Κλέβοντας χρόνο

Συνάντησα προχθές ένα παλιό συμμαθητή μου.

Σχεδόν δεν τον αναγνώρισα.

Όχι επειδή είχε γεράσει. Αντίθετα. Φαινόταν δέκα χρόνια νεότερος από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε.

- Ρε συ, πως ξανάνιωσες έτσι;

Μου έκλεισε το μάτι. Και μετά ψιθυριστά με ενημέρωσε.

Μερικές πλαστικές μικρό-επεμβάσεις του είχαν αφαιρέσει τις σακούλες κάτω από τα μάτια, τα κρεμάμενα διπλοσάγονα, τις ρυτίδες στα πλάγια των ματιών. Μία επιτυχημένη εμφύτευση μαλλιών του είχε σχεδόν εξαφανίσει την φαλάκρα – και φυσικά η νέα κόμη ήταν γκρίζο-ασημιά και όχι άσπρη. Είχε ένα υγιές χρώμα δέρματος που οφειλόταν σε μετρημένη έκθεση στον ήλιο. Πήγαινε κάθε μέρα στο γυμναστήριο για τα υπόλοιπα – παράστημα, βάδισμα, στήσιμο.

Και δεν φαινόταν μέρα πάνω από τα 60!

Θυμήθηκα μία εκπομπή που είχα δει στο Παρίσι – πρέπει να ήταν το 1987. Εκεί ένας γνωστός συγγραφέας και ακαδημαϊκός, εξηγούσε πως, μετά από ένα έμφραγμα όπου είχε δει τον Χάρο με τα μάτια του, αποφάσισε ότι αφού επέζησε έπρεπε και να ξανανιώσει. Έβαψε κατάμαυρα τα μαλλιά και το μουστάκι του, έκανε διάφορες πλαστικές, νυμφεύτηκε μία θαυμάστριά του 40 χρόνια νεότερη (εκείνος ήταν στα 70 φεύγα) και – το πιο εντυπωσιακό – έγινε και πατέρας.

- Αφού γλίτωσα τον θάνατο, όφειλα να ζήσω στο 100%, είπε στην δημοσιογράφο που έπαιρνε την συνέντευξη. – Ό,τι τρικ μπορούσα να κάνω για να ξεγελάσω τον χρόνο, το έκανα.

Τότε, είκοσι χρόνια νεότερος, αντέδρασα με απέχθεια και περιφρόνηση σε αυτό το show. Σήμερα τον ξανασκέπτομαι με συμπάθεια. Τον καταλαβαίνω, αν και δεν θα τον ακολουθούσα.

Γιατί όμως; Αν έχουμε την δυνατότητα είτε να διορθώνουμε τα άσκημα της εμφάνισής μας, είτε να ανακόπτουμε την φθορά, γιατί να μην το κάνουμε. Ένας νεαρός, γιός γνωστού, είχε κάτι μεγάλα αυτιά που φύτρωναν κάθετα προς το κρανίο του. Ήταν σαν τον Jumbo το ελεφαντάκι, σε πτήση. Ενώ είχε ωραίο πρόσωπο, δεν πρόσεχες παρά μόνο αυτά τα τεράστια πτερύγια. Η πλαστική τα διόρθωσε και έγινε μια χαρά παιδί.

Από την άλλη βλέπω κάτι κυρίες που από το τσίτωμα φαίνονται να γελάνε συνέχεια. Η επιδερμίδα τους, από το τράβηγμα, κοντεύει να μουμιοποιηθεί. Πού είναι το όριο;

Βέβαια ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που δικαιούται να μιλάει για εμφανισιακά θέματα, είμαι εγώ. Μετά το σοκ της εφηβείας (όπου κατέληξα πως ήμουν χοντρός και άσκημος) έπαψα να ενδιαφέρομαι για την εξωτερική μου εμφάνιση. Απώθησα ολοκληρωτικά το θέμα. Μου άρεσε πολύ να επαναλαμβάνω τους αγγλικούς στίχους:

And as for my face, I don’t mind it
Because I’m behind it.

Άλλοι κοιτάνε βιτρίνες για ρούχα και παπούτσια. Εμένα με πάνε με το ζόρι να ψωνίσω – κι αυτό μόνο αφού έχουν λιώσει τα παλιά. Αγοράζω ότι μου καθίσει σωστά εκείνη την ώρα και εξαφανίζομαι πάλι για μία τριετία. Μου φαίνονται πεταμένα λεφτά τα της εμφάνισης – ενώ αν ήταν γκάτζετ… Κουρεύομαι μόνο όταν το μαλλί φτάνει σε μήκος αντιαισθητικό. Και ποτέ δεν θα έκανα πλαστική – θεωρώ ότι το πρόσωπό μου είναι κάτι που έφτιαξα με κόπο επί τόσα χρόνια. Καθρεφτίζει όλη μου τη ζωή. Το γήρας μου είμαι εγώ.

Ωστόσο η παρουσία του συμμαθητή μου με προβλημάτισε – για τους άλλους. Κι αν είχε δίκιο; Αφού έχουμε τα μέσα να πολεμάμε τον χρόνο (πολύ πιο αποτελεσματικά από τις κρέμες και τα μαντζούνια που δεν κάνουν τίποτα) γιατί όχι;

Φοβόμαστε την γελοιοποίηση. Αλλά αυτή, αν έρθει, θα είναι απότοκος της κακίας (και του φθόνου) των άλλων. Σύντομα θα ξεχαστεί. Η νεότερη εμφάνιση όμως θα παραμείνει. Όσο αντέξει.

Και, αλήθεια, γιατί γελοιοποίηση; Και γιατί ιδιαίτερα στους άνδρες; (Στις γυναίκες είναι σχεδόν αποδεκτό). Χαμός έγινε όταν ο Μπερλουσκόνι έβγαλε τις σακούλες κάτω από τα μάτια. Μου είναι άκρως αντιπαθής – αλλά δεν δικαιούται και αυτός να πολεμήσει;

Γράφει ο Καβάφης:

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.

Άραγε μπορεί ένα άλλο μαχαίρι να δώσει την λύση;

Τελικά, βέβαια, θα νικήσει ο χρόνος Αλλά ό,τι του κλέψει κανείς, είναι καλό. Ή μήπως όχι;


Raffaello, Leonardo, Duerer.