Παρασκευή, Δεκεμβρίου 31, 2021

Πρωτοχρονιάτικο 2022

-       Άλλος ένας χρόνος!

Άλλος ένας. Πού είναι η εποχή όπου βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε; Να προσθέσουμε ένα χρόνο στην ηλικία μας, να γίνουμε Μεγάλοι… (Που να ξέραμε τα χάλια των μεγάλων…)

Βέβαια ήταν πιο δύσκολοι οι χρόνοι εκείνοι. Κατοχή, εμφύλιος, κρύο, πείνα και των γονέων…

-             -     Γιατί φέτος τι είναι; Πανδημία, να σε κυνηγάνε όλα τα γράμματα του αλφαβήτου!  Και κάθε πρόσθετος χρόνος, τώρα βαραίνει την πλάτη σου και το βήμα σου. Γεράματα!

-               -    Α – να σου πω. Δεν θα κλάψουμε τώρα την μοίρα μας. Ευτυχώς είμαστε και οι δύο υγιείς τρισεμβολιασμένοι και τα έχουμε τετρακόσια. Άντε, και καλή χρονιά!

Ο αυθεντικός αυτός διάλογος έγινε προχθές, παραμονή ανάμεσα σε μένα κι ένα παλιό συμμαθητή – έναν από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει. Για κάποιο περίεργο λόγο, η τάξη μας δεν είχε καλή τύχη. Σχεδόν τα τρία τέταρτα έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Και οι υπόλοιποι έχουν εξαφανιστεί. Η αλήθεια είναι πως από την αρχή είχε υπάρξει μεγάλη διασπορά και κάθε φορά που συναντούσαμε κάποιον, γινόταν μάθημα γεωγραφίας.

-          Πού ζεις τώρα εσύ;

Και καλά αν ήταν σε κάποιο κράτος ευρωπαϊκό. Αλλά οι αθεόφοβοι είχαν οργώσει την Αφρική, την Βραζιλία, την Κίνα, τον Καναδά – μέχρι και την άκρη του κόσμου που ονομάζεται Νέα Ζηλανδία.  Και ούτε καν στις πρωτεύουσες ζούσαν – αλλά σε μικρές πόλεις που δεν τις έβρισκες ούτε στον Άτλαντα.

Δύο – τρεις συναντήσεις (Class reunions) που είχαμε οργανώσει μεσοδρομίς ούτε το ένα τρίτο δεν συγκέντρωσαν. Άσε που σχεδόν δεν αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε την κακή έμπνευση να καλέσουμε και τις συμβίες, οι οποίες αποτελούσαν ένα μικρό ΟΗΕ και άκουγες γύρω σου περίεργους φθόγγους. (Χάθηκε να πάρουν παπούτσι από τον τόπο τους;).

Πέρασαν μερικά χρόνια, κι όταν κάποιοι προσπάθησαν να αναβιώσουν τις συναντήσεις, δεν έβρισκαν κανένα. Παραιτήθηκαν.

Έτσι λοιπόν χάθηκαν οι παλιοί φίλοι. Γιατί πού γίνονται οι φιλίες; Στη γειτονιά, στο σχολείο, στο στρατό. Άντε και στο πανεπιστήμιο (για όσους σπούδασαν).

Ήδη και με μας είχε αρχίσει να συμβαίνει αυτό που σύντομα θα γίνει ο κανόνας. Στη ζωή μας αλλάζαμε δουλειές, αλλάζαμε περιβάλλον, αλλάζαμε συζύγους… Μεγάλη κινητικότητα. Παλιά οι άνθρωποι ζούσαν σε ΕΝΑ τόπο, έκαναν ΜΙΑ δουλειά (που συνήθως κληρονομούσαν από τον πατέρα) παντρεύονταν την γειτονοπούλα ή την συμμαθήτρια και ήταν σταθερά προσηλωμένοι στο κόμμα που ψήφιζαν, την ομάδα που υποστήριζαν, την παρέα όπου σύχναζαν.

Οι νέες γενιές, όπως λένε οι ειδικοί, στην διάρκεια της ζωής τους, θα αλλάζουν δύο και τρία επαγγέλματα, τόπους διαμονής, άντε και οικογένειες.

Με τρεις γάμους πίσω μου, δύο διαζύγια, διάφορες ειδικότητες, άλλες σπουδές για άλλες δουλειές, είμαι ήδη κι εγώ ένας από αυτούς. Μόνο σταθερό: το γράψιμο. Αλλά έχει διαφορά αν γράφεις ποιήματα, διαφημιστικά κείμενα, σενάρια, διηγήματα, δοκίμια, επιφυλλίδες, blog, μελέτες ή σάτιρες. Πολλές φορές αρχίζεις και μοιάζεις με αυτό που γράφεις – διαμορφώνεσαι μαζί του.

Και τώρα περιμένουμε πώς θα μας φερθεί ο καινούργιος χρόνος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από μας θα μιλάνε για την «εποχή της πανδημίας». Αυτοί που θα έχουν μείνει πίσω… όσοι βεβαίως επιβιώσουν.

Ελπίζουμε οι νέες ποικιλίες ιών να μας φερθούν ηπιότερα. Ήδη η «Όμικρον» απαιτεί πενθήμερη καραντίνα (αντί της δεκαήμερης) εφόσον δεν εκδηλωθούν βαριά συμπτώματα.

Καλή χρονιά, αναγνώστες! Εύχομαι πάντα δύο πράγματα: Υγεία και Τύχη! 

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 24, 2021

Κακός προφήτης – ευτυχώς!

 Όταν αναγγέλθηκε για πρώτη φορά ο εορτασμός των 200 ετών από την επανάσταση και εκλήθη η κυρία Αγγελοπούλου στο Μέγαρο Μαξίμου, αισθάνθηκα ρίγη στην πλάτη μου.

Τότε, αυθόρμητα, έγραψα ένα μελλοντολογικό σατιρικό κείμενο που συνόψιζε τα χειρότερα που προοιωνιζόμουνα με τίτλο: «Πώς θα γλυτώσω το νέο 21;» όπου συνόψιζα όλες μου τις σκοτεινές προβλέψεις. Είχα οραματισθεί τους κλασικούς εορτασμούς με φουστανέλες, πανηγυρικό δημοδιδασκάλου και πατριωτικό ποίημα επί 200 και με είχε καταλάβει πανικός. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο blog τις 8.11.19 και ενόχλησε αρκετούς που πήραν την σάτιρα στα σοβαρά.

Ευτυχώς είχα πέσει έξω.

Ίσως βοήθησα κι εγώ να αποφευχθεί το κακό λαϊκό θέατρο. Στις 6.6.20 έγραψα ένα άρθρο με 12 σοβαρές προτάσεις: αποφυγή του εθνικισμού, επικέντρωση όχι τόσο στην επανάσταση καθαυτή αλλά περισσότερο στα 200 χρόνια που διαμόρφωσαν το ελληνικό έθνος και κράτος όπως το ξέρουμε σήμερα. Γιατί η επανάσταση καθαυτή είναι μία σκοτεινή σελίδα που (εκτός από τις πρώτες νίκες) διαπρέπει μόνο στο εμφύλιο μίσος. Προβολή των επιτευγμάτων του Ελληνικού κράτους επί δύο αιώνες – και των ηγετών που πρωτοστάτησαν σε αυτά.

Φιέστες είχαμε λίγες – ευτυχώς. Αλλά με την ευκαιρία εκδόθηκαν και κυκλοφόρησαν σοβαρές ιστορικές μελέτες, Ελλήνων και ξένων ιστορικών. Εμπλουτίστηκαν οι βιβλιοθήκες και οι γνώσεις μας. Οι πανηγυρισμοί ξεχνιούνται αλλά τα κείμενα μένουν.

Και τα βιβλία των (ξένων κυρίως) ιστορικών μας έδωσαν μία νέα εικόνα της Ελληνικής Επανάστασης ιδωμένης μέσα από το πρίσμα της όλης ευρωπαϊκής και διεθνούς συγκυρίας. Πολύ πιο πλούσια και σε βάθος.

Χαίρομαι λοιπόν πολύ που με το πρώτο – σατιρικό – κείμενό μου αποδείχθηκα κακός προφήτης. Οι σημερινοί Έλληνες αποδείχθηκαν πιο ώριμοι, παραιτήθηκαν από τους χορούς και τα πανηγύρια. Βοήθησε βέβαια, άθελά της, και η πανδημία που ανάγκασε τον κόσμο να αποφύγει συγκεντρώσεις και εορταστικές εκδηλώσεις.

Ελπίζω λοιπόν τα θετικά στοιχεία του εορτασμού, να επιδράσουν περισσότερο βοηθώντας τον Ελληνικό λαό να εμβαθύνει στη μοίρα του.

Γιατί αμέσως, τον επόμενο χρόνο, έχουμε μιαν άλλη, μόνο πικρή, επέτειο – τα εκατόχρονα της Μικρασιατικής καταστροφής – που κι αυτή θα πρέπει να επιδράσει διδακτικά στον Ελληνικό λαό.

Μπορεί οι πρόγονοί του να ανακάλυψαν το μέτρο – αλλά οι πρωταγωνιστές της Μικρασίας το έχασαν τελείως. Μαζί με τα διδάγματα της επανάστασης μπορούν να μας οδηγήσουν προς την πλήρη ωριμότητα. Την έχουμε απόλυτη ανάγκη. 

Κυριακή, Δεκεμβρίου 19, 2021

ο μικρόν και Ω! μεγάλο

Ο έχων τα πάντα «εν σοφία ποιήσει», μας έστειλε πρώτο τον κορωνοϊό (ή COVID-19). Κάτι κακό θα είχαμε κάνει και θέλησε να μας τιμωρήσει. Αφού πέθαναν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες οι επιστήμονες κατάφεραν (με χίλιους κόπους) και βρήκαν το εμβόλιο. Αμέσως εξαπέστειλε την παραλλαγή «Δέλτα» να καλύψει το κενό. Και πριν τα βρούμε με την Δέλτα, να σου και το «Όμικρον»!

Αλίμονο! Το ελληνικό αλφάβητο έχει 24 γράμματα– κι άμα τελειώσουν τα φωνήεντα θα πάμε και στα σύμφωνα!

Κατάλαβα πάντως γιατί οι ευσεβείς πιστοί, μοναχοί, ιερείς και αρχιερείς δεν αποδέχονται τα εμβόλια – και χρειάστηκε όλη η πειθώ του κράτους για να τα δεχθούν – έστω και με το ζόρι. Γιατί πώς συμβιβάζονται οι πανδημίες με την εικόνα ενός Πανάγαθου και Παντοδύναμου Θεού;

Ναι, επαναλαμβάνω την αφελή απορία που έκανε τον καθηγητή της θεολογίας στο δημοτικό, να με πετάξει έξω από την τάξη. «Μα εσύ είσαι άθεος!» μου είπε στο διάλειμμα.

Ωστόσο κανένα από τα σοφά φιλοσοφικά και θεολογικά βιβλία που διάβασα αργότερα δεν μου έδωσε την απάντηση στο ερώτημά μου. Το πρόβλημα του πως εισήλθε και δρα το Κακό στον κόσμο παραμένει άλυτο για τους πιστούς. Ολόκληρος κλάδος της φιλοσοφίας ονομαζόμενος «Θεοδικία» ασχολείται με αυτό. (Ναι: Δικάζει τον Θεό!). Οι λύσεις που προτάθηκαν ήταν αφελείς και στρεψόδικες.  Και τελικά οδήγησαν σε αντίθετα αποτελέσματα. Ήδη, στα πιο προηγμένα κράτη του κόσμου, η πλειοψηφία των κατοίκων είναι άθεοι ή αγνωστικιστές.

Ο αρχαίος εκείνος θεσμός, πολύ αρχαιότερους από όλους του Θεούς, ο Χάροντας (που βασιλεύει αυτά τα δύο χρόνια) μαζεύει συνεχώς θύματα. Πιστούς και άπιστους, καλούς και κακούς, νέους και γέροντες. Το δρεπάνι του έχει στομώσει.

Και η μόνη μας ελπίδα είναι μία πολύ νεότερη θεά – η επιστήμη. Που από τα παλιά χρόνια η Εκκλησία την είχε υπό διωγμόν. Μάγους και μάγισσες θεωρούσαν οι πιστοί, οι κληρικοί και οι επίσκοποι, όσους διερευνούσαν τα μυστικά της ύλης. Συχνά τους έκαιγαν στην φωτιά. Η Ιερά Εξέταση τους αγαπούσε πολύ…

Δύο είναι οι κυρίαρχες απαντήσεις που δόθηκαν στους διώκτες: Η περιφρόνηση του Τζορντάνο Μπρούνο – που προτίμησε να καεί στην φωτιά – και η ειρωνική στάση του Γαλιλαίου που δέχθηκε να ανακαλέσει τις απόψεις του για να γλυτώσει την καταδίκη – αλλά φεύγοντας από το δικαστήριο ψιθύρισε το περίφημο «e purre si muove» «και όμως κινείται». Γιατί σαν επιστήμων ήξερε ότι η απάντησή του δεν θα άλλαζε σε τίποτα την τάξη του σύμπαντος.

Όσοι λοιπόν δεν καταλαβαίνουν την αντίσταση της εκκλησίας στα εμβόλια θα πρέπει να γυρίσουν πίσω στην ιστορία και να κατανοήσουν πως εδώ πρόκειται για ένα πολύ παλιό αγώνα που αφορά την ίδια την ύπαρξη αυτών των δύο θεσμών: Εκκλησίας και Επιστήμης. Και μη νομίσετε ότι επειδή μερικοί θρησκευτικοί ηγέτες πήραν το μέρος της κυβέρνησης, λύθηκε το πρόβλημα. Οι πιστοί ακούνε τους ιερείς και ακόμα περισσότερο τους μοναχούς, τους «γεροντάδες» του Αγίου Όρους, που δεν έχουν μετακινηθεί ούτε ένα πόντο.

Αν όπως υποστηρίζουν αρκετοί επιστήμονες και φιλόσοφοι της επιστήμης (με επικεφαλής τον  Γιουβάλ Χαράρι) στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, η επιστήμη καταργήσει τον θάνατο, οι θρησκείες θα πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης! Η παρουσία τους οφείλεται στον φόβο του θανάτου, στην υπόσχεση μιας μέλλουσας ζωής, στην πίστη σε ένα ολόκληρο σύστημα αγίων και μύθων. Η εκκλησία το ξέρει αυτό, το διαισθάνεται και αμύνεται – έστω και με λάθος τρόπο.

Σίγουρα ξέρετε το παλιό ανέκδοτο. «Καλός είναι ο αγιασμός, ας πάρουμε και μία γάτα». Η επιστήμη είναι η γάτα που καταπολεμάει αποτελεσματικά ποντίκια και ιούς.

Καλά κάνω εγώ και αγαπάω τις γάτες…

Κυριακή, Δεκεμβρίου 12, 2021

Ο οριστικός θάνατος της Σταδίου;

Ήταν ένας ωραίος δρόμος, ό,τι πρέπει για περίπατο, για ψώνια. για συναντήσεις. Με δέντρα, πλατείες ωραία νεοκλασικά κτήρια, κινηματογράφους, καταστήματα, καφενεία.

Ξεκινώντας από την Ομόνοια, δεξιά σου είχες το πολυκατάστημα των Αδελφών Λαμπρόπουλων. Εδώ είχα αγοράσει τους πρώτους δίσκους, κλασικής μουσικής, 78 στροφών και ασήκωτους. Απέναντι ήταν, από την ίδια μεριά του Δρόμου, το μεγάλο πολυκατάστημα της «Κατράντζος σπορ» που κάποια στιγμή κάηκε ολοσχερώς εγκαινιάζοντας την σειρά των εμπρησμών (μερικά τετράγωνα πιο κει καιγόταν το Μινιόν).

Ανεβαίνοντας προς το Σύνταγμα συναντούσες την αντιπροσωπεία της Cortebert (μικρός χάζευα αυτά τα ρολόγια) το πολυκατάστημα Χρυσικόπουλου και άλλα μαγαζιά. Από την απέναντι μεριά ήταν το κατάστημα υψηλής ποιότητος έτοιμων ρούχων «Βάρδας-Αναγνωστόπουλος» (συνεχίζει αλλού ως «Βάρδας»). Πιο πάνω, ο κινηματογράφος «Ορφεύς» που τις Κυριακές το πρωί γινόταν αίθουσα συναυλιών. Εκεί μαζευόμασταν κάθε Κυριακή μία ομάδα μουσόφιλων εφήβων και ακούγαμε  την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό την διεύθυνση του Φιλοκτήτη Οικονομίδη, του Βαβαγιάννη και του Παρίδη.

Στο υπόγειο του Ορφέα είχε στηθεί μετά την Κατοχή το πρώτο θέατρο του Κάρολου Κούν. Και εκεί συχνάζαμε πολύ. Και αργότερα στο «Άστυ» της πλατείας Κοραή.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Στην ίδια σειρά με τον Ορφέα ήταν το πιο πολύτιμο για μένα βιβλιοπωλείο της Αθήνας. Ο περίφημος Κάουφμαν, με θησαυρούς ξένων βιβλίων, κυρίως γαλλικών. Εκεί κατέθετα το μεγαλύτερο μέρος από το χαρτζιλίκι μου και αρκετά από τα σπάνια βιβλία που έχω ήδη κάνει δωρεά στην Εθνική Βιβλιοθήκη (τα πολλά μετά θάνατον) έχουν αγοραστεί εκεί.

Και άλλοι κινηματογράφοι έκλεισαν: Απόλλων, Αττικόν, το ζαχαροπλαστείο «Διεθνές», και φρικτό σύγχρονο μνημείο – το κτήριο όπου κάηκαν οι υπάλληλοι της «Μαρφίν».

Η οδός Σταδίου σήμερα είναι κάτι σαν μαυσωλείο. Τα μαγαζιά και οι κινηματογράφοι έχουν κλείσει, οι στοές άδειες, ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί. Και αν τελικά υπερισχύσει το πείσμα του δημάρχου να γίνει η Πανεπιστημίου ημι-πεζόδρομος, η Σταδίου θα απαξιωθεί εντελώς.

Ενώ υπάρχει η πρόταση του γνωστού αρχιτέκτονα Δημήτρη Κονταργύρη που συνυπογράφουν πενήντα αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι, η Σταδίου να γίνει πεζόδρομος που να καταλήγει σε πεζοδρομημένη πλατεία Συντάγματος και οδό Φιλελλήνων, συναντώντας το κύριο ρεύμα κίνησης στην Λεωφόρο Αμαλίας. Συμφώνα με αυτή τη μελέτη η Πανεπιστημίου γίνεται πάλι δρόμος διπλής κυκλοφορίας με έξη λωρίδες, όπως οι ιδίου πλάτους Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας, τα πεζοδρόμιά της στενεύουν (ποιος θέλει να κάνει περιπάτους μέσα στο καυσαέριο;) ενώ η Σταδίου θα δέχεται μόνο Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας και, φυσικά, πεζούς στα πεζοδρόμια.

Η πρόταση Κονταργύρη δημοσιεύθηκε ήδη με λεπτομερή σχεδιαγράμματα και πίνακες στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Οι ανώνυμοι μελετητές των σχεδίων του Δημάρχου θα έκαναν καλά να την μελετήσουν και να την μετρήσουν. Αυτό που έχει συμβεί με την Πανεπιστημίου έχει προκαλέσει μόνο αρνητικά σχόλια. Πραγματικά δεν έχω συναντήσει έναν άνθρωπο (ειδικό ή όχι) που να του αρέσει. (Ακόμα και οι δημοσκόποι δεν βρήκαν πάνω από 8%).

Αντίθετα, η πεζοδρόμηση της Σταδίου θα της δώσει νέα ζωή. Τα μαγαζιά θα ξανα-ανοίξουν, αφού οι υποψήφιοι πελάτες τους θα κυκλοφορούν μπροστά στις βιτρίνες. Άλλωστε η  Σταδίου ορίζει γεωμετρικά το εμπορικό τρίγωνο του Κέντρου της Αθήνας και είναι εύκολο να ξαναγίνει αυτό που ήταν επί εκατό χρόνια: ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης!

Κι αν ο συμπαθέστατος δήμαρχός μας δεν συμφωνεί με την πρόταση αυτή – ας προκηρύξει ένα διαγωνισμό, να πάρουμε κι άλλες ιδέες. Όχι να πειραματίζεται με φοίνικες, πλατάνους και θημωνιές στην πλάτη μας και με τα δικά μας χρήματα! 

Κυριακή, Δεκεμβρίου 05, 2021

Περιμένοντας…

Παρασυρμένος από την καταιγίδα των προσφορών της «Μαύρης Παρασκευής» αγόρασα, σε σπουδαία τιμή, ένα τεχνολογικό μικρό επίτευγμα. Αλίμονο! Όταν το πήγα σπίτι και το έβαλα στην πρίζα, βρήκα ότι δεν δούλευε. Καθόλου.

Θυμήθηκα την παλιά παροιμία «η φτήνια τρώει τον παρά» και αποφάσισα να απευθυνθώ στο τμήμα «σέρβις» του καταστήματος και να ρωτήσω μήπως κάνω κάτι λάθος και φταίω εγώ για το πρόβλημα.

Μιλάμε για το μεγαλύτερο κατάστημα με δεκάδες παραρτήματα σε όλη την χώρα που ανήκει σε ξένο πολυεθνικό όμιλο και φημίζεται για  τα προϊόντα και την ποιότητα της εξυπηρέτησης.

Βρήκα το τηλέφωνο του και, όπως άλλωστε περίμενα, μου απάντησε μηχανική φωνή. Μετά από διευκρινήσεις που έδωσα για το πρόβλημά μου, δήλωσε ότι θα με συνδέσει με το αρμόδιο τμήμα και ότι η αναμονή θα διαρκέσει «πάνω από πέντε λεπτά».

Όταν τα πέντε λεπτά έφτασαν να γίνουν τρία τέταρτα, έκλεισα το τηλέφωνο. Ξανακάλεσα, η διαδικασία επανελήφθη. Τότε κατάλαβα ότι το «πάνω από πέντε λεπτά» είναι μία πονηρή δήλωση: Πάνω από πέντε λεπτά κρατάει και ένας αιώνας…

Εκεί ανακάλυψα και τις ταξικές διαφορές μεταξύ πελατών. Η μηχανική φωνή με είχε ρωτήσει από την αρχή αν έχω υπογράψει το ειδικό συμβόλαιο συντήρησης. Απάντησα όχι (δεν άξιζε τον κόπο το προϊόν). Προφανώς, αν το είχα υπογράψει (και πληρώσει) η εξυπηρέτηση θα ήταν πιο γρήγορη…

Καθηλωμένος στο ακουστικό, άρχισα να σκέπτομαι πόσο χρόνο από την ζωή μου έχω περάσει περιμένοντας. Ένα πρόχειρο άθροισμα των τελευταίων μόνο  περιπτώσεων μου, έφερε ζαλάδα.

Υπάρχουν όλων των ειδών τα τηλέφωνα με κάθε είδους αναμονές. Υπάρχουν αυτά που σε διδάσκουν κλασική μουσική. Υπάρχουν τα άλλα που είναι γεμάτα διαφημίσεις της εταιρίας στην οποία τηλεφώνησες. Και – αθάνατη Ελλάδα – υπάρχουν εκείνα που δεν απαντάνε ποτέ. Ιδιαίτερα σε κρατικές υπηρεσίες.

Μία ολόκληρη ζωή κλείνει μέσα του αυτό το «περιμένοντας». Είτε είναι στο ακουστικό, είτε στο δρόμο, είτε στην ουρά. Από την εποχή της Κατοχής που με έστελνε η μάνα μου να πάρω το πακέτο της βοήθειας (και πόσες φορές περίμενα τζάμπα γιατί είχαν τελειώσει) μέχρι τα πρώτα μου ραντεβού, που είχαν μεγάλο συντελεστή αβεβαιότητας. (Με παρέμβαση γονιού μερικές φορές το κορίτσι δεν ερχόταν καθόλου – και δεν υπήρχαν τότε κινητά!)

 

Περιμένοντας στο νοσοκομείο την έκβαση μιας μεγάλης εγχείρησης. Περιμένοντας στην τράπεζα, στην εφορία, στο δικαστήριο. Άλλες φορές με αγωνία… άλλες με αγανάκτηση, άλλες με σκέτη υπομονή.

Τα τελευταία χρόνια:  περιμένοντας στο τηλέφωνο με τις ώρες για να συνεννοηθείς με μία εταιρία κινητής τηλεφωνίας. Αυτές οι εταιρίες λόγω αντικειμένου φαίνεται πως αγαπούν τα τηλέφωνα και καλλιεργούν την μακροχρόνια χρήση τους.

Τι σας νοιάζει, μου είπε μία υπάλληλος, αφού δεν πληρώνετε την αναμονή;

Μα κι ο χρόνος κοστίζει, κυρία μου. «Ο χρόνος είναι χρήμα!» λένε οι Αγγλοσάξονες. Δεν είμαι αργόσχολος. Έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω. Θα έπρεπε κάπου να χρεώνεται και να πληρώνεται η καθυστέρηση.

Περιμένοντας… μία ζωή… την ίδια την ζωή.

Ναι, τα κενά διαστήματα της ζωής είναι χρυσάφι που ουδέποτε εξαργυρώνεται. Αν στον τελικό απολογισμό μιας ζωής τα κενά αναμονής καταλαμβάνουν το ένα τέταρτο – αυτός ο άνθρωπος έζησε 25% λιγότερο!

Και όταν φθάσεις κάποτε να περιμένεις το τέλος… τότε έχεις την τραγωδία του κενού. Δεν είσαι πια δραστήριος, δεν είσαι πια ζωντανός και περιμένεις τι; Την οριστική λήξη.

Στην τρίτη ηλικία σέρνεσαι πια περιμένοντας…  όχι να γίνει κάτι. Αλλά να γίνεις τίποτα.