Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΑ ΗΤΑΝ ΠΡΑΣΙΝΑ

Εκείνη τη μέρα ξύπνησε ευδιάθετος πριν από το ξυπνητήρι. Βρήκε το κουράγιο να κάνει τις (ελάχιστες) πρωινές ασκήσεις του κι αυτό τον γέμισε αυτοπεποίθηση.

Ωραία μέρα - μονολόγησε.

Πραγματικά ήταν ωραία μέρα – βοριάς είχε φυσήξει χθες κι είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα. Ο ουρανός του θύμισε την Αθήνα των παιδικών του χρόνων – γαλανός, διάφανος, ελαφρός. Έτσι ελαφρός κατέβηκε κι αυτός το δρόμο. Το λεωφορείο –τι θαύμα! – τον περίμενε στη στάση. Βρήκε και θέση να καθίσει.

Ωραία μέρα - ξαναψιθύρισε.

Ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος από κίνηση, το λεωφορείο κυλούσε άνετα. Παρατήρησε πως το φανάρι στην πρώτη διασταύρωση ήταν πράσινο. Το ίδιο και το επόμενο.

Πιάσαμε το “πράσινο κύμα” – χαμογέλασε.

Στο γραφείο, τον κάλεσε ο προϊστάμενος και συζήτησαν για τη δουλειά του. Η συζήτηση κράτησε μια ώρα και για πρώτη φορά ένιωσε πως ο προϊστάμενος ήταν ενήμερος σε όλα.

- Κι εγώ που νόμιζα πως δεν είχε ιδέα! σκέφθηκε.

Ανοίχτηκε λοιπόν κι αυτός και είπε τα προβλήματα του, είπε και μερικές προτάσεις δικές του. Ο προϊστάμενος τις άκουσε με προσοχή και τις επαίνεσε. Μία, μάλιστα, τη δέχθηκε – για άμεση εφαρμογή.

Όταν βγήκε ένιωθε άλλος άνθρωπος. Κάθισε στο γραφείο του κι έβγαλε τριπλή δουλειά. Για πρώτη φορά χαιρόταν την εργασία του. Έτσι θα 'νιωθαν κι οι παλιοί μαστόροι, αναλογίστηκε. Αυτοί αγαπούσαν τη δουλειά τους!

Τα φωτά ήταν πράσινα και στην επιστροφή. Το φαΐ ήταν πετυχημένο και ιδιαίτερα πρόσεξε πόσο νόστιμες ήταν οι σαλάτες και τα φρούτα.
-Τον τελευταίο καιρό – μουρμούρισε – χάνανε τη γεύση τους.

Ξάπλωσε το μεσημέρι και κοιμήθηκε βαθιά μια ώρα. Όταν ξύπνησε σκέφθηκε: καφεδάκι. Μετά θυμήθηκε τη βανίλια. Η γλύκα του “υποβρύχιου” με την πίκρα του καφέ και την ύστερη στυφάδα του ύπνου ταίριαξαν απόλυτα.

Ωραία η ζωή ! ψιθύρισε, θα πάω βόλτα.

Έκανε τον περίπατο του στην πλατεία. Συνάντησε γνωστούς, είπαν διάφορα. Κάθισε μετά στο καφενείο κι έπαιξε τρία παιχνίδια τάβλι – είχε ζάρι.

Μετά, αφού τσίμπησαν κάτι πρόχειρο στην ταβέρνα, πήγαν η παλιά παρέα – Αργύρης, Πέτρος κι αυτός- και κάθισαν στο λοφάκι πάνω από τα σπίτια. Η πόλη σπίθιζε κάτω, κι αυτοί, όπως σχεδόν κάθε βράδυ, το 'ριξαν στο τραγούδι. Πρίμο ο Αργύρης, τέρτσο, όπου χρειαζόταν, ο Πέτρος – σιγόντο αυτός. Ο Αργύρης έπαιζε και την κιθάρα.

Το βράδυ, πριν πέσει στο κρεβάτι, είδε πως είχε ξεχάσει να κόψει το φύλλο του ημερολόγιου.

Άντε να δω την παροιμία, είπε.

Πίσω το φυλλαράκι έγραφε: "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα".
-Δε βαριέσαι - χασμουρήθηκε νυσταγμένος.

Μπροστά το φυλλαράκι έγραφε: 25 Αυγούστου 1954.


(Πίνακες του ζωγράφου Κώστα Μαλάμου).

201 σχόλια:

  1. KE ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

    ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ;

    Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

    ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι - νοσταλγία για μία ζωή που έζησα και τώρα μου φαίνεται fiction...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα!
    Είναι τέχνη να μπορείς να απολαμβάνεις μικρά καθημερινά γεγονότα όταν με μια άλλη οπτική ανακαλύπτεις την ομορφιά. Τέχνη που μαθαίνεις με τα χρόνια. Και τότε και τα φώτα γίνονται πράσινα και η ψυχή γεμίζει. Αρκεί να "ψάχνεσαι" και να ξεφεύγεις.
    Το κείμενο δικό σας ΝΔ? θα ήθελα να διαβάσω ολόκληρο το κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εκπληκτικό κείμενο που θα 'πρεπε να το διαβάζουμε κάθε πρωί.

    Το πράσινο κύμα είναι μέσα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τον τελευταιο καιρο εχουν συμβει γεγονοτα που εχουν ταραξει τον ορθολογισμο μου....Απανωτες κακοτυχιες....

    Θα ελεγα οτι τον τελευταιο καιρο ολα τα φωτα φαινονται να ειναι κοκκινα....

    Και ετσι γκρινιαζω...

    Ομως οι ανθρωποι εχουμε την ταση να βλεπουμε και να διογκωνουμε τα αρνητικα....εται καταληγουμε να μην χαιρομαστε τις ομορφες στιγμες που περιγραφει το κειμενο...

    Νομιζω πως η τυχη και η ζωη ευνοει τους αισιοδοξους...Στον μιζερο ολα μιζερα θα ερθουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα της TV...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα μικρά και συμφέροντα της ζωής ημών…

    Η ‘στερνή γνώση’.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Να διευκρινίσω κάτι - γιατί πολλές φορές ρωτάτε. Όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται ως post είναι δικά μου - εκτός κι αν ρητώς αναφέρω τον συγγραφέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εκείνο το πρωινό ξύπνησε ανήσυχος. Σαν να το ξερε ότι τα νέα θα ήταν άσχημα. Το προαίσθημά του τον οδήγησε στη δεύτερη εσοχή του πέτρινου τοίχου της αυλής. Τράβηξε από μέσα το χαρτί.

    Ο Στέφανος δεν είχε κάνει επαφή χθες σαββατόβραδο, έλεγε το σημείωμα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιος από τη γειτονιά τον είχε δει να μπάινει σε ένα άσπρο αυτοκίνητο.

    Τρίτη φορά μέσα σε 5 μήνες που "πιάνουν" το σύνδεσμό του. Νωχελικά ξαναμπαίνει στο σπίτι και βγάζει το σάκο από τη ντουλάπα.. Δυο αλλαξιές, γραφική ύλη και το παλτό. Κρίμα! Αυτό το σπίτι του είχε αρέσει, είχε ορατότητα καλή και μπορούσε να ηρεμεί και να λαγοκοιμάται πίσω από το μεγάλο παράθυρο του πρώτου ορόφου.

    Ποιος ξέρει πού θα με στείλει το χαρτί που θα εμφανιστεί στο καφενείο του Φάνη το απόγευμα, αναρωτήθηκε. Μάλλον μακριά.. Αυτή η περιοχή δεν ήταν ασφαλής πλέον. Τέσσερις ήταν πια αυτή που βασανίζονταν στην ασφάλεια από τη γειτονιά.

    Λίγο πριν ξεγλυστρίσει και ενώ ο ήλιος ανέβαινε σιγά-σιγά, έκοψε το φυλαράκι από το ημερολόγιο και το τσαλάκωσε σε ένα μικρό σβώλο και το παράχωσε στη φόδρα του παλτού.

    "Να θυμάσαι τις μέρες που έφευγες"

    25 Αυγούστου 1954

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλημέρα και από 'μένα.

    Εύχομαι "πράσινες μέρες" σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ωραίο κείμενο σου δημιουργεί θετικά συναισθήματα.
    Η ημερομηνία έχει καποια ιδιαίτερη σημασία ή απλά τότε έγραψες το κείμενο;.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. andy δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
    Να το διαβάζουμε κάθε πρωί, να παίρνουμε βαθειά ανάσα, και να ξεκινάμε με χαμόγελο!
    Ίσως έτσι μάθουμε όλοι να χαμογελάμε ξανά, όπως όταν ήμασταν παιδιά, και να μην είμαστε μουρτζούφληδες...

    takis vasilopoulos, πίστεψε με σε νιώθω! Η ατυχία με κηνυγάει, τα κόκκινα φανάρια φαίνεται πως κόλλησαν για μένα... Που θα πάει όμως, θα ξεκολλήσουν!

    Υπέροχο κείμενο!

    Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. sapient said... “αν η μνήμη μας δεν ήταν τόσο επιλεκτική οι δυσάρεστες εικόνες της εποχής εκείνης θα ήταν σίγουρα πολύ περισσότερες”

    Νομίζω ότι (εφόσον δεν συνέβη κάτι φοβερό) έχουμε την τάση να εξωραΐζουμε το παρελθόν. Γι αυτό και τόσοι πολλοί έχουν αυτό που λέμε ‘το σύνδρομο του παππού’ (α, στα δικά μου χρόνια οι γυναίκες έτσι, οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι, η ιδέα της οικογένειας έτσι, υπήρχε σεβασμός στους μεγαλύτερους, κτλ., κτλ.). Ο ΝΔ δεν θα μπορούσε βέβαια να γράφει με αυτόν τον τρόπο (εκτός από τις γεύσεις – π.χ. με τη ‘μαϊντανοσαλάτα’ :) ).

    Το κείμενο φαίνεται να γράφτηκε ‘άχρονα’. Ο συγγραφέας είναι «έξω» από το χρόνο, δεν γράφει ούτε από χρονική απόσταση, ούτε το ίδιο βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. sapient, δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι έψεγες το ΝΔ – σκεφτόμουν ‘φωναχτά’ :)


    rednet69, θα το θυμάμαι λάθος. Από το ΝΔ έμαθα ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα, δεν το είχα ξανακούσει. Μάλλον νότια συνταγή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Για την ημερομηνία:

    Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Βήμα στις 25 Αυγούστου 1984.

    Είχα γυρίσει τριάντα χρόνια πίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Υπάρχουν μέρες -όπως η χθεσινή- που επικοινωνώ με την σύζυγό μου με post-it και απλά δίνω ένα φιλί στο μέτωπο στην κόρη μου που κοιμάται.

    Πουλάω τον εαυτό μου για 5 ημέρες για να ζω 2 την εβδομάδα.
    Συναλλαγή με τοκογλύφο στην κατοχή μου θυμίζει...

    Και αυτή η Αθήνα είναι ένα κτήνος, ένας βασανιστής.
    Μου λείπει η μυρωδιά από τις λεύκες στο χωριό μου και το υπέροχο τραγούδι τους.
    Όποτε ακούω το θρόισμα της λεύκας δακρύζω.
    Τέτοια εποχή τα πεσμένα φύλλα τους μυρίζουν μεθυστικά.

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. yannis h:

    Δε νομίζω - είναι μια συνταγή που του την έφτιαχνε η μαμά του αλλά που μετά το 83 που εκείνη έφυγε,πίστευε ότι κανείς δεν μπορεί να του την φτιάξει όμοια και του έλειπε.

    Συγγνώμη για την αλλαγή του nickname(η rednet69-georgia m.είμαι αλλά μερικές φορές γίνομαι δεκτή με το άλλο μου όνομα χωρίς να ξέρω γιατί)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @yannis h:

    Παραθέτω το απόσπασμα:

    "Τίποτα δε θα με γύριζε πιο αποτελεσματικά πίσω,από τη γεύση της "μαϊντανοσάλτσας",όπως την έφτιαχνε η μητέρα.
    'Ωρες κοπανούσαν τον μαϊντανό στο ξύλινο γουδί να λιώσει.Μετά,πατάτα,λάδι,λεμόνι..Το αποτέλεσμα ΔΕΝ ήταν μια μαγιονέζα με άρωμα μαϊντανού(μου την έχουν προσφέρει ως υποκατάστατο).Ήταν κάτι άλλο,ανέκκλητα χαμένο.Να οφειλόταν μήπως στο ξύλινο γουδί;(Τι να σου κάνει το μίξερ...)."

    Νίκος Δήμου

    Από την Μιχαήλ Βόδα στη Σύρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ '54 ΗΤΑΝ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ '85.

    Η ΩΡΑ ΤΗς ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ ΜΟΥ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΕΥΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

    ΕΠΙΣΗΜΩΣ. ΤΟΤΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΗΤΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ''ΑΛΛΟΥ''.

    ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ''ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ''. ΑΛΛΟΥΘΕ ΔΗΛΑΔΗ.

    Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΣΤΟΝ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

    ΤΑ ΖΩΑ ΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ. ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΖΟΥΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.

    Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ special ΔΩΡΑΚΙ ΤΟΥ - ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΖΕΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΡΕΣ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΝΩ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ. Ο ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ. ΑΥΤΟ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ FICTION. KAI EINAI H ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ Η ΡΗΜΑΔΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΧΩΡΑ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΕΝΕΣΤΩΤΑ.

    ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΑΝΑΠΟΛΕΙΣ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ/ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΑΛΙ. ΟΙ ΜΝΗΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ''ΤΩΡΑ''.

    ΑΚΟΜΑ ΤΟ ''ΞΑΝΑ ΤΩΡΑ'' ΔΡΑ ΤΩΡΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. takis vasilopoulos said...
    Νομιζω πως η τυχη και η ζωη ευνοει τους αισιοδοξους...Στον μιζερο ολα μιζερα θα ερθουν!
    Τρι Νοε 21, 11:10:30 πμ
    *****

    Συμφωνώ!

    Για τους άλλους είμαι ο Γκαστόνε ίσως διότι βλέπω την ζωή ως κωμωδία ακόμη και στις δύσκολες στιγμές της.

    Αν μάθουμε να ξεχωρίζουμε το περιττό από το αναγκαίο, τότε δεν θα είμαστε καταναλωτικά όντα.

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Η νοσταλγία για πράγματα που έφυγαν για πάντα μπορεί να σου τρώει την καρδιά. Κάποτε με κυρίευε. Το παρελθον αποκτούσε οντότητα ισχυρότερη του παρόντος. Κλαιγόμουν γι αυτά που είχα αφήσει πίσω και δεν έδινα σημασια σε αυτά που είχα.
    Πριν από μερικούς μήνες, τρεις η ώρα το πρωϊ, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν η αστυνομία.
    ΕΙχαν βρει διαλυμένο το αυτοκίνητο του νεαρού μου γιου. Είχε βγει από τον δρομο και κατρακύλησε και κατέληξε δίπλα σε μια λίμνη. Τον μικρό δεν τον έβλεπαν πουθενά μου είπαν. Το αυτοκίνητο είχε κατεβασμένη την οροφή, είεχε αναποδιγυρίσει τρεις με τεσσερις φορές, ο αστυνομικός ήταν πολύ μουντος στα λόγια του, τι να υπέθετα;
    Πήγαμε στο σημειο δυστυχήματος, βουβοί, ημίνεκροι. Η λίμνη μεγάλη, γεμάτη αλλιγάτορες. Τον έφαγαν, είχα πει. Ουτε πτώμα δεν θα έχω να θάψω.
    Και τοτε χτύπησε το κίνητο. Ηταν ο μεσιέ. Που είχε βγει άθικτος, αγρατζούνιστος, χάρις στην υπερπροστασία που του είχε προσφερει το Miata του, και είχε πάει στο σπίτι με τα πόδια.


    Δεν ξερω πως και γιατι αλλά νοσταλγικές καταστάσεις έχασαν την λάμψη τους από τότε. Αλλα πράγματα έχουν λάμψη. Αυτά που ζούμε. Αυτά που έχουμε.

    Την άπειρη ευγνωmοσύνη μου και λατρεία στη Mazda και σε όλες τις αυτοκινητοβιομηχανίες που προστατεύουν τους νεαρούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Εμένα, πάντως, με άγγιξε πολύ το σχόλιο του trandism, στις 11.19.
    Ηταν κι αυτή μια πλευρά της τότε Ελλάδας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Miltos said...
    "Είναι το πρώτο κείμενο σας, μέσα στο οποίο διακρίνω τη ψυχολογία ενός "ηλικιωμένου". Μου προξένησε έκπληξη,δεν το περίμενα. Δεν θα το σχολιάσω περαιτέρω..."

    Ίσως επειδή όταν το έγραψα δεν ήμουν ηλικιωμένος - μόνο 49 ετών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. To "μόνο 49 ετών" μπορεί να φανεί αστείο στους εικοσάρηδες αλλά αυτή είναι η ηλικία που νοσταλγώ - όχι τα 20 ούτε τα 30.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Θυμήθηκα τον μεγάλο, τι μεγάλο, τον τεράστιο Φρανκ Σινατρα και το το υπέροχο τραγούδι του "It was a very good year."

    And now I think of my life as vintage wine
    From fine old kegs
    From the brim to the dregs
    And it poured sweet and clear
    It was a very good year

    Το τραγουδάει εδώ o Robbie Williams με τον μεγάλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Hi Frankie! I love the other one:

    I've lived, a life that's full,
    I've traveled each and every highway.
    And more, much more than this,
    I did it my way.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Επιστροφή από ιδιωτικό διαγνωστικό, μετά από αναχώρηση στη 1 μμ αντί για την προγραμματισμένη 10 πμ!

    Το έκανα το ποστ εκείνο στον ΝΔ ή δεν το έκανα, πριν φύγουμε όταν ήλθε ξαφνικά το "νοσοκομειακό"? Δεν θυμάμαι! Γερνάω. Το διαμέρισμα εμπιστευμένο με κλειδιά και όλα στον Υδραυλικό, για να φτιάξει τη διαρροή.

    0,8 το κουτάκι η κόλα στο σαλόνι του διαγνωστικού.

    Ρυθμός ζωής Χ το 2006. Ρυθμός ζωής ?? το 1954? Ποιός από τους δυό ήταν πιό ανθρώπινος (fit for humans), Mr. ND? You tell me, I can only imagine!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Frankie was the best.
    No ifs or buts.
    The bestEST!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Δουλειές υπήρχαν και τότε .... αλλά για όποια/ον ήταν διατεθειμένη/ος να γίνει "παραδουλεύτρα/ος" σε σπίτι άλλου. Το ίδιο και σήμερα. Το 1954 σχέδιο Μάρσαλ, σήμερα ΚΠΣ. Τότε δεν είχες μέσο να κυκλοφορήσεις, τώρα έχεις αλλά δεν "κυκλοφορείς". σέρνεσαι. Τότε η Αθήνα είχε πράσινο, τώρα και εκεί που έχει ποιός έχει χρόνο να το γευτεί.

    Τότε είχε ιδιωτικά νοσοκομεία, και τώρα το ίδιο!



    Αν είχαμε την Αθήνα του τότε σήμερα, τότε θα είχαμε κάτι το διαφορετικό, κάτι "ακριβό" για να χρεώνουμε premium τους τουρίστες.

    Τότε η Αθήνα δεν είχει και πολλούς τουρίστες. Αλλά και που έχει σήμερα, τι έχει να τους δείξει???

    Τότε όμως η Αθήνα δεν είχε το δικό της "Μανχάταν", ενώ τώρα ... έχει! Wow! That's real progress! Α Manhattan in Greece, like a Parthenon/Acropolis in NYC: Out of place.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Το "It was a very good year", το είχα αγοράσει σε μικρό δίσκο 45 στροφών, όταν ήμουν 20 χρονών. Από τότε μου άρεσε πολύ.

    Και το "in my way" καταπληκτικό.

    @georgia m. said...
    Σήμερα απουσιάζουν πολλοί επειδή δεν τους αφορά το θέμα;Μου κάνει εντύπωση:όταν είναι να γκρινιάξουμε για τους πολιτικούς,για το πού θα δώσουμε τη χρυσή λεμονόκουπα,κλπ,εκεί γράφουμε ασύστολα.Σε πολύ ανθρώπινες στιγμές όμως,παρατηρώ μια αμηχανία ...

    Αυτά τα θέματα είναι πιο δύσκολα Γεωργία... Και πονάνε περισσότερο! Εδώ στα παλιά μου συρτάρια δεν τολμάω να ψάξω, πόσο μάλλον στις αναμνήσεις και στο παρελθόν. Τους παλιούς μου δίσκους και κασσέτες πήγα να τακτοποιήσω σήμερα και έγινα ράκος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Ποσοι αραγε ειναι 49+ εδω μεσα? 60+ ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. demosthenes ακριβώς εκεί είναι το θέμα: ρυθμός ζωής.

    Μία πόλη νωχελική, ράθυμη. Μία πόλη οικεία. Περνούσες από τον Μπιντέ (Πλατεία Κολωνακίου) και τους ήξερες όλους όσοι κάθονταν στα τραπεζάκια των ζαχαροπλαστείων. Ένα νέο άγνωστο πρόσωπο ήταν γεγονός...

    Φανάρια υπήρχαν στους κεντρικούς δρόμους). Αυτοκίνητα ελάχιστα.

    Το τραγικό με την Αθήνα είναι πως αντί να χαράξουμε και να χτίσουμε νέες συνοικίες στην περιφέρεια και να αφήσουμε το κέντρο άθικτο την γκρεμίσαμε (χωρίς όμως να κάνουμε και ανάλογους δρόμους). Οι Ευρωπαϊκές πόλεις έμειναν αναλλοίωτες (ακόμα κι αυτές που γκρεμίστηκαν με βομβαρδισμούς ξαναχτίστηκαν όπως ήταν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Πολύ ωραίο το κίμενο, σταράτο, αλλά πληγώνει. Λέει ο doctor δουλεύω πέντε ημέρες για να ζω δύο, τον ζηλεύω. Δουλεύω εφτά ημέρες έχοντας ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση οτι ζω εφτά, ζω στην πραγματικότητα ώρες διάσπαρτες μέσα στην εβδομάδα, για να μην πω λεπτά. Το σπίτι έχει γίνει μαυσωλείο, δυό άνθρωποι καριέρας, σχεδόν μεσήλικες, χωρίς δικά τους παιδιά - να ναι καλά τα αδέρφια και οι φίλοι - και παντού βιβλία, χαρτιά, σημειώσεις, καλώδια, gadgets, και ανάμεσα σε όλα αυτά στιγμές που φροντίζουμε ο ένας τον άλλο και δόξα το θεό, λίγες στιγμές που παίζουμε σαν μανιασμένα νήπια που τα άφησες για λίγο χωρίς επιτήρηση. Η ζωή έξω από το σπίτι, πολλά μοναχικά χιλιόμετρα μέσα στο αυτοκίνητο, άνθρωποι που πονάνε και προσπαθείς να τους ανακουφίσεις, νέοι άνθρωποι που προσπαθείς να ανοίξεις μέσα τους χώρο για να σκεφτούν να νοιώσουν και να περιέξουν καινούργια πράγματα ενώ εσύ παλεύεις να αποροφήσεις τους κραδασμούς και τα άγχη που δημιουργεί αυτή η εμπειρία - είναι μεγάλη ευλογία αυτό, επανόρθωση για όσα χάθηκαν και για όσα χάνονται στις ζωές μας. Δεν παραπονιέμαι, αλλά δεν παριστάνω κιόλας οτι δεν μου λείπουν αυτές οι ευλογημένες στιγμές, το βραδυνό ψάρεμα, ο περίπατος στην παραλία της Θεσσαλονίκης που είναι δύο βήματα από το σπίτι, το τσίπουρο χωρίς την αγωνία των υποχρεώσεων, ο Κυριακάτικος χαβαλές. Άνοιξε πριν λίγες μέρες στην παραλία ο Ελευθερουδάκης και δεν έχω καταφέρει ακόμη να πάω να χαζέψω.

    Είναι πολύ τακτοποιημένα όλα, δεν είναι άσχημα, αλλά πολύ τακτοποιημένα. Οι φίλοι είναι άνθρωποι που λίγο πολύ συμφωνούν και καταλαβαίνουν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ανύπαρκτοι τσακωμοί, κμμιά σχεδόν ελπίδα μεγάλων ανατροπών, και καλό και κακό θα μου πεις. Έτσι είναι όλα όμως, και καλό και κακό. Όλη η έξαψη, η περιέργεια, η προσμονή, η αφοσίωση είναι πιά για αυτό που μια ζωή θα το σπουδάζω.

    Αφού διάβασα κανά δυό φορές το κείμενο κι εκείνο το αιχμηρό σχόλιο του farm in africa, τον ενεστώτα διαρκείας, τρόμαξα λίγο. Είχα ένα τροχαίο πέρυσι. Δεν άλλαξε τίποτε από τότε, θα μπορούσαν να είχαν όλα τελειώσει, για μια στιγμή είπα, τέλος και την επόμενη σκέφτηκα πως δόξα το θεό ήμουν μόνος στο αυτοκίνητο. Την ίδια μέρα της υποσχέθηκα πως θα πάμε διακοπές, θα ψαρέψουμε, θα λιώσουμε στην τεμπελιά, θα μεθύσουμε, θα βάζουμε ο ένας στον άλλο τρικλοποδιές ή θα καθόμαστε το βράδυ μπροστά στη θάλασσα και θα κοροιδεύουμε τους φίλους μας. Έγινε, τελείωσε, η ζωή ξανακύλησε στο διαρκείας. Ευτυχώς πιστεύουμε οτι ο Future Perfect είναι υπαρκτός χρόνος. Τρομάζω όμως λίγο που η τελείως αναπάντεχη υδρολίσθηση και η πρόσκρουση σε ένα διάζωμα με 140 χλμ δεν μου άλλαξαν τη ζωή. Σε τι να ελπίζω ο μαλάκας.

    Τρομάζω, αλλά απ την άλλη λέω έτσι ξέρουμε, έτσι ανέχουμε, έτσι μπορούμε, έτσι μας αρέσει, έτσι είναι. Το blogging - πρόσφατη ανακάλυψη - είναι κατά κάποιον τρόπο αντιστάθμισμα για τη διαφορά που λείπει απ τη ζωή μας και την ησυχία που μας περισσεύει. Ακους ανθρώπους να ψιθυρίζουν κανούργια πράγματα, να μιλούν για να μη σκεφτούν, να σκέφτονται για να μη νοιώσουν, να νοιώθουν και να μη σκέφτονται, και όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, ότι ακριβώς κάνουμε κι εμείς ανάλογα με τη διάθεση, τη μέρα την περίοδο το γεγονός. Αυτό που μ αρέσει είναι που τίποτα εδώ μοιάζει να μην έχει καταλήξει, είναι σαν να είσαι σε ένα πολυσύχναστο καφενείο σε κεντρικό σταυροδρόμι και όλο και κάτι θα σε εντυπωσιάσει, θα σου φανεί καινούργιο, γνώριμο αλλά ξεχασμένο. Κι αυτό στα κλεφτά όμως το κάνω, πέντε λεπτά τώρα, μιά ώρα αργότερα, την άλλη μέρα ξανά ή ποιός ξέρει πότε αν πέσει βαρύ το πρόγραμμα.

    Να στε καλά και πιό καλά ο νοικοκύρης που μας αναστατώνει με τα αεράκια, τους μεζέδες, τις κιθάρες και τα φανάρια του. Αχ αυτά τα φανάρια πολύ με πλήγωσαν, μερικές φορές νομίζω τα πρωινά δεν τα βλέπω, σταματάει μόνο του το όχημα, είναι σαν να τα πρόσεξα πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό στο κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. miltos said...
    "θέλω να πω ότι όσα και να ζήσουμε, όσα και να κάνουμε (our way or others way), πάντα υπάρχει η επιθυμία γι'αυτό που δε ζήσαμε. Δεν είναι έτσι;"

    Φυσικά. Κι όχι μόνο γι αυτό που δεν ζήσαμε - αλλά και για επανάληψη των καλών πραγμάτων που ζήσαμε.

    Το έχω πει - ό,σο και να ζήσω, ό,σα και να ζήσω, διψασμένος θα φύγω!

    Γεωργία ευχαριστώ που θυμήθηκες την "Επ' εσχάτων"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. zontas υπέροχο σχόλιο - ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Δύσκολο θέμα, όντως. Αλλά γιατί εστιάζεστε τόσο πολύ στο παρελθόν; Αν κατάλαβα καλά, εδώ έχουμε να κάνουμε και με το παρόν, μέλλον. Ο ήρωας ζει μια διαφορετική μέρα που θυμίζει παρελθόν αλλά είναι παρόν. Διακρίνω καβαφικά "κεριά" αλλά και μια τάση αποφυγής του "και καταντάει το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Εγώ ευχαριστώ για την υπέροχη αφορμή - το ξεχορτάριασμα.

    Μια σοφή Αμερικανίδα λέει: Έτσι είναι η ψυχοθεραπεία, ξεχορταριάζεις ένα χωράφι, κατ αρχήν μέσα σου, και μετά αφήνεις τον άλλον, να πάει να νοιώσει, να σκεφτεί, να το κλλιεργήσει και τέλος να το κατοικήσει. Αν δεν μπορεί μην το ζορίζεις, άστο, πήγαινε αλλού ξεχορτάριασε και γύρνα αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Μελαγχολικός σήμερα ο Γάτος μετά τα games του προηγούμενου post. Αλλά και η ζωή μήπως έτσι δεν είναι; Ενα παρόμοιο κείμενο, ύμνο στη ζωή, αποτελεί και η "Ανοιχτή επιστολή" που δημοσίευσε ο μεγάλος συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες μετά την προσβολή του από ανίατη ασθένεια. Εικάζεται πάντως ότι η επιστολή εγράφη από έναν άσημο συγγραφέα και ότι η εφημερίδα που πρώτη την δημοσίευσε έβαλε από λάθος το όνομα του. Οπως και να έχει όμως ειναι έξοχο. Γιά όποιον ενδιαφέρεται να το διαβάσει στο www.giant13.blogspot.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Όντως υπέροχη "κατάθεση" το κείμενο το Ζώντας. Τα μίκρά μεγάλα της ζωής που δυστυχώς οι πολιτικοί δεν μπορούν να αφουκρασθούν ή βρουν λύσεις (τι σχέση έχει το ΛΣΕ και η εκεί ομιλία ΚΚ???).

    Η Ελλάδα δεν απέκτησε βιομηχανία, απέκτησε τουρισμό ... "για τουρίστες", κράτος αντί για ταμείο ανεργίας, ιδιωτική υγεία αντί για ιδιωτικό επιχειρείν, και το χειρότερο από ρυθμό που δεν μπορεί και να θέλει να ακολουθήσει... καταναλωτικά πρότυπα χωρίς βάσεις και γκλαμουριά εισαγώμενη.

    Τα τσατ στην Έβγα ή το μαγαζάκι της γειτονιάς είναι πάντως σαφώς ανώτερο κάθε ε-τσατ! Γιατί είναι λάιβ και πρόσωπο με πρόσωπο.

    "Μία πόλη νωχελική, ράθυμη"
    ΣΥΜΦΩΝΩ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ-ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ εν μέσω παγκοσμιποίησης. Όχι το φαστ και σπιντάτο! Τεράστιο στρατηγικό λάθος "ανταγωνιστικότητας".

    "Μία πόλη οικεία"
    Χμ, δεν είμαι σίγουρος για το "οικεία" ως ζητούμενο, τι εννοείτε?

    "Περνούσες από τον Μπιντέ (Πλατεία Κολωνακίου) και τους ήξερες όλους όσοι κάθονταν στα τραπεζάκια των ζαχαροπλαστείων. Ένα νέο άγνωστο πρόσωπο ήταν γεγονός..."
    Δεν με εκφράζει αυτή η δυναμική όπου όλοι πρέπει να είναι γνωστοί όλων! ασφυκτική μου κάνει και ολίγον "φρούριο".

    "Το τραγικό με την Αθήνα είναι πως αντί να χαράξουμε και να χτίσουμε νέες συνοικίες στην περιφέρεια και να αφήσουμε το κέντρο άθικτο την γκρεμίσαμε (χωρίς όμως να κάνουμε και ανάλογους δρόμους). Οι Ευρωπαϊκές πόλεις έμειναν αναλλοίωτες (ακόμα κι αυτές που γκρεμίστηκαν με βομβαρδισμούς ξαναχτίστηκαν όπως ήταν)."

    Όντως. Αλλά goin back πολεοδομικό δεν έχει - γίνεται. Άρα????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. rednet69 (georgia m.) said...

    <...> Σήμερα απουσιάζουν πολλοί επειδή δεν τους αφορά το θέμα;Μου κάνει εντύπωση <...>

    --------

    Kάποιες φορές η κυοφορούσα σιωπή είναι, νομίζω, η προτιμότερη και κυρίως η εντιμότερη στάση που μπορεί να κρατήσει κανείς προς εαυτούς και αλλήλους ...

    Άλλωστε μετά απ όσα έγραψαν οι Nikos Dimou, Ihadafarminafrica, και κυρίως, ο Zontas νομίζω ότι το συνήθως σοβαροφανές playground έχει αποκτήσει μια μάλλον μελαγχολική απόχρωση για τους περισσότερους από εμάς ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Πάνω στην ώρα.Μόλις γύρισα από τη πρωτεύουσα όπου βρισκόμουν τις τελευταίες 36 ώρες.Τη παρακολουθώ από τα παιδικά μου χρόνια, ηλικία 5-6 ετών .Ένα πρόβλημα υγείας με ανάγκαζε να την επισκέπτομαι κάθε 2 μήνες περίπου.Μετά σα φοιτητής έζησα άλλα 4 χρόνια (Πατήσια).Φεύγοντας δεν έκοψα τους δεσμούς μου αραιές επισκέψεις κάθε 6μηνο περιπου.Την έβλεπα να αλλάζει από την απόσταση του επισκέπτη.Δεν μπορώ να πω ότι την είχα συμπαθήσει ιδιαίτερα, άλλωστε η επιλογή μου ήταν η επαρχία.Όμως πριν 5 χρόνια γνώρισα έναν εραστή της.Ένας άνθρωπος με τον οποίο μετά γίναμε στενοί φίλοι και την λάτρευε.Μαζί του την ξαναείδα με άλλο μάτι, πήγα πάλι στις γειτονιές που σύχναζα και ανακάλυψα ομορφιές που δεν τις έβλεπα.Τώρα όταν έρχομαι την χαίρομαι και τολμώ να πω πως παίζει και ένας κρυφός έρωτας.Έφτασα στο σημείο να αγαπήσω πραγματικά την Αθήνα.Είναι πόλη με πολλές φανερές και κρυφές ομορφιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. stavros p.(isisdoros) said...
    "Έφτασα στο σημείο να αγαπήσω πραγματικά την Αθήνα.Είναι πόλη με πολλές φανερές και κρυφές ομορφιές".

    Είναι όπως όταν αγαπάς έναν άνθρωπο. Οι απέξω λένε: "τι της βρίσκει;" "τι του βρίσκει;". Αλλά εσύ ξαίρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Να πω κάτι και για τον ζωγράφο:

    Ο Κώστας Μαλάμος ήταν καθηγητής μου στο Κολέγιο. Ρεαλιστής ζωγράφος με στέρεα τεχνική ευτύχησε να περάσει τα 90, ζωγραφίζοντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. αν δεν υπήρχαν οι κόκκινες μέρες δεν θα αναγνωρίζαμε και τις πράσινες...

    εγώ αναρωτιέμαι τι είχε συμβεί τις 25 αυγούστου του 1954 και έκτοτε το ημερολόγιο είχε μείνει ανέγγιχτο....
    να μην κατάλαβα καλά το κείμενο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. a, sorry, μήπως έπρεπε πρώτα να ζητήσω τον λόγο;

    σε μια πολύ γρήγορη ματιά στα σχόλια είδα ότι όλοι σας λίγο - πολύ "γνωρίζεστε"

    μα εγώ πρώτη φορά βρίσκομαι εδώ, έρχομαι και από μακρινή πόλη... και είπα, με την ευκαιρία να ξαποστάσω και λιγάκι ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Nίκο, ένα γρήγορο γεια!

    Πολύ χαίρομαι που αυτή η μέρα έληξε ακριβώς όπως είχε ξεκινήσει, χωρίς ούτε ένα συννεφάκι, σαν τον ουρανό της Αθήνας εκείνο το πρωινό.
    Μέχρι να τελειώσω την ανάγνωση, φοόμουν υποσυνείδητα πως κάτι τρομερό θα συνέβαινε, που θα τα ανέτρεπε όλα. Τι ανακούφιση! Ούτε καν η ημερομηνία δεν σήμαινε τίποτε κακό, τίποτε δυσάρεστο.

    Και το ανησυχητικό του πράγματος: Είχα αυτό το φόβο, ενώ το κείμενο ξεκινούσε τόσο όμορφα.

    'Η στραβός είν' ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. i had a farm, zontas

    πολύ καλά σχόλια, του πρώτου γιατί χτύπησε διάνα, του δεύτερου γιατί είναι τόσο, μα τόσο αληθινό. Οποιος έχει περάσει προ πολλού τα χρόνια της ανεμελιάς, όταν το αύριο φαινόταν μακρινό και οι μέρες μεγάλες σε διάρκεια και πάντα συναρπαστικές, βρίσκει τον εαυτό του σε αυτό το κείμενο.

    farmer, θυμάμαι μια σκηνή από μια ταινία με τη Λιζ Τέιλορ και -νομίζω- τον Μπάρτον, που όμως δεν είχα δει ολόκληρη ποτέ, και ακόμη και τώρα δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω τον τίτλο της, για να τη δω. Θυμάμαι όμως αυτή τη σκηνή, όταν την πέτυχα στην τηλεόραση ένα βράδυ, όταν η Τέιλορ λέει κάτι σαν: κανω ένα βήμα και ήδη αυτό που κάνω έχει περάσει στο παρελθόν, είναι κάτι που έγινε, και έχει ήδη πάψει να υπάρχει. Είναι παρελθόν.

    Ζούμε τα πάντα στο τώρα, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούμε να μείνουμε στο τώρα, ακόμη κι όταν το θέλουμε με κάθε μας κύτταρο. Kι αυτό είναι όλη μας η ζωή, μια μετατόπιση από αυτό το τώρα, στο επόμενο τώρα, η διαρκής μάχη ενάντια στο χρόνο.

    Τώρα που μεγαλώνω σιγά-σιγά, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να ξαναζήσεις όπως όταν ήσουν παιδί: Κάθε μέρα ήταν ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΡΑ, τώρα είναι απλά μια διαρκής κίνηση άνευ ουσίας τις περισσότερες φορές.

    Είναι ωραίο πράγμα να αλλάζεις τη ζωή σου εκ βάθρων, να ξεριζώνεις τις συνήθειες, όπως τα ζιζάνια γύρω από τα λουλούδια στον κήπο... Να αρχίζεις ξανά από την αρχή, να ξεχνάς τι σημαίνει ρολόι με δείκτες, και να κάνεις το χρόνο σύντροφο κι όχι εχθρό σου. Αν όχι το μεγαλύτερο, σίγουρα μεγάλο στοίχημα. Εμένα με βασανίζει σταθερά, καιρό τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Κείμενα σαν κι΄αυτό με κάνουν να ευλογώ αυτούς που σκέφτηκαν να φτιάξουν το διαδίκτυο και τα blogs.
    Ευχαριστώ Γάτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Nίκο μου, κάτι έπαθε πάλι ο blogger και το ίδιο σχόλιο εμφανίστηκε 4 φορές... Δεν μπορώ να τα σβήσω, αν θέλεις...

    Καλησπέρα και καληνύχτα σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. simela meletlidou said...
    "εγώ αναρωτιέμαι τι είχε συμβεί τις 25 αυγούστου του 1954 και έκτοτε το ημερολόγιο είχε μείνει ανέγγιχτο...."

    Δεν "συνέβη" τότε κάτι. Ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρεται αυτό το κείμενο μεταφέρθηκε (time warp) δεκαετίες πίσω και έζησε μία μέρα του παρελθόντος του...

    Επιστημονική φαντασία ή νοσταλγία - διαλέξτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. εντάξει, τώρα μπόρεσα και τα έσβησα εγώ.

    Επιστρέφω αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. blade runner said...
    "εντάξει, τώρα μπόρεσα και τα έσβησα εγώ.
    Επιστρέφω αργότερα".

    ακολούθησα την παράκλησή σου και έσβησα κι εγώ - με αποτέλεσμα να σβήσουν και τα 4. Οι φοβεροί ετεροχρονισμοί του blogger.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Κάπως έτσι ονειρεύομαι να είναι του μέλλοντος οι μέρες μας:

    να ξεκινούν με υγεία, ένα φιλί κι ένα χαμόγελο,

    να δύουν σε όνειρα ζεστά και τρυφερά

    κι ύστερα πάλι το φιλί

    κι ύστερα πάλι το όνειρο

    κι όλος ο κοσμος να διαβαίνει σ΄
    ένα δρόμο ανεμπόδιστα "ολοπράσινο"

    όπου η χαρά θα περισσεύει
    κι ο πόνος θά ναι λιγοστός.

    Κάπως ετσι...



    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. ναι, όλα αυτά τα blogs, internet κλπ, είναι καλά, πολύ καλά που μας φέρνουν τόσο κοντά και μια χαρά τα λέμε, εσείς από μέρη της Ελλάδας εγώ από Σουηδία, όμως μη ξεχνάμε ότι αυτά ακριβώς είναι και η αιτία που σήμερα τρέχουμε σαν τον Θ. Βέγγο.

    Ο κύριος στο κείμενο έζησε μια μέρα του παρελθόντος, μια μέρα της εποχής που αυτά δεν υπήρχαν, παρεμπίπτοντος της χρονιάς που ενδεχομένως γεννήθηκα κι εγώ...!

    Μη ξεχνάμε ότι όλοι εμείς, του κόσμου του ιντερνετ, ζούμε διπλή ζωή!
    Μια στην πραγματική, στις οικογένειες μας, στις δουλειές μας, στις υποχρεώσεις της καθημερινότητάς μας και μια εδώ, μπροστά τα λαπτοπ μας και στα pc μας.

    Να μην τρέχεις μετά και πάνω στην βιασύνη σου να σου φαίνεται ότι όλα τα φανάρια είναι κόκκινα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Θέματα μέσα στο κύριο θέμα>>>

    α) αν μπορούσατε να γυρίσετε με μία μηχανή χρόνου και να ζήσετε 1 εβδομάδα στο παρελθόν (χρόνο, τόπο) ποιόν θα επιλέγατε (ως ο εαθτός σας, όχι ΒΙΠ πρόσωπο της εποχής)?

    β) Αν αντί για μία εβδομάδα θα έπρεπε αναγκαστικά (για τεχνικούς λόγους) να ζήσετε το υπόλοιπο της ζωή σας σε αυτό το χρόνο/τόπο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. @ georgia (rednet69)

    Οχι georgia το είπε η Donna Orange, μια τύπισα που ξέρει να ζυγιάζει ανάμεσα στις μόδες της επιστήμης σαν αητός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Μετά τα σχόλια της first lady, τι να προσθέσω εγώ;
    Μόνο μια συνταγή για νοσταλγούντες και μη.
    Ζεστάνετε λίγο κόκκινο κρασί ανακατεύοντας το με λίγη ζάχαρη και κάποιο χυμό. Μετά προσθέσετε μπόλικη κανέλλα. Κατόπιν ντυθειτε γερά και βγείτε στη βεράντα να το πιείτε.
    Και όταν ξαναμπείτε μέσα, .... you know the rest...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Ημίχρονο

    Η ΑΕΚ προηγείται της Milan 1-0!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. simela meletlidou

    Καλώς μας ήρθατε από τον μακρινό βορρά - δεν είστε η μόνη. Οι μισοί επισκέπτες αυτού του blog ζουν εκτός Ελλάδος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Nikos Dimou said... Οι μισοί επισκέπτες αυτού του blog ζουν εκτός Ελλάδος.
    --------


    Κι απ' τους άλλους μισούς αρκετοί θα θέλαν να ζουν εκτός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Πριν διαβάσω τα σχόλια δεν είχα διακρίνει κανένα ίχνος νοσταλγίας στο κείμενο του ποστ.

    Μετά τα σχόλια το ξαναδιάβασα και εξακολουθώ να μη διακρίνω...

    Όλα τα φώτα κάλλιστα μπορούν να είναι πράσινα και στις λεωφόρους του μέλλοντός μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. «Αλλ’

    όπου και να ταξιδέψω
    η Ελλάδα με λυτρώνει

    σε ό,τι ανόθευτο ακόμα

    ελαφρά περιφέροντας πνεύματα.
    και κουβαλώντας μόνο κίνηση
    κι ανέμου στήμονες

    πουλί θα γίνω

    στο περίσσευμα της μέρας
    και στο άλλο ημισφαίριο. Της λήθης»

    Να ξυπνώ το πρωί σε ευθυμία
    Κι ένα τραγούδι τυχαιότητας να μου αλλάζει τη μέρα. Και τη μελαγχολία.
    Να θυμάμαι πως έχω ένα φίλο που νοιάζεται. Ένα παιδί που αναπνέει. Ένα σύντροφο που ομορφαίνει. Μια ζωή... που μπορεί και να πετύχει και μπορεί όχι. Αλλά σήμερα έχουν όλα ένα φως υπόσχεσης. Σήμερα δεν τη χάνω με τίποτα αυτή τη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Harrygreco – nicodimou, ευχαριστώ για τα καλωσορίσματα...
    nicodimou, δεν ξέρω να παρακολουθείς τα mail σου...
    αntvol, ευχαριστώ που με παρηγορείς με το: και οι άλλοι μισοί θα ‘θελαν να είναι έξω...

    Όσο για την πρόταση του demosthenes στο παρελθόν (χρόνος τόπος) πώς θα επιλέγαμε να ζήσουμε για μια εβδομάδα ή για ένα χρόνο, προσπάθησα να σκεφτώ μα καταλήγω στο: όπου ζεις εκεί πατρίς, αρκεί το δικό σου σπίτι (τον εαυτό σου) να έχεις καλά χτισμένο... ίσως, όμως, και να κάνω λάθος, δεν ξέρω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. γεια σας, ο τιτλος "Ολα τα φωτα ηταν πρασινα" (εμφαση στο "Ολα") μου θυμισε ενα παρεμφερες τραγουδι των Pink FLoyd:

    "High Hopes"

    http://www.youtube.com/watch?v=LMTNuhhLAFk

    Beyond the horizon of the place we lived when we were young
    In a world of magnets and miracles
    Our thoughts strayed constantly and without boundary
    (...)
    The grass was greener
    The light was brighter
    The taste was sweeter
    The nights of wonder
    With friends surrounded
    The dawn mist glowing
    The water flowing
    The endless river


    η εξιδανικευση του παρελθοντος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Χάθηκαν οι ΑΕΚτζήδες ... Τι να κάνουν άραγε, αναρωτιέμαι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Ποιος είπε πως δεν γίνονται θαύματα; Η ΑΕΚ κέρδισε την Milan!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Πες μας βρε Σιμέλα κάνα νέο από κει που 'σαι μέχρι να τελειώσει ο αγώνας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Antvol
    Πίνουν το κρασί μου.
    Δοκίμασε το και θα χάσουμε και εσένα.
    Ασε που οι ιστορίες σου θα γίνουν μετά όλες με happy end.

    Νομίζω ξέχασα να πω ότι προσθέτουμε και λιγο κονιάκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Κάποτε, σε χρόνια που δεν θα 'ρθουν, έζησε στη γη ένας ταξιδιώτης. Εζησε κάνοντας το αύριο χτες και αυτός ανάμεσά τους. Θα μπορούσε κανείς να πει πως κρεμόταν εκεί ακούραστος, ζυγίζοντάς τα προσεκτικά, με ευλάβεια που λίγοι αφιερώνουν. Ενα σακίδιο στην πλάτη με τα πράγματα που έπαιρνε από κάθε τόπο και ένα μακρύ ραβδί για να προχωρά...

    Σε κάθε κατηφόρα αναπολούσε το χτές, αναβίωνε τις στιγμές, αναλογιζόταν τις εμπειρίες και "ξυπνούσε" πρόσωπα αγαπημένα, χαμένα από καιρό, σε συζητήσεις ατέρμονες μακριά από του χρόνου την τριβή.

    Στο τέρμα τους απολάμβανε την σκιά κάποιου δέντρου -ο πλάτανος ήταν το ιδανικότερο- και έτρωγε αργά για να μην ταράξει τον ειρμό των σκέψεών του, καθώς γαλήνια τριγύριζαν αυτές στο παρελθόν μαλακώνοντας ακόμα και τις πιο σκληρές τύψεις. Το φαγητό ήταν πάντα κρύο. Το ζέσταινε με υπομονή στο στόμα του δίνοντάς του πίσω τη γεύση του, και έτσι έπαιρνε χαρά ακόμα και από τα πιο άγευστα. Το δισάκι του, άλλωστε, σπάνια είχε κάτι το σημαντικό, οπότε την αξία έπρεπε να την προσθέσει ο ίδιος στο λιτό του τραπέζι.

    Οταν κάποια στιγμή ερχόταν η δίψα, το δέντρο έγερνε και ο ήλιος το προσπερνούσε και φώτιζε το αφυδατωμένο του πρόσωπο. Ανοιγε το φλασκί του και καθώς πλημμύριζε το στόμα του με νερό, ο λογισμός του, χαμένος μέχρι τότε σε μνήμες γλυκές, άρχιζε να βουλιάζει μέσα στην επόμενη πηγή.

    Ετσι έπαιρνε γρήγορα το δρόμο, ευλογημένος με τις ανηφόρες που είχε άπλετες μπροστά του. Ηξερε πως το πιο δροσερό νερό στο έδιναν μόνο τα ψηλά βουνά και πως ο ιδρώτας σου το έκανε πιο εύγευστο, πιο νόστιμο από το αναγκαίο.

    Τι κι αν μέσα στο φλασκί του έχανε γρήγορα τη δροσιά του... Ενας λόγος παραπάνω για να ξανανέβει ψηλά. Να ξαναθυμηθεί το δέος, τον ίλιγγο, να νιώσει ξανά την δύναμη του αέρα καθώς αυτός θροΐζει μέσα στα φυλλώματα των αειθαλών ή χτυπάει με ορμή εφηβική πάνω στα γυμνά, απόκρημνα πλευρά των βουνών και χάνεται μέχρι την επόμενη πνοή.

    Κάποιες ανηφόρες, όμως, ήταν πιο ζόρικες. Το έδαφος τους δύσβατο, διάσπαρτο με πέτρες και βράχια γλιστερά που σε έβγαζαν από την νοητή ευθεία. Σε κάθε βήμα, γίνονταν ακόμα πιο ανηφορικές, ώσπου άρχιζαν να φαντάζουν ανούσιες και μόνο δέλεαρ, πλέον, η πηγή.
    Τέτοιες ανηφόρες τον είχαν κάνει συχνά να κορέσει την δίψα του με νερό βρώμικο και ζεστό, από μίζερες λιμνούλες στους πρόποδες της υπέρβασης.

    Οταν ήταν νεότερος, όταν τα πόδια του ήταν πιο γερά και η καρδιά του όχι μόνο άντεχε αλλά και λαχταρούσε, μπορούσε να ακούσει τα καλέσματα των κορυφών, να βάλει πιο εύκολα κίνητρα στα πονεμένα του γόνατα, να δώσει μεγαλύτερη αξία στο λαχάνιασμά του.

    Εδώ και χρόνια, όμως, ένιωθε σαν γάϊδαρος που βαρέθηκε τα καρότα... Ολα έμοιαζαν πια να έχουν την ίδια γεύση αλλά, με τόσα χρόνια να τον βαραίνουν, φοβόταν να λύσει το κορδόνι και να αλλάξει το δόλωμα. Φοβόταν πως δεν θα τα καταφέρει, πως απλά θα σημάνει της διαδρομής το τέλος μια ώρα αρχύτερα. Ετσι, λοιπόν, ευχαριστούσε τη μοίρα του για την ανικανότητά του να απαξιώσει τα καρότα πιο γρήγορα.

    Πολλές ήταν οι φορές που προσπάθησε να αναλογιστεί τι θα γινόταν αν η αίσθηση της γεύσης του ήταν πιο δυνατή, αν είχε βαρεθεί το δόλωμα νωρίτερα, τότε που ήταν πιο νέος, πιο άπληστος απέναντι στα νέα ερεθίσματα. Τότε ευχαριστούσε ξανά τη μοίρα του που ο νους του αδυνατούσε να πλάσει ένα τόσο μεγάλο "Αν" με τη φαντασία του. Κι ευχαριστούσε διπλά τη φύση για το μεγαλειό της.

    Ο χρόνος κύλησε, οι μέρες τώρα, βήματα μικρά σ' έναν δρόμο μακρύ που έφτανε στο τέλος του. Καθώς κατέβαινε την τελευταία του κατηφόρα, το μέλλον ξέφτιζε στο παρελθόν και το παρόν πλησίαζε απειλητικά. Μια σκιά που δεν είχε ξαναδεί, μια απειλή που δεν είχε υπολογίσει και η παρατεταμένη του άγνοια μια ευλογία για την οποία δεν είχε πει ποτέ, ούτε ένα ευχαριστώ.

    Μέσα στον ουρανό που σκοτείνιαζε ευγνωμονούσε για το φως, στην άπνοια που επικρατούσε το πιο απαλό αεράκι έμοιαζε άνεμος και ενώπιον της σιωπής που τον περίμενε, οι βροντές των κεραυνών αποκτούσαν ξαφνικά νόημα.

    Στα λίγα μέτρα που απέμεναν για να τελειώσει η κατηφόρα, τρέκλιζε.
    Η πραγματικότητα χανόταν στην ολοένα και εντονότερη περιδίνιση της μνήμης του. Οι αναμνήσεις ζωντάνευαν ως άγγελοι, χόρευαν με ρυθμό αφύσικο μπροστά του, τον παρέσερναν να τους ακολουθήσει μακριά...

    Τώρα πια η κατηφόρα είχε τελειώσει, η ανηφόρα που έπρεπε να είναι στη θέση της, είχε σβήσει από τα γέρικα μάτια του. Γύρω του για πρώτη φορά ένα ίσωμα που φάνταζε απέραντο. Δεν το άντεχε, δεν ήταν φτιαγμένος γι' αυτό, τον πονούσε.

    Αφέθηκε.. Σε έρωτες μεγάλους, σε πόθους ανικανοποίητους, σε προσμονές που δεν γνώρισαν λύτρωση... Για κάθε ανάμνηση γλυκιά, δύο πικρές... Για ένα ποτήρι γεμάτο, δύο άδεια... Δεν τον ένοιαζε, όμως, πλέον η ζυγαριά...

    Ξάπλωσε στο χώμα, ευχαρίστησε για το ταξίδι, και έφυγε σαν να μην ήρθε ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Συγχαρητήρια για την ΑΕΚ τότε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Πανάσχημη said...
    Πίνουν το κρασί μου.
    Δοκίμασε το και θα χάσουμε και εσένα.
    -------
    Μην ελπίζεις, δεν με ξεφορτώνεσαι τόσο εύκολα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Μετά την περηφανή νίκη της ομάδας του Γάτου, ο τίτλος αλλάζει: "Για τη Μίλαν όλα τα φώτα ήταν κίτρινα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. reactor 69 ωραίο το post σου (όχι, δεν ήταν σχόλιο - ήταν διπλάσιο από το δικό μου αρχικό post).

    Αλλά γιατί σε χρόνους που δεν θα έρθουν... αφού για μένα έχουν ήδη έρθει

    και κάποτε θα έρθουν για όλους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Και πριν σας αποχαιρετήσω για σήμερα να σας θυμήσω μια εργάρα του παρελθονος, το MASH.
    Αξέχαστο αριστούργημα. Με εκίνο το υπέροχο τραγούδι SUICIDE IS PAINLESS

    Through early morning fog I see,
    Visions of the things to be,
    The pains that are withheld for me,
    I realize and I can see...

    That suicide is painless.
    It brings on many changes.
    And I can take or leave it if I please.

    Ο σκηνοθέτης του, ο Robert Altman πέθανε πριν απο λίγες ώρες.

    Θα μου λείψει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Καλησπέρα στην παρέα!!!

    (ωραίο κείμενο, ωραίοι πίνακες, ωραία σχόλια, μοντ α-λα-καρτ, μια χαρά!!!)

    Σας απολαμβάνω σήμερα. Το μόνο που μου έρχεται συνέχεια είναι τι γίνεται όταν εσένα της χρυσής μετριότητας, που δεν έχεις κερδίσει λαχείο, διαγωνισμό, στοίχημα ποτέ, μαι μέρα "σε πάει". Και σου κάθεται τουρλωτό-τουρλωτό το πράσινο κύμα. και πάνω που ανεβάζεις επιτέλους στροφές και γίνεσαι ένα με τη ροή, πέφτει με όλη την κακή του φόρα ο άλλος που του γ.....ται ο Δίας και σε διαμελίζει...

    Synchronicity is way underrated!

    ("Ποιά όλα πράσινα το στανιό μου μέσα, διακόσα χρόνια και κάθε 12, ντιν-ντον, κολοκύθα!" είπε η Σταχτοπούτα κι αναστέναξε...)
    :)))

    (Κι ενεστώτας? Μικρή βιαζόμουν να μεγαλώσω. Αγρια. Τώρα! Μετά να γευτώ τα πάντα. Τωρααααα! Αργότερα να συγκρατήσω τον χρόνο, όπα καλώς... Τώρα ζω ήδη στο μέλλον, με τα μωρά να πρέπει αν τα προσέχω 50 βήματα μπροστά - όχι το δικό μου, το δικό τους μέλλον. Ακόμη είμαι στο παρελθόν, "μα πώς βρέθηκα εγώ εδώ? Πότε?". Κι όπου νά'ναι με βλέπω να ζαχαρώνω κάνα Φουστάνο... Η μόνη φάση που είμαι εντελώς παρούσα στο παρόν, ειναι με άλλον έναν "Παρών!". Ερωτα μεγάλο. Σμιχτά όσο δεν παίρνει. Τότε εδώ και τώρα. Μετά, άστα και χέστα πάλι! Με βλέπω να αναπολώ περασμένα μεγαλεία..)

    (Σήμερα είμαστε ήδη η καλύτερη εκδοχή μας, πριν περάσει ακόμη έστω και μία ημέρα. Πιο νέοι πλέον από σήμερα, πότε? Μεθαύριο?!)

    (12:00?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. (Μπα, 12:07... εξι ρολόγια τριγύρω μου, εξι διαφορετικές ώρες, κι ο μπλόγκερ μία, εφτά. Κολοκύθα και πάλι πίσω 7 φορές? Να χμ-ίσω λέω...)
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. @κ.Δήμου,

    "Αλλά γιατί σε χρόνους που δεν θα έρθουν... αφού για μένα έχουν ήδη έρθει

    και κάποτε θα έρθουν για όλους;"

    Μέχρι στιγμής δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να κατάφερε να "ισορροπήσει" ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, χωρίς να πατήσει ποτέ στο "ίσωμα".

    Πολύ φοβάμαι πως για όλοι έχουμε ήδη γνωρίσει το μεσαίο πρόσωπο του χρόνου!

    Το κείμενο παραμένει σχόλιο καθώς το αρχικό post υπήρξε το έναυσμα. Τώρα αν μου βγήκε κάπως(!) μεγάλο, μαθημένα τα βουνά στα χιόνια και το blog σας στα σεντόνια! Συγχωρήστε με. :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. φίλε Reactor

    αυτή είναι η ιστορία όπως την αφηγείται ένας νέος, ένας νέος που όπως όλοι μας βιάζεται να δει πως τελειώνει η παρτίδα. Όλοι όταν είμαστε νέοι βιαζόμαστε να δούμε πως τελειώνει η παρτίδα γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους κανόνες.

    Ένας γέρος θα σου έλεγε το άλλο μισό της ιστορίας του καρότου, που είναι το μαστίγιο. Αυτό φοβούνται οι νέοι νομίζω εγώ και βιάζονται να κρυφοκοιτάξουν το τέλος, φοβούνται το μαστίγιο. Ο γέρος συνήθως δεν το φοβάται το μαστίγιο γιατί το έζησε, το κατάλαβε. Το μαστίγιο είναι φτιαγμένο από καρότο και το καρότο είναι μαστίγιο και δεν χωρίζουν αυτά τα δυό, όπως δεν χωρίζει κι ο χρόνος.

    Αλλά θέλω να κρατήσω κάτι από την ιστορία σαν το πιό σημαντικό (κρίμα που δεν μπορώ εδώ πρόχειρα να πατήσω ένα bold):

    Το φαγητό ήταν πάντα κρύο. Το ζέσταινε με υπομονή στο στόμα του δίνοντάς του πίσω τη γεύση του, και έτσι έπαιρνε χαρά ακόμα και από τα πιο άγευστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. εγώ ακούω Τσακ Μπέρυ και πίνω Μαρτίνι - έχω πιει τόσο που μοιάζω με τον αστακό του Φουτουράμα:))

    reelin and rockin

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Θεά τι έγινε; Με τα πράσινα φώτα η κίτρινη κολοκύθα έγινε κολοκυθόπητα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. @Zontas,

    Φίλε μου το μαστίγιο δεν είναι το καρότο, είναι το νερό. Το καρότο είναι οι επιθυμίες, τα όνειρα, αυτό που σε κάνει να σηκωθείς από το κρεβάτι, εκείνο που σε ωθεί να πιείς δροσερό, και όχι βρώμικο νερό.

    Κάνεις λάθος, δεν βιάζομαι καθόλου να δω πως τελειώνει η παρτίδα, στο ίσωμα έχω πατήσει εδώ και καιρό. Καμμιά ανηφόρα περιμένω!

    Αυτή την ιστορία, την αφηγείται ένας άνθρωπος με 22 χρόνια, 88 εποχές και 8030 μέρες στο σακίδιό του. Αλλοι ίσως να έχουν ζήσει ακόμα και τον πενταπλάσιο χρόνο, αλλά ίσως και να κρατούσαν τσαντάκι.

    "αυτή είναι η ιστορία όπως την αφηγείται ένας νέος,"

    Οχι "όπως την αφηγείται", ΤΗΝ ΕΠΛΑΣΕ, ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ. Δες την χωρίς πρίσματα αν γίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Twenty six (flashbacks).

    The number
    of years spent
    not much smaller
    than that
    of the ones
    remaining.

    meaning…

    A frequency
    of memories recalled
    as inconvenient
    as that
    of the ones
    decaying.

    meaning…

    (14/10/98)

    Twenty six (again).

    Twenty-six now
    and my life is over.
    Fifty years to be spent
    in front of the TV.
    Growth is loss,
    evolution is decay
    ...and the things nurturing me
    don’t even know I’m already cooked!

    (13/12/98)

    ***

    Είμουνα τότε στο Αμέρικα και ελαφρώς σε κατάσταση αποσύνθεσης.
    Και οι νεαροί μπρούν να νοιώσουν νοσταλγία. Ο παλιμπαιδισμός ως λογοτέχνημα-απόπειρα πάντοτε με κυνηγά (ξύπνιο και κοιμόμενο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. Reactor

    από δω που το κοιτάω δεν έχεις άδικο, αλλά παραδόξως ούτε δίκιο.

    Άλλο ομως με ιντριγκάρει εμένα, αυτό το 'αν γίνεται', εσύ τι λες γίνεται; Πως γίνεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. @ND,

    Θεά τι έγινε; Με τα πράσινα φώτα η κίτρινη κολοκύθα έγινε κολοκυθόπητα;

    LOL LOL LOL!!!!
    :DDDDDDD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. @Zontas,

    "από δω που το κοιτάω δεν έχεις άδικο, αλλά παραδόξως ούτε δίκιο."

    Μπορείς, λοιπόν, να το δεις ως παράδοξο! Τώρα αν θες να το αναλύσεις, σκέψου απλά πως θα το έβλεπες αν στο profile μου δεν είχα βάλει ηλικία, αν είχα δηλώσει πως είμαι ογδοντάρης ή, απλά, αναλογιζόμενος πως ψεύδομαι και το 22 δεν είναι η πραγματική μου ηλικία.

    Η αλήθεια, ωστόσο, είναι εκεί, οι δρόμοι για να την προσεγγίσεις πολλοί και εσύ "ελεύθερος"* να διαλέξεις. Δεν γινεται να σου πω το "πώς", πιστεύω πως τα "καρότα" δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται στους ανθρώπους.

    *Εχω δηλώσει και στο παρελθόν πως για μένα η ελεύθερη βούληση είναι το Παραμύθι όλων των εποχών. Είναι, δεν πιστεύω πως είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. Καλησπέρα σε όλους και μπράβο στους Αεκτζήδες!

    Καλό το post για την νοσταλγία αλλά επιτρέψτε μου ακόμα μιά φορά να σας θυμίσω ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Οι γραφικές αναμνήσεις για μιά Αθήνα που υπήρχε κάποτε καλές είναι αλλά η επαρχία συνεχίζει να διατηρεί τρόπους ζωής ακριβώς όπως τους περιγράφει ο ΝΔ στο κείμενο του:
    Βλέπεις φίλους χωρίς ραντεβού, δεν έχει φανάρια, η φύση είναι στα πέντε λεπτά με τα πόδια, το φαγητό είναι καλό και φτηνό, οι άνθρωποι ζεστοί, τα φρούτα γευστικά και ζουμερά.

    Φίλε Λευτέρη κουράγιο, ο πανδαμάτωρ χρόνος θα δράσει.

    Ο Φράνκυ να λέει ότι δεν έχει μετανιώσει για τίποτε προκαλώντας δάκρυα σε μεσήλικες κυρίες ("αχχχ και γω, και γω!") βρίσκεται εδώ

    Σιμέλα καλώς έρθες! Ντε φτάς; Πε βρε τεμέτερον, σιν Σουηδίαν εν ο παράδεισον όπως λέ μας τ' αφεντικόν;

    Καληνύχτα and stay cool and out of Athens!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. Καιρό τώρα με βασανιζει ένα ερώτημα
    Αισιοδοξία ή απαισιοδοξία να νιώσει κανείσ παρατηρώντας πόσοι ατάλαντοι κειμενογράφοι φιλοξενούνται στις εφημερίδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. Και μιά και μιλάμε για Franky δέστε κι αυτό το ερασιτεχνικό μεν πολύ καλό δε βιντεάκι με θέμα και μουσική επένδυση την NYC, εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. Να κάνουμε μία αντιστροφή?
    Το σήμερα '55 και το '55 σήμερα.
    Να γυρνάω από τη δουλειά, δουλεία θα ήταν, στο σπίτι.
    Να πρέπει να παραλάβω το φαγητό από το φούρνο, που μέχρι να σερβιριστεί γίνεται χτεσινό.
    Αν ετοιμαζόταν σπίτι θα έπρεπε η 'νοικοκυρά΄ του σπιτιού να τρομπάρει όλη την ώρα τη γκαζιέρα και να ήταν και τυχερή αν δεν έσκαγε επάνω της κιόλας.
    Να κάναμε όλοι στην οικογένεια μπάνιο με τη σειρά στη ..σκάφη, με το νερό να ζεσταίνεται σε κατσαρόλες στη γκαζιέρα..
    Και μετά, το απόγευμα, η ώρα της κουβέντας να μην έρχεται ποτέ. Η κυρά του σπιτιού να πρέπει να μπουγαδιάσει τα ρούχα στη σκάφη. Με χέρια ροζιασμένα/κατεστραμένα από τα απορρυπαντικά.
    Γνώριμο σκηνικό. Στην καλύτερη περίπτωση από ελλ. ταινίες.
    Και το ψυγείο με τον πάγο που ο παγοπώλης κάθε πρωί να αφήνει στην πόρτα.
    Και άντε να κοιμηθείς το βράδυ στο ίδιο αναγκαστικά δωμάτιο με τους γονείς σου. Το κεφάλι στον τοίχο μου φώναζε ο πατέρας μου! Και ο τοίχος να στάζει νερά από την υγρασία..

    Τι καλά που ήταν τότε το '55.
    Τότε που υπήρχαν πλυντήρια, κουζίνες, στερεοφωνικά, υπολογιστές...
    Μου λείπουν στιγμές χαλάρωσης και γέλιου όπως αυτή:

    Goofy Cats!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Μήπως λοιπόν το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για να έχουμε the best of both worlds είναι να ζήσουμε σε μία πόλη με πληθυσμό όσον εκείνο το '55 αλλά σε σημερινή εκδοχή, όπως ο φίλος Αντώνης Λιόλιος μας λέει;

    Νομίζω πως τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα είναι λιγότερα από εκείνα του '55 που ας μην γελιόμαστε, δεν ξέραμε που και πως πηγαίναμε και ήμασταν ευχαριστημένοι που απλώς επιβιώναμε..

    Ισως ανοίξω άλλο θέμα μέσα στο θέμα αλλά νομίζω πως πρέπει να σταματήσουμε (σταματήσουν για την ακρίβεια) να γεννοβολάνε 5 5 ή και παραπάνω τα παιδιά οπαδοί θρησκειών καταστρεπτικών για τον πλανήτη σπίτι μας;
    Εχουν πάρει χαμπάρι πως λίγο να 'βήξει' η Γη-Γαία-Μητέρα μας, θα μας φτύσει σαν παράσιτα;

    Σε ένα πάρκο στην Αμερική, παρατήρησαν πως καταστρεφόταν. Είδαν πως η αιτία ήταν η εξαφάνιση των λύκων. Αποτέλεσμα; Υπερπληθυσμός των ελαφιών τα οποία κατέτρωγαν την χλωρίδα με αποτέλεσμα την καταστροφή όλου του οικοσυστήματος.
    Εισήγαγαν λύκους και όλα επανέρχονται σταδιακά σε ισορροπία.

    Για εμάς, οι λύκοι ποιοί πρέπει να είναι;
    Εμείς οι ίδιοι ίσως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. Somebody μιλάς αρκετά σοφά ώστε να λοιδωρηθείς.

    Τον ύμνο της τεχνολογίας τον έχει πλέξει σε numerous occasions ο κ. Δήμου, και διαβάζοντας το κείμενο σου θυμήθηκα παλιότερα δικά του.

    Αλλά βρε somebody, πως ν' αφήσεις την Αθήνα για παράδειγμα για να ζήσεις στην απολίτιστη επαρχία και ειδικά τον Αύγουστο;

    Επειδή σου αρέσει το καλό χιούμορ, πάνε και δω για να παρακολουθήσεις μιά σπάνια επέμβαση κλωνισμού. Ελπίζω να σου αρέσει παρά την εξειδικευμένη ιατρική ορολογία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. Και επειδή πολλοί/πολλές θα μελαγχολήσετε σήμερα για την χαμένη Αθήνα/νιότη/ευκαιρία/δουλειά/σχέση όταν αναζητήσετε μιά στιγμή ανάπαυσης και ξενοιασιάς πάντε εδώ για να δείτε τι ωραία θα μπορούσε να είναι η ζωή!

    Seize the day βρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. Otan h mnimi exei stin faretra tis mia olokliri mera xaras, tote exei, pistevo, polla antisomata. Paradoksos, to vrika poly esiodokso to keimeno sas :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. Εκείνη τη μέρα ξύπνησε ευδιάθετος πριν από το ξυπνητήρι. Είδε πως το πρηγούμενο βράδυ είχε ξεχάσει να κόψει το φύλλο του ημερολόγιου. Άντε να δω την παροιμία, είπε.

    Πίσω το φυλλαράκι έγραφε: "carpe diem".

    Μπροστά το φυλλαράκι έγραφε: 25 Αυγούστου 1954.

    Ωραία μέρα - μονολόγησε.
    Πραγματικά ήταν ωραία μέρα – ...

    .
    .
    .

    Το βράδυ, πριν πέσει στο κρεβάτι, είδε πως είχε ξεχάσει να κόψει το φύλλο του ημερολόγιου.

    Άντε να δω την παροιμία, είπε.

    Πίσω το φυλλαράκι έγραφε: "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα".
    -Δε βαριέσαι - χασμουρήθηκε νυσταγμένος.

    Μπροστά το φυλλαράκι έγραφε: 25 Αυγούστου 1954.




    PS sorry για τη διασκευή αλλά κάπως έτσι το είχα εκλάβει το κείμενο την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  102. Καλημέρα!

    somebody said...
    "Να κάνουμε μία αντιστροφή?
    Το σήμερα '55 και το '55 σήμερα".

    Αυτά που γράφεις για το 55 ισχύαν το 35 - το 55 υπήρχαν ήδη ηλεκτρικές κουζίνες με φούρνο, θερμοσίφωνες και ηλεκτρικά ψυγεία...

    Όσο για την επαρχία, Αντώνη Λιόλιο μόνο στις πολύ μικρές πόλεις... οι μεγαλύτερες έχουν γίνει χειρότερες από την Αθήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  103. Καλημέρα!
    Κάνω καμμιά φορά και 'γω ταξίδι πίσω στο χρόνο και ας είμαι μόλις 28.
    Και μελαγχολώ περισσότερο ακριβώς γιατί πέρασαν μόνο λόγα χρόνια και όχι 40 ή 50 και όμως....
    Συμφωνώ με τον ΝΔ για τις πόλεις της επαρχίας.
    Σαν έφηβος μεγάλωσα με την ελπίδα και τη σκέψη να μείνω μόνιμα στη Χαλκιδική.
    Ήταν τόσες μεγάλες οι διαφορές με την τερατούπολη Αθήνα που ....
    Σήμερα μάλλον δεν θέλω καν να το σκεφτώ.
    Πήγα πριν λίγες μέρες.
    Δεν είναι πια τουριστική περίοδος και όμως δεν έβρισκα να παρκάρω.
    Τα όμορφα σπίτια αντικαταστάθηκαν από τις πρώτες πολυκατοικίες τέρατα.
    Οι φίλοι μου έφτιαξαν σπίτια παλάτια (μα πως αντέχουν 2 άνθρωποι να ζουν σε σπίτια 450τ.μ.?)
    Κόβουν δέντρα για να φτιάξουν μάντρες.
    Τσιμέντο να γίνει.

    Δεν θέλω πια να πάω.
    Προτιμώ να μείνω με την νοσταλγία και τις εικόνες μου.
    Προτιμώ την original τερατούπολη από την μαιμού.
    Εδώ τουλάχιστον μπορώ να περιγράφω πως κάποτε ονειρεύτηκα να ζήσω σε ένα τόπο που δεν έχει καμμία σχέση με την Αθήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  104. ΝΔ said: "Αυτά που γράφεις για το 55 ισχύαν το 35 - το 55 υπήρχαν ήδη ηλεκτρικές κουζίνες με φούρνο, θερμοσίφωνες και ηλεκτρικά ψυγεία..."

    Καλός ο αντίλογος Νίκο μας και συμφωνώ.
    Αλλά και σήμερα υπάρχει ο core 4 quattro...
    Θυμάμαι πως στα 10 σπίτια, μόνον οι 2-3, οι "λεφτάδες" είχαν τις ανέσεις...
    Η είδηση της χρονιάς στη γειτονιά:
    Ο κυρ Κώστας ο υπάλληλος πήρε ...κούρσα!!!
    Μην ξεχνιόμαστε.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  105. @ somebody
    Να σαι καλά που με έκανες και γέλασα με τα γατιά,αλλά εκείνη η εποχή με τις δυσκολίες που πολύ σωστά περιγράφεις ηταν κοινός τόπος για τους περισσότερους και τότε το καλύτερο υπήρχε μόνο στην φαντασία μας ενώ σήμερα το καλύτερο υπάρχει στην μνήμη μας.
    Και εδω θα συμφωνήσω με το σχόλιο του mhxeirotera για τα αντισώματα που παράγει αυτή η μνήμη ωστε να ξαναφανταστούμε τα καλύτερα για να δημιουργήσουμε καινούργιες μνήμες καλύτερες απο τις πρώτες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  106. Περί στερνής γνώσης

    Καλό είναι να αναλύουμε και να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας, από τις σωστές αποφάσεις και "επιτυχίες" μας αλλά κυρίως από τις λανθασμένες και τις "αποτυχίες" μας. "Celebrate failure" λένε π.χ. ορισμένοι διθενούς απήχησης γκουρού της διοίκησης στις ΗΠΑ και Βρετανία, διότι η αποτυχία είναι πιό "διδακτική" από την επιτυχία και θεωρούν (άκουσον. άκουσον) ότι αυτός που απέτυχε έχει περισσότερη ίσως δυνατότητα να επιτύχει την επόμενη φορά από έναν που επέτυχε!! Η διαρκής πίστη στο outsider αντί στον διαρκή νικητή/επιτυχημένο?? (Μήπως αυτό είναι τελικά, ως φιλοσοφία, ο υπαρκτός "¨φιλελευθερισμός"??) - Αρκεί βέβαια ο έχων ¨"αποτύχει"-χάσει να μην αυτο-χρεωθεί ή του χρεώνουν/φορτώνουν οι άλλοι/ο περίγυρος- η επικρατούσα νοοτροπία "ψυχολογικά" και άλλα βαρίδια στα πόδια, την ψυχή την καρδιά .....

    Δεν υπάρχουν διαρκείς winners και διαρκείς losers παρά μόνον σε αρρωστημένα ή κλειστά ή ολιγαρχικά συστήματα.

    Τον φόβο της αποτυχίας και ήττας έχουν συχνότερα οι νικητές παρά αυτοί που έχου υποστεί ήττες, σε ανοικτά συστήματα. Γι΄αυτό και δεν τους αρέσουν και προτιμούν τα "κλειστά", όπου οι απονομές τίτλων είναι δια .. βίου. Ας μην επεκταθώ.

    --------

    Περί πολύ μικρών πόλεων

    Καλή ως γενική ιδέα. Στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Γαλλία, κ.α.), που ξέρω καλύτερα και έχω ζήσει και σε μικρές πόλεις, μέσα/δίπλα στη φύση, κάθε πόλη έχει βασικές υποδομές διαφόρων ειδών και οικονομίες κλίμακας εκ των ουκ άνευ. Και ανοικτά σχετικά συστήματα, σε "ξένους" και "περαστικούς" και ένα σχετικό πλουραλισμό. Όχι "local chiefs" κτλ. Προβλήματα έχει η παγκοσμιοποίηση αλλά και το localism.

    Το θέμα είναι σύνθετο. Υπάρχει τοπική οικονομική παραγωγή και δουλειές, υπάρχουν ικανά νοσοκομεια και παρόντες γιατροί? Σε πόσα μέρη ακόμη και σήμερα σπας ένα χέρι και σε τρέχουν στην Αθήνα άρον, άρον, π.χ.?

    --------------

    Στρατηγική γεω-οικονομία/εργασία

    α) Και πόσο καλά υποδέχονται οι ντόπιοι "ξένους" ή ακόμη και απόγόνους κατοίκους γειτονικών περιοχών? Αγοράζουν από αυτούς? Η εφαρμογή των κάθε λογής regulations γίνεται ισότιμα για αυτούς όσο και για τους "ντόπιους"? Ερωτώ, δεν γνωρίζω.

    -------------

    β) Οικονομικο-μαρκετινικός-"ρατσισμός"-σνομπισμός>>> Πόσο σοβαρά σε παίρνουν ως επιχείρηση στην Ευρώπη όταν λες ότι έχεις
    έδρα στην απόμακρη γεωγραφικά κτλ Ελλάδα? Πόσο σοβαρά σε παίρνουν στην Ελλάδα (εθνική αγορά) όταν λες ότι έχεις έδρα σε ένα νησί ή άλλη περιφεριακή γεωγραφική θέση?

    ---------------------

    Η φιλοσοφημένη μετά ΟΝΕ, μετά 04 "λιτοτητα" (το "Ελβετικό μοντέλο" που "ξεφουσκώνει")


    Τι τα χρειάζονται τα 450 τμ δύο άνθρωποι? Συμφωνώ απόλυτα, ειδικά εν έτει 2006. Όταν καταλάβουν πόσο τους "κοστίζουν", πόσο μη βιώσιμα είναι τέτοια πρότυπα κατανάλωσης και κατοχής/ιδιοκτησίας, στην Ελλάδα του 2006+, ...?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  107. Όταν βλέπω πλεον οδηγό ακριβής κούρσας ή ιδιοκτήτη "μεγάρου" οικίας ή γραφείων, δεν τον ζηλεύω αλλά μάλλον το λυπάμαι για τις έγνοιες που έχει. Και αναρωτιεμαι πόσο προετοιμασμένος είναι να κάνει την προσαρμογή σε νέες καταστάσεις στην ρευστότητα αγορών, επαγγελμάτων, υγείας, και γενικά αναγκών της ζωής και ζήτησης, δικής του/των δικών του αλλά και του ¨"περιβάλλοντος".

    Άνευ πολύ περισσότερων εξαγωγών, η ελληνική οικονομία και αγορά ερασίας καθημερινά ματώνουν (χάνουν Ευρώ που δεν γυρνάνε πίσω) ή αν προτιμάτε, έχουν "διαρροές" (σε υδραυλικά, λάδια, κ.α.).

    Και κάποια στιγμή το όχημα κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο (και μαζί με αυτό και οι επιβαινοντες σε αυτό). Και μετά? Όσα υπάρχοντα μπορεί να σηκώσει κανείς στις πλάτες τους και ... ωτοστόπ!

    Οι επιχειρήσεις, όταν τα έσοδα μειώνονται, δεν δανείζονται, αλλά κάνουν περικοπές (μεγάλη επιστήμη το μάνατζμεντ accounting), ειδικά στα "σταθερά" κόστη! Τι ίδιο κάνουν σιγά-σιγά και τα νοικοκυριά. Και αυτό γίνεται cascade! Έως το σημείο ......?

    Καλημέρα. Χριστούγεννα σε 1 μήνα και 3 μέρες. Ποιός έχει λεφτά για δώρα? Τι χρειάζονται τα δώρα πλέον και τι είδους δώρα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  108. Επαρχία αστική...
    Συγκοινωνίες ανύπαρκτες, το ΙΧ μονόδρομος...
    Μόλυνση πολλές φορές χειρότερη κι από την Αθήνα...
    Οτιδήποτε αξιόλογο (βιβλία, μουσική) μόνο κατά παραγγελία...
    Και συγχρόνως συντηριτισμός, στρατιώτικα αγήματα να υπόστελουν τη σημαία΄Παρασκευή σούρουπο και μπάντες να πεανίζουν σαν από στιγμιότυπο του 1970, τα "ανάπαυση/προσοχή" να ηχούν βροντερά στους δρόμους έξω από τα δημοτικά σχολεία...

    Επαρχία της υπαίθρου...
    Οι γυναίκες στο σπίτι...
    Μετανάστες να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, τα παιδιά τους να βιάζονται, πογκρόμ και μαζικές εκδιώξεις μετά από αποφάσεις δημάρχων... Σκυλάδικα και μπουρδέλα δίχως καμουφλάζ...

    Ας μην εξιδανικεύουμε αυτά που δε ζούμε, ας ζήσουμε τα ιδανικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  109. Στέκω στην πηγή.
    Μ’ εμποδίζει το φύλλο
    να ξεδιψάσω.


    Το αφιερώνω στον Λεφτέρη γιατί αυτή την στιγμή είναι ο πιό αδύναμος, ο πιό ευάλωτος. Λεφτέρη, το ξέρεις ήδη, τα πράγματα κάποιες στιγμές μας φαίνονται βουνά. Τα ίδια πράγματα την άλλη στιγμή είναι ένα φυλλαράκι που φεύγει με ένα φύσημα. Αυτό που παρεμβάλεται είναι ο χρόνος. Δεν λέω τίποτε καινούργιο. Την συν - πάθειά μου σου μεταφέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  110. Σταύρο που ζείς;

    Ποιά είναι αυτή η πόλη της Χαλκιδικής που τόσο σε πλήγωσε ώστε να προτιμήσεις την τερατούπολη παίρνοντας και τους επαίνους του οικοδεσπότη;

    Μα καλά, ομοιοπαθητική κάνεις; Πας να ξορκίσεις το κακό με μεγαλύτερο κακό; Χάσαμε την ποσότητα και το ρίξαμε στην απόλυτη ποιότητα εδώ μέσα;

    Στην Βέροια που ζω τα πράγματα είναι μιά χαρά. Υπάρχουν λόγοι να γκρινιάζω φυσικά αλλά μπροστά στην Αθήνα και Σαλονίκη εδώ όλα είναι ειδυλλιακά!

    Αλλά οι περισσότεροι εδώ μέσα είστε νεαροί/νεαρές χωρίς οικογένεια, οπότε καλά κάνετε και ασπάζεστε το πυρέσσον άστυ. Αν είχατε 2-3 παιδιά (ή όταν αποκτήσετε με το καλό) τότε τα ξαναλέμε με αγάπη και δίχως πείσματα.

    Όσο αφορά την παροχή υγείας στην επαρχία, τι να πω, μόνο να σιωπήσω μπορώ...

    Κρητικάκη, ο χρόνος θα δράσει θες δεν θες, κουράγιο.

    Αλλά για μένα το clue σήμερα ήταν το να υπερασπίζεται ο ΝΔ την τεχνολογία και τις ανέσεις του '55! Είπαμε μαιευτική μέθοδος μα όχι κι έτσι!

    Τέλος σας συνιστώ να δείτε την Nostalghia του Tarkovsky, ταιριάζει με το post. Κάντε ένα glimpse την περίφημη σκηνή με το κερί να φτιάξει λίγο η διάθεση σας. (Spoiler: Στο τέλος το φτάνει απένταντι)

    Peace and love and rock and roll!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  111. @antonios liolios:

    Κι εγώ,από όμορφη επαρχιακή πόλη είμαι αλλά δεν την αλλάζω με την Αθήνα,κι ας γνωρίζω τα μεγάλα της προβλήματα.Μένω εδώ και 20 χρόνια στην Αθήνα.
    Ψηφίζω Σταύρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  112. gitsaki said

    Κι εγώ,από όμορφη επαρχιακή πόλη είμαι αλλά δεν την αλλάζω με την Αθήνα,κι ας γνωρίζω τα μεγάλα της προβλήματα.Μένω εδώ και 20 χρόνια στην Αθήνα.
    Ψηφίζω Σταύρο!


    No surprise here αγαπητό/ή gitsaki, αν σου αρέσει δεν μου πέφτει λόγος.

    Μην το παίζω τιμητής, και μένα μου αρέσει η Αθήνα. Μια φορά στο δίμηνο-τρίμηνο, να κατεβαίνω και να βλέπω τους φίλους/ες μου και να τους λέω "Μα πως ζείτε εδώ πέρα!"

    Η πλάκα είναι ότι συμφωνούν! Εκτός κι αν δεν θέλουν να μου χαλάσουν την διάθεση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  113. @antonios:

    Προφανώς δε λένε ψέματα και μάλλον το τίμημα τους είναι βαρύ,να παραμένουν στην πρωτέύουσα, γι αυτό και συμφωνούν με την ερώτησή σου.
    Φαντάσου λοιπόν ότι παίρνουν κάτι άλλο σημαντικό ως αντάλλαγμα,που δεν θα τους προσφερόταν στην μικρή ή λίγο μεγαλύτερη επαρχιακή πόλη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  114. gitsaki said...

    Φαντάσου λοιπόν ότι παίρνουν κάτι άλλο σημαντικό ως αντάλλαγμα,που δεν θα τους προσφερόταν στην μικρή ή λίγο μεγαλύτερη επαρχιακή πόλη...


    Αν εξαιρέσεις αυτούς που έχουν σπίτια και συγγενείς στην Αθήνα και άρα no choice, οι άλλοι είναι stuck εκεί μέσα. Ξεκίνησαν με μιά πλανεύτρα νιότη που τους έλεγε ότι θα γινόταν άλλοι και όταν τελικά κάναν τον ισολογισμό ήταν πλέον πολύ αργά για να φύγουν επειδή δεν είχαν επενδύσει καθόλου στην επαρχία. Εγκλωβισμός.

    Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο η ζωή στην επαρχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  115. Απόπειρα a la maniere de "saltaro":

    Νέος, είρων και φιλοπαίγμων, γεμάτος αισθήσεις, πάθη, κι υπερρεαλιστικές ανησυχίες, ερωτεύτηκε σφόδρα μια πιτσιρίκα.
    Με τηλεκοντρόλ αντί για κονδυλοφόρο, της έγραφε μηνύματα γοητευτικά κι ερωτικά στον ξάστερο ουρανό. Η πιτσιρίκα, έβλεπε τ' αστέρια, αλλά επιδεικτικώς και κατά συρροήν, τα μηνύματά του αγνοούσε. Προσπάθησε με όλους τους τρόπους και σ' όλα τα πρωινάδικα να την κάνει έστω λιγάκι να τον προσέξει. Η πιτσιρίκα όμως ανένδοτη. Έτσι ο λαμπρότατος νέος, πέταξε το τηλεκοντρόλ, πήρε ένα πακέτο χάπια AGB, κι ως νέος Άδωνις, εσαλτάρησεν εις επάργυρον (κι όχι ασημένιο) ποταμάκι όπου κι επνίγηκεν...

    ---------------------

    Αναμφισβήτητα από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που κυκλοφορούν στην γραικοblogοσφαιρα.
    Νομίζω ότι με τις "πινελιές" του, ενίοτε δίνει χρώμα στο blog και το κάνει πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό.

    Γατούλη, προτείνω να διαγράφεις μόνο τα υβριστικά (κι όχι τα σκωπτικά) του σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  116. Για το θέμα της ποιότητας ζωής στις μικρές (και μεγάλες) πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού έχει γίνει ήδη ποστ στο nikosdimou.blogspot.com στις 30.3.2006 με πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια.

    Αλήθεις θα έπρεπε κάποιος να κάνει ένα θεματικό κατάλογο και ευρετήριο και των δύο μπλογκ. Κάθε φορά που ψάχνω για κάτι, ανακαλύπτω ένα σωρό κείμενα και σχόλια που τα έχω εντελώς ξεχάσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  117. alogaki

    Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να διαχωρίσω την σκωπτική, την ποιητική και την βωμολοχική προσωπικότητα του σαλτάρω. Όταν αυτός ο άνθρωπος βρίζει χυδαία τους πιο αγαπητούς φίλους γίνεται αυτόματα persona non grata. Ας μην έβριζε - θα ήταν ευπρόσδεκτος. Αλλά δεν το έκανε μία φορά, το επανέλαβε. Τέρμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  118. Nikos Dimou said...
    " Αλήθεια θα έπρεπε κάποιος να κάνει ένα θεματικό κατάλογο και ευρετήριο και των δύο μπλογκ. Κάθε φορά που ψάχνω για κάτι, ανακαλύπτω ένα σωρό κείμενα και σχόλια που τα έχω εντελώς ξεχάσει"
    ---------------------------

    Χρειαζόμαστε ένα ευρετήριο που να εμπλουτίζεται συνέχεια. Μόνο που για να γίνει ίσως χρειάζονται κάποιες γνώσεις τεχνικής φύσεως, εκτός εάν γίνει ένα σταθερό ποστ με παραπομπες, το οποίο συνεχώς θα ενημερώνεται.

    Με έχει απασχολησει το ζήτημα, πάρα πολυ, και με αποσχολεί και τώρα. Αχ, αυτός ο χρόνος, ο... ελεύθερος τάχα!!!

    με αγάπη

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  119. Για τον νόστο, εκτός από σωστά, τα είπε και όμορφα, θαρρώ, ο Μίλαν Κούντερα.

    Ενα από τα βασικά που επισημαίνει είναι πως για να υπάρχει νόστος και νοσταλγία πρέπει εκεί που βρίσκεσαι να είσαι ή να νιώθεις ξένος. Δεν μου συμβαίνει τίποτα από τα δυό τον τελευταίο καιρό, οπότε δεν έχω να πω κάτι.

    Για το θέμα της άσπρης μέρας μέσω "ευτυχούς συγκυρίας", έστω η φράση:

    "Ενα πρωί για μένα να είναι όλα πράσινα"

    Ας αναλογιστούμε πόσες πεποιθήσεις κρύβει αυτή η μικρή φράση!

    Κι ακόμη περισσότερες κρύβει η φράση:

    "Ενα πρωί και για μένα να είναι όλα πράσινα"...

    @Reactor

    Εχετε κατά νου φαντάζομαι ότι αν συνεχίσετε με αυτόν τον ρυθμό σύντομα θα ξαναγράψετε όλον τον Νίτσε και το μισό Σοπενάουερ, ε; :-)

    Αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος που περιγράφετε, "Κύριος ήρθε και Κύριος θα φύγει", που θα 'λεγε η αοιδός;

    Εντάξει, είδε το "περιβάλλον" ως "κομπάρσο" (το μύριζε, το γευόταν, το απολάμβανε, του πρόσθετε κλπ.) - αλλά τους άλλους ανθρώπους; Ολη η αναφορά στις σχέσεις του με τους ανθρώπους να περιορίζεται σε αναμνήσεις από "μεγάλους έρωτες", το βρίσκω κρίμα κι άδικο.

    Καμμία αλληλεπίδραση με τους γύρω του να προσδώσει "σημασία"; Δεν του 'φτασε αυτή η "σημασία";


    Traum

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  120. ωραια τα ειπε ο Κουντερα

    σχετικη ταινια ειναι η "Nostalgia" του Ρώσου Ταρκόφσκι, αυτοεξοριστος στην Σουηδία επι ΕΣΣΔ νοσταλγουσε τη πατριδα του

    οι Ρωσοι στην Κυπρο, καθολου δεν νοσταλγουν τη Ρωσια, (τη βριζουν κι απο πανω...)

    ο σαλταρω ειναι crazy persona non grata, δηλαδη ολα του τα σχολια θα σβήνονται?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  121. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  122. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  123. Παρακαλώ μην απαντάτε στα τρολσ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  124. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  125. Άλλαξα το ευρετήριο του blog - το έκανα εβδομαδιαίο. Έτσι είναι πιο εύκολος ο εντοπισμός ενός θέματος. Το ίδιο θα κάνω και για το nikosdimou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  126. Αυτή η Αθήνα που περιγράφει ο ΝΔ, ζούσε στο κέντρο - όχι στα περίχωρα.

    Στην Καλλιθέα, τα παιδιά παίζαν στους δρόμους, αυτοκίνητα δεν πέρναγαν. Από τη Δαβάκη, περνούσαν 2-3 κάθε λεπτό.

    Αμέτρητοι κινηματογράφοι.
    Το Rex έπαιζε παιδικά.

    Στις γειτονιές γύρναγαν σουβλατζήδες με τρίκυκλα καροτσάκια. Επάνω στο καροτσάκι η φουφού, ψήνονταν τα σουβλάκια και πουλάγανε στα παιδάκια και στους εργάτες.

    Και ψαράδες. Με τρίκυκλα μοτοποδήλατα και τρέχανε από πίσω τα νερά από τους πάγους με μυρωδιά ψαρίλας, σ' όλο το δρόμο.

    Τσαγκάρικα. Με κάτι περίεργα σφυριά τακ-τακ συνέχεια και με πέτσινες ποδιές. Έντονες μυρωδιές από βενζινόκολλα. Σωροί παπούτσια στο ημίφως του τσαγκαράδικου. Συνήθως, κράταγε και κάνα δυο καρφιά στα χείλια.

    Θυμάμαι μια φορά, είχαμε μαζευτεί πέντε-έξι και προσπαθούσαμε να ξηλώσουμε μια σχάρα ομβρίων, πού χε πέσει ένα γατάκι μέσα. Έκλαιγε το γατάκι, κλαίγαμε κι εμείς. Σταματάει ο λούστρος της γειτονιάς, αφήνει κάτω ένα πολύχρωμο κασελάκι και βάζει το μαγικό του χέρι να βοηθήσει. Το σώσαμε το γατί.

    Χάθηκαν κι οι λούστροι, παν κι αυτοί που σώνουν τα γατιά στους δρόμους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  127. heinz said...
    "Αυτή η Αθήνα που περιγράφει ο ΝΔ, ζούσε στο κέντρο - όχι στα περίχωρα.
    Στην Καλλιθέα, τα παιδιά παίζαν στους δρόμους, αυτοκίνητα δεν πέρναγαν. Από τη Δαβάκη, περνούσαν 2-3 κάθε λεπτό".

    Mία απλή χρονική υστέρηση: κέντρο-γειτονιές. Ότι γινόταν στο κέντρο την δεκαετία του πενήντα πέρασε στις γειτονιές δέκα χρόνια αργότερα.

    Για να μην οπισθοχωρήσω αρχαιολογικά και μιλήσω για τις γειτονιές της Κατοχής. Όπου αυτοκίνητο δεν περνούσε σχεδόν ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  128. Θαρρώ ότι τα μπλογκ (ιστο-ημερολόγια) εκ της φύσης και δομής τους δεν προσφέρονται για βαθειά αρχειοθέτηση ούτε έχουν λειτουργία αναζήτησης θεμάτων. Αν κάνω λάθος, παρακαλώ διορθώστε με διότι και εμένα απασχολεί το ζήτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  129. Heinz
    Να ξερες σκηνες που μου θύμισες. Εσεις προσπαθήσατε να σώσετε το γατάκι.

    Αλλά ξέρεις πόσα παιδάκια έχω δει να "παίζουν" με το να τα σκοτώνουν; Τα δένουν πίσω από ποδήλατα και τα σέρνουν, τα βάζουν σε σακούλες και τα πετάνε στη θάλασσα....

    Παιδιά, ε; Οχι αιμοβόροι παραστρατιωτικοί...
    Οι δε γονείς το χαβά τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  130. ΝΔ, επεμβαίνω μόνο για να σας ενημερώσω ότι δεν έχει γεννηθεί άνθρωπος με δικαίωμα να αποκαλέσει έναν άλλο άνθρωπο τρολ ή με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο να του αφαιρέσει ποσό από την ανθρώπινη υπόσταση. Μπορείτε να αντιστοιχείτε το σβήσιμο των σχολίων με τα ενίοτε συναισθήματά σας, εμπάθεια, μεροληψία, αφέλεια κλπ. Αλλά δικαιολογίες επιστημονικές και όροι λατινικοί δεν βρίσκουν βάση εδώ. Δεν σας φορτώνω 100% φταίξιμο... Είναι μια οθόνη και μια χούφτα καλώδια που εμποδίζουν να αναγνωσθεί με σαφήνεια το βάθος κάθε ατόμου. Ο καθενας από σας ας περιγράψει τον εαυτό του και μόνο όπως επιθυμεί, μακριά πόδια, έξυπνο κεφάλι, ευκίνητο πέος, χείλη γεμάτα: Τα φώτα δεν είναι μόνο πράσινα, είναι πολλά και ουράνιο τόξο που μας τυφλώνει. Κλόουν, χαχαχαχα, οι νετ ψυχές βαυκαλίζονται- δίχως αθώα παιδιά να χειροκροτούν. Σας φιλώ, χχχ, χαχαχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  131. Harry
    Να ήξερες τι παρθενοραφές είχαμε στο παρελθον....
    Ουδεις περίμενε τον γάμο. Απλά δεν το λέγανε.
    Μετά μια επισκεψη στον μόδιστρο, και ο σύζυγος έπλεε σε πελάγη αφελούς ευτυχίας.
    Τον παλιο καλό καιρό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  132. Jane E. said...
    "ΝΔ, επεμβαίνω μόνο για να σας ενημερώσω ότι δεν έχει γεννηθεί άνθρωπος με δικαίωμα να αποκαλέσει έναν άλλο άνθρωπο τρολ"

    Jane γνωρίζουμε ότι τα μόνα ανθρώπινα δικαιώματα που σας ενδιαφέρουν είναι αυτά των τρολς και ειδικότερα του "σαλτάρω". Από το blog σας προκύπτει ότι τον θαυμάζετε και γι αυτό και αναφέρεστε συχνά στα γραπτά του.

    Ωστόσο η ελευθερία (και τα δικαιώματα) του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Ο φίλος σας δεν σέβεται ούτε εμένα ούτε τους φιλοξενούμενούς μου. Δικαιούμαι λοιπόν να του κλείσω την πόρτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  133. "Ωστόσο η ελευθερία (και τα δικαιώματα) του ενός σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου."

    Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα να προσβληθεί, τίποτα να αγαπηθεί... Μόνο η αισθητική μιας εικόνας νιώθει να φθείρεται κάπως.

    Κάνετε λογικό λάθος όμως. Αναφέρθηκα στη δική σας συμπεριφορά, δεν θέλησα να υποστηρίξω συγκεκριμένα τον Σαλτάρω -δεν έχω το δικαίωμα άλλωστε ή τη διάθεση.

    Μη λέτε αυθαίρετα ακόμα, πως τον θαυμάζω. Θαύμασα μόνο στιγμές μιας καθαρής σκέψης, κρεμάστηκα από ιδέες και λέξεις που μου ταιριάζουν. Καταλαβαίνετε μ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  134. Demosthenes said...
    Θαρρώ ότι τα μπλογκ (ιστο-ημερολόγια) εκ της φύσης και δομής τους δεν προσφέρονται για βαθειά αρχειοθέτηση ούτε έχουν λειτουργία αναζήτησης θεμάτων.

    Mερικά έχουν ανεύρεση (π.χ. του Πιτσιρίκου). Αρχειοθέτηση κάνουν όλα - αν και μόνο ημερολογιακή - όχι θεματική.

    Ωστόσο νομίζω πως για μερικά blogs αξίζει τον κόπο να υπάρχει ένας ευρετηριασμός σε βάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  135. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  136. Dear Trandism

    σε παρακαλώ πες μου που ζεις επειδή θα σκάσω από την περιέργεια! Τόσο κατάθλιψη πια στην μοβόρα επαρχία και την έχω χάσει;

    Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, sorry ΝΔ I got carried away.

    Ένα από τα θέματα είναι η νοσταλγία. Νεολογισμός του Johannes Hofer (φοιτητού ιατρικής του 17ου αιώνα!), θεωρείτο έως πρόσφατα ψυχιατρική διαταραχή! Μισθοφόροι στρατιώτες έχαναν την θέση τους αν την εκδήλωναν και έχουν περιγραφεί και θανατηφόρα περιστατικά. Ένα απ' αυτά, αφορά μεσήλικα οικογενειάρχη με τρία παιδιά που επιστρατεύτηκε σε πόλεμο και τελικά πέθανε από νοσταλγία!(Περιγραφή στρατιωτικού ψυχιάτρου το 1860!) Στα επόμενα χρόνια ασχοληθήκαν οι ψυχίατροι με την υστερία και σταδιακά η νοσταλγία απενοχοποιήθηκε.

    Αλλά το ενδιαφέρον με την νοσταλγία είναι ότι ωραιοποιεί το παρελθόν. Είδατε τι γραφικά, ρομαντικά και ωραία μας τα περιγράφει ο οικοδεσπότης; Για την Αθήνα του 1954 for crying out loud!

    Μην μας ξενίζει αυτό. Υπάρχουν αποφυλακισμένοι κατάδικοι που νοσταλγούν την φυλακή, μερικές φορές ζητάν να περάσουν τις γιορτές μέσα! (Δεν μυθοποιώ, έχω φίλους δεσμοφύλακες και real stories!)

    Αυτή είναι η επιλεκτική, διασωστική λειτουργία της μνήμης μας που μας βοηθάει να συνεχίσουμε να ζούμε στο παρόν και ν' αντέξουμε το μέλλον.

    Καλές οι νοσταλγίες, οι καντάδες, η χαμένη Αθήνα των 50's αλλά παν, περάσαν και χαθήκαν. Wake up and boogie. Reality check.

    Θωμά Λιόλιο, να σε συγχαρώ για το haiku σου που γνωρίζω ότι το έγραψες εσύ. Νομίζω ότι προσπάθησες να συμπαρασταθείς ουσιαστικά στον πάσχων φίλο μας. Οι ευαισθησίες σου γνωστές στην μπλογκόσφαιρα από προηγούμενες παρεμβάσεις σου.

    Για θυμίστε μου, ο καρκίνος δεν είναι το πιο φρικτά νοσταλγικό ζώδιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  137. Harry said

    Πισω απ 'τον ρομαντισμο,με τους πινακες,τις " γειτονιες " κλπ υπηρχε η φτωχεια,η τυραννια & η σεξουαλικη στερηση & πεινα.



    Αγαπητέ Χάρυ συμπύκνωσες σε δυο γραμμές ότι εμένα μου πήρε σελίδα. Τώρα είδα το post σου, αφού ποστάρησα, more careful next time.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  138. Σας εύχομαι να ζήσετε κι εσείς μια μέρα σαν αυτή που περιγράφω, για να καταλάβετε πως δεν έχει καμία σχέση ούτε με ρομαντισμό ούτε με ρεαλισμό - είναι θέμα ουσίας. Μερικοί κατάλαβαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  139. In a low voice NΔ said

    Μερικοί κατάλαβαν...


    Ποιοί; Οι illuminati; Μήπως υπάρχει τρόπος να καταλάβουμε και μεις, οι λιγότεροι ονειροπόλοι/ρομαντικοί;

    Έκτός κι αν μιλάτε για υπερβατικά βιώματα, αυτά όντως δεν μεταβιβάζονται, όποιος κατάλαβε-κατάλαβε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  140. Πάντως νομίζω ότι αυτό που συνήθως νοσταλγούμε είναι η παρελθούσα σχέση μας με την τότε πραγματικότητα (πρόσωπα, αντικείμενα, τοπία) και όχι η πραγματικότητα καθαυτή.

    Η μελαγχολική διάθεση που προκαλούν κάθε είδους απολογισμοί και «ταξίδια στο χρόνο» νομίζω ότι δεν πηγάζει τόσο από μια νοσταλγική ενατένηση πχ «της Αθήνας του τότε», αλλά από το μακρινό κοίταγμα του «τότε εαυτού μας», των όσων «τότε υπήρξαμε» και, κυρίως, όσων «τότε» πιστεύαμε ότι «μπορούμε να γίνουμε, ενσωματώνοντας όσα φανταζόμαστε ότι πρόκειται να ζήσουμε».

    Πάντως προσωπικά με βρίσκω τελείως flat σε αυτόν τον τομέα ... Από τα λίγα που έχω ακούσει, διαβάσει και ζήσει, νομίζω ότι η εποχή που ζούμε είναι μακράν η πιο ενδιαφέρουσα ... τόσο που ούτε θα διανοούμουν να ζητήσω από το κακό μου δαίμονα να με επαναφέρει πχ στην δεκαετία του ’80 ακόμα και αν μου προσέφερε στο ακέραιο την αφέλεια και τον ρομαντισμό των τότε παιδικών/εφηβικών μου χρόνων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  141. "Για θυμίστε μου, ο καρκίνος δεν είναι το πιο φρικτά νοσταλγικό ζώδιο;"
    χαχαχαχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  142. harrygreco said...
    Ο Δημου επικεντρωνει στα " καλα " εκεινης της εποχης. Δεν θελουμε να του τη σπασουμε,απλα μια συνολικη εικονα,μαζι με τα κακα,ειναι πιο εποικοδομητικη.


    Συμφωνώ. Αν ο τόνος μου ήταν κάπως οξύς τον κατεβάζω, thanks harry

    Αλλά δεν σταματά να με εκπλήσσουν τα νοητικά παιχνίδια του μυαλού όταν νοσταλγεί. Γνωρίζετε ότι μιά ανθούσα επιχείρηση παγκόσμια είναι η nostalgia business?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  143. Γειά σου ρε λιόλιο ρεαλιστή.
    Αλήθεια τι λέει το ζώδιο σου γι' 'όλα αυτά;
    χααχαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  144. Αλήθεια τι λέει το ζώδιο σου γι' 'όλα αυτά;

    Να μην απαντάω πάνω από μία φορά τον χρόνο σε trolls. Next year again.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  145. Γιατί; θα θυμώσει η/ο αστρολόγος σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  146. @Antonios Liolios
    @k2825
    @harry

    Η εποχή εκείνη, στον συγκεκριμένο χωροχρόνο, είχε σαν βασικό χαρακτηριστικό ότι καθένας, ήταν αυτός που ήταν: οι άνθρωποι είχαν ταυτότητα στην κοινωνική τους διάσταση.

    Κι αφού φαίνεται ορισμένοι να "ξύνονται" περί επιστημονικής εξήγησης (ιδέ τι τρέφεις ΝΔ), νάτην:


    1. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να σχεδιάζουν τις πράξεις τους, μέσα στον περιορισμένο από την κουλτούρα τους βαθμό ελευθερίας τους.
    2. Τις έκαναν, στο βαθμό που ήταν δυνατό, με εξίσου προσδιορισμένες δυνατότητες
    3. Αντιμετώπιζαν τις εκούσιες ή ακούσιες συνέπειές τους, θετικές ή αρνητικές.

    Αυτή, μπορεί να ήταν μια σκληρή διαδικασία (σ.σ. κοινωνικής) εκπαίδευσης, αλλά τουλάχιστον ήταν μια διαδικασία εκπαίδευσης, για το άτομο καθώς και για την ομάδα.

    [Geyar Felix & van der Zounen Johannes (eds), 2001, Sociocybernetics: Complexity, Autopoiesis and Observation of Social Systems, London, Greenwood Press]

    Όταν η διεργασία αυτή διεράγει, κατέρρευσε η δυνατότητα της άμεσης διάδρασης με τον κόσμο.

    Πιο απλά:

    Οι κανόνες ήταν σαφείς. Έκανες (ή ΔΕΝ έκανες) αυτό που "έπρεπε" και τέλειωνε.

    Σήμερα, δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα αλλά: πιο δύσκολα. Γιατί δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες (αυτό εξάλλου ψάχνουμε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  147. @σκουληκότρυπα

    Δε θα συμφωνήσουμε. Εγώ έγινα ό,τι ήθελα, ο ΝΔ το ίδιο, καθώς κι άλλοι πολλοί εδώ μέσα.

    Άλλο εγώ καταλαβαίνω από το Post.

    Αλλά, πάλι, ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι διαλέγει να καταλάβει. Εγώ αυτό διάλεξα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  148. Heinz said

    Σήμερα, δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα αλλά: πιο δύσκολα. Γιατί δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες (αυτό εξάλλου ψάχνουμε).



    Ευχαριστώ για το thoughtful insight και την παραπομπή.

    Αισθάνομαι παράξενα που η επιχειρηματολογία μου είναι δανεισμένη από τα παλιότερα γραφόμενα του οικοδεσπότη αλλά η ελευθερία από τον κανόνα δεν θα μας φέρει περισσότερες ευκαιρίες αλλά και ανασφάλεια;

    Η σφικτά δομημένη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία δεν ήταν τελικά ένας βρόγχος γύρω από την ψυχή του δυνητικά ελεύθερου ατόμου;

    Φαίνεται ότι ξεχνάμε συχνά πόσο η ελευθερία πηγαίνει παρεά με την μοναξιά και την αλήθεια.

    Ακόμα κι ο αετός νοσταλγεί την φωλιά της μητέρας του κάπου-κάπου υποθέτω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  149. Με έχετε καραμπερδέψει όλοι σας.
    Γιατί δηλαδή η "ευτυχία" είναι συνισταμένη υψηλής διεργασίας, δυσκόλου νοήματος, και παρελθοντικής απλότητας;
    Οταν εγώ γίνομαι ευτυχισμένη με το τίποτα, τι θα πειτε εσεις οι βαθυστόχαστοι;
    Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι;
    Μάλλον αυτό θα πείτε.


    As you wish.
    Keep on searching guys. No problem. The night is still young.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  150. Πανάσχημη είναι απλό. Ο φρόυντ στις παραδόσεις του είχε επισημάνει τον κίνδυνο και είχε προειδοποιήσει αυστηρά για την "ευρεία συζήτηση της ψυχολογίας". Προσπαθούσε να αποτρέψει αυτό ακριβώς που γίνεται παντού σήμερα: ο καθένας με ένα δυο αρθράκια που διάβασε είναι πλέον μεγάλος ψυχολόγος, και ούτε καν αυτά τα ένα δυο αρθράκια δεν χρειάζονται σε ορισμένους κλάδους επαγγελμάτων, ταξιτζήδες κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  151. Ίσως θα ενδιέφερε την παρέα η αντίληψη του "marginal person" όπως την περιέγραψε ο Everett V. Stonequist στο βιβλίο του "The marginal man".

    Νομίζω ότι εξετάζει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την ψυχολογία της προσαρμογής στα άτομα που έχουν βιώσει περισσότερες από μια κοινωνίες.

    Αυτή η marginality ίσως να είναι και η βάση της νοσταλγίας.

    Θα με ενδιέφεραν πολύ τα σχόλια των ψυχολόγων του blog

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  152. Πάντως νομίζω ότι αυτή καθαυτή η επιλογή του κου Ν.Δ. να αναδημοσιεύει παλαιότερα κείμενα του, αποτελεί κάποιου είδους νοσταλγική αναπόληση του «ξεχασμένου» από πολλούς (αλλά όχι και από τον ίδιο) «δικού του, τότε» ανεξαρτήτως της θεματολογία και του περιεχομένου του κάθε άρθρου ...

    Ίσως τα σχόλια της μπλογκόσφαιρας και το almost-real-time-feedback των σχολιαστών, έχουν ευεργετική (και όχι καταστροφική ελπίζω) επίδραση στα γραφτά και στον συγγραφέα τους ... Μακάρι να ΄ναι έτσι, ώστε να μην νιώθουμε ότι πιάνουμε και τσάμπα χώρο στον server :-))))

    @Heinz, είστε ένας ευτυχισμένος άνθρωπος ... Προσωπικά ήθελα να «γίνω», «αστροναύτης» ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  153. Είστε μεγάλοι μπουρδολόγοι.
    Το άρθρακι αναφέρεται περισότερο στην επιθυμία για περισότερες μέρες που όλα μας πάνε καλά, παρά σε νοσταλγία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  154. Κ2825 said

    ... Προσωπικά ήθελα να «γίνω», «αστροναύτης» ...


    Προσοχή στο τι ζητάτε, μπορεί να μην σας ταιριάζει!
    Ιδού
    μια επιστημονική διατριβή επί του θέματος, απολαύστε την

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  155. Liolios
    Επιτέλους!
    Και εκει που ήμουν έτοιμη να παρατήσω την προσπάθεια εμβάθυνσης, ήρθε ο Monty Python και με έφερε στα ίσια μου.

    Καμια φορά κυκλοφορεί η εντύπωση ότι το γέλιο είναι "λαϊκούρα πράγμα....working class stuff..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  156. Ξυπνώ κάθε πρωί με προγραμματισμένο το pc με ευχάριστη μουσική. Που αυτά τα ξυπνητήρια που με μπέρδευαν λόγω σχολείου. Το άκουγα τα πρωινά και δεν ήξερα αν ήταν ώρα να μπω ή να βγω!

    Ξεκινώ τη μέρα μου με ένα ζεστό καφέ.
    Ανοίγω τα παράθυρα να λουστώ εγώ και ο χώρος μου με ήλιο και με φως! Αυτό το καθαρό, το Ελληνικό και σπάνιο.
    Μετά η ώρα για τον επιούσιον! Θα περάσω απαραίτητα από γνωστά μου περίπτερα για ζεστές καλημέρες ακόμα και μες στην παγωνιά. Αστα, λέει ο περιπτεράς, χτες στήσαμε την ψησταριά στην σαλοτραπεζαρία στο πεζοδρόμιο στα πλακάκια. Μας ξέχασες; Οχι, σε πρόλαβε άλλος, τον πειράζω.
    Για να φτάσω στο γραφείο να κάνω "παιχνίδι" επικοινωνίας με τους συναδέλφους, και παιχνίδι δικό μου τη δουλειά μου, τη ζωή μου γενικά. Και όταν το μεσημεράκι πέσουν οι τόνοι (όχι τα ...ψάρια!), να τους ανεβάσουμε με need for speed δικτυακό! Σφαζόμαστε!

    Να μην ξεχάσω να στείλω και mail σε ανθρώπους που εκτιμώ. Πάνω στη ώρα, μήνυμα στο κινητό. Η σύντροφος. Ξέρεις, το βράδυ δεν θα μπορέσουμε.. Εχω γυναικολόγο αύριο. Μμμ, λέω, ώρα για πλάκα. Ωραία, το ραντεβού για οδοντίατρο δεν το έχεις αύριο, θα έρθω τότε! της απαντώ:) Νεεεύρα!!!

    Επιστροφή μέσω δισκοπωλείου. Να πάρω και το δισκάκι του Παντελή Θαλασσινού που μου λείπει. Μιλά για τους μήνες. Εμαθα για αυτό στο δίκτυο.
    Ωρα 7, κίνηση. Ευκαιρία να την εκμεταλευτώ σκεπτόμενος με χαρά πως οι περισσότεροι οδηγοί έχουν την ευτυχία του βραδυνού προορισμού. Χαίρομαι σαν χαίρονται οι άνθρωποι.
    Εβαλα ένα cd συλλογή με τα λατρεμένα μου και τσαντιζόμουν που έπρεπε να ξεκινώ!

    Και πολύ συχνά, καταπιάνομαι με το blog όπου μέσα από αυτό, που το λεν απρόσωπο - ίσως επειδή έχει πολλά, όσα οι άνθρωποι που γράφουν και δεν ξέρουμε ποιο να διαλέξουμε, βρίσκω άλλον έναν τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Σαν πολλά εγώ μαζί.

    Προσπαθώ πάντα να δίνω ζωή στις μέρες μου αντί για μέρες στη ζωή μου...
    Και αυτό είναι νομίζω άσχετο με την εποχή.
    Η, όπως στην Κρήτη το λέμε:
    "Οπως σου παίζουνε τη λύρα χόρευε."

    Βλέπω την κάθε νέα μέρα σαν νέα, σαν πρόκληση, τίποτα το δεδομένο, ευκαιρία ζωής και με αγωνία για το τι νέο θα φέρει.

    -----------
    Θα κοιτάξει κανείς στο μέλλον κάποιο ξεχασμένο στο ημερολόγιο χαρτάκι που να λέει Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2006;...
    Το ζείτε, το ζούμε. Ας το χαρούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  157. @Antonios Liolios

    Απλά ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ ... Άργησε λιγάκι να κατέβει αλλά όταν το 'δα ολόκληρο έπεσα από την καρέκλα από τα γέλια :-)))))

    Γαμάτο, Many, Many Thanks!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  158. ΠΑνάσχημη είπε

    Καμια φορά κυκλοφορεί η εντύπωση ότι το γέλιο είναι "λαϊκούρα πράγμα....working class stuff..."


    Sure! Like Monty Pythons! All of them working class stuff!

    Προσωπικά δεν εμπιστεύομαι όποιον δεν γελάει κυρίως με τον εαυτό του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  159. 1976, 1979, 1980 ....
    Τι ωραια ήτανε τα καλοκαιρινά βράδυα στο Ατενέ και το Φιλίπ στα Πατήσια και την Κυψέλη, τις βόλτες στη Φωκίωνος ....


    (relevant film "links": "The Eternal Sunshine of Spotless Mind" (Jim Carrey et al) & "The Butterfly Effect" (με τον νυν σύζυγο της κας Demi Moore))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  160. Μικρός ήθελα να γίνω σκουπιδιάρης, αργότερα σκηνοθέτης, άλλαξα τελικά διάφορα επαγγέλματα (τύφλα να έχει η έννοια της "απασχολησιμότητας" και της "ευελιξίας") και σήμερα είμαι "γηροκόμος", φιλοδοξών μία ημέρα να γίνω φιλόσοφος, οδηγός ταξί ή υπάλληλος εξυπηρέτησης σε βιντεάδικο ή και τα 2 ή 3 μαζί(στην Ελλάδα, έξω ... "manager"). Και να ζω και εργάζομαι σε ανθρώπινο ΡΥΘΜΟ (το θέμα του ποστ, θαρρώ).

    (Σημ. Φοβερή ταινία καλτ το "Clerks")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  161. Πολύ όμορφο το δοξαστικό...
    Μου θύμησε τη (ξεχασμένη) Ζωή.
    Θα προσπαθήσω πάλι.
    Παρά λίγο να ρωτήσω :
    Πότε δεν είναι αργά ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  162. Ακόμα και αν γίναμε αυτό που θέλαμε.
    Ακόμα και αν πετύχαμε τους στόχους μας.
    Ακόμα και αυτούς που στην αρχή δεν φανταζόμαστε.
    Ακόμα και αν κερδίσαμε τις μάχες που δώσαμε.
    Οταν, κάτι μας κάνει να κοιτάμε πίσω,
    Δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε και τις απώλειες...
    Γιατί πάντα υπάρχουν απώλειες, επιλογές και θυσίες.

    Σε ανθρώπους, αισθήματα, περιβάλλον, τρόπο ζωής...


    Ενα ποίημα του William Butler Yeats:

    ΚΑΙ ΤΙ Μ’ ΑΥΤΟ;

    Οι πιο εκλεκτοί συμμαθητές του στο σχολειό
    Λέγαν πως θα γινόταν διάσημος,
    Το πίστεψε κι αυτός, κι έζησε με κανόνες
    Κι ώς τα τριάντα του τον έφαγε ο μόχθος.
    «Και τί μ’ αυτό;» τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα.
    «Και τί μ’ αυτό;»

    Ολα τα έργα του διαβάστηκαν
    και ύστερ’ από χρόνια κέρδισε
    χρήματα αρκετά για τις ανάγκες του
    και φίλους κέρδισε που ήταν φίλοι.
    «Και τί μ’ αυτό;» τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα.
    «Και τί μ’ αυτό;»

    Ολα τα ευτυχισμένα του όνειρα εκπληρώθηκαν:
    Σπίτι απόκτησε παλιό, γυναίκα, κόρη, γιό,
    Χωράφια με δαμασκηνιές και λάχανα,
    Κι είχε τριγύρω του σοφούς και ποιητές.
    «Και τί μ’ αυτό;» τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα.
    «Και τί μ’ αυτό;»

    «Το έργο μου τελείωσε», είπε όταν γέρασε,
    «σύμφωνα με το σχέδιο το νεανικό,
    και ας φωνάζουν οι ανόητοι, ποτέ δεν εξετράπην,
    κάτι το τέλειο κατόρθωσα εγώ».
    Πιο δυνατά τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα:
    «Και τί μ’ αυτό;»

    Μετάφραση: Σπύρος Ηλιόπουλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  163. @Demosthenes said...
    Και τι με το άλλο?


    Τίποτα!...
    Ισως και χειρότερα!

    Και τί μ' αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  164. Σόρυ για το προηγούμενο σύντομο σχόλιο. Ήμουν σε σύσκεψη και το έστειλα από κινητό. Ήθελα να δώσω ένα παράδειγμα κάποιου που κατάλαβε αυτό που εννοούσα. Δεν ήταν μόνο ο Zontas. Heinz, Dion, Demosthnes, K2825 και άλλοι. Την εμπειρία μιάς μέρας που ήταν πλήρης και αδιάσπαστη (τα φανάρια). Το θέμα ρομαντισμός, νοσταλγία, κλπ που έφεραν ο Χαρυ και ο Λιόλιος δεν ήταν βασικό στοιχείο του Post.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  165. Να ένα μικρό πράγμα που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο.
    Ενα ωραίο ποίημα.
    Κι αν σου τύχουν κι άλλα μικρά πράγματα μέσα στη μέρα, τότε πετάς.
    Ετσι, απλά...

    Γαμώτο έμπλεξα με κουλτουριάρηδες.

    Αυριο έχουμε Thanksgiving εδώ. Ημέρα κατά την οποία είθισται να είμαστε ευγνώμονες γι αυτά που έχουμε.

    Απόψε θα δείξω την ευγνωμοσύνη μου με το να βγω με την ωραία μου γειτονισσα και να πιω κανα δυο Μαργαριτες.

    Τις οποίες θα χρεώσω στο expense account του blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  166. Ποίημα που σε κάνει ευτυχισμένο πρώτη φορά ακούω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  167. Πανάσχημη said...
    Απόψε θα δείξω την ευγνωμοσύνη μου με το να βγω με την ωραία μου γειτονισσα και να πιω κανα δυο Μαργαριτες.
    ------

    Μία, δύο ή περισσότερες; Είμαι περίεργος (πρόσεχε το οδήγημα, though).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  168. "Γαμώτο έμπλεξα με κουλτουριάρηδες"
    LOL, LOL, LOL

    Κουλτούρα/Φιλοσοφείν + "Σ" = το φιλέ μινιόν της ζωής (τουλάχιστον εν Ελλάδι). Αυτά διαθέτουμε (το β' μόνον "pro bono"). Ούτε βιομηχανίαν ούτε λοιπά τοιαύτα. Και αντί να επιταχύνουμε, εμείς θέλουμε να επιβραδύνουμε τον ρυθμό της ζωής. Αργά, φιλοσοφημένα και "σταθερά", κόντρα στο "φαστ φουντ".

    Φιλτάτη (ειλικρινώς), και να θέλαμε να επικεντρωθούμε σε άλλα, αυτό δεν γίνεται (για "εν Ελλάδι" μιλάμε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  169. αισιόδοξα απλή καθημερινότητα! με ευγνωμοσύνη για την κάθε στιγμή ζωής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  170. Antvol
    Παντα έχουμε designated driver οταν βγαινουμε με τα κορίτσια. Η συγκεκριμένη designated driver μένει στεγνή.
    Drinking and driving don't mix.
    Το ακούω, το έχω δει ... είναι δολοφονία νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  171. Το παρόν δεν το αντέχει κανείς, όλοι θέλουν να προχωρήσουν στο μέλλον. Οταν τα πράγματα δυσκολεύουν, κοιτάμε το παρελθόν και το εξιδανικεύουμε όπως και το μέλλον που ονειρευόμαστε.

    Νομίζω πάντως πως τα "κόκκινα φανάρια" μας οδηγούν σε δημιουργικότερα χρόνια.
    Εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον Heinz.

    "Σήμερα, δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα αλλά: πιο δύσκολα. Γιατί δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες (αυτό εξάλλου ψάχνουμε)."

    Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που κανείς δεν πιέσε ποτέ κανέναν να γίνει κάτι ή κάτι άλλο. Κάποιος θα βιαζόταν να με χαρακτηρίσει τυχερό. Λάθος. Η πολλές επιλογές σε τυφλώνουν. Χρειάζεσαι "πρέπει" για να πεις "μπά" και να αναγκαστείς να ψάξεις το δρόμο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  172. Χαρυ
    Εσυ δεν είχες πει ότι οι παντρεμένες δεν έχουν πιπερατες λεπτομέρειες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  173. Αγαπητε Κυριε Δημου,
    ζητουμε συγνωμη που το περιεχομενο του μηνυματός μας ειναι ασχετο με το post σας.
    Ο ξυλοδαρμος του νεαρου στη Θεσσαλονικη δεν ειναι ενα τυχαιο μεμωνομενο περιστατικο.1) Η υπαρξη κουκουλοφορων αστυνομικων 2) τα βασανιστηρια που υπεστη ο νεαρος απο αυτους 3) η ανοχη των υπολοιπων ενστολων αστυνομικων που ηταν παροντες 4) η ψευδης επισημη ανακοινωση της αστυνομιας που συγκαλυπτε τα γεγονοτα 5) η επιδοκιμασια της πραξης απο μεριδα συνδικαλιστων αστυνομικων 6) η σταση ανοχης του Υπουργου Δημ. Ταξεως και της κυβερνησης, αποτελουν πληγμα και απειλη για τη δημοκρατια!Ως bloggers, χρηστες ενος μεσο που προαγει την ελευθερη διακινηση ιδεων και συνεπως τη δημοκρατια θα πρεπε πρωτιστως εμεις να εναντιωθουμε σ τετοια γεγονοτα γιατι διαφορετικα θα ερθουν και στο "σπιτι" μας...Σας καλουμε να κανετε ενα σχετικο post και καλουμε ολους τους bloggers να μη μεινουν μονο σε καταδικαστικα σχολια... μην επιτρεψετε να εκτονωθει η ενταση και να ξεχαστει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  174. antiparatheseis said...
    Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σας - αλλά δεν ξέρω αν τα blogs θα προσθέσουν κάτι σε αυτή την υπόθεση. Εδώ έχει ξεσηκωθεί ο Τύπος, η Τηλεόραση, Ο Παπανδρέου ζητάει την παραίτηση του Πολύδωρα, τι θα προσθέσουν μερικοί μπλογκερς;
    Αυτό που έχει σημασία είναι να αποκαλύπτουμε αυτά που δεν έρχονται στην δημοσιότητα και να τα προβάλουμε - εδώ έχει ήδη γίνει χαμός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  175. Συμφωνώ με Χάρυ περί Γέιτς.

    "οι παντρεμένες δεν έχουν πιπερατες λεπτομέρειες;"

    Au contraire! Και οι παντρεμένες έχουν ψυχή. Οι δε χωρισμένες, "σκίζουν"!

    Στην Αθήνα, Δήμο Αθηναίων, οι αποστάσεις είναι μικρές και τα ταξί σχετικά φθηνά (thanksgiving for that!!!). Άρα no need for designated driver! Έχει και η Αθήνα τα καλά της. Τώρα αν μένει κανείς στα far away προάστια και θέλει night out στο νταουτάουν Athen, αυτό είναι άλλο θέμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  176. Νίκο, φίλοι, καλησπέρα.

    Προβόλι στο μεγαλείο αυτού του ποστ: "Ολα τα φώτα ήταν πράσινα" μια μέρα, μια συγκεκριμένη μέρα, μια οποιαδήποτε μέρα.

    Μεγάλη υπόθεση το "μηδέν έλεγχος" δικός μας ως προς το ποιά μέρα θα είναι αυτή. Αν μπορούσαμε να την επιλέξουμε, we'd end up bottling it & sell it at a profit.

    Για δες τώρα όμως που στον Κοέλιο βρήκε η κάθε πικραμένη ψυχή ακουμπιστήρι εκείνο το λευκοελεφαντίζον "όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το κερδίσεις".

    Αρα άμα δεν σου κάθεται το πράσινο κύμα, δεν είσαι παίκτης, δεν επιθυμείς πολύ, είσαι γκαντέμης ή όλα αυτά μαζί...

    Λες και το Σύμπαν προγραμματίζεται ώστε εσένα προσωπικά, Μπάμπη Ωραιόπουλε, του Δημητρίου και της Αλκμήνης, να πληρωθούν τα διόδια στη ρότα σου και να έχεις και εμπροσθοφυλακή συμπτώσεις, να σου ανοίγουν τον δρόμο ("Ιου-ίου-ίου" σειρήνες, "περνάει ο Ωραιόπουλος"!!!)

    Οπότε άμα σου κάτσει τέτοια μέρα, να λες και δόξα τω θεώ, ακόμη κι αν...

    -Τοκ-τοκ-τοκ!

    -Ορίστε?

    -Ηρθα για το πάρτυ σας!

    -Μα δεν είστε καλεσμένη! Με φτύσατε τόσες φορές στο παρελθόν...

    -Δεν πειράζει, αυτοπροσκαλέστηκα!

    -Μα το πάρτυ δεν είναι σήμερα!

    -Ναι, αλλά σήμερα ευκαιρώ!

    -Μα δεν έχω να σας κεράσω κάτι, δεν σας περίμενα, πώς...

    -Καλά, θα περάσω για λίγο να τα πούμε και θα φύγω...

    Και καλά να έχεις να την τρατάρεις, κάνα γλυκό, μια πορτοκαλάδα, κάτι. Να έχεις πράγματα να κάνεις εκείνη την ημέρα, να εκμεταλλευτείς το ότι σου ήρθε στην πόρτα.

    Αμα όμως Ωραιόπουλε σε δει καρμίρη, απροετοίμαστο, άπιστο και φύγει? Οχι πράσινα φώτα, ούτε χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια δεν θα σου αφήσει δώρο...

    (υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να καίγεσαι και να ακούς τα τακούνια της στο διάδρομο όπως πάει για το ασανσέρ?...)

    (με λένε Μπάμπη και ΔΕΝ είμαι καλά!)
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  177. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

    ΕΔΩ χαμένο κορμί


    @ BLADE

    ΕΣΥ ΡΩΤΗΣΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ELIZABETH ΡΑΠΤΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΓΥΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΕ ''ΡΑΨΙΜΑΤΑ''.

    ΠΕΡΙ ΚΕΝΤΗΜΑΤΟΣ ΛΟΙΠΟΝ:

    ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΑΦΕΡΕΣΑΙ ΣΤΟ:

    Edward Albee's : ''Who’s Afraid of Virginia Woolf?''

    1966, United States, 132 mins, Black & white

    Cast & crew Director
    Mike Nichols


    Producer
    Ernest Lehman


    Cast
    Elizabeth ΡΑΠΤΗ
    Richard Burton
    George Segal
    Sandy Dennis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  178. Ως συνήθως κόλησε το μυαλό.
    Αν έχετε την εντύπωση ότι οι "παντρεμενες" βγαινουν γιa να σαχλοσυζητήσουν, you are dead wrong.
    Ή σε comedy club πάνε ή σε karaoke.

    Έτσι ακούω δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  179. Χαμένο κορμί said :-))

    @blade + zontas

    ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ELIZABETH ΡΑΠΤΗ:

    ''Sweet Bird of Youth''

    Liz Taylor takes the role Genevieve Page made her own, on stage and in Richard Brooks' 1961 movie version, as the fading Hollywood idol seeking solace in booze, pills, and the arms of masseur Harmon. Retreating to his small home town, she exploits his dreams of glamour, but the threatening ghosts of his past aren't far away. For all the cast's earnest efforts, passion fails to rise, and the stature of the Tennessee Williams source material seems diminished this time round (for TV), even if modern frankness allows more of the playwright's savage vision to come through than three decades previously. TJ

    Source : Time Out Film Guide 13


    Sweet Bird of Youth
    1989, United States, 100 mins, Colour

    Cast & crewDirector
    Nicolas Roeg


    Producer
    Fred Whitehead


    Cast
    Ruta Lee
    Kevin Geer
    Elizabeth ΡΑΠΤΗ
    Mark Harmon
    Rip Torn
    Valerie Perrine


    ΥΓ: Ο Nicolas Roeg ΕΙΝΑΙ MASTER.

    ΤΟ ΟΛΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. ΤΟ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΕΙΔΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΑΜΕΣΩΣ ΟΤΙ: ''ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΕΔΩ''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  180. @κύριο Αντώνη Λιόλιο (δεν ξέρω και την ηλικία σας και αν είναι πρέπων ο πληθυντικός)

    Στην Κυψέλη μένω (χε χε!)

    Στην Ξάνθη μεγάλωσα αν και δεν ξέρω κατά πόσον έχει σημασία αυτό.. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι το "στρατιωτικό άγημα που ανεβοκατεβάζει τη σημαία" οι "μπάντες που πεανίζουν" είναι καταστάσεις που έχω ζήσει εκεί. Ενώ για τα υπόλοιπα - που αναφέρω - είτε μια ψύχραιμη ματιά στην επικαιρότητα , είτε μια σύντομη βόλτα στα βιβλιοπωλέια/δισκάδικα της πόλης σας νομίζω αρκεί...

    Αλλά και τα δύο σημερινά μου posts (και συγχωρέστε μου τη θρασύτητα του καινούριου εδώ αλλά γενικώς παλιού χρήστη του διαδικτύου) είχαν άλλο "σκοπό". Με παρεξηγήσατε :)

    Ήταν μια ήπια "μομφή" απέναντι σε αυτούς που "νοσταλγούν" το '54 αλλά κάνουν συστηματική χρήση όλων των "προϊόντων" του 2006, που ζηλεύουν την επαρχία αλλά δεν κάνουν την κίνηση προς τα εκεί - ενώ μπορούν, τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς.

    Εγώ όπως προφανώς φάνηκε ούτε το '54 θα μου άρεζε (δε νοείται νοσταλγία για κάτι που δεν έχω ζήσει), ούτε την επαρχία θα άντεχα ξανά και εμμέσως ανέφερα και τους λόγους. Σεβαστά τα γούστα του καθενός βεβαίως :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  181. Τελικά το κείμενο προσφέρεται για περισσότερες από μία αναγνώσεις (ερμηνείες).


    Εμένα μου θύμισε το 1985, που είχα βρεθεί στο Λονδίνο και στην Trafalgar square υπήρχε, αν θυμάμαι καλά, η εξής αφίσα:

    “Thanks god you are in Trafalgar square in 1985 and not in cape Trafalgar in 1805”.

    Όχι πως συμφωνώ υποχρεωτικά, βέβαια.


    Υ.Γ.: Α propos, κυκλοφορεί κι ένα φωτογραφικό λεύκωμα του Robert McCabe, με τίτλο "Ελλάδα: Τα χρόνια της αθωότητας (1954-1965)".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  182. Nikos Dimou Said

    Ήθελα να δώσω .... την εμπειρία μιάς μέρας που ήταν πλήρης και αδιάσπαστη (τα φανάρια). Το θέμα ρομαντισμός, νοσταλγία, κλπ που έφεραν ο Χαρυ και ο Λιόλιος δεν ήταν βασικό στοιχείο του Post.


    Εμείς αλλού κινήσαμε γι’ αλλού, κι αλλού το blog μας πάει...Δεν φταίμε εμείς αν τα γραφόμενα σας διαβάζονται σε πολλά επίπεδα. Αντί να μας συγχαίρετε που εμπλουτίζουμε το blog...

    trandism
    @κύριο Αντώνη Λιόλιο (δεν ξέρω και την ηλικία σας και αν είναι πρέπων ο πληθυντικός)


    45, έχει δίκιο ο Χάρυ πρέπει να αλλάξω το avatar. Ο πληθυντικός δεν μου λέει τίποτε αλλά όπως αναπαύεσαι

    Στην Κυψέλη μένω (χε χε!)

    I knew it!

    "μπάντες που πεανίζουν"


    Freudian slip?

    ...Αλλά και τα δύο σημερινά μου posts …ήταν μια ήπια "μομφή" απέναντι σε αυτούς που "νοσταλγούν" το '54 αλλά κάνουν συστηματική χρήση όλων των "προϊόντων" του 2006, που ζηλεύουν την επαρχία αλλά δεν κάνουν την κίνηση προς τα εκεί - ενώ μπορούν, τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς.

    Όντως σε παρεξήγησα αλλά χάρηκα την επεξήγηση. Συμφωνούμε

    Σεβαστά τα γούστα του καθενός βεβαίως :)

    Ουδείς λόγος περί τούτου!

    Ευμίλιος said...
    @σινεφίλ του μπλογκ:

    Η αγαπημένη μου ταινία είναι η Ημέρα της Μαρμότας (groundhog day), με τον Bill Murray.


    Mine too. Κι ένα μικρό δωράκι για σένα εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  183. Τα φανάρια παίρνουν το χρώμα τους από μέσα μας. Μπορούμε να ξυπνάμε ευδιάθετοι κάθε μέρα (για το πριν το ξυπνητήρι δεν ξέρω). Κάθε μέρα είναι ωραία.

    Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά,
    σαν τον καθρέφτη
    Μα σα φακός να μεγεθύνει


    Και όπου τέχνη βάλτε τις καλές στιγμές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, οτιδήποτε καλό μπορείς να σκεφτείς και να πεις "θα έχω άλλη μια μέρα με πράσινα φανάρια". (Και ας με συγχωρήσει ο Άλκης Αλκαίου για αυτή την ερμηνεία, αυτό μου βγήκε τώρα).

    Πρέπει να σου βγαίνει και λίγο από μέσα σου όμως. Και να σου πάνε και λίγο καλά τα πράγματα.

    Please μη θεωρηθεί σαν σχόλιο αυτοβελτίωσης. Δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Απλώς, παρά την πολλή δουλειά -άουτς ποδαράκια μου- νομίζω ότι κάπου βλέπω φως επιτέλους... Και χαίρομαι λίγο. Και είπα να το μοιραστώ με σας μιας και το post το σηκώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  184. χαμένο κορμί said:

    ΤΙ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ?

    ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΑΡΓΑ ΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.

    ΠΕΑΝΙΑ-ΛΙΟΠΕΣΙ

    TAYLOR-TAILOR-ΡΑΦΤΗΣ

    ΑΡΑ: ΕΝΑΣ ΡΑΦΤΗΣ ΑΠ' ΤΟ ΛΙΟΠΕΣΙ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΣΟΥ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  185. @Μαρκήσιε της Αφρικας,

    Να ευχηθούμε μόνο απ'το Λιόπεσι στο χώρο σου, να μην τον πιάσει κόκκινο τον ράφτη, ε?

    (διότι οσο πρεμούρα τείνει στο μαξ, τόσο τα φανάρια τείνουν στο βαθύ πορτοκαλί - και η μπατσαρία τείνει να έχει βγει παγανιά να πιάσει το quota προστίμων...)

    ΟΚ, 5-ήμερη, καληνύχτα σας!!!!
    :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  186. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  187. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  188. χαμένο κορμί said:

    @first dame ΤΟΥ ΑΦΡ-ΟΛΥΜΠΟΥ:

    TA oh la la guys ΣΑς ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ. Ο ΠΟΛΥΔΩΡΑς ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ. ΤΙΣ ΕΚΑΝΕ ΟΛΕΣ ΜΠΛΕ ΜΑΡΕΝ.

    :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  189. (αν υποψιαστώ ότι ο άσωτος υιός συμπύκνωσε απ΄τον σεφτέ μέχρι και τώρα, νοήματα, θέμα κι υποθέματα, θα πεθάνωωωωω!)

    (δημοσθένη, εδώ είναι για να μένεις σπήτσλεςς!)

    (δεν ξέρω τι ντραγκς παίρνεις μαρκήσιε, αλλά θέλω κι εγώ!!!)

    (αχ Παράγραφε, έψαχνα κενό στα σχόλια να σου πω ευχαριστώ, αλλά δε μου κλήρωσε, όλα κόκκινα... Οπότε στο μπλογκ σου κατ'ευθείαν, ναι? ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ)

    (τώρα καληνύχτα σας να πω? καλό ξημέρωμα να πω? τη διεύθυνσή μου για τα ληγμένα σου φάρμερ παιδί μου να πω?)
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  190. @antiparatheseis

    Παρόμοιο επεισόδιο έγινε και στην Κύπρο, πέρσι το Δεκέμβρη, με πολλές ομοιότητες και κάποιες –σημαντικές –διαφορές. Την εποχή εκείνη συνέβη σειρά βιασμών ή αποπειρών και τα όργανα βγήκαν στη γύρα για σύλληψη του «δράκου». Μια τέτοια περίπολος, με 4 «αρσενικά» και μία γυνή βιντεογραφήθηκαν να ξυλοκοπούν, μαζί με άλλα όργανα που συμμετείχαν μετά ή παρακολουθούσαν, δύο 26ρηδες φοιτητές.

    Πριν βγει το βίντεο στη φόρα οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν ότι οι νεαροί (που όντος είχαν πιει) έτρεχαν με τα 2 αυτοκίνητα τους και πως όλα έγιναν μετά από καταδίωξη. Οι νεαροί αντιθέτως (τους γνωρίζω προσωπικά) βρίσκονταν σταθμευμένοι δίπλα-δίπλα και καληνυχτίζονταν αφού ήταν κοντά στο σπίτι του ενός και θα χώριζαν οι δρόμοι τους. Όταν τα όργανα τους πλησίασαν και ζήτησαν να κάνουν έλεγχο, ο ένας εξ αυτών ζήτησε να δει ταυτότητα. Επειδή το όργανο την ανέμισε για 1 δευτερόλεπτο και ήταν σκοτεινά … ο νεαρός είπε «μπορείς σε παρακαλώ να τη φέρεις πιο κοντά γιατί δεν είδα;»

    Το όργανο απάντησε «ίντα ΄μ που θέλεις ολάν, να σου την καδρώσω τζιόλας»; (Κάδρο, κορνίζα). Το τι ακολούθησε μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=15477&-V=fakeloihead. (Σημειώστε, οι νεαροί φοράν ήδη χειροπέδες). Η κακοποίηση συνεχίστηκε και στο τμήμα. Ο πατέρας του ενός νεαρού ειδοποιήθηκε πολύ αργότερα το πρωί.

    Τα όργανα ατύχησαν για 2 λόγους. Πρώτον, κάποιο τσακάλι βιντεοσκόπησε το συμβάν. Δεύτερον, ο μπαμπάς του ενός είναι επιφανής Γυναικολόγος, έχοντας ξεγεννήσει τη μισή Λευκωσία. (Το …νινί σέρνει καράβι, ο άνθρωπος ξέρει ποιοι πολιτικοί, ΜΜΕτζίδες, Αρχιαστυνόμοι, Δικηγόροι, Δικαστικοί, κλπ. έχουν απατήσει ή κερατωθεί, ποιοι χρειάστηκαν «απόξεση», ποιοι άρπαξαν αφροδισιακά… αν και είμαι σίγουρος πως ο επαγγελματισμός του και η πίστη στον Όρκο δεν θα του επέτρεπαν να κάνει χρήση τέτοιων πληροφοριών). Έχει τη δυνατότητα να σέρνει για όσο χρειαστεί την Κυπριακή Δημοκρατία στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, πιθανόν χωρίς να πληρώσει δεκάρα καθότι πολλοί και καλοί –φίλοι του –δικηγόροι θα τον βοηθούσαν pro bono.

    Πριν εμφανιστεί το βίντεο η αστυνομία εφάρμοσε τη προσφιλή μέθοδο του «χτυπιόντουσαν μόνοι τους στο πεζοδρόμιο, έχουμε και μάρτυρες». Βεβαίως, τα 5+ όργανα βγήκαν και «χτυπημένα» (από 2 «άμαχους» νεαρούς με μπράτσα όχι μεγαλύτερα από τους καρπούς των οργάνων) και ξεκίνησε διαδικασία δίωξης των νεαρών για βιαιοπραγία κατά οργάνου. Βγήκαν επίσης στα ΜΜΕ και εκπρόσωποι της Αστυνομίας με δηλώσεις που κάλυπταν τα όργανα.

    Αμέσως μετά που η εφημερίδα «Πολίτης» βγήκε με πρωτοσέλιδο φώτο από τον ξυλοδαρμό και με το βίντεο στην ιστοσελίδα της … μια παρέλαση γελοίων όπως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Εκπρόσωπος Τύπου Αστυνομίας, Αρχηγός & Υπαρχηγός… καθώς και ο τραγελαφικός –τότε –Υπουργός (που παλαιότερα δήλωσε «Η Αστυνομία δεν δέρνεται» και «όλες οι γυναίκες από το πρώην ανατολικό μπλοκ έχουν σαν όνειρο να γίνουν ‘καλλιτέχνιδες’») … ψελλίζοντας λόγια όπως «μα δεν φαίνεται καθαρά, εγώ δεν βλέπω τίποτα, δεν είδα ακόμη το βίντεο γιατί στον υπολογιστή μου δεν φαίνεται καλά, υπάρχει έρευνα για το επεισόδιο –ας αναμένουμε….».

    Λόγω της ύπαρξης του βίντεο στο Διαδίκτυο οι δηλώσεις άλλαζαν όσο προχωρούσε η ώρα. Μέχρι το βράδυ ακουστήκαν οι πρώτες καταδικαστικές δηλώσεις. Ο μετρητής στο site του «Πολίτη» πήρε φωτιά. ΟΛΟΙ ΕΒΛΕΠΑΝ ΚΑΙ ΕΚΡΙΝΑΝ. Πολλοί από μας κάναμε ποστ το βίντεο σε φόρουμ και το στείλαμε σε φίλους σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τις επόμενες μέρες το απόγευμα εδέησαν να καταδικάσουν και όσοι ήταν άφαντοι μέχρι τότε, έγιναν δηλώσεις-στροφές 180 μοιρών από τα προαναφερθέντα λαμόγια… Σε 3-4 μέρες παίζονταν αποσπάσματα του βίντεο στην ΝΕΤ. Δέκα μέρες μετά παίχτηκε σε κανάλι της… Αυστραλίας!!!

    Ακολούθησαν πολλές άλλες φαρσοκωμωδίες, π.χ. σχετικά με τα θέματα απομάκρυνσης / διαθεσιμότητας των οργάνων. Ξεκίνησε εκστρατεία διάδοσης φημών τύπου «υπάρχει και άλλο κομμάτι βίντεο που δείχνει πως έφταιγαν οι φοιτητές», «έβρισαν χυδαία την αστυνομικίνα», «είναι παλιόπαιδα και χασικλήδες»… και άλλα πολλά εμπριμέ. Ωσάν οτιδήποτε από αυτά να άλλαζε την ουσία της υπόθεσης.

    Η δίκη έχει αρχίσει. Οι κατηγορίες περιλαμβάνουν βασανισμό αλλά και αμελή εκτέλεση καθήκοντος ή συνεργεία για όσα όργανα παρακολουθούσαν αδιάφορα.

    Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος. Ίσως ο Γιατρός να καταφέρει τη δικαίωση του γιου του και του φίλου του. Θα είναι η μοναδική φορά που «φτωχόπαιδα» θα χαρούν επειδή ένα «πλουσιόπαιδο» είχε «μέσο» και «έκατσεν την στους μπάτσους».

    Αναρωτιέμαι όμως. Όταν οι γονείς του νεαρού στη Θεσσαλονίκη έβλεπαν από τις οθόνες της TV τον ξυλοδαρμό ενός «άλλου» παιδιού, πως ένοιωσαν… πως αντέδρασαν; Όταν άρχισε ο πόλεμος δυσφήμησης των 2 νέων ποια ήταν η στάση τους; Είπαν «δεν έχουν σημασία αυτά, δεν δικαιολογούνται τα όργανα»… ή μήπως έγνεφαν καταφατικά σε όσους αναμετέδιδαν την προπαγάνδα των οργάνων; Άραγε πως βλέπουν εκείνο το γεγονός τώρα που ΤΟ ΔΙΚΟ τους ΠΑΙΔΙ έτυχε ίδιας μεταχείρισης;

    Αύριο, ποιανού το παιδί έχει σειρά;

    ***

    Απολογούμαι για τη γλωσσο-διάρροια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.