Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Τρία ωραία βιβλία



Αυτές τις μέρες είμαι χαρούμενος γιατί έλαβα τρία βιβλία. Τρία βιβλία που διαβάζονται.


Τι το σπουδαίο θα μου πείτε. Όλα τα βιβλία διαβάζονται.

Θεωρητικά, ναι. Όμως πολλά τα διαβάζεις από ανάγκη, από υποχρέωση, από ενδιαφέρον. Εγώ μιλάω για αυτά που διαβάζεις για την απόλαυση. Που αφηγούνται ιστορίες και σε ταξιδεύουν. Που δεν βλέπεις την ώρα να τα ξαναπιάσεις. Που τα ρουφάς σιγά-σιγά, γουλιά-γουλιά για να τα χαρείς καλύτερα.

Και που λυπάσαι όταν τελειώσουν.

Ελάχιστα είναι τα ελληνικά βιβλία που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Τα περισσότερα είναι διανοουμενίστικά, στριμμένα και δυσκοίλια.

Από τα τρία βιβλία τα δύο είναι …αμερικάνικα. Εννοώ πως διαδραματίζονται στις ΗΠΑ. Γραμμένα από δύο Έλληνες που όταν γράφουν για την Αμερική, ξέρουν για τι μιλάνε.

Το πρώτο που ήρθε ήταν η «Αμερικάνικη Φούγκα» του Αλέξη Σταμάτη (ο Αλέξης, εκτός από καλός συγγραφέας, είναι και συνάδελφος blogger: ΕΔΩ) . Είναι ένα πολιτικό θρίλερ με συγγραφικές και συμβολικές προεκτάσεις (όπως πάντα στον Αλέξη). Διαβαστερό όσο τίποτα – αλλά και καλογραμμένο.

Μετά έφτασαν τα «Κινέζικα Κουτιά» της Σώτης Τριανταφύλλου. Είμαι fan της Σώτης – είναι ίσως η μοναδική κοσμοπολίτισσα συγγραφέας μας (και από τους άνδρες) εξίσου άνετη στην Αγγλία των αρχών του 20 αιώνα, στην Κεντρική Ευρώπη της ίδιας εποχής, στο Παρίσι όλων των εποχών, σε Ελληνικά χωριά στον ανταρτοπόλεμο και στην Αθήνα.

Αλλά είναι μοναδική όταν γράφει για την Αμερική. Οι νέο-υορκέζικες μπαλάντες της έχουν μία ποίηση και μία μελαγχολία που την νιώθεις – σαν την υγρασία στους τοίχους. Και κυρίως είναι αυθεντικές. Η Σώτη είναι συχνά πιο αληθινή από πολλούς Αμερικάνους συναδέλφους της.

Το τελευταίο της βιβλίο είναι ένα μελαγχολικό και ειρωνικό θρίλερ με ήρωα ένα αποτυχημένο ντετέκτιβ – απόγονο του Μάρλοου – και σκηνικό την Chinatown.

Τέλος το τρίτο βιβλίο είναι από τον Αντώνη Σουρούνη. Τι να πω για τον Αντώνη; Είναι φίλος και είναι από τους συγγραφείς που απολαμβάνω ιδιαίτερα (όσο αυτός απολαμβάνει το τσίπουρο). Το «Μονοπάτι στη Θάλασσα» μιλάει για ένα δρόμο και ένα κόσμο. Σε 650 σελίδες ανασταίνει όλη την Θεσσαλονίκη των παιδικών χρόνων του συγγραφέα. Ένα πληθωρικό μωσαϊκό από μυριάδες ψηφίδες, γραμμένο με ποίηση, νοσταλγία και χιούμορ. Εκείνο το χιούμορ που πρώτο-ανακάλυψα στο «Πάσχα στο Χωριό» και ακόμα νιώθω την ευφροσύνη του.


Αντί για άλλα λόγια ένα απόσπασμα: το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους:

Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα. Τα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Μουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Και τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα Γιώργης που μας τα’ δινε, δεν μας μετρούσε με τη μεζούρα. Ο κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. Η ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο την είδα πάνω στο τραπέζι του δάσκαλου και μπόρεσα να την αγκαλιάσω. Τ’ αυτοκίνητα και τ’ αεροπλάνα ήταν τόσο λίγα, που όταν έβλεπες ένα χειροκροτούσες και το κοίταζες ώσπου να χαθεί, γιατί θ’ αργούσες πολύ να ξαναδείς άλλο. Τηλέφωνο ούτε ακούγαμε, ούτε βλέπαμε. Για να το δει κανείς, έπρεπε να φάει ξύλο. Αν ήταν μικρός, στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου, αν ήταν μεγάλος, στο γραφείο του διευθυντή της αστυνομίας. Το φαί ήταν τόσο λίγο, που όταν το είχαν οι άνθρωποι μπροστά τους, κάνανε το σταυρό τους σαν μπροστά σε εικόνισμα. Κλέφτες δεν υπήρχαν, γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να τους κλέψεις. Το μόνο που έκλεβαν κάθε τόσο τα παλικάρια ήταν καμιά όμορφη κοπέλα κι αυτό γιατί ο μπαμπάς της τσιγκουνευόταν να τους τη δώσει κι αφού εκείνη προηγουμένως τους είχε κλέψει την καρδιά. Τα σπίτια δεν είχαν κλειδαριές, αλλά κανείς δεν έμπαινε από μόνος του, έπρεπε να πας εσύ ν’ ανοίξεις την πόρτα, για να καλωσορίσεις τον μουσαφίρη. Οι άνθρωποι ήταν κι αυτοί λίγοι κι αυτά που θέλανε ήταν τόσο μικρά, που στέλναν’ εμένα να τους τα φέρω. Τα μυαλά τους ήταν και μικρά και στενά και λίγα. Το άκουγα που το λέγανε συνέχεια ο ένας στον άλλο, ‘’στενόμυαλος είσαι’’, ‘’μικρό μυαλό έχεις’’, ‘’τα μυαλά σου είναι λίγα’’. Μου το λέγανε κι εμένα που ήμουν και μικρός και λίγος, πως το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν έχει κουκούτσι μυαλό μέσα.

Όμως οι πιο πολλοί ήταν πρώτοι σε κάτι. Στο σπίτι μας όλοι ήταν πρώτοι σε κάτι. Ο μπαμπάς μου στο τάβλι, η μάνα μου στο ράψιμο και στην καλοσύνη, η θεία μου, η αδερφή της, στην καπατσοσύνη, ο θείος μου στις μπουνιές, ο νονός μου στην ομορφιά, η νονά μου στην τσαχπινιά, η καημένη η Κίτσα στην ασχήμια και στην κουτσαμάρα, ο αδερφός της ο Κολώνας στο κρασί και στη μουτζούρα, ο παππούς μου στη σειρά για να πεθάνει και η γιαγιά μου πρώτη σ’ όλα. Στα γράμματα ήταν τελευταία, ούτ’ ένα ήξερε, όμως δεν την ένοιαζε, επειδή αυτή, έλεγε, διαβάζει τα μάτια και τις ψυχές, ενώ με τα γράμματα διαβάζεις μόνο τις παλιοπατσαβούρες.

Και οι φίλοι μου ήταν όλοι πρώτοι σε κάτι. Άλλος στη μπάλα, άλλος στην εξυπνάδα, άλλος στις μπίλιες, άλλος στο πάλεμα, άλλος στο μάλωμα, άλλος στη δύναμη, άλλος στο τρέξιμο, άλλος στο πήδημα από ψηλά, άλλος στο πήδημα από χαμηλά, άλλος στις βρισιές, άλλος στις κλεψιές, άλλος στο σπάσιμο παραθυριών, άλλος στο σπάσιμο κεφαλιών, άλλος στο παίδεμα σκυλιών, άλλος γατιών κι άλλος στο παίδεμα των άλλων. Ακόμα και πρώτο στην κουταμάρα είχαμε. Μερικοί ήταν πρώτοι σε δυο, σε τρία και παραπάνω πράματα, όπως ο Σερπετός, που ήταν πρώτος στα ψέματα, στην πάρλα και στην πονηράδα. Γι’ αυτό εξάλλου τον λέγαμε κι έτσι, επειδή ήταν ύπουλος και πονηρός σαν φίδι. Στο σχολείο ήταν τελευταίος, αλλά στο δρόμο κι αυτό για πρωτιά πιανόταν. Προτού έρθει ο Αλιάμπρας στον μαχαλά μας ήταν και πρώτος στην εξυπνάδα, αλλά ήρθε εκείνος και του έφαγε τη θέση. Το Χέλι ήταν πρώτος όπου ήθελε κι αυτό, όχι μόνο γιατί ήταν ο πιο δυνατός, όχι μόνο γιατί είχε παρατήσει το σχολειό και δούλευε, όχι μόνο γιατί είχε γεννηθεί πρώτος απ’ όλους, αλλά και γιατί ήταν ο μόνος που είχε φιλήσει κορίτσι. Όσοι δεν ήταν πρώτοι κάπου, ήταν πρώτοι φίλοι κάποιου πρώτου.

Όλοι εκτός από μένα. Εγώ δεν ήμουν πρώτος πουθενά και σε τίποτα. Θα μπορούσα να γίνω ο πρώτος μαθητής στη γειτονιά, αυτό το πόστο ήταν άδειο, όμως θα έπρεπε να ξεπατωθώ στο διάβασμα, άσε, που θα γινόμουν και πρώτος στην ξεφτίλα. Θα μπορούσα ακόμα να γίνω ο πρώτος στην πάστρα, μου άρεζε να πλένομαι και να φοράω καθαρά ρούχα, όμως ούτε αυτό γινόταν. Όποιος τριγύριζε έτσι, ήταν σα να παρακαλούσε και να φώναζε, ‘’εδώ είμαι, λερώστε με, σας παρακαλώ, κυλήστε με στις λάσπες, χώστε με στα σκατά, να γίνω σαν κι εσάς’’. Ένα πράγμα υπήρχε χειρότερο από το να είσαι καθαρός, το να είσαι καθαρός και καλός μαθητής μαζί. Καλλίτερα να πέθαινες. Δεν σε άφηναν σε ησυχία, σε ψάχναν όλη μέρα για να σε βρουν και να σε βρίσουν, να σε βρωμίσουν, να σε πετάξουν στα βρομόνερα και στο τέλος να σε πλακώσουν στο ξύλο.




153 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Νίκο Δήμου,
    Ο μόνος Έλληνας συγγραφέας που διαβάζω είσαι εσύ... :-)
    Τα μυθιστορήματα με κουράζουν, μου φαίνονται αργά (μάλλον είμαι παιδί του κινηματογράφου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Σουρούνης είναι όλα τα λεφτά:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εμένα ο Σουρούνης μ' έβγαλε στον κόσμο, με τα παλιοβιβλία του για φόντο δάγκωσα τη λαμαρίνα κόντα στα μέρη που έζησε τα δράματα του...Φρανκφούρτη κτλ Αν τονε συναντήσεις Νίκο πες του ένα ευχαριστώ από ένα ακόμα αναγνώστη...

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν γνώρισα εσένα ΝΔ, είχα χάσει πια την αθωότητά μου και κρυβόμουν κι εγώ στο υπόγειο...εσένα σε γνώρισα απρόσιτο με τα ημερολόγια του καύσωνα...τώρα σε μαθαίνω από το μπλογκ σαν άνθρωπο. Αλλά ο συγγραφικός μύθος είναι εκείνος...ενός δύστροπου, γοητευτικού εγωιστή:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστούμε για τις προτάσεις βιβλίων κ.Δήμου αν και θα συμφωνήσω με τον zoros.

    Όταν τελείωσα τις "Ασκήσεις Ελευθερίας" νευρίασα που τελείωσε και ... το ξαναδιάβασα!

    Αλήθεια, πότε θα γράψετε νέο βιβλίο; (πάω να βγάλω είδηση).

    Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αγαπητε μου κυριε Δημου σας ευχαριστω πολυ για τα καλα σας λόγια! ανυπομονω κι εγω να διαβασω τα βιβλια του Σουρούνη και της Σωτης, για τα οποια εχω ακουσει τα καλυτερα. Το ενα καταδυση στην παιδικη ηλικια και το άλλο μια ιστορία στην Αμερικη. Αποδειξη οτι πλεον το πλαστο διλημμα εντοπιοτητα η "κοσμοπολιτισμος" (κακή λέξη) δεν υφισταται...

    ΥΓ Ενα πολυ ενδιφέρον αρθρο επί του θέματος από τον Δημοσθένη Κούρτοβικ εδω:
    http://www.greekhelsinki.gr/dikaiomatika/08/stiles/epwnymws/01.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα!! Ο Αντώνης Σουρούνης είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία.
    Μου αρέσει όταν κατεβαίνω στη Αθηνά να περνάω από την Βαρβάκειο αγορά και να πίνω κανένα τσίπουρο η καμία μπύρα, το τσιπουράδικο που πάω είναι ένα μικρό μαγαζάκι ,5-6 ορθίων εντός και άλλων τόσων εκτός, σε ένα μικρό διάδρομο που ενώνει την κρεαταγορά και τη ψαραγορά, πρέπει να είναι δε σε αυτή την θέση πάνω από 25-30 χρόνια, αξίζει δε να πάει κανείς μόνο και μόνο για την ατμόσφαιρα και το καταπληκτικό μπιφτεκάκι του, Νικόδημε μην φοβάσαι για χοληστερίνη ένα τσίπουρο τα καίει όλα..
    Χωρίς να το ξέρω αυτό είναι και το στέκι του Σουρούνη, μία μέρα δε είχα την τύχη να τον γνωρίσω, συζητήσαμε για κανένα δίωρο πίνοντας τα σχετικά τσίπουρα.
    Η αρχή της κουβέντας ξεκίνησε όταν του είπα ότι το αγαπημένο μου βιβλίο του είναι το «Γκας ο Γκάνγκστερ» , η χαρά του ήταν μεγάλη γιατί και ο ίδιος αυτό θεωρεί το καλλίτερο του βιβλίο. Ο Σουρούνης είναι καταπληκτικός άνθρωπος και ένα πραγματικά ελεύθερο άτομο, όταν το ρώτησα πως μπορεί και πάει ανάποδα στο ρεύμα , άφησε θέση στην Αγροτική Τράπεζα της Τήνου όταν είδε τον δεκαπενταύγουστο τον κόσμο να σέρνετε στον δρόμο και εγώ δεν μπορώ γιατί λαμβάνω υπόψη μου τι θα πουν οι φίλοι και οι γνωστοί μου, μου απάντησε ότι δεν κάνω παρέα με καλούς ανθρώπους.
    Όταν δε τον ρώτησα γιατί έχει τόσο καιρό να βγάλει καινούργιο βιβλίο μου είπε ότι πρώτα πρέπει αυτός να βελτιωθεί σαν άνθρωπος και μετά θα βγάλει βιβλίο..
    Αυτό δε που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν ότι προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει για ένα πρόβλημα μου και δεν έμεινε στα λόγια αλλά με πήρε και δύο- τρεις φορές τηλέφωνο για να με στείλει στα κατάλληλα άτομα.
    Σε κάποια στιγμή ήρθε και η σύντροφος του ,άλλο ένα καταπληκτικό άτομο.
    Κλείνοντας αυτό που έχω να πω είναι ότι όταν τον συναντήσετε να μην το συναγωνισθείτε στο τσίπουρο.
    Επ’ ευκαιρία ,μήπως θα έπρεπε όταν κάποιος διαβάζει ένα καταπληκτικό βιβλίο να το συστήνει και στου άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έχω φύγει άμεσα να τα αγοράσω... Κι έψαχνα κάτι καλό για αυτό τον καιρό που έχω επιτέλους λίγο χρόνο.
    Κι όταν την πρόταση την κάνει ένας Γάτος τότε "επιβάλλεται" να την ακολουθήσει κανείς!

    Ωραίο και διαφορετικό post. Κάτι ανάλαφρο και διασκεδαστικό! Μου φτιάξατε το πρωϊνό μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. zoros + doctor χάνετε που δεν διαβάζετε αφηγήσεις. Ένα καλό βιβλίο που σε κλείνει μέσα του και σε πάει, είναι απο τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Διαβάστε οποιοδήποτε από αυτά τα τρία και δεν θα μετανιώστε.

    Άλλωστε κι εγώ έχω γράψει αφηγήματα. Το "Ημερολόγιο του Καύσωνα" είναι μικρό μυθιστόρημα (νουβέλα) όπως και τα διηγήματα στις "Τολμηρές Ιστορίες". Και οι "Δρόμοι" είναι αφηγηματική λογοτεχνία. Θα μπορούσαν να είναι μυθιστόρημα αν ξεχνούσαμε ότι ο ήρωας είναι πραγματικό πρόσωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Δρόμοι", τι φοβερό "μυθιστόρημα"! Πραγματικά απίστευτο!

    Προσπαθήστε πάντως να διαβάσετε και το νέο βιβλίο που αναφέρει στο blog του ο κ. Αλέξης Σταμάτης, Τζόναθαν Λίτελ: "Les Bienveillantes" (Οι Ευμενίδες). Ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά νομίζω, αλλά οι γνωρίζοντες γαλλικά καλό θα ήταν να διαβάσουν το πρωτότυπο! Είναι καταπληκτικό!

    Υ.Γ. Κύριε Δήμου έπεσε στα χέρια μου, από τον πατέρα μου, μια παλιά έκδοση του βιβλίου σας "Έλληνες". Δεν το έχω τελειώσει ακόμη αλλά θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο. Το χιούμορ σας τότε αλλά και σε μετέπειτα βιβλία ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. Έχω την εντύπωση οτι σε αυτό το blog έχει υποτονήσει. Σημείο των καιρών; Κούραση; Εκνευρισμός από τα όποια εμετικά ακούγονται κατά καιρούς για εσάς εδώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. georgios
    το έχω στην λίστα να το διαβάσω, φυσικά στα Γαλλικά, αλλά με τρομάζουν οι 900 σελίδες. Αλίμονο, το blog μου τρώει πολύ χρόνο...

    "Οι Έλληνες" ήταν η πρώτη εκδοχή του βιβλίου "Οι Νέοι Έλληνες" πο κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα και ανατυπώθηκε 8 φορές (σήμερα εξαντλημένο). Τώρα για το χιούμορ... τι να πω. Ίσως, όσο περνάνε τα χρόνια, να λιγοστεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λιγοστεύει ή όχι εγώ και πάλι σας βρίσκω ανεξάντλητο. Το λέω μόνο με καλή καρδιά! Για παράδειγμα η "χρυσή λεμονόκουπα" είναι πραγματικά από τα πιο αστεία που έχω διαβάσει ποτέ! Ευφυέστατο!Δεν έχω δει κάτι αντίστοιχο εδώ μέσα. Αλλά και πάλι μπορεί εγώ να μεγάλωσα και να μη βλέπω καλά!

    Μακάρι να βρείτε λίγο χρόνο να το διαβάσετε πάντως το βιβλίο. 30 λεπτά πριν τον ύπνο πάντα υπάρχουν! ;)

    Υ.Γ. 1) Αλήθεια τώρα το "Νέοι Έλληνες" δε μπορώ να το βρω;
    2) Τώρα σε ποιο υπουργείο θα δίνατε τη "λεμονόκουπα";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Να χαιρετήσω και 'γω την όμορφη παρέα μας.
    Τελείως συμπτωματικά χτες το βράδι αγόρασα τα 2 από τα 3 βιβλία που πρότεινες.
    Σπεύδω να πάρω και το τρίτο.
    Δεν ξέρω πως διάβαζετε βιβλία αλλά εγώ προτιμώ να ακούσω κάποιον που εμπιστεύομαι να μου προτείνει.
    Προσοχή οχι βιβλιοκριτικούς αλλά φίλους που ξέρω οτι έχουν διαβάσει τους γνωρίζω με γνωρίζουν και τους εμπιστεύομαι.
    Από την άλλη έτσι κινδυνεύω να στερηθώ τη χαρά να διαβάσω ένα καλό βιβλίο που δεν θα μου έχει προτείνει κάποιος, όμως δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τσαντίζομαι όταν τελείωνω ένα που δεν μου άρεσε!
    Ενδιαφέρον θα είχε να πει ο καθένας πως επιλέγει βιβλία που αγοράζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τα συγκεκριμένα βιβλια δεν τα γνωρίζω, και δύσκολα θα τα αποκτήσω εδω πέρα.
    Kρίμα.
    Aλλά μπορώ να μαντέψω πως ένα μέρος (ιδίως η Αμερική που δεν είναι μια χώρα όπως είπε ο Μπόνο αλλά μια ιδέα) μπορεί να προσφέρει παρατηρήσεις και εμπειρίες πλουσιες για ένα καλό βιβλίο.

    Το καλό βιβλίο μόνο κάτι μαγικό φέρνει. Αν μπορέσει και ο αναγνώστης να παρακολουθήσει τον συγγραφέα, να καταλάβει γιατί φερ’εiπείν από πρωτο πρόσωπο ξαφνικά αλλάζει σε τρίτο, από ενεστώτα σε αόριστο. Να νιώσει αυτά που μεταφέρει ο γράφων με μια υπολανθάνουσα γλώσσα, βάζοντας ένα μικρό παιδί, κάποιον Μανολιν πχ. να ετοιμάζει καφέ για κάποιον γέρο ψαρά παρακολουθώντας τον άγρυπνα. Η λατρεία του νέου προς τον θρύλο. Παίζοντας με τις λέξεις ώστε η προσπάθεια του ψαρά να περάσει μέσα από το όνομα του παιδιού και να αποκτήσει άλλες διαστάσεις. Κι ας μην καταλαβαίνεις στο τέλος τι θα συμβεί στη ζωή του πρώτου, διότι αυτό που μετράει είναι ότι ο πιτσιρικάς άρχισε να ανδρώνεται. Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι αυτό που ο συγγραφέας θέλει να αναρωτηθείς.
    Ποιος τελικά είναι ο φορέας της ζωής;
    O μικρός ή ο μεγάλος;
    Μηνύματα κόντρα στο ρεύμα από το ρυάκι της ζωής μέσα από μια περιπέτεια στη θάλασσα της Κούβας.
    Pure magic.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @georgios

    Iσως το βρειτε απο τα κεντρικα της Νεφελης...πριν 2 χρονια ειχε ακομα....

    Αλλα και να μην το βρειτε περιμενετε καποια χρονια....ολα τα εξαντλημενα θα ξαναβγουν....ισως σε καποια σειρα << Νικος Δημου >> :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Για Τριανταφύλλου και Σουρουνη εχω πολυ καλη γνωμη...μαλιστα ειχα δει και μια συνεντευξη του τελευταιου που μου ειχε κανει πολυ καλη εντυπωση....

    Για τον κ.Σταματη δεν γνωριζα αλλα θα το ψαξω...

    Παντως η αληθεια ειναι πως ελαχιστοι συγγραφεις ελληνες που ειναι εν ζωη ειναι ευρεως γνωστοι και καταξιωμενοι....δεν ξερω τι φταιει....Δεν εχουμε καλους συγγραφεις ή θα αναγνωριστουν αργοτερα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. πανάσχημη
    μπορείτε εύκολα να παραγγείλετε βιβλία από τα online ελληνικά βιβλιοπωλεία (ianos.gr, greekbooks.gr, books.gr, et al).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Είχα κολλήσει στο Αμαζον δυστυχώς.
    Ευχαριστώ για την υπόδειξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Georgios said...
    Τώρα σε ποιο υπουργείο θα δίνατε τη "λεμονόκουπα";

    Mα ήδη από τότε σταμάτησα να την δίνω - ήταν τόσοι οι υποψήφιοι που θα έπρεπε να έχω λεμονόδασος!

    Ωστόσο μου δώσατε μία ιδέα για ένα
    μελλοντικό ποστ. Θα φωτογραφήσω και την πραγματική χρυσή λεμονόκουπα που είχε φιλοτεχνήσει ο γλύπτης Θόδωρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Γάτος
    Θα περιμένω με αγωνία το post αυτό! Λεμονοδάσος! LOL! Σωστά, σωστά! Απλά είπα μήπως τελικά υπήρχε ο χειρότερος όλων τελικά σήμερα!Τελειώνω σιγά σιγά το βιβλίο! Δε ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Το διαβάζουμε με τη φίλη μου και πραγματικά γελάμε τόσο πολύ! Μας φτιάξατε τη μέρα! Σας ευχαριστούμε!

    @takis vasilopoulos
    Ευχαριστώ πολύ... θα προσπαθήσω να το βρώ.. Αν βγει ποτέ η σειρά που λέτε είμαι σίγουρος οτι θα αποτελεί ένα από τα πιο συλλεκτικά κομμάτια της ελληνικής λογοτεχνίας! ΜΑΚΑΡΙ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Υ.Γ. To 1979 πάντως το δώσατε στο Συγκοινωνιών...
    Τώρα πάντως εγώ θα το έδινα στο Παιδείας! Μας "ταλαιπώρησε" όλους μας με διάφορους τρόπους νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Σώτη και ξερό ψωμί...όσο κι αν ακούγεται αστείο αυτό που είπα.Στην Τριανταφύλλου μου αρέσουν οι σιωπές της πιο πολύ κι απ τα λόγια της.Και η ματιά της.

    Του Σουρούνη μου αρέσουν περιγραφές από παιδικά χρόνια.

    Τον Αλέξη Σταμάτη τον ανακάλυψα πρόσφατα.Μου άρεσε πολύ το "σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Georgios said...
    "Το διαβάζουμε με τη φίλη μου και πραγματικά γελάμε τόσο πολύ!"

    Βέβαια δεν ξέρω αν είναι τόσο για γέλια ή για κλάματα μιά και εγώ τα έγραφα με πίκρα και οργή.

    Αλλά αυτή είναι η σάτιρα. Γελάς για να μην κλαψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Γειά σας και από μένα. Θα συμφωνήσω για τη Σώτη, έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα βιβλία της, οι τύποι που την κατηγορούν για την ικανότητα και την θεματική της ευελιξία είναι πολύ διασκεδαστικοί...Είναι σαν να κατηγορείς κάποιον για την ευφυία και την ευαισθησία του.
    Ιδιαίτερα μου άρεσαν τα "αμερικάνικα" βιβλία της. Και να σκεφτεί κανείς οτι ο κόσμος που περιγράφει με τους ροκαμπιλάδες και τις αυτοκινητάδες στο L.A. από μόνος του με αφήνει παγερά αδιάφορο. Αλλά καταφέρνει να τα μεταμορφώσει όλα αυτά, γιατί μιλάει για τους ανθρώπους, όχι για τα γούστα τους.
    Τον Σταμάτη δεν τον έχω διαβάσει, η φράση και μόνο "πολιτικό θρίλερ",κάνει τα βλέφαρά μου να βαραίνουν...
    Όσο για τον Σουρούνη, για να τον διαβάσω χρεώνω 50 ευρώ τη σελίδα (φιλική τιμή).

    8-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Harry
    Οι άλλες δύο (να ξέρω με ποιούς να κάνω παρέα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. "Γράφοντας τα λογοτεχνικά μου κείμενα νιώθω απόλαυση ή λύτρωση - ενώ η παραγωγή των κριτικών και σχολιαστικών παρέχει απλώς εκτόνωση".

    Τάδε έφη ο ΝΔ.

    Και όμως εγώ τον προτιμώ να εκτονώνεται και όχι να λυτρώνεται!
    Μόλις τελειώσω τον Τσέχοφ και την Μαύρη βίβλο του κομμουνισμού (συνδυασμός ε;) θα ακολουθήσω τις προτάσεις του ΝΔ.

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. λατρευω το διαβασμα περισσοτερο απο το καθε τι

    πολλες οι αδυναμιες μου- κινηματογραφος,μουσικη,εκδρομες,διαδικτυο,
    γυναικες- αλλα το διαβασμα ειναι αυτο στο οποιο καταφευγω παντοτε

    τιποτε δεν με συγκινει περισσοτερο

    ειμαι απο αυτους που διαβαζουν απο αναγκη,ετσι το αποκαλω

    αλλωστε νιωθω πολυ εγγυτερη και πλουσιοτερη την επικοινωνια μου με ανθρωπους του πνευματος παρα με τον μεσο ορο που υπαρχει διπλα μου και με κανει να πληττω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Nikos Dimou said...
    Βέβαια δεν ξέρω αν είναι τόσο για γέλια ή για κλάματα μιά και εγώ τα έγραφα με πίκρα και οργή.

    Αλλά αυτή είναι η σάτιρα. Γελάς για να μην κλαψεις.

    -------------------------------------

    Δεν είναι τόσο οτι γελάω με τα γεγονότα, αλλά με το ύφος, με τη σάτιρα όπως είπατε, ακριβώς για να μη κλάψω. Γιατί η διαχρονικότητα των όσων γράφατε τότε από τη μια αποτελεί έπαινο προς εσάς από την άλλη είναι για να κλαίει κανείς με την κατάντια μας... Προτιμώ να γελάω ακόμη λοιπόν.

    Πάντως μας συγκινήσατε ιδιαιτέρως με την πόλη των ονείρων σας και κατά ένα περιέργο τρόπο μοιάζει τραγικά με τη δικιά μας.

    Εκπληκτικά κείμενα, πανέξυπνο σύγγραμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. harrygreco said...
    Μα ο Δημου δεν ειναι κατα κυριο επαγγελμα...τετοιος..

    Κι όμως!

    Από το 1953 που κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο ως σήμερα είμαι συγγραφέας. (Αυτό γράφει και η ταυτότητά μου). Παράλληλα ήμουν 20 χρόνια διαφημιστής, άλλα 28 συνεργάτης στα ΜΜΕ - αλλά ποτέ δεν σταμάτησα το γράψιμο. Μάλιστα και στην διαφήμιση κειμενογράφος ήμουν και στα έντυπα λογοτεχνικά κείμενα έγραφα (χρονογραφήματα). Και οι "Έλληνες" ήταν χρονογραφήματα από τα "Επίκαιρα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. "Στο σχολείο ήταν τελευταίος, αλλά στο δρόμο κι αυτό για πρωτιά πιανόταν" [από το παράθεμα του ποστ]

    -----------------

    Τις προάλλες μας επισκέφτηκε ένας ξάδελφος για να ανανεώσουμε το ασφάλιστρο του αυτοκινήτου. Του προτείναμε να μείνει για φαγητό, "μόνο που θα στρώσουμε τραπέζι στο... γραφείο", του είπαμε, "το παιδί δεν πρέπει να μας δει να τρώμε, έχει τη δική του δίαιτα". Ήξερε, κατάλαβε και βοήθησε μάλιστα στο κουβάλημα.

    Τον θυμόμασταν όλοι σαν παιδί θαύμα, ευφυέστατο, ζωντανό και πολυμήχανο. "Γι΄ αυτό είσαι και από τους πιο πετυχημένους ασφαλιστές. Οι γνώσεις σου μας έχουν ωφελήσει πολύ. Θα πρέπει να την αγαπάς αυτή τη δουλειά ", πρόσθεσα αλλά σύντομα μετάνιωσα που άνοιξα την κουβέντα.

    Τα έβαλε με τη γειτονιά του, με τα παιδικά του χρόνια, με τις κοπάνες του, τις εξυπνάδες του, τους γονείς του που δεν πήγαν ποτέ στο σχολείο να ρωτήσουν πώς πάει και που όταν τους είπε ότι θέλει να σπουδάσει, γελάσανε μαζί του: "εικοσιπέντε χρονών άντρας της δουλειάς και θέλεις σπουδές;",

    "Όπως και νά ΄χει», προσπάθησα να τον παρηγορήσω, «εμείς σε θαυμάζαμε που ζούσες τη ζωή σου, σε θαυμάζαμε για την εξυπνάδα σου!".

    "Πολλή εξυπνάδα για το τίποτε. Αν ξαναζούσα τα μαθητικά μου χρόνια, ξέρω τι θα έκανα και κυρίως ξέρω τι δεν θα έκανε, αλλά... Πάντως εγώ θα φροντίσω τα παιδιά μου να μην την πατήσουν σαν και μένα!".

    Ευτυχώς πετάχτηκε απρόσκλητος, ως συνήθως, ο γάτος στο τραπέζι και το κλίμα άλλαξε...

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Λευτέρη
    αν διαβάσεις την Σώτη Τριανταφύλλου για την Αμερική, θα μάθεις πολλά. Έχει ζήσει εκεί πιο πολλά χρόνια από σένα, έχει φοβερές κεραίες και πιάνει ραδιοσήματα άπιαστα.

    Θα βρεις τον δάσκαλό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αγαπητέ κ. Δήμου,

    "Όλα τα λεφτά" είναι το απόσπασμα του βιβλίου του κ. Σουρούνη που (τυχαία??) επιλέξατε να περιλάβετε στο σημερινό ποστ σας.

    Δύο ποστ, και τα δύο τελικά γύρω από το ίδιο "κυρίαρχο" θέμα (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

    "Μα καλά, στα γατιά και στη βιβλιο-παρουσίαση το "γύρισε" - ξαφνικά - ο ΝΔ", σκέφθηκε ο γράφων. "Χμ, ΟΚ". Και 33+ σχόλια μετά, it dawned upon me!

    "Group Dynamics", "Κόσμοι και μικρόκοσμοι". "Απόλυτη" συνέχεια των προηγουμένων ποστ, αλλά "για όποιον κατάλαβε, κατάλαβε".
    ¨
    Το κεντρικό "μήνυμα" (άλλο το μέσο και άλλο το μήνυμα)>>

    * ".. Όμως οι πιο πολλοί ήταν πρώτοι σε κάτι..."
    * "...Όσοι δεν ήταν πρώτοι κάπου, ήταν πρώτοι φίλοι κάποιου πρώτου.."
    * Και η (φοβερή) αντιδιαστολή μεταξύ "πονηριάς" και "εξυπνάδας".

    Όλα τα λεφτά. Φοβερή, έμμεση κριτική στις δυναμικές των κλειστών συστημάτων, των στενών ορίων κόσμων, όπου όλοι αισθάνονται την "ανάγκη" (από τη δυναμική του συστήματος) να είναι "πρώτοι σε κάτι". Και που η επιβίωση δεν είναι θέμα εξυπνάδας αλλά πονηριάς κτλ!

    Αυτή τη φορά "ζωγραφίσατε" πάλι κ. Δήμου, με εξυπνάδα, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Φοβερή η έμμεση κριτική σας στη λογική του
    "πρώτου σε κάτι" που ορισμένοι θέλουν να πλασσάρουν ως το ζητούμενο στη σημερινή εποχή. Και είναι οι πρώτοι σε κάτι σε ένα "σύστημα" που μάχονται με νύχια και με δόντια κατά της ενοποίησης των "συστημάτων" σε ευρύτερα πλαίσια του στενού στο οποίο έχουν μάθει να είναι "τοπικοί πρωταθλητές".

    Οι πιό πολλοί πρώτοι σε κάτι είναι στον "τόπο" τους και γι΄ αυτό δεν υπάρχουν υποστηρικτές των ενοποιήσεων και ανοίγματος των συνόρων. Δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν την πρωτιά αυτή. Και τους στηρίζουν και οι "..Όσοι δεν ήταν πρώτοι κάπου, ήταν πρώτοι φίλοι κάποιου πρώτου....".

    Άντε "change that" ("Small town dynamics").

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Nikos Dimou said...
    Λευτέρη
    αν διαβάσεις την Σώτη Τριανταφύλλου για την Αμερική, θα μάθεις πολλά. ...
    Θα βρεις τον δάσκαλό σου...
    ---

    Ο Λευτέρης να βρει τον δάσκαλό του; χεχε.

    Γιατί δεν δίνετε καλύτερα στη Σώτη να διαβάσει Λευτέρη; Τόσα comments έχει δημοσιεύσει εδώ.

    Να δούμε αν αυτή βρει το δάσκαλό της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Demosthenes said...
    "Όλα τα λεφτά" είναι το απόσπασμα του βιβλίου του κ. Σουρούνη που (τυχαία??) επιλέξατε να περιλάβετε στο σημερινό ποστ σας".


    Φυσικά δεν ήταν τυχαία η επιλογή...

    Υπάρχει και η σχετική παροιμία:

    "κάλλιο πρώτος στο χωριό
    παρά δεύτερος στην πόλη".

    (Δεύτερος; Μπα!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @ ΝΔ

    Σωστά.
    Όμως όταν κάποιοι καταλάβουν ότι το δεύτερος στην πόλη ή το 16ος στην Ευρώπη (ή το 40ος στον κόσμο) αντί για 1ος στο "εθνικό πρωτάθλημα" είναι στην ουσία α) πιό αποδοτικό και β) πιό "στέρεο", και οι 1οι φίλοι των πρώτων καταλάβουν ότι και αυτοί μπορούν να σαλπάρουν αυτό-μόνοι σε θάλασσες αντί να παραμένουν σε λιμνοθάλασσες "φίλοι" άλλων, όταν ασχοληθούν όλοι με την ουσία του
    "αγώνα" και όχι με την πρωτιά, τοτε θα καταλάβουν τι σημαίνει καπιταλισμός και φιλελευθερισμός. Η διαστροφή των εννοιών αυτών σήμερα είναι τεράστια. Το παιγνίδι δεν πάιζεται για την ουσία της επιβίωσης και της προόδου αλλά για την ψυχολογική ανάγκη του "μόνιμου πρώτου". Όταν καταλάβουν κάποιοι ότι στην (πραγματική) "παγκοσμιοποίηση" δεν χρειάζεται να είσαι πρώτος σε κάτι, αλλά "πρώτος" (ή "μοναδικός" = πρώτη επιλογή) για κάποιους (που δεν είναι μαζεμένοι όλοι σε ένα γεω-χώρο - τοπική αγορά) τότε ίσως ....

    Μιά αποτυχία και μισή μέχρι τώρα και η παγκοσμιοποίηση και η Ευρωπαίκή Ενοποίηση. Είτε θα πάνε πιό μπροστά και θα γίνουν ουσιαστικές ή θα υποχωρήσουν άτακτα. Και το παιγνίδι θα "παιχθεί" σε ΗΠΑ, Βρετανία, και 1-2 άλλες χώρες. Από εκεί θα εξαρτηθεί η έκβαση του "προς ή πίσω". Πάντως στον φράκτη της ημιτελούς παγκοσμιοποίησης ή της ατελούς Ευρωπαικής Ενοποίησης δεν είναι διατεθειμένος να κάθεται κανείς πολίτης/άνθρωπος, και ειδικά σε ΗΠΑ και Βρετανία και 1-2 άλλες χώρες με ισχυρές Κοινωνίες Πολιτών και λειτουργούσες δυναμικές "Public Affairs", η αλλαγή στη ρότα της κοινής γνώμης θα φανεί γρήγορα και στις πολιτικές ηγεσίες.

    Δεν είναι τυχαία τα προβλήματα α) των συομιλιών του Γύρου της Ντόχα και β) το κόλλημα του Ευρωσυντάγματος.

    ΣΑΦΗΝΕΙΑ θέλει ο πολίτης, να μάθει ΣΑΦΩΣ αν το πρωτάθλημα είναι εθνικό ή Ευρωπαίκό (περιφερειακό) ή παγκόσμιο. Και στα 3 μαζί δεν αντέχει να παίζει (ΚΑΙ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙ). Ακόμη και παδοσφαριστές καταρρέουν με 2 ματς την εβδομάδα (εθνικό και Ευρώπη και εθνική ομάδα και και) 50 εβδομάδες το χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Χαρούλη δεν θα τους απορρίψεις και αυτούς σαν αλβανογραικούς κ.λπ; αναμένουμε για κάνε μια ανάλυση του επωνύμου τους.
    Μας βγήκες και θαυμαστής της χούντας!!! το περίμενα δεν φταίς εσύ οι άλλοι είναι "μαύροι".
    Για ξανακοίτα για ποια κατηγορία δημιουργών είχε δηλώσει ό Χατζιδάκης ότι είναι ή αριστεροί ή ομοφυλόφιλοι. Σου θυμίζω ότι το σχετικό σχόλιο έλεγε (δεν ξέρω αν είναι αλήθεια) ότι είχε συμπληρώσει "εγώ πάντως δεν είμαι αριστερός". Τώρα βέβαια αν πιστεύεις ότι ο Χατζιδάκης ήταν συγγραφέας είναι άλλη υπόθεση.
    Για τα βιβλία ευχαριστούμε τον οικοδεσπότη πολλές φορές ψάχνω κάτι να πάρω και δεν ξέρω τί. Την έχω πατήσει και απο κριτικές που γράφονται κατά παραγγελία (απ ότι φαίνεται) και το βιλίο που αναφέρονται δεν διαβάζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Η επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο είχε κυρίως δύο διόδους, τις ταινίες και τα βιβλία. Και ως γέννημα-θρέμμα της τηλεόρασης, η ζυγαριά "πάτωνε" από τις ταινίες!

    Σήμερα;

    Οι επισκέψεις μου στο dvdάδικο της γειτονιάς μου έχουν περιοριστεί, πλέον, σε δύο, βία τρεις, το μήνα. Μόνο για καινούργιες κυκλοφορίες, καθώς σπάνια κάποιο έργο με βάζει στον πειρασμό να το ξαναδώ. Οσα το κατάφεραν τα έχω ήδη αντιγράψει...

    Οσο γι τα βιβλία, έπρεπε να τελειώσουν πρώτα οι ταινίες!
    Ενα που κατάφερε να με "ρουφήξει" κυριολεκτικά πριν από επτά χρόνια, κάνοντάς με να πιέζω τον εαυτό μου να σταματήσει το διάβασμα για να έχω και για αύριο, το οποίο και θεωρώ ένα από τα πιο καλοδουλεμένα μυθιστορήματα στην ιστορία της λογοτεχνίας, είναι η τριλογία του Τόλκιν.
    Και είναι εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τις άθλιο, άχρωμο και ξενέρωτο blockbuster που το λεηλάτησε, με μόνη εξαίρεση -ίσως- το πρώτο δεκαπεντάλεπτο της πρώτης ταινίας.
    Ενας νέος κόσμος, μέσα στο παρελθόν του δικού μας. Λεπτοδουλεμένος σαν περσικό χαλί, και μάλιστα με τόσο κόπο που έγινε ιπτάμενο.

    Προσωπικά με έμαθε και κάτι άλλο. Πως τα βιβλία, μιλώντας πάντα για μυθιστορήματα, έχουν τόση δύναμη όση και η φαντασία του κάθε αναγνώστη και "ξαναγεννιούνται" σε κάθε ανάγνωση. Σε αντίθεση με τις ταινίες, η "επικοινωνία" μαζί τους προυποθέτει φαντασία και όταν το τελειώνεις ο εγκέφαλός σου έχει φάει χοντρό ρεκτιφιέ. Μια ταινία το πολύ πολύ να σου αλλάξει ελατήρια, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις.

    Εχω δεί χιλιάδες ταινίες, και πιστεύω πως είμαι σε θέση να πω πως οι 90/100 δεν είχαν τίποτα καινούργιο να πουν και δεν άξιζαν ούτε μία σκέψη μετά την λέξη "τέλος". Βιβλία από την άλλη έχω διαβάσει μερικές δεκάδες, λίγο πάνω από τρεις, και μόνο για ένα από αυτά μπορώ να πω ότι δεν άξιζε ούτε την ανάγνωση του οπισθόφυλλού του. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου, γιατί το θεωρώ πραγματικά φαινόμενο. Ηταν το πρώτο βιβλίο απ' όσα έχω διαβάσει, που η ταινία ήταν σαφώς ανώτερη.

    "Εικόνες" μηδέν, "χρώμα" ανύπαρκτο, ύφος γλυκανάλατης κουλτουρέ αμερικανιάς, σασπένς μόνο για αναγνώστες που μετά βίας μπορούν να "δουν" τρείς λέξεις μπροστά και "ανατροπές(λολ!!!)" που δεν υφίστανται ούτε για τα πεντάχρονα του λό-λα-να-έ-να-μή-λο! Οσο για το περιεχόμενο... Σε έκανε να κοιτάς κάθε λίγο το εξώφυλλο για να βεβαιωθείς πως δεν διαβάζεις Χάρρυ Πότερ by Λιακόπουλας!

    Ναι, ναι... ο περίφημος "Κώδικας Ντα Βίντσι"! Θεέ μου τί μαλακία!


    Και πάμε τώρα στο μέλλον που διαγράφεται λαμπρό! Αdventures και RPG's! Βιβλία που τα ζεις ως ενεργό κομμάτι τους! Ηδη ξεπερνάνε τις τελευταίες "παιδικές ασθένειες" και εμπνέουν όλο και περισσότερους συγγραφείς να ασχοληθούν με το είδος. Η εξέλιξή τους είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή, στο μέλλον(ακόμα πιο "μέλλον" φυσικά για την Ελλάδα) θα τις καταστήσει μια ελκυστική πηγή γνώσης και θα αντικαταστήσουν τις ήδη απαρχαιωμένες μεθόδους διδασκαλίας. Το φαντάζεστε; Cheats αντί για σκονάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Λευτέρη,
    τι συμβαίνει παιδί μου?
    Κάτι μυρίζομαι....κάτι παει στραβά..με κάτι παλεύεις... εκπέμπεις απογοητευση..εύχομαι να κάνω λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Kαι οι τρεις είναι πολύ αξιόλογοι μυθιστορηματογράφοι, καταφέρνουν να σε μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα που δημιούργησαν, να σε ταξιδέψουν, να σε κάνουν να πιάσεις τον εαυτό σου να ονειρεύεται.

    Πιο κοντά στα γούστα μου η Σώτη Τριανταφύλλου και ο Αλέξης Σταμάτης, μιλούν για τον δικό μου κόσμο, τον σημερινό.

    Ειδικά η Σώτη είναι πολύ αγαπημένη μου, διότι είναι rock και σαν άνθρωπος και σαν γραφή – με ξεσηκώνει!

    Ο Σουρούνης, θεματικά δεν με αγγίζει τόσο, από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να παραδεχθώ ότι είναι καταπληκτικός γραφιάς, οι εικόνες του είναι αληθινές, ζωντανές, γλυκές.


    Με την αφορμή τα αρχικά σχόλια θα ήθελα να κάνω μια γενική παρατήρηση.

    Έμαθα (από τη θητεία μου στη μουσική), να σέβομαι κάποιο είδος που δεν γνωρίζω.
    Κι αυτό διότι την πάτησα πολλές φορές, βρέθηκα να λατρεύω μουσικά είδη που παλαιότερα απεχθανόμουν (πχ funk, soul, blues).

    Έμαθα κάτι ακόμα.

    Το κάθε μουσικό είδος έχει να προσφέρει διαφορετικές συγκινήσεις,
    συνήθως μη συγκρίσιμες.

    Το συμπέρασμά μου είναι ότι το κάθε είδος θέλει το χρόνο του και τη στιγμή του.

    Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν με τη γραφή.

    Επιστημονικά και λογοτεχνικά βιβλία αξίζουν να διαβαστούν.

    Και βέβαια, όλα τα είδη: ποίηση, διήγημα, χρονογράφημα, μυθιστόρημα, σάτιρα κλπ.

    Στεναχωριέμαι όταν δεν μπορώ να ανακαλύψω τη γοητεία κάποιου είδους.
    Όταν δεν με αγγίζει κάποιο είδος συνολικά, καταλαβαίνω ότι δε φταίει το είδος αλλά εγώ.

    Το αντιμετωπίζω σαν ένα είδος αναπηρίας.

    Και κάτι για τον ΝΔ.
    Το ΄χω ξαναγράψει, ο ΝΔ εκτιμήθηκε εν ζωή για αρκετά πράγματα με τα οποία ασχολήθηκε και ασχολείται, αλλά δεν εκτιμήθηκε καθόλου ως λογοτέχνης.

    Κρίμα που δεν δοκίμασε ποτέ να γράψει κλασικό μυθιστόρημα, θα ήμουν πολύ περίεργος να το δω αυτό.

    Οι κριτικοί (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) τον αγνόησαν και το κοινό του τον προτιμάει ως φιλόσοφο και σχολιαστή της επικαιρότητας (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

    Ελπίζω ότι οι επόμενες γενιές θα ανακαλύψουν το «Ημερολόγιο του Καύσωνα», το «Βιβλίο των Γάτων», το «Παρ’όλα αυτά», τους «Δρόμους» και τα υπόλοιπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Ενδιαφέρον το σημερινό ποστ με τα τρία βιβλία.
    Απο τους τρείς συγγραφείς, μόνο τον Σουρούνη έχω διαβάσει - με τους άλλους δεν έχουν συναντηθεί οι δρόμοι μας.

    Συγκεκριμένα θυμάμαι τα βιβλία του "Μερόνυχτα Φραγκφούρτης" (έτσι τον ανακάλυψα), "οι συμπαίκτες", "Τα Τύμπανα της κοιλιά και του πολέμου", "Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι" (παρά την τραγικότητά του θυμάμαι είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια), "Πάσχα στο χωριό" και "Το μυθιστόρημα των 4".

    Μ’ αρέσει ο Σουρούνης, κι όχι μόνο για το χιούμορ του. Το τελευταίο του βιβλίο είναι, έτσι κι αλλιώς στα υπ’ όψιν.

    Για τα άλλα που προτείνονται θα ...τους δώσω (ή θα μου δώσουν) μιά ευκαιρία.

    @Lefteris Kritikakis

    όρτσα διάλε την πίστη του
    κι όπου το βγάλει η βράση
    γ'η που θα σάσει μια δουλειά
    γ'η που θα σοχαλάσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Λευτέρη
    Σου συνιστώ να δεις το έργο "The Hours" του Michael Cunningham. Κάνει παραλληλισμούς με το Μrs Dalloway της Virginia Wolf και δείχνει πολύ δυνατά την επιροή των γυναικών, και ιδίως της μάνας. (ουδόλως κολακευτικό). Σε κάνει να ψάχνεσαι και να βρίσκεις.
    Ενα από τα ωραιότερα έργα που έχω δει.
    Ανατριχιαστικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. @andy dufresne:

    Ο Νίκος κάπου αναφέρει ότι δε θα τον ενδιέφερε καθόλου να γράψει μυθιστόρημα γιατί δε θα τον ενδιέφερε η φανταστική ζωή των ηρώων του και ότι δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί και να γράψει για ένα τέτοιο "κλειστό" σύμπαν - ας με διορθώσει ο ίδιος αν κάνω λάθος.

    @πανάσχημη:

    Η ταινία "Ώρες",όντως ανατριχιαστική.Μου άρεσε πολύ για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς ήταν και η μουσική της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Nikos Dimou said
    Και οι "Δρόμοι" είναι αφηγηματική λογοτεχνία. Θα μπορούσαν να είναι μυθιστόρημα αν ξεχνούσαμε ότι ο ήρωας είναι πραγματικό πρόσωπο

    Για μένα αυτό που ήταν συναρπαστικό στους Δρόμους είναι ότι ακριβώς αφηγούσασταν γεγονότα που σας είχαν συμβεί. Εάν δηλαδή «ξέχναγα» ότι ο ήρωας ήταν πραγματικό πρόσωπο το βιβλίο θα έχανε το ενδιαφέρον του. Για αυτό το λόγο έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να διαβάζω μυθιστορήματα. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τη σκέψη ότι οι ιστορίες είναι επινοημένες (σε αντίθεση με τα βιβλία η σκέψη αυτή δεν με ενοχλεί στις ταινίες). Ίσως όπως γράφει και ο andy dufresne να είναι μια μορφή αναπηρίας. Έχετε πάντως να προτείνετε κανένα καλό βιβλίο και για εμάς που διαβάζουμε non fiction;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Πανάσχημη said...
    Λευτέρη
    Σου συνιστώ να δεις το έργο "The Hours" του Michael Cunningham...
    -----

    Εξαιρετικό έργο, υπέροχες ερμηνείες, δυνατά νοήματα, ταιριαστή μουσική. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, μπράβο Πανάσχημη που το θυμήθηκες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Πολύ ωραίο post, ελπίζω να συνεχιστεί το trend

    Stavros Katsaris said

    Δεν ξέρω πως διάβαζετε βιβλία αλλά εγώ προτιμώ να ακούσω κάποιον που εμπιστεύομαι να μου προτείνει.
    Προσοχή οχι βιβλιοκριτικούς αλλά φίλους που ξέρω οτι έχουν διαβάσει τους γνωρίζω με γνωρίζουν και τους εμπιστεύομαι.


    Ακριβώς φίλε Σταύρο, χρειαζόμαστε βοήθεια. Βγαίνουν χιλιάδες βιβλία καθημερινά, η γνώμη ενός άμεμπτου κριτικού είναι πολύτιμη. Δεν χρειάζονται πολλά, δυό λέξεις μόνο. Αλλά τίποτε δεν είναι χωρίς κινδύνους!

    Στην περίφημη USA η ιέρεια της pop-cilture Oprah Whinfrey αποφάσισε να κάνει ένα book club το οποίο πάντοτε εκτόξευε στα ύψη το παρουσιαζόμενο βιβλίο. Έως ότου κάλεσε τον Jonathan Franzen για το βιβλίο του The corrections και άρχισε η παρεξήγηση. Ο Franzen μίλησε προσβλητικά για μερικές από τις προηγούμενες επιλογές της, με αποτέλεσμα να εκνευριστεί τόσο η Oprah ώστε να κλείσει το book club! Κάτι που ενόχλησε πολύ το κοινό και τους άλλους συγγραφείς. O Franzen πάντως την ευχαρίστησε όταν πήρε το National Book Award.

    Αλλά αυτό που έμεινε από αυτήν την ιστορία είναι η σύγκρουση της pop-culture με την elite. Κάτι που στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Not!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Antvol& Gitsaki

    Οχι μόνο το θυμήθηκα αλλά έψαξα και στο Youtube να ξανακούσω εκείνη τη μουσική του Philip Glass. Και θυμήθηκα την σκηνή με τον Ed Harris, όταν θυμήθηκε στο τέλος -πριν το τέλος του- πως τον εγκατέλειψε η μητέρα του διότι αυτή είχε επιλέξει την "ζωή."

    Α... μερικές κυριες... και αρκετοί κύριοι φυσικά,... εδώ θα συμφωνήσω με τον Χαρυ για το death penalty.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Τα καλά βιβλία έχουν μια ευκολία, σε βάζουν στο δυνητικό τους χώρο και θέλεις δεν θέλεις αιωρείσαι. Κάποτε οι τελείες, τα κόματα, οι αλλαγές του ύφους σε κάνουν να στροβιλίζεσαι να χάνεις την ελευθερία σου, σε παρασέρνουν στο συγκεκριμένο, σε δένουν πάνω στη μία μοναδική εκδοχή, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, για να συμβεί το παιχνίδι χρειάζεται μια πρώτη ύλη. Η αυθεντική γραφή όμως νομίζω από αυτό ξεχωρίζει, εκεί που νοιώθεις τη βία της σαγήνης της ξαφνικά αρχίζεις πάλι να αιωρείσαι ελεύθερος να παίξεις με αυτό που διαβάζεις, να το δημιουργεις. Η Τριανταφύλλου κάποτε μου δημιουργεί αυτή την αίσθηση οτι η γραφή της γλιστράει στην αυθεντικότητα και μετά πάλι ξαναχάνεται σε έναν καταναγκασμό. Την απολαμβάνω πάντως σχεδόν πάντα. Τον Σουρούνη δεν μπόρεσα να τον διαβάσω με την ίδια απόλαυση, είναι 'υπερκαθοριστικός' ο λόγος του. Ούτε ατόφιες οι ιστορίες του, πέραν της γραφής, μου άνοιξαν παράθυρα, εκδοχές. Μπορεί να είναι ακέραια αφηγήματα αλλά τα πρόσωπα είναι πολύ στριμωγμένα. Αναγνωρίζω όμως πως για να απολαύσεις έναν μέτριο συγγραφέα πρέπει να είσαι ταλαντούχος αναγνώστης. Οι καλοί συγγραφείς σου δανείζουν μαζί με το κείμενο και το ταλέντο τους να 'διαβάζεις' ένα κείμενο. Οι μέτριοι συνήθως αποτυγχάνουν εκεί.

    Το περασμένο Πάσχα έβλεπα στην tv μια συνέντευξη της Καραπάνου, ο λόγος της ήταν σχεδόν στερεοτυπικός, αυτιστικός, με μονότονο χρώμα, άλλα ένοιωθες τις γαμημένες τις λέξεις σαν ηλεκτρικές εκκενώσεις. Έχει ένα ταλέντο αυτή η γυναίκα, που δεν μπορούν να το καταστρέψουν ούτε τα φάρμακα, ούτε η αρρώστια, ακόμη κι όταν λέει τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια, να κάνει τις λέξεις να δονούνται σε αναπάντεχες συχνότητες. Ακόμη κι όταν δεν αφηγείται τίποτε. Διάβασα πρόσφατα το "Μήπως;" μια συλλογή από κουβέντες με την Φωτεινή Τσαλίκογλου, αυθεντική λογοτεχνία στο τραπεζάκι του καφέ.

    Αυτό νομίζω είναι το ένα συστατικό του ταλέντου να μπορείς να κάνεις τις λέξεις σου ζωηρές, ευκίνητες. Το άλλο νομίζω έχει να κάνει με το παιχνίδι. Να καταφέρει ο συγγραφέας να υπερβεί τα όρια του συγκεκριμένου και στην αφήγηση και στο μύθο, να δημιουργήσει στον αναγνώστη και το χώρο και την ανάγκη να παίξει, δηλαδή να νοιώσει τα πράγματα ελεύθερα να τα μεταμορφώσει. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αυτό, αλλά ξέρω να περιγράψω νομίζω το αρνητικό του...να είναι όπως οταν λες έχω έναν κόμπο στο λαιμό, εκεί πιά τερματίζει κάθε ταλάντωση, γίνονται όλα χειροπιαστά, τελειώνει η ελευθερία να παίξεις. Εγώ που στέκομαι απέναντι θα "συγκινηθώ", θα κινηθώ, θα κάνω κάτι για αυτόν τον κόμπο στο λαιμό. Αυτή η βία να 'συγκινηθείς' σου στερεί την ελευθερία.

    Ο Χειμωνάς που ήταν ταλαντούχος αναγνώστης και μάστορας στο ζωντάνεμα της αφήγησης των άλλων σπάνια την πέτυχε αυτή τη μαστοριά στα λογοτεχνικά γραπτά του. Το απίστευτο μυαλό του νομίζω με όλες αυτές τις περίπλοκες διαδρομές, η διανοητική του δεινότητα, δεν του επέτρεψαν ποτέ να παίξει αυθεντικά γράφοντας. Αλλά παρέμενε ένας σαμάνος για τους μαθητές και τους ακροατές του, η φυσική του παρουσία σου άνοιγε το χώρο για να παίξεις με τις ιδέες.

    Αν έπρεπε να διαλέξω έναν ανάμεσα στους σύγχρονους Έλληνες θα ήταν ο Σωτήρης Δημητρίου.

    '...τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της" όπως έλεγε και ο Εθνικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Οχι, δεν τα αντέχω και εγώ τα τα βιβλία τούβλα που ο συγγραφέας τους ουσιαστικά απαιτεί να κλέψει κομμάτι της ζωής μου για να το διαβάσω.
    Λίγα, πραγματικά ελάχιστα, είναι αυτά που σε ταξιδεύουν.
    Και για να γίνει κατανοητή η σημασία που έχει το παραπάνω σκεφτείτε: Αν ήμουν πχ ετοιμοθάνατος και μου έλεγε κάποιος: "Εχετε τη δυνατότητα να πάρετε παράταση σε χρόνο τόσο, όσο ο χρόνος που σπαταλήσατε για να διαβάσετε 5 τέτοια βιβλία, αλλά θα σας στοιχίσει ...".
    Πόσα θα δίνατε λοιπόν εσείς?

    reactor, καλά να πάθεις με τον κώδικα! :) Δεν ήξερες, δε ρώταγες? :)

    Προτιμώ λοιπόν να μην το διακινδυνεύω και έτσι τα έχω βγάλει και εγώ από τη ζωή μου. Προτιμώ τα σίγουρα!

    Και είναι και το άλλο: Οπως ο ΝΔ έχει γράψει, δεν υπάρχει τίποτα το τόσο μεγάλο που να μην μπορεί να εκφραστεί σε δύο τρεις το πολύ σελίδες με απλό, μεστό, ζωντανό και κατανοητό τρόπο.
    Είναι ΚΑΙ αυτός ένας λόγος που εκτιμώ απίστευτα τον Νίκο.
    Συνηθίζει να γράφει, και ελπίζω να συνεχίσει, με σύντομα κείμενα μα τόσο περιεκτικά..
    Και είναι και από τους λίγους, για να μην πω μοναδικός, που σε κάνουν να ταξιδεύεις ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ και μετά την ανάγνωση. Για μέρες...
    Σαν να λειτουργεί το κείμενο σε background task μέσα μου.

    Το είχε πει και ο Λευτέρης κάποτε: Ο ΝΔ είναι συγγραφέας που σέβεται τον αναγνώστη του.

    Προσωπικά, το απόσπασμα με κούρασε. Μου θύμισε κουλτουροταινία τύπου πουτοπάει και μία άνευ λόγου νοσταλγοκακομοίρικη στάση ζωής..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Kλημέρα!

    jaded man said...
    "Για μένα αυτό που ήταν συναρπαστικό στους Δρόμους είναι ότι ακριβώς αφηγούσασταν γεγονότα που σας είχαν συμβεί. Εάν δηλαδή «ξέχναγα» ότι ο ήρωας ήταν πραγματικό πρόσωπο το βιβλίο θα έχανε το ενδιαφέρον του".

    "Πραγματικό πρόσωπο;"
    Πόσο πραγματικό;
    Όταν γράφεις μία αφήγηση χρησιμοποιείς το πρόσωπο (πραγματικό ή όχι) σαν ήρωα. Όταν γράφεις για πράγματα και συναισθήματα που έχουν συμβεί πριν από δεκάδες χρόνια τα ξαναδημιουργείς. Το ίδιο κάνεις και με τα φανταστικά πρόσωπα που στην διάρκεια μιά αφήγησης γίνονται πιο πραγματικά από τα πράγματικά.

    Στο βιβλίο υπάρχει μία φράση κλειδί: "Είμαι σίγουρος πως έγραψα την αλήθεια. Αλλά δεν είμαι σίγουρος πως δεν την φαντάστηκα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Zoros said...
    Αγαπητέ Νίκο Δήμου,
    Ο μόνος Έλληνας συγγραφέας που διαβάζω είσαι εσύ... :-)


    Νομίζω ότι σχεδόν σε όλους εδώ μέσα μας αρέσει ο συγγραφέας Δήμου.

    Γιατί;

    Ιστορίες με αρχή-μέση-τέλος, ομαλή, ήρεμη αφήγηση γεμάτη με νοήματα (food for thought) που παρουσιάζονται κατανοητά. Σε κάνει να νομίζεις ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσες να γράψεις και συ. Στο Δήμου αναγνωρίζεις ιδέες που τις είχες σκεφτεί από καιρό και που πήραν μορφή στα γραπτά του. Σχεδόν ιδεοκλοπή δηλαδή.


    Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η μεγάλη τέχνη φαίνεται απλή, δεν είναι. Θυμάμαι στην ιατρική μου εκπαίδευση πως ο έμπειρος χειρουργός έκανε τις επεμβάσεις να φαίνονται απλές και εύκολες.

    Έως ότου προσπαθούσαμε να τις κάνουμε μόνοι μας.

    Δύο πράγματα θα ήθελα από το συγγραφέα Δήμου: Να γράψει καινούριο βιβλίο και να γράψει ή να μεταφράσει δουλειά του στα αγγλικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Για τους "Δρόμους" (για δειλη γνώμη)
    -----------

    Το πρόσωπο είναι υπαρκτό, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι έχουμε να κάνουμε με... φωτογραφία, αλλά με "βιογραφία", μια μυθιστορηματική βιογραφία σε συνέχειες και ασυνέχειες που σου δίνει την ευκαιρία να διαβάζεις τον κάθε σπόνδυλο της και ως αυτοτελές αφήγημα, ένα αφήγημα, που άλλοτε ρέει ως διήγημα, όταν λαμβάνεις υπόψη σου τα προηγούμενα θυμίζει μυθιστόρημα, αν ξεχαστείς για λίγο μοιάζει με δοκίμιο, ενώ σε μερικά σημεία έχει έντονο το ύφος της φιλοσοφικής πραγματείας που σε αφοπλιζει με το διττό χάρισμά της: την λιτή και κρυστάλλινη γραφή με τον στέρεο και βαθύ στοχασμό. Και όλα αυτά σε ένα πολυποίκιλο σκηνικό όπου η εσωτερική ενατένιση εναλλάσεται διαρκώς με τα ρεαλιστικά και γνήσια "εξωτερικά γυρίσματα".

    Με αγάπη

    Α.

    ΥΓ. Πολλά βιβλία του ΝΔ θα έπρεπε να λειτουργούν ως χρηστικά εργαλεία, να είναι δλδ συνεχώς δίπλα μας κι οχι σε μιαν άκρη της βιβλιοθηκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. antonios liolios said...
    "Δύο πράγματα θα ήθελα από το συγγραφέα Δήμου: Να γράψει καινούριο βιβλίο και να γράψει ή να μεταφράσει δουλειά του στα αγγλικά".

    To πρώτο προϋποθέτει ότι θα κλείσω το blog - όσο υπάρχει αυτό, δεν περισσεύει χρόνος για βιβλίο. Εδώ τα μηνιαία άρθρα μου στο RAM και το Disoovery & Science μόλις που προλαβαίνω να τα γράψω.

    Το δεύτερο σημαίνει ότι το επόμενο βιβλίο θα γραφτεί εξαρχής στα Αγγλικά - μου είναι αδύνατο να με μεταφράσω.

    Κι ας πούμε ότι το γράφω (η γλώσσα δεν είναι πρόβλημα) πως και που το εκδίδεις; Για να μπει ένας ξένος στην αγγλόφωνη βιβλιοαγορά πρέπει να βρει ατζέντη (απ' ευθείας δεν γίνεται τίποτα) αλλά κι αυτό σημαίνει να χτυπάς πόρτες και να στήνεσαι... δύσκολο στα 70+

    Άλλωστε και το blog είναι ένα μεγάλο βιβλίο - το μεγαλύτερο που έχω γράψει ως τώρα. Κάποτε επιλογές του θα κυκλοφορήσουν και σε μορφή βιβλίου (κάποιοι ετοιμάζονται ήδη για την σύνταξη...). Αρκεστείτε λοιπόν σε αυτό, που ήδη μου πέφτει πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. @reactor

    Games, adventures και RPGs είναι το μέλλον! Είναι ότι πιο όμορφο μπορεί να σε συνεπάρει και εκπληρώνει στην ουσία της, την ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει να γίνει για λίγο κάποιος που δε θα ήταν ποτέ! Έχεις απόλυτο δίκιο. Όσο για τον Tolkin μπορούμε να μιλάμε για μέρες. Είναι ολόκληρο post από μόνος του. Από τα 11 είχα ρουφήξει τα βιβλία του.

    Το μόνο κακό στην όλη υπόθεση είναι πως τα σκυλιά του Hollywood όπου μυρίζονται χρήμα κι επιτυχία πάνε και χώνουν τη χοντρή τους μούρη, κουνώντας χαρούμενα την ουρά τους και λεηλατούν την ομορφία των βιβλίων και άλλοτε των παιχνιδιών.
    Για να μη μιλήσω για τα comics, που έχουν γίνει τρελή μόδα!

    Όσο για το Da Vinci δε θα συμφωνήσω, για τον απλούστατο λόγο πως και η ταινία ήταν εξίσου απογοητευτική! LOL!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. @ ND

    "Κι ας πούμε ότι το γράφω (η γλώσσα δεν είναι πρόβλημα) πως και που το εκδίδεις; Για να μπει ένας ξένος στην αγγλόφωνη βιβλιοαγορά πρέπει να βρει ατζέντη (απ' ευθείας δεν γίνεται τίποτα) αλλά κι αυτό σημαίνει να χτυπάς πόρτες και να στήνεσαι... δύσκολο στα 70+"


    Αχ με τον πόνο μου παίζετε πιό πάνω κ. Δήμου. Αυτό είναι το ζήτημα. Περιορισμένος/η στην μικρή αγορά Ελληνόφωνου βιβλίου, ποιό μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά και να βιοπορίσει από τη συγγραφή βιβλίων? Μόνον ως πάρεργο μπορεί να το κάνει!

    Πόσοι έχουν βιοπορίσει στην Ελλάδα από τη συγγραφή βιβλίων? Περισσότεροι (ποσοτικά) μάλλον έχουν βιοπορίσει μεταφράζοντας ξένα βιβλία!!

    Πότε θα αποκτήσουμε αγορά ιδεών στην Ελλάδα και πότε αυτή θα ενοποιηθεί με την Ευρωπαϊ΄κή ή θα γίνει "εξαγωγική"?

    Από μπλογκ έσοδα δεν βγαίνουν.

    Πρέπει κανείς να είναι δημοσιόγραφος ως κύριο επάγγελμα ή ΒΙΠ για να μπορέσει να ζει από τις ιδέες του/της?

    Πως θα αποκτήσουν "πρόσβαση" τους εκδότες σε Λόνδρα, ΝΥ, κτλ όσοι Έλληνες θα ήθελαν να ζήσουν γράφοντας βιβλία για το Αγγλόφωνο διεθνές κοινό??????? Πως???

    Πόσοι γράφουν βιβλία σήμερα ιδίοις πόροις απλά για να τα βάλουν στο "βιογραφικό" τους???

    Αν ξέρατε σε τι θέμα μου ζήτησε εκδότης πριν 2 χρόνια να γράψω βιβλίο Ελληνικό για να βγάλει επαρκή έσοδα για "βιοπορισμό" (καθότι δεν είμαι ΒΙΠ (ΒΙΠ γενικά, όχι αναγκαστικά συγγραφέας ΒΙΠ) θα φρίτατε! Αν δεν διχάσεις (με το θέμα σου) το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, δεν θα πουλήσουμε αρκετά αντύτυπα για να βγάλεις λεφτά για βιοπορισμό, μου είπε. Και αυτός δεν συμφωνούσε "ιδεολογικά" με την πρόταση θέματος που μου έκανε και αυτή τη λογική αλλά "ετσι είναι η αγορά" μου είπε!

    Το εν λόγω βιβλίο βεβαίως δεν το έγραψα και όλα τα εναλλακτικά θέματα που πρότεινα δεν τυα ενέκρινε ούτε αυτός ούτε 1-2 άλλοι, διότι δεν ήταν αρκετά "διχαστικά" = "πιασάρικα"!

    Καλά τα μπλόγκια, αλλά πότε θα πάρουν διαφήμιση στο GR?

    To 2026?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Νικος Δήμου είπε:

    To πρώτο προϋποθέτει ότι θα κλείσω το blog - όσο υπάρχει αυτό, δεν περισσεύει χρόνος για βιβλίο.....Άλλωστε και το blog είναι ένα μεγάλο βιβλίο - το μεγαλύτερο που έχω γράψει ως τώρα. Κάποτε επιλογές του θα κυκλοφορήσουν και σε μορφή βιβλίου...

    Ωραία, ακούστε τώρα και την πρόταση μου: Γιατί να μην γράψετε το πρώτο wiki-βιβλίο;

    Θα αναλάβετε το ρόλο του συντονιστή-basic story teller και αφού διαλέξετε τους συνεργάτες σας μέσα από το blog θα τους δώσετε ένα βασικό story line (ποιοί είναι, που ζουν κλπ) και θα αφήσετε μέρος της πλοκής πάνω τους αλλά με την δυνατότητα της παρέμβασης οποτεδήποτε εσείς το κρίνετε σκόπιμο. Moderated πρόσβαση στο κείμενο όπως διαμορφώνεται θα έχουν όλοι οι συνεργάτες-συγγραφείς. Το κείμενο θα μπορούν να το βλέπουν όλοι οι bloggers διατυπώνοντας προτάσεις εν τη γενέσει του.

    Χαρακτήρες αντίθετους και μάλιστα πραγματικούς που θα μπορέσουν να στηρίξουν plot έχετε ήδη πολλούς.

    Πάρτε τον Χάρυ, τον cyberdust, τον Αλεβαντή, την Αφροδίτη, τον Άντυ, τον Μίκυ φυσικά, τον doctor, τον Κρητικάκη, την Πανάσχημη, την Παράγραφο και τόσους άλλους και δώστε τους ρόλους ανάλογους με αυτά που γράφουν.

    Με τόση επισκεψιμότητα μόνο εσείς μπορείτε να αναλάβετε ένα τέτοιο εγχείρημα.

    Το αποτέλεσμα θα είναι εντυπωσιακό και φυσικά θα έχετε μια παγκόσμια πρωτοτυπία.

    Περιμένω την γνώμη σας αλλά και την γνώμη των συν-blogger.

    Ο τολμών νικά.
    Για να μπει ένας ξένος στην αγγλόφωνη βιβλιοαγορά πρέπει να βρει ατζέντη (απ' ευθείας δεν γίνεται τίποτα) αλλά κι αυτό σημαίνει να χτυπάς πόρτες και να στήνεσαι... δύσκολο στα 70+

    Την σήμερον ημέρα οι πόρτες πια γίναν ηλεκτρονικές και τα σήμαντρα emails. Προς τι η αναφορά στα 70 +;
    Αγαπητέ Κρητικάκη διόρθωσε με αν κάνω λάθος αλλά εκεί στο Αμέρικα δεν βλέπεις γιαγιάδες απόφοιτες κολλεγίου και αλλαγές καριέρας στα βαθιά γεράματα; Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τον συν-ειδικευόμενο μου στην παθολογία που ήταν επιτυχημένος πολιτικός μηχανικός και 60 χρονών!

    Go and get it!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Απλό είναι το λογικό. Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Η μεγάλη τέχνη είναι λογική. Θα αυτοκτονήσει ο zoros σαν ανοίξει ένα βιβλίο αστροφυσικής αστρονομίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Antonios Liolios said...
    "Ωραία, ακούστε τώρα και την πρόταση μου: Γιατί να μην γράψετε το πρώτο wiki-βιβλίο;"

    Αντώνη τα βιβλία δεν γράφονται έτσι - κι όποτε δοκιμάστηκε να γραφτεί βιβλίο είτε τυπωμένο είτε δικτυακό με πολλούς συγγραφείς απέτυχε παταγωδώς.

    Το βιβλίο θέλει μοναξιά και περισυλλογή και κάθοδο στα υπόγεια του εαυτού.

    A camel is a horse designed by a committee

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. όπως και των τεσσάρων...δεν ήτανε καλό.

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Δηλαδή ΝΔ οι φίλοι που βρίσκεις γράφοντας στο μπλογκ, σε λυτρώνουν από αυτό που ήσουν τόσα χρόνια, από αυτό που σε έφτασε ως εδώ αλλά ίσως κιόλας να σε κούρασε, με τη μοναξιά και το κλείσιμο που απαιτεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. mainmenu said...
    "Δηλαδή ΝΔ οι φίλοι που βρίσκεις γράφοντας στο μπλογκ, σε λυτρώνουν από αυτό που ήσουν τόσα χρόνια, από αυτό που σε έφτασε ως εδώ αλλά ίσως κιόλας να σε κούρασε, με τη μοναξιά..."

    Μπα - μόνο μοναξιά δεν είναι το blog - πολυκοσμία είναι. Η κούραση προέρχεται από την έγνοια να το παρακολουθείς και να το τροφοδοτείς συνεχώς. Αυτό σε διασπά και δεν μπορείς να αφοσιωθείς σε ένα πράγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. Μου κάνει εντύπωση πόσο έπεσε η κίνηση στο blog όταν στράφηκα στα βιβλία. Για μένα είναι το πιο ζωντανό και ανεξάντλητο θέμα - αλλά φαίνεται πως δεν ερεθίζει πολύ τους επισκέπτες μου. Με βάζει σε σκέψεις αν οι νεότεροι (και είσαστε οι νεότεροι) έχουν εγκαταλείψει τον κόσμο των βιβλίων για άλλους χώρους ψυχαγωγίας και προβληματισμού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Μη το λέτε.
    Αλλά θέσατε σαν θέμα τρια συγκεκριμένα βιβλια.
    Αν ξανοιγόσασταν λίγο θα είχατε αναγκαστει να με βάλετε σε φραγή.
    Πάντα ο μαέστρος κουμαντάρει την ορχήστρα, σωστά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Nikos Dimou

    Αντώνη τα βιβλία δεν γράφονται έτσι - κι όποτε δοκιμάστηκε να γραφτεί βιβλίο είτε τυπωμένο είτε δικτυακό με πολλούς συγγραφείς απέτυχε παταγωδώς.


    Δεν μιλάω για random αναρχική συμμετοχή αλλά για δομημένη προσπάθεια με σας αρχιτέκτονα και έχων το γενικό πρόσταγμα. Οι συμμετέχοντες θα ζουν την κατάσταση στην οποία τους τοποθετείτε και σεις θα έχετε το απόλυτο δικαίωμα να τροποποιήσετε ή και να διαγράψετε την συμμετοχή τους.

    Παράδειγμα: Η Παράγραφος βρίσκεται σε αμερικάνικο νοσοκομείο επειδή εκεί νοσηλεύεται η κορούλα της. Συναντάει τυχαία τον Κρητικάκη. Έχουν και οι δυό το δικαίωμα της μυθοπλασίας. Όπου θέλετε εσεις βάζετε ανατροπές. Πολύ θα με ενδιέφερε το αποτέλεσμα.

    Επίσης, δέστε μιά οποιαδήποτε σύγχρονη επιτυχημένη Αμερικάνικη computer animation ταινία και μετά στο τέλος, στα credits, δέστε πόσοι συμμετέχουν στο story telling. Περί τα 50-70 άτομα. Με ένα supervisor.

    Πιστεύω εάν το τολμήσετε θα δούμε ακόμα μια φορά μια πτυχή του ταλέντου Δήμου στο story telling

    Και κάτι ακόμα: Γιατί να μην είναι στα αγγλικά;

    Και μετά να δείτε για πότε θα σας ανακαλύψουν οι ντόπιοι!

    Μου κάνει εντύπωση πόσο έπεσε η κίνηση στο blog όταν στράφηκα στα βιβλία.

    Ίσως επειδή αναφέρεστε σε τρία συγκεκριμένα βιβλία. Νομίζω α υπήρχε περισσότερη κίνηση αν ζητούσατε από τον καθένα να μας πει τα αγαπημένα του. Μάλλον δόθηκε η εντύπωση ότι πρέπει να σχολιαστούν τα αναφερόμενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Και παίρνοντας λιγάκι θάρρος αναφέρω ένα βιβλίο που μου άλλαξε την θεώρηση της ζωής

    "Στην κόψη του ξυραφιού" του W. Somerset Maugham. (The razor's edge)

    Το έχει διαβάσει κανείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Λευτέρη
    This is the Amerika και σύντομα όλος ο κόσμος.
    Δουλειά - δουλειά και αποξένωση. Μέχρι και εσύ που μεγάλωσες στην Κρήτη με παπούδες και γιαγιάδες μιλάς για ανθρώπούς που θα κάθονται μονοι τους και θα βλέπονται 2-3 φορές την εβδομάδα για sex και φαγητό. Τα λουλούδια κάθε πρώτη του μήνα μου άρεσαν!!.
    Οι άνθρωποι γίνονται εγωϊστές δεν κάνουν καμμιά υποχώρηση κανένα συμβιβασμό και φυσικό επόμενο είναι να μείνουν μόνοι τους. Η όλη κατάσταση μου θυμίζει ένα μυθηστόρημα φαντασίας του Ασίμοφ όπου οι (ελάχιστοι) άνθρωποι μένουν μόνοι τους σε τεράστια σπίτια με χιλιάδες ρομπότ υπηρέτες αλλά δεν έχουν καμμία απολύτως επαφή με τους άλλους παρά μόνο μέσω τηλεδιασκεψης.
    Δεν έχω συμβουλές να σου δώσω γιατί νομίζω ότι δεν τις χρειάζεσαι έχεις αρκετή δύναμη, απλά κοίταξε πίσω στα δικά σου παιδικά χρόνια και αναρωτήσου πόσο ταίριαζαν σαν άνθρωποι ο Παπούς και η Γιαγιά ο Πατέρας σου και η Μητέρα σου.
    Για θεμα γυναίκας δεν νομίζω ότι πρέπει να στεναχωριέσαι, για θέμα εύρεσης συντρόφου τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους και ακόμα περισσότερο στις ΗΠΑ.
    Προσωπικά τρώω φαγητό μαγειρεμένο (και καλά μάλιστα) 7 φορές την εβδομάδα. Προβλήματα στη σχέση υπήρξαν και μερικές φορές φαινόντουσαν αξεπέραστα τελικά με κατανόηση και με αμοιβαίες υποχωρήσεις τα πράγματα προχώρησαν καλά.
    Ειλικρινά εύχομαι το καλύτερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. Χαρυ said
    "Στην εποχη μας πουλαει η εικονα & τα εφφε"

    Οχι σε όλους.
    Μερικοί απο μας βλέπουμε εφφε και κάνουμε επιτόπια στροφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Θα συμφωνήσω έμεσα με την Τζαμάϊκα ότι η συνταγή επιτυχίας βρίσκεται στο να ασχοληθείς με κάτι του παρόντος και όχι με τις νοσταλγίες του παρελθοντος. Διότι μπορείς να ταυτιστεις με το παρόν.
    Τουλάχιστον αυτά λενε οι λίστες των μπεστ σελλερ.
    Αυτό επίσης που παρατηρώ είναι ότι τα πετυχημένα είναι αυτά που επιτίθενται σε conventional norms. Το μητρικό ένστινκτο πχ.
    Ή η ανδρική "έλλειψη ευαισθησίας."
    Ή η "αχρηστία" των ψυχικά ασθενών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Μα φυσικά δεν περίμενα να μιλήσετε για τα συγκεκριμένα βιβλία - αφού μόλις κυκλοφόρησαν. Για την χαρά του βιβλίου γενικά μιλάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Τζαμαικα

    'Από την άλλη είναι και η θεματολογία που παρουσιάζετε. Έχετε καταμετρήσει, για παράδειγμα, πόσα βιβλία εξηντάρηδων Ελλήνων διαννουμένων έχουν ήδη ανακυκλώσει τα παιδικά τους βιώματα, με τις γειτονιές, τη φτώχεια, τη χούντα, τους γαλατάδες, τα εφηβικά παρτάκια, τα σινέ, κλπ... Άνθρωποι που αδυνατούν να πουν κάτι για το χιπ-χοπ, τα νέα ρεύματα μουσικής, τη μεταμοντέρνα τέχνη, το Διαδίκτυο, τα κινητά, τη σύγχρονη ποπ κουλτούρα, τον Ζιντάν, τον Moby, κλπ. '

    Ρε παιδιά άμα δεν έχετε διαβάσει Σουρούνη μη βγάζετε συμπέρασμα από ένα αποσπασματάκι. Διαβάστε το Πάσχα στο χωριό και μετά ξαναελάτε να σχολιάσετε. Ο ΝΔ ξέρει γιατί πρότεινε τους συγκεκριμμένους.

    Όσο για εικόνα και θεαμα που λέει ο Χάρυ, αυτά είναι αποφθέγματα εκθεσιολόγων του δημοτικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Οσο για τα βιβλία και της Σώτης και του Αλέξη είναι πολύ σύγχρονα. Μόνο του Σουρούνη γυρίζει πίσω αλλά με μοντέρνο τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Nikos Dimou said...

    Μα φυσικά δεν περίμενα να μιλήσετε για τα συγκεκριμένα βιβλία - αφού μόλις κυκλοφόρησαν. Για την χαρά του βιβλίου γενικά μιλάμε...

    Ποιά χαρά? Το βιβλίο είναι τύραννος. Το πιάνεις και σ' αρπάζει και δε λέει να σ' αφήσει μέχρι να το τελειώσεις.

    Άσε που μετά τελειώνει και μένεις αμανάτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Τιποτα δεν έχει χιλιοειπωθεί. Εξαρτάται από το πως το λες.
    Πόσοι και πόσοι έχουν περάσει από σοβαρές διοικητικές θέσεις, έχουν ακούσει τα "πάντα" αλλά μόλις βγαίνει η αυτοβιογραφία του Jack Welch, του πρώην CEO της General Electric, τρέχουν να την αγοράσουν γιατί όλο και μια καινούργια πτυχή θα παρουσιάζει. Ή όταν βγήκε το ONE MINUTE MANAGER,(10 εκ. αντίτυπα πούλησε) με εκείνη την ανεπανάληπτη και σοφή συμβουλη "praise one minute, blame one minute."
    Πόσοι και πόσοι δεν μπορούν να επωφεληθούν από αυτή τη συμβουλή.
    Εκτος αν το ξέρανε και αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. τέτοια τυρρανία την λατρεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. No money, no books. Οταν τα φέρνεις βόλτα δύσκολα, τα λίγα χρήματα που μπορείς να διαθέσεις πάνε σε σινεμά και καφέδες για να ξορκίσεις την μοναξιά.
    Το βιβλίο θέλει απομόνωση, θέλει και χρήμα.
    Ο άνθρωπος θέλει βιβλίο, θέλει και παρέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Pensierix
    Δεν θέλει χρημα. Πήγαινε στο E BAY να δεις κάτι ξεπουλήματα κάτω του ενος δολλαριου.
    Για πολύ γνωστά βιβλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Τα καλά βιβλία έχουν όντως αυτή την κακή ιδιότητα: Τελειώνουν.
    Είμαι πραγματικά δυστυχής που μου τελείωσε όλος ο Ντύρενματ για παράδειγμα, και ακόμα χειρότερα που την "Υπόσχεση" (που μου άρεσε πιό πολύ) την θυμάμαι ακόμα πολύ καλά και δεν μπορώ να την ξαναδιαβάσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Ένα απόγευμα άκουσα τον εξής διάλογο ανάμεσα σε δύο συναδέλφους:
    -Διάβασες το Saturday του Ian Mc Ewan;
    -Ώχου μωρέ με τη μαλακία του καθενός, όταν ξαναγεννηθεί ο Proust, ας μας στείλουν δελτίο τύπου.

    Proust ή θάνατος, λοιπόν, δύσυκολοι καιροί για συγγραφείς, λιγόστεψε και το ταλέντο ανάμεσα στους αναγνώστες, άστα.

    Δικαίως αναρωτιέται ο οικοδεσπότης με τι αντάλλαξε το βιβλίο η νέα γεννιά. Αιρετικό, ξε-αιρετικό θα το πω, κι ας χαρακτηριστλω πάλι αδικαιολόγητα απαισιόδοξος. Με τίποτε δεν το αντικετέστησε. Με τον εύκολο λόγο που μοιάζει σημαντικός μόνο στον εαυτό του το αντικατέστησε. Είναι νομίζω άνευ προηγουμένου ο φθόνος που δεν μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε οτι είναι αυθεντικό και μεγαλοφυές, γι αυτό θα κάνουμε μαύρα μάτια να το ξαναδούμε.

    Ο Σταμάτης βέβαια λέει στο post του οτι το μυθιστόρημα του Littel χαρακτηρίστικε ορόσημο του πρώτου μισού του 21ου αιώνα. I cross my fingers.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Πενσιερίξ, δεν θα συμφωνήσω μαζί σου. Η μοναξιά ξορκίζεται θαυμάσια με ένα βιβλίο. Πολύ λίγες φορές έχω απολαύσει την παρέα κάποιου ανθρώπου στον ίδιο βαθμό που απόλαυσα ένα βιβλίο. Διαβάζοντας έχεις την ευκαιρία να συνομιλήσεις με τους πιό ενδιαφέροντες ανθρώπους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Η παράπλευρη, που λένε, επίδραση του ποστ: πολλοί το ρίξανε στο διάβασμα!

    με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. zonta,δεν το εγραψα εγω για τον Λιτελ, το είπε ο Χόρχε Σεμπρουν.Πολυ βαρυ φορτίο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. Nikos Dimou said...
    Μου κάνει εντύπωση πόσο έπεσε η κίνηση στο blog όταν στράφηκα στα βιβλία. Για μένα είναι το πιο ζωντανό και ανεξάντλητο θέμα - αλλά φαίνεται πως δεν ερεθίζει πολύ τους επισκέπτες μου.

    Αντίθετα, νομίζω πως όσοι συχνάζουν εδώ μέσα διαβάζουν μάλλον πολύ. Αλλά το θέμα δε διχάζει, γι'αυτό και δεν υπάρχουν πολλά σχόλια!

    Το δικό μου πρόβλημα είναι πως αγοράζω βιβλία πιο γρήγορα απ'ότι προλαβαίνω να τα διαβάσω, οπότε μαζεύονται.
    Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει να διαβάζω περισσότερο "πραγματικές ιστορίες", όπως οι Δρόμοι. Τους Δρόμους τους αγόρασα θυμάμαι στο Ελ. Βενιζέλος, φεύγοντας για Αμερική και όταν έφτασα είχα περάσει τη μέση.
    Ένας λόγος που μου αρέσουν τα μεγάλα ταξίδια με τραίνο ή αεροπλάνο είναι πως βρίσκω χρόνο να διαβάσω.

    Ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, είναι το "With their backs to the World", της Asne Seierstad, που μάλιστα είχα και την τύχη να γνωρίσω στην παρουσιάση ενός βιβλίου της πέρυσι. Το πιο γνωστό της βιβλίο είναι "Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ" και επίσης το "Πεθαίνοντας στη Βαγδάτη" (στα αγγλικά "101 days in Bagdad"). Στο "With their backs to the World" γράφει για τη ζωή απλών (και όχι μόνο) ανθρώπων στη Σερβία το 1999, το 2000 και το 2004, όπως την είδε περνώντας χρόνο μαζί τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. @stamatis

    Αρκεί που το αναδημοσιεύεις, δύσκολα συναντάς πιά ανθρώπους που μπορούν να αναγνωρίσουν τη δημιουργική στιγμή στο συνάνθρωπο τους ως δώρο και να μην την καταστρέψουν με φτηνές διανοητικοποιήσεις. Κι όταν πιά το συναντάμε η πρώτη μας σκέψη πάει στο συμφέρον. Υπ αυτή την έννοια και το post του Δήμου είναι χειρονομία γεναιοδωρίας γιατί αναγνωρίζει ταλέντο σε δύο νέους δημιουργούς.

    Αυτό που λέω όμως είναι οτι οι περισσότεροι νέοι ξεμπερδεύουν με αυτά με μια εκωφαντική φθονερή ναρκισσιστική άρνηση: Αυτά είναι μαλακίες, τελεία. Επτωχεύσαμεν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. Και κάτι για τον κώδικα ντα Βίντσι:
    Έχω βαρεθεί να ακούω οτι ήταν μάπα, οτι αυτό δεν είναι λογοτεχνία, οτι είναι γεμάτο υπερβολές κ.λ.π. Πράγματι, ώς λογοτεχνικό έργο ήταν κάτω του μετρίου, είχε όντως ανατροπές τραβηγμένες απ' τα μαλλιά, αλλά για μένα ήταν ένα σημαντικό βιβλίο για τον εξής λόγο: Έδειξε οτι κάποια πράγματα τα οποία θεωρούνται ντε φάκτο αληθινά, αξιοσέβαστα, θεόπνευστα ή ό, τι άλλο και που γενικά έχουν ορίσει τις ζωές (και τους θανάτους) εκατομμυρίων ανθρώπων, μπορεί κάλλιστα να είναι κατασκευές, επινοήσεις κάποιων, κάπου, κάποτε, που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες θέσεις εξουσίας του παρελθόντος.
    Εν ολίγοις, ο τύπος -χωρίς να το ξέρει ίσως- είναι αναρχικός. Βαθύπλουτος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Για τον Κώδικα Ντα Βιντσι το διάβασα μονορούφι.
    Και όσοι λένε ότι ήταν μάπα, ας είχαν κάτσει να το είχαν γράψει και αυτοί.
    Πάντως είναι άκρως ενοχλητική αυτη η προσέγγιση της "υψηλής κουλτουρας" στα βιβλια.
    Σου άρεσε κάτι;
    Γιατί να εισαι υποχρεωμένος να το διακιολογήσεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. Γκαργκόυλ, η Τριανταφύλλου δεν έχει ύφος χιλίων καρδιναλίων, απλώς λέει άφοβα τη γνώμη της, χωρίς να την ενδιαφέρει αν θα ενοχλήσει.
    Μια που τό΄χεις διάβασέ το, είναι πολύ καλό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. @ x-taramas

    Συμφωνώ μαζί σου, περιέγραψα απλά μια κατάσταση. Ασφαλώς και το βιβλίο μπορεί να ξορκίσει την μοναξιά (όχι πάντα), αλλά η σχέση μαζί του είναι πολύ απαιτητική, δεν εκλαμβάνεται ως διασκέδαση (λάθος). Ο καφές δεν σε τονώνει, είναι ένα πολύ καλό ηρεμιστικό με παρενέργειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. Πανάσχημη, υποπτεύομαι οτι του επιτέθηκαν όχι μόνο γιατί γελοιοποιούσε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί γελοιοποιούσε και τον μισογυνισμό. Και εκεί ένωσε πολύ περισσότερους εναντίον του. Αντιλαμβάνεσαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. Καλησπέρα!
    Και 'γω νομίζω πως όσοι μπαίνουμε σε αυτό το blog διαβάζουμε αρκετά.
    Αλλά όσοι συμμετέχουμε εδώ από κάπου αλλού ξεκλέβουμε χρόνο!
    Έχω 15 μέρες και προσπαθώ να τελειώσω τον αργό άνθρωπο του Κούτσι.
    Αλλά δεν γκρινιάζω και εδώ έχουμε διαβάσει όμορφα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. X-taramas

    Πέστα να μην τα λέω εγώ ....
    Ασε δε που έβγαλε και τα μαλλιοκέφαλά του από χρήμα....
    λύσσαξαν οι άλλοι που είχαν κολλήσει σε αναλύσεις Ομήρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. Ξεχασα. Ηταν και το δικαστήριο μετά από τους συγγραφεις του HOLY BLOOD, HOLY GRAIL. Το οποίο έσπευσα να αγοράσω μην χάσω.... Εφτασα ως τη σελίδα 30, το έκλεισα.
    "Γιατί το παράτησες;" με ρώτησε η κόρη μου.
    "Δεν προχωρά", της είπα.
    "Διάβασε ΧΑΡΥ ΠΟΤΤΕΡ να δεις πως προχωρά" μου απάντησε.
    Δηλαδη ξανα το λέω, ότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη σκοπιά στα βιβλία. Μερικούς αγγίζει το α βιβλίο, αλλους το β, να μην το ρίξουμε στους διαχωρισμούς βάσει συγγραφικών γούστων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. @gargoyle:
    Μου κάνει εντύπωση η απόψή σου για το ύφος της Σώτης Τριανταφύλλου.Έχω κι εγώ δει συνεντεύξεις της.Το ύφος των 10 καρδιναλίων που ισχυρίζεσαι πως έχει,είναι,αν μπορώ να φανταστώ κάτι που μοιάζει με πομπώδες,με ηχηρό,που φωνάζει.Περίεργο μου φαίνεται,γιατί εγώ θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο!Εν πάση περιπτώσει,συμφωνώ με τον φίλο που σου πρότεινε να διαβάσεις τη Φτωχή Μάργκο,εφόσον το έχεις το βιβλίο στη βιβλιοθήκη σου.Δε θυμάμαι αν το ανέφερα χθες ότι μου έχει αρέσει και σε μένα.Και,εν πάση περιπτώσει,ακόμα κι αν δεχτούμε ότι έχεις δίκιο περί ύφους της συγγραφέως,δεν αξίζει η Φτωχή Μάργκο να έχει μια δεύτερη ευκαιρία και να διαβαστεί;
    Σημ:ΔΕΝ είμαι η Σώτη Τριανταφύλλου!
    :)

    @nikos dimou:
    Είχα κι εγώ την εντύπωση,όπως και κάποιοι άλλοι,ότι έπρεπε να αρκεστούμε στα τρία αυτά βιβλία κι όχι να μιλήσουμε για τη χαρά του βιβλίου,γενικά...Όσο για το ερώτημα σχετικά με τους νέους και τα βιβλία,είναι πράγματι αλήθεια ότι σε σχέση με τους αντίστοιχους νέους μιας 20ετίας ή 30ετίας πριν,οι σημερινοί έχουν πολλαπλάσια ερεθίσματα διασκέδασης και αξιοποίησης(;)του ελεύθερου χρόνου.Δεν το κρίνω.Αλλά είναι γεγονός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. @stavros katsaris said:

    Αλλά όσοι συμμετέχουμε εδώ από κάπου αλλού ξεκλέβουμε χρόνο!
    "Έχω 15 μέρες και προσπαθώ να τελειώσω τον αργό άνθρωπο του Κούτσι.
    Αλλά δεν γκρινιάζω και εδώ έχουμε διαβάσει όμορφα πράγματα. "

    ......................

    Κι εσείς έχετε γίνει ο "αργός αναγνώστης".
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Εδώ και πολλά χρόνια, μα πάρα πολλά χρόνια δε διαβάζω έλληνες συγγραφείς. Ένας λόγος είναι αυτός που ανέφερε η "Τζαμάϊκα" και το αποτέλεσμα του, ότι έχει γραφεί απο το '80 περίπου και μετά στις περισσότερες φορές να αναπαράγει απλώς μια μίζερη εκδοχή των πραγμάτων. Απο την άλλη στα περισσότερα βιβλία που έχω δοκιμάσει να διαβάσω, ελλήνων συγγραφέων εννοώ, υπάρχει μια αδυναμία. Ενώ το μισό ή και λιγότερο του βιβλίου έχει μια αρκετά ενδιαφέρουσα δυναμική και πλοκή και πρωτοτυπία κάποιες φορές, το υπόλοιπο βιβλίο μοιάζει να το πω "χοντρικά" να ξεφουσκώνει σε σημείο κάποιες φορές ακόμα και εαν με το τέλος του είναι φανερή η προσπάθεια του συγγραφέα του να σε εκπλήξει, να είναι ακόμα και αυτό αναμενόμενο, γιατί είναι και η μόνη εκδοχή που θεωρούσες ότι είναι και η χειρότερη που θα μπορούσε να επιλέξει ο συγγραφέας. Δεν ξέρω εαν φταίει η παιδεία μας για αυτό, ή το κενό που για άλλους λόγους, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος έτρεχε (σε επίπεδο συγγραφής βιβλίων, συγγραφικών πειραματισμών κ.λ.π.) εμείς μείναμε στάσιμοι προσπαθώντας σαν λαός να γιατρεύσουμε τα τραύματα μας, με αποτέλεσμα όταν αρχίσαμε να συνερχόμαστε να βρεθούμε μπροστά σε ένα τεράστιο όγκο απο βιβλία συγγραφείς, τεχνοτροπίες (αδόκιμος όρος το ξέρω) απο τα οποία χρησιμοποιήσαμε απλά τα αυτονόητα και τα ευκόλως εννοούμενα. Έτσι αντί να προσπαθήσουμε να εξελλίξουμε τη δικιά μας σχολή και να παράξουμε τα δικά μας αυτονόητα χρησιμοποιήσαμε φόρμες και νόρμες που δεν είμαστε προετοιμασμένοι απο τη παιδεία μας την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας να τα εμπεδώσουμε (που στο κάτω κάτω δεν είναι και αναγκαστικά το ζητούμενο). Με αποτέλεσμα εγώ να διακρίνω χοντρικά πάλι τρείς σχολές:
    α/ Τη σχολή του με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αναπαραγάγω τα παλιά δοκιμασμένα μοντέλα, μόνο που εδώ ισχύει το γνωστό περί ιστορίας και φάρσας.
    2/ Τη σχολή της ένταξης με οποιονδήποτε τρόπο, μα με οποιονδήποτε τρόπο στη σύγχρονή ευρωπαική και αμερικάνικη κουλτούρα, που απο μόνο του δεν είναι κακό, αρκεί να έχει τις ρίζες και τις προσλαμβάνουσες που είναι απαραίτητες για να περιγράψει ένας συγγραφεας μοντέλα ζωής.
    3/ Και τη τρίτη γνωστή σχολή της αυτόματης μα τελείως αυτόματης γραφής, γράφω για να γράφω και όσο πιο ακραίο προς οποιαδήποτε κατεύθυνση το κάνω αυτό, τόσο το καλύτερο.
    Αυτό βέβαια είναι η απόψη ενός απλού έως απλοϊκοά αναγνώστη και μάλιστα οπαδού της "αυτόματης" ανάγνωσης. Παιδικό τραύμα, ότι βρω μπροστά μου το διαβάζω, ο βιβλιοπώλης μου έχει πάθει σοκ με τις επιλογές μου, αλλά έχω την ανάγκη όταν διαβάζω ένα βιβλίο να το νοιώθω, πάλι αδόκιμος όρος, αλλά έτσι ακριβώς αντιλαμβάνομαι εγώ το διάβασμα βιβλίων. Κάλυψη μιας ανάγκης που αποτελεί συγγενή ανωμαλία για μένα, κάτι σαν αλλεργία ένα πράγμα.
    Καλό βράδυ και να προσέχετε τις γάτες σας και τη μέση σας βέβαια.
    Καλό σας βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. @ Harry

    http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_22/10/2006_202073

    για μια εναλλακτική άποψη περί εικόνας και λόγου. Και για να μην κουράζεσαι (αν και προτείνω να την διαβάσεις ολόκληρη):

    Τζούλια Κριστέβα : "Σήμερα συναντούμε στο ντιβάνι άλλες ψυχικές αλλοιώσεις, πιο βαθιές, από αυτές που συναντούσε ο Φρόυντ. Τοξικομανία, ψυχοσωματικές ασθένειες, βανδαλισμοί. Στην κοινωνία του θεάματος, μπουκωνόμαστε εικόνες, η εικόνα είναι το όπιο του λαού. Μόνο ο λόγος μπορεί όμως να μας αλλάξει. Γι’ αυτό και πρέπει οπωσδήποτε να αναβαθμιστεί η κουλτούρα του λόγου, με κάθε τρόπο, στην τηλεόραση, στα σχολεία, με την ενίσχυση των εθνικών γλωσσών, στην κατεύθυνση των νέων γενεών που δεν έχουν τη δική μας σχέση με τον λόγο, των μεταναστών. Οχι από καθέδρας όμως, έλα εδώ μαύρε, μάθε απέξω τον Ρακίνα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. @Πανέμορφη,

    "Μερικούς αγγίζει το α βιβλίο, αλλους το β, να μην το ρίξουμε στους διαχωρισμούς βάσει συγγραφικών γούστων."

    Συμφωνώ, αλλά ο Κώδικας δεν είχε τίποτα να μου πει. Ομολογώ πως το διάβαζεις άνετα μονορούφι και πως οι γρίφοι είχαν χαβαλέ, αν και εκνευριστικά παιδιάστικοι -έχω συναντήσει πραγματικά αριστουργήματα σε adventures-, αλλά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα αυστηρά δομημένο συνοθύλευμα από ιστορικά στοιχεία διανθισμένα με μύθους και αναπόδεικτες -ακόμα και σε φαντασιακό επίπεδο- θεωρίες συνωμοσίας. Ναι, ο αρχαίος κόσμος θάφτηκε κάτω ΚΑΙ από την θεοποίηση του Χριστού, αλλά ο επικήδειος του Μπράουν, αν και άκρως κερδοφόρος, είναι πραγματικά για κλάματα! Γνώμη μου. Παραταύτα πρέπει να παραδεχτώ ότι πέρασα μια ευχάριστη εβδομάδα διαβάζοντάς το.

    Ο Χάρρυ Πότερ, πάντως, είναι όντως πολύ καλύτερος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. @νερίνα:

    Μα οι πραγματικά καλοί/ές συγγραφείς στην ελλάδα είναι ελάχιστοι, όπως και σε κάθε χώρα άλλωστε. Απλώς άν συγκεντρώσεις τους ελάχιστους απο την κάθε χώρα και τους αθροίσεις, φτιάχνεις μια στρατιά από εξαιρετικούς συγγραφείς, που κάνουν τη ντόπια παραγωγή να μοιάζει ανύπαρκτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. Και ουδεμία αντίρρηση για τα audio-books. Οπως έγραψε το Publishers Weekly "It took people 10 years to figure out that while stuck in a morning commute, they could be listening to a book."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  102. Οι συγγραφείς κατά πλειονότητα εξασκούν την ψυχανάλυση. Αν στο βιβλιάριο του ΟΓΑ υπάρχουν και ελάχιστοι πλαγίαυλοι λογικής καθώς και σαδιστικές νιτροκυτταρίνες ακρίβειας - τότε ονοματίζεται μέγιστος ο συγγραφικός αυτοψυχαναλυόμενος Ρασκώλνηκας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  103. Μα δεν νομίζω ότι ισχυρίστηκε ο Dan Brown ότι έγραψε λογοτεχνία - ένα δημοσιογραφικό ιστορικό ρεπορτάζ έφτιαξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  104. @ΝΔ:
    Ακριβώς. Δεν είναι φοβερό να σε κρίνουν με κριτήρια άσχετα προς τις προθέσεις σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  105. Παρέλαβα πριν 2 μέρες την "Ανοιχτή κοινωνία".Το Σαββατοκύριακο ήταν μιά καλή ευκαιρία για ένα κάπως δυναμικό ξεκίνημα.Θα πάρει χρόνο όμως, δεν έχουμε πολύ περίσσευμα βλέπετε.Μαζί με τον Popper μου ήρθε και ένας Δήμου, "Ο καθρέφτης". Sorry boss αλλά θα προηγηθεί ο Αυστριακός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  106. Καλησπέρα, ελπίζω να 'στε όλοι καλά, δεν φαντάζομαι να νομίζατε ότι σ' ένα τέτοιο θέμα θα γλυτώνατε από μένα ...

    Μια μικρή τοποθέτηση για μερικά από τα ζητήματα που έχουν θιγεί:

    α/ Η Σώτη όχι μόνο δεν έχει ύφος 10 καρδιναλίων, αλλά ανήκει στους ελάχιστους έλληνες διανοουμένους (μαζί βέβαια με τον Ν.Δ.) που τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Που δεν τη νοιάζει να "αρέσει", που δεν φοβάται να γίνει δυσάρεστη, ακόμη κι αν απέναντί της έχει τους πολύ ισχυρούς της κοινωνίας μας. Που, αν έτσι νομίζει, δεν διστάζει να παίρνει θέση αντίθετη με την κρατούσα, με την politically correct της στιγμής, όσο καυτό κι αν είναι το ζήτημα, πχ παιδεία (αλήθεια, το πόσο ελάχιστοι άνθρωποι σ' αυτόν τον τόπο τολμούν να κολυμπήσουν ενάντια στο παντοδύναμο ρεύμα που διαμορφώνεται, ιδίως, από τα κανάλια, είναι θλιβερά εντυπωσιακό).

    Μετρήστε μου πάνω από (άλλους) 10 "πνευματικούς" ανθρώπους της χώρας που το κάνουν αυτό και τα λέμε. Γι αυτό, είτε συμφωνώ με τις απόψεις της είτε διαφωνώ, πάντως την απολαμβάνω. Και της εύχομαι να συνεχίσει.

    β/ Λυπάμαι, αλλά χρόνια τώρα δεν διαβάζω παρά ελάχιστη ελληνική λογοτεχνία (προσοχή, αναφέρομαι ειδικά στο μυθιστόρημα, το οποίο και αγαπώ, η ποίηση, πολύ πιο γνήσιο εγχώριο προϊόν, δυστυχώς δεν με ελκύει τόσο). Την θεωρώ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ασήμαντη, μπροστά βέβαια στην παγκόσμια λογοτεχνία. Όταν, στον ελάχιστο χρόνο που, δυστυχώς, αφιερώνω για διάβασμα, μπορώ να επιλέξω από μια γκάμα εξαιρετικών βιβλίων ξένων συγγραφέων, και, πλέον και σε καλές μεταφράσεις, δεν με ενδιαφέρει να καταναλώσω "παπούτσι απ' τον τόπο μου". Είναι απλό, δεν μπορούν να γίνουν όλα, πρέπει να επιλέξω, κι έχω, στο χώρο του μυθιστορήματος, διαλέξει ό,τι καλύτερο πιστεύω ότι παράγεται ή έχει παραχθεί παγκοσμίως.

    γ/ Και κάτι που με εξοργίζει είναι η απόλυτα μεροληπτική κριτική των "έγκριτων" μέσων. Το τελευταίο απολύτως φλύαρο και δεύτερο δημιούργημα έλληνα (και ιδίως όσων έχουν διασυνδέσεις, κάτι θα ξέρει ο Ν.Δ.) γίνεται δεκτό με διθυράμβους, ενώ εκπληκτικά βιβλία αλλοδαπών συγγραφέων, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αντιμετωπίζονται ως ισάξια.

    δ/ Κώδικας Ντα Βίντσι; Το διάβασα, μου άρεσε. Γιατί ο Νταν Μπράουν δεν προσποιείται ότι είναι Τολστόι, ούτε Μπαλζάκ. Έγραψε αυτό που έγραψε, ανίχνευσε πολύ έξυπνα έναν χώρο που, όπως αποδείχθηκε, είχε το κοινό του αλλά περίμενε τον συγγραφέα του, και πέτυχε. Να βγαίνουν τώρα και να τον κατακρίνουν, εδώ, άνθρωποι που δεν μπορούν να γράψουν ούτε δέκα γραμμές της προκοπής (ας μην πούμε ονόματα), το θεωρώ αστείο, αλλά, είπαμε, όσα δεν φτάνει η αλεπού ... Κι αν και δεν με ενδιαφέρει ο καλλιτέχνης αλλά το έργο του, δεν μπορώ παρά να σημειώσω τη σεμνή στάση του Νταν Μπράουν μετά την απίστευτη επιτυχία του έργου του (κι εδώ ας μη κάνουμε συγκρίσεις, θα στενοχωρηθούμε).

    ε/ Θα κάνω όμως μιαν εξαίρεση και θα διαβάσω και τα τρία βιβλία του αποψινού blog. Κι αν το θέμα επανέλθει, τα συζητάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  107. Μάλλον έλειπε πολύς κόσμος για το ΠΣΚ!

    Ανεβαίνουμε, περισσότερα αργότερα, ελπίζω να μην κοιμάστε νωρίς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  108. Εσπευσα νά αγοράσω και τα τρία βιβλία. Mου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής του Σουρούνη και είμαι σίγουρη οτι θα μου αρέσουν και τα άλλα,αφου τα συστήνει ο κ. ΝΔ.
    Στο βιβλιοπωλείο 'ΙΑΝΟΣ' οπου έκανα την αγορά, βρήκα ενα σελιδοδείκτη που έγραφε: "...Το 54,3% των Ελλήνων δεν έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο την τελευταία χρονιά".Γειά σου 45,7%!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  109. "(...)Τα πρώτα δέκα χρόνια δεν εισέπραξα δραχμή από τα βιβλία μου - παρ΄ όλο που πουλήθηκαν δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα.(...). Ο δεύτερος (...) εκδότης ήταν ο χειρότερος. Μετά από πολλά χρόνια και πολλές ανατυπώσεις μου έδωσε μια επιταγή για το σύνολο των ποσοστών μου. Αποδείχθηκε ακάλυπτη. (...) Μόνο από το ΄81 και μετά (...)"

    ------------------------

    Για την αντιγραφή
    Παράγραφος - Με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  110. @Antvol,

    "άνθρωποι που δεν μπορούν να γράψουν ούτε δέκα γραμμές της προκοπής (ας μην πούμε ονόματα), το θεωρώ αστείο, αλλά, είπαμε, όσα δεν φτάνει η αλεπού..."

    Θα προτιμούσα να αναφέρετε το όνομά μου. Θα ήταν πιο έντιμο.
    Λυπάμαι που τα λόγια ενός Γάλλου Λιακόπουλα σε συσκευασία blockbuster από επαγγελματία bestsellerίστα γίνονται αρεστά από ανθρώπους του επιπέδου σας. Αν ισχυριστείτε πως σας εμπνέουν κιόλας, θα αγοράσω KTM adventure και θα διαφύγω στις μογγολικές στέπες! Αν ζήλευα για κάτι τον Μπράουν, σίγουρα αυτό δεν θα ήταν η πένα του! ;)

    @κ.Δήμου,

    "Μα δεν νομίζω ότι ισχυρίστηκε ο Dan Brown ότι έγραψε λογοτεχνία - ένα δημοσιογραφικό ιστορικό ρεπορτάζ έφτιαξε."

    Ευτυχώς δεν έφτασε σε αυτό το σημείο θρασύτητας! Τέτοια "μπουρδολογία" μόνο ως μυθιστόρημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για να μην προκαλέσει το μένος των απανταχού ιστορικών! Βέβαια, με το promotion που έφαγε, μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει και Πούλιτζερ!

    Υ.Γ@Antvol: Μάθετε επιτέλους να ξεχωρίζετε τους σεμνούς από τους υπεράνω! Ελπίζω να σας παρέσυρα εγώ και η αρνητική μου στάση στην υποστήριξη του βιβλίου, που πρόκειται όντως για ένα αξιόλογο προιόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  111. zondas said...
    "Τζούλια Κριστέβα : "Σήμερα συναντούμε στο ντιβάνι άλλες ψυχικές αλλοιώσεις, πιο βαθιές, από αυτές που συναντούσε ο Φρόυντ. Τοξικομανία, ψυχοσωματικές ασθένειες, βανδαλισμοί. Στην κοινωνία του θεάματος, μπουκωνόμαστε εικόνες, η εικόνα είναι το όπιο του λαού. Μόνο ο λόγος μπορεί όμως να μας αλλάξει. Γι’ αυτό και πρέπει οπωσδήποτε να αναβαθμιστεί η κουλτούρα του λόγου, με κάθε τρόπο, στην τηλεόραση, στα σχολεία, με την ενίσχυση των εθνικών γλωσσών, στην κατεύθυνση των νέων γενεών που δεν έχουν τη δική μας σχέση με τον λόγο..."

    Παρωχημένες απόψεις. Ο λόγος θριαμβεύει τώρα περισσότερο από ποτέ χάρη στο Διαδίκτυο. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν κυκλοφορούσαν τόσα κείμενα δεν ανταλλάσσονταν τόσα γράμματα όσο σήμερα.

    Επίσης ή άποψη ότι "η εικόνα είναι το όπιο του λαού" είναι αστεία. Έχει γράψει πολύ σοφά ο Εκο για το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  112. Καλησπέρα σας

    όσοι κάνετε παράκληση στον Δήμου να ξαναγράψει, σκεφτείτε το ξανά, θα πρέπει να εγκαταλέιψει το blog για καιρό! (Δύσκολο το φαντάζομαι να συγγράφει πληκτρολογώντας στο διπλανό "παράθυρο" από αυτό που απαντάει στα σχόλια...
    Τί από τα δύο θα προτιμούσατε;

    Έχοντας πολλή "ύλη να καλύψω" από "κλασσικούς" συγγραφείς (τελευταία διάβασα, Ζολά, Ανατόλ Φράνς, Αλμπέρ Καμύ), δύσκολα θα αφιέρωνα δυσεύρετο χρόνο για κάτι πιο ...μοντέρνο, πολύ σωστή η συμβουλή σχολιαστή (Gargoyle) νωρίτερα.
    Εντύπωση μου κάνει, πως ενώ μερικά σπουδαία "κλασσικά" μυθιστορήματα πέσαν στα χέρια μου σε παλιότερες "διαφημηστικές" εκδόσεις-δώρα εφημερίδων και τηλεπεριοδικών, σήμερα προβάλλονται από την τηλεόραση μόνο "αξιόλογα" έργα "νέων" ελλήνων κυρίως αλλά και ξένων συγγραφέων του τύπου: Γκλίνγκ... "Αγάπη μου, κολυμπάς με μπαρμπούνια" και Γκλίνγκ... "Όχι πια ριζότο, μόνο γεμιστά", με ήρωα τη μεσήλικη τύπου Ζυλιέτ Μπινός ερωμένη, έγκυο από τον 25 χρόνια νεότερο κουμπάρο του γείτονα του πρώην σπιτονοικοκύρη της, που ερωτέυεται τη νεοκόρο του τοπικού ινδουιστικού ναού και "ζεί ένα δράμα"...
    Παλιότερα τα λέγανε απλά άρλεκιν και τα έβρισκες στα περίπτερα, τώρα τα διαφημιζόμενα κατακλύζουν κάθε προθήκη, σοβαρού η μή βιβλιοπωλείου, ελάχιστα ράφια έχουν κάτι αξιόλογο...

    Όμως, πέρα από τους κλασσικούς, αξιόλογο και διαφορετικό είδος λογοτεχνίας, που ανοίγει νέους δρόμους "προβληματισμού" και σκέψης είναι η γνήσια επιστημονική φαντασία. Αξιόλογη προσπάθεια στο internet υπάρχει στο
    Alternative Factor

    Θα πρότεινα, με επιμελητή τον σποιτονοικοκύρη μας (βοηθός επί των "τεχνικών" ο mickey ή όποιος άλλος μπορεί), να δημιουργούσαμε κάτι αντίστοιχο, κάθε λογοτεχνικού είδους, με αγαπημένα αποσπάσματα όσων συμμετέχουν στο blog (δεν νομίζω να τίθεται θέμα πνευματικών δικαιωμάτων για τα αποσπάσματα).

    ένα πεζό θέμα, που θα μπορούσε να σχολιάσει αν ήθελε ο κ.Δήμου, σαν "γνώστης της αγοράς", όντας συγγραφέας αλλά και διαφημιστής, είναι οι σχεδόν διπλάσιες τιμές των ελληνικών βιβλιοπωλείων, ακόμη και των online book-stores, συγκρινόμενα με αντίστοιχα ξένα, ή ότι μπορείς να βρεις φθηνότερα ή ίδιας τιμής βιβλία στο ράφι παρά στα ελληνικά δικτυακά βιβλιοπωλεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  113. Reactor69 said...
    @Antvol,

    "άνθρωποι που δεν μπορούν να γράψουν ούτε δέκα γραμμές της προκοπής (ας μην πούμε ονόματα), το θεωρώ αστείο, αλλά, είπαμε, όσα δεν φτάνει η αλεπού..."

    Θα προτιμούσα να αναφέρετε το όνομά μου. Θα ήταν πιο έντιμο.
    --------

    Reactor69, ελπίζω να κάνετε (κακής ποιότητας) χιούμορ.

    Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε σας, ουδέποτε έχω θίξει κάποιον από τους φίλους που γράφουν εδώ, κι αν αυτό έχει γίνει άθελά μου λυπάμαι.

    Αναφέρθηκα, κι ήταν σαφές, σε επώνυμους έλληνες συγγραφείς και συγγραφίζοντες, που επανειλημμένως σε διάφορα έντυπα έχουν κατακεραυνώσει τον Νταν Μπράουν ως άσχετο, έχουν εκφραστεί περιφρονητικά γι αυτόν, έχουν ζητήσει την κεφαλήν του επί πίνακι, τον έχουν περιγράψει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως τσαρλατάνο.

    Τώρα, πώς πίσω από τη σαφή μου αυτή τοποθέτηση εσείς διαγνώσατε προσωπική επίθεση, και μάλιστα ανέντιμη, το αφήνω στην κρίση όσων διαβάζουν αυτές τις γραμμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  114. Ο "κώδικας Ντα Βίντσι" και το "Illuminati" δεν ξέρω αν είναι λογοτεχνία ή όχι, αλλά ήταν συναρπαστικά και δημιούργησαν πολλά ερωτηματικά.
    Πολύς κόσμος άρχισε να ψάχνεται και αυτό είναι καλό, να μην υπάρχουν θέσφατα και αξιώματα.

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  115. @Αntvol,

    Μάλλον πήρα τη μύγα παραμάσχαλα! ;)
    Συγνώμη.

    Πάντως, πέραν της στιγμιαίας ευχαρίστησης, ο Κώδικας Ντα Βίντσι δεν βλέπω να έχει κάτι να προσφέρει. Πέραν αυτού, φοβάμαι πως αποτελεί μια επιτυχημένη συνταγή εμπορικότητας(χεσίματος στα τάληρα για την ακρίβεια) που θα μας δώσει στο εγγύς μέλλον παρόμοια "πλαστικοποιημένα" μυθιστορήματα.

    Το βλέπω σαν αναγνώστης, όχι σαν ανταγωνιστής συγγραφέας. Αν πήρατε κάτι από το βιβλίο, πείτε το και σε μένα που κλαίω το εικοσάευρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  116. Σπάνια διαβάζω μυθιστορήματα τον τελευταίο καιρό. Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων. Θεωρώ ότι υπάρχει πολύ μα πάρα πολύ υλικό που θα ήθελα να καλύψω σε άλλες κατηγορίες (φιλοσοφία , ιστορία, επιστήμη) που ομολογώ ότι έχω παραμελήσει ένα ενδιαφέρον κομμάτι του γραπτού λόγου.
    Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να διαβάσω το "The world is flat" στην επόμενη υπερατλαντική πτήση μου πάντως.
    Χαίρετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  117. Reactor69 said...
    @Αntvol,

    Μάλλον πήρα τη μύγα παραμάσχαλα! ;)
    Συγνώμη.
    ------

    No problema, friends as ever.

    Για μένα, το κριτήριο της επιτυχίας του βιβλίου είναι ένα και μόνο: Να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου. Κι αυτό ακριβώς μου συνέβη με τον Κώδικα Ντα Βίντσι.

    Βεβαίως, και για να μην παρεξηγηθώ (πάλι) αυτό μου συμβαίνει όταν το βιβλίο δεν διεκδικεί χώρους που δεν του ανήκουν. Δεν προσπαθεί δηλ. να πλασαριστεί σε άλλη κατηγορία, να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αλλά, ειλικρινά και τίμια, εντάσσεται στην κατηγορία που ανήκει. Κι εκεί κρίνεται.

    Λατρεύω, ας πούμε, τον Philip Dick, τον θεωρώ ως τον κορυφαίο. Τίνος πράγματος; Βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, προφανώς, δεν τον συγκρίνω με τον Ζολά. Εκεί τοποθετεί ο ίδιος τα βιβλία του, εκεί τον κρίνω, εκεί τον αποδέχομαι ή όχι.

    Όπως, πχ, μου αρέσει και η χορτοφαγική πίτσα της Pizza Hut. Δεν την τρώω όμως λέγοντας πω πω τι υψηλή κουζίνα είναι αυτή. Ως πίτσα την τρώω, κι έτσι μου αρέσει.

    Θυμάμαι, μια βραδιά με "σοβαρά" πρόσωπα που τόλμησα να πω πως μου αρέσουν κάποια τραγούδια του Τερζή, κάποιος από την παρέα με επέπληξε, λέγοντάς μου πως προτιμάει να ακούει κλασική μουσική. Τώρα, τι του λες ...

    Και, για να κλείσω: Ο Ναμπόκωφ (που επίσης εκτιμώ εξαιρετικά), όταν είχε γίνει διάσημος και τον επισκέπτονταν διάφοροι, τους μιλούσε με ενθουσιασμό για σαπουνόπερες που έβλεπε στην τηλεόραση, και τους βύθιζε, βέβαια, σε μεγάλη αμηχανία. Πόσοι αναγνωρισμένοι έλληνες θα το έκαναν αυτό; Μα τι λέω, αυτοί κάτω από Arte σπανίως βλέπουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  118. andreas
    το alternative factor είναι μία ενδιαφέρουσα online ανθολογία επιστημονικής φαντασίας και φανταστικού αφηγήματος.

    Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να κάνουμε κι εμείς μία ανθολογία με αποσπασματα. Όμως θα ήταν ενδιαφέρον όποτε κάποιος διαβάζει κάτι που του άρεσε να το κοινοποιεί και στους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  119. Και κάτι λέγαμε για διαδίκτυο πριν.
    Κοιτάξτε αποτελεσματα:
    Saudi bloggers challenge longtime restrictions

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  120. @Αntvol,

    "Για μένα, το κριτήριο της επιτυχίας του βιβλίου είναι ένα και μόνο: Να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου. Κι αυτό ακριβώς μου συνέβη με τον Κώδικα Ντα Βίντσι."

    Δεν θα διαφωνήσω, ίσως περίμενα πολλά και η θετική προδιάθεση είναι ο χειρότερος τρόπος για να προσεγγίσεις ένα έργο. Είτε πρόκειται για ταινία, είτε για βιβλίο. Πάντως μου φάνηκε πολύ ανάλατο και πολύ politically correct. Του έλειπε το πάθος και η ένταση ανάμεσα στους χαρακτήρες του. Ως προς τον Τερζή(και τον Μητροπάνο ελπίζω) σίγουρα δεν διαφωνούμε. Στην πίτσα, όμως, την προτιμώ με πανίδα!

    @Doctor,

    Κυκλοφορούν βιβλία αξιόλογων νέων(σχετικά) ιστορικών που είναι πραγματικές γροθιές στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Εύπεπτα, βέβαια, σίγουρα δεν είναι. Ομολογώ πως και εγώ ήρθα σε επαφή μαζί τους μέσα από έναν "κολλημένο" με την Ιστορία φίλο, ο οποίως παραδόξως κατέληξε στο Φυσικό! Το θέμα του τελευταίου σας pοst, για παράδειγμα, είναι πολύ πιο δυνατό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  121. gargoyle said: ... αν έχει κανείς να προτείνει κάποιον συγγραφέα, ευπρόσδεκτος...
    --------

    Ποιανού είδους, ποιας χώρας και ποιας εποχής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  122. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλα τα σχόλια, παρά ελάχιστα, ούτε να σχολιάσω όπως θα ήθελα.

    Απλά να πω με αφορμή το σχόλιο του ND (07:16:45 μμ) για την πεσμένη κίνηση στο blog και τον προβληματισμό για την εγκατάλειψη της απόλαυσης ανάγνωσης βιβλίων από τους νέους ότι
    βρήκα

    επιτέλους, "ανθρώπινη" την κατάσταση στο blog με τα σχόλια να κυμαίνονται στα 150 και όχι στα 400 (!!!),

    πολύ ενδιαφέρον το θέμα του post, και, ειδικά σε σύγκριση με τα τελυταία, η εστίαση στη δημιουργική πλευρά των ανθρώπων (συγγραφή, ανάγνωση, τέχνη γενικά) ήταν αναζωογονητική!

    Και τώρα πρέπει να πάω να διαβάσω!! (δυστυχώς όχι λογοτεχνία...)


    Καληνύχτα!


    Α! Και να προσυπογράψω με πολλά θαυμαστικά την αποκτειθήσα "σοφία" του andy:

    Το κάθε είδος τέχνης "έχει να προσφέρει διαφορετικές συγκινήσεις,
    συνήθως μη συγκρίσιμες".
    Θέλει απλά "το χρόνο του και τη στιγμή του".

    Πώς τα λες έτσι, αφεντικό!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  123. gargoyle said: Από πεζογραφία δεν έχω δει πυκνότερη γραφή από αυτή του Ντοστογέφσκι.


    Καζαντζάκης - Ασκητική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  124. Nikos Dimou said...
    Ο λόγος θριαμβεύει τώρα περισσότερο από ποτέ χάρη στο Διαδίκτυo

    αν κάτι θριαμβεύει κάτι στην εποχή μας είναι μια μορφή λόγου που μοιάζει όλο και περισσότερο με την εικόνα. Δεν έχω αντίρρηση υπάρχει αναστοχαστικός λόγος διατυπωμένος και στο δίκτυο και στα μέσα και παντού αλλά δυστυχώς ο θρίαμβος δεν αφορά αυτόν. Η αυταπάτη που έχει αυτή η μορφή 'εικονικού' λόγου είναι οτι δεν χρειάζεσαι πιά το φωτογράφο, άμα πήρες μια πόζα καθάρισες μπορείς εσαεί να ποζάρεις στη γνωστή σου ρητορική. Αυτό που λέει η Κρίστεβα είναι άλλο, να ξαναδώσουμε στο ανθρώπους τη δυνατότητα να φωτογραφίζονται και να χτίζουν ρητορικές σε νέες πόζες, να βρουν μια αναστοχαστικότητα χαμένη μέσα στην ακινησία. Αυτό βέβαια προυποθέτει μια λιγότερη ναρκισσιστική στάση απέναντι και στο λόγο και στην (επι)κοινωνία. Αυτό που λέει η Κριστέβα ο Milligan ένας πραγματιστής Αμερικάνος νευρογλωσσολόγος το λέει ως εξης: όταν κατανοούμε τις οντολογίες της Αναφοράς (ο τάδε, το τάδε) άκαμπτα ξεχνάμε πως μπορεί προσωρινά ο ανθρώπινος εγκέφαλος να βρίσκει έναν ελκυστή για να αποδώσει το νόημα αλλά στη βάση του είναι μια μεταφορική μηχανή, κάθε αναφορά είναι η εκδοχή μιας μεταφοράς. Η μηχανή είναι ευριστικά απεριόριστη, το συναίσθημα είναι αυτό που θα αναδείξει την αναφορά από τις μεταφορές και θα της αποδώσει την ποιότητα της 'λογικοφάνειας'. Το πρόβλημα είναι οτι η οδός είναι αμφίδρομη κλπ....Δηλαδή λέει ο άνθρωπος οτι μέσα στο λόγο έχουμε μια απεριόριστη ικανότητα να χτίζουμε εκδοχές της πραγματικότητας όσο το μεταιχμιακό σύστημα δεν μας καθιστά άκαμπτους. Η εικόνα δυστυχώς δεν έχει την ίδια ευελιξία, εκτός αν γίνει σκέψη. Ο λόγος μπορεί να δώσει στην εικόνα a bird's eye view.

    Όσον αφορά τον Εκο, ομολογώ δεν τον καταλαβαίνω. Ίσως να λέει αυτό που περιγράψατε αλλά εγώ αλλιώς καταλαβαίνω τα πράγματα. Δεν κατάλαβα ποτέ, αν και προσπάθησα, πως κατανοεί Hilary Putnam, τον Pierce και τον Gerald Edelman. Η δε πρόσφατη αγάπη του για τους γνωσιακούς μοιάζει γόνιμη αλλά είναι γεμάτη ανακρίβειες για τον Gibson και τα affordances, τον Hoffstaeder. Είναι λίγο σαλάτα, απολασυτική, αλλά σαλάτα. z

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  125. Αγαπητε Νικο
    η Σωτη οντως εχει ενα στυλ
    την ξερω απο την εποχη λιγο μετα το 74
    απο τοτε εχει μεινει λες και ο χρονος δεν την ακουμπησε
    ειναι οπως ηταν τοτε
    εβγαζε ομως και βγαζει μια μελαγχολια
    ετσι το εισπρατω εγω
    εγω δεν ειμαι τοσο ικανος στο γραπτο λογο οσο στον προφορικο
    προσπαθω ομως

    οι προτασεις σου για τα βιβλια καλες και ενδιαφερουσες
    ομως ενα θεμα σημαντικο ειναι ο χρονος που μπορει να εχει ο μεσος ανθρωπος σημερα για να διαβασει

    υπαρχει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  126. gargoyle said... Αρκεί να έχει αυτό που έγραψα, την πυκνή γραφή.
    ------

    19ος αιώνας, η χρυσή εποχή του μυθιστορήματος, γάλλοι και ρώσοι. Διάβασε, ας πούμε, Μπαλζάκ, για μένα ο κορυφαίος γάλλος της εποχής.

    20ς αιώνας, αμερικάνοι και κεντροευρωπαίοι. Διάβασε Καπότε, είναι και της μόδας, 2 έχει γράψει όλα κι όλα, Μούζιλ, Κάφκα.

    Πιο κοντά στην εποχή μας, διάβασε τον ήσυχο αμερικανό του Γκριν. Είναι και μικρό.

    Από αυτοβιογραφίες, το speak memory του Ναμπόκωφ. Απολαυστικό. Και τα ημερολόγια της Αναϊς Νιν, απορώ πού βρήκε το θάρρος και τα 'γραψε.

    Αν θες δυνατή ερωτική λογοτεχνία, Μίλλερ (για μένα κορυφαίος) και Μπουκόφσκι. Εξαιρετική μετάφραση του the flash of lighning behind the mountains (poems) από τη Σώτη.

    Η Λατινική Αμερική δεν με ενθουσιάζει (ωχ, μόλις έκανα κι άλλους εχθρούς).

    Κι αν θέλεις κάτι πραγματικά εκπληκτικό, με ούτε 10 ευρώ, πάρε το 84 Charing Cross 84, Helen Hanf.

    Κανένας άλλος, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει μιλήσει, κι αμφιβάλλω αν θα μιλήσει, με τόση αγάπη για το βιβλίο, όσο η γυναίκα αυτή. Πάρτε το κι αν δεν σας αρέσει προσφέρομαι να το πληρώσω εγώ (αν σας αρέσει όμως τι δίνετε;) -

    (Για τη σχέση με τα βιβλία, όμορφο αλλά βέβαια κατώτερο, και το χάρτινο σπίτι, του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ).

    Τέλος, για τις απορίες όλων μας για τη λογοτεχνία, το εξαιρετικό "ο πέπλος" του Κούντερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  127. gargoyle said...
    antvol:

    Γράφει ο Μπαλζάκ πυκνά; Νομίζω ότι σχεδόν πλατιάζει κάποιες φορές.
    ----

    Αν διαβάσεις ένα δυο βιβλία του ναι. Και το γιατί είναι σαφές. Πληρωνόταν με το 16σέλιδο, έτσι γινόταν εκείνη την εποχή, τα βιβλία δημοσιεύονταν πρώτα σε περιοδικά κι εφημερίδες. Κι ο Μπαλζάκ ήταν μια ζωή απένταρος (μόλις έπιασε λεφτά πέθανε, 50 ετών, αυτό όμως είναι άλλη ιστορία).

    Αν όμως δεις το σύνολο των χαρακτήρων της Comedie humaine που έγραψε και τα σχέδια που είχε στα σκαριά (κάπου 50 ακόμη βιβλία) θα πάθεις. Γιατί εκεί, στο σύνολο, η πυκνότητα και η ποιότητα των χαρακτήρων είναι ιλιγγιώδης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  128. Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος:

    Γκιγιέρμο Αριάγα:Μια γλυκά μυρωδιά θανάτου.

    Για όσους δεν τον ξέρουν ο Αριάγα είναι σεναριογράφος των ταινιών του μεξικάνου σκηνοθέτη Αλεξάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου (21 γραμμάρια και amores perros).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  129. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  130. zoferos mesaionas said...
    Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος: Γκιγιέρμο Αριάγα: σεναριογράφος των ταινιών του μεξικάνου σκηνοθέτη Αλεξάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου (21 γραμμάρια και amores perros).
    --------

    Α, μη το ξεχνάμε, και του εξαιρετικού έργου "Οι 3 ταφές του Μελχιάδες Εστράδα", κι όσοι δεν το 'χετε δει χάνετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  131. Άλλα βιβλία που διάβασα φέτος:

    Παυλίνα Παμπούδη: Μύθοι για πολύ μεγάλα παιδιά.

    Άλκη Ζέη: Η δωδέκατη γιαγιά και άλλα

    Βασίλης Αλεξάκης: Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα

    Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Οι φίλοι

    Ευγένιος Ιονέσκο: Ο Μοναχικός

    Μπαλζάκ:Μεγαλεία και δυστυχίες των Κουρτιζάνων.

    Παβιτς:Το λεξικό των Χαζάρων.

    Τσέχωφ:Η προίκα και άλλα διηγήματα

    Μωπασαν:Επίλεκτα διηγήματα

    Kάρλος Mαρία Nτομίνγκες Το Χάρτινο Σπίτι

    Α.Β. Γεοσούα: Ο Κύριος Μάνι


    Και μερικά ακόμη που καλύτερα να μην τα διάβαζα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  132. antvol said...
    ... και του εξαιρετικού έργου "Οι 3 ταφές του Μελχιάδες Εστράδα", κι όσοι δεν το 'χετε δει χάνετε...

    Ευχαριστώ για τη συμπλήρωση και φυσικά συμφωνώ απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  133. Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι πως επιλέγουμε τα βιβλία που διαβάζουμε:

    Και για μένα (όπως και για τους περισσότερους υποθέτω) το πιο σημαντικό κριτήριο είναι ο εξακριβωμένα καλός συγγραφέας. Δηλαδή κάποιον που έχω διαβάσει και μου άρεσε, θα αναζητήσω κι άλλα βιβλία του ή θα αγοράσω το καινούριο του.

    Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν κυρίως οι κλασσικοί (Ντοστογιέφσκι, Μπαλζάκ, κ.λ.π.), κάποιοι (λίγοι)Έλληνες, κ.λ.π.

    Άλλη περίπτωση είναι οι συστάσεις φίλων.

    Από τις κριτικές των εφημερίδων ή περιοδικών, τα αποτελέσματα δεν είναι και πολύ ενθαρυντικά.

    Επίσης ακόμα και σήμερα μπορεί να διαλέξω ένα βιβλίο από τίτλο (!) ή και ξεφυλλίζοντας το και διαβάζοντας αποσπάσματα.

    Τέλος υπάρχει κι η κατηγορία των «δώρων». Κι εδώ είναι που τρώει κανείς τα λεγόμενα «πακέτα».

    Εντάξει, δεν θέλω να είμαι αχάριστος, αλλά πώς χαρακτηρίζεις κάποιον που σου χαρίζει ένα βιβλίο 600 σελίδων, ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, που δεν το ‘χει καν διαβάσει και περιμένει να του πεις και τη γνώμη σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  134. Πριν αποχαιρετίσω τους ελάχιστους εναπομείναντες να θυμίσω και τι έλεγε ο Όσκαρ Γουάιλντ σχετικά με τα "καλά" βιβία:

    If one cannot enjoy reading a book over and over again, there is no use in reading it at all.

    Καλή σας νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  135. @zoferos mesaionas

    Εντάξει,ίσως είναι λίγο υπερβολικός ο αριθμός των 600 σελίδων για έναν μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα - εγώ πάντως,θα ήμουν χαρούμενη που θα μου χάριζαν ένα βιβλίο.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  136. Το τι γίνεται σήμερα στο διαδίκτυο στο χώρο του κειμένου είναι πέρα από την φαντασία.

    Κατ' αρχάς μπορείς να δημοσιεύσεις το πόνημα σου χωρίς την μεσολάβηση εκδοτών κλπ.

    Το Google ήδη δίνει δωρεάν ιστοσελίδα και άπλετο χώρο.

    Το ενδιαφέρον είναι ότι το φαινόμενο προεκτείνεται και στο χώρο του ήχου και φυσικά και της εικόνας. Πάντα με εντυπωσίαζε στον ιατρικό χώρο πόσο image deprived είναι οι γιατροί. Χρόνια σπουδών πάνω στα βιβλία και πλήρη αδυναμία να αναγνωρίσουν την παθολογική οντότητα όταν την δουν για πρώτη φορά μπροστά τους

    Σήμερα στην Ελευθεροτυπία υπήρχε συνέντευξη του Vinton Cerf πατερούλη του internet o οποίος δήλωσε ότι το 99 % των εφαρμογών στο διαδίκτυο δεν έχει εφευρεθεί ακόμα!

    Ο κόσμος μας αλλάζει με την εικόνα να κυριαρχεί. Συμφωνώ με τον Χάρυ ότι προς τα εκεί πρέπει να κατευθυνθεί η ανταλλαγή ιδεών απομακρυνόμενοι σταδιακά από το έντυπο.

    Φυσικά, με το laptop δεν μπορείς να σκοτώσεις μιά μύγα ούτε το παίρνεις τόσο εύκολα στην τουαλέτα (δεν θυμάμαι τον πατέρα του quote).

    Επίσης, η ανάγνωση σε οθόνη παρουσιάζει προβλήματα ακόμα και στην τελειότερη οθόνη επειδή βλέπουμε το κείμενο με διαφορετική γωνία και το πλάτος και το μήκος (ειδικά με τις νεότερες wide screen) είναι σε αναλογίες 2/0.5 σχετικά με το χαρτί. Γι αυτό πολλοί τυπώνουμε το κείμενο σε χαρτί για να το διαβάσουμε, βρίσκουμε ορθογραφικά λάθη ή παραλείψεις ευκολότερα στο τυπωμένο χαρτί και το ebook απέτυχε παταγωδώς.

    Αλλά εμείς είμαστε δεινόσαυροι. Η νέα (μη-ελληνική φυσικά) γενιά μαθαίνει πλέον πάνω σε TFT οθόνες και έχει ζυμωθεί με εικόνα και ήχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  137. gitsaki said...
    @zoferos mesaionas

    Εντάξει, ίσως είναι λίγο υπερβολικός ο αριθμός των 600 σελίδων για έναν μάλιστα πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα - εγώ πάντως, θα ήμουν χαρούμενη που θα μου χάριζαν ένα βιβλίο.
    :)



    Ωραία, άκου λοιπόν πως την έπαθα και διάβασα τον "Κώδικα Ντα Βίντσι".

    Το βιβλίο μου το χάρισε ένας φίλος μου πριν από 3(;)χρόνια, πριν γίνει πολύ γνωστό και πριν την ταινία.

    Το φυλλομέτρησα λίγο και δε μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον - τύπου μπεστ σέλερ, που δεν είναι το φόρτε μου.
    Αποφάσισα να το αλλάξω.

    Πάω σε ένα κοντινό βιβλιοπωλείο και λέω πως έχω να αλλάξω αυτό το βιβλίο.
    Η υπάλληλος με ρωτάει "Μα το έχετε διαβάσει;" και στην αρνητική απάντησή μου, μου λέει πως είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφορούν.

    Επειδή δεν ήμουν σίγουρος για την κρίση μου, αφού δεν το είχα διαβάσει, αναγκάστηκα να συμφωνήσω να μην το αλλάξω (ενώ μέσα μου σκέφτηκα πως δεν πειράζει θα το αλλάξω σε άλλο βιβλιοπωλείο).

    Μετά από μιά βδομάδα, χρειάστηκα ένα βιβλίο και πήγα πάλι στο κοντινό βιβλιοπωλείο και πέφτω πάλι στην υπάλληλο που μόλις με είδε με ρωτάει:
    "Τι έγινε το διαβάσατε;"
    "Όχι ακόμα" της λέω.
    "Μα χάνετε" μου λέει "χάνετε!".

    Μετά από αυτό αποφάσισα να το διαβάσω και φυσικά έχασα, 5 (ίσως κι 6) βράδια για να επιβεβαιώσω αυτό που είχα υποπτευθεί από την πρώτη στιγμή. Πως επρόκειτο για ένα μπεστ σέλερ της σειράς (κατά τη γνώμη μου φυσικά).

    Και επειδή το πιο πολύτιμο που έχουμε είναι ο χρόνος μας και μάλιστα ο "ελεύθερος", όταν κάποιος μου τον "κλέβει", ε, δικαιούμαι να μην είμαι και τόσο χαρούμενος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  138. Σκόρπια περί βιβλίων.

    Τι χάος! Πολύ στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να διαβάσω όλα όσα προτείνετε όλοι σας. Νομίζω ο ΝΔ το είχε πει πιο ωραία -δεν θα προλάβω να διαβάσω τα πάντα στη ζωή μου- αλλά δεν το θυμάμαι ακριβώς...

    Κάποιος το έγραψε και τον κατανοώ. Και εγώ αγοράζω περισσότερα βιβλία από όσα προλαβαίνω να διαβάσω. Σε κάθε έκθεση βιβλίου ή όταν μπω σε βιβλιοπωλείο κάνω γερές καταθέσεις. Και μετά απλά βιάζομαι. Το δωμάτιό μου θυμίζει επικίνδυνα αυτό του V for Vendeta. Αλλά μας έφαγε και το blogging, που να προλάβεις. Αλήθεια, από τότε που ξεκινήσαμε να διαβάζουμε blogs, πόσα βιβλία στο σύνολο να έχουμε διαβάσει;

    Πιστεύω ότι με ένα καλό βιβλίο μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή διαβάζοντάς το ξανά κάθε ένα-δύο χρόνια. Τα πράγματα που δεν έχεις ζήσει μπορεί και να περάσουν απαρατήρητα. Μου έχει τύχει -δεν θυμάμαι με ποια- να αγαπήσω βιβλία για διαφορετικούς λόγους τη δεύτερη φορά που το διάβασα. Όπως και να τα απορρίψω...

    Προσωπικά, το να γράψω ένα βιβλίο το θεωρώ μεγάλη ολοκλήρωση. Και ας μην εκδοθεί ποτέ, ή αν εκδοθεί, ας μην πουλήσει τίποτα. Δεν ξέρω γιατί έχω φάει αυτό το κόλλημα αλλά το θέλω και το παλεύω εδώ και καιρό (ένα βράδυ γράφω, 10 μήνες δεν γράφω, αλλά λέμε τώρα, έχουμε και το blog που προσπαθώ να μην το παραμελώ). Πάντως έχω καταλήξει πως θέλω να είναι. Να φτιάχνει ένα φανταστικό κόσμο, τελείως εξωπραγματικό, να μην περνάει καμία αρχή και καμία ηθική και να υπάρχει ένα μόνιμα ζωγραφισμένο χαμόγελο διαβάζοντάς το. Αν το τελειώσω ποτέ...

    Για το Νίκο Δήμου νομίζω είναι περιττό να γράψω αν μου αρέσει και πόσο. Μιλώντας όμως για συγγραφείς, η πένα που με τρελαίνει είναι του Tom Robbins. Σε ένα παλιότερό μου post, μιλώντας γενικότερα για τα κολλήματα μου είχα γράψει
    Αν ήμουν συγγραφέας θα ήθελα να μπορώ να γράφω τις μπερδεμένες ιστορίες του Robbins με την απλότητα των προτάσεων του Δήμου. Στην κατηγορία των ανθρώπων που μπορούν να πουν αυτό που θέλουν, βασιλιάς είναι αυτός που το λέει απλά και γεμάτα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όμως, αυτοί οι δύο δεν παντρεύονται. Ο ένας είναι παραμυθάς και ο άλλος φιλόσοφος. Ο ένας χτίζει την εικόνα λέξη, λέξη και ο άλλος διατυπώνει θέσεις. Anyway, δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός ο έρωτας.
    Δεν βρήκα πιο ωραία λόγια για να το γράψω τώρα.

    Επανέρχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  139. Αγαπητέ Νίκο Δήμου

    Αγαπητή παρεούλα

    Από τον Μάρτιο που ανακάλυψα αυτό το blog δεν έχω χάσει post και σχεδόν δεν έχω χάσει comment. Μου έχει χαρίσει απίστευτες στιγμές ηρεμίας, σκέψης, έμπνευσης, δημιουργίας κλπ.

    Στο ndimou σχολίαζα περισσότερο. Εδώ το μετρίασα. Ξαναδιαβάζοντας παλιότερα σχόλιά μου είδα ότι δεν έλεγα και τίποτα σημαντικό. Πολλοί άλλοι τα έλεγαν καλύτερα. Αλλά οι ώρες ενασχόλησης πάντα ίδιες.

    Μέσα σε αυτούς τους μήνες στη ζωή μου δεν έγιναν και πολλά ευχάριστα. (Ούτε και δυσάρεστα. Τα δυσάρεστα είχαν γίνει τα προηγούμενα 5 χρόνια). Και όμως εδώ είχα καταφύγιο. Μη φανταστείτε ότι είμαι κανένας μονόχνοτος, χωρίς παρέες -αντιθέτως. Απλά έχω γενικά τις κλειστές μου.

    Όλα αυτά όμως είναι παρελθόν. Το κακό όμως είναι ότι μάλλον γίνεται παρελθόν και η παρουσία μου εδώ μέσα. Από αύριο αλλάζουν οι συνθήκες εργασίας. 9 το πρωί με 10 το βράδυ σε πολύ βαριά δουλειά. Αποτέλεσμα των δυσάρεστων.

    Στα κλεφτά πλέον, το βράδυ, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος εκεί που θα ακουμπήσω, θα διαβάζω κάποια posts, όποτε με παίρνει.

    Μελό μου βγήκε ρε γαμώτο... Τέλος πάντων, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για την παρεούλα που κάναμε εδώ μέσα και πιο πολύ από όλους τον Νίκο Δήμου, τον μοναδικό από τους δασκάλους μου (έτσι αποκαλώ τους ανθρώπους των οποίων οι απόψεις παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και στην κουλτούρα μου) τον οποίο πραγματικά θεωρώ φίλο μου!

    Πολλά φιλιά παιδιά!

    Νίκο έχεις την αγάπη μου! Ελπίζω να βρω χρόνο να σε παρακολουθώ και πάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  140. Καλημέρα!

    aggelos-x-aggelos καλή τύχη και καλή δύναμη. Άγρια φαίνεται αυτή η δουλειά (από χρόνο τουλάχιστον) ελπίζω να είναι ενδιαφέρουσα. Εμείς εδώ θα είμαστε για να χαλαρώνεις όποτε μπορείς.

    Παλιέ μου φίλε Λευτέρη χαίρομαι που πήρες την σωστή απόφαση - αν και νιώθω να σε πονάει. Ναι, το blog μπορεί να γίνει και μία αγκαλιά...

    Τελικά η συζήτηση για τα βιβλία βγήκε ενδιαφέρουσα.

    zontas το θέμα της σχέσης λόγου και εικόνας θα χρειαζόταν ένα νέο ποστ.
    Νομίζω πως οι σκληροπυρηνικοί διανοούμενοι τύπου Κρίστεβα) έχουν την τάση να μυθοποιούν τον λόγο και να υποτιμούν την εικόνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  141. Αυτές οι ανοησίες που ζεις ως συναισθήματα Λευτέρη δεν σχετίζονται με σχέσεις και χωρισμούς. Σύνελθε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  142. Lefteris Kritikakis said...
    Με πόνεσε γιατί τη λυπόμουν. Εγώ τη στήριζα τόσο καιρό... και δεν ήθελα να τη στείλω πίσω θλιμένη με μόνο σύντροφο ένα μάτσο ηλίθιους και λίγη άχρηστη "περηφάνεια" (pride), τσατίλα και attitude... Αλλά δεν μου έκανε καθόλου, άσε που η επαρχιοτοπούλα δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στη μεγάλη πόλη, οπότε βράστα.

    Τα λες που τα λες όλα αυτά, βρε Λεφτέρη, αλλά δεν μιλάς πιο συγκεκριμένα. Δεν μας φέρνεις παραδείγματα για να πάρουμε και εμεις μια ιδέα για το τι ακριβώς μιλάς, αλλά αναφέρεσαι αόριστα μόνο πώς διάφορα πράγματα τα βλέπεις εσύ. Εμας δεν μας επιτρέπεις να βγάλουμε συμπεράσματα, εκτός ίσως από το ότι συχνά (ή μόνιμα;) βρίσκεσαι σε σύγχυση και δεν καταλαβαίνεις γιατί αποτυχαίνεις με το ένα και με το άλλο παρόλο που κάνεις κάθε καλή προσπάθεια (κατά την δική σου αντίληψη) ώστε να πετύχει κάτι και ότι κανονικά θα έπρεπε να ήταν αναγκασμένο να πετύχει.

    Αναρωτιέμαι αν αναζητάς τους "μίζερους" (ή μάτσο ηλίθιους, με τα δικά σου λόγια) για να παίξεις τον ρόλο σου, πάντα τον ίδιο και απαράλλαχτο, και όταν εισπράτεις τα αναμενόμενα, τότε (την βρίσκεις να) αναρωτιέσαι μονίμως τα αναμενόμενα. Καθώς η προφητεία σου δεν επαληθεύεται.

    Από την άλλη είναι καλή η Αμερική γιατί έχει το "Αμερικάνικο όνειρο" αλλά κακή όταν κάποιος δεν το πετυχαίνει παρά το γεγονός ότι πιστεύει ότι "θα έπρεπε" μια και αισθάνεται "εντάξει" από την δική του πλευρά.

    Μα που στο διάλο κάνει τη μαλακία; Ισως το γεγονός ότι η δική του λογική δεν είναι η λογική των πραγμάτων όσο κι αν προσπαθεί να επιβάλει το πρώτο πάνω στο δεύτερο. Κάνει τα αδύνατα δυνατά αλλά δεν το κατορθώνει. Και εισπράτει τα αναμενόμενα καθώς ο δρόμος είναι να πας από το δεύτερο στο πρώτο και όχι το αντίστροφο.

    Και καμιά φορά ο στρατηγός πρέπει να ηγείται όταν διαλέγει το ρόλο του στρατηγού αντί να προσφέρει τις "νίκες" του στην Βασίλισσα για να έχει από αυτήν την αμοιβή της εύνοιάς της. Γιατί όταν μια βασίλισσα χρειάζεται έναν στρατηγό, γιαυτό τον χρειάζεται κατ'αρχήν, για να ηγείται και όχι γιατί θέλει να είναι η... μανούλα του.

    Αν θέλεις συμμάχους βρες την Κάρλη Φιορίνα. Με την χωριατοπούλα που συντηρούσες, δεν μπορείς να βρεις συμμάχους παρά μόνο αγαπημένους (έστω) υπηκόους. Ακόμη κι αν η "δεσπωτία" σου είναι πεφωτισμένη.

    Στην εποχή μας τα πράγματα με τους ρόλους έχουν μπλέξει αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι οι ρόλοι έχουν χαθεί και δεν μπορεί κανείς να τους διακρίνει ανάλογα με την περίπτωση (τώρα πια) και με το τι πραγματικά θέλει (αν το έχει ξεκαθαρίσει).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  143. @Λευτέρη,

    Παίρνω το θάρρος, καθώς οι λέξεις που ανταλλάξαμε δεν ήταν κούφιες, να κάνω μια διαπίστωση. Είσαι αυτός που είσαι, και είσαι τελικά ωραίος άνθρωπος, δίνεις τα πάντα, όμως, και μάλιστα "αφιλοκερδώς" σε ανθρώπους μιας κοινωνίας που έχει μάθει να ζει ρωτώντας "what's the price?" και "where is the catch?". Το ξέρω γιατί και εδώ έτσι έχει πλέον το πράγμα.

    Παρατηρώ, μετά λύπης, πως για να κρατήσεις μια σχέση, που ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτα "υγιής", πρέπει να κρατάς και ένα καλάμι με καρότο.

    Και μια συμβουλή: "Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού!"

    Σου εύχομαι να βρεις κάποια που να εκτιμήσει τον σεβασμό πριν το τέλος της σχέσης.

    Γρηγόρης παρομοίως τσουρουφλισμένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  144. Δεν προλάβαινα να κάνω σκρολ σε τόσα σχόλια...ζαλίστηκα!

    Τελοσπάντων, θα ήθελα να αφήσω και τη δική μου κατάθεση με δύο λόγια μόνο. Διάβασα πριν λίγο καιρό την "Αμερικάνικη Φούγκα". Μου πήρε τέσσερα βράδια, μιας και έπρεπε να κοιμάμαι κιόλας λίγο, και πέρασα θαυμάσια. Κλείνοντας το βιβλίο, διαπίστωσα πως η υπόθεση, τα ερωτηματικά, οι εικόνες και οι σκόρπιες σκέψεις που έκανα διαβάζοντάς το με ακολουθούσαν. Αυτό το θεωρώ το μεγαλύτερό του προτέρημα. Φυσικά, πρόκειται για το καλύτερο μέχρι τώρα βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη.

    Επόμενος στόχος ο αγαπημένος Σουρούνης. Παλιά αγάπη κι αυτός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  145. Εγώ ladychill που βεβαίως οπωσδήποτε και ο Σουρούνης και ο Τσεκλένης και ο Φάνης Χριστοδούλου που θα θυμάσαι ότι που και δεν είχαν μεταξύ τους αλλά υπάρχει φυσικά μία δίψα για καθαρό ουρανό. Και σε αγαπάω όχι που για να...αλλά δεν είναι..και δεν έχει...γιατί σε εκτιμώ που είσαι και επιπροσθέτως και κοπέλα. Είναι μαρτύριο να μη μπορούμε να ανεύρουμε ένα ευρηματικό βιβλίο προς ανάγνωση με τις ριπές. Όμως - υπάρχει και το ζεμπέκικο. Αν...που...για να.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  146. Εγώ malaxide που ανυπερθέτως σιγουρα ο Πεσσόα και η Κοκοσαλακη κι ο Μπαμαγκίντα που ενθυμησαι πως τω οντι, εχασκε η χαραμαδα και υποβολιμιαια έκρωζε γλαρος ως οριστική απώλεια ηδονης. Και σε αγαπάω όχι ως καταπίστευμα... αλλα.. φευ... ενδεχεται ως malahide. Είναι μαρτύριο να μη μπορούμε να ανεύρουμε ένα ευρηματικό ουρανό να μας καλυπτει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  147. Πάντως έπεσα (ξανά) θύμα του Marketing, χθες με είχε καλέσει μία φίλη και της αγόρασα τα
    «Κινέζικα Κουτιά» της Σώτης Τριανταφύλλου.

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  148. Λευτέρη
    Συμβουλή από τον Ιsaak Asimov.
    "When people thought the Earth was flat, they were wrong. When people thought the Earth was spherical they were wrong. But if you think that thinking the Earth is spherical is just as wrong as thinking the Earth is flat, then your view is wronger than both of them put together."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  149. κοίτα ποιος είναι στη θύρα δεν περιμένω κανένα όποιος κι αν είναι να φύγει όμως αν είναι η Ελίζαμπεθ η μαύρη υπηρέτρια αν είναι εκείνη στρώσε τραπέζι και βάλε ένα δίσκο να παίζει αν είναι εκείνη σερβιέτα να αλλάξεις και φώτα πολλά μην ανάψεις κοίτα να δεις ποιος χτυπάει δεν είμαι εδώ για κανένα για όλους η θύρα μου κλείνει όμως αν είναι εκείνη κι απόψε στη σκοπιά σε τρώει η μοναξιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  150. γεια σου μαλαχιδε!Αναμένουμε τον εύγλωττο αναρριπισμό!shoot them!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  151. Κοίτα, Λεφτέρη, να σου το πω απλά, οι Κρητικοί δεν χρειάζονται γονείς. Θα είναι υπεράνθρωποι φαίνεται.

    Με τα παραμύθια της χαλιμάς, δεν πάμε πουθενά ή όπως οι περισσότεροι δυστυχώς, ως την χρυσή... μετριότητα. Να είμαστε και ευχαριστημένοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  152. @ Zontas

    Περαστική κι εγώ από εδώ. Καιρό είχα να ακούσω κάτι τόσο κοντινό στα γούστα μου. Πάντα κάτι μου το χάλαγε.
    Με τη λεπτή σας όμως αναφορά στον (και δικό μου αγαπημένο σαμάνο) Γ. Χειμωνά με παρασύρατε πλήρως. Κάτι μου λέει πως και ο ίδιος συμμεριζόταν την επιφύλαξή σας. Είχε τερατώδη ευαισθησία και ήθος.

    Σώτη Τριανταφύλλου δεν έχω διαβάσει ποτέ , ούτε μια γραμμή. Ποιος ξέρει γιατί. Οπότε δεν έχω και γνώμη. -Ίσως... η αυτοπεποίθηση είναι αυτή που με αποτρέπει. Είναι μια αρετή (βέβαια) που όμως ποτέ δεν με μάγεψε.-

    Τον Δημητρίου όμως τον καταβροχθίζω. Και τον ευχαριστιέμαι λέξη - λέξη. Αυτός μ’ αρέσει μόνο.
    Κι από τους παλιότερους : Καχτίτσης, Ιωάννου, Ταχτσής, Καραπάνου (εκτός από τον βραβευμένο Υπνοβάτη- ποιος ξέρει γιατί ), Σρατής Δούκας, Ιορδανίδου, Βακαλόπουλος, Στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι (Ανωνύμου). Αυτά. (Άντε ίσως και μερικοί ακόμα- το Σοφό Παιδί δε μου κακόπεσε ας πούμε..)

    Μακάρι να είχα άλλους δυο τρεις τέσσερις έλληνες να διαβάσω τώρα.

    Βαριέμαι την ελληνική λογοτεχνία περίπου όσο και το ελληνικό σινεμά. (Εντάξει όχι και τόσο.) Όλο συμβολισμοί, νεωτερισμοί και «ποιοτικές» υπογραμμίσεις. Παραμένω βαθειά νυχτωμένη- και fan του Σολωμού και του Παπαδιαμάντη. Έχω όμως απόλυτη εμπιστοσύνη στις καινούργιες προτάσεις σας, zontas. Να τις ακούσω. ..


    ΥΓ: Χάρηκα που έτυχε να διαβάσω το εξαιρετικό σας σχόλιο. Με παρηγόρησε, γιατί μέχρι τώρα νόμιζα πως ήμουν μοναδικά ανεπίδεκτη. Είναι έτσι όπως τα λέτε. Οι αναγνώστες που δεν έχουν ταλέντο δε βρίσκουν τι να διαβάσουν. Μένουν άστεγοι. Είμαι μία από αυτούς. Στεγάστε με. Με προτεραιότητα τους Έλληνες. Έχω διαβάσει ελάχιστα πράγματα, άρα μπορείτε να μουπροτείνετε οτιδήποτε. Ακόμα και μια άγνωστη γραμμή του Καρκαβίτσα, του Άλεκ Σχοινά ή του Χριστοβασίλη μπορεί να με αφορά άμεσα ή έμμεσα και να με σώσει. Εθνικά ή προσωπικά .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.