Φτάνεις σε μία ηλικία και αρχίζουν, ο ένας μετά τον άλλο, να εξαφανίζονται γνωστοί και φίλοι. Η ζωή σου περιβάλλεται από αγγελτήρια κηδειών. «Πάει κι αυτός», μουρμουρίζεις, «πάει κι αυτή».Ξαφνικά νιώθεις σαν να είσαι στο στόχαστρο συμμορίας εκτελεστών, χωρίς όμως να γνωρίζεις την σειρά σου στον κατάλογο. Το μόνο που ξέρεις είναι πως από αυτή τη συμμορία δεν γλίτωσε κανείς. Όταν το συλλογίζεσαι σε καταλαμβάνει πανικός. Που ξεχνιέται για λίγο και όλο ξανάρχεται, δριμύτερος.
Ξυπνάς το πρωί και κάνεις τις καθημερινές καθησυχαστικές κινήσεις: ετοιμάζεις πρωινό. Και ξαφνικά ο πανικός. Μήπως ο εκτελεστής σε σκοπεύει πίσω από την γωνία;
Μόνο ξεχνώντας ζεις. Και γι αυτό εργάζεσαι περισσότερο. Η δουλειά είναι το μόνο αντίδοτο. Αντίθετα η διασκέδαση, η χαλάρωση, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στον απρόσκλητο επισκέπτη που απροσδόκητα σε πιάνει από το λαιμό.
Φθονώ τα ζώα που (όπως λένε) δεν γνωρίζουν. Εμείς, όσο γερνάμε, πεθαίνουμε πολλές φορές κάθε μέρα.
_____________________________________________
Y. Γ. (μετά 10 ώρες): Από τα μηνύματα που πήρα, ένα έγραφε: "μάλλον εδώ, τώρα, εσύ περνάς πάρα πολύ καλά και δεν θέλεις να τελειώσει αυτό ποτέ". Και συνεχίζει: "μήπως σε τελική ανάλυση... σκεφτόμενος το θάνατο είναι σα να χτυπάς καμπανάκι (στον εαυτό σου; στους άλλους;)".
Σωστές και οι δύο παρατηρήσεις. Στον εαυτό μου χτυπάω καμπανάκι - τελικά η ιδέα του θανάτου έχει γίνει το διεγερτικό μου για τη ζωή...
_____________________________________________
Ο άγγελος από το μαυσωλείο Βαφιαδάκη, στο κοιμητήριο Αγ. Γεωργίου στην Ερμούπολη. (Το ωραιότερο μουσείο επιτύμβιας γλυπτικής 19ου αιώνα στην Ελλάδα). Όταν τελειώσει ο πανικός, θα βρίσκομαι λίγο πιο μέσα και δεξιά.
