Αναγνώστης που μετράει, μου έγραψε ότι αύριο, 17 Μαΐου, το blog κλείνει 500 ημέρες παρουσίας. (Ελπίζω να μέτρησε σωστά).
Επειδή δεν ξέρω αν θα τα χιλιάσουμε, είπα να το γιορτάσουμε.
O Don σκέφθηκε κάτι: ένα διαγωνισμό με αναδρομή στο παρελθόν.
Το ερώτημα: Ποιο post σας έχει μείνει στην μνήμη; Ποιο είναι το αγαπημένο σας – και γιατί;
Παίζουν όλα τα post, όλων των blogs. Συνολικά είναι 343. (nikosdimou: 119, doncat: 192, doncat2: 16, mobile: 11, satanaki: 5).
Όσοι θέλουν να φρεσκάρουν την μνήμη τους, δεν έχουν παρά να κάνουν κλικ στην δεξιά στήλη όπου και τα αρχεία όλων των blogs. Είναι ενδιαφέρον να κάνετε μία αναδρομή. Οι καινούργιοι θα ανακαλύψουν πολύ ενδιαφέρον υλικό (που παραμένει επίκαιρο) οι παλιοί θα απορήσουν για το πόσα πράγματα έχουμε γράψει εδώ. Κι εγώ ο ίδιος μένω συχνά έκπληκτος διαβάζοντας παλιά post.
Τι κρίνουμε; Θέμα, κείμενο, εικόνες, αλλά και τα σχόλια που προκάλεσε – όλη την ατμόσφαιρα.
Οι σύντομες απαντήσεις (μέχρι 200 λέξεις) θα δημοσιεύονται αμέσως ως σχόλια. Γίνονται δεκτές για τρεις μέρες. Αποτελέσματα: στις 20 Μαΐου. Η κριτική επιτροπή αποτελείται από Don, Satanaki, Gnaki, Al και Taki. Αλλά θα ληφθούν υπόψη και οι γνώμες των άλλων σχολιαστών.
Βραβεία; Προϊόντα του κήπου μας. Οι τρείς πρώτοι θα πάρουν από ένα βιβλίο του Ν. Δ. με αφιέρωση (αν την θέλουν). Για να διατηρηθεί η ανωνυμία, το βιβλίο θα ταχυδρομηθεί σε όποια διεύθυνση υποδείξουν.
Υ. Γ. Αν δεν σας άρεσε ιδιαίτερα κάποιο post – μπορείτε να παίξετε και «το ανάποδο». Να μας πείτε ποιο και γιατί.
Στην μέση το Γκνάκι αναλογίζεται τις ευθύνες του ως κριτού ενώ κάτω το Τάκι ψάχνει για παλιά post.
Πολλές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις. Ακολούθησα ένα απλό τρόπο για να βρω τι ακριβώς θυμάμε, έψαξα τον καταλογο τον post και από τους τίτλους προσπαθησα να βρω αν θυμάμε τι ακριβώς έλεγαν. Μερικά δεν μου θύμιζαν τίποτα (τα έχω διαβάσει όλα)χρειάστηκε να ανοίξω μερικά για να δω τι ακριβώς έλεγαν. Ξεχώρισα δύο που θυμάμε πολύ καλά το ένα είναι "¨οταν κτυπάει ο κεραυνός" που αναφερεται σε κτυπήματα απο αρώστιες και ήταν αφιερωμένο σε δύο γλυκιές κυρίες την Αλεξανδρα και την Παράγραφο. Ακόμα θυμάμε το πρόσωπο και τα μάτια της Αλεξάνδρας. Η Παράγραφος ευτυχώς είναι καλά και εύχομαι να γυρίσει με καλά νέα για την κόρη της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δεύτερο είναι "Ο άσπρος Ελέφαντας" που αναφέρεται σε άτομα που τα θεωρούμε πολύ σπουδαία και τελικά είναι μιδαμινά. Οι υποψήφιοι πολλοί, για πολλούς απο αυτούς συμφωνούσα και για ορισμένςου διαφωνούσα και διαφωνώ.
ΝΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή φάση ο διαγωνισμός.
Αντε, και στις χίλιες ημέρες με το καλό
Ερώτηση:
Μπορούμε να επιλέξουμε ΜΟΝΟ ένα post;
(γιατί με ένα πρόχειρο υπολογισμό βρίσκω τουλάχιστον 15 posts που μου άρεσαν)
Με τις γατες εχεις άχτι
ΑπάντησηΔιαγραφήμα κεσατια στο γκεζάχτι
θεμα απο το αρχειον
με αρνητικο ρεκορ σχολίων...
Τα πιο δημοφιλη θεματα ηταν σαφως το Μακεδονικο & ο Παρασκευαιδης.
harry agori mou exeis ginei h attraction tou doncat. Keep up the good work
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείτε να γράψετε για όσα ποστ θέλετε - με όποια κριτήρια θέλετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉδη π. χ. ο harrygreco έβαλε τα πιο δημοφιλή, ενώ ο αρχαίος αυτά που θυμάται περισσότερο.
Η απάντηση δεν θα κριθεί από το πόσα και ποια ποστ επιλέξατε - αλλά από την διατύπωσή της και την πρωτοτυπία της.
Αν έπρεπε να επιλέξω ένα, μόνο ένα, τότε σίγουρα θα ήταν αυτό περί ερωτικής φιλίας
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα επέλεγα την Παγκοσμιοποίηση με μαντήλα. Φαίνεται ξεκάθαρα ένα σύμπτωμα των καιρών μας, η απότομη αύξηση των υλικών αγαθών και της τεχνολογίας σε συνδυασμό με τον έντονο συντηρητισμό. Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι για γέλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος αναφέρει ένα ποστ - ΑΝ θυμάται ας αναφέρει και κάποια στοιχεία του (ημερομηνία, ποιο blog, κλπ.). Έτσι, αν ο άλλος θέλει να το βρει να ευκολύνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφή17/12/06 7 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες, Μόναχο, γιατί πάντα θα "υπάρχουν άνθρωποι που ζούν μονάχοι"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔευτέρα, Ιανουάριος 02, 2006
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Χρονιά με blog
Όπως ο Monsieur Jourdain στην κωμωδία του Μολιέρου "Ο Αρχοντοχωριάτης" μιλούσε χρόνια πρόζα και δεν το ήξερε, έτσι και εγώ έγραφα χρόνια blogs χωρίς να το ξέρω. Πολύ πριν εφευρεθούν τα web logs εγώ ανέβαζα στο site μου (www.ndimou.gr) σύντομα προσωπικά σχόλια και τα ονόμαζα "Επίκαιρα". Υπάρχουν στο site πάνω από εκατό τέτοια posts για όποιον ενδιαφέρεται. Με την μόδα των blogs σκέφθηκα να διπλασιάσω τις ευκαιρίες ανάγνωσης. Έτσι, κάθε σχόλιο που θα εμφανίζεται στα "Επίκαιρα", θα ανεβαίνει και εδώ.
Το τελικό κίνητρο για την απόφασή μου, μου το έδωσε ο (Sir) Tim Berners Lee που αποφάσισε κι αυτός, δεκαπέντε χρόνια αφού επινόησε τον Παγκόσμιο Ιστό, να φτιάξει δικό του blog. Timbl's blog. Διεύθυνση: http://dig.csail.mit.edu/breadcrumbs/blog/4 . Αναγκάστηκε να κλείσει τα σχόλια γιατί κατακλύστηκε από ένα τσουνάμι συγχαρητηρίων.
Ε, αφού η μόδα των blog κέρδισε και τον εφευρέτη όλων μας... πως μπορώ εγώ να αντισταθώ;
Κάποτε είχα ονομάσει τα "Επίκαιρα" "το blog του τεμπέλη" επειδή έγραφα σπάνια και που... Δεν υπόσχομαι τώρα τίποτα περισσότερο - αλλά, να, θα υπάρχω και εδώ.
55 σχόλια μεταξύ ατυτών και το δικό μου!
Τα περισσότερα καλωσορίσματα και ευχές για τη συνέχεια!
Ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ τη συνέχεια!
Thank for the memories!
Stavros
Είχα συγκινηθεί τόσο πολύ με κείνο το ποστ για την αδερφή της γυναίκας σας, με τις υπέροχες φωτογραφίες της. Εκτός διαγωνισμού είναι το σχόλιό μου, απλώς μου έχει χαρακτεί τόσο βαθιά η μορφή της και τα λόγια που γράψατε για κείνη, που ήθελα να το καταθέσω.
ΑπάντησηΔιαγραφή08/20 - 08/27 του 2006
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η πρώτη σας γνωριμία"
Νομίζω το πιο συναισθηματικό και όμορφο post του doncat!
Ωραίες ιστορίες, έξυπνα γραμμένες, αμφιταλαντεύεσαι για το πόσο απέχει η αλήθεια από τη μνήμη και το πώς θέλει ο καθένας μας να θυμάται την πρώτη του γνωριμία
!
Αυτά...
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμάμαι δύο, αυτό με την Αλεξάνδρα κ η Πρώτη Γνωριμία.
Πρέπει να πω ότι μου αρέσουν πολύ κ τα τελευταία σας, από τότε που ξανανοίξατε. Ανέβηκε η διάθεση σας, έχετε καινούργια όρεξη κ έχω ενθουσιαστεί.
Έχω διαβάσει όλα τα post - άλλα παρακολουθώντας τα blogς τακτικά και άλλα κάνοντας σταδιακά αναδρομές. Παρόλο που η θεματολογία τους δεν είναι πάντα μέσα στα ενδαφέροντά μου, εκείνο που κυρίως μου τραβάει την προσοχή είναι ο τρόπος που προσεγγίζετε τα θεματά σας και η γενικότερη οπτική που διαφαίνεται. Ξεχωρίζω δύο post που με συγκίνησαν πιο πολύ : α) "Αγωνίζεται μόνος" (18/2/2006) από το nikosdimou. Η θλιβερή και μοναχική ιστορία του Τσιρίδα ! Πιο συγκλονιστικός ακόμη ο συγκεκριμένος τίτλος (που αν δεν απατώμαι υπάρχει και στο Βιβλίο των Γάτων αναφερόμενος σε άλλο γάτο -εξίσου συγκλονιστικός και εκεί). β)"7 Χριστουγεννιάτικες ιστορίες (3)/ Το δώρο της Πίπση" (18-12-2006) από το doncat. Μου έκανε ιδιαίτερα εντύπωση το σχόλιο "ούτε που την σκέφτηκαν" και το "δεν πίστευε πια σε τίποτα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σχόλια που κάνετε για τις γάτες και την προσωπικοτητά τους είναι πάντα διεισδυτικά και μοναδικά.
Θα θυμίσω ένα θέμα-σαλούν που σίγουρα δεν θα κερδίσει τον διαγωνισμό διότι στο θέμα έλαβαν χώρα σκηνές απείρου κάλλους, υπήρξαν πολύ σκληρές κόντρες και γενικά μια εικόνα που ο κ.Δήμου μάλλον δεν θέλει να ξαναδεί στο blog του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως...
Όμως, στο θέμα διαβάσαμε όλοι πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, ακόμη και όταν αυτές ήταν επιθετικές, είδαμε πόσο πάσχει η σκέψη του μέσου έλληνα που έχει διαποτιστεί από εθνικιστικά στερεότυπα του σχολείου, σκέψη η οποία είναι εντελώς μανιχαϊστική και θεωρεί πάντα τους έλληνες ως καλούς και τους άλλους ως τέρατα.
Ξαναδιαβάζοντας το θέμα έπεσα σε μια πολύ ωραία δημοσίευση του Mickey:
"Δε γνωρίζω πολλά για τη Μακεδονική γλώσσα και, πιστέψτε με, δε θέλω να μάθω περισσότερα. Αρκετά έχω φρίξει με όσα ήδη γνωρίζω ή διάβασα εδώ.
Αυτό που διαπιστώνω σε ανάλογες συζητήσεις είναι πως η "ιστορική μνήμη" δε χρησιμοποιείται τελικά για την "αποκατάσταση" κάποιων αδικημένων, αλλά για να ανακυκλώνεται το μίσος και να δικαιολογούμε την απανθρωπιά μας (ή άλλων) με επιχειρήματα τύπου "μα κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους".
Α! Και να βρίσκουμε λαβές για τη δικιά μας "ανωτερότητα". Ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων ποτέ δε σκοτώσαμε, δε βιάσαμε, δε λεηλατήσαμε (απλά ραίναμε τους αντιπάλους με ροδοπέταλα και προσπαθούσαμε να "εκπολιτίσουμε" τους ...βαρβάρους - για το καλό τους, βεβαίως βεβαίως).
. . .
Όταν θα πάψουμε να συζητάμε για όλα αυτά, τότε ως ανθρωπότητα θα έχουμε ξεφύγει από το νηπιακό στάδιο που βρισκόμαστε και θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για την ενηλικίωσή μας. Ήδη έχουμε την απαιτούμενη τεχνολογία για να επικοινωνούμε άμεσα, ελεύθερα, παντού και με κάθε τρόπο έκφρασης (απλά δεν είναι ακόμα διαθέσιμη σε όλους)".
Τέλος, επισημαίνω την απλοϊκή-mainstream σκέψη του cyberdust, πέραν των λοιπών αδυναμιών του λόγου του (απρεπείς χαρακτηρισμοί και επιθέσεις).
Το θέμα βρίσκεται εδώ:
To ABECEDAR
doctor
Τα τελευταία λόγια ενός ανθρώπου λέγεται ότι είναι σοφά γιατί δεν γνωρίζει κανέναν φόβο εκείνη τη στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές αναρωτήθηκα αν οι ιδέες μας είναι τα οχήματα ή εμείς οι φορείς τους. Που τις μεταφέρουμε και τις εξελίσσουμε όπως το σώμα μεταφέρει το γενετικό υλικό.
Την τελική στιγμή, όταν η ιδέα έχει πια εξαντλήσει τις δυνατότητες διάδοσης από τον άνθρωπο που την κουβαλούσε σε όλη της τη ζωή, πασχίζει να ξεπηδήσει στην πιο καθαρή μορφή της.
Όχι.
Η αποκάλυψη
(ο μοναχός Ιωάννης ξαναβρίσκει το θεό στο κορμί μιας πόρνης).
lapislazuli
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος "αγωνίζεται μόνος" δεν υπάρχει στο Βιβλίο των Γάτων. Θα αναφέρεστε μάλλον στο "Νίνι 40 ημερών" - ιστορία παραπλήσια και παράλληλη ΕΔΩ
Διαγωνισμός είπατε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμίζει κόλλες και μολύβια, πίεση χρόνου και καρδοχτύπια.
Αναδρομή;
Με τόση ύλη χρειάζεται δυο έβδομάδες συνεχής σελιδοδιαδρομή για να γίνει σωστή δουλειά.
Δεν ξέρω αν το ποντίκι αντέξει τα κλικ αλλά ούτε και εγώ τις αλλαγές.
Συναισθηματικά ανεβατοκατεβάσματα.
Ψάξε τώωωρα να βρείς τα διαμάντια σε τόσους Νιαγάρες πολυλογίας!
Ούτε χρυσοθήρας στις λασπωμένες όχθες του Ορινόκου θα το τολμούσε.
Ας το κάνουν οι νεοσύλλεκτοι. Τα αγαπητά μας νεοδημοπούλια.
Τα ποστ και τα σχόλια αυτά ανήκουν στο παρελθόν, το ίδιο οι χαρές κι οι λύπες τους.
Ο ορθολογισμός τους αιώνιος;
Μα αν σκεφτόμασταν και γράφαμε ορθολογικά θα είμασταν Mr. Spock. Όχι τον παιδίατρο που γράφει τα βιβλία για την ψυχολογία του παιδιού αλλά τον ταξιδιώτη των άστρων.
Μισό Βουλκανό και μισό άνθρωπο με αίμα που θυμίζει αντιψυκτικό αυτοκινήτου.
Ορθολογιστής και space cadet. Inside joke!
Τελος πάντων.
Ο λόγος που ήταν να γραφτούν πέρασε και ότι επέζησε του moderation γράφτηκε και διαβάστηκε.
Ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος όταν εχεις καταλάβει ότι δεν είναι δανεικός ούτε αγύριστος.
Έλα μνήμη δούλεψε στα γρήγορα. Ποιό είναι το αγαπημένο σου ποστ στο blog του κυρ Νίκου;
Χμμμ...
Βρέθηκαν δυό!
Που αφορούν μόνο τον Νίκο Δήμου.
Εκείνον τον αληθινό και ανθρώπινο.
Σε όλα τα άλλα τον μαθαίνεις, στα δυό αυτά τον ανακαλύπτεις.
αυτόν που έφτιαξε ο Θεός, όχι εκείνον που άλλαξε ή κοινωνία.
Δεν ανακαλύπτεις στα ποστ αυτά μόνο εκείνον σαν άνθρωπο αλλά και τον εαυτό σου.
Την αρχή της ζωής και το τέλος της.
It puts life into prospective.
"The lost angel" and "A forgotten poet".
Mobile, September 2006.
Υ.Γ.
Πάλι ψαχνόμαστε κυρ Νίκο;
Μετατόπιση των συντεταγμένων.
Coordinate transformation.
Μην ξεχάσουμε την άγνωστη διάσταση!
Last but not least...
Μην ξεχνάμε την
ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΕ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.
19 ΜΑΙΟΥ.
Το σχολιο φασιστικης προπαγανδας περι ανυπαρκτης "γενοκτονιας" πρεπει να διαγραφει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένα μου τα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αυγουστιάτικο Πάρτυ", για τον ρεαλισμό του.
"Ο τρελός με τα πουλιά", γιατί ανατρίχιασα όταν το διάβασα.
"Ο Ιούδας τώρα δικαιώνεται!", για το μύνημα ενότητας και αγάπης που δίνει.
"Γυναίκας εγκώμιο", για ευνόητους λόγουσ.
Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι τον εαυτό μου να είμαι σε meeting σε ταξίδια εργασίας, και να μη μπορώ να συγκεντρωθώ στις παρουσιάσεις, αλλά να σκέφτομαι αυτά που διάβασα στο blog σας... Ακόμη, οι πολλές ώρες που έχω φάει προσπαθώντας να εξηγήσω αυτά που διάβασα σε φίλους/ες μου ξένους, στα αγγλικά (και,ω!, ναι.. ακόμη και στα Ιαπωνικά!)
"Ελλλλλααα, ντονκατ και σία, με ακούτε, ένα-δύο, φου-φου, ένα δύο- τεστ, τεστ - τι έχει το μικρόφωνο ρε συ?"
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τίποτα, εσύ είσαι άσχετη!"
"Κι εσύ άχρηστος, λοιπόν, πάμε, ΚΑΙ!
Αφρο η Αναποφ-άσχημη εδώ, θέλει να πει κάτι μεγάλο αλλά η memory capacity δεν επαρκεί, έχει κάψει και πέντε memory sticks, οπότε θα δώσει λινκιές μπας κι περάσει το μήνυμα στους ακροατές (ραδιοσχόλιο σε ζωντανή ανάγνωση, μόνο στο ντον-κοινόβιο γίνονται αυτά!).
Γάτε, έχεις διαστρέψει τον ορισμό της Μαύρης Τρύπας, που όλα τα ρουφάει με ένα θεατράλε implosion, και παρ'όλο που το μπλογκ σου ρουφάει Ενέργεια, δίνει τόσα πίσω που θα πρέπει να βγάλουμε νέους Αστονομο-νόμους...
Μάλλον βρισκόμαστε μπροστά στην τρανή απόδειξη της Λευκής Τρύπας, που όπως αναρωτιούνται στο bbc,
"...There are two main types of black hole - stellar and supermassive. Stellar sized black holes are the remnants of massive dead stars that have imploded.... Supermassive black holes, on the other hand, can have initial masses millions of times that of the Sun. It's now thought that they may lurk in the centre of every galaxy and be integral to the way galaxies evolve.
... It's possible that there could be such things as 'white holes', the opposite of black holes, spewing out matter and energy into the Universe. However, this is just another of the cosmic mysteries still awaiting a solution."
Oπότε μέχρι να κάνουμε το trip down memory lane, κι όπως λέει η Lily Allen:
"Sometimes I find myself sittin' back and reminiscing,
especially when I have to watch other people kissin'"
που θα βλέπουμε τα ποστς-φιλιά στην καθεμέρα μας, ας κάνουμε μια βαρβάτη αφιέρωση:
"Supermassive Black Hole"
κι ας φανταστούμε να τα κάνει όλα αυτά to +βλόγιον+ τούτο, εκπέμποντας αντί καταπίνοντας...
Τζουάνγκ-γκανγκ-γκανγκ,
"Oh baby dont you know I suffer?
Oh baby can you hear me moan?
You caught me under false pretences
How long before you let me go?
You set my soul alight
You set my soul alight
(You set my soul alight)
Glaciers melting in the dead of night
And the superstars sucked into the supermassive
(You set my soul alight)
Glaciers melting in the dead of night
And the superstars sucked into the 'supermassive'
I thought I was a fool for no-one
Oh baby I'm a fool for you
You're the queen of the superficial
And how long before you tell the truth
You set my soul alight
You set my soul alight
Supermassive black hole
Supermassive black hole
Supermassive black hole..."
;)
Διάλειμμα για τον σούπερ-σπέσιαλ διαγωνισμό μας, κι επιστρέφουμε και με άλλους διαλεχτούς φίλους να συμπληρώνουν το γιγαντιαίο puzzle της Λευκής Τρύπας του Σύμπαντος των λεξοποιημένων συναισθημάτων και ιδεών (κι όχι μόνον)..."
(ο ηχολήπτης κοιτάζει από το τζάμι την Παπάροβα... Αναστενάζει και πάει να φτιάξει κι άλλο καφέ. Στη διαδρομή σκέφτεται να της ρίξει υπνωτικά στην κούπα της, και να αποτελειώσει την εκπομπή μόνος του... "Καραασχέτογλου, καφεδάκι?")
:))))
ΥΓ- αν δεν καταλαβαίνει ο πως-τον-λεν, να περάσει για ιδιαίτερα και να μην κάνει παράσιτα...
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο post, πάντως, που με συγκίνησε ιδιαίτερα ήταν Η ΕΠΟΠΟΪΙΑ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ . θυμάμαι τις διηγήσεις του πατέρα μου για την κατοχή (ζούσε στην Αθήνα). Και του παππού μου, που χωρίς παπούτσια είχε κατέβει από την Αλβανία.
Και οι δυό έχουν φύγει από την ζωή.
Ηταν ευχάριστο που ξαναγυρίσαμε λίγο πίσω στον χρόνο και θυμηθήκαμε σκέψεις και εικόνες.
Καλό απόγευμα
Αν και ανήκω στους σιωπηρούς αναγνώστες, αποφάσισα να συμμετάσχω εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα και το πρώτο μου post.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ψήφοι οι δικοί μου θα πάνε σε δυο post, χρονικά κοντά μεταξύ τους.
Το πρώτο είναι οι Απλές γεύσεις τον Οκτώβριο του 2006 και το άλλο, λίγο παλαιότερο, το ίδιο έτος με τίτλο Φεύγοντας ακίνητος.
Για να φρεσκάρω τη μνήμη όλων, το πρώτο αφορά τις απλές γεύσεις που μας θυμίζουν πατρίδα, παιδικά χρόνια και καταγωγή -- πράγματα στα οποία ξαναγυρίζουμε κατά τη διάρκεια σύντομων ή μακρινών ταξιδιών στον έξω κόσμο.
Το έτερο post περιγράφει την άσβεστη ανάγκη για ταξίδια, είτε νοερά είτε πραγματικά.
Αυτή η αντίθεση μεταξύ των δύο post με άγγιξε. Χρόνια ζώντας σε πολύ βόρεια χώρα μου έρχονταν συχνά στο νού οι απλές γεύσεις. Στις περιόδους διαβίωσης στην Ελλάδα έρχονταν συνέχεια η ανάγκη φυγής και εξερεύνησης - αυτή η ίδια που με ώθησε στο εξωτερικό την πρώτη φορά.
Αυτά τα εκ πρώτης όψεως αμοιβαίως αποκλειώμενα φαινόμενα με ταλανίζουν όλη τη ζωή μου. Τα συμπτώματα της "ασθένειας" αυτής δε φαίνεται να εξασθενούν με τον καιρό.
Πιστεύω οτι αγγίζουν πολλούς από τους φίλους που σε κάποιο σημείο της ζωής τους έχουν αποτολμήσει να αποδράσουν και νομίζω και το δημιουργό αυτού του blog.
Αν η Αφροδίτη μπορέσει να ακολουθήσει την οικονομία Χαραλαμπίου λόγου κι αντίστροφα εκείνος ακολουθήσει σαν ρουκέτα προς το Supermassive black hole που έδειξε η Αφροδίτη, τότε όλοι θα απολαμβάναμε το τερπνόν ανερχόμενο λαμπρό αστέρι της Ελληνικής λογοτεχνίας μετά της ωφελίμου εξαφάνισης αφρίζουσας Τσάμικης βουτυρομαγκιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρασκευή 24 Μαρτίου 2006.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάει πολύς καιρός που σκέφτομαι να συμμετάσχω στο blog, αλλά διστάζω.
Παρακολουθώ το blog του Δήμου απ’ την πρώτη μέρα, ζηλεύω που δεν συμμετείχα απ’ την αρχή, αλλά ποτέ δεν είναι αργά, ο Γάτος να ’ναι καλά.
Αποφάσισα το nick μου, άνοιξα account στον blogger και τώρα;
Πως μπαίνω;
Χαιρετάω πρώτα ή μπαίνω κατευθείαν στο σημερινό θέμα;
Χαιρετάω το Γάτο ή και τους σχολιαστές;
Μα καλά, ποιος ενδιαφέρεται να διαβάζει χαιρετούρες;
Μα, είναι δυνατόν να μπεις σ’ ένα σπίτι και να μην χαιρετήσεις;
Αυτοί έχουν γίνει παρέα, θα με δεχθούν ή δεν θα με παίζουν;
Έχω κέφι να γράψω, αλλά δεν θέλω να γεμίζω τις σελίδες με λέξεις που τις έχουν πει άλλοι;
Μα υπάρχει και τίποτα που να μην έχει ειπωθεί;
«Λόγια αλλωνών τα λόγια μας»
Όλα αλλάζουν κι όλα ίδια μένουν.
Ξαναγράφονται τα ίδια με άλλες λέξεις.
Ε, ας ξαναγράψω κι εγώ τις δικές μου αλήθειες, με τα δικά μου λόγια.
Κι αν με βαρεθώ θα σταματήσω.
Τ’ αποφάσισα, θα μπω!
Ποιό είναι το θέμα σήμερα;
Εθνικόν... το αληθές
Σάββατο 1η Απριλίου 2006.
Ούτε στα καλύτερα όνειρά μου.
Τι χαζός που ήμουνα;
Τί έκανα τόσον καιρό;
Τί περίμενα;
Τί ωραία παρέα!
Ο mickey έδωσε ρεσιτάλ, γέλασα με την καρδιά μου απόψε.
Και στον Χατζηνικολάου προχθές πολύ ωραία ήτανε, αλλά απόψε με τη Φλέσσα ξεφύγαμε εντελώς!
Κάποτε θα μας φαίνεται πολύ φυσιολογικό που σχολιάζουμε live στο ίντερνετ μια εκπομπή στην τηλεόραση...
Κι εγώ που φοβόμουνα πως δεν θα με παίζουν...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εναλλακτική περί του χειρότερου ποστ βολεύει:
ΑπάντησηΔιαγραφήήταν μακράν εκείνο για τον Πολύδωρα: προβλέψιμο, πεπερασμένο, ρηχό, του συρμού.
- ευτυχώς που δε βάλατε και την αφίσα
kleisoura
ΑπάντησηΔιαγραφήήταν και το μόνο που δεν ήταν δικό μου - αναδημοσίευση και συμμετοχή σε μία γενική διαμαρτυρία...
Κατανοητόν κ.Δήμου.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ πως στην αρχή σκέφτηκα τη "Τσόχα" και το ποντάρισμα των ανθρώπων σε κόκκινο και μαύρο που ήταν και το post που σηματοδότησε την γνωριμία μου με την Blogόσφαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥστερα σκέφτηκα πως το κλίμα μέσα στο οποίο διεξαγόταν ο σχολιασμός ήταν, αν μη τι άλλο, ψυχοφθόρο.
Δεν λέω, γόνιμη η αντιπαράθεση, ακόμα και η έντονη, αλλά τα blogs δεν είναι συμβούλια ασφαλείας και κοινοβούλια -παρότι τα θέματα και το επίπεδο των σχολίων πολλές φορές υπερέχουν αυτών σε πολλά επίπεδα.
Πιστεύω, λοιπόν, πως αυτό που με συγκίνησε περισσότερο στo συγκεκριμένο blog ήταν η αίσθηση που απέπνεε πότε πότε, μα που ήταν αρκετή όχι απλά για να σου γεμίσει τις μπαταρίες, αλλά για να ηλεκτροδοτήσει την Αττική καταμεσής του καύσωνα!
Αυτή μιας παρέας που βγάζει τα εσώψυχά της συζητώντας περί ανέμων και υδάτων ένα βράδυ καλοκαιριού στη βεράντα. Χαλαρά αλλά σίγουρα όχι ανούσια.
Και το καλύτερο θέμα τελικά για μια τέτοια βραδιά είναι εκείνο που μας καίει όλους, ενδυναμώνοντας το λόγο μας με τον "αέρα" της σύμπνοιας, της από κοινού αναζήτησης μιας λύσης.
Μόνο ένα θέμα που μας αφορά λίγο πολύ όλους μπορεί να μας βάλει κατευθείαν σε δημιουργικό διάλογο και όχι σε άσκοπες λογομαχίες επί τετριμμένων και κοινότοπων απόψεων.
Ε, αυτό το συναίσθημα, περισσότερο απ' ότι σε άλλα post του Γάτου, το βρήκα να το κουβαλάει ένα τετράποδο και ομολογώ πως με παρακίνησε να δώσω ρέστα(κάτι που σίγουρα προσέξατε όλοι αφού σας τα ζάλισα υπέρ του δέοντως)!
Hint: Προσοχή! Κυκλοφορούν και οπλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας!
Αγαπημενο post:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρίτη, Φεβρουάριος 07, 2006
Ιστορία μίας φωτογράφησης
http://nikosdimou.blogspot.com/2006/02/blog-post_07.html
Γιατι ο Ελυτης είναι ο αγαπημενος ποιητης.
Γιατι η Ιουλιτα στις φωτογραφιες αυτες είναι «αερικο».
Γιατι ο καθολου «φωτογενης» Ελυτης σπανια εγραψε ετσι στο φακο.
Γιατι η φωτογραφια εγινε καδρο σε φοιτητικο δωματιο.
Γιατι αναζητω τις «petites histoires» πισω από ερωτες, βιβλια, ποιηματα, φωτογραφιες.
Γιατι Νικο Δημου μετα από τοσο «γλυψιμο» δικαιουμαι νομιζω ένα βιβλιο με αφιερωση!
Να ακολουθησει η Αφροδίτη την οικονομία Χαραλαμπίου λόγου;
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτο θα απαιτουσε επιστροφη του Universe στην πρωταρχικη "gravitational singularity".
Ποιο ευκολη βλεπω την μεταλαξη του harry
σε εθνικιστη αλβανοφαγο αναρχοκομμουνιστη!
Ισως ειμαστε too old για διαγωνισμους ή αυτο το στυλ να ειναι πασέ. Παντως οι Διδυμοι Πυργοι - Μακεδονικο & Παπάς - του μπλογκ ειναι ακαταρριπτοι. Οι μαχες φασιστων -φιλελευθερων εγραψαν ιστορια. Ισως ειναι & τα κορυφαια του γκρηκ μπλογκινγκ,με 700-800 σχολια.
ΑπάντησηΔιαγραφήharrygrego πρέπει να έχεις κάποιο τραύμα με τους σχολικούς διαγωνισμούς και σε κυνηγάει. Εδώ δεν είναι τέτοιος διαγνωισμός - είναι πάρτυ. Κανείς δεν θα απορριφθεί, κανείς δεν θα βαθμολογηθεί - μόνο τρεις (ή περισσότεροι) τυχεροί, θα πάρουν από ένα βιβλίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα, ως καινούργιο στα blogs (δηλώνω παρών από τον περασμένο Μάρτιο) το post που με 'κράτησε' περισσότερο λόγω του αμφιλεγόμενου θέματος, που 'άνοιγε' και αρκετά άλλα παράθυρα, οδηγώντας στους σχετικούς διαξιφισμούς αλλά και λόγω της αναμφισβήτητης επικαιρότητας των προβληματισμών του ήταν το: 'Θεοδωράκης: Όπισθεν ολοταχώς!'.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε τέτοιες περιστάσεις, προτιμώ να είμαι αυθόρμητος -οπότε θα αποφύγω την αναδρομή στους τίτλους κι ο Θεός βοηθός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μοναδικό ποστ που μου έρχεται στο μυαλό με συναισθήματα έντονης έκπληξης(αρνητικής), είναι εκείνο με τίτλο(αν θυμάμαι σωστά)" Οι Άγιοι Χρυσοκάνθαροι", με αναφορά στην Εκκλησία και ειδικότερα, στους παπάδες.
Πρώτη φορά προβληματίστηκα τόσο, για ένα θέμα που μας αφορά όλους -και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Αφού όλοι μας σχεδόν, αποκτούμε σε ανύποπτο χρόνο μια θρησκεία-ταμπέλα, με την οποία θα πορευόμαστε -αν δεν την απαρνηθούμε- για μια ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Πάντως, μαθαίνουμε να μας αρέσει...
(ή και μας το μαθαίνουν...).
Θα την κουβαλάμε πάντα λοιπόν, δίκην 'άσσου στο μανίκι'(για την περίπτωση της "μεταθάνατον") -αλλά και για να ανήκουμε κάπου, να συγχωρούμε εαυτούς μετά από αμαρτίες και ίσως, και για να κοντραριζόμαστε με αλλόπιστους.
Κάπου εκεί μου έγινε συνείδηση πόσο θλιβερή είναι αυτή η πραγματικότητα με τις θρησκείες -και αποστασιοποιήθηκα όσο ποτέ πριν(απόδειξη ότι δεν γιόρτασα το φετεινό Πάσχα, ασχέτως αν γι' αυτό ευθύνονται και πολλά, χρονίζοντα προσωπικά μου προβλήματα. Δεν μπόρεσα να μπω ούτε για μια στιγμή στο "πνεύμα" των ημερών).
Υπήρξα αρκετά αφελής και με τους Παπάδες -δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Τους είχα πολύ ψηλά. Δεν τους αμφισβητούσα εύκολα, δεν αμφέβαλλα για το ήθος ή την ακεραιότητά τους. Αλλά άργησα πολύ να γνωρίσω τον Νίκο και επομένως, μια άλλη άποψη.
Σήμερα, η στάση μου δεν έχει αλλάξει πάντως σημαντικά, κι ας μη σας φανεί αυτό περίεργο. Δεν πέρασα -εν μια νυκτί- στο αντίπερα στρατόπεδο του αθεϊσμού ή του αγνωστικισμού. Εξακολουθώ να πιστεύω στον Θεό, δεν απαρνούμαι την ταυτότητα που μου δόθηκε(χριστιανός ορθόδοξος) -κι ας μην ξέρω πολλά γι' αυτήν ή τις βασικές διαφορές της από τις υπόλοιπες θρησκείες(να φταίει που δεν διάβαζα τα "Θρησκευτικά" μου στο σχολείο;-)- όμως, έχω πάψει να βλέπω τους ιερείς σαν εξωγήινους: όντα γεμάτα από άδολη αγάπη και τυφλή συμπόνοια για τον συνάνθρωπο.
Κατάλαβα για τα καλά, πόσο μεγάλη σημασία έχει να μην αποκλείουμε τη Λογική, ακόμη κι όταν πρόκειται για ζητήματα που ξεφεύγουν από τα σύνηθες πλαίσιο αναφοράς της, όπως και ό,τι κανείς δεν μπορεί να είναι a priori ή λόγω θέσης, στο απυρόβλητο και πάντως, υπεράνω κριτικής.
Και αυτό, ήταν έργο Δήμου(κατά το γνωστό παλιότερα, "έργο Τρίτση") -χριτς-χρατς(η υπογραφή).
Andy ανατρέπεις την ψυχολογία μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα την "Blogoαναμετάδοση" της εκπομπής στη Νετ(που να φανταζόμουν το παράλληλο σύμπαν την ώρα που την παρακολουθούσα!!!) και θέλω να κάνω rewind στο χωροχρόνο!
Αυτή ήταν παρέα!
Και το post "Εθνικόν... το αληθές" είναι από τα πιο δυνατά κείμενα. Επιμένω, ωστόσο, στα "Γαϊδούρια" ως εμπειρία.
Υ.Γ: Andy Dufresne είπαμε, όχι Henri Charrière-Papillon! ;)))
Επανάληψη του σχολίου (5.10μμ) με σωστό (ελπίζω) το link του post...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα πιο σπάνια πράγματα στη ζωή μας είναι ή ποίηση, το χιούμορ και ή αλήθεια. Μπορείτε να τα χαίρεστε καθημερινά, με το γύρισμα ενός κουμπιού."
Από παληότερο κείμενο του ΝΔ, που παρουσιάστηκε στο doncat στις 28 Σεπτεμβρίου 2006 στο post με τίτλο "Το θαύμα του Τρίτου" και θέμα την περίφημη "Λιλλιπούπολη".
Το θαύμα του Τρίτου
Το διαλέγω, γιατί είναι ένα post που αναδεικνύει τις αρετές και τα πλεονεκτήματα του blogging, την ικανότητα του ΝΔ να "μιλάει" στον καθένα μας, αλλά και τη δυνατότητα ενος post να εκμαιεύει την καλύτερη πλευρά ενός εκάστου των σχολιαστών.
Το post αυτό έφερε στο φως σημαντικά αδημοσίευτα κείμενα, βρήκε μεγάλη συναισθηματική ανταπόκριση ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει καν τη "Λιλλιπούπολη", αποδεικνύοντας ότι μόνο ψυχρό, απρόσωπο κλπ δεν είναι το διαδίκτυο και ο συγκεκριμένος τρόπος επικοινωνίας, έδωσε ευκαιρία για υψηλής ποιότητας σχόλια, ακόμα και πολύ πετυχημένες παρωδίες των λιλλιπουλικών στίχων, συνδύασε με τον καλύτερο και διαδραστικό τρόπο την έννοια ενημέρωση-παρουσίαση- ανάμνηση-αντίδραση-συναισθήματα- προεκτάσεις, προκάλεσε συγκίνηση, γέλια, πειράγματα,γλωσσοπλασίες, ακόμα και προσμονή για κάτι...
(από σχόλιο του Don, για να επηρεάσω και λίγο την επιτροπή):
"Η ουσία της μεγάλης τέχνης είναι ότι ΔΕΝ σαπίζει σαν το φύλλο, δεν κάνει τον κύκλο της αλλα μπορεί αιώνες μετά την δημιουργία της να συγκινεί και να εμπνέει."
Posting is art too... a great one!
Χα, χα! Ωραίο κόλπο, κε Δήμου! Τους βάλατε όλους να διαβάζουν απ' την αρχή... Πρωτομπήκα κάπου τον Μάρτη-Απρίλη και το λάτρευα αυτό το μπλογκ. Ήταν ο καινούριος μου κόσμος. Πολλά ποστ, πολλοί άνθρωποι, πολλές αναμνήσεις. Όμως αυτό που με σημάδεψε ήταν το "Τσιγάρο ή υγεία;" Κουφό; Κουφό...
ΑπάντησηΔιαγραφήsynas said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωτομπήκα κάπου τον Μάρτη-Απρίλη και το λάτρευα αυτό το μπλογκ.
---------------------------
Γιατί αυτό ο παρατατικός: "λάτρευα". Τώρα τι;
Στο μπλογκ του Δήμου γράφτηκαν πολλά καλά κι ωραία,
ΑπάντησηΔιαγραφήμα πάνω απ’ όλα άξιζε για μένα η παρέα.
Στηλίτευσε παπαδαριό, κι όλους τους Ελληνάρες,
έγραψε κείμενα γλυκά και φωτογραφιάρες.
Έκανε διαγωνισμούς και πάρτυ και χιλιάρες,
μα γράφτηκαν στα σχόλια και μερικές παπάρες.
Απ’ όλα αυτά που γράφτηκαν τι μούμεινε αλήθεια;
Ο νηστικός που κοίταζε με λιγωμένο βλέμμα,
Η γλύκα της Παράγραφος, ο δίσκος με την τσόχα,
Η μήνι των εθνικιστών κόντρα σ’ ένα γατάκι.
Α φυσικά, το ξέχασα και το αφροδιτάκι !
(Από την Κρήτη – προσωρινά – με αγάπη).
500 μέρες στο σύνολο μείον καμιά 70αριά για μένα μέχρι να το ανακαλύψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει αλλάξει πολύ η ζωή μου από τότε. Και μέσα σε πολλά -δυσάρεστα τα περισσότερα- που έχω να θυμάμαι από εκείνη την περίοδο θα έχω να θυμάμαι και τα refresh κάθε λίγο και λιγάκι στην τότε δουλειά μου. Ψύχωση! Και με ISDN, όχι όπως τώρα με τα ADSL.
Να ξεχωρίσω κείμενο δεν μου είναι και πολύ εύκολο. Σε όλα, είτε παρακολουθούσα είτε συμμετείχα είχα περάσει υπέροχα. Αλλά -το έχω ξαναγράψει άλλωστε- όσο όμορφα ένιωθα στο nikosdimou δεν κατάφερα να νιώσω στα υπόλοιπα. Όχι ότι ήταν άσχημα, κάθε άλλο. Αλλά το πρώτο είχε ηλεκτρικό ρεύμα, σε διαπερνούσε.
Για τη χαρά της συμμετοχής όμως θα ξεχωρίσω το Θάνατο της Μαρίας. Με θυμάμαι όλη μέρα να διαβάζω και να γράφω, να μην κάνω τίποτα άλλο. Είχε τις -μέχρι τότε- περισσότερες συμμετοχές. Κανείς δεν τσακωνόταν με κανέναν, είχαμε την τέλεια παρεούλα. Η Αφροδίτη, όπως πάντα, πέταγε υπέροχα σεντόνια, ο ΝΔ την είχε χρίσει διάδοχο και εγώ έμεινα στη δουλειά, μετά τις 10 που κλείσαμε, μέχρι τις 3 το πρωί, για να γράψω ένα διήγημα 3000 λέξεων και να αιτιολογήσω την άποψή μου. Λίγες μέρες μετά το είχα ανεβάσει και στο blog μου και, μέχρι σήμερα, δεν έχω γράψει τίποτα μεγαλύτερο.
Και εις άλλες 500 με υγεία!
@ synas
Μάρτιος ήταν!
Εγώ πάλι θα επέλεγα:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Το Γράμμα στον Πατέρα.
Προφανώς επειδή και η δική μου σχέση με τον πατέρα μου με σημάδεψε ακριβώς επειδή ποτέ "δεν λειτούργησε". Για την (ουσιαστική) απουσία του από τη ζωή μου δεν έχω κατορθώσει να τον συγχωρήσω ακόμη. Είμαι θυμωμένη μα κυρίως λειψή. Τον θαυμάζω για όσα κατέκτησε αλλά ταυτόχρονα θλίβομαι γιατί παραμένει άνθρωπος του "φαίνεσθαι" και όχι του "είναι".
2) Αγωνίζεται μόνος.
Ισως επειδή ταυτίζομαι με κάθε ύπαρξη που, ακολουθώντας πορεία μοναχική, αγωνίζεται να επιβιώσει υπό συνθήκες δυσμενείς, συχνά αθωράκιστη και άοπλη. Είτε δίποδη είναι αυτή είτε τετράποδη.
3) Χρόνια Πολλά!
Επειδή ο "κεραυνός" που χτύπησε το σπίτι αυτών των σπάνιων ανθρώπων έχει χτυπήσει, προ πολλών ετών, και το δικό μας και γι αυτό μπορώ να νιώσω τον απερίγραπτό τους πόνο. Το ότι επιλέξατε να ευχηθείτε δημόσια, ήταν για μένα πράξη συμβολική και στο πρόσωπο εκείνου του μωρού ξέρω πως ευχηθήκατε "Χρόνια Πολλά" σε όλα τα ΑΜΕΑ αυτού του πλανήτη αλλά και "Αγάντα" στους αγαπημένους τους που βρίσκονται στα μετόπισθεν.
4) Δεν μου επιτρέπεται να ξεχάσω και το Μούψη (κι ας μην συμπεριλαμβάνεται στην "εξεταστέα ύλη"). "Αξιοπρέπεια και Υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της Ελευθερίας"...
Απο αυτο το μπλογκ μαθαινα και μαθαινω καθε μερα. Για πολυ καιρο κιολας ντρεπομουν να συμμετασχω, νομιζα οτι ολοι οι σοφοι ειχαν μαζευτει στην Εκκλησια του Δημου κι εγω δεν ειχα θεση. Απειρες γνωσεις, διαξιφισμοι επι παντος του επιστητου και εγω καθε μερα, με καθε ποστ να αποκομιζω κατι καινουργιο. Ενα ανοιχτο βιβλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αγαπημενο μου κομματι ομως, ηταν (και ειναι) παντα οταν οι σοβαροι, "σοφοι" σχολιαστες γινονταν ξανα παιδια.
Σαν παιδι κι εγω, κοιταζα απο τις χαραμαδες αυτης της πορτας που ανοιγε στα μουλωχτα οταν ολο το λογιο και πολιτικολογο μπλογκ ειχε πεσει για υπνο. Εκεινες τις μικρες ωρες συνηθως, που ξεκιναγαν κατι παρτυ τρικουβερτα απο το πουθενα, που ηταν σχεδον πιο ομορφα απο τα κανονικα τα παρτυ, με τους χορους και τα ποτα. Τοτε ολοι ξεχναγαν τους διαξιφισμους της ημερας, τα πολιτικα, τα μιση και τα παθη, τα ολοκαυτωματα, τις παρεξηγησεις και τις αναζητησεις και ξεκινουσαν υπεροχα λεκτικα παχινιδα γεματα ατακες-φωτια και πνευματωδεις χιουμοριστικες συζητησεις. Πολλες φορες το μπλογκ "ξεφυγε" με αυτον το ομορφο τροπο, αλλες φορες τυχαινε να παρακολουθουσα ξυπνια, αλλες πεταγομουν κι εγω κι ελεγα κατι, αλλες ξυπνωντας το επομενο πρωι εβλεπα το παρτυ που ειχε προηγηθει και γελαγα μονη μου μπροστα στον υπολογιστη.
Δεν τα βρισκω ολα. Το ενα το βρηκε πριν απο μενα ο andy, το παρτυ στον Χατζηνικολαου, και βρηκα και ενα απο τα αγαπημενα μου, το προσφατο παρτυ ποιητων. Υπεροχες στιγμες, τα ξαναδιαβαζω και γελαω μονη μου.
Και εις αλλα λοιπον για την κωμικα σοφη γατοπαρεα.
Παραβλεπω τα περι τραυματων...Αν υπαρχει τοπ-10 σε αριθμο σχολιων,μας ενδιαφερει. Μπορουμε να πορευτουμε σε παραλλαγες αυτων των θεματων. Κατι σαν τα " 25 σεναρια του Χολλυγουντ ". Θεωρητικα,ολες οι ταινιες υπαγονται σε 25 κατηγοριες σεναριων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το εργο ειναι καλο,το ξαναβλεπουμε.
Όλα όσα έχουν γάτες-και είναι πολλά-...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης αυτά- παλιά και καινούργια- που αναφέρονται στη Πόλη...
Τα παλιά γιατί με ταξιδευαν στην Πόλη, τα αρώματα και τις γεύσεις...
Και τα καινούργια, γιατί τώρα που ζω πλέον εδώ, είναι πολυ σημαντικό για εμένα να διαβάζω τις απόψεις ενός φίλου -και ας μην τον εχω γνωρίσει ποτε- για τη Πόλη που ζώ...
ενος φίλου είπα?
όχι λάθος!
εκατοντάδων.
ο ένας δίνει το σύνθημα, και οι υπόλοιποι ακολουθούμε. και αυτή είναι η μαγεία...σε όλα τα post!
Με ποια κριτηρια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω παω στο κατι αλλο,
σ αυτα τα post τα ...τελευταια...το κλεινω, τερμα...
Γιατι εβαλα στοιχημα
και το κερδισα
οτι
ο Νικοδημος σιγουρα θα επανελθει- και εν αναγκη με φωτο μπλογκ,
οσο αναπνει θα στελνει σηματα *προβλεψη αυτο
dum spiro spero
Μα καλά, ποιος ενδιαφέρεται να διαβάζει χαιρετούρες;
ΑπάντησηΔιαγραφήandy said
__________________________________
Εγω!
Καλως ηρθες
Α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αρκετούς σχολιαστές έχω πολλά κοινά.
Με 4-5 ανησυχητικά πολλά.
Β.
Αναρωτιέμαι, έχουμε όμως κάποιο κοινό χαρακτηριστικό, όσοι σχολιάζουμε εδώ, έστω και ένα;
(εξαιρείται ότι μιλάμε ελληνικά)
Κάποιος θα βρεθεί που θα ακυρώνει το όποιο υποψήφιο.
Γ.
Εκτός από ένα.
Εκτιμούμε όλοι τον Νίκο Δήμου.
Ακόμα κι αυτοί που θα χαρούν όταν λείψει.
Για το Α το doncat είναι Έρωτας.
Για το Β είναι Σχολείο.
Το Γ ακόμα το ψάχνω.
Πιο πολύ μου αρέσουν τα ποστ με τις γάτες και αυτά με την θρησκεία και το παπαδαριό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω διαβάσει δυστυχώς όλα τα post των blogs σας, κ. Δήμου, μα ένα από αυτά, το θυμάμαι σχεδόν κάθε μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι από τα κείμενα που με επηρέασαν πάρα πολύ, και ελπίζω να συνεχίσουν να με επηρεάζουν!!
Αποκαλύπτει την εφηβική, επαναστατική, ρομαντική & βαθειά ουμανιστική σας σκέψη.
"...Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα γύριζε κάπου στα Εξάρχεια. (Με το μακρύ μαλλί και τα γένια, θα ταίριαζε πολύ.) Θα είχε βέβαια φάκελο στην Ασφάλεια. Κανένα κόμμα δεν θα τον ανεχόταν στις τάξεις του, λιγότερο από όλα, τα θεοσεβούμενα. Θα ήταν ειρηνιστής, οικολόγος και περιθωριακός.
Θα απεχθανόταν παπάδες και στρατιωτικούς (τις δύο πιο άχρηστες – και επικίνδυνες – επαγγελματικές τάξεις). Θα κήρυττε την αγάπη σε ώτα μη ακουόντων. Τα βράδια, με μία κιθάρα, θα τραγουδούσε τον πόνο των ανθρώπων. Θα έτρεχε στην Αιθιοπία – και όπου αλλού – να καλύψει τα κενά του Προγράμματος.
Κι όταν άκουγε τον καυγά για την εκκλησιαστική περιουσία, ίσως έβαζε καμιά βόμβα σε (άδεια) εκκλησία..."
Σάββατο, 23 Δεκεμβρίου 2006, "Ο Βομβιστής των Ναών."
Η μνημη λειτουργει επιλεκτικα.στοπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγαπη ειναι απολυτη..η αγαπας η δεν αγαπας.Η φραση πιο αγαπημενα δεν υπαρχει δεν πρεπει να υπαρξει,στοπ.
Γιαυτο δεν ξεχωριζω κανενα,στοπ.
Συμμετεχω ομως στον διαγωνισμο,στοπ
Το βιβλιο πρωτα θα το διαβασω και μετα θα το δωρισω, στοπ.
ΑΝ και εφοσον.
Παρ' ότι είμαι νέος blogger (μετράω τώρα σκάρτους έξι μήνες παρουσίας), και ενώ παθιάστηκα με posts που προκάλεσαν έντονες συζητήσεις και διενέξεις, έμεινε στην μνήμη μου περισσότερο το μελαγχολικό φωτο-post ένα "ταξίδι που θα ήθελα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φάνηκε μια ολοζώντανη αλληγορία με πολλές αναγνώσεις, μεταξύ των οποίων και αυτή ενός εσχατολογικού ονείρου.
Andy πως είναι το αγγελούδι σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμφάνισε καμιά νέα φωτογραφία αν θέλεις, να το χαρούμε.
Υγιέστατο ναναι.
Από τα κείμενα που θυμάμε πολύ έντονα είναι το 'πού ανήκω' και δύο εξαιρετικά αποσπάσματα απο το 'Οι δρόμοι μου', το ένα το κάνατε και ποστ: πρέπει να είναι στις 7 Χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Εκπληκτική συγκινητική αφήγηση, τέτοια εναλλαγή συναισθημάτων δεν πιστεύω να βρω σε άλλο κείμενο (Ιστορία τρίτη-Μόναχο Δεκέμβρης 1959. Το κρύο και η ζέστη.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δεύτερο είναι το κείμενο όπου γράφετε πώς ένας ορθολογιστής μπορεί να έχει και αισθήματα και να ασχολείται με την τέχνη, το πνεύμα και τη δημιουργεία, κάτι που στον κόσμο φαίνεται αντίθετο.
Έτσι όπως έβλεπα τουσ τίτλους των ποστς, θυμήθηκα ένα τρομερό! 'ΑΥΤΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙς ΣΤΟ BLOG!' ήταν βόμβα ποστ.
"Οι τρείς πρώτοι θα πάρουν από ένα βιβλίο του Ν. Δ. με αφιέρωση (αν την θέλουν)."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την παραπάνω πρόταση μου ήρθε η παρακάτω σκέψη: που να φανταζόμουν όταν διάβαζα την Δυστυχία Να Είσαι Ελληνας ότι μετά από - κάμποσα είναι η αλήθεια - χρόνια, θα μπορούσαμε να επικοινωνούμε μέσω ιστολογίου...
Αν Θέλω αφιέρωση? Σαν τρελή ! ! !
Μόνο που ποτέ δεν υπήρξα καλή στους διαγωνισμούς, ίσως γιατί δεν μου άρεσε ο ανταγωνισμός.
Οπότε ελάχιστες οι πιθανότητες. ΄
Πάντως,χάρηκα και μόνο με την σκέψη.
Ο blogger εξαφάνισε σχόλιο του troll, ενώ το έκανα publish, δεν το βλέπω στα δημοσιευμένα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήTroll, αν θες ξαναστείλτο.
Χονδρή Μελαγχολία έπεσε σαν μπαλτάς πάνω σε ψιλά-ψιλά κολοκυθάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας ηλικιωμένος blogger παρακολουθεί το νεανικό του blog ανήσυχα, σαν να ήταν ένας αναξιόπιστος σύμμαχος στην μάχη για Αγάπη ή είναι Έρωτας;
Yes!
Hypocrisy and self-delusion are common traits of humanity.
Βλεπω την αθλια εκπομπη " Αποδειξεις " & επιβεβαιωνω το πόσο φασιστικος λαος ειναι Οι Γκρεκοι.Ο ενας θελει να κουμανταρει τη ζωη του αλλου & να κλεινει το σπιτι του αλλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αναρχες -που εχουν τα καλυτερα συνθηματα - το ειπαν σωστα. " Απαγορευεται το απαγορευεται".
Άντυ, προσπαθούσα να γράψω κι εγώ κάτι για τη γιορτή (-εν δυνάμει μνημόσυνο) που διοργάνωσε ο Νίκος (παρακουλουθώντας μας και γελώντας κάτω από τα μουστάκια του, φαντάζομαι, γελώντας και με τον εαυτό του που δεν ξέρει τι να κάνει και περιμένει από μας να βρούμε πού θα πάει το ρημάδι...), όταν είδα κάτι που έγραψες στις 10:50:00 µµ και άργησα να το δω: Το (Γ) είναι η απόδραση, βρε κουτό... Ναι, αυτή, ξέρεις εσύ! Η απόδραση από τον «Σίδηρο» των σωμάτων μας, η ασύρματη πτήση μας χωρίς σαρκία να μας βαραίνουν και να υπαγορεύουν τους δικούς τους, ξένους για την ψυχούλα μας, κοινωνικούς κανόνες
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ουπς! Είπα «ψυχούλα»...)
Και ξέρεις γιατί πολλούς δεν τους νοιάζει «όταν θα λείψει» ο Δήμου; Γιατί έχει γράψει τόσα που δεν θα τους φοβίζει η σωματική απουσία του. Γιατί γι' αυτούς ο «Δήμου» είναι λέξεις και ιδέες και «μπλα-μπλα με εκλέξατε». Γιατί, Άντυ, οι έννοιες δεν κοιτούν με δίψα λαμπυρίζουσες οθόνες μέσα στη νύχτα. Δεν ξυπνούν το πρωί ελπίζοντας κρυφά και μαζοχιστικά πως θα διαβάσουν κάτι που να τους ανοίξει μια τρυπούλα στην γαμημένη γνώση τους. Δεν είναι άνθρωποι...
Πάντα τα πήγαινα άσχημα με το σώμα μου. Οχι, δεν ήταν άσχημο, κάθε άλλο. Απλώς ζητούσε άλλα, γι' αλλού πεισματικά τραβούσε... Και το νετ ήρθε αργά στο δικό μου χρονικό συνεχές. Ας είναι. Διάβαζα, όμως, προ καιρού κάποιον σχολιαστή του Δήμου που αρέσκεται να παριστάνει τον αιθεροβάμονα. Και σκεπτόμουν πως, κι εδώ, στην επικράτεια της ασώματης επαφής, οι μολυσματική ανθρωπιά μας μας πισωγυρίζει: συναισθηματικά και διανοητικά δυσκοίλιοι διαρρέουν λέξεις απαρνούμενοι την μόνη αλήθεια τους: τη δίψα τους. Σα διαφημιστικό αναψυκτικού που λεηλατεί αριστερόστροφες κλίσεις της καρδιάς. Σαν να μην ξέρουν πως δεξιά ανοίγουν τα πάντα, αλλά το τιρμπουσόν της καρδιάς εμμένει ψυχαναγκαστικά να στρέφεται αριστερά. Ξεγελασμένο, βέβαια, όπως πάντα, από τα όνειρα, εκεί που καθρεφτίζεται η ψυχή μας δηλαδή, αυτόν τον δόλιο καθρέφτη που αναποδογυρίζει ακόμη και τις διεξόδους μας, τις πτήσεις μας προς τα κάτω (προς τα μέσα;) σε αυτό το σύντομο ταξίδι στην άκρια της νύχτας μας. Στην άκρια όπου η ψυχή μας κρέμεται σ' ένα κλαρί. Κλαρί μου, δικό μου, ανθείς και συγκρατείς ένα ράκος λαμπερής νύχτας μπας και δεήσει να το δει αυτός ο τυφλός θεός που μας έλαχε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει πλάκα: εμείς, άνθρωποι, να βλέπουμε καλύτερα από την τυφλή αναγκαιότητα αυτού του θεού που μας παίζει μάλλον αμήχανος στα δάχτυλά του· γερακομάτηδες, ανήμποροι στο έλεος ενός γέροντα πού μας κυβερνά με γλαυκωματικές αποφάσεις.
Ο Νίκος πήρε την μαγκιά μιας ζωής που ανασαίνει πιο πέρα από τους λογαριασμούς και τα κοινόχρηστα, την ανακάτεψε με την ευαισθησία ενός πετειναριού ευαίσθητου στους ανέμους που γυρνάει γύρω γύρω και παρακαλά να σταματήσει κάπου, αλλά οι καιροί, αλίμονο, δεν το αφήνουν. Μια πρέζα συγκροτημένης σκέψης, λίγο καρύκευμα χαμουρεμένου ανορθολογισμού... Και να, να μαζεύονται οι νυχτοπεταλούδες, οι κωλοφωτιές του Διαδικτύου. Έτοιμες, λες, να καούν πάνω στα νέον των πανταχού παρόντων αλαζόνων, των μισερών που ψάχνουν στο νετ μιαν ολοκληρωμένη, επιτέλους, περσόνα. Τους «Ξέρεις ποιος είμαι γω» που παρενδύονται τον φιλελευθερισμό μπας και γιάνει την πληγή της ετερότητας.
Τελικά δεν μου έφταιγε το σώμα μου. Ούτε κι εγώ έφταιγα, από την άλλη. Απλώς δεν κάναμε χωριό μαζί. Γι' αλλού πηγαίναμε, αλλά αυτός ο χιουμορίστας θεός προτίμησε τις σιαμαίες υπάρξεις, να κουβαλάμε ο ένας την αρρώστεια του άλλου και ο άλλος την σιδηρά αναγκαιότητα του άλλου. Κι εμείς πετάμε κομμάτια μας έξω από τα κάγκελα και βαυκαλιζόμαστε πως τάχα δραπετεύουμε. Πως είμαστε πιότερο αυτά τα αδέσποτα μέλη που κείτονται, φράσεις και χειρονομίες χωρίς αίμα πια, στην αυλή της φυλακής μας. Ασε που κινδυνεύουμε να τα περιμαζέψουν διπλωπικοί ακαδημαϊκοί, επινοητικοί διαφημιστές, απελπισμένες κλιμακτηριακές, ή τίποτα πρώην άνθρωποι χτυπημένοι από τη ραδιενέργεια της ετερότητας. Καψούρηδες της φαμ φατάλ που περνιέται για νηματοδότηση, κομίζουμε γλαύκας στην πόρνη που παριστάνει -πειστικά, όπως κάθε πουτάνα- πως έχει κάποιο νόημα που αρκεί να πληρώσουμε με τον χρόνο μας για να το βρούμε. Το νόημα -αργά το καταλαβαίνουμε- δεν εμφιλοχωρεί στις φλεβώσεις κανενός πέους και κανενός αιδοίου. Ούτε σε καρπούς-παιδάκια, δεκανίκια όσων δεν άντεξαν την απουσία του εν λόγω νοήματος.
Μακρυγόρησα και συμπαθάτε με. Υπήρξατε, εντούτοις, αδερφοί. Μισητοί, ενίοτε. Χαζοβιόληδες, άλλοτε. Αλλά πάντα η ανθρωπίλα σας με γιάτρευε: είτε για να να ξαναγίνομαι άνθρωπος, είτε για να βλέπω καθαρά από ποιο παράθυρο πρέπει να σαλτάρω. Σας ευχαριστώ, έτσι κι αλλιώς.
(Ψηφίζω το ποστ για την Αλεξάνδρα...)
ΒΡΗΚΑ ΤΟ POST TOY TROLL (11:51)
ΑπάντησηΔιαγραφή@εκτόνωση συσσωρευμένης έντασης: ευτυχία...@δεν ειναι δικα μου τα λογια
αλλα με βρισκουν συμφωνο!!
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαριοςΠ - :))
Πάω για εξετάσεις και τρεχάματα - "σε λίγο κοντά σας"...
Μια και έχουμε την ταλαιπωρία του moderation μήπως μπορούμε να απαλλαγούμε από σχόλια άσχετα με το θέμα συζήτησης όπως το ότι είμαστε φασίστες, δολοφόνοι κ.λπ
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η Τέλεια Διαδρομή της Πρωτοχρονιάς"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://doncat.blogspot.com/2006/12/blog-post_30.html
Επειδή αν είχα καταφέρει να φτάσω το ιδανικό μου "εγώ", θα είχα γράψει - και, πολύ περισσότερο, θα έκανα πραγματικότητα κάθε χρόνο - το κείμενο αυτό.
Την "αναστολή" πρώτον για την αφίσα (LOL) και δεύτερον γι'αυτά που εκτιμήσαμε. Το post για την Paragrafos το θεωρώ εκτός συναγωνισμού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχαίος said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια και έχουμε την ταλαιπωρία του moderation μήπως μπορούμε να απαλλαγούμε από σχόλια άσχετα με το θέμα συζήτησης όπως το ότι είμαστε φασίστες, δολοφόνοι κ.λπ
-----------------------------
To κακό με την moderation είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις editing (ευτυχώς από άλλη άποψη). Έτσι, αν ένα σχόλιο έχει 15 αράδες και και οι δύο είναι εκτός θέματος, υπάρχει πρόβλημα. Το περνάς ή όχι;
Κε Δήμου, οι αγάπες δεν κρατάνε για πάντα... Κάτι πάντα μένει, αλλά ποτέ δεν είναι πια το ίδιο όπως στην αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπορία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ποστ γράφετε:
"Αναγνώστης που μετράει..."
Τι εννοείτε; Ότι ξέρει να μετράει, ότι μετράει γενικά την ηλικία των μπλογκς των άλλων(και μάλιστα σε ημέρες!) ή ότι μετράει ο ίδιος ως άτομο;(μήπως και τα τρία;)
Θα έπρεπε να είστε περισσότερο ακριβής!
(καλά ρε Νίκο, μια πλάκα είπαμε να κάνουμε:-)
Υ.Γ: Από τη δουλειά, σε ώρα ... εργασιακής "αιχμής".
Δυο ποστ ξεχωρίζω: "Όταν χτυπάει ο κεραυνός" και "Μadame!".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί; Για το φαινομενικά παράδοξο, να μένει πίσω τόση ομορφιά, ακόμη κι όταν χάνεται η "ύλη" της.
Για το νόημα που παίρνει μερικές φορές η ζωή μέσα απ' το "άδικο" και το εφήμερο.
Για το αίσθημα της γαλήνης και της πληρότητας όταν χαμογελάμε με δακρυσμένα μάτια.
As someone long prepared for this to happen,
Go firmly to the window. Drink it in.
Exquisite music. Alexandra laughing.
Your firm commitments tangible again.
[L. Cohen, Alexandra Leaving]
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εμένα κοίτα» επειδή αυτός που κοίταξε γνώριζε τι έβλεπε…
ΑπάντησηΔιαγραφή«Παίζετε;»: Επειδή μου θύμησε ότι δεν παίζω αρκετά.
«Όλα τα φώτα ήταν πράσινα», επειδή «…Εκείνη τη μέρα ξύπνησε ευδιάθετος…»
&
«Ελεύθερο θέμα» επειδή «..Μπορείτε να γράψετε ό,τι θέλετε – ή ακόμα και τίποτα…»
Οταν σε ενα ποστ φιλολογικο παρεμβαλλεται υπουλα & εκτός θεματος προπαγανδα πολιτικη,τοτε ολο το σχολιο πρεπει να διαγραφεται,οπως & το σχολιο κραξιματος της προπαγανδας. Εδω δεν ειναι Χρυσαυγαδικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήTo nikosdimou το ανακάλυψα χάρη σ' ένα φίλο που ζει εκτός Ελλάδος εδώ και πολλά χρόνια. Διάβαζε και διαβάζει χωρίς να γράφει, νομίζω για εκείνον είναι λίγο σαν παράθυρο στην μακρινή πατρίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβαζα πιό πολύ τα ποστ (κι αυτά όχι πάντα με συνέχεια και συνέπεια, είχα μεγάλη πίεση χρόνου εκείνη την εποχή) και πολύ λιγότερο τα σχόλια (με αποθάρρυνε ο αριθμός τους και, επίσης, το ύφος και το μέγεθος μερικών).
Δεν έγραφα. Εν μέρει λόγω έλλειψης χρόνου, κυρίως όμως γιατί αργώ να μιλήσω, μου χρειάζεται ν' ακούσω πρώτα. Διστακτικότητα, εσωστρέφεια; 'Ολες οι ερμηνείες μάλλον έγκυρες.
Πρωτοέγραψα επειδή διαφώνησα (στο ποστ για το "2" του Παπαϊωάννου) κι όταν διαφωνώ με κάποιον που εκτιμώ, θέλω πολύ να του το πω, αλλιώς το αισθάνομαι σαν σκιά.
Μετά έγινε μια ρουτίνα για μένα, από τις ρουτίνες που μου αρέσουν.
Έλειψα μιάμιση μέρα για δουλειά στο Λονδίνο, είδα το ποστ για την αναδρομή χθες το βράδυ στο lounge της BA, περιμένοντας την καθυστερημένη νυχτερινή πτήση μου, περίμενα να γυρίσω στην Αθήνα για να γράψω ελληνικά...
:-)
Υ.Γ. Welcome back Andy! Eίδα το πρώτο σχόλιο της επιστροφής στο ποστ για τ' αυτοκίνητα, αλλά εδώ μου φάνηκε πιό ταιριαστό να σχολιάσω την επιστροφή...
Υ.Γ.1 Ξαναστέλνω το ίδιο σχόλιο που έσβησα (μου είχε φύγει ένα απίθανο μαργαριτάρι στο υστερόγραφο για τον Andy)-τυφλό σύστημα και freudian slip (απίθανος συνδυασμός).
(Dystykhos xaphnika den ekho helleniko plektrologio...)
ΑπάντησηΔιαγραφήHyparkhei kapou henas katalogos holon ton demosieuseon me link pros to kathe keimeno; Na prepei na anoixei kaneis ten kathe bdomada khorista me to pontiki einai mazokhismos.
Palaiotera eikha diabasei skhedon hola ta biblia tou Nikou Demou, gi' auto kai den tha epelega hena, kainourgio men gia para pollous (hopos edeikhnan ta kathe phora skholia), palio homos gia mena, keimeno.
Hena ap' ta horaiotera kainourgia keimena etan "Η περίπτωση Günter Grass". To epilego gia ten exairetike topothetese pano s' hena poly endiapheron kai tautokhronos epikairo kai diakhroniko thema, pou epipleon etan idaniko gia diadiktyake syzetese.
Ein Steppenwolf said...
ΑπάντησηΔιαγραφήHyparkhei kapou henas katalogos
Βέβαια - στο δεξί μέρος του μπλόγκ ή αν πάτε στο site μου έχει κατάλογο.
Nikos Dimou hat gesagt...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια - στο δεξί μέρος του μπλόγκ ή αν πάτε στο site μου έχει κατάλογο.
Hoi katalogoi nikosdimou index kai doncat index, prosbasimoi kai apo te selida "Arkheio Blog", dystykhos den einai plereis ki enemeromenoi, ekhontas mono 118 + 158 = 276 ap' ta 343 keimena.
Τα άλλα είναι πρόσφατα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαμαρτύρομαι, δεν είναι δίκαιο διαγώνισμα αυτό. Κατ' αρχήν η ύλη είναι πολύ μεγάλη και καλώ τον Νίκο Δήμου, τουλάχιστο να μας δώσει τα SOS.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπειτα είναι ότι έγραψε και ο MariosP και μας πήρε τα σώβρακα. Τρίτον συμμετέχει η Αφροδίτη, που κανονικά έπρεπε να έχει πάρει μεταγραφή στην Τσέλσι. Ο Harry Greco είχε κόκκινη, δεν είχε; γιατί παίζει; έχει ο Ριβάλντο γραικαρβανίτικη ρίζα; Τέλος έπιασα και τη zoi20 στα πράσα, να λαδώνει δια γλυκοκοιτάγματος τον διαιτητή.
Μ' αυτά και μ' αυτά, το ρίξαμε στο ποτό, όπως είναι φανερό από τα παραπάνω, εδώ στα πρωινά και μακρινά νησιά Κιριμπάτι, διότι όχι την τρίτη θέση, ούτε ΟΥΕΦΑ δε βλέπω να βγαίνουμε. (Σχόλιο για βάζελους ήταν αυτό, μαθαίνω εγώ).
Και εκεί που τα πίναμε μας ήρθε πάλι σαν άσπρος σίφουνας εκείνος ο ενθουσιασμός που είχαμε να δούμε καινούριο ποστ στον Doncat, να γίνονται οι ιδέες του τροχιές της ύπαρξής μας (κάτι έχει το κρασί), να έρχεται η γραμματέας για μια υπογραφή στην παραγγελία για το καινούριο καζανάκι και να της τραγουδάμε «μ’ αεροπλάνα και βαπόρια» και να της λέμε: «τι γνώμη έχεις εσύ για το Σαββόπουλο; Για τον Ζακ Μπρελ;» Ή να σε αρχίζει ο «αεροουέσιον μάνατζερ» με τις «ντραφτ αναλύσσσεις» και «πρότζιεκτς» και να του λες ωσάν νέος dimitrizzz, το ΄χετε κάνει εδώ μέσα «χορ χάουζ, το Σύστημα».
Το Νίκο Δήμου δεν τον αγαπούσαμε από την αρχή. Μάθαμε να τον αγαπάμε για αυτό που μας πρόσφερε μέσα από την κατάθεση ψυχής, που έχουμε συνηθίσει να τη λέμε μπλογκ.
Το πιο ωραίο ποστ είναι ανάμεσα σε αυτά που θα ρθουν.
Υ.Σ.1 Αν κάποιος από όσους αναφέρθηκαν προσεβλήθη, ας γνωρίζει ότι τα κίνητρα μου ήταν τα αντίθετα, επίσης ας γνωρίζει πως είμαι πολύ μακριά για να με πιάσει (χο χο).
Υ.Σ.2 Γίνεται τουλάχιστο να πάρουμε κανένα μπλουζάκι, γιατί το προηγούμενο το έβαλα μαζί με τα εσώρουχα της Ούμα Θέρμαν και «έχουνε γίνει ροζ».
Υ.Σ. 3 Εντάξει δεν ήταν τα αυτά της Ούμα, ένα μπλουζάκι του Τσε ήταν που υποτίθεται ότι ρίχνεις γυναίκα με αυτό και μάλιστα αριστερή. Τρίχες!
Υ.Σ.ν Το ξέρω, κόπηκα λόγω μεγέθους.
Αυτά που ξεχώριζα(από τα όσα διάβαζα) ήταν πάντα αυτά με τα οποία διαφωνούσα. Γιατί ήταν πάντα σαν την μύγα στο γάλα. Κάτσε να τα θυμηθώ λιγάκι και θα γράψω κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κ. Δήμου επιστρέφει στο σπίτι. Μετά από κάποια τηλεοπτική εκπομπή. Στην ΕΤ1. Με θέμα την αναγκαιότητα της πολιτικής. Κουρασμένος. Ανοίγει το pc. Μπαίνει στο blog. Διαβάζει κάποια πολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικά σχόλια. Χασμουριέται. Βλέπει μερικά sites με ειδήσεις. Βαριέται. Πατάει το μαγικό Χ στην πάνω δεξιά γωνία της οθόνης και ο firefox εξαφανίζεται. Παρατηρεί την επιφάνεια εργασίας. Πάνω αριστερά ένα εικονίδιο γράφει «Ανάγκη για Ταχύτητα». Το πατάει. Loading… Διαλέγει την αγαπημένη του Porsche που της έχει αλλάξει τα φώτα στο tuning. Επιλέγει πίστα. Ημιαστική με πέρασμα από δασική περιοχή. 5 αντιπάλους. Loading… 3-2-1 GO! Κάνει φοβερή εκκίνηση, βρίσκεται πρώτος. Ένα σαρκαστικό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του. «Φάε τη σκόνη μου φλώρε» αναφωνεί. Ο δεύτερος είναι πίσω μερικά μέτρα. Παίρνει πολύ καλά τις πρώτες στροφές. «Σκίζω» σκέφτεται. Στη δεύτερη στροφή στο δασικό δρόμο πατάει λίγο χώμα και γλιστράει. Χάνει χρόνο. Ο δεύτερος είναι ακριβώς από πίσω. Κάθεται καλύτερα στην καρέκλα και σκύβει το κεφάλι πιο κοντά στην οθόνη. Τα χέρια σταθερά στο πληκτρολόγιο. «Τον έχω» σκέφτεται. Πάει για την απότομη στροφή στην έξοδο του δάσους. Ο δεύτερος σχεδόν δίπλα με μια απαίσια Mercedes. Ο don ξαφνικά δίνει ένα σάλτο και πετάγεται στην αγκαλιά του. Τρομάζει και φεύγει το χέρι από το πληκτρολόγιο. Η Porsche στουκάρει στο ανάχωμα και αναποδογυρίζει. Ο δεύτερος γίνεται πρώτος και εξαφανίζεται. Κλείνει τα μάτια και μετά τα ανοίγει κοιτώντας το ταβάνι. Ανοίγει το στόμα. Αμέτρητα καντήλια από όλες τις μητροπόλεις της Ελλάδας γκρεμίζονται στο πάτωμα….
ΑπάντησηΔιαγραφή«Παίζετε» ακόμα κ. Δήμου; Γιατί κάπως έτσι σας φαντάστηκα μετά από εκείνο το post! Να είστε καλά και πάντα να «παίζετε»!
Ποτέ δεν ήταν τα σχόλια τόσο λίγα και τόσο αραιά (χρονικά). Και ποτέ δεν ήταν τόσο ηδονικά (για μένα). Από μέσα τους βγαίνει το απόσταγμα του blog - σαν καλό παλιό κονιάκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δύο posts που έμειναν στη μνήμη μου είναι αυτό για τον Σαββόπουλο λόγω της ενδοιαφέρουσας συζήτησης που δημιούργησε και το TV or not TV http://www.ndimou.gr/ndimou/2006/01/blog-post_30_1.html
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατι έχει μέσα μια απλή πρόταση που επισημαίνει την προσωπική ευθύνη : "ο καθένας είναι υπεύθυνος για την τηλεόραση που βλέπει".
Η προσωπική ευθύνη που σαν έννοια τη βρίσκουμε υποβόσκουσα σε πολλά απο τα posts αυτού του Blog και που λείπει απο πολλές πτυχές της κοινωνίας μας, είναι κάτι που κάνει αυτό το blog ιδαίτερα ενδοιαφέρον και διαφορετικό.
Καλή συνέχεια.
Από φίλο με email:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά είναι τα ωραία ποστ... Στο μυαλό μου έρχονται περισσότερο
αυτά με τις γάτες, το "Δελτίον Καιρού", αλλά αυτό που τώρα ξαφνικά αναδύεται μέσα μου σαν εξέχον
είναι το "Η γλυκιά αιμομιξία των blogger" (nikosdimou 7.1.2006)
επειδή ανακαιφαλαιώνει με τον καλύτερο τρόπο το είδος "μπλογκ".
Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξει κανείς μέσα από αυτή την κιβωτό σκέψης,προβληματισμού και συναισθημάτων.Εκείνο,όμως, το κείμενο που μου προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση,καθώς με βύθισε στον κύκλο της μνήμης ήταν αυτό της 16ης Ιανουαρίου του 2007 με τον τίτλο "Τόπος Μαγικός".Μου έφερε στο νου μια σχολική εκδρομή πρίν από δέκα περίπου χρόνια στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας,στις αρχές της άνοιξης, προτού δηλαδή τα τουριστικά πλήθη αλώσουν για ακόμη μια φορά το άλσος των θεών και των ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκομμένος από τους συμμαθητές μου και περιπλανώμενος ανάμεσα στα αρχαία μάρμαρα,τα βυζαντινά πλίθια και καμιά φορά σε γράμματα ελληνικά ακρωτηριασμένα,αληθινό αλφαβητάρι εποχών,έζησα μια πρωτόφαντη εμπειρία.Εκεί κατάλαβα ότι μιλώντας για αυτούς τους τόπους οι λέξεις "ομορφιά" και "φύση" δεν σημαίνουν τίποτε.Το βίωμα είναι αποκαλυπτικό:το σώμα σου αδύνατο να χωριστεί από τα δέντρα,τα φευγαλέα σύννεφα και το σπασμένο ιωνικό κιονόκρανο.Το ένα μέσα στο άλλο.
Ανάλογα συναισθήματα μου δημιούργησαν και οι φωτογραφίες του συγκεκριμένου post:η στοά,το θέατρο με τις ιστορίες για τους ικέτες και τους βασιλιάδες,η ταπεινή νεροσυρμή,ο θρόνος του ιεροφάντη.Η ζωή μέσα από την πέτρα.Νομίζω πως την εμπειρία αυτή κανείς δεν την έχει εκφράσει καλύτερα από τον Σεφέρη.
Τούτη η κολόνα
Έχει μια τρύπα,βλέπεις
Την Περσεφόνη;
Πολλά τα ποστ, πάρα πολλά γιά να διαλέξει κάποιος το καλύτερο η ακόμη και πέντε ή δέκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναπτύχθηκαν θέματα απλά, καθημερινά, φιλοσοφικά, ερωτικά.
Θέματα επιστημονικά, τέχνης και τεχνολογίας.
Θέματα κοινωνικού, πολιτικού, θρησκευτικού περιεχομένου.
Τα σχόλια σε μερικά απ' αυτά οδήγησαν σε αναστολή του μπλογκ ή την παράλλαξη του σε νέες μορφές με διαφορετικά ονόματα και πάλι την επάνοδο του στην αρχική του μορφή.
Εγινε και ένα μπάχαλο, μη το ξεχνάμε, και με την Google με το σύστημα beta.
Υπήρξαν παρεξηγήσεις, καυγάδες, αποχωρήσεις και επιστροφές.
Δημιουργήθηκε ένταση καιεκνευρισμός μεταξύ σχολιαστών. Απογοήτευση από πλευράς οικοδεσπότη από την στάση και τα σχόλια μερικών.
Επιβιώσαμε όμως, περάσαμε πιστεύω τις συμπληγάδες και ωριμότεροι τώρα, καλούμαστε γιά τον διαγωνισμό του καλύτερου πόστ.
Δυσκολεύτηκα πολύ γιά την επιλογή, έκανα και μιά γρήγορη αναδρομή στα πιό παληά να θυμηθώ, (μπαίνω και από δανεικό PC, ευρισκόμενος γάρ στην Αθήνα) και έτσι στα γρήγορα επιλέγω την ουσία της ζωής και δεύτερο το Εθνικόν το αληθές.
Ο καιρός σήμερα θυμίζει φθινόπωρο και θυμήθηκα ένα αγαπημένο ποστ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεπτέμβριος 24, 2006
Το Κίτρινο Φύλλο
'Ολα τα κείμενα μέχρι στιγμής, ελάχιστα ώς καθόλου δεν τα 'χει "πληγώσει" και ξεφτίσει ο καιρός: ακόμα κι εκείνα που ήταν αγκιστρωμένα σε κάποιο θέμα επίκαιρο, διαβάζονται ακόμη με ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά από όλη αυτή την μικρή αναδρομή, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: Τα κείμενα εκείνα που ασχολούνταν με πολιτικά ή κοινωνικά θέματα, όσο κι αν μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, δε μπορούσαν πραγματικά να με αγγίξουν τόσο βαθιά.
Ενδιαφέροντα; Ναι. Ουσιαστικά; Ναι. Αλλά κάτι έλειπε. Μάλλον τα προσπερνούσα παραμένοντας χωρίς "εσωτερικές απώλειες"...
Ήταν τα άλλα, τα πιο προσωπικά, τα πιο συναισθηματικά, πιο "λογοτεχνικά", που κέρδιζαν τελικά το παιχνίδι! Αυτά παρέμεναν επίκαιρα με έναν άλλο, βαθύτερο, πιο ουσιαστικό τρόπο. Ακόμα και όταν γράφτηκαν 30 χρόνια πίσω...
Είναι αστείο, ότι τον λίγο καιρό που άρχισα να γράφω στο blog σας, συμμετέχω κυρίως στα post που πέφτουν στην πρώτη κατηγορία. Αντίθετα στα άλλα, τα πιο συναισθηματικά, τα πιο γήινα κι "ανθρώπινα", συνήθως σιωπώ. Δεν είναι αντιφατικό, μ'αυτά που σας γράφω εδώ τώρα;
Μάλλον όχι. Γιατί τελικά, μιλάμε πιο εύκολα γι' αυτό που δεν μας αγγίζει τόσο βαθιά, αυτό που δεν είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι πιο εύκολo τις περισσότερες φορές, να μιλήσουμε με τις σκέψεις μας, παρά με τα συναισθήματά μας.
Οπότε επιλέγουμε τη σιωπή...
Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε όλοι ικανοί να μιλήσαμε χωρίς να προδίδουμε αυτά που αισθανόμαστε.
Τελικά, οι σκέψεις που γεννιούνται σε δοχεία δίχως στόμιο, είναι καταδικασμένες σε αιώνιο σκοτάδι.
Ίσως η μόνη τους παρηγοριά να είναι η υποψία, πως αυτό που δεν ξεχύνεται ορμητικά σαν χείμαρρος αλλά λιμνάζει ατελεύτητα, ίσως τελικά να δικαιώνεται...
Τα ποστ που διαλέγω είναι τα: "Ο τρελός με τα πουλιά", και το Τόλια.
Δε θα μιλήσω για αυτά τα ίδια. Το γιατί το έχω ήδη εξηγήσει...
SOLON said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δύο posts που έμειναν στη μνήμη μου είναι αυτό για τον Σαββόπουλο
--------
Το θυμάμαι, σαν ... επίσκεψη σε οδοντίατρο! διότι τον Σαββόπουλο τον θεωρώ ως λευκό μαμούθ!
Γάτε διαφωνείς το ξέρωωωω!
Καλησπέρες
doctor
Στο άκουσμα του διαγωνισμού και της επιλογής ενθουσιάστηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγραψα και ένα πρώτο σχόλιο στο οποίο επίλεξα το πρώτο ποστ, αυτό με το οποίο ξεκίνησαν όλα!
Πίστευα οτι έτσι καταρχήν δήλωνα συμμετοχή στο διαγωνισμό και μετά κέρδιζα και χρόνο να επιλέξω ποιό από τα υπόλοιπα ποστ θα κέρδιζε την ψήφο μου!
ΘΑΛΑΣΣΑ!
Τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Το μπλογκ είναι αδιαίρετο, είναι αδύνατο να διαλέξεις.
500 μέρες γεμάτες.
Με χιούμορ,προβληματισμό,καυγάδες,έρωτες (αλήθεια έχουμε κανένα ζευγάρι που να προέκυψε από'δω μέσα?)
Πως μπορείς να διαλέξεις,να ξεχωρίσεις κάτι?
Το ένα ποστ γεννούσε το άλλο.
Είναι τόσο ζωντανό μπλογκ που ακόμα και τα πιο αδιάφορα θέματα προκαλούσαν φοβερό ενδιαφέρον και άναβαν τα αίματα!
Συγχωρέστε με μου είναι αδύνατο να επιλέξω οποιοδήποτε κείμενο.
Όλο τα θέματα του μπλογκ μαζί με αυτά που θα ακολουθήσουν (ελπίζω πολλά) αποτελούν ένα τεράστιο έργο!
"Ο ήλιος του απογεύματος", 28.3.07.
ΑπάντησηΔιαγραφή(ή "Η μεγάλη ανατροπή").
Ο ΝΔ προσπαθεί να βγάλει άκρη με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο blog και που, σιγά σιγά, δείχνει να ξεφεύγει από τον έλεγχό του. Κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, να ενώσει τα διεστώτα, να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί, να συνεχίσει το δημιούργημά του, τη μεγάλη του αγάπη των τελευταίων καιρών, τη δική του ανατολή στη δύση που έρχεται.
Και, πάνω απ' όλα, να διαφυλάξει την όμορφη παρέα, τη χαλαρή συζήτηση, τον πλούτο των ιδεών και των ανθρώπων, την αίσθηση της συντροφικότητας.
Η ιδέα που του έρχεται είναι μεγαλοφυής: Post για τον έρωτα. Με τη σωστή εικονογράφηση.
Τα πρώτα σχόλια τον δικαιώνουν.
Τον φαντάζομαι να χαμογελάει από ικανοποίηση. Ίσως και από ανακούφιση. Βάζει ένα ποτό και μετέχει στον διάλογο. Μάλλον και με συνοδεία ωραίας μουσικής. Με τον πιστό του γάτο αγκαλιά.
Κανείς δεν κατάλαβε πότε συννέφιασε. Πότε άρχισε η βροχή, που μετατράπηκε σε καταιγίδα. Πότε το ερωτικό θέμα έτρεξε να κρυφτεί σαστισμένο, τόσες βροντές κι αστραπές είναι φορές που ούτε ο έρωτας μπορεί ν' αντέξει.
Ο ΝΔ, σε ρόλο τιμονιέρη που, ενώ νιώθει ότι χάνει τον έλεγχο, προσπαθεί να σώσει το πλήρωμα, μένει στη θέση του. Και παλεύει με τα πιστά του εργαλεία, τα μόνα που ξέρει να χειρίζεται, τον ορθό και ήρεμο λόγο. Μη μπορώντας όμως πλέον να κρύψει την κούραση, την αγανάκτηση, ακόμη και την αηδία που νιώθει.
Πάλη συναρπαστική, που τον αναδεικνύει όσο ανθρώπινο δεν φαντάζεται. Και τον δικαιώνει, στα δικά μου μάτια, όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον, όποιο κι αν είναι αυτό.
Η συνέχεια γνωστή.
Συνοψίζω: Μέχρι τη μέρα εκείνη, το σχήμα ήταν γνωστό: Νίκος Δήμου, post, comments. Ο συγγραφέας, το θέμα του, εμείς, οι απόψεις μας. Ο μαέστρος κι η ορχήστρα του.
Στις 28.3.07 το doncat2 σα να ζωντάνεψε. Όπως μόνο στα παραμύθια γίνεται. Και μας παρέσυρε όλους στο διάβα του, ανοίγοντας βαθύ ρήγμα και οριοθετώντας τη νέα εποχή.
Δεν ξέρω αν η εποχή αυτή θα 'ναι καλύτερη, όπως βαθιά εύχομαι.
Είμαι όμως σίγουρος ότι θα 'ναι διαφορετική.
"Αναγνώστης που μετράει, μου έγραψε "
ΑπάντησηΔιαγραφήMετράει ως αναγνώστης, ή ασχολείται με το μέτρημα;
Το λιγότερο αντικειμενικό ποστ κατά την γνώμη μου: ΔΕΥΤΕΡΑ, ΜΑΪΟΣ 08, 2006
ΑπάντησηΔιαγραφή"Γυναίκας εγκώμιο".
Εκεί διαφώνησα και με το ποστ αλλά και με τους αγαπητούς andy και blade σχετικά με τις γυναίκες και άντρες συνθέτες μουσικής.
Προσωπικά έχω εκφράσει τη γνώμη μου για το χειρότερο κείμενο του κ. Δήμου όσο πιο ευγενικά μπορούσα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δήμου
Ίσως τούτο είναι το πιο ύπουλο και σιχαμερό κείμενο που γράψατε μέχρι τώρα.
Ο δημιουργός κύριε Δήμου δεν ενδιαφέρεται για την αναγνώριση και την επιβράβευσή του από τους άλλους. Ούτε δέχεται να γίνει σύμβολο για οτιδήποτε. Είναι απλά ο απόλυτος εγωιστής που στέκεται πάνω από την ανάγκη να χρησιμοποιεί τους άλλους με οποιοδήποτε τρόπο ή να λειτουργεί μέσα από αυτούς. Μοναδικό του κίνητρο είναι η αλήθεια του και όχι οι άλλοι.
Η επιστήμη για την επιστήμη, η τέχνη για την τέχνη, η καλαθοσφαίριση για την καλαθοσφαίριση (κι όχι για τη δόξα του ανάδελφου έθνους) θεωρείται αποτρόπαιο «δόγμα» για τους Ναζί τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές, δηλ. όλους τους κολλεκτιβιστές. Σεις κ. Δήμου τι κολλεκτιβιστής είστε;
Υ.Γ. Όπως σας είπε στο εξαιρετικό σχόλιό του ο Janas «η φιλανθρωπία νομίζω ότι επουλώνει πληγές αλλά δεν λύνει προβλήματα για αυτό δεν έχει μεγάλη χρησιμότητα». Καλά θα κάνετε λοιπόν να μην γράψετε καμιά ανοησία για την φιλανθρωπική ηλιθιότητα του Μπιλ Γκέιτζ.
Το παραπάνω σχόλιο αφορούσε στο κείμενο για τον Πέλερμαν με τον τίτλο "Ήθος ενός εκατομμυρίου;"
Υ.Γ. Στην εκπομπή κονσέρβα της ΕΤ1 εκείνο το "καταρχήν" που λέγατε συνεχώς, λες και προειδοποιούσε σαν αλάρμ και για την χειρότερη τηλεοπτική σας παρουσία.
Bourchas said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά έχω εκφράσει τη γνώμη μου για το χειρότερο κείμενο του κ. Δήμου όσο πιο ευγενικά μπορούσα:
Κύριε Δήμου
Ίσως τούτο είναι το πιο ύπουλο και σιχαμερό κείμενο που γράψατε μέχρι τώρα.
------------------------------
Σκεφθείτε και να μην το γράφατε ευγενικά...
Ομολογώ ότι κοιτώντας στα παλιότερα (2006) posts και στα σχόλια και τις συζητήσεις που γίνονταν, είδα την ζεστή, συντροφική ατμόσφαιρα μιας παρέας που εγώ δεν την πρόλαβα. Και ζήλεψα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχοντας λιγότερα, πολύ λιγότερα blogoχιλιόμετρα στο κοντέρ, αναγκαστικά απέχω απο μια επιλογή ανάμεσα σε καλά, καλύτερα και αγαπημένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γρήγορο σερφάρισμα είναι μια επιλογή που έτσι κι αλλιώς δεν θα μου επέτρεπα σε κείμενα του Νίκου Δήμου.
Τα κείμενα του, με συντροφεύουν απο την δεκαετία του '70, όταν ο γραπτός λόγος και το "ρεύμα της εποχής" είχαν ενδώσει με μαζική υστερία, σε έναν αδίστακτο πολτο-ποϊητικό λαϊκισμό.
Συμφωνούσα - διαφωνούσα, όλο μπροστά μου τον έβρισκα!
Αλλάζαν οι παρέες, φοιτητηλίκι, στρατός, δουλειές. Κουβέντες...
-"Ρε, συ, αυτό που λές το έγραφε προχθές ο Δήμου..."
-"Ποιός αυτός ο ..."
(Ανα τριετία, άλλαζαν και τα επίθετα, μην τα αναφέρω, τα γνωρίζουμε οι περισσότεροι όπως και ο ίδιος που γελά μ' αυτά).
Και πόσες φορές, σε τόσο διαφορετικές στιγμές δεν σκέφτηκα να του στείλω ένα γράμμα, γι' αυτό που συμφωνούσα ή διαφωνούσα ή...
ΕΛΤΑ, επικοινωνία νεάντερνταλ, η κάψα φεύγει, η καθημερινότητα υπερπηδά την έμπνευση και την επιθυμία της στιγμής.
Γι' αυτό μ΄αρέσει το blogging.
Γιατί επιτέλους μπορώ να του πώ αυτό που θέλω, την στιγμή που μου έρχεται.
Αυτή η αυτορυθμιζόμενη άμεση επικοινωνία, θα εξελιχθεί. Άλλους θα μας κρατήσει και άλλους θα μας...ξεβράσει.
Είναι όμως κοινωνική κατάκτηση!
Υ.Γ : "Κριτική και επιλογές" στο post 666! (xe,xe)
Χρόνια πολλά
Πέρελμαν το σωστό και όχι Πέλερμαν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεπιμπτόντως, ο κ. Ρουσσόπουλος με την συμφωνία όλων των κομμάτων της Βουλής, προωθεί νομοσχέδιο που απ' ότι διαβάζω απαγορεύει μεταξύ άλλων τις τηλεφωνικές δημοσκοπήσεις.
Οι τελευταίες συνιστούν έρευνα και επιστήμη κατοχυρωμένη κατά τρόπο ανεπιφύλακτο συνταγματικά στο άρθρο 16 παρ. 1: "Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες.."
Οι μπλόγκερς μπορούμε να κάνουμε τίποτα μπροστά σ' αυτή τη συναινετική κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος;
Αγαπητέ ΝΔ μας βάζεις δύσκολα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώντας να καταλήξω ποιο είναι το αγαπημένο μου ποστ, ξεκίνησα να τα ξαναθυμάμαι, ξεφυλλίζοντας τα και σκέφτηκα να κάνω το TOP-10. Αργότερα αυτό έγινε TOP-25 και είχα εξετάσει μόνο τρεις μήνες. Σταδιακά άρχισα να αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του εγχειρήματος και κατέληξα πως είναι ανέφικτο.
Θα ήταν κρίμα να αφήσω «απέξω» τόσα εξαιρετικά ποστ που με έκαναν να ξενυχτάω διαβάζοντας σχόλια…
Τέλος πάντων, αν έπρεπε οπωσδήποτε να αποφασίσω, «με το πιστόλι στον κρόταφο», θα πρότεινα και εγώ (με τον Άγγελο-Εξάγγελο) το ποστ «Ο Θάνατος της Μαρίας» (Πέμπτη, Μάϊος 11, 2006).
Κατ’ αρχήν γιατί ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Ακόμα θυμάμαι τα εμπνευσμένα «σεντόνια» της Αφροδίτης, το εξαιρετικό ποίημα του Αntiphonist…
Ίσως και για την ελαφρότητα του ποστ, ανάμεσα σε άλλα σοβαρά, πολιτικοθρησκευτικά, κ.λ.π…
Και τέλος μάλλον, επειδή ήταν εκείνη την εποχή που σας πρωτοανακάλυψα, και θυμάμαι, διαβάζοντάς σας, το βράδυ, σκεφτόμουνα πως «αυτοί εδώ καλά περνάνε».
Υ.Γ.1. Πρόταση για εργασία στο σπίτι:
-ΤΟΠ-10 ποστ στα οποία δεν συμμετείχα λόγω ανωτέρας βίας αν και θά ’θελα.
-ΤΟΡ-10 ποστ με τους σοβαρότερους καβγάδες.
-ΤΟΡ-10 ποστ που θα όφειλε να διαβάσει ο ιστορικός του μέλλοντος για να πάρει μια εικόνα της Ελλάδας 2006-…
Υ.Γ.2: Andy welcome back.
Έκτακτο σχόλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήμουν προετοιμασμένος για σχόλιο(μπήκα απλά για να διαβάσω τα σχόλια των συναδέλφων), αλλά δεν μπορώ να μη πω κάτι για την τελευταία κυρία, 'όλο ευγένεια':
Δεν με άφορούν οι διαφορές σας με τον κύριο Δήμου. Ο τρόπος σας βέβαια είναι για σεμινάριο με τίτλο: "Κακοήθεια με το γάντι".
Όσον αφορά τις διαφωνίες σας για τη χρησιμότητα ή όχι της φιλανθρωπίας, είναι προφανές πως δεν είστε φιλάνθρωπος ούτε καν σε θέματα στοιχειώδους ευγένειας απέναντι σε κάποιον που αξίζει ένα μίνιμουμ σεβασμού, αν μη τι άλλο -διαφορετικά δεν θα μιλούσατε έτσι...
(εγώ πάλι είμαι υπέρ κάθε έννοιας φιλανθρωπίας: σήμερα έδωσα αίμα για κάποιον συνάδελφό στη δουλειά, που δεν έχω γνωρίσει καν -πάσχει από λευχαιμία και μπορεί να μην τον σώσει τελικά η δική μου η προσφορά, αλλά σίγουρα δεν θα του κάνει κακό -καταλάβατε;)
Θα έπρεπε να διορθώσω - να πω ότι πρόκειται για κύριο και όχι για κυρία(λάθος που δεν ήταν σκόπιμο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αν ήταν έτσι οι κύριοι...
Παρεμπιπτόντως διορθώνω και το "Παρεπιμπτόντως".
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα λες κακίες...
Προς Luke κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι με αδικείτε δικαιολογήμένα!
@reactor69, @sokianos, @resident, @zoferos mesaionas,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώς σας βρίσκω φίλοι μου καλοί!
Είπα να πω ένα γεια και με τα καλωσορίσματά σας όλο φεύγω κι όλο εδώ είμαι.
Zof, προσυπογράφω.
@το σωστό να λέγεται,
η μπαμπίνα ζει και βασιλεύει και τους δίπλα της παιδεύει.
Το «παιδεύει» με την παλιά του σημασία...
Φωτογραφίες της μας απαγόρεψε να δημοσιεύουμε, κάνε παιδιά σου λέει μετά...
Σ’ ευχαριστώ για τις ευχές σου.
@mariosp,
ηδονικά τα είπε ο Νίκος τα σχόλια.
Aπόσταγμα, παλιό, καλό κονιάκ.
Παρακμή Αλεξανδρινή μου μύρισε.
Χύτρες η παρακμές
και ξέρω ότι πάντα σ’ άρεσε
να παίζεις με τις βαλβίδες.
@antvol,
θα ήθελα να σε παρακαλέσω να γράφεις ένα σχόλιο σε κάθε ποστ (τουλάχιστον ένα).
Αν τα παρακάλια μου δεν αρκούν, μπορώ να προσφέρω χρήματα.
Γνωρίζοντας τις ευαισθησίες σου, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε ιδιωτικά, να αποφύγουμε και την εφορία.
@athanasia
αν αισθανόμουνα μαζί σου την οικειότητα που έχω με τον antvol, θα σου ζητούσα το ίδιο.
Δεν έτυχε όμως να συμπέσουμε μπλογκικά, εσύ ερχόσουνα όταν εγώ έφευγα.
Καλώς σε βρήκα!
(τελικά, οι μισές Μεγάλες Κυρίες του μπλογκ αρχίζουν από Α, παρούσες και απούσες: Αθανασία, Αθηνά, Αλεξία, Αντιγόνη, Αφροδίτη)
@paragrafos,
να ‘ξερες πόσο μου λείπεις...
Κράτα γερά!
Τι παραπονιέσαι μωρέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι άλλες μισές είσαι εσύ...
Τα κακοτροπα σχολια & οι επιθεσεις μολυνουν το μπλογκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ POST
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...
Τα post που με συγκινούν, είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα θα αναφέρω εδώ.
Το «τρισυπόστατο μίσος» (27/7/2006) μου έμεινε γιατι εκεί έγραψα το πρώτο μου σχόλιο. Με κούρασε, αλλα άξιζε..
H «Απόδραση» του Τάσσου Παπαδάκη (5/9/2006) ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα, γιατι κάθε λέξη του κειμένου είχε σημασία! Το ερμήνευσα διαφορετικά απο τους άλλους σχολιαστές, σάν αλληγορία που μιλάει για το πέρασμα απο τη «δήθεν ζωή» στην «όντως ζωή». Κι’ έζησα ένα θρίλλερ, που μου άφησε την εντονότερη ανάμνηση απ’ όλα τα άλλα post του Doncat.
Οι «μεταμορφώσεις του φωτός»(11-9-2006) είναι το ομορφότερο post του Νίκου Δήμου που διάβασα. Έγραψα και 3 σχόλια εκεί, που μου άρεσαν!
Η «τσόχα στον δίσκο» (3-10-2006) μ’ έφερε σε σύγκρουση με τον κ.ΝΔ, για τον Αρχιεπίσκοπο! Το απόλαυσα, αφενός γιατι θεωρώ πως αντιμετώπισα επιτυχημένα τον «λίβελλο» του κ.Δήμου, αφετέρου δέ γιατι βρέθηκα σε διαμάχη με 6-7 σχολιαστές ταυτόχρονα, κι’ έπρεπε να γράφω γρήγορα σχόλια, και εύστοχα. Δέν υπάρχει ωραιότερη άσκηση για το μυαλό απ’ αυτή!
Το Πρωτοχρονιάτικο πάρτυ μου άρεσε γιατι γνώρισα καλύτερα την paragrafos. Και το πρόσφατο γιατι ...με τα βιντεο-σχόλια τελικά μου φάνηκε σάν να το έζησα πραγματικά!
Στο doncat2 δέ, μου άρεσε το «χωρίς λόγια» (14/2/2007). Ωραίες φωτογραφίες, ήταν απόλαυση να τις σχολιάσω!
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΔΗΣΗ με περίμενε έξω από την πόρτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί στεκόσουν πολύ πριν σε δω. Ήσουν η μεγάλη είδηση, κι εγώ το μόνο που έβλεπα ήταν τα χαρτάκια που άφηνες στον δρόμο μου. Σαν άλλη Gretel ένα ένα τα μάζεψα θαρρείς και κάποτε θα τον βρω... Με τις άμυνες παροπλισμένες και το βλέμμα υπνωτισμένο οδηγήθηκα στο πιο συναρπαστικό σπίτι.
Καιρό με προετοίμασες. Κι αν ρωτήσεις πώς, δεν ξέρω. Κίτρινο φύλλο εσύ, πράσινο άγουρο εγώ...
Χαμένη μέσα στο σοκολατένιο σπίτι σου. Το γεμάτο αίσθηση και πνεύμα. Κι όλο να μου λες ότι θα φύγεις, πλησιάζει η ώρα, κι όλο να αγχώνομαι και να φοβάμαι... Πώς να προλάβω να γευτώ όλα αυτά που μου προσφέρεις...
Μείνε. Μου το χρωστάς.
Βρήκα τα χαρτάκια σου για να βρω εσένα. Ίσως άλλα να μου έδειχνες εσύ. Εγώ είδα αυτό που μου φάνηκε πολυτιμότερο. Στον δρόμο πια εσένα ψάχνω κι όχι τα χαρτάκια σου. ΕΙΜΑΙ το πράσινο φύλλο και ΖΕΙΣ μέσα μου.
Και τον πόνο της λησμονιάς σου δεν τον αντέχω.
Πόσο άνιση μια τέτοια σχέση.
Πόσες αξιώσεις έχω από σένα κι όλο χρωστάς... Να χρωστάς και να δίνεις και πάλι να χρωστάς. Το πώς και το γιατί δε σου δίνονται.
Επιστρέφω στις ανεπίκαιρες αλήθειες. ... Όπως το κίτρινο φύλλο.
Στην επιστροφή σου αυτή, τόσο υπέροχα και τρομακτικά τυχαία βρέθηκα στον Δρόμο σου. "Από τον Νίκο Δήμου, Καθημερινά Κυριακάτικα..." είπε η εκφωνήτρια. Κι από τότε κάθε μέρας η Κυριακή έγινες εσύ.
Δε θα μπορούσε να είναι άλλο, το πιο αγαπημένο.
Εκεί σε βρήκα, εκεί θα σε βρίσκω.
Εκεί είμαι κι εγώ.
"Αναγνώστης που μετράει..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΗΛΩΣΗ:
Αν ξαναδώσει κανείς τέτοιες ιδέες στον Γάτο και μας βάζει ασκήσεις πανικού κι ομίχλης, το υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα μετράει...
...
...
...
...
δόντια!
Πώς να διαλέξω, πώς να ξεχωρίσω που μου σκάνε (παφ-παφ-παφ!) όλα τα ποστς... Και μου σκάνε κι όλα τα νικς («Ναι?» «Αφρο εσύ?», «Ναι!», «ΣΚΑΣΕ!»)... Ποσοτικά μισή ζωή κλεμμένη από την υπόλοιπη, και ποιοτικά δυό ζωές διπλόπιτες! (ε?!)
Τι να πω, εδώ μέσα.... έχω χτυπηθεί, έχω χαρεί, έχω γελάσει μέχρι δακρύων, έχω πλακωθεί, έχω συγκινηθεί, έχω αποσβολωθεί, έχω υποκλιθεί, έχω ευχαριστηθεί, έχω απολαύσει, έχω στεναχωρηθεί, έχω κατασκάσει, έχω λατρέψει, έχω μαγευτεί, έχω απογοητευτεί, έχω συμφιλιωθεί, έχω ξετρελλαθεί, έχω ωριμάσει... και τι δεν έχω!
(λεφτά)
Τίποτα, απλώς μπήκα για ένα γειά και... αγωνιστικούς χαιρετισμούς, μη νομίζετε ότι λείπω συνεχώς (οκ, το να πλένεις τις πετσέτες της Τσέλσι όντως είναι full-time job).
Κι επίσης για να σας πω πως σήμερα ήταν μια αναπάντεχη ημέρα, που πάλι το blogging έκανε overlap με την real virtuality μου. Και βρέθηκαν δύο αγαπημένοι μου άνθρωποι, ένας από δω κι ένας απ'έξω, να με ξέρουν, να το πάρουν χαμπάρι και να έχουμε απίστευτα συγκινητικές σκηνές... («μπουχουχου... γιατί δεν την έπνιγες όταν είχες την ευκαιρία και την τρώμε στη μάπα οι υπόλοιποι κακούργε?», «γιατί κάτι μου είχαν σφυρίξει για ρηάλιτυ βλημάτων εδάφος-αέρος και έλεγα να βγάλουμε κάνα φράγκο, μιλάμε θα έπαιζε εκτός συναγωνισμού...» «ΜΕΓΑΛΕΕΕ! Η μόνη που θα έκανε την Πάνια να κλάψει! Ακόμα εδώ είμαστε? Κάτσε να την πάρω στο κινητό»)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεσπα, ο μέσα να ξέρει την Αφροδίτη-είδη προικός, κι ο έξω το Αφρουδάκι πριν κάποια χρόνια. Να κρυφακούω που μιλούσαν για μένα και να λέω τελικά η ζωή είναι τεράστιο ανέκδοτο και κακώς την παίρνουμε τόσο σοβαρά...
(και η Αθήνα ένα μεγάλο κρεβάτι όπου όλοι παρτουζώνονται όσο εγώ μπλογκάρω νυχτιάτικα)
Και ο μέσα φίλος, όταν του είπα «Είδες τελικά που μουρλή με ανέβαζες, ντίβα με κατέβαζες, ότι δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, να, που στα λέει και κάποιος που με ξέρει τόσα χρόνια!», αφού αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως "Και ποιός μου λέει ότι δεν κάνατε μαζί Δαφνί?", μου είπε –παρ’όλο που με ξέρει πολύν καιρό- "Αφού τώρα σε γνωρίζω στα απλά σου"...
Τα απλά σου...
Σε παρέα εντελώς εξωμπλογκική, από άλλο χωροχρόνο...
Και διαπίστωσα ότι παρ'όλο που εδώ μέσα έχουμε πει τα χίλια μύρια, έχουμε ανοιχτεί και ξανοιχτεί, με μερικούς ξέρουμε μέχρι τι φάγαμε το μεσημέρι, το μόνο που δεν ξέρουμε είναι το πώς είμαστε τις ΑΠΛΕΣ μας ώρες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι παράξενο, από κει που δεν ξέραμε την τύφλα μας ο ένας για τον άλλον, και μιλάω για όλους μας εκτός από τον ΝΔ, που τον ξέρουμε όλοι και είναι ο βασικός συνδετικός μας κρίκος (και το πιο safe θέμα για να σπάσει ο πάγος στις συναντήσεις μας –χεχεχε- να μάθεις νά’ρχεσαι Γάτε αν δε θες να σε κουτσομπολεύουμε!), καταλήξαμε να ξέρουμε τεράστιο κομμάτι από τον πυρήνα μας... Απόψεις, στάση ζωής, γνωρίσματα χαρακτήρα, ευαισθησίες, αξίες, προτιμήσεις, ταλέντα, ντεφώ, βίτσια, όλα...
Αφήνοντας μόνο στην άκρη όλα τα άνευ σημασίας, κάτι ηλικίες, ονόματα, ακριβή οικογενειακή κατάσταση ίσως...
Κι από την άλλη ξανασκέφτηκα ότι ανάμεσα στα εμπεριστατωμένα σχόλια, τα μικρούλια «Καλημέρα/σεφτές/κεφτές/κατοστάρα/μωρ’δε μας χέζεις» έχουν τόσο χρώμα και νόημα... οπότε ακόμη και τα «απλά» χωρούν σε λίγες αράδες...
Οπότε τελικά τι είναι αυτό που μας χωρίζει στην εξωμπλογκική ζωή μας και σφαζόμαστε έτσι? Εδώ, ακόμη και διαφωνόντας, τελικά κάποια επαφή την βρήκαμε... Πιο πολύ ελκύσαμε ο ένας τον άλλον παρά απωθήσαμε...
Ρε μπας να καταργήσουμε τα ονόματα και να μιλάμε με ποστς και comments?....
Βέβαια δεν είμαι σίγουρη για το αν μια καθημερινή φθορά λουστράρει ή φθείρει τις "γλυκά αιμομικτικές μας" σχέσεις...
....
Με όλα αυτά λοιπόν στο κεφάλι μου, συν τις φατσούλες και τις αγκαλιές όλων όσων έχω γνωρίσει από κοντά, συν τις φωνές και τα e-mails με όσους ακόμη δεν βρήκαμε την ευκαιρία, και δεν θα σας τους αποκαλύψω για να μπορούμε να σχεδιάζουμε πάρτυ, κόντρες και πλακίτσες χωρίς να φαίνεται η προετοιμασία - ή... η παντελής έλλειψή της (τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, μιλάμε για νούμερο ολκής!), να διαλέξω ποστ κιόλας?
ΑπάντησηΔιαγραφήARE YOU F*CKIN’ CRAZY?
(no, I’m f*cking Daisy αλλά τεσπα...)
NO CAN DO!!!
Τελευταία προσπάθειά μου αύριο με το καλό...
Πάντως να πω ότι έτσι και κάναμε διαγωνισμό έλλειψης ύπνου, είναι ο μόνος που θα σας έλεγα κάντε πίσω όλοι, σας τρώω χαλαρά!
Καληνυχταμέρα σε όλους μαζί, κι έναν-έναν χωριστά!
ΥΓ- καααλά, ο καριμπικιμπικιανός κόπηκε λόγω μήκους, εγώ κόβομαι λόγω βάθους, αύριο με το καλό εύχομαι να δουλέψει το... φάρδος και να ΜΗΝ περάσω τις 200 λέξεις!
(Αν πάντως γίνει συμπαντική σύντηξη, δε θα φταίω, ο Γάτος με τους όρους του!)
Zoom out, ο ηχολήπτης να ροχαλίζει σωριασμένος πάνω στην κονσόλα, μπέρδεψε τις κούπες και κατέβασε τα υπνωτικά ενώ της σέρβιρε το speed... ας ελπίσουμε ότι θα κρατήσει την υπόσχεσή της αύριο και θα βάλει κόφτη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι προτιμήσεις μου για τα ποστ είναι πολλές. Επαθαν όμως ότι και οι φίλαθλοι της θύρας 7 σε εκείνον τον αγώνα πριν εικοσιπέντε χρόνια... Ξεκίνησαν όλες να βγουν πρώτες, τρέχοντας από ενθουσιασμό αλλά η θύρα, η δυνατότητά μου να βάλω τα αισθήματά μου στο χαρτί δηλαδή, ήταν πολύ μικρή. Δεν μπόρεσε να βγεί καμμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλήσαμε για θέματα καθημερινότητας, για προσωπικότητες και φιλοσοφία. Μιλήσαμε για την πατρίδα μας -όπως και αν λέγεται- και για το πόσο μας πληγώνει. Μετά μιλήσαμε για την ευρύτερη πατρίδα μας. Μιλήσαμε για ιστορία και πολιτική, για την ζωή και την αναπόφευκτη κατάληξή της. Γιορτάσαμε μαζί την Τσικνοπέμπτη, απαγγέλοντας ποιήματα και πίνοντας Balmenach ... (Για σπάσιμο στα κοψίδια...), . Τραγουδήσαμε... Πότε Brell, πότε Cohen πότε Brassens… και δακρύσαμε ακούγοντας την Κάλλας, την μουσική του Σούμπερτ και τις εκτελέσεις του Horowitz.
Μιλήσαμε για Τέχνη... Τσακωθήκαμε και θυμώσαμε αλλά για λίγο... Ποτέ μια διαφωνία, συνήθως μιά παρεξήγηση, δεν μπορεί να ακυρώσει την κατάθεση ψυχής που γίνεται εδώ... Οσοι δεν αντελήφθησαν τις αναλογίες, σφάλλουν...
Μιλήσαμε για τα όνειρά μας και τους εφιάλτες μας, για τους φόβους και τις ελπίδες μας για τις αγάπες μας και τους φίλους μας... Ακόμα και για τις απογοητεύσεις μας.
Δεν μπορώ να ξεχωρήσω κάτι... Αδύνατον!
Το μόνο που μπορώ να πω... Ευχαριστώ όλη την παρέα και ιδιαίτερα τον φιλοξενούντα μας...
"δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό... "
Andy καλώς ήρθες... Και αφού ήλθες... «Εδώ να μείνεις...», όπως λέει και το άσμα...
Όλα του 2007. Ο Νίκος Δήμου νεότερος και προσωπικότερος από ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ andy
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ μου φίλε,
Θα μου επιτρέψεις, στο εξαιρετικό, όπως πάντα, comment σου, να διευκρινίσω, όχι βέβαια για μας τους δυο, αλλά για τους χιλιάδες φίλους που μας διαβάζουν, δυο μόνο σημεία:
1. Όταν προσφέρεσαι, τόσο γενναιόδωρα, να χρηματοδοτήσεις την παρουσία μου εδώ, υποθέτω ότι αναφέρεσαι σε πολλά χρήματα. Θα 'λεγα μάλιστα πάρα πολλά ή και πάρα πάρα πολλά.
Κι όχι βέβαια σε κανένα μικρομπαξίσι, αντάξιο άθλιου ρουσφετιού επιπέδου Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α', άντε και Β' βαθμού.
Γιατί, όπως καλά γνωρίζουμε, η αποδοχή χρημάτων για να εκτελέσει κανείς το καθήκον του αποτελεί, στα μάτια της κοινωνίας μας, άτιμη κι εξευτελιστική πράξη. Το θέμα όμως, φυσικά, αλλάζει, όταν το ποσό ξεπερνά κάποιο (υψηλό) όριο. Κι ο λήπτης, τότε, αντιμετωπίζεται, αντίθετα, με θετικά αισθήματα, αποδοχή κι ανυπόκριτο θαυμασμό.
2. Καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την διακριτική σου ενόχληση για την όλο και μεγαλύτερη χρήση του "Α" ως αρχικού γράμματος στα nicks τόσων και τόσων γυναικών εδώ. Και σου προτείνω, όσο είναι νωρίς, να διαφυλάξουμε, ως γνήσιοι φορείς του, τουλάχιστον το "an". Γιατί, an δεν το κάνουμε εσύ κι εγώ, αναρωτιέμαι ποιος.
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρίτη και τελευταία μέρα του διαγωνισμού. Μέχρι αύριο το πρωί οι έγκυρες συμμετοχές.
Πού να φανταζόμουνα τι δουλειά θα μου έβγαζε... Κάθε φορά που αναφέρεται ένα σχόλιο πάω και το διαβάζω - γιατί τα περισσότερα δεν τα θυμάμαι.
Αφρο δεν ξέρω αν θα πάρεις βραβείο (ο ανταγωνισμός είναι απροδόκητα σκληρός) αλλά κέρδισες ήδη ένα ΜΕΓΑ ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ: "Της Νυχτερινής Βάρδιας". Χθές έδωσες πάλι ρέστα - όπως και τόσες άλλες νύχτες.
Ήθελα και εγώ να γράψω για κάποιο πόστ αλλά -0- χρόνος...
ΑπάντησηΔιαγραφή(Αν έγραφα πάντως κάτι θα το έκανα μόνο υστερ-ω-βουλικά...χαχα!)
Νομίζω πάντως, πως θα ήταν πολύ κοντά σ'ότι έγραψε ο Αντβόλ για το :
"Ο ήλιος του απογεύματος", 28.3.07.
Μου έκανε εντύπωση πως ένα τόσο ανεξάντλητο θέμα, το οποίο είναι βίωμα όλων, μας... ή μάλλον...σας έκανε να στρέψετε την συζήτηση σε άλλα, άσχετα πράγματα, όποια και να ήταν αυτά τελικα...
Και να τσακωθήτε, να πλακωθήτε κλπ.κλπ...
Γιατί;
Ήταν ένα ποστ που μου άρεσε πολύ και μία αντίδραση (πολλών..) που δεν μου άρεσε καθόλου...κανένας ψυχαναλυτής μας βρίσκεται;
Τέλος πάντων, ήθελα επισης να πω, πως το πρώτο πορτραίτο του Schiele μοιάζει πολύ με την Μαριάννα, την γυναίκα σας...σωστά;
Have a bongiorno everybody!
rallou
ΑπάντησηΔιαγραφήΨυχαναλυτή; Είχαμε τον zontas - χάθηκε (από αυτούς που μου λείπουν ιδιαίτερα!) Αλλά και ο chris που συγγενεύει με την ψυχανάλυση, πιο συχνά βρίσκεται στο blog της γυναίκας μου παρά εδώ (σκηνή ζηλοτυπίας...).
N.D:
ΑπάντησηΔιαγραφή...και ο chris που συγγενεύει με την ψυχανάλυση, πιο συχνά βρίσκεται στο blog της γυναίκας μου παρά εδώ (σκηνή ζηλοτυπίας...).
ε... είναι πιο όμορφη από εσας, τι να κάνουμε;
Τελικά λόγω Μαριάννας και ο Schiele?
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετίζω την παρέα αφού εδώ και καιρό είχα παραμείνει απλά αναγνώστης των post με φευγαλέες ματιές στα σχόλια...
Αρπάζω την ευκαιρία όμως με την αναδρομή του Γάτου για να πω ότι ήταν πολλά τα post που έμειναν στο μυαλό μου, το καθένα για τους λόγους του. Έπρεπε λοιπόν να βρω ένα κριτήριο αν ήθελα να κρατήσω ένα από όλα..
Κατέληξα λοιπόν σε αυτό που ανέτρεξα και επεξεργάστηκα τις περισσότερες φορές μέσα μου, λόγω περιεχομένου, θέσης αλλά και του αξέχαστου βλέμματος της Αλεξάνδρας:
"Όταν χτυπάει ο κεραυνός" 01/06/06 στο doncat.
Να'μαστε όλοι καλά με πλώρη για τις 1000!!
Καλημέρα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 'χασα το βιβλίο με την αφιέρωση γμτ... Κι έχω και δουλειά όλη μέρα...
(Αντυ :-) Γέρασα κι αρχίζω να εκτιμώ τη δουλειά που κάνουν οι βαλβίδες. Λέω να τις αφήνω ήσυχες πια.)
Ίσως να είμαι ο πιο «παλιός» μπλόγκερ εδώ πέρα, αλλά από την έλευση του Δήμου και μετά ήταν «αλλιώς»... Κάποια ποστ του μπορεί να είχαν εκείνην την, γνωστή από παλιά και ελαφρώς κουραστική αίσθηση «Απευθύνομαι Καλόβολος σε Διανοητικά Νήπια», αλλά υπήρξαν και κάμποσα που «φύσαγαν». Ακόμα κι αν δεν είχαν σταθεί αφορμή να διαβάσω άλλα κείμενά του (που άξιζαν τον κόπο και με το παραπάνω), από μόνα τους κάποια ποστ ήσαν πιο κοντά στην άλλη έννοια του blogging, την πιο αυθεντική ίσως: καταγραφή στιγμών του βίου. Αυτή η αναθεματισμένη γλώσσα που της φαίνεται μακρύ και υβριδικό το biologging... Αρκετά ποστ του Δήμου, λοιπόν, ήσαν ο ηδύς απογευματινός ήλιος της πρώτης γεωλογικής ημέρας των ελληνικών μπλογκς. Η δεύτερη ξημέρωσε ήδη και οι παλαιότεροι αποχωρούμε σιγά σιγά.
Τα σχόλια, από την άλλη, εµπίπτουν σε άλλη ειδοποιό κατηγορία... (Χµµµ... Γιατί αυτή εδώ η χύτρα έχει αυτό το εµßολάκι και τι ρόλο να παίζει, άραγε;)
Rallou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήε... είναι πιο όμορφη από εσας, τι να κάνουμε;
Ευτυχώς (σκεφθείτε να ήταν αλλιώς...)
-Τελικά λόγω Μαριάννας και ο Schiele?
Όχι - τώρα που αναφέρθηκε πρόσεξα κάποια ομοιότητα (εσείς ξέρετε μόνο την φωτογραφία της).
Andy έχω καλύτερη πρόταση που θα σου κοστίσει φθηνότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα φτιάξουμε λίστα με σχολιαστές που η απουσία τους μας δημιουργεί στερητικά σύνδρομα.
Στη συνέχεια θα σου δώσω ένα τεράστιο ποσό με την υποχρέωση να σχολιάζεις καθημερινά.
Με τη σειρά σου θα παραδώσεις το τεράστιο αυτό ποσό στον antvol με την ίδια υποχρέωση, και αυτός στον επόμενο.
Ο τελευταίος της λίστας θα μου το επιστρέψει με την υποχρέωση να σταματήσω να γράφω τέτοιες μ..ς.
Welcome back.Καλό το ψαροχώρι αλλά έτσι εύκολα που βαριέσαι ήταν αναμενόμενο.
Υ.Γ.Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες και ψηφίζω κι εγώ το θάνατο της μαρίας όπου η παρέα οργίασε.
Καλοκαίρι. Σ’ αυτά τα μέρη της γης η υγρασία αυτόν τον καιρό είναι ανυπόφορη, χειρότερη και από την ζέστη. Το κορμί σου κολλάει ολόκληρο. Λίγο το πότο, λίγο η καλή διάθεση, οδήγησε την παρέα μας σε ένα καταγώγιο αργά το απόγευμα. Πήγαμε για να γελάσουμε σε ένα ημιυπόγειο ντεκαντάνς ρινγκ. Οι κερκίδες ξύλινες σαν τα στασίδια της εκκλησίας αμφιθεατρικά βαλμένες. Ο κόσμος αρκετός, η ατμόσφαιρα αποπνιχτική από την ζέστη και τον καπνό. Τα στοιχήματα έπεφταν βροχή, καθόλου παραδόξως υπέρ του ενός από τους αναμετρούμενους. Σε αυτό το urban θα πυγμαχούσαν ο τοπικός νικητής των 60 κιλών με αυτόν τον 110!!! Δεν υπήρχε αμφιβολία για τον νικητή. Ο αγώνας άρχισε και το αποτέλεσμα διαγραφόταν σύμφωνα με την λογική. Ο κακομοίρης ο 60 άρης φαινόταν ότι δεν τα πήγαινε καθόλου καλά. Όμως όσο η ώρα περνούσε και ενώ ήταν σαφής η αδυναμία του, την τελευταία πάντα στιγμή σηκωνόταν και συνέχιζε. Και όσο συνέχιζε τόσο ο θόρυβος των θεατών μειωνόταν. Σε λίγο δεν έβλεπε καν από το πρήξιμο και το αίμα. Ακόμα και οι γροθιές του έβρισκαν αέρα. Ο αντίπαλος του είχε χάσει το επιθετικό βλέμμα που είχε στην αρχή. Σιγά σιγά ο ίδιος ο βαρύς τον χτύπαγε λίγο και μετά τον αγκάλιαζε για να μη σωριαστεί. Αυτό που γινόταν ήταν ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Οι κάθε καρυδιάς θαμώνες τα είχαν πλέον χάσει και τα σχόλια έδιναν και έπαιρναν. Άλλοι βλέποντας την μάταιη προσπάθεια του αναλογιζόντουσαν τι άραγε συνέβαινε, άλλοι άρχισαν να σκέφτονται λογής λογής πράγματα από την ζωή τους. Πάρα πολλοί άρχισαν να βρίζουν για τα λεφτά τους καθώς ο αγώνας δεν τελείωνε και αυτοί περίμεναν τα ισχνά τους κέρδη. Κάποιοι άλλοι άρχισαν τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις και μάλιστα μερικοί πιάστηκαν στα χέρια. Κάποιος άρχισε να σκέφτεται το παιδί του που έχασε ξαφνικά. Μετά από ώρα ο μικρός γύρναγε και βάραγε τον αέρα καθώς είχε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Ο χοντρός στεκόταν βουβός με μια πλατιά θλίψη στο πρόσωπο του ώσπου ο νικημένος έπεσε μ’ ένα βαρύ γδούπο στο καναβάτσο. Άκρα του τάφου σιωπή και εγώ δεν ήξερα αν ο Σίσυφος έπρεπε ή όχι να λογίζεται ευτυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήdoncat.blogspot.com/2006_07_16_archive.html
Καλημέρα !Υπήρξαν κατά καιρούς και κάποιοι σχολιαστές φαντάσματα που έγραψαν 3-4 καλά σχόλια και εξαφανίσθηκαν.Ενας από αυτούς ήταν ο Theodor Zoulias στο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 26, 2006
ΑπάντησηΔιαγραφή“Έχουν τα αυτοκίνητα ψυχή;”κ.α
Πρέπει κάτι να κάνουμε για να παραμείνει ο andy.
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2006.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεκπλήρωτο Όνειρο
Νότρον ρέσποκ λόρνι βιρσχ.
Υ.Γ: Καλώς ήρθες πίσω Andy.
Andy,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χρειάζεται να με παρακαλέσεις. :-)
Είμαι έτσι κι αλλιώς πεπεισμένη ότι για τη φιλία χρειάζεται "εξημέρωση", όπως την εξήγησε η αλεπού στον Μικρό Πρίγκηπα:
Σημαίνει δημιουργία δεσμών/"Ca signifie "Créer des liens..."", και απαιτεί μια σταθερή "ρουτίνα"/"... il faut des rites".
Επιπλέον, η αλεπού εξήγησε στον Μικρό Πρίγκηπα επαρκέστατα και ποιό ήταν το κέρδος [και το τίμημα] απ' όλο αυτό.
Το κεφάλαιο 21 του Μικρού Πρίγκηπα εδώ, παιδικό απόσπασμα με κείμενο και εικόνες
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντελώς υποκειμενικά, επιλέγω δύο κείμενα:
1. Μόναχο Δεκέμβρης 1959. Το κρύο και η ζέστη (17.12.2006).
Νεοφερμένος στη Γερμανία για σπουδές, "απένταρος φοιτητής", στον τέταρτο όροφο "μιας μεταπολεμικής φτηνοπολυκατοικίας χωρίς ασανσέρ", χωρίς να έχω κάνει ακόμα φίλους εδώ. Ένιωσα σαν να το δημοσιεύατε για μένα.
2. Αυτά να γράψεις στο blog (3.11.2006).
Μουσικός κι εγώ, στη βόρεια Ελλάδα, άφησα πίσω πολλούς φίλους σε παρόμοια θέση. Έφυγα τώρα που μπορούσα - αν έμενα ίσως να ήμουν κι εγώ ανάμεσά τους.
(με την ευκαιρία, εύχομαι η φίλη σας να περνά καλύτερες μέρες)
Τετάρτη, Μάρτιος 28, 2007:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο ήλιος του απογεύματος". Το πιο χειροποίητο (και όχι μόνο λόγω της επιλογής των πινάκων) και αισθαντικό ποστ σας, με τη ρευστή ατμόσφαιρά του και την πυκνότητα του λόγου του.
Τι είναι με τις χύτρες, τις βαλβίδες και τα εμβολάκια, ρε παιδιά;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή@andy, thanks. Welcome back.
Λοιπόν εκτός από τις καλύτερες απαντήσεις-σχόλια θα βγάλουμε και τα δημοφιλέστερα ποστ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσα η παρατήρηση που έγινε από πολλούς ότι αυτά είναι τα πιο προσωπικά.
Μου κάνει πάντως εντύπωση πόσο λίγο αναφέρθηκαν τα φωτο-ποστ του doncat2. Εκεί είναι μερικά από τα δικά μου αγαπημένα.
Doncat2:
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα, Aυγουστιάτικο Πάρτυ και Σκωτία (για διαφορετικούς λόγους το καθένα).
Ποσες και ποσες ωρες δεν περασα διαβαζοντας σας.Και μετα κουβεατα με τους φιλους,την γυναικα μου τα παιδια μας.Ακομα και το Καλοκαιρι πυ μας περασε ,στις διακοπες μας,( Αυστρια Ιταλια Τσεχια)η μεγαλη μας κορη εψαχνε στα ξενοδοχεια που μεναμε "internet" για να σας διαβαζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γωωρισαμε ανθρωπους και ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.Και πονεσαμε και χαρηκαμε
Ακουσαμε,μαθαμε,κλαψαμε,γελασαμε.
Ωριμασαμε λιγο περισσοτερο
Τωρα για το ποστ που μ αρεσε περισσοτερο αυτο ειναι....ΟΛΑ
Ενα μεγαλο ευχαριστω απο καρδιας σ εσας Κυρε Δημου . Για ολα
Την αγαπη μου σ ολους
Σακαλακ Σιφις
ΥΓ 500 κερια ,μια τουρτα.Που να βρεθουμε?
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά και ο chris ... πιο συχνά βρίσκεται στο blog της γυναίκας μου παρά εδώ (σκηνή ζηλοτυπίας...).
---
Η ανάγνωση, πολλώ μάλλον, η συμμετοχή στο doncat, συνεπάγεται κατανάλωση τροφών με μεγάλο ποσοστό ζάχαρης και λίπους. Αυτό, με τη σειρά του, δημιουργεί προβλήματα στη ρύθμιση του ζαχάρου του οργανισμού και κίνδυνο διαβήτη.
Κι ο κίνδυνος αυτός ωθεί τον συνετό αναγνώστη σας σιγά σιγά ν' αραιώνει τις εμφανίσεις του εδώ και να τις πυκνώνει, αντίθετα, στο blog της συζύγου.
Άλλη μια φορά λοιπόν αποδεικνύεται ότι η ζηλοτυπία μπορεί ίσως να περιγράψει το σύμπτωμα, όχι όμως και ν' αναλύσει την αιτία.
Η φωφώ γιατί έχει πολύ συναίσθημα, καλή γραφή, είναι άλλωστε απόσπασμα από λογοτεχνικό βιβλίο,έχει όπως όλες οι αναρτήσεις πολύ καλή φωτογραφία, δεν ξέρω γιατί οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες προσώπων με ενθουσιάζουν. Πιο πολύ όμως μου άρεσε γιατί ένοιωθα ότι κάποιος φίλος(ελπίζω να συγχωρήσετε την έκφραση "φίλος" από έναν άγνωστο)ξεδίπλωνε τόσο απλά τα αισθήματα του για κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο. Το θεώρησα ψυχογράφημα σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο "Ήλιος του Απογεύματος" ήταν πολύ ωραίο ποστ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός διαγωνισμού, για τον ami που του αρέσουν οι τοπ-άδες και τα ranking.
ΑπάντησηΔιαγραφή(12άδα – υπήρξα τρρρρρομακτικά αυστηρή)
Part I:
Ο Ήλιος του Απογεύματος - γιατί έγινε όνειρο και προσευχή...
Μελαγχολία Γάτου - για το πιο συγκινητικό φωτοπόστ και την συμπληρωματική σχέση φωτογραφίας-κειμένου.
Συνουσίας Προλεγόμενα - γιατί, ναι, (ΖΗΤΩ!) "η μικρή διαφορά" ΚΑΝΕΙ τη διαφορά! Χιουμοριστικό, οξυδερκές και τι ύφος! :))
Όλα τα Φώτα Ήταν Πράσινα - "η γλύκα ... με την πίκρα ... ταίριαξαν απόλυτα".
Ο Τρελός με τα Πουλιά - για την απροκατάληπτη ματιά στην τρέλα, την ευφυή και συγκινητική αποκατάσταση (σχεδόν απενοχοποίησή) της.
"Ο μόνος τρόπος να μη φοβάσαι τη διαφορά ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, είναι να την καταργήσεις" - ο όρκος των Ψ θα έπρεπε να γίνει...
Η Αποκάλυψη
Part II:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βομβιστής των Ναών - το μόνο "πορτραίτο" του που με γλύκανε...
Περνάει η Μουσική - γιατί πρώτη φορά απόλαυσα μουσική διαβάζοντας κι όχι ακούγοντάς την .
Του Θωμά...
Φεύγοντας Ακίνητος...
Ο Αμλέτος στη Σπιανάδα - ταξίδι των αισθήσεων.
Amitie Amoureuse
Πάντως ο andy έχει και τα δίκια του που βαρέθηκε στο Μεξικό.Οπως και να το δείς το να τρίβεις όλη μέρα τη βάρκα στην άλλη άκρη της γής είναι λίγο βαρετό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καλύτερο είναι να κινείσαι συνέχεια για να μη σε πιάνει βαρεμάρα.Αμα μπορείς να το κάνεις και τζάμπα ακόμη καλύτερα.
Μεγάλη μέρα η σημερινή.Φαίνεται ότι τα καυτά θέματα που ταλανίζουν τις σχέσεις μας με σιγκαπούρη,νέα ζηλανδία και βιετνάμ φτάνουν σε αίσιο τέλος.
Μαθαίνω μάλιστα ότι στο άκουσμα της επίσκεψης καραμανλή ξέσπασαν σφοδρές ταραχές σε περιοχές που δεν θα τύχουν της ευεργετικής παρουσίας του πρωθυπουργού μας.
Εχει λύσει κι έχει λύσει προβλήματα στον υπόλοιπο κόσμο δήλωσε τοπικός φύλαρχος των παπούα.Είναι άδικο να στερηθούμε τις υπηρεσίες του.
Στη φωτογραφία τοπικοί παράγοντες των παπούα έτοιμοι να φαγωθούν μεταξύ τους αν δεν τους φέρουν τον καραμανλή.
Παιδιά(μικρά-μεγάλα) ελάτε να πήξουμε τον Γάτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκυρώνουμε όλοι τις επιλογές μας και δηλώνουμε το ίδιο, π.χ το πρώτο! Να δούμε τι θα κάνει! Ε μα πια, εξεταστικό κέντρο το κάναμε το μαγαζί!
Dear Andy :))),
Που πα ρε Καραμήτρο! Απόδραση με μωρό παιδί στην αγκαλιά γίνεται;
Να σε δω εγώ αύριο που θα βγαίνει κάθε βράδυ σε μπαράκια και κλαμπάκια, με ποιούς θα ξενυχτάς και σε ποιούς θα λες τον καημό και το "Ααααχχ" σου!
Αν είχες βέβαια αγοράκι, τα πράγματα θα ήταν πιο απλά. Θα του πέταγες από δίπλα τις new versions της Θεάς, θα σκάλωνε, θα συμπεθέριαζες με Ολυμπο και θα την άραζες ήσυχος πίνοντας φράπες με θέα τον Ειρηνικό!
Τώρα όμως με την πριγκήπισσα, εσένα φυλάει ο Δράκος στον πύργο!
Γι' αυτό σου λέω, κάτσε καλααά! :)))
---
Γίγαντα κάποτε είχες ρωτήσει τον Γάτο για τη τριάρα την coupe...
Αφιερωμένο!
Σκοτώνει!
Kαλησπέρα. Το αγαπημένο μου είναι ένα ποστ του Αυγούστου (είχε τον τίτλο "Η φωτιά και η τούρτα"), γιατί στάθηκε η αιτία να φτιάξω ένα λογαριασμό στo google και να ανοίξω, λίγο αργότερα, το δικό μου ιστολόγιο. Το χειρότερο ήταν το "Βαρέθηκα", γιατί με έκανε να αναφωνήσω "όχι ρε γμτ, τι θα διαβάζω από δω και πέρα;". Και παρ' όλο που ο αριθμός των ελληνικών ιστολογίων είναι μεγάλος και μπορεί ο οποιοσδήποτε με πολύ μεγάλη ευκολία να ανακαλύπτει νέους συγγραφείς και νέους ιστολόγους και να τους ξεχνάει σε χρόνο dt, εξακολουθώ να πιστεύω ότι, τουλάχιστον, για την περίπτωση του παρόντος ιστολογίου και του ιδιοκτήτη του, δεν ισχύει το "Ουδείς αναντικατάστατος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια και να είστε πάντα καλά!!
Από πλευράς σχολίων πάντως το σημερινό πάει γιά πρωτιά ποιότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετώ και εγώ με τη σειρά μου τον παλαιό 4τροχίτη.
1. Τετάρτη, Οκτώβριος 18, 2006
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα με την ψυχανάλυση
Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα όλα τα κείμενα περί ψυχής, έρωτα και ποίησης (2-1=0;,Μια γυναίκα κλαίει,Ανάθεμα τον Πλάτωνα!, κτλ)
2. Πέμπτη, Μάρτιος 09, 2006
Μία ζωή αγώνες
Εδώ θυμάμαι όλα τα αγωνιστικά (Ελλάς Γαλλία: Συμμαχία!, Η Τσόχα στο Δίσκο, Κάτω η Κατανάλωση, Ντροπή για το Τρίτο κ.ο.κ)
3. Κυριακή, Νοέμβριος 26, 2006
Βαρέθηκα!
Μαζί με Το Κοινόβιο, τα Πάρτυ (τη συγκλονιστική Λευκανσία) και όπου αλλού έτεινε χέρι φιλίας νομίζω ότι ξεχωρίζουν.
Η ατάκα "Λοιπόν με βαρεθήκατε, σας βαρέθηκα, πάω για ψάρεμα", μυστυριωδώς - ίσως όχι και τόσο - φέρνει κουβάδες συγκίνησης στα μάτια μου.. κάθε φορά που τη διαβάζω!
Καλησπέρα και από εμένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο post που μου έμεινε περισσότερο είναι το Γυναίκας εγκώμιο, λόγω της κόντρας που είχα με τις αγαπημένες θεές του Νίκου Δήμου :-)
Ενώ ξεκίνησα τελείως χαλαρά και περισσότερο για να τις τσιγκλήσω, έπεσα ο ίδιος στην παγίδα μου και τελικά έφτασα να κοντράρομαι στα σοβαρά με όλες μαζί.
30 Δεκεμβρίου 2006
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τέλεια διαδρομή πρωτοχρονιάς
Μου θυμίζει δική μου παρόμοια σκηνή -αν και νυχτερινή. 23 χρονών, μόλις άρχιζε καινούρια φάση ζωής. Φυγή προς τα εμπρός -νομίζω έτσι το λένε οι Γερμανοί. Όλα καινούρια, δροσερά, δυνατά, ορμητικά. Τα φώτα της πόλης, εμπειρίες, ψυχές, σώματα που περιμένουν να ζήσεις, να τα αγγίξεις, να τα κατακτήσεις. Αίσθηση απόλυτης ελευθερίας και απίστευτη ορμή. Lust for life.
Αυτό μου θύμισε το ποστ: It's the first day of the rest of your life.
Γιατι ερχομαστε εδω και διαβαζουμε τον ΝΔ και τα σχολια? Εγω ειμαι σχετικα νεος επισκεπτης εδω και δεν εχω διαβασει τα περισσοτερα σχολια του ΝΔ, αλλα μου αρεσουν οι ιδεες, ιδιως εκεινες που με κανουν να σκεφτομαι. Με ενδιαφερουν οι αποψεις που συμβαλλουν στην επεκταση καποιου οριζοντα που εχω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδη επισης κατοικω στο εξωτερικο, ειναι αυτος o «τοπος» εδω μια επισκεψη στην Ελλαδα.
Μπορει αυτη η παρεα να μην εκπροσωπει την Ελληνικη πλειψηφια, αλλα, να, αυτη η συνεντευξη το ΝΔ (που εκλεψε το Σατανακι) στο Zenith [links below] (αληθεια ποσοι Ελληνες μπορουν η θελουν να μιλησουν ελευθερα και να πανε αντιθετα με τους μυθους της κουλτουρας?) σχολιαζει την Ελληνικη πραγματικοτητα σημερα. Εμαθα κατι απο αυτο, περα απο την ικανοποιηση οταν βλεπω κι’αλλα σκεπτομενα ατομα να συμπληρωνουν τις δικες μου αντιληψεις για σημαντικα θεματα. Οχι, δεν ψαχνω παντα να βρισκω αποψεις που συμφωνουν με τις δικες μου—δεν λειτουργω ετσι.
Αλλα, πρεπει να υπαρχει καποιος κοινος παρανομαστης για να κανεις καλο διαλογο και για να κανεις παρεα τελος παντων! Λοιπον, αυτα ειναι τα «ποστ» που με κανουν να ερχομαι εδω μαζι σας! Η συντροφια, η επαφη με την Ελλαδα (οτι κι’ αν σημαινει αυτο) και τα σκεπτομενα ατομα εδω!
Satanaki & ND
One of the most fundamental questions
Δεν είχα δυστυχώς το χρόνο που ήθελα για να διαβάσω όλα τα posts του Νικοδήμου (έχω διαβάσει όμως πολλά κατά καιρούς).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι ανέτρεξα σε 2 posts που ήλθαν πρώτα στο νου μου
Το Που ανήκω - εκτός του ότι έχει συναισθηματική αξία για 'μένα αφού είναι το post του Δήμου που εγκαινίασα τη συμμετοχή μου, με εντυπωσίασε κάργα (και δεν κρύβω ότι εθαύμασα τον συγγραφέα, διαβάζοντάς το) διότι μπερδεμένος μάλλον από τις συνηθισμένες τυπικές παλιές ερωτήσεις (ποιανού είσαι;) αλλά και καινούριες (εσύ, τι πιστεύεις;) και τα δόγματα (...εις την δύσην) κτλ., ήταν η αφορμή να ξαναρωτήσω τον εαυτό μου: πού ανήκω.
Αν αληθεύει η ρήση "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια", ο Νικόδημος είναι από τους πιο τρελούς συγγραφείς που ξέρω (γιατί μικρός δεν είναι σίγουρα, 77 ετών νομίζω;)
Το Περνάει η μουσική - με περιέβαλλε "με μουσικές εξαίσιες ενός αόρατου θιάσου".
Εδώ, το κείμενο επαναστατεί και ο όρος "περιγραφική μουσική" αντιστρέφεται και γίνεται "περιγραφόμενη μουσική". Αντί οι ήχοι - νότες να περιγράφουν εικόνες, τοπία και γράμματα, το κείμενο (γράμματα) περιγράφει τις νότες και τις μελωδίες.
"Η μπάντα περνάει. Τρομπέτες, τύμπανα, τρομπόνια και πίφερα. Κυλάει σαν ποτάμι, σαν ζωή" και ο αναγνώστης την ακολουθεί ακουσίως μέσα στα μικρά δρομάκια, διαβάζοντας.
@giasafox:
ΑπάντησηΔιαγραφή72 χρονών έφηβος είναι ο ΝΔ. Στα 77 που θα ενηλικιωθεί και πάλι δε θα είναι μεγάλος, απλά θα έχει μπει στην μετα-εφηβεία. Είδες η νεολαία σήμερα?! :)
ANDY welcome back!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξαναχαθείς αδερφέ...
doctor
Giasafox τρέχα, τον κρατάμε! Αφροδίτη το πόδι, το πόδι! Αndy βούτα τον από τη χαίτη! Ο Γάτος έγινε Tίγρης!!! Που είναι κι αυτός ο Πόντικας να βάλει ένα χεράκι; Πήγασε πάτα του μια κλωτσιά στο κεφάλι! Φωνάξτε ρε παιδιά τον Ιhafia που ξέρει από θεριά, μπορεί να είχε φάρμα και στη Βεγγάζη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκου 77!!!
Φίλε μου, ελπίζω να τρέχεις γρήγορα.
(πλάκα κάνω... :)))
Υ.Γ: ...για το Γάτο δεν ξέρω!
(Διόρθωσις: Τίγρεις έχει στη Βεγγάλη! Το μόνο άγριο ζωντανό στη Βεγγάζη είναι ο Καντάφι!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπέρασμα από τα σχόλια μέχρι στιγμής: οι διαγωνισμοί μας φέρνουν...πιο κοντά. Δεν θυμάμαι, στη σύντομη θητεία μου ως blogger, άλλη τέτοια ωραία αίσθηση παρέας, στην οποία ο καθένας καταθέτει την άποψή του και ταυτόχρονα αισθάνεται μέρος μιας κοινότητας. Πρώτη φορά ίσως που συνυπάρχουν τόσες διαφορετικές απόψεις, χωρίς το παραμικρό ίχνος αντιπαράθεσης.
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
θα μπορούσα να γράψω για το πρώτο post και συγκεκριμένα για το 50o σχόλιο που με άγγιξε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσα να γράψω για τον μαύρο αετό γιατί μικρός ήμουν τρελαμένος με τους χαρταετούς που πλησιάζουν, αλήθεια, τον θεό.
Θα μπορούσα να γράψω για τις φωτογραφίες χωρίς λόγια γιατί στήθηκα στη οθόνη προσπαθώντας να βρω τι κρύβουν περισσότερη ώρα από πολλά post που είχαν πολλά λόγια .
Αλλά δεν θέλω να πω ψέματα, αυτό που “έγραψε” στην μνήμη μου περισσότερο είναι η “Κυριακή” της Τετάρτης που με έκανε να χαρώ. Να χαρώ που είδα το όνομά μου στα δεύτερα βραβεία.
Yellow Kid εδώ δεν σχολιάζουμε ξένα blogs αλλά το δικό μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Filomila, @Reactor69
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιορθώνω: 72 λοιπόν
Πάντως νομίζω ότι ο ΝΔ δεν θα το πάρει τόσο κατάκαρδα.
"Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε" που έλεγε και ένας υπερήλικας Κρητικός
Ετσι κι αλλιώς η ηλικία με το γήρας είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα στην περίπτωση του ΝΔ
Οσο για τα 77 (μετα-εφηβεία) να πω εδώ ότι το 7 ήταν ο ιερός - αγαπημένος αριθμός του αγαπημένου ποιητή του οικοδεσπότη, του Ελύτη.
Πόσο μάλλον ιερά είναι τα 2 εφτάρια ομού!!!
Σχολιάζω σπανιότατα, αλλά έχω διαβάσει όλα τα post στα blog του ΝΔ. Προσπαθώντας λοιπόν να διαλέξω τα αγαπημένα μου, αρχικά απέκλεισα όσα είχα ήδη συναντήσει σε κάποιο βιβλίο του ΝΔ (και έχω διαβάσει πολλά :-)). Από περιέργεια και ίσως παραξενιά, ήθελα η κρίση μου να αφορά κάτι που είδα πρώτη φορά εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, διάλεξα δύο.
1. Amitié amoureuse (25 Μαΐου 2006, doncat.blogspot.com)
2. Κάτω η κατανάλωση (27 Απριλίου 2006, nikosdimou.blogspot.com)
Για τα κριτήριά μου δεν είμαι σίγουρος. Αυτό μάλλον δείχνει μεθοδολογική προχειρότητα - ήξερα ότι αυτά τα δυο μου άρεσαν, και έψαξα να βρω το γιατί, αντί να σκεφτώ αντίστροφα.
Εντελώς συνοπτικά (και άτακτα), θα έλεγα ότι τα κριτήριά μου ήταν: η συμφωνία μου με το περιεχόμενο, τα ερεθίσματα που μου έδωσαν για περαιτέρω σκέψεις, η απόλαυση που μου προσέφεραν.
Κάνοντας όμως την "επαλήθευση", συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα post ικανοποιούν αυτά τα κριτήρια. Τελικά γιατί διάλεξα τα συγκεκριμένα;
Εξακολουθώ να μην είμαι βέβαιος.
Ίσως ήταν η απλή διαπίστωση ότι ζω (σ)τις καταστάσεις που περιγράφουν. Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι ότι καθώς τα διαβάζω νιώθω γεμάτος, ευτυχισμένος, ελεύθερος.
Είναι, μάλλον, θέμα αίσθησης. Έτσι απλά :)
Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη από όλα τα post που αδίκησα :)
Περιμενα μεχρι τελευταια στιγμη...Ειχα επιλεξει και καποια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα συγγνωμη ,δεν μπορω τελικα να διαλεξω.
Εγω ( εκτος απο τις ιδεες ) ειμαι κυριως ερωτευμενος με το υφος του ΝΔ....
Και αυτο το υφος υπαρχει παντου....σε ολα τα κειμενα...σε ολες τις φωτογραφιες.....βρισκω το υφος που μου ειχε κανει εντυπωση οταν τον ειχα πρωτοδιαβασει...
Για μενα το καλυτερο λοιπον ποστ ειναι απλα το Υφος που υπαρχει σε ολα...
Θα ελεγα απλως πως θα ηθελα να μην υπαρχουν οι καταστασεις παρεξηγησεων...πολλα ατομα πληγωθηκαν και πληγωσαν....
Οσον αφορα τους σχολιαστες παω με τα χιλια αυτους που εχουν υφος...το δικο τους υφος...αλλα δεν θα κατονομασω.....
Andy,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι μπαμπίνες δεν παιδεύουν αλλα εκπαιδεύουν στην ... εβδόμη αίσθηση, την έκτη την αποκτάς όταν ερωτεύεσαι.
Η εβδόμη ανθρώπινη αίσθηση του "τι θέλει η μπαμπίνα μου" βασίζεται στις άλλες έξη:
Γεύση, Ακοή, Αφή, Όσφρηση, Όραση και Θυσία του εγώ.
Καλή εκπαίδευση λοιπόν!
Είδες σου απαγόρεψε να δημοσιεύσεις φωτογραφίες της γιατί ξέρει ότι χρειάζεται τα χέρια σου να είναι απασχολημένα όχι με κάμερες και βιντεοκάμερες, τηλεοπτικούς φακούς και μπαταρίες, αλλά με πάνες, μπιμπερά, και αγκαλίτσες.
Υπάρχει πιο πρεσιόζικο αρμονικό θέαμα στην φύση απ' το να κοιμάται μια μπαμπίνα ακούγοντας το καρδιοκτύπι αγκαλίτσα με τον μπαμπάκα της;
Andy,
Ευχές για καλά γυμνάσια και γερούς μυς, καλή προετοιμασία για τον επόμενον.
Αγαπητέ μου φίλε antvol,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά υπέθεσες ότι δεν είμαι ψιλικατζής μαικήνας, δεν ασχολούμαι με λιγότερα από 4 μηδενικά στα ποσά που προ(σ)φέρω (ευρώ, δολάρια ή λίρες στερλίνες).
Επίτρεψέ μου να σου υπενθυμίσω, σε σένα και στους χιλιάδες φίλους που μας διαβάζουν, ότι η αμύθητη περιουσία που απέκτησα με τρόπο περίτεχνο (κάθε φορά που το λέω αυτό θυμάμαι το περίστροφο στο στόμα του μακαρίτη του Διευθυντή της φυλακής) μου δίνει τη δυνατότητα να κινούμαι ως νέος Κόμης Μοντεκρίστο, αγοράζοντας Ό,ΤΙ έχει τιμή.
Εκτός λοιπόν από τα σχόλιά σου και τον αριθμό τραπεζικού λογαριασμού σου αναμένω τα θετικά αισθήματα, την αποδοχή και τον ανυπόκριτο θαυμασμό.
Αγαπητέ yosemite sam,
Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα φαντάζεσαι με το τρίψιμο της βάρκας στο γραφικό ψαροχώρι.
Μετά τη δημοσιότητα που πήρε το Zihuatanejo, κατέφθασαν ορδές τουριστών, παπαράτσι και μεσημεριανών κουτσομπολίστικων bloggers κι έτσι δεν πρόλαβα ν’ αγιάσω.
Αφού έτριψα δεκάδες βάρκες ποζάροντας για τους τουρίστες (€69 η φωτό χ 666 τουρίστες την ημέρα – κάνε υπολογισμούς), αποφάσισα ν’ ανοίξω 69 ξενοδοχεία και 69 ψαροταβέρνες για να τα πάρω κι απ’ το φαϊ και τον ύπνο.
Πριν 3 μέρες έσπρωξα την Andyplex Grand Resorts σε fund της Morgan Stanley για $69 εκ και γεια σας!
Αγαπητέ reactor69,
το 2.027 μΧ οι 20χρονες θα την πέφτουν στους 20χρονους με ρυθμό και με τρόπο που θα κάνει τα φλερτ μας ν’ ακούγονται όπως ακούγονται σήμερα οι καντάδες...
Αγαπητή athanasia,
Όπως είχε πει κι ο Samuel Butler οι φιλίες είναι σαν τα λεφτά
(μόνο Προτεστάντης θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο...).
Εύκολα γίνονται, δύσκολα κρατιούνται.
Πάμε λοιπόν, λιθαράκι, λιθαράκι ή μάλλον σχολιάκι, σχολιάκι.
Κύριε Δήμου, αν νομίζετε πως έχετε τα περισσότερα comments απο όλους,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια δείτε αυτόν
http://www.blogger.com/profile/08976825493652779441
Να που πάλι το Doncat είναι ωραία παρέα για όσους εργάζονται ως αργά (οι επενδύσεις θέλουν σοβαρά κεφάλαια... και σκληρή δουλειά...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑndy, συμφωνώ και επαυξάνω ως προς το συμπέρασμα του σχολίου σου, ιδίως επειδή νομίζω ότι οι φιλίες δύσκολα γίνονται και δύσκολα κρατιούνται (και τα λεφτά το ίδιο, θα έλεγα).
:)))
- «Πιο σιγά καλέ, με πονάν τα τακούνια!»
ΑπάντησηΔιαγραφή- «Τι τά’θελες κι εσύ, αφού σου λέω δεν είναι όπως τα βλέπεις στην τηλεόραση, εδώ είναι αλλιώς!»
Ο άντρας την έχει πιάσει σφιχτά απ’το χέρι και προχωράνε στις παχιές μοκέττες προς την αίθουσα Επιτραπέζιων Παιχνιδιών του πιο διάσημου Casino της χώρας των Μονεγάσκων. Την πηγαίνει καρφί στο τραπέζι με τον κρουπιέρη που με κάποιον τρόπο έχει πείσει όλον τον κόσμο ότι, ανεξαρτήτως πονταρίσματος και σταματήματος μπίλιας, δικαιούται ν’αποφασίζει προσωπικά ποιός θα κερδίσει και πόσο... Μεγάλη Μούρη! Η φήμη του ήταν τέτοια, που στο τραπέζι είχαν ήδη μαζευτεί οι πιο σημαντικοί άνθρωποι από παντού.
- «Αισθάνομαι σαν ούφο...»
- «Επειδή είσαι – αλλά αν κρατάς το στόμα σου κλειστό και ποντάρεις καλά, μπορεί να πάρεις το παιχνίδι ολόκληρο. Μάλλον έχει κέφια σήμερα, χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια του.... Πόσες μάρκες θα πάρεις?»
- «Ποιές μάρκες μου λες τώρα... Ολοι εδώ είναι σα να βγήκαν από τον Τζέημς Μποντ, ωραίοι, στυλάτοι, επιδέξιοι, κοίτα ρε συ και κάτι γυναικάρες... Πωπωω... Κι εγώ σαν τον χήνο Πασχάλη απ’το χωριό που φέρνει αυγά στη γιαγιά Ντακ! Πάμε να φύγουμε!»
- «Δεν πάμε πουθενά! Μη βάλεις ένα post-o-νούμερο αν δε γουστάρεις, βάλε split, corner, ντουζίνα, σειρά, κολώνα, βάλε ό,τι θες, πάντως βάλε! Να και μωβ μάρκες, που σ’αρέσει και το χρώμα...»
- «Δε θέλω να διαλέξω ΕΝΑ post-o-νούμερο, .... τα θέλω... ΟΛΑ!»
- (...τα νεύρα μου!...) «ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΑ! Δεν ισχύει, δεν υπάρχει τέτοιος κανόνας, το πολύ-πολύ να βάλεις τα μισά. Μονά-ζυγά, κόκκινα-μαύρα, μεγάλα-μικρά, μυαλού-καρδιάς, μπλαμπλα-φωτόζ, πάντως ΟΛΑ με τίποτα! Παίζε τώρα!»
ΑπάντησηΔιαγραφή- «Τσου! Θα τις βάλω τις μάρκες μου σ’όλα!»
- «Ακόμη και να γινόταν, δε σου φτάνουν ρε Καραμήτρο οι μάρκες...» (Τζήζους!)
- «Faites vos jeux!» Φώναξε ο κρουπιέρης και όλοι ποντάρισαν σαν καλολαδωμένη μηχανή – μάρκες, τετράγωνα, post-o-νούμερα, πρόσωπα, χέρια, λαμπερά όλα. Εκείνη με τις μάρκες αγκαλιά.
- «Βάλε ρε πουλάκι μου, σε λίγο στροφάρει!»
Εκείνη το σκεφτόταν, το σκεφτόταν...
- «Οκ, θα τα βάλω στο διπλό μηδέν».
- Αυτό είναι σίγουρα δικό του, δεν το δίνει σε κανέναν και να βγει. Εχει και το παρατσούκλι «μοντ», μάλλον επειδή είναι πιο μοντέρνο, πιο μαγκιώρικο από το απλό μηδενικό. Για μας το πόπολο όμως παίζει μόνο το σκέτο μηδέν...
- «Εγώ λοιπόν καλά το λέω, τα θέλω ΟΛΑ! Κι ας είμαι πόπολο!» κι απιθώνει όλες τις μάρκες της στο ζερό-ζερό (για να μην την κράξουν οι υπόλοιποι που θα γέμιζε τσιπάκια όλο το τραπέζι).
- "Rien ne va plus!" λέει ο κρουπιέρης κοιτώντας γελαστά τους παίκτες και η ρουλέττα ξεκινάει. Η μικρή ασημένια μπίλλια τρέχει αντίθετα και με το πρώτο σκάλωμα στα post-o-νούμερα εκείνη πιάνει τις πέρλες στο λαιμό της σφιχτά. Στα λίγα δευτερόλεπτα που χοροπηδά η μπίλλια μέχρι να καθίσει σε κάποιο νούμερο, σπάει το κολλιέ της και το πετάει μέσα στη ρουλέττα – πέρλες φεύγουν προς κάθε κατεύθυνση με φυγόκεντρο-on-speed, μάτια γουρλώνουν, εκείνος νά’το, τού’ρχεται το εγκεφαλικό, ο κρουπιέρης την κοιτάζει γελώντας ακόμη περισσότερο πάνω που η μπίλλια σταματά στο 0.
Stop-καρέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έπαιρνε πίσω τις μισές μάρκες, ή τις άφηνε en prison για ένα γύρο ακόμη. Κι αν ποντάριζε με τρόπο που του άρεσε, θα κέρδιζε. Αν ξαναρχόταν 0 όμως, θα τις έχανε όλες...
Slow-motion μ’ενδιάμεσα εφφέ από flash. Μοίρασμα κερδών ανεξαρτήτως του ο,τιδήποτε, όλη η αίθουσα glam νικς, χαμόγελα κι αγκαλιές. Οσο ο άλλος μαζί με το εγκεφαλικό κι ένα καρούμπαλο από μια ιπτάμενη πέρλα σε λάθος τροχιά, παθαίνει και καθολική μαλάκυνση με το θράσσος της, «Δε μπορεί, είναι τρελλή!’, εκείνη πάει στον κρουπιέρη και του λέει «Επόμενος γύρος? Ο-Λ-Α! Κι αν σ’αρέσει, χάνω. Αν πάλι σ’αρέσει, κερδίζω... Οχι από αυτά τα τόσης αξίας που ακούω ότι δίνεις... Απλά πράγματα. Sign your name across my heart. Πάει?»
(κενό σχόλιο για δραματική παύση)
ΑπάντησηΔιαγραφή...
...
...
...
...
ΥΓ- Πώς τελειώνει? Δεν ξέρω, ξυπνήστε με διότι πάω για ύπνο, δεν αντέχω πλέον... Είπαμε, βραδυνή βάρδεια, κεφείνη ενδοφλέβιες, αλλά να έρχονται οι επόμενοι παρακαλώ και μην την ακούσω πάλι για αριθμό λέξεων, πάλι καλά να λέμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνυχταμέρααααααα φίλοι μου καλοίοιοιοιοι!
Ες αύριον τα σπουδαία!!!
:))))
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η αύριον ξημέρωσε με καταιγίδα, κεραυνους, βροχές, μπουμπουνητά και αστραπές.
Χωρίς ηλεκτρικό από τις 6 - ευτυχώς ο Ντον κατέβηκε και γύρισε την ασφάλεια της ΔΕΗ.
Ο διαγνωνισμός τελείωσε με την θεά να ποντάρει στο 0!
Η επεξεργασία των αποτελεσμάτων θα κρατήσει δύο μέρες - τα τελικά αύριο βράδυ.
Αν και έχουμε πρόβλημα με την επιτροπή: προς το παρόν έχουν κάνει επίσχεση εργασίας. Διεκδικούν τις ακριβές γκουρμέ πρωί βράδυ.
Εμείς όμως πάμε σε άλλο ποστ.
Την καλημέρα μου. Άνευ σχολίων ο Καραγκιόζης;
ΑπάντησηΔιαγραφήgerasimos said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου. Άνευ σχολίων ο Καραγκιόζης;
------------------------------
Ευχαριστώ που το επισημάνατε. Λάθος μου - το επανόρθωσα.
Σήμερα επανέκαμψα από τις "μπεμπουλίστικες" υποχρεώσεις μου και δεν προλαβα τις ημερομηνίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει όμως, θα συμφωνήσω με τον Τάκη Βασιλόπουλο. Αδύνατον να ξεχωρίσω, λυπάμαι αλλά μ αρέσουν όλα ακόμη κι αυτά που δημιούργησαν "εντάσεις" και οδήγησαν σε αναστολή τον Don. Ισως τα τελευταία γιατί με στεναχώρησε η "προσωρινή" παύση και αναρωτιόμουν... τώρα τι θα κάνω??? κλαψ-λυγμ???
ΚΑλύτερα αργά παρά ποτέ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καλύτερο για την πείνα
Τα χειρότερα: Όλα έχουν σχέση με γάτες
(...ψιθυριστά... όχι στο 0, σε ΟΛΑ!...)
ΑπάντησηΔιαγραφή(γιατί ακριβώς όπως είπαν κι οι άλλοι φίλοι, ακόμη κι αυτά που είχαν τρομακτικές εντάσεις, το αποτύπωμά τους το άφησαν)
(πάμε μια Καραγκιόζη τώρα...)
Νέα από τα Κιούρκα, 23 Μαρ 2007
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι το post που ξεχωρίζω γιατί
α)ανήκω στα νεοδημοπούλια οπότε δεν έχω προλάβει να διαβάσω όλα τα post
β)είναι γεμάτο ζωή:
άνοιξη,
ζωντανές φωτογραφίες (ειδικά εκείνη με την παπαρούνα αλλά και του γάτου),
είναι χαρούμενο ( ο γάτος είδε τις πρώτες παπαρούνες), αισιόδοξο
και
υπάρχει κι ένας θάνατος.
Μου αρέσουν τα σύντομα περιεκτικά κείμενα και βρίσκω το συγκεκριμμένο πολύ ρεαλιστικό.
Απο τη μια η αναγέννηση η χαρά-στο απόλυτο κόκκινο της παπαρούνας και από την άλλη ο θάνατος - ότι γεννιέται θα πεθάνει.
Υ.Γ. Χάρηκα πολύ Ν.Δ. και όλη η μπλογκοπαρέα που επιστρέψατε. Λυπάμαι που δεν έχω χρόνο να συμμετέχω συχνά.
Άργησα να γράψω και οι λόγοι αρκετοί...Καλύτερα έτσι,για να έχω την ψευδαίσθηση ότι γράφω μόνη και ότι δεν πρόκειται να γυρίσει κανείς να δει το σχόλιο εκτός - αναγκαστικά - από τον οικοδεσπότη του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή αυτό το post επέστρεψα στα παλιά,για μια απαραίτητη αναδρομή.Είδα αρκετά που είχα ξεχάσει.Ξαναδιάβασα πολλά σχόλια.
Πολλές οι αναμνήσεις.Πού να σταθώ;
Θυμάμαι έντονα, για δικούς μου λόγους, τον "Τελευταίο σταθμό",το "Γράμμα στον πατέρα" γιατί όλοι μας κάποτε γράψαμε στα κρυφά ή στα φανερά ένα γράμμα στον δικό μας πατέρα,το "Παρά δήμον ονείρων" γιατί τα όνειρά μου τα βρίσκω ενδιαφέροντα,το "Αγωνίζεται μόνος" για τον άτυχο Τσιρίδα,το "Χωρισμοί και αποχωρισμοί"γιατί ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει που λέει και ο κόσμος,το "Mal du depart"γιατί νιώθω να μοιράζομαι το ίδιο ακριβώς συναίσθημα αρκετές φορές,η "Μελαγχολία" για τον ίδιο λόγο,το blog της Sei Shonagon γιατί όταν διάβασα το ημερολόγιό της το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και κοντά σε μένα,"ο Ιούδας τώρα δικαιώνεται" γιατί πάντα με προβλημάτιζε το θέμα της προδοσίας και αν υφίσταται,"Μια γυναίκα κλαίει",για τους ανθρώπους στη ζωή μας που θελήσαμε ίσως να βοηθήσουμε αλλά προσπεράσαμε από δειλία ή διακριτικότητα, το "Μια φορά κι έναν καιρό" γιατί αγαπώ τα παραμύθια,το "Περί ψεύδους" γιατί υπάρχουν πολλά ψέματα όσα και αυτοί που τα εκστομίζουν και επειδή μπορεί να πάρει το ψέμα ένα σωρό ονομασίες,ανάλογα με το γιατί ειπώθηκε.
Δύσκολο να διαλέξω αλλά θα έλεγα ότι σαφώς δείχνω μια προτίμηση στον πρώτο χρόνο του blog.
Aν θα έπρεπε να επιλέξω δύο μόνο,θα επέλεγα τον Τελευταίο σταθμό και το Mal du depart.
Eυχαριστώ!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ gitsaki, καλύτερα ετεροχρονισμένα, και ας μην διαβαστούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜένω στο "Ιστορία τρίτη, Μόναχο Δεκέμβρης 1959. Το κρύο και η ζέστη". Όταν τη ζήσεις, ξέρεις οτι η μοναξιά τις μέρες της χαράς είναι πιο έντονη. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Θυμάσαι τα περασμένα, με αυτούς που έφυγαν, ξέρεις οτι δεν θα ξαναϋπάρξουν εκείνες οι στιγμές.
"Ποτέ πια", που έγραφε και ο Καζαντζάκης.
> Κάποια στιγμή (είχα ξεχάσει πώς
> ηχογραφούσα) ακούγοντας ένα
> κομμάτι, με πήραν τα κλάματα. Έχω
> ακόμα αυτή τη μαγνητοταινία -
> πάνω από τον Μότσαρτ ακούγονται
> λυγμοί.
...
Σε συνδυασμό με τις καλές φωτογραφίες, το κείμενο αυτό είναι που με άγγιξε.