Στιγμιότυπα 3

Λοιπόν η χθεσινή ημέρα ήταν για μένα η καλύτερη του blog, από την καταβολή του.

Δήλωσα από την αρχή ότι δεν πρόκειται να εμπλακώ στην συζήτηση και ηρέμησε το μέσα μου.

Διάβαζα κατά καιρούς τα σχόλια (μερικά από τα οποία, σε άλλες περιπτώσεις, θα με έβγαζαν από τα ρούχα μου) και χάζευα τα δρώμενα σαν περαστικός, άσχετος, θεατής. Όπως θα έλεγε κάποιος τρίτος: «Βρε, για δες τι γίνεται στο blog του Δήμου!».

Κατάλαβα τώρα την αξία του να είσαι αμέτοχος. Κατάλαβα το πόσο καλύτερα ζούνε (και κοιμούνται το βράδυ) αυτοί που δεν βάζουνε συνεχώς το κεφάλι τους στον ντορβά.

Μπας και έζησα λάθος, μία ολόκληρη ζωή;


********************************

Αλίμονο – είναι αργά για να αλλάξω. Σύντομα πάλι θα αφήσω τις κερκίδες και θα κατέβω στον στίβο.

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Αλλά πήρα ένα μάθημα: μικρότερη εμπλοκή, περισσότερη απόσταση: καλύτερη κρίση. (Και ποιότητα ζωής...)


*****************************************


Κι ένα επιμύθιο στα χθεσινά:

Κατηγορήθηκα κι εγώ (για το post) και πολλοί σχολιαστές για «συναισθηματική προσέγγιση». (+ αφέλεια, παιδικότητα, ρομαντισμό, μελό, κλπ.)

Όσοι τα έγραψαν αυτά δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα Ελλάδα-Τουρκία είναι κυρίως συναισθηματικό.

Μίσος, φόβος, καχυποψία, πάθος, φανατισμός: όλα αυτά είναι συναισθήματα και θολώνουν το βλέμμα και την κρίση..

Σε καθαρά ορθολογικό επίπεδο, τα προβλήματα θα μπορούσαν να λυθούν πολύ εύκολα. Μια ψύχραιμη διαπραγμάτευση εξωγήινων (ή Σουηδών) ορθολογιστών, θα καθόριζε τα σημεία με το μεγαλύτερο κοινό όφελος – win-win – και τέρμα.

Αφού λοιπόν το πρόβλημα είναι συναισθηματικό – σωστά αντιμετωπίζεται με συναισθηματικό τρόπο.


*************************************************

Ο εισαγγελέας της έδρας ξαναχτύπησε. Τώρα με κατηγορεί ότι αναδημοσιεύω παλιά μου κείμενα.

Παλιά για ποιους; Οι περισσότεροι σε αυτό το blog είτε δεν είχαν καν γεννηθεί – είτε ήταν στην πέμπτη Δημοτικού πριν 30 και 25 χρόνια. Μόνο ένας από τους σχολιαστές δήλωσε πως θυμόταν το άρθρο για την 29η Μαΐου.

Τα βιβλία που περιέχουν αυτά τα κείμενα δεν κυκλοφορούν πια. Μερικά βέβαια είναι στο site μου – χαμένα ανάμεσα σε 2000 σελίδες.

Αλλά ακόμα και αυτά, όταν ανεβαίνουν στο blog, ξανα-ζωντανεύουν χάρη στον διάλογο και τα σχόλια.

Άλλωστε αυτό ήταν το μόνιμο παράπονο των επισκεπτών του site, δέκα χρόνια τώρα. «Γιατί δεν βάζετε και ένα φόρουμ μέσα στο site;».

Ε, νάτο τώρα.  

****************************

Και για να μη δημιουργούμε εντυπώσεις – από τα 14 posts αυτού του blog μόνο δύο ήταν αναδημοσιεύσεις παλιών. Ποσοστό 15%.

Το ίδιο περίπου ποσοστό και στο παλιό blog. Αλλά προσέξτε: αυτά τα posts μάζευαν τα περισσότερα σχόλια!

Κι αυτό έχει σημασία: όχι αν είναι παλιά ή νέα, αλλά αν είναι δραστικά.

Η κατηγορία του εισαγγελέα θα είχε αντικείμενο μόνο αν επρόκειτο για κείμενα «ληγμένα», που δεν ενδιέφεραν και δεν αφορούσαν κανένα.


********************************

Πάντως αυτό που ζω ως blogger είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Νιώθω ως μόνιμος στόχος.

Σαν να βρίσκομαι στο τέρμα ενός πεδίου βολής και όλοι να μαθαίνουν σκοποβολή επάνω μου. Οποιαδήποτε κίνηση κάνω, θα τραβήξω επάνω μου δεκάδες σφαίρες.

Κινούμαι προς τα δεξιά πυροβολούν οι μεν. Κάνω αριστερά – καραδοκούν και ακροβολίζονται οι δε.

Ό,τι και να πράξω, είναι λάθος.

Αλλά και αν δεν κάνω καμία κίνηση (όπως εχθές) πάλι βροχή πέφτουν τα βόλια.

Είναι αυτό που λένε: δίνεις στόχο.


*******************************
΄
Καλύτερα λοιπόν το λάθε βιώσας;

Είναι εκεί, δεν μπορώ πια ν’ αλλάξω
..........................................................
Μήπως άλλαξε κανείς ποτέ του;

Γιώργος Σεφέρης – Αλληλεγγύη