Μηδενίζω το κοντέρ

Ξεκινάω πάλι από την αρχή. Από το μηδέν.
Σαν να γράφω για πρώτη φορά.
Σαν να μην έχω γράψει τίποτα ως τώρα.

Αυτό είναι ένα ημερολόγιο.
Δεν έχει «θέματα προς συζήτησιν».
Ούτε θέματα για Εκθέσεις Ιδεών.
Περιέχει μόνο σκόρπιες στιγμές.

Ζεστές. Όπως έρχονται στο μυαλό. Χωρίς επεξεργασία. Και χωρίς βιβλιογραφία.

Ένα πραγματικό ημερολόγιο, σαν εκείνα του παλιού καιρού.

Που τα βρίσκουν οι απόγονοι, με κιτρινισμένες σελίδες, και απορούν: «Για κοίτα – και τότε ένιωθαν σαν κι εμάς!»


***************************************************


Πρώτη φορά από τότε που άρχισα το blog κατάφερα να τελειώσω ένα βιβλίο.

Το σπίτι είναι γεμάτο από αρχινισμένα βιβλία με σελιδοδείκτες να τεκμηριώνουν που τα παράτησα.

Άλλο στην σελίδα 30 και άλλο στην 100.

Με βαραίνουν όπως οι αμαρτίες τις κολασμένες ψυχές.

Το αγαπημένο μου περιοδικό, το TLS (είμαι συνδρομητής του 35 χρόνια) στοιβάζεται, ανέγγιχτο. Κάποτε το ξεκοκάλιζα μέχρι τις Μικρές Αγγελίες.

Τα μειονεκτήματα της Δημόσιας Ζωής.


***************************************************

Τώρα, ελεύθερες σημειώσεις – χωρίς πρόγραμμα (όπως έλεγε η Μαρία Ρεζάν).

Την μία μέρα τρεις, την άλλη πέντε – την άλλη, καμία.

Όσοι περιμένουν βαθυστόχαστες σκέψεις, θα απογοητευθούν.

Νοστάλγησα την σοφία της επιφάνειας.

Τα πράγματα όπως συμβαίνουν και όπως φαίνονται.


***************************************************


Σήμερα το πρωί στο Mall. Shopping therapy.

Πήρα ένα ζευγάρι μαγικά παπούτσια. Με αυτά έχω την αίσθηση πως πετάω.

Άραγε έτσι νιώθουν οι μακάριοι όταν βολτάρουν στα συννεφάκια του Παραδείσου;


**********************************************


Αυτή είναι μία δοκιμή.

Δεν ξέρω αν και πότε θα συνεχιστεί.

Ψάχνω έναν άλλο δρόμο επικοινωνίας, πιο ανθρώπινο και λιγότερο θεαματικό.

Πιο καθημερινό και λιγότερο λόγιο.

Χωρίς αυθεντία - αλλά με αυθεντικότητα.

Θα δούμε.