Την έχω περίπου 15 χρόνια, την μικρή Nikon 35Ti. To Ti σημαίνει titanium. Παρόλο που κρατάω ακόμα και τις παλιές επαγγελματικές Nikon (F3, F4) με τους φακούς τους (χρήσιμους και για την ψηφιακή τους διάδοχο) αυτή η κόμπακτ είναι η μόνη αναλογική-χημική που χρησιμοποιώ από καιρό σε καιρό. Γιατί η ποιότητα της κατασκευής είναι τέτοια, που μου δίνει απόλυτη μηχανική ηδονή. Όταν π. χ. κλείσεις την μηχανή, ο φακός αποτραβιέται και μία λεπίδα από τιτάνιο κατεβαίνει και κλείνει το άνοιγμα. Το κλικ αυτής της λεπίδας είναι σαν το χορτάτο κλακ της πόρτας Rolls Royce.
Έτσι αψηφώ τον μπελά του να αγοράσεις φιλμ, να τραβάς χωρίς να βλέπεις τι τράβηξες, να το πηγαίνεις για εμφάνιση (αδιανόητα όλα στην ψηφιακή εποχή), προκειμένου να νιώθω την απόλαυση της επαφής και του ήχου. Ας αφήσουμε τα εκπληκτικά καντράν στο επάνω μέρος, που δείχνουν απόσταση, διάφραγμα, αποκλίσεις και αριθμό λήψεων.
Βεβαίως η μηχανή γεννήθηκε στο μεταίχμιο δύο εποχών - έχει και ηλεκτρονικές ενδείξεις στο σκόπευτρο, αλλά και ένα μικρό LCD παράθυρο στην επάνω πλευρά (κάτω αριστερά). Ο φακός της, σταθερός, διαθέτει άριστη ευκρίνεια.
Παίρνω το φιλμ από το εμφανιστήριο και το περνάω στον ειδικό σκάννερ για 35mm (Nikon Super Coolscan 4000ED) το αντιστρέφω (αν είναι αρνητικό) και αποθηκεύω τις λήψεις μου ή τις τυπώνω. Ταλαιπωρία όλα αυτά, μπροστά στην ευκολία της ψηφιακής. Αλλά την ηδονή του χειρισμού αυτής της μηχανής, δεν την αλλάζω με τίποτα.
Πολύ σας ζηλεύω που έχετε ή πέφτουν στα χέρια σας όλα αυτά τα όμορφα αντικείμενα!
ΑπάντησηΔιαγραφήKαλημέρα Κε Δήμου
ΑπάντησηΔιαγραφήCRASH : J.G.Ballard
(οδηγώντας σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας έχοντας προ ολίγου καταπιεί έναν κύβο LSD:)
''Γύρω μου το εσωτερικό του αυτοκινήτου έλαμπε σαν μπουντουάρ μάγου, το φως μέσα στο αμάξι γινόταν πότε πιο αμυδρό και πότε πιο φωτεινό όπως κινούσα πέρα δώθε τα μάτια μου. Τα καντράν ακτινοβολούσαν πάνω στο δέρμα μου, ζωγραφίζοντας τις βελόνες και τα νούμερα. Τα ταμπλό των οργάνων, οι επικλινείς επιφάνειες του χειριστηρίου, τα μεταλλικά πλαίσια του ραδιοφώνου και των σταχτοδοχείων γυάλιζαν γύρω μου σαν σκεύη άγιας τράπεζας, με την γεωμετρία τους να απλώνεται να αγκαλιάσει το κορμί μου σαν υπερ-εγκεφαλική μηχανή.''
Διαβασα το ποστ διαγωνιως στα γρηγορα και το παρεξηγησα στην αρχη..........
ΑπάντησηΔιαγραφή" Παλιά, ωραία πράγματα...
Την έχω περίπου 15 . To Ti σημαίνει titanium. Παρόλο που κρατάω ακόμα και τις παλιές επαγγελματικές με τους φακούς τους , αυτή η κόμπακτ είναι η μόνη αναλογική-χημική που χρησιμοποιώ από καιρό σε καιρό. Γιατί η ποιότητα της κατασκευής είναι τέτοια, που μου δίνει απόλυτη μηχανική ηδονή. Όταν π. χ. κλείσεις την μηχανή, ο φακός αποτραβιέται ..
Έτσι αψηφώ τον μπελά του να αγοράσεις , να τραβάς χωρίς να βλέπεις τι τράβηξες, να το πηγαίνεις για εμφάνιση (αδιανόητα όλα στην ψηφιακή εποχή), προκειμένου να νιώθω την απόλαυση της επαφής και του ήχου. Ας αφήσουμε τα εκπληκτικά καντράν στο επάνω μέρος, που δείχνουν απόσταση, διάφραγμα, αποκλίσεις και αριθμό λήψεων.
Βεβαίως η μηχανή γεννήθηκε στο μεταίχμιο δύο εποχών - έχει και ηλεκτρονικές ενδείξεις στο σκόπευτρο, αλλά και ένα μικρό παράθυρο . Ο φακός της, σταθερός, διαθέτει άριστη ευκρίνεια.
Παίρνω το φιλμ το αντιστρέφω (αν είναι αρνητικό) και αποθηκεύω τις λήψεις μου ή τις τυπώνω. Ταλαιπωρία όλα αυτά, μπροστά στην ευκολία της ψηφιακής. Αλλά την ηδονή του χειρισμού αυτής της μηχανής, δεν την αλλάζω με τίποτα.΅"
καλημερα σε ολους
Μια απο τις καλυτερες τις Νikon με αρκετα καλο φακο μαλιστα...
ΑπάντησηΔιαγραφήH πρώτη μου αγαπημένη ήταν μια μονοοπτική Rolleiflex και η μεγάλη ερωμένη μια F3. Τα φιλμ που τράβηξα με αυτές ενίοτε εμφανίστηκαν ερασιτεχνικά στον μαγικό ''σκοτεινό θάλαμο" του σπιτιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν μια άλλη εποχή, γεμάτη φωτογραφικούς ήχους και οσμές. Άκουγες το κλείστρο. Μύριζες τα χημικά. Έβλέπες τις φωτογραφίες να εμφανίζονται, καθώς κολυμπούσαν στα υγρά.
Σήμερα η φωτογραφία έχει εξελιχθεί, όπως και οι τρόποι παραγωγής της.
Στα συν η ταχύτητα, λήψης, θέασης και εκτύπωσης.
Στα μείον η ανυπαρξία πλέον...αίσθησης.
Na psineis kafe sti xovoli se paradosiako mpriki
ΑπάντησηΔιαγραφήNa ftiaxneis fagito sti stofa
Na apolamnaneis mia volta me amaxa h varkoula me koupi
Na anaveis to tzaki kai na xouxouliazsie sti fotia ( kai to kalorifer dipla svisto )
Einai kai i sigrisi me to tora pou afxanei tin idoni...kai i nostalgia
holden
ΑπάντησηΔιαγραφήάμα ασχολείσαι ερασιτεχνικά στην αρχή και μετά ημι- επαγγελματικά επί 50 χρόνια με την φωτογραφία σου "πέφτουν στα χέρια" πολλές μηχανές.
spitogata
και εμένα η πρώτη "σοβαρή" μου μηχανή ήταν μία δυοπτική Rollei.
Να προσθέσω πως οι φωτογραφίες της 35Ti βγήκαν με ψηφιακή Nikon D80.
Άλλα πράγματα είναι πιο παλιά και πιο ωραία. Εδώ το βασικό δεν είναι η παλαιότητα όσο η κομψότητα του design, η ποιότητα της κατασκευής, η αφή της επιφάνειας, η ακρίβεια της λειτουργίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίπλα της η D80 μοιάζει βάρβαρη... κι ας είναι πολύ καλύτερη μηχανή.
"Παλιά, ωραία πράγματα.."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάθεμα, είναι αρρώστια και εξάρτηση! Τους τελευταίους εννιά μήνες ασχολούμαι συνέχεια με την πλήρη ανακατασκευή μιας μηχανής μόλις 50cc, Kreidler Florett Surer, μοντέλο του 1964.
Οι παραγγελίες για δυσεύρετα ανταλλακτικά από το εξωτερικό συνεχείς, όπως και η αναζήτησή τους μέσω του διαδικτύου.
Η ποιότητα κατασκευής της αλλά κυρίως ο ήχος της αξεπέραστος.
Γοητευτικότατη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ και λιγο καιρό είμαι κατοχος μιας Nikon fm3a. Παρ'οτι χρησιμοποιώ κυρίως τις ψηφιακές αδελφές της η συγκεκριμένη είναι η αγαπημένη συντροφός μου σε πολλές περιπτώσεις.Η αίσθηση της είναι άπαιχτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή φαντάζομαι ότι το ποστ εμπεριέχει μία γενοκότερη νοσταλγία για τα παλιά πράγματα, θέλω να εμυστηρευθώ κάτι:
ΑπάντησηΔιαγραφήταλαιπωρώ καμια 5ετία τώρα μία Φορντ Στέισον του 68 στο πεζοδρόμιο γιατί δεν θέλω να την "αποσύρω". Θείος, πατέρας και εν συνεχεία εγώ στα πρώτα μου "περπατήματα".
Πρόσωπα, διαδρομές, εμπειρίες.
Γεμάτος τύψεις για τη μη (πανάκριβη) ανακατασκευή της, χαρούμενος όμως γιατί είναι ακόμη ΕΚΕΙ.
-Στην πραγματικότητα δεν έχω καταλήξει τί θέλω να την κάνω. Προς το παρόν δεν έχω συμβάλλει να παραδοθεί στην πρέσα...
Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσα να δεθώ με κάτι παλιό που είναι σε κακή κατάσταση - π. χ. με ένα σαράβαλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είχα αντιφατικές αντιδράσεις - θετική θα ήταν η συναισθηματική ταύτιση αλλά αρνητική η απώθηση που μου προκαλεί η παρακμή.
Θυμάμαι όταν αντίκρυσα, εικοσιπέντε χρόνια μετά, ένα αυτοκίνητο ίδιο με το πρώτο μου (ένα κόκκινο Vauxhall Viva). Μπορεί να ήταν και το ίδιο με άλλον αριθμό. Φυσικά στραπατσαρισμένο, χτυπημένο και χιλιομπαλωμένο. Με πόνεσε και με ενοχλησε.
Η Νίκον μάλλον δεν ενδιαφερόταν για την "προσχεδιασμένη απαρχαίωση" (built-in obsolescence) όταν έφτιαξε αυτό το κομψοτέχνημα...Οι κόμπακτ ισορροπούν ανάμεσα σε δύο αντίθετες ανάγκες, που σπρώχνουν την κατασκευή τους προς αντίθετες κατευθύνσεις : πρέπει να αντέχουν την κακομεταχείρηση, αλλά είναι και αναλώσιμες, αξεσουάρ για ευκαιριακά ταξίδια που χάνονται σε ξενοδοχεία και αεροδρόμια. Η Νίκον, ηθελημένα ή αθέλητα, ευνόησε την ποιότητα στην μηχανή αυτή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοιτάζοντας τις φωτογραφίες, καταλαβαίνει κανείς πόσο τεχνητή είναι η διαφορά ανάμεσα στην τεχνολογική σχεδίαση και την τέχνη. Υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στα καντράν,τα κουμπιά, και τους κυκλικούς διακόπτες (τα "γρανάζια"). Υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στις αισθήσεις - την όραση (καντράν, αλλά και λαμπάκια, μετρητές), την ακοή (ο θόρυβος του καλύπτρου), την αφή (τα διαφορετικά υλικά που αποτελούν το περίβλημα). Μία σειρά από εμπνευσμένες λύσεις, που δημιουργούν ένα αντικείμενο όσο πιο μικρό, και όσο πιο χρήσιμο, γίνεται. Τα καντράν, ειδικά, είναι υπέροχα - ωραιότερα, και πιο χρήσιμα από τους ψυχρές ψηφιακές ενδείξεις (ίσως για αυτό τα υπερσύγχρονα αεροπλάνα έχουν ψηφιακά ...καντράν). Ξεχνάμε πολύ συχνά ότι τεχνολογία δεν είναι μόνο η "υψηλή" τεχνολογία, αλλά η ταύτιση μίας ανάγκης με ένα αντικείμενο, που χρησιμοποιεί όλες τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούμε με τον κόσμο....
Ενα παλιο αντικειμενο,αν ειναι ακομα χρησιμο & δεν εχει ξεπεραστει τεχνολογικα,τοτε ειναι κειμηλιο που το αγαπας & σου θυμιζει...νιατα. Η προγονους .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω κρατησει μια Canon FTb,του '77. Συμπληρωνει 30 χρονια ζωης. Μου λενε οτι μονο μια ακριβη 10αρα μπορει να την υπερκερασει σε πραγματικη ποιοτητα φωτογραφιων.
Αντιθετα,τα παλια αυτοκινητα ξεπερνιουνται. Δεν εχουν α/σ,αρκουδισιο κλπ. Παλια επιπλα μασιφ ,παλια χαλιά,πιανα με ελεφαντοδοντο,ειναι ανυπερβλητα.
STILL ON THEIR TRAIL
ΑπάντησηΔιαγραφήμα σαφώς δεν ήταν μία τυπική κόμπακτ (αφθονούσαν ήδη τότε οι αναλώσιμες πλαστικές - είχα κι εγώ μία Pentax). Άλλωστε η Ti ήταν εντελώς διαφορετική: πανάκριβη, χωρίς ζουμ φακό, απευθυνόταν σε ειδικούς μερακλήδες καταναλωτές. Σήμερα βέβαια είναι συλλεκτικό αντικείμενο.
Σε κάθε μηχανή που παλεύει άξια με τη φθορά - ορθώνοντας το δικό της ποιοτικό ανάστημα και βοηθούμενη από την στοργή του κατόχου της - αναγνωρίζεται η διάνοια και ο μόχθος των δημιουργών της να συναντιέται με το μεράκι και την αγάπη αυτού που την χρησιμοποιεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ακόμη μια παραλλαγή της προαιώνιας μάχης του ανθρώπου με τον Χρόνο, μάχης δραματικής, χαμένης κατά κάποιο τρόπο ήδη από το ξεκίνημά της, που την δίνουμε, όμως, κι ας ξέρουμε την έκβασή της.
Γιατί η μάχη αυτή, μάχη δημιουργίας ενάντια στη φθορά και την λήθη, δίνει τελικά και νόημα στην ανθρώπινη ζωή.
Μπροστά σε τέτοια "παλιά, ωραία πράγματα" στέκομαι με ανάμεικτα συναισθήματα: Με την χαρά της μικρής νίκης απέναντι στο Χρόνο, αλλά και με την πίκρα της πολλοστής αναβίωσης του "λυγμού" του Αλεξανδρινού:
"Είν' όλ' αυτά τα πράγματα πολύ παληά,
το σκίτσο, και το πλοίο, και τ' απόγευμα"
Σα μηχανή με στροφόμετρο είναι η τελευταία φωτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες οι παλιές φωτ. μηχανές, οι φωτο τους έχουν τη διαφορά του φιλμ από το βίντεο, του κινούμενου σχεδίου στο χέρι από το computer animation - αν και με τα τεχνολογικά γκάζια και όλα τα noises μπορούμε και τις ψηφιακές φωτο να τις "αρχαιολογήσουμε"...
Στα χαρτιά βεβαια, γιατί στο μάτι, νομίζω η διαφορά φαίνεται...
Πάντως άντε να με πείσει τώρα κάποιος όταν βγαίνω και θέλω μια φωτ. μηχανή μαζί μου, να πάρω τις αρχαιολογίες μου και να σέρνω όλο το βαλιτσάκι... Μόνο όταν έχω πολυτέλεια χρόνου και κάποιο χώρο να τις αφήνω και να διαλέγω τα μισά από τα συμπράγκαλα... και πάλι, την ψηφιακή παραμάσχαλα, να έχω τουλάχιστον με ένα βήμα στο πισι τις φωτο έτοιμες να τις κάνω κάτι.
Οχι άαααντε τα φιλμς στον φωτογράφο, άαααντε να τα πάρω, άαααντε να τα ξεδιαλέξω, άαααντε να τακτοποιήσω αρνητικά και άλμπουμς, άαααντε να σκανάρω...ουφ!
Για τα αυτοκίνητα τώρα, δείτε και το μουσείο Φαέθων - λέτε να τους πάμε τις σακαράκες μας?
ΥΓ- ihafia, πολύ ταιριαστό το απόσπασμα!
Λούτσα καλημέρα στην παρέα!!! (Λίβερπουλ ήταν ο ουρανός?) Πού'ναι το άβαταρ της mtryfo, που πάντα με κάνει να σκάω στα γέλια (μα τι μαϊμουδίτσα με κραγιόν είναι τούτη!)
Το δικό μου παλιό κι αγαπημένο πράγμα είναι μια μπλούζα, 8 ετών πια, προορισμένη για επαγγελματική -πρωτίστως- χρήση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ύφασμα ξεχώρισα (θαμπό μετάξι, σκούρο μπλε με πολύ μικρά λευκά πουά) κι η Άννα (μοδίστρα της οικογένειας εδώ και 37 χρόνια) το μεταμόρφωσε σε μπλούζα: Κοντά μανίκια (για όλες τις εποχές), κουμπάκια μπροστά, δυο λωρίδες υφάσματος ξεκινούν από το λαιμό και δένονται σε μια χαλαρή γραβάτα.
Πολλά πράγματα έχει φτιάξει η Άννα που μου αρέσουν. Ωστόσο, αυτή τη μπλούζα τη βολεύτηκα. Για την αφή, για το χρώμα (ιδίως μαζί με γκρι), για τη χαλαρή γραβάτα της (αν και -ή επειδή (;)- κινείται με τον αέρα). Χαίρομαι να τη φοράω, χαίρομαι να τη βλέπω να επιστρέφει φρέσκια από το καθαριστήριο.
Εδώ κι ένα χρόνο εμφάνισε σημάδια φθοράς. Μπορεί -ακόμη- να τα αντιμετωπίζει η Άννα. Ως πότε; Για να παρατείνω τη "ζωή" της, συμβιβάστηκα να μην τη φοράω πια τόσο συχνά. Μόνον όταν το πρόγραμμα είναι ασυνήθιστα δύσκολο ή η διάθεσή μου κακή.
Κάποτε θα πρέπει να την αντικαταστήσω τη μπλούζα μου. Κοιτάζω παρόμοια υφάσματα και βρίσκω δικαιολογίες: Δεν μου αρέσει αρκετά το χρώμα ή η υφή, βρίσκω μεγάλα κι ανόητα τα πουά τους…
Προσοχή, αυτό το ποστ είναι πονηρό, διότι άθελά σας θα φανερώσετε την ηλικία σας...
ΑπάντησηΔιαγραφή..χμμμ...
Εμένα η αγαπημένη μου αντίκα είναι το πρώτο μου ipod...
;p
Rallou,
ΑπάντησηΔιαγραφήMπα, φανερωμένη την έχουμε την ηλικία μας...
Την ίδια μοδίστρα έχουμε στην οικογένεια από τότε που ήμουν 8 ετών (πέρασαν 37 χρόνια από τότε).
:)))
Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή ήταν μια ρώσσικη Zenith E. Μεταξύ των φακών θυμάμαι έναν τηλεφακό Tokkina 135, με τον οποίο έβγαζα ωραιότατα πορτραίτα... Κάποτε αγόρασα μια Cannon new F1, που την έχω ακόμα. Tότε είχα την βλακώδη ιδέα να χαρίσω όλο το σετ της Zenith με τους φακούς, σε έναν φίλο, με την ανεδαφική ιδέα, ότι θα τον μυούσα στην φωτογραφία... Ηλίθια έμπνευση... Δεν είδα ούτε μια φωτογραφία. Ούτε ξανάκουσα για την μηχανή. Το πιθανότερο να την πέταξε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ θα ήθελα να την είχα ακόμα στην κατοχή μου. Την ίδια μηχανή και τους ίδιους φακούς, όχι απλώς μια Zenith E.
Αισθάνομαι ότι πρόδωσα έναν σύντροφο...
Lacrimae Rerum.
Τρείς φωτογρ. μηχανές Ζενίθ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δύο πρώτες συγγενικά δώρα.
Τις κρατώ γιά ενθύμιο.
Με την πρώτη, ασήκωτη, μεταλλική και επετειακή με χαραγμένους έγχρωμους τους ολυμπιακούς κύκλους των αγώνων του 1980, έκανα τα πρώτα μου βήματα στην φωτογραφία.
Η τρίτη πιό εξελιγμένη στην φωτομέτρηση και εστίαση με πράσινα και κοκκινα led, αγορασμένη στις αρχές του 90, τότε που τις έδιναν πάμφθηνα στις λαικές.
Λιγο αργότερα αγόρασα και έναν μεταβλητό φακό Tamron γύρω στις 35000 δρχ. Η φωτεινότητα όμως και το γράψιμο του δικού της σταθερού φακού αξεπέραστη.
Ενα κομψότατο ραδιόφωνο GRUNDIG, του 1957, στολίζει ένα χώρο στο σπίτι. Πότε πότε παίζει υπέροχα στα μεσαία γιά να μη εξασθενούν οι ηλεκτρολυτικοί πυκνωτές του. Μαγεία να βλέπεις απ τις πλαινές γρίλιες εξαερισμού τις πυρακτωμένες ηλεκτρονικές λυχνίες.
Τα μόνο παλιό πράγμα που αξίζει είναι ο οίνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήdoctor
Για τις φωτομηχανες,η παλη Canon-Nikon ειναι αντιστοιχη της Mercedes-BMW.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω ειμαι...κανονικος.
Kατι ηθελα καιρο να ρωτησω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεινο το κοκκινο ρενο ( ή πεζω,δεν θυμαμαι καλα ) που ειχατε παρει δωρο στην κ.Μαριαννα υπαρχει ακομα?
harrygreco
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν υπάρχει πάλη. Εκεί που μετράει, στους επαγγελματίες, η Nikon κερδίζει 8-2.
takis vassilopoulos
έ, όχι βέβαια. Θα ήταν 29 ετών!
Ναι σωστα,29 ετων....αλλα ενα παλιο ωραιο αυτοκινητο.
ΑπάντησηΔιαγραφήAν το εβρισκα θα το αγοραζα.
Τα παλιά αυτοκίνητα αξίζουν μόνο αν τα έχεις από την αρχή συντηρήσει για μουσειακά - ή αν τους κανεις πλήρη ανακαίνιση (πανάκριβο αστείο). Αλλιώε είναι απλώς ταλαιπωρημένα και επικίνδυνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήNikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παλιά αυτοκίνητα αξίζουν μόνο αν τα έχεις από την αρχή συντηρήσει για μουσειακά - ή αν τους κανεις πλήρη ανακαίνιση (πανάκριβο αστείο). Αλλιώε είναι απλώς ταλαιπωρημένα και επικίνδυνα...
...το αυτό και δια τις σχέσεις (τις αισθηματικές πρωτίστως)
Παλιά, ωραία πράγματα όπως η Ελλάδα της δεκαετίας του '70 και των αρχών αυτής του '80: των παιδικών μου χρόνων. Αγαπημένη αντίκα, και η αίσθηση που μου άφησε αξέχαατη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντικείμενα φετίχ των '80s:
ΑπάντησηΔιαγραφή- το βίντεο beta της SONY (15 kg)
- η "κουτσομπόλα" (κατάλειπο των '70s)
- τα Lacoste
- το πικάπ MK2
- το γουόκμαν με την κασέτα
- το ανακαινισμένο 2CV
- τα timperland (παραγγελία σε φίλη αεροσυνοδό)
Επιβιώνουν πεισματικά στα περισσότερα σπίτια.
When I was very young (maybe 12 or so), my aunt gave me an old but serious camera, completely manual. I learned photography on that camera, as I had to know about speed, light, aperture, etc. Nothing electronic, no batteries either.
ΑπάντησηΔιαγραφήI became a hobbyist and a lover of photography because of that old camera. Until one day in the 1980s, my car was broken into in New York City and the camera was stolen.
Soon after that I bought a "fancy" Olympus that anyone who could press a button could operate. Eventually, film and the processing/printing fees made my hobby too expensive to maintain while in college.
A few years ago, I bought a digital camera, and now I have thousands of pictures, though I rarely print any.
My advise to those who want to do more than take endless pictures of themselves and of people posing, is to get a digital camera that they're comfortable using AND taking it with them often.
Η πιο καλυτερη καμερα δεν αξιζει τιποτα εαν μενει στο ντουλαπι και δεν χρησιμοποιειται.
Η νοσταλγία είναι ένα δυνατό παραισθησιογόνο... Σε πιάνει με μια παλιά μηχανή, με μια παλιά φωτογραφία, με οτιδήποτε κάποτε ήταν χρήσιμο, πολύτιμο, ιδιόμορφα προσωπικό, και σήμερα είναι μέρος της προσωπικής μας (και όχι μόνο) πλέον ιστορίας. Πολλά αντικείμενα σαν τη μηχανή σας με έχουν κάνει να αναπολήσω και να μελαγχολήσω. Πολλές φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί, σε πείσμα των καιρών, αντικείμενα και συσκευές που θα έπρεπε να είχαν αποσυρθεί. Δεν είναι όλα τα παλιά έτσι όμως. Ένα σίδερο με κάρβουνο το αναγνωρίζω ως παλιό αλλά δε με φορτίζει συναισθηματικά, αφού ποτέ μου δεν το πρόλαβα και δεν το χρησιμοποίησα. Την ίδια ώρα που η μητέρα μου το κοιτούσε νοσταλγικά και μελαγχολικά. Αντίθετα μια παλιά συσκευή τηλεφώνου μου θυμίζει την πολύμηνη αναμονή για γραμμή από τον ΟΤΕ, εποχές που πέρασαν και τις έζησα. Μια παλιά φωτογραφική μηχανή, μια Pentax K1000 μου θυμίζει τον πρώτο μου μισθό και αναπολώ τον νέο εκείνο που ζούσε για να πάρει τον επόμενο φακό για την pentax, τον επόμενο υπολογιστή, τον εκτυπωτή, το modem, το...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θόρυβος της μηχανής που σας συγκινεί δεν είναι τίποτα άλλο από τον ήχο της ζωής που πέρασε και που αρνούμαστε να απαρνηθούμε...
Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή ήταν μια ρωσική (ή ανατολικογερμανική;) που είχε το εξής χαρακτηριστικό. Στο 36άρι φίλμ έδινε 72 φωτογραφίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην έχασα σε μια εκδρομή στο γυμνάσιο.
Η επόμενη ήταν μια πολύ κομψή κομπακτ, η Olympus 35 RC, με ένα κάρο ρυθμίσεις με τις οποίες πειραματιζόμουν και έβγαζε εξαιρετικές φωτογραφίες.
Τη δάνεισα σε έναν συμμαθητή μου, που είχε μπλέξει με ναρκωτικά, και δεν την ξαναείδα.
Για τ' αυτοκινητα,θα προσθετα οτι τα νοιαζεσαι μονο αν τα εχεις παρει καινουργια. Υπαρχει κατι το αηδιαστικο στο μεταχειρισμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήharrygreco
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό το "αηδιαστικό" που λες, δείχνει πόσο προσωπικό πράγμα θεωρούμε το αυτοκίνητο. Είναι σαν να φοράς το εσώρρουχο κάποιου άλλου.
Όλα τα τεχνολογικά προϊόντα που αποτελούν προεκτάσεις του εαυτού μας ταυτίζονται με μας.
Πολύ γλύκα μου έβγαλε αυτό το ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η athanasia είναι από τους καλύτερους σχολιαστές.
Έχω κάτι παλιά γράμματα, που τα φυλάω. Από τα ξαδέρφια μου όταν ήμασταν μικρά, από ένα μεγάλο έρωτα, από φίλες στο πανεπιστήμιο. Πολλά ποστ μου έχουν έρθει από αυτά τα γράμματα. Χαίρομαι που τα κράτησα κ που δεν είχαμε pc τότε.
Εμένα πάλι δεν μου αρέσουν καθόλου τα παλιά πράγματα. Κάθε γενική καθαριότητα που κάνω πετάω σχεδόν τα πάντα. Τα πιο παλιά μου πράγματα είναι το πολύ τριών ετών. Το μόνο που κρατάω είναι το πρώτο μπλουζάκι που έπλεξα κι αυτό γιατί το έχω κάπου καταχωνιάσει. Τα παλιά πράγματα μου φέρνουν αλλεργία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας νύχτα!
Το cd έχει κατηγορηθεί για τον "ψυχρό" του ήχο
ΑπάντησηΔιαγραφή(κυρίως λόγω έλλειψης των νοσταλγικών κρατσ).
Βγάζει πράγματι πιο γοητευτικό ήχο ένας παλιός δίσκος βινυλίου που περιστρέφεται σε ένα πικάπ?
Ξυπναω & επιβεβαιωνεται οτι τη νυχτα το μπλογκ lost that loving feelin'... Ισως η νυχτα πρεπει ν ειναι μοντερεσι-φρη,για εμπνευσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα ΙΧ,ισως το " ψυχολογικα " -κατα το "πολιτικα " - ορθο να ειναι η επικρατηση της ποιοτητας επι της απεχθειας. Ενα καλτ αυτοκινητο,για μενα π.χ η Μερσεντες S ,η τελευταια εκδοση της παλιας φορμας, το '97,1ο χερι,αγρατσουνιστη,απο μη καπνιστη,θα ηταν αποδεκτη. Τετοια ποιοτητα "δεν ξαναβγαινει".Η μια Φερραρι 400i. Τετοια ομορφια δεν ξαναβγαινεi.
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν το θέμα δεν έχει κόντρα - δεν έχει και σχόλια, Καλό αυτό να ηρεμούμε. Το ποδόσφαιρο στον ίδιο χρόνο έβγαλε 200!
Συμφωνώ ότι η Nikon υπερτερεί σε όλα, συμπεριλαμβανομένου και του interface με τον χρήστη (στη μηχανή εννοώ). Κι έχω 2 Nikon παλαιότερες που ακόμα λειτουργούν - ψηδιακές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσφατα απόκτησα μια Canon 400D με δυο φακούς 18-55 και 55-200. Δεν την βρήκα καθόλου κακή, άσε που είναι αρκετά φτηνότερη από την D80.
Αλλά δεν έχω χρησιμοποιήσει D80 για να ξέρω τη διαφορά.
Πάντως, παρ' ότι θυμάμαι με νοσταλγία τα φιλμάκια ILFORD (ακόμα κυκλοφορούν), τα φίλτρα και μια Rolleiflex που είχα για κανένα εξάμηνο, τον εκτυπωτή και τα σημάδια στα χέρια από τα χημικά, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπουν....
Καλημέρα και καλό φθινόπωρο... (Αν κρίνω απο τον καιρό)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις δικές μου "αντίκες" (δύο F3, και δύο τηλεσκόπια μαζί με...έναν amstrad 128!!), τα "άρπαξε" ο Κηφισός στην πλημμύρα του 2001! Μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου. Σώθηκαν μόνο οι φωτογραφίες και τα αρνητικά που είχα σε δύο κούτες στο πατάρι!
Πάλι καλά...
Ήταν μια βίαιη αποκοπή απο τις -μέσω αντικειμένων- αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών.
Η ψηφιακή εποχή μου επεβλήθη μέσω της οργής του αρχαίου ποταμού.
(καλά και μέσω της ανεπάρκειας του κράτους να προστατεύσει τις περιουσίες των πολιτών απο μια μαθηματικά αναμενόμενη καταστροφή, προτιμώ όμως την προηγούμενη αιτιολόγηση, είναι πιο...ρομαντική)!
Το αντικείμενο που με ακόμη περισσότερο πόνο αποχωρίστηκα, ήταν η αγαπημένη μου Alfa romeo GTV του 1979.
Δεν την ...πήρε το ποτάμι, αλλά η αδυναμία ανακατασκευής και συντήρησης τότε!
Μαγικό φετίχ...
Τι θα λέγατε για κάποιον που κάποιον που δεν έχει κρατήσει ενθύμια?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανένα.
rallou
ΑπάντησηΔιαγραφήθα έλεγα ότι δεν τα πάει καλά με το παρελθόν του - ή έχει ένα υπέροχο παρόν.
Πάντως κι εγώ δεν κρατάω "ενθύμια" μόνο αντικείμενα που μου αρέσουν.
giasafox
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ψηφιακές εγγραφές σωστά είχαν κατηγορηθεί στην αρχή για "ψυχρότητα". Με τα χρόνια βελτιώθηκαν πολύ. Οι μανιακοί του βινύλιου εξακολουθούν να τις φτύνουν - αλλά δεν συμφωνώ - παρόλο που έχω κρατήσει όλα μου τα βινύλια.
Κάθε τόσο αποσύρω τα αντικείμενα που κατηγοριοποιώ στα "ενθύμια", δηλαδή σε πράγματα χωρίς παρούσα αξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σαν τις σχέσεις μεταξύ παλιών συμμαθητών, συμφοιτητών κλπ., που -νομίζω- καλό είναι να αναστέλλονται μόλις όλες οι συζητήσεις ανάγονται στο "θυμάσαι τότε που...", χωρίς αναφορά στο παρόν.
Είναι όπως τα κρασιά: Δεν είναι όλα για παλαίωση. Όσα είναι όμως...
:-)
Να κολλάς σε παλιά αντικείμενα είναι σαν να κολλάς σε παλιές ιδέες, ωσάν να σε κυριαρχεί το παρελθόν, όπου παλιές γλυκές αναμνήσεις να μη σε αφήνουν να πας μπροστά. Και τι δεν είχε μαζευτεί στο πατάρι, είχε καταντήσει ένα αχούρι και μισό, ένας καθρέπτης της ζωής. Έτσι και εγώ κάποιο πρωινό αποφάσισα να γίνω κυρίαρχος της ζωής μου. Τα πέταξα όλα, χρείσημα και μη, αλλά κυρίως δεν έμπαινα στο ανούσιο δίλημμα να κρίνω τι είναι σημαντικό και τι όχι. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε τι ανακούφιση ένιωσα μετά. Δεν περιγράφεται αυτό το ανάλαφρο, ελεύθερο αίσθημα κυριαρχίας με τίποτα. Εδώ οι λέξεις δείχνουν την ανεπάρκεια τους. Μία δοκιμή πείθει.
ΑπάντησηΔιαγραφήgiasafox: "Βγάζει πράγματι πιο γοητευτικό ήχο ένας παλιός δίσκος βινυλίου που περιστρέφεται σε ένα πικάπ?"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφέστατα ναι! Επειτα από χρόνια 'άχτι' απόκτησα ένα Linn Sondek LP12 το 2000 μαζί με προενισχυτή της Audio Research.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα όπως ο Ν.Δ. θα ένιωθε εάν αποκτούσε την 35Ti σήμερα!
Οταν βαρεθώ τον 'χάρτινο' ήχο του cd αγανακτώ και λέω: Αρκετά τα αστεία, ας ακούσουμε ΜΟΥΣΙΚΗ τώρα! Και βάζω βινύλια.
Κάτι η διαδικασία, κάτι ο φωτισμός πάνω από το πλατώ, κάτι η αίσθηση πως τα ηχεία αφήνουν την μουσική στον χώρο και έπειτα 'χάνονται' συντελούν σε μία ολοκληρωμένη μου ταύτιση με το μουσικό έργο.
Είναι σαν η 35Ti να είναι σημερινό δημιούργημα!
Επίσης: Παρατηρείστε κάτι. Στο ραδιόφωνο, όταν ο παρουσιαστής λέει κάτι σαν "και να βάλουμε στο πλατώ τώρα κάτι από κλπ κλπ". Εάν λέει αλήθεια θα δείτε τη διαφορά έστω και από τα ερτζιανά..
Ελπίζω στα νέα φορμάτ μουσικής μόνον.
@Heinz: Εχω την Eos 400. Νομίζω πως οι διαφορές με λίγα λόγια ανάμεσα D80 και Eos400 είναι οι εξής: H Canon έχει ευρύτερη δυναμική περιοχή (0.7EV) και με πιο ομαλούς τόνους (πιο δύσκολα θα δεις 'καμένα' λευκά), ο δε 70-200 f4 IS δεν 'παίζεται'(!), ταχύτατο AF ενώ η Nikon έχει ευκολίες επέμβασης στη φωτογραφία μετά τη λήψη και ίσως καλύτερη φωτομέτρηση σε ακραίες συνθήκες. Για εκείνους που ξέρουν όμως νομίζω πως είναι άνευ ουσιαστικής σημασίας.
Παίζει όμως σημαντικότατο ρόλο αν προϋπάρχει σύστημα καλών φακών Nikon.
Για 'αίσθηση' παλιών πραγμάτων τώρα τι να πω.. Με κάλυψε απόλυτα ο Ν.Δ.
Με συντομία μπορώ να πω πως υπάρχει και στα σημερινά. Μόνον που κατά κανόνα είναι από 5 έως 5^ν φορές ακριβότερα. :(
cyberdust
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι ανάλογο έκανα παραχωρώντας όλα μου τα παλιά αρχεία (φωτογραφικά, αλληλογραφίας, δημοσιευμάτων, χειρογράφων κλπ.) στο Μουσείο Μπενάκη. Άδειασε το μισό σπίτι. Βέβαια κατα καιρούς μου λείπουν φωτογραφίες ή επιστολές - αλλά πάλι άξιζε τον κόπο.
Άλλο όμως αυτό και άλλο μερικά αντικείμενα που είναι και έργα τέχνης (όπως η Nikon 35Τi). Αυτή και να έπαυε να λειτουργεί - θα την κρατούσα για την ομορφιά της.
N.D. είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"θα έλεγα ότι δεν τα πάει καλά με το παρελθόν του - ή έχει ένα υπέροχο παρόν".
Ας υποθέσουμε ...ας σκεφτούμε κάποιον που είχε "γεμάτο" παρελθόν και ανεξάντλητο παρόν (όπως όλοι...) αλλά δεν ταυτίζεται με τίποτα , απλώς ζεί το εφήμερο ...καλώς ή κακώς...όχι τελετουργικά...(με εμμονή σε αντικείμενα).
Ετσι απλά, μία σκέψη.
rallou και μένα ελάχιστα με απασχολεί το παρελθόν - ζω κάθε μέρα ως καινούργια. Και όταν μιλάνε για το έργο μου, νιώθω σαν να το έχει γράψει κάποιος άλλος - το δικό μου δεν άρχισε ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό βέβαια δεν έχει σχέση με τα ωραία αντικείμενα που ουσιαστικά είναι διαχρονικά. "A thing of beauty is a joy forever". H 35Ti δεν παίρενει αξία από την παλαιότητά της αλλά από την μορφή και την λειτουργία της.
H 35Ti is NOT the point!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπες όμως: "το δικό μου (έργο) δεν άρχισε ακόμα..."
Ε, τι να σας πω τώρα;;;
Γί' αυτό μιλάω...
(τρομάρα μου...)
Πολύ ωραία φαίνεται η μηχανή και δε ζηλεύω,σε αντίθεση με τον holden!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο,για το πρώτο αυτοκίνητο γράφεις ότι όταν το αντίκρυσες,για να σιγουρευτείς ότι ήταν το δικό σου έψαχνες για "σημάδια του κορμιού".Αυτό,όταν το είχα πρωτοδιαβάσει,μου εντυπώθηκε στο μυαλό και το θυμάμαι και τώρα,που γράφω από άλλο υπολογιστή.
"A thing of beauty is a joy forever"
ΑπάντησηΔιαγραφή---------------
ΌΣΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ thing of beauty ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΕΤΑΙ Η ΜΝΗΜΗ.
:-)))
έχουμε στο σπίτι δυο χρυσόψαρα: τον Μαυρολέπια και τον Πορτοκαλάκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μαυρολέπιας νομίζω πως "παλιά" ήτακ κι αυτός Πορτοκαλάκης. Με τον καιρό πρέπει να έχασε τα γυαλιστερά του λέπια, εξού και το όνομα.
έχουμε επίσης ένα πολύ μαγκιόρικο παιδικό μπουφανάκι που πριν 30 χρόνια φόρεσα και φωτογραφήθηκα με αυτό. Πριν από λίγους μήνες φωτογράφησα τον τρίχρονο γιο μου να το φοράει.
Τώρα που το σκέφτομαι είμαστε τυχεροί που κρατάμε τα λέπια που με το μεγάλωμά μας αφήνουμε πίσω. Για μια στιγμή γινώμαστε αυτό που κάποια στιγμή της ζωής μας είμασταν:
Πορτοκαλάκηδες....
GKatsam
ΑπάντησηΔιαγραφήφτάνει να μην μας κολλήσει το πορτοκαλί λέπι δια βίου...
:))
Έργο Τέχνης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έζησα (για λίγο...) την Ελλάδα των late 70s, αλλά περιέργως έχω και εγώ την αίσθηση οτι είναι ένα 'Παλιό, ωραίο πράγμα'.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔικά μου παλιά αγαπημένα πράγματα είναι κάποια ρούχα που φοράω εδώ και 6-7 χρόνια που τώρα αρχίζουν να ξεφτίζουν και πρέπει να τα αποχωριστώ.
Και το οικογενειακό αυτοκίνητο, δικό μου πλέον.
Αλλά εχώ και εγώ μια φωτογραφική μηχανή-αντίκα. Bronica S2A, 6x6 SLR. Αγορασμένη βέβαια από τρίτο χέρι, από Γαλλία. Στο αποδεικτικό αγοράς έγραφε, 'Purchase: 03/74, Leeds Photographic, UK'. Κάποιος τραβούσε με αυτήν πριν γεννηθώ.
@Don
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το θέμα cd βινύλιο, οι διαφορές πια είναι όπως με την ψηφιακή αναλογική φωτογραφία.
Οι audiophiile πιιστεύουν ότι υπάρχει διαφορά. Αυτή εμφανίζεται στα hi end συστήματα άνω των 20.000€ και είναι ελάχιστες.
Τι να πω. Και εγώ έχω κρατήσει τη NIkon F , γιατί μου θυμίζει πολλά καλά.
Όπως καιτον Commodore 64.
Να είστε καλά.
Κάποια παλιά αντικείμενα, φτιαγμένα σε εποχές με διαφορετική νοοτροπία, όταν αποτελούσε το προϊόν από μόνο του διαφήμιση, έχουν την ιδιότητα να μας συγκινούν τόσο πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα ηλεκτρομηχανικά, σαν τη Nikon του Nikou, συνδυάζουν την γοητεία όλης της ιστορίας της τεχνολογίας(-τέχνης, όπως συμφωνούν μερικοί...)
Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα όμως, στο 99% των περιπτώσεων, το νέο είναι "καλύτερο" από το παλιό. Και κυρίως, απευθύνεται πάντα σε περισσότερους! Ισχύει από τα αυτοκίνητα μέχρι τα ηχοσυστήματα. Αφήνω μόνο τις σχέσεις των ανθρώπων απ' έξω...
Όταν νιώθουμε πως αυτό δεν ισχύει είναι για λόγους άλλους, δικούς μας, ψυχολογικούς. Ένα βινύλιο παίζει πολύ γλυκά. Δεν νιώθουμε "γλύκα" λόγω της "ποιότητας", αλλά μάλλον επειδή αυτό το συναίσθημα "εκπαιδεύτηκε" να περιμένει το μυαλό μας (δε γράφω εγκέφαλος) και επειδή ακούμε τη συγκεκριμένη μουσική, ηχογραφημένη τη συγκεκριμένη εποχή, μπουκέτο συναισθημάτων. Ένας προπολεμικός δίσκος μπορεί να σε κάνει να "ανατριχιάσεις" από συγκίνηση. Σίγουρα όχι κυρίως λόγω της ποιότητας ήχου. Κι αν, με κάποιο περίεργο τρόπο, η "ποιότητα βινυλίου" είχε έρθει μετά την "ποιότητα CD", θα μας φαινόταν γελοίο και να τα συγκρίνουμε. Πόσο μάλλον για τη σύγκριση φίλμ - ψηφιακής φωτογραφίας... Κι ας είναι σε επίπεδο "συγκίνησης" εκτός συναγωνισμού οι παμπάλαιες, χρωματισμένες στο χέρι "φωτογραφίες" που βλέπουμε στα σπίτια των παππούδων μας.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες της φωτογραφικής σας μηχανής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικός διάλογος με παππού πλανόδιο φωτογράφο πριν από 3 και κάτι χρόνια στα Γιάννενα (απίστευτο όμως υπάρχουν ακόμα τέτοιοι):
ΑπάντησηΔιαγραφή- Βλέπω χρησιμοποιείτε ακόμα κάμερα με φίλμ ... Γιατί έτσι? Δεν σας αρέσουν οι ψηφιακές?
- Οι ψηφιακές (φωτογραφίες) δε κιτρινίζουν ... Στους ανθρώπους αρέσουν τα παλιά πράγματα ...
Τεχνικά μιλώντας έσφαλε ... Η ψηφιακή φωτογραφία διατηρείται και αναπαράγεται αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου όμως η εκτυπωμένη στον οποιοδήποτε inkjet ή laserjet οικιακό εκτυπωτή θα αλλοιωθεί νωρίτερα από την χημικά εμφανισμένη ομόλογη συμβατική ... Επί της ουσία όμως, ο παππούλης είχε δίκιο ...
Είναι κρίμα που σε λίγο καιρό τα περισσότερα αντικείμενα που μας δίνουν μια μακροσκοπικά και άμεσα αντιληπτή αίσθηση μηχανικής τελειότητας (ο φωτοφράχτης μια κάμερας, το χειροκίνητο σαζμάν ενός αυτοκινήτου, ο μηχανισμός ενός ρολογιού, η αφή αντιολισθητικών μεταλλικών επιφανειών) δεν θα υπάρχουν πια ... Η θα είναι κρυμμένα κάτω από κάμποσα επίπεδα συνθετικών υλικών, ηλεκτρονικών κυκλωμάτων και διαφόρων άλλων αντισεξουαλικών διατάξεων ...
Έχετε σκεφτεί το πόσο ανιαρά θα δείχνουν τα επιτεύγματα της μικροηλεκτρονικής του 21ου αιώνα, στα μουσεία τεχνολογίας του 2825 μχ?
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο θέμα, ωραία μηχανή. She is a beauty. Το καντράν είναι 'άπαιχτο'. Δεν το είχα ξαναδεί και πραγματικά με εξέπληξε. Τι ομορφιά.
Το θέμα σχεδιασμού και παλαιών αντικειμένων, το θεωρώ πολύ υποκειμενικό. Κάτι που 'λειτουργεί' για μένα, ίσως να μην λειτουργεί γαι κάποιον άλλο. Στα προσωπικά αντικείμενα, αμφισβητώ κατά πόσον μπορεί κάποιος να τα δεί εντελώς αντικειμενικά. Πιστεύω επίσης ότι η κρίση μας για την 'ομορφιά' ενός αντικειμένου αλλάζει μέσα στο βάθος του χρόνου. Αλλιώς κρίναμε τα 70΄ς designs τη δεκαετία του 80 και αλλιώς σήμερα.
Όσο για την χρηστικότητα, για έναν ερασιτέχνη φωτογράφο, θεωρώ ότι η ψηφιακή φωτογραφία δεν μπορεί να συγκριθεί με το φίλμ, για καθαρά πρακτικούς λόγους. Σήμερα φορτώνω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή σε χρόνο μηδενικό, τις βλέπω άμεσα, παρεμβαίνω εάν θελήσω για να πετύχω κάποιο διαφορετικό αποτέλεσμα, και μπορώ να τυπώσω στην στιγμή.
Με την αναλογική θα μπορούσα να κάνω ακριβώς τα ίδια (γιατί παρεμβάσεις γίνονταν πάντα στους σκοτεινούς θαλάμους ή ψηφιακά αφού περάσεις το αρνητικό σε ηλεκτρονική μορφή), αλλά ξοδεύοντας πολύ περισσότερα σε χρόνο και χρήμα (αν υπήρχε).
Η ψηφιακή θαρρώ μου αφήνει περισσότερο χρόνο να δημιουργήσω, αφού καταργεί κάποια χρονοβόρα πρακτικά θέματα.
Βέβαια, θεωρώντας πάντα ότι ο σοβαρός ερασιτέχνης φωτογράφος θα αυτο-συγκρατιθεί σε ότι αφορά τις ανέσεις και τις δυνατότητες που του προσφέρει η σημερινή τεχνολογία. Το αν θα 'δημιουργήσεις' την στιγμή της λήψης ή της επεξεργασίας είναι μία επιλογή που υπήρχε και επί αναλογικής. Απλά σήμερα η επεξεργασία είναι πού ευκολότερη και άρα ο αδύναμος ίσως παρασυρθεί.
Βέβαια, και μία εικόνα που θα προκύψει από το Photoshop είναι δημιουργία, μπορεί να είναι πολύ σημαντική και να αποτελεί έργο τέχνης. Αλλά προς το παρόν, προσωπικά την αποκαλώ εικόνα και όχι φωτογραφία.
Ευχαριστώ που ανεχτήκατε την φλυαρία μου (δεν θα με ενοχλήσει στο ελάχιστο αν κριθεί πολύ μακροσκελές και δεν περάσει το μοντερέσι....).
Χωρίς να θέλω να φανώ παράξενος πρωί πρωί, αυτό το κείμενο θα ήταν βαθιά συμβολικό εάν αναφερόταν σε μια γυναίκα...
ΑπάντησηΔιαγραφήk2825 said:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχετε σκεφτεί το πόσο ανιαρά θα δείχνουν τα επιτεύγματα της μικροηλεκτρονικής του 21ου αιώνα, στα μουσεία τεχνολογίας του 2825 μχ?
---------------------------------
Ένα γρήγορο σχόλιο. Δεν χρειάζεται απαραίτητα μάρμαρο πεντέλης για να φτιάξεις ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Μπορείς και με ατσάλι και μπετόν και άλλα υλικά. Όπως επίσης υπάρχουν τα ενδιαφέροντα designs μιάς Samsung και μιας Sony IXUS ή μιας Lumix και μερικά παντελώς αδιάφορα της Kodak. Ή πανέμορφα και κακάσχημα κινητά μινιατούρες... Μπορεί κάτι να μήν κάνει κλικ και κλάκ αλλά να σε ηδονίζει το πόσο αθόρυβα ανοίγει και κλείνει..
ΟΚ, θα ήταν ένα σύντομο σχόλιο.
Φεύγω για τριήμερο τώρα.....
Πρωί- πρωί για σένα Λευτέρη (welcome back!). Εδώ είναι πεντέμιση το απόγευμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, ένα ωραίο μηχάνημα μπορεί να εμπνεύσει και έρωτα. Ο δάσκαλός μου στην μαστορική, ο γαμπρός μου ο Μανώλης, μιλούσε ακόμα και στις βίδες με μεγάλη τρυφερότητα για να τις πείσει να μην στραβώνουν.
@ ΝΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η επιλογή μεταξύ cd - βινυλίου γίνεται κατά περίπτωση: όταν σε ενδιαφέρει να ακούσεις ένα έργο για να νοιώσεις τα συναισθήματα της πρώτης φοράς, του "τότε" (όταν δηλαδή το έργο γίνεται φωτογραφία) επιλέγεις το βινύλιο.
Οταν όμως θέλεις να ακούσεις το έργο καθαυτό η καλύτερη ποιότητα δλδ το cd θα είναι η επιλογή.
Το "Dark side of the moon" των Floyd λ.χ. αδικείται από το βινύλιο
@ andreas
πάντα συνδέεται κανείς περισσότερο με τις μηχανικές συσκευές παρά με τις ηλεκτρονικές. Μπορείς να τις "αισθανθείς" όταν λειτουργούν. Είναι σαν το κατοικίδιο.
Δε θα συμφωνήσω με το γεγονός ότι οι καινούριες δουλεύουν πάντα καλύτερα.
Σύγκρινε π.χ. το στρογκυλοφάναρο Honda το "τριάρι" με το Kawasaki το max 100. Το πρώτο χρονολογείται κατασκευαστικά γύρω στα late 70's (το έχω από το 81 και δεν του έχω αλλάξει ούτε εξάτμιση) και το δεύτερο γύρω στα 90's (και του κάνω συνεχώς μικρο-επισκευές).
Οσο για τις φωτογραφικές μηχανές, παρόλο που δεν είμαι καλός γνώστης, νομίζω (παραφράζοντας την παροιμία) ότι:
η γριά η Kodac έχει το zoom-in
Υ.Γ.
Δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων, δε μου μένει πολύς χρόνος για σχόλια.
Μη βάλετε απουσία
dinx
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά το θυμηθήκατε. Στα αντικείμενα - φετίχ σαφώς και ο Commodore 64, (σε σελοφάν ψηλά στη βιβλιοθήκη) που είχε, αν θυμάστε γύρω στα 1985, το ομορφότερο club κάπου στη Μπόταση. (τα πιο γερά πορτοφόλια πήραν γρηγορότερα τον 128!!!). Φοβερές οι κόντρες με τους κατόχους Amstrad.
Διηγώντας τα να κλαις.
Ένα διαχωριστικό των παλιών προιόντων με τα καινούργια είναι και η χρήση τους. Παλιά τα προιόντα ήταν πολλαπλών χρήσεων, τα κατούσαμε και όταν χαλούσαν τα ξαναφτιάχναμε. Ο Θείος μου στα 60 του χρησιμοποιούσε ένα στυλό μελάνης 30 χρόνων. Σιγά σιγά ήρθαν τα προιόντα μιάς χρήσεως (disposable). Εχουμε ξυραφάκια μιάς χρήσεως, στυλό μιάς χρήσεως, πάνες για μωρά μιάς χρήσεως, πιάτα , ποτήρια, πετσέτες , τα πάντα. Δε λέω διευκόλυναν τη ζωή μας. Δεν νομίζω πως καμιά μητέρα θα ζήλευε τις γιαγιάδες μας που καθαρίζαν και βράζαν τις πάνες αλλα να βρε παιδί μου αυτή η φιλοσοφία της μιάς χρήσεως εξαπλώθηκε πολύ. Έχουμε τραγούδια μιας χρήσεως, σχέσεις μιας χρήσεως, βιβλία μιας χρήσεως, και ηγέτες . . .ουδεμίας χρήσεως.
ΑπάντησηΔιαγραφήsolon
ΑπάντησηΔιαγραφήεκτός από τα "μίας χρήσεως" έχουμε και τα αντικείμενα που από χρηστικά έγιναν τεκμήρια στυλ και μόδας.
Ένα από τα επόμενα ποστ θα είναι για τα ρολόγια...
Η κινηση απο τα προιοντα " για μια ζωη" στα προιοντα "για μια χρηση" ονομαζεται εκπολιτισμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς θα βρει ο κοσμακης δουλεια ,αν τα εμπορευματα αντεχουν "μια ζωη " ?
Σωστα κανουν οι Αμερικανοι & φτιαχνουν σπιτια ξυλινα. Με 100χ παιρνεις βιλλα. Ενω οι Γκρεκοι ζουν σε τρωγλες & λιγο πριν πεθανουν,με το εφαπαξ ,αγοραζουν κλουβι- αλλα τσιμεντενιο.
@dinx
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι διαφορές ψηφιακού και αναλογικού ήχου και εικόνας δεν είναι και τόσο αμελητέες.
Ειδικά στο θέμα της εικόνας συχνά είναι...εξόφθαλμες!
Έχω χρόνια να τραβήξω με φιλμ και όλο και συχνότερα θα ακούσω μουσική από το mac αντί του πλατό,για λόγους ευκολίας και μόνο.
Νομίζω ότι είναι ο πρώτος νεκρός blogger στην Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αμαλία διατηρούσε blog ως καρκινοπαθής:
25/5/2007
Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της. Η κηδεία της θα γίνει αύριο και με νέο μήνυμα αργότερα θα σας ανακοινώσουμε λεπτομέρειες για τον τόπο και το χρόνο.
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=14619013&postID=6418046709635805523
Bad news
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αμαλία Καλυβινού, η οποία έδωσε κινηματικό χαρακτήρα στην έννοια του blog, ΕΦΥΓΕ. Νικήτρια.
Amalia's Blog "Malpractice"
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κηδεία της Αμαλίας θα γίνει αύριο στις 12.30 μ.μ. στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.
"Aς γινει η 1η ιουνιου στις σελίδες ολων ΗΜΕΡΑ ΑΜΑΛΙΑΣ με συνθημα την τελευταια της επιθυμια "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...
Νίκος Στεργίου, Ανθυποπυραγός"
-----------
Οι άνθρωποι φεύγουν, τα ντουβάρια μένουν... ή όλα τα παλιά, ωραία ΠΡΑΓΜΑΤΑ...
Ποιόν/αν έχετε μωρέ στο σπίτι μέσα? Τρεχάτε ξυπνήστε τον/την και σβουρίξτε του μερικά φιλιά... Πάρ'τε κι εκείνο το γαμημένο τηλέφωνο που όλο αναβάλετε, δείτε τον/την από κοντά!
Life is a bitch
and then you die...
Τουλάχιστον να χαιρόμαστε τα ωραία πράγματα ΜΑΖΙ με τον άλλον, όχι μόνοι μας...
Καληνύχτα.
Κύριε Δήμου με την έκθεση των χαρακτηριστικών αυτής της μηχανής μου θυμίζετε τον αδερφό μου που στην εποχή της ψηφιοποίησης έχει κολλήσει σε μια παλιά αλλά καλή Minolta που μας είχαν φέρει προ αμνημονεύτων ετών οι γονείς μας από τη Σιγκαπούρη. Αγόρασα μια miniDV videocamera λίγο πριν επισκεφτώ την Ιταλία πριν μερικά χρόνια για έναν αγώνα Formula 1 η οποία εκτός από video βγάζει και φωτό αλλά να σας πω την αλήθεια , τώρα πια για φωτό χρησιμοποιώ αυτήν του κινητού μου και είμαι και ευχαριστημένος.
ΑπάντησηΔιαγραφή