Τετάρτη, Ιανουαρίου 06, 2016

Η Μητέρα Τερέζα των ζώων

Σύμφωνα με πολλούς, η Μαρία Τσάτσου ήταν τρελή. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το είχε αφιερώσει σε ένα αδύνατο εγχείρημα: να χορτάσει και να περιθάλψει όλα τα αδέσποτα ζώα της Αττικής και ιδιαίτερα της Αθήνας.

Για να το πετύχει αυτό πούλησε το σπίτι της, ξόδεψε όλα της τα χρήματα, έχασε τη δουλειά της και όλους τους φίλους της – και πέθανε προ ημερών σαν αδέσποτο: άστεγη, ξυλιασμένη, σε ένα χαρτόκουτο.

Από μεγάλη αστική οικογένεια, με λαμπρές σπουδές στo  εξωτερικό, ταλαντούχα ποιήτρια και μεταφράστρια, εξελίχθηκε σε τραγική μορφή. Γιατί τραγικός ήρωας είναι αυτός που κυνηγάει το ανέφικτο. Με τα καθημερινά μας μέτρα μπορεί να θεωρηθεί και τρελός.

Την γνώριζα καλά και για χρόνια προσπαθούσα να την βοηθήσω. Συμμεριζόμουν μαζί της την βασική της αδυναμία: δεν αντέχω να βλέπω ένα ζωντανό να πεινάει. (Στα ζωντανά όντα συμπεριλαμβάνονται φυσικά και οι άνθρωποι. Μόνο που συνήθως τα ζώα είναι πιο ανυπεράσπιστα).

Ο εχθρός του πάθους είναι η υπερβολή: η Μαρία, προσπαθώντας π.χ. να προστατεύσει τα αδέσποτα σκυλιά, τα έκλεινε σε ένα περιφραγμένο οικόπεδο που νοίκιαζε. Μόνο που σε λίγο οι συνθήκες μέσα στο οικόπεδο θύμιζαν στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν είχε τα μέσα να το διαχειριστεί σωστά.

Η υπερβολή της μας απομάκρυνε – και την έχασα. Τώρα νιώθω ενοχές.

Στην ποίησή της έρχονται και επανέρχονται σαν εφιάλτες εικόνες από σφαγεία και σατανικά ορνιθοτροφεία. Αποσπάσματα από το ποίημα «Η Άγια Κότα»:

Να, εδώ,
σ’ αυτόν το μικρό χώρο
ακριβώς όσο αυτή η σελίδα
θα ζω.
Είκοσι πέντε μέρες. Ύστερα
θα έχω το κατάλληλο βάρος
θα έχουν σπάσει τα πόδια μου
θα είμαι έτοιμη πια.
Δείτε, είναι μέρα ακόμη.
Εδώ δεν νυχτώνει ποτέ.
Έχω μπροστά μου είκοσι πέντε ολόκληρες μέρες,
με τους λαμπτήρες πάντα αναμμένους.
Δεν θα κοιμηθώ. Ποτέ.
Μόνο θα τρώω. Πρέπει να τρώω συνεχώς.
Δεν κάνει να σταματώ. Πρέπει να έχω
το κατάλληλο βάρος όταν θα έρθουν.
Πρέπει να τρώω πολλές φορές την ημέρα τις ορμόνες μου.
Να παίρνω τα φάρμακά μου.
Να τρώω την άμμο μου, το χαλίκι μου, τον ασβέστη μου. [ ]
Δεν θα μάθω ποτέ μου τι είναι το χώμα.
Δεν μπορώ να ραμφίσω. Μου έκοψαν το ράμφος μου.
Ήμουν κακή. Ράμφιζα μέχρι αίματος το στήθος μου.
Μου αύξησαν τα ηρεμιστικά.
Ύστερα μου έκοψαν τα νύχια.
Ξέσκιζα το λαιμό μου και τα σπλάχνα μου με νυχιές.
Δεν άπλωσα ποτέ τις φτερούγες μου. [ ]
Θα μπορούσα να πω ότι είμαι ένα στομάχι…

(Ολόκληρο, με άλλα ποιήματα, εδώ: http://www.poeticanet.gr/pente-poiimata-a-211.html?category_id=132).

R.I.P. Μαρία. Από εδώ και πέρα θα ταΐζω στην μνήμη σου.


Η μικροκαμωμένη μητέρα Τερέζα όλων των αδέσποτων, μοιράστηκε τα πάντα μαζί τους – μέχρι και την μοίρα τους.

67 σχόλια:

  1. "στο διπλανό μου σκύλο λέω πάντοτε

    μαζί δυστυχούμε". ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

    H "ιερή τρέλα". Η "σαλότης". Η μακρυά από "ανθρώπινα".
    Βρήκε εδώ άξιο πρόσωπο να χτυπήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Nikos Dimou
    2016-01-06T13:46:00+02:00

    > Στην ποίησή της έρχονται και επανέρχονται σαν εφιάλτες εικόνες από σφαγεία και σατανικά ορνιθοτροφεία.

    Τέτοιοι στίχοι, στο μοτίβο «έζησα χωρίς να ζήσω», σε στρέφουν αποφασιστικά προς τη χορτοφαγία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι κάποιοι άνθρωποι που όχι μόνο μας θυμίζουν τις πιο αναλγητες πλευρές του είδους μας,αλλά και μας σφίγγουν τη σκέψη με την προσφορά χωρίς όριο και τη σύνδεση της ύπαρξής τους με τις ενοχές μας... Ελαφρύ το χώμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ συγκινητικό επιτύμβιο...

    Παλικάρι η "τρελή" Μαρία, γι΄ αυτό και της αφιερώνω το Επιτύμβιο του Ρίτσου:

    "Το παλικάρι που 'πεσε μ' ορθή την κεφαλή του
    δεν το σκεπάζει η γης ογρή, σκουλήκι δεν τ' αγγίζει —

    "Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ' αψήλου
    και σμίγει τους τρανούς αϊτούς και τους χρυσούς αγγέλους."

    Τρυφερά,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Γιατί τραγικός ήρωας είναι αυτός που κυνηγάει το ανέφικτο."

    "Ο εχθρός του πάθους είναι η υπερβολή"

    Αυτές σου οι ρήσεις που λαμπυρίζουν μες στα κείμενα σου...
    Οι νεκρολογίες είναι μερικά εκ των καλυτέρων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Eγώ, από αυτά που διαβάζω, καταλαβαίνω ότι η γυναίκα έπασχε από ψύχωση και δεν έπαιρνε θεραπεία. Αυτή η ακραία εμμονή ιατρικά λέγεται παραλήρημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς που δεν υπήρχαν ψυχίατροι στα αρχαία χρόνια. Θα είχαμε ξεμείνει από τραγικούς ήρωες...

      Διαγραφή
    2. Ἐμὲ σαλότης σέσωκε
      σὲ δὲ λογικὴ ὤλεσε

      Χουσάιν Ἴμπν Μανσοὺρ Ἀλ-Χαλλὰζ (9-10 αἰ.)

      Διαγραφή
    3. @Nikos Dimou

      Ε δεν είναι απάντηση όμως αυτή.

      Διαγραφή
    4. Το περιβάλλον της εποχής στο οποία ήκμασαν οι τραγικοί μας έβριθε παθολογικών τύπων, ικανών να κεντρίσουν την συγγραφική τους ιδιοφυΐα. Δανείσθηκαν συμπτώματα κατάλληλα να προκαλέσουν στην ψυχή του θεατή το έλεος και τον φόβο.Το θέμα των δραμάτων ελήφθη μεν εκ της επικής ποιήσεως, το ήθος όμως και οι χαρακτήρες των δρώντων προσώπων σμιλεύτηκαν σύμφωνα με τα ζώντα πρότυπα της τότε κοινωνίας. Όσον αφορά την πρωταγωνίστρια του κειμένου, ναι μεν δεν μπορούμε να κάνουμε διαγνώσεις απλώς εκ της περιγραφής, από την άλλη όμως περνάμε σε σφαίρες εξιδανίκευσης, του τύπου "η τρέλα είναι ένα ρήγμα προς την ελευθερία", Αντιψυχιατρική κ.λπ. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η εκλιπούσα έπασχε από κάποια διαταραχή - χωρίς αυτήν όμως, θα χειρίζονταν πιο αποτελεσματικά το σκοπό που νοηματοδοτούσε τη ζωή της.

      Διαγραφή
    5. Εννοώ ότι οι περισσότεροι τραγικοί ήρωες έχουν διαταραγμένες προσωπικότητες - τόσο οι αρχαίοι, όσο και οι νεότεροι. Τεράστια είναι η βιβλιογραφία με μελέτες ψυχιάτρων για λογοτεχνικούς ήρωες αρχίζοντας με τον Φρόυντ. Και αν ο αρχαίος Αίαντας ή οι νεότεροι Μακμπέθ και Άμλετ είχαν υποβληθεί σε ψυχιατρική θεραπεία το θεατρικό έργο θα είχε άλλη εξέλιξη - μάλλον όχι τραγική.

      Διαγραφή
    6. Μα το ηθικό ερώτημα είναι αν ο άνθρωπος που πάσχει από τέτοια ασθένεια έχει ανάγκη από θεραπεία αφού ο ίδιος υποφέρει και δε μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του.

      Τίποτε το "ευτυχώς" δε μπορούμε να λέμε για περιπτώσεις ανθρώπων που δημιουργούν τέχνη (ή οτιδήποτε άλλο) υποφέροντας οι ίδιοι, όχι από επιλογή αλλά από ασθένεια.

      Είναι βέβαια λεπτά τα ζητήματα αυτά και σηκώνουν πολύ συζήτηση.

      Διαγραφή
    7. Kαι ο Θερβαντικός "Δον Κιχώτης" και η Παπαδιαμνατική "Φόνισσα" κλπ κλπ.

      Επίσης αρκετοί "διαταραγμένοι" ή "τρελοί" συνέχισαν κατά το παρελθόν να δημιουργούν αξιοθαυμαστα πράγματα. Μιλώ κυρίως για τους ανθρώπους που μεσουράνησαν στην Τέχνη.
      Και δεν χρειάζεται βέβαια να εξειδικεύσουμε πολύ και νά αρχίσουμε να εκπονούμε άνευ αντικειμένου ψυχιατρικά ή ψυχαναλυτικά δοκίμια αφού δεν γνωρίσαμε την Μ.Τ.Δέχομαι όμως πως κατι σοβαρό συνέβαινε σύμφωνα με την ομολογία του Νίκου Δήμου ότι "απομακρύνθηκε" όπως και όσοι άλλοι προσπάθησαν να βοηθήσουν, ενω κι ο Σπ. Γιανναράς που επισης συγκινητικά έχει αναφερθεί σ' αυτήν λεει επίσης ότι "απέφυγε"... ¨Ομως αυτά που στην Δυτική Κοινωνία φαντάζουν "τρελά" σε άλλες κοινωνίες ίσως αποτελούν τον κοινωνικό κανόνα. Και τ' ανάποδο επίσης...

      Στον κ. Π. Αριστοτελίδη [#περνάμε σε σφαίρες εξιδανίκευσης, του τύπου "η τρέλα είναι ένα ρήγμα προς την ελευθερία", Αντιψυχιατρική κ.λπ.#] απαντώ ότι η αντιψυχιατρική -που αποτελεί μια ουτοπία βέβαια- βοήθησε την κλασσική ισχύουσα Ψυχιατρική να γίνει καλύτερη και "να βάλει λίγο νερό στο κρασί της" (να καταργηθουν τα άσυλα, να καταργηθουν βάναυσες θεραπευτικες μέθοδοι να κατοχυρωθούν νομικά τα δικαιώματα των ψυχιατρικών ασθενών, να αλλάξει η αντίληψη της κοινωνίας για την ψυχική νόσο κλπ). Θα ήταν όμως δυστύχημα να έμπαιναν σε εφαρμογή και ισχύ οι ιδεοληψίες του Τόμας Σαζ, του Ντ. Κούπερ και άλλων.
      Υστερογραφώντας και ιδίως για τον κ. Σταθάκη [#Eγώ, από αυτά που διαβάζω, καταλαβαίνω ότι η γυναίκα έπασχε από ψύχωση και δεν έπαιρνε θεραπεία. Αυτή η ακραία εμμονή ιατρικά λέγεται παραλήρημα#] λέω πωςκι ο ίδιος ο Ιπποκράτης ακόμα επειδή δεν κατανοούσε την "επιληψία" την όριζε ως "ιερά νούσο". Με το να λέμε "αυτός είναι -ή ήταν- τρελός" δεν τελειώνουμε με κανέναν ούτε λύνουμε προβλήματα.

      Διαγραφή
    8. Διόρθωση σχετικά με τον Ιπποκράτη: Ένα από τα βασικότερα κείμενα της ιπποκρατικής συλλογής, το Περί Ιερής Νόσου, αποδίδοντας την προέλευσή της επιληψίας στον εγκέφαλο, ξεκινούσε με την ακόλουθη φράση: «Σχετικά με την αποκαλούμενη ιερή νόσο τα πράγματα έχουν έτσι: Κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου θετικότερη ή ιερότερη από τις άλλες αρρώστιες, αλλά έχει ίδια φύση και προέλευση με τις άλλες αρρώστιες.» Στο Ιπποκρατικό έργο δεν υπάρχει η διάκριση ανάμεσα στις οργανικές και τις ψυχικές νόσους.

      Ο Φρόυντ, στο δοκίμιο του «Ψυχοπαθή πρόσωπα πάνω στη σκηνή» επισημαίνει: «Ο άρρωστος νευρωτικός είναι για μας ένας άνθρωπος που δεν μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε καθαρά τη σύγκρουση του, όταν μας την εμφανίζει ήδη έτοιμη. Όταν, αντίστροφα, γνωρίζουμε αυτή τη σύγκρουση, ξεχνούμε ότι αυτός είναι άρρωστος, όπως και ο ίδιος, όταν την γνωρίζει, παύει να είναι ασθενής. Δουλειά του ποιητή θα ήταν να μας μεταφέρει στην ίδια αρρώστια, και το καλύτερο εδώ είναι όταν μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της μαζί με αυτόν (…). Όταν στη ζωή ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ξένη και ήδη έτοιμη νεύρωση, δεν έχουμε παρά να φωνάξουμε τον γιατρό και κατά τα άλλα να θεωρήσουμε το εν λόγω πρόσωπο ακατάλληλο για τη σκηνή.»

      Διαγραφή
    9. Ο τίτλος του κειμένου του Ιπποκράτη είναι "Περι ιεράς νούσου". Ωστόσο διορθώνω :Επειδή δεν κατανοούσε την "επιληψία" την όριζε ως "αποκαλoύμενη ιερά νούσο"[μου θυμίζει το ...ΠΔΓΜ!]
      Δεν είδα όμως και να την ονομάζει αλλοιώς. Απλώς υπέθετε /είκαζε -και χωρίς να μπορεί να αποδείξει- πως η νόσος είχε οργανική προέλευση (τον εγκέφαλο). Προσπάθησε εννοείται να απομακρύνει τους θεραπευτές μάγους και εξορκιστές από το πλευρό των επιληπτικών ασθενών...

      Εκλαϊκεύοντας βαναυσα θα ήθελα επισης να προσθέσω ότι ο ν ε υ ρ ω τ ι κ ό ς ασθενής είναι σε θέση να ζητά (ιατρική) βοήθεια. Ο ψυχωτικός όχι. Ο νευρωτικός "φοβάται μη τρελαθεί" ενώ ο ψυχωτικός καταπίνεται από τη νόσο και δεν γνωρίζει/παραδέχεατι ότι πάσχει.
      Τα σχετικά ηθικονομικά , δεοντολογικά ζητήματα πάμπολλα και σύνθετα και δεν είναι της παρούσης...

      Διαγραφή
    10. @Παναγιώτης Αριστοτελίδης
      2016-01-06 21:51:35+00:00

      > «δεν είναι καθόλου θετικότερη ή ιερότερη

      «Θεϊκότερη»: άλλο ένα θύμα του auto-correct. ☺

      Διαγραφή
    11. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είχαμε ψύχωση με την αγάπη για τα αδέσποτα κι ας πεθαίναμε στα χαρτοκούτια.

      Διαγραφή
  7. Είχαμε ένα γάτο, τον Κανελίνο, που έζησε σχεδόν 17 χρόνια. Τον βρήκαμε έξω από το σπίτι, τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι και δεν το ξέραμε.

    Αρρώστησε, υπέφερε (ούρλιαζε από τον πόνο σαν άνθρωπος) και τον πήγα για ευθανασία. Συνέπεσε, δε, με το "κούρεμα" της... εγγυητικής επιστολής που μάς είχε ζητήσει το νοσοκομείο (οπότε το παιδί έμεινε ακάλυπτο).

    Κάποια στιγμή μπήκα στο γραφείο της, βιαστικός, για να πάω χαρτί Α4 και την είδα να κλαίει γοερά κι αμέσως το μυαλό μου πήγε στις κουρεμένες καταθέσεις που είχαμε και δεν έχουμε...

    Μην στεναχωριέσαι, την παρηγόρησα. Το παιδί είναι καλά. Θα κάνουμε οικονομίες και...

    Και τι μου απαντάει; - Δεν κλαίω για τα χρήματα. Ο Κανελίνος μου λείπει...

    Μετά τιμής,
    Κάπα

    ΥΓ. Είναι γάτος που βλέπετε δίπλα στο νικ μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Nikos Dimou
    2016-01-06T13:46:00+02:00

    > πέθανε προ ημερών

    Ξέρουμε την ημερομηνία θανάτου της; Στο Διαδίκτυο βρήκα μόνο μία πληροφορία (στο ιστολόγιο του συσχολιαστή Νώντα Τσίγκα), ότι πέθανε το 2015.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περίμενε αγαπητέ "Ein Steppenwolf"!
      Περίμενε να συνηθίσω πως αλλάξαμε χρονιά ...και η Μαρία Τσάτσου ...θα πεθάνει το 2016!
      Τελικά, δυό μερες πριν έχει συμβεί αυτό που συνέβη...
      Σ' ευχαριστώ πάντως. Το διόρθωσα και στο blog κι έτσι δεν θα εκτίθεμαι άλλο.

      Διαγραφή
    2. @Νώντας Τσίγκας
      2016-01-06 18:20:16+00:00

      > Τελικά, δυό μερες πριν έχει συμβεί αυτό που συνέβη...

      Δηλαδή προχθές, 4 Ιανουαρίου; Μα ο Σπύρος Γιανναράς έγραψε το σημείωμά του ενώ ξημέρωνε η 3η Ιανουαρίου, που συνεπώς είναι terminus ante quem.

      Διαγραφή
  9. Τωρα που επεστρεψες,
    θα αντεξεις στη κριτικη
    ή θα σβηνεις τα επικριτικα σχολια ..?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έκανα πάντα: Όλα τα σχόλια θα δημοσιεύονται εκτός αν είναι υβριστικά, αν αφορούν το άτομο κι όχι το θέμα (ad hominem) κι αν περιέχουν χυδαιότητες.

      Διαγραφή
    2. Κι ομως... Και τα 3 στοιχεια καλυπτονται απο την ελευθερια του λογου ... Η βρισια / χυδαιοτητα γινεται μπουμερανγκ,αν ειναι αδικη.. Ειναι σωστος χαρακτηρισμος ομως ,αν ειναι δικαια . Το ιδιο & η προσωπικη επιθεση. Ο πετυχημενος δημοσιο-γραφος ( με την ευρεια εννοια ) ,αντεχει τα... ad Eminem (sic) & κατατροπωνει τους αντιπαλους του... :)

      Διαγραφή
    3. Μας ενδιαφερει.. .
      Ποια τα ρεκορ μακροζωιας των κατοικιδιων
      των σχολιαστων του μπλογκ..?
      Αληθειες ομως ,οχι μουσια ...
      Εχω ακουσει 22 χρονια για σκυλια αλλα δεν τα πιστευω..

      Διαγραφή
    4. Harry αυτό είναι το δικό μου μπλογκ - κι ακολουθώ τους δικούς μου κανόνες. Όποιος δεν τους δέχεται, ας μην συμμετέχει.

      Όσο γισ την μακροζωία δική μου γάτα έχει ζήσει μέχρι 19 χρόνια. Αλλά συνήθως φεύγουν στα 15-16.

      Διαγραφή
    5. Νομίζω ότι τα σχόλια που περιέχουν ύβρεις, προσωπικές επιθέσεις και χυδαιότητες υποβαθμίζουν το επίπεδο της συζήτησης και ορθώς δεν δημοσιεύονται. Άλλωστε ο σκοπός δεν είναι να "κατατροπώσουμε" τους συνομιλητές μας αλλά να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις (ακόμη και αν αναπόφευκτα θα διαφωνήσουμε σε ορισμένα σημεία).

      Λάζαρος Μ.

      Διαγραφή
  10. ΕΔΩ, τρία ποιήματα για γάτες της Μάργκαρετ Ατγουντ που είχε -συγκλονιστικά- μεταφράσει η Μ.Τ.
    http://www.poeticanet.gr/tria-poiimata-gates-a-242.html

    ΥΓ.
    Ein Steppenwol #ο Σπύρος Γιανναράς έγραψε το σημείωμά του ενώ ξημέρωνε η 3η Ιανουαρίου, που συνεπώς είναι terminus ante quem#

    Αγαπητέ μου "λύκε" ... ενδεχομένως να ξαναπάμε στο ΄15 τότε...
    (αλλά έχει άραγε και τόσην πολλή σημασία αυτή η λεπτομέρεια ή τό ίδιο το τραγικό γεγονός που συνέβη κάτω απο τις συγκεκριμενες συνθήκες και γι' αυτόν τον άνθρωπο;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προτίμησα να μη συμμετάσχω στην προηγούμενη συζήτηση των προγραμματικών πρωθυπουργικών δηλώσεων. Σκεφτόμουν ότι στις δικές μου εξαγγελίες θα υπήρχε μία βασική προτεραιότητα (η οποία θεώρησα ότι θα φαινόταν μάλλον παράταιρη σε σχέση με τις υπόλοιπες τοποθετήσεις): προώθηση ενεργειών για την προάσπιση του περιβάλλοντος και καθιέρωση ειδικού σχολικού μαθήματος με σκοπό την καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης και ευαισθητοποίησης για τα αδέσποτα ζώα. Γι’ αυτό η σημερινή ανάρτηση με άγγιξε και με συγκίνησε. Ο τρόπος με τον οποίο μεταχειριζόμαστε τα ζώα είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού μας. Και η σύγκριση της εικόνας που παρουσιάζει η χώρα μας με αυτή που συναντάει όποιος ταξιδέψει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (στις οποίες δεν υπάρχουν αδέσποτα ζώα) είναι αποκαρδιωτική.

    Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά, μπορούμε να διακρίνουμε τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη - η μεγάλη πλειονότητα - είναι αυτή της ουδετερότητας: αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι προσπερνούν με αδιαφορία τα αδέσποτα ζώα, καθώς περπατούν ή οδηγούν βιαστικά προς τις δουλειές τους. Οι άλλες δύο ομάδες αντιπροσωπεύουν δύο αντίρροπες δυνάμεις.

    Η δεύτερη απαρτίζεται από όσους αντιμετωπίζουν τα ζώα ως αντικείμενα ή εργαλεία (τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να πετάξουν αν δεν τους εξυπηρετούν). Ορισμένοι από αυτούς δεν θα διστάσουν να τα κακοποιήσουν ή να εξολοθρεύσουν τον πληθυσμό τους, γιατί ενοχλούνται από την παρουσία τους (όσοι είναι εγγεγραμμένοι σε κάποιο φιλοζωικό σωματείο ή σε κάποια φιλοζωική ομάδα στο Facebook γνωρίζουν καλά ότι τέτοια περιστατικά αποτελούν καθημερινό φαινόμενο). Δύσκολα μπορεί κανείς να πιστέψει ότι στην καρδιά αυτών των ανθρώπων μπορεί να γεννηθεί αυθεντική, άδολη αγάπη για τους συνανθρώπους τους.

    Στην τρίτη ομάδα συγκαταλέγονται αυτοί για τους οποίους τα αδέσποτα ζώα δεν είναι αδιάφορες πινελιές του ντεκόρ της καθημερινότητάς τους αλλά ζωντανές υπάρξεις, αγαπημένοι συνοδοιπόροι που καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στην καρδιά τους. Αυτοί οι τελευταίοι, οι «τρελοί», οι αφελείς, οι γραφικοί, κρατάνε ψηλά τη σημαία της ανθρωπιάς. Όσο υπάρχουν αυτοί, υπάρχει ελπίδα.

    Λάζαρος Μελίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Θα ήθελα να προσθέσω ορισμένες σκέψεις, με αφορμή το ποίημα της ξεχωριστής γυναίκας στην οποία ο κ. Δήμου αφιέρωσε το σημερινό post. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, παντού, λαμβάνει χώρα μια τραγωδία ασύλληπτης βαρβαρότητας: εκατομμύρια ανυπεράσπιστα ζώα σφάζονται για την παραγωγή τροφής ή ρουχισμού. Δεν αποτελεί αναπόδραστη αναγκαιότητα αλλά ανθρώπινο βίτσιο: οι χορτοφάγοι ζουν περισσότερο και καλύτερα, τα συνθετικά ρούχα καλύπτουν τις ανάγκες μας και με το παραπάνω, ενώ η εκτροφή ζώων επιβαρύνει το περιβάλλον περισσότερο από το σύνολο των παγκόσμιων μεταφορών (http://www.wwf.gr/images/pdfs/pe/agriculture_material_georgia_iektrofivlapteisovara.pdf).

    Οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειονότητα στέκουν κυνικά απαθείς μπροστά σε αυτήν την τρομακτική αλήθεια, αναπτύσσοντας μηχανισμούς απώθησής της ή υποβαθμίζοντας την αξία της μη ανθρώπινης ύπαρξης. Άλλωστε και οι κοινωνικοί λεκτικοί κώδικες ωθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Για το ίδιο γεγονός χρησιμοποιούνται διαφορετικές εκφράσεις, διακρίνοντας και διαβαθμίζοντας τη βαρύτητά του: η γάτα «ψόφησε», ο γείτονας «πέθανε» (υπάρχει βέβαια και η παραλλαγή: ο επίσκοπος «εκοιμήθη»).

    Το ζήτημα όμως έχει και μια άλλη πτυχή. Αν το σκεφτούμε λίγο διαφορετικά, σκοντάφτουμε σε μία ενοχλητική αντίφαση. Η αγάπη και η αφοσίωση προς τους τετράποδους συντρόφους μας έχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: πρέπει να θανατώσουμε βάναυσα ορισμένα (κατώτερα;) ζώα ώστε να ταΐσουμε τα δικά μας. Αυτή η μαζική θανατική καταδίκη είναι ίσως αναπόφευκτη. Δικαιούμαστε όμως τότε πραγματικά να λεγόμαστε «φιλόζωοι»;

    Γι’ αυτό νομίζω ότι το ποίημα έχει και μια δεύτερη διάσταση. Αποτυπώνει το ψυχολογικό αδιέξοδο, τη ματαιότητα του ανθρώπου που προσπαθεί να βάλει σε τάξη, να μειώσει την εντροπία ενός συστήματος που διέπεται εξ ορισμού από την αταξία. Όλα τα έμβια όντα διαπνέονται από μία βασική αρχή: την επιβίωση. Η φύση δεν έχει ηθικούς κώδικες, ούτε επίγνωση της ομορφιάς που ο άνθρωπος της αποδίδει. Αυτή όμως η αναζήτηση της ηθικής και της ομορφιάς δεν είναι που μας κάνει ανθρώπους;

    Λάζαρος Μελίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αν ο Δημου θελει να κανει ενα προτυπο μπλογκ,
    που να γραψει ιστορια ,οπως & παλια,
    προτεινω να μην εχει .. κανενα περιορισμο...

    Πληρης ελευθερια ...

    Σαν τους γερμανικους αυτοκινητοδρομους ,χωρις ορια ταχυτητας...

    Σημασια εχει να ξαναγυρισουν ολοι οι παλιοι σχολιαστες...

    Σε στυλ ρηγιουνιον,10 χρονια μετα...

    Ελπιζω να ειναι ολοι ζωντανοι ...

    Κλινικα τουλαχιστο... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολύ σωστά επισημαίνουν σχολιαστές ότι πίσω από την προσωπική τραγωδία της Μαρίας Τσάτσου κρύβεται το τεράστιο πρόβλημα των αδέσποτων. Δεν υπάρχει μία συστηματική αντιμετώπιση του προβλήματος - και δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων, Κρίσης κλπ. (Περιέργως χρήματα υπάρχουν: κονδύλια ΕΣΠΑ ή απο ευρωπαϊκές φιλοζωικές οργανώσεις - που τα λυμαίνονται διάφοροι επιτήδειοι). Για το πρόβλημα είναι αρμόδιοι οι Δήμοι και οι φιλοζωικές οργανώσεις όπου ο καθένας κάνει ότι του κατέβει. Οι λύσεις είναι γνωστές από το εξωτερικο: μαζικές στειρώσεις και υιοθετήσεις.

    Κάποτε μερικά σωματεία αποφάσισαν να γίνει μία συνομοσπονδία όλων των φιλοζωικών σωματείων (είναι άπειρα σε όλη την Ελλάδα) για να αποκτήσουν και ένα βάρος ομάδας πίεσης. Πώς το κάνουν οι κυνηγοί που είναι 300.000 και κατευθύνουν το υπουργείο; Οι φιλόζωοι είνα πάνω από ένα εκατομμύριο (στοιχεία από εταιρείες ζωοτροφών). Μου είχαν προτείνει την προεδρία. Ε, λοιπόν, μόλις μαζευτήκαν αρχίσαν να τρώγονται μεταξύ τους - και δεν έγινε τίποτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 4 Γραικοι,5 φατριες,6 αρχηγοι...

      Διαγραφή
    2. Ενδιαφερον παρα-θεμα...

      Ποια ειναι τα ορια μεταξυ υγιους & παθολογικης αγαπης
      προς τα ζωα ..?

      Μηπως πρεπει πρωτα να " εξαντλουμε " την αγαπη & το χρονο μας σε ανθρωπους & αν περισσευει,τοτε να την δινουμε σε ζωα..?

      Μηπως η " αγαπη " προς τα ζωα ειναι αναζητηση αποδοχης , κυριαρχιας & εξουσιας ,που δυσκολα παιρνουμε απο ανθρωπο ..?

      Διαγραφή
    3. Για το θέμα της σχέσης του ανθρώπου με τα ζώα έχω γράψει ένα δοκίμιο με τον τίτλο «υποκατάστατο ή αναντικατάστατο». Εκεί υποστηρίζω ότι η επαφή του ανθρώπου με το ζώο συντροφιάς είναι μία πρωτογενής σχέση, που αποκαθιστά την χαμένη αθωότητα του ανθρώπου ο οποίος χωρίστηκε από τη φύση. Το τίμιο βλέμμα του ζώου (κανένα ζώο δεν θα σε προδώσει ποτέ) τον συνδέει πάλι με τη φύση.
      Ολόκληρο το κείμενο εδώ: http://ndimou.gr/el/keimena/anthologia/dokimia/ypokatastato/

      Διαγραφή
    4. Πόσο σωστός κ. Δήμου για το θέμα των σωματείων! Ένας λόγος που πια είμαι μοναχική φιλόζωη με 2-3 άλλους που προσπαθούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Μερικές φορές είναι θέμα χρημάτων στα οποία θέλουν να βάλουν χέρι, άλλες φορές φιλοδοξίες για προεδριλίκια και άλλες φορές διαταραγμένες προσωπικότητες. Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που τα αντέχουν όλα αυτά και πραγματικά βοηθάνε, για να μην είμαστε μηδενιστές.

      Διαγραφή
  15. Αν έκρινα θα το έκανα με ψυχολογικούς όρους. (Φυγή, υποκατάστατα, υπεραναπλήρωση κ.α.) Δεν συμφωνώ με την επιλογή του πόνου και της δυστυχίας σαν τρόπου ζωής εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Στις περιπτώσεις όπως αυτή όμως, αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κρίνω, αποκαλύπτομαι και σταματώ εδώ.
    Κάποτε μου είχε περισσέψει τροφή και αποφάσισα να την κατεβάσω για τις γάτες της γειτονιάς. Την επομένη το ίδιο. Επανελήφθη μερικές φορές το γεγονός. Κάποια φορά δεν είχα τροφή για τις γάτες. Με έπιασε αγωνία και παρήγγειλα κοτόπουλο. Το κατέβασα. Το ίδιο και την επόμενη. Μετά, το σκέφτηκα λίγο, το θεώρησα ψυχαναγκαστικό για εμένα και σταμάτησα την συνήθεια. Όταν μου περισσεύει τροφή, ακόμα και από εστιατόριο, την παίρνω και την κατεβάζω. Τίποτε άλλο. Κάποτε είχα μαζέψει ένα γατάκι ετοιμοθάνατο από έξω. Το πήγα σε κτηνίατρο, έγινε καλά και αργότερα ένας πολύ ωραίος γάτος. Πέθανε σε ηλικία 12 ετών από αρρώστια στα έντερα. Τον έκλαψα. Περίμενα την σειρά μου στο κουρείο, όταν ο κτηνίατρος μου τηλεφώνησε να μου πεί ότι πέθανε. Με πήραν τα δάκρυα και πήγα να φύγω. Οι άνθρωποι μου έφεραν καφέ και νερό, με κράτησαν και με παρηγόρησαν με κατανόηση. Δεν ξαναπήρα άλλον γάτο. Θεωρώ τον εαυτό μου φιλόζωο αλλά παραμένω θαυμαστής και λάτρης της άγριας ζωής. Λατρεύω τα ζώα που ζουν στην φύση τους, χωρίς την ανάγκη του ανθρώπου. Υπάρχουν αγριόγατες στην Ελλάδα αλλά ούτε καν τις βλέπεις. Σε αντιλαμβάνονται και κρύβονται πολύ πριν τις πλησιάσεις. Υπάρχουν και κάποιες αγριόγατες που έχουν εξελιχθεί από οικόσιτες. Είχα δει κάποτε στην Ικαρία και ξέρω ότι υπάρχουν πολλές στην Αυστραλία. Εκεί τις κυνηγούν (δυστυχώς κατ' εμέ) διότι αλλάζουν την ισορροπία. Είναι φοβεροί κυνηγοί και κυνηγούν νύχτα και μέρα. Πιο πολύ την νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Κάποια φορά δεν είχα τροφή για τις γάτες. Με έπιασε αγωνία και παρήγγειλα κοτόπουλο. Το κατέβασα."

      Γιατί θεωρείς ηθική πράξη να θανατώνεις (έμμεσα) κοτόπουλα για να ταΐζεις γάτες?
      Μήπως θα ήταν πιο ηθικό να αδιαφορήσουμε και να αφήσουμε την επιλογή για το ποιο ζώο θα επιβιώσει στη φύση? (εκτός ίσως από τα απειλούμενα είδη)

      Διαγραφή
    2. Και αυτό σωστό Ζορός, αλλά τις γάτες, όπως και τα σκυλιά, τις έκανε σαρκοφάγες η φύση. Η θα αγόραζα κοτόπουλο ή κονσέρβα με αντίστοιχο περιεχόμενο. Δεν ήταν κότες να τις ταΐσω ψωμί ή μακαρόνια. Συμφωνώ εκ των προτέρων ότι έχουμε τις ευαισθησίες μας και κάνουμε διακρίσεις. Με τις γάτες και τους σκύλους είμαστε πιο κοντά και πιο συνεργάσιμοι. Πρώτον σαν σαρκοφάγα είναι πολύ παιχνιδιάρικα-το παιχνίδι είναι εκπαίδευση για το κυνήγι- και δεύτερον σχεδόν παίρνουν τις ίδιες εκφράσεις με τους ανθρώπους όταν είναι στενοχωρημένα ή χαρούμενα κλπ. Παραδέχομαι ότι είμαστε υποκειμενικοί.

      Διαγραφή
    3. Συνοψίζοντας: Δεν έκανα ηθική πράξη. Υπέκυψα στις προτιμήσεις και ευαισθησίες μου.

      Διαγραφή
  16. Δυστυχώς όποιος μελετήσει Δαρβινισμό θα καταλήξει σε μια πολύ κυνική ματιά για τη ζωή: «Ο θάνατός σου, η ζωή μου» με μόνο στόχο την μεταφορά του γονιδιόματος στις επόμενες γενιές.
    Το να ταΐζεις τα αδέσποτα σκυλιά και γατιά με κονσέρβες βοδινού κρέατος είναι ηθική πράξη ή όχι? Να επιλέγεις δηλαδή την έμμεση θανάτωση κάποιου ζώου (μοσχάρι) για να σώζεις άλλα ζώα με τα οποία αναπτύσσεις δαρβινικό ενσυναίσθημα?
    Τη λύση την περιμένω από την επιστήμη: να μπορούμε να εκτρέφουμε ζώα για τροφή χωρίς εγκεφάλους και άρα νευρικό σύστημα ώστε να μην αντιλαμβάνονται τον πόνο. Κάτι ανάλογο με το urban legend ότι η KFC εξέτρεφε κοτόπουλα χωρίς κεφάλι και για κάποιο περίεργο λόγο αυτό θεωρούταν δυσφήμιση για την εταιρία…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα ήθελα πάρα πολύ μια απάντηση από τον ΝΔ στην ερώτηση αυτή περί ηθικής…
      Ιβ

      Διαγραφή
    2. Νομίζω ότι κακώς κόπηκε το σχόλιό μου…
      Ιβ

      Διαγραφή
    3. ΝΔ, το θάρρος είναι ωραίο πράγμα.
      Δεν θα επανέλθω. Πάντως απογοητεύτηκα.
      Ιβ

      Διαγραφή
    4. Δεν έκοψα κανένα σχόλιο. Είμαι στο δρόμο με κινητό.Υπομονή.

      Διαγραφή
    5. Αγαπητέ Ιβ στις 4.22 στείλατε ενα σχόλιο - ερώτημα. Στις 4.46 διαμαρτυρηθήκατε ότι "κακώς κόπηκε" το σχόλιό σας. Στις 5.04 με κατηγορήσατε για δειλία ("το θάρρος είναι ωραίο πράγμα") και δηλώσατε απογοητευμένος. Όλα αυτά μέσα σε τρία τέταρτα!

      Ελπίζω ότι αυτή η συμπεριφορά οφείλεται σε άγνοια του πως λειτουργεί ένα moderated blog. Δεν είμαι τηλεφωνήτρια να κάθομαι 24 ώρες στο ακουστικό και να απαντώ αμέσως. Συμβαίνει να έχω δουλειές, να οδηγώ για ώρα και να μεσολαβούν κενά - παρόλο που όπου μπορώ ελεγχω τα σχόλια με το κινητό μου. Συμβαίνει επίσης και να κοιμάμαι τις νύχτες οπότε αν γράψετε ένα σχόλιο στις δύο θα το δω το πρωί.

      Επίσης δεν ήταν σαφές για ποια ερώτηση περί ηθικής μιλάτε. Αν είναι για τις τροφές, σας γνωρίζω ότι είμαι φυτοφάγος (vegetarian όχι vegan) δηλαδή τρώω τα προϊόντα των ζώων (γάλα, αυγά) αλλά όχι τα ίδια. Όμως δεν γίνεται να πείσω τις γάτες μου να κάνουν το ίδιο. ΄Εκεί υποτάσσομαι στην αναγκαιότητα της φύσης.

      Διαγραφή
  17. Με αυτή την λογική, και το φιλί μπορεί να αντιμετωπιστεί ως... η εσκεμμένη ανταλλαγή μικροβίων. Οπότε, γιατί να μπαίνουμε τώρα στο κόπο...

    Και το καλό φαγητό αποβλέπει στο να μας δώσει ασβέστιο, σίδηρο κλπ, οπότε, προς τις η Καλή Κουζίνα;

    Και ο έρωτας εν τέλει, αποβλέπει στην αναπαραγωγή και της διαιώνιση, οπότε γιατί να ενδίδουμε;

    Να μην τα πολυλογούμε, υπάρχουν πολλές διαστάσεις στα ανθρώπινα ΒΙΩΜΑΤΑ. Και πάντως, η Μαρία Τσάτσου που έσερνε σακούλες με αποφάγια για να ταϊσει τα αδέσποτα, δεν τα κατασκεύαζε, ούτε έσφαζε κοτόπουλα και τα λοιπά για τους άλλους και τα μαγείρευε κι ό,τι τους περίσσευε τα έδινε στα αδέσποτα. Η Μαρία Τσάτσου ζούσε για τα αδέσποτα. Είχε ένα ευγενή στόχο στη ζωή της. Και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με καμία θεωρία και καμία τελεολογία.

    Απλώς συμπονούσε τα ανήμπορα πλάσματα.

    Μετά τιμής,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @kapa-skeptikos
      2016-01-07 13:43:12+00:00

      > Η Μαρία Τσάτσου ζούσε για τα αδέσποτα. Είχε ένα ευγενή στόχο στη ζωή της.

      Παρόλο που γνωρίζω ελάχιστα πράγματα γι' αυτή τη γυναίκα, τολμώ να πω ότι αν υπάρχει ένα σύγχρονο πρόσωπο με προδιαγραφές γι' άγιος, τότε είναι αυτή.

      Διαγραφή
    2. Κάπα,
      Η προσέγγισή σας είναι, επιτρέψτε μου να το πω, επιφανειακή και υπεραπλουστευμένη. Σύμφωνοι, δεν έσφαζε η ίδια τα ζώα άλλα όποιος ταΐζει ζώα με κονσέρβες κρέατος άλλων ζώων δεν είναι αμέτοχος. Είχα για τέσσερα χρόνια ένα σκύλο για τον οποίο μαγείρευα κρέας και κόκκαλα που έπαιρνα από τον κρεοπώλη. Δεν έσφαζα η ίδια τα βόδια, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε. Κάποιος άλλος τα έσφαζε για μένα.
      Ιβ

      Διαγραφή
    3. Το επιχείρημά σας είναι σωστό. Όμως αδιάφορο προς τη δική μου επιχειρηματολογία η οποία βασίζεται στο βίωμα, στο συναίσθημα.

      Να το πως κάπως αλλιώτικα: έχω ένα παιδάκι και το νοιάζομαι. Νομίζω (ελπίζω, δηλαδή) η αγάπη μου γι΄ αυτό να με έκανε λιγότερο κακό άνθρωπο, με τη έννοια ότι άρχισα να νοιάζομαι για κάθε παιδί και ιδίως για τα άρρωστα παιδιά της Κύπρου.

      Όμως το βίωμα τής πατρότητας (ο δεσμός μου δηλαδή με την άρρωστη κόρη μου) δεν μπορεί να συγκριθεί ως προς την έγνοια μου για τα άλλα παιδάκια (ξέρω παιδάκια που θα μπορούσαν να έχουν γιατρευτεί αν τους είχα αφιερώσει το ένα εκατοστό των χρημάτων που δίνω στην κόρη μου, αλλά...)

      Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ Εμπειρίας/Βιώματος και Πληροφορίας.

      Το ίδιο, κατ΄αναλογίαν, ισχύει και για τα ζωάκια: ταϊζω τουλάχιστον τριάντα γατιά στο κοιμητήριο Αγλαντζιάς και καμιά εικοσαριά στην γειτονιά μου. Άντε και δυο τρία σκυλάκια στο πιο πέρα στρατόπεδο. Όμως το δέσιμο που έχω με τα δυο σκυλάκια και το γατάκι μας δεν το έχω με κανένα άλλο ζωάκι. Και ναι, οι τροφές τους είναι από υπολείμματα ζώων (ό,τι περισσεύει από αυτά που τρώνε οι άνθρωποι) και το ξέρω, αλλά ομολογώ την αμαρτία μου, δεν νιώθω απολύτως τίποτε, για τον απλούστατο λόγο ότι η συμπόνια μου έχει συγκεκριμένο ορίζοντα κι όχι την απεραντοσύνη της Μαρίας Τσάτσου.

      Άλλωστε, αυτή δε είναι και η διαφορά ανάμεσα στους πιστούς χριστιανούς και στους Αγίους των;

      Ασφαλώς και σε ένα ορθολογικό επίπεδο, σε αυτό της καθαρά τυπικής λογικής, μπορεί να έχετε δίκιο. Ε

      Εδώ όμως μιλάμε για βιώματα, για δέσιμο, για συμπόνια και αυτά ούτε αθροίζονται ούτε διαιρούνται, απλώς νιώθονται.

      Μετά τιμής,
      Κάπα

      Διαγραφή
    4. Αγαπητέ "Κάπα" respect για τη συναισθηματική εμπλοκή με το ζήτημα που είναι και η μόνη νομίζω που αρμόζει στη περίπτωση αυτής της "αγίας" [ που και ο "Λυκος" είδα με χαρά πως έτσι χαρακτήρισε!]

      Ο Νικος Καρούζος μιλούσε για ανθρώπους που πήγαν "να γράψουν τ΄όνομά τους πάνω στο νερό..."
      Πράγμα που κι ο Ελύτης το 'πε κάπως αλλοιώς:
      «Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο
      και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία»

      Η Μ.Τ. ακολούθησε τη μοίρα των αδέσποτων [ελεύθερων]ζώων στην υπηρεσία των οποίων είχε ορίσει τη ζωή της.

      Yγ. το "κοιμητήριο Αγλαντζιάς" έχει να κάνει με Κύπρο;
      [ Αν ναι τότε χαιρετήστε μου τα άγονα χώματα του Αη Γιάννη στη Μαλούντα που τα οργωσα στρατιώτης το '88...]

      Διαγραφή
    5. Αγαπητέ Νώντα Τσίγκα, σας ευχαριστώ πολύ που με νιώθετε.

      (Με την πρώτη ευκαιρία που θα περάσω από τη δημοσιά, θα στείλω τους χαιρετισμούς σας κατά τον Αη Γιάννη.

      Διαγραφή
  18. Η ζωοφιλικη βιολογικη κτηνοτροφια ,
    με καλες συνθηκες εκτροφης & ευθανασια,
    ειναι δοξα για τον πολιτισμο...

    Ποτέ τα ζωα δεν.. ζουσαν καλυτερα ...
    Πιο καλα απο ...πολλους ανθρωπους στην Αφρικη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο που όπως δείχνουν οι έρευνες, σε ελάχιστες χώρες υπάρχουν αυτές οι συνθήκες - ούτε το 5% των ζώων που τρώμε στον κόσμο δεν έχουν τέτοια μεταχείριση. Οπότε...

      Διαγραφή
  19. «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα», Μ. Λουντέμης

    Μία εβδομάδα έκλαιγα όταν μας άφησε ο σκύλος που είχαμε 17+ χρόνια στο σπίτι σε βαθιά γεράματα, αναγκαστήκαμε να του κάνουμε ευθανασία γιατί δε μπορούσε πια να περπατήσει καθόλου

    Μία εβδομάδα έκλαιγα όταν πέθανε η αδέσποτη σκύλα που φρόντιζα τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, επίσης από γεράματα, ήρεμα στον ύπνο της, ήταν το πιο έξυπνο και τρυφερό ζώο που πέρασε από τα χέρια μου

    Είναι η πιο έντιμη συντροφιά

    Το να φροντίζει κανείς όλα τα αδέσποτα της Αθήνας είναι πρακτικά αδύνατο, ένα όμως να φρόντιζε ο καθένας

    Ας είναι αναπαυμένη αυτή η γυναίκα

    Καλή συνέχεια

    Υ.Γ. Μιας και για τα ζώα ο λόγος και από ότι ξέρω ασχολείστε χρόνια με γάτες, δεν ξέρω αν θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε μία πολύ περίεργη συμπεριφορά που παρατήρησα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπου κόπηκε το κείμενό σας - ποια συμπεριφορά;

      Διαγραφή
    2. Εμ, άργησα λίγο, λοιπόν, αναφερόμουν σε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, δεν ξέρω αν έχετε εμπειρία από κάτι τέτοιο. Πρόκειται για έναν απίστευτα χαδιάρη γάτο που δεν έβγαινε πολύ έξω, μη στειρωμένος ακόμα (τα θηλυκά έχουν στειρωθεί), ξαφνικά εμφανίστηκε ένας άλλος γάτος που τον κυνηγούσε και άρχισαν οι ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις, αυτά.

      Διαγραφή
    3. Υπάρχει ομοφυλοφιλία και στα ζώα - οι ειδικοί το ξέρουν. Αλλωστε είναι και ένα επιχείρημα εναντίον όσων την αποκαλούν αφύσικη.

      Διαγραφή
    4. Μάλιστα, ευχαριστώ για την απάντηση!

      Διαγραφή
  20. Οι κονσερβες που δινουμε σε σκυλους και γατες ειναι απομειναρια ζωων που θανατωθηκαν για να γινουν τροφη ανθρωπων αρα δεν προξενειται επιπλεον πονος. Το συγκινητικο στην ιστορια ειναι το ποιημα και η πιο σπουδαια πραξη φιλοζωηας ειναι η χορτοφαγια. Σίμων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Η Μαρία Τσάτσου χάθηκε. Τίποτα δεν επιβεβαιώνει την πληροφορία του Θανάτου της (που την έχουμε από άρθρο του Σπύρου Γιανναρά) αλλά ούτε υπάρχει ένδειξη ζωής. Περισσότερα στο blog του Νώντα Τσίγκα ΕΔΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Νώντας Τσίγκας
      2016-01-06 20:05:55+00:00

      > έχει άραγε και τόσην πολλή σημασία αυτή η λεπτομέρεια ή τό ίδιο το τραγικό γεγονός που συνέβη κάτω απο τις συγκεκριμενες συνθήκες και γι' αυτόν τον άνθρωπο;

      @Nikos Dimou
      2016-01-08 15:06:44+00:00

      > Η Μαρία Τσάτσου χάθηκε. Τίποτα δεν επιβεβαιώνει την πληροφορία του Θανάτου της (που την έχουμε από άρθρο του Σπύρου Γιανναρά) αλλά ούτε υπάρχει ένδειξη ζωής.

      Να λοιπόν που η ημερομηνία θανάτου καμιά φορά δεν είναι λεπτομέρεια! ☺

      Διαγραφή
    2. Ein Steppenwolf
      #Να λοιπόν που η ημερομηνία θανάτου καμιά φορά δεν είναι λεπτομέρεια! ☺#

      Συμφωνώ. Επισημοποιεί τον ...βιολογικό θάνατο και ίσως χαρίζει και επώνυμο μνήμα.

      Διαγραφή
  22. Οι φιλόζωοι πολλές φορές θυμίζουν Αγίους έτσι που στερούνται από τον εαυτό τους για να βοηθήσουν σε ένα πρόβλημα που το προκαλέσαν άλλοι και ενώ την ίδια στιγμή δέχονται τη χλεύη και την ειρωνία από ένα αδιάφορο πλήθος που μόνο ως παραδείγματα ανθρωπιάς δεν τους βλέπει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Από την Sylvia Jones πήρα το εξής email:

    Προσπάθησα να το βάλω και στα comments του blog αλλά δεν νομίζω να τα κατάφερα. Ίσως να το ξέρετε ήδη. Εμένα μου αρέσει πολύ παντός.
    Ευχαριστώ για το blog.


    Olav H. Hauge

    Katten
    sit i tunet
    når du kjem.
    Snakk litt med katten.
    Det er han som er varast i garden.

    In English translation:

    The cat is sitting
    out front
    when you come.
    Talk a bit with the cat.
    He is the most sensitive one here.

    Πρόχειρη μετάφραση (της μετάφρασης):

    Η γάτα κάθεται
    εδώ μπροστά
    όταν έρχεσαι.
    Μιλησε λίγο μαζί της
    Είναι η πιο ευαίσθητη εδωμέσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Από το Facebook μου το έστειλε ο Νώντας Τσίγκας

    Βασίλης Ζηλάκος
    24 Ιουνίου στις 3:49 μ.μ. ·

    "Μερικά ψιλά αν έχετε την καλωσύνη".Αυτά τα λόγια μου απηύθηνε η "πεθαμένη"

    άστεγη ποιήτρια και μεταφράστρια ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ πριν ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ

    στο κατώφλι του βιβλιοπωλείου μου, και μέχρι να σκύψω να ανοίξω το συρτάρι,

    να της δώσω λίγα χρήματα, είχε ήδη χαθεί στη στροφή της Ιπποκράτους, επειδή

    με αναγνώρισε και ντράπηκε. Για ποιο λόγο λοιπόν να προσθέτω κι εγώ σχόλια

    επι σχολίων γύρω από το Μπρέξιτ; Αναρωτιέμαι...

    ΣΧΟΛΙΟ Ν. Δ.:

    ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΒΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.