Καλημέρα!
Χθες μετά τα μεσάνυχτα, ενέσκηψαν στο blog οι γνωστοί άγνωστοι και έριξαν τις υβριστικές τους μολότωφ. Τις έσβησα.
Για να μην ξαγρυπνήσω και τρίτη νύχτα παριστάνοντας το μπάτσο, έβαλα μπροστά την comment moderation. Ήδη ισχύει για το παλιό μπλογκ, που θέλω να το προστατεύσω από επισκέψεις βανδάλων.
Καταλαβαίνω πως δεν είναι λύση. Ακυρώνει εντελώς την συζήτηση. Στερεί από τα σχόλια την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό. Απαντάω σήμερα, δημοσιεύεται αύριο.
Γι αυτό και θα την ξαναβγάλω. Ήταν ένα προσωρινό μέτρο, μήπως και ηρεμήσω λίγο. (Μπα, πάλι δεν κοιμήθηκα. Μοιάζω με ζόμπι). Ψυχοφθόρο μπλογκ.
Θα προχωρήσουμε λοιπόν και πάλι ελεύθερα. Και βλέπουμε.
Όσο για την απορία του Harry: την έχω κι εγώ. Τρέχω από το ένα ποστ στο αλλο να δω τα σχόλια. Ας καθιερώσουμε λοιπόν ένα κανόνα: σχολιάζουμε πάντα στο τελευταίο ποστ.
Έτσι κι αλλιώς εδώ δεν έχουμε χωριστές θεματικές ενότητες.
Και κάτι ακόμα - για να μην δυσκολεύω τον σχολιασμό θα παραμένω στο ένα ποστ την ημέρα. Αν έχω κάτι να προσθέσω θα κάνω edit - και θα το προσθέτω στο ίδιο ποστ.
Άλλωστε όλα τα λεφτά είναι στα σχόλια!
Επαναλαμβάνω πως αυτό το νέο μπλογκ είναι ένα πείραμα στο οποίο συμμετέχετε κι εσείς. Δεν ξέρουμε που και πώς θα πάει - το ψάχνουμε. Το βλέπω σαν συλλογικό εγχείρημα: όλη η παρέα του nikosdimou μετακόμισε και στήνει ένα νέο κοινόβιο. Οι κριτικές βοηθάνε για να βρούμε την τελική μορφή του - αλλά μην φτάνετε ήδη στο συμπέρασμα (δεν μου κάνει, είναι το ίδιο με το παλιό) πριν να βρούμε το δρόμο μας. Αντίθετα βοηθήστε να τον βρούμε.
Αυτά τα διαδικαστικά. Και πάλι, καλημέρα!
Σεφτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την ηρεμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαλαρά.. Θα την βρούμε την άκρη!
Για τον σχολιασμό πάντα στο τρέχον post, συμφωνώ….
Καλημέρα και από εμένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφρο-άφρο είσαι εδώ;
Άντε γύρνα, μας λείπεις ήδη.
"Χθες μετά τα μεσάνυχτα, ενέσκηψαν στο blog οι γνωστοί άγνωστοι και έριξαν τις υβριστικές τους μολότωφ. Τις έσβησα."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπαρχει συνταγη γι'αυτους οποτε μη πολυασχολειστε.Πριν απο 1μιση χρονο ειχαμε χειροτερα εμεις και το ειχα ψαξει τοτε.Η καλυτερη λυση που ειχα βρει τοτε ηταν στα blog της Xanga που σου δινει την δυνατοτητα να αποκλεισεις το ονομα του συγκεκριμενου χρηστη και ετσι δεν μπορει να ξαναφησει σχολιο.Ειχα στειλει τοτε e-mail στο google και μου απαντησαν πως δεν προβλεπεται κατι τετοιο η εν πασει περιπτωσει οτι θα το εχουν υποψη τους, και μου προτειναν μονο το moderation.Εψαξα και στο ιντερνετ αν υπαρχει καποιο σκριπτ που να το βαζεις στο τεμπλειτ αλλα τζιφος και κει, η δουλεια αυτη γινεται μονο μεσα απο τον σερβερ του google.Μετα κι εγω μη εχοντας τι να κανω το γυρισα στο "δουλεμα" και στην αδιαφορια και ετσι βαρεθηκαν και δεν ξαναπατησαν!Δεν ξερω βεβαια αν αυτο θα εχει εφαρμογη εδω καθως το κοινο ειναι μεγαλυτερο και συνηθως αυτοι λατρευουν καποιοι να τους προσεχουν!
Παντως αυτο με τον αποκλεισμο καποιου ονοματος ειναι καλο και απορω γιατι δεν το εφαρμοζουν κι'εδω!
Νομίζω ότι η περιοδική ενεργοποίηση του moderation μπορεί να λειτουργήσει εν μέρει σαν ασφαλιστική δικλείδα για δυσάρεστες καταστάσεις που ζήσαμε στο παρελθόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει βέβαια τους περιορισμούς που περιέγραψε ο ποντικός αλλά είναι το ελάχιστο κόστος για να συνεχίσει το blog να λειτουργεί απρόσκοπτα.
Και φυσικά δεν είναι και αυτό πανάκεια καθώς οι καλικάτζαροι μπορούν να περιμένουν την απενεργοποίηση του moderation για να..ορμήσουν.
Σε κάθε περίπτωση η δική μου συμβουλή προς τον οικοδεσπότη είναι:
Κάνε αυτό που θα σου προσφέρει την ελάχιστη δυνατή ψυχική φόρτιση.Σε θέλουμε χαρούμενο και ευδιάθετο και όχι κατσούφη και εκνευρισμένο.
Και στο νέο κοινόβιο,ας μη βιαστούμε να μοιράσουμε ρόλους και αρμοδιότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον καιρό..
Καθένας με την κλίση του και με την κλήση του!
Όσοι μείνουμε..
Καλημέρα σας!
@ND,
ΑπάντησηΔιαγραφή“Για όλα ο Ν. φταίει. Η Αφροδίτη, εκτός από τον σεφτέ, έκανε και κάτι άλλο, πιο σημαντικό.
Σε αυτήν (κυρίως) οφείλεται το ότι συνέχισα:
και στα υπέροχα κείμενά της (τα τελευταία αξίζει να τα διαβάσετε) και στην υπόσχεση που της είχα δώσει ότι "θα αφήσω τα κόκκαλά μου στο blog".
Ωστόσο δεν την βλέπω...
Ε! Θεά, που είσαι; Μας λείπεις!
Sunday, May 21, 2006 11:44:22 AM”
*****************************
Ακουσα my Master’s voice και ήρθα!
Ευχές για smooth sail στο doncat blog με τον «διαφορετικό» χαρακτήρα!
Για να σας πάω βόλτα στις ευχές μου, προσέξτε σας παρακαλώ την πρώτη & τελευταία φωτο (both b/w) από την collection στο εξής gallery (κι ελάτε αμέσως πίσω!):
http://www.annegeddes.com/home/galleries/privateCollection/privateCollection2.aspx
Την αίσθηση της πρώτης φωτογραφίας την έχω ζήσει δυό φορές, περισσότερες μάλλον απ’ό,τι μου αναλογεί στον πλανήτη – το να κοινωνείς ζωή είναι συγκλονιστική, σαρωτική, συντριπτική εμπειρία – όχι ν’αξιωθείς ξανά! Δύο ολόκληρες φορές, και μαζί δύο μόλις φορές...
Την αίσθηση της τελευταίας φωτογραφίας είναι αυτό που κάνεις εσύ Δον εδώ και χρόνια, μεγάλα χέρια, τρυφερό κράτημα, νεογέννητο μικρό θαύμα... Μη σπάσει, μέχρι να σταθεί στα πόδια του – και μετά... ποιός το πιάνει!!
Και το έχεις κάνει πολλές φορές, περισσότερες από όσες χωρούν σε μια τόση δα ζωή σαν τη δική μας. Και θα συνεχίσεις να το κάνεις, αφού αυτά τα χέρια γι’αυτόν τον σκοπό γεννήθηκαν...
Μια αναγωγή τώρα από τις αισθήσεις που αφήνουν οι δισδιάστατες, ασπρόμαυρες (και εξαντλητικά στυλιζαρισμένες) φωτογραφίες μιας οθόνης υπολογιστή, σε τρισδιάστατη, έγχρωμη (και εξαντλητικά παλλόμενη) αφή ενός σώματος δίπλα στο δικό μας, και κάααπως πλησιάζουμε σ’αυτό που θέλω να πω...
Καλορίζικο, ξεκούραστο, χορταστικό!
Κι ευχαριστώ όλους για όλα - ξέρετε εσείς!
(Wink! Wink! Αφιερωμένες όλες οι άλλες φωτογραφίες, χαζέψτε τις μπρος-πίσω, σε λίγο θα είστε κι εσείς όλο «ααααχ μωλέ-μωλέ» και «άχου το, πίκι-πίκι»! Μα δεν ταιριάζουν στο νέο ύφος και στο πόσο παιδιά είμαστε όλοι μας τελικά?!)
Sorry, δεν το πήρε σωστά, το σπάω σε 3 γραμμές, εσείς αντιγράψτε το σε μία, ΟΚ?
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.annegeddes.com/
home/galleries/privateCollection/
privateCollection2.aspx
Καλημέεεεεεραααααα!
καλημέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήκ.Δήμου καλή δύναμη για τη σημερινή παρουσίαση.
Α ρε Αφροδίτη μου έφτιαξες τη μέρα,για άλλη μια φορά...
τρέχω... πάω για το τέταρτο....
Καλημέρα σε όλους,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λύση είναι η αδιαφορία στα trolls, χωρίς απαντήσεις, και όταν ο ΝΔ κρίνει ως ανάρμοστο το περιεχόμενο να το διαγράφει, όπως θα κάνουμε κι εμείς από τη μνήμη μας.
Η παρέα ανασυγκροτείται, ήρθε και η Αφροδίτη μας, τα χαμόγελα άρχισαν και πάλι, καλή μας συνέχεια. Μπήκαμε εξάλλου στην "εφηβική" εποχή του blog και κάτι έχουμε μάθει.
Καλή επιτυχία Νίκο Δήμου στην βιβλιοπαρουσίαση, αδυνατώ να έρθω Αθήνα, θα σας περιμένουμε όμως με μεγάλο ενδιαφέρον στη Θεσσαλονίκη. Αρκεί να ενημερωθούμε έγκαιρα.
Καλήμέρα-Καλή εβδομάδα και Καλή αρχή με λιγότερο άγχος για σας αγαπητέ Ντον Νικοδήμου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διεύθυνση της Αφροδίτης σε Link
ΑπάντησηΔιαγραφήEΔΩ για να μην δυσκολευθείτε με τα κομμάτια.
Τρέλα μωρά!
Θεά καλώς μας ήρθες.
Τώρα είμαστε πλήρεις και προχωράμε ακάθεκτοι!
Και κάτι ακόμα - για να μην δυσκολευω τον σχολιασμό θα παραμένω στο ένα ποστ την ημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έχω κάτι να προσθέσω θα κάνω edit - και θα το προσθέτω στο ίδιο ποστ.
Άλλωστε όλα τα λεφτά είναι στα σχόλια!
Μου άρεσε αυτή η αλλαγή που λέτε ότι θέλετε κάτι πιο καθημερινό στην επικοινωνία κι όχι τόσο λόγιο, αλλά νομίζω ότι ήδη το είχατε καταφέρει κι αυτό... Καλή αρχή. Νομίζω ότι θέλω να νιαουρίσω για να ανταποκριθώ στο κάλεσμα, οπότε: νιάου!
ΑπάντησηΔιαγραφήtassos papadakis
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλλαγή προέκυψε από μία ανάγκη του blogger ο οποίος είχε οδηγηθεί σε ένα εσωτερικό αδιέξοδο. Ζήτησα ήδη συγγνώμη από όλους τους συμμετέχοντες για την ταλαιπωρία που τους προκάλεσα. (Αν και μερικοί ...μου την προκάλεσαν...)
Τώρα: ζήτησα μία πίστωση χρόνου πριν να προχωρήσουμε σε κριτικά συμπεράσματα γιατί ακόμα το νέο blog δεν έχει βρει τον δρόμο του. Βιάζεστε. Αν θέλετε να παραμείνετε εδώ και να βοηθήστε, είστε ευπρόσδεκτος. Αλλά μην αρχίσουμε διενέξεις και διαφωνίες για κάτι που ακόμα δεν υπάρχει...
tassos_papadakis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Παράγραφος:
Λυπάμαι για όσα είπατε και μάλιστα δίχως να τολμάτε να με κατονομάσετε.
-------------------------
!!!!!!!!!!!!
Αν είναι δυνατόν να είπα κάτι για σας!!! Και μάλιστα χωρίς να σας κατονομάσω!!!
Και λυπάστε για κάτι που δεν έκανα!!!
Ό,τι έγραψα σήμερα το πρωί το έκανα επειδή είδα τα πιο αισχρά σχόλια που μπορούσα να φανταστω για το ΝικόΔημο!!!
Και λυπάστε για μενα!!!
Με είδατε ποτέ εδώ μέσα να μιλησω άσχημα σε άνθρωπο;
ΜΕ είδατε ποτέ να βρίζω;
Μόνο σε μια περίπτωση κατήγγειλα άνθρωπο που έβριζε (και βρίζει ακόμα) τη μνήμη ανθρωπων...
Για σας μόνο καλά λόγια είχα και έχω.
Και θα έχω.
Σας αγαπώ
Με παρεξηγήσατε
Φιλιά
Παράγραφος
Λοιπόν, νομίζω ότι είναι ώρα για ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, να δούμε τον θυμό από κακόβουλα σχόλια λίγο πιο αστεία...
ΑπάντησηΔιαγραφή«Διαχείριση Θυμού»
Για όλους εσάς που ενίοτε βιώνετε μια άσχημη μέρα, κι απλά θέλετε να τα χώσετε σε κάποιον, μην το κάνετε σε κάποιον γνωστό σας, αλλά σε κάποιον άγνωστο.
Καθόμουν στο γραφείο μου μια μέρα, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα. Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα. Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας « Εμπρός?».
Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο Fred Hannifin , και ότι ήθελα να μιλήσω με την Robin Carter. Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής!
Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της Robin, και της τηλεφώνησα.
(Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία)
Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.
Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα « Είσαι πολύ μ@λ@κ@ς!!!» και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «Μ@λ@κ@ς» και την έβαλα στο συρτάρι μου.
Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «Είσαι πολύ μ@λ@κ@ς!»
Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση :)
Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά » τηλεφωνήματα στον «Μ@λ@κ@». Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα: "Γεια, είμαι ο John Smith από την τηλεφωνική εταιρεία και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων". Εκείνος μου φώναξε « ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα «Πώς να το ξέρεις αφού είσαι μ@λ@κ@ς???»
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking , ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου. Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν. Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ ». Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.
Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μ@λ@κ@» (τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση), μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον «μ@λ@κ@ με τη BMW».
Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε « Έμπρός?». « Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW? » του λέω. « Ναι, ακριβώς» μου απαντάει. « Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά?» τον ρωτάω. « Βεβαίως , μένω στη οδό 1802 West 34th Street . Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο" .
"Και πώς λέγεστε?" τον ρώτησα.
" Το όνομα μου είναι Don Hansen ," απάντησε.
" Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, Don ?"
" Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα." μου απαντάει.
"Άκου, Don , μπορώ να σου πω κάτι ?"
" Ναι ?"
" Don , είσαι μ@λ@κ@ς!" Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση.
Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μ@λ@κες να καλώ.
Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους 2 μ@λ@κες, συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.
(συνεχίζεται...)
Ίσως μια λύση για τα τρολς, να είναι η ενεργοποίηση του moderation τη νύχτα – σαν να γυρνάς το κλειδί στην πόρτα, σαν σκύλος φύλακας ή σκόρδο για τους καρπάθιους. Έτσι κι αλλιώς, τότε συνήθως γράφουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί βέβαια να χάνουμε την αλληλεπίδραση τις μικρές ώρες οπότε και γράφονται μερικά από τα πιο ευφάνταστα και εξομολογητικά κείμενα. Αλλά το βλέπω σαν το λιγότερο κακό, εάν τελικά αποδειχτεί ότι το moderation χρειάζεται…
tassos_papadakis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Παράγραφος:
Λυπάμαι για όσα είπατε και μάλιστα δίχως να τολμάτε να με κατονομάσετε.
Δεν κατηγόρησα εσάς(πληθυντικός)που σπεύσατε να ζητήσετε την παραμονή του Δήμου. Καλά κάνατε! Κατηγόρησα τον ίδιο τον Δήμου(εκτός κι αν δεν μας επιτρέπεται ούτε να τον πιάνουμε στο στόμα μας)για τα "καμώματά" του, που προκάλεσαν ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ όσα προκάλεσαν. Κυρίως δε το έκανα, καθώς ΔΕΝ ήταν η πρώτη φορά που "απειλούσε" με αποχώρηση.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ έχω και την προσωπική μου ζωή. Και δεν είναι "περίπατος στο πάρκο", όπως και η δική σας άλλωστε, από όσα έχω διαβάσει. Άρα, όταν αποφασίζω να σχοληθώ με το διαδίκτυο και κυρίως με τον Δήμου (που σέβομαι απεριόριστα), περιμένω περισσότερη ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. Είτε αυτή είναι για το καλό κάποιου μπλογκ είτε όχι.
Και πάλι λυπάμαι για όσα είπατε.
----------------------------
Προφανώς σχολιάζετε άτομα που υπέκλεψαν τον νικ μου (τα σχόλιά τους θα τα διέγραψε ο ΝΔ)
Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολλές φορές.
Σας παρακαλώ, όταν βλεπετε κάτι υβριστικο με τον νικ μου να θυμαστε: δεν είναι δικό μου!!!
Σας αγαπώ
Παράγραφος ID 19306342
Μια μέρα τηλεφώνησα στον μ@λ@κ@ νούμερο #1.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εμπρός? "
"Είσαι μ@λ@κ@ς!" (αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)
"Είσαι ακόμα στη γραμμή?" με ρώτησε.
"Φυσικά..." απάντησα.
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!" μου φώναξε ουρλιάζοντας.
" Ανάγκασε με... " του απάντησα.
" Ποιος είσαι ρε ?" με ρώτησε.
" Λέγομαι Don Hansen."
" Αλήθεια ? Και που μένεις αν επιτρέπεται?"
" Μένω στην οδό 1802 West 34th Street , μ@λ@κ@. Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς μπροστά είναι παρκαρισμένη μια μαύρη BMW ".
Τότε μου λέει, " Έρχομαι από εκεί τώρα Don, και καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι!!!"
Του λέω, " Ναι, τώρα φοβήθηκα, μ@λ@κ@!"
Έπειτα, πήρα τηλέφωνο τον μ@λ@κ@ νούμερο 2. "
«Έμπρός?» απάντησε.
«Γειά σου μ@λ@κ@!» του λέω.
Τότε εκείνος φώναξε, " ΑΝ ΜΑΘΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ..."
"Ναι, τιιιι θα κάνεις?" του απάντησα.
" Θα σου κόψω το κώλο!" μου ξεκαθάρισε.
Τότε απάντησα, " Λοιπόν μ@λ@κ@, να η ευκαιρία που έψαχνες. Ερχομαι τώρα σπίτι σου!"
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία, λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω το gay εραστή μου, ο οποίος μένει στη
1802 West 34th Street .
Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο το Channel 13 και τους ανέφερα για ένα πόλεμο συμμοριών, που γινόταν εκείνη τη στιγμή στη West 34th .
Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στη West 34 th.
Όταν έφτασα εκεί είδα 2 μ@λ@κες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο , μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και το πλήρωμα του Channel 13 .
Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα!!!
(Γελάτε, ε?)
(Αντε, έχουμε και δουλειές...)
to mod. Κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Αphrodite
ΑπάντησηΔιαγραφή..όχι μόνο γελάμε....χτυπιόμαστε απο τα γέλια....
να είσαι καλά!!!
Προτιμώ την ελεύθερη συμμετοχή. Η φύση μας έδωσε δύο αφτιά (από το ένα να μπαίνουν κι από το άλλο να βγαίνουν) και η τεχνολογία μας έδωσε ένα πλήκτρο για διαγραφή. Επιπλέον Νίκο είτε με moderation είτε χωρίς ΕΣΥ θα τα διαβάζεις όλα. Οπότε άσε τα να τα διαβάζουμε κι εμείς να γνωρίζουμε τους «ασθενείς» (κατά το «πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν»).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το Ολοκαύτωμα, παρηγγειλα το νέο βιβλίο του Φινκελστάιν (συνέχεια του The Holocaust Industry) Beyond Chutzpah: On the Misuse of Anti-Semitism and the Abuse of History. Βασική του θέση (από το εξώφυλλο): Οι απολογητές του Ισραήλ (είναι που) σκηνοθετούν την αντιπαράθεση.
Αφροδίτη η επιστροφή σου είναι εκκωφαντική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα τέτοιο την ημέρα να μας βάζεις και σου φτιάχνω εικόνισμα πάραυτα.
Καλημέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφρο, welcome back!
Είχα βάλει στοίχημα πως δε θα αντέξεις για πολύ στην "εξορία" και μέχρι σήμερα το μεσημέρι θα έχεις επιστρέψει. Σε ευχαριστώ που δε με διέψευσες - πέρνα από το ταμείο για τα ...ποσοστά σου ;)
Υπέροχες οι φωτό με τα μωρά!
Πάντως, το κείμενο ούτε καλό ούτε αστείο μου φάνηκε - μάλλον πρόκειται περί ...μ@λ@κί@ς :PPP
Υ.Γ. 1: Η παρέα δεν είναι ακόμα πλήρης, τουλάχιστον από "θεϊκής" πλευράς. Απουσιάζουν οι καλύτεροι στίχοι και οι ωραιότερες γάμπες της μπλογκόσφαιρας ;)
Υ.Γ. 2: Τυγχάνει να έχω BMW. Ευτυχώς που δεν είναι μαύρη. Χάθηκε ο σχετικός μ@λ@κ@ς να έχει κάτι άλλο - π.χ. Porsche; :))
To mod!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι μέλος της καθημερινής αυτής παρέας. Ίσως όχι τόσο ενεργή σε comments όπως άλλοι, για δύο λόγους: δεν προλαβαίνω και γενικά είμαι ολιγόλογη (μιλάω και γράφω συνοπτικά όσο κι αν προσπαθώ να το αλλάξω).
Η ουσία είναι οτι αυτή η παρέα μου δημιουργεί συναισθήματα κέθε μέρα. Είναι σαν μια αόρατη δύναμη.
Παρατηρώντας από την αρχή αυτό το εγχείρημα επικοινωνίας βλέπω οτι δεν διαφέρει σε τίποτα από το πώς λειτουργούν οι ανθρώπινες ομάδες γενικά. Κι έτσι θλίβομαι. Θλίβομαι για την κακία που υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους. Γιατί να είναι έτσι;
Χαίρομαι όμως, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, που η μαγάλη πλειοψηφία απαρτίζεται από ανθρώπους με ήθος και καλοσύνη. Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο.
Ας μην αφήσουμε οτιδήποτε σκοτεινό να χαλάσει το κέφι μας για επικοινωνία. Ας βρούμε τη λύση. Πάντα υπάρχει λύση για όλα.
Χαμογελάτε είναι μεταδοτικό!
Don, σε ευχαριστώ που είσαι τόσο αυθεντικός, σε ευχαριστώ που δεν είσαι αλάνθαστος, σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας τις σκέψεις σου!
Φιλιά σε όλους!!!
Καλημέρα κι από μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό "νέο" ξεκίνημα!
Αφροδίτη μου θύμισες ένα σχολικό αστείο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο σπίτι του Παπαδόπουλου χτυπάει το τηλέφωνο: "Τον κύριο Παπαδίτσα παρακαλώ". "Λάθος κάνετε".
Το λάθος επαναλαμβάνεται δέκα φορές την μέρα: "Τον κύριο Παπαδίτσα παρακαλώ". "Λάθος κάνετε".
Τα νεύρα όλων έχουν σπάσει.
Και ξαφνικά την τρίτη μέρα χτυπάει το τηλέφωνο: "Παπαδίτσας εδώ. Με ζήτησε κανείς;"
Ωραία, αρχίσαμε και τα σχολικά :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα φωνάξουμε και τον Αρχιεπισκοπίξ; Είναι εξπέρ στο είδος ;)
tassos_papadakis said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Παράγραφε, θα μπορούσα να κάνω την πάπια, μιας και σπεύσατε να με δικαιολογήσετε από μόνη σας, με κάτι που θα μπορούσε να ήταν και αλήθεια,
-----------------------------
Φίλτατε Τάσσο,
κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να είναι αλήθεια. Ποτέ δεν θα μπορούσα να χλευάσω ένα άνθρωπο με τον οποιο διαφωνώ!
Διαφώνησα με τον κο xeiz για ό,τι συνέβη. Του είπα τη γνώμη μου και ίσως να ήταν λίγο σκληρή (τον παρακάλεσα να ζητήσει συγγνώμη). Διαφώνησε. Και παρά ταύτα εξαολουθουμε ακόμα και με τον κο Xeinz να έχουμε έναν πολιτισμένο διάλογο, με όλη την Αγάπη που έχω για τον ΝικόΔημο.
Πώς θα μπορούσα να λοιπόν να μιλήσω άσχημα σε σας τη στιγμή που δεν είδα τίποτε απολύτως το μεμπτο στη διαφωνία σας.
Πάντως, μετά τις τελευταίες ανακατατάξεις, από κάποιον πλαστογραφείται συστηματικά το νικ μου και με βάζει να λέω τάχα του κόσμου τις χυδαιοτητες!!!
Αλλά, δεν πτοούμαι.
Αν λύπήθηκα για κάτι είναι που κατάφερε να σας ξεγελάσει, ακόμα κι εσας που με ξέρετε λίγο.
Φανταστείτε τι γνώμη απέκτησαν χτες τόσοι και τόσοι άνθρωποι που με επισκέφτηκαν στον "σπιτι" μου.
Δεν πειράζει όμως.
Πάλι σας αγαπώ (νομίζετε ότι έχω ξεχάσει τις συζητήσεις, τις εγκάρδιες συζητήσεις που έχουμε κάνει στο "σπίτι" σας;
Με εκτίμηση και αγάπη
Παράγραφος
@παράγραφε,
ΑπάντησηΔιαγραφήδιδάσκεις ήθος και ύφος.
Με ευγνομωσύνη,
andy
Αγαπητή paragrafos,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσατε να ενεργοποιήσετε κι εσείς τον μηχανισμό comment moderation στα σχόλια του δικού σας blog για να αποφύγετε τυχόν "παραχαράξεις" και ψευδεπίγραφα σχόλια, τουλάχιστον στον "προσωπικό" σας χώρο. Σας το είχα προτείνει και με προσωπικό μήνυμα email πριν μία εβδομάδα, αλλά ίσως να μην το λάβατε τελικά.
Εκφράζω κι εγώ την αγάπη και την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό σας (κι ας επικοινωνούμε μόνο διαδικτυακά), όπως και σε όλους τους καλούς φίλους εδώ μέσα (έτσι σας θεωρώ όλους, πλην των γνωστών χυδαιογράφων φυσικά).
Εύχομαι η νέα προσπάθεια να έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία (άσχετη από νούμερα) και από την πρώτη. Δεν κρύβω πως μου λείπει το παλιό blog, αλλά νομίζω πως μετά το σοκ των πρώτων ημερών όλα θα εξελιχθούν θετικά. Παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος και αναμένω τα όμορφα σχόλια όσων μας συντρόφευαν και εκεί. Ο ίδιος μάλλον θα αραιώσω κάπως την παρουσία μου, για λόγους άσχετους με το blog. Θα χαρώ πάντως να βοηθώ σε τεχνικά κυρίως ζητήματα.
Σας χαιρετώ και ίσως επανέλθω το βραδάκι. Πολλά φιλιά στις κυρίες του blog και ειδικά στη Θεά μου, που αποφάσισε να επανέλθει εντυπωσιακά, βάζοντας την αγάπη της πάνω από τις όποιες "δεσμεύσεις" - καλά, δε χρειάζεται να πεις και σε όλους πού ήμασταν το Σ-Κ :))
mickey said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή paragrafos,
Θα μπορούσατε να ενεργοποιήσετε κι εσείς τον μηχανισμό comment moderation στα σχόλια του δικού σας"
--------------------------
Δεν το έχω ξεχάσει, πολύτιμε φίλε μου Μιχάλη. Επειδή όμως το κακό παράγινε και βρέθηκαν και σε άλλα μπλογκς υβρεις με το νικ μου, δε με νοιάζει πια.
Σιγά-σιγά, όπως λεει και ο φίλος μας Τάκης Αλεβαντης, θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε την κάλπικη αθλιότητα απο τη γνήσια αγάπη.
Με αγάπη
Παράγραφος
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος πλαστογραφεί συστηματικά το νικ μου και γυρίζει δεξιά κι αριστερά και βρίζει τον κόσμο.
Σας παρακαλώ αν δείτε με το νικ μου υβριστικά, προκλητικά και άλλα συναφή λόγια, θεωρήστε ότι είναι πλαστά.
Με αγάπη
Παράγραφος ID – 19306342
ΥΓ. Αν μπορούσατε να διαδώσετε την παραπάνω ανακοίνωση σε ένα δυο γνωστούς μας, θα σας ήμουν ιδιαίτερα ευγνώμων.
Kαλή νέα αρχή λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά δεν κατανοώ τους λόγους της αλλαγής (άλλωστε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, ίσως και χωρίς όνομα θα σας αναγνωρίζαμε), αλλά εσείς ξέρετε καλύτερα.
Προτιμώ και εγώ τον ήσυχο τόνο του προσωπικού ημερολογίου και εντέλει μάλλον καταλαβαίνω.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το πρωί η μέρα πήγε στραβά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά Άφρο, ειλικρινά με έκανες να νιώσω καλύτερα.
Άξιζε να περιμένουμε λιγάκι.
Το να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, είναι λίγο βαρετό και το ζούμε και στην καθημερινότητά μας. Νομίζω, πως καλύτερα λειτουργούσαμε με μπούσουλα (θέμα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι είμαι ο μόνος που δεν έχει ευχηθεί ακόμα οπότε ρίχνω αμέσως τις ευχές μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή αρχή στο νέο blog!
Ακόμα καλύτερες και δημιουργικότερες συζητήσεις με λιγότερους καυγάδες!
Και πάνω από όλα να περνάμε όλοι καλά!
Να 'μαι και 'γω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφώς πιο ήρεμο το κλίμα πια και με διάθεση να βρούμε το δρόμο για τη συνέχεια.
Αλήθεια είναι πως η προηγούμενη κατάσταση είχε περισσότερα πλεονεκτήματα απο μειονεκτήματα.
Εξηγούμε.
Ξεκινούσε η μέρα με ένα θέμα της αρεσκείας του don και πάνω σε αυτό συεχιζόταν μια κουβέντα που όταν γινόταν σε ένα πολιτισμένο επίπεδο είχες πάρα πολλά να κερδίσεις.
Ακόμα και αν δεν έιχα άποψη για κάποιο θέμα γιατί ας πούμε δεν το γνώριζα, διαβάζοντας όλες τις απόψεις έφευγα αρκετά γεμάτος.
Η αλήθεια είναι πως στη σημερινή εποχή που οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί δεν γίνονται συζητήσεις τόσο εποικοδομητικές.
Στα μειονεκτήματα είναι βέβαια η εισβολή στοιχείων που δεν θέλω να χαρακτηρίσω. Γιατί η άλλη άποψη είναι βέβαια πάντοτε σεβαστή αρκεί να γίνεται κόσμια.
Αν και μάλλον δεν πρόκειτε για διαφωνία αλλά για ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσουν πρόβλημα.
Οπωσδήποτε μεγάλο ρόλο παίζει και η διάθεση του οικοδεσπότη.
Δεν ξέω τι θα γίνει από εδώ και πέρα αλλά έχω διάθεση να συμμετέχω και στο καινούριο blog.
Ειλικρινά η παρέα που έχει δημιουργηθεί μου είναι απαραίτητη.
(don σε ζηλεύω!)
Θα ήθελα και μένα να με παρακαλάνε τέτοια πλάσματα να γυρίσω!!!!
Με μεγάλη εκτίμηση και αγάπη για όλη την όμορφη παρέα!
aphro, welcome back, κοπελάρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό το ανεκδοτάκι, είχε κυκλοφορήσει μέσω e-mail και εδώ στην εταιρία, και είχαμε πέσει όλοι στο πάτωμα...
Αποδεικνύει ότι ακόμη κι η εκδίκηση μπορεί να γίνει έργο τέχνης!!!
@paragrafos
μην δίνεις σημασία στους κακεντρεχείς, είναι πολλοί. Εγώ τους λυπάμαι, έτσι που τους σκέφτομαι να κάθονται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους και να σκαρφίζονται όλο και μεγαλύτερες προσβολές κάθε φορά, για να γεμίσουν το επώδυνο, τεράστιο κενό της μίζερης, δυστυχισμένης ζωής τους. Για οίκτο είναι, όχι για θυμό. Τι σου λέω φυσικά, εσύ σπανίως θυμώνεις! Αυτό που σου έγραψε ο andy, το προσυπογράφω. Καλή σου μέρα!
Καλη μέρα σε όλους, αν και πολύ ζεστή...
@ND
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες πως θα πάει Δον Γάτε και αναλόγως. Αν τα trolls ξεσκιστούν στην επίθεση, μάλλον το moderation είναι μονόδρομος.
Θα χαθεί μέρος της γοητείας της άμεσης επαφής, αρκετά μεγάλο, αλλά...
@tassos. papadakis
ΑπάντησηΔιαγραφήαστέρι, μπράβο, το σχόλιό σου σήμερα έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, σε σχέση με το μεταξύ μας εννοώ.
Αν παρεξήγησα κι εγώ, ζητώ συγγνώμη, χτες παρεμπιπτόντως είχα κι εγώ τα νεύρα μου.
Apologies.
Τη μέρα, που έκλεισε το blog, βαριόμουνα και ακολούθησα τα links του «μυστήριου». Φοβάμαι, πως ζητάει βοήθεια και πως μπορεί να καταλήξει πολύ -μα πολύ- άσχημα. Ίσως πάλι και να βλέπω πολλές ταινίες. Το εύχομαι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπον, inside information για τα τέρατα της Φινλανδίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους είδα live το βράδυ της Τρίτης σε ένα πάρτυ-παρουσίαση που έκανε η δισκογραφική τους στο Underworld, στα Εξάρχεια. Απ' ό,τι έμαθα από τους σεκιουριτάδες, είναι κατά βάθος συμπαθέστατα παιδάκια εκ της Σκανδιναβίας, μαμ κακά και νάνι για την ακρίβεια, και βεβαίως φανατικοί οπαδοί των Kiss, εξού και η ποζεριά και οι μάσκες και το όλο show...
Για όσους δεν είναι και τόσο σχετικοί με τη metal μουσική, να πω ότι το θέαμα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο metal. Οι δε μεταλάδες είναι το πιο αθώο και "καθαρό" κοινό στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά τις συναυλίες. Μπαίνουν στο χώρο ήρεμοι σαν πρόβατα, πίνουν συνήθως μόνο μπυρίτσα, δεν καπνίζουν οι περισσότεροι, λόγω στάσης ζωής μάλλον, κατά τη διάρκεια της συναυλίας χτυπιούνται μέχρι να γίνει το κεφάλι τους αέρος-αέρος, και μετά αποχωρούν, εξίσου ήρεμοι και πολιτισμένοι. Ο δε συναυλιακός χώρος όπου εργαζόμουν για περίπου 4 χρόνια δεν ήταν σε κανένα άλλο είδος συναυλίας τόσο καθαρός όσο μετά από μια metal βραδιά.
Η ειρωνεία είναι πως οι διάφοροι θρησκόληπτοι εν Ελλάδι, έχουν ήδη δει, φυσικά, στη νίκη των Lordi την επέλαση του σατανά στη Γηραιά Ηπειρο...
Τι να τους πεις τώρα, ότι είναι όλα αυτά θέμα marketing? Κι εκεί όμως το Σατανά βλέπουν προσωποποιημένο, οπότε, no other way to go!
Το τι παπαρολογία θα προκύψει τις ερχόμενες μέρες, μάλλον δεν θα έχει προηγούμενο...
@blade runner
ΑπάντησηΔιαγραφήδηλαδή μετά τη νίκη τους δεν διασκέδασαν στα καμαρίνια τους τρώγοντας το βραβείο τους , τις καρέκλες,τις κουρτίνες και τα μικρόφωνα???
... πάντως ο πρόεδρος της ΕΡΤ όταν τους έδινε το βραβείο έμοιαζε σα να τους φοβάται...χα χα
φιλικά
N.Δήμου αυριο δεν είναι η παρουσιαση??
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα να σας ρωτησω σε τετοιες εκδηλώσεις γινεται και διαλογος ή οι συγγραφεις μιλάνε μονο?
@Γεωργια
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα,σε λιγο θα πάω στον παππου και θα του δώσω και μια αγκαλια απο εσενα.Δυστυχως έχει πέσει κάτω απο 60 κιλα,αυτος που κάποτε ήταν επιβλητικος και μονο με την παρουσια.....
Και άλλη μια ερωτηση Ν.Δ,κα΄που είχατε γράψει πως παλια η συζήτηση με το κοινο σας ερεθιζε πνευματικα,γιατι τωρα όχι πια??
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο μεγαλώνεις ζητας πια τον έναν άνθρωπο?Αποκτας εωστρεφεια?Τι είναι,απογοητευση απο τους πολλους?
Γεράματα θα έλεγα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Κικη Δημουλα έχει γράψει ένα ποιημα που λέγεται το σπάνιο δώρο,και σαν σπάνιο δώρο αναφέρει την αγκαλια προς τους ηλικιωμένους...ΠΟΣΟ ΣΠΑΝΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ,ΔΩΡΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ.ΑΝΕΛΠΙΣΤΟ!
Ξέρω ‘γώ, τι μπορεί να κάνει ο καθένας; Δεν εννοώ τίποτα συγκεκριμένο, απλά, ο άνθρωπος είναι πολύ μόνος. Και πολύ θυμωμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγράφω ένα αποσπασμα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους μεγάλους,ουτως ειπειν τους γέροντες-οτι δεν είναι ανοιξη είναι γερόντιον πια-ισχύουν παντα οι παμπάλαιες αποψεις.Ποτε αγκαλια.Αφηστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπει η ανασα,δυναμωνουν έτσι τα αποσιωπητικα τους.Ας κλαινε οι μεγάλοι,δεν έχει αγκαλια...Ποτε μη γελαστειτε να τους πάρετε αγκαλια.Τυλιγονται αγρια απο το λαιμο αυτου του δώρου,θα σας πνιξουν.
Τιποτα.Οταν σας ζητουν αγκαλια
μολων λαβε μωρο μου,μολων λαβε να απαντάτε.
Παλιά γνώριζα έναν άνθρωπο, πολύ κακιωμένο, πολύ βίαιο. Ήμουν απ’ τους ελάχιστους, που του έδειξαν σεβασμό, αγάπη και δεν τον φοβόντουσαν. Αυτός ο άνθρωπος πέθανε νέος, από ναρκωτικά. Λίγο πριν πεθάνει, μετά από πολλά χρόνια που δεν είχαμε καμία επαφή, με πήρε τηλέφωνο να μου πει, πως μ’ αγαπάει. Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Πως όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια αγκαλιά. Όλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Γεωργια
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχεις πολυ δικιο,σιγουρα είναι δείγμα πολιτισμου.Εχω ακουσει οτι στο εξωτερικο τα γηροκομεια δεν είναι σαν εδω ένας τόπος που ξεφορτώνεσαι τον << άχρηστο και κουραστικο >> γέροντα αλλα όμορφοι χώροι που οι ηλικιωμένοι επικοινωνουν και μάλιστα θέλουν να πάνε.....
Τα χέρια ε?Ε, λοιπον τα χέρια είναι το νουμερο εκφραστικο μέσον μετα τα μάτια...Μια φίλη μου το πρώτο που κοιτα στους άντρες είναι τα χερια
Αν θυμασαι το πάσχα στο μπλογκ είχα γράψει για τα χερια του παππου,πως τα παρατηρω να παιζουν ανησυχα στο τραπέζι,σαν κάτι να περιμενουν ,σαν κάτι να τα πνιγει...
takis vasilopoulos said...
ΑπάντησηΔιαγραφήN.Δήμου αυριο δεν είναι η παρουσιαση??
Μα να σας ρωτησω σε τετοιες εκδηλώσεις γινεται και διαλογος ή οι συγγραφεις μιλάνε μονο?
Ναι - αύριο 8.00 στον Ιανό (Σταδίου).
Συνήθως γίνεται και διάλογος - εξαρτάται από τον οργανωτή (εκδότη...).
Γεωργια,σε ευχαριστω, << αξιζει >> ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετακόμισα στο νέο ποστ
Na pô exarkhês pôs hoi lyseis pou proteinô mallon den einai epharmosimes sto blogspot.com. An sas aresoun, mporeite na metakomisete se allon diakomistê ê n' anoixete histologio sto diko sas diktyako topo.
ΑπάντησηΔιαγραφήMia lysê, loipon, einai hola ta mênymata na stelnontai se mia prôtê lista, pou de tha logokrinetai kai stê synekheia na proôthountai epilegmena se mia deuterê. Hosoi theloun na xeroun hopôsdêpote ti egrapse ho Saltarô ê epithymoun epikoinônia khôris kathysterêseis tha diabazoun tên prôtê, hoi alloi tê deyterê. Etsi tha menoun holoi eukharistêmenoi.
Auto to protypo tha mporouse na dieurynthei me mia tritê lista, pou tha philoxenouse mono ta 10-20 kalytera mênymata (gia hosous den ekhoun khrono na diabazoun trakosares).
Mia allê lysê tha êtan na horisete merikous empistous sas hos syndiakheiristes, hôste hoi barbarotêtes na sbênontai sto lepto (kathôs praktika panta tha brisketai kapoios ap' tous diakheiristes diathesimos).
Mia tritê lysê tha êtan henas hêmianoiktos kyklos: ta palia gnôsta melê na mporoun na stelnoun khôris periorismous, alla ta mênymata neôn melôn na khreiazontai engrisê, as poume gia tên prôtê bdomada, mekhri na peisteite gia to poion tou kainourgiou episkeptê. Hoi diaphoroi Saltarokhatzolopouloi mallon den einai se thesê na paizoun epi mian holoklêrê hebdomada ton sobaro.
Αύριο όσοι πάτε στον Ιανό θα τραβήξετε και καμιά φωτογραφία να την δούμε και μεις που δεν μπορούμε νάρθουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήopote apousiazo ginete xamos!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια στιγμή ένα ηλεκτρικό πουλί ήρθε και κάθισε στο κάγκελο του μπαλκονιού μου. Το όνειρο ανυψώθηκε μες στις αντένες, έγινε φύλλο στον άνεμο, παιδικό αεροπλανάκι, χαρταετός, έπαθε ηλεκτρική εκκένωση στα καλώδια, μεταμορφώθηκε σε καράβι και χάθηκε μέσα στο νέφος. Το νέφος έσπασε σε λόγια από εκείνα που φέρνουν το άρωμα σου. Τις νύχτες του χειμώνα είμαι σαν ροκ και σε σκέφτομαι. Έφευγες για το γύρο του θανάτου και σε αποχαιρετούσα, στις τσέπες μου το εισιτήριο σου σκισμένο (και υγρό), και τραγουδούσα:
ΑπάντησηΔιαγραφήένα σεντόνι γράφεις και λυγίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη Γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν μουργόλυκοι στιχουργοί
το κρεβάτι κάθε βράδυ με ρωτάει
που έχεις πάει...
Έτσι κι εγώ, αγαπητή Παράγραφε - η δική μου ιστορία βλέπεις – δεν έκανα ό,τι θα έπρεπε να κάνω, επειδή σαν άνθρωπος δεν είχα την πυγμή. Είχαμε μαζευτεί στη φορμόζα, γύρω στους 300 από εμάς, κι είχαμε ντύσει τα Καρακώλια όλα, υπουργούς των εσωτερικών, τριάντα μέτρα από την ακτίνα μου ο ειδικός φρουρός (κλαμένος αυτός για τη μάνα του – «Ισπαχάν» στη Λένορμαν αν θυμάσαι...και το ρετσινόλαδο του Μανιαδάκη...) και με τους χάρτες ανοιχτούς ψάχναμε. Αναζητούσαμε τον τόπο του θνητού και του μέτριου, τον κόσμο του ορατού και του άοσμου. Δίχως τις αλυσίδες μας, το φετίχ μας έμοιαζε με ένα φόρεμα λευκό μέσα σε μια ντουλάπα στις νύχτες τις κρύες με τα ψηλά τα σκαλοπάτια. Και έριξε ένας την ιδέα να κατευθυνθούμε δυτικά. Και πήγαμε. Ήταν εκεί ...
Θα σου ευχηθώ κάτι που ένοιωσα σήμερα στην επιστροφή μου από το μνημόσυνο: ένα του Κοργιαλά (με Ευρυδίκη, «θέλω τόσο να σε δω» ή κάτι τέτοιο), που το άκουγα στη διαπασών. Ετρεχα με το αμάξι, βουρκωμένη, αλλά έλεγα μέσα μου θα σε δώ ρε πατέρα, μέχρι τότε όμως θα ζήσω, θα είμαι ΚΑΙ το κορίτσι που χόρευε με την καρδιά της και ροζ μποά στα after-hours clubs, ΚΑΙ η γυναίκα που θα κάνει πευκοβελόνες τις κόρες μου...
Σου εύχομαι να το ακούς κάπου σε εθνική, δυνατά, μέσα σ'ένα «jeep» Cayenne με τον έρωτα παντού σου, τρέχοντας να συναντήσεις την αγάπη σου σ'αυτή τη φάση του πριν τα συναρμολογήσεις εντελώς μαζί της...
Σε ευχαριστώ σαν αμαρτία
Σε αγαπώ σαν θερμοπηγή ευαισθησίας.
Για να θυμhθούμε και τα νιάτα μας σα μαθηματικός mod λοιπόν είναι ένας τελεστής που δίνει το υπόλοιπο της διαίρεσης δύο ακεραίων αριθμών. Για παράδειγμα
ΑπάντησηΔιαγραφή8 mod 3 = 2.
@ φιλιά και κέρματα said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη αρχή θύμωνα και όλο έπληξη αναρωτιομουνα προς τι τόση κακία!
Τώρα όμως, ένα φίλος με βοήθησε να σε κοιτάξω στα ματια και να σου πω με όλη μου την ειλικρίνεια: Δεν πειράζει άνθρωπέ μου, δεν σου κρατώ πια κακία.
Ξέρεις ότι έχω μέσα μου αβίαστη αγάπη για τον κόσμο και προσπαθείς να την πληγώσεις. Όμως ματαιοπονείς. Δεν αλλάζω πλέον. Είναι πολύ... αργά για μένα ν΄ αλλάξω. (Ελπίζω όχι για σένα)
Αφού σου δίνει όμως χαρά να με πλαστρογραφείς και να μου χρεώνεις αισχρότητες, δεν μπορώ να κάνω τίποτε.
Σκέφτομαι μάλιστα ότι ίσως αύριο βρεθεί κι η κόρη μου στη θέση σου. Ίσως αυριο έχει κι εκείνη ανάγκη να πληγώνει και διασύρει τους άλλους για να νιώθει ότι υπάρχει...
Και μακάρι να τη συγχωρέσουν οι άνθρωποι, όπως κι εγώ συγχωρώ τώρα εσένα.
Με αγάπη
Παράγραφος
ψέματα είναι και αυτά
ΑπάντησηΔιαγραφήμαζί με τα άλλα που έγραψες στο ποστ "Τα όρια της σάτιρας".
δεν δέχομαι αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο που έχεις ανοίξει με τη ζωή και σε όλη αυτή τη φρίκη που γουστάρεις να ζεις μπροστά σε μια οθόνη γράφοντας και ποστάροντας στιγμές εκβιασμένης δυστυχίας.
κι αν η ζωή σου θέλει βλήματα
τελειώσανε τα θύματα.
φιλιά και κέρματα said...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν δέχομαι αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο που έχεις ανοίξει με τη ζωή και σε όλη αυτή τη φρίκη που γουστάρεις να ζεις μπροστά σε μια οθόνη γράφοντας και ποστάροντας στιγμές εκβιασμένης δυστυχίας.
-----------------------------------
Φαίνεται πως έχεις το δικό σου τρόπο να αγαπας τους άλλους.
Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδι, ο αδελφουλης μου είχε ένα μεγάλο ατύχημα: στη γυμναστική έπεσε κι έσπασε το σαγόνι του. Όταν άκουσα ότι πονούσε κι ότι είχε παραμορφωθεί το πρόσωπό του, δεν μπορεσα να πάω να δω. Δεν άντεχα να τον δω να πονάει και με ζητούσε διαρκώς... Το προτιμούσα όμορφο και χαρούμενο... Ηταν η τελευταία φορά που αρνήθηκα να κοιτάξω τον πόνο στα μάτια. Γιατί, η κουτή, νόμιζα οτι αν δεν το δω τον πόνο, θα τον διαγράψω κι όλας...
Έχεις δίκιο: έχω ζήσει τη φρίκη κι αν δεν είχα την κορουλα μου -έστω και με τα τόσα της προβλήματα υγείας- που δίνει νόημα στην ύπαρξή μου, ίσως να μην είχα κουράγιο, όχι σε μια οθόνη μπροστά να σταθώ, αλλά ούτε και στα πόδια μου...
Δες είσαι μάνα για καταλάβεις τι σημαίνει δυστυχία. Τι σημαίνει να βλέπεις επί δυομισι χρονια το σπλάχνο σου να σβήνει μπροστά στα μάτια σου αβοήθητο, ό,τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή, να χάνει λίγο-λίγο τη ζωή του.
Από έξι μηνών παίρνει φάρμακα που θα έκαναν και εναν ενήλικα να τρομάξει. Φρίζιουμ, Ντεπακίν, Τριλεπτάλ, Τοπαμάξ και βάλιουμ... Είναι θαύμα που άρχισε να περπατάει, να λέει δυο λεξούλες, να θυμάται το ρυθμό των τραγουδιών. Είναι θαύμα που μερικές φορές γελάει... Κι όλα αυτά τώρα που είναι τεσσάρων χρονών... Κι μου λές για "εκβιασμένη δυστυχία"...
Κι ύστερα πιάνεις αυτό το παιδάκι στο στόμα σου, την επιληψία του... πώς το αντέχει η καρδιά σου; Δεν έχεις καταλάβει ότι πίσω από αυτήν τη οθόνη κρύβεται μια πραγματική μάνα βασανισμένη με ένα ζωναντό για την ώρα παιδάκι που στα χεράκια και τα ποδαράκια του μπορείς ακόνα να δεις τις φλεβίτσες του καμένες λες και είναι ναρκομανής εδώ και χρόνια...
Αλλά δεν πειράζει. Ίσως η δική σου ευτυχία και η χαρά θα πρέπει να στηθεί πάνω στη δική μου "φρίκη". Ίσως πάλι αρνείσαι να δεις τη δική μου φρίκη γιατί δεν μπορείς να δεις τη δική σου.
Να ξέρεις όμως, ότι δεν έχεις το μονοπώλιο στη δυστυχία. Όπως φυσικα δεν το έχω κι εγώ.
Αν σε πίκρανα, συγγνώμη.
Αν σε πλήγωσα συγγνώμη.
Για ό,τι φριχτό έχεις πει μέχρι τώρα σε βάρος μου και σε βάρος του παιδιού μου, σε συγχωρώ.
Σε συγχωρώ επίσης και για αυτά που προκειται να πεις στο μέλλον και να κάνεις.
Με αγάπη
Παράγραφος
@paragrafos
ΑπάντησηΔιαγραφήμην δίνεις παραπάνω σημασία απ' όσο πρέπει καλή μου, ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί σε όλη του την έκταση και ένταση, αν δεν το ζήσει στο πετσί του.
Δεν ξέρει, γι'αυτό μιλάει έτσι.
Εσύ συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις. Είσαι λαμπρό παράδειγμα γενναιοδωρίας, ψυχικής και πνευματικής, από αυτήν που δεν συναντάς εύκολα τριγύρω.
Πολλά φιλιά, και αγάπη
Απόψε, σε ένιωσα περισσότερο, ίσως γιατί βρίσκομαι σε κατάσταση περισυλλογής κι εγώ. Οι άνθρωποι μπορούμε να είμαστε τα πιο μεγαλειώδη πλάσματα την μία στιγμή και τα αθλιότερα την αμέσως επόμενη. Η συνέπεια και συνέχεια που αποδεικνύεις ότι διαθέτεις με αυτά που γράφεις, είναι πραγματικά σπάνιες.
Χωρίς μεγάλα λόγια, να'σαι καλά...
Απελπισμένη θέλεις να μένεις Παράγραφε. Η απελπισία δεν είναι πραγματική κατάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφή-> φιλιά και κέρματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκολουθεί ψυχογράφημα,
δεν κρύβω ωραίο γράφημα
ζεστό σαν φιλί ηδονικό
ψυχρό σαν κέρμα μεταλλικό.
Εγκατάλειψη πατέρα
Απουσία η μητέρα
βγήκε ελάττωμα παιδί
μόρφωση δέκα, ψυχή μηδενική.
Τέτοια ύπαρξη αν έχει παιδί
διπλό κρίμα παίρνει στην ζωή,
άλλοι κλαίνε γιατί ειναι στείροι
κι άλλοι,
Κρόνοι τρώνε σαν κτήνη.
Φιλιά και κέρματα
βρυκολάκιασες ψέμματα;
πίνεις του άλλου την ηρεμία,
μεθάς με ξένη δυστυχία.
Η Παράγραφος Ναι, αλλα εγώ
δεν αντέχω άλλο να συγχωρώ,
όταν, αδικία και κακία
έχει καταντήσει Υστερία.
Φ&Κ η μόνη σου ελπίδα
η μόνη σου γιατρειά,
η δική σου ανθρωπιά
βγάλτην απ' την μοναξιά.
"Το ψέμα δεν ζει για να γεράσει"
"το σωστό να λέγεται" : ξέχασες να συμπληρώσεις στο πόνημα, σε συμφωνία με το mixer της blade runner, πως δεν διαθέτω την απαραίτητη συνέπεια και την ουσιώδη συνέχεια του τύπου "πραγματικά σπάνιες", και ότι δεν θα αποβώ λαμπρό παράδειγμα ψυχικής και πνευματικής γενναιοδωρίας, πράγμα που με ... ακυρώνει ψυχικώς και διανοητικώς. ενώ, εσάς τους δύο, όπως μου φαίνεται από τα γραπτά σας, σας τρέφει διανοητικώς πάλι η ανοησία, στην οποία έχετε δώσει και σαφές συναισθηματικό περιεχόμενο: την περισυλλογή γύρω από το τίποτα. και πρέπε να σκεφτώ αυτά που λέτε, μόνο για να συζητήσω τη βλακεία και να αγκυλωθώ. λυπάμαι, αυτό δεν συμβαίνει στις κοινωνίες των Ανθρώπων. να πεθάνετε και να αναστηθείτε.
ΑπάντησηΔιαγραφή-> φιλιά και κέρματα said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...και ότι δεν θα αποβώ λαμπρό παράδειγμα ψυχικής και πνευματικής γενναιοδωρίας, πράγμα που με ... ακυρώνει ψυχικώς και διανοητικώς."
Είναι ολοφάνερο ότι σου λείπει η Αυτογνωσία.
Για να είσαι γενναιόδωρος και να μπορέσεις να Δώσεις, πρέπει να Έχεις.
Ενας Αδειος άνθρωπος πνευματικά και ψυχικά
δεν μπορεί να Δωσει κάτι που Δεν Εχει.
Για να μπορείς να αναστηθείς πρέπει να πιστεύεις στον Θεάνθρωπο και στο Λόγο Του.
Μας Θέλει να Πιστεύουμε στον Ανθρωπο. Ένας άνθρωπος έχει έμφυτη την δυνατότητα να Δώσει Αδέσμευτη και Απέραντη Αγάπη.
Γερή Θέληση χρειάζεσαι να ναυπηγήσεις, για να ταξιδέψεις εκεί που χρειάζεται ένα τόσο πολύτιμο αλλά και δυσβάσταχτο φορτίο.
@ φιλιά και κέρματα said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπελπισμένη θέλεις να μένεις Παράγραφε. Η απελπισία δεν είναι πραγματική κατάσταση.
-----------------------------
Αυτά τα λές για να ξεγελάσεις τη συνείδησή σου.
Τα ίδια έλεγαν και οι ναζι βασανιστές για τα θύματά τους: "αυτοί δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι".
Με αγάπη
Παράγραφος