Τετάρτη, Ιανουαρίου 13, 2016

Ο δρόμος είναι ωραίος, ακόμα και με χιόνια…


Σήμερα έχω μαστόρους στο σπίτι – που μυαλό για ποστ. Θόρυβος, σκόνη, ακαταστασία.

Γερνάει και το σπίτι και κάθε τόσο κάτι χαλάει. Όπως άλλωστε και στον άνθρωπο – όλο χάπια και γιατρικά.

Θυμάμαι στο αρχικό blog, πριν δέκα χρόνια, κάτι τρόλια που δεν με χώνευαν απαξίωναν αυτά που έγραφα λόγω της ηλικίας μου. «Σιγά μην έχεις άποψη κι εσύ, με το ένα πόδι στον τάφο!».

Κύλησαν δέκα χρόνια, το πόδι δεν μπήκε ακόμα στον τάφο – ή μάλλον μπήκε και ξαναβγήκε. 

Πέρασα ξυστά από τον θάνατο, αλλά φαίνεται πώς ακόμα «δεν είχε τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου».

Όμως και η ηλικία και η γειτονιά του τέλους, εκτός από δεκάδες μειονεκτήματα, έχουν και πλεονέκτημα. Είναι μία σωστή ζυγαριά που σου μετράει σαν ειδικό βάρος, το νόημα των πραγμάτων. 

Αυτό εννοούσαν οι παλαιοί όταν μιλούσαν για την σοφία των γερόντων. 

Το γήρας δεν σε κάνει πιο έξυπνο. Αντίθετα, αν είσαι βλάκας, σε κάνει πιο βλάκα. Προσθέτει την ισχυρογνωμοσύνη της (δήθεν) πείρας και την αρτηριοσκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων του εγκεφάλου σου.

Αλλά σου δίνει κριτήρια. Προοπτική, πέρα από σένα. Κι αν δεν είσαι εγωιστής να μην σκέπτεσαι παρά μόνο το τομάρι σου – μπορείς να προσφέρεις.

Τα πράγματα για τα οποία συζητάμε – μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός – θέλουν χρόνο. Δεκαετία, ίσως και παραπάνω. Σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, δεν θα ζήσω το τέλος της κρίσης.

Οπότε, τι με νοιάζει; «Εμού θανόντος…». 

Λάθος. Όπως κάθε πατέρας νοιάζεται για το τι θα αφήσει στα παιδιά του – έτσι και ο κάθε συνειδητός πολίτης ετοιμάζει το κληροδότημά του. Για το σύνολο.

Ξανάνοιξα αυτό το blog για να μιλάω με τους φίλους για το παρόν αλλά κυρίως για το δικό τους μέλλον. Είμαι πολύ συγκινημένος που ήρθαν τόσοι πολλοί. Παλιοί και καινούργιοι. Δεν το φανταζόμουνα. Χιλιάδες επισκέψεις, εκατοντάδες σχόλια – αδιανόητο!

Ο δρόμος είναι ωραίος – ακόμα και με χιόνια. Όσο κρατήσει…

43 σχόλια:

  1. Παλιόκαιρος Νίκο, και βρωμισμένο το χιόνι -γλίτσα καταγής...
    Αλλά ο δρόμος υπάρχει...

    "Δεν είμαστε μπροστά , είμαστε πίσω,
    Δεν είμαστε πάνω, είμαστε κάτω...

    Σαν το πινέλλο στο χέρι του ζωγράφου,
    δεν έχουμε ιδέα που βρισκόμαστε".

    Τζελαλαντιν Ρουμι, "Στον κήπο του αγαπημένου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γεια σας και από εμένα κ. Δήμου,

    παρακολουθούσα καθημερινά το παλαιότερο μπλογκ προ δεκαετίας, χωρίς όμως να σχολιάζω, και είμαι πολύ χαρούμενος που το ξανανοίξατε,
    για όσο κρατήσει ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολυ ενδιαφερον θεμα...

    Απασχολει καθενα μεγαλυτερο των 45-47,
    που παιζει πια το 2ο ημιχρονο της ζωης...

    Ειναι φρικτη η αισθηση οτι το παρελθον σου
    ειναι.. μεγαλυτερο απο το μελλον..

    Η σωστη αντεπιθεση ειναι να μη χανεις καθολου χρονο..

    Σε λαθος προσωπα ,σε λαθος ασχολιες...

    Η φροντιδα της υγειας ,ωστε να μακρο- & καλο-ημερευσουμε...

    Η απομακρυνση τοξικων προσωπων ,το ζεμανφου για αδιαφορα θεματα..

    Και βεβαια... γυναικα & παιδια ..

    Καλη γυναικα & πολλα παιδια ..

    Να νοιωθεις νεος ξανα...

    Και καποιο σχετικο χρημα ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με πολλα παιδια δεν αισθανεσαι νεος, ερειπιο αισθανεσαι!!! Μεχρι να παν φανταροι... Κ μετα αισθανεσαι μπατιρης... Το detox παντως ειναι ψυχοχαλαρωτικο! Μια spiritual αιωρα!

      Διαγραφή
  4. "πολλα παιδια .. ."

    ασπάσθηκες το Ισλάμ να υποθέσω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τελικά φαίνεται ότι η συμμετοχή σε μια κοινότητα είναι ανάγκη για πολλούς και μάλιστα με την εγγύηση ενός οικοδεσπότη με πίστη στον ορθολογισμό και μεγάλη παλέτα θεμάτων κάθε είδους και κατεύθυνσης. Εξαιρέσεις και κομπλεξικοί δεν θα λείψουν, αλλά η διάθεση για συνεννόηση και μοιρασιά είναι διάχυτη. Ευχαριστούμε για τον χρόνο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλώς σας ξαναβρήκαμε λοιπόν. θα παρακολουθούμε αυτά που θα δημοσιοποιείτε από εδώ με ενδιαφέρον. Όπως τότε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. You cannot be just a consumer and creator of garbage. Anyone with a critical mind wants to leave the world a better place than he/she found it.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΥ & ΟΛΟΥΣ...

    Να ανεβαινουν μονο επωνυμα σχολια .
    ΤΟ μπλογκ ειναι σοβαρο.
    Οχι ανωνυμοι ,τρολλς ή μη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Harry μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο του σχολίου - όχι τόσο το όνομα. Κι αν κλεισω τα ανώνυμα θα έλθουν τα ψευδώνυμα. Το επόμενο σκαλοπάτι είναι το κλειστό blog με λίστα...

      Άλλωστε ούτε εσύ σχολιάζεις επώνυμα...

      Διαγραφή
    2. " Επωνυμος " & με ...trademark...
      Η ανωνυμια ειναι κακοηθεια ...
      Τεσπα.
      Κανε το οπως νομιζεις ..

      Διαγραφή
  9. Α δ ι α ν ό η τ ο
    Η παραπάνω λέξη φέρει πολλά θετικά μαζί της.
    Λες και κοιτάς ένα πανύψηλο κτήριο από κάτω σου δίνει φτερά συλλογισμό με θετικό πρόσημο.
    Προσμονές επιθυμίες φαντασία έκπληξη όρεξη να έχουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το σημερινό σας θέμα προσωπικά με συγκίνησε. Είμαι 42 ετών και σας διαβάζω από τα 14. Σας γνώρισα από τα βιβλία, τα άρθρα στις εφημερίδες στους 4 τροχούς, RAM, blogs κλπ. Επηρεάσατε τον τρόπο σκέψης μου όσο λίγοι, αλλά σε μεγάλο βαθμό και την στάση της ζωής μου. Δεν σχολίαζα ποτέ στα blog σας, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
    Συνεχίστε να μας δείχνετε τον δρόμο όσο και δύσκολος ή επικίνδυνος να είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα χρόνια από το 1985 ως το 2008 έγραφα στους 4Τ (11 χρόνια) και μετά στο RAM (13). Την εποχή εκείνη, αυτά τα περιοδικά είχαν τεράστιες κυκλοφορίες. Με διάβαζαν πολλοί έφηβοι της εποχής. Χωρίς να το επιδιώξω και να το καταλάβω επηρέασα πολλούς νέους ανθρώπους που συναντώ σήμερα και μου το λένε. Άλλοι μου γράφουν μυνήματα.

      Κάποια στιγμή είχα αποφασίσει να σταματήσω για να αφοσιωθώ στα βιβλία μου - και το ανακοίνωσα. Κάποιος μου έγραψε: "Είστε σίγουρος ότι τα βιβλία είναι πιο σημαντικά;".

      Τώρα ξέρω πως είχε δίκιο.

      Διαγραφή
    2. Αργούσαν τακτικά να μας έρθουν στην επαρχία θυμάμαι ως και 3 μέρες ανεξαρτήτου τίτλου η καθυστέρηση.
      Η δεύτερη κρούση στο περίπτερο ήταν σχεδόν απαραίτητη. Και όταν δεν καπνίζεις γίνεσαι ολίγο ύποπτος.
      Πόσοι άραγε να κινούσαν το μήνα από το ημερολόγιο κατευθείαν. Πάντα υπάρχει χώρος για το αδιανόητο.
      Ο απλός χρήστης από την άλλη προκαλούσε εσωτερικό σοκ να το διαβάζεις σε ειδικό περιοδικό, τα πάθη μας, η περιπέτειά μας, η οδύσσεια, όλα σε μηνιαία συνάντηση, αντίστοιχο θα υπήρχε και στις εφημερίδες χρονογραφήματα πως τα λένε διαφορετικά ακροατήρια ανάγνωσης.
      Κάτι θυμάμαι είχατε αναφέρει τον είχατε αντιγράψει από συνάδελφο του Byte από P άρχιζε ένα από τα αρχικά του αλλά μπορεί και να πέφτω ολότελα έξω.

      Διαγραφή
    3. @Anonymous
      2016-01-13 21:27:14+00:00

      > τον είχατε αντιγράψει από συνάδελφο του Byte από P άρχιζε ένα από τα αρχικά του.

      2006-02-01:

      Από το περιοδικό BYTE κατάγεται και η στήλη – ελληνική εκδοχή του Chaos Manor από τον συγγραφέα Jerry Pournelle – βλ. CHAOS MANOR MUSINGS - The View from Chaos Manor.

      Επίσης: Ranade, Jay; Nash, Alan: The best of BYTE, 1994.

      Διαγραφή
    4. Μπράβο Λύκε - πού τον θυμήθηκες τον Jerry Pournelle! Πράγματι αυτός με είχε εμπνεύσει για την στήλη μου - μόνο που την έκανα πιο προσιτή για τον "απλό χρήστη" - η δική του ήταν πιο απαιτητική. Διαβαζα φανατικά Byte από το 85. Τον έψαξα στην Wikipedia, είναι 82 ετών και γράφει ακόμα βιβλία Ε. Φ.!

      Διαγραφή
  11. Από σύνθημα γραμμένο με σπρέι:
    "Είναι λάθος να επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει σπουδαιότερες αναμνήσεις από όνειρα"

    Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω (κατάθλιψη;) όταν μου συμβεί το παραπάνω. Το θεωρώ "σημείο καμπής" για να θεωρήσω τον εαυτό μου γέρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαρτάται. Εγώ πέρασα τα 80 και δεν κοιτάζω ποτέ πίσω. Η ζωή μου αρχίζει αύριο.

      Διαγραφή
    2. Ποιος σου είπε λοιπόν ΝΔ οτι είσαι γέρος ;-)

      Διαγραφή
  12. Παρατηρώντας διαπιστώνω ότι δεν είναι τα γηρατειά αυτά καθέ αυτά που ξεκουτιάζουν τον άνθρωπο αλλά οι συνθήκες ζωής που διαμορφώνονται πολλές φορές σε αυτές τις ηλικίες, απόμαχοι χωρίς να κάνουν την εργασία με την οποία τριβόντουσαν για δεκαετίες, μοναξιά εξαιτίας του ότι πολλοί συγγενείς και φίλοι έχουν περάσει απέναντι, κλεισούρα μπόλικη, όλα αυτά οδηγούν στο να μειώνεται η σπιρτάδα και η διάυγεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ...κυρίως όμως η άνοια. Ξεκούτη γερο δεν έχω γνωρίσει πέραν εκείνων που τους χτύπησε η νόσος. Οι υπόλοιποι ή ηταν ξεκούτηδες και ως νεοι, ή διατηρούν την οποια διαύγεια ειχαν. Αυτό που έχω παρατήσει είναι μια αισθητή μείωση δημιουργικότητας,αλλά πιθανότερα έχει να κανει με την κοινωνικοοικονομική κατασταση που βρίσκουν τον ευατο τους, παρα με εγγενή ανικανότητα δημιουργικής σκέψης.

      Έχει και τα καλά του που τα περισσότερα οργανα γερνούν γρηγορότερα απο τον εγκεφαλο. Εξαιτίας τούτου μπορεί να ζούμε λιγοτερο απο 100 χρόνια, αλλά διατηρούμε την δυνατότητα να φύγουμε σώας τας φρένας.

      Βέβαια απο τα όποια παραπάνω θα προτιμούσα τύποι σαν τους Craig Venter και Aubrey de Grey να αντιστρέψουν την γήρανση, γιατί καλή η προ-θανάτια σοφία, αλλά σαν την ... ανοησία της νιότης δεν έχει.

      Διαγραφή
    2. Το ξεκουτιάζουν που ανέφερα ήταν λιγάκι βαρύ, περισσότερο εννοώ ότι χάνουν την σπιρτάδα της σκέψης, την προσαρμοστικότητα για να μπουν γρήγορα στο πνεύμα μιας συζήτησης

      Διαγραφή
  13. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα στο ωραίο ποστ και σε πολλά συγκινητικά και εύστοχα σχόλια που προηγήθηκαν. Εγινα μπλόγκερ το 2006 για να μπορώ να συμμετέχω στο doncat. Στα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν έμαθα πολλά, περισσότερα από όσα φανταζόμουν, κέρδισα φιλίες, και σχέσεις, που επίσης δεν φανταζόμουν. Έχασα και μερικά... Αλλά το ισοζύγιο είναι θετικό. Ναι! Είναι ωραία η διαδρομή και στα χιόνια. Και ίσως εκεί διακρίνεται πια ο καλός και έμπειρος οδηγός περισσότερο από το γιαλιστερό αυτοκίνητο της νιότης μας. Και ένα επίγραμμα του Τίτου Πατρίκιου, που το έμαθα και αυτό την τελευταία δεκαετία επίσης:
    Κι αν γυρίζει ο χρόνος πίσω στην αρχή
    όπως γυρίζει πίσω μια βιντεοκασέτα
    το ίδιο αδέξια, με την ίδια ταραχή
    τα ίδια θα κάναμε, άσ’ τα και γάμησέ τα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ο δρόμος δεν τελειώνει ποτέ και περιμένει μπροστά μας. Χαίρομαι που ξαναβρίσκω την παλιά παρέα και τον Οικοδεσπότη μας θαλερό όπως πριν από δέκα χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ, το δρόμο αυτόν που λέτε, τον δικό σας, τον ακολουθώ από τα σπουδαστικά μου χρόνια, μέσω άρθρων και βιβλίων και στη συνέχεια μέσω του δικτύου, και έχω να πω ότι πρόκειται για ένα σπάνιο συνδυασμό πνευματικής διαύγειας και μεγάλης ευαισθησίας η οποία κάθε τόσο παρουσιάζει συγκλονιστικές κορυφώσεις.
    Καλή συνέχεια.
    Χρήστος Δ. Τσατσαρώνης
    www.badsadstories.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Χρήστος Δ. Τσατσαρώνης
      2016-01-14 03:46:56+00:00

      > σπάνιος συνδυασμός πνευματικής διαύγειας και μεγάλης ευαισθησίας, που κάθε τόσο παρουσιάζει συγκλονιστικές κορυφώσεις.

      Διάνα!

      Διαγραφή
  16. Να ευχαριστήσω για τα καλά λόγια, να καλοσωρίσω παμπάλαιους συντρόφους (Dormammu!) και να πω ότι σύντομα θα φύγουμε από την εσωστρέφεια και θα πάμε σε άλλα θέματα. Όμως κάνει καλό και η ανθρώπινη θαλπωρή!

    Και με την ευκαιρία να πω ότι το blogging είναι η καλύτερη απασχόληση για άεργους (όχι άνεργους) αποσυρμένους και συνταξιούχους. Γράφεις κι εκτονώνεσαι - συζητάς και ζωντανεύεις, μαθαίνεις και διδάσκεις. Περνάς την ώρα σου καλύτερα κι από το καφενείο (άσε που κοστίζει λιγότερο). Κι αν σου λείπει η πρέφα, παίζεται και διαδικτυακά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το να παρακολουθείς και να σχολιάζεις στο blog του Δήμου είναι από μόνο του απόδειξη ότι δεν ανήκεις στους ανθρώπους που κοιτάνε πίσω. Εδώ είμαστε όλοι "νέοι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όταν άνοιξε ξανά το blog και είδα το πρώτο θέμα, νόμισα ότι θα μείνει εκεί: στο πρώτο θέμα. Το ‘τι ακριβώς συνέβη στην χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια’, ήταν (κι αυτό είπα στο μοναδικό σχόλιό μου εκεί) ένα τιτάνιο θέμα. Δεν ξέρω εάν έχει κάπου απαντηθεί διεξοδικά – αλλά μου φάνηκε ότι το blog του Δήμου, θα ήταν το καλύτερο μέρος για να δοθεί μια όσο το δυνατόν εμβριθής απάντηση.

    Δεν έγραψα αμέσως εκεί, διότι ήθελα να σκεφτώ την άποψή μου. Μέχρι να το σκεφτώ, δεύτερο θέμα – και τρίτο, και τέταρτο.

    Είχα κάνει λάθος: δεν επρόκειτο για παρακαταθήκη, για απόπειρα συγκέντρωσης (όσο είναι δυνατόν) τεκμηριωμένων και ποικίλων απόψεων για το κυριότερο θέμα της σύγχρονης ιστορίας μας. Ήταν πρωτίστως μια πράξη επικοινωνίας.

    Και ήρθε το σημερινό post και τα ένωσε. Από την μια, «Τα πράγματα για τα οποία συζητάμε – μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμός….» Είναι το αρχικό, τιτάνιο θέμα. Και μετά, «Ξανάνοιξα αυτό το blog για να μιλάω με τους φίλους για το παρόν αλλά κυρίως για το δικό τους μέλλον.» Αυτή είναι η παρακαταθήκη.

    Πως ενώθηκαν λοιπόν τα δύο με μαγικό τρόπο! Η συζήτηση σε πνεύμα εργαστηρίου και αμφιθεάτρου, όσο και αν είναι χρήσιμη, δεν έχει ζεστασιά. Όσο και τα θέματα που συζητούνται αφορούν το σύνολο και το κοινό καλό.

    «Όπως κάθε πατέρας νοιάζεται για το τι θα αφήσει στα παιδιά του – έτσι και ο κάθε συνειδητός πολίτης ετοιμάζει το κληροδότημά του.»

    Νιώθω συγκινημένος.

    Stay tuned Νίκο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Για όσους ενοχλούνται από την ανωνυμία κάποιων σχολιαστών, παραθέτω τη ρήση του Όσκαρ Γουάιλντ από τον ιστότοπο "Γνωμικολογικόν" (http://www.gnomikologikon.gr/finder.php?gnom=oscar):
    Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δώσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια.
    Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  20. Η νέα χρονιά ξεκίνησε πολύ άσχημα, επαγγελματικά, με μία μεγάλη παρεξήγηση, η οποία επιτέλους διευθετήθηκε πριν μισή ώρα.

    Να, που συμβαίνει κάποτε, τα χιόνια να λιώνουνε μέσα στο καταχείμωνο.

    Όσο για τη διακριτική... επέλαση τής παλαιάς φρουράς, ας ευχηθούμε ότι δεν πρόκειται για απόδραση από τη Νήσο Έλβα αλλά για επιστροφή στην Ιθάκη μας, κατά δέκα χρόνια νωρίτερα!

    Μετά τιμής,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Απαντήσεις
    1. Να συμπληρώσω ότι αυτή η παραίνεση γίνεται από τον Στηβ Τζομπς στην διάσημη ομιλία του προς τους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Στάνφορντ - ένα από τα ήδη ιστορικά κείμενα της ανθρωπότητας. Όποιος θέλει να την διαβάσει - ή να δει το βίντεο της εκφώνησης μπορεί να βρει και τα δύο ΕΔΩ

      Διαγραφή
  22. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν έχουμε καιρό και διάθεση για τις μεταρρυθμίσεις και τους εκσυγχρονισμούς. Αυτά τα παραμύθια σας ήταν καλά για τις εποχές που η κρίση δεν άγγιζε τους περισσότερους. Είναι η νοοτροπία του χαζοχαρούμενου δολοφόνου που νιώθει κόσμο σαν παρακολουθεί τις ειδήσεις και τα ριάλιτι. Δεν μπορούμε άλλο να σας λυπόμαστε ή να αδιαφορούμε που ζείτε και σκέφτεστε και νιώθετε έτσι, σαν τα σκουπίδια. Τώρα πρέπει να κάνουμε άλλα πράγματα. Πιο αληθινά. Μας περισσεύει κάπως η ψευδεπίγραφη ευτυχία σας. Θα σας καταβρέξουμε. Για να καθαριστείτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Απαντήσεις
    1. Το δωράκι ήταν ένα μουσικό ποτ πουρί από μελωδίες διάφορων συνθετών - που όμως δεν κατάφερα να το ανεβάσω στο blog

      Διαγραφή
    2. @Nikos Dimou
      2016-01-15 09:39:59+00:00

      > Το δωράκι ήταν ένα μουσικό ποτ πουρί από μελωδίες διάφορων συνθετών

      Και μάλιστα κάτι παραπάνω — ένα γιγάντιο Quodlibet: a piece of music combining several different melodies in counterpoint.

      Διαγραφή
  25. Γιατί ήμουνα σίγουρη ότι δεν είχες κλείσει οριστικά το μπλογκ;;;
    Αφού περνάμε καλά όλοι μαζί εδώ , νομίζω !
    Χαιρετίσματα και καλή χρονιά από Λάρισα.
    ΦΑΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Κύριε Δήμου,άλλος ένας χαρούμενος για την επιστροφή του blog-ευτυχώς τα γραπτά παραμένουν στο διαδίκτυο και έτσι είμασταν κοντά -χώρια τα βιβλία,οι στήλες σε Lifo,Protagon κ.ά.Σαν το σπίτι σου όμως..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. εμένα μου αρέσει αυτός ο δρόμος γιατί μοιάζει με τους χιονισμένους δρόμους στο νιντ φορ σπιντ που τρέχω. φυσικά ο δρόμος ο αληθινός δεν είναι δικός μου και ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να τον οραματίζομαι ούτε με το ποδήλατο. ανήκει πιο πολύ στους επιτυχημένους και στους ξερόλες που συνάντησα σε μήκος ομιλίας που πικραίνει τον παγωμένο καφέ. όμως ανακάλυψα σήμερα και θυμήθηκα ξανά κάτι που ήξερα ήδη παλιά. βαδίζοντας κάτω από το τεράστιο δέντρο και βλέποντας με το μαρούλι των ματιών μου το ποτισμένο μέρος του χώματος χάρηκα τη σκέψη που λέει ότι δεν μπορούν ποτέ να μου πάρουν τον χλιαρό ήλιο και τον χλιαρό αέρα της σημερινής και της χθεσινής ημέρας γιατί τον χλιαρό ήλιο και τον χλιαρό αέρα γνωρίζω από πολύ παλιά και δεν χάνομαι σε καμιά αυταρχικονοητική επίδραση της δύναμης τους. η γριούλα βασανίζεται live from Wigmore Hall, London, Lars Vogt plays Bach's Goldberg Variations. με κάθισε στο πεζουλάκι και μου είπε για τα δικαστήρια, την επέμβαση στο πόδι, τα καΐκια, τα κριθάρια και τα δωμάτια του λαθρεμπορίου της Κατοχής, τους χορούς. εγώ την ρώτησα αν γνωρίζει τα περιβόλια του σκυλόψαρου γιατί ήθελα να την διακόψω από τα βασανιστικά δικαστήρια που μου έλεγε και την υπενθύμιση των ανθρώπων που οι δρόμοι τους ανήκουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.