Τα πάθη μας...

Πριν λίγο καιρό έλαβα ένα γράμμα από μία κυρία βουλιμική. Μου έγραφε: «αν θέλετε να κάνετε ένα post για την βουλιμία, προσφέρομαι».

Επειδή είμαι κι εγώ βουλιμικός (κάθε στεναχώρια ή χαρά οδηγεί στο ψυγείο) με αποτέλεσμα να έχω τουλάχιστον δεκαπέντε περισσευούμενα κιλά, καταλαβαίνω απόλυτα το πάθος της.

Αλλά βέβαια για την επιστολογράφο μας τα πράγματα είναι πιο άγρια: «Έχω δοκιμάσει, τα πάντα, ψυχολογική υποστήριξη, διατροφολογική υποστήριξη, δίαιτες από γιατρούς και όχι διαιτολόγους, έχω δοκιμάσει να κάνω σχέση για να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκτός από την μόνιμη ιδέα του φαγητού στο μυαλό μου, έχω δοκιμάσει να βγαίνω συχνά με τους φίλους μου, γυμναστήριο, γιόγκα, χορό, ζωγραφική που μ' αρέσει, διάβασμα, υπερωρίες στο γραφείο για να μην πηγαίνω σπίτι και βυθίζομαι στο ατελείωτο φαγητό, έχω δοκιμάσει να πηγαίνω στους γονείς μου αντί σπίτι μου, για να μην τρώω συνέχεια και κατέληγα να τρώω κρυφά τα βράδια, έχω πάει στους ανώνυμους ψυχαναγκαστικούς υπερφαγικούς, να μην κάνω τίποτα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Το αποτέλεσμα; ΤΙΠΟΤΑ. Σήμερα είναι Τετάρτη, σηκώθηκα για εκατομμυριοστή φορά από το κρεβάτι μου λέγοντας μέσα μου ότι όλα θα πάνε καλά σήμερα, και για ΑΛΛΗ μία φορά, δεν πήγαν».

Παρέπεμψα την κυρία και το γράμμα της στην σύζυγό μου και ίσως να θίξει το πρόβλημα στο δικό της blog – μια και εκτός από την συμπάθειά μου (κι ένα κομμάτι σπιτική καρυδόπιτα που έφαγα για συμπαράσταση και παρηγοριά) δεν μπορώ να την βοηθήσω. Αλλά το γράμμα της μου έδωσε την έμπνευση να μιλήσω για μικρά και μεγάλα πάθη. Όχι τα ευγενή (διάβασμα, μουσική, ρεμβασμός). Τα άλλα, τις αδυναμίες, τα ευτελή και ανθρώπινα. Τα δικά μου κατ’ αρχήν, αλλά, φαντάζομαι, και των σχολιαστών μου.

Ένα πάθος που μοιράζομαι με πολλούς συμπολίτες: shopping therapy. Τίποτα δεν με χαλαρώνει τόσο όσο μία βόλτα στα μαγαζιά. Δεν αγοράζω παρά μόνο σπάνια. Αλλά η παρουσία τόσων πολλών αγαθών, τόσο ωραίων πραγμάτων με φτιάχνει.

Φυσικά οι κυρίες κοιτάνε κυρίως τα ρούχα κι εγώ περισσότερο τα ηλεκτρονικά τα gadgets και τα βιβλία. Ρίξτε με σε ένα μαγαζί σαν την FNAC – μπορεί να μείνω εκεί μέρες.

Δεν είναι καταναλωτική μανία – γιατί τελικά καταναλώνω λίγα σε σχέση με τις δυνατότητές μου. Είναι η παρουσία ενός κόσμου αντικειμένων και ανθρώπων που κάνει την βόλτα στα αυτή τόσο ευχάριστη. Κι όταν είναι κλειστά τα μαγαζιά – κανένα τριήμερο αργίας – η έλλειψη δυνατότητας με ενοχλεί. Η κόλαση για μένα θα είναι ένα μέρος χωρίς καταστήματα. Κάτι σαν την Ανατολική Γερμανία τις δεκαετίες του 70 και του 80 όπου στα ράφια υπήρχε μόνο ένα προϊόν από κάθε είδος και αυτό χωρίς συσκευασία – αρκούσε μία μονόχρωμη ετικέτα. Ακόμα και στα βιβλία, εκτός από τα χρυσόδετα Άπαντα του Χόνεκερ (σε εξευτελιστική τιμή) και τους κλασικούς του Μαρξισμού-Λενινισμού υπήρχαν μόνο λίγες τυποποιημένες (και λογοκριμένες) εκδόσεις παλαιών κλασικών σε άθλιο χαρτί και εκτύπωση.

Αντίθετα μία μεγάλη αγορά (σαν το Καπαλί Τσαρσί – την στεγασμένη αγορά της Πόλης) ή ένα Mall, είναι κάτι πιο κοντά στον Παράδεισο.

Το πάθος με τα gadgets το έχω ήδη αναφέρει συχνά. Αλλάζω συχνά κινητά, φωτογραφικές μηχανές, PDA (τώρα έχουν εκτοπιστεί από τα smartphones), υπολογιστές. Παλιά, όταν μπορούσα, άλλαζα συχνά αυτοκίνητα. Έχω την ψευδαίσθηση πως ανανεώνοντας τις τεχνολογικές μου προεκτάσεις, ανανεώνω και τον εαυτό μου...

Περιέργως σε άλλα πράγματα – ακόμα και τεχνολογικά – δεν αναβαθμίζομαι. Χρησιμοποιώ τα ίδια ηχεία επί 30 χρόνια. Και για τον κλάδο ένδυση-υπόδηση είμαι ο πελάτης-εφιάλτης: φοράω τα ρούχα και τα παπούτσια μου, μέχρι να λιώσουν.

Άλλα – μικρότερα – πάθη: Η συλλογή βιβλίων. Οι πασιέντζες. Το μαστόρεμα. Και βεβαίως (καλά! βάλε μέσα τα νύχια!) οι γάτες...