Παρασκευή, Ιανουαρίου 29, 2016

Ταξίδια - της φυγής και της γνώσης


Μαυριτανικό κάστρο στην Ανδαλουσία (1985)











Σε τρεις περιοχές στον κόσμο αισθάνθηκα απόλυτα ευτυχής και πλήρης: στην Ανδαλουσία,
την Βρετάνη και τις ελβετικές Άλπεις.

Σε τρεις πόλεις ένιωσα πολύ πλούσιος σε εντυπώσεις και αισθήματα: στην Κωνσταντινούπολη, την Φλωρεντία και το Μόναχο (που είναι η δεύτερη πατρίδα μου). Εξαιρώ την Νέα Υόρκη, που δεν είναι πόλη, ούτε περιοχή – αλλά ένας άλλος πλανήτης.

Δεν έχω ταξιδέψει όσο θα ήθελα – και κυρίως εκτός Ευρώπης – αλλά την Ευρώπη την ξέρω καλά. Όχι μόνο τις πόλεις αλλά και τα χωριά, και τα μοναχικά μονοπάτια της. Κι αισθάνομαι υπέροχα όταν βρίσκομαι σε χώρες όπου μιλάω τη γλώσσα. (Φρικτή αποξένωση στην Ουγγαρία όπου ούτε τις επιγραφές των μαγαζιών δεν μπορούσα να μαντέψω). Για μένα το σωστό ταξίδι πρέπει να έχει διάρκεια, προμελέτη (διαβάζω οδηγούς εβδομάδες πριν φύγω) γλωσσική επαφή, και να μην γίνεται με γκρουπ. Το γκρουπ σε απομονώνει από τη χώρα. Ένα άτομο ή ζευγάρι.

Έτσι λοιπόν σήμερα θα μιλήσουμε για ταξίδια και πόλεις.

Ένα από τα προβλήματα κάθε μπλογκ, όταν συζητάει ειδικά θέματα είναι ότι το κάνει …ερασιτεχνικά. Π. χ. για το τελευταίο μας θέμα θα έπρεπε να είχαμε επιστρατεύσει ιστορικούς, αρχαιολόγους, βυζαντινολόγους και άλλους ειδικούς. Μη νομίζετε βέβαια πως αυτοί θα συμφωνούσαν μεταξύ τους – μπορεί να καυγαδίζανε χειρότερα από μας.

Γι αυτό και είναι καλό να αποφεύγει κανείς θέματα που απαιτούν ειδικές γνώσεις. Και να επιλέγει θέματα γνώμης. Εκεί δεν υπάρχει αυθεντία, ούτε καν τεκμηρίωση.

Από τα πολλά που προτάθηκαν στο προ-προ-προηγούμενο ποστ σκέφθηκα δύο για συζήτηση. Το ένα είναι πολιτικό-ιδεολογικό: το μέλλον της Ευρώπης. Είναι τελικά βιώσιμη μια πραγματική ευρωπαϊκή ένωση;

Επειδή όμως μόλις βγήκαμε από ένα παρόμοιο θέμα – επιλέγω το άλλο. Πιο ελαφρό, πιο ξεκούραστο, πιο ευχάριστο.

Ποιο μέρος από όσα έχετε επισκεφθεί, σας άρεσε περισσότερο – και γιατί. Και ποιο από αυτά που ΔΕΝ έχετε επισκεφθεί θα θέλατε να δείτε. (Και πάλι: γιατί;). Μπορεί κανείς και στις δύο ερωτήσεις να απαντήσει με περισσότερους από ένα τόπο – αλλά όχι πάνω από τρεις.  Δεν υπάρχει περιορισμός χωροταξικός – μπορείτε να αναφέρετε ένα Κυκλαδονήσι ή μια κοσμοπολιτική πρωτεύουσα, ένα εξωτικό μακρινό τοπίο ή ένα κοντινό χωριό.


Για να μην γίνει τεράστιο το κείμενο παρακαλώ να είστε λακωνικοί στις περιγραφές. Τις δικές μου προτιμήσεις, αν χρειασθεί, θα τις περιγράψω μέσα στα σχόλια. Μία βέβαια την βλέπετε ήδη στην φωτογραφία… 

90 σχόλια:

  1. Ο δρόμος της ήταν κατηφορικός. Η ίδια η ημέρα συγνεφιασμένη. Σταχτιά σαν παρηγορημένη ξώβεργα. Τις στροφές του μονοπατιού ένιωθα σαν μητέρα και πατέρα. Οι στροφές των δακτύλων μου πάνω στο σώμα της τρυφερής στάχτης και οι στροφές του δρόμου με τις πικροδάφνες οδηγούσαν στο ακριβότερο τοπίο της χαράς μου. Μία σπηλιά. Κάτω από τον απειλητικό ουρανό δέντρα, θάμνοι, ασημένια βραχάκια, μαύρα πετραδάκια. Ήμουν η προϊστορία του ασβεστοκάμινου. Ήμουν οι απεργιακές λαοσυνάξεις άγριων, ή μερωμένων ζώων, που στάλιασαν κατά περιόδους, ή ενοικίασαν με το φυσικό τους δικαίωμα, από την ιδιοκτήτρια φύση, τη σκληρότητα των τοίχων της σπηλιάς αυτής, την άνεση της νύχτας της, την ακράδαντη γεύση των κουμάρων. Το πιο καθαρό μέρος των ματιών μου χάνεται στη σκοτεινιά της εισόδου της. Η φευγαλέα πνοή μου δεν είναι άλλο, από τον ήχο των μικρών κλαδιών που πάτησα στο δρόμο της βροχής της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι τρεις αγαπημένοι μελλοντικοί προορισμοί είναι Σιγκαπούρη, Χονκ Κονκ, Τόκιο και τα περίχωρά τους. Το νόημα είναι να δω πως είναι το μέλλον, ΣΗΜΕΡΑ. Σαν νέος ξέρω ότι κάποια ταξίδια γίνονται μια φορά στη ζωή και τα παραπάνω ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Εξάλλου η Ευρώπη είναι λιγάκι πασσέ και συν τοις άλλοις μπορεί να πεταχτεί κανείς στο άψε σβήσε
    ΥΓ. Για όσο ακόμα είμαστε στη Σέγκεν
    ΥΓ2. Φυσικά θα θέλαμε και τις δικές σας προτιμήσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στην Ανδαλουσία αισθάνθηκα σαν να επέστρεψα στο σπίτι μου, τα τοπία, αυτές οι μεγάλες πεδιάδες ανάμεσα στα βουνά με τα ελαιόδεντρα και τον ήλιο από πάνω, ήταν σαν να τα ξανασυναντούσα, ο ουρανός της Οσούνα είναι σκέτη μυστικοπάθεια, πολύ πριν πάω στην Οσούνα είχα δει την ταινία του Αντονιόνι Επάγγελμα Ρεπόρτερ που γυρίστηκε εκεί και μαγεύθηκα από τον ουρανό της, όταν πήγα ξαναμαγεύθηκα χωρίς να ξέρω ότι εκεί γυρίστηκε η ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ταξίδι στο Στρασβούργο
    -------------------------

    Περνάς τη γέφυρα, που είναι (πλέον ανύπαρκτο) σύνορο, και βγαίνεις στο Στρασβούργο. Το μάτι σου όμως είχε συνηθίσει στην καθαριότητα, στο συγύρισμα, στην τάξη και στη σειρά, ενώ τώρα σε υποδέχονται μια αδιόρατη αταξία και κάποια σκουπίδια στους δρόμους, που κανονικά θα είχαν περάσει απαρατήρητα, αλλά έκανες το λάθος και ήλθες από τη Γερμανία...

    Γιατί η πόλη (που ήταν κάποτε γερμανική) είναι τόσο όμορφη, λες και τη φτιάξανε γλύπτες και ζωγράφοι. Κάθε στενό και κάθε στροφή νομίζεις ότι είναι μελετημένες, καρδαρισμένες, λες και περιμένουν το ζωγράφο να στήσει το τριπόδι. Τα κτήρια, νεοκλασικά και μη, χάρμα οφθαλμών, άλλα περήφανα και μελαγχολικά και άλλα σοβαρά και αστραποβόλα και όλα μα όλα επιβλητικά και σκαλισμένα στο χέρι, δίνουν στον ουρανό το φως που του λείπει.

    Εάν δε, κάνεις το λάθος και μπεις σε βάρκα και δώσεις ένα γυρό, όπως λέμε στην Κύπρο τη βόλτα, την πάτησες! Γιατί οι όχθες είναι παραμυθένιες, τα σπίτια (δηλαδή τα μέγαρα) σαν ψεύτικα, ντυμένα μεταξωτά με λουλούδια παράξενα που χρωματίζουν τις αισθήσεις σου ακόμη και μέσα στο καταχείμωνο.

    Και άνθρωποι πουθενά! Όχι γιατί δεν υπάρχουν, αλλά επειδή το μάτι γίνεται τόσο πολύ αχόρταγο, ώστε ξεχνάει να κοιτάξω δίπλα και κάτω, τις βιαστικές σκιές του χρόνου με τα βαριά σκούρα πολυτελέστατα ρούχα.

    Φαίνεται πως κάποιος εκεί μέσα στο International Bureau for Epilepsy (IBE) εκτιμάει την Κύπρο (κάποιος γνωστός θα είναι - μην ακούτε, το μέσον περνάει παντού) και την έχουν επιλέξει να μιλήσει σε μια ομάδα Ευρωβουλευτών για το πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με βαριά επιληψία.

    Το πρόγραμμά της είναι πολύ στενάχωρο και ενώ ως συνήθως οι περισσότεροι ευρωβουλευτές που έχουν προσκληθεί και έχουν... πληρωθεί για τον κόπο τους, στο τέλος κάνουν κοπάνες, η ίδια οφείλει να είναι πιστή στο πρόγραμμα, άρα δεν θα μπορέσει να χαρεί έστω και για λίγο την γοητεία της πόλης.

    Ευτυχώς δεν είχε αεροπλάνο την Τρίτη και θα επιστρέψει την Τετάρτη. Ίσως τελικά να μην είναι τόσο άτυχη.

    Όσο για μένα, ταξιδεύω, βεβαίως ταξιδεύω πολύ, και μάλιστα πάρα μα πάρα πολύ συχνά, κοιτώντας φωτογραφίες και αναμνηστικά μιας άλλης εποχής που διάβηκε για πάντα.

    Μετά τιμής,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραίο: "Όσο για μένα, ταξιδεύω, βεβαίως ταξιδεύω πολύ, και μάλιστα πάρα μα πάρα πολύ συχνά, κοιτώντας φωτογραφίες και αναμνηστικά μιας άλλης εποχής που διάβηκε για πάντα." Μοιάζει με το στιχάκι του Μεγάλου μας Αλκαίου, ε, του τελευταίου των Μεγάλων. Αναφέρνει: "όσο για εμένα, είμαι πάντα εδώ, με των οφταλμών σας τη φωτιά σημαία...". Αξίζε, φίλε, να υπάρχεις για να βγαίνεις στο Στρασβούργο.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  5. Ονειρο ζωής (μάλλον όνειρο θα μείνει) η Αυστραλία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά από μικρό παιδί το ήθελα. 'Αλλος κοσμος, μία ολόκληρη ήπειρος άδεια από ανθρώπους. Δεύτερη επιλογή για το ταξίδι που θα μείνει όνειρο η Ν. Υόρκη.
    Στα τετριμμένα, έχοντας ταξιδέψει αρκετά Ευρώπη και έχοντας γεύσεις από Αίγυπτο, Αραβική χερσόνησο, Ινδία, Νεπάλ και Μπουτάν, ευχαρίστως θα πέρναγα το υπόλοιπο της ζωής μου ταξιδεύοντας μόνο στην Ελλάδα (την έχω γυρίσει αρκετά). Μάνη και Κρήτη. Πάλι δεν ξέρω το γιατί, φαντάζομαι ότι είναι βιωματικό αποτέλεσμα.
    Βρίσκω πολύ δύσκολο να εξηγήσω τα γιατί.

    civil

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κ.Δήμου
    Γι αυτή τη φωτογραφία,γράφατε 9 χρόνια πριν.
    "Oι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το φθινόπωρο του 1985 με Nikon F3, Kodachrome 64 και ένα ζεμπίλι φακούς.

    (Aκόμα θυμάμαι το βάρος που μου είχε κατεβάσει τον ώμο...)

    25 ΙΑΝ 2007, 8:14:00 Π.Μ."
    Υ.Γ

    Σεφτέ ,έκανε σήμερα ο Σαλτάρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν θυμάμαι καλά είχα αναρτήσει τη φωτογραφία στο Doncat 2 το φωτογραφικό πράγματι 9 χρόνια πριν. Το οποίο έχασε τις φωτογραφίες του όταν έγινε ο χαμός με την Google (Mea Culpa).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η χώρα στα όρια της εξόδου από τον χώρο Σενγκεν, κυβερνητικοί βουλευτές να διαχωρίζουν την τρομοκρατία σε αγνή κόκκινη και μιαρή μαύρη, η πειραματική σκηνή του εθνικού να αποπειράται να ανεβάσει παράσταση βασισμένη στα γραπτά τελεσίδικα καταδικασμένου και αμετανόητου τρομοκράτη ... και εμείς εδώ να διαλέγουμε ιδανικές διαδρομές και προσωπικούς παραδείσους ... ντεκαντάνς ... Για να είμαι εντός κλίματος λοιπόν, αγαπημένο ορεινό μπαλκόνι με θέα εξαιρετική: https://www.google.gr/maps/@40.3175722,20.8218251,316m/data=!3m1!1e3?hl=en

    k2825

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι. Ο Γράμμος είναι πραγματικό μπαλκόνι[=βλέπω].
      Αλλά και "μονοπάτι" [=περπατώ] τώρα που καθάρισαν κι οι νάρκες...
      Απείραχτη Φύση!

      Διαγραφή
    2. Ντεκαντάνς!!!
      Μα... , και μετά από όσα περιγράφετε, η ζωή -ξέρετε- συνεχίζεται!

      Διαγραφή
  9. Τρεις προσορισμοί που ματαιώθηκαν ...
    Δελχι [αρρώστησε η μάνα μου] -Ελσίνκι [υπήρχε overbooking θύμωσα και δεν ταξιδεψα την άλλη μέρα που μου πρότειναν ], Σιγκαπούρη [ο γυιός μου προφασίστηκε διάφορα... Χάσαμε και τα λεφτά..]

    Αλλά θυμάμαι...
    Την Εσαουϊρα στο Μαρόκο να βλέπει τον Ατλαντικό. Και σαν πόλη της άμμου να μας υποδέχεται με τη σκόνη καθισμένη πανω της, ακίνητη μαραμαρωμένη , σχεδόν 800 χρόνια πίσω. Μνημες εβραίων που πέρασαν από δω ανακατεμενες με την Ανατολή της ερήμου. Κι από το μεσαιωνικό κάστρο της (ναι!!! εκεί πoυ γύρισε ο Ορσον Ουέλες τον Ottelo του...) μια γυναίκα νέα με την γαλάζια εσάρπα της ριγμένη στο προσωπο να κατηφορίζει. Λιγνή , όμορφη σαν κύμα που υψώθηκε ως το κάστρο και ξαναγυρίζει πίσω, θα μπορούσες να πεις... Κι ένας γλαρος που στάθηκε με τον αέρα ίσα στο προσωπό μου φτερουγίζοντας για ώρα κι ισορροπώντας σαν να με φιλούσε...

    Στη Βιέννη -1995. Χειμώνας και χιόνι πολύ. Στην Μαριαλιφερστράσε -όπου και το ξενοδοχείο- σαν καταλύσαμε φορώντας γερά ρουχα βγήκα στο δρόμο με χιόνι ως το γόνατο. Νύχτα φτανοντας μεχρι την Οπερα. Υστερα γυρνωντας πισω κρατωντας ένα ποτήρι ζεστό κρασί με γαρυφαλλα και κανέλλα ένα τσουρμο μουσικοί πλανόδιοι έπειζαν ...φλάουτο των Ανδεων. Νύχτα στην Ευρώπη με χιόνι καταχείμωνο αυτή η γουστόζικη στραβοπινελιά.

    Παλμυρα -Συρία. Που ξύπνησα χαράματα το πρωί στο ξενοδοχείο από κοκκόρια!!!/δεν είχα αντιληφθεί το βράδυ που φτάσαμε πως ήταν σχεδόν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο κι ένοιωσα πως ξύπνησα μέσα σ' ένα ποίημα του Καβάφη...
    Λυπούμαι που ταξιδια στην Ανατολή δεν θα τα δούμε πια με την ίδια θέρμη την ίδια χαρά. Ισως δεν θα τα τολμήσουμε πια. Ο φόβος θα είναι ο μέγας οδηγός και θα κρατήσει πολύ...
    Αλλ' όμως ουτε η ενδοχώρα είναι άσχημη μήτε κι η Ευρώπη μας χαλάει... Τα group φυσικά και σκοτώνουν ΟΛΑ τα ταξίδια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Παρίσι..εχω αφήσει κομμάτια από ψυχή κι...από κορμί..!! Γαλλία γιατί εχει "κάτι άλλο" στον αέρα αυτή η χώρα. Αλπεις..τρελαίνομαινα ανασαίνω την παγωνιά τους. Δολομίτες είναι το πέρασμα στο ονειρο. Ταξίδια που ονειρεύομαι ? Ιρλανδία και Σκωτία.Κι εκείνο το απιαστο η Νέα Υόρκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Για αρχη, η πολη λεγεται Ιστανμπουλ...

    Θεωρω οτι το θεμα ειναι.. λαθος...

    Η " ομορφια " ειναι εντελως υποκειμενικη..
    Θα λεει ο καθενας το κοντο & το μακρυ του...

    Τουλαχιστον να ειναι ..αρβανιτικα λιγολογος...
    ( Εθνολογικα ορθο του " λακωνικος " ) ...

    Απ'οσες λιγες πολεις εχω επισκεφτει...ψηφιζω Λοντρα..
    Για 2 λογους...
    Ανυπερβλητη ησυχια & καθαριοτητα...
    Ουτε 1 σκουπιδι πουθενα...
    Σε οικιακο χωρο,ακους τους χτυπους της καρδιας σου...

    Ολα τα αλλα ειναι αρνητικα...
    Χωρις οπλα,χωρις θανατικη ποινη ,παλιοκλιμα,παλια κτηρια ,
    δεξια οδηγηση,βασιλεια ,σοσιαλισμος ,ακριβεια,
    πολλοι Γραικοι & Κυπριοι...

    Θελω να επισκεφτω το Μαιαμι,
    οπου ελπιζω να ζησω την υπολοιπη ζωη μου...

    Επειδη εχει το αιωνιο καλοκαιρι ,
    ειναι η καλυτερη πολη
    του καλυτερου κρατους του κοσμου...

    Μονο 1 αρνητικο , η περιορισμενη αγορα εργασιας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να μιλησουμε και για τα αυτοκινητα που μας πανε εκει, σε καποιο ποστ καποτε. Οπως τοτε στους 4Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Περίεργο που αυτό το θέμα είχε τόση λίγη συμμετοχή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως τώρα φτάσαμε τα 75 σχπόλια - και συνεχίζουμε.

      Διαγραφή
  14. Σχόλια επί σχολίων:

    Η μικρή συμμετοχή οφείλεται στο ότι το θέμα δεν περιλαμβάνει αντιπαράθεση. Είναι σαν τις τηλεοπτικές συζητήσεις - χρειάζεται η κοκκορομαχία.
    Χάρη αν το Λονδίνο σου φαίνεται ήσυχο και καθαρό - δεν θα έχεις επισκεφθεί Ελβετική ή και γερμανική πόλη.
    Vaggman Τα αυτοκίνητα που με πήγαιναν στα ταξίδια μου είναι αυτά που εξασφάλιζα μέσω των 4Τροχών από τα γραφεία τύπου των αυτοκινητοβιομηχανιών. Δεν ήταν πάντα τα καλύτερα. Π. χ. την Ανδαλουσία την γύρισα με ένα Seat Gredos που στην Ισπανία λεγόταν Malaga.
    Καπα - Στρασβούργο δεν έχω πάει. Η συζυγος που πήγε συμφωνεί με την περιγραφή σου.
    pkardaris Τα ελληνικά νησιά τα έζησα κι εγώ έτσι - χάρη σε φίλο που είχε σκάφος. Υπέροχα! Κι από τότε αντιπαθώ την ακτοπλοΐα...
    Τσίγκας, κερδίζεις το βραβείο για την πιο ποιητική εικόνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θυμαμαι το αρθρο για το Γκρεντος...

      Η αν/πια φοβηθηκε οτι το ...Μαλαγκα θα εκανε συνειρμο
      με την εθνικη βρισια...

      Απο Γερμανικη εμπειρια γνωριζω Μοναχο,Βιεννη,Ζαλτσμπουργκ,Ινσμπρουκ..

      Για τα γουστα μου,χωρις θετικη αυρα...
      Αισθηση επαρχιας.

      Ισως εμεις οι Αθηναιοι θελουμε αισθηση
      μεγαλουπολης . μητροπολης / πρωτευουσας...

      Διαγραφή
    2. Γεια σας κ.Δήμου! Αν και παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον το ανανεωμένο παρόν blog, ε να λοιπόν που τελικά πήρα την απόφαση να σχολιάσω για πρώτη φορά, σε ένα θέμα που δεν έχει αντιπαραθέσεις! :D

      Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας και με τους αναγνώστες σας την εμπειρία ενός γνωστού Έλληνα δημοσιογράφου, του Δημήτρη Παρούση, ο οποίος το 2006 πήρε την μεγάλη απόφαση να κάνει το γύρο του κόσμου, με τον σκοπό να βρίσκει Έλληνες και όχι μόνο! Τελικά, πραγματοποίησε εν μέρει το όνειρό του, καταφέρνοντας να γυρίσει μόνο τη Λατινική Αμερική, όπου και τελικά "αγκυροβόλησε", στο Περού συγκεκριμένα.

      Από την πρώτη στιγμή που έμαθα για τον Δημήτρη άρχισα να παρακολουθώ την ιστοσελίδα του καθημερινά με εξαιρετικό ενδιαφέρον! Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στο εγχείρημά του, ήταν ακριβώς η διαφορετική προσέγγισή του στο τεράστιο θέμα που λέγεται "ταξίδια"! Πάντοτε ήταν εναντίον του μαζικού τουρισμού αν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε έτσι, ή του "τουρισμού πολυτελείας". Με άλλα λόγια, δεν ταξίδευε σε κάθε χώρα και μέρος για να πάει να βρει το 5άστερο ξενοδοχείο της περιοχής ή το πιο δημοφιλές αξιοθέατο, αλλά έκανε ίσως ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έκανε ένας τουρίστας: Θα επισκέπτονταν κάθε άγνωστο δρομάκι ή μονοπάτι, και θα προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους του κάθε τόπου, να τους γνωρίσει εκ βαθέων και από καρδιάς, να μπει στην ψυχοσύνθεσή τους, να ζήσει τον πολιτισμό τους! Αυτός ήταν μάλλον και ο λόγος που η περιήγησή του πήρε άλλη τροπή από αυτήν που σχεδίαζε: Ενώ σκόπευε να παραμένει 2-3 μέρες στο κάθε μέρος, τελικά διαπίστωνε ότι για να γνωρίσει εκ βαθέων τους ανθρώπους της κάθε περιοχής, έπρεπε να παραμείνει σε αυτή πολύ περισσότερο. Με άλλα λόγια είναι αυτό που λέτε κι εσείς κ.Δήμου, ότι για να ζήσεις ένα πραγματικό ταξίδι, θα πρέπει να το σχεδιάσεις εκ των προτέρων, να του αφιερώσεις τον κατάλληλο χρόνο...

      Οπότε θεωρώ ότι ο Δημήτρης Παρούσης δημιούργησε μία ολόκληρη "σχολή"! Αν καταφέρω κι εγώ κάποια στιγμή ή αποφασίσω να κάνω ταξίδια πιο συστηματικά, με αυτόν τον τρόπο θα ήθελα να τα πραγματοποιήσω! :)

      Κλείνοντας, μοιράζομαι μαζί σας μία ιστορία από τις πολλές του Δημήτρη, στην πρωτεύουσα της Παραγουάης Ασουνσιόν:

      http://www.godimitris.gr/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=535&cntnt01lang=greek&cntnt01returnid=73&hl=greek

      Ήταν όταν "ανέθεσα" στον Δημήτρη να πάει να συναντήσει εκ μέρους μου και να δώσει χαιρετισμούς στον αγαπημένο μου φίλο δια (ηλεκτρονικής) αλληλογραφίας (pen-pal friend για τους Αγγλο-λάτρες :) ή θά 'πρεπε να πω "cyber friend" ; ) τον οποίο δεν έχω συναντήσει ποτέ σε πραγματικό τόπο και χρόνο, Juan Gabriel, και στον οποίο είχα στείλει παλιότερα ένα ταχυδρομικό πακέτο με καρτ-ποστάλ από την Ελλάδα, δύο ελληνικές σημαίες (αυτές που θα δείτε στην εικόνα της ιστορίας :) ), και άλλα!

      Διαγραφή
  15. Πολύ ευαίσθητο το θέμα που θέτετε. Μόνον αφαιρετική νύξη μπορώ να κάνω επαναλαμβάνοντας την ρήση του Σολωμού. "Ταξιδιωτικόν το αληθές". Με τις ωραίες ξεναγούς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, ξέροντας τους τόπους του καταυλισμού, τα μειονεκτήματα του κουκουτσιού, (λατρεύοντας δις και τρις και τετράκις τα ζοφερά μαλλιά τους), αληθινά ρεαλιστές ώστε να μην αγαπάμε βερμπαλίστριες και αφιλόξενες. Μια άποψη είναι αυτή. Από την άλλη μεριά, πώς μπορεί να διακρίνει κανείς το ταξιδιωτικό μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό ακινησίας και επιτάχυνσης; Πόσο ουράνιο τόξο πρέπει να αποταμιεύσει κανείς και με πόση γωνία ανόδου; Πολύ δύσκολες οι απαντήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είμαι αταξίδευτη. Ταξίδια πολλά δεν έχω κάνει.
    Τώρα ξέρω. Τα στερήθηκα κατ επιλογή.Για άνευ λόγου ξοδέματα.
    Προλαβαίνω; Ποιος ξέρει…
    Ευτυχώς που δυο βήματα να περπατώ ταξίδι ολόκληρο μου μοιάζει.
    Αναγνωρίζω κάθε φορά και μια καινούργια λεπτομέρεια σε κάθε τόπο. Κάθε χωριουδάκι γύρω μου και μια ζωή χρειάζεται για να το μάθεις.
    Κι είναι κι η θάλασσα. Δίπλα της και κάθε μέρα είναι αλλιώς.
    Μακεδονία , Ήπειρο , λίγη Πελοπόννησο και πολλή Κρήτη.
    Πρώτη επιλογή ως προορισμός η Θεσσαλονίκη.
    Πάντα νομίζω θα είναι πρώτη επιλογή όπου ακουμπάς την καρδιά σου.
    Πόσο μάλλον αν εκεί άφησες και την νεότητα σου.
    Σαν την σκεφτώ χαμογελώ. Περάσματα , αγαπημένοι φίλοι μέχρι και σήμερα θέτουν την πόλη εκτός συναγωνισμού.
    Τα λουλουδάδικα , ο Ιανός , η Προξένου Κορομηλά και βέβαια ο Ιορδάνης που χρέωνε ως προσωπική του αποτυχία την τόση αδυναμία του κορμιού μου – τόσες φουρνιές φοιτητών τάϊσε εγώ ήμουν η πιο αδύνατη- κι ας μην υπάρχουν πια όλα , θα ναι πάντα εκεί. Κάθε φορά κι άλλα προστίθενται ως καταγραφή.
    Α! και ένα ταξίδι στην Γερμανία. Εντυπωσιακό .
    Τις πρώτες μέρες κάποια απροσδιόριστη αίσθηση με συνόδευε μέχρι που κατάλαβα πως ήταν η άγνωστη αίσθηση της δημόσιας τάξης .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οταν εξαντλησουμε αυτο το θεμα,
    προτεινω ενα πιο πιασαρικο...

    " Σε ποια πολη ( οχι κρατος ) ονειρευομαι να ζησω
    την υπολοιπη ζωη μου & ΓΙΑΤΙ..? " ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η προξένου Κορομηλά τις καθαρές νύχτες του χειμώνα είναι από τις πιο αγαπημένες μου διαδρομές. Κύριε Δήμου την Ρόντα του Ρίλκε την επισκεφθήκατε; Tην γέφυρα στον ποταμό Γουαδαλκιβίρ στην Κόρδοβα του Λόρκα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και την Ρόντα του Ρίλκε - και τον τάφο του με το υπέροχο επιγραμμα και το καστέλο του Ντουίνο. Και την γέφυρα του Γουαδαλκιβίρ φυσικά. Και τον τάφο του Yeats στο Sligo με το άλλο υπέροχο επίγραμμα. Κυνηγός ποιητών.

      Διαγραφή
    2. Τις ελεγείες του Ντουϊνο τις έχω διαβάσει-όπως είπατε είμαι ένας παράξενος εθνικιστής-. Εκτός από ποιητής ήταν και μεγάλος ταξιδευτής ο Ρίλκε. Γράψατε τις προάλλες ότι θα θέλατε να ζήσετε-και ποιος δεν θα ήθελε- αιώνια συν τοις άλλοις για να επισκεφθείτε τοπία που δεν έχετε δει, εγώ θα ήθελα να ζήσω μια δεύτερη ζωή στην Ρόντα και γενικότερα στην Ανδαλουσία.

      Διαγραφή
    3. Μιλώντας για νεκροταφεία... ["Ανδρών επιφανών..."]
      Τρεις μέρες στο Παρίσι κάποτε και οι δυό είχαν ξοδευτεί στο νεκροταφείο Περ Λασαίζ {Σοπέν, Κερουμπίνι, Μπιζέ, Όσκαρ Ουάϊλντ, Μαρσέλ Προύστ, Νερβαλ, Πιαφ , Τζιμ Μόρισον /με το τρομερό επίγραμμα ΚΑΤΑ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ στα ελληνικά φυσικά...κλπ] ή της Μονμάρτρης... Το νεκροταφείο της Βιέννης (Μπετόβεν, Μπραμς, Σουμπερτ, Σαίνμπεργκ,Στραους...). Νεκροταφείο του Βίσεχραντ στην Πράγα (Σμέτανα, Ντβόρζακ, Γιαν Νερουντα) και Εβραϊκο νεκρούαφείο της πόλης (τάφος του Φραντς Κάφκα). Της Αγ. Πετρούπολης στος τελος της οδού Νιέφσκι (Ντοστογιέφσκη, Τσαϊκόφσκι, Γκλίνκα, Μουσόργκσκι,Ρίμσκι-Κόρσακωφ, Μποροντίν, Γκλάζουνωφ...]. Μετα απο δυό διαδοχικες επισκέψεις στην πόλη με αποσταση ετων, στο μοναστήρι των Ιερονυμιτών στη Λισσαβώνα ανακαλύπτω στον κήπο σε κρύπτη [τί ΔΕΟΣ!!!] τον τάφο του αγαπημένου μου Φερνάντο Πεσσόα... Κι η εγκατάλειψη του τάφου του Γ. Σκαρίμπα έξω από το Κάστρο του Καράμπαμπα στη Χαλκίδα...

      Γιατί τρέχουμε ξοπίσω τους;
      Γιατί αναζητούμε άραγε το στερνό τους ίχνος;

      Διαγραφή
    4. "Ντοκουμέντα" από την επίσκεψη στην Μονμάρτρη με το ποίημα του Νίκου Δήμου κατά νουν...
      http://xartokoptis.blogspot.gr/2013_06_01_archive.html

      Διαγραφή
  19. Είναι δύσκολο να μιλήσω για τα ταξίδια μου με λίγα λόγια. Όπως επίσης είναι δύσκολο να μιλήσω και για τα βιβλία μου. Τι να πώ και τι να αφήσω. Ναι, προσπαθούσα να πάω διαβασμένος, όπου πήγαινα και δεν εννοώ τουριστικούς οδηγούς αλλά Ιστορία και Πολιτισμό. Αυτά έδιναν ζωή και ψυχή στις πόλεις, τα κτίρια και τα μνημεία.
    Χωρίς τα ταξίδια μου και τα βιβλία μου, σίγουρα θα ήμουν άλλος άνθρωπος.
    Πολύ φτωχότερος νομίζω.

    Τώρα;

    "Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
    παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
    το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αποκαλυπτικός ο Σεφέρης μας, πάντα. Καίρια μας γνέφει:
      Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
      πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
      O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας»
      «Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος
      «βρήκα τη Λούλα και με κέρασε ένα παγωτό».

      Διαγραφή
  20. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια πόλη από όλες όσες έχω δει. Αισθάνομαι ότι θα αδικούσα τις υπόλοιπες. Αν όμως έπρεπε οπωσδήποτε να ξεχώριζα μία, θα ξεχώριζα την Πόλη. Την επισκέφτηκα το 1981 την Άνοιξη και κάθισα 14 μέρες. Ταξίδεψα με αυτοκίνητο σε όλη την γύρω περιοχή από Προύσα μέχρι Ανδριανούπολη και Πριγκηπονήσια. (Με πλοίο εκεί). Διάβαζα τουλάχιστον ένα χρόνο πριν Ράνσιμαν και Βασίλιεφ. Είχα πολύ καλή παρέα. Μάλλον η πιο ερωτική περίοδός μου. Το περιβάλλον ενέπνεε. Μετά ξαναπέρασα το 2002 με κρουαζιερόπλοιο. Ήθελα να την δώ και από την Θάλασσα. Από αυτό που πρόλαβα να δω, τις λίγες ώρες που στάθμευσε το κρουαζιερόπλοιο εκεί, ήταν πολύ χειρότερη. Τα ωραία πράγματα είναι δύσκολο να επαναληφθούν. Δεν θα ξαναπάω, όπως για παρόμοιους λόγους δεν θα ξαναπάω στην Μύκονο. Ποτέ! Εκεί πρώτη φορά πήγα πριν το 80 και τελευταία το 2003. Εντελώς άλλη Μύκονος, εντελώς άλλη, δική μου, οπτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ...Αντίθετα η Ρώμη δεν με απεγοήτευσε ποτέ. Πάντα αιώνια και ίδια με τα υπέροχα ωχρά κτίρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πέρσι πήγα πρώτη φορά υπερατλαντικό ταξίδι και οδήγησα όλη τη διαδρομή 1 κατά μήκος της δυτικής ακτής, από Λος Άντζελες μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Με φίλους. Φάγαμε ψητό σε diner, όπου παππούς έπαιζε τζαζ με φυσαρμόνικα. Όμορφα πολύ. Στην Ευρώπη η πόλη που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο (υπό την έννοια ότι περίμενα λιγότερα, αλλά πήρα περισσότερα) είναι το Βελιγράδι. Με φίλους κι εκεί.

    Θέλω να πάω στην ανατολική Ασία, στο Βιετνάμ και στη Σιγκαπούρη πιο συγκεκριμένα. Έχω περιέργεια γιατί όσοι έχουν πάει εκεί επιστρέφουν ενθουσιασμένοι. Θέλω να πάω και Αργεντινή-Χιλή, στη δυτική ακτή της νότιας Αμερικής. Μιλάω Ισπανικά και πιστεύω θα είναι εμπειρία. Θέλω να πάρω ένα αμάξι και να την οδηγήσω όλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν έχω καταφέρει να ερωτευθώ έναν τόπο χωρίς να έχει συνδεθεί με τον έρωτα μου για κάποιον άνθρωπο. Είτε μέσα από την κοινή βίωση του - είτε μέσα από το αίσθημα της απουσίας. Σε όσες πόλεις έχω ζήσει (στο εξωτερικό και εδώ) άρχισα να τις βλέπω τελείως διαφορετικά αφ' ης στιγμής φυτεύτηκε σ' αυτές κάποιος έρωτας. Το ίδιο και τα μέρη που επισκέφτηκα: δεν μπορώ να τα θυμάμαι ανεξάρτητα από τον άνθρωπο που ήταν δίπλα μου ή βασάνιζε το μυαλό μου.Απ' τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν συντροφικά ταξίδια με το αυτοκίνητο απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας.Έχω ζήσει και το ταξίδι ως φίδι (που λέει κι ο Γκάτσος). Ευτυχώς όχι λόγω νόσου. Αλλά σε μέρη συνδεδεμένα με ανθρώπους που δεν είναι πια δίπλα σου. Και σε μέρη αδιάφορα, υποχρεωτικά, όπου ξένος μεταξύ ξένων σου λείπουνε όλα...

    ΥΓ
    Προσωπικά θέλω να υπάρχουν και θέματα που δεν προσφέρονται για κοκκορομαχίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη Νέα Υόρκη χωρίς τζαζ και στη Χάγη χωρίς βιβλία πέρασα τις τιμιότερες μέρες της ζωής μου, ως αρχικαπετάνιος. Από τη Νέα Υόρκη με το τραμ για τη Βοστώνη και από τη Χάγη με τον Υπερσιβηρικό για το Στρασβούργο. Κάποια σχέση μυστηριακή, συνδέει τα ανατολικά προάστια της Βοστώνης με τα δυτικά προάστια του Στρασβούργου. Ίσως οι άρρωστοι σολωμοί των ποταμιών τους. Απογεύματα ατέλειωτα στο Μαγικό Βουνό, του φίλου Σενέκα, στο Medford· νύχτες ατελείωτες στο ανάλογο, αλλά περισσότερο λαϊκό μέγαρο, του φίλου Βισίνσκι, Parlement Europeen. Μεγάλα θυμιατά ανάβαμε· μεγάλες πίκρες σβήναμε. Κάποια φορά μόνο, σε μία ολιγόλεπτη διακοπή ρεύματος, από ένα ραδιοφωνάκι άκουσα τον ελληνικό ύμνο των λευκών συσκευών:

      "Αποστόλη βάλ' την όλη
      την παλιά τη μαστοριά σου
      να μπορέσεις να γλιτώσεις
      την αξιοπρέπεια σου".

      Και από τότε, στα ίδια κέντρα, είτε στο Μαγικό Βουνό είτε στο λαϊκότερο, μαχαιροβγαλτικό Parlement Europeen, ούτε διακοπή ρεύματος ούτε πριονωτή τάση ούτε η ελάχιστη ηλεκτροσυγκόλληση. Η ίδια, μονότονη ζωή -του αρχικαπετάνιου- η ίδια δηλητηρίαση από τον Hg της επαγγελματικής καθημερινότητας.

      Διαγραφή
  24. Σικινος
    Nα διαβαζω Ελυτη καθισμενος στο πεζουλι στο εκκλησακι του το αφιερωμενο στην Παναγια την Παντοχαρα

    Υδρα
    Καμια ανορθογραφια Ολα στην σωστη τους θεση οπως οι λεξεις σε ενα καλο ποιημα

    Αμοργος
    Το απολυτο!
    Προσοχη Μπορει να σε διαλυσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ιαπωνία...Απίστευτη ομορφιά, πειθαρχία και καθαρότητα...άλλος πλανήτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Απωθημένο εχω μοναχά.. Τους Τοξότες, Τα Παρανεστια χωριά.. Πολυ ταξίδεψα σε δυση και ανατολή,ο κάθε τόπος μονο σου δίνει, ο καθε τόπος ξεχωριστός, πεδίο γνωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μόλις γύρισα απο ένα ταξίδι στο Βιετναμ και στην Καμπότζη. Ειλικρινά δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω όσα αισθάνθηκα, ούτε οι φωτογραφίες που έβγαλα ειναι αρκετές για να περιγράψουν τον τόπο. Αφέθηκα στις αισθήσεις μου, αυτο μου άρεσε περισσότερο. Ηταν ένα ταξίδι ζωής. Και κυριότερο μέσα μου αισθάνομαι πληρότητα, διευρύνθηκαν οι ορίζοντες μου, άλλαξα έστω και λιγο σαν άνθρωπος, και έγινα καλύτερος.
    Στο μέλλον.... Χιλή- Αργεντινή - Παταγωνία. Ελπίζω τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Έχω ταξιδεύψει αρκετά, δυστυχώς μόνο στην Ευρώπη. Ίσως το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει είναι στην Ελβετία και συγκεκριμένα στην Λουκέρνη. Η πόλη έχει κάτι το μαγικό, τα δε βουνά γύρω της είναι μοναδικά. Πέρασα τόσο όμορφα που δέκα χρόνια μετά φοβάμαι να ξαναπάω, για μην απογοητευτώ.

    Από τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις ξεχωρίζω το Λονδίνο. Όσες φορές και να πάω, όσο και να μείνω δεν βαριέμαι ποτέ και πάντα έχει κάτι καινούργιο. Νομίζω ότι είναι η πιο δυναμική και ζωντανή Ευρωπαϊκή πόλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν το Λονδίνο εξακολουθεί να κρατάει τα πρωτεία. Τα τελευταία δέκα χρόνια νομίζω ότι το Βερολίνο έχει εξελιχθεί σε κέντρο της παγκόσμιας δημιουργικότητας, όπως ήταν το Παρίσι στις αρχές του 20ου αιώνα και η Νέα Υόρκη μετά τον Β΄παγκόσμιο. Έχουν μαζευτεί εκεί πάρα πολλοί δημιουργοί κάθε είδους.

      Διαγραφή
    2. Νομίζω ότι Λονδίνο ξεχωρίζει λόγω του πλήθους των εγκατεστημένων επιχειρήσεων, των πανεπιστημίων του και κυρίως λόγω της γλώσσας. Πρόσφατα διάβαζα μία έρευνα (δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ που) ότι ψηφίζεται από νέους πτυχιούχους πανεπιστημίων ως η πρώτη επιλογή πόλης που θέλουν να ζουν. Μοναδικό μειονέκτημα είναι το συνεχώς αυξανόμενο κόστος ζωής και κυρίως των ακινήτων.

      Το Βερολίνο το επισκέφτηκα πριν 1 χρόνο για πρώτη φορά, δυστυχώς για επαγγελματικούς λόγους και δεν είχα αρκετό χρόνο για αξιοθέατα. Μου έδωσε την εντύπωση ότι έχει έναν διαφορετικό «αέρα» από άλλες Γερμανικές πόλεις και οι Βερολινέζοι που συναναστράφηκα μου φάνηκαν περισσότερο ανοικτοί από τους υπόλοιπους Γερμανούς.

      Διαγραφή
  29. Νέα Υόρκη… Διότι είναι σαν να ζω στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να μην έχω πάει στην Ρώμη.

    Και Redwoods (τα δάση με την κόκκινη σεκόγια). Για να δω τα μακροβιότερα ζωντανά πλάσματα της γης.

    Βέβαια: τα κανονικής διάρκειας ταξίδια είναι αποθησαύριση εικόνων, εκπλήρωση πόθων, one night stand με ονειρικές καλλονές. Οι λίγο πιο σοβαρές σχέσεις, για να συνεχίσω την παρομοίωση, η πιο βαθιά δηλαδή γνώση ενός κράτους, μπορεί να έρθει μετά από τρία περίπου χρόνια. Τότε χάνεται η ψυχολογία του τουρίστα και η αίσθηση του εξωτικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ. Πιστεύω ότι όποιος δεν έχει ζήσει για κάποιο διάστημα την Νέα Υόρκη δεν μπορεί να έχει αίσθηση της νεοτερικότητας.

      Όσο για την "βαθύτερη γνώση ενός κράτους" νομίζω ότι εξαρτάται από τις προϋποθέσεις που κομίζει ο επισκέπτης. Η βασικότερη είναι η γλώσσα. Έχοντας μεγαλώσει με γαλλική κουλτούρα (μίλησα γαλλικά πριν από ελληνικά) έχοντας καταβροχθίσει όλους τους γάλλους κλασικούς (και ιδιαίτερα τους μυθιστοριογράφους του 19ου αιώνα) όταν πρωτοεπισκέφθηκα το Παρίσι στα 22 μου χρόνια σε λιγες μέρες ένιωσα σαν στο σπίτι μου.

      Διαγραφή
  30. Όποιος ζει πολλά χρόνια στο εξωτερικό- άρα δεν τις βλέπει με τα μάτια του τουρίστα-, αρχίζει να ζυγίζει καλύτερα, να κρίνει πιο ορθά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ο τουρίστας δεν βλέπει την χώρα - περισσότερο βλέπει ένα σκηνικό. Σπάνια έρχεται σε επαφή με τους ντόπιους, σπάνια βλέπει την πραγματική ζωή τους - συνήθως μετά από ορισμένες ξεναγήσεις (αν γίνουν κι αυτές) καταλήγει σε μία ωραία ακτή που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Προσθέστε ότι το 90% του τουρισμού γίνεται με γκρουπ - όπου το περιβάλλον του είναι η ομάδα και όχι η χώρα.

      Διαγραφή
    2. Group turism... Στοχευμένη επίσκεψη κάδρων, εσταντανέ.Highlights! Τυποποιημένο μεν αλλα συχνά αναγκαίο. Σπάνια παραδοξότητες και αναπάντεχα θραύουν ισορροπίες και χαρίζουν ζωντάνια.
      Κι όχι μόνον: Δραματικό και θλιβερό συμβάν πριν χρόνια. Τη γυναίκα φίλου να τη σκοτώνουν μπροστα στο άναυδο group, με μαχαίρι/βελόνα που χρησιμοποιούν για τους ταυρους, μέσα στην Πλαθ Μεγιόρ της Μαδρίτης, καθώς αντιστάθηκε σε προσπάθεια να τους κλέψουν...

      Διαγραφή
    3. Το θυμάμαι τούτο το θλιβερό περιστατικό, εκεί γύρω στο 2001.
      Όντως ο τουρίστας ακόμα και αν ταξιδεύει μόνος ή με κάποια ή κάποιο σύντροφο τα βλέπει όλα από έξω, η εργασία και τα υπόλοιπα καθημερινά προβλήματα και μέριμνες απαλλάσσουν την κρίση από την γοητεία του ταξιδιού και του διαφορετικού

      Διαγραφή
  31. Από τα μέρη που έχω επισκεφθεί, πρώτη κόβει το νήμα η Ακτή Αμαλφι, με μικρή διαφορά από την δεύτερη Ανδαλουσία, μαγικό πράγματι μέρος, που μου έμεινε κι αυτη αξέχαστη. Αλλά στην ακτή Αμαλφι και ιδίως στο Ποζιτανο νομιζα ότι παίρνω μια γεύση από παράδεισο. Βραχώδεις ακτές σε μια ατέλειωτη ακτογραμμή, καταπράσινοι κολπισκοι, βίλες με θέα, γραφικά λιμανάκια, το ορεινό Ραβελο, πραγματικά κινηματογραφικό σκηνικό. Αλλά κυρίως είχες μια αίσθηση ότι δεν είναι ένα ακόμα vintage κοσμοπολίτικο μέρος αλλά πως τώρα ξεκινάει μια μεγάλη περιπετεια, όπως στο beat the devil την παλιά ασπρόμαυρη ταινία του John Huston που έχει γυριστεί εκεί. Από αυτά που δεν έχω επισκεφθεί, φυσικά πρώτο είναι η Νέα Υόρκη για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω αλλά και γιατί με ενθουσιάζει η ιδέα μιας μεγάλης παγκόσμιας μητρόπολης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Μετά τον μαζικό τουρισμό, τον αγροτουρισμό, τον συνεδριακό, τον οικοτουρισμό, τον αθλοτουρισμό, τον πολιτιστικό, τον ναρκο-τουρισμό και τον νοσοκομειακό, προέκυψε και ο στρατοπεδο-τουρισμός στη Βόρειο Κορέα από οργανωμένα αμερικάνικα τουριστικά γραφεία τα οποία σε συνεργασία με τις αρχές της Βορείου Κορέας, προσφέρουν γεύση από την... μαζική, λαϊκή εργασία.

    Τον προτιμούν οι πολύ καλοζωισμένοι, ευτραφείς Αμερικανοί πάσης ηλικίας και φύλου, καθώς έξι βδομάδες ακατάπαυστης... πείνας, χειρονακτικής... εργασίας και αγρύπνιας ("ασφυκτικό πρόγραμμα" το λένε) υπόσχεται, μεταξύ άλλων, "αυτοπειθαρχία" και... δραστική απώλεια βάρους σε "φυσικές συνθήκες".

    Υπογράφουν όμως ένα συμβόλαιο "σιγής" ότι δεν θα εκφέρουν "πολιτικές απόψεις". Φαίνεται πως κάποιος παρενέβη τον κανόνα και δεν ξαναγύρισε ποτέ, οπότε, οι εν λόγω επίδοξοι τουρίστες μάλλον θα το ξανασκεφτούν.

    Απορώ γιατί δεν πάνε σε αμερικάνικες κατασκηνώσεις παραστρατιωτικων ή σε ευρωπαϊκές κατασκηνώσεις ακροδεξιών. Εκτός εάν πρόκειται για... κνίτες της Αμερικής, κάτι δηλαδή σαν τους δικούς μας, που κάποτε πήγαιναν να... μαζέψουν καφέ και... ζάχαρη για το λαό της Κούβας.

    κτλ κτλ κτλ

    Με εκτίμηση,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Σκεφτηκα & αλλο μελλοντικο θεμα...

    " Οι 30 πιο ενδιαφερουσες πολεις στο κοσμο για τουρισμο "...

    Ριχνω μια προχειρη λιστα ,για σκεψη...

    Λοντρα
    Παρισι
    Βερολινο Μοναχο
    Ρωμη Φλωρεντια Βενετια,
    Μαδριτη ,Βαρκελωνη,
    Αγ Πετρουπολη ,Μοσχα,
    Ιστανμπουλ,Ισμιρ,
    Στοκχολμη,
    Οσλο,
    Καιρο,Αλεξανδρεια ,
    Λαγκος,
    Γιοχανεσμπουργκ/Σαν Σιτυ/ Κρουγκερ..
    Βομβαη,
    Πεκινο,,Χονγκ Κονγκ,
    Τοκιο,
    Νεα Υορκη,ΛΑ,Λας Βεγκας,,Μιαμι,Χιουστον
    &
    Τεχερανη,
    Ντουμπαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιας & ο μεσος εργαζομενος θα κανει καρριερα 45 ετων ,
      απο τα 22 εως τα 67,
      μπορουμε να επεκτεινουμε τη λιστα εως 45 πολεις...

      Μια καθε χρονια...

      Προσθετω στις 30 μου...

      Αμστερνταμ
      Κοπεγχαγη,
      Βουδαπεστη,
      Βουκουρεστι,
      Ελσινκι,
      Ζυριχη,Γενευη,
      Σικαγο,
      Μεξικο Σιτυ,
      Μπουενος Αιρες,
      Σαο Παολο,
      Σιδνευ,...
      Σιγκαπουρη,
      Τελ Αβιβ ,Ιερουσαλημ.

      Ενας καλος οδηγος για φοιτητες ...

      Μαζευουν λεφτουδακια & πανε καθε χρονο
      1 βδομαδα σε καθε πολη...

      Διαγραφή
  34. Και λίγο χιούμορ:


    Σαν την Χαλκιδική δεν έχει.... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Συμφωνώ με κάποιον ανώνυμο/η που έγραψε ότι αγαπημένο ταξίδι/προορισμος είναι όπου ακουμπάει η καρδιά σου. Για μένα ήταν, είναι και θα είναι πάντα το Παρίσι. Και από Ελλάδα η οδός Προξένου Κορομηλά στη Θεσ/νίκη - μου κάνει εντύπωση που αναφέρθηκε πάλι,εδώ - έχω την εντυπωση από τον ίδιο σχολιαστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Στα πλαισια των σπουδων μου εχω ζησει:
    -9 μηνες στη Στοκχολμη,
    -4 στη Λιεγη (γαλλικο Βελγιο)
    -και συντομα κλεινω χρονο στο Durham, N.Carolina.
    Οι εντυπωσεις:
    - Αριστες υποδομες των Σουηδων, ευγενια,καλη αρχιτεκτονικη, ανεση με λιγα λογια. Βεβαια εχει πολυ σκοταδι το χειμωνα και ελαφρα "κρυοι" οι ανθρωποι.
    -Για τους γαλλοφωνους Βελγους εχω τα χειροτερα. Καλη αρχιτεκτονικη μα αφημενη να μαυρισει και να εριμωσει. Μιζερια, ανοργανωσια και αγενεια στους μη-γαλλοφωνους.
    -Ο αμερικανικος νοτος ειναι ιδιος σε κλιμα, στυλ και παιδεια με την Ελλαδα (ως ελαφρα επαρχιωτες). Με μια διαφορα! Ξοδευει οσα παραγει. Και παραγει πολυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Από τα καλύτερα: Τενερίφη. Εκπληκτικά τοπία και άνθρωποι.
    Από τα χειρότερα: Ταγγέρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Οι τρεις αγαπημένες μου πόλεις είναι η Μόσχα, το Βερολίνο και η Ρώμη. Γενικά μου αρέσουν οι πόλεις που είναι ζωντανές αλλά έχουν και πλούσια ιστορία. Έχω περάσει πολύ ωραία στη Βαυαρία (Μόναχο, Rothenburg, Garmisch, Νυρεμβέργη) σε περίοδο Χριστουγέννων, σαν παραμύθι ήταν. Ευχάριστη έκπληξη το Βελιγράδι και το Novi Sad της Σερβίας, όπου είδα μερικές μοναδικές συναυλίες σε ένα πανέμορφο μέρος δίπλα στο Δούναβη. Μου αρέσει να συνδυάζω τα ταξίδια μου με καλλιτεχνικά γεγονότα, συναυλίες κλπ.

    Από μέρη που δεν έχω επισκεφθεί, θέλω να πάω στην Ανδαλουσία γιατί από τις περιγραφές και τις φωτογραφίες φαίνεται υπέροχο μέρος. Εκτός Ευρώπης, θέλω να πάω σε πολλά μέρη κυρίως σε Βόρεια και Νότια Αμερική.

    ΝΔ ποιές ευρωπαϊκές πόλεις λείπουν από τη λίστα σου; Στο doncat πριν 10 χρόνια αν θυμάμαι καλά είχες αναφέρει τη Μόσχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου λείπει ο Βορράς: Οσλο, Στοκχόλμη, Ελσίνκι - Μόσχα και Αγία Πετρούπολη. Μόνο μέχρι Κοπενχάγη έχω φτάσει.

      Ανισότητες: Υπάρχουν πόλεις που τις έχω επισκεφθεί 20-30 φορές, και άλλες καμία.

      Διαγραφή
    2. Είχα την τύχη να επισκεφτώ Στοκχόλμη στην καρδιά του χειμώνα και Ελσίνκι στην μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου.
      Η Στοκχόλμη αρχές Δεκεμβρίου πανέμορφη, χιονισμένη με την θάλασσα παγωμένη! Σ' αυτό το ταξίδι παρακολούθησα και μία από τις ομορφότερες συναυλίες της ζωής μου: Τον Μεσία του Handel στην εκκλησία στην παλιά πόλη. Η όλη ατμόσφαιρα ήταν μοναδική

      Το Ελσίνκι την μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου γιορτάζει, ο κόσμος έξω ως το πρωί (οριακά νυχτώνει για λίγη ώρα), πίνει, διασκεδάζει και στήνει αυτοσχέδιες γιορτές ως το πρωί.

      [url=http://i971.photobucket.com/albums/ae195/hsaounat/DSC_1064_zpse0nzdrbn.jpg]

      Διαγραφή
  39. 1. Βιέννη (λόγω Μότσαρτ)

    2. Νεα Υόρκη (λόγω 1 ώρα απόσταση από το καλύτερο πρωινό του Brooklyn).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν Μότσαρτ, τότε Σάλτσμπουργκ!

      Πρωινό; Από όλα της ΝΥ, το πρωινό μέτρησε;

      Διαγραφή
    2. 1. touché. Όμως δεν έχω πάει Σάλτσμπουργκ (ούτε Ιννσμπρουγκ!).

      2. Οχι. Στην πραγματικότητα είναι η διαδρομή προς το πρωινό και η ημέρα που ακολουθεί. Το πρωινό ειναι η αφορμή.

      Ημερήσια απόδραση στη ΝΥ:

      1. Οδηγάμε νύχτα για να μη βρούμε κίνηση.

      2. Φτάνουμε στη γέφυρα του Brooklyn κατά την Ανατολή. Κάνουμε ένα περίπατο στο
      Brooklyn Bridge Park για να χαζέψουμε τους ορανοξύστες απέναντι και να θυμηθούμε γιατί αγαπάμε ΝΥ!

      3. Χτυπάμε το πρωινό στου Θωμά (το μόνο εστιατόριο στη ΝΥ με την Ελληνίδα τη γριά του χωριού τη μαυροφορεμένη, μπάστακας πίσω από την ταμειακή!). Το απόλυτο πρωινό!

      4. Περπάτημα (για χώνεψη) στο κεντρικό Manhattan (5th Av, Broadway Av., Central Park) αναλόγως πόσο φάγαμε. Προεραιτική επίσκεψη στη
      Δημοτική Βιβλιοθήκη.

      5. Μπυρόνι και φαγητό στην Stone St.(Financial District).

      6. Περπάτημα στο Battery Park για να χωνέψουμε (ακόμα το πρωινό).
      Κοντοστεκόμαστε να χαζέψουμε από μακριά το Άγαλμα της Ελευθερίας σαν τον πιτσιρικά Κορλέονε.

      7. Αν υπάρχει χρόνος τον σκοτώνουμε μέχρι το βράδυ που πάμε Terra Blues. Enough said.

      --> Μουσεία απαγορεύονται.

      --> Musical, Oπερα μόνο αν εχουμε χρήματα όπου και αλλάζει όλο το πρόγραμμα.

      Διαγραφή
    3. #Αν Μότσαρτ, τότε Σάλτσμπουργκ!# [διορθώνω προϊόντα της βιασύνης]

      Βέβαια. Στη Βιέννη Η απόρριψη της μεγαλοφυΐας, ο θάνατος. Ο λάκκος με τον ασβέστη. Το κενοτάφιο στο κοιμητήριο της πόλης. [ Αλλά και το αξεπέραστό του "Ρέκβιεμ"].
      Ενω στο Σάλτζμπουργκ ... Έχουμε παντοτινά γεννητούρια [πάνε κι ερχονται τα σοκολατάκια με την "επίσημη" φάτσα του επάνω...]. Το παιδί θαύμα με ατζέντη και εμψυχωτή τον πατέρα Λεοπόλδο. Ο χορηγός και δυνάστης [μισητός στον Βόλφκανγκ Αμαντέους Επίσκοπος]. Το μικρό βιολί του πεντάχρονου Μοτσαρτ -σ' ένα από τα πολλά "Μοτσαρτχάους"- μουσείο της πόλης θα συγκλονίσει κάθε ευαίσθητη καρδιά. Το Μοτσαρτέουμ μέσα στον σκληρό βράχο.

      Κι ο ποταμός Σαλτζ να πηγαίνει σαν την ακούραστη, κελαρυστή μουσική Εκείνου. Στις όχθες του ποταμιού άνοιξη κάθονται παιδιά και ερωτεύονται-παίζουν -συνομιλούν. Κάτω από τα πόδια τους τρέχει όλη εκείνη η μουσική του χαρισματικού και ιδιοφυούς προγόνου τους...

      Διαγραφή
    4. "ο ποταμός Zάλτσ(α)χ"
      [ αφού είναι Salzach , όπως πολύ σωστα μου παρατήρησε ο οικοδεσπότης για να μην ξεφτιλίζομαι ...]

      Διαγραφή
  40. Το ερέθισμα, όπως τρέχει και καταφθάνει, με την ιδιάζουσα χάρη του, με την φυσική ορμή του, σε μία από τις αισθήσεις μου, οποιαδήποτε, και γίνεται ερεθισμός και ερμηνεύεται εκεί κατάλληλα, ωραία και γαλήνια - αυτά συνιστούν του θελκτικού ταξιδιού μου την ουσία. Στα άλλα, τα αδιάφορα ταξίδια, νεκρός κινούσα και νεκρός γυρνούσα. Δεν θα ξαναπεθάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Το τραγικό με τους παθιασμένους ταξιδευτές, που διαβάζουν συνεχώς για κάποια μέρη, είναι ότι όταν φτάσουν στο προορισμό που έχουν τόσο ονειρευτεί και σχεδιάσει, νιώθουν ότι ήδη ξέρουν τα πάντα γι αυτό.
    Αυτοί δηλαδή που επιθυμούν περισσότερο απ΄ όλους το αναπάντεχο, προσπαθώντας, τόσο απομακρύνονται απ΄ αυτό.

    Το καλύτερο ταξίδι δεν το έχω κάνει εγώ αλλά έχω ακούσει από τον πατέρα μου. Στην εφηβεία, για να γλιτώσει από τη μιζέρια της επαρχίας, αγόρασε ένα εισιτήριο για ένα πλοίο που πήγαινε στη Βραζιλία. Έζησε εκεί 40 χρόνια.

    Τα δικά μου ταξίδια κοινά, έχω γυρίσει την Ευρώπη και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Περισσότερο θυμάμαι την πρώτη μου κοπέλα (τι θαύμα και αυτό), θυμάμαι πολλές φορές και όταν ήμουν πιτσιρίκι στο στρατό, στον Έβρο με σπασμένα παράθυρα και έξω χιονιάς. Όταν πήρα το απολυτήριο, τα παιδιά (σύντροφοι όλοι στη μιζέρια) κλαίγανε κάτω από τα σκεπάσματα. Μετά ήρθαν βέβαια τα δικά μου παιδιά.

    Ταξιδεύω συχνά για δουλειά, για διασκέδαση τουλάχιστον 6 φορές το χρόνο εκτός Ελλάδας. Αλλά τελευταία απολαμβάνω την επανάληψη. Μέρη που έχω πάει πολλές φορές, συναρπάζομαι να τα βλέπω ξανά. Ίσως να είναι η ηλικία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Κι όμως το αναπάντεχο το βρίσκεις αν υπάρχει μέσα σου η προσδοκία του. Ακόμα και στη δική σου την πόλη.

    Σε ξένες πόλεις συχνά ξεκινάω να οδοιπορώ χωρίς πλάνο σαν εξερευνητής. Και με το αυτοκίνητο ταξιδεύοντας - σε μία διασταύρωση αλλάζω ξαφνικά κατεύθυνση προς το άγνωστο. Έχω ανακαλύψει ωραία πράγματα με αυτό τον τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερικές εμπειρικές παρατηρήσεις για το αναπάντεχο (και κάτι λυπητερό στο τέλος)

      πάντα το βλέπεις με την άκρη του ματιού σου το αναπάντεχο


      Μικρός πίστευα ότι ο καλός θεός είχε μοιράσει για όλους την ίδια ποσότητα χαράς, απλά μερικοί ζούσαν με φίλους τους σε ωραία περιβάλλοντα και είχαν μια καλή ζωή, ενώ άλλοι που ζούσαν στερημένα, όταν βρισκόντουσαν σε καλό περιβάλλον πέρναν σε λίγο χρόνο τόση χαρά όση τους έλλειψε για όλη τη ζωή τους. Αυτό το συνέδεα πάντα με το αναπάντεχο. Με το καιρό έπαψα να πιστεύω στο θεό, αλλά δεν μπορούσε να φύγει από πάνω μου η περίεργη ιδέα της ισότητας της χαράς. Τότε κατανόησα τη σημασία της νηστείας: πεινάμε για να γευτούμε τη χαρά του φαγητού, κάθαρση για να μπει η έννοια μέσα και να πιάσει τόπο. Με αυτό το τρόπο προσπαθούσα να βρω υποκατάστατα, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το απροσχεδίαστο αναπάντεχο.


      το τελευταίο αναπάντεχο που θυμάμαι το οφείλω στην κρίση: ως ελεύθερος επαγγελματίας προσπάθησα σκληρά να σταθώ στα πόδια μου τα δύσκολα αυτά χρόνια. Πολλά βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ, σηκωνόμουν και έκανα υπολογισμούς στο laptop. Ένα απ΄ αυτά άκουσα φευγαλαία ένα αιδόνι να τραγουδά πριν το ξημέρωμα. Τελικά χάσαμε η κερδίσαμε?

      και για το τέλος το λυπητερό, κλασικό αναπάντεχο του κυρίου από την Αλεξάνδρια
      “Σαν έξαφνα….”

      Διαγραφή
  43. Καλο ειναι ,για μελλοντικα ποστς πια ,
    να αναφερουμε υπερ & κατα των πολεων...

    Παραδειγμα,στην Αγ Πετρουπολη σε στενοχωρει η φτωχεια...
    Στη Βιεννη σου τη σπανε με τον Μοτσαρτ.
    (Σαμπως εχουν αλλο να υπερηφανευθουν..? Τον.. Μετερνιχ .? ) :)

    Σε οποια πολη ακους στο δρομο θορυβο,φασαρια,ανακστωσουρα,
    ειναι πιθανα απο γκρουπ ...Γραικων...

    Οι χειροτεροι τουριστες ..
    Οπου βλεπουν Μακεδονια ,δλδ ...παντου παθαινουν ντελιριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε Harrysmatic επιμένεις να επιδεικνύεις την άγνοιά σου!
      Τι έχει η Βιέννη εκτός από τον Μότσαρτ;

      Μεγάλους συνθέτες όπως ο Σούμπερτ, ο Μπρούκνερ, η οικογένεια Στράους (ούτε τον Γαλάζιο Δούναβη δεν θυμάσαι;) και οι δημιουργοί της σύγχρονης μουσικής Μπέργκ, Βέμπερν και Σένμπεργκ.

      Δύο Συγγραφείς με Νόμπελ (Κανέτι και Γέλινεκ) μεγάλους φιλοσόφους και επιστήμονες (Φρόυντ, Βιτγκενστάιν, Πόππερ) μεγάλους ποιητές (Ρίλκε, Τσέλαν, Χόφμανσταλ) μεγάλους συγγραφείς όπως Ρόμπερτ Μουζίλ, Τόμας Μπέρνχαρτ, Χέρμαν Μπροχ, Πέτερ Χάντκε, Στέφαν Τσβάιχ, Γιόζεφ Ροτ.

      Άνοιξε καμία εγκυκλοπαίδεια να δεις πόσο χώρο αφιερώνει σε καθένα από αυτούς…

      Διαγραφή
    2. Ο Χάρης τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ

      Διαγραφή
    3. Οι Σουμπερτ ,Μπρουκνερ ειναι 2κλασατοι,
      ο Στραους μονο 1 χιτ εχει (& μας τη σπανε τη Πρωτοχρονια),
      τους υπολοιπους δεν τους ξερει ουτε η θεια τους...

      ο Φρουντ ανηκει στους Εβραιους εξωτερικου...
      Δεν ταυτιζεται με πολη..

      Αρα ,εχω δικιο...

      Μονο που προσπαθησες ,
      με αχρηστη & περιττη επιδειξη γνωσεων,
      να με.. επαληθευσεις...

      Οσο για το λακεδιλικι αγνωστων σε φιρμες,
      θλιβερο τε & γελοιο...

      Διαγραφή
    4. Επιμένεις να σκάβεις τον λάκκο σου...

      Διαγραφή
    5. Για ποιο λακεδιλίκι μιλάμε; Διαφωνούμε όπου υπάρχει λόγος διαφωνίας, σε πολλά θέματα μπορούμε να ανταλλάξουμε και έναν καλό λόγο, και εγώ προσωπικά όταν διαφωνώ, διαφωνώ γράφοντας με το ονοματεπώνυμό μου

      Διαγραφή
  44. Δεν είμαι ταξιδιάρικος τύπος!
    Μου αρέσει να ακούω για τα ταξίδια ΑΛΛΩΝ
    Τα ταξίδια μού δημιουργούν άγχος. Το άγχος του αποχωρισμού.
    Στεναχωριέμαι όταν φεύγω ΓΙΑ κάπου και στεναχωριέμαι ακόμα και όταν φεύγω ΑΠΟ κάπου.
    Γι αυτό κι έχω ταξιδέψει πολύ λίγο στην ενήλικη ζωή μου.
    Ήταν τελείως αλλιώτικα όμως στα χρόνια που , σαν εξαρτώμενο μέλλος οικογένειας , ακολουθούσα τις μετακινήσεις του πατέρα μου εντός και κυρίως εκτός Ελλάδος .
    Σε ένα από αυτά τα ταξίδια , επιστρέφοντας στην Ελλάδα οδικώς από την Κεντρική Ευρώπη, κάνοντας μια παράκαμψη, επισκεφθήκαμε την Βενετία, όπου και περάσαμε την νύχτα. Αυτή η νύχτα έχει χαραχτεί στην μνήμη μου.
    Στη εφηβεία εγώ τότε , με το μυαλό ποτισμένο από τα ρομαντικά αναγνώσματα της ηλικίας , επέλεξα να ξημερωθώ σκαρφαλωμένη σε ένα παράθυρο που έβλεπε στο βρώμικο κανάλι .
    Με την φαντασία μου έζησα , όλες τις ώρες μέχρι το πρωί ,στην Βενετία του προπερασμένου αιώνα.
    Γινόμουν άλλοτε γονδολιέρης , άλλοτε ζητιάνα , άλλοτε παράνομη ερωμένη του δόγη και άλλοτε φυλακισμένη στο απέναντι παλάτσο.
    Βίωσα πολλές διαφορετικές ζωές εκείνη την νύχτα.
    Μια ονειροφαντασία ισάξια , σε γοητεία, ενός ταξιδιού!..
    N.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Με ορθογραφική διόρθωση

    Έχω ταξιδέψει… μεταφερθεί με πολλά μέσα, οδηγήσει, περπατήσει, κολυμπήσει, ιστιοπλοήσει σε πολλούς και ωραίους τόπους της Ευρώπης (δυστυχώς σε λίγους εκτός αυτής), ενώ έχω ζήσει και για τρία χρόνια στη Δυτική Ευρώπη.
    Όμως, τα πιο όμορφα μέρη, τα είδα μέσα, όχι από τα δικά μου μάτια, αλλά από τα μάτια των παιδιών μου. Για το πρώτο τους ταξίδι σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα επιλέξαμε το Παρίσι, για την ιστορία, το πολιτιστικό φως, τις αναμνήσεις… Μια πόλη στην οποία μπορώ να κινηθώ χωρίς οδηγό και, έτσι, ένιωθα θα μπορούσα να τους τη μεταδώσω εύκολα. Όμως, κάθε τι καινούργιο που τους έδειχνα και για το οποίο τους μιλούσα, κάθε τι που γνώριζαν, ήταν σαν να το γνώριζα για πρώτη φορά και εγώ. Με άλλο τρόπο πια.
    Με τα παιδιά μου ταξιδεύουμε πολύ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, σε λάσπες και σε μουσεία. Όμως, κάθε ταξίδι μαζί τους είναι και ένα νέο ταξίδι για μένα, ένα πιο όμορφο ταξίδι.
    [Χμ, είμαι εκτός θέματος;]


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Πρωτο ταξιδι - 11 χρονων - τελη δεκαετιας του 60

    Με τους γονεις μου και την αδερφη μου. Ολα τοσο 'διαφορετικα & ωραια'. Αεροπλανο της Ολυμπιακης (Boeing 707) με προορισμο την Νικαια.
    Ακομα τωρα θυμαμαι μυρωδιες και εικονες. Αλλη μυρωδια το αεροδρομιο - αλλη ο σιδηροδρομικος σταθμος. Λουλουδια παντου, κυριως κοκκινα και πορτοκαλι - νομιζω τα λεγανε 'καννες' σαν την πολη.

    Τρεις εβδομαδες κρατησε το ταξιδι γιατι η επιστροφη ηταν με σκαφος (ας ειναι καλα ο 'θαλασσινος' πατερας μου που μας εδωσε αυτη την εμπειρια).
    Κορσικη, Καπρι, Ναπολη, Μεσσινα και πολυ φουρτουνα για να φτασουμε στο Αργοστολι, αλλα και και ενα συναπαντημα με φαλαινα! Και μετα το περασμα απο τον Ισθμο, αλλη εμπειρια κι'αυτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Διαβάζω τις αναρτήσεις αναδρομικά, γι΄αυτό και γράφω τελευταία και καθυστερημένη!
    Έχω ταξιδέψει σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις, πρωτεύουσες και μη. Παντού είδα και ομορφιές και ασχήμιες. Δεν έχω "προτίμηση" - πώς να διαλέξω ανάμεσα σε Παρίσι και Ρώμη, ανάμεσα σε Πράγα και Βερολίνο... Θα πω, όμως, ότι καθώς στοχάζομαι τις συγκινήσεις που ένιωσα με αυτά τα ταξίδια, ο νους μου πηγαίνει στα σπίτια όπου κατοίκησαν μεγάλοι δημιουργοί. Έχει τύχει, λόγω περιορισμένου χρόνου, να επιλέξω την επίσκεψη ενός τέτοιου σπιτιού έναντι περιήγησης σε ένα διάσημο μουσείο. Χωρίς διάθεση κατάταξης, θα αναφέρω τα τρία πρώτα που αυθαιρέτως ανασύρει η μνήμη μου: το σπίτι του Τσέχοφ στη Μόσχα, το σπίτι του Μότσαρτ στην Πράγα (αν σωστά θυμάμαι, εκεί έγραψε τον Ντον Τζιοβάνι) και το σπίτι του Φρόυντ στο Λονδίνο. (Α ναι! κι ένα τέταρτο: το σπίτι όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια ο Ντοστογιέφσκι στη Μόσχα!)
    Σήμερα, δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω πια όνειρα. Ζω στη Θεσσαλονίκη και έχω σπίτι στη Χαλκιδική. Στο τελευταίο δεν πηγαίνω τακτικά, επειδή το εισιτήριο του ΚΤΕΛ είναι 15 ευρώ. Και αυτά δεν περισσεύουν πάντα. Ευτυχώς, υπάρχει το Google Earth και τα virtual tours στο διαδίκτυο!
    Να είστε καλά, κύριε Δήμου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ωραια ιδέα με τα σπίτια των δημιουργών. Στην Πράγα έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα του Ντον Τζιοβάνι - δεν νομίζω όμως πως η όπερα γράφτηκε εκεί. Στο Λονδίνο ο Φρόυντ πέρασε τα τελευταία και χειρότερα χρόνια του. Άλλα σπίτια έχουν μεγαλύτερη σχέση με τον ένοικό τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. εάν δεν έχετε πάει, επισκεφτείτε την Brugge(ή Brugges). Δεν θα θέλετε να φύγετε!εγώ κάτοικος Γερμανίας εδώ και 25 χρόνια κι εκεί βρίσκω έναν άλλο κόσμο, ομορφότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άκουσα παιδί την μητέρα μου να μου μιλάει για το αγαπημένο της βιβλίο "Brugges-la-morte" του Βελγου ποιητή Georges Rodenbach. Από εκεί μου δημιουργήθηκε μία εικόνα της παλιάς πόλης που πεθαίνει κι έτσι με την πρώτη ευκαιρία που βρέθηκα κοντά, την επισκέφθηκα. Δεν με απογοήτευσε με την αρχιτεκτονική και τα κανάλια της - πραγματικά είναι υπέροχη.

      Διαγραφή
  50. Ποιος είναι αυτός ο Κουλουκουντής επιτέλους. Τον διάβαζω από την ΜΒ στη Σ και τον έχω ακούσει και σε συζήτηση στο δίκτυο τον Κουλουκουντή. Ένας, άκουσα, Κουλουκουντής, έπιασε έναν Έλληνα μετανάστη στην Αμερική και του πρότεινε να διαβάσει την αρχαία ελληνική γραμματεία και τον διαφώτισε. Τι έβγαλε η Κάσος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένας Κουλουκουντής - μέλος της οικογένειας, αλλά προφανώς όχι ο Μανώλης - ήταν καπετάνιος σε καράβια του παππού μου. Μου το έλεγε η μητέρα μου - και μου το επιβεβαίωσε και ο γιός του.

      Διαγραφή
    2. Και "ο Καλβοκορέσης μάς δάνεισε χρήματα για να ξεκινήσουμε" ο συνομιλητής Κουλουκουντής. Δεν απαγορεύσαμε εμείς ούτε τα γεγονότα ούτε την αλήθεια τους. Εμείς απλώς γνωρίζουμε το όνομα Κουλουκουντής, το όνομα Τραμπ και άλλα ονόματα εργοδοτών, από συζητήσεις ελληνοαμερικανών συνταξιούχων, που στο τέλος της επίλυσης των προβλημάτων ισορροπούν και βρίζονται στην ελληνική γλώσσα.

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.