες. Απολαυστικοί όμως σε συζητήσεις. Χρησιμοποιούν την ελληνική. Πόσες λέξεις ξέρουν! Και τι λένε με την ελληνίδα λέξη; Ποιος έχει πιο ωραίο κάπα και ποιος έχει πιο τζιχαντισικό πι και τι φασολάκι έγινε όταν πήγαν οι γονείς στη μονή με τα πι τους και φώναζαν μέσα από τα γαλάζια κάγκελα το πιο ωραίο κάπα: Την Παναγία; Έβρισες την Παναγία; Δεν θα μιλάς για την Παναγία! Σαν να μπορούμε τώρα να φανατιστούμε με την θρησκεία τους. Κάτι λυπητεροί και θλιβεροί μονόλογοι του καραμανλικού δημ. Τ., της μετανοίας και ενάντιοι στο τσιγάρο του αγελαδάρη, για να μας πείσει να ρίξουμε τον Κινέζο και να φέρουμε τον Ανιψιό. Θέαμα. Βλέπω το βιβλίο μου και αυτομάτως λέω: Ιερώνυμε, ποιος είστε; Ψηφιακός ή χάρτινος; Τα χάρτινα βιβλία είναι τα καλύτερα. Όχι καλύτερα από τα κεραμιδένια πάντως. Τα παιδιά πρέπει να παίζουν. Σιγά που θα πάω να διαβάσω Χωμενίδη και Ρένο Αποστολίδη. Δεν έχω σχολικά βιβλία; Θα μάθω επιτέλους τη γραμματική μου από αυτά. Τη γλώσσα μου χρειάζομαι. Όχι τα ξόανα των θεών. Ποιοι νομίζουν πώς καταγίνονται τέλος πάντων.
Διαγραφήδεν δίνεις δεκάρα για τίποτα, έτσι;
ΔιαγραφήD.
Πονάει το θέμα που έβαλε ο οικοδεσπότης μας, πονάει πολύ, όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά εγώ δεν φοβάμαι τον θάνατο σαν τέλος της ζωής μου, στην οποία και δεν δίνω ιδιαίτεη συμμασία, όσο φοβάμαι διαρκώς και ασταμάτητα την πορεία προς τον θάνατο . Δεν με νοιάζει το πότε, με αγχώνει το "πως"
Το τέλος της ζωής μου το έχω αποδεκτεί, όπως έχω δεχτεί το τέλος όλλων των όντων. Γέννηση- ζωή- Θάνατος. Από το "ΤΙΠΟΤΑ" στο "ΤΙΠΟΤΑ" με ένα μικρό φωτεινό ενδιάμεσο.
Ως άθρησκη δεν πιστευω στη μεταθάνατον ζωή και ούτε στην ύπαξη ψυχής.
Ο θάνατος των αγαπημένων μου ανθρώπων δεν πιστεύω πως θα ήταν λιγότερο οδυνηρός άν στείριζα τις ελπίδες μου στην άλλη ζωή. Εξάλλου η "άλλη ζωή" υπόσχεται αθανασία μόνο στα πνεύματα που επιβιώνουν της ταπεινής σάρκας. Εγω πενθώ για την απώλεια
των ανθρώπων που αγάπησα και νοσταλγώ την σάρκινη, γίηνη παρουσία τους κι αυτό κανένας θεός και καμία θρησκεία δεν μπορεί να μου το προσφέρει.
Ως εδώ ήταν !
Οσο για μένα την ίδια τρέμω αδιάκοπα για την φρικτή φθορά των γερατειών, την ανημπόρια τους, την ασκήμεια τους...
Συχνά εύχομαι , έτσι ξαφνικά ,από ατύχημα, να με βρει ο θάνατος πριν με βρουν τα γεράματα. Δεν μπορώ ωστόσο να το επιδιώξω , δεν εχω το θάρρος.
Ν.
Είναι τυχαίο ότι οι πλέον προοδευμένες χώρες είναι προτεσταντικές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαριθμώ: Καναδάς, ΗΠΑ, Αγγλία, Ολλανδία, Σκανδιναβικές χώρες, Γερμανία πλην Βαυαρίας, Ελβετία επί το πλείστον, Αυστραλία. Ακόμα και κάποιες προτεσταντικές κοινότητες -λένε- στην Λατινική Αμερική εμφανίζουν καλύτερο επίπεδο από την πέριξ καθολική πλειοψηφία. Υπάρχει ένα βιβλίο του Μαξ Βέμπερ: Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού. Προσωπικά βαφτίστηκα Ορθόδοξος και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στα δόγματα αλλά με προβληματίζει το φαινόμενο που ανέφερα. Αν διάλεγα τώρα το τελευταίο δόγμα θα ήταν η Ορθοδοξία. (Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός έστειλε τους Τούρκους για να σώσει την πίστη μας από τους Δυτικούς, που ήθελε να μας ρίξει ο αιρετικός ο Παλαιολόγος σύμφωνα με τους ορθόδοξους ιεράρχες μας) Οι θρησκείες παίζουν ρόλο στον χαρακτήρα των ανθρώπων ακόμα και αυτών που δεν πιστεύουν. Αν με ρώταγε κάποιος, θα έλεγα ότι πιστεύω "Τω αγνώστω Θεώ" οπότε μπορώ να έχω και μια παρηγοριά αν χρειαστεί... Σαν την γριούλα. Αλλά δεν μπορώ να απαλλαγώ και από τον "πανικό διαρκείας" Ίσως ούτε και η γριούλα να μπορεί... Κανείς!
@Dion.M.
Διαγραφή2016-04-04 19:37:17+00:00
> Είναι τυχαίο ότι οι πλέον προοδευμένες χώρες είναι προτεσταντικές;
Ναι. Περισσότερα στο βιβλίο των Acemoğlu και Robinson "Why nations fail," κεφάλαιο 2, ενότητα "The culture hypothesis."
Διαβάστε τα υπέροχα βιβλία του Ιάσονα Ευαγγέλου που ασχολούνται με τις θρησκείες και την πίστη γενικότερα. Νομίζω ότι με την ανάγνωση θα ξεπεράσετε γρήγορα τον θαυμασμό σας για τη γριούλα …
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Οι θρησκευτικοί μύθοι είναι σαν τις πατερίτσες, που βοηθούν τους ανήμπορους στο βάδισμα. Αλλά τα πόδια ατροφούν αν δεν τις αποχωριστούν το συντομότερο.»
[Ιάσων Ευαγγέλου: Θρησκευτικές απομυθοποιήσεις, σ. 217]
«Τα αιώνια θρησκευτικά σύμβολα (που είναι υποστασιοποιημένες ιδέες και επιθυμίες): ο θεός-πατέρας, η θεία πρόνοια, η αθανασία, η δίκαιη ανταπόδοση (παράδεισος – κόλαση), η γαλήνη της ψυχής του αγαθού ανθρώπου, το "αγαπάτε αλλήλους" κ.ά. βοήθησαν τους ανθρώπους ν’ αντέξουν τη σκληρότητα της ζωής, το βάρος της βιομέριμνας, τον φόβο του θανάτου. […] Ο μύθος γίνεται για μας αλήθεια όταν μας ικανοποιεί ... Και την αλήθεια την αποδιώχνουμε με την αμφιβολία όταν μας αφήνει ανικανοποίητους.
Γι’ αυτούς τους λόγους – και γι’ άλλους πολλούς – η θρησκεία, η οποιαδήποτε θρησκεία, συνεχίζει και στην εποχή μας ν’ αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και βιωματικά.»
[Θρησκευτικές απομυθοποιήσεις, σ. 184]
«Το φυσιολογικό τέρμα της ζωής του ανθρώπου ως βιολογικού οργανισμού, τον θάνατο, ο χριστιανισμός (όπως και άλλες θρησκείες) τον βλέπει ως μετάβαση στην αιώνια ζωή ύστερα από την "δοκιμασία" της ψυχής κατά την μέλλουσα Κρίση (της δευτέρας παρουσίας του Χριστού). Δεν δέχεται τις επιστημονικές εξηγήσεις της βιολογίας για την οριστική αποσύνθεση του σώματος, αλλά δογματίζει τον μύθο της ανάστασης αυτού του σώματος για να τιμωρηθεί ή να αμειφθεί ανάλογα με τις πράξεις του. [...] Κι όμως ο πιο κοινός νους του απλού ανθρώπου μπορεί να σκεφτεί ότι αφού δεν αισθανόμαστε τίποτα πριν γεννηθούμε πώς μπορεί να αισθανόμαστε κάτι αφού πεθάνουμε; Το Μηδέν που υπήρχε για την ύπαρξη στην προγεννητική κατάσταση είναι το ίδιο Μηδέν και στη μεταθανάτια κατάσταση. Αλλά η θεολογία – που ποτέ δεν συμπάθησε βαθύτερα τη βιολογία και τη φυσική – επιμένει στην πλάνη της, κι αυτή την πλάνη στην ερμηνεία των φυσικών φαινομένων την ονομάζει "θρησκεία" και "θεία αποκάλυψη". Κι όλα αυτά, γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το Μηδέν κι έβαλε στη θέση του τον Θεό. Έτσι μόνο ανέχτηκε τον θάνατο. »
[Ιάσων Ευαγγέλου: Το θρησκευτικό φαινόμενο, σ. 128]
Που τον θυμηθήκατε τον Ιάσονα Ευαγγέλου! Κάποτε μου έστελνε συνεχώς βιβλία του. Πρέπει να έχει γράψει δεκάδες! Ενώ οι απόψεις του είναι σωστές, δεν μπόρεσε να γίνει αυτό που διακαώς επιθυμούσε...
ΔιαγραφήΝα η ιστοσελίδα του καταπληκτικού Ιάσονα Ευαγγέλου (λίγο δυσεύρετη είναι - μάλλον φταίει η γραφή της διεύθυνσης με ελληνικά γράμματα):
Διαγραφήhttp://ευαγγελου-ιασων.gr/
Περιέχει και εκτενή εργογραφία του.
Ε, όχι και καταπληκτικός...
Διαγραφή- Η πίστη δεν μπορεί βέβαια να τεκμηριωθεί με ορθολογικούς όρους. Δεν είναι όμως εντυπωσιακή η δύναμη που μεταδίδει σε αυτούς που την αφήνουν να τους διαποτίσει;
ΑπάντησηΔιαγραφή- Ο πρώτος δρόμος άμβλυνσης του υπαρξιακού αδιεξόδου είναι αυτός της λιγότερης αντίστασης. Το πιο ειρηνικό μονοπάτι είναι η αποδοχή. Και η φύση μας δείχνει τον δρόμο. Ο κ. Δήμου γράφει στο 'Βιβλίο των Γάτων': "Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο. [...] Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;"
- Ο δεύτερος δρόμος είναι η υπέρβαση του "εγώ", το άνοιγμα και το ολόψυχο δόσιμο στους γύρω μας.
- Για μένα το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι η προέλευση της ζωής αλλά η δίψα των έμβιων όντων για ζωή. Κάθε ζωντανός οργανισμός παλεύει για την επιβίωση και τη διαιώνιση του είδους του. Η επιστήμη εξηγεί πειστικά το 'πώς' (μηχανισμοί φυσικής επιλογής, στρατηγικές προστασίας του γενετικού υλικού κ.λπ.) αλλά δεν μπορεί να απαντήσει στο 'γιατί' (αυτό εμπίπτει ίσως περισσότερο στο πεδίο της φιλοσοφίας ή της θρησκείας). Από μια στενή, βιολογική, εγωιστική οπτική: τι εξυπηρετεί ο δεσμός της μητέρας με το μωρό της στη δική της μακροπρόθεσμη επιβίωση; Οι ισχυροί ανθρώπινοι δεσμοί της αγάπης και αυτοθυσίας δεν συνιστούν υπέρβαση του παραλόγου του κόσμου και της ματαιότητας της ύπαρξης;
Σαν ένας ποιητής ή ένας άνθρωπος της ρούγας σαν μου ειπεί: η ύπαρξη, το ον...εντάξει...θα με το πει μία στιγμή του χάους...καλά, θα λέω...θα με το πει δύο...αρχίζω τη σύλληψη μήπως...θα με το πει τρίτη φορά;...εκεί πια αρχίζω να εννοώ ότι περιγελάει κανονικά. Και δεν απολέει κλείσω νου και τις αισθήσεις μου στις υπάρξεις και στα όντα. Λοιπόν ο λάμδα λάμνει θεατρίδιο και του λέει μαθητής: "Δάσκαλε. Τα γυμνά σώματα Τύπου επιστροφές στο αρχαίο ελληνικό οινόπνευμα - βλέπετε;". Όχι, δάσκαλος λέει, δεν βλέπουμε - εμείς θέλουμε να δούμε τα υψηλά και τ' άφρισμα. Θέλετε -μαθητές και δάσκαλοι, τιτωρατι- να τρυγίσετε αφρούς της τριανταφυλλιάς; Στη θάλασσα. Την πέμπτη ώρα πρωινή πυροδοτώ πυραύλους. Αφήνουν (αυτοί) στα βότσαλα (επιφάνεια) τα ίχνη εκτοξευτικής φωτιάς. Μεγάλο κύμα του όνειρου μου αν ερχόσουν και στον ξύπνιο μου να μην μπορώ να φύγω την ορμούλα σου τι ωραία που θα παρασερνόμουν...
Διαγραφή- Συμφωνώ με τον Αρτέμη: "Ο θάνατος είναι μια ιδιοφυής εφεύρεση της ζωής". Όπως είχα επισημάνει και σε προηγούμενη ανάρτηση ('Ξανά και πάλι'), ας προσπαθήσουμενα φανταστούμε πώς θα ήταν τα πράγματα εν τη απουσία του θανάτου: "Η συμπόνια (θεμελιώδες ανθρώπινο γνώρισμα) εδράζεται στην τρωτότητά μας, στην επίγνωση του εύθραυστου της ανθρώπινης φύσης (της δικής μας και των άλλων, στη θέση των οποίων τοποθετούμε νοερά τον εαυτό μας). Χωρίς τη θνητότητα χάνεται η ανθρώπινή μας υπόσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιπλέον, φοβάμαι ότι εν τη απουσία του θανάτου θα επικρατούσαν η νωχέλεια και η αποτελμάτωση. Γιατί να κάνω κάτι σήμερα αφού μπορώ να το κάνω αύριο ή μεθαύριο; Ή του χρόνου; Η ύπαρξη ενός χρονικού καταληκτικού ορίου μας ωθεί να γίνουμε δραστήριοι και δημιουργικοί, να αντισταθούμε στη φθορά.
Αφήστε που η τέχνη θα έχανε μία από τις σημαντικότερες πηγές της έμπνευσής της και πολλές από τις δραματουργικές της κορυφώσεις."
- Κανείς δεν χάνεται πραγματικά. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη (από τον πιο αφανή και ταπεινό χωρικό, μέχρι τα μεγαλύτερα πνεύματα της επιστήμης και της τέχνης) αφήνει το στίγμα της στους ανθρώπους που μένουν πίσω.
- "Είναι πάντως μια παρηγοριά να ξέρεις πως έξω από τα τείχη βουίζει ακατάπαυστα το προαιώνιο κύμα, πως ο αέρας λυγίζει και κινεί τα καλάμια, πως ο ήλιος δύει πάντα μέσα σε πορφυρή ομίχλη και πως τα χιλιάδες μικρά ζώα [...] εκτελούν πάντα τη χορογραφία με προαιώνια τάξη.
Η προαιώνια τάξη! Ίσως αυτό είναι που σου λείπει περισσότερο. Γιατί αυτή και μόνο αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει στην πιο δύσκολη στιγμή. Αν είναι προβληματική η ζωή μέσα στα τείχη, ο θάνατος είναι αδύνατος. Ενώ έξω - με τους προαιώνιους ρυθμούς, τη δημοκρατική ισότητα των όντων, την ένταξη στον φυσικό ορίζοντα - όπου το εγώ σου χάνει την άρρωστη σημασία του - ίσως θα ήταν πιο εύκολο να πεθάνεις."
Νίκος Δήμου, 'Παρ' όλα αυτά', ασπόσπασμα από την 'Επιστροφή'.
Οι τελευταίοι στίχοι του Ν. Γκάτσου σε μια ωραία εκτέλεση:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://fvasileiou.wordpress.com/2012/07/20/hadjidakis-gatsos-to-taxidi/
Θυμίζω επίσης έναν στίχο του ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ Νίκου Γκάτσου*
Διαγραφή"Κι όποιος φοβάται το θάνατο
θα τον σηκώνει στον ώμο..."
[από τους χρησμους της Σίβυλλας]
*Έγραψε επίσης την "Αθανασία" πάνω στο ίδιο σκληρό μοτίβο.
** Παραπέμπω στην Δεύτερη απο τις "Ελεγείες του Ντουϊνο" του Ρ.Μ. Ρίλκε...
Γνωρίζουμε πολύ καλά με ποιο χειρισμό της νόησης μας θα ξεφύγουμε από τα άσχημα συναισθήματα, δικά μας, ή άλλων, και θα καταλαγιάσουμε στα όμορφα συναισθήματα μας. Καμία κατάσταση, ευχάριστη ή άσχημη, δεν διαρκεί περισσότερο χρόνο από τον σωματικώς ορισμένο της. Αλληλούια. Οποιοσδήποτε επιθυμεί μπορεί να ονοματίσει όπως επιθυμεί οποιοδήποτε αισθητό ερέθισμα. Πεθαίνω όταν νομίζω πώς υπόκειμαι σε πανικό διαρκείας; Δεν πεθαίνω. Τι μου συμβαίνει λοιπόν; Αλληλούια. Ο οργανισμός μου με προειδοποιεί και μου κράζει: Πρόσεχε! Έχει το ψευτοκοιμητήριο μια θέα από εδώ, σκέτη αλληλούιο! Μην αφήνεσαι και μην ξεχνιέσαι! Πού πας να παραδοθείς; Ετρελάθης; Ο πανικός να σε αναλάβει; Μην ξεχνάς ότι ζεις! Αν απαντήσω: είσαι τρελός καλέ μου εγκέφαλε! - τότε ο εγκέφαλος δυναμώνει τον πανικό, για να με πάρει και να σηκώσει και να με βγάλει γρήγορα γρήγορα στο δρόμο με τον ήλιο, λουσμένη, με βρεγμένο τριχωτό της κεφαλής και νερό απόμακρο νερό μέσα στις γούβες του κορμιού μου, ωραία, με καμπύλη σχήματος σαν κουταλάκι, ντυμένη με το διαφανές νυφικό φουστάνι, αναισθητοποιημένη με χυμό λεμονιού και πατατάκια και σαντιγί και ό,τι νόστιμο ταιριάζει στις ερωτικές κηδείες - έτοιμη ή να παντρευτώ ή να κάνω κυστεοσκόπηση ή να παίξω τα μήλα. Δόξα στον Κύριο. Τα άμωμοι εν οδώ, χρειάζονται προσθήκες, κάπου εκεί στα αλληλούια. Τα αγόρια να μη λένε τα "ποθητά αλληλούια" αλλά να τα λένε σε μία ωραία, αισχρή λέξη, της έντονης σαρκικής επιθυμίας. Και όσοι γραμματείς και φαρισαίοι στα δρομάκια του κοιμητηρίου περιφέρουν την γυμνωμένη αλληλλεγγύη τους, ας ρίξουν μία προσεκτική ματιά στην έφηβη κόρη, εμένα, που πλένω και παρατηρώ -τώρα και δώδεκα χιλιάδες χρόνια- μόνο τον τάφο της γιαγιάς μου δήθεν μου δήθεν μου. Είμαι οφθαλμιατρική τύπισσα και ρίγησα. Σαλονικιά. Εργάζομαι στο ΝΙΜΤΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς αντέχεται αυτός ο πανικός διαρκείας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όσους φιλοσοφούν πάνω στη ζωή και στον θάνατο μάλλον δεν αντέχεται. Για όσους πάλι ασχολούνται με τα απλά, καθημερινά, με την ιδιοτέλεια, με την α-νοησία με την καλή (;) αυτή τη φορά έννοια, εκόντες άκοντες τον αρνούνται τον θάνατο, τον αποστρέφονται, δεν εμπίπτει σε τελική ανάλυση στα ενδιαφέροντά τους.
Οι αγνωστικιστές, σωστά το λες Νίκο Δήμου, δεν έχουν από πού να πιαστούν. Μοιάζουν, δυστυχώς για αυτούς, σαν τον ναυαγό.
Έχω την εντύπωση ότι οι ορκισμένοι άθεοι, όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή ενδόμυχα εύχονται να διαψευστούν στις προβλέψεις τους, ενώ οι δηλωμένοι πιστοί (δεν αναφέρομαι σε ακραίες περιπτώσεις φανατισμού) τους περνά και η σκέψη για μία ενδεχόμενη ανατροπή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Τα περισσότερα τσιτάτα για τον θάνατο είτε είναι του Επίκουρου είτε του Καζαντζάκη κ.λπ. μου φαίνονται έπεα πτερόεντα. Νομίζω προσωπικά ότι αυτό που έχει σημασία είναι αν μπορέσαμε σε αυτή τη ζωή να συμφιλιωθούμε πάνω από όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ύστερα θα έρθει - κι αν έρθει - η συμφιλίωση με το επέκεινα.
Έλειψα κάποιες μέρες και μπήκαν τόσα ωραία θέματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με την τεχνητή νοημοσύνη απίθανο.
Ήμουν στην Ερμούπολη – με οδηγό όχι κλασικό τουριστικό αλλά βιβλία του οικοδεσπότη.
Ανάμεσα σε πολλά, πέρασα και από το νεκροταφείο. Μια εργαζόμενη εκεί, μας είπε: «Φαίνεστε ότι δεν έχετε, …ότι είστε επισκέπτες… Να πάτε στους πλούσιους!»
Εκεί πηγαίναμε.
Όλοι πιάνουν τον ίδιο χώρο κάτω αλλά από πάνω οι πλούσιοι χτίζουν μαυσωλεία, μνημεία και αγάλματα. Ξορκίζουν όσο μπορούν την λήθη.
Και με την άδεια του ΝΔ, αναφέρω ένα ‘φωτογραφικό κείμενο’ με παρόμοιο θέμα και σκέψεις.
Εδώ: http://yannish.blogspot.gr/2007/12/blog-post.html
E Yannis h επισκέφθηκες το μελλοντικό σπίτι μου.
ΔιαγραφήΕκεί "στους πλούσιους" βρίσκεται το μαυσωλείο μας (Οικογένεια Καλβοκορέση, της μητέρας μου). Το μόνο που επέζησε από την μεγάλη περιουσία. Είμαι ο μόνος κληρονόμος και σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω - το αργότερο δυνατό.
Με την ευκαιρία, το κομμάτι με τα μαυσωλεία των πλούσιων είναι διατηρητέο μνημείο - ένα μικρό μουσείο ευρωπαϊκής γλυπτικής του 19ου αιώνα. Οι μεγάλες οικογένειες συναγωνίζονταν φέρνοντας γλύπτες από όλη την Ευρώπη.
Αντιστροφή ρόλων
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πλεονέκτημα του θανάτου είναι μια αντιστροφή των ρόλων.
Πεθαίνοντας τώρα μπορείς να γελάσεις με ότι σοβαρό σε απασχόλησε στη ζωή σου και να κλάψεις με ότι υπήρξε ευχάριστο.
D.
Μικρός μου είχαν πει μία ιστορία -από εκείνες τις ηρωικές- για κάποιον ήρωα της Ελληνικής επανάστασης - δεν θυμάμαι ποιος ήταν, αλλά η ιστορία πάνω κάτω είχε ως εξής:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόλεμος με καράβια, ο ήρωας μας στην προσπάθεια του να πλευρίσει και να έρθει ποιο κοντά σ τους εχθρούς πιάνει με το ένα του χέρι το αντίπαλο καράβι (!) προσπαθώντας να γαντζωθεί να κρατηθεί επάνω του.
Όμως κάποιος με το σπαθί του πάει και του το κόβει.
Ο ήρωας μας απτόητος πιάνεται με το άλλο χέρι, ώσπου του το κόβουν και αυτό.
Και τότε αυτός κάνει το εξής καταπληκτικό, γαντζώνεται με τα δόντια επάνω στο καράβι…
Δεν μπορώ να θυμηθώ καλύτερη περιγραφή για το πάθος κάποιου να μην τα παρατήσει μέχρι τέλους.
Εάν θέλετε λοιπόν όντως να ζήσετε και όχι να "ζήσετε" γαζωθεί" από όπου μπορείτε. Γιατί όποιος πραγματικά ζει δεν τον απασχολεί ο θάνατος.
Κάτι ξέρει και ο Βουτσάς που παντρεύτηκε στα 80τόσα του και πάει και για …μπαμπάς στα ογδονταφεύγα του αλλά και ο Πικάσο και τόσοι άλλοι-και ελπίζω αυτό το τελευταίο να μην το διαβάσει η συμβία σας. ;)
Μια φορά πάντως σας έχω ζηλέψει, ήταν όταν σας είδα πλάι σε ένα καναπέ με ένα υπέροχο πλάσμα σε μία συνέντευξη που δώσατε στο σπίτι σας!
Και εσείς δείχνατε ατάραχος… μπράβο! Χαράς το κουράγιο σας!!! (ή ψυχή σας το ξέρει βέβαια…)
Κλείνοντας με ένα ποιητικόν (αν και επαναλαμβάνομαι):
Ζωντανός νεκρός
Κουράστηκες πολύ
Ξεκουράσου
Να, εκεί είναι ο τάφος!
Τι;
Δεν σου αρέσει;
Τότε τρέχα!
Τρέχα και μην κοιτάξεις πίσω
Ζήσε!
Ο τάφος μπορεί να περιμένει
Ποιος ξέρει ίσως μπει κάποιος άλλος μέσα
Μέχρι να έρθει και η σειρά σου
ή η σειρά κάποιου άλλου ζωντανού νεκρού.
Γαλήνη της ψυχής μου πότε θάρθεις;
Το σώμα θαναι εδώ να περιμένει
Να αναπαυτείτε μαζί
Σαν δύο είναι
Με αγάπη
D.
@Anonymous
ΑπάντησηΔιαγραφή2016-04-05 16:53:22+00:00
> Μικρός μου είχαν πει μία ιστορία για κάποιον ήρωα της Ελληνικής επανάστασης - δεν θυμάμαι ποιος ήταν, αλλά η ιστορία πάνω κάτω είχε ως εξής:
> Πόλεμος με καράβια, ο ήρωας μας στην προσπάθεια του να πλευρίσει και να έρθει ποιο κοντά σ τους εχθρούς πιάνει με το ένα του χέρι το αντίπαλο καράβι (!) προσπαθώντας να γαντζωθεί να κρατηθεί επάνω του.
> Όμως κάποιος με το σπαθί του πάει και του το κόβει.
> Ο ήρωας μας απτόητος πιάνεται με το άλλο χέρι, ώσπου του το κόβουν και αυτό.
> Και τότε αυτός κάνει το εξής καταπληκτικό, γαντζώνεται με τα δόντια επάνω στο καράβι…
Κυναίγειρος ή Κυνέγειρος, μάχη του Μαραθώνα, 490 π.Χ. Στην εκδοχή του Ηροδότου η ιστορία τελειώνει με το κόψιμο ενός χεριού. Το δεύτερο χέρι και τα δόντια προστέθηκαν μισή χιλιετία αργότερα.
@ Ein Steppenwolf05 April, 2016 21:02
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη διόρθωση, η μνήμη παίζει καμιά φορά παιχνίδια - κατά πως την βολεύει κάθε φορά...
D.
Έχω μια ιδέα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφόσον η ιδέα του (ξαφνικού) θανάτου σας είναι τοοοσο ανυπόφορη ποια, γιατί δεν κανονίζετε να βάλλεται εσείς ένα προγραμματισμένο τέλος - κάτι σαν πάρτι ας πούμε… Να κανονίσετε να είναι εκεί όλοι οι φίλοι επώνυμοι και ανώνυμοι και να έχετε την τιμητική σας…. εξόδιο ακολουθία.
P.S.
Εάν έχει δωρεάν ποτά (όχι μπόμπες) και ωραίες γυναίκες προτείνομαι να έρθω (στο πάρτυ όχι στο θάνατο!), αλλιώς πηγαίνετε μόνος σας!
Με αγάπη
D.
μικρή διόρθωση για τυχών παρανοήσεις:
Διαγραφή"Εάν έχει δωρεάν ποτά (όχι μπόμπες) και ωραίες γυναίκες (μπόμπες!) προτείνομαι να έρθω (στο πάρτι όχι στο θάνατο!), αλλιώς πηγαίνετε μόνος σας (στο πάρτι όχι στο θάνατο - εξάλλου κάποιος θα πρέπει αν συνοδεύσει τις μεθυσμένες κυρίες σπίτι μετά… και εσείς από ότι ξέρω τζέντλεμαν… είστε έτσι δεν είναι;)!
P.S.
Η …συμβία και η Αφρο -που χάθηκε τώρα τελευταία- να μείνουν να πλύνουν τα πιάτα!
Προτεινόμενη ημερομηνία:
Πρωταπριλιά (αχ! στο τσακ την χάσαμε την ευκαιρία φέτος)…
Με αγάπη
D.
Η επαφή μου με τον ψηφιακό θάνατο θα ήταν μαγική. Νόμισα την ενέργεια του συνδέω, με το Netmeeting να γίνεται. Δεν ήταν πρόγραμμα της σύνδεσης σε θάνατον. Άλλοι διαχωρισμοί γίνονταν εκεί. Πέντε ποντοπόρα σκότωσε για το κόμμα της ομορφιάς της. Δεν ήξερα τα εικονίδια, ούτε ήξερα ένα ιατρικό λαχανοφακελάκι να διπλώσω, ούτε και συντόμευση ζωής να επιμηκύνω με τα δύο δαχτυλάκια αγνοούσα. Μοναξιά με σέγα. Ερημιά με φυτολόγιο. Απόσταση. Απομάκρυνση. Έξω από τον πολιτισμό και τα πλήθη. Σεισμός 12 ράιχ μόλις. Είχα ένα κόκκινο χαλάκι. Πατούσα, κάπνιζα ελιγμούς από ηλιόκλημα δικό μου και έλεγα ότι ο θάνατος θα ξεχαστεί, θα αργήσει. Και άργησε! Και ήρθε! Τι θαύμα. Είπες ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι πρέπει να συνεχίσω. Και πώς να παραιτηθώ; Δεν γίνεται. Μόνο, καθώς περνούν τα χρόνια από το μαύρο γιασεμί του ήλιου μου και οι επουσιωδέστερες τεχνολογικές ρόμπες από το skype μου, αναρωτιέμαι τι άραγε το αγόρι μου να κάνει μέσα στην άκλιτη μπανιέρα, με τα μπαρμπουνάκια τα μεταλλαγμένα και τον Νικήτα Χρουστσόφ, τέτοια ώρα νυχτερινή. Να τα δροσίζουν; Να τα καθαρίζουν; Ο Νικήτας να καθαρίζει και να ξεπλένει ο δικός μου; Θα τον κατασκοπεύσω, και ας είναι και γυμνούλης. Κι αν μου έρθει η σκέψη του θανάτου; Εγώ, αυτός και οι σκορπίνες, όταν ορμήσω στα νερά ντυμένη, όλοι θα αγκαλιαστούμε. Σούπα θα γίνουμε, νεκρέ.
ΔιαγραφήΈκλεισες τα μάτια κι έφυγες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια συζήτηση για τον θάνατο και πάντα θα θυμάμαι εκείνη την επετειακή μέρα.
Χτύπησε το τηλέφωνο μετά την παρέλαση κι ήμασταν κι οι 3 εκεί. Κόρες χωρίς γέννα.
Ήρθε η ώρα μας είπαν . Βέβαια το ίδιο φοβηθήκαμε και χθες .Και προχτές.
Μέρες ήσουν άρρωστη .Καιρό απούσα .
Σε κοίταζα στα μάτια μπας και τα ανοίξεις.
Ψιθύριζα μέσα μου να ξορκίζω τους φόβους μου.
Οι άλλες μεγαλύτερες , πάντα πιο … πώς να το πω…. πιο όπως πρέπει. Όχι καθώς . Όπως.
-Το λέει και ο καϋμός της μάνας μου… αχ παιδάκι μου! Να σε δω κι εσένα μ ένα ταγιέρ. Σαν τις άλλες.-
Σου μίλαγα. Από μέσα μου.
«Μη με κάνεις να τρομάξω κι άλλο ... Είμαι ήδη πολύ τρομαγμένη. »
Και μπέρδευα ευχές , προσευχές , ξόρκια.
«Μη φύγεις ακόμα. Ξέρω κουράστηκες .Μα μη φύγεις. Φοβάμαι. Και δε μεγάλωσα τόσο που να μπορείτε εσείς να φεύγετε. Μείνε λίγο. Όχι απόψε τουλάχιστον.»
Ήξερα πως με άκουγε.
Ήμουν βέβαιη.
Το επόμενο λεπτό δεν ήταν πια μαζί μας.
Το κανε τόσο απλά για μένα .Για να μη φοβηθώ.
Συγνώμη για τις προσωπικές αναφορές...μα το θέμα εγώ μόνο έτσι μπορώ να το δω.Πολύ δικό μου. Που είναι και δικό σας καθόλου δεν το κάνει λιγότερο δικό μου.
Εισηγούμαι αλλαγή ατζέντας. Ο κόσμος σείεται από τις αποκαλύψεις για τη σύσταση χιλιάδων υπεράκτιων εταιρειών, με σκοπό την απόκρυψη χρηματικών ποσών και την αποφυγή φορολόγησής τους. Στις λίστες φιγουράρουν πέρα από πολυεθνικές εταιρείες και υψηλόβαθμοι πολιτικοί (ήδη παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας), αθλητές κ.ά. Όλως παραδόξως οι περισσότεροι ξέχασαν να τις συμπεριλάβουν στα πόθεν έσχες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήτω το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα των αγορών! Έχει πολλούς αξιότιμους σχολιαστές στο blog μας που είναι ένθερμοι θιασώτες του (Λύκε, λύκε, είσαι εδώ;). Πώς το έλεγε η μακαρίτισσα η Θάτσερ; Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι υπόλοιποι επίσης πλουσιότεροι; Χα χα! Πληρώστε φόρους καρόιδα μισθωτοί και συνταξιούχοι! Από ότι φαίνεται είστε οι μόνοι που το κάνετε.
Είπαμε οι κοινωνίες δεν ρωτιούνται για τίποτα, δεν συμμετέχουν στην άσκηση εξουσίας, αφήστε να συνεχιστεί η συζήτηση γύρω από το βασικό ερώτημα της ζωής που είναι πως στο διάολο πεθαίνει κανείς; Kαι που παν όλα αυτά τα συναισθήματα και οι στιγμές με τους ανθρώπους και τα ζώα που αγάπησες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανάρτηση είναι και ένα ψυχολογικό πείραμα. Σας λέω αυτό - ελέγχω ποια είναι η πρώτη πρώτη σκέψη σας - αυτήν θα γράψετε. Εκτός αν δεν τα έχετε τελείως χαμένα μέσα στη ζωή - πράγμα δύσκολο για όλους μας. Δεν έχουμε πρόβλημα με αυτό. Αφού συμμετέχουμε. Στην πραγματικότητα ποτέ ποτέ ποτέ δεν ξέρω δεν ξέρω δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη στιγμή που θα πελαγώσω και θα βρεθώ στην κατάσταση των αγοριών την μη περαιτέρω και θα κάνω το καθήκον μου (εφαρμόζοντας τον φορμαλισμό των ανδρομικών συναρτήσεων και να αποφανθώ μοιραία ότι όλες οι ερωτικές διαδρομές είναι αναδρομικά μη θανατηφόρες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί όμορφα τα σχόλια απόψε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικα στολίδια
Νομίζω ότι ο Κ.Δήμου, πρέπει να αναίβει στο ρετιρέ
για να βλέπει τίς κορυφές τών βουνών..
Έχω και ευχάριστα νέα απ τη Σουηδία!!!
Τα ψάρια στη Σκανδιναβία.. αποκτούν δικαιώματα...
http://fiske.zaramis.se/2016/03/23/storsta-danska-innehavare-av-fiskerattigheter-2016/
Τυχεροί οι εργατες της Σουηδίας..
Μετα απ τα ψάρια είναι η σειρά σας..
Αχάριστοι Σουηδοί.
Ordförande Της L.O
Γαληνεμένη και αποκαλυπτική και ανέμελη ζωή μπορεί να γίνει οπουδήποτε. Όπου και αν είμαι, πρέπει να μπορώ να ηρεμώ να ηρεμώ να ηρεμώ να ηρεμώ, μα να βυθίζομαι βαθιά στην αταραξία της ηρεμίας μου. "Υπάρχει αύριο, υπάρχει και μεθαύριο".
ΔιαγραφήΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΘΕΡΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
σ’ ένα νεκροταφείο
καίγοντας ο ήλιος μεσημεριάτικα.
Παπάδες από δω κι από κει ρασοκούρελα
με πετραχήλια κρεμαστά εργαλεία
ίσως όμως θα ’λεγα φίδια κρεμάμενα πίτα
με ομπρέλες παμπάλαιες
άλλος ομπρέλα μοβ άλλος σταχτιά κι ο άλλος
από χαλασμένο κρόκο.
Μισογουργούριζαν τρισάγια οι τρισάθλιοι
σε κάποιονε τάφο αιωρήθηκε αγέρινα σκάλωσε
ένα πεντακοσάρικο
σε κάτι πάλλευκους
γλαδίολους (ήτανε αδέξιος)
ο συγγενής (τεθλιμμένος)
αλλά τι πειράζει
σκύψιμο χάρμα κι ο γέροντας ιερέας
το χαϊδολόγησε ως την τσέπη.
Γυναίκες πλέναν μάρμαρα και πλέναν τα τζαμάκια
σε τεθνεώτων φωτογραφίες.
ολάκερη η ζωή παρούσα μ’ ανάλαφρα σφουγγάρια
σε κουβάδες.
Γυναίκες τρομερά γενετήσιες το κλάμα τους
παραλίγο να με λυγίσει
μα ευτυχώς
δεν έβγαλα ούτε στιγμή τα βαθυγάλανα γυαλιά μου.
Είμαι ο anonymous με το (sorry!)...αρκετά post πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Μήπως ξέρεις, αδελφέ μου,
τι γίνεται ο άνθρωπος μετά το θάνατο;
Ο εαυτός του είναι σαν μια φυσαλίδα νερού...
που αναδύεται απ' το κύμα και πέφτει ξανά στον αφρό
μη σχηματίζοντας πια παρά ένα, με τον απέραντο ωκεανό..."
ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΡΑΜΠΡΑΣΑΝΤ
Υ.Γ το παραπάνω συμβαδίζει και με τις ανακαλύψεις της σύγχρονης φυσικής...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΔεν ξέρω και εγώ, Αρτέμη. Είμαι εκτός ψόφου. Σκέπτομαι τη σχέση μου με το μελάνι του μολυβιού μου. Σκέπτομαι ακροάσεις καταρρακτών. Συνακροάσεις καταρρακτών των ηλιακών αχτίδων. Μπλεγμένα πόδια δύο φυσιολογικών αγοριών. Φιλάκια στην πλάτη, στο λαιμό. Ούτε ο πλανήτης 9, που θα ανακαλύψουν, και αν, ούτε ασθένεια ούτε τα συνήθη βάρη, βαρύτατα ή αβαρή, ούτε θάνατος ούτε λυτρώσεις ούτε αγόρια με απασχολούν. Και αν μία γερόντισσα πει "πάρε με, θεέ μου", βρίσκω να το λέει μάλλον για να το ακούσουν και να την λυπηθούν τα παιδιά της, που την έχουν ανήμπορη και την κακοποιούν ψυχολογικά για τα λεφτά. Μετά την κηδεία και έως τις δικές τους κηδείες ομολογούν πολύ συχνά: "τι καλή γυναίκα και πόσο νοιάστηκε να μην επιβαρύνει!". Μην έχεις παράπονο που δεν σου απαντούν, Αρτέμη. Κι αν ανακαλυφθεί ο πλανήτης 9 και αν με απειλεί ακόμα, εγώ από την ευτυχία μου δεν φεύγω. Όποια είναι σε καθεμιά στιγμή. Αν με ρωτάς αν με απασχολεί να λυτρωθώ από το μαρτύριο της υπάρξεως, σου λέω καθαρά όχι. Δεν κάνω ύπαρξη τώρα που ζω. Δεν είμαι τα εύκολα και δεν είμαι τα δύσκολα. Άλλο έκανα, Αρτέμη, με το μυαλό μου, πριν διακόψω και σου πω.
Διαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=QTlyBt4iZuE#t=9.7726948
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι Κυρ Νίκο μου... :)
(Δείτε το - και ελπίζω να σας ανέβει κάπως το ηθικό...)
https://www.youtube.com/watch?v=iHKh4EH5u3w#t=33.7223655
Διαγραφήκαι άλλο ένα για τον...Ρίτσο και την ποίηση του ιδίου !!!
Δεν θα πατήσω να δω έναν αγράμματο τηλεοράσεως. Γιατί είναι και η κατάθλιψη που θα μου μεταφέρει και είναι και η δολοφονική χρήση της ομιλίας. Πώς θα άντεχες να δεις αυτό, Anonymous 07 April 222216 μ.Χ. 21:05. Ενώ φυσιολογικά θα έπρεπε να στείλεις ένα ιμέιλ και να ρωτήσεις: κύριε Δήμου, επιθυμώ να μάθω να σκέπτομαι και να ανευρίσκω - τι να αρχίζω να διαβάζω και τι να αρχίσω να παρατηρώ και από πού να αρχίσω να σκέπτομαι και πώς. Τηλεόραση; Θα δω άλλο. Καλύτερα αυτό το ποίημα του (και έχει ο τίτλος πι -υπέροχο το πι- και ρω και λα και το και ξανά ρο και αριθμό):
ΔιαγραφήΠΡΩΤΟΕΛΛΑΔΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ 2000 π.Χ.
Μπαίνοντας τα πουλιά.
Εκκωφαντικά κάτω από το τσίγκινο στέγαστρο.
Αναδύονται
πέτρινα τετράγωνα σιωπής.
Μέσα νεκροί γυμνοί, ανυπεράσπιστοι
στο κρώξιμο των πουλιών.
Κόκαλα παλαιά, σαν να φυτρώσαν
από το χώμα. Που κρυώνουν
στη στάση του εμβρύου.
Φοβερή αγωγιμότης του κενού.
Όλα αντηχούν
στο άδειο κρανίο.
Τέσσερις χιλιάδες χρόνια νεκροί και συνεχίζουν.
Ολομόναχοι, γυμνοί, συνεχίζουν
- μισοί χώμα
μισοί πουλιά –
μέσα στον χρόνο.
Ο πανικός διαρκείας δεν είναι μόνο για το θάνατο, αλλά και για τα δυσάρεστα προειδοποιητικά σημάδια ότι αρχίζει και κλείνει ο κύκλος: γεροντική άνοια και αλτσχάιμερ. Το να χάσεις τη συνείδησή σου και την ικανότητα σκέψης είναι και αυτό ένας μικρός θάνατος. Επίσης είναι απόδειξη ότι δεν υπάρχει ψυχή, πνεύμα και άλλα φιλοσοφοθεολογικά, αλλά όλα είναι θέμα βιοφυσικών και βιοχημικών λειτουργιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχήν σύμφωνα και με τον Ματθαίο Γιωσαφάτ (ψυχίατρος) πολλοί αγράμματοι όπως τους λες, που δεν είχαν εντάσεις και τσακωμούς στο σπίτι που μεγάλωσαν μεταξύ του πατέρα και της μάνας, έχουν ως ενήλικες τετράγωνη λογική και ότι απόφαση και να πάρουν στη ζωή τους είναι πάντα η σωστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσείς στο σπίτι όλοι καλά;
P.S.
Ωραίο το ποίημα πάντως...
D.
Dying is something you have no control over.You waste your life being afraid of it.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μικρή ένιωθα ότι είχα μια καλή σχέση με τον θάνατο, γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να τον αντιμετωπίσω σε ηλικία όπου είχα συνείδηση της ουσίας του. Όμως συνεχίζω να μην τον φοβάμαι, ξέρετε γιατί; Γιατί, κάπως παράδοξα, έχω συνδέσει τον θάνατο με την αίσθηση του ηρωισμού, που κάποιος απελευθερώνεται από τα επίγεια δεσμά και ξεκινά το ταξίδι προς τα υψηλότερα, εκεί που το ανθρώπινο βλέμμα δεν έχει ακόμη αντικρίσει, εκεί που καμιά φαντασία δεν μπόρεσε να πλησιάσει στους πιο μακρινούς οραματισμούς της. Είναι το όριο αυτό που, με την προϋπόθεση πως ήσουν εντάξει απέναντι στη ζωή, θα σου προσφέρει μια υπέρτερη αθανασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θα το αποκαλούσα πίστη, αλλά κάτι υψηλότερο. Βαθιά επίγνωση της μικρότητας του μεγέθους της ύπαρξής μας, συναίσθηση της φύσης μας, αλλά παράλληλα και της δύναμής μας.
Πολλά πράγματα, αγαπητέ κύριε Δήμου, η λογική αδυνατεί να τα εξηγήσει και ο ορθολογισμός δηλώνει την άγνοιά του. Γι’ αυτό, επιχειρήστε να μπείτε στα άδυτα του υπέρλογου (όχι του παράλογου), του θαύματος και του μυστηρίου. Είναι δύσκολο ομολογώ, αλλά έχω την εντύπωση πως είμαστε οι άνθρωποι εκ φύσεως φτιαγμένοι για να κυνηγάμε ουτοπίες…
Δεν έχετε λοιπόν τίποτα να φοβάστε απέναντι στον θάνατο, γιατί ο φόβος είναι που τον θρέφει και υπάρχει η πιθανότητα να καταλήξετε ψυχικά νεκρός, πριν από σωματικά νεκρός.
Ταπεινά,
Η Μικρή Άρια
Ησυχαστική και παρηγορητική, ευτυχία αξημέρωτη, η σημερινή βροχή της Άνοιξης, σκοτώνει κάθε είδους θάνατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δήμου είμαι ψυχολόγος και τόσο από την δικιά μου εμπειρία με πελάτες όσο και από συζητήσεις με συναδέλφους έχω καταλήξει πως η στάση του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο δεν έχει τόσο να κάνει με το αν πιστεύει ή όχι, αλλά με το ψυχολογικό του προφίλ, με τον τρόπο δηλαδή που αντιμετωπίζει γενικότερα τα πράγματα και την ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αλλά τρέμουν τον θάνατο και άνθρωποι που δεν πιστεύουν αλλά φαίνονται συμφιλιωμένοι με τον θάνατο, όπως ίσως θα διαπιστώσατε και από κάποια από τα σχόλια στην ανάρτηση σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως να σας βοηθούσε να μιλούσατε με κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας. Σίγουρα δεν θα αλλάξουν οι απόψεις σας για τον θάνατο αλλά μπορεί να μειωθεί ο πανικός που νοιώθετε για αυτόν.
Κώστας
Οι ψυχοθεραπευτές μαθαίνουν και εξηγούν: "θα σε βοηθήσω μόνο αν το θέλεις". Ξέρουν ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να είναι "επαγγελματίες ψυχικής υγείας".
ΔιαγραφήΕίχα κάποτε μία Θεία, σοφός άνθρωπος και μορφωμένος - για τα τότε δεδομένα της εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλωσε δύο υπέροχα παιδιά απόλυτα ισορροπημένα που χαιρόσουν να τα βλέπεις και να τα ακούς. Και αυτά πολύ μορφωμένα με τα σημερινά δεδομένα. Ηλεκτρολόγος μηχανικός ο ένας, δικαστής η άλλη μιλούσε και 4-5 γλώσσες άπταιστα -και ούτε καν είχε τριανταρίσει. Όχι ότι η μόρφωση λέει κάτι από μόνη της, αλλά μαζί με τα υπόλοιπα, κάτι λέει και αυτή νομίζω.
Τέλος πάντων, η θεία πάντα με το χαμόγελο.
Πάντα διακριτική και πάντα με τον καλό λόγο και τη σοφία που κουβαλούσε μέσα της.
Ο Θείος την υπεραγαπούσε και την πρόσεχε σαν τα μάτια του κι ας λένε οι κακές γλώσσες ότι δεν του άρεσε και πολύ εμφανισιακά στην αρχή και ας λέγαν ότι η θεία ήταν μεγαλύτερη του.
Τόσο αγαπημένο και ταιριαστό ζευγάρι δεν έχω ξανασυναντήσει στην ζωή μου.
Η θεία ήταν λοιπόν βαμμένη πάντα άψογα, μέχρι και στην κηδεία!
Ναι ή θεία πέθανε τελικά, αφού έζησε καμιά 70ριά χρόνια και είδε τα παιδιά της όπως τα ήθελε και ενώ ετοιμαζόταν να πάει το επόμενο ταξιδάκι της όλο ζωντάνια δίχως πότε να μεμψίμοιρη - δίχως να κοιτά πίσω ή μπροστά - μόνο το τώρα την ένοιαζε- μια μέρα γυρίζοντας από το σουπερ μάρκετ έπεσε από της σκάλες.
Χτύπησε στο κεφάλι και αυτό ήταν.
Ούτε που κατάλαβε τι έγινε.
Πέθανε. Έτσι απλά.
Ευτυχισμένη πέθανε η θεία, υπέροχος θάνατος για μια μανά, για μια νοικοκυρά.
Έφυγε με χαμόγελο. Γερή δυνατή και αισιόδοξη.
Ούτε την κρίση στην χώρα μας πρόλαβε να βιώσει, ούτε τίποτα.
Αλλά και να ζούσε τα χρόνια της κρίσης πάντα κάτι θετικό θα είχε να πει. Κάποιο καλό νόημα θα έβγαζε από όλα αυτά. Είμαι σίγουρος.
Ο θείος βέβαια μελαγχόλησε...δεν είχε και τη θεία να του ανεβάσει το ηθικό.
D.
Πρέπει να μάθω την χημική βάση της ζωής και δεν πεθαίνω. Πρέπει να μελετήσω τη ζωή, το ύφος της, τα μικρά μόρια, τις πρωτεΐνες, τα λιπίδια. Πόσο μεγάλη αποτυχία είναι να ξέρω που πρέπει να κατευθύνω τις μελετητήριες δυνάμεις μου και εγώ να παραδίνομαι στην φρίκη της ανοησίας. Οι πράσινοι βάτραχοι, οι μελένιες μέλισσες, απομακρύνουν τον πανικό που μου έρχεται από το πουθενά της ζωής και τον εξωπετούν αποτελεσματικά, με την ακρίβεια της ζωής. Κι αν γίνεται αυτό, γιατί να δυσφορήσω και να διαμαρτυρηθώ. Why are frogs croaking; Amphibians -frogs, toads, and salamanders- have been around for a long time. They watched the dinosaurs come and go. But today amphibian populations around the word are in dramatic decline, with more than a third of the world's amphibian species threatened with extinction. Why;
ΑπάντησηΔιαγραφή