Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

Λίστα μουσική!



Έκλεψα την ιδέα από την Φιλομήλα (filomila) που την πήρε από τον christophorus (christophorus) που την πήρε από την Οίστρος. Πίσω και πριν από όλους αυτούς, είναι ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου "Λίστες" (1991) όπου καταγράφω τα αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια (τότε):


9 τραγούδια (λυπάμαι πάντα όταν τελειώνουν)


* "Πρωϊνό Τσιγάρο" του Νότη Μαυρουδή
* "Αχάριστη" του Βασίλη Τσιτσάνη
* "Πορνογραφία" του Μάνου Χατζιδάκι
* "Μπαλάντα των Αισθήσεων" του ίδιου
* "Πικρία" Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους Νίκου Καββαδία (και όλο τον "Σταυρό του Νότου")
* "Ζεϊμπέκικο" και "Δημοσθένους Λέξις" του Διονύση Σαββόπουλου
* "Αρχάγγελος" - Γιάννη Μαρκόπουλου και Κ.Χ. Μύρη
* "Τα ήσυχα βράδια" του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή


(Οι υπόλοιπες "Λίστες" εδώ).

Σας ζητάω λοιπόν να κάνετε μία λίστα από τα 10 αγαπημένα σας τραγούδια - ελληνικά ή ξένα. Να βάλουμε και ένα χρονικό όριο - μετά το 1950 (για να μην πέσουμε σε Σούμπερτ και Μάλερ). Τον τίτλο - κι από μία χαρακτηριστική φράση για το καθένα.


Ένα θέμα για καλοκαίρι και χαλαρό blogging.


Τρίτη, Ιουνίου 26, 2007

Εισαγωγή δροσιάς



Τώρα που εισάγουμε (ακριβοπληρωμένο) ηλεκτρικό ρεύμα για τα κλιματιστικά μας - θυμήθηκα κάτι φωτογραφίες που μου είχε στείλει από την Νορβηγία μία άγνωστη φίλη, Ελληνίδα, Σαπφώ, το 2003. Και είπα να μας φέρω λίγη εισαγόμενη δροσιά από την βόρεια και πολιτισμένη αυτή χώρα.



Έτσι από την φλεγόμενη έρημο της Ιουδαίας πεταγόμαστε στα νορβηγικά φιόρντ για να πάρουμε μία ανάσα όχι μόνο δροσιάς αλλά και ποιότητας ζωής (νομίζω η Νορβηγία είναι πρώτη στον κόσμο σε αυτόν τον δείκτη).



Και από την θερμοπληξία που είχα πάθει γυρίζοντας από την όαση Εν Γκέντι (μπαίνοντας κατακόκκινος σε ένα κλιματιζόμενο μαγαζί στις όχθες της Νεκρής Θάλασσας, λιποθύμισα...) να κινδυνέψω από κανένα κρυολόγημα όταν φυσάει παγωμένος άνεμος από τις χιονισμένες κορφές.



Και να καταλήξω ίσως σε αυτό το γραφικό κοιμητήρι...




Ευχαρίστησα και τότε την Σαπφώ για το δώρο της - άλλη μία φορά την ευχαριστώ τώρα, δημόσια, για την δροσιά της...

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Μεταφυσικός Καύσων



Καλοκαίρι 2000. Ταξίδι στο Ισραήλ. Εκδρομή στην έρημο της Ιουδαίας. Στόχοι: το φρούριο της Μασάντα (όπου οι Εβραίοι Ζηλωτές αντιστάθηκαν ηρωικά στους Ρωμαίους και στο τέλος αυτοκτόνησαν ομαδικά) και η Νεκρή Θάλασσα. Από τον τεράστιο βράχο της Μασάντα η έρημος, όπου φτάνει το μάτι. Θερμοκρασία; Κοντά στους 50 βαθμούς.



Άμμος και αλάτι - στο βάθος η Νεκρή Θάλασσα. Οι γνωρίζοντες μας λένε: "Θα άξιζε να δείτε το Εν Γκέντι". Μας οδηγούν σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε τεράστιους βράχους που δείχνουν τα μόνα σημάδια βλάστησης σε όλη την περιοχή.



Mία πινακίδα σηματοδοτεί: «Όαση Εν Γκέντι».

Το μονοπάτι ανηφορίζει μέσα στα βράχια. Η ζέστη είναι αβάσταχτη. Ο ήλιος φονικός. Ώρα πολλή ανεβαίνεις, σκαρφαλώνεις, αγκομαχάς κι αγανακτείς. Που πάω;

Και ξαφνικά ήχος νερών. Καταρράκτης! Παραίσθηση; Fata Morgana; Αντικατοπτρισμός της ερήμου;




Όχι! Σε ένα γύρισμα του μονοπατιού αντικρίζεις πυκνή βλάστηση και στο βάθος νερά που γκρεμίζονται. Στο δεύτερο γύρισμα βλέπεις μπροστά σου μία καταπράσινη λίμνη. Κανείς δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να γδυθεί και να πέσει.



Μερικές ώρες μετά την αναχώρησή μας από το Ισραήλ ξέσπασε η Ιντιφάντα στο Χρυσό Τζαμί. Από τότε, ούτε μία ειρηνική μέρα.

Θυμάμαι τα δύο άκρα. Την μεταφυσική ζέστη και την μεταφυσική δροσιά.

Ας ήταν στην άνυδρη έρημο της ζωής μας να υπάρχει κρυμμένη μία τέτοια όαση. Ας ήταν στους τόπους που γεννήθηκε η Αγάπη, εκεί που σήμερα βασιλεύει το πιο αδυσώπητο μίσος, να βρεθεί η Εν Γκέντι της ειρήνης.

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

Ημερολόγιο του Καύσωνα



"Το βράδυ ανοίγω τα παράθυρα καταβρέχω τις βεράντες και περιμένω - εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - να δροσίσει. Κοιμάμαι ανήσυχα, ξυπνάω για να πιω νερό. Το πρωί, κατά τις εννιά, κλείνω τα πάντα ερμητικά. Και μετά κατεβαίνω στο υπόγειο.

Εκεί βρίσκεις πάντα λίγη δροσιά - ακόμα κι αν έξω έχει σαράντα βαθμούς. Όταν έρχεται κανένας επισκέπτης λέει: "Α, εδώ έχετε αιρ-κοντίσιον" και απαντάω: "ναι, και τελείως αθόρυβο". Καημένη γη, πόσο μας φροντίζεις, πριν να μας σκεπάσεις! Δωρεάν δροσιά, αν καταδεχτούμε την αγκαλιά σου. Αλλά όχι, όλοι θέλουν ψηλά, τέταρτος, έκτος όροφος, ρετιρέ. Τα υπόγεια είναι για τους φτωχούς και τους παράνομους.

Ας βράζουνε τώρα οι κύριοι των ρετιρέ. Ποτέ δεν χώνεψα τους ορόφους. Μου φαίνεται αφύσικο να μην αγγίζω γη. Να κοιμάμαι είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος. Δεν είμαι πουλί να υπερίπταμαι. Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια.

_________________________________________

Έτσι αρχίζει το βιβλίο μου: "Ημερολόγιο του Καύσωνα". (Η συνέχεια ΕΔΩ).

Εσείς, όσοι βρίσκεστε στην Ελλάδα, ζείτε τώρα τον δικό σας καύσωνα. (Που, από ότι λένε, θα κρατήσει αρκετά). Αλλά και όσοι δεν είσαστε τώρα εδώ, έχετε βιώσει ανάλογες καταστάσεις. Περιγράψτε τις. Πώς πολεμάτε την ζέστη; Πώς συμβιώνετε με τον φοβερό ήλιο;

Καλοκαίρι. Ας φτιάξουμε όλοι μαζί ένα Δικτυακό Ανθολόγιο του Καύσωνα.

__________________________________

Ο πίνακας με τον άγριο ήλιο είναι δημιούργημα της Ραλλούς (rallou) της συν-blogger μας από την Αμερική.

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

Απολείπειν ο Θεός...

Τον πόνεσα!

Από την πρώτη μέρα που ανέβηκε στον θρόνο, ήμουν σκληρός επικριτής του. Τον θεωρούσα επικίνδυνο για την πολιτική μας ζωή, έτσι που είχε εντελώς απεμπολήσει την πνευματική του αποστολή, την χριστιανική του ταπεινότητα και είχε αναδειχθεί σε ηγετική μορφή της ελληνικής ακροδεξιάς.

Και ξαφνικά…

Συνταράχτηκα. Πώς θα αντιμετωπίσει αυτός, ο άκρατος νάρκισσος, ο λαμπερός σταρ των καναλιών, μία τέτοια δοκιμασία;

Απολείπειν ο Θεός Χριστόδουλον…

Θα θυμηθεί την διδασκαλία που γνώριζε και διέδιδε – αλλά σπάνια ακολούθησε; Θα επιστρέψει στις βασικές αξίες της «επί του όρους ομιλίας»;

- μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών
- μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται
- μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην
- μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται
- μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται
- μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται…

Και ίσως αναλογιστεί αυτά που είπε σε μία ομιλία του (Ζάππειο, 20-12-2001): «Η επί του όρους ομιλία μας διδάσκει ότι δεν μπορείς να μιλάς, παρά μόνον σκυμμένος. Αν δεν είσαι σκυμμένος όλος επάνω στο πρόβλημα του άλλου, ο λόγος σου είναι κούφιος, είναι “χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον”».

Τώρα η λιμουζίνα Phaeton και τα Four Season’s είναι μακριά, πολύ μακριά. Τα χειροκροτήματα στις εκκλησίες (που δεν είχαν ξανακούσει τέτοιον ήχο) απόηχος χλωμός.

Τώρα η γυμνή αλήθεια.

Την έχω ζήσει κι εγώ, όταν ντυμένος μόνο με κάτι σαν σάβανο, μπαίνεις και βγαίνεις στα χειρουργεία.

Από καρδιάς σου εύχομαι, Αρχιεπίσκοπε, καλή δύναμη.

Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

Αυτο-ανταγωνισμός

Έχει την ανάγκη να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του. Κάθε λίγο βάζει τον πήχη πιο ψηλά και δοκιμάζει.

Σε μερικά θέματα ο καταναγκασμός αυτός μπορεί να είναι από ανώδυνος μέχρι ωφέλιμος. Σε άλλα μπορεί να γίνει επικίνδυνος.

Παθιασμένος φίλος του αυτοκινήτου ξεκίνησε με τα video games. Στο Need for Speed κατέρριπτε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Το ίδιο και στα παιχνίδια της F1 και στις εικονικές ράλι WRC διαδρομές.

Κάποτε όμως αγόρασε ένα γρήγορο πραγματικό αυτοκίνητο, ένα μικρό GT, και βρέθηκε ο ίδιος να πρωταγωνιστεί σε ένα τεράστιο video game.

Όπως όλα τα πιο προχωρημένα μοντέλα, το GT έχει έναν υπολογιστή ταξιδιού (trip computer). Οι περισσότεροι οδηγοί δεν χρησιμοποιούν καθόλου την εφαρμογή αυτή (πολλοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει – άλλοι δεν μαθαίνουν ποτέ τον χειρισμό). Σε όσους την χρησιμοποιούν παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για την κατανάλωση, την απόσταση και τον χρόνο, την εξωτερική θερμοκρασία κλπ.

Όμως υπάρχει μία ένδειξη στον υπολογιστή που αμέσως τον μαγνήτισε. Η μέση ταχύτητα ταξιδιού.

Από την στιγμή εκείνη, κάθε διαδρομή του έγινε σιρκουί. Από το σπίτι στο γραφείο (είναι και τα δύο στην περιφέρεια της Αθήνας και συνδέονται με ανοιχτούς δρόμους) είναι ένα από τα πιο κλασικά στοιχήματα του με τον εαυτό του. Κάθε μέρα προσπαθεί να καταρρίψει το ρεκόρ της προηγούμενης.

Βέβαια οι συνθήκες αλλάζουν – έτσι έχουμε πολλές κατηγορίες αγώνων: με βροχή, με γλίτσα, Κυριακή πρωί (χωρίς κίνηση), βράδυ (με ομαδική επιστροφή) και τους συνδυασμούς τους (π. χ. Κυριακή με βροχή).

Γεγονός είναι ένα. Όλοι οι άνθρωποι μπαίνουν στο αυτοκίνητο για να πάνε στην δουλειά τους, εκείνος μπαίνει για να αγωνιστεί. Είτε πάει στο γραφείο του, είτε επαγγελματικό ταξίδι, είτε εκδρομή.

Είναι άριστος οδηγός και μέχρι τώρα (να χτυπήσω ξύλο) είχε μόνο μικροατυχήματα. Όχι με το GΤ αλλά με το προηγούμενο αυτοκίνητο του. Και τα είχε (όπως συμβαίνει συχνά) όχι όταν πήγαινε γρήγορα, αλλά σε στιγμές που είχε χαλαρώσει. (Η χαλάρωση είναι μεγαλύτερη αιτία ατυχημάτων από την υπερβολική ταχύτητα).

Αλλά τώρα, έχει ξεκινήσει έναν αγώνα με τον πιο σκληρό και αδυσώπητο αντίπαλο - τον εαυτό του. Ο οποίος γνωρίζει όλα τα τεχνάσματα και τις πονηριές. Όχι, αυτόν δεν μπορεί να τον κοροϊδέψει – πρέπει να τον νικήσει στα ίσια.

Αρχίζει πια να οδηγεί επικίνδυνα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χειροτερεύει συνεχώς τους όρους του παιχνιδιού. Π. χ. αρνείται να αλλάξει τα μπροστινά φαγωμένα του λάστιχα για να δημιουργήσει νέα κατηγορία αθλήματος «με slicks στην βροχή».

Έχει εμπλακεί σε ένα άσχημο και αδιέξοδο παιχνίδι. Στο τέλος του στέκουν μόνο η παραίτηση – ή η καταστροφή. Ελπίζω σε κάτι που θα τον απαλλάξει από την ανάγκη να κοντράρει συνεχώς τον εαυτό του... Ένα θαύμα. Να, ίσως ερωτευτεί σύντομα...

(Ατέλειωτος κόσμος το αυτοκίνητο. Άλλος μπαίνει μέσα για να μεταφερθεί. Άλλος για να ακούσει μουσική. Άλλος για να κάνει έρωτα. Και άλλος για να αποδείξει κάτι που ποτέ δεν θα αποδειχθεί – ότι ο άνθρωπος μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα από την σκιά του...)

Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007

Λογοκρισίες και αυθαιρεσίες...

Η κατάσχεση – με βάρβαρο τρόπο – του έργου της Εύας Στεφανή στην έκθεση Art Athena έφερε βουνό τις διαμαρτυρίες και τις επικρίσεις.

Εδώ είχαμε να κάνουμε με δύο πράγματα ξεχωριστά: α) την άσκηση λογοκρισίας και β) τον τρόπο που εφαρμόστηκε. Κι αν το πρώτο είναι πράγματι όνειδος – το δεύτερο (εισβολή αστυνομικών, κατάσχεση του έργου και σύλληψη του διευθυντή της έκθεσης) είναι αδιανόητο.

Σκεπτόμουνα να γράψω κι εγώ για το θέμα και το συζητούσα με φίλο μου. Ο οποίος αντέτεινε:

- Μα κι εσύ κάνεις λογοκρισία στο blog σου.

Πριν το ξανασκεφθώ, με πρόλαβε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην χθεσινή Ελευθεροτυπία. Συζητώντας για το θέμα της λογοκρισίας γενικά, η οποία δεν είναι πια αυτό που ήταν λόγω Internet (κάθε πράγμα που κόβεται ξεφυτρώνει αμέσως στο Διαδίκτυο) αναφέρεται και στα blogs. Γράφει:

"Προσωπικώς, ποτέ δεν τσίμπησα σε αυτήν τη σίξτις, ρομαντική τσιρίδα που πλέον είναι ανεφάρμοστη και ξεπερασμένη : «Όχι σε όλες τις λογοκρισίες». Τότε, που υπήρχαν πέντε εφημερίδες και δύο κρατικά κανάλια, αυτό το σύνθημα είχε νόημα. Τώρα δεν έχει κανένα. Επιπλέον: αυτό δίνει χώρο στα ανώνυμα φασιστοειδή και στους ανώνυμους λούμπεν να δράσουν ανενόχλητοι. Άσε που ούτε η λέξη λογοκρισία είναι κυριολεκτική πια. Αν διαγράψω ένα φασίζον, ρατσιστικό σχόλιο από το μπλογκ μου, δεν στερώ πια από κάποιον την ελευθερία να το εκφράζει. Μπορεί να το εκφράσει σε χιλιάδες άλλους τόπους. Απλώς δεν το θέλω να κοπρίσει το σπίτι μου. Απλώς του βάζω πόρτα. Απλώς διαλέγω με ποιους πάω και ποιους αφήνω.

Υπό αυτήν την έννοια, είμαι υπέρ της «λογοκρισίας». Όταν κάτι με προσβάλλει ή με ενοχλεί, το σβήνω. Χωρίς ανεδαφικές ενοχές. Και αυτό κάνουν όλοι, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η λογοκρισία είναι πια ένα πρόβλημα ξεπερασμένο στον Δυτικό Κόσμο. Άλλα είναι τα προβλήματά μας".


Παρόλο που είμαι παιδί των σίξτις και κουβαλάω μέσα μου το σύνθημα του Μάη 68: «Μία απαγόρευση: όχι στις απαγορεύσεις!» έχω κι εγώ προσχωρήσει στην άποψη του Σ. Τ. Την είχα μάλιστα εκφράσει πριν από πολύ καιρό με τα ίδια σχεδόν λόγια: «δεν θέλω κάποιος να κοπρίζει στο σπίτι μου».

Κατά καιρούς διάφοροι σχολιαστές γκρινιάζουν: «Πάλι moderation;». Ή δοξολογούν: «Ζήτω! Έφυγε το μοντερέσι!». Θα ήθελα να ξέρω αν στο blog τους δημοσιευόταν ένα σχόλιο, σαν αυτό που έκοψα χθες το βράδυ, τι θα έκαναν:
____________________________

Ο/Η DimitrizZzZz άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Δεν καταλαβαίνω τίποτα!":

Άντε ρε μαλάκα που προσπαθείς να νουθετήσεις τα παιδιά επειδή είναι ηλίθια.

Κοντεύει ώρα της κηδείας σου τα γηρατειά δεν συγχωρούν ετοιμοθάνατε!
Άντε και πεινάνε τα σκουλήκια που σε περιμένουν.

Ανάρτηση από τον/τη DimitrizZzZz στο doncat τη Σαβ Ιουν 16, 08:25:00 μμ

______________________

Ποια ελευθερία υπαγορεύει την δημοσίευση αυτού του σχολίου;

Κι όπως έγραψα και πριν, τα σχόλια μίσους ούτε που με αγγίζουν. Έπαψα ακόμα και να αναρωτιέμαι γιατί – αναίτια – ορισμένοι άνθρωποι με απεχθάνονται τόσο βίαια.

Αλλά δεν νομίζω ότι η παρουσία τους προσθέτει τίποτα στο blog (ούτε καν τη διάσταση της ελευθερίας).

Η moderation είναι κόπος για μένα. Περίπου ίδιος κόπος με το να παρακολουθώ συνεχώς το blog, για να σβήνω. Θα προτιμούσα να ακολουθήσω τον Μάο: «Αφήστε δέκα χιλιάδες λουλούδια να ανθίσουν».

(Εννοούσε βέβαια άνθη, πραγματικά λουλούδια. Όχι «λουλούδια»…).

Όσο για το θέμα Στεφανή, το είδα σαν οπερέτα – ή και νούμερο παλιάς επιθεώρησης. Μπαίνει το «όργανον» και συλλαμβάνει το «έργον». Ιδεώδης ρόλος για τον Χατζηχρήστο.

Υπάρχει όμως μία άλλη διάσταση στο θέμα, που δεν την έθιξε ο Σ. Τ. Το ότι, όπως και στην περίπτωση Outlook, η ενέργεια των αρχών προήλθε από καταγγελίες ακροδεξιών.

Το ότι η αστυνομία αντιδρά τόσο γρήγορα (και αυθαίρετα) όταν δέχεται τέτοιες καταγγελίες, ενώ αδρανεί όταν καταγγέλλονται κακουργήματα σε βάρος μεταναστών, ρομά ή «τρομοκρατών» είναι σοβαρό. Για να μην μιλήσουμε για το πρόσφατο βίντεο με τους μετανάστες, ή την ατιμωρησία της «ζαρντινιέρας».

Εδώ δεν συζητάμε πια για λογοκρισία (που πράγματι ακυρώνεται από το Διαδίκτυο) αλλά για άδικο αστυνομικό κράτος…


Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Τον τελευταίο καιρό νιώθω σαν σε λαβύρινθο και μάλιστα αδιέξοδο.

Παρακολουθώ την επικαιρότητα και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Η εγώ γέρασα ή τα πράγματα γίνονται ακατάληπτα.

Εσείς τι έχετε καταλάβει από την ιστορία με τα ομόλογα;

Επί τρεις μήνες, ονόματα ανθρώπων και εταιριών περνάνε μπροστά μου σε ένα συνεχή χορό, όπου όλοι ήξεραν και όλοι δεν ήξεραν, όλοι έφαγαν και όλοι δεν έφαγαν, το ομόλογο πήγαινε από τον ένα στον άλλο σαν την μπάλα στο χάντμπολ - κι εγώ δεν έχω κατανοήσει τι έγινε.

Και γιατί όταν ένα ταμείο θέλει να επενδύσει σε ένα κρατικό ομόλογο δεν το αγοράζει απευθείας από την πηγή του, αλλά πρέπει να το πάρει από την "Ακρόπολις" η οποία το πήρε από την North Asset η οποία το πήρε από την J. P. Morgan, η οποία το πήρε από τον μπάρμπα μου τον ψεύτη (η σειρά είναι αυθαίρετη μπορεί να έχει και ανάποδη φορά ή ανακατωμένη).

Το μόνο που υποθέτω είναι ότι α) κάποιοι πήραν παράνομες μίζες (όχι προμήθειες - αλλά ποιοί;) και β) ότι τον τελικό λογαριασμό θα τον πληρώσω εγώ, ο φορολογούμενος.

Όσο περισσότερο διαβάζω γι αυτή την υπόθεση τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι. Χρόνια έχω πια εθιστεί στην διαφθορά, τις μίζες, τα λαδώματα, τα φακελλάκια, τα γρηγορόσημα, τα μπαξίσια και τις αρπαχτές. Αλλά ήταν πράγματα απλά: ένας έδινε και άλλος έπαιρνε. Τώρα έγιναν πολύπλοκα σαν έργο του Ιονέσκο.

Κάναμε και το λάδωμα σουρεαλισμό.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Μήπως έχετε καταλάβει εσείς περισσότερα; Και, επίσης, μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί σφάζονται μεταξύ τους οι Παλαιστίνιοι;

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

Εσείς, πού θα πάτε;



Και αρχίζει η σεζόν - η καλοκαιρινή. Των πιο εκνευριστικών ερωτήσεων! Δέκα φορές την ημέρα:

- Εσείς πού θα πάτε διακοπές;

(Δεν ρωτάνε ΑΝ θα πάτε. Το θεωρούν δεδομένο).

- Και πότε θα πάτε;

Κάθε χρόνο το ίδιο θέμα. Στα μπλογκ, τα χρονογραφήματα των εφημερίδων, στην τηλεόραση.

Στα μέσα της σεζόν η ανάκριση θα συνεχιστεί με τις:

- Μα είστε τόσο άσπροι - δεν πήγατε διακοπές;

- Γιατί;

- Α, πήγατε; Πού;

- Πώς περάσατε;

Πού είσαι Αρχή των Ευαίσθητων Προσωπικών Δεδομένων;

Γιατί θεωρείται αγενές να ρωτάς έναν άνθρωπο αν πήγε στην τουαλέτα ενώ θεωρείται φυσικό να τον ρωτάς γιατί δεν πήγε διακοπές;

Γιατί πρέπει ΟΛΟΙ να πάνε διακοπές;

Και γιατί πρέπει να είναι στην θάλασσα; Κι αν πας στο βουνό οφείλεις να απολογηθείς, σαν να διέπραξες παράπτωμα. ("Ξέρετε του Νίκου του αρέσει το βουνό"). Μόνο που δεν λες και συγγνώμη από πάνω.

Ναι, το ομολογώ - μου αρέσει το βουνό.

Εκείνη όμως προτιμάει την θάλασσα.

Κι έτσι δεν πάμε πουθενά...

Ευτυχώς που δεν έχουμε παιδιά - γιατί τότε θα πηγαίναμε υποχρεωτικά, αλλά θα υποφέραμε διπλά.

Φίλος μου ("μπατήρ" κατά Μποστ) μου έλεγε τι τραβάει κάθε χρόνο α) για να βρει το κατάλληλο μέρος και β) για να επιβιώσει των διακοπών με συνεχή επίβλεψη μικρών τεράτων.



Το κατάλληλο μέρος πρέπει να είναι αρκετά ζωντανό για να μην πλήξεις, αλλά και αρκετά ήσυχο για να μην πήξεις. Nα είναι διαφορετικό από το περσινό και το προπέρσινο. Να διαθέτει νεροτσουλήθρα, σπα, πισίνα, αλλά και να βρίσκεται επάνω στη θάλασσα. Σε κλειστό κόλπο όμως, γιατί ο μεγάλος (12) θέλει να κάνει κανό.

Να υπάρχουν άλλα παιδάκια αλλά όχι πολλά, για ευνόητους λόγους...

Να μην υπάρχουν δίπλα νυχτερινά κέντρα - αλλά να βρίσκονται σε λογική απόσταση (μπας και ξεφύγουμε ένα βράδι). Αν μπορούσες να διαλέξεις και τους γείτονες...

Το άγχος των διακοπών...

Γράφονται διατριβές γι αυτό. Και για το πόσοι καυγάδες γίνονται και πόσα εμφράγματα και πόσα διαζύγια ξεκινάνε.

Από κατάκτηση των εργαζομένων οι διακοπές έγιναν υποχρέωση και καταναγκασμός. (Πόσα "πρέπει" σε αυτό το κείμενο). Μερικές φορές πάνε καλά. Άλλοτε γυρίζουν σε εφιάλτη.

Επιστρέφουμε στην πρώτη ερώτηση:

Εσείς πού (και πότε) θα πάτε διακοπές;


Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007

Νοσταλγία για εγγόνια

(από κάποιον που ούτε ήταν ούτε έχει...)

Τον φωτογράφησα όταν ήταν βρέφος. Τον ξαναφωτογράφησα όταν άρχισε να γίνεται παιδάκι.

Είναι εγγονός μίας φίλης μας.

Αν είχα κάνει παιδιά, θα μπορούσα να έχω κι εγώ ένα εγγόνι σε αυτή την ηλικία.

Ίσως και μεγαλύτερο.

Αλλά ούτε έχω εγγόνι, ούτε υπήρξα εγγόνι ποτέ. (Εδώ σχεδόν δεν υπήρξα παιδί. Μόνος, σε ένα σπίτι σκοτεινό, με μητέρα μόνιμα άρρωστη και πατέρα απόντα...).

Είναι ο μικρός Μάριος...



Τον παρακολουθώ να μεγαλώνει και να αποκτά την σοφία που μόνο τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν - για να την χάσουν σύντομα χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της οικογένειας, του σχολείου και όλης της κοινωνίας. Να ζωγραφίζει στο πρόσωπό του ειρωνικά χαμόγελα - σαν να κοροϊδεύει όλους εμάς τους μεγάλους.



Παλιά δεν ήθελα ούτε να ακούσω για παιδιά. Εκτός από την ευθύνη, την δέσμευση και τον μπελά τους - διαισθάνομαι πως ο βαθύτερος λόγος που με απέτρεπε, ήταν η σκοτεινή παιδική μου ηλικία. Δεν ήθελα κάποιος να ξαναζήσει αυτα που τράβηξα.

Θύμιζα το λατινικό ρητό aut liberi aut libri (ή παιδιά ή βιβλία) και έλεγα πως από βιβλία είμαι πολύτεκνος.

Δεν άντεχα και την φασαρία τους. Πήγαινα στο ξενοδοχείο του Σαξώνη στο Πάπιγκο, όχι μόνο γιατί ήταν φίλος - αλλά γιατί δεν δεχόταν οικογένειες με παιδιά.

Με τα χρόνια άρχισα να αλλάζω. Τώρα θα ήθελα, όχι πιά παιδιά, αλλά εγγόνια. Μα πώς να γίνεις παππούς αν πριν δεν γίνεις πατέρας;



Να, μερικές φορές ονειρεύομαι ένα θηλυκό εγγόνι, ένα κοριτσάκι σαν κι αυτό που φωτογράφησα κάποτε, με πονηρό βλέμμα και σκανταλιάρικο χαμόγελο...

Να δείτε τι ωραίες ιστορίες θα του έλεγα!

Θυμάμαι τον Βίκτορα Ουγκώ: L' art d’être grand père (η τέχνη να είσαι παππούς). Μία ολόκληρη ποιητική συλλογή αφιερωμένη σε αυτή την υψηλή τέχνη - που δεν θα μάθω ποτέ...

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Φιλοδοξίες

Διαβάζοντας χθες το σχόλιο του Heinz για τις φιλοδοξίες θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει πριν είκοσι χρόνια στο «Ημερολόγιο του Καύσωνα».

Πρώτα θυμίζω τον Heinz;

«Πάσχω από βαθύτατη "έλλειψη φιλοδοξιών".

- Δε θέλω ακριβό αυτοκίνητο, ούτε SUV.
- Δε θέλω ταξίδια στο "εξωτερικό", προτιμάω τα ταξίδια στο "εσωτερικό", το δικό μου και των άλλων.
- Δε θέλω τηλεόραση LCD, plasma, χάσμα κι ο,τιδήποτε τέτοιο.
- Δε θέλω καλά ρούχα και παπούτσια.
- Δε θέλω ακριβά ρολόγια, στυλό κι άλλα σύμβολα status».


Τώρα τι έγραψα εγώ:

«Τα συνηθισμένα κίνητρα των ανθρώπων δεν με αφορούν - δεν γυρεύω ούτε χρήματα, ούτε δόξα. Δοκίμασα και δεν με γέμισαν. Γράφω βέβαια ακόμα, σχεδόν αυτόματα, όπως αναπνέω - αλλά κι αυτή η δουλειά με γεμίζει μόνον για όσο καιρό την κάνω. Όσο γράφω υπάρχω, ξεχνάω, είμαι καλά. Μετά;

Οι ενθουσιασμοί για την έμπνευση, την ποιητική απογείωση, την δημιουργική έξαρση έχουν ξεφτίσει οριστικά. Είχα μερικές καλές συγγραφικές στιγμές στη ζωή μου - ε, και;

Να γράψω άλλο ένα βιβλίο; Μα έχω γράψει ήδη περισσότερα από όσα σχεδίαζα. Ασχολήθηκε κανείς σοβαρά με αυτά; Τι έχω συλλέξει από τη δουλειά μου; Πεντακόσια σχόλια με (άκριτες) ύβρεις (ήταν μόδα να βρίζουν τον διανοούμενο-διαφημιστή) πενήντα με (άκριτους) επαίνους - και, ίσως, πέντε με πραγματικές κρίσεις (θετικές ή αρνητικές). Φτωχή συγκομιδή για τριανταπέντε χρόνια δουλειάς.

Γιατί να προσθέσω κι άλλο; Για να εντυπωσιάζω τους «θαυμαστές» όταν έρχονται και λένε: «έχω διαβάσει ΟΛΑ σας τα βιβλία» και εννοούν τρία - ή και ένα, την «Δυστυχία»;

***

Αναρωτιόμουν γιατί δεν έχω φιλοδοξίες, ώσπου βρήκα στα ημερολόγια του Gide (2.1.22) ένα απόσπασμα του La Bruyere: "Ο σοφός θεραπεύεται από την φιλοδοξία με την φιλοδοξία. Τείνει προς τόσο μεγάλα πράγματα, που δεν μπορεί να περιοριστεί σε αυτά που ονομάζουνε θησαυρούς, αξιώματα, περιουσία ή εύνοια. Σε τόσο ευτελή πλεονεκτήματα, δεν βρίσκει τίποτα αρκετά καλό και αρκετά στέρεο, που να γεμίσει την καρδιά του και να αξίζει τους κόπους και τις επιθυμίες του. Φτάνει στο σημείο να χρειάζεται προσπάθειες για να μην τα περιφρονήσει. Το μόνο αγαθό που είναι ικανό να τον βάλει σε πειρασμό είναι η δόξα που θα πήγαζε από την τελείως καθαρή και απλή αρετή. Αλλά τέτοια οι άνθρωποι δεν απονέμουν - και παραιτείται."


Ίσως λοιπόν να μην έχω φιλοδοξίες, από περίσσευμα φιλοδοξίας».


___________________________________________

Ας διευκρινίσω πρώτα πως υπάρχει διαφορά στο πώς ορίζουμε τις φιλοδοξίες.

Για μένα το να αποκτήσω ένα ωραίο ρολόι ή ένα καινούργιο κινητό (ακόμα και αυτοκίνητο) δεν είναι φιλοδοξία. Θα ήταν ίσως, αν τα χρησιμοποιούσα για επίδειξη – αλλά δεν το κάνω. Ζω τόσο μοναχικά που κανείς δεν παρατηρεί τι έχω ή τι φοράω. (Πριν τρεις εβδομάδες αγόρασα ένα νέο ρολόι και δεν το έχει δει κανείς, εκτός από μένα και τη γυναίκα μου). Όχι, αυτά δεν είναι φιλοδοξίες – είναι παιχνίδια με τα οποία γεμίζουμε το χρόνο μέχρι να πεθάνουμε.

Φιλοδοξίες είναι άλλα πράγματα. Π. χ. ο Heinz δεν θα φιλοδοξούσε μία μεγάλη επιστημονική διάκριση; Την αναγνώριση από τους συνεπιστήμονες; Κάποιος άλλος θα φιλοδοξούσε να γίνει πολύ πλούσιος – δηλαδή ισχυρός: εξουσία. Άλλος να πάρει Όσκαρ ή Νόμπελ. Κι άλλος να γίνει πρωθυπουργός...

Νομίζω πως ο καθένας έχει μέσα του κάποια φιλοδοξία – έστω κι αν την κρύβει (ακόμα κι από τον εαυτό του). Εκτός (ίσως) από τον «Ταπεινό» του Ζαχαρία Παπαντωνίου:

Η προσευχή του ταπεινού

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.


Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.


Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

____________________________________________

Αλλά και αυτή η ταπεινότητα γίνεται σχεδόν φιλόδοξη στο τέλος. Όσο για μένα, έχω καταλάβει πως ισχύει αυτό, που έγραψα πριν είκοσι χρόνια...

Εσείς; Ξέρετε τι φιλοδοξίες κρύβετε μέσα σας; Και μαντεύετε τις φιλοδοξίες των γύρω σας;

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Δύο διλήμματα

ΠΡΩΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ :

O διάσημος Ελβετός γλύπτης Giacometti είχε κάποτε θέσει ένα πρόβλημα που έμεινε ιστορικό:

Σε ένα σπίτι που καίγεται, υπάρχουν δύο πράγματα: Ένας σπουδαίος πίνακας του Rembrandt και μία γάτα. Έχεις μόνο μία ευκαιρία, πριν καταρρεύσει το σπίτι, να σώσεις ΕΝΑ από τα δύο.

Εγώ (είπε ο Giacometti) θα έσωζα την γάτα.

Εσείς ποιο από τα δύο θα σώζατε - και γιατί;


ΔΕΥΤΕΡΟ ΔΙΛΗΜΜΑ:


Ένα παράξενο και αποτρόπαιο παιχνίδι σας δίνει την εξής δυνατότητα: πατώντας ένα κουμπί, αποκτάτε αμέσως δέκα εκατομμύρια ευρώ (αφορολόγητα και χωρίς πόθεν έσχες).

Την ίδια στιγμή όμως το πάτημα του κουμπιού σκοτώνει ένα Κινέζο στην Κίνα. Έναν ανώνυμο, από το ενάμισι δις. Η πράξη σας θα μείνει κρυφή και ατιμώρητη. Ούτε ο Κινέζος θα μάθει τι τον βρήκε, ούτε οι αρχές.

Θα το πατούσατε;

(Απαντήστε με ειλικρίνεια, τι θα κάνατε στην πράξη. Επειδή είναι υποθετικό - και δεν θα πάρετε λεφτά - είναι εύκολο να πείτε όχι. Φανταστείτε όμως: 10.000.000 ευρώ!).

Τα δύο διλήμματα δεν είναι άσχετα μεταξύ τους - και οι επαΐοντες θα κατάλαβαν ήδη τα προβλήματα ηθικής και αξιών που υποκρύπτουν...

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Δίνετε στα φανάρια;

Εγώ, πότε δίνω (σπάνια) και πότε δεν.. Σκέπτομαι πως οι ανάπηροι και οι τριτοκοσμικοί που πλένουν τζάμια ή πουλάνε χαρτομάντιλα, είναι τμήματα ενός οργανωμένου δικτύου – και τα έσοδά τους δεν πάνε καν στους ίδιους αλλά στους νονούς που ελέγχουν το σύστημα. Και πως δίνοντας, το συντηρώ.

Και μετά πάλι τους λυπάμαι, με το παρακλητικό βλέμμα, και δίνω.

Χωρίς να ξέρω ποτέ αν έπραξα σωστά ή όχι.

Κάποιος έγραψε παλιότερα στο blog. «Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση». Θεωρητικά συμφωνώ. Αλλά στην πράξη;

Δεκάδες χιλιάδες παιδάκια θα πέθαιναν κάθε χρόνο αν δεν τα εμβολίαζε το ίδρυμα Bill & Melinda Gates. To οποίο διαθέτει σήμερα περισσότερα χρήματα για την υγεία στον τρίτο κόσμο από ότι ο Οργανισμός Υγείας του ΟΗΕ (και με περισσότερη διαφάνεια). 33 δις δολάρια είναι τα κεφάλαια του ιδρύματος – δωρεές Gates και Buffet.

Και τι δεν έχω ακούσει και διαβάσει! Πως αυτό είναι ένα τρικ μάρκετινγκ για να πουλήσει Windows στον Τρίτο Κόσμο, πως είναι κόλπο για να γλιτώσει τη φορολογία (όμως τα χρήματα δεν τα δίνει η Microsoft – αλλά ο ίδιος, είναι φορολογημένα), πως είναι δημόσιες σχέσεις για την εταιρία του και πολλά άλλα.

Αν πάμε δε στον άλλο μεγάλο δωρητή της εποχής μας, στον George Soros, εκεί πια θα ακούσετε μόνο αρνητικά. Εδώ βέβαια παίζει ρόλο και η πολιτική. Οι πάσης φύσεως αριστεροί δεν του συγχωρούν ότι με τα ιδρύματα, πανεπιστήμια και οργανώσεις που δημιούργησε, βοήθησε στην πτώση του υπαρκτού. Μέχρι που ο μαθητής του Popper και οπαδός της «Ανοιχτής Κοινωνίας» (έτσι ονομάζεται και το ίδρυμά του) ονομάστηκε το αντίθετο: Φασίστας.

Ακόμα κι όταν άρχισε από το 2004 να πολεμάει τον Bush με όλα τα μέσα, δεν του συγχωρέθηκε τίποτα.

Αλλά και η τρέχουσα πολιτικά ορθή αντίληψη για τους Έλληνες «Μεγάλους Εθνικούς Ευεργέτες» είναι αρνητική. Τι ήταν ο Συγγρός, ο Αβέρωφ, ο Αρσάκης, οι Ζάππα; Άπληστοι μεγαλοκαρχαρίες που καταλήστεψαν τον κοσμάκη – και στο τέλος έδωσαν και μερικά ψίχουλα για καλό.
-
Ναι, αλλά τα έδωσαν. Θα μπορούσαν να τα είχαν σπαταλήσει με 200 τρόπους. Και τον Gates και τον Soros κανείς δεν τους υποχρέωσε να χαρίσουν δισεκατομμύρια από την προσωπική τους περιουσία. Και βέβαια σε ένα δίκαιο κόσμο θα ήταν άχρηστοι και η φιλανθρωπία εξευτελισμός και προσβολή της προσωπικότητας. Αλλά τα παιδάκια της Αφρικής που μπολιάζει ο Gates και οι μαύροι φοιτητές που τον καιρό του Apartheid μπόρεσαν να πάνε στο Πανεπιστήμιο χάρη στις υποτροφίες του Soros, δημιουργώντας μία τάξη μορφωμένων η οποία μετά ανέτρεψε τα πράγματα – ωφελήθηκαν. Ή, όχι;


Γιατί μισούμε τους ευεργέτες; Γιατί τους απαξιώνουμε και αυτούς και το έργο τους; Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα;

Κυρίως επειδή είναι πλούσιοι και επιτυχημένοι. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που κυκλοφόρησε υπάρχει μία ερμηνεία. Αντιγράφω αποσπάσματα από την «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας (11-5-07):

Δύο επιστήμονες της Πολιτικής Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας, ο Νίκος Δεμερτζής και ο Θάνος Λίποβατς, βάζουν βαθιά το μαχαίρι σε εγχώρια και διεθνή ειωθότα των τελευταίων δεκαετιών, στο έργο τους «Φθόνος και Μνησικακία» (υπότιτλος «Τα πάθη της ψυχής και η κλειστή κοινωνία», εκδ. «Πόλις»), δίνουν τις απαντήσεις τους, αποκαθιστώντας με νηφαλιότητα τον επί μακρόν παραγκωνισμένο παράγοντα του θυμικού.

Η μνησικακία, ο φθόνος και ο λαϊκισμός αναδεικνύονται οι έννοιες-«κλειδιά» ακόμη και για την ερμηνεία του πολιτικού λόγου της Αλέκας Παπαρήγα, της ρητορείας του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου αλλά και των αντιδράσεων για το νέο εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.

Νίκος Δεμερτζής: «Η μνησικακία είναι ένα συναίσθημα που εμπεριέχει το στοιχείο του
φθόνου, της ζήλιας και της εκδικητικότητας, πλην όμως, επειδή συνοδεύεται από τη χρόνια αίσθηση της μειονεξίας και της αδυναμίας αντίδρασης, οδηγεί σε παθητικότητα και σε μια ηθικολογική αυτοωραιοποίηση».

Θ.Λ.: «Αυτό το συναίσθημα της μειονεξίας φωλιάζει, και ακόμα και όταν υπάρξει η δυνατότητα να αντιδράσει, ο μνησίκακος έχει παραλύσει. Το χειρότερο είναι όταν αυτό περνάει από γενιά σε γενιά. Παιδιά από φτωχές οικογένειες, οι οποίες μάζευαν μέσα τους αγανάκτηση επειδή ακριβώς ήταν φτωχές, καταπιεσμένες και εκμεταλλευμένες, όταν υπήρξε η δυνατότητα να αλλάξουν την κατάσταση, δεν το έπραξαν. Τη διαιώνισαν και άρχισαν να μισούν όλο τον κόσμο, να απορρίπτουν τα πάντα. Ο μνησίκακος αντιδρά, δηλαδή, περισσότερο με έναν παθητικό τρόπο. Δεν θέλει ο άλλος να προκόψει. Κι αν προκόψει, τον απορρίπτει. Δυστυχώς, ακόμη και πίσω από τις μεγάλες ιδέες περί ισότητας και δικαιοσύνης για πάρα πολλούς ανθρώπους κρύβεται ένα αίσθημα φθόνου και μνησικακίας!»


Η ανάλυση αυτή εξηγεί την αντίδραση στην φιλανθρωπία από τους πλούσιους ευεργέτες. Διότι είναι χαρακτηριστικό ότι ΔΕΝ μας ενοχλεί η φιλανθρωπία όταν γίνεται από φορείς (π. χ. Εκκλησία, Ερυθρός Σταυρός) ή με λαϊκή συμμετοχή (Τηλεμαραθώνιοι). Ούτε η ελεημοσύνη που δίνει ο φτωχός στον φτωχότερο. (Αντίθετα: μας συγκινεί).

Ίσως λοιπόν να μην μας ενοχλεί τόσο η φιλανθρωπία, όσο οι φιλάνθρωποι…

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

Μετά τον θάνατο, ο έρωτας

Είχα βγεί στον κήπο να πάρω αέρα, όταν άκουσα κάτι περίεργα μουγκρητά.

Δεν έμοιαζαν ανθρώπινα - αλλά ούτε από ζώα τα είχα ποτέ ακούσει.

Ακολουθώντας την ακοή, έφτασα στο σημείο όπου έκαναν έρωτα δύο από τις τέσσερις χελώνες μας.

Έτρεξα πίσω στο σπίτι να πάρω φωτογραφική μηχανή.



Και πέρισυ είχα δημοσιεύσει μία χελωνοπορνό φωτογραφία, αλλά ήταν τραβηγμένη από πολύ μακριά και χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό.

Προσέξετε το στόμα του χελώνου - είναι η ώρα που βογγάει. Δυνατά. Ακούγεται στα πενήντα μέτρα!

Πάθος.



Φεύγωντας από κει, ακούω μέσα σε κάτι θάμνους έναν άλλον ήχο - παλι παράξενο. Χτύπους, σαν από σφυριές.

Ψάχνω και τι να δω; Το άλλο ζευγάρι χελώνες έπαιζε ένα ιδιότυπο ερωτικό παιχνίδι. Η μία χτυπούσε την άλλη με το καύκαλό της. Καύκαλο με καύκαλο αντηχούσαν δυνατά.

Φαίνεται πως αυτό είναι το ερωτικό κάλεσμα...

Αποτέλεσμα; Το βλέπετε στην τελευταία φωτογραφία.

Τώρα περιμένουμε τα χελωνάκια!



(Και το χειρότερο: θα το κάνουν και εκατό χρόνια μετά από μένα! )

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

H Ημέρα της Αμαλίας


















Αμαλία Καλυβίνου!

Όλα τα ελληνικά blogs μιλάνε για Σένα!

Για τον αγώνα, για το πείσμα, για την λεβεντιά Σου.

Εμείς, την ημέρα της κηδείας Σου, ξεκινήσαμε ήδη την μνήμη Σου:

Ένα Λουλούδι για την Αμαλία

Εκεί υπάρχουν ήδη 195 σχόλια - και μπορείτε να συνεχίσετε.

Αλλά το πραγματικό προσκύνημα πρέπει να γίνει στο δικό Σου blog:

fakellaki

Ήδη, όλα τα ΜΜΕ έχουν πάρει το θέμα και το συνεχίζουν.

Ήταν η πρώτη νίκη των blogs στην Ελλάδα και είσαι η πρώτη μας ηρωίδα.

Βέβαια οι αντιδράσεις των ιθυνόντων ήταν από χλωμές έως ανύπαρκτες.


Κάτι ψέλλισε ο Ιατρικός Σύλλογος, μούγγα το Υπουργείο Υγείας.

Αλλά το μαστίγωμα όλου του χώρου, που πλουσιοπάροχα μοίρασε το blog Σου, πόνεσε και πονάει ακόμα.

Σε αυτή τη δύναμη βασίζομαι - και, όπως όλοι, Σε ευχαριστώ!





Μη ξεχνάτε

την τελευταία της επιθυμία.

Σήμερα κι όλας!




Tα εικαστικά είναι του Γιώργου Κρόγια. Για την κινητοποίηση των bloggers και ανάλογο υλικό στο giatinamalia. Και για το καλύτερο κείμενο που διάβασα σε άλλο blog pitsirikos .