Ήταν καπετάνιος σε όλη την άχαρη ζωή του. Ένα μικρό ψαροκάϊκο είχε, τίποτα άλλο. Ταξίδευε μόνος. Έριχνε τα δίχτυα του στ' ανοιχτά. Συνήθως, έπιανε παπούτσια και λάστιχα -πού και πού κανένα κονσερβοκούτι. Ακόμη και τα ψάρια -από τα οποία η θάλασσα δεν είχε αδειάσει βέβαια παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των συναδέλφων του- τον απέφευγαν. Όμως, αυτό ήξερε να κάνει και αυτό έκανε.
Κάθε πρωί, ξεκινούσε από το παλιό λιμάνι της Χίου με όρεξη -ή δίχως αυτήν. Πάντως ξεκινούσε. Γερασμένος, όλο ρυτίδες, κλασσική καπετανόφατσα, με μια παλιά μπλε τραγιάσκα 'σήμα κατατεθέν', έπιανε τα δίχτυα και τα τακτοποιούσε.
Κάπνιζε και κανένα τσιγάρο, να ξορκίσει τα φαρμάκια που κουβαλούσε από παλιά: χαμένες παρέες, χαμένοι φίλοι, χαμένες αγάπες. Μόνος τώρα και για πολλά χρόνια, μοιραζότανε την ατέλειωτη πίκρα και τη μοναξιά του με τη θάλασσα. Να γιατί δεν τον ένοιαζε που ποτέ δεν έπιανε τίποτε. Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά από αγάπη για τη θάλασσα -και τη ζωή που τόσο σκληρά του είχε φερθεί. Τη μισούσε τη ζωή. Την αγαπούσε. Τη μισούσε. Την αγαπούσε. Δεν μπορούσε να αποφασίσει... Κι ας ήταν ήδη 86!
Το καΐκι, ένα μπλε-κίτρινο σκαρί, δεμένο γερά στο λιμανάκι του μικρού νησιού, υπέφερε κάθε μέρα από τα ατέλειωτα πήγαινε-έλα των κυμάτων. Υπέμενε όμως τη μοίρα του, όπως κάθε μικρό ή μεγάλο καράβι οφείλει να κάνει. Είχε ταιριάξει απόλυτα με το αφεντικό του. Και οι δύο, καταταλαιπωρημένοι, νωθροί, σκυθρωποί, παρα(ι)τημένοι.
Σήμερα ο καπετάνιος θα έβγαινε άλλη μια φορά στα ανοιχτά -για μια τελευταία βόλτα. Έφτασε νωρίς όπως πάντα, ήταν δεν ήταν 7 η ώρα και πριν ν' αρχίσει να λύνει τους κάβους, μπήκε μέσα στο καΐκι και έπιασε να το αδειάσει από καθετί το περιττό: σκοινιά, άγκυρες, δίχτυα, εργαλεία, κουβάδες, κάτι σκουπίδια. Ένα-ένα τα έβγαλε όλα έξω και τα ακούμπησε ακριβώς δίπλα στον βραχίονα της προβλήτας. Έπειτα, με ένα τσιγάρο στο στόμα και μπόλικα ακόμη στο πακέτο και ένα μικρό τρανζίστορ στην τσέπη, μπήκε μέσα και έβαλε μπροστά τη γέρικη μηχανή.
Το κουρασμένο μικρό σαπιοκάϊκο, ξεκίνησε απρόθυμα. Πήγαινε αργά. Θα έλεγε κανείς πως κολυμπώντας θα έφτανε ταχύτερα στον προορισμό του. Όμως, σήμερα δεν υπήρχε προορισμός.
Σε ένα τέταρτο, βρισκόταν πια αρκετά μακριά ώστε να μη διακρίνεται καθαρά η φιγούρα ούτε του καπετάνιου ούτε του σκάφους. Και λίγο μετά και για πρώτη φορά, χάθηκε στον ορίζοντα...
__________________________________________________________
Φωτογραφίες: Ν. Δ.
Κάπως έτσι δεν κάνουμε οι περισσότεροι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα ένα μυθιστόρημα, πούχα διαβάσει μικρός. Εκεί βέβαια, στο τέλος ο γέρος γύρισε. Μπορεί κι εδώ να γυρίσει, απλώς εμείς να λείπουμε όταν συμβεί.
Πολύ όμορφο Τάκη, νάσαι καλά.
Καλημέεεραααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν πολλοί άραγε "καπετάνιοι" πλέον? Με μόνο τα βασικά, τα φτωχικά μέσα, αλλά την πολυτέλεια του να τραβάς το δρόμο σου? Ακριβώς χωρίς πολλά-πολλά? Το μπαϊράκι σου και τον ορισμό σου?...
Θυμάμαι πόση αθωότητα έκρυβαν εκείνα τα βαρύγδουπα "το καλοκαίρι ξεψυχά στην αγκαλιά του χειμώνα" στις εκθέσεις μας... Πόση αθωότητα μπορείς να κρατήσεις μέχρι τα όποια 86 σου άραγε? Και να αποδράσεις ξέροντας τη μέρα?...
(πάντα θα έχω ένα Λιμενικό στο κεφάλι μου να με πισωγυρνάει!)
Βλέπεις τέλος φθινοπώρου ας πούμε, αυλαία. Ετσι απλά. Κι ας μην καταλάβει κανείς τίποτα, δεν χρειάζεται καμμιά φορά. Ούτε ανακοινώσεις, ούτε θεατράλε "Εγώ τώρα φεύγω, ΣΟΥ φεύγω".
Οποιος μπορεί, το κάνει, δεν το βγάζει ντελάλη...
Υπέροχο!
(τι να σου συμπληρώσουμε έτσι εύκολα Τάσο; Χωράει σχόλιο στο ποίημα; Και οι φωτο... killing me softly...)
Συγγνώμη, Τάσσο εννούσα, αγουροξυπνημένος γαρ, συγγνώμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήSorry, αλλά ούτε το "Old Man and the Sea" ούτε αυτό το κείμενο με εκφράζουν. Ούτε χρειάζεται, θαρρώ, ο άνθρωπος έναν αντίπαλο για να έχει νόημα η ζωή του ούτε όμως και να παραδίδεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή δε τυγχάνω και τέκνο υπερήλικης θα ήθελα να σχολιάσω, ευρύτερα, το πόσο πίσω είμαστε σε αυτή τηη χώρα ΚΑΙ στο θέμα των θεμάτων τρίτης ηλικίας (όπως και ΑΜΕΑ).
Πολλά ΑΜΕΑ αλλά και άτομα τρίτης ηλικίας είναι απόντα από το θεωρούμενο ως "γίγνεσθαι" (π.χ. δεν τα παρατηρείς στου δρόμο και στα "κοινά" ή της "πόλης") διότι η Αθήνα και η χώρα γενικότερα δεν είναι ευαισθητοποιημένη και προσαρμοσμένη και στις δικές τους ανάγκες και οπτική. Κλεισμένοι σε 4 τείχους, είναι αποκλεισμένοι από το γίγνεσθαι και δυστυχώς περνουν τις ώρες τους στην τηλεόραση.
Ωραία η χώρα, αλλά από "υποδομές" για όλες τις ηλικίες δεν έχει. Λες και ήλιος και θάλασσα και γραφειοκρατία υποκαθιστούν την ανάγκη για ένα σύγχρονο "κράτος" (όχι δημόσιο, για κράτος/πόλη/πολιτεία μιλώ). Στις Βόρειες χώρες και στις ΗΠΑ η τρίτη ηλικία και τα ΑΜΕΑ λαμβάνονται υπόψη και είναι και ενεργοποιημένα.
Αχ Ελλάδα, ωραία είσαι αλλά πόσο πληγώνεις τα παιδιά σου, ανεξάρτητα από ηλικία και ανάγκες.
Επιτέλους όμως, ήλθε το φθινόπωρο και γλυτώσαμε τα 40άρια στου Κελσίου. Επιτέλους.
Ένα ωραίο ταξίδι είναι η ζωή και δεν πρέπει να αφήνουμε τις θύμησες του παερλθόντος, προσωπικές είτε συλλογικές, να γίνονται εμπόδιο στο ταξίδι αυτό, που δεν το τελειώνουμε οι ίδιοι, αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε και συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε νέα πράγματα σε αυτό το σκληρό μεν αλλά θαυμαστό κόσμο, πέρα και από το παραδοσιακό "λιμάνι" μας. Αλλά στα "τραίνα", τα "λεωφωρεία" και όλα τα "μεταφορικά μέσα" για το ταξίδι δεν συναντάμε πάντα προσβασιμότητα διλότι κάποιοι όταν τα φτιάχνουν δεν σκέπτονται και τους έχοντες "ειδικές ανάγκες". Π.χ. Επιβλητικά κτίρια με μεγαλοπρεπείς σκάλες και καμμία πρόνοια για το πως θα ανέβουν όσοι έχουν ένα μόνιμο ή προσωρινό "κινητικό" πρόβλημα. Η έλλειψη ανθρωποκεντρικότητας, το υπεργκλάμορ και η αποθάρρυνση των άλλων σε όλο τους το μεγαλείο. "Ταζ Μαχάλ" στο "μαχαλά".
Καλημέρα σε όλους.
Σήμερα είναι μία νέα ημέρα. Κάθε μέρα είναι. Ευκαιρία και για νέα πράγματα, είτε 20, είτε 40 είτε 60 είτε 80 είτε 100.
Καλημέρα και από μένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερη μέρα που γυρίσαμε από διακοπές μόλις που πήρα τα ίσα μου και ήρθε κείμενο "απόδραση".
Είναι πραγματικά πολλές αυτές οι γέρικες φάτσες καπεταναίων στη Χίο.
Μαζεύονταν σε ένα καφενεδάκι και άρχιζαν τις ιστορίες.
Μου άρεσε να πηγαίνω να τους ακούω.
Ήμουν φαντάρος και τα απογεύματα του Χειμώνα ήταν απίστευτη συντροφιά.
Άκουσα απίστευτες ιστορίες που γέμιζαν βιβλία.
Μου έκανε περισσότερο εντύπωση η σχέση τους με τη θάλασσα και το πάντα μελαγχολικό τους βλέμμα.
Καλημέρα!
Καλημέρα Τάσο Παπαδάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή@Δεν εχει η Χίος ψάρια;
@Τα παίρνουν όλα οι απέναντι
μηχανότρατες;..
και έβρισκε ο καημένος
μόνο παπούτσια και λαστιχα...
@Μήπως είναι συμβολικά πάλι
όλα αυτά;....
σχετικά με τις
ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ τού Καπετάνιου Νιάρχου.... στη Φθινοπώρινή του θλίψη;...
καθως έλεγε πως
Έμοιαζε στους γέρους ναυτικούς με τις ρυτιδωμένες
και τις σφιγγώδεις τις μορφές, που είδε στην Ολλανδία,
παράμερα στων λιμανιών τους φάρους καθισμένους,
να βλέπουνε, αμίλητοι, να φεύγουνε τα πλοία.
Τα μάτια τους, που είχανε δει κυκλώνες και ναυάγια,
λαχταριστά, νοσταλγικά τα παρακολουθούσαν,
καθώς σηκώναν τις βαριές που τρίζαν άγκυρές τους
και μπρος στους φάρους ήρεμα, πελώρια περνούσαν.
Σε λίγο στην απέραντη τη θάλασσα αλαργεύαν
και χάνονταν αφήνοντας στην πορφυρή τη δύση
έναν καπνό που αυλάκωνε τον ουρανό πριν σβήσει:
κι όμως οι γέροι ναυτικοί ακίνητοι στους φάρους,
με τη μεγάλη πίπα τους σβησμένη πια στο στόμα,
προς τα καράβια που 'φυγαν εκοίταζαν ακόμα...
:(...................................
Εφυγε χορτασμένος από θάλασσα και ταξίδια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι καλύτερο!
Φίλε Τάκη, μπράβο!
Με αγάπη
Παράγραφος
Κε ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ...
''μπήκε μέσα στο καΐκι και έπιασε να το αδειάσει από καθετί το περιττό: σκοινιά, άγκυρες, δίχτυα, εργαλεία, κουβάδες, κάτι σκουπίδια. .....
.....Έπειτα, με ένα τσιγάρο στο στόμα και μπόλικα ακόμη στο πακέτο και ένα μικρό τρανζίστορ στην τσέπη, μπήκε μέσα και έβαλε μπροστά τη γέρικη μηχανή. ''
Johny Walker said:
Keep walking στο απέραντο γαλάζιο!!!
Την καλημέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα θέματα ταμπού της σύγχρονης Ελλάδας είναι και η μοναξιά. ΄Όχι μόνο των ηλικιωμένων, αλλά η μοναξιά σε όλες τις ηλικίες. Αναρωτηθήκατε ποτέ π.χ. γιατί (εδώ και χρόνια ΚΑΙ στην Ελλάδα) "ανθίζουν" τα πάσης μορφής διαδικτυακά chatrooms κ.λ.π.? Κλείνω με στίχους από ένα παλιό τραγούδι του Κώστα Χατζή: "...Θόρυβοι, φώτα φωνές και μεσ΄στά φώτα το χιόνι.....τηλέφωνα, συντροφιές για να μην νοιώθουμε μόνοι.....μονολογούμε, μονολογούμε τι λένε οι άλλοι ούτε που ακούμε, τον ξένο πόνο δεν τον πονούμε....μιλάμε...έτσι για να μιλούμε....."
Καλημέρα κι από εμένα. philosoph21, το θέμα που θίγεις είναι πολύ σοβαρό και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αξίζει να γίνει ένα σχετικό post, που θα μπορούσες ίσως να προτείνεις ο ίδιος. Με απασχολεί κι εμένα εδώ και καιρό η προσβασιμότητα των ΑΜΕΑ ή των υπερηλίκων που επίσης αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα και η συμμετοχή τους στο γίγνεσθαι της πόλης, όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάσσο ωραίο το θαλασσινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαισιόδοξο αλλά ωραίο.
Η πανέμορφη φωτογραφία του ορμίσκου ακόμη μια φορά δείχνει ότι Ελλάδα ύπάρχει μόνο μία.
Τι να πω για τους Έλληνες ηλικιωμένους σε σχέση με τυος ξένους;
Στο θέμα της μέριμνας απο την οικογένειά τους είναι πολύ καλύτερα απο τους περισσότερους ξένους.
Στο θέμα της μέριμνας απο το κράτος είναι χειρότερα αλλά βλέπουμε μια βελτίωση.
Υπάρχουν δήμοι που παρέχουν μέσα μεταφοράς για υπερήλικες. Υπάρχουν κοινότητες με ιερείς που είναι δραστήριοι και φροντίζουν όσο μπορούν.
για τους ηλικιωμένους της ενορίας τους αλλά κι αυτούς που δεν έχουν πατήσει πόδι στην εκκλησία για πολύ καιρό. Παλιότερα η γειτονιά και το χωριό έδειχναν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αδύναμο ηλικιωμένο.
Στο εξωτερικό η αποξένωση των ηλικιωμένων απο οικογένεια και περιβάλλον και η μοναξιά του γεροκομείου είναι απίστευτα σκληρή.
Όποιος έχει καλή υγεία και χρήματα παραγματικά το διασκεδάζει, αλλά και στην Ελλάδα δεν γίνεται το ίδιο σε τέτοιες περιπτώσεις;
Ο θετικός ρόλος της οικογένειας και φίλων στην ζωή του Έλληνα ηλικιωμένου, μαζί με το ήπιο κλίμα σε σχέση με βόρειες χώρες κάνει την Ελλάδα ευνοικότερη χώρα για τούς ηλικιωμένους.
Μόνο και σοβαρότατο πρόβλημα η μέριμνα χρονίων ασθενών στα νοσοκομεία, ιδίως αν δεν έχουν δικούς τους να τους φροντίζουν.
Βέβαια άν έχουν χρήματα υπάρχουν σαν λύση οι ιδιωτικές κλινικές.
Η δριμύτητα του ψύχους τον χειμώνα προκαλεί τα περισσότερα θύματα στους ηλικιωμένους άλλων χωρών, απο αναγκαστικο αποκλεισμό στο σπίτι αν δεν έχουν καποιον να τους βοηθήσει, να τους ψωνίσει και να τους μαγειρέψει αλλά περισσότερο απο πεσίματα στον πάγο, κατάγματα και ακινητοποίηση.
Υ.Γ.
Πάντα θα προτιμώ να βλέπω ένα 86χρονο καπετάνιο παρά ένα ή μία 86χρονη οδηγό.
Τραγικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς βυθισμένοι όντας στην έλλειψη επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους προσωποποιούμε θάλασσες και ουρανούς.
Θέτουμε εν κινήσει τις αισθήσεις μας κι αφήνουμε τα λογικά σε μέρος. Πώς αλλιώς να δέσεις με στοιχειά της φύσης.
Επιπλέεις, αιωρείσαι...
Κολυμπάμε, πνιγόμαστε, σπάμε. Ποτέ σε νερό, μα δε φταίει η καταιγίδα. Ανυπαρξία ανθρώπινης επαφής και συντρογικής αγκαλιάς.
Θύτης πάντα η μοναξιά μας, η σε στιγμές μοναχικότητά μας, ήτοι στην κατάληξη εμείς.
Το πνεύμα εν ζωή απαιτεί πνευματική αλληλεπίδραση παντός είδους. Ο καπετάνιος ποτέ δεν υπήρξε.
Απόδραση η απελπισία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει απόδραση απ' την ζωή μας όσο απελπιστική και νάναι.
Πως είναι δυνατόν;
Είναι το σύνολο των πράξεων μας, των σκέψεων και των ονείρων μας.
Ακόμα και ένας 86χρόνος βαρκάρης έχει το δικαίωμα και πολλές φορές την θέληση να ονειρεύεται να πάει πιο μακρυά, να ρίξει άγκυρα στον επόμενο κολπίσκο, να δέσει στον μώλο του επόμενου λιμανιού.
Το να αποδράς απο αυτό που αποτελεί το Είναι σου τόσα χρόνια, την μνήμη σου απο τις χαρές της ζωής, της ομορφιάς την φύση, να μην ποθείς την επόμενη μέρα, σημαίνει ότι έχεις χάσει όχι μόνο την πίστη σου στον Ύψιστο, στον εαυτό σου, την ελπίδα σου, αλλά και το παιχνίδι της ζωής.
Δεν ήταν απόδραση λοιπόν η κίνηση του γεροψαρά. Ήταν σπάσιμο της ρουτίνας, ήταν εξερεύνηση.
Εξαφανίσθηκε απο τον ορίζοντα γιατί βρήκε εκείνο το κρυμμένο αλλά πανέμορφο λιμανάκι να ρίξει άγκυρα και να κολυμπήσει στα πανέμορφα νερά του.
Τι τυχερός να βρίσκεται εκεί και εμείς εδώ!
Μακάριος ο άνθρωπος.
Αυτό που μου άρεσε σε αυτή την ιστορία και την επέλεξα, ήταν το ανοιχτό τέλος. Ο καθένας μπορεί να το δει αλλιώς - άλλος απαισιόδοξα, άλλος θετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι και πανέμορφο λιμανάκι ανακάλυψε το "σωστό". Τώρα για το αν θα "κολυμπήσει στα πανέμορφα νερά του", έχω αμφιβολίες. Πρώτον γιατί δύσκολα κολυμπάει κανείς στα 86 του και μετά γιατί οι περισσότεροι παλιοί ψαράδες δεν ξέρουν κολύμπι...
ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ. ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.
2) ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ( ΠΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ )ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ.
3) ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ( ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ.
4) ΒΛΕΠΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ( ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΟΣΕΣ ΡΗΜΑΔΕΣ ΕΧΟΥΝ ΦΤΙΑΧΤΕΙ). ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ : ''ΜΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΤΡΙΓΥΡΩ''. ΓΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΟΥΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΕΡΑΣΜΑ. ΟΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ!!!!!!!!!!!!
4) ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΣΠΙΤΙ ΑΣ ΡΩΤΗΣΕΙ ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΕΙΣΟΔΟΥΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΖΗΤΗΜΑ. ΟΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΟΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΑΒ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΑΡΡΩΣΤΩΝ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ. ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΝΟ. ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΘΕΣΗ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ.
5) ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΘΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΤΕΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΒΑΤΗΣ ΣΕ ΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ ΜΗΝ ΔΥΣΑΝΑΣΧΕΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΜΕ ΕΝΑΝ ΜΟΡΦΑΣΜΟ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ.
6) Η ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΗΓΕ; ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΑΝ ΞΟΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ''ΙΔΕΩΔΕΣ'' ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΚΟΥΝΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ;
ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ Η ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝΘΗΚΗ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΣΤΟ ''ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ'' ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΧΕΙ ΕΠΙΛΕΞΕΙ. Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥΣ.
Η αίώνια αισιοδοξία δίπλα στην αιώνια αντιρρησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤριπλή μάλιστα.
Κανένα πρόβλημα!
Ο αιώνιος αισιόδοξος μπορεί να διακρίνει την αισιοδοξία της αλλαγής πάντα προς το καλύτερο στον αιώνιο αντιρρησία και ο αιώνιος αντιρρησίας μπορεί να διακρίνει την αντίρρηση της απαισιοδοξίας, ότι τίποτα δεν είναι δυνατόν να αλλάξει, στον αιώνιο αισιόδοξο.
Υπέροχο το λιμανάκι.
Γνωρίζει κανείς που βρίσκεται;
Που λέμε για τρίτη ηλικία και πώς τους φερόμαστε... Πήγα να βοηθήσω γιαγιούλα να ανέβει τα σκαλιά εκκλησίας και τραβήχτηκε νομίζοντας ότι ήθελα να την κλέψω ή να της ζητήσω / πουλήσω κάτι... Μετά κατάλαβε, με χιλιοευχαρίστησε και με ρώτησε από ποιό χωριό είμαι, "γιατί οι πρωτευουσιάνοι κόρη μου είναι γαϊδούρια"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓάτε, είδα φέτος παππού (90+, σερπέϊ από ζάρα παντού), να πλατσουρίζει στα ρηχά με τα εγγόνια του, να του φοράνε μπρατσάκια και σωσιβιάκια, να τον "χτίζουν" κάστρο, να γελάει κελλαρυστά μαζί τους, τι να το κάνει το κολύμπι!
:)
(έναν Ηρώδη, να το καταλάβω.... ΛΟΛ!)
@ Maria Velliou
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ την Μαρία Βέλλιου για την επισήμανση. Αναλυτικό άρθρο δεν μπορώνα γράψω διότι τυγχάνει να είμαι πλήρους απασχόλησης γηροκόμος της μητέρας μου, έχοντας παρατήσει έως νεωτέρας τις επαγγελματικές μου ασχολίες. Αν έχω χρόνο και έμπνευση και ενθάρρυνση, ίσως το κάνω.
& ΝΔ
"..οι περισσότεροι παλιοί ψαράδες δεν ξέρουν κολύμπι..."
Και πολλοί από μας, ως νεαρά στελέχη, δεν είμασταν του "σκάσε και κολύμπα" απέναντι σε εταιρικούς λοχίες και λοχαγούς σε ορισμένες "εταιρείες" και "επιχειρήσεις" στη φερόμενη ως "οικονομία" καιστο φερόμενο ως "επιχειρείν" στην Ελλάδα!
@ Το σωστό να λέγεται
"...Πάντα θα προτιμώ να βλέπω ένα 86χρονο καπετάνιο παρά ένα ή μία 86χρονη οδηγό...."
Αυτό νομίζω αντανακλά και μία ευρύτερη - και όχι κατ΄ ανάγλη λαθεμένη - αντίληψη περί "εργασίας" (τι "συνιστά" "εργασία" και τι "δουλεία") στην Ελλάδα.
@ svensken
"..Αναρωτηθήκατε ποτέ π.χ. γιατί (εδώ και χρόνια ΚΑΙ στην Ελλάδα) "ανθίζουν" τα πάσης μορφής διαδικτυακά chatrooms κ.λ.π.?..."
Που τα είδατε να ανθίζουν? Μόνον 1-2 μπορούν να θεωρηθούν ως "ανθούντα" (εν Ελλάδι)
Γενικότερο ζήτημα περί sites, blogs και chat rooms/forums: Βιοπόρισε κανείς στην Ελλάδα μέσα από εφαρμογές ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ εν Ελλάδι? Διότι η επανάσταση στα νέα μήδια είναι στο περιεχόμενο και τις "εφαρμογές", όχι το μέσο αυτό καθ΄εαυτό!
Κύριε Δήμου, αν θέλετε, ανοίξτε ένα Ohmy News (βλ. Ν. Κορέα) και στην Ελλάδα. Αν σας κάνει κέφι. Μήπως και ανθίσουν οι διαδικτυακές
εφαρμογές και στην Ελλάδα και όχι μόνον ως χόμπυ αλλά και ως βιοπορισμό (νέα τομείς απασχόλησης). Αυτό θα ήταν ανάλογο της "media revolution" του Γουτεμβέργιου. Αν σας κάνει κέφι, διότι άνευ κεφιού τέτοια νεωτεριστικά πράγματα δεν γίνονται. Δεν αρκεί ή προσδοκία κέρδους (δεν εννοώ εσάς, προφανώς). Με ιδιαίτερη εκτίμηση για αυτά που κάνετε με το κέφι που τα κάνετε.
“Τη μισούσε τη ζωή. Την αγαπούσε. Τη μισούσε. Την αγαπούσε. Δεν μπορούσε να αποφασίσει...”
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα άλλα ανακυκλώνουμε ενίοτε και την ατάκα: «Η ζωή είναι ωραία» Όχι- «γλυκιά» λέγον οι παππούδες μας. Και που την είδαν; Αλλά οι ατάκες είναι σαν τις βδέλλες. Αν σου κολλήσουν δύσκολα τις αποχωρίζεσαι. Σαν την «εθνική υπερηφάνεια»...
Η ζωή δεν είναι ούτε ωραία, ούτε όχι ωραία, ούτε είναι κάτι στο γενικά και στο περίπου. Η ζωή είναι...η δική μου ζωή, η δική σου, η δική του. Κι ας αποφασίσει ο καθείς για το μέσα του, για το έξω του. Για τη ζωή του, για το θάνατό του.
Κι όπως γράφει κι ο Νίκος σ’ένα άρθρο του για τον Πουλαντζά: «Καμία θεωρία δεν είναι πλήρης αν δεν χωρέσει μέσα της το θάνατο, αν δε συμπεριλάβει την αρρώστια, τη μοναξιά, την τρέλα, την αυτοκτονία.» και πιο κάτω: «ο άνθρωπος που πήδηξε στο κενό είχε το θάρρος να το αντιμετωπίσει και να το ξεπεράσει» σ’ένα κείμενο που ξεκινάει μ’ένα ρηξικέλευθο «στίχο» : « Κρατώντας στην αγκαλιά του ένα όνειρο κι ένα αδιέξοδο, πήδηξε στο κενό».
Εκπληκτική επινόηση και ενσυναίσθηση Νίκο! Γιατί η πάλη με τη ζωή είναι υπόθεση προσωπική. Δεν επιδέχεται συνταγές και κατευθύνσεις. Ούτε καν κοινωνική πρόνοια επιδέχεται καλά καλά (αν και αναμφίβολα αυτή διευκολύνει τη σκέψη).
Αν «έφυγε» ο συμπαθής βαρκάρης..δεν είναι για λύπηση. Αρκεί να είχε επίγνωση....
Η στέρηση αυτής της επίγνωσης είναι για λύπηση και για συμπαράσταση....
Mικρές αποδράσεις κάνουμε όλοι μας, στις διακοπές. ΄Ετσι τουλάχιστον το αισθάνομαι εγώ. Ξεκόβω από όλα αφού τα παιδιά μου μεγάλωσαν και δεν ακολουθούν. Είναι ανάγκη μου αυτή η απόδραση, η αλλαγή. ΄Ομως ξαναγυρίζω για να μετράω αντίστροφα το επόμενο ταξίδι. Για το τελευταίο, αγαπητέ Παπαδάκη, δεν έχω σχέδια. Αλλά μου λείπει το κουράγιο ή η αδυναμία για μία τέτοια τελευταία απόδραση. Αρκούμαι λοιπόν στις μικρές και βλέπουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία η λιτή, σύντομη και περιεκτική περιγραφή σου. Μας κάνεις συνεπιβάτη της βάρκας με άγνωστο προορισμό...
Πώς τά'χουμε κάνει έτσι... Ολο να "κάνουμε", που θέλει νειάτα, σβελτάδα, αντοχή (?) στο stress, "τσίμπημα" στη θέα του καρότου... Ξεχάσαμε να "είμαστε", έτσι απλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε οι γέροι δεν χωράνε, δεν έχουμε τι να τους κάνουμε. Ας σαπίζουν μπροστά στην τηλεόραση, με τις εικόνες πάλι για νέους. Ούτε για παρέα δεν τους θέλουμε. Μας φέρνουν σε αμηχανία.
(Τους) ξωφλήσαμε.
Να λύσουμε και τα όποια θέματα της σχέσης μας μαζί τους? Σιγά, την προσπερνάμε και πάμε παρακάτω, έχουμε να φτιάξουμε τις δικές μας σχέσεις με τους άντρες/ γυναίκες/ φίλους/ παιδιά/ γκόμενους-ες, πού χρόνος...
Και δεν είναι έπιπλα, θέλουν φροντίδα... Δύσκολη δουλειά,ε? Και κάποιος πρέπει να φέρνει λεφτά στο σπίτι οπότε... άντε γειά!
Δεν ξέρουμε αλήθεια, σε τι χρησιμεύουν οι γέροι?
Απλώς χώρο μας πιάνουν, ε?
Α, ξέχασα, έχουν και τη σύνταξη...
"Τυχεροί" όσοι τουλάχιστον μπορούν να καλομαθαίνουν τα εγγόνια τους εις βάρος των γονιών τους, είναι μια μικρή "νίκη"...
(Χμμμ... Λίφτινγκ στην ψυχή γίνεται?)
HAPPY RELOADED
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ harry reloaded, έγραψε :
«...Τουλαχιστον ευθυμουμε με τα φαντασιοπληκτα σχολια στα σχολια μου.»
Ποιά σχόλια εννοείς, harry ;
Δέν βλέπω κανένα ΕΔΩ...
από scalidi (via email):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Λάτρεψα το κείμενο ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα και έχω μία ένσταση περί κολύμβησης ηλικιωμένων που είπε ο κ. ΝΔ, κολυμπούν ακόμη και στα 86, τουλάχιστον ο παππούς μου που "έφυγε" κοντά εκεί, μπορούσε να το κάνει. Ευχόμουν να είχε τελειώσει η ζωή του μέσα στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε και όχι σε ένα κρεβάτι δημόσιου νοσοκομείου..."
scalidi
Τάσσο,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο τέλος εσύ το βλέπεις αισιόδοξα, έτσι δεν είναι?
Να 'σαι καλά!
Ο ΨΩΡΟ-ΧΑΡΡΥ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ Η ΨΩΡΟ-ΚΩΣΤΑΙΝΑ ΤΟΥ
Ο harry reloaded, μου απάντησε :
«Σχολια στο προηγουμενο ποστ,για μεγαλες Αλβανιες,πετρελαια ,κλπ. Κανεις δεν κανει παιχνιδια στη ψ/κωσταινα. Εχω καταλαβει ηδη / της ζωης μου το παιχνιδι...»
α. Harry, στην «ψ/κωσταινά σου» συμφωνώ, κανείς δέν κάνει παιχνίδια. Αλλα αυτή.. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Εδώ, είναι άλλη χώρα, με άλλο όνομα, και πρέπει να το ξέρεις και να το σέβεσαι. Έχω άδικο;
Β. Άν είσαι ΑΝΤΡΑΣ, και τιμάς τα λόγια σου, έλα να λογαριαστούμε στο... προηγούμενο post! Γιατί «απέδρασες» απο εκεί;;; Δέν θέλω να φορτώσω το ποιητικό θέμα αυτού του post με πολιτικές αναλύσεις. Συμφωνείς, να ξαναπάμε εκεί;
Γ. Για όσους αγανάκτησαν ήδη απο το ύφος μου, προτείνω μιά βόλτα στο περίπτερο, για να διαβάστε ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ το σχόλιο «ΡΩΣΙΚΗ ΡΟΥΛΕΤΑ» στην πρώτη σελίδα στο σημερινό «ΒΗΜΑ», και ιδίως την τελευταία παράγραφο. Άν τα θεωρείς αστεία εσύ αυτά, harry… έλα στο παλιό post, να σου τα εξηγήσω. Εκτός άν νομίζεις ότι την ώρα της επιστράτευσης, εσύ ..θα την κάνεις για άλλα μέρη..
Tασσο πολυ ωραιο κειμενο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Καπετανιος χαθηκε στη θαλασσα ,έγινε ένα με αυτην οπως ο Κυρ Αντωνης του Χατζιδακι με το ονειρο του....
Αφροδιτη συμφωνω για τα γηρατεια....να θυμηθω το κειμενο του ΝΔ << αναπηριες >>
Η ουσία είναι στα απλά πράγματα... Όσο κάποιος μεγαλώνει, δεν θέλει πολλά. Λίγη ηρεμία, ένα πιάτο φαι, αλλά περισσότερο απ'όλα ζητάει ελευθερία κινήσεων. Ένα μικρό, σκωροφαγωμένο καϊκι και τίποτα άλλο... Την ελευθερία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την έμπνευση...
Ωραίες εικόνες...
Αλεξάνδρα κι έγω ένα πιάτο φαί, λίγη ηρεμία κι ένα σκωροφαγωμένο κότερο ζητάω τίποτα παραπάνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήοι γκόμενες θα ρθουν μόνες τους και κόκα βρίσκεις και στα περίπτερα
Οταν είσαι καπετάνιος στα 86 σου έχεις αποστολή, έχεις ασχολία. Όταν είσαι χωρίς αποστολή και 50 να είσαι(βλέπε όσους βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη και γεμίζουν τα καφενεία με τη βαρεμάρα τους) μάλλον προβλήματα έχεις/δημιουργείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως το διαδίκτυο είναι η καλή λύση για την τρίτη ηλικία; Τί καλύτερο από την επικοινωνία σε όποια φυσική κατάσταση κι αν είσαι! Τυχερή η νέα γενιά!
-> mainmenu,
ΑπάντησηΔιαγραφήxaxaxa,
Δεν μου ακούγεσαι τόσο γέρος και τόσο γεμάτος από τις εμπειρίες της ζωής... για να απομονωθείς και να αρκεστείς στα λίγα.
Γι'αυτό λοιπόν γέμισε από εμπειρίες που εσύ κρίνεις σημαντικές και αν ποτέ τις χορτάσεις και σε χορτάσουν, ίσως μια βόλτα σε ένα καϊκι να σου αρέσει...
σσ: (ναι, σου εύχομαι να γεράσεις όμορφα και να έχεις και νεαρές υπάρξεις, αν υπάρχει η θέληση και κανένα ταβοράκι για τον ύπνο, μια χαρά τα βλέπω τα πράγματα!). Παράδεισος :))
Λιμανάκι Κλαυθμώνος το κάναμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελειώσαν οι διακοπές, δεν πήρε η Εθνική το χρυσό και έπεσε τόσο πολύ απαισιοδοξία;
Δεν περίμενα τόση απαισιοδοξία, ιδίως απο νέους.
Δεν μάθατε τα νέα;
Γύρισε βρε παιδιά ο γερο-βαρκάρης πίσω με μια γοργόνα στην πλώρη!
Η καλύτερη ψαριά γίνεται όταν δεν την περιμένεις.
-------------
Λεφτέρης είπε:
"Στην Κρήτη με ξέρουν 1000 άτομα"
Στην μπλογκόσφαιρα τώρα σε ξέρουν μια εικοσαριά χιλιάδες άτομα. Μην το ακούσει η Μπάρμπαρα Γουώλτερς και σου ζητήσει συνέντευξη στο View.
Ποιά είναι η σπεσιαλιτέ του Καρυδάκη να δω αν θα πείσω την παρέα.
-> mainmenu τι έγιναν οι ελληνικότατες λεμονάδες και πορτοκαλάδες με φυσικό χυμό;
Αγόρασε τις εταιρείες τους η μονοπωλιακή Κόκα Κόλα και έκλεισε τα εργοστάσια, of course.
Υ.Γ.
Harry reloaded είσαι στημένος στο Παναχαικό όρος στην άκρη της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου και έχει πέσει άπνοια;
Μήπως έχεις το εγχειρίδιο troubleshooting για τον αιολικό σου μύλο μόνο στα Δανέζικα;
Χρειαζόμαστε την ενέργειά σου.
Φύσα μαιστράλι φύσα μήπως και οι μπαταρίες του ξαναφορτίσουν.
Γνωρίζει κανείς Δανέζικα;
καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο μου το σοι μέχρι και το πατέρα μου ναυτικοί και πλέον συνταξιούχοι. Οι περισσότεροι ζουν στην Χίο. Όλοι τους έχουν από μια βαρκούλα. Όποτε το επιτρέπει ο καιρός και η υγειά τους είναι στο πέλαγος. Είναι μεγάλη αγάπη η θάλασσα δεν λησμονείται
Τάσο τώρα τα σχόλια πήγαν 39.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ενδιαφέρον που μία τόσο απλή ιστορία έδωσε τόσο ξεχωριστές αντιδράσεις.
Ωστόσο το θέμα ήταν ένα: η μοναξιά.
Η μοναξιά αυτή δεν αντιμετωπίζεται εύκολα με μέτρα κοινωνικής πολιτικής ούτε με τα ΚΑΠΗ.
Είναι η υπαρξιακή μοναξιά του ανθρώπου ο οποίος γερνώντας αφήνει πίσω του τα πάντα, απογυμνώνεται.
Σας μιλάω εκ πείρας...
Τάσο, μια και ρωτάς: Δεν είμαι εγώ ο antonis που άφησε σχόλιο, δεν έχω ιδέα ποιος είναι. Εδώ και κάτι μήνες υπογράφω ως "άστεγος" και μόνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι να'σαι καλά για το ωραιότατο κείμενο!
Μετά το σχόλιο του Λευτέρη (12.05) δεν έχω να προσθέσω πολλά πράγματα. Με καλύπτει πλήρως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο θυμίζει λίγο το "Ο γέρος και η Θάλασσα".
Βέβαια ο δικός μας γέρος δεν έπιασε ψάρι αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Ψάρι δεν έφαγε κανείς από τους δύο.
Για να φάμε ψάρι.. Οχι.. Οχι... Αλλο είναι αυτό!... Συγνώμην!
Ηθελα να πώ ότι όταν έρθει η Ωρα, τά μόνα που χρειαζόμαστε είναι η βάρκα και η θάλασσα!...
Μέχρι τότε, κανένα ψαράκι, πάντα κάνει καλό στην υγεία...
το σωστο να λεγεται ουτε ο πιο ξεφτιλα ψαρας του χωριου μου δεν ανεχεται να τη βγαλει ξενερωτα στη βαρκα του κι εγω θα παω με αναψυκτικα. Με γουστας κολομπιανα...τρεντυ πραγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλεξάνδρα έχω πολλές εμπειρίες ήδη και δε χρειάζομαι τις συμβουλές σου. Και αμα θες να ξερεις είμαι πιο γέρος κι από το Δήμου
@Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η υπαρξιακή μοναξιά του ανθρώπου ο οποίος γερνώντας αφήνει πίσω του τα πάντα, απογυμνώνεται.
......
Ναι αλλά τώρα έχει την γνώση.
Γιατί αυτά που άφησε πίσω του, ίσως να μην ήταν ποτέ δικά του...
Και να μην το ήξερε!
Ισως αυτά που άφησε πίσω του, τον είχαν (όσο χρειαζόταν). Δεν τα είχε...
MainMenu said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Και αμα θες να ξερεις είμαι πιο γέρος κι από το Δήμου".
Πιο γέροντες από τον Δήμου είσαστε όλοι... Πιο νέοι, να δούμε...
(κάτι έπαθε το σύστημα πριν και δεν καταχωρήθηκε το σχόλιό μου, πιστεύω)
ΑπάντησηΔιαγραφή-> mainmenu,
Δεν συμβουλεύω κανένα. Τη γνώμη μου λέω σε αυτά τα δροσερά και με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, που άκουσα.
-> doncat,
Μακάρι όλοι να είχαμε τόσο φρέσκα μυαλά και ιδέες όσο ο Ν.Δ. (μάλιστα σήμερα το συζητούσα με ένα άτομο που σας ήξερε από τη διαφήμιση :)
->Tάσο,
Παρακαλώ συγχωρέστε τις φορές που έχω γράψει σήμερα (με αφορμή πάντα το ωραίο σου κείμενο)...
-> sotomi said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οταν είσαι καπετάνιος στα 86 σου έχεις αποστολή, έχεις ασχολία. Όταν είσαι χωρίς αποστολή και 50 να είσαι(βλέπε όσους βγαίνουν νωρίς στη σύνταξη και γεμίζουν τα καφενεία με τη βαρεμάρα τους) μάλλον προβλήματα έχεις/δημιουργείς.
Μήπως το διαδίκτυο είναι η καλή λύση για την τρίτη ηλικία; Τί καλύτερο από την επικοινωνία σε όποια φυσική κατάσταση κι αν είσαι!"
Πολύ σωστή soto.
Ο καλύτερος τρόπος για τον ηλικιωμένο να κρατήσει ακμαίες τις νοητικές του ικανότητες είναι να συνεχίσει ή να αρχίσει μιά αγαπημένη ασχολία, αλλοιώς σκουριάζει το μυαλό.
"If you don't use it you lose it".
Διαδίχτυο, βιβλιοθήκη, ζωγραφική, γυμναστική, χορός, ΚΑΠΗ, καφενείο ότι αγαπάει.
Επίσης λίγη αυτοπεποίθηση και σιγουριά δεν βλάπτει:
"Πιο γέροντες από τον Δήμου είσαστε όλοι... Πιο νέοι, να δούμε..."
This is the spirit!
Στο θέμα μοναξιάς, αν έχεις τον Θεό στην ψυχή σου ποτέ δεν νοιώθεις μοναξιά γιατί ποτέ δεν θα είσαι μόνος.
Οι ασκητές που περνάνε πολλές μέρες, μερικοί απ' αυτούς μήνες χωρίς να δουν άνθρωπο
δεν αισθάνονται την μοναξιά.
Την χειρότερη μοναξιά την αισθάνθηκα στην αρχή της "νέας" ζωής μου στην πιο "ζωντανή" πόλη του κόσμου.
Δεν είχα την γνώση τότε του Θεού, με είχε ακουμπήσει τοσες φορές αλλά πίστευα ότι ήταν συμπτώσεις και μέσα στην επιπολαιότητα της νιότης Τον είχα αγνοήσει.
----------
mainmenu "με γουστας κολομπιανα..."τρεντυ πραγματα" είσαι ντεμοντέ,
εκτός κι αν την βρίσκεις τηγανίζοντας μυαλά ομελέτα.
Τάσσο, μου θύμισες τον πεθερό μου. Μας άφησε πέρσι. Ίσως γράψω κάποτε γι'αυτόν. Νάσαι καλά !
ΑπάντησηΔιαγραφήHis life in a nutshell:
ΑπάντησηΔιαγραφή****************************
Πιο γέροντες από τον Δήμου είσαστε όλοι... Πιο νέοι, να δούμε...
****************************
!!!!!
Ολα τα βιβλία, οι διαφημίσεις, οι εκπομπές και τα μπλογκς για να δούμε το οφθαλμοφανές!
ΜΠΡΑΒΟ ΝΙΚΟ!!!
Πες τα που έχεις νταουνιαστεί τον τελευταίο καιρό...
Και μπράβο Τάσο,τον έκανες να το πει επιτέλους, που έχει αρχίσει τις εσωστρέφειες και θα μας αρχίσει και τις ισοσθένειες και ξέρουμε όλοι πού πάει μετά...
(εγώ λέω να την κάνω, πονάνε κάτι αρθριτικούλια με την υγρασία... Θάλασσα μου ήθελα... Πήγασε (ζώον!), έλα παιδί μου με το τεφτέρι σου, θα κάνεις εσύ σχόλιο αργότερα...)
:)
(να πας κι εσύ στο καίκι? Από τι ν'αποδράσεις εσύ ζώον? Πληρώνεις λογαριασμούς, θρέφεις οικογένεια, έχεις μοναξιές όλη μέρα ξάπλα και σανό?)
heinz said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι δεν κάνουμε οι περισσότεροι;
Θυμήθηκα ένα μυθιστόρημα, πούχα διαβάσει μικρός. Εκεί βέβαια, στο τέλος ο γέρος γύρισε. Μπορεί κι εδώ να γυρίσει, απλώς εμείς να λείπουμε όταν συμβεί.
Πολύ όμορφο Τάκη, νάσαι καλά.
-------------------------------
Ακούς εκεί, "Τάκη"!!! Με παρασύρατε κι εμένα! Είδατει, κε heiz επιρροή που έχετε;
Φίλε Τάσσο, μπορεί σε βαφτίσαμε αλλλιώς, η ουσία παραμένει: το κείμενό σου είναι πανέμορφο!
Με αγάπη
Α.
To κείμενό μου για την 9/11 βρισκεται στο site στα Επίκαιρα ΕΔΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοναξιά των γηρατειών. Φοβάμαι ότι γερνώντας κουράζεσαι να ζείς. Η Μοναξιά με φέρνει ένα βήμα πριν το τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν έφυγε ο Don δεν έγραψα τίποτα στο blog. Μου φάνηκε ότι μπάρκαρε αυτόβουλα για ένα ταξίδι δίχως γυρισμό -το κάνουν αυτό οι γάτες. Έλπιζα μόνο να μην υπέφερε. Δεν πίστευα ότι θα επιστρέψει. Γι' αυτό χάρηκα διπλά όταν τον ξαναείδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να βρω κάποτε τη δύναμη για την «τελευταία απόδραση».
ΙΣ said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όταν έφυγε ο Don..."
Σας σκεπτόμουνα όλες τις μέρες που έλειπε ο Don
ευτυχώς δεν έκανε την μεγάλη απόδραση...
συγγνωμη για την αγενεια του τσατ κ.Τασσο
ΑπάντησηΔιαγραφήκ.Σωστο να λεγεται για να κανεις μυαλα τηγανητα πρωτα απο ολα θελεις λαδι (έχουμε), τηγάνι (έχουμε), φωτιά (κι αν έχουμε λέει) και μυαλά (δεν έχουμε καθόλου- τα πούλησα για μία λίρα)
κ.Αλεξάνδρα έχετε δίκιο λόγω ηλικίας είμαι λίγο παράξενος
κ.Νίκο για αυτό και σε έχω από κοντά γιατί είσαι μικρός και άμυαλος και θέλεις προσοχή
Dimou said:
ΑπάντησηΔιαγραφή“Είναι η υπαρξιακή μοναξιά του ανθρώπου ο οποίος γερνώντας αφήνει πίσω του τα πάντα, απογυμνώνεται.”
Στον αντίποδα του ο Ελύτης: «Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν’αφανίζεσαι – είναι αυτός: μία διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου – δρόσος, φωτιά – όντας ορατά για όλους, έτσι κι αλλιώς, θα υπάρχεις κι εσύ εσαεί.» Αυτό σίγουρα θα ισχύει για σένα Νίκο...
Αν και η υπαρξιακή μοναξιά δεν θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει....Η μη μόνον στους αφελείς. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι! (Με την κοσμική έννοια: ))
ΑΑΑΑΑΑ! Το παραμοιρολογήσαμε! Ελα μία ευχάριστο μουσικό διάλειμμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή=====================
"Ξέρεις ποιός είμαι εγώ?"
---------------------
The following was a radio conversation released by the US Chief of Naval Operations on 10 October 1995:
Navy: Please divert your course 15 degrees to the North to avoid a collision.
Civilian: Recommend you divert your course 15 degrees to the South to avoid a collision.
Navy: This is the Captain of a US Navy ship. I say again, divert YOUR course.
Civilian: No. I say again, you divert YOUR course.
Navy: This is the aircraft carrier Enterprise, we are a large warship of the US Navy. Divert YOUR course now!
Civilian: This is a lighthouse... Your Call.
=====================
Η τέλεια δικαιολογία
---------------------
Joe had saved up for many years and was finally going to purchase the fast offshore boat of his dreams. Shortly after hitting the water curiosity got to him and he pushed the throttle forward.
With the wind blowing his aging hair back he smiled until he noticed a marine patrolboat chasing after him. At first he speed up to run away then realized, that was the wrong thing to do. With a terrible feeling he slowed to a stop.
The officer asked his name. A very frightened, "Joe", was the response. Seeing that Joe was feeling really bad about being pulled over, the officer told him that if he could tell him a good reason for speeding his boat, he would let him go with just a warning.
Joe thought for a moment then said; "My wife ran off with an officer and I thought you were bringing her back!"
With a smile the patrolman said; "Don't do it again!" and left."
==========================
Ναυτικοί, πάντα με σκασμένα χείλη
--------------------------
Returning from shore leave on a hot and dry day, a sailor locked his car and walked towards his ship.
The commander watched from the deck as the sailor turned to pet a stray dog. Suddenly the sailor shifted to the rear of the dog, lifted it's tail, and placed a big kiss where the sun don't shine! He set the dog down and proceeded to board the ship.
"Hold on there mister," said the commander. "Did I see what I think I saw?"
"Yes sir! My lips are terribly chapped."
"And that cures them?" the commander asked.
"No, but it keeps me from licking them!"
ΛΟΛ ΛΟΛ ΛΟΛ!!!
(-"Πήγασε το έγραψες το απόσπασμα από τον "Γέρο και τη Θάλασσα" και τα άλλα τα σοβαρά στο ποστ του ανθρώπου?"
-"Ουί μαντάμ!")
:)
"Ένα θαύμα μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις. Το αντίστροφό του; Ίσως τελικά, μελετώντας την αποφράδα αυτή μέρα, να αποδεχθώ το μισό θεολογικό σύμπαν. Και, χωρίς να πιστέψω στον Θεό, να αποδεχθώ την ύπαρξη του
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβόλου."
NΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ - ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ
Τρία χρόνια αργότερα ο άνθρωπος εκτέλεσε για μια ακόμη φορά το σχέδιο του Διαβόλου και επιβεβαιώθηκε η ύπαρξή του κακού με ένα χειρότερο μαζικό έγκλημα.
Τηην σφαγή 400 ατόμων τα περισσότερα παιδιά σε σχολείο του Μπεσλάν απο μοα ομάδα Τσετσένικα καθάρματα.
Πριν απο λίγες μέρες έγινε μνημόσυνο 3 Σεπτεμβρίου για τα θύματα μέσα στα ερείπια του σχολείου.
Δεν είδα στα Ελληνικά ΜΜΕ την κάλυψη που είχε απο τα Ευρωπαικά ΜΜΕ.
Επίσης όπως και με τις προηγούμενες εκδηλώσεις στην μνήμη των θυμάτων δεν υπήρχαν αντιπρόσωποι μη κυβερνητικών οργανώσεων εκτός απο την Εκκλησία της Ελλάδος.
Δείχνει πραγματικά πόσο πολωμένες είναι ωρισμένες κομματικές οργανώσεις υποστηρίζοντας μόνο ότι ενισχύει την αντιαμερικανική πολιτική τους.
Η Ρωσία είναι κόκκινο πανί γιατί δεν είναι όσο την θέλουν μαρξιστική πιά.
Ωρισμένες πληροφορίες σχετικά με την τραγωδία:
Τρία βίντεο απο την τραγωδία στο
Videos from a crime against humanity
και ειδήσεις που μας αφορούν:
Σχολείο στο Μπεσλάν από την Εκκλησία της Ελλάδας
Οικοδόμηση σχολείου στο Μπεσλάν με χρηματοδότηση της Εκκλησίας της Ελλάδας
Υπερσύγχρονο σχολείο στη μνήμη του καθηγητή Ιωάννη Κανίδη, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μπεσλάν, το 2004, οικοδομείται στην πόλη αυτή της βόρειας Οσετίας, με χρηματοδότηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας.
Σύμφωνα με όσα μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ιτάρ Τας, το σχολείο, το οποίο θα φέρει το όνομα του αδικοχαμένου καθηγητή, θα είναι υπερσύγχρονο, θα διαθέτει γήπεδο ποδοσφαίρου, ξενώνες για τα ορφανά παιδιά και θα φιλοξενεί 250-300 μαθητές.
Αυτοί που δραπετεύουν έμαθαν τι γυρεύουν.Οι άλλοι που ελπίζουν τρώνε καιρό και βρίζουν. Βρίζουν τον διαολό τους, το άσχημο μυαλό τους, αιώνιο βάσανό τους.... Μια βόλτα στα βαθιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τη «σοφία» των ηλικιωμένων (Αφροδιτούλα) και το σεβασμό που επιδέχεται (Κατ’εξαίρεση η περίπτωση του ΝΔ δεν επιδέχεται καμιά ιδιαίτερη μεταχείριση. Παίζει στο ίδιο ταμπλό. Ίσος προς ίσον. «Πιο νέοι να δούμε»....) είναι μεγάλο κεφάλαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθιζα να παρατηρώ τους ηλικιωμένους σε περιόδους σχετικής χαλάρωσης, ας πούμε σε διακοπές. Στα νησιά οι μορφές είναι πάντα πιο γραφικές και σε «αποσπούν». Φέτος συνάντησα μια «γερόντισσα» -80 χρονών μου είπε- μες στη βαριά ρυτίδα (Που σαι Νίκο! Ήταν η πρώτη μου σκέψη:))
Καθημερινά έβγαινε και καθόταν στο πλατύσκαλο μιας υποψίας σπιτιού, ένα δωμάτιο όλο κι όλο. Και περιεργαζόταν τους περαστικούς. Χαρά και λαχτάρα τής κυρά Σταματίας να την χαιρετάνε κι ετούτο ήταν όλο, κι αυτό τη γέμιζε!
Την πλησίασα έχοντας βεβαίως σκοπό να την προσεγγίσω. Με προλαβαίνει: «Τίνος είσαι κόρη μου?» -Κανενός!
Να μην τα πολυλογώ μου εξιστόρησε με θεατρικότητα την ιστοριούλα της. Μου απάγγειλε ποιήματα που είχε γράψει για τον άντρα και το παιδί της που πνίγηκαν σε ναυάγια. Της ζήτησα να μου τα δείξει. Ανορθόγραφα μα Άγιος ο Θεός!
Χαριτωμένα μου φάνηκαν όλα τούτα προς στιγμήν. Προς στιγμήν όμως. Ακολούθησαν διάφορες πικάντικες ιστορίες για το πως την «επήρε» ο άντρας της, για το σεντόνι που να δεν είχαν συγκεκριμένο σχήμα οι βούλες δε θεωρείτο αξιόπιστο. Πως της το έραψαν φούστα να το φοράει...κι άλλα «πονηρούτσικα». Τέτοιο ήταν και το υφάκι που σιγά σιγά άρχισε να παίρνει. Ήθελε να μάθει για μένα...Της το έκοψα. Επέμενε. Άρχισε τις πανσοφίες;)) Απομακρύνθηκα.
Με κούρασαν οι ρουστίκ γριούλες και οι ιστορίες τους. H κουτοπονηριά τους και την –πάνω απ’όλα- άγνοιά τους για την πραγματικότητα (Που ουδεμία σχέση έχει με τη δυναστεία των Δράκων! ) Κλαψ. Γιαγιά. Δική μου. Μόνο η μία – όχι κι οι δύο....ήσουν πραγματικά εκλεκτή και τώρα οι γιαγιάκες αλλάξανε κι έφυγε όλη η παρρησία απ το βλέμμα τους.....
Ηarry δεν έκοψα το σχόλιό σου για να σου πω για τελευταία φορά να πάψεις να παρερμηνεύεις τα γραφτά μου. Όταν και όποτε μιλάω για "αρχαίους προγόνους" το κάνω πάντα και μόνο ειρωνικά. Αν κάποιος έχει δώσει μάχες εναντίον του μύθου της "Συνέχειας" αυτός είμαι εγώ. Είσαι τόσο κολλημένος στις έμμονες ιδέες σου που δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ χειρότερη μοναξιά είναι αυτή που βιώνεις στο πλάι ανθρώπων τους οποίους επέλεξες για παρέα σου και δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή4 Δεν + 1 μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι μια η μοναξιά, αναφέρθηκαν ήδη αρκετές, υπάρχουν κι άλλες.
Δεν γίνεται σύγκριση.
Δεν θα 'θελα να ζήσω αυτήν που πέθαναν όλοι οι δικοί σου κι έμεινες μόνος.
Δεν θα 'θελα να ζήσω ούτε αυτήν του Kurt Cobain,
μόνος ανάμεσα στην απρόσκλητη και απρόσμενη, δολοφονική επιτυχία.
Μπράβο, Τάσο, μας έντυσες όμορφα την ημέρα
με ήχους της σιωπής.
@ΝΔ ...περί γερόντων κ υπαρξιακής μοναξιάς..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο αξεπέραστη έστω κ με καλή συντροφικότητα;
Μήπως οι άνθρωποι με τα χρόνια χάνουν κ το κουράγιο για ζωή, για αξιοπρεπή διαβίωση;
Βλέπω γνωστό ζευγάρι ογδοντάρηδων με ομαλή μέχρι πρόσφατα συμβίωση,να χάνουν την υπομονή τους να μην ασχολούνται με την υγεία τους(καλύτερα να φύγουμε...)να ερίζουν για ασήμαντα, να φταίει ο ένας στον άλλον,να μην έχουν διάθεση για κουβέντα και το περίεργο να μη συζητούν για παλαιά θέματα της νιότης τους,όπως συνήθιζαν και να απογοητεύονται εύκολα.
Όμως η χειρότερη; μοναξιά είναι αυτή που νιώθουν νέοι άνθρωποι με υπαρξιακά προβλήματα εγκλωβισμένοι στην κενή τους καθημερινότητα.
Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω νέο και με υπαρξιακές ανησυχίες,για να μας παρασύρεις στους στοχασμούς και στα βήματά σου.
Παίδες εν Δήμω! υγιαίνετε
και τολμήστε την κατά "Δρόμους" πορεία του.
Πολύ ωραίο κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίες περιγραφές!
Με συγκίνησες και με μελαγχόλησες.
Έχουμε μπερδέψει τη μοναξιά του καφέ με την υπαρξιακή μοναξιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλο δεν έχω (ή δεν ευκαιρούν ) φίλους να πιω ένα καφέ.
Κι άλλο νοιώθω αβοήθητος στη δική μου μοναδική ακραία, ακατανόητη κοσμοθεωρία.
Στην πρώτη... ας λογιστεί κι ως ευτυχές γεγονός όταν μπορεί ( και στην πράξη μπορεί) να σε κινητοποιήσει σε νέες διεξόδους.
Στη δεύτερη... δεν παίζεις με τους δικούς σου όρους. Με τους δικούς σου-δικούς της που εύχεσαι πάντα να είναι με το μέρος σου.
Και συνήθως δεν είναι .
«Ικέτες του διαφεύγοντος νοήματος» ….(Κι εγώ σε πρόσεξα marios p)
Το μπλόγκ απόκτησε χούφτα και πυγμαίο, τον αγωνιστή του νιχιλισμού Happy recoated.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός ο μέγιστος και μόνος πολεμάει τον Αριστοτέλη και τον Μέγα Αλέξανδρο. Ανήκει στο μέτωπο των ελαχίστων aliens της περιοχής μας.
Ήρθε απο το εκεί που ποτέ δεν είχε γυναίκες για να ψηφίζουν, μαύρους, δούλους, ξένους, αλλοεθνεις/αλλοθρησκους/αλλης εκκλησιας, φαντάρους και στρατό, διαπλανητικά σύνορα, εχθρούς και συμμάχους.
Ήρθε να διδάξει τους Ρωμιούς να μην είναι τόσο βάρβαροι. Να μην σφάζουν αρνάκι το Πάσχα, αλλά ούτε να του ψήνουν το μαριδάκι στου τηγανιού τα χείλη, να μην τρώνε τίποτα άλλο απο κουτόχορτο της δικής του διαπλανητικής εισαγωγής.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι:
Όταν ξύνεται η Ασιατική γκαμήλα κάποιος πρέπει να της θυμίσει ότι έχει δυό καμπούρες, όλες δικές της.
Θα ήταν ολοφάνερο γεγονός αν δεν πίστευε ότι ήταν διαφορετική απο τις άλλες γκαμήλες του κοπαδιού της.
Μα τι την ποτίσε ο καραβανάς και βλέπει τα διπλά μονά;
για την μοναξιά δεν έχω να πω κάτι παρά μόνο ότι ο παππούς μου όταν πέθανε η γιαγιά μου , η οποία λόγω εγκεφαλικού δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί με αποτελέσμα να την φροντίζει εξ ολοκλήρου εκείνος. Το λοιπόν όταν πέθανε η γιαγιά μου και παρότι ο καθένας θα νόμιζε ότι ήταν βάρος για τον παππού, ο παππούς πέθανε από φυσικό θάνατο σε γύρω οκτώ μήνες. Από καρκίνο που σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα αναπτυσσόταν τόσο γρήγορα (στους ηλικιωμένους δεν αναπτύσσεται τοσο γρήγορα η αρρωστια) και ο οποίος μεταφέρθηκε σχεδόν σε όλο του το σώμα. Προτιμούσε να περιθάλπει την γυναίκα του παρά να είναι μόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά για το κείμενο.
Όσο για τον harry. Ίσως να είναι ο τροπος που εκφράζεσαι δεν ξέρω. Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους (εγώ έτσι τους ονομάζω) από τους οποίους έχω και φίλους. Όμως οι γενικότητες ότι όλοι οι αρχαίοι έλληνες ήταν "αδελφές" και μόνο ότι είναι γενικότητα αναιρεί την όποια αλήθεια της. Επείσης γνωρίζω ότι τα διάφορα γεγονόταν, συνήθειες τα κρίνουμε με βάση τις τότε ιστορικές συνθήκες κι όχι με τις σημερινες. Αυτό ισχύει για όλους τους πολιτισμούς, λαούς κτλ. Όσο για το πόσο σχέση έχουμε με τους αρχαίους έλληνες; καμία. Η μάλλον οι αρχαίοι έλληνες είναι πια κληρονομιά ολου του κόσμου, όπως είναι και οι αρχαίοι αιγύπτιοι.
Αναχρονιστικοί δυναμίτες και όλοι τραυματιζόμαστε από τα θραύσματα. Καλή ανάρρωση
ΑπάντησηΔιαγραφήcortlinux, συνέβη και με τους δικούς μου παππού και γιαγιά. Και ν ασκεφτείς ότι η γιαγιά μου ήταν δυο χρόνια κατάκοιτη και σχεδόν φυτό από τα εγκεφαλικά! Όμως ο παππούς είχε ένα σκοπό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έχω ξανακούσει αυτό. Και να σκεφτείς ότι είναι διάχυτη η εντύπωση ότι οι παλιοί δεν παντρεύονταν από αγάπη!
Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χτες
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά
Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει κατέβα να πάμε πεζοί
Εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά
Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ
Να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά
Δεν θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσανε χτες
Δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
Κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ
Αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά
Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω
Να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά
Πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά
Τον πόλεμο μισώ κι απ’ τη ζωή αποζητώ
Να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να μ’ είχες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά
Νικόλας Άσιμος
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΤΟΝ HARRY RELOADED
Σε λυπάμαι harry…
Νομίζεις πως εσύ είσαι ο «υπεράνω» και εμείς οι «δούλοι Έλ!» ή ότι άλλες τέτοιες ντροπές γράφεις..
Είσαι ρατσιστής harry..
Μιλάς για τους Εβραίους, λές και είναι η άρεια φυλή. Δέν ντρέπεσαι, να τους προσβάλλεις έτσι!
Άν ήθελα το κακό των Εβραίων, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω, είναι να σε άφηνα να τους διασύρεις έτσι, με το ύφος σου αυτό..
Αλλα δέν το θέλω, harry…
Ξέρω ότι σήμερα ίσως τα Ελληνικά συμφέροντα να είναι αντίθετα με κάποια Εβραϊκά, αλλα αυτό δέν σημαίνει ότι θα πάψω να σέβομαι τον κάθε Εβραίο, και ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ harry, την οποία εγώ αποκαλώ «ΙΣΡΑΗΛ» και όχι «Παλαιστίνη», ή «Ισρ/λ» ή «ψωρο-Εβραϊστάν», όπως αποκαλείς εσύ τη δική μου χώρα...
Εσύ μας κοροϊδεύεις ως Ορθόδοξους harry, αλλα εγώ σέβομαι τον Μωσαϊκό νόμο επειδή έτσι μου μάθανε στο σχολείο, και θαυμάζω τον Εβραϊκό λαό μόνος μου σάν άνθρωπος, για τον «μύθο του Ισαάκ» που έφτιαξε στις παραδόσεις του..
Τέτοιους μύθους τους βγάζουν ΣΟΦΟΙ άνθρωποι harry, όχι θρησκόληπτοι φανατικοί.. Δέν τους βγάζει ΤΟ ΜΙΣΟΣ harry… Υπάρχουν, για να πολεμάνε το μίσος μέσα στην ανθρώπινη ψυχή...
Σου «μπήκα» σήμερα, επειδή θέλω να ενδιαφερθείς ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΣ καλύτερα για τον κόσμο που ζείς. Δέν σου μπήκα για να πουλήσω μούρη και «μαγκιά» ως Έλληνας εις βάρος σου...
Ενημερώσου harry...
Άν είσαι πατριώτης μου, σε θέλω ενημερωμένο.
Άν είσαι ΕΧΘΡΟΣ της πατρίδας μου, σε θέλω ξανά ενημερωμένο.
Τον ενημερωμένο εχθρό δέν τον φοβάμαι harry..
Τον ανενημέρωτο φανατικό φοβάμαι, ή μάλλον λυπάμαι.. Γιατι τέτοιους εκμεταλλεύονται όσοι προκαλούν πολέμους...
Εσένα, σου αρέσει να σε οδηγήσουν κάποιοι στο μέτωπο, και να μείνεις με ένα πόδι κραυγάζοντας «θάνατος στη γραικιά, και τους Έλ!» ανάμεσα σε πτώματα αντιπάλων;;
Αυτά τα ρεζιλίκια δέν τα εύχομαι σε κανέναν, ούτε σε μένα, ούτε σε σένα harry…
Το κείμενο το βρίσκω απαισιόδοξο προσωπικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι έφυγε μέσα στη θάλασσα μου λέει πως ήθελε να φύγει συντροφιά με την μοναδική αγάπη που του απέμεινε.
Να φύγει για το μεγάλο ταξίδι μέσα στη μοναδική του σταθερή αξία, αφού από τους ανθρώπους δεν είχε να ελπίζει τίποτα εδώ και χρόνια.
Το είχε καταλάβει.
Θα μπορούσε και στα 50, στα 60. Η και στα 30 αν ένιωθε το ίδιο.
Το '87 έφυγε η γιαγιά μου.
Ο παππούς στο τελευταίο της ταξίδι της είπε:
Θα σου κάνω τα 40 και θα έρθω να σε βρω.
Απίστευτο να βλέπεις μεγάλους ανθρώπους να λατρεύονται τόσο. Νέοι πολλοί θα ζήλευαν.
Στα 41 της, έφυγε να πάει να την βρει...
Λένε πως η ψυχή περιφέρεται εδώ για 40 ημέρες.
Αρα, δεν χωρίσανε ούτε μία μέρα.
Είχε σκοπό στη ζωή, σκοπό και για το θάνατο..
Ηταν θάνατος αυτός όμως, ή μετάβαση;
Εκείνο το 'till death put us apart' δεν μου μοιάζει για καλή ευχή.
'Till death put us together again' μου μοιάζει πιό σωστό..
Θυμήθηκα 1 στίχο από τους Shpongle:
"Life is a preparation, for the transition to another dimension"..
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπε ο Λευτερης καταλήγοντας:
"Αλλά το θέμα του posting ήταν οι αποδράσεις..."
Πράγματι. Δεν πάμε καλά!
Ένα ωραίο κείμενο με τις φωτογραφικές του προεκτάσεις και ελάχιστοι στάθηκαν στο θέμα και στο ύφος του.
Ο Harry μονίμως εκτός θέματος - με τα δικά του (και οι αντίπαλοί του επίσης). Το "σωστό" με τα ατέλειωτα κηρύγματά του (ιδιαίτερα σε περασμένα ποστ).
Ούτε τα μισά σχόλια δεν είχαν σχέση με το ποστ.
Να ξεχωρίσω την Ιουλία - για τα πιο σωστά και μεστά κείμενα από καιρό!
Μία όαση.
"Αλλά το θέμα του posting ήταν οι αποδράσεις..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αποδράσεις γράφουμε κυρ Νίκο.
Δεν είναι όλα αυτά μια απόδραση απο την καθημερινότητα μας;
Χωρίς να ξεχωρίζω το πολύ ωραίο post του Τάσου για κριτική αλλά μιλώντας για όλους μας κι για όλα τα post και σχόλιά μας δεν προσπαθούμε όλοι να ξεφύγουμε απο κάτι;
Διαβάστε ξάνα όλοι τα σχόλιά σας εδώ ή σε άλλα ποστ!
Πόσο γλυκά και μελαγχολικά ακούγεται το όνειρο της απόδρασης!
Το τι προσπαθούμε να ξεφυγούμε είναι προσωπικό.
Το που προσπαθούμε να ξεφύγουμε είναι ομαδικό.
Όλοι που γράφουμε ή διαβάζουμε ή και τα δύο κάνουμε απόδραση εδώ, στο Internet, σ' αυτό το blog ή σε κάτι άλλο.
We release existential build up steam.
Η Απόδραση δεν είναι τελική, βεβαίως και ευτυχώς.
Πάντα αφήνουμε ένα κομμάτι ζωής συνήθως το μεγαλύτερο πίσω μας και πάντα μαζεύουμε ένα κομμάτι ζωής σε κάθε απόδραση.
Προσπαθούμε να βρούμε μια απόδραση που θα γλυκάνει τον πόνο της ύπαρξής μας.
Προσπαθούμε να βρούμε υποκείμενα και αντικείμενα συντροφιάς, το προσωρινό ταίρι μας.
Να προσθέσουμε ζωή χωρίς να προσθέσουμε πόνο.
Είναι αυτός ο σκοπός μας όμως στην ζωή.
Να την περάσουμε όσο μπορούμε ανώδυνα;
Δεν μάθαμε ακόμα ότι είμαστε όαση σε μια αφιλόξενη έρημο;
Ότι η έρημος τελικά θα νικήσει αν δεν κινηθούμε.
Η άμμος θα μας σκεπάσει αν δεν είμαστε πάντα εν κινήσει.
Τι το ώφελος αν βουτήξουμε μαζοχιστικά το κεφάλι μας στην άμμο για να μην βλέπουμε την αμμοθύελλα που μας σκεπάζει;
Να μην βλέπουμε το έγκλημα του Μπεσλάν και τι εστί άνθρωπος;
Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να γίνει(;) να πλησιάσει το τέλειο τον Θεό, όταν εξοντώνει και αδιαφορεί, όταν πληγώνει τον πλησίον του και συνεχίζει σαν "καλός" Λευίτης αποφεύγοντας την όπως φοβόμαστε σκληρή κι "αχάριστη" δουλειά του καλού Σαμαρίτη.
Γράφετε "Ούτε τα μισά σχόλια δεν είχαν σχέση με το ποστ".
Λάθος!
Όλα τα σχόλια μας είχαν σχέση με την Απόδραση γιατί γράφτηκαν τρέχοντας να ξεφύγουμε κάτι.
Ακόμα και του Harry τα σχόλια και τα δικα σας Νίκο Δήμου.
Δεν χρειάζεται τέτοια Απόδραση, δεν χρειάζεται το blog ή άλλες τεχνητές εξαρτήσεις γιατί δεν βλέπω την ζωή σαν φυλακή αλλά σαν δώρο του Θεού στην απόλυτη μοναξιά του Σύμπαντος.
Δεν είμαστε μόνοι στο σκοτάδι, εκατομμύρια έτη φωτός απο τον προόρισμό μας.
Είμαι σ' αυτή τη ζωή που της ανήκω και μου ανήκει και θα κάνω την καλύτερη προσπάθεια ζωής για να την κάνω καλύτερη για μένα και τον συνάνθρωπό μου.
Το "κήρυγμα" εδώ και στα άλλα post τελείωσε ... για τώρα.
Θα σας αφήσω να τα πείτε και να "αποδράσετε" με λόγια.
Έχω έργα να κάνω και με την βοήθεια του Θεού θα τα κάνω.
Γεια Χαρά σε όλους.
Στο επανιδείν.
Υ.Γ.
Χιχιχι
Δεν το πιστεύω.
Κάνω απόδραση απο το blog.
Την κάνω!
Η τέλεια απόδραση!
Σε ευχαριστώ Θεέ μου, Τάσο, κυρ Νίκο και όλους σας για την βοήθεια.
Καλημέρα σε όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΕΡΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Τι σημαίνει "μη μοναξιά" (σε μεγάλη ή μεσαία ή άλλη ηλικία); H ύπαρξη "έτερου ημίσεως"; Θυμάμαι μία ατάκα από την ταινία "Ο Εργένης" (1996) του σκηνοθέτη Νίκου Παναγιωτόπουλου. "Ο παντρεμένος μη σα σκυλί, πεθαίνει σα βασιλιάς (ΣΣ προφανώς περιτριγυρισμένος από συγγενείς του), ο μπακούρης ζει σα βασιλιάς, πεθαίνει όμως σα σκυλί (ΣΣ μάλλον εννοεί μονάχος). Επιλογές. Κουρτίνα Α ή κουρτίνα Β!
Γιατί μία από τις πιό επιτυχημένες εφαρμογές στο διαδίκτυο σε ΗΠΑ και διεθνώς είναι τα "dating sites" και τα "social networking sites"; Στα οποία άτομα καταβάλλουν 15-30 δολλάρια τον μήνα για να είναι μέλη;
Μη-μοναξιά σημαίνει λοιπόν α1) οικογένεια ή α2) επίσημο και σταθερό έταιρον ήμισυ ή β) συμμετοχή στο (κοινωνικό) γίγνεσθαι γενικά (ΣΣ ο γράφων επιλέγει β);
Η σχετική διατήρηση της παραδοσιακής δομής οικογένειας (σχετική, διευκρινίζω) σε χώρες/κοινωνίες όπως η Ελληνική μειώνει ή αυξάνει τελικά την μοναξιά ή την έλλειψη κοινωνικοποίησης (ΣΣ αυξάνει); O Francis Fukuyama έχει δίκιο στην κατηγοροποίηση χωρών ως "high and low trust" στη βάση της ισχύος και δύναμης των οικογενειακών (και προτιμησιακών) δεσμών (ΣΣ όχι);
Μήπως ο χώρος εργασίας έχει γίνει και χώρος κοινωνικοποίησης για πολλούς, διότι εκτός εργασίας λίγος χρόνος μένει (τα 10-12ωρα που έγραψε και άλλο "μέλος" του doncat μπλογκ commentators group (ΣΣ ναι);
Ή μήπως έχει σχέση και η ατάκα διαζευγμένης 40+ Αμερικανίδας σε άλλη ταινία "στην Ευρώπη θεωρούν μία γυναίκα άνω των 40 ακόμη "ενδιαφέρουσα" (βλ. ανεδαφικά πρότυπα "φαινομενικής νεότητας" από ΗΠΑ και ειδικά στις γυναίκες καιειδικά πιέσεις σε χωρισμένες με 1, 2, 3 παιδιά;) (ΣΣ ναι)
Μήπως οι λύσεις είναι (για τους ηλκιωμένους) λύσεις τύπου Φλόριντα (βλ. π.χ. "Τα Χρυσά Κορίτσια") ή η συμφωνία που έχει κάνει φίλη Βρετανίς να συμβιώσει σε ένα σπίτι με 3-4 φίλες της όταν περάσουν τα 60; Ή η Ολλανδική λύση που οικογένειες που έχουν ένα ηλικιωμένο ή ΑΜΕΑ που χρίζει ειδικών υπηρεσιών υγείας ή περιποίησης μετακομίζουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ σε ειδικά κτίρια/διαμερίσματα ή μικρο-γειτονιές (προσοχή, όχι "γκέτο") στις οποίες υπάρχουν σε άμεση πρόσβαση όλα αυτά που το μέλος της οικογένειας χρειάζεται (ΣΣ ναι);
Η τάση του Έλληνα να έχει δικό του σπίτι και να το γεμίζει με επιπλα και συμπράγκαλα, πόσο μειώνει την κιντικότητα του (αλλαγή τόπου διαμονής) σε μία εποχή που ή είσαι mobile ή "κτίζεις κάστρο" για να διασφαλίζεις αυτά που "κατέχεις" (ΣΣ προτίμηση στο mobility).
Όταν αυτά που κατέχεις δεν τα ελέγχεις, τότε όντως τα κατέχεις;
Τέλος, μήπως η Ελληνική κοινωνία και ο Έλληνας καταναλωτής (οτιδήποτε) περνά σιγα-σιγά σε φάση φιλοσοφημένης διαβίωσης αντί της φάσης της γκλαμουριάς και των μαζικών και επιφανειακών και άκρως "υλιστικών" προτύπων κατοχής/"περιουσίας" (βλ. πχ. ακίνητα) (ΣΣ. Μάλλον είμαστε ακόμη στην αρχή).
Μοναξιά; Όταν όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι (αλλά η παραγωγικότητα της εργασίας παραμένει χαμηλή!!!) όσοι δεν τρέχουν μένουν "εκτός αγώνα". Διότι κανείς σχεδόν δεν έχει πλέον χρόνο να συζητήσει ή να φιλοσοφήσει; Και όσοι τρέχουν ως βέγγοι θεωρούν ότι α) είναι χρήσιμοι β) είναι επιτυχημένοι και γ) ότι είναι "εντός" του γίγνεσθαι; Μάλλον λάθος κάνουν. Γι' αυτό ίσως κτυπάμε ρεκόρ πλέον στο στρες στην Ελλάδα και στα καρδιακά και εγκεφαλικά!!!!
Το σπεύδε βραδέως το ξεχάσαμε. Και έτσι οι μέν τρεχουν για να τρέχουν και οι δεν αισθάνονται μόνοι. Εκτός αν έχουν "μπάρμπα στην Κορώνη"!
Αυτά ως ενδεχόμενη συμβολή στη συζήτηση.
Καλό ταξίδι κ. Δήμου στις Scandic χώρες του "work smarter". Με ιδιαίτερη, πάντα, εκτίμηση.
Ό,τι και να κάνετε από 18//9, καλό θα είναι, διότι θα το κάνετε όπως εσείς ξέρετε, να "παίζετε", δλδ με κέφι. ¨Οταν έχει κανείς κέφι, δύσκολα του το χαλάνε, ακόμη και στην Ελλάδα, οι οπαδοί του μη-κεφιού και του "σκάσε και κολύμπα"!
Ένας θαυμαστής του κεφιού σας!
Δεν είμαστε δα και λίγοι όσοι στα δίχτυα της ζωής μας, τώρα στη μέση ηλικία, συνειδητοποιούμε πως ό,τι πιάσαμε ήταν «παπούτσια και λάστιχα - πού και πού κανένα κονσερβοκούτι»...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ψάρια μάς απέφυγαν, επιμελώς θα έλεγες... «Λίγο μετά», για πρώτη φορά, θα αποδράσουμε πέρα από τον κωλο-ορίζοντά μας. Όπως και να ’χει, εντούτοις, καλά είναι: και τα άχρηστα σκουπίδια που ψαρέψαμε μέχρι τώρα, όμορφα είναι... Kαι πού ξέρεις· εκεί που θα πάμε μπορεί να υπάρχουν χρήσιμα παπούτσια και λάστιχα, υπέροχα κονσερβοκούτια, μαγικά σκουπίδια. Μπορεί, ακόμη, και ψάρια. Μπορεί, πάλι, και όχι. Όμως, αυτό μάθαμε να κάνουμε, κι αυτό κάνουμε - πότε με όρεξη, πότε χωρίς.
@Tassos Papadakis
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό κείμενο αλλά μάλλον είσαι λίγο σαδιστής για να μας κερνάς τέτοιο κείμενο αρχές Σεπτεμβρίου...
@ΝΔ
Απόδραση = "χώρες Σκανδιναυϊκές", ψαρότρατα που χάνεται στον ορίζοντα (όσο και αν μου αρέσει σαν θέαμα) μπορώ να δω όποτε θέλω.
Κάποτε είχα θέσει σαν κανόνα να πηγαίνω κάθε καλοκαίρι μία εβδομάδα στην Σκανδιναβία ή κάπου ποιο βόρεια από Benelux. Τον τήρησα 3 χρόνια :(
Επειδή αναγγείλατε κοσμογονικές αλλαγές στο μαγαζί σας, θέλω να σας θυμίζω πως μας χρωστάτε ένα ποστάκι για τον Μακαριότατο...
Σήμερα ο καπετάνιος θα έβγαινε άλλη μια φορά στα ανοιχτά -για μια τελευταία βόλτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως καταλαβαίνω αυτός ο γεράκος δεν γύρισε ποτέ. -χάθηκε στον ορίζοντα... Η μοναξιά είναι βαρύ πράγμα. Ενίοτε μπορεί να την αποζητήσεις αλλά δεν μπορείς να την αντέξεις για πολύ. Θα περάσεις τη φάση σου και θα τρέξεις να βρεις τους φίλους σου. Ακόμα και αυτοί που σε πλήγωσαν βαριά, μετά από πολλά χρόνια σου λείπουν. Αν δεν υπάρχουν είναι τα δύσκολα.
Μοναξιά και εδώ μέσα όταν συνεχώς μιλάμε για Εβραίους, για ελ, για προγόνους, για θρησκείες, απίστευτη μοναξιά...
Χαίρε Τασσο!
"σωστό" θα σε βοηθήσω να τηρήσεις την υπόσχεσή σου... θα κόβω όλα σου τα κυρήγματα και θα βάζω μόνο σύντομα μηνύματα απόλυτα σχετικά με το θέμα (και όχι με την ευρύτατη έννοια).
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ο Philosoph 21 θα μπορούσε να πάρει ένα μάθημα από τον mariosp - με λίγες σωστές λέξεις μπορούμε να πούμε τα πάντα.
poutin said:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΑΓΩΓΟΣ ΜΠΟΥΡΓΚΑΣ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΙΚΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. ΣΑΣ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΧΕΤΙΚΑ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ''ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ'' ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΚΟΤΕΡΑ ΟΧΙ ΜΕ ΨΑΡΟΚΑΙΚΑ!!!!!!
K. Δήμου, Τάσο, φίλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα!
Γύρισα από μικρή... απόδραση ( Σεπτέμβριος, προσφέρεται). Διαβάζω από το πρωί όσα έχασα. Πολύ υλικό, ωράιο (μεγειά το κινητο-μπλογκ), αλλά... προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός των γνωστών-"αγνώστων" στα προηγούμενα;
Τέλος πάντων, να σταθώ σε ένα που είπε ο Κ. Αλεβαντής σε προηγούμενο ποστ, ότι καλό θα ήταν να βγαίνει κάποιο συμπέρασμα στο τέλος. Αυτό είναι το ωραίο εδώ, ότι χωρίς να χρειάζεται να γραφτεί κάποια «σούμα", αν διαβάσει κανείς μέχρι το τέλος, καταλαβαίνει τα «συμπεράσματα». Και μετά, σα να ξεχνάει ό,τι έχει διαβάσει, του έχει μείνει μια γενική εικόνα (και ειδική, από κάποιους σχολιαστές που μίλησαν κατ'ευθείαν στη "γλώσσα του"), η οποία θα εμπλουτίσει την όποια άποψή του. Cool.
Κι αυτή είναι η δύναμη των Γατο-μπλογκ, ότι ΔΕΝ είναι εφημερίδες, περιοδικά ή τηλεόραση. Αμα θέλω ενημέρωση και επικαιρότητα με ακρίβεια μοιρογνωμόνιου, πηγαίνω εκεί (εντάξει, σε σοβαρά μήντια τελος πάντων). Εδώ έρχομαι για την ποικιλία (θεμάτων και απόψεων). Το τρισδιάστατο στο γεγονός ή το θέμα, επίκαιρο ή όχι, πραγματικό ή φανταστικό. Τις πολλές αναγνώσεις. Κι ίσως και κάποιες πτυχές που αλλλιώς θα πέρναγαν στο ντούκου. Κι ακόμη και τα άσχετα σχόλια. Κόσμος. Ζωή. Οχι διατριβή (που έχει και τέτοιες σε μίνι μορφή...).
Λοιπόν, στο θέμα μας, απόδραση: γιατί πρέπει να φεύγεις πάντα από κάτι κακό που σε έχει πνίξει και να πηγαίνεις σε κάτι καλό;
Εγώ είχα τα πάντα τακτοποιημένα, σπουδές & δουλειά σε μία κατεύθυνση, σπίτι, κοπέλλα, δε με κούναγε τίποτα. Αλλά μια μέρα ένιωσα ότι πρέπει να υπάρχει στη ζωή κάτι περισσότερο από το "πολύ καλά". Και σιγά-σιγά τα άλλαξα όλα. Αντικείμενο σπουδών, δουλειά (και μετά επάγγελμα ανάλογο με τις δεύτερες σπουδές μου) , πόλη, σπίτι φυσικά, και ναι, κοπέλλα. Με άλλον τα έφτιαξε, άλλος της βγήκα. Ας είναι.
Απόδρασα από τα σταθερά, πήγα στην αβεβαιότητα. Και βλαστημάω μέρα-νύχτα, γιατί κοπιάζω πλέον για τα πάντα. Δεν περνάω «τυπικά» καλύτερα. Ολη μέρα στραβά κι ανάποδα. Μόνο που είναι πιο συμβατά με μένα τα όσα περνάω τώρα. Είμαι ανάποδος λοιπόν; Μπορεί.
Ξέρω πάντως πως αν δεν έκανα την «απόδραση», τώρα θα ήμουν παντρεμένος, στο δημόσιο, με προικώον (χαχα!), κάνα-δυό παιδιά και θα ψαχνόμουν, να βγω, να ξεφύγω. Με φίλους κάθε βράδυ, χαρτί, με γκόμενες, δεν ξέρω. Αλλά δεν θα ήμουν καλά.
Τώρα, όλα ανάποδα. Κούραση. Κόπος. Αλλά ένας κόπος που.. αξίζει τον κόπο!
Και για μοναξιά... Σκέφτομαι πως ακόμη κι αν μείνω μόνος κι έρμος, παρατημένος γέρος, κάτι θα βρω να κάνω, να κρατάω παρέα σε άλλα ραμολιά σαν κι εμένα, να πλέκω για τους άπορους (γιατί, τι έχει το πλέξιμο;), να διαβάζω σε παιδάκια ή τυφλούς, να δουλεύω τζάμπα όπου με πάρουν... Να είμαι χρήσιμος. Κι αν αρρωστήσω άσχημα και δεν έχω κανέναν, να φροντίσω να πεθάνω γρήγορα να μην κλέβω το κρεββάτι από καποιον πιο γερό.
Σιγά τ’αυγά. Δεν είναι η μοναξιά το πρόβλημα. Είναι που είμαστε δειλοί και νομίζουμε ότι είμαστε το άλας της Γης. Κι ότι όλα καλό είναι να πηγαίνουν πρίμα. Μοναξιά; Χειρίσου την, ή υπόμεινέ την. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα, όπως αληθινός πόνος και σκοτωμοί στον πλανήτη. Μην τρελλαθούμε τώρα!
Αυτά τα ολίγα, μπράβο Τάσο, έγραψες!
Ευχαριστώ κ. Δήμου, συγνώμη για το τεράστιο σχόλιο (πολλές μέρες που έλειπα), μη μου είστε απαισιόδοξος και... μα, καλημέρα ήταν αυτή που μας είπατε σήμερα;
Υγ- Αφρο, περιμένω... σουρρεαλισμό, ε; (καλά που έκανες... μουσικό διάλειμμα γιατι μπάφιασα με τόση μαυρίλα!)
Ο γεράκος της ιστορίας μας μέσα στην κενή ζωή του, βρήκε την δύναμη, την τόλμη και έκανε την απόδραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικοί άνθρωποι, όσο η ζωή τους τυρανά, άλλο τόσο πεισμώνουν. Η εγώ, ή το πρόβλημα μοιάζει να λένε.
Και η το λύνουν, ή φεύγουν. Και στηρίζονται στις δικές τους τις δυνάμεις, ως όπου τους βγάλει.
"Αδειασε από το καΐκι κάθε περιττό"
Υπάρχουν και οι άλλοι όμως. Ισως οι περισσότεροι. Προσπαθούν και αυτοί να φύγουν. Και το τραγικό είναι
πως το προσπαθούν για μία ζωή.
Οπως "ο άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του"...
Εκείνος το γέμιζε με πράγματα. Αυτή τη φορά όμως θέλει να είναι πλήρως εξοπλισμένος..
Το εξόπλιζε με την ανασφάλεια του, και εξ αιτίας της.
Δεν θέλει να την ξαναπατήσει.
Δίψα για φυγή μα φρένα του ή άπραγη ελπίδα...
Η και αλλιώς: Μία ζωή χωρίς σκοπό ουσίας, ή με φυγή ή με όνειρα φυγής αντέχεται.
ΥΓ: Αυτό είπα μα με τελείως άλλα λόγια και στο προηγούμενο μου ποστ.
Ευχαριστώ somebody
ΑπάντησηΔιαγραφή"O άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του" ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα (το αντίστροφο της "Απόδρασης") είναι ΕΔΩ
Πράγματι, είναι πολύ ωραίο το κείμενο του mariosp.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς οδεύω προς τη μέση ηλικία, είμαι στη φάση που αναρωτιέμαι τι απ' ότι ψάρεψα ως τώρα είναι τρύπια λάστιχα ή κονσερβοκούτια και τι λαυράκια. Μας πιάνει και μια αγωνιά ενίοτε, στην ηλικία αυτή, να διορθώσουμε, να αλλάξουμε, να πιάσουμε ότι χάσαμε, να κάνουμε στροφή.
Τι κουτό, καμιά φορά!
Πως εξηγείται ότι αυτά που για τον έναν είναι κονσερβοκούτια, για τον άλλον είναι θησαυρός επιθυμητός. Κι αυτά που ένας θαυμάζει και τιμά, γι' άλλους είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι.
Να πάμε παραπέρα, ναι.
Αν χρειστεί, να κάνουμε στροφή.
Πρώτα όμως να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας, λέω.
Κύριε Δήμου, εύχομαι να περάσετε υπέροχα στη Σκανδιναυία και να γυρίσετε με κάτι καινούριο και φρέσκο, όπως πάντα άλλωστε.
Δεν μας είπατε από πού είναι οι φωτογραφίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γράφων αποδέχεται ειλικρινώς και πλήρως το δικαίωμα του moderator του μπλογκ (και κάθε moderator blog) να επιλέγει ελεύθερα ποιά από τα υποβαλλόμενα σχόλια επιθυμεί να "εγκρίνει" ("accept") και ποιά να απορρίψει(ως έχουν, άνευ editing) για οιoνδήποτε λόγο αυτός κρίνει και χωρίς ανάγκη αιτιολόγησης από μέρους του (π.χ. συνάφεια με θέμα, πολυλογία ή μη, κτλ). Ευχαρίστως δε να αποσύρει σχόλια του που "πολυλόγησαν" ή ήταν "εκτός θέματος", κατά τον moderator. Πάντα με εκτίμηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήTassos Papadakis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ύποπτη ησυχία...
Ελπίζω φίλε Νίκο να είσαι καλά και να μην σου έτυχε κανένα απρόοπτο".
Σας κακόμαθα σε συνεχή moderation και ανησυχήσατε - δυόμιση ώρες έλειψα! Αν συνεχίσουμε έτσι θα πρέπει να παίρνω άδεια για να πάω στην τουαλέτα!
Αλλά δεν θα συνεχίσουμε έτσι!
Τάσο το post σου μεχρι αύριο το πρωί θα έχει περάσει τα 120 σχόλια και επειδή πολλοί συνεχίζουν και μετά μπορεί να φτάσει και τα 140... Δεν είναι άσχημα για blog με moderation...
Και περισσότερη σημασια έχει πόσοι σε διάβασαν ως τώρα είναι γύρω στους 2800.
ΑπάντησηΔιαγραφήTassos Papadakis, το δικό μου ποστ στον Δήμου, χωρίς μοντερέισον, είχε 42 σχόλια. Δες το κι έτσι :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ.Δ.: μας προϊδεάζετε, έτσι;
Ξαναδιάβασα το δικό μου σχόλιο και πρόσεξα τη γαιδουριά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγραψα τα δικά μου για τους γεροναυτικούς χωρίς να ευχαριστήσω τον συγγραφέα για το εμπνευσμένο κείμενο!
Αν είναι δυνατόν.
Τάσο ειλικρινές ευχαριστίες.
Νίκο άλλη μια φορά ευχαριστούμε γιατί εδώ ανακαλύψαμε ωραίους ανθρώπους!
ΑΡΧΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Δυστυχώς, με την πολιτικολογία δέν βρήκα χρόνο ως τώρα να ενσκήψω στο κείμενο του Τάσσου. Τό ‘χω διαβάσει δυό-τρείς φορές προσεκτικά, αλλα ...
Τα ΦΟΒΑΜΑΙ αυτά τα κείμενα, απο ανέκαθεν ένιωθα μιά αρχική αποστροφή γι’ αυτά, όπως και για οτιδήποτε έχει σχέση με την ποίηση.. Με τα χρόνια έμαθα πως η αποστροφή αυτή και ο φόβος, είναι ΤΟ σημάδι ότι βρίσκομαι μπροστά σε κάτι πραγματικά αξιόλογο. Αλλα, όσο κι’ άν το ξέρω αυτό πιά, την ίδια αρχική αντίδραση έχω μέσα μου ακόμα!
Η πρώτη μου εντύπωση Τάσσο, είναι ότι έχεις προσέξει καλά την κάθε λέξη που χρησιμοποιείς. Γιαυτό μου φαίνεται δύσκολο να γράψω κάτι για το κείμενό σου. Τα σχόλια των άλλων μου άρεσαν, όπως και η δική σου εξήγηση. Λέτε πράγματα που εγώ ΔΕΝ τα είχα σκεφτεί όταν διάβασα το κείμενο.. Αυτό μου αρέσει!
Προσωπικά, η ψυχολογία μου είναι μάλλον αυτή του «ανθρώπου που ετοίμαζε το αυτοκίνητο», γιαυτό και δυσκολεύομαι να σχολιάσω κάπως την «απόδραση»..
Θα πώ μόνο, ότι μοναξιά ΔΕΝ έχει όποιος βρίσκεται στη φύση, κατα τη γνώμη μου..
Η «μοναξιά» υπάρχει μόνο στη μεγάλη πόλη. Που υψώνει τους τοίχους τριγύρω. Στη φύση υπάρχει ορίζοντας, ουρανός, ένα πουλί να περάσει και να το παρατηρήσεις, αρκεί για να πάει περίπατο η μοναξιά.. Μ’ αυτή την έννοια, έχεις δίκιο Τάσσο να βλέπεις ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ την πορεία του καπετάνιου, απο τον «θάνατο» στη «ζωή»..
«Ζωή» ίσως να είναι το «δέσιμο» της ( ανύπαρκτης για ορισμένους.. ) ψυχής μας, με τον κόσμο, το «νιώσιμο» του κόσμου. Θυμάμαι τον Έσσε, που έβαζε έναν γέρο να κοιτάει με τις ώρες τα κύματα του ποταμού, στο «Σιντάρτα»..
«Θάνατος», ίσως να είναι η αδυναμία να νιώσουμε αυτό το «δέσιμο»..
Έφτασα τις 300, σταματάω, αλλα θα μελετήσω το κείμενο στην καφετέρια, και θα επανέλθω αργότερα, πιό ουσιαστικός ελπίζω..
Διάβασα πάλι το κείμενό σου Νίκο, για τον εσαεί σε διαδικασία απόδρασης. Αυτή τη φορά αλλιώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύο αυτοκίνητα άφησε πίσω του. Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο να τ’αδειάσει, να τα τακτοποιήσει, να δει τι γίνεται τέλος πάντων, να πουληθούν σιγά-σιγά. Τα παρκάρισα στην πυλωτή, το ένα στο πορτ-μπαγκάζ του άλλου, να κάνω το ξεκαθάρισμα. Με τα χαρτομάντηλα στις τσέπες, γιατι ήξερα περίπου τι θα...
Στο παλιό, τη μαούνα, είχε τακτοποιημένα όλα τα της καθημερινής του ζωής: τρέξιμο για όλους. Και δικό του (από νοσοκομείο σε νοσοκομείο). Ξηρά τροφή κι έξτρα μπλοκάκια, μέχρι σταυρόλεξα, καπέλα και ομπρέλλες για όλες τις ώρες που μας περίμενε όσο μας «πέταγε»κάπου. Λίστες «to do» της μάνας μου για τα πάντα, με ημερομηνίες... Ολα τα «χαρτιά» για το κάθε τι, από τα παλιά «τρίπτυχα» των ταξιδιών στην Ευρώπη, μέχρι μπλοκάκια που ήθελαν τρύπημα στην εφορία, έξω-έξω, στα πιο «επείγοντα»... Και διάφορα εξαρτήματα για το δικό μου το αυτοκίνητο, που το έφτιαχνε όταν έβρισκε χρόνο, κρυσταλλάκια που ήθελαν ταγιάρισμα στον τάδε φίλο του τεχνίτη για τον πολυέλαιό μου, πάνες και παιχνιδάκια μη τυχόν και πάρει τα παιδιά μου καμμιά βόλτα και ξεμείνει (λες και θα του τα έδινα χωρίς καθισματάκια στο δικό του, αλλά ήλπιζε...).
Στο καινούριο, το γκάζι, όλα στοιχισμένα για το εξοχικό, αυτό που το ξεκίνησε για όλους μας (κι έχει μείνει γιαπί, τον προλάβαινε ο Υπουλος στη γωνία μόλις ξεθάρρευε). Να μεγαλώσουμε καλοκαίρια εκεί τα εγγόνια του, να τους κόβει ντομάτες από τον κήπο και να τους ζωγραφίζει καραγκιόζηδες... Φτυάρια και πλέγματα, πασσαλάκια και βολβοί, μπογιές και χαρτόνια, ραφτικά της μάνας μου και ρούχα για την εκκλησία, πετσέτες για τη θάλασσα, παιδικά βατραχοπέδιλα (πότε τα πήρε?)... Στο βάθος, φαρμακεία με ό,τι διανοείται νους, μέχρι για τσιμπήματα από σκορπιούς και φίδια (δεν είναι ζούγκλα, εξοχή είναι...). Κι εργαλεία, εργαλεία...
Δεν μπόρεσα να την κάνω τη δουλειά. Γιατί δεν έβλεπα μπροστά μου. Αλλά και γιατί ήταν τόσο τακτοποιημένα, τόσο καθαρά, που δεν είχα τι άλλο να κάνω, πέραν του να τα πετάξω όλα μαζί, ή να τα κρατήσω έτσι για πάντα. Να κλείσω το πορτ-μπαγκάζ και να νομίζω ότι θα το ανοίξει αύριο να βάλει κάτι ακόμη μέσα...
Δεν τα πείραξα πατέρα, όπως δεν πείραζα τα συρτάρια σου, με όλα τα πράγματα που μας αγόραζες και τα έβγαζες λίγα-λίγα «για το σχολείο», να γίνουμε όλ’αυτά που δεν έγινες εσύ.
Θα το έκανες το ταξίδι το μεγάλο (ονειρευόσουν και σκάφος τώρα που θα είχες χρόνο) με μας μαζί. Κι ας είμασταν όχι τα μωρά που είχες κάποτε, αλλά ολόκληρα γαίδούρια με οικογένειες δικές μας. Τώρα είχαν σειρά άλλα μωράκια, και τουλάχιστον θα έκανες το ταξίδι για αυτά, θα γινόσουν θαλασσόλυκος για χάρη τους, αφού δεν πρόλαβες για μας... Σου άρεσε η ιδέα, να τους μάθεις τη θάλασσα (αφού σε μας δεν προλάβαινες και τη σιχαθήκαμε κι οι δύο).
Α ρε πατέρα, γι αλλού σήκωνες πανιά, κι αλλού σε πήγε...
(όχι, τ’αμάξια δεν έχουν πουληθεί ακόμη. Πληρώνουμε τέλη, σέρβις, τα κινούμε λίγο, ίσα-ίσα, έτσι... Είναι κι αυτό κάτι.).
Aphrodite με συγκίνησες...
ΑπάντησηΔιαγραφήιδιαίτερα σε ευχαριστώ για την φοβερή συνέχεια που έδωσες στο διήγημά μου.
Και Τάσο, στο είπα και χτες, υπέροχο, και στο ποίημα δεν συμπληρώνεις εύκολα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@marios,
το δικό σου ήταν ένα δυνατό τελείωμα "τριλογίας", έπεσαν τρεις γραφές διαφορετικές, back-to-back.
Κι ο κόσμος έκατσε ν'απολαύσει επιτέλους χωρίς να χρειαστεί να συμμετέχει (λέγοντας ξανά-μανά για τα δεινά του έρωτα...).
Εκατσε.
Ν'απολαύσει.
Να ΣΕ απολαύσει.
ΟΚ?
(Χμμμ... δεν ξέρω τελικά αν πετυχημένο είναι το έργο που οι θεατές στο τέλος παραληρούν, κι ο καθένας λέει το μακρύ του και κοντό του. Η εκείνο στο οποίο πέφτει η αυλαία κι έχουν μείνει όλοι σύξυλοι. Ενεός-κάγγελος-ντιπ-κάγγελος. Και χρειάζεται να στραβοκαταπιούν και να συνέρθουν, να φύγουν παραπατώντας, νομίζοντας ότι ακόμη ζουν κι αναπνέουν μέσα στο έργο...)
:)
@Νίκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ σ'ευχαριστώ. For more things than you'll ever know.
Εύχομαι κάποια στιγμή να γράψεις μια ακόμη συνέχεια, για μια απόδραση που πέτυχε, κι άξιζε όλη η προετοιμασία. Κι όταν ο ήρωας γύρισε λέει, με το καλό, ξεφορτώθηκε τα πάντα, γιατί ήταν πια χορτάτος. Και πήγαινε με τα πόδια.
Πήγε, ξέφυγε.
Είδε, γέμισε.
Ηρθε, άραξε.
Πώς να είναι αυτό το συναίσθημα άραγε?
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Aphrodite με συγκίνησες...
ιδιαίτερα σε ευχαριστώ για την φοβερή συνέχεια που έδωσες στο διήγημά μου."
Χμ... Η Αφροδίτη παίζει σε δικό της ταμπλό κάποιες φορές. Νιώθω ότι ξέρει πριν αρχίσει να γράφει ότι θα κάνει το ΝΔ να λιώσει :-)
Ανάλογο είναι και το κείμενο του Τάσου Παπαδάκη. Παίζει πανέμορφα με τα συναισθήματα μας...
Ερώτηση: Γιατί δεν μπορώ να γράψω (όπως και αρκετοί άλλοι) συναισθηματικά σαν την Αφροδίτη ή τον Τάσο? Είναι θέμα ταλέντου ή ευαισθησιών?
ΥΓ: Αύριο επιστρέφω από την Κωνσταντινούπολη. Ενώ πέρασα πολύ όμορφα, δεν με ενθουσίασε τόσο πολύ όπως την πρώτη φορά που την επισκέφτηκα... Με κούρασε η συνεχής εγρήγορση για να μην με γελάσουν/κλέψουν (ενώ την πρώτη φορά το θεώρησα γραφικό). Μπήκα για πρώτη φορά στο πετσί του stupid tourist (τι καλά που στην Ελλάδα έχουμε κάνει άλματα προόδου σε αυτό το θέμα). Επίσης πέρα από τις δημόσιες τουαλέτες θα θέσω ακόμα ένα πολιτισμικό κριτήριο κατάταξης μιας χώρας: τα κορναρίσματα στο δρόμο!
Ευχαριστώ για τις ταξιδιωτικές συμβουλές του “Σωστού” και της “ihadafarminafrica”.
Aχ Παπαδάκη, πως φαίνεσαι άψητος! Οι παντρεμένες είναι οι καλύτερες - δεν σου ζητάνε και να τις παντρευτείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΑΓΙΑ, ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ συμβαίνουν στον blogger. Το Blog του Andy εξαφανίστηκε! Το ποστ της Αφροδίτης το έχω ανεβάσει τρεις φορές - μόλις τελειώσω με τις φωτογραφίες (7 παρακαλώ) και ανεβάσω το κείμενο, σβήνουν όλα! Έχω φάει μιάμιση ώρα.
Θα δοκιμάσω πάλι αύριο το πρωί μήπως έχουν στρώσει τα πράγματα.
@Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήAχ Παπαδάκη, πως φαίνεσαι άψητος! Οι παντρεμένες είναι οι καλύτερες - δεν σου ζητάνε και να τις παντρευτείς...
Δεν είναι καθόλου σίγουρο αυτό!...
Καθόλου σίγουρο...
Και πολλές φορές "το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται"...
@zoros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ταλέντο και ευαισθησίες και σίγουρα πολλή δουλειά. Δε μπορεί να πιάσεις πρώτη φορά μολύβι και χαρτί και να γράψεις κάτι δυνατό, αν δεν έχεις γεμίσει και καμμια δεκαριά ντενεκέδες με τσαλακωμένα χαρτιά!
Και το δικό σου το ποστ, δε νομίζω ότι βγήκε έτσι εύκολα! Και δεν... έσπειρε ζιζάνια έτσι, για την πλάκα του. Απλώς διαφορετικός "γραφικός" χαρακτήρας.
Ασε που εγώ ούτε στο μιλητό δεν τα καταφέρνω, κι από ευαισθησίες είμαι σκράπας. Αλλά όταν βλέπω κάτι πραγματικά καλό, το νιώθω. Ποιός ξέρει λοιπόν πόσο "γράψε-σβήσε" πέφτει σε κάθε κείμενο που εμάς μας φαίνεται ότι το έγραψαν στο... "άψε-σβήσε";
(και νομίζω είναι Ο Ihdafarmin africa).
----
Κ. Δήμου, καλές οι παντρεμένες, αλλά άμα σου έρθουν με παιδιά και βαλίτσες μια ωραία ημέρα στην πόρτα σου, κι ας μην θέλουν γάμο, τι τις κάνεις;
(Ασε που νομίζω ότι η συγκεκριμένη μας δουλεύει όλους, δε μπορεί και παντρεμένη και θηλυκό και μάνα και γκόμενα και σεντόνια και επιχειρηματική ανάλυση και καρδιά και πολιτική και χρηματιστήριο! Αν ισχύουν πάντως όλα αυτά, κι ήμουν άντρας της, θα την κλείδωνα μέσα!)
:)
---
Απόδραση από το μπλογκ- πάω για μπύρες! Φίλε Τάσο, και πάλι ευχαριστούμε!
Συνεχίζουμε με W. B. Yeats:
ΑπάντησηΔιαγραφήTHE MEDITATION OF AN OLD FISHERMAN
You waves, though you dance by my feet
like children at play,
Though you glow and you glance, though you
purr and you dart;
In the Junes that you were warmer than these are,
the waves were more gay,
When I was a boy with never a crack in my
heart.
The herring are not in the tides as they were
of old;
My sorrow! For many a creak gave the creel
in the cart
That carried the take to Sligo town to be sold,
When I was a boy with never a crack in my
heart.
And ah, you proud maiden, you are not so
fair when his oar
Is heard on the water, as they were, the proud
and apart,
Who paced in the eve by the nets on the
pebbly shore,
When I was a boy with never a crack in my
georgesoul, είμαστε θαυματουργές οι γυναίκες, πως να το κάνουμε! Απλά, το κρύβουμε από τους άντρες μας να μην τρομάζουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται λοιπόν ότι η τύχη ήθελα ν αμείνει παραπάνω το κείμενο του Τάσου, γι' αυτό και δημιουργεί προβλήματα στον blogger.
Εγώ πάντως ψάχνω να βρω το blog της Εργοτελίνας που έχει πρόβλημα εδώ και λίγη ώρα.
@zoros: ποιός σου είπε ότι το κείμενο σου δεν ήταν ευαίσθητο; Εγώ το βρήκα πάραπολύ ευαίσθητο. Είμαι σίγουρη και άλλοι επίσης. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να εκφραστεί μια ευαισθησία.
Τέλος, σας καλώ να επισκεφθείτε το νέο, μονοθεματικό blog "Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα", που ασχολείται αποκλειστικά με θέματα ρύπανσης του περιβάλλοντος.
Το blog έχει ομαδική διαχείριση και συμμετέχει ο Νίκος Δήμου, αφού άλλωστε ένα δικό του post υπήρξε αφορμή για τη γέννηση αυτής της ιδέας. Δέχεται συγκεκριμένες καταγγελίες για θέματα ρύπανσης του περιβάλλοντος καθώς και ιδέες-προτάσεις.
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι με τις παρατηρήσεις σας.
Ο καπετάνιος είχε φύγει χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τότε πού ‘μεινε μόνος…
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 1
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνώμη Τάσσο, για την αργοπορία..
Είδα πως μου απάντησες κιόλας. Μόλις τώρα γύρισα απο την καφετέρια, και διάβασα τα σχόλια στο blog.
Για 2 ώρες «ξεσκόνισα» το κείμενό σου, αλλα δυστυχώς ...δέν το τελείωσα!
Βρίσκομαι ακόμα εκεί που έβαλε μπροστά τη μηχανή.
Θα προσπαθήσω να τελειώσω την «ανάλυσή μου» στη διάρκεια της νύχτας, μέχρι όσο μπορέσω. Δέν έχω και διαθέσιμο χρόνο όμως, γιατι αύριο πρέπει να σηκωθώ απο τις 8 για δουλειά. Βλέπεις, τέλειωσαν οι διακοπές, και τώρα «τα κεφάλια μέσα»!
Θα προσπαθήσω όμως, να κάνω ότι μπορώ απόψε τη νύχτα, μέχρι κάποια ώρα, όχι πολύ «προχωρημένη».. Στο μεταξύ, εσύ μπορείς να πάς για ύπνο, αλλιώς θα με βαρεθείς.. Επίσης, έτσι κι’ αλλιώς σου υπόσχομαι πως ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΑΥΡΙΟ, κι’ όσο πάρει, μέχρι να νιώσω ότι το εξαντλήσαμε το θέμα..
Τώρα, μήν τρομάζεις μ’ αυτά που γράφω. Δέν είμαι ειδικός στην ανάλυση λογοτεχνικών έργων. Δέν θυμάμαι να έχω σκύψει με ανάλογο τρόπο σε άλλα κείμενα στο παρελθόν, όπως απόψε με το δικό σου.. Άρα, είμαι ΠΡΩΤΑΡΗΣ, και μάλιστα ...ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΓΝΟΙΑ για τη λογοτεχνία! Επομένως, άνθρακες ο θησαυρός, ότι μπαρούφα κι’ άν σου πώ.. Και, εννοείται ότι σου ζητάω συγνώμη απο τώρα για οτιδήποτε άσχετο θα γράψω στη συνέχεια. Δέ βαριέσαι όμως, μιά ζωή την έχουμε, κι’ άν δέν δοκιμάσουμε να αναλύσουμε κι’ ένα λογοτέχνημα, τί θα καταλάβουμε σ’ αυτό τον κόσμο;;
Ζητάω επίσης συγνώμη και απο τον κ.Νίκο Δήμου, γιατι σκοπεύω να γράψω αρκετά σχόλια για το θέμα. Αλλα δέν θέλω να καταστρέψω το blog! Γιαυτό κύριε Δήμου, έχετε την άδειά μου ΝΑ ΣΒΗΣΕΤΕ οτιδήποτε σχόλιό μου σας φαίνεται πως αρχίζει να βγαίνει εκτός θέματος, ή να είναι ανοησία.. Άν είστε ακόμη ξύπνιος, πέστε μου την γνώμη σας για αυτό, ή βάλτε μου κάποιον περιορισμό αριθμού σχολίων, για να προσαρμοστώ..
Συγνώμη, λέω πολλά, αλλα αντιμετωπίζω αριστούργημα.
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 2
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ χαρακτηρισμός «αριστούργημα» είναι απλώς η προσωπική μου εντύπωση. Δέν σημαίνει ότι είναι για όλο τον κόσμο αριστούργημα! Ένας ειδικός πχ, μπορεί να καγχάσει. Θέλω να πώ, ότι η γνώμη μου δέν έχει καμμιά ουσιαστική σημασία.
Έγραψα για «αριστούργημα», επειδή η εξέτασή μου στην καφετέρια ΜΟΥ ΑΠΕΔΕΙΞΕ πως ο Τάσσος χρησιμοποιεί κάθε λέξη προσεκτικά, όπως υποπτευόμουνα πρόχειρα στο αρχικό μου σχόλιο. Δέν κάνει μόνο αυτό. Οι λέξεις, τα κόματα, οι παύλες, όλα έχουν τη σωστή τους θέση και σημασία. Συνιστώ στον καθένα να δοκιμάσει να βγάλει ένα κόμα απο μιά πρόταση, και να αναρωτηθεί άν αλλάζει το νόημα, και άν το καινούριο νόημα έχει σχέση με το γενικότερο νόημα του κειμένου, ή όχι. Εγώ, όσες φορές άλλαξα έτσι τις προτάσεις, βρέθηκα να διαπιστώνω ότι η πρόταση του Τάσσου ήταν η καλύτερη δυνατή. Οι άλλες, κάνανε το κείμενο άσχετο, και τινάζανε το νόημα στον αέρα! Και, βεβαιώνω πως έκανα πολλές φορές αυτό το «παιχνίδι»!
Τώρα βέβαια, υπάρχει και το γνωστό που λένε, ότι άν αναλύσεις ...περίπτερο, μπορεί να βρείς αναλογίες με τα χαρακτηριστικά του σύμπαντος, σάν αυτές που υπάρχουν στις πυραμίδες! Λόγω απειρίας λοιπόν, μπορεί να έχω πέσει σε τέτοιο «λάκο»! Προσοχή, μήν «ψαρώνετε» εύκολα!!
Αλλα, για να μήν αερολογώ, ορίστε ένα παράδειγμα:
«Σήμερα ο καπετάνιος θα έβγαινε άλλη μια φορά στα ανοιχτά-για μιά τελευταία βόλτα».
Ας το αλλάξουμε, σέ :
1. «....στα ανοιχτά, για μιά τελευταία βόλτα»
2. «....στα ανοιχτά-μιά τελευταία βόλτα»
3. «....στα ανοιχτά για μιά τελευταία βόλτα»
Τί ρόλο παίζει η παύλα ( - );
Ας το δούμε, αξίζει, γιατι αυτή είναι η κεντρική φράση-κλειδί του κειμένου: η φράση που αναγγέλει το ΤΕΛΟΣ! Χωρίς την πρόταση αυτή όλο το κείμενο είναι ΑΛΛΟ, ο καπετάνιος απλώς πάει βόλτα!
- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 3
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω, για να μήν κουράζεστε να βλέπετε το προηγούμενο σχόλιό μου:
Τάσσος: «Σήμερα ο καπετάνιος θα έβγαινε άλλη μια φορά στα ανοιχτά-για μια τελευταία βόλτα.»
Παραλλαγές:
1. «....στα ανοιχτά, για μιά τελευταία βόλτα»
2. «....στα ανοιχτά-μιά τελευταία βόλτα»
3. «....στα ανοιχτά για μιά τελευταία βόλτα»
Λοιπόν..
Η παραλλαγή-3, δημιουργεί ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΑ, στην οποία, καθώς ο αναγνώστης διαβάζει, ΤΟ ΝΟΗΜΑ καταλήγει στην τελευταία λέξη, έχοντας απλώς διασχίσει τις άλλες, χωρίς να δοθεί ΕΜΦΑΣΗ σ’αυτές! Μπορεί, τη λέξη «τελευταία», όλο το νόημα του κειμένου δηλαδή, να μήν την προσέξει κάν ο αναγνώστης, και να νομίσει ότι πρόκειται για «βόλτα».
Η παραλλαγή-1 αφαιρεί ΤΟ ΔΡΑΜΑ απο την πρόταση. Πχ : «Σήμερα ο τοτός πήγε στο περίπτερο, για να ψωνίσει.». Νορμάλ δέν είναι; Μιά φυσιολογική εξιστόρηση του τί κάνει ο τοτός, μιά πρόταση απονευρωμένη, που απλώς «σε πάει» στην.. επόμενη πρόταση για να βρείς το δράμα! «Σήμερα ο τοτός πήγε στο περίπτερο-για να ψωνίσει». Ώπα! Δέν ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ το «για να ψωνίσει»;; Εδώ, δέν ενδιαφέρει νοηματικά το ότι πήγε στο περίπτερο, αλλα η πρόταση μοιάζει να λέει «προσέξτε! Πήγε να ψωνίσει!!!!!»
( σάς φαίνομαι πως ‘την ψώνισα’ απόψε, έ;; Τί λές εσύ, «dirty Harry» ;;; )
Απο πού προκύπτει αυτή Η ΕΜΦΑΣΗ; Απο την παύλα! Αυτή δημιουργεί μιά πρόταση «κομμένη στα δύο», σάν μαχαιριά! Γκάπ! Κι’ έχεις δυό ξεχωριστά πράγματα να προσέξεις. Εκεί που ξεκινάς το πρώτο κομμάτι και «γέρνει» το νόημα προς την τελευταία λέξη όπως εξήγησα πρίν, ξαφνικά ..πέφτεις στην παύλα! Ώπ! Φρένο!! Δέν μπορεί η παύλα να έχει το νόημα! Άρα... πάμε παρακάτω, αφού ΔΕΝ τέλειωσε η πρόταση, αλλα τώρα, φίλε μου, ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΑΡΧΗ! Το ενδιαφέρον μας αναγεννιέται, είμαστε στην ίδια πρόταση αλλα «νιώθουμε» σάν να ξεκινάμε μιά καινούρια! Ποιό νάναι το νόημά της;; Νά λοιπόν, πώς ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ το δεύτερο κομμάτι, ξεχωριστά!
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 4
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω:
Τάσσος: «Σήμερα ο καπετάνιος θα έβγαινε άλλη μια φορά στα ανοιχτά-για μια τελευταία βόλτα.»
Παραλλαγές:
1. «....στα ανοιχτά, για μιά τελευταία βόλτα»
2. «....στα ανοιχτά-μιά τελευταία βόλτα»
3. «....στα ανοιχτά για μιά τελευταία βόλτα»
Κάτι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ακόμα, για την παύλα: όχι μόνο «σφάζει» την πρόταση σε δύο μέρη, αλλα δίνει έμφαση στο δεύτερο ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ του πρώτου! Τα δύο μέρη της πρότασης, δέν είναι ισοδύναμα! Έχουμε εδώ, μιά ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΖΥΓΑΡΙΑ, στην οποία το πρώτο μέρος «έχει μπατάρει», και το δεύτερο «έχει ανυψωθεί»! Γιατί; Προσέξτε τα δύο μέρη-προτάσεις της ζυγαριάς στην πρόταση του Τάσσου: Το πρώτο μέρος μόνο του, δείχνει ΡΟΥΤΙΝΑ. Το δεύτερο την καταργεί! Ο «πονηρός Τάσσος», αντί να μας πεί αυτό που θέλει στα ίσια, ξεκινάει να μας ξεγελάει, λέγοντας το αντίθετό του, κι’ εκεί που ψαρώνουμε, χράπ! Παύλα, τέλος, ξεχάσαμε το νόημα, γελάει ο Τάσσος, «...μά, σας έλεγα μπούρδες!» μας λέει.. «Σας κοίμιζα, άλλα νομίζατε πως θα πώ, και σάς βγαίνουν τελικά ...τα ανάποδα μέχρι την τελεία!». Γιατί μας παιδεύεις Τάσσο; «Επειδή, θέλω να βγάλω ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ μέσα ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΥΤΙΝΑ! Το αναπάντεχο, μέσα απο το συνηθισμένο! Άν σας έγραφα το αναπάντεχο απο την αρχή, σκέτο, δέν θα είχε ΑΞΙΑ για σάς! Θα σας φαινότανε ...συνηθισμένο κι’ αυτό!!!! Ενώ τώρα, τρώτε σφαλιάρα, κι’ εκει που κοιμόσαστε ΞΥΠΝΑΤΕ ΑΠΟΤΟΜΑ!»
Έχει άδικο ο Τάσσος;
Αυτό δέν είναι άλλωστε, και όλο το νόημα του κειμένου; Το παράξενο, που αναδύεται μέσα απ’ τη ρουτίνα. Και, όντως, τον βλέπουμε να χρησιμοποιεί σε αρκετές προτάσεις του την τεχνική της ζυγαριάς:
«Συνήθως, έπιανε παπούτσια και λάστιχα-πού και πού κανένα κονσερβοκούτι». Βάλτε κόμα αντί της παύλας, και ...κοιμηθήκατε! Με την παύλα, θυμάστε το κονσερβοκούτι, και τονίζεται Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ.
«Κάθε πρωί, ξεκινούσε απο το παλιό λιμάνι της Χίου με όρεξη-ή δίχως αυτήν»
------ Βρέστε το μόνοι σας σάν άσκηση, έφτασα τις 300!
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 5
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω:
Τάσσος:
«Κάθε πρωί, ξεκινούσε απο το παλιό λιμάνι της Χίου με όρεξη-ή δίχως αυτήν»
----------
Την είδατε, τη ζυγαριά στην προηγούμενη πρόταση;
Δέν έχει γέλιο;; Στο πρώτο κομμάτι έχουμε ...ορεξάτο ψαρά!!! Χά-χά-χά-χά!!!!
Πάρτε τώρα και μιά άλλη τέτοια πρόταση:
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τη ζωή που τόσο σκληρά του είχε φερθεί.».
Πού είναι Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ εδώ;
Ψάξτε τη μόνοι σας! Αξίζει! Και διαβάστε παρακάτω ΜΕΤΑ!
( επίτηδες κόβω το κείμενο εδώ, πρίν τις 300 λέξεις, γιατι εδώ ...παίζονται μεγάλα πράγματα, σας προειδοποιώ! Και, κόβω το λαιμό μου, πως την αντίθεση ΔΕΝ θα την βρήτε! )
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 6
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω:
Τάσσος:
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τη ζωή που τόσο σκληρά του είχε φερθεί.».
Πού είναι Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ εδώ;
Δέν το βρήκατε, έτσι; Ήμουνα βέβαιος, μή ντρέπεστε...
Ορίστε λοιπόν:
ΠΡΩΤΟ ΤΜΗΜΑ : τονίζεται η αγάπη ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ : τί τονίζεται; Είπαμε, το νόημα πάντα «γέρνει» προς το τέλος της πρότασης, άρα τονίζεται το «φερθεί», τί φερθεί, «σκληρά»! Τονίζεται ένα «σκληρό φέρσιμο». Τίνος;
«Έχει σημασία, τίνος;», φαντάζομαι θα μας ρωτούσε ο Τάσσος.
Πονηρέ Τάσσο, πού το πάς;; Τί μας λές εδώ, να συγκρίνουμε την αντίθεση ανάμεσα στην αγάπη για τη θάλασσα απο τη μία και σ’ ένα σκληρό φέρσιμο κάποιου τρεχαγύρευε απο την άλλη;; Δέν κολλάει, ρε φίλε! Ξαναδιαβάζουμε, ώπ! ΠΟΙΟΣ είναι ο σκληρός; «Η ΖΩΗ»...
Γιατί δέν μας το λές απ’ την αρχή Τάσσο, και έπρεπε να ψάξουμε μόνοι μας να προσέξουμε τη «ζωή»; ΜΗΠΩΣ, ΗΘΕΛΕΣ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΗ «ΖΩΗ»;
Και ...κοκκινίζει ο Τάσσος! Γίνεται πατζάρι ο Τάσσος!..
Γιατί δέν μας έγραφες Τάσσο «..απο αγάπη για τη θάλασσα – και τη ζωή.», σκέτο;
«Ήθελα να τονίσω το πόσο σκληρά του είχε φερθεί..», λέει ο Τάσσος.
Μπορούσε όμως, αυτό να το πεί στην ...επόμενη πρόταση! Πχ «...για τη θάλασσα-και τη ζωή. Τη ζωή, που τόσο σκληρά του είχε φερθεί..». Γιατί δέν τό ‘κανες έτσι Τάσσο; Άσχημο είναι;
Ναί.. ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟ.
Γιατί;
Γιατι ..είναι άλλη «η ζωή» του Τάσσου, και άλλη «η ζωή» της δικής μου, διορθωμένης πρότασης!
Η ίδια λέξη, με δύο τελείως διαφορετικά νοήματα!!!
Η «ζωή» του Τάσσου, είναι ...ντροπαλή, κρύβεται μέσα στην πρόταση, μας διώχνει μακρυά της το ενδιαφέρον μας!
Η «ζωή» η δικιά μου, ..κάνει μπάμ!! Σάν τη Γιάννα Αγγελοπούλου!
Έχω άδικο;
Ποιά απ’ τις δυό «ζωές», σας αρέσει;
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 6
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω:
Τάσσος:
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τη ζωή που τόσο σκληρά του είχε φερθεί.».
Πού είναι Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ εδώ;
Δέν το βρήκατε, έτσι; Ήμουνα βέβαιος, μή ντρέπεστε...
Ορίστε λοιπόν:
ΠΡΩΤΟ ΤΜΗΜΑ : τονίζεται η αγάπη ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ : τί τονίζεται; Είπαμε, το νόημα πάντα «γέρνει» προς το τέλος της πρότασης, άρα τονίζεται το «φερθεί», τί φερθεί, «σκληρά»! Τονίζεται ένα «σκληρό φέρσιμο». Τίνος;
«Έχει σημασία, τίνος;», φαντάζομαι θα μας ρωτούσε ο Τάσσος.
Πονηρέ Τάσσο, πού το πάς;; Τί μας λές εδώ, να συγκρίνουμε την αντίθεση ανάμεσα στην αγάπη για τη θάλασσα απο τη μία και σ’ ένα σκληρό φέρσιμο κάποιου τρεχαγύρευε απο την άλλη;; Δέν κολλάει, ρε φίλε! Ξαναδιαβάζουμε, ώπ! ΠΟΙΟΣ είναι ο σκληρός; «Η ΖΩΗ»...
Γιατί δέν μας το λές απ’ την αρχή Τάσσο, και έπρεπε να ψάξουμε μόνοι μας να προσέξουμε τη «ζωή»; ΜΗΠΩΣ, ΗΘΕΛΕΣ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΗ «ΖΩΗ»;
Και ...κοκκινίζει ο Τάσσος! Γίνεται πατζάρι ο Τάσσος!..
Γιατί δέν μας έγραφες Τάσσο «..απο αγάπη για τη θάλασσα – και τη ζωή.», σκέτο;
«Ήθελα να τονίσω το πόσο σκληρά του είχε φερθεί..», λέει ο Τάσσος.
Μπορούσε όμως, αυτό να το πεί στην ...επόμενη πρόταση! Πχ «...για τη θάλασσα-και τη ζωή. Τη ζωή, που τόσο σκληρά του είχε φερθεί..». Γιατί δέν τό ‘κανες έτσι Τάσσο; Άσχημο είναι;
Ναί.. ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟ.
Γιατί;
Γιατι ..είναι άλλη «η ζωή» του Τάσσου, και άλλη «η ζωή» της δικής μου, διορθωμένης πρότασης!
Η ίδια λέξη, με δύο τελείως διαφορετικά νοήματα!!!
Η «ζωή» του Τάσσου, είναι ...ντροπαλή, κρύβεται μέσα στην πρόταση, μας διώχνει μακρυά της το ενδιαφέρον μας!
Η «ζωή» η δικιά μου, ..κάνει μπάμ!! Σάν τη Γιάννα Αγγελοπούλου!
Έχω άδικο;
Ποιά απ’ τις δυό «ζωές», σας αρέσει;
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΕΙΔΑΤΕ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ zoros ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΡΥΛ sΤrΙΠsto out of africa...!
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 7
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω:
Τάσσος:
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τη ζωή που τόσο σκληρά του είχε φερθεί.».
kato Patissia :
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τη ζωή. Τη ζωή, που τόσο σκληρά του είχε φερθεί..»
Δυό ζωές, έχει η ..ζωή!
Η δική μου βγαίνει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, η δική του κρύβεται στο περιθώριο. Η δική μου έρχεται εδώ, μπροστά σας, η δική του «αποσύρεται» πίσω, στο σκοτάδι. Η δική μου χορεύει ζεμπέκικο πιάνοντας δύο προτάσεις με απλωμένα τα χέρια της, η δική του έχει γονατίσει σκυφτή, και χτυπάει παλαμάκια για να χορέψουν οι δύο προτάσεις γύρω της!
Το βρήκατε, η αληθινή είναι αυτή του Τάσσου..
«Και τί σημασία έχει αυτό;», θα πείτε..
Έχει σημασία, γιατι δείχνει πως ο Τάσσος ...δέν γράφει στην τύχη!
Όταν ο Τάσσος γράφει «ζωή», ΞΕΡΕΙ για ποιά ζωή μιλάει..
Όταν εγώ γράφω «ζωή», απλώς χρησιμοποιώ μιά λέξη, έχοντας πλήρη ΑΓΝΟΙΑ του νοήματος, και των χαρακτηριστικών της.
Ο Τάσσος, ...ΖΕΙ τη «ζωή» που γράφει, στο κείμενο!
Δένει σωστά τη «ζωή» του στην πρόταση! Η «ζωή» του, ΑΝΑΠΝΕΕΙ στην πρόταση!
Εγώ, γράφω νεκρές λέξεις, χωρίς «ανάσα», χωρίς «συμπεριφορά».. Μιλάω για ΜΗ-ΖΩΝΤΑΝΗ ΖΩΗ.
Εύκολα πράγματα, έτσι;
Τί θα πεί «ζωντανή ζωή»;
Πότε η «ζωντανή ζωή» ΠΑΥΕΙ να είναι «ζωντανή»;
Κάτσε, ρε φίλε!
Τί θα πεί «ζωή», πρώτα απ’ όλα;;;;;
Γιατί μιλάς για «ζωή» Τάσσο, και όχι για «κόσμο»;
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τον κόσμο». Αφήστε τώρα το πόσο σκληρά είχε φερθεί, κλπ. Ο κόσμος, δέν «φέρεται», έτσι;
Ο «κόσμος», είναι ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Το καρτεσιανό, τρισδιάστατο σύμπαν. Γραμμένη έτσι, η πρόταση κάνει μιά γενίκευση, από την ΥΛΙΚΗ «θάλασσα» ΣΤΟΝ ΥΛΙΚΟ «κόσμο», ολόκληρο.. Είναι, ...η «υλιστική εκδοχή» της «ζωής»...
Αλλα η «ζωή» του Τάσσου, ΔΕΝ είναι ο υλικός «κόσμος μας»
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 8
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαναλαμβάνω:
Τάσσος:
«Εκείνος έβγαινε στα ανοιχτά απο αγάπη για τη θάλασσα-και τη ζωή που τόσο σκληρά του είχε φερθεί.».
-----------
«Μα... εννοεί τη ζωή του ψαρά!», θα πείτε. Όχι, εδώ μιλάμε για «αγάπη για τη θάλασσα» απο τη μιά, και ... «αγάπη για τη ζωή» απο την άλλη, στην πρόταση με την παύλα! Μιλάμε για «ζωή» που αγαπιέται! Δέν είναι η ζωή του ψαρά! Η προσωπική του ζωή, μόνο για «αγάπη» δέν είναι, είναι ολοφάνερο αυτό στο κείμενο!
Ποιά είναι αυτή «η ζωή», που αγαπάει ο ψαράς;
Σας ρώτησα στην αρχή, πού βρίσκεται η ΑΝΤΙΘΕΣΗ σ’ αυτή την πρόταση, το θυμάστε; ΑΥΤΟ το ερώτημα σάς αναλύω τόση ώρα!
Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ, είναι ανάμεσα στην «ΑΨΥΧΗ θάλασσα» απο τη μιά μεριά, και στη «ΖΩΝΤΑΝΗ ζωή» απο την άλλη!
Είναι η αντίθεση ανάμεσα στον ΥΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ, και στον ΖΩΝΤΑΝΟ κόσμο!
Η «ζωή» του Τάσσου, είναι ο κόσμος μας, αλλα ένας κόσμος ΜΕ ΨΥΧΗ! ΜΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!
Η «ζωή» του Τάσσου, είναι Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΘΕΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ...
Έναν ΘΕΟ «ντροπαλό», που κρύβεται!
Που, αποσύρεται στο περιθώριο, στο σκοτάδι, που λέει «..κάντε παιχνίδι εσείς! Εμένα, μή μου δίνετε σημασία...»
Το κείμενο του Τάσσου, είναι ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ κείμενο...
Έχει μιά συγκεκριμμένη ΚΟΣΜΟ-ΘΕΩΡΙΑ πίσω του!
Δέν έχουμε να κάνουμε εδώ, με έναν άνθρωπο που χάνεται απλώς, σε μιά απέραντη, υλική θάλασσα!
Άν πιστέψατε κάτι τέτοιο για νόημα του κειμένου, φοβάμαι πως ...ο Τάσσος σάς ξεγέλασε!
Τον «απέσυρε» τον ΘΕΟ του, τον έκρυψε τόσο καλά, που δέν τον προσέξατε...
------ Πήγε 5 η ώρα. Ξέρω, έχετε απογοητευτεί. Νιώθετε ότι πάω να σας κάνω ...κήρυγμα κατηχητικού πάλι! «Τί ΨΩΝΙΟ !», φαντάζομαι θα λέτε για μένα, «..παντού θεούς βλέπει, έχει χάσει την ικανότητα να παίρνει μιά απλή ευχαρίστηση απο ένα απλό κείμενο!... Φανατικός, για λύπηση.. Τί τον διαβάζουμε, αφού σίγουρα εκεί θα το πήγαινε το πράγμα!»
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
Χαρυ δεν εισαι μόνο reloaded αλλά και recharged και repossessed. Τον πάω τον θυμό σου και από τότε που σε διαβάζω μείωσα τα Προζακ. Να μείωνες μωρε και συ λίγο τις ανακρίβειες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ 9
ΑπάντησηΔιαγραφήΆν συνεχίζετε την ανάγνωση, για να σας ευχαριστήσω θα προσπαθήσω να κάνω την ανάλυση πιό ενδιαφέρουσα : δέν θα σας ταλαιπωρήσω άλλο με τη σύνταξη, τις παύλες κλπ.. Αυτά, τα χρησιμοποίησα για ΝΑ ΞΕΤΡΥΠΩΣΩ τον Θεό, μέσα στο κείμενο.
Απο εδώ και πέρα, το πράγμα μοιάζει να είναι πιό εύκολο..
Πρώτα όμως, μιά μικρή παρένθεση, γιατί νομίζω σας χρωστάω απο παλιά κάτι:
Θυμάστε;
Τάσσος: «Σήμερα ο καπετάνιος θα έβγαινε άλλη μια φορά στα ανοιχτά-για μια τελευταία βόλτα.»
Παραλλαγές:
1. «....στα ανοιχτά, για μιά τελευταία βόλτα»
2. «....στα ανοιχτά-μιά τελευταία βόλτα»
3. «....στα ανοιχτά για μιά τελευταία βόλτα»
Σας χρωστάω μιά ανάλυση της παραλλαγής 2!
Στα γρήγορα λοιπόν, εδώ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΥΛΑ, αλλα λείπει το «για»! Είναι απαραίτητο; Βέβαια! Το «για» δείχνει πως ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΧΕΙ ΣΚΟΠΟ. Χωρίς το «για», θα μπορούσε να είναι ένα ταξίδι που άρχισε σάν όλα τα άλλα, και τυχαία κατέληξε να είναι το τελευταίο. Πχ, πάνω απ’ το πτώμα του νεαρού με το μηχανάκι, ο δημοσιογράφος λέει στο ρεπορτάζ «..ξεκίνησε στις 8 για τη Βούλα-η τελευταία βόλτα του». Ατύχημα!. «..ξεκίνησε στις 8 για τη Βούλα-για την τελευταία βόλτα του». Αυτοκτονία!
Συμπέρασμα: σας ανέλυσα και τις 3 παραλλαγές στην πρόταση του Τάσσου, και φάνηκε ότι και οι 3 παραλλαγές είναι «άσχετες» με το ΝΟΗΜΑ του κειμένου!
Αντίθετα, η πρόταση του Τάσσου, είναι Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ !
Ο Τάσσος, δέν γράφει «στο βρόντο»! Δέν γράφει απρόσεκτα! Κάθε του πρόταση είναι ΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗ. Κάθε του λέξη, είναι «ζωντανή»!...
Μπορείτε να κάνετε τις ίδιες δοκιμές κι’ εσείς, σε οποιαδήποτε πρότασή του: ΟΛΕΣ, είναι «τέτοιου τύπου», σάν αυτή που σας ανέλυσα...
Και νά, που το «περίπτερο» έγινε «πυραμίδα» στα μάτια μου, με τον Θεό-φαραώ κρυμμένο μέσα!...
------- 6 πμ.. Εγκαταλείπω. Θα συνεχίσω αύριο, ανάλογα και με τις αντιδράσεις σας. Άν με θεωρείτε ανόητο, συγνώμη που σας ζάλισα!
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
Kαλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα είναιμία δύσκολη μέρα.
Τάσο δεν έχεις παράπονο - αξιώθηκες 145 σχόλια και μαμούθ λογοτεχνική ανάλυση-σήριαλ από τα Κάτω Πατήσια. Ούτε ο Ελύτης να ήσουνα!
(Κανονικά έπρεπε να την κόψω - ο κανόνας των 3 σχολίων, κλπ. Αλλά είχε ενδιαφέρον...)
imak έτσι γράφαμε εμείς οι παλιοί τις Σκανδιναυικές χώρες...
ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ :
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΙΦΟ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ
@ Τάσσος Παπαδάκης :
Μή σε εκπλήσσει Τάσσο η εντρύφησή μου στο κείμενό σου. Όταν ένα κείμενο είναι καλοδουλεμένο, και δομημένο σωστά, «σε καλεί» απο μόνο του να το προσέξεις. Είναι σάν την όμορφη κοπέλλα μέσα στο τσούρμο..
Χαίρομαι που δέν βρήκες την ανάλυσή μου ανόητη.
Γιατι φοβάμαι πως επειδή αγνοώ πλήρως τις τεχνικές της λογοτεχνίας, μπορεί να μοιάζω σε κάποιον πιό ειδικό σάν πρωτάκι του Δημοτικού που επιχειρεί να λύσει Διαφορική εξίσωση κάνοντας ακροβατικά με τις 4 πράξεις της αριθμητικής, τις μόνες που ξέρει!
Τέλος πάντων όμως. Η ανάλυση, σου υπενθυμίζω πως ...δέν τελείωσε! Επομένως, ούτε εγώ θά ΄θελα να μου κάνεις κριτική της αυτή τη στιγμή. Όταν και άν την ολοκληρώσω, τότε νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να μιλήσεις.
Θέλω λοιπόν να σε πληροφορήσω, πως την ανάλυση ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΣΗΜΕΡΑ, σε μιά άλλη καφετέρια, απο τις 3μμ μέχρι τώρα. Κάλυψα και τις 2 τελευταίες παραγράφους, που όπως έχω αναφέρει χθές το βράδυ ΔΕΝ τις είχα καλύψει ακόμα.
Νομίζω πως ...ΕΧΩ ΛΥΣΕΙ ΤΟΝ ΓΡΙΦΟ που μας έβαλες, πλέον.. Κάθε πρόταση, και κάθε λέξη, μπορώ να ισχυριστώ πως ξέρω ποιό νόημα έχει, όπως και ποιό είναι το νόημα όλης της ιστορίας, και το τέλος της.
Δέν ξέρω όμως άν θα ήθελες εσύ, ή ο κ.Δήμου, να συνεχίσω. Το λέω αυτό, γιατι ήδη έχω γράψει πολλά σχόλια, και για να ολοκληρώσω το θέμα θέλω ...άλλα τόσα περίπου. Χοντρά-χοντρά, χρειάζομαι 8 «300άρια σχόλια», ένα για κάθε σου παράγραφο. Η 4η και η 5η είναι πιό μεγάλες, αλλα κάποιες απο τις άλλες είναι πιό μικρές. Τα έχω γραμμένα όλα σ’ ένα μπλόκ.
Άν θέλετε να συνεχίσω, δώστε μου το οκ.
Θα μπορούσα επίσης, άν θέλετε, να σας στείλω πχ μόνο την 1η, και άν σας ενδιαφέρει, μου ζητάτε και τις άλλες μετά, ή όχι..
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΙΦΟ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΡΩΤΗΜΑ ΣΤΟΝ ΓΑΤΟ
@ΝΔ :
κύριε Δήμου, συμφωνείτε με τον Τάσσο;
Να συνεχίσω;
ΕΠΕΙΓΟΝ :
Μόλις μου τηλεφώνησαν να πάω στην καφετέρια για σκάκι.
Άν συμφωνείτε κύριε Δήμου, απλώς θα σας καθυστερήσω για μιά-δυό ώρες ακόμα, αλλα θα στείλω την ανάλυση του «γρίφου» απόψε, οπωσδήποτε...
Προς το παρόν, ...γειά σας!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΙΦΟ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΟΝ ΓΑΤΟ
@ΝΔ
Κύριε Δήμου, συγνώμη.
Μπλέξαμε με το σκάκι, και άργησα να γυρίσω στο σπίτι.
Δυστυχώς, πρέπει να πέσω για ύπνο..
Αύριο, έχω πάλι ξύπνημα στις 8 για δουλειά, και δέν αντέχω δεύτερο συνεχόμενο ξενύχτι..
Θα προσπαθήσω να σας στείλω τη συνέχεια της ανάλυσης, άν και όποτε μπορέσω. Γιατι δυστυχώς, κάνω και 2η δουλειά, το απόγευμα...
Καληνύχτα, και ελπίζω να με συγχωρείτε, εσείς και ο Τάσσος...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο κείμενο Τάσσο, λιτό, από αυτά που λένε πολλά χωρίς να το προσπαθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, είχα πάει στο μαγαζί του πατέρα μου, είναι κομμωτής (γυναικών κυρίως). Και την ώρα που με έλουζε με τα μαλακά του χέρια, και μου έκανε μασάζ στο κεφάλι, σκεφτόμουν τι τυχερή που είμαι, που όταν θα σκέφτομαι κάποτε τον πατέρα μου, δεν θα τον θυμάμαι σαν έναν αυστηρό πάτερ-φαμίλια, αλλά σαν τον άνθρωπο με τα βελούδινα δάχτυλα που περίμενα πως και πως να ανέβουμε στο παταράκι και να κάτσω στο λουτήρα, για να με περιποιηθεί. Και σκεφτόμουν πως την απώλεια συνήθως οι άνθρωποι τη νιώθουμε από τα μικρά και όχι τα μεγάλα πράγματα... Οταν φύγει ο πατέρας μου, και αν φύγει πριν από μένα, δεν θα έχω χάσει απλώς τον πατέρα μου, αλλά τον άνθρωπο που με περιποιούνταν και μου ξύπνησε την ανάγκη (έστω κι αργά, τέτοιο αγρίμι που ήμουν πριν) να καλλωπίζομαι και να χτενίζομαι και να κάνω τα πράγματα που υποτίθεται πως περιμένει κανείς να κάνει μια γυναίκα... Και πως να το πεις αυτό χωρίς να παρεξηγηθείς; Νομίζω πως όταν φύγει ο πατέρας μου από τη ζωή, αν φύγει πριν από μένα, δεν θα ξαναπάω σε κομμωτήριο μέχρι να πεθάνω...
Αυτά σκεφτόμουν σήμερα και ρώτησα τον Μπιλ (ο πατέρας μου είναι αυτός), που είναι 60 ετών, αλλά μοιάζει 45, αν σκέφτεται ποτέ τα γηρατειά που βρίσκονται σχεδόν προ των πυλών, και το γεγονός ότι κάποια στιγμή όλο αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή, θα τερματίσει... Ο Μπιλ είναι λακωνικός άνθρωπος. Πρώτον, γιατί δεν τα πάει καθόλου καλά με τον προφορικό λόγο. Και δεύτερον, γιατί ακόμη κι αν τα πήγαινε καλύτερα με τις λέξεις, πάλι λίγα θα έλεγε... Με κοίταξε με πολύ σταθερό βλέμμα και είπε "όχι, καθόλου, δεν με αφορά αυτό το πράγμα, νιώθω γερός και δυνατός, δεν τον αισθάνομαι το φόβο του θανάτου ακόμη". Και κείνη ακριβώς την ώρα αναρωτήθηκα μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα. Σκέφτηκα ότι η υγιής αντίδραση του πατέρα έρχεται, φυσικά, σε αντιδιαστολή με την αντίδραση της κόρης, που από 10 χρονών τον σκέφτεται το ρημαδοθάνατο και την απώλεια. Τόσο, που να προσπαθεί μια ζωή να προλάβει το χρόνο.
Και μετά ησύχασα.
Και πολύ αργότερα, πριν από περίπου μία ώρα, διάβασα το κείμενό σου Tasso, και τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά που πέρασαν από τη σκέψη μου νωρίς σήμερα το απόγευμα που έβαφα τα μαλλιά μου κόκκινα. Και έκανα εικόνα, το γέρο και τη θάλασσα, το καϊκι μέσα στο κύμα, και κατέληξα ότι η μοναξιά αυτή που νιώθει ο ήρωας της ιστορίας σου, δεν πιστεύω πως είναι η μοναξιά της ηλικίας. Αλλά η μοναξιά συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων, που βαθιά μέσα τους είναι πάντα μοναχικοί, κι ας μην φαίνεται αυτό ξεκάθαρα στους γύρω. Είναι μερικές ψυχές που ορθώνουν σημαία από νωρίς, σημαία μοναξιάς σε νησί σαν αυτό του Ροβινσώνα Κρούσου, μέσα σε έναν ωκεανό από θόρυβο που δεν τις ακουμπάει. Και είτε πονούν σιωπηλά, είτε κλαίνε βουβά, είτε κραυγάζουν τον πόνο τους, η μοναξιά αυτή τους ορίζει από την αρχή της πορείας μέχρι το τέλος. Και κάνε λογαριασμό τώρα, που σταματάει η λογική, που αρχίζει ο πόνος, και πως μπαλαντζάρει αυτή η ψυχή, παλεύοντας στο ενδιάμεσο...
Καλή συνέχεια Tasso. Ελπίζω ο Γάτος να ζητήσει εκ νέου συμμετοχές και να ξαναδιαβάσω κείμενά σου. Δεν έχω χρόνο να μπαίνω σε άλλα blog, και το δικό μου το έχω εγκαταλείψει εδώ και καιρό, σαν ξεχασμένο εραστή από τα παλιά το μεταχειρίζομαι, αλλά μια και η παρέα που έχει μαζευτεί εδώ, με προεξάρχοντα τον αγαπημένο οικοδεσπότη, είναι ιδιαίτερη και σπάνια, χωρίς παράπονα και γκρίνια αφιερώνω το λίγο χρόνο που έχω πλέον σε αυτό κι άλλο κανένα...
Ελπίζω λοιπόν ο Γάτος να γυρίσει από τη Σκανδιναυία αγαπησιάρης και φρεσκαδούρα, περισσότερο από πριν, και αν το παρόν τον έχει κουράσει, και θέλει απλώς να το αλλάξει, γιατί πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει, το καινούριο που θα το αντικαταστήσει να είναι όσο φιλόξενο είναι τούτο δω το blog, αλλά και το προηγούμενο.
Οχι τίποτε άλλο, έρχεται και φθινόπωρο, και μετά χειμώνας, καιρός για περισυλλογή, ενδοσκόπηση και τα τοιαύτα. Εγώ προσωπικά μπορεί να σκόρπισα, όπως κάνω κάθε καλοκαίρι, αλλά τώρα γρασάρω τη μηχανή, ελπίζω να υπάρχει και η κατάλληλη πίστα να την τρέξω οσονούπω. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους, εννοείται...
Χαιρετώ!
ΦΙΜΩΜΕΝΗ ΣΙΩΠΗ 1
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα ένα λάθος προχτές την Πέμπτη αργά τη νύχτα, και θέλω εδώ να επανορθώσω.
Αναφέρομαι στο σχόλιό μου των 1:30 με τίτλο «ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΙΦΟ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ-ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΟΝ ΓΑΤΟ».
Έκανα το εξής:
Γύρισα απο το σκάκι πρίν τα μεσάνυχτα, οπότε είχα χρόνο για να στείλω τη συνέχεια της ανάλυσης του Γρίφου, άν το επέτρεπε ο κ.ΝΔ.
Βέβαια, ήτανε προφανές απο τη φράση του Τάσσου στις 9:30 ότι «..Φαντάζομαι πως και ο ΝΔ θα συμφωνεί-μάλλον», πως ..ο κ. ΝΔ δέν συμφωνούσε ( σύμφωνα και με την ερμηνεία της παύλας στη φράση του Τάσσου, όπως την εξήγησα στα 9 ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ που προηγήθηκαν.. ).
Δέν μπορώ να ξέρω την αιτία της ασυμφωνίας του, αλλα περίμενα παρά ταύτα ως τις 1:30, ώστε να έχω βεβαιότητα γι’ αυτή αντί για υποψία. Όντως λοιπόν, ως εκείνη την ώρα ο κ.ΝΔ έμεινε σιωπηλός, πράγμα που σημαίνει πως δέν έχω την άδειά του να συνεχίσω.
Σκέφτηκα πως η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ του Γρίφου, μάλλον θα τον ενοχλούσε, δέν θα ήθελε να μπλέξει με τέτοιες ιστορίες. Άν πχ κάποιος άλλος ( ακόμα και ο Τάσσος! ) μου έκανε κριτική και άρχιζε ένας «θεολογικός διάλογος» ανάμεσα σε έναν Χ.Ο. απο την μιά ( εμένα ) και έναν δέν ξέρω τί ( ! ) απο την άλλη, περί Θεού και Γραφών, στο μπλόγκ ...ενός ΣΥΝΕΠΟΥΣ «άθεου», αυτό ...βεβαίως και θα ήταν ενοχλητικό, όχι μόνο στον κ.ΝΔ αλλα σε οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο. ( «Άν θέλετε να τσακωθείτε για τον Θεό σας, τραβάτε αλλού!!! Εδώ δέν είναι το κατάλληλο γήπεδο, και είναι αισχρό να μήν το σέβεστε ως τέτοιο..» )
Ήμουνα υποχρεωμένος ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΩ τη σιωπή του, επομένως.. Ταυτόχρονα όμως, η σιωπή του θα μπορούσε να ερμηνευτεί απο οποιονδήποτε σάν ΦΟΒΟΣ μπροστά στην επικείμενη αποκάλυψη ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ για το κείμενο του Τάσσου...
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ-
ΦΙΜΩΜΕΝΗ ΣΙΩΠΗ 2
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ «ερμηνεία» της σιωπής του κ.ΝΔ ως ΦΟΒΟΣ, θα έβγαινε απο το γεγονός ότι το ερώτημά μου σ’ αυτόν ( «να συνεχίσω;») μοιάζει και ως ΠΡΟΚΛΗΣΗ, την οποία με τη σιωπή του προτιμάει να αποφύγει. Έτσι, εγώ βγαίνω «νικητής» στη μονομαχία αυτή, κι’ εκείνος «ντροπιασμένος» αφού υποχώρησε και δέν αγωνίστηκε!
Αλλά... τον κ.ΝΔ τον σέβομαι. Δέν θέλω να τον στριμώξω, και ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΘΕΣΩ, όπως προκάλεσα τον «harry reloaded»! «Έλα μωρέ, τον καημένο τον γεροντάκο...», είπα μέσα μου, «..άστονε ήσυχο. Ας μείνει με τον φόβο του, αλλα ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ. Γιατί να πάς εσύ τώρα να του επιβάλλεις την αλήθεια, και να του καταστρέψεις τις πεποιθήσεις μιάς ζωής; Άστονε να φύγει, συνεπής με το έργο του τουλάχιστον..».
Έτσι, έγραψα το σχόλιο για την «ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΟΝ ΓΑΤΟ», στο οποίο σας είπα ψέμματα ώστε να φανεί πως ΕΓΩ ήμουν η αιτία της διακοπής της ανάλυσης του γρίφου, και όχι ο κ.ΝΔ: τάχα δηλαδή, άργησα στο σκάκι και την άλλη μέρα δέν είχα χρόνο, και... χαίρεται! Δέν θα με ξαναβρίσκατε στο διαδίκτυο πλέον..
Ο «προσεκτικός» αναγνώστης βέβαια, θα είχε εντοπίσει τη σιωπή του κ.ΝΔ ανάμεσα στα δύο σχόλιά μου προς «..ΤΟΝ ΓΑΤΟ», αλλα οι πολλοί και απρόσεκτοι θα λέγανε πως εγώ πουλάω μούσια ότι τάχα ερμήνευσα τον γρίφο, και την κρίσιμη στιγμή χρησιμοποίησα το σκάκι και ...την έκανα αλα-Γαλλικά! Έτσι, απο νικητής βγαίνω χαμένος στη μονομαχία, και η αξιοπρέπεια του κ.ΝΔ δέν κλονίζεται για τους πολλούς. Για τους δέ ελάχιστους και προσεκτικούς, υπάρχει η αγάπη για τον κ.ΝΔ και η ΓΝΩΣΗ της προσφοράς και του έργου του, οπότε δέν τίθεται κάν ζήτημα αξιοπρέπειάς του επειδή αρνήθηκε μιά μονομαχία στο Ίντερνετ..
Την Παρασκευή όμως, είδα πιό καθαρά τη ΣΙΩΠΗ του κ.ΝΔ, και κατάλαβα πόσο ΣΦΑΛΜΑ ήταν η στάση μου...
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ «μιλάει», κι’ εγώ ...την ΦΙΜΩΣΑ !!!!
_ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ -
ΦΙΜΩΜΕΝΗ ΣΙΩΠΗ 3
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο λάθος μου, οφείλεται στο ότι «έβλεπα» τον κ.ΝΔ να είναι ...ΠΙΣΩ ΜΟΥ, στην «πορεία μας προς τον Θεό»! Όμως, ένα απο τα συμπεράσματα του ΓΡΙΦΟΥ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ, είναι πως
------ «ο ΑΘΕΟΣ, είναι ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ στον Θεό, απο τον ΠΙΣΤΟ»!
Επομένως, όφειλα να ΑΚΟΥΣΩ ΤΗ ΣΙΩΠΗ του κ.ΝΔ, γιατι προέρχεται απο έναν άνθρωπο που βρίσκεται ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ στη «ζωή», και ξέρει πράγματα που εγώ αγνοώ, εδώ που βρίσκομαι..
Παρένθεση : για να μή φρίξει η Εκκλησία, ή οποιοσδήποτε άλλος με όσα γράφω, θέλω να πώ ότι ΑΓΝΟΩ άν αυτή η πρόταση του «γρίφου» είναι σύμφωνη με την Ορθόδοξη Πίστη ή όχι! Όμως, ΕΓΩ, σάν άνθρωπος, την ασπάζομαι! Και ΔΕΝ την βλέπω αντίθετη με την «δική μου Ορθοδοξία», δηλαδή το κακέκτυπο της πραγματικής Ορθόδοξης πίστης, το γεμάτο λάθη, που έχω μέσα μου ως «πίστη μου».
Κλείνει η παρένθεση.
Υπάρχει βέβαια και ο προβληματισμός μου για το ΑΝ εγώ έχω την ικανότητα που χρειάζεται για να μπορέσω «να ακούσω τη σιωπή» του κ.ΝΔ. Εδώ, θέλω να πώ ότι έχω ήδη μιά εμπειρία απο τέτοιες «σιωπές», είμαι σχεδόν ...παντρεμένος μ’ αυτές, γιατι συνέχεια πάνω τους σπάω τα μούτρα μου, κι’ αυτή εδώ είναι μιά ακόμα φορά που παθαίνω το ίδιο.
Όμως, άσχετα με το άν μπορώ «να ακούσω», ...πρέπει τουλάχιστον ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ! Να της βγάλω το φίμωτρο που της έβαλα!...
Αυτό κάνω τώρα λοιπόν.
Χρρρράαααατς!
Ορίστε, η ΣΙΩΠΗ, είναι απο τώρα ΕΛΕΥΘΕΡΗ να ακουστεί!
.............
Και τώρα;
Τί κάνουμε τώρα;
Προτείνω να την αφήσουμε να μιλάει στην ησυχία της, και ελάτε εδώ, να πούμε μερικά ακόμα δικά μας, στο τελευταίο σχόλιό μου, που ακολουθεί..
- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ -
ΦΙΜΩΜΕΝΗ ΣΙΩΠΗ 4
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, ένα δεύτερο ΣΦΑΛΜΑ που έκανα την Πέμπτη, σκέφτομαι πως είναι οι τίτλοι στα σχόλια μου, προς «..ΤΟΝ ΓΑΤΟ», και όχι προς «..ΤΟΝ κ.ΝΔ». Ομολογώ, ότι βιάστηκα και το έκανα για να κάνω πιό «κινηματογραφικούς» τους τίτλους, αλλα και ότι ...με παρέσυρε το ύφος της Aphrodite που μιλάει για «Γάτο» συνέχεια!
Όμως, η Aphrodite κάνει καλά και μιλάει στον «Γάτο» του κ.ΝΔ, επειδή προφανώς ..έχει την άδεια του κ.ΝΔ, για να απευθύνεται στον γάτο του!
Εγώ, είμαι ΞΕΝΟΣ στο blog, και δέν έχω πάρει καμμία άδεια να απευθυνθώ ούτε στον «ΓΑΤΟ», ούτε σε οποιονδήποτε άλλο φίλο του κ.ΝΔ !! Το ότι ο κ.ΝΔ μου δείχνει τον γάτο του στο blog, δέν σημαίνει πως μου δίνει και το δικαίωμα ...να τον χαϊδέψω!! Εγώ, δικαίωμα έχω να επικοινωνήσω μόνο με τον κ.ΝΔ, και με κανέναν άλλο σχετικό με την προσωπική του ζωή!
Τώρα, ο κ.ΝΔ έχει τραβήξει ενοχλημένος φαντάζομαι, τον γάτο του πίσω, μακρυά «απ’ τη μολυσμένη μου ιντερνετική χερούκλα!.», και βέβαια ο γάτος ...δέν μου μιλάει! Με ΚΟΙΤΑΖΕΙ απλώς, και νάτος, τώρα γυρίζει κι’αλλού το κεφάλι του. Ποιός φταίει, γι’ αυτή την έλλειψη επικοινωνίας; Προφανώς εγώ!
Λοιπόν, σας ζητάω συγνώμη κ.ΝΔ για την απρέπειά μου προς τον γάτο σας.
Και τώρα, μάγκες, μου ήρθε και μιά ιδέα!
Τόση ώρα σας μιλάω, σας μιλάω, και ...δέν μπορούμε να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ του κ.ΝΔ !
Δέν είναι προφανές; Για να ακούσουμε τη σιωπή, πρέπει ...να σωπάσουμε πρώτα εμείς! Δηλαδή εγώ, γιατι εσείς απλώς ακούτε σιωπηλοί τόση ώρα, και ο μόνος που μιλάει είμαι εγώ!
Λοιπόν, σωπαίνω!
Σσσσσσσσσ.....
Σσσ...
σ.
.
Αχ αυτός ο κουρασμένος καπετάνιος που ξεκίνησε για την τελευταία του απόδραση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσε βέβαια να τον είχε αποδράσει η ΖΩΗ νωρίτερα ... αλλά βλέπετε εκείνη ΚΑΙ σε αυτό είναι ανώτερη, αρχόντισσα, μεγαλόψυχη ... δεν έχει ΠΟΤΕ τάσεις εκδίκησης!
Η πράξη του θα ήταν πράγματι γενναία, θα ήταν μιας άλλης τάξης μεγέθους εαν γινόταν για τους σωστούς λόγους. Εαν ήταν η απόδραση ενός Λιαντίνη για παράδειγμα!
Πόση μεγάλη διαφορά έχουν οι πράξεις όταν συνυπολογίσει κανείς και τους λόγους ... Αλλά θα ήταν υπερβολικό να απαιτούμε απο τους εαυτούς να είμαστε όλοι τόσο μεγάλοι ...
Και καπετανέοι που είμαστε χωρίς ψάρια πολύ μας.
Κάτω Πατήσια,
ΑπάντησηΔιαγραφήούτε ο Ντοστογιέφσκι μαζί με τον Κάφκα δεν θα μπορούσαν να γράψουν την "Φιμωμένη Σιωπή".
mirage δεν υπάρχουν "σωστοί λόγοι" για μια απόδραση τύπου Λιαντίνη.
Μόνο ένας δειλός ή ψυχοπαθής θα αφήσει το έργο μιας ολοκληρής ζωής μισό.
Η ζωή είναι πιο σκληρή και δύσκολη απο τον θάνατο της στιγμής.
Θέλει παλληκαριά για να αντιμετωπίσεις τα εμπόδια της ζωής κι αυτή του Λαντίνη ήταν πλαστελίνη σε σχέση με πολλών άλλων μη προνομιούχων που είναι γρανίτης.
Παπαδάκη εγω άλλα κατάλαβα απο το κείμενο που έγραψες ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα αν ο Καπετάνιος ξεκίνησε για την πιο αργή τελευταία βόλτα του για να κάμει ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή και όχι για μια αυτοθέλητη απόδραση, να με συγχωρέσεις ... τα κείμενα βλέπεις την έχουν αυτήν την ιδιότητα ... ο καθένας μπορεί να τα ερμηνεύει όπως τα κατανοεί ...
Τότε τα ίδια λέμε ... μάλον εγω δεν έγινα κατανοητός ... ως συνήθως. Ναι στην ζωή ό,τι και όσα ψάρια και αν πιάσουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην είσαι όμως απόλυτος. Η αυτοκτονία μπορεί να είναι μια γενναία πράξη αρκεί να γίνεται ως κατάφαση στην ζωή και όχι ως "απόδραση" απο αυτήν. Εαν θέλεις διάβασε κάποια κείμενα του Λιαντίνη και ίσως καταλάβεις τι θέλω να πω.
Mirage said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η αυτοκτονία μπορεί να είναι μια γενναία πράξη αρκεί να γίνεται ως κατάφαση στην ζωή και όχι ως "απόδραση" απο αυτήν."
Πως είναι δυνατόν το πρώιμο κόψιμο της ζωής να είναι κατάφαση στην ζωή;
Ποιόν θάνατο ο Λιαντίνης νίκησε όταν ο Θάνατος είναι παντοδύναμος και πάντα θα πάρει αυτό που του ανήκει. Στην ώρα του ή πριν απο την ώρα του ή ακόμα και μετά.
Αγαπητέ Mirage,
το σε "νίκησα θάνατε" του Λιαντίνη και "το θα γίνει το δικό μου με τον θάνατό μου", ακούγεται σαν τα καμώματα ενός μικρού παιδιού που δεν ξέρει τι θέλει. Πεινάς; "Οχι".
Δεν πεινάς; "Οχι".
Πάντα όχι χωρίς να μπορεί να ξεχωρίζει τα αισθήματά του πείσματος με την ανύπαρκτη λογική του.
Ο Λιαντίνης ποτέ δεν θα να πάρει τα πρωτεία στην αλαζονεία απο τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Νέρων που ακούγοντας απο τον πιστό του σκλάβο ότι έρχονταν οι πρωταιριανοί να τον στραγγαλίσουν, πριν αυτοκτονήσει χτύπησε άγαρμπα για μια ακόμη φορά τις χορδές της λύρας του φωνάζοντας "Ω ΚΟΣΜΕ ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ"
Αυτή είναι αλαζονεία, αφήνει και μάρτυρες στην τελευταία της στιγμή να αποθανατίσουν για πάντα τα τελευταία λόγια του Υπερεγωιστή.
Δεν έχεις διαβάσει Λιαντίνη (ή αν τον διάβασες δεν τον κατάλαβες) και αυτό φαίνεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ εδω να σου εξηγήσω γιατί το έκανε και πως εννοούσε την νική του πάνω στον θάνατο. Διάβασέ τον να καταλάβεις ...
Ένα μόνο χαρακτηριστικό θα σου πω: Συχαινόταν να περιφέρουν το πτώμα του οι συν-άνθρωποι και να μοιρολογούν πάνω από ένα πεθαμένο (αλλά κάποτε ζωντανό κορμί). Δεν ήθελε να εξευτελίσει τον Λιαντίνη αλλά και τον άνθρωπο γενικότερα με το να δώσει δικαίωμα να τον περιφέρουν νεκρό.
Για να τον κατανοήσεις πρέπει να τον διαβάσεις και να προσπαθήσεις να βγείς απο τα παπούτσια ΣΟΥ !!!