Μου γράφει ένας φίλος:
«Το Doncat μένει νηστικό και ατάιστο από τις 6 Μαΐου. Πόσο θα κρατήσει η στάχτη;».
Η στάχτη του ηφαιστείου κρατάει ακόμα, όπως διαβάζω. Κλείνει αεροδρόμια, αλλάζει προορισμούς… Το δυσκολοπρόφερτο βουνό παρεμβαίνει συνεχώς στην ζωή των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που ζούνε χιλιάδες μίλια μακριά.
Η στάχτη η δική μας επίσης καλά κρατεί. Μία σύγχυση και μία θολούρα επικρατεί και κανείς δεν ξέρει τι του μέλλεται. Οι πολιτικοί διαφωνούν, οι ειδικοί επίσης. Διαφωνούν τόσο πολύ, που νομίζεις πως ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, πως μιλάνε ο καθένας για άλλη χώρα. Όσοι εκφέρουν γνώμη μοιάζουν απόλυτα βέβαιοι γι αυτά που λένε – κι εγώ απορώ με την αυτοπεποίθησή τους. Πώς μπορούνε να είναι όλοι σίγουροι λέγοντας διαμετρικά αντίθετα πράγματα; Κι όταν είναι όλοι τόσο κατηγορηματικοί και αντιφατικοί – τι να προσθέσω εγώ; Με τι τροφή να ταΐσω το Doncat;
Βλέπω πως μου έτυχε να περάσω τα στερνά μου χρόνια μέσα σε αυτή την αχλή. Οι έγνοιες των άλλων με αγγίζουν από μακριά, σαν ηχώ. Δεν ανησυχώ μην μου κόψουν την σύνταξη, γιατί δεν έχω σύνταξη. Ποτέ δεν επεδίωξα να έχω – μου φαινόταν αδιανόητο να αποσυρθώ, να μην εργάζομαι. Λατρεύω την δουλειά, όλες τις δουλειές που έκανα και κάνω. Μέσα από την δουλειά μου υπάρχω.
Γράφω αυτές τις σημειώσεις μόνο και μόνο για να γεμίσω τα κενό (του blog και το δικό μου). Νιώθω την ανοησία να γιγαντώνεται γύρω μου, αλλά δεν έχω πια κουράγιο να την πολεμήσω. Άλλωστε, είναι ανίκητη. Μία ζωή την πολέμησα και το μόνο που αποκόμισα είναι μία συντριπτική και διαρκή ήττα.
Ό,τι θα μπορούσα να πω για τα σημερινά, το έχω ήδη γράψει. Σε δεκάδες βιβλία και εκατοντάδες άρθρα. Η «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας» εκδόθηκε το 75. Αν βρείτε κάπου ένα αντίτυπο (κυκλοφορεί ακόμα) διαβάστε το. Είναι οδυνηρά επίκαιρη.
Θα επανέλθω αν (και όταν) νιώσω πως έχω κάτι να πω.
____________________________________________________
Τα σύννεφα που φωτογράφησα είναι ντόπια - ανοιξιάτικα.
