Την βασιλόπιτα της μάνας μου την αποζητώ ακόμα σαν γεύση. Μετά τον θάνατό της την συνέχισε η (πολύ μεγαλύτερη και ετεροθαλής) αδελφή μου. Όχι ακριβώς ίδια - αλλά έμοιαζε. Πέθανε και η αδελφή - πάει αυτή η γεύση. Δεν την ξαναβρήκα.
Μια δύο φορές στην Γερμανία έκανα "οικογενειακά" Χριστούγεννα σε φιλικές οικογένειες - και πράγματι εκεί γιορτάζουν υπέροχα. Αλλά εκεί έζησα και τα πιο πικρά μου. Τα έχω περιγράψει στους "Δρόμους". ΕΔΩ
Ήδη από τα εφηβικά μου χρόνια οι γιορτές στο τέλος του χρόνου (άλλο το Πάσχα!) μου έφερναν από αμηχανία μέχρι μελαγχολία. Θρησκευτικά δεν μου έλεγαν τίποτα. Η Πρωτοχρονιά μόνο άγχος μου έφερνε για όσα δεν έγιναν και όσα ήξερα πως δεν θα γίνουν. Και φυσικά, όσο γερνούσα, για τον χρόνο που βάραινε την πλάτη μου.
Γενικά είμαι άνθρωπος της κανονικότητας. Οι αργίες, ακόμα και οι Κυριακές, με αποδιοργανώνουν. Επειδή η δουλειά που έκανα - και κάνω - συνήθως μου άρεσε, η έλλειψή της δεν με χαροποιούσε. Γι αυτό είμαι και υπέρ του να ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές. Ο κόσμος να κινείται, να ψωνίζει: αυτό είναι η ζωή.
Έτσι με ανακούφιση έφτασα και φέτος στις 8 Ιανουαρίου - ανοιχτά τα σχολεία, οι δουλειές, τα μαγαζιά.
Πάνε κι αυτές οι γιορτές... Εσείς;
Καμία απολύτως αίσθηση. Παράπλευρες απώλειες τις αθειας μου μάλλον ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΖητώ συγγνώμη από τους ενδεχόμενους σχολιαστές που ήρθαν και βρήκαν τα σχόλια κλειστά. Ο νέος blogger - αντίθετα με τον παλαιό - θέλει να ανοίγεις ξεχωριστά τα σχόλια για κάθε νέα ανάρτηση. Εγώ, συνηθισμένος από τον παλιό το ξεχνάω. Σόρυ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις το αντιστοιχο της " Προμηθεικης αισχυνης "
ΑπάντησηΔιαγραφήτων κλασσικοφασιστων / ελληνιστων...
Φοβο μπροστα στην ηδονη...
Αντι να εξιταρεσαι,φοβασαι..
Ενας καλός ψυχολογος θα σε βοηθουσε να βρεις
το ψυχικο τραυμα που σου προκαλεσε τετοια αντιδραση...
Life is a bitch & then.. u die...
" Γλεντα τη ζωη / ολοι 2 μετρα παιρνουν γη "...
Να απολαμβανουμε τη ζωη λοιπον,
γιορτες & καθημερινες ,χωρις angst...
Οι θρησκευτικές γιορτές αποτελούν μια ρωγμή στον κοσμικό χρόνο, αλλά πρέπει να μας λένε κάτι, διαφορετικά υπάρχει πρόβλημα στη διαχείριση του χρόνου.Ίσως μια λύση θα ήταν να υπήρχε και αυτές τις μέρες η κοσμική κανονικότητα. Όσοι εορτάζουν το νόημα των εορτών ανοιχτούς ναούς θέλουν, όχι κλειστά μαγαζιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑααχ, απόλυτα σύμφωνο με βρίσκουν τα αισθήματά σας για τις γιορτές κ. Δήμου. Μεγαλωμένος με μια απίστευτα θρησκόληπτη μάνα που μόνο ενοχές φρόντιζε να μας σωρεύει, κατέληξα πολύ νωρίς αμφισβητίας και αγνωστικιστής (το λιγότερο). Έτσι η θρησκευτική πλευρά των εορτών με αφήνει ασυγκίνητο ενώ από την άλλη η εορταστική διάθεση χωρίς κανένα θρησκευτικό/ηθικό έρισμα μου φαίνεται απίστευτα μάταιη. Ή τουλάχιστον δεν έχω κανένα λόγο να είμαι σε εορταστική διάθεση τις συγκεκριμένες μέρες, μπορώ και οποιεσδήποτε άλλες. Ειδικότερα, το "εξαναγκαστικό" του πράγματος "πρέπει να είμαστε όλοι σε γιορτινή διάθεση" και "πρέπει να δείχνουμε αγάπη" (μόνο για λίγες μέρες και μετά να πάνε όλοι οι αναξιοπαθούντες συνάνθρωποι να κόψουν το λαιμό τους) μόνο θλίψη μου φέρνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ όπως λέτε κι εσείς, άλλο το Πάσχα! Άνοιξη, θλιβερή ατμόσφαιρα (Πάθη), εξωτερικές θρησκευτικές ακολουθίες (επιτάφιος), night life (Ανάσταση), σούβλες έχουν πολύ περισσότερο γούστο! Εκεί με ξενερώνει μόνο η δήλωση "Χριστός Ανέστη" και η αντιδήλωση-παραδοχή "Αληθώς ο Κύριος" που αρνούμαι πεισματικά να αρθρώσω...
Όσο για τα ανοιχτά μαγαζιά τις μέρες αργίας διαφωνώ. Μ'αρέσει η ιδέα να υπάρχουν μέρες που η πλειοψηφία τεμπελιάζει.
Αυτά! Ωραίο θέμα πάντως!
Οι φετινές γιορτές
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τα πήγα ποτέ καλά με τις γιορτές.
Δεν ξέρω τι φταίει . Η εκκλησία που δεν πάω ; Tα γλυκά που δεν προλαβαίνω;
Στις γιορτές τίποτα δεν προλαβαίνω στην ώρα του.
Μάλλον φταίει που οι γιορτές επιτίθενται στην αξιοπιστία μου .
Οι φετινές με βρήκαν αλλιώς. Έτοιμη να αμυνθώ με κάθε τρόπο.
Κουτσά στραβά τα κατάφερα με αξιοπρέπεια.
Δεν πήγα εκκλησία , δεν ένοιωσα πολλές ενοχές και πρόλαβα και βασιλόπιτα !
Σοκολατένια παρακαλώ και με σχέδιο !
Πάντως είναι μερικά πράγματα που με εντυπωσίασαν .
Μάλλον προϋπήρχαν αλλά εγώ τα αγνοούσα για κάποιο λόγο.
1. Τα τέλεια βαμμένα γυναικεία νύχια.
Αδιάφορη γι αυτό το μικρό γυναικείο μυστικό -και κατά περιόδους με φαγωμένα νύχια -ήμουν ανίδεη για την εξέλιξη που είχε συντελεστεί από τον προηγούμενο αιώνα που το είχα επιχειρήσει.
Τ έ λ ε ι α.
(Μέχρι τώρα αυτό τον «θαυμασμό » μου τον προκαλούσαν μόνο τα λαχανικά. Το χετε δει και σεις ? Οι ντομάτες είναι πλέον για το σαλόνι. Τις λυπάσαι να κρύβονται στο ψυγείο. Ούτε λόγος για ψεγάδι , εκείνες τις παλαιές μαύρες κηλίδες ….)
2. Το fb .
Για τις ευχές που δεν ήρθαν αλλιώς . Ούτε μηνύματα , ούτε τηλέφωνα.
Όλα στο fb. Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα πριν κρυώσουν είχαν αναρτηθεί. Άσε τις βασιλόπιτες! Και τα πρώτα γεννητούρια.
Καθ΄οδόν η ανάρτηση.
Για τα συναισθήματα που εκφράζονται εκεί.
Λύπη , χαρά όλα ακουμπισμένα στην κοινοποίηση.
Και τα δυο με άφησαν άφωνη .
Και όπως σε κάθε γιορτές λυπήθηκα πιο βαθιά για τις δυσκολίες του κόσμου.
Μερικά γεγονότα είναι τόσο τραγικά που αγγίζουν τα σωθικά σου σ όποιον κι αν συμβαίνουν.
Και τι αντίθεση κάνει η θλίψη με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν στο μπαλκόνι….
Τι ωραίο κέιμενο! Ευχαριστούμε Λία!
ΔιαγραφήΔική μου χαρά να συμμετέχω στην παρέα!
ΔιαγραφήΝίκο, τι θέμα άνοιξες τωρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και θα ήθελα παραγράφους και παραγράφους να περιγράψω τι ακριβώς αισθάνομαι στις γιορτές, θα περιοριστώ μόνο σε μερικές αράδες.
Καταρχήν η ιδιαιτερότητα των ημερών αυτών εγείρει πάντα συναισθήματα ανάλογα με την ψυχολογία του καθενός. Ο μόνος άνθρωπος αισθάνεται ακόμα πιο μόνος, ο έχων φίλους το διασκεδάζει και αισθάνεται χαρά, ο οικογενειάρχης ευτυχεί με την οικογένεια του κλπ. Για να είμαι ειλικρινής δε ξέρω που να με κατατάξω... Ενίοτε δε με νοιάζει η μοναξιά -μη σου πω πως μερικές φορές την αποζητώ κιόλας- άλλοτε θέλω να περνώ με φίλους στο στολισμένο κέντρο της Αθήνας (φέτος έκανα άπειρες βόλτες), αλλα το σίγουρο ειναι πως περνώ απο πολλές διακυμάνσεις συναισθημάτων, τόσες που θα έβαζα πολύ δύσκολα σε έναν ψυχαναλυτή...
Πάντως, νομίζω πως στο μυαλό μου τις εχω λίγο "ισοπεδώσει" τις γιορτές... Σαν παιδί είχαν για εμένα ιδιαίτερη σημασία. Τωρα, ενήλικας πια για δυο δεκαετίες περίπου, κάπου τις "κατάπιε" και αυτές η ρουτίνα μου. Και αυτό δεν ειναι καθόλου καλό... Μεγάλη παγίδα η φράση: "Άστο μωρε κι εχω χρόνο να το κάνω...". Μεγάλη...
Π.Μ.
Σ'εμενα οι γιορτες αφηνουν ενα τεραστιο κενο παρ'ολο που που εχω πολυ ζεστες αναμνησεις απο τα παιδικα μου χρονια. Αυτο ισως να ειναι και το "προβλημα" - αυτη η συγκριση του τοτε με το τωρα οσα χρονια και να εχουν περασει, ποναει! Το παραδοξο ειναι οτι ενω καθε χρονο λεω φετος δεν θα στολισουμε ελατο, φτανει η παραμονη των Χριστουγεννων που και ολα τα στολιδια ξαναβγαινουν απο τα κουτια και τελικα εστω και επιφανειακα, παρασυρομαι για λιγο απο αυτη την γιορτινη ατμοσφαιρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη Χρονια!
Ένα διήγημα του Τσέχωφ ("Ο Βάνκας")και του Αλεξανδρου Παπαδιαμάντη ("Στο Χριστό στο Κάστρο"), πολλή χορωδιακή μουσική...(Τα χαρηκε ηη ψυχούλα μου...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς μελομακάρονα.
Χωρίς κουραμπιέδες.
Και δεν θυμάμαι ποτε στη ζωή μου να 'χω πάει εκκλησία τα Χριστούγεννα... ( Μα ποτέ!)
Το σφαγμένο ζώο στο φούρνο να ροδίζει ("εθιμική" γαλοπούλα συγχώρεσέ με!)
Μακριά από ρεβεγιόν "εξόδους" στη βαβούρα (κλινικώς νεκρός)
Τα παρακολουθησα και φέτος...
Ας μη γελιόμαστε. Παιδιά δεν γινόμαστε ξανά. Πέταξε η μαγεία. Ο κόσμος "ξύνισε"!(Ποιές γιορτές...)
@Nikos Dimou
Διαγραφή2016-01-08T10:03:00+02:00
> Θρησκευτικά δεν μου έλεγαν τίποτα.
@Nikos Lioliopoulos
2016-01-08 11:17:19+00:00
> Παράπλευρες απώλειες τις αθειας μου μάλλον ....
@Alex Prinias
2016-01-08 14:43:38+00:00
> η θρησκευτική πλευρά των εορτών με αφήνει ασυγκίνητο
@lia
2016-01-08 15:14:01+00:00
> Δεν ξέρω τι φταίει . Η εκκλησία που δεν πάω;
> Δεν πήγα εκκλησία
@Νώντας Τσίγκας
2016-01-08 19:06:32+00:00
> Και δεν θυμάμαι ποτε στη ζωή μου να 'χω πάει εκκλησία τα Χριστούγεννα... ( Μα ποτέ!)
Παραφράζοντας Woody Allen: Κι αν τα Χριστούγεννα δεν έχουν θρησκευτικό νόημα, παρ' όλ' αυτά δεν τους λείπει μια κάποια μαγεία.
Εγώ τις τελευταίες 3-4 γιορτές Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά τις βρήκα καταπληκτικές και πολύ διαφορετικές. Πήρα την οικογένεια, πήγαμε στα χιόνια και λυσάξαμε στο σκί και στο φαί. Οσο κρατάνε τα γόνατά μας και το πορτοφόλι μας, το καλύτερο αντικαταθλιπτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη η χριστουγεννιάτικη ιστορία από τους "Δρόμους", τη θυμάμαι πάντα όταν βρίσκομαι σε παρόμοιο περιβάλλον τα Χριστούγεννα με κρύο καιρό, ωραία γλυκά και ζεστό κόκκινο κρασί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες είναι οι γιορτές, αρκεί να έχεις την ανάλογη διάθεση. Γιατί τα προβλήματα και αυτά που μας απασχολούν φυσικά δεν παύουν να υπάρχουν τις ημέρες των εορτών.
Έχω νιώσει κι εγώ αυτό που περιγράφει ο ΝΔ, αυτή την καταναγκαστική χαρά των εορτών ενώ μέσα σου δε νιώθεις καμία διάθεση για χαρά και γιορτή, είναι δύσκολο συναίσθημα.
Αλλά γενικά δε θα έλεγα ότι είμαι και σαν τον Grinch από το How the Grinch Stole Christmas. Αντιμετωπίζω τις ημέρες των εορτών περίπου όπως τις υπόλοιπες. Και τα μαγαζιά μια χαρά στολισμένα κι ανοιχτά είναι στις γιορτές, εκτός από μια-δυο μέρες.
Φέτος, λίγα λεπτά μετά την Πρωτοχρονιά ανέβαινα με παρέα τα σκαλιά μιας γαλλικής εκκλησίας, και μου φωνάζει ένας άγνωστος "Bonne année!". Του ανταποδίδω, και μετά χαμογελά με τα χέρια ανοιχτά σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο στα σκαλιά, και φωνάζει δυνατά: merci! Θα θυμάμαι το χαμόγελό του για καιρό. Καλώς σε βρίσκουμε και πάλι, ΝΔ!
ΥΓ. Ο χρόνος περνά όντως, πάντως ο David Bowie σήμερα στα 69α γενέθλιά του κυκλοφόρησε το Blackstar, έναν νέο, καταπληκτικό δίσκο!
Για τις γιορτές συμφωνώ με τον ΝΔ. Οι γιορτές είναι για τα παιδιά και για κάποιες συγκεντρώσεις ώστε να ανανεώνονται οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί. Η κανονική ζωή των ενηλίκων διαταράσσεται. Έχω όμως μια απορία. Ολίγον σχετική και περισσότερο άσχετη με το θέμα. Όταν είχα μια θέση ευθύνης, πολύ λιγότερο σημαντικής ευθύνης από αυτήν ενός υπουργού φυσικά, και όχι μόνον εγώ αλλά πολλοί με ανάλογες ευθύνες, δουλεύαμε όλη την ημέρα, πολλές φορές και τα Σαββατοκύριακα, για να τα βγάλουμε πέρα. Συνήθως τα Σαββατοκύριακα που δεν δούλευα κοιμόμουν για να συμπληρώσω τον ύπνο που έλειπε και ίσως από την ένταση και την κούραση. Εχω έναν γνωστό από τα φοιτητικά χρόνια νυν υπουργό. Όταν τον ήξερα τότε, τον θυμάμαι πολύ εργατικό. Τον θεωρώ εξαίρεση από τον κανόνα του κομματικού αιώνιου φοιτητή. Τώρα από ότι ακούω δεν χάνει γλέντι και παρουσία στην TV. Ποια είναι η απορία; Μία: Τόσο εύκολη είναι η δουλειά του Υπουργού; Τόσο λίγη ώρα δουλειάς χρειάζεται;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα Χριστούγεννα που πέρασαν ήταν απροσδόκητα χάλια για δύο άσχετους με τα συναισθηματικά λόγους:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Έκανα το λάθος και ανέβηκα στη ζυγαρία ΠΡΙΝ τις γιορτές. Αμέσως επιβλήθηκε δίαιτα, οπότε στερήθηκα πολλά μελομακάρονα.
2. Έσκασε το El Nino στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ και μας τσάκισε! 22 βαθμοί κελσίου με 100% υγρασία. Οξυγόνο δηλαδή ούτε για δείγμα! Κάναμε Χριστούγεννα με αιρ-κοντίσιον.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ρουτίνα της ευτυχίας – Καλή Χρονιά
ΑπάντησηΔιαγραφή--------------------------------------------------------
Για εμάς οι "διακοπές" των Χριστουγέννων είναι σκέτη ρουτίνα. Ασφαλώς δεν τολμάμε να πάμε πουθενά (ούτως ή άλλως και τις άλλες μέρες του χρόνου, στο σπίτι παραμένουμε, κλεισμένοι) μην τυχόν και κολλήσει το παιδί καμία ίωση και φυσικά για να μη δει φαγητά και γλυκά των οποίων την ύπαρξη γνωρίζει μόνο από φωτογραφίες.
Βέβαια, η Αντιγόνη έχει βαφτίσει ορισμένα "γεύματα" του παιδιού με ονόματα όπως "κοτόπουλο", "βοδινό", "πίτσα", "μπισκότο", "σοκολάτα", "σουφλέ", αλλά πρόκειται για... ευφημισμούς. Το "κοτόπουλο, για παράδειγμα, περιέχει 20 γραμμάρια κοτόπουλο, το βοδινό, επίσης κάτι ψιλά (ούτε μισό… αντίδωρο), όσο για το μπισκότο και τα υπόλοιπα, μόνο ως προς το χρώμα προσπαθούν να θυμίσουν κάτι, αφού τα "γεύματα" του παιδιού υπάρχουν μόνο για να μην ατροφήσουν εντελώς οι μύες της κάτω σιαγόνας. (Το παιδί τρέφεται αποκλειστικά με το υγρό σκεύασμα Κέτοκαλ, που μοιάζει με γάλα - όταν βάζουμε μια καφέ σκόνη, το πρωί, το λέμε... κακάκο.)
Αν και τα δήθεν γεύματα, ως… υποψίες φαγητού, δεν έχουν καμία θρεπτική αξία (αφού καλυπτόμαστε από το Κέτοκαλ), εντούτοις τα χρησιμοποιούμε για να θυμόμαστε τις μέρες τις εβδομάδας:
-ΜαρίαΦωτεινή, τι έφαγες χτες; - Κοτόπουλο.
- Τι μέρα ήταν χτες που έφαγες κοτούπουλο; - Παρασκευή!
- Αυριο τι μέρα είναι; - Σάββατο. Θα φάω μπισκότο…
Όταν τα μεγάλα της ξαδέλφια (που είναι φοιτητές), ύστερα από συνεννόηση, μας επισκεφτούν (δηλαδή μια φορά τα Χριστούγεννα, μια το Πάσχα και μία ίσως το καλοκαίρι - τα μικρά της ξαδέλφια μας αποφεύγουν) κι εκείνη την ώρα η ΜαρίαΦωτεινή τρώει το γεύμα της, τότε τους σερβίρουμε κανένα γλυκό, το οποίο όμως το βαφτίζουμε αναλόγως με το τι τρώει εκείνη την ώρα το παιδί. Για παράδειγμα, τις προάλλες που ήλθανε οι φοιτητές, το παιδί έτρωγε "μπισκότο", οπότε βαφτίσαμε "μπισκότο" τη… σοκολατίνα που τους δώσανε για κεραστικό.
Έτσι περνάνε οι γιορτές και οι μέρες μας. Με ψιλοαπάτες.
Βέβαια, φέτος τα πράγματα ήταν λίγο ζόρικα, γιατί όταν φροντίζεις ένα παιδί με ειδικές ανάγκες για 14 χρόνια, όταν το ντύνεις το ποδένεις κλπ, κάνεις τις ίδιες κινήσεις, με αποτέλεσμα να καταλήγεις, όπως προχτές η Αντιγόνη, σε μικροχειρούργο, μια ώρα αρχύτερα. Και στα δύο χέρια έχουμε το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα και κατεστραμμένους τους αντίχειρες και τους καρπούς. Η πρώτη επέμβαση ήταν απολύτως επιτυχής (λέει ο γιατρός…) και μόλις αναρρώσει το ένα χέρι, πάμε και για το "καλό" της χέρι, που είναι το αριστερό.
Ευτυχώς που έχουμε τα γατιά της γειτονιάς και του κοιμητηρίου (προχτές πήγαμε και τα ταΐσαμε εν μέσω νεροποντής) οπότε τους μιλάμε, μας μιλούνε, τα χαϊδεύουμε, γουργουρίζουν και ξεδίνουμε λιγάκι, και τις καθημερινές και τις σκόλες. Μετά, όταν επιστρέφουμε σπίτι, παίζουμε μπάλα με δύο... τερματοφύλακες: μπροστά είναι ο Ότζη, το λαμπραντόρ, (που δεν χάνει μπαλιά), και πίσω του, η νέα μας γατούλα, η Κίττυ, η οποία κυνηγάει με πάθος την ουρά του Ότζη.
Από το 2002 που γεννήθηκε το παιδί, μέχρι το 2009, κάθε χρονιά κάναμε μαύρα Χριστούγεννα, γιατί οι ιώσεις στέλνανε το παιδί στην εντατική (με βαριές επιληπτικές κρίσεις). Από τότε όμως που σταμάτησαν οι μεγάλες κρίσεις, ζούμε ήρεμα, στη ρουτίνα μας. Και μακάρι αυτή η ευτυχία μας να κρατήσει για πάντα.
Καλή χρονιά!
Με αγάπη - Κάπα
Δεν έχω λόγια...
ΔιαγραφήΑπλώς υποκλίνομαι (σαν σχετικός με το θέμα γιατρός...)
Πίσω από τις διαγνώσεις μας -σαν καταδίκες- και τις θεραπείες μας -τις όχι ολόσωστες- κρύβονται μαρτύρια. Και κάποτε η πιστότατη εφαρμογή στην πράξη του "απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού..." κάποιων.
Αγώνας ανυπόκριτος και γενναίος,χειμώνα-καλοκαίρι -Χριστούγεννα-Πάσχα και σε άλλες λαμπρές γιορτές ή ξέγνοιαστα διαλείματα των πολλών ανθρώπων [που είτε αυταπατώνται ή όχι πάντως γιορτάζουν...]
@kapa-skeptikos
Διαγραφή2016-01-09 08:07:28+00:00
> Ευτυχώς που έχουμε τα γατιά της γειτονιάς και του κοιμητηρίου (προχτές πήγαμε και τα ταΐσαμε εν μέσω νεροποντής) οπότε τους μιλάμε, μας μιλούνε, τα χαϊδεύουμε
Τώρα ο Νίκος Δήμου ζηλεύει ☺:
Ο συγγενής των γάτων:
Ποιός χάιδεψε ποτέ τους γάτους
των νεκροταφείων;
[…]
Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων
κυκλοφορώ
ο συγγενής των γάτων
που είναι άγριοι και μόνοι
και ποτέ δεν μ' άφησαν
να τους χαϊδέψω.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΛύκε-Λύκε, τα γατιά του κοιμητηρίου μας, εν αντιθέσει με αυτά της γειτονιάς, είναι πολύ ήμερα. Τα περισσότερα πρέπει να ήταν οικόσιτα. Φαίνεται, πως όποιος βαριέται τα γατιά του, τα φέρνει εκεί. Γι αυτό δεν του λείπει ποτέ τροφή. Τους λείπουν όμως τα χάδια. Όταν μας βλέπουν, σκοτώνονται πιο να πρωτοχαϊδευτεί στα πόδια μας. Συχνά ξεσπούν, δίπλα μας, μεγάλοι καβγάδες και μας παίρνουν κι εμάς τα... σκάγια. Ολο λέω να βγάλω κανένα βίντεο, αλλά μέχρι πρότινος δεν είχαμε βοήθεια. Τώρα όμως έχουμε, οπότε θα βγάλω κανένα βίντεο για να δείτε ομορφιές και ομορφιές.
ΔιαγραφήΜε χαρά,
Κάπα
ΥΓ. Τα ποιήματα του ΝικόΔημου για τους γάτους, τα ξέρω σχεδόν όλα απ΄ έξω! Με εξαίρεση ένα δυο πολύ συγκινητικά, που μου προκαλούν πολύ πόνο...
@kapa-skeptikos
Διαγραφή2016-01-09 16:08:34+00:00
> τα γατιά του κοιμητηρίου μας, εν αντιθέσει με αυτά της γειτονιάς, είναι πολύ ήμερα. Τα περισσότερα πρέπει να ήταν οικόσιτα. Τους λείπουν τα χάδια. Όταν μας βλέπουν, σκοτώνονται πιο να πρωτοχαϊδευτεί στα πόδια μας.
Έτσι εξηγείται, λοιπόν…
Είναι πολύ ωραίο να διαβάζεις ένα κείμενο, να γράφεις τι κατάλαβες, και ο συγγραφέας να σου διευκρινίζει κάτι που δεν είχες φανταστεί. Δίκιο είχε ο Πλάτων: το βιβλίο είναι μόνο σκιά πνεύματος, πνεύμα είναι ο ζωντανός άνθρωπος. Κι ας έλεγε ο Μακιαβέλι ότι κάθε βράδυ «συνομιλούσε» με τους αρχαίους συγγραφείς.
Σε τέτοια κείμενα σαν το δικό σου που μόλις το διαβάζεις είναι σα να τρως γροθιά στο στομάχι συνήθως αποφεύγουμε να σχολιάσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τουλάχιστον.Κυρίως γιατί δεν έχω τι να πω. Σήμερα -ίσως ταιριάζει και το φέτος- δεν μπορώ να το προσπεράσω με τη δικαιολογία πως εσύ δεν ξέρεις ότι υπάρχω εγώ , πόσο μάλλον ότι σε διάβασα.
Βιώνοντας μια "μικρή" δυσκολία , σκέφτομαι καθημερινά τις μεγάλες.
Τι θα μπορούσε ν αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;H καθημερινή παρουσία κάποιων που θα το μοιράζονταν έστω για λίγο; Μόνο για ν αλλάξει κάτι στη μέρα χωρίς να κινδυνεύει το παιδί. Γίνεται άραγε; Τι θα βοηθούσε;
Αγαπητέ Ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ΄ευχαριστώ για τη διακριτική συμπαράσταση.
Πάντως, αυτή είναι η δική μας ρουτίνα κι έτσι περνάνε οι μέρες μας.
Κι αν γράφουμε για όλα αυτά είναι επειδή θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε για τα καλά τη "φυσιολογία" της κόρης μας και να την αποδεχτούμε την ασθένειά της, χωρίς ψευδαισθησεις (ότι τάχα θα αναρρώσει).
Γιατι όσο πιο γρήγορα αποδέχονται οι γονείς μια τέτοια οδυνηρή πραγματικότητα, τόσο περισσότερο προσαρμοστικοί και αποτελεσματικοί καθίστανται.
Υγεία, λοιπόν, σε όλον τον κόσμο!
Μετά τιμής,
Κάπα
Ξεφεύγουμε βέβαι από το θέμα - αλλά να πω ότι η Αντιγόνη και ο Κώστας έχουν γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Επιληψία, Αγάπη μου" με κείμενα που προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από το blog τους ΕΔΩ. Προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν περισσότερο κόσμο για το πρόβλημα.
ΔιαγραφήΓενικά οι φετινές γιορτές ήταν ακριβώς αντίθετες με τις προηγούμενες. Πέρυσι ο κόσμος είχε ανάγκη να γιορτάσει. Να στολίσει. Αν θυμάστε, σπίτια και μπαλκόνια έλαμπαν ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου. Βοήθησε βέβαια και ο καιρός: τσουχτερό κρύο, σε έβαζε πιο εύκολα σε χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦέτος από την μια ο κόσμος δεν είχε πλέον ελπίδα, μετά τις καλοκαιρινές μας απίστευτες περιπέτειες (μόνο ‘διακοπές’ δεν μπορεί να τις πει κανείς) και ο ζεστός καιρός του Ελ Νίνιο παρέπεμπε μάλλον σε πρωτομαγιά παρά σε Χριστούγεννα.
Οπότε, τα φετινά Χριστούγεννα ήταν με το στανιό. Στολίζαμε και ήδη σκεφτόμουν την αγγαρεία του να ξεστολίζουμε.
Το ίδιο ένιωθα και τριγύρω.
Με μια διαφορά: φέτος εργαζόμουν όλες τις ημέρες. Εφτά στις εφτά, πρωί με βράδυ – και λόγω όσων ανέφερα, δεν βαρυγκωμούσα. (Μου αρέσει και η δουλειά μου, οπότε διπλό καλό.)
Για του χρόνου… εύχομαι να μην έχω τα φετινά άγχη και να έχουν λυθεί όλα τα θέματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. (Όσο και να πεις, συνεχής δουλειά που δεν σε πειράζει είναι και μια μέθοδος δραπέτευσης).
Πολλά φιλιά!
@Nikos Dimou
ΑπάντησηΔιαγραφή2016-01-08T10:03:00+02:00
> Ήδη από τα εφηβικά μου χρόνια οι γιορτές στο τέλος του χρόνου μου έφερναν από αμηχανία μέχρι μελαγχολία. Θρησκευτικά δεν μου έλεγαν τίποτα.
> Έτσι με ανακούφιση έφτασα και φέτος στις 8 Ιανουαρίου
Ναι, αλλά τα Κάλαντα; Απ' το Διονύση Σαββόπουλο, το αγοράκι και το ξανθό κοριτσάκι, το αραπάκι;
Λύκε, το αραπάκι ήταν βέβαια της φαντασίας μου - ο Σαββόπουλος και η κομπανία του ήταν πριν τριάντα χρόνια. Όσο για το αγοράκι κα το κοριτσάκι ήταν μια στιγμή. Σε εβδομήντα - και βάλε - χρόνια κάλαντα, λίγο πράγμα. Φέτος ήρθαν κάτι φάλτσοι κρεμανταλάδες. Παιδάκια πια δεν κυκλοφορούν, δεν τα αφήνουν, μετά που τους έκλεψαν αρκετές φορές τις εισπράξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή#Φέτος ήρθαν κάτι φάλτσοι κρεμανταλάδες#
ΔιαγραφήΛένε και τα λόγια λάθος. Άστα, σκέτη απελπισία!
Καλή χρονιά, Νίκο Δήμου, όπως και σε όλους τους επισκέπτες της ιστότοπού σου. Το εύχομαι από τα ενδότερά μου, αλλά βλέπεις οι ευχές και οι καλές προσθέσεις δε φτάνουν... Πολλά με πονάνε σε αυτή τη χώρα, σε αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είναι της παρούσης να τα εκθέσω από αυτό το βήμα και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι, πάντως, να συνεχίσεις να μου δίνεις αφορμές για να διαλέγομαι μαζί σου. Υγεία σωματική και ψυχική σε όλους.
Διαβάζοντας την ανάρτηση και τα σχόλια, ένιωσα σαν τη μύγα μες στο γάλα. Σχεδόν ενοχές με κατέκλυσαν. Αλλά και ένα είδος μοναξιάς, ανάμεικτο με ένα ερωτηματικό για το ενδεχόμενο χαζομάρας μου. Επειδή φέτος χάρηκα τις γιορτές. Πολύ! Λόγος, αιτία, κίνητρο - τίποτε από όλα αυτά. Έτσι. Μου ήρθε από άγνωστες πτυχές του εγώ μου. Ενώ το μέλλον δυσοίωνο προμηνύεται και για μένα και για τα παιδιά μου, έχω πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας. Και στόλισα δεντράκι (μετά από δέκα τουλάχιστον χρόνια), σκόρπισα λουλουδάκια δεξιά-αριστερά, άναψα κεράκια, φώτισα το σπίτι με λαμπάκια και είδα στον καθρέφτη μου ένα χαμόγελο διαρκείας που είχα καιρό να το δω. Και αυτό κράτησε πολύ. Μέχρι τις 11 Ιανουαρίου, όπου είναι τα γενέθλιά μου και σημαίνουν τη λήξη των εορτών. Σημειώνω ότι με κανένα τρόπο δεν συσχετίζω τις γιορτές με τη θρησκεία. Αυτοχαρακτηρίζομαι αγνωστικίστρια και τέλος. Ούτε εκκλησίες, λοιπόν,ούτε πάρτυ οικογενειακά -μόνη ζω- ούτε λαμπερές έξοδοι. Στο θέατρο ανήμερα Χριστούγεννα, στο θέατρο και ανήμερα Πρωτοχρονιά. Αλλά στα γενέθλια έσβησα τα πολλά πολλά κεράκια μου. Και η λύπη ήρθε μετά. Πολύς ο καιρός μέχρι να ξαναέρθουν οι γιορτές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα και μία αισιόδοξη νότα μέσα στην γκρίνια και τη μιζέρια. Ευχαριστούμε για την ωραία στιγμή - όλοι μπορεί να έχουμε νιώσει κάτι ανάλογο - ακόμα και από αντίδραση στην γενική μας κατήφεια.
Διαγραφή