Το αίνιγμα Τσίπρας

Με τον Αλέξη Τσίπρα άρχισα να αλληλογραφώ εδώ και τέσσερα χρόνια. Όχι δηλαδή πως ανταλλάσσαμε μηνύματα – εγώ έγραφα άρθρα, «ανοιχτές επιστολές», που δεν νομίζω ότι τις διάβασε ποτέ. Απλώς ήταν ένας τρόπος να του απευθύνομαι.

Ήμουν ίσως ο πρώτος που τον αποκάλεσε χαρισματικό – πράγμα που δυσαρέστησε πολλούς αντιτιθέμενους. Όμως το επίθετο χαρισματικός δεν είναι απαραίτητα θετικό. Χαρισματικός ήταν π. χ. ο Αλκιβιάδης (μεγάλο μούτρο).

Τελικά αποδείχθηκε πως ήταν πράγματι  χαρισματικός (4 συνεχόμενες εκλογικές νίκες μέσα σε χάος διαψεύσεων, ανατροπών, αθετήσεων, αντιφάσεων, το πιστοποιούν).

Το πρώτο γράμμα το είχα στείλει τον Μάιο του 2012. Εκεί έγραφα:

« …πρέπει να ομολογήσω πως αυτή τη στιγμή είστε ο MVP του ελληνικού πολιτικού παιχνιδιού. Ουσιαστικά, παίζετε χωρίς αντίπαλο».

(Αυτό βέβαια δεν ισχύει πια).

Και συνέχιζα:

«Μέχρι στιγμής χρησιμοποιείτε την γοητεία σας για να πουλάτε ανέφικτες υποσχέσεις (ευρώ χωρίς μνημόνιο, κατάργηση της λιτότητας και μάλιστα πανευρωπαϊκά, κλπ.). Παραμένετε άρα ένας χαρισματικός δημαγωγός. Θα μπορούσατε να εξελιχθείτε σε υπεύθυνο ηγέτη;».

Όταν εκλέχτηκε πέρυσι τον Ιανουάριο του το θύμισα γράφοντας στο τρίτο γράμμα:

«Το ερώτημα τότε ήταν λίγο ακαδημαϊκό. Τώρα είναι φλέγον. Τίποτα δεν χρειάζεται περισσότερο η Ελλάδα σήμερα από έναν σοβαρό και υπεύθυνο ηγέτη. Η παρουσία του μπορεί να φέρει την σωτηρία. Το λάθος του – τον όλεθρο».

Φτάσαμε τώρα, ένα χρόνο μετά, και το ερώτημα δεν έχει απαντηθεί. Αντίθετα όσο περνάει ο καιρός το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα γίνεται πιο ακαθόριστο. Αινιγματικό. Η εξουσία τον έχει αλλάξει. Έχει χάσει αρκετό από τον νεανικό ενθουσιασμό του. Έχει μετριάσει τις υπερβολές του («κατάργηση των μνημονίων με ένα άρθρο και ένα νόμο», «ανατροπή ισοροπιών σε όλη την Ευρώπη» κλπ.).

Αυτό σημαίνει πως ωριμάζει – ή ξεφουσκώνει;

Το μόνο σημείο όπου έχει δείξει ικανότητα και δύναμη είναι στην προπαγάνδα. Χάρη σε αυτήν στέκεται ακόμα όρθιος, μετά από τόσες καταστροφές και αποτυχίες.

Βλέπει κανείς να διαγράφεται μέσα του ο ηγέτης;

Είναι άραγε τόσο ευφυής που να φαίνεται έντιμος και ειλικρινής ακόμα κι όταν δεν είναι; Και πόσο ειλικρινής και έντιμος είναι στ’ αλήθεια;

Σίγουρα είναι φιλόδοξος – αλλά η φιλοδοξία του υπερβαίνει το άτομό του;

Σίγουρα είναι  εμβολιασμένος από παιδί με μία ιδεολογία – πόσο μπορεί να την ξεπεράσει όταν το απαιτήσει η πραγματικότητα;

Πολλά – πάρα πολλά ερωτήματα. Μερικά θα τα απαντήσουν μόνο οι μελλοντικοί ιστορικοί. Αλλά και η ματιά του αυτόπτη μάρτυρα είναι χρήσιμη.

Ποιός είναι πραγματικά; Ανάμεσα στον άκριτο θαυμασμό και την ολοκληρωτική απόρριψη, μπορείτε να φιλοτεχνήσετε ένα σύντομο πορτρέτο του; Πώς τον βλέπατε πριν τρία χρόνια και πώς τώρα; Θα έχει ενδιαφέρον αν διαβαστεί αργότερα…

Συζητάμε!