Τρίτη, Ιουλίου 11, 2006

Madame!

Gisèle Vivier
1915 - 1999


Όσοι δεν είχαν την τύχη να γνωρίσουν την Ζιζέλ Βιβιέ δυσκολεύονται να πιστέψουν πως υπήρξε ποτέ τέτοιος άνθρωπος.

Κι όσο περνάνε τα χρόνια δυσκολεύομαι κι εγώ να το πιστέψω. Μόνον όταν μιλάω με μαθητές της και με ανθρώπους που την γνώριζαν καλά, σιγουρεύομαι πως δεν εξωραΐζω, δεν εξιδανικεύω, δεν υπερβάλλω.

Ούτε μία αρνητική κουβέντα. Πόσες φορές έχετε συναντήσει άνθρωπο για τον οποίο να μην ακουστεί ένα κακό; Ακόμα και τα ελαττώματά της ήταν αρετές. Π. χ. ήταν σπάταλη – αλλά όχι για τον εαυτό της. Άρα, ήταν γενναιόδωρη.

Στα παραμύθια οι Μοίρες περιστοιχίζουν την κούνια του νεογέννητου για να το μοιράνουν. Του δίνουν χαρίσματα και ελαττώματα.

Ε, στην γέννηση της Ζιζέλ, η Μοίρα των ελαττωμάτων απουσίαζε. Έτσι της δόθηκαν μόνο χαρίσματα. Πολλά. Ήταν και οι Μοίρες εκείνη την μέρα, γενναιόδωρες.

Όμορφη (θα έλεγα πεντάμορφη), ευφυέστατη, καλλιεργημένη, έντιμη, ευγενής, γλυκύτατη, σεμνή, δυνατή. Και πάνω από όλα καλή. Με μία πηγαία καλοσύνη που την έκανε να δίνει και να δίνεται χωρίς όριο.

Ναι, στο ισοζύγιο πληρωμών της ζωής, εκείνη είχε τεράστιο περίσσευμα.

Υπάρχουν πολλές εκατοντάδες Έλληνες σήμερα που θεωρούν την Ζιζέλ ως τον σημαντικότερο άνθρωπο που πέρασε από την ζωή τους. (Ανάμεσά τους κι εγώ). Άνθρωποι που της οφείλουν το «ευ ζην» αλλά και το ευ σκέπτεσθαι και αισθάνεσθαι. Γέννησε τρία παιδιά, αλλά έπλασε πολύ περισσότερα.

Προσπαθώ να περιγράψω αυτήν την γυναίκα και νιώθω τα εκφραστικά μου μέσα τελείως ανεπαρκή. Αισθάνομαι πλήρη αδυναμία να μεταδώσω την αίγλη της – αυτό που κάποια από τις μαθήτριές της ονομάζει «το φως».

Πραγματικά, έλαμπε, φώτιζε, ακτινοβολούσε. Έμπαινε σε ένα δωμάτιο, σε μία αίθουσα διδασκαλίας και ήταν σαν να άναψαν προβολείς.

Και ταυτόχρονα ήταν φοβερά διακριτική και σεμνή. Παρά τα χαρίσματά της, δεν είχε ίχνος έπαρσης. Αν διάβαζε αυτά που γράφω θα μου ζητούσε αμέσως να τα σκίσω.

Σε κατοπινά χρόνια, μου χάρισε μία φωτογραφία ταυτότητας που την έδειχνε όπως ήταν όταν την γνώρισα. Πίσω της είχε γράψει: «στον αγαπημένο μου μαθητή». Θεωρώ αυτή την φράση ως την πιο αξιόλογη διάκριση που κέρδισα στην ζωή μου.

Ο επίσημος τίτλος της ήταν «καθηγήτρια Γαλλικής». Τόσα λόγια για μία «Γαλλικού»; Όμως ο Ευάγγελος Μουτσόπουλος την ονομάζει «Διοτίμα». Κάτι ξέρει παραπάνω ο φιλόσοφος. Ήταν ιέρεια που μύησε πολλούς στην σκέψη, την ζωή και την τέχνη.
________________________________________________

Η ιστορία των Βιβιέ στην Ελλάδα αρχίζει το 1912, όταν ο François Ferdinand Vivier γεννημένος το 1890 στο Nancy κερδίζει (ως ζωγράφος) ένα ταξίδι στην Ελλάδα, στην οποία και παραμένει.

Ο Βιβιέ είναι πτυχιούχος (licenciè es lettres) της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Παρισίων. Στο πτυχίο του που εκδόθηκε στις 10.8.1909 αναφέρεται ότι έχει σπουδάσει σύγχρονη ιστορία, λογική, φιλοσοφία, γεωγραφία και ξένη λογοτεχνία. Αλλά παράλληλα είναι ερασιτέχνης ζωγράφος και μία διάκριση σε αυτόν τον τομέα τον φέρνει στην Ελλάδα. Εκεί κάποια στιγμή συναντά την Eva Dedoyard. Η συνάντηση της Εύας με τον Φερδινάνδο καταλήγει σε γάμο που γίνεται στις 23 Μαΐου του 1914. Ένα χρόνο αργότερα (9. 4., γενέθλια του Baudelaire) γεννιέται η Ζιζέλ και έντεκα χρόνια μετά, ο Ζεράρ (πέθανε σαράντα ημέρες μετά την αδελφή του).

Ο πατέρας Βιβιέ εργάζεται ως καθηγητής Γαλλικών στην σχολή Μακρή – γνωστό σχολείο της Αθηναϊκής ελίτ – και έχει μαθητές τους γόνους της υψηλής κοινωνίας. Πολλοί από αυτούς διέπρεψαν στην πολιτική, την διπλωματία και τις τέχνες. Πέθανε νέος, το 1945, από καρκίνο της γλώσσας. Έγραψε πάνω από 12 βιβλία – εξέδωσε ένα Λεξικό της Γαλλικής Αργκό, ένα Εγχειρίδιο Προφοράς της Γαλλικής και ένα βιβλίο Ψυχολογίας. Το χόμπι της ζωγραφικής το άσκησε σε όλη του τη ζωή με πάθος – και όπως λένε όσοι έχουν δει έργα του – με άριστα αποτελέσματα.

Η Ζιζέλ Βιβιέ μεγαλώνει στην Αθήνα του μεσοπολέμου. Οι φωτογραφίες την δείχνουν χαρούμενη και ξένοιαστη. Το 1932 περνάει το πρώτο μέρος του Baccalaureat και το 1933 το δεύτερο (με ειδίκευση στην φιλοσοφία). Ακολουθούν τετραετείς σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών και το 1938 παίρνει πτυχίο καθηγήτριας Γαλλικής. Διορίζεται το 1938 καθηγήτρια Γαλλικής στην δημόσια εκπαίδευση αλλά συνεχίζει τις σπουδές της ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Έτσι το 1963 παίρνει το πτυχίο Γενικών Φιλολογικών Σπουδών (Propédeutique) του Πανεπιστημίου των Παρισίων και το 1963 το πτυχίο (Licence es Lettres) του ίδιου Πανεπιστημίου.

Παράλληλα είχε πάρει πτυχίο ξεναγού – αν και ουδέποτε ξενάγησε άλλους πλην των μαθητών της σε εκπαιδευτικές εκδρομές.

Στο μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας της υπηρέτησε στο Β’ Γυμνάσιο Θηλέων της Αθήνας, το γνωστό ως «Μαράσλειο».

Εξαναγκάζεται σε παραίτηση από την Χούντα το 1971 και επανέρχεται με ειδική απόφαση το 1975 για να συμπληρώσει την 35ετία. Διατηρεί «επί τιμή» τον τίτλο του βοηθού Γυμνασιάρχου που κατείχε. Ήταν συγγραφέας, μαζί με τον μαθητή της Παύλο Σκαρπέτη του βραβευμένου βιβλίου «Μέθοδος της Γαλλικής Γλώσσης» που από το 1961 ήταν το εγκεκριμένο βιβλίο για την Α’ τάξη του Εξαταξίου Γυμνασίου.

Εκτός από την σταδιοδρομία της στην Δημόσια Εκπαίδευση, δίδαξε στο Γαλλικό Ινστιτούτο αλλά κυρίως έδινε ιδιωτικά μαθήματα και οργάνωνε γκρουπ προετοιμασίας για το Baccalaureat. Από το 1967 ως το 1969 δίδαξε κατ’ απόσπαση, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών – τμήμα Γαλλικών Σπουδών. Δεκάδες μαθητές και μαθήτριές της διδάσκουν σήμερα Γαλλικά στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ζιζέλ Βιβιέ, μόνη της έκανε περισσότερα για την διάδοση της Γαλλικής γλώσσας και κουλτούρας στην Ελλάδα από ότι πολλά κρατικά ή άλλα ιδρύματα. Φυσικά η προσφορά της αυτή δεν αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα – ούτε η ίδια τιμήθηκε από αυτούς που θα ήταν τιμή τους να την τιμήσουν.

Η ιδιωτική ζωή της Ζιζέλ Βιβιέ θα μπορούσε να προέρχεται από την μυθοπλαστική φαντασία του (αγαπημένου της) Μπαλζάκ. Νεαρή αμαζόνα, έκθαμβης καλλονής, πρωταγωνιστεί στις κοσμικές στήλες της εποχής. Φωτογραφίες της με τουαλέτα σε γκρουπ κοσμικών δεσποινίδων ή με στολή ιππασίας σε εκδηλώσεις ιππικών αγώνων, αφθονούν στις εφημερίδες της εποχής. Ο Φωκίων Δημητριάδης φιλοτεχνεί το σκίτσο της για την κοσμική στήλη (μόνο που ο συντάκτης της λεζάντας δεν άκουσε καλά το όνομά της και γράφει: «Η δεσποινίς Διδιέ»). Είκοσι δύο χρόνων, η νεαρή Ζιζέλ ερωτεύεται τον πρωταθλητή της ιππασίας υπίλαρχο Γεώργιο Κανελλάκη. Παντρεύονται το 1938. Ο Κανελλάκης ανήκει στο περιβάλλον του τότε διαδόχου Παύλου. Ανδραγαθεί μαχόμενος στην Αλβανία, αποδρά το 43 για την Μέση Ανατολή, και επιστρέφει μαζί με την Βασιλική Οικογένεια. Μετά τον θάνατο του Γεωργίου Β’ ο Κανελλάκης, αντισυνταγματάρχης, γίνεται γραμματέας του Βασιλέως Παύλου. Η Ζιζέλ Βιβιέ ανήκει τώρα στην υψηλή κοινωνία της χώρας, στους πιο κλειστούς και ευνοημένους κύκλους – τους ανακτορικούς. Ένα παραμύθι με βασιλιάδες, πρίγκιπες και κακό τέλος.

Ο γάμος φέρνει τρεις γιους (1939 Παύλος, 1942 Παναγιώτης και 1946 Βασίλης – χαϊδευτικά Φρέντυ) αλλά και μεγάλη δυστυχία και ασυνεννοησία. Στο τέλος της δεκαετίας του 40 ξεκινάει μια μακριά και επώδυνη διαδικασία χωρισμού. Με τα «μέσα» που διαθέτει ο Κανελλάκης καταφέρνει να της στερήσει τα παιδιά της – τα οποία καταλήγουν εσωτερικά στο «Βασιλικό» εκπαιδευτήριο των Αναβρύτων. Τα βλέπει κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Είναι χαρακτηριστικό ότι αργότερα η Ζιζέλ δεν μιλούσε καθόλου για το γάμο της και δεν υπάρχουν πουθενά στα χαρτιά της στοιχεία ή ενθυμήματα από αυτόν.

Έτσι, από τα σαλόνια των ανακτόρων και του Ιππικού Ομίλου, η Ζιζέλ Βιβιέ γίνεται μία σκληρά εργαζόμενη γυναίκα. Το πρωί διδάσκει στο σχολείο - το απόγευμα και βράδυ (συχνά μέχρι τις εννέα ή και δέκα) ιδιαίτερα και Cours. Μόνο τα καλοκαίρια ξεκουράζεται για λίγο χρόνο – συνήθως στο Τολό.

Το 1957 υφίσταται εγχείρηση νεφρεκτομής – αφαιρείται ο ένας νεφρός. Η φυλάκιση του γιου της Παναγιώτη το 1973 (έμεινε στην απομόνωση του ΕΑΤ-ΕΣΑ 147 ημέρες – αφηγήθηκε τα βασανιστήρια που υπέστη στον «Ταχυδρόμο» το 1975 και σε βιβλίο) της κόστισε τρομερά. Μετά το 1991 η υγεία της κλονίζεται και περνάει αρκετά δύσκολες στιγμές – με διαλείμματα ανάκαμψης. Δεν έχασε ποτέ το χιούμορ της – μόνο που τα τελευταία χρόνια είχε γίνει πικρό και μαύρο. Πεθαίνει στις 9. 2. 1999.

Στην κηδεία της συναντιούνται μαθητές της από πέντε δεκαετίες… αυτοί που την είχαν γνωρίσει ηλικιωμένη και σοφή κι αυτοί που την συνάντησαν νέα και όμορφη (αλλά όχι λιγότερο σοφή). Είναι χαρακτηριστικό ότι ήρθαν άνθρωποι που είχαν να την δουν τριάντα και σαράντα χρόνια – επειδή όλον αυτό τον καιρό την κουβαλούσαν μέσα τους.


Το βιβλίο Madame! (Opera) εξαντλήθηκε αμέσως. Στο εξώφυλλο πίνακας του Περ. Βυζάντιου απεικονίζει την μικρή Gisele με την θεία της.

80 σχόλια:

  1. Bon jour Madame Gisèle!


    Μήπως η όλη ζεστασιά οφειλόταν και
    στην τρυφερή και αισθαντική γαλλική γλώσσα;..



    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε κατοπινά χρόνια, μου χάρισε μία φωτογραφία ταυτότητας που την έδειχνε όπως ήταν όταν την γνώρισα. Πίσω της είχε γράψει: «στον αγαπημένο μου μαθητή». Θεωρώ αυτή την φράση ως την πιο αξιόλογη διάκριση που κέρδισα στην ζωή μου.

    Τιμή στην άξια δασκάλα αλλά και στον μαθητή που "δεν ξεχνά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο καυγάς περί σοφών βλέπω να μεταφέρεται εδώ.Εχει και ανάκτορα το σκηνικό οπότε προσφέρεται για φαγωμάρα.

    Η αφροδίτη μου θύμησε την παρακάτω παραλλαγή του eliot για όσους τραβάνε τα μαλλιά τους με την πληροφορική:

    Where is the wisdom?
    Lost in the knowledge.
    Where is the knowledge?
    Lost in the information.
    Where is the information?
    Lost in the data.
    Where is the data?
    Lost in the fucking database!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εργοτελίνα said...
    "Bon jour Madame Gisèle!
    Μήπως η όλη ζεστασιά οφειλόταν και
    στην τρυφερή και αισθαντική γαλλική γλώσσα;"

    Δεν νομίζω πως η Γαλλική είναι πιο τρυφερή και αισθαντική από άλλες γλώσσες... ή εκφορά μπορεί να κάνει κάθε γλώσσα τρυφερή (ακόμα και αυτές που θεωρούνται "σκληρές"). Μερικές είναι σίγουρα πιο μελωδικές (συνήθως λατινογενείς...).


    Εδώ πάντως ήταν θέμα ανθρώπου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι μερικοί άνθρωποι που ο τίτλος 'άνθρωπος' είναι υποτιμητικός για το τι πραγματικά είναι.
    Είναι οι ίδιοι που κάνουν τον παράδεισο εδώ στον κόσμο που ζούμε εφικτό.
    Αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να φεύγουν ποτέ. Αλλά για το αναπόφευκτο, φρόντισαν να μεταλαμπαδεύσουν την σοφία τους σε εκείνους που μένουν.
    Τους έχουμε μέσα μας σαν βίωμα, σαν ιδανικό, σαν ανάγκη και κίνητρο να αξιωθούμε να τους μοιάσουμε σε όσα μπορούμε, σε όσα προλαβαίνουμε.

    Ετσι δεν φεύγουν ουσιαστικά ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Gisele… τόκος εν τω καλώ.

    Vivier… τόκος εν τη ψυχή.

    ***************

    H σπουδαία τούτη Κυρία με τον μεγάλο ίσκιο πέρασε τα δύο υπαρξιακά ορόσημα, «να γεννηθεί μέσα στο ωραίο» και «να γεννηθεί μέσα στη ψυχή», πέρα και πάνω από κάθε διανοητική προσέγγιση. Αλλαγή στην αλλαγή, δοκιμασία στην δοκιμασία, από τα εύκολα που γλιστρούν στα δύσκολα που σκαλώνουν, «μιλά» ακόμη για τόκο, όχι στεγή παιδεία. Για αυτογνωσία που μπόρεσε να την περάσει και στους γύρω της.

    Φως. Αρετή. Σοφία.

    Κι όλα με την αγάπη της, την έγνοια της να δώσει πριν «σωθεί» η πηγή της. Αγάπη... Που δεν είναι «μόνο συναίσθημα, αλλά και τέχνη» ( H.de Balzac). Ολα όσα ήξερε, πέρασαν αγαπώντας και καλλιέργησαν με τέχνη... Φαίνεται από το κείμενό σας, αν μη τι άλλο...

    Ναι, θα αισθανόταν άσχημα και θα ήθελε να σκίσετε τις σελίδες. Μετά όμως θα το ένοιωθε πως συνεχίζει το παράδειγμά της να φωτίζει, να εμπνέει, όσο μακρυνό κι αν είναι για μας που την γνωρίζουμε μόνον από σας. Και θα μας έκλεινε το μάτι, είμαι σίγουρη γι’αυτό!

    Σπουδαία Κυρία, πλούτος να σε εισάγει εκείνη στη ζωή...

    ***************

    (Γάτε κανόνισε! ΔΕΝ έχουμε χρόνο να σου γράφουμε τέτοια για καμμιά 30-αριά χρόνια ακόμη! Μας έχεις ξεθεώσει με το μπλογκ σου!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. harry reloaded said...
    Τα ασχημα διαζυγια ειναι για μενα ακατανοητα.

    Όλα τα αποτρόπαια είναι ακατανόητα. Γιατί - κατανοείς τον θάνατα;

    Aphrodite said...
    "Γάτε κανόνισε! ΔΕΝ έχουμε χρόνο να σου γράφουμε τέτοια για καμμιά 30-αριά χρόνια ακόμη! Μας έχεις ξεθεώσει με το μπλογκ σου!!!"

    Tα έχει κανονίσει ο Μεγαλοδύναμος. Αποκλείεται να μπλογκάρω στα 101. (Είστε τυχεροί που δεν αρχισα το μπλογκ στα 41).

    Εργοτελίνα said...
    .. το βιβλίο
    θα ξαναβγεί;..

    Απίθανο. Από υπεραισιοδοξία βγάλαμε τα διπλά από όσα σχεδιάζαμε - και πουλήθηκαν όλα. Αλλά νέα έκδοση - ποιος ρισκάρει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι το πιο συγκινητικό ήταν η βραδιά που οργανώσαμε στο Γαλλικό Ινστιτούτο για την παρουσίαση του βιβλίου. Ήρθαν γύρω στα 900 άτομα - όρθιοι, στο πάτωμα, απέξω... (Πρωτοφανές μας είπαν οι υπεύθυνοι). Πουλήθηκαν το ίδιο βράδυ 500 βιβλία. (Ευτυχώς γιατί είχα καταθέσει εγγύηση προαγοράς στον εκδότη). Ήρθαν όλοι οι υπεύθυνοι του Ινστιτούτου και της Πρεσβείας (που αγνοούσαν τα πάντα γι αυτήν) και επι τόπου καθιέρωσαν βραβείο G. V. που απονέμεται τώρα κάθε χρόνο.

    Έστω και μετά θάνατον, την τίμησαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Η φυλάκιση του γιου της Παναγιώτη το 1973 (έμεινε στην απομόνωση του ΕΑΤ-ΕΣΑ 147 ημέρες – αφηγήθηκε τα βασανιστήρια που υπέστη στον «Ταχυδρόμο» το 1975 και σε βιβλίο) της κόστισε τρομερά."
    ----------------------------------

    Παρ΄ ότι το κείμενο είναι αρκετά ψύχραιμο, αμέσως ταυτίστηκα με τήν Ζιζελ Βιβιέ, αυτήν την υπέροχη Κυρία.

    "Έζησα" όμως και κάτι από την αγωνία της...

    Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ χειρότερο για μια μάνα από το να ξέρει πως βασανίζουν το παιδί της... Τίποτε χειρότερο...

    Καμία μάνα δεν αξίζει τέτοιον διαρκή πονο, πόσο μάλλον ένας τόσο γλυκός και σοφός Ανθρωπος...

    Κάποτε η ζωή γίνεται απελπιστικά αχάριστη.

    Με αγάπη και συγκίνηση

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μια καλή ημέρα εύχομαι σε όλους.

    Ο καιρός είναι θαυμάσιος.
    Το σημερινό πόστ αισθαντικό και ευαίσθητο είναι ένα ποιήμα- ευχαριστώ για έναν όμορφο (όχι μόνο εξωτερικά) και υπέροχο άνθρωπο. Πραγματικά συγκινήθηκα και απόφασισα αυθόρμητα να συμμετάσχω και εγώ. Πιο πολύ από συγκίνηση παρά από σκέψη. Στα γρήγορα έκανα εγγραφή και να μαι.

    Όμως ένα παράξενο συναίσθημα με κυριαρχεί. Είναι η ζήλια για όλους αυτούς που αξιώθηκαν τέτοιους λαμπερούς δασκάλους. Ενώ εγώ, εμείς δηλαδή, η γεννιά των φροντιστηρίων, δεν ευτυχήσαμε...

    Κοιτάζω τη φωτογραφία της Gisèle Vivier και διακρίνω στα χαμογελαστά της μάτια μια επίκριση.
    Έχει δίκιο ίσως υπερβάλλω.
    Με συγχωρείτε έχω μάθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Απόσπασμα από κείμενο της Ζωρζέτας Κουρεμένου, καθηγήτριας, από το βιβλίο «Madame!»

    Η Ζιζέλ δεν ήταν δεμένη ούτε με την ύλη ούτε με το χρήμα που κατά τη γνώμη της έχει υπόσταση μόνο όταν κυκλοφορεί και ξοδεύεται και όχι όταν βρίσκεται κρυμμένο στο συρτάρι. Γενικά, δεν είχε ανεπτυγμένη την κτητικότητα. Μόνο τα βιβλία της και τα χαρτιά της την ενδιέφεραν… Όσο για το κρεβάτι της, το παραχωρούσε χωρίς πρόβλημα σε όποιον το είχε ανάγκη, και εύρισκε τελείως φυσικό, αυτή να κοιμηθεί στον καναπέ!...

    Δε λέω, σαν άνθρωπος είχε κι αυτή τα ελαττώματά της και τις αδυναμίες της. Μα και αυτά ακόμα, έβλαπταν σχεδόν πάντα την ίδια και σπάνια τους άλλους γύρω της. Πίστευε στους ανθρώπους, τους αγαπούσε και ήθελε να τους βοηθήσει γιατί περισσότερο τους λυπόταν για την πεπερασμένη φύση τους! «…Λίγη καλοσύνη προς τους άλλους δεν βλάπτει… Μπορείς να δείχνεις λίγη αγάπη στους ανθρώπους, μόνο και μόνο διότι είναι άνθρωποι, χωρίς να έχουν τίποτα το ιδιαίτερα αξιαγάπητο. Δεν είναι ανάγκη να αισθάνεσαι φιλία για να τους κάνεις καλό, αρκεί να τους βλέπεις ως συνανθρώπους, ως συγκαταδίκους…»

    Μου έλεγε συχνά ότι είναι προτιμότερο να είναι κάποιος θύμα και να το ξέρει, παρά θύτης… Μας μάθαινε ότι στη ζωή, γενικά, ό,τι δίνουμε, παίρνουμε! Συνεπώς, αν δείχνουμε καλοσύνη, εμπιστοσύνη και πίστη στους γύρω μας, τις περισσότερες φορές, αν είναι δεκτικοί, τους προδιαθέτουμε να μας συμπεριφερθούν ανάλογα.

    Έτσι, για επιβεβαίωση, αναφερόταν συχνά στην ιστορία με τον γύφτο που της είχε πουλήσει μια κουβέρτα, στη Σπευσίππου, κάπου κοντά στη Δεξαμενή, ένα μεσημέρι καθώς γύριζε από το σχολείο. Εκείνη, δεν είχε χιλιάρικο για να πληρώσει, και εκείνος δεν είχε ρέστα από πεντοχίλιαρο. Του έδωσε λοιπόν ένα πεντοχίλιαρο και τη διεύθυνσή της για να της φέρει τα ρέστα στο σπίτι, όπως της πρότεινε εκείνος.

    Η καζούρα και τα πειράγματα που ακολούθησαν στο σπίτι όταν έφθασε με την κουβέρτα υπό μάλης, δεν περιγράφονται…

    Της λέγανε ότι είναι αφελής και χαζή που άφησε το γύφτο να την ξεγελάσει, ότι έχει λεφτά για πέταμα και άλλα τέτοια…

    Την άλλη μέρα το πρωί όμως, όταν ο γύφτος χτύπησε το κουδούνι της πόρτας της για να της φέρει τα ρέστα, δικαιώθηκε και πήρε κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση για όλα όσα είχε ακούσει…

    Είναι αλήθεια παρόλα αυτά, ότι η ανεκτικότητα και η αφέλειά της, πολλές φορές, καταντούσαν εκνευριστικές…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ...sic transit gloria mundi.

    Από τα "ψηλά στα χαμηλά", όπως λες, αλλά κέρδισε την αθανασία στις καρδιές και τις ψυχές που άγγιξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δήμαρχε you said:

    "Ε, στην γέννηση της Ζιζέλ, η Μοίρα των ελαττωμάτων απουσίαζε. Έτσι της δόθηκαν μόνο χαρίσματα. Πολλά. Ήταν και οι Μοίρες εκείνη την μέρα, γενναιόδωρες."

    Μα πόσο μου αρέσουν οι larger-than-life άνθρωποι!

    Βγαίνω να ψάξω για το Madame!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εκπληκρικής ομορφιάς κυρία.
    Ακόμη και στην τελευταία φωτογραφία που είναι αρκετά μεγάλη πια φαίνονται όλα όσα μας περιγράφεις. Η φινέτσα της είναι το κάτι άλλο.
    Έτυχε κάποτε να ακούσω κάποτε μια μαθητριά της να μιλά για εκείνην και μου ήρθε αμέσως η σκέψη "μα για μια γαλλικού"?? Τώρα καταλαβαίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τι υπέροχοι άνθρωποι κι αυτοί που έφυγνα, κι εσείς που τους θυμάστε έτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. πέθανε ο Syd Barrett. Τώρα το έμαθα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αυτό που ίσως δεν προσέξατε (το έγραφα στο προηγούμενο Post): Αυτή η κυρία ήταν ο πρώτος μου (κρυφός βέβαια και ανομολόγητος) έρωτας. 13 όταν την γνώρισα (εκείνη 33) υπήρξε κάτι πολύ περισσότερο από καθηγήτρια.

    Φυσικά το είχε καταλάβει όπως μου έδειξε ένα χαμόγελό της, όταν της το ομολόγησα πενήντα χρόνια μετά...


    azrael φοβάμαι πως δεν θα βρεις το Madame!

    Αν το θέλεις πολύ στείλε μου ένα email.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ν.Δ η σχεση σας μαζι της ποια ηταν?Περνωντας τα χρόνια γινατε φίλοι?

    Θυμαμαι καπου γραφατε πως θελατε να μιλησετε στο Σεφερη αλλα τελικα για διαφορους λογους ( εσωτερικης συστολης ) δεν το κανατε?

    Ισχυσε το ιδιο με την Gisèle Vivier,υπηρχε αυτη η εσωτερικη συστολη ή είχε αναπτυχθειμια ζεστη σχεση?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Oχι που θα μας πεις κι αδιάβαστους...

    "....Η διδασκαλία της Διοτίμα δίνεται στο Συμπόσιο με τη διεξοδική περιγραφή των φάσεων από τις οποίες περνά αυτή η εσωτερική πορεία, η ενασχόληση με τη φιλοσοφία, που κινητήρια δύναμή της είναι ο «διαρκώς φιλοσοφών έρως». Όπως διατύπωσε αργότερα ο νεοπλατωνικός Πλωτίνος, «σκοπός της φιλοσοφίας είναι η " σωτηρία της ψυχής "». Κι αυτός είναι ο όρος που υιοθετήθηκε μετέπειτα και από τους πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας.

    Η Διοτίμα ήταν ιέρεια του Πανός. Ο ίδιος ο Σωκράτης συχνά παρομοιάζεται με Σειληνό, δηλαδή ακόλουθο του Διονύσου, που η λατρεία του συνδέεται άμεσα με αυτή του Πανός. Οι Σειληνοί απεικονίζονται στα αττικά αγγεία να έχουν μορφή ζωώδη.... Όλα τούτα τα στοιχεία υποβάλλουν ότι η ανάπτυξη που περιγράφεται από τη διδασκαλία της Διοτίμα, με κάποιο τρόπο σχετίζεται και με τη ζωώδη μορφή του έρωτα, τη σεξουαλική ενέργεια, που αφορά τη διαιώνιση κάθε ζωικής μορφής."

    Λες να μην το καταλάβαμε ότι η Διοτίμα σου, σου ξύπνησε μαζί νου και σώμα? Με τον πιο όμορφο, αθώο τρόπο βέβαια, εισαγωγή στη ζωή την ίδια.

    Μη μας κατηγορήσει κανείς για ασέβειες, γιατί δεν είναι αυτό το πνεύμα του σχολίου, έτσι?...

    Είναι δυνατόν να μην ερωτευτεί κανείς τέτοια γυναίκα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @bdb,

    πολύ σπουδαίος ο Syd Barrett, o πιο σημαντικός Pink Floyd.

    Εκλεισε μια πολύ ταραγμένη ζωή...

    @upside down

    Τι μου θύμισες μ'αυτό το τραγούδι! Ο αγαπητός Dan Treacy...
    Ξέρεις ότι έβγαλαν καινούριο δίσκο πριν λίγους μήνες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μακάρι να υπάρχει το βιβλίο (αν και τα οnline στοιχεία δεν είναι πάντα ακριβή - μπορεί να το έχουν στην βάση δεδομένων και να μην το έχει ο εκδότης).

    rallou (Καλώς ήρθες!) και Takis Vassilopoulos

    Όχι δεν γίναμε φίλοι, ούτε υπήρξαν ειδικές στιγμές. Έφυγα για την Γερμανία, έμεινα εκεί 6 χρόνια, γύρισα, Ναυτικό, γάμος, βιοπορισμός... χαθήκαμε εντελώς. Φυσικά την θυμόμουν κι εκείνη μιλούσε στους μαθητές της για μένα, παρακολουθούσε τα βιβλία μου - αλλά η πρώτη μας συνάντηση έγινε μετά από 40 χρόνια. Ίσως απέφευγα να την δω γιατί σκεπτόμουν ότι θα είχε γεράσει και θα με πονούσε η απώλεια της καλλονής της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. upside down said...
    Γάτε ανημέρωτος;

    Αθεράπευτα. Αν και δεν συμπαθώ τις γάτες ράτσας. Στα ζώα συντροφιάς είμαι αντίστροφος ρατσιστής. Θαυμαστής των κεραμιδόγατων και των κόπρων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. upside down said...
    nikos dimou μιλάτε με τόση αναίδεια όπως ο upside down -;) Το τραγούδι το έγραψε στην πραγματικότητα ο Barrett για τον ευατό του. Ομοιότητες;;;

    Αφού σας είπα ότι είμαι αθεράπευτα ανημέρωτος - δεν ξέρω το τραγούδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Μα Νίκο...μίλησέ μας λίγο, λίγες λεξούλες απ εκείνες που εσύ αγάπησες κοντά της... Από αυτά τα ωραία που σίγουρα δεν μεταφέρονται αλλά αποσπασματικά κοινωνούνται. Έτσι, να ξαναζωντανεύει η ομορφιά...
    Μην ανησυχείς (as far as I am concerned) καμιά σχέση με προσκολλήσεις (έχω ξαναγράψει γι αυτά). Τότε θα έχανε την αξία του το ωραίο. Γιατί εκείνους που το κουβαλούν δεν τους ενδιαφέρει η αναγνώριση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Δον Γάτε μου,

    Έκανα on-line παραγγελία στον Παπασωτηρίου "...and I keep my fingers crossed"

    Ευχαριστώ ergotelina

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Houlia sorry - πρέπει να φύγω - θα κάνω moderation από μακριά - αλλά θα σου απαντήσω αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αφού σας είπα ότι είμαι αθεράπευτα ανημέρωτος - δεν ξέρω το τραγούδι.

    ανημέρωτος όπως λέμε ανήμερα χριστούγεννα; η θηρίο ανήμερο;

    (όλα τα περίμενα σε αυτό το blog, αλλα συζήτηση για τους Television Personalities..οχι)

    andy συνέχισε να γράφεις αποσπάσματα απο το βιβλίο (αν δε βαριέσαι), έχει ενδιαφέρον.
    αυτό για τους συγκατάδικους ήταν πολύ φοβερό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. τΑ ΑΜΟΥΣΤΑΚΑ ΑΓΟΡΙΑ πΟΥ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΖΕΣΤΕΣ ΥπΑΡΞΕΙΣ ΑΓΑπΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΕΡΑΜΙΔΟΓΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟπΡΟΥΣ. πΟΤΈ ΤΑ ΖΩΑ ΡΑΤΣΑΣ.ΙΣΧΥΕΙ πΑΝΤΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.

    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @upside down,
    ναι, οι TV Personalities έχουν νέο δίσκο!

    @Λευτέρη,
    η περίπτωση Elvis και Syd Barrett δεν είναι ίδια.

    Στον Elvis μιλάμε για μαζική ψύχωση και συνωμοσιολογία.

    Χιλιάδες άνθρωποι που αρνούνται τον θάνατο του ειδώλου τους!

    O Syd Barrett εξαφανίστηκε για 20 χρόνια περίπου!
    Χάθηκαν τα ίχνη του.
    Απ' ότι φαίνεται, του την ψιλοβάρεσε.

    Τον ανακάλυψε ένας Γάλλος δημοσιογράφος, αν δεν κάνω λάθος, πριν από λίγα χρόνια, σε όχι ιδιαίτερα καλή διανοητική κατάσταση...

    Πολύ σπουδαίος μουσικός, αλλά πειραγμένο μυαλό που διαλύθηκε απ' τα ναρκωτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Και στις 4 φωτογραφίες είναι εντυπωσιακό το χαμόγελο της.Πάντα το ίδιο. Προδίδει πολύ ζεστό άνθρωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Απόσπασμα από κείμενο της Μαίρης Κοσμετάτου-Λιάγκουρα, καθηγήτριας, από το βιβλίο «Madame!»


    …Κι όμως, βρέθηκαν άνθρωποι να ξεστομίσουν κακίες γι’ αυτόν το θησαυρό που λεγόταν Gisèle Vivier Κανελλάκη. Θυμάμαι ένα μεσημέρι, γυρίζοντας από το Γυμνάσιο, μας έφερε την είδηση ότι μια απ’ τις «κυράδες» του Κολωνακίου, αδυνατώντας να εξηγήσει το γιατί μπαινόβγαιναν τόσα κοριτσόπουλα στο σπίτι της Gisèle, το γιατί όλα την τριγύριζαν τιτιβίζοντας ευτυχισμένα και δεν την άφηναν μόνη ούτε καν στο δρόμο, έβγαλε η ανεγκέφαλη το συμπέρασμα, ότι η Μανταμίτσα μας ήταν ανώμαλη. Την θυμάμαι να μας λέει με τη γνωστή χάρη της: «Προσέξτε εδώ που έρχεστε μην βγάλετε άσχημο όνομα». Γέλασε, και ήρεμη άρχισε το μάθημα. Για Εκείνη, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη ήταν γνωστά. Ήξερε την κακία του κόσμου, αλλά τίποτα βρώμικο δεν την άγγιζε. Για μένα, όμως, που τότε αποκτούσα τις πραγματικές μου εμπειρίες, ήταν ένα σοκ ισχυρό. Απ’ τη μία το θεωρούσα γελοίο, αλλά απ’ την άλλη αγανακτούσα. Το σπίτι της Gisèle ήταν για μας ένα πνευματικό καταφύγιο. Κι όμως, ένα διεστραμμένο μυαλό τολμούσε να ξεστομίζει τέτοιες αηδίες. Πώς μπορούσε; Εκείνο το σπίτι, εγώ μέσα μου το παρομοίαζα κάπως με το Αββαείο της Ελεύθερης Βούλησης του Rabelais, όπου όλοι ήσαν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι ήθελαν, όμως, αυτό που ήθελαν ήταν πάντα ανώτερο και καλό, μακριά από υποκρισίες, ψεύδη και ασχήμιες. Εκείνο το σπίτι ήταν ένα εργαστήρι, όπου στο αμόνι του μυαλού της, η καλή μας Gisèle ακόνιζε μυαλά και ατσάλωνε χαρακτήρες. Ό,τι και να έλεγαν, σίγουρα από ζήλεια, έπεφτε στο κενό. Τίποτα βρώμικο δεν άγγιζε και δεν κόλλαγε γιατί η Gisèle ήταν από μέταλλο πρώτης ποιότητος. Τα γελοία υποκείμενα δε μπορούσαν να διανοηθούν τον τρόπο σκέψης της, το επίπεδό της, την προσφορά της στην κοινωνία, και όταν με τη βρώμικη σκέψη τους δοκίμαζαν να πουν κάτι κακό, η Gisèle το προσπερνούσε, συχνά το διακωμωδούσε και τελικά το αγνοούσε σαν πραγματικός ανώτερος άνθρωπος που ήταν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Οι όμορφες γυναίκες γερνούν.
    Φρονώ πως αυτή η απίστευτη αδικία
    είναι η μεγαλύτερη απόδειξη
    της ανυπαρξίας του Θεού.

    Ηλίας Πετρόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @Λευτέρη,

    το να λες ότι υπάρχουν χιλιάδες Syd Barrett δείχνει είτε άγνοια είτε αμετροέπεια.

    Τα δύο πρώτα άλμπουμ των Pink Floyd, πίσω απ' τα οποία βρίσκεται (κυρίως) ο Syd Barrett, θεωρούνται αριστουργήματα.

    Όχι μόνο από μένα, αλλά από τα περισσότερα σχετικά περιοδικά του κόσμου.

    Θα τα δεις να φιγουράρουν σε πολλές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

    Το Uncut, το Mojo, το Rolling Stone, το Spin δεν είναι αμερικάνικα περιοδικά;
    Ή μήπως δεν είναι έγκυρα;

    Να μην σου αρέσει η μουσική του το καταλαβαίνω, αλλά μην τα ισοπεδώνουμε όλα....

    Δεν συνεχίζω, ήδη καταχραστήκαμε το χώρο, συγχωρούμαστε ίσως λόγω θανάτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @Lefteris Kritikakis

    Λευτέρη μην είσαι αχάριστος;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Λευτέρη,

    όλα τα σφάζεις, όλα τα μαχαιρώνεις.

    Φοβάμαι ότι ακυρώνεις και μάλιστα με ελαφρώς ρατσιστικό τρόπο (μας έβαλες στην κατηγορία Ανώνυμων Αλκοολικών ή junkie) ο,τιδήποτε δεν καταλαβαίνεις ή δεν είναι του γούστου σου.

    Η μουσική, Λευτέρη, είναι τέχνη.
    Και μάλιστα μεγάλη.

    Δεν έχει σχέση με οικόπεδα, γκαζόν, δολλάρια και ιδεολογίες (ή μη).

    Αν κάποιος κλαίει με ένα τραγούδι, όλα τ' άλλα είναι περιττά.
    Αν, μάλιστα, κλαίνε πολλοί και για πολλά χρόνια, τότε μιλάμε για μεγάλο καλλιτέχνη.

    Ακολουθεί επικήδειος και του Dylan?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. houlia σου χρωστάω μία απάντηση που δεν έχω.

    Στην αρχή ήμουν ένα ντροπαλό και φοβισμένο παιδί, στεκόμουν απέναντί της με δέος, ρούφαγα τα λόγια της σαν σφουγγάρι. Δεν έκανε διαίτερα μαθήματα αλλά ομαδικά cours των 4-5 μαθητών. Συμμετείχα στο δικό μου και μετά έμενα σαν ακροατής και σε άλλα.

    Κάποια στιγμή άρχισα να έχω και δικές μου απόψεις - ξεθάρρεψα και αμφισβητούσα. Πήγαινα να κάνω τον έξυπνο. Χρόνια μετά ντρεπόμουν γι αυτό, μέχρι που, όταν ξανασυναντηθήκαμε, μου είπε: τότε κατάλαβα τι είχες μέσα σου.

    Ιδιαίτερα λόγια, φράσεις, δεν θυμάμαι - μόνο το ύφος και την γλύκα - θεε μου ποτέ πια δεν ξανάνιωσα έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Λευτέρη, Andy και Σια

    Μήπως έχουμε ξεφύγει (εντελώς) από το θέμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Ερώτηση κρίσεως:

    μας ρίχνουν κάτι στο νερό κι από αλλού το ξεκινάμε και στο τέλος το ..... ???

    Α, απλώς έτσι, από περιέργεια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Η εκδίκηση της... ανθρωπιάς: της στερήσανε τα παιδιά κι εκείνη αγάπησε όλα τα παιδιά τα οποία με τη σειρά τους την λάτρεψαν.

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Λοιπόν μου αρέσει πολύ αυτό το blog.

    Κάθε πρωί ο οδηγός μας ανακοινώνει τη διαδρομή.Σήμερα θα σας πάω εκεί.

    Σιγά μη πάμε μουρμουρίζει η γαλαρία.

    Ξεκινήσαμε απο τη γαλλικού και φτάσαμε στους pink floud και στην τιμή της..φέτας στην αμερική.

    Γάτε μη μου πείς ότι πλήττεις πάντως..

    Υ.Γ.Σκέφτηκα να σπρώξω κι εγώ προς το μπάχαλο βάζοντας κάτι ωραία ανέκδοτα για δικηγόρους αλλά συγκρατούμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. zoferos mesaionas said...
    Οι όμορφες γυναίκες γερνούν.
    Φρονώ πως αυτή η απίστευτη αδικία είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ανυπαρξίας του Θεού.

    Φρονώ και εγώ με τη σειρά μου πως εάν οι γυναίκες που γερνούν (όλες) μπορούν και διατηρούν την ομορφιά της νεότητας, τότε αυτό είναι και η απόδειξη πως εκτός από ομορφιά κορμιού, μπορούμε να μιλάμε και για ομορφιά ψυχής!
    Το σώμα γερνά. Η ψυχή όχι.
    Τότε, η ηλικία δεν προδίδει γήρας, προδίδει ωριμότητα.
    Μετά τα 30, ο καθένας είναι υπεύθυνος για το πρόσωπο του.
    Είναι θεικό να βαδίζουν οι δύο αυτές ομορφιές μαζί...


    "Το μεγάλο κρίμα είναι ότι η Ελλάδα έβγαλε Χατζή (ανώτερος του Barrett) και Χατζηδάκι (ούτε με σφαίρες τον φτάνουν οι χιπάδες) και καθόμαστε και θεοποιούμε τον κάθε ένα μαστουράκο..."

    Αν η αντίδραση μου στο όποιο κατεστημένο είναι να βγάλω μουσική θρύλο υπό την επήρρεια ναρκωτικών και να το παίζω (ή και να είμαι) κατά, τότε αντί να γρατζουνάω κιθάρες και σύνθι θα έπρεπε να επισκεφτώ κάποιον ειδικό.
    Υπάρχει μεγαλύτερο και καλύτερο ναρκωτικό από την ίδια τη ζωή όταν τη ζεις στο μεγαλείο της;
    Πως θα μας φαινόταν αν ο Mozart πχ ήταν χρήστης ηρωίνης...
    Ακούνε και οι δόκιμοι μουσικοί. Ρε συ, τόσοι "μεγάλοι" κάνανε αριστουργήματα (έτσι τα είπανε) με χρήση ναρκωτικών. Δε δοκιμάζουμε και εμείς να δούμε; Η ακόμα και οι παρασυρμένοι από τις κριτικές: Ρε συ, δεν παίρνουμε και εμείς κάτι να ακούσουμε τη μουσική αυτή καλύτερα;
    Τι δυστυχή πρότυπα δημιουργούνται έτσι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. @nikos dimou
    Αγαπητέ Sextus,
    Είναι μια ντουζίνα τα χρόνια από τότε. Αλλά κάτι καλύτερο από το "αγαπητέ sextus" δεν έχω βρει ακόμη. Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω λίγο υπερήφανος που γνωρίζω την προέλευσή του. Νιώθω ένα μικρό δικαίωμα στο να το χρησιμοποιώ και αυτό όπως και τον ενικό. Θρασύς είμαι; Δεν ξέρω... Λίγο κόκκινο στο πρόσωπο το νιώθω πάντως. Συγγνώμη.
    Αυτός ο άνθρωπος ήταν η Δασκάλα. Ναι νομίζω ότι το είδα. 'Το' όχι 'την'.
    Αποφάσισα να εκτεθώ σοβαρά, (αλλά όχι διαφήμιση από εδώ), κι ένα mail σ' εσένα το σκεφτόμουν ήδη από καιρό. Αλλά ένα comment σ' αυτό εδώ το post είναι πολύ καλύτερο από οποιοδήποτε email.
    Αυτός ο άνθρωπος ήταν η Δασκάλα.
    Ναι νομίζω ότι το είδα και στους τοίχους του Εκδοτικού Οίκου. Και στα ράφια του.
    Οι μαθητές είναι περίεργα όντα Δάσκαλε. Συνήθως κλέβουν πράγματα που δεν τους χρειάζονται. Γι' αυτό δανείστηκα αντίτυπα των πρώτων εκδόσεών σου. Αλλά όχι αυτά που έγραφαν "Αρχείο". Γιατί ούτως ή άλλως τα είχα όλα στα δικά μου ράφια από καιρό. Τα γραπτά τα γνώριζα. Γι' αυτό το λέω: Η Δασκάλα ήταν η Madame. Φαίνεται παντού. Και στις κατηγόριες που έχεις υποστεί.
    Α ναι! Ο δανεισμός έγινε μόνο για τη μυρωδιά των γραμματοσειρών.
    Α ναι! Η γυναίκα μου είναι καθηγήτρια Γαλλικών. Κι η μητέρα μου προσπάθησε απεγνωσμένα να με μάθει Γαλλικά. Αλλά για όνομα του Θεού! Τόσα φωνήεντα για να πεις 'νερό';

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Αν και διαφωνώ με το "χειμαρρώδες" ύφος τού Λευτέρη Κρητικάκη (καθώς και με κάποιες απόψεις του), συμφωνώ γενικά με το πνεύμα του και προσυπογράφω τις τρεις πρώτες παραγράφους του σχολίου που έκανε σήμερα στις 01:12:41πμ και τονίζω τη φράση:

    "Ζω σε κοινωνία παζαριού και προσωπικής διαπραγμάτευσης κι αυτό είναι καλύτερο από τις κοινωνίες των "αυθεντιών" και των καταπιεστικών δογμάτων, που εμποδίζουν κάθε εξέλιξη."

    Για τους ροκάδες δεν έχω άποψη, αλλά θαρρώ πως, όπως σε όλα, υπάρχουν θετικές και αρνητικές πλευρές. Δε θα χρησιμοποιούσα τις εκφράσεις του Λευτέρη, αλλά σαφώς υπάρχει τεράστιο ζήτημα "υπερτίμησης" κάποιων ονομάτων-θρύλων.

    Για τη "υποτίμηση" και "υπερτίμηση" κάποιων "πνευματικών ανθρώπων", καλλιτεχνών ή συγκεκριμένων πνευματικών έργων θα ήθελα να γράψω δικό μου post, μια και το θέμα με απασχολεί από παιδί. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είμαι υποχρεωμένος να θεωρήσω τον τάδε άνθρωπο "σοφό" ή "σπουδαίο" ή το τάδε έργο τέχνης (πίνακα, γλυπτό, μουσική, ταινία) "αριστούργημα".

    Ακόμα νιώθω την αηδία από την εκτέλεση ενός "εκτρωματικού" (προσωπική μου άποψη και δεν την αλλάζω) έργου του "πολύ" Καλομοίρη στα πλαίσια κάποιων εξετάσεών μου στο ωδείο πριν από πολλά χρόνια, καθώς και τις εφηβικές παρέες που τη μια χρονιά εξυμνούσαν ένα ποπ κομμάτι, μετά από ένα-δυο χρόνια το έθαβαν (μια και είχε περάσει η "μόδα" του) και μετά από δυο δεκαετίες γινόταν ..."all-time classic". Για να μην πω τι εντύπωση μου έκαναν τα πρώτα λεπτά (απορώ πώς άντεξα τόσο) του έργου-ορόσημου "Tubular Bells" του ...συνονόματου. Ελπίζω η συνέχεια του CD να είναι καλύτερη (25th Anniversary Remastered Edition και άλλα ...βαρύγδουπα).

    Και είναι όντως τόσο σπουδαίο έργο τέχνης η "Γκερνίκα" του Πικάσο που άξιζε ολόκληρο μουσείο (δίπλα στο Πράδο, τον καιρό που είχα πάει παιδί στη Μαδρίτη - τώρα έχει μεταφερθεί αλλού) ΜΟΝΟ για αυτό; Αλήθεια, απαντήστε ειλικρινά στον εαυτό σας: Ποια ήταν η πρώτη, αυθόρμητη αντίδρασή σας όταν τον πρωτοείδατε (σε κάποια φωτό π.χ.) ΧΩΡΙΣ να έχετε γνώση των συμβολισμών του, της ιστορίας του, της φήμης του και ΧΩΡΙΣ να σας έχουν "εκπαιδεύσει" στο πώς να τον …προσεγγίσετε. Κι όμως, έχει τύχει πολύ καλύτερης μεταχείρισης από τους Ραφαέλ και Μποτιτσέλι, που λέει κι ο Λευτέρης (BTW η "Γέννηση της Αφροδίτης" είναι ο αγαπημένος μου πίνακας από τότε που τον πρωτοείδα σε σχολικό βιβλίο).

    Κατηγορούμε τη σύγχρονη βιομηχανία marketing, αλλά μήπως κάτι παρόμοιο δε συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια με πολλά "κλασικά αριστουργήματα"; Δεν επιθυμώ σε καμιά περίπτωση να μειώσω την (ενδεχομένως τεράστια) αξία κάποιων πνευματικών έργων (η αηδία του Καλομοίρη εξαιρείται βεβαίως), αλλά νομίζω πως ο κάθε καλοπροαίρετος θα συμφωνήσει ότι ο θαυμασμός και η εκτίμησή μας για κάποιον ή για κάτι οφείλεται συχνά σε πολύ μεγάλο βαθμό στην "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" (φήμη, ερμηνείες, συμβολισμοί, μόδα, προώθηση, marketing κλπ). Το γνωστό φαινόμενο "positive feedback". Και μη μου πείτε: "Αν δεν ήταν όντως καλό, δε θα άντεχε στο χρόνο" Υπάρχουν πολλοί "εμπλεκόμενοι παράγοντες" - πάρτε για παράδειγμα τη ...Βίβλο!

    Και πολλά αλλάζουν με το χρόνο βεβαίως! Ποιος ήταν ο Καβάφης (ο αγαπημένος μου ποιητής) όσο ζούσε και ποιος είναι τώρα; Και ποιος θα είναι μετά από ...1000 χρόνια; - Νίκο, έχεις ...ελπίδες :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Somebody said:
    "Πως θα μας φαινόταν αν ο Mozart πχ ήταν χρήστης ηρωίνης... ".

    Για μένα και εγκληματίας Ναζί να ήταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, η καλλιτεχνική του αξία παραμένει αναλλοίωτη (αν και φυσικά λέω μεγάλη κουβέντα - κατανοώ πως κανείς μας δεν είναι τόσο "υπεράνω"). Ως άνθρωπος βεβαίως, θα ήταν κατάπτυστος και αυτό καλώς ή κακώς θα επηρέαζε και την αξία του ως μουσικού.

    Κάτι παρόμοιο όμως (μιλάμε φυσικά για πολύ μικρότερα "καλλιτεχνικά μεγέθη") συνέβη και στα καθ' ημάς με τη γνωστή υπόθεση του Κορκολή (βιντεοκασέτες του Μάκη, τραγούδια τύπου "Ντύσου πρόχειρα και βάλε το κραγιόν σου" κλπ). Προσωπικά τον θεωρώ από τους μεγαλύτερους έλληνες μουσικοσυνθέτες (κρίνοντας αποκλειστικά και μόνο από τις μουσικές συνθέσεις του που έχω ακούσει και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ) και σίγουρα βάζει τα γυαλιά σε κάτι ...Γιάννηδες και ...Βαγγέληδες (άλλωστε και οι δυο είναι μουσικά "αγράμματοι" και αυτό κάνει "κρα" σε όσους γνωρίζουν πέντε πράγματα - τα δις που ζητούσαν τους μάραναν).

    Τον έχω ακούσει και ζωντανά στο Μέγαρο με την Καμεράτα, χωρίς να με εντυπωσιάσει ιδιαίτερα ως ερμηνευτής (δεν ήταν και κακός πάντως). Προτιμώ την ηχογραφημένη του δουλειά, ακόμα και με samples και κυρίως θαυμάζω τον πλούτο των ενορχηστρώσεων και τις εναλλαγές των συγχορδιών του (με συχνά εμφανείς τις κλασικές επιρροές) - αν και το παρακάνει ώρες ώρες. Εκτιμώ γενικά πάρα πολύ τους μουσικούς που δεν κολλάνε σε ένα είδος, αλλά πειραματίζονται με διάφορα - κι ας μη γράφουν πάντα τόσο καλά κομμάτια.

    Είναι και ο μοναδικός καλλιτέχνης από τον οποίο έχω ζητήσει αυτόγραφο. Όταν του έδωσα τα συγχαρητήριά μου μετά από μια instrumental συναυλία (τα γνωστά του "Λιμάνια") στον Πειραιά, δε μπορούσε ούτε να κουνήσει τα χείλια του (ψέλλισε ένα "ευχαριστώ πολύ") και το βλέμμα του ήταν εντελώς άδειο - από τη μαστούρα άραγε;

    Άσχετα πάντως με τα γούστα του καθενός, είναι σίγουρα μια μουσική ιδιοφυΐα (και όχι μεγαλοφυΐα) και δε φοβάται να "εκτεθεί" παίζοντας οτιδήποτε, ακόμα και ότι του κατέβει εκείνη τη στιγμή! Όχι σαν κάποιους σοβαροφανείς γνωστούς μου που μου κάνουν "τεχνικές παρατηρήσεις" στο πιάνο για ...τραγουδάκια της παρέας(!) και όταν τους ζητώ να παίξουν κάτι εκείνοι, αρνούνται πεισματικά με την αιτιολογία πως δεν έχουν ...παρτιτούρα(!) - του Haydn κατά προτίμηση.

    Υ.Γ. 1: Yosemite, "ξεστράτισα" κι εγώ μού φαίνεται. Μάλλον θα "μαζέψει" το αμάξι ο οδηγός με ...ανάποδο moderation :)

    Υ.Γ. 2: Νίκο, ζητώ συγγνώμη κι εγώ για το "ξεχείλωμα", αλλά βλέπεις οι "μαθητές" φαίνεται πως εκτιμούν ιδιαίτερα την αρετή της ...ισοσθένειας που διακρίνει τον "δάσκαλο" :))

    Υ.Γ. 3: Δυστυχώς η λέξη "Madame" φέρνει "περίεργους" συνειρμούς και μια και δε γνωρίζω την κυρία, δε μπορώ να γράψω κάτι για το post. Βασιζόμενος πάντως στο "ίδιον της αξίας η αναγνώριση της αξίας", θαρρώ πως πρόκειται περί σπουδαίου ανθρώπου και θα δεχθώ τα κάπως "υπερβολικά" εγκώμια της εισαγωγής. Για τους άγνωστους τηρώ πάντα το "τεκμήριο της αξίας" - μέχρι αποδείξεως του εναντίου βεβαίως ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Bon jour Madame Gisèle!


    Votre étudiant aimé Nikolas ..
    a commencé un chat-blog....


    "Ce blog appartient a son chat Don. Il'utilise sa personne en tant qu'avatar et son espace pour écrire. Celui-ci chat électronique supervise
    et modère tout............."

    Γι αυτό δικαιούται,Madame Gisèle ..αυτό
    το τραγούδι..
    Θα του αρέσουν όμως οι γάτες απ το Σιάμ;..


    Lucifer Sam, siam cat
    Always sitting by your side
    Always by your side
    That cat's something I can't explain

    Jennifer Gentle you're a witch
    You're the left side
    He's the right side
    Oh no!
    That cat's something I can't explain

    Lucifer go to sea
    Be a hip cat
    Be a ship's cat
    Somewhere, anywhere
    That cat's something I can't explain

    At night prowling sifting sand
    Hiding around on the ground he'll be found,
    When you're around
    That cat's something I can't explain


    Syd Barrett,Lucifer Sam

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Moderation - ξε-moderation, εμείς το δικό μας.

    Διότι είναι δύσκολο να λογοκρίνεις ένα σχόλιο που έχει ενδιαφέρον, που δεν βρίζει ούτε χυδαιολογεί - απλώς διότι είναι εκτός θέματος.

    O θάνατος του Barrett και οι επιμονές του Λευτέρη δημιούργησαν ένα δεύτερο θέμα που σχεδόν έσβησε το πρώτο.

    Να το κόψω; Το άφησα να εξελιχθεί...

    Ποιο ήταν το αρχικό θέμα; ρωτησε ο Λευτέρης: μα η ερωτική σχέση δάσκαλου μαθητή και (κρυμμένος) ο πρώτος έρωτας. Ίσως επιστρέψουμε σήμερα σε αυτό (νέο ποστ αύριο).

    Mickey το κείμενό μου,τα αποσπάσματα που παρέθεσε ο Andy και η λατρεία χιλιάδων μαθητών θα έπρεπε να σου έχουν δώσει μία ιδέα και όχι μόνο επιφυλάξεις. Όσο για τους περιέργους συνειρμούς της λέξης Madame - αυτοί θα ήταν δικαιολογημένοι μόνο για παλιούς μπορντελλιάρηδες και μόνο αν το όνομα ήταν γραμμένο ελληνικά ως "Μαντάμα".

    Πάντως τα περί υπερτίμησης και υποτίμησης έργου και ανθρώπων είναι ενδιαφέροντα και σίγουρα προσφέρονται για συζήτηση σε άλλο ποστ. Και ναι, πολλά έργα του Καλομοίρη είναι κακά (τα υπόλοιπα ...μέτρια).

    Καλημέρα σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Mickey said:
    ...Για να μην πω τι εντύπωση μου έκαναν τα πρώτα λεπτά (απορώ πώς άντεξα τόσο) του έργου-ορόσημου "Tubular Bells" του ...συνονόματου

    Το μουσικό αυτό είδος (όπως είναι και πολλά μινιμαλιστικά έργα π.χ. Philip Glass, Wim Mertens κλπ) προσφέρεται ιδιαίτερα για ακρόαση κάτω από την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών -μην με παρεξηγήσετε, δεν προτείνω τη χρήση τους!-
    Πιθανόν ίσως και οι ίδιο οι συνθέτες να τα εμπνεύστηκαν κάτω από τέτοια επιδραση...

    Πάντως η δική μου εμπειρεία με τη μουσική minimal (σημειωτέον είμαι fan του είδους...) είναι ότι η απερίσπαστη ακρόασή της μπορεί επιφέρει ένα είδος ελαφρού "trance" - άς το πούμε χαλάρωση.
    Καλή ακρόαση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Καταλαβαίνω πως μπορεί να γίνει εκνευριστικό να ξεκινάς τις βάσεις μιας συζήτησης για ένα θέμα και να πηγαίνει αλλού γι'αλλού όμως είναι και όμορφο το να μπαίνεις σε ένα λεωφορείο του οποίου τον προορισμό δεν ξέρεις και δεν μπορείς να προβλέψεις και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΝΔ για το διακριτικότατο moderation του και γιατί αφήνοντας το τιμόνι και βάζοντας τον αυτόματο ( πλην αψυχολόγητο) πιλότο μας πάει σε όμορφους προορισμούς.


    Τον έρωτα για δασκάλα τον έχω νιώσει κι εγώ αν και δεν ήταν τόσο αξιόλογη όσο το τιμώμενο πρόσωπο. Είχα υποσχεθεί όμως στον εαυτό μου να της τ'ομολογήσω με τη λήξη της "θητείας" μου στο σχολείο (χρειάστηκε κάμποσα ποτήρια κρασί όχι για να γίνω τύφλα αλλά για να βρω το θάρρος).

    Καθηγητές ορόσημα είχα αλλά όλοι πλην ενός ήταν φροντιστές που με ψάξιμο είχα βρει στο κέντρο και δε συνεργάζονταν μεταξύ τους ούτε είχαν οργανωμένο εφ'όλης της ύλης φροντιστήριο.


    @ lefteris kritikakis

    Μ'αρέσεις και ιδιαίτερα γιατί είσαι έξω και δε σε έχουν πείσει πως είσαι "φτωχός συγγενής" αλλά ξέρεις που πατάς και κρίνεις με το δικό σου φίλτρο (άσχετα από το αν έχουμε το ίδιο φίλτρο ή όχι και πως να το έχουμε όταν οι εμπειρίες του καθενός είναι μοναδικές).

    (Checked by Word με μόνο ένα λάθος!!! Βελτιώνομαι γλυκέ μου andy :D )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. εργοτελίνα - σύμφωνοι chat blog στα γαλλικά, αλλά όχι στα ...αγγλικά :))

    Bonjour (μία λέξη...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Η επαναφορά στην «τάξη» με την υπενθύμιση του θέματος η ερωτική σχέση δάσκαλου μαθητή μου θύμισε ένα παλιό εξαιρετικό τραγούδι του Μεγάλου Georges Brassens, το «La Maîtresse d'école» . Μιλούσε για μια καθηγήτρια με προωθημένες μεθόδους η οποία υποσχέθηκε, σε όσους μαθητές θα αρίστευαν, ένα φιλί στο στόμα…Το αποτέλεσμα: αρίστευσε όλη η τάξη!!!
    Για όσους ξέρουν Γαλλικά, τα λόγια του τραγουδιού είναι εδώ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Zizougataki... μα πρώτος ψυχοθεραπεύομαι εγώ... άρα είμαστε πάτσι!

    Ζοφ. Μεσαίων - merci pour Georges Brassens. Τα τρία μεγάλα Β της γαλλικής chanson: Brel, Brassens, Barbara. Διαθέτω τα άπαντά τους (και τα ξέρω απέξω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. "Είναι χαρακτηριστικό ότι αργότερα η Ζιζέλ δεν μιλούσε καθόλου για το γάμο της και δεν υπάρχουν πουθενά στα χαρτιά της στοιχεία ή ενθυμήματα από αυτόν."
    Κατά την ταπεινή μου γνώμη η καλύτερη αντιμετώπιση όσων πραγμάτων μας πληγώνουν. Ολική διαγραφή. Δηλαδή delete ακόμη και από τον κάδο ανακύκλωσης. ΄Οσα μας αρέσουν και μας κάνουν ευτυχισμένους μας φτάνουν σαν βιώματα και σαν αναμνήσεις επίσης. Τα άλλα απλά δεν υπήρξαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. @mike bouts, 02:01:30 πμ

    "....Τελευταία αναρωτιέμαι τι θα πρέπει να πράξω όταν έρθει η ώρα να πάει σχολείο η κόρη μου. Δεν θα ήθελα με τίποτε να βρεθεί σε παρόμοια θέση. Έχω την υποψία ότι στα ιδιωτικά σχολεία (τα οποία βέβαια είναι πανάκριβα) προσέχουν κάπως κατά την επιλογή των παιδαγωγών. Θα ευχόμουν να έχει δασκάλους όπως η Ζιζέλ Βιβιέ..."


    Τι εξευτελισμοί στ'αλήθεια... Είχαμε κι εμείς κάποια στιγμή σε "καλό" ιδιωτικό δημοτικό της εποχής, μια δασκάλα έτοιμη για σύνταξη, η οποία είχε το χάρακα σε πρώτη ζήτηση, και όλες αυτές τις τιμωρίες που λες έτσι, για πρωϊνό... Θυμάμαι πολλούς συμμαθητές μου να κλαίνε εξ'αιτίας της! Κλειστό μυαλό. Ξεροκέφαλη. Ακαμπτη. Κοντέψαμε να μισήσουμε τα γράμματα.

    Το απίστευτο? Ενώ αρκετοί γονείς διαμαρτυρόντουσαν χλιαρά, πολλοί γονείς, φώναζαν μπράβο, που έχει τα παιδιά στρατιωτάκια & επιτέλους κάνουν κατι σωστό!...

    Το τι θα συναντήσεις τώρα εξαρτάται άπό τη Διεύθυνση, που περνάει...κατεύθυνση. Εκείνοι διαλέγουν δασκάλους και μετρούν το τι προσφέρουν σε σχέση με το τι στοιχίζουν, έτσι?

    Οσο προικισμένος πάντως και να είναι ο δάσκαλος, αν δεν του παρέχουν ελευθερίες και υποστήριξη απο το σχολείο, δεεεεε.... Στο τέλος "παραιτείται" και δεν ξανασχολείται.

    Τα δύο ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΑ είναι να είσαι εσύ κοντά στο παιδί σου και να πιάνεις στον αέρα και το παραμικρό, να είσαι εσύ και το παιδί σου και το σχολείο "συμπληρωματικά", όχι το σχολείο ό,τι μας σερβίρει κι εμείς απλώς ακολουθούμε.

    Κι επίσης να έχεις ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον Διευθυντή Νηπιαγωγείου / Δημοτικού κτλ, και να ξέρεις πριν στείλεις το παιδί σου στο πόσο... χώσιμο στο ρουθούνι του θα σε βάλει black list.

    Απ'έξω δεν μπορείς παρά να βασιστείς σε μαρτυρίες άλλων. Από μέσα όμως, με 2-3 επισκέψεις, μπορείς με "δυσάρεστες" ερωτήσεις να καταλάβεις πολλά.

    Π.χ. Με βάση ποιό επίπεδο μαθητή βαδίζει η τάξη, το πιο χαμηλό ή το πιο υψηλό και γιατί? Αν ένα παιδί εμφανίσει καποιες δυσκολίες, πώς το χειρίζεστε? Τι ειδικό ταλέντο έχει η δασκάλα τους? Τι περιμένετε από εμάς να κανουμε ώστε να υποστηρίξουμε το παιδί? Τι γίνεται σε περίπτωση κρίσης (από ιατρικό θέμα ως temper tantrum του παιδιού)? Πόσοι σας φεύγουν (δάσκαλοι, μαθητές) και γιατί? Τι κάνουν "καλύτερα" στα παιδιά οι δασκάλες σας - σε σχέση με άλλα σχολεία? Αν το παιδί μου έχει ταλέντο κάπου, πώς το βοηθάτε? Τι γίνεται αν αρχίσει να βαριέται ή να μην μπορεί ν'ακολουθήσει την τάξη? Τι γίνεται αν κάνει "κοιλιά"?
    Αν δεν μας "ταιριάζει" ο δάσκαλος μπορούμε να αλλάξουμε τμήμα?

    Δεκάδες τέτοιες... Και μετά προσωπική σχέση με τον δάσκαλο, από κοντά. Για να στηρίξεις αυτό που κάνει, αλλά και να σε καταλάβει γι' αυτό που μοχθείς εσύ να έχει το παιδί σου.

    Θέλει ολόκληρο ποστ φοβάμαι πως...

    Κeep your fingers crossed!
    :)


    ΥΓ- ακόμη έχω κολλήσει με την ανάποδη moderation... Μίκυ, λες να σημαίνει ότι θα μαζέψει τα κομμένα σχόλια από τα άλλα μπλογκς και θα τα δημοσιεύσει εδώ?!?!?
    :)))


    Δύσκολο... Πολύ δύσκολο... Τουλάχιστον να είσαι εσύ εκεί, να σου λέει τι το ενοχλεί και τι του αρέσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Θυμήθηκα την τραγική εκείνη δασκάλα και φούντωσα!

    Ευτυχώς μου ήρθε στο μυαλό η γλυκειά ανάμνηση δύο καθηγητών, σε συνοικιακό φροντιστήριο της εποχής (τελευταία, κατάπτυστη λύση, μια που στα «καλά» κεντρικά ήμουν μονίμως... αντιρρησίας συνείδησης και τους την έλεγα με διάφορα από -σχετικά- σεβαστή βιβλιογραφία).

    Ο ένας φιλόλογος, που μας δάνειζε τα βιβλία του, με σημειώσεις, και κάναμε ολόκληρες κουβέντες και συγκρίναμε, διαχωρίζαμε, αναλύαμε, συνθέταμε του κόσμου τα πράγματα, όλη η τάξη σαν μια μίνι dead poets society. Και τον Παπανούτσο τον μαθαίναμε αλλάζοντάς του τα φώτα, τι αστεία, τι σόκιν, τον κάναμε όμως αξιομνημόνευτο ώστε να ξέρουμε να γράψουμε στις πανελλαδικές και για βαθμό μάλιστα, να ξεμπερδεύουμε με την διεκπεραίωση... Ολα τα άλλα που λέγαμε όμως εκείνα ήταν το ζουμί, μαγεία σκέτη!

    Ο άλλος ήταν μαθηματικός, που ανέλαβε μια ομάδα του σχολείου, αριστούχους, που ο συγκεκριμένος απαράδεκτος, ρυπαρός, χυδαίος καθηγητής μας έβαλε στο 1ο τρίμηνο κάτω απο 13 (η έκφραση της μητέρας μου μόλις είδε τον έλεγχο ήταν όλα τα λεφτά, πρωτοσέλιδο να ψωνίζομαι στην Συγγρού δεν θα την είχε φρικάρει τόσο!). Στο 2ο τρίμηνο είμασταν στο 20 (και του την λέγαμε ομαδικώς στον πίνακα, του θέταμε κατι απίστευτες απορίες) και στο τέλος της χρονιάς κερδίσαμε και μαθηματικό διαγωνισμό... Τον άχρηστο! Ολη η τάξη υπέφερε και χάσαμε πολύτιμο χρόνο στο να πλησιάσουμε κατι τόσο όμορφο όσο αυτή την επιστήμη...

    Καλή τους ώρα, μ’έκαναν να ξαναπιστέψω στην έννοια του δασκάλου, κόντρα σε ότι ήταν ο «επίσημος» και «υποχρεωτικός» τρόπος, με τον οποίο δεν μπορούσα να συμπλεύσω, από σεβασμό στον εαυτό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. τα είπε όλα πάλι η αφροδίτη!!!! Πάντως αν είμουν διευθυντής σχολείου ή καθηγητής και μου έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις ++ με μια ανάσα όπως τις έγραψε θα το έβαζα στα πόδια!!!! :P

    Το πιο σημαντικό όλων νομίζω είναι η καλή σχέση με το παιδί και το να πιάνεις στον αέρα τι του συμβαίνει όπως το έθεσε πολύ όμορφα η αφροδίτη.

    BTW αυτό το χάρισμα το έχει ο πατέρας μου παραπάνω από τη μάνα μου...με μια ματιά όχι απλώς ξέρει πως κάτι έχω αλλά και περίπου τι είναι αυτό!!!!!

    Του έχω προτείνει να γίνει μέντιουμ αλλά δεν ακούει ο_Ο λολ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Επανειλημμένα προσπάθησα να γράψω για μια καθηγητριά μου (γυμνάστρια) της Τρίτης Λυκείου. Εν τέλει, με σφιγμένη καρδιά ολοκλήρωσα το σχόλιο, χωρίς να τολμήσω όμως να το δημοσιεύσω. Προτίμησα να το αποθηκεύσω και βλέπουμε...

    Θα πω μόνο ότι άνθρωπος αυτός υπέστη μεγάλη προσωπική συμφορά το 74 με την εισβολή, την οποία όμως αμέσως απεκάλυψε: ΔΕΝ την απέκρυψε ούτε από την κοινωνία ούτε από τους μαθητές της!

    Νομίζω ότι πρέπει να είναι η μόνη γυναίκα στην Κύπρο που τόλμησε να εκμυστηρευτεί τέτοιου είδους προσωπικές πληγές - και δεν ξέρω αν το μετάνιωσε (εξ ου και η αμφιθυμίας μου)...

    Χωρίς λοιπόν να μας κάνει ποτέ "μάθημα" (γυμνάστρια ήταν) τη σεβόμασταν όλα τα παιδιά. Η ψυχραιμία της όταν μιλούσε για τις περιπέτειές της και η παλικαριά της ήταν κάτι το απίστευτο για τα δικά μας δεδομένα, για τα αποσβολωμένα ματάκια μας...

    Μάλλον αυτός ο άνθρωπος με "έμαθε" (λέω τώρα, εκ των υστέρων) να μη κλείνομαι στον "εγωισμό τού πόνου" αλλά να μιλάω για τις συμφορές μου χωρίς παράλληλα να λησμονώ ότι ίσως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα δικά μου βάσανα να φαντάζουν (και αντικειμενικα να είναι) αστεία μπροστα στα δικά τους...



    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Καλησπέρα σας!

    Oikonomika.blog, δεν κρίνω γενικά τη minimal μουσική (όπως σχεδόν ποτέ μια ολόκληρη κατηγορία) ούτε τον Oldfield στο σύνολό του (άλλα κομμάτια του μου αρέσουν πολύ), αλλά το συγκεκριμένο έργο και μόνο, το οποίο θεωρείται "κλασικό" (αριστούργημα;). Και δεν το κρίνω στη βάση του μινιμαλισμού ή της ...μονοτονίας του (οι πρώτες νότες που επαναλαμβάνονται συνεχώς είναι μια χαρά, μετά αρχίζουν τα ...έκτροπα), αλλά σε καθαρά μουσική βάση (με τα λίγα που ξέρω).

    Αφροδίτη said:
    "Οσο προικισμένος πάντως και να είναι ο δάσκαλος, αν δεν του παρέχουν ελευθερίες και υποστήριξη απο το σχολείο, δεεεεε.... Στο τέλος "παραιτείται" και δεν ξανασχολείται."

    Αυτό, ΞΑΝΑΠΕΣ το. Γι' αυτό έχουμε γεμίσει με δασκάλους - βολεμένους, χωρίς καμιά παιδαγωγική αντίληψη (κι ας διαθέτουν τα απαραίτητα "πτυχία" και άλλα "τυπικά προσόντα"), αλλά και συχνά με ελάχιστες και αποσπασματικές γνώσεις (για να μην αναφέρω και το "ήθος" ορισμένων). Δεν είναι παράξενο που τρέμουν και μόνο στην ιδέα της "αξιολόγησης" και κάθε τρεις και λίγο βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας αύξηση αποδοχών και "δωρεάν παιδεία για όλους" - σε κάποια ιδιωτικά σχολεία θα είχαν φάει σουτ από την πρώτη μέρα! Πολύ σωστά και τα άλλα που αναφέρεις, αλλά χρειαζόμαστε πολλά post για την "εθνική" μας πληγή (παιδεία).

    Το "ανάποδο moderation" αναφέρεται στο "ανάποδο τιμόνι" με το οποίο μπορείς να επαναφέρεις ένα αμάξι που έχει ...ξεφύγει ;)

    Νίκο, ο "όρος" είναι γνωστός και σε μη "μυημένους". Πάντως επειδή και η πλάκα έχει τα όριά της, κατανοώ απόλυτα τον θαυμασμό σου κι ας μην ξέρω την Giselle. Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους οφείλουμε πολλά, όχι μόνο για όσα μας έδειξαν ή μας ενέπνευσαν, αλλά κυρίως για τη στάση ζωής και το ήθος τους (η "σοφία" που λέγαμε και στο προηγούμενο post). Και νομίζω πως είναι πολύ καλό να τους ευχαριστούμε ή και να τους εγκωμιάζουμε, ακόμα και δημόσια.

    Προσωπικά πιστεύω πως κάνεις πολύ καλά και ποστάρεις για εκείνους που θαυμάζεις είτε τους έχει γνωρίσει προσωπικά (όπως τη Gisèle) είτε όχι - δε φαντάζομαι να ξέρεις καλά και τον …Steve Jobs! Σε αυτό το σημείο θα διαφωνήσω κάπως με τον Λευτέρη. Τα blogs (πρέπει να) απηχούν εκείνα που θέλει να εκφράσει ο οικοδεσπότης και όχι όσα περιμένει το "κοινό" του - αν και πολλές φορές μας έχεις κάνει το "χατήρι". Αλλά θεωρώ καλό που "επεκτεινόμαστε" και κάποιες φορές σε παρεμφερή (ή ακόμα και φαινομενικά άσχετα) ζητήματα, καθώς έτσι κάνουμε καλύτερα εκείνο για το οποίο φαίνεται πως υπάρχουν τελικά τα blogs (και παρά πολλά άλλα): Επικοινωνούμε!

    Επί του ...θέματος, η αγαπημένη μου δασκάλα ήταν εκείνη που είχα στην τρίτη και τέταρτη τάξη του Δημοτικού και στην οποία αφιέρωνα ένα τετράστιχο κάτω από κάθε μου έκθεση. Δε θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά ένα "ποίημα" μου ξεκινούσε ως εξής:

    Δασκάλα μου καλή,
    σου στέλνω ένα γλυκό φιλί!


    Βρωμοπόντιξ από ...κούνια ;)

    Υ.Γ. Για τη νεαρά (μόλις είχε πάρει το πτυχίο της) και πανέμορφη (έβαζε κάτω πολλά "μοντέλα") φιλόλογο που είχαμε στην Γ΄ Λυκείου, θα προτιμούσα να μη γράψω - η γεύση της λαμαρίνας είναι ...σκληρή. Μια και τέθηκε το "θέμα", αν επανέλθω, θα το κάνω με on-topic σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Κύριε Δήμου, θα μπορούσατε σας παρακαλώ κάποια στιγμή να αφιερώσετε ένα blog στα 3 Β του γαλλικού τραγουδιού (Brel, Brassens, Barbara), ίσως προσθέτοντας και ένα F τον μεγάλο Leo Ferre ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. @mickey

    endiaferon thema uesate. diladi ena ergo texnis prepei na stekete aftousio? xoris kammia pliroforia gia tous simvolismous tou, ton tropo proseggisis tou klp, klp?

    Giati eimai sigouros pos i ueia mou sto xorio protimaei ton boticelli apo ton picaso.... mas leei kati afto gia tin poiotita ton ergon tou?

    kanenas ton anthropistikon spoudon?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. (τσατάκι: Μικάκο, ΞΕΡΩ τι είναι ανάποδο τιμόνι, μεταφοραί ο Κίτσος έκανα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Σχετικά με την ανάγκη βοήθειας για την κατανόηση της τέχνης - ένα απόσπασμα από τους "Δρόμους":

    Το 1951, αν θυμάμαι καλά, έγινε η μεγάλη έκθεση γλυπτικής του Henry Moore στο Ζάππειο.
    Οι εφημερίδες δημοσίευαν φωτογραφίες γλυπτών του με σαρκαστικούς υπότιτλους. "'Γυναίκα και παιδί' ονομάζεται αυτός ο ακατέργαστος όγκος" και άλλα παρόμοια. Ομόφωνα όλος ο Τύπος σχολίαζε το θράσος του Άγγλου "σουρεαλιστή" (έτσι ονομαζόταν ό,τι μοντέρνο και δυσνόητο) να έρθει στην χώρα του κλασικού κάλλους, στην πατρίδα του Φειδία και του Πραξιτέλη (αλήθεια γιατί αυτοί οι δύο αναφέρονται πάντα μαζί, σα να ήταν ζευγάρι;) και να προκαλέσει με τα κακόμορφα γλυπτά του.

    Πήγα κι εγώ στο Ζάππειο μαζί με φίλους (δεν θυμάμαι ποιούς). Γελάσαμε πολύ. Συμφωνήσαμε απόλυτα πως ο τύπος μας δούλευε. Άλλωστε αυτή η εξήγηση ήταν η τρέχουσα και για τα στραβά πρόσωπα του Picasso. Ένα χρόνο πριν, ο γαμπρός μου ο Μανώλης μου είχε δώσει την συλλογή "Η επιστροφή των πουλιών" του Νίκου Εγγονόπουλου, για να "σπάσω πλάκα" - όπως είχε κάνει και αυτός με την παρέα του. (Την έχω ακόμα).

    'Ομως την Κυριακή - κεραυνός. Η "Kαθημερινή" δημοσιεύει ολοσέλιδη επιφυλλίδα του 'Αγγελου Προκοπίου. Έναν ύμνο στον Henry Moore.

    Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Θαύμαζα τον Προκοπίου και διάβαζα με θρησκευτική προσήλωση τις τεχνοκριτικές και τις επιφυλλίδες του. Καλά, ο Moore μας κορόϊδευε - αλλά κι ο Προκοπίου; Και που ήταν όλα αυτά που αυτός έβλεπε στην γλυπτική του 'Αγγλου και δεν τα είχα δει εγώ;

    Κλονίστηκα. Ξαναπήγα στην έκθεση μόνος - κρατώντας μαζί μου την επιφυλλίδα και προσπαθώντας να δω κάθε έργο με τα μάτια του Προκοπίου. Ένιωσα σαν να άνοιξε μία μεγάλη πύλη. 'Ηταν ουσιαστικά η πρώτη μου πρόσβαση στην μοντέρνα τέχνη - αλλά και μία εμβάθυνση στις εικαστικές τέχνες γενικά. (Μέσα από το πρωτοπορειακό καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα τις αισθητικές αξίες και του κλασικού).

    Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να μη καταφεύγω σε απλοϊκές και λαϊκίστικες εξηγήσεις (μας κοροϊδεύει). Να αναζητώ πάντα τι κρύβεται στο βάθος. Να μην είμαι δογματικός και απόλυτος - γιατί μπορεί να εμφανιστεί ο Προκοπίου και να εξαναγκαστώ σε στροφή 180 μοιρών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. titmus said...
    "Κύριε Δήμου, θα μπορούσατε σας παρακαλώ κάποια στιγμή να αφιερώσετε ένα blog στα 3 Β του γαλλικού τραγουδιού (Brel, Brassens, Barbara), ίσως προσθέτοντας και ένα F τον μεγάλο Leo Ferre;"

    Ευχαρίστως θα το κάνω κάποτε αλλά χωρίς τον Ferre - δεν τον βάζω στην ίδια κλάση με τους άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. @ΝΔ,

    "....Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να μη καταφεύγω σε απλοϊκές και λαϊκίστικες εξηγήσεις (μας κοροϊδεύει). Να αναζητώ πάντα τι κρύβεται στο βάθος. Να μην είμαι δογματικός και απόλυτος..."

    Μπηχτή για μας είναι αυτό τώρα?

    ΛΟΛ!

    (ελα, οκ, το πιάσαμε το νόημα, έχεις δίκιο...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Γάτος said:
    "Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό που δεν καταλαβαίνω."

    Σοφός ο ...δάσκαλος - για όλο το σχόλιο και όχι μόνο για το παραπάνω απόσπασμα ;)

    Μερικές φορές όχι μόνο απορρίπτουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, αλλά ενίοτε το ...δαιμονοποιούμε κιόλας (π.χ. βλέπε και στάση της Εκκλησίας απέναντι στη "δαιμονική" ποπ και ροκ μουσική - πού να πάμε και σε πιο "σκληρά" είδη ;))

    Από την άλλη βεβαίως, δεν είναι και ότι καλύτερο να ακούς κάποιους να εκθειάζουν "αφηρημένα" ή "πρωτοποριακά" έργα τέχνης, λόγω ...μόδας, χωρίς να έχουν ιδέα σε τι αναφέρονται - και να σου τη λένε κι από πάνω με ύφος χιλίων καρδιναλίων όταν ασκείς κάποια κριτική σε αυτά.

    Ξέρετε πόσοι νεόπλουτοι έχουν στα σπίτια τους Πικάσο και Φαν Xοχ (αυτή είναι η σωστή προφορά του Van Gogh) και "καμαρώνουν" για την καλλιτεχνική τους αξία ακούγοντας ...Γονίδη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. @lefteris kritikakis


    πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λες (σε πολλά posts όχι μόνο σε αυτό).

    αποτελείς την εναλλακτική άποψη(και με γνώσεις).

    keep it up!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. ...μιάς και αναφέρατε τον Προκοπίου και μιλάμε γιά δασκάλους, πόσο καλά ξέρατε τον Προκοπίου;
    ..τι είδους δάσκαλος ήταν;
    ..σαν άνθρωπος και φιλόσοφος;
    ..σαν καλιτέχνης; (δεν ρωτάω πολλά, έ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Κύριε Δήμου,
    Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να δω πράγματι ένα blog για τα "τρια Β". Και για μένα υπήρξαν καθοριστικά για τη ζωή μου τα τραγούδια-ποιήματά τους. Εύχομαι μόνο να μη γίνει μέσα στο καλοκαίρι, δε θα ήθελα να λείπω...
    Για τον Leo Ferre δε θα συμφωνήσω ότι ήταν υποδεέστερος. Και μόνο αυτό το καταπληκτικό "La memoire et la mer" να είχε γράψει έφτανε για να τον κατατάξει στο Πάνθεον των μεγάλων του καλού γαλλικού τραγουδιού! Και πόσα άλλα που τραγούδησαν σημαντικές προσωπικότητες (εκτός από τον ίδιο), Juliette Greco, Serges Gainsbourg...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. Mickey,

    Συμφωνώ.
    ..όντως δεν έχει νόημα να απορρίπτει κανείς ολόκληρα μουσικά είδη (ή ακόμα οποιαδήποτε σχολή καλλιτεχνικής έκφρασης)επειδή καποιος εκπρόσωπος ή έργο τέχνης δεν μας πάει!..
    (είναι σαν να χάνουμε ένα πανέμορφο δάσος επειδή το κρύβουν τα πρώτα δένδρα)

    Όσο για τους τεχνοκριτικούς και τα τοιαύτα, τελικός κριτής είναι η προσωπική αισθητική ευχαρίστηση και ψυχική ανάταση του καθενός....(de gustibus et de coloribus...etc, etc)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Άσχετο, αλλά ενδιαφέρον:

    Ο Ζιζού έσπασε τη σιωπή του!

    Περισσότερα στο Μουντιαλομπλόγκ μου - αν δε θέλετε να τα πούμε εδώ γι' αυτό...

    Λευτέρη, πήγα και στην Αμερική κατά τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 2002 και δυστυχώς έπεσα στη "μαύρη επέτειο" και το "βαρύ" κλίμα που διαμορφωνόταν εν όψει Ιράκ. Για να μην πω για την "ύψιστη" ταπείνωση να βγάζω τα παπούτσια μου στα αεροδρόμια μην τυχόν και έχω κρύψει κάτι ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ (χάθηκε να έχουν ένα παραβάν;), την ίδια στιγμή που όσοι είχαν αμερικάνικο διαβατήριο ΔΕΝ περνούσαν από ανάλογο έλεγχο! Προφανώς οι (αν)εγκέφαλοι που συνέλαβαν το "μέτρο" θεωρούσαν πως οι τρομοκράτες δε θα μπορούσαν να είναι Αμερικανοί πολίτες - IQ ...ραδικιού!

    Αν δε φύγουν οι Μπουσάτοι, πολύ φοβάμαι πως ο "ευρωπαϊκός μεσαίωνας" θα συνεχιστεί κι εκεί :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Αν δεν καταφέρω να επανέλθω, θα ήθελα απλά να προσθέσω πως σχεδόν κανείς δάσκαλος (με την "τυπική" ιδιότητα) δε με ενέπνευσε - απεναντίας οι περισσότεροι μου προκαλούσαν αποστροφή ή και οίκτο (ακόμα και ψυχοπαθείς γνώρισα), αν και υπήρξαν και κάποιοι αξιόλογοι και ευσυνείδητοι, που έκαναν καλά τη δουλεία τους, χωρίς όμως να έχουν κάτι το ιδιαίτερο.

    Οι πραγματικοί "δάσκαλοι" ήταν δυο θείοι μου (ο ένας ζει στο εξωτερικό, ο άλλος απεβίωσε σε νεαρή ηλικία από καρκίνο), ένας "σοφός πανεπιστήμονας" γνωστός μου, αρκετά μεγάλης ηλικίας και ένας ...γάτος (με όλη τη σημασία της λέξης), ακόμα μεγαλύτερης ηλικίας, με τον οποίο δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα στο σημείο να κάνω μπλογκο-πλάκα (και άλλα).

    Πέρα από τις θερμές ευχαριστίες που έχω ήδη εκφράσει από τα πρώτα μου κιόλας σχόλια στο "σπίτι" του, θαρρώ πως αξίζει και κάποιο ιδιαίτερο post ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. oikonomika.blog, δεν ισχύει ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Υπάρχουν. Αυτό το de gustibus et de coloribus που επικαλείσαι αναφέρεται στην προσωπική διάθεση με την οποία προσεγγίζουμε κάτι ή επιλέγουμε πράγματα, ακόμη και για καθημερινή χρήση, όπως π.χ. το χρώμα του χώρου μας ή του ρούχου μας, δεν αναφέρεται στις κρίσεις μας για τα δημιουργήματα της τέχνης.
    Προτείνω να διαβάσεις το σχόλιο του Ν. Δήμου για τον Χένρυ Μουρ.

    Επίσης θέλω να αναφερθώ στη διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σχολείου και να προσυπογράψω το σχετικό σχόλιο της Αφροδίτης, ως προς το ότι ΄το πόσο θα προσέξουν το παιδί σου, ακόμη και στο ιδιωτικό, εξαρτάται σήμερα από το πόσο θα τους αναγκάσεις εσύ να το προσέξουν. Δυστυχώς. Το καλό με το ιδιωτικό είναι ότι ακούν, σε αντίθεση με το δημόσιο όπου μπορεί να σε γράφουν, είναι πιο σκληρά τα πράγματα. Το κακό είναι ότι και στο ιδιωτικό πολλές φορές πρέπει να φωνάξεις δυνατά για να σε ακούσουν. Θέλει κουράγιο κι όπως λέει κι η Αφροδίτη keep your fingers crossed.
    Εγώ πάντως στη ζωή μου πέρασα από ένα καλό ιδιωτικό, ένα μέσο δημόσιο κι ένα γνωστό πρότυπο δημόσιο κι επέλεξα να πάω τα παιδιά μου στο ιδιωτικό, αλλά δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι. Παίζουν ρόλο κι οι συνθήκες της ζωής σου, ακόμη κι η περιοχή που μένεις. Καλή τύχη.
    Αν ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για τους σημερινούς δασκάλους, ιδιωτικών και δημοσίων, θα έλεγα ότι έχει πέσει πολύ μεταπτυχιακό, κυρίως στα παιδαγωγικά, αλλά την ουσία, που είναι η βαθιά αγάπη για το παιδί, ακόμη την ψάχνουμε! Τουλάχιστον όμως δεν δέρνουν πια! των ιδιωτικών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Λευτέρη, χαριτωμένα αυτά που λες, συμπαθή ενίοτε, αλλά έχεις και μια φαντασία βρε παιδί μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Η παρακάτω φράση του Λευτέρη ως απάντηση για τους εξονυχιστικούς αντιτρομοκρατικούς ελέγχους που υπέστην στις ΗΠΑ ήταν όλα τα λεφτά:

    "Τα παπούτσια εδώ δεν είναι πρόβλημα. Η Αμερική είναι casual χώρα. Ξέρεις πόσες φορές έχω ταξιδέψει εδώ με παντόφλες;"

    Ακόμα χτυπιέμαι από τα γέλια :))

    Όσο για το σχόλιό του περί "ανδρών" στις 12:45:14 πμ έχω να πω:

    Ευτυχώς που είμαι ...αμερικάνος πόντικας ;)

    Μπορεί ο Λευτέρης να τα λέει "χαριτωμένα", "σκληρά", "καυστικά" ή όπως αλλιώς, αλλά έχει άποψη (και δε χρειάζεται να συμφωνούμε με αυτή), φαντασία (που λέει κι η Μαρία) και θαρρώ πως κρατά το blog ζωντανό στους "χαλεπούς καιρούς" που διανύουμε στη μπλογκόσφαιρα - όλοι πήγαν διακοπές φαίνεται :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Καλημέρα!

    Τελικά διακοπές ξε-διακοπές, moderation και μη, πάντα περνάμε άνετα τα εκατό σχόλια. Αυτή τη φορά είμασταν και σχεδόν μέσα στο θέμα, μια και η έννοια του δάσκαλου και της μαθητείας είναι ευρύτατη.

    Oikonomika.blog said...
    ...μιάς και αναφέρατε τον Προκοπίου και μιλάμε γιά δασκάλους, πόσο καλά ξέρατε τον Προκοπίου;

    Προσωπικά καθόλου. Καλλιτέχνης δεν ήταν - ιστορικός της τέχνης και τεχνοκριτικός. Τον διάβαζα πολύ στην εφηβεία μου - άρθρα και βιβλία - και στάθηκε για μένα δάσκαλος στον χώρο του. Τον έχασα φεύγοντας για Γερμανία (εκεί βρήκα άλλους δασκάλους). Νομίζω ότι επί χούντας έκανε κάτι χουντικά και αμαύρωσε την υστεροφημία του...

    Πλησιάζουμε στην σκοτεινή επέτειο του πραξικοπήματος στην Κύπρο και του Αττίλα. Θα την τιμήσουμε με ένα ποστ της Παράγροαφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Υπέροχος άνθρωπος, υπέροχο post, το απήλαυσα, και ζήλεψα (με την καλή έννοια) που δεν είχα μια αντίστοιχη φωτεινή ύπαρξη στη δική μου ζωή.

    Διαβάζοντας αυτό και το προηγούμενο post, συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά πόσο σημαντική είναι η παιδεία για έναν άνθρωπο. Κι όταν λέω παιδεία, δεν εννοώ φυσικά εκπαίδευση (είναι της μόδας τώρα να σπουδάζουν όλοι ... Διοίκηση Επιχειρήσεων, χωρίς να έχουν μυηθεί πρώτα στη Λογοτεχνία, ή τη Φιλοσοφία, χωρίς να έχουν έρθει σε καμία επαφή με την Τέχνη γενικότερα), αλλά παιδεία, με την ουσιαστική της έννοια (Γνώση, Αισθητική, Τέχνη, Ηθική, Κάλλος και τόσα άλλα μεγάλα και σημαντικά). Το θέμα αυτό φυσικά έχει εξαντληθεί σε άλλα post σου, Δον Γάτε, αλλά διαβάζοντας σήμερα (δυστυχώς μεσολάβησε ένα τετραήμερο έντονης δραστηριότητας και δεν είχα χρόνο νωρίτερα) το post σου για αυτή την εξαιρετική γυναίκα, ένιωσα μέσα μου μια έλλειψη.

    Είναι δύσκολο να ξεκινάς την πνευματική σου ζωή χωρίς καμία καθοδήγηση. Οταν ήμουν παιδί, δεν είχα σχεδόν κανένα βιβλίο στο σπίτι, και θυμάμαι ότι ανέβαινα στην ταράτσα του πατρικού μου στους Αγίους Αναργύρους,άνοιγα τις κούτες με τα βιβλία του θείου μου, και διάβαζα πυρετωδώς ό,τι έπεφτε στα χέρια μου... Για πολλά χρόνια, τσακωνόμουν με τη μητέρα μου, γιατί "ξόδευα λεφτά σε βιβλία"!!!

    Ενιωθα τότε, αλλά κυρίως αργότερα, που συνειδητοποίησα τη διαφορά, ότι ορισμένοι άνθρωποι ξεκινάμε τον αγώνα μας για τη Γνώση και την Ομορφιά, με εντελώς δυσμενείς όρους... Σαν να ψάχνουμε ένα δέντρο μέσα σε ένα σκοτεινό δάσος, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.

    Πόσο καλύτεροι θα είμασταν όλοι, αν είχαμε στη ζωή μας τέτοιους φάρους να λάμπουν. Και τι καλά που ορισμένοι από μας ανακαλύψαμε έναν τέτοιο φάρο σε τούτο δω το blog, αλλά και στα βιβλία σου.

    Ναι, υπάρχουν οι μεγάλοι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες, οι συνθέτες, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, να μας κάνουν συντροφιά και να μας εμπνέουν, αλλά φαίνονται τόσο μακρινοί μερικές φορές.

    Ενώ τη Madame την ένιωθες τόσο κοντά, φαίνεται από το κείμενό σου.

    Ωραίο διάλειμμά, επιστρέφω στα τετριμμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Εργοτελίνα said...
    Bon jour Madame Gisèle!


    "Μήπως η όλη ζεστασιά οφειλόταν και
    στην τρυφερή και αισθαντική γαλλική γλώσσα;.."

    Στον άνθρωπο μάλλον.
    Είχα μια Γαλλίδα καθηγήτρια στην πρώτη γυμνασίου που ήταν κέρβερος με μπόττες.
    Δεν είχε βρεί τον δαμαστή της το θηρίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.