Ο λόγος της σιωπής: η απώλεια του Μαυρούκι ήταν διπλό πλήγμα. Πέρα από την θλίψη για την απουσία του, με έχουν συνθλίψει οι ενοχές – γιατί εγώ το σκότωσα. Άθελά μου βέβαια.Ο χώρος στάθμευσης στα Κιούρκα (ένα υπόστεγο με καλαμωτή) είναι πολύ ευρύχωρος. Εκεί κατεβαίνουν να με υποδεχθούν κάθε μέρα οι γάτες. Πολλές δείχνουν την φιλικότητά τους γυρίζοντας ανάσκελα και προσφέροντας την κοιλιά τους για χάδι.
Η είσοδος είναι δύσκολη. Ο δρόμος στενός και απέναντι παρκάρουν αυτοκίνητα. Γίνεται με την όπισθεν, πάρα πολύ σιγά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε κίνδυνος με αυτή την ταχύτητα να πατήσω τα αεικίνητα αιλουροειδή.
Ξαφνικά ακούω φρικτό ουρλιαχτό. Νομίζω πως πρόκειται για άγριο καυγά. Σταματάω κατεβαίνω και βλέπω το Μαυρούκι να σφαδάζει κάτω από την πίσω δεξιά ρόδα.
Δεν ξέρω αν (και πότε) θα φύγουν από το νου μου η εικόνα και ο ήχος.
