Κυριακή, Ιουλίου 31, 2022

Το αυγό του Κολόμβου

Όλοι συζητάνε για τον χειμώνα που έρχεται. Θα πρέπει να κόψουμε το 15% της κατανάλωσης αερίου, όπως μας το ζητάει η Ευρωπαϊκή επιτροπή (δηλαδή η Γερμανία); Αλλά αυτή η διαφορά, του15%, είναι η απόσταση μεταξύ άνεσης και ταλαιπωρίας στο σπίτι – και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην παραγωγή.

Αχ, η Γερμανία! Όταν έγινε το ατύχημα της Φουκουσίμα, η κυρία Μέρκελ αποφάσισε εντυπωσιακά να κλείσει όλους τους Γερμανικούς πυρηνικούς σταθμούς, ενθουσιάζοντας τους Πράσινους, αλλά καθιστώντας την Γερμανία υποχείριο του Πούτιν (και του ολιγάρχη και πρώην καγκελάριου της Γερμανίας, Σρέντερ. Αυτός ο άνθρωπος έκανε φοβερή ζημιά στη χώρα του).).

Βέβαια όλοι ξέρουμε πως η τελική λύση του προβλήματος της ενέργειας θα είναι οι ανανεώσιμες πηγές που θα τις φορτίζουν ο ήλιος και ο άνεμος. Αλλά αυτές θέλουν χρόνο για να φτάσουν στην επάρκεια και να καλύψουν όλες τις ανάγκες μας.

Εντωμεταξύ η υφήλιος βολεύεται με τα πυρηνικά. Και όχι μόνο οι ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία – που καλύπτει το 100% των αναγκών της. Υποτιθέμενες υπανάπτυκτες χώρες όπως το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές κάνουν το ίδιο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο πάνω από χίλιοι σταθμοί που παράγουν πυρηνική ενέργεια.

-          Ναι, αλλά είναι επικίνδυνοι!

-          Πόσα ατυχήματα έχουμε μετρήσει σε πενήντα χρόνια; Τσερνόμπιλ, Φουκουσίμα… Και το μεν Τσερνόμπιλ ανήκε στην προϊστορική εποχή της πυρηνικής ενέργειας, η δε Φουκουσίμα ήταν επιπόλαιη επιλογή τόπου από την αρχή.

Έστω ότι υπήρξαν μερικά ατυχήματα – τα οποία με τον καιρό και την πρόοδο των μέσων έχουν εξαφανιστεί. Ήδη οι αρμόδιες διεθνείς υπηρεσίες έχουν γνωματεύσει πως η πυρηνική ενέργεια είναι ασφαλής και δεν ρυπαίνει. Φυσικά υπάρχει και η πιθανότης ατυχήματος, αλλά από ότι λένε οι ειδικοί είναι απειροελάχιστη. Αρκεί αυτός ο λόγος για να περάσει όλη η Ευρώπη ένα χειμώνα ταλαιπωρίας και να προσκυνήσει τον νέο Τσάρο;

Ας πάρει η Γερμανική κυβέρνηση την απόφαση να άρει (προσωρινά) την διαταγή της κυρίας Μέρκελ και να θέσει σε ετοιμότητα τους πυρηνικούς της σταθμούς.

Γιατί να υποβληθεί σε θυσίες και ταλαιπωρίες όλη η Ευρώπη; Π. χ.  η Γαλλία, όταν ήδη όλη της η ενέργεια προέρχεται από πυρηνικούς σταθμούς; Γιατί και η πτωχή Ελλάς όταν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει αρκετές ποσότητες LNG στην Ρεβυθούσα;

Αλίμονο! Μία ηγετική προσωπικότητα έχει η Ευρώπη αυτή τη στιγμή, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Πούτιν, και κινδυνεύει να μην διακριθεί ούτε στην ίδια του τη χώρα. Μιλάω για τον Ντράγκι. Έναν στιβαρό και δυναμικό πολιτικό και τεχνοκράτη. Οι άλλοι ηγέτες τις Ευρώπης είναι κούκλες για να παίζουν οι κόρες του Πούτιν.

Αλίμονο! Και στο θέμα της Ουκρανίας οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν έχουν εξηγήσει στους λαούς της Ευρώπης περί τίνος πρόκειται. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι νομίζουν ότι είναι μία εδαφική διαμάχη ανάμεσα σε δύο σλαβικούς λαούς, συγγενείς και γείτονες. Και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι μία απόπειρα για τον έλεγχο όλης της Ευρωπαϊκής (και Δυτικής) ισχύος και παρουσίας. Αν πέσει η Ουκρανία, τότε θα ανοίξει η όρεξη του Πούτιν…

Είναι περίεργο πόσο κοντόφθαλμοι μπορεί να είναι οι πολιτικοί. Μετά την συνάντηση του Μονάχου. το 1938, πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο, ο Τσάμπερλαιην, πρωθυπουργός της Αγγλίας, δήλωσε ότι όλα πάνε καλά. «Ειρήνη στην εποχή μας» είπε. Δεν πρόσεξε πώς γυάλιζε το μάτι του Χίτλερ…

Άρα: το αυγό του Κολόμβου, στάθηκε όρθιο, επειδή ο Κολόμβος το χτύπησε πάνω στο πιάτο.

Κάποιος πρέπει να δείξει δύναμη…

Κυριακή, Ιουλίου 24, 2022

Μία σοφή φράση

Αυτή η πόλη μυρίζει άσκημα.

Γυρίζοντας από τις διακοπές (όσο κι αν ήταν σύντομες και λειψές) με χτύπησε μία περίεργη μυρωδιά στα ρουθούνια. Δεν είχε καμία σχέση με τις συνηθισμένες μυρωδιές μιας μεγαλούπολης : σκουπίδια, καυσαέριο, καπνός. Οι οσμές που με ενόχλησαν είχαν - όσο κι αν φαίνεται περίεργο - ιδεολογικό χαρακτήρα:

Αγανάκτηση, ύβρεις, προσβολές, οξύτητα, διαμαρτυρία, οργή - και κυρίως τοξικότητα. Τα κυριότερα θέματα έχουν σχέση με την παιδεία, τα πανεπιστήμια, την ανεργία, την ποιότητα της μόρφωσης.

Εδώ υπάρχουν παρατάξεις ανθρώπων που πυροβολούν ο ένας τον άλλο με λέξεις. Αν υπήρχαν λέξεις από βιτριόλι θα ήταν περιζήτητες.

Εκλογές μου μυρίζουν, σκέφθηκα.

Αλλά και πάλι ο Πρωθυπουργός διαβεβαιώνει: “εκλογές στο τέλος της τετραετίας”.

Πάντα βέβαια η πολιτική στην Ελλάδα δεν φορούσε γάντια (εκτός κι αν ήταν του μποξ). Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα, μεταξύ παρατάξεων, νεολαιών, γκρουπούσκουλων, κλπ., είναι  μοναδικό. Διαβάζω στα περίπτερα τους τίτλους των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων και με καταλαμβάνει ναυτία. Σύμφωνοι, στην Ελλάδα υπήρχε πάντα πολιτική οξύτητα (αρκεί να διαβάσετε σήμερα τι έσερναν τότε στον Ελευθέριο Βενιζέλο - και θα φρίξετε).

Διαβάζω ένα άρθρο μιας σοφής γυναίκας, Τόσο σοφής που όταν κατάφερε να στήσει ένα σωστό σύστημα για την ανώτατη παιδεία, τρεις (ή και τέσσερεις) διάδοχες κυβερνήσεις ασχολήθηκαν συστηματικά για να το εξαρθρώσουν. Και φυσικά τελικά το κατόρθωσαν.

Και μόνον ο τίτλος του άρθρου, μου φέρνει ρίγος: «Παιδεία: η διαρκής άρνηση του μέλλοντος». (Άννα Διαμαντοπούλου: ΝΕΑ, (16-17 Ιουλίου) σελ 42.

Ναι – ναι, αυτό είναι: όποιος πολεμάει την παιδεία υπονομεύει το μέλλον της χώρας. Πώς την πολεμάει; Αδιάφορο. Με καταλήψεις. Με άρνηση της αξιολόγησης. Με συλλαλητήρια. Με αρνήσεις στην συμμετοχή μας στα Pisa.   Εκεί όπου αποκαλύπτεται ότι οι περισσότεροι Έλληνες μαθητές υστερούν στην κατανόηση κειμένου.

Ξέρετε τι είναι αυτοί οι μαθητές; Θα το γράψω με μία λέξη – αλλά με κεφαλαία γράμματα. ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ. Δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν! Είναι συγκλονιστικό! Και αντί να παραιτηθούν οι δάσκαλοί τους, κατεβαίνουν σε απεργία!

Υπερηφανευόμαστε που με επικεφαλής τον υπουργό Πιερακάκη (ευτυχώς που υπήρξε και αυτός!) καταφέραμε να ψηφιοποιήσουμε μερικά κρατικά έγγραφα.

Αλλά για κάθε έγγραφο που ψηφιοποιούμε υπάρχουν δέκα ή και εκατό που δεν κατάλαβαν τίποτα. Σπουδαία η ψηφιακή υπογραφή αλλά τα ΚΕΠΑ δεν την δέχονται. Πρέπει (όπως παλιά) να πας αυτοπροσώπως να προσκυνήσεις την κυρία Γραφειοκρατία.

Και μέσα σε όλη την βαβούρα ατέλειωτοι καυγάδες για την παρουσία κάποιας Αστυνομίας στο χώρο του ακαδημαϊκού ασύλου, για ανέγερση μιας Βιβλιοθήκης εντός του πανεπιστημίου (ενώ ο χώρος έχει ένδοξη παράδοση καταλήψεων και ολονύχτιων πάρτι).

Παραμένω επίμονα στον χώρο της Ανώτατης Παιδείας, γιατί η μισή προκοπή του κράτους μας εξαρτάται από αυτήν. Αλλά και η άλλη μισή, εκείνη που δεν απονέμει πτυχία και διπλώματα, είναι πιθανόν να μας χρειάζεται ακόμα περισσότερο. Τεχνίτες και τεχνικούς, ειδικευμένους χειρώνακτες, μαστόρους και μαστορόπουλα χρειαζόμαστε. Αυτοί τώρα μας λείπουν πολύ περισσότερο.

Όμως, όταν εξετάζουμε πρόσφυγες που ζητούν την ελληνική υπηκοότητα, δεν τους ρωτάμε τι ξέρουν να κάνουν, αλλά τους βάζουμε ερωτήσεις-παγίδες από την αρχαία Ελληνική Ιστορία, που ούτε οι φιλόλογοι δεν μπορούν να απαντήσουν. Οπότε μόνο πέντε-δέκα περνάνε τις εξετάσεις κάθε χρόνο. Για να φτάσουμε στο 2050, όπου θα έχουμε μείνει οι μισοί..

Έτσι καταντήσαμε να έχουμε ήδη τόσους ανέργους όσες και κενές θέσεις εργασίας!  Οι επιχειρήσεις ζητούν προγραμματιστές και εμείς προσφέρουμε δικηγόρους ή αρχιτέκτονες. (Φτιάχνουμε νέα σχολή για άνεργους αρχιτέκτονες, στα Γιάννενα!)

Θα επαναλάβω την σοφή φράση της Άννας Διαμαντοπούλου: «Παιδεία: Η διαρκής άρνηση του μέλλοντος».

Κυριακή, Ιουλίου 17, 2022

Η Μύκονός μας οδηγεί!

Όπως θα είχαν ήδη πληροφορηθεί οι αναγνώστες της στήλης από τον υπέρτιτλο των τελευταίων εβδομάδων: «Ο Νίκος Δήμου κάνει χρήση της θερινής του αδείας».

Πού να ήξερα όταν τον έγραφα (Μία άδεια στην πενταετία!) πώς θα εξελισσόταν η άδεια και τι χρήση θα έκανα… Ο δαίμων των διακοπών με κυνηγάει ακόμα. Ας είναι!

Είχα χρόνια να πάω διακοπές, και χρειάστηκε να έρθουν μακρινά ανίψια από τη Νέα Ζηλανδία για να με ξεκουνήσουν.  Αν δεν ήταν οι 27 ώρες πτήση, θα προτιμούσα να τους συναντήσω εκεί, στην δεύτερη πατρίδα τους, που από τις φωτογραφίες, τα ντοκιμαντέρ (αλλά και τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» – που γυρίστηκε εκεί) δείχνει πανέμορφη χώρα.

Αλλά 27 ώρες πτήση, στην ηλικία μου, ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο δια θρομβώσεως. Οπότε, μια και το βουνό δεν πάει στον Μωάμεθ, ήρθαν αυτοί. Μία γλυκύτατη οικογένεια. Δύο ενήλικες 40 και 35 ετών και δύο παιδιά πέντε και οκτώ.

Εδώ πρέπει να πω ότι ζηλεύω πολύ τον ανιψιό, διότι έχει καταφέρει να κρατήσει την επαφή του με όλους τους παιδικούς και εφηβικούς φίλους του και παρόλο που η παρέα αυτή έχει σκορπίσει σε μήκη και πλάτη δυσθεώρητα, ακόμα και στην σφαίρα της υδρογείου, σχεδόν όλοι καταφέρνουν να συντονιστούν έτσι που να συναντούνται τα καλοκαίρια στο νησί όπου μεγάλωσαν. Αν μάλιστα συμβαίνουν και έκτακτα γεγονότα (γάμοι, γεννήσεις, κλπ) εκτάκτως πάλι συνέρχεται η παρέα. Πώς τώρα το πετυχαίνουν αυτό, να φεύγουν έστω και για μερικές ημέρες από την δουλειά τους (και οι περισσότεροι είναι υψηλόβαθμα στελέχη σε μεγάλες πολυεθνικές) με κάνουν και απορώ. Ο τελευταίος γάμος έγινε στην Αργεντινή – και ήρθαν όλοι!

Λοιπόν: Το νησί των παιδικών ονείρων και των εφηβικών περιπετειών ήταν η Τζια. Έτυχε μερικές οικογένειες να έχουν εκεί εξοχικά, άλλες νοίκιαζαν δωμάτια, οι μεν φιλοξενούσαν τους δε. Έτσι και φέτος.

Είχα χρόνια να πάω και είδα μεγάλη πρόοδο. Ειδικά στις τιμές. Η ξαπλώστρα, σε καλή σειρά στον Κούνδουρο κοστίζει 70 Ευρώ (με υποχρεωτική κατανάλωση).  Στα «Ξύλα» - η ωραιότερη παραλία χωρίς κανένα σέρβις – 25. (Πού θα μας πας Μύκονος; – θα σε πιάσουμε!). Το φαγητό έχει βελτιωθεί αισθητά. Υπάρχουν καλαίσθητα σπίτια για ενοικίαση – αλλά όχι φθηνά. Υπάρχει ακόμα πολύς χωματόδρομος στο εσωτερικό του νησιού που ταλαιπωρεί οδηγούς και αυτοκίνητα.

Το πρώτο κεφάλαιο των διακοπών λοιπόν ήταν Τζιά. Το δεύτερο, πολύ πιο φιλόδοξο και πιο εκτεταμένο ξεκινούσε από την Κεφαλονιά (μία εβδομάδα Φισκάρδο και περίχωρα) περνούσε απέναντι (Λευκάδα) όπου μας περίμενε νοικιασμένο ιστιοπλοϊκό για τρεις εβδομάδες περιήγηση στα νησιά (και τις μικρές, πανέμορφες νησίδες) του Ιονίου. Αυτό, βέβαια ήταν για τους νεότερους στους οποίους είχαν προστεθεί φίλοι, δόκιμοι ιστιοπλόοι.

Τα νησάκια γύρω στην Λευκάδα είναι ονειρικά. Αυτή θα ήταν η κορύφωση των διακοπών. Δυστυχώς γι αυτήν δε θα σας γράψω τίποτα. Και διότι συνεχίζεται ακόμα – ενώ για μένα δεν ξεκίνησε ποτέ. Την παραμονή της αναχώρησης για Κεφαλονιά έπαθα μία «δυναμική ίωση του ανωτέρου αναπνευστικού συστήματος» (όχι, δεν ήταν covid – όλα τα τεστ αρνητικά) κι έτσι… επανήλθα στην στήλη μου, βήχοντας…

Κάποιος κακός δαίμονας με κυνηγάει για τις διακοπές. Ξέρει πως δεν τις χωνεύω και προσπαθεί να με δικαιώσει… Κάτι ξέρω εγώ που τις αποφεύγω… Τουλάχιστον, αυτή τη φορά, μου επέτρεψε το ένα τρίτο…