Το κείμενο αυτό είναι συνέχεια του «Παιδάκια» (29.7.).
Στο δεύτερο μισό των διακοπών μας μέναμε δίπλα-δίπλα με μία οικογένεια Άγγλων. Είχαν τρία παιδάκια 6, 8, και 11 ετών. Έπαιζαν όλη μέρα στην πισίνα, όπου λιαζόμασταν και εμείς. Ακούραστα βούταγαν, κολυμπούσαν ανέβαιναν σε στρώματα και βαρκάκια. Μιλούσαν, γελούσαν, πειράζονταν – αλλά ουδέποτε τσίριζαν. Και όταν η μητέρα έκανε ένα νεύμα (ούτε αυτή τσίριξε ποτέ) έβγαιναν από την πισίνα, μάζευαν και τακτοποιούσαν όλα τους τα πράγματα - και έμπαιναν στο μπάνγκαλο. Από όπου ουδέποτε ακούστηκαν. Περισσεύει να πω ότι κολυμπούσαν και τα τρία σαν δελφινάκια.
Θα με κατηγορήσουν πάλι για ξενομανή. Θα πούνε ότι τα ξένα παιδιά είναι ξενέρωτα και δεν ξέρουν να ζούνε (ούτε και οι γονείς τους άλλωστε…).
Αλλά ήταν μεγάλο ευεργέτημα για τα αυτιά και τα νεύρα μας… Χαλαρώσαμε. Και κάναμε πραγματικές διακοπές.
____________________________________________
Στην φωτογραφία η εξάχρονη κόρη - ένα πολύ διακριτικό διαβολάκι.
