Τρία ωραία βιβλία

Αυτές τις μέρες είμαι χαρούμενος γιατί έλαβα τρία βιβλία. Τρία βιβλία που διαβάζονται.


Τι το σπουδαίο θα μου πείτε. Όλα τα βιβλία διαβάζονται.

Θεωρητικά, ναι. Όμως πολλά τα διαβάζεις από ανάγκη, από υποχρέωση, από ενδιαφέρον. Εγώ μιλάω για αυτά που διαβάζεις για την απόλαυση. Που αφηγούνται ιστορίες και σε ταξιδεύουν. Που δεν βλέπεις την ώρα να τα ξαναπιάσεις. Που τα ρουφάς σιγά-σιγά, γουλιά-γουλιά για να τα χαρείς καλύτερα.

Και που λυπάσαι όταν τελειώσουν.

Ελάχιστα είναι τα ελληνικά βιβλία που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Τα περισσότερα είναι διανοουμενίστικά, στριμμένα και δυσκοίλια.

Από τα τρία βιβλία τα δύο είναι …αμερικάνικα. Εννοώ πως διαδραματίζονται στις ΗΠΑ. Γραμμένα από δύο Έλληνες που όταν γράφουν για την Αμερική, ξέρουν για τι μιλάνε.

Το πρώτο που ήρθε ήταν η «Αμερικάνικη Φούγκα» του Αλέξη Σταμάτη (ο Αλέξης, εκτός από καλός συγγραφέας, είναι και συνάδελφος blogger: ΕΔΩ) . Είναι ένα πολιτικό θρίλερ με συγγραφικές και συμβολικές προεκτάσεις (όπως πάντα στον Αλέξη). Διαβαστερό όσο τίποτα – αλλά και καλογραμμένο.

Μετά έφτασαν τα «Κινέζικα Κουτιά» της Σώτης Τριανταφύλλου. Είμαι fan της Σώτης – είναι ίσως η μοναδική κοσμοπολίτισσα συγγραφέας μας (και από τους άνδρες) εξίσου άνετη στην Αγγλία των αρχών του 20 αιώνα, στην Κεντρική Ευρώπη της ίδιας εποχής, στο Παρίσι όλων των εποχών, σε Ελληνικά χωριά στον ανταρτοπόλεμο και στην Αθήνα.

Αλλά είναι μοναδική όταν γράφει για την Αμερική. Οι νέο-υορκέζικες μπαλάντες της έχουν μία ποίηση και μία μελαγχολία που την νιώθεις – σαν την υγρασία στους τοίχους. Και κυρίως είναι αυθεντικές. Η Σώτη είναι συχνά πιο αληθινή από πολλούς Αμερικάνους συναδέλφους της.

Το τελευταίο της βιβλίο είναι ένα μελαγχολικό και ειρωνικό θρίλερ με ήρωα ένα αποτυχημένο ντετέκτιβ – απόγονο του Μάρλοου – και σκηνικό την Chinatown.

Τέλος το τρίτο βιβλίο είναι από τον Αντώνη Σουρούνη. Τι να πω για τον Αντώνη; Είναι φίλος και είναι από τους συγγραφείς που απολαμβάνω ιδιαίτερα (όσο αυτός απολαμβάνει το τσίπουρο). Το «Μονοπάτι στη Θάλασσα» μιλάει για ένα δρόμο και ένα κόσμο. Σε 650 σελίδες ανασταίνει όλη την Θεσσαλονίκη των παιδικών χρόνων του συγγραφέα. Ένα πληθωρικό μωσαϊκό από μυριάδες ψηφίδες, γραμμένο με ποίηση, νοσταλγία και χιούμορ. Εκείνο το χιούμορ που πρώτο-ανακάλυψα στο «Πάσχα στο Χωριό» και ακόμα νιώθω την ευφροσύνη του.


Αντί για άλλα λόγια ένα απόσπασμα: το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μέρους:

Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα. Τα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Μουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Και τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα Γιώργης που μας τα’ δινε, δεν μας μετρούσε με τη μεζούρα. Ο κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. Η ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο την είδα πάνω στο τραπέζι του δάσκαλου και μπόρεσα να την αγκαλιάσω. Τ’ αυτοκίνητα και τ’ αεροπλάνα ήταν τόσο λίγα, που όταν έβλεπες ένα χειροκροτούσες και το κοίταζες ώσπου να χαθεί, γιατί θ’ αργούσες πολύ να ξαναδείς άλλο. Τηλέφωνο ούτε ακούγαμε, ούτε βλέπαμε. Για να το δει κανείς, έπρεπε να φάει ξύλο. Αν ήταν μικρός, στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου, αν ήταν μεγάλος, στο γραφείο του διευθυντή της αστυνομίας. Το φαί ήταν τόσο λίγο, που όταν το είχαν οι άνθρωποι μπροστά τους, κάνανε το σταυρό τους σαν μπροστά σε εικόνισμα. Κλέφτες δεν υπήρχαν, γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να τους κλέψεις. Το μόνο που έκλεβαν κάθε τόσο τα παλικάρια ήταν καμιά όμορφη κοπέλα κι αυτό γιατί ο μπαμπάς της τσιγκουνευόταν να τους τη δώσει κι αφού εκείνη προηγουμένως τους είχε κλέψει την καρδιά. Τα σπίτια δεν είχαν κλειδαριές, αλλά κανείς δεν έμπαινε από μόνος του, έπρεπε να πας εσύ ν’ ανοίξεις την πόρτα, για να καλωσορίσεις τον μουσαφίρη. Οι άνθρωποι ήταν κι αυτοί λίγοι κι αυτά που θέλανε ήταν τόσο μικρά, που στέλναν’ εμένα να τους τα φέρω. Τα μυαλά τους ήταν και μικρά και στενά και λίγα. Το άκουγα που το λέγανε συνέχεια ο ένας στον άλλο, ‘’στενόμυαλος είσαι’’, ‘’μικρό μυαλό έχεις’’, ‘’τα μυαλά σου είναι λίγα’’. Μου το λέγανε κι εμένα που ήμουν και μικρός και λίγος, πως το κεφάλι μου είναι άδειο και δεν έχει κουκούτσι μυαλό μέσα.

Όμως οι πιο πολλοί ήταν πρώτοι σε κάτι. Στο σπίτι μας όλοι ήταν πρώτοι σε κάτι. Ο μπαμπάς μου στο τάβλι, η μάνα μου στο ράψιμο και στην καλοσύνη, η θεία μου, η αδερφή της, στην καπατσοσύνη, ο θείος μου στις μπουνιές, ο νονός μου στην ομορφιά, η νονά μου στην τσαχπινιά, η καημένη η Κίτσα στην ασχήμια και στην κουτσαμάρα, ο αδερφός της ο Κολώνας στο κρασί και στη μουτζούρα, ο παππούς μου στη σειρά για να πεθάνει και η γιαγιά μου πρώτη σ’ όλα. Στα γράμματα ήταν τελευταία, ούτ’ ένα ήξερε, όμως δεν την ένοιαζε, επειδή αυτή, έλεγε, διαβάζει τα μάτια και τις ψυχές, ενώ με τα γράμματα διαβάζεις μόνο τις παλιοπατσαβούρες.

Και οι φίλοι μου ήταν όλοι πρώτοι σε κάτι. Άλλος στη μπάλα, άλλος στην εξυπνάδα, άλλος στις μπίλιες, άλλος στο πάλεμα, άλλος στο μάλωμα, άλλος στη δύναμη, άλλος στο τρέξιμο, άλλος στο πήδημα από ψηλά, άλλος στο πήδημα από χαμηλά, άλλος στις βρισιές, άλλος στις κλεψιές, άλλος στο σπάσιμο παραθυριών, άλλος στο σπάσιμο κεφαλιών, άλλος στο παίδεμα σκυλιών, άλλος γατιών κι άλλος στο παίδεμα των άλλων. Ακόμα και πρώτο στην κουταμάρα είχαμε. Μερικοί ήταν πρώτοι σε δυο, σε τρία και παραπάνω πράματα, όπως ο Σερπετός, που ήταν πρώτος στα ψέματα, στην πάρλα και στην πονηράδα. Γι’ αυτό εξάλλου τον λέγαμε κι έτσι, επειδή ήταν ύπουλος και πονηρός σαν φίδι. Στο σχολείο ήταν τελευταίος, αλλά στο δρόμο κι αυτό για πρωτιά πιανόταν. Προτού έρθει ο Αλιάμπρας στον μαχαλά μας ήταν και πρώτος στην εξυπνάδα, αλλά ήρθε εκείνος και του έφαγε τη θέση. Το Χέλι ήταν πρώτος όπου ήθελε κι αυτό, όχι μόνο γιατί ήταν ο πιο δυνατός, όχι μόνο γιατί είχε παρατήσει το σχολειό και δούλευε, όχι μόνο γιατί είχε γεννηθεί πρώτος απ’ όλους, αλλά και γιατί ήταν ο μόνος που είχε φιλήσει κορίτσι. Όσοι δεν ήταν πρώτοι κάπου, ήταν πρώτοι φίλοι κάποιου πρώτου.

Όλοι εκτός από μένα. Εγώ δεν ήμουν πρώτος πουθενά και σε τίποτα. Θα μπορούσα να γίνω ο πρώτος μαθητής στη γειτονιά, αυτό το πόστο ήταν άδειο, όμως θα έπρεπε να ξεπατωθώ στο διάβασμα, άσε, που θα γινόμουν και πρώτος στην ξεφτίλα. Θα μπορούσα ακόμα να γίνω ο πρώτος στην πάστρα, μου άρεζε να πλένομαι και να φοράω καθαρά ρούχα, όμως ούτε αυτό γινόταν. Όποιος τριγύριζε έτσι, ήταν σα να παρακαλούσε και να φώναζε, ‘’εδώ είμαι, λερώστε με, σας παρακαλώ, κυλήστε με στις λάσπες, χώστε με στα σκατά, να γίνω σαν κι εσάς’’. Ένα πράγμα υπήρχε χειρότερο από το να είσαι καθαρός, το να είσαι καθαρός και καλός μαθητής μαζί. Καλλίτερα να πέθαινες. Δεν σε άφηναν σε ησυχία, σε ψάχναν όλη μέρα για να σε βρουν και να σε βρίσουν, να σε βρωμίσουν, να σε πετάξουν στα βρομόνερα και στο τέλος να σε πλακώσουν στο ξύλο.