Η Αποκάλυψη

Ο μοναχός Ιωάννης ζούσε δεκαεπτά χρόνια στη σκήτη. Ήταν ένας μεγαλόσωμος σιωπηλός άντρας με βαριά μαύρα γένια. Ακολουθούσε σχολαστικά το τυπικό: νηστείες, αγρύπνιες, αποχή από κάθε τι πονηρό η εγκόσμιο, στην πράξη και την σκέψη. Δεν έδειχνε ενδιαφέρον για τίποτα, ούτε καν το Όρος δεν είχε περιηγηθεί. Λίγο καιρό στο Βατοπέδι και μετά στη σκήτη. Κανείς δεν γνώριζε για την προηγούμενη ζωή του. Δεν είχε ποτέ ανοίξει την καρδιά του, βαρύς, αμίλητος. Γράμματα ήξερε αρκετά, κάτεχε και τις αγροτικές δουλειές. Είχε αναλάβει τον λαχανόκηπο και τροφοδοτούσε την νηστεία των μοναχών με άφθονα χορταρικά.

Πρέπει να ήταν γύρω στα σαράντα πέντε. Ενώ όλη του η μορφή έδινε εντύπωση δύναμης, τα μάτια του ήταν εντελώς νεκρά. Σαν να μην υπήρχε πίσω τους αίσθηση ή σκέψη. Έψελνε σωστά, με βαθιά φωνή, αλλά πάντα απών.

Ένα πρωί, μετά τον όρθρο, τον φώναξε ο Γέροντας. Καιρό τον έψαχνε ένα μήνυμα από την πόλη, έκανε μήνες να τον βρει. Είχε πεθάνει η μάνα του, τον ζητούσαν τα αδέρφια του, ανάγκη να πάει για τα κληρονομικά. "Δεν με ενδιαφέρει η κληρονομιά!" Ο Γέροντας του εξήγησε: έπρεπε να υπογράψει. Την μερίδα του, έτσι κι αλλιώς, την έπαιρνε η μονή.

Ο μοναχός Ιωάννης βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη. Δεν τα'χασε, δεν θαμπώθηκε καθόλου από την μεγάλη πόλη. Αδιάφορος κυκλοφορούσε στον δρόμο, με άδεια μάτια. Δεν δέχθηκε να μείνει σε σπίτι συγγενικό, ζήτησε κελί σε αγιορείτικο ξενώνα. Εκεί κόνεψε. Ήθελε να τελειώνει, αλλά η γραφειοκρατία τον κράτησε τρεις μέρες.

Το τρίτο βράδυ βγήκε στο δρόμο και άρχισε να περπατάει προς το Eπταπύργιο. Έξω από ένα παλιό γκρεμισμένο σπίτι, κάθισε ακίνητος και κοίταγε στο κενό. Έκανε παγωνιά, ελάχιστοι διαβάτες. Μια πόρνη που έμενε απέναντι πέρασε με ένα πελάτη, ξαναβγήκε, έφερε άλλον, και τρίτο. Ο μοναχός Ιωάννης ήταν εκεί.

Στις τέσσερις το πρωί, η πουτάνα, που ήταν πονόψυχη, τον είδε από το παράθυρο μαρμαρωμένο μες το σκοτάδι και φοβήθηκε πως είχε πεθάνει. 'Έβαλε τη ρόμπα της και κατέβηκε. "Πάτερ είσαι καλά;" Με το ζόρι τον τράβηξε στο δωμάτιό της και τον κάθισε δίπλα στην σόμπα. Του έφτιαξε κι ένα ζεστό.

Ο μοναχός Ιωάννης δεν έδειχνε να καταλαβαίνει τίποτα - ούτε σε τι σπίτι βρισκότανε. Παθητικά άφηνε να τον σκεπάζουν, να τον περιποιούνται. Κι όταν ζεστάθηκε, δεν είπε να φύγει. Τον πήρε ο ύπνος καθιστό δίπλα στην σόμπα. Έπεσε και η άλλη στο κρεβάτι της το ανακατωμένο και κοιμήθηκε.

Το πρωί, όταν γλυκοχάραξε, μπήκε χλωμό φως από το παράθυρο και ξύπνησε τον μοναχό Ιωάννη. Κοίταξε γύρω. Η γυναίκα, κοιμισμένη ανάσκελα, είχε ξεσκεπαστεί. Το νυχτικό σηκωμένο, τυλιγμένο πάνω από τη μέση της, άφηνε στο μικρό φως να φέγγουν οι μηροί και η άσπρη κοιλιά της. Μαύριζε η ήβη, πολύ δυνατή.

Ο καλόγερος σηκώθηκε αθόρυβα και πλησίασε την γυναίκα. Πολύ κοντά. Έσκυψε, όπως προσκυνάνε. Σαν σκύλος οσφράνθηκε την οσμή της.

Ένιωσε να τον πλημμυρίζει ένας πόθος αβάσταχτος σαν πόνος. Η πρώτη - από το βάθος της μνήμης - στύση, τον έκανε να υψωθεί, να αναληφθεί, να υπερίπταται.

Και ο μοναχός Ιωάννης που είχε από καιρό χάσει τον Θεό, που χρόνια τώρα προσευχόταν, αγρυπνούσε και νήστευε μηχανικά χωρίς να πιστεύει, ξαναβρήκε το ιερό δέος.


Πίνακας του Νίκου Χουλιαρά