tag:blogger.com,1999:blog-28447674.post115235347307402127..comments2023-11-02T18:01:50.448+02:00Comments on DONCAT: Madame!Nikos Dimouhttp://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comBlogger80125tag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1153489158345890752006-07-21T16:39:00.000+03:002006-07-21T16:39:00.000+03:00Εργοτελίνα said... Bon jour Madame Gisèle!"Μήπως η...Εργοτελίνα said... <BR/>Bon jour Madame Gisèle!<BR/><BR/><BR/>"Μήπως η όλη ζεστασιά οφειλόταν και <BR/>στην τρυφερή και αισθαντική γαλλική γλώσσα;.."<BR/><BR/>Στον άνθρωπο μάλλον.<BR/>Είχα μια Γαλλίδα καθηγήτρια στην πρώτη γυμνασίου που ήταν κέρβερος με μπόττες.<BR/>Δεν είχε βρεί τον δαμαστή της το θηρίο.Το σωστό να λέγεταιhttps://www.blogger.com/profile/11793677485021203865noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152793535660707682006-07-13T15:25:00.000+03:002006-07-13T15:25:00.000+03:00Υπέροχος άνθρωπος, υπέροχο post, το απήλαυσα, και ...Υπέροχος άνθρωπος, υπέροχο post, το απήλαυσα, και ζήλεψα (με την καλή έννοια) που δεν είχα μια αντίστοιχη φωτεινή ύπαρξη στη δική μου ζωή.<BR/><BR/>Διαβάζοντας αυτό και το προηγούμενο post, συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά πόσο σημαντική είναι η παιδεία για έναν άνθρωπο. Κι όταν λέω παιδεία, δεν εννοώ φυσικά εκπαίδευση (είναι της μόδας τώρα να σπουδάζουν όλοι ... Διοίκηση Επιχειρήσεων, χωρίς να έχουν μυηθεί πρώτα στη Λογοτεχνία, ή τη Φιλοσοφία, χωρίς να έχουν έρθει σε καμία επαφή με την Τέχνη γενικότερα), αλλά παιδεία, με την ουσιαστική της έννοια (Γνώση, Αισθητική, Τέχνη, Ηθική, Κάλλος και τόσα άλλα μεγάλα και σημαντικά). Το θέμα αυτό φυσικά έχει εξαντληθεί σε άλλα post σου, Δον Γάτε, αλλά διαβάζοντας σήμερα (δυστυχώς μεσολάβησε ένα τετραήμερο έντονης δραστηριότητας και δεν είχα χρόνο νωρίτερα) το post σου για αυτή την εξαιρετική γυναίκα, ένιωσα μέσα μου μια έλλειψη.<BR/><BR/>Είναι δύσκολο να ξεκινάς την πνευματική σου ζωή χωρίς καμία καθοδήγηση. Οταν ήμουν παιδί, δεν είχα σχεδόν κανένα βιβλίο στο σπίτι, και θυμάμαι ότι ανέβαινα στην ταράτσα του πατρικού μου στους Αγίους Αναργύρους,άνοιγα τις κούτες με τα βιβλία του θείου μου, και διάβαζα πυρετωδώς ό,τι έπεφτε στα χέρια μου... Για πολλά χρόνια, τσακωνόμουν με τη μητέρα μου, γιατί "ξόδευα λεφτά σε βιβλία"!!!<BR/><BR/>Ενιωθα τότε, αλλά κυρίως αργότερα, που συνειδητοποίησα τη διαφορά, ότι ορισμένοι άνθρωποι ξεκινάμε τον αγώνα μας για τη Γνώση και την Ομορφιά, με εντελώς δυσμενείς όρους... Σαν να ψάχνουμε ένα δέντρο μέσα σε ένα σκοτεινό δάσος, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.<BR/><BR/>Πόσο καλύτεροι θα είμασταν όλοι, αν είχαμε στη ζωή μας τέτοιους φάρους να λάμπουν. Και τι καλά που ορισμένοι από μας ανακαλύψαμε έναν τέτοιο φάρο σε τούτο δω το blog, αλλά και στα βιβλία σου. <BR/><BR/>Ναι, υπάρχουν οι μεγάλοι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες, οι συνθέτες, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, να μας κάνουν συντροφιά και να μας εμπνέουν, αλλά φαίνονται τόσο μακρινοί μερικές φορές.<BR/><BR/>Ενώ τη Madame την ένιωθες τόσο κοντά, φαίνεται από το κείμενό σου.<BR/><BR/>Ωραίο διάλειμμά, επιστρέφω στα τετριμμένα.blade runnerhttps://www.blogger.com/profile/00513406721896010533noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152767240018787592006-07-13T08:07:00.000+03:002006-07-13T08:07:00.000+03:00Καλημέρα!Τελικά διακοπές ξε-διακοπές, moderation κ...Καλημέρα!<BR/><BR/>Τελικά διακοπές ξε-διακοπές, moderation και μη, πάντα περνάμε άνετα τα εκατό σχόλια. Αυτή τη φορά είμασταν και σχεδόν μέσα στο θέμα, μια και η έννοια του δάσκαλου και της μαθητείας είναι ευρύτατη. <BR/><BR/> Oikonomika.blog said... <BR/>...μιάς και αναφέρατε τον Προκοπίου και μιλάμε γιά δασκάλους, πόσο καλά ξέρατε τον Προκοπίου; <BR/><BR/>Προσωπικά καθόλου. Καλλιτέχνης δεν ήταν - ιστορικός της τέχνης και τεχνοκριτικός. Τον διάβαζα πολύ στην εφηβεία μου - άρθρα και βιβλία - και στάθηκε για μένα δάσκαλος στον χώρο του. Τον έχασα φεύγοντας για Γερμανία (εκεί βρήκα άλλους δασκάλους). Νομίζω ότι επί χούντας έκανε κάτι χουντικά και αμαύρωσε την υστεροφημία του...<BR/><BR/>Πλησιάζουμε στην σκοτεινή επέτειο του πραξικοπήματος στην Κύπρο και του Αττίλα. Θα την τιμήσουμε με ένα ποστ της Παράγροαφος.Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152743479158645782006-07-13T01:31:00.000+03:002006-07-13T01:31:00.000+03:00Η παρακάτω φράση του Λευτέρη ως απάντηση για τους ...Η παρακάτω φράση του Λευτέρη ως απάντηση για τους εξονυχιστικούς αντιτρομοκρατικούς ελέγχους που υπέστην στις ΗΠΑ ήταν όλα τα λεφτά:<BR/><BR/><I>"Τα παπούτσια εδώ δεν είναι πρόβλημα. Η Αμερική είναι casual χώρα. Ξέρεις πόσες φορές έχω ταξιδέψει εδώ με παντόφλες;"</I><BR/><BR/>Ακόμα χτυπιέμαι από τα γέλια :))<BR/><BR/>Όσο για το σχόλιό του περί "ανδρών" στις 12:45:14 πμ έχω να πω:<BR/><BR/>Ευτυχώς που είμαι ...αμερικάνος πόντικας ;)<BR/><BR/>Μπορεί ο Λευτέρης να τα λέει "χαριτωμένα", "σκληρά", "καυστικά" ή όπως αλλιώς, αλλά έχει άποψη (και δε χρειάζεται να συμφωνούμε με αυτή), φαντασία (που λέει κι η Μαρία) και θαρρώ πως κρατά το blog ζωντανό στους "χαλεπούς καιρούς" που διανύουμε στη μπλογκόσφαιρα - όλοι πήγαν διακοπές φαίνεται :(mickeyhttps://www.blogger.com/profile/05974379812275950880noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152741916812210482006-07-13T01:05:00.000+03:002006-07-13T01:05:00.000+03:00Λευτέρη, χαριτωμένα αυτά που λες, συμπαθή ενίοτε, ...Λευτέρη, χαριτωμένα αυτά που λες, συμπαθή ενίοτε, αλλά έχεις και μια φαντασία βρε παιδί μου!Maria Velliouhttps://www.blogger.com/profile/04043145414462024894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152741418749579182006-07-13T00:56:00.000+03:002006-07-13T00:56:00.000+03:00oikonomika.blog, δεν ισχύει ότι στην τέχνη δεν υπά...oikonomika.blog, δεν ισχύει ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Υπάρχουν. Αυτό το de gustibus et de coloribus που επικαλείσαι αναφέρεται στην προσωπική διάθεση με την οποία προσεγγίζουμε κάτι ή επιλέγουμε πράγματα, ακόμη και για καθημερινή χρήση, όπως π.χ. το χρώμα του χώρου μας ή του ρούχου μας, δεν αναφέρεται στις κρίσεις μας για τα δημιουργήματα της τέχνης.<BR/>Προτείνω να διαβάσεις το σχόλιο του Ν. Δήμου για τον Χένρυ Μουρ.<BR/><BR/>Επίσης θέλω να αναφερθώ στη διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού σχολείου και να προσυπογράψω το σχετικό σχόλιο της Αφροδίτης, ως προς το ότι ΄το πόσο θα προσέξουν το παιδί σου, ακόμη και στο ιδιωτικό, εξαρτάται σήμερα από το πόσο θα τους αναγκάσεις εσύ να το προσέξουν. Δυστυχώς. Το καλό με το ιδιωτικό είναι ότι ακούν, σε αντίθεση με το δημόσιο όπου μπορεί να σε γράφουν, είναι πιο σκληρά τα πράγματα. Το κακό είναι ότι και στο ιδιωτικό πολλές φορές πρέπει να φωνάξεις δυνατά για να σε ακούσουν. Θέλει κουράγιο κι όπως λέει κι η Αφροδίτη keep your fingers crossed.<BR/> Εγώ πάντως στη ζωή μου πέρασα από ένα καλό ιδιωτικό, ένα μέσο δημόσιο κι ένα γνωστό πρότυπο δημόσιο κι επέλεξα να πάω τα παιδιά μου στο ιδιωτικό, αλλά δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι. Παίζουν ρόλο κι οι συνθήκες της ζωής σου, ακόμη κι η περιοχή που μένεις. Καλή τύχη.<BR/>Αν ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για τους σημερινούς δασκάλους, ιδιωτικών και δημοσίων, θα έλεγα ότι έχει πέσει πολύ μεταπτυχιακό, κυρίως στα παιδαγωγικά, αλλά την ουσία, που είναι η βαθιά αγάπη για το παιδί, ακόμη την ψάχνουμε! Τουλάχιστον όμως δεν δέρνουν πια! των ιδιωτικώνMaria Velliouhttps://www.blogger.com/profile/04043145414462024894noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152736319706757482006-07-12T23:31:00.000+03:002006-07-12T23:31:00.000+03:00Αν δεν καταφέρω να επανέλθω, θα ήθελα απλά να προσ...Αν δεν καταφέρω να επανέλθω, θα ήθελα απλά να προσθέσω πως σχεδόν κανείς δάσκαλος (με την "τυπική" ιδιότητα) δε με ενέπνευσε - απεναντίας οι περισσότεροι μου προκαλούσαν αποστροφή ή και οίκτο (ακόμα και ψυχοπαθείς γνώρισα), αν και υπήρξαν και κάποιοι αξιόλογοι και ευσυνείδητοι, που έκαναν καλά τη δουλεία τους, χωρίς όμως να έχουν κάτι το ιδιαίτερο.<BR/><BR/>Οι πραγματικοί "δάσκαλοι" ήταν δυο θείοι μου (ο ένας ζει στο εξωτερικό, ο άλλος απεβίωσε σε νεαρή ηλικία από καρκίνο), ένας "σοφός πανεπιστήμονας" γνωστός μου, αρκετά μεγάλης ηλικίας και ένας ...γάτος (με όλη τη σημασία της λέξης), ακόμα μεγαλύτερης ηλικίας, με τον οποίο δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφτανα στο σημείο να κάνω μπλογκο-πλάκα (και άλλα).<BR/><BR/>Πέρα από τις θερμές ευχαριστίες που έχω ήδη εκφράσει από τα πρώτα μου κιόλας σχόλια στο "σπίτι" του, θαρρώ πως αξίζει και κάποιο ιδιαίτερο post ;)mickeyhttps://www.blogger.com/profile/05974379812275950880noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152732601808571652006-07-12T22:30:00.000+03:002006-07-12T22:30:00.000+03:00Άσχετο, αλλά ενδιαφέρον:Ο Ζιζού έσπασε τη σιωπή το...Άσχετο, αλλά ενδιαφέρον:<BR/><BR/><A HREF="http://www.in.gr/sports/article.asp?lngEntityID=723759&lngDtrID=1629" REL="nofollow">Ο Ζιζού έσπασε τη σιωπή του!</A><BR/><BR/>Περισσότερα στο Μουντιαλομπλόγκ μου - αν δε θέλετε να τα πούμε εδώ γι' αυτό...<BR/><BR/>Λευτέρη, πήγα και στην Αμερική κατά τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 2002 και δυστυχώς έπεσα στη "μαύρη επέτειο" και το "βαρύ" κλίμα που διαμορφωνόταν εν όψει Ιράκ. Για να μην πω για την "ύψιστη" ταπείνωση να βγάζω τα παπούτσια μου στα αεροδρόμια μην τυχόν και έχω κρύψει κάτι ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ (χάθηκε να έχουν ένα παραβάν;), την ίδια στιγμή που όσοι είχαν αμερικάνικο διαβατήριο ΔΕΝ περνούσαν από ανάλογο έλεγχο! Προφανώς οι (αν)εγκέφαλοι που συνέλαβαν το "μέτρο" θεωρούσαν πως οι τρομοκράτες δε θα μπορούσαν να είναι Αμερικανοί πολίτες - IQ ...ραδικιού!<BR/><BR/>Αν δε φύγουν οι Μπουσάτοι, πολύ φοβάμαι πως ο "ευρωπαϊκός μεσαίωνας" θα συνεχιστεί κι εκεί :(mickeyhttps://www.blogger.com/profile/05974379812275950880noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152732395962590292006-07-12T22:26:00.000+03:002006-07-12T22:26:00.000+03:00Mickey,Συμφωνώ...όντως δεν έχει νόημα να απορρίπτε...<B>Mickey,</B><BR/><BR/>Συμφωνώ.<BR/>..όντως δεν έχει νόημα να απορρίπτει κανείς ολόκληρα μουσικά είδη (ή ακόμα οποιαδήποτε σχολή καλλιτεχνικής έκφρασης)επειδή καποιος εκπρόσωπος ή έργο τέχνης δεν μας πάει!.. <BR/>(είναι σαν να χάνουμε ένα πανέμορφο δάσος επειδή το κρύβουν τα πρώτα δένδρα)<BR/><BR/>Όσο για τους τεχνοκριτικούς και τα τοιαύτα, τελικός κριτής είναι η προσωπική αισθητική ευχαρίστηση και ψυχική ανάταση του καθενός....(de gustibus et de coloribus...etc, etc)Chrysotherashttps://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152731562828340002006-07-12T22:12:00.000+03:002006-07-12T22:12:00.000+03:00Κύριε Δήμου,Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να δω πράγματι...Κύριε Δήμου,<BR/>Θα ήταν μεγάλη μου χαρά να δω πράγματι ένα blog για τα "τρια Β". Και για μένα υπήρξαν καθοριστικά για τη ζωή μου τα τραγούδια-ποιήματά τους. Εύχομαι μόνο να μη γίνει μέσα στο καλοκαίρι, δε θα ήθελα να λείπω...<BR/>Για τον Leo Ferre δε θα συμφωνήσω ότι ήταν υποδεέστερος. Και μόνο αυτό το καταπληκτικό "La memoire et la mer" να είχε γράψει έφτανε για να τον κατατάξει στο Πάνθεον των μεγάλων του καλού γαλλικού τραγουδιού! Και πόσα άλλα που τραγούδησαν σημαντικές προσωπικότητες (εκτός από τον ίδιο), Juliette Greco, Serges Gainsbourg...titmushttps://www.blogger.com/profile/05542249305123742631noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152731119707617532006-07-12T22:05:00.000+03:002006-07-12T22:05:00.000+03:00...μιάς και αναφέρατε τον Προκοπίου και μιλάμε γιά......μιάς και αναφέρατε τον Προκοπίου και μιλάμε γιά δασκάλους, πόσο καλά ξέρατε τον Προκοπίου; <BR/>..τι είδους δάσκαλος ήταν; <BR/>..σαν άνθρωπος και φιλόσοφος;<BR/>..σαν καλιτέχνης; (δεν ρωτάω πολλά, έ;)Chrysotherashttps://www.blogger.com/profile/17023238028617467611noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152728188275804632006-07-12T21:16:00.000+03:002006-07-12T21:16:00.000+03:00@lefteris kritikakis πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λες ...@lefteris kritikakis <BR/><BR/><BR/>πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λες (σε πολλά posts όχι μόνο σε αυτό).<BR/><BR/>αποτελείς την εναλλακτική άποψη(και με γνώσεις). <BR/><BR/>keep it up!AdHoulhttps://www.blogger.com/profile/16379713483335345601noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152727103735585112006-07-12T20:58:00.000+03:002006-07-12T20:58:00.000+03:00Γάτος said:"Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό...<B>Γάτος said:</B><BR/>"Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό που δεν καταλαβαίνω."<BR/><BR/>Σοφός ο ...δάσκαλος - για όλο το σχόλιο και όχι μόνο για το παραπάνω απόσπασμα ;)<BR/><BR/>Μερικές φορές όχι μόνο απορρίπτουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, αλλά ενίοτε το ...δαιμονοποιούμε κιόλας (π.χ. βλέπε και στάση της Εκκλησίας απέναντι στη "δαιμονική" ποπ και ροκ μουσική - πού να πάμε και σε πιο "σκληρά" είδη ;))<BR/><BR/>Από την άλλη βεβαίως, δεν είναι και ότι καλύτερο να ακούς κάποιους να εκθειάζουν "αφηρημένα" ή "πρωτοποριακά" έργα τέχνης, λόγω ...μόδας, χωρίς να έχουν ιδέα σε τι αναφέρονται - και να σου τη λένε κι από πάνω με ύφος χιλίων καρδιναλίων όταν ασκείς κάποια κριτική σε αυτά.<BR/><BR/>Ξέρετε πόσοι νεόπλουτοι έχουν στα σπίτια τους Πικάσο και Φαν Xοχ (<A HREF="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/d/d2/Pronunciation_Vincent_van_Gogh.ogg" REL="nofollow">αυτή</A> είναι η σωστή προφορά του Van Gogh) και "καμαρώνουν" για την καλλιτεχνική τους αξία ακούγοντας ...Γονίδη;mickeyhttps://www.blogger.com/profile/05974379812275950880noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152724856838564502006-07-12T20:20:00.000+03:002006-07-12T20:20:00.000+03:00@ΝΔ, "....Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό π...@ΝΔ, <BR/><BR/>"....Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να μη καταφεύγω σε απλοϊκές και λαϊκίστικες εξηγήσεις (μας κοροϊδεύει). Να αναζητώ πάντα τι κρύβεται στο βάθος. Να μην είμαι δογματικός και απόλυτος..."<BR/><BR/>Μπηχτή για μας είναι αυτό τώρα?<BR/><BR/>ΛΟΛ!<BR/><BR/>(ελα, οκ, το πιάσαμε το νόημα, έχεις δίκιο...)Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152722330439837312006-07-12T19:38:00.000+03:002006-07-12T19:38:00.000+03:00titmus said... "Κύριε Δήμου, θα μπορούσατε σας παρ...titmus said... <BR/>"Κύριε Δήμου, θα μπορούσατε σας παρακαλώ κάποια στιγμή να αφιερώσετε ένα blog στα 3 Β του γαλλικού τραγουδιού (Brel, Brassens, Barbara), ίσως προσθέτοντας και ένα F τον μεγάλο Leo Ferre;"<BR/><BR/>Ευχαρίστως θα το κάνω κάποτε αλλά χωρίς τον Ferre - δεν τον βάζω στην ίδια κλάση με τους άλλους.Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152722041555518582006-07-12T19:34:00.000+03:002006-07-12T19:34:00.000+03:00Σχετικά με την ανάγκη βοήθειας για την κατανόηση τ...Σχετικά με την ανάγκη βοήθειας για την κατανόηση της τέχνης - ένα απόσπασμα από τους "Δρόμους":<BR/><BR/><I>Το 1951, αν θυμάμαι καλά, έγινε η μεγάλη έκθεση γλυπτικής του Henry Moore στο Ζάππειο.<BR/>Οι εφημερίδες δημοσίευαν φωτογραφίες γλυπτών του με σαρκαστικούς υπότιτλους. "'Γυναίκα και παιδί' ονομάζεται αυτός ο ακατέργαστος όγκος" και άλλα παρόμοια. Ομόφωνα όλος ο Τύπος σχολίαζε το θράσος του Άγγλου "σουρεαλιστή" (έτσι ονομαζόταν ό,τι μοντέρνο και δυσνόητο) να έρθει στην χώρα του κλασικού κάλλους, στην πατρίδα του Φειδία και του Πραξιτέλη (αλήθεια γιατί αυτοί οι δύο αναφέρονται πάντα μαζί, σα να ήταν ζευγάρι;) και να προκαλέσει με τα κακόμορφα γλυπτά του.<BR/><BR/>Πήγα κι εγώ στο Ζάππειο μαζί με φίλους (δεν θυμάμαι ποιούς). Γελάσαμε πολύ. Συμφωνήσαμε απόλυτα πως ο τύπος μας δούλευε. Άλλωστε αυτή η εξήγηση ήταν η τρέχουσα και για τα στραβά πρόσωπα του Picasso. Ένα χρόνο πριν, ο γαμπρός μου ο Μανώλης μου είχε δώσει την συλλογή "Η επιστροφή των πουλιών" του Νίκου Εγγονόπουλου, για να "σπάσω πλάκα" - όπως είχε κάνει και αυτός με την παρέα του. (Την έχω ακόμα).<BR/><BR/>'Ομως την Κυριακή - κεραυνός. Η "Kαθημερινή" δημοσιεύει ολοσέλιδη επιφυλλίδα του 'Αγγελου Προκοπίου. Έναν ύμνο στον Henry Moore.<BR/><BR/>Βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση. Θαύμαζα τον Προκοπίου και διάβαζα με θρησκευτική προσήλωση τις τεχνοκριτικές και τις επιφυλλίδες του. Καλά, ο Moore μας κορόϊδευε - αλλά κι ο Προκοπίου; Και που ήταν όλα αυτά που αυτός έβλεπε στην γλυπτική του 'Αγγλου και δεν τα είχα δει εγώ;<BR/><BR/>Κλονίστηκα. Ξαναπήγα στην έκθεση μόνος - κρατώντας μαζί μου την επιφυλλίδα και προσπαθώντας να δω κάθε έργο με τα μάτια του Προκοπίου. Ένιωσα σαν να άνοιξε μία μεγάλη πύλη. 'Ηταν ουσιαστικά η πρώτη μου πρόσβαση στην μοντέρνα τέχνη - αλλά και μία εμβάθυνση στις εικαστικές τέχνες γενικά. (Μέσα από το πρωτοπορειακό καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα τις αισθητικές αξίες και του κλασικού).<BR/><BR/>Μέγιστον μάθημα. Να μην απορρίπτω αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να μη καταφεύγω σε απλοϊκές και λαϊκίστικες εξηγήσεις (μας κοροϊδεύει). Να αναζητώ πάντα τι κρύβεται στο βάθος. Να μην είμαι δογματικός και απόλυτος - γιατί μπορεί να εμφανιστεί ο Προκοπίου και να εξαναγκαστώ σε στροφή 180 μοιρών...</I>Nikos Dimouhttps://www.blogger.com/profile/01548849227196496048noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152721552550547052006-07-12T19:25:00.000+03:002006-07-12T19:25:00.000+03:00(τσατάκι: Μικάκο, ΞΕΡΩ τι είναι ανάποδο τιμόνι, με...(τσατάκι: Μικάκο, ΞΕΡΩ τι είναι ανάποδο τιμόνι, μεταφοραί ο Κίτσος έκανα...)Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152717987771407272006-07-12T18:26:00.000+03:002006-07-12T18:26:00.000+03:00@mickeyendiaferon thema uesate. diladi ena ergo te...@mickey<BR/><BR/>endiaferon thema uesate. diladi ena ergo texnis prepei na stekete aftousio? xoris kammia pliroforia gia tous simvolismous tou, ton tropo proseggisis tou klp, klp? <BR/><BR/>Giati eimai sigouros pos i ueia mou sto xorio protimaei ton boticelli apo ton picaso.... mas leei kati afto gia tin poiotita ton ergon tou?<BR/><BR/>kanenas ton anthropistikon spoudon?spiretos72https://www.blogger.com/profile/05481202914959785983noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152716499878340922006-07-12T18:01:00.000+03:002006-07-12T18:01:00.000+03:00Κύριε Δήμου, θα μπορούσατε σας παρακαλώ κάποια στι...Κύριε Δήμου, θα μπορούσατε σας παρακαλώ κάποια στιγμή να αφιερώσετε ένα blog στα 3 Β του γαλλικού τραγουδιού (Brel, Brassens, Barbara), ίσως προσθέτοντας και ένα F τον μεγάλο Leo Ferre ;titmushttps://www.blogger.com/profile/05542249305123742631noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152716282360949742006-07-12T17:58:00.000+03:002006-07-12T17:58:00.000+03:00Καλησπέρα σας!Oikonomika.blog, δεν κρίνω γενικά τη...Καλησπέρα σας!<BR/><BR/><B>Oikonomika.blog</B>, δεν κρίνω γενικά τη minimal μουσική (όπως σχεδόν ποτέ μια ολόκληρη κατηγορία) ούτε τον Oldfield στο σύνολό του (άλλα κομμάτια του μου αρέσουν πολύ), αλλά το συγκεκριμένο έργο και μόνο, το οποίο θεωρείται "κλασικό" (αριστούργημα;). Και δεν το κρίνω στη βάση του μινιμαλισμού ή της ...μονοτονίας του (οι πρώτες νότες που επαναλαμβάνονται συνεχώς είναι μια χαρά, μετά αρχίζουν τα ...έκτροπα), αλλά σε καθαρά μουσική βάση (με τα λίγα που ξέρω).<BR/><BR/><B>Αφροδίτη said:</B><BR/>"Οσο προικισμένος πάντως και να είναι ο δάσκαλος, αν δεν του παρέχουν ελευθερίες και υποστήριξη απο το σχολείο, δεεεεε.... Στο τέλος "παραιτείται" και δεν ξανασχολείται."<BR/><BR/>Αυτό, ΞΑΝΑΠΕΣ το. Γι' αυτό έχουμε γεμίσει με δασκάλους - βολεμένους, χωρίς καμιά παιδαγωγική αντίληψη (κι ας διαθέτουν τα απαραίτητα "πτυχία" και άλλα "τυπικά προσόντα"), αλλά και συχνά με ελάχιστες και αποσπασματικές γνώσεις (για να μην αναφέρω και το "ήθος" ορισμένων). Δεν είναι παράξενο που τρέμουν και μόνο στην ιδέα της "αξιολόγησης" και κάθε τρεις και λίγο βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας αύξηση αποδοχών και "δωρεάν παιδεία για όλους" - σε κάποια ιδιωτικά σχολεία θα είχαν φάει σουτ από την πρώτη μέρα! Πολύ σωστά και τα άλλα που αναφέρεις, αλλά χρειαζόμαστε πολλά post για την "εθνική" μας πληγή (παιδεία).<BR/><BR/>Το "ανάποδο moderation" αναφέρεται στο "ανάποδο τιμόνι" με το οποίο μπορείς να επαναφέρεις ένα αμάξι που έχει ...ξεφύγει ;)<BR/><BR/><B>Νίκο</B>, ο "όρος" είναι γνωστός και σε μη "μυημένους". Πάντως επειδή και η πλάκα έχει τα όριά της, κατανοώ απόλυτα τον θαυμασμό σου κι ας μην ξέρω την Giselle. Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους οφείλουμε πολλά, όχι μόνο για όσα μας έδειξαν ή μας ενέπνευσαν, αλλά κυρίως για τη στάση ζωής και το ήθος τους (η "σοφία" που λέγαμε και στο προηγούμενο post). Και νομίζω πως είναι πολύ καλό να τους ευχαριστούμε ή και να τους εγκωμιάζουμε, ακόμα και δημόσια.<BR/><BR/>Προσωπικά πιστεύω πως κάνεις πολύ καλά και ποστάρεις για εκείνους που θαυμάζεις είτε τους έχει γνωρίσει προσωπικά (όπως τη Gisèle) είτε όχι - δε φαντάζομαι να ξέρεις καλά και τον …Steve Jobs! Σε αυτό το σημείο θα διαφωνήσω κάπως με τον Λευτέρη. Τα blogs (πρέπει να) απηχούν εκείνα που θέλει να εκφράσει ο οικοδεσπότης και όχι όσα περιμένει το "κοινό" του - αν και πολλές φορές μας έχεις κάνει το "χατήρι". Αλλά θεωρώ καλό που "επεκτεινόμαστε" και κάποιες φορές σε παρεμφερή (ή ακόμα και φαινομενικά άσχετα) ζητήματα, καθώς έτσι κάνουμε καλύτερα εκείνο για το οποίο φαίνεται πως υπάρχουν τελικά τα blogs (και παρά πολλά άλλα): Επικοινωνούμε!<BR/><BR/>Επί του ...θέματος, η αγαπημένη μου δασκάλα ήταν εκείνη που είχα στην τρίτη και τέταρτη τάξη του Δημοτικού και στην οποία αφιέρωνα ένα τετράστιχο κάτω από κάθε μου έκθεση. Δε θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά ένα "ποίημα" μου ξεκινούσε ως εξής:<BR/><BR/><I>Δασκάλα μου καλή,<BR/>σου στέλνω ένα γλυκό φιλί!</I><BR/><BR/>Βρωμοπόντιξ από ...κούνια ;)<BR/><BR/>Υ.Γ. Για τη νεαρά (μόλις είχε πάρει το πτυχίο της) και πανέμορφη (έβαζε κάτω πολλά "μοντέλα") φιλόλογο που είχαμε στην Γ΄ Λυκείου, θα προτιμούσα να μη γράψω - η γεύση της λαμαρίνας είναι ...σκληρή. Μια και τέθηκε το "θέμα", αν επανέλθω, θα το κάνω με on-topic σχόλια.mickeyhttps://www.blogger.com/profile/05974379812275950880noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152701947082680962006-07-12T13:59:00.000+03:002006-07-12T13:59:00.000+03:00Επανειλημμένα προσπάθησα να γράψω για μια καθηγητρ...Επανειλημμένα προσπάθησα να γράψω για μια καθηγητριά μου (γυμνάστρια) της Τρίτης Λυκείου. Εν τέλει, με σφιγμένη καρδιά ολοκλήρωσα το σχόλιο, χωρίς να τολμήσω όμως να το δημοσιεύσω. Προτίμησα να το αποθηκεύσω και βλέπουμε... <BR/><BR/>Θα πω μόνο ότι άνθρωπος αυτός υπέστη μεγάλη προσωπική συμφορά το 74 με την εισβολή, την οποία όμως αμέσως απεκάλυψε: ΔΕΝ την απέκρυψε ούτε από την κοινωνία ούτε από τους μαθητές της! <BR/><BR/>Νομίζω ότι πρέπει να είναι η μόνη γυναίκα στην Κύπρο που τόλμησε να εκμυστηρευτεί τέτοιου είδους προσωπικές πληγές - και δεν ξέρω αν το μετάνιωσε (εξ ου και η αμφιθυμίας μου)...<BR/><BR/>Χωρίς λοιπόν να μας κάνει ποτέ "μάθημα" (γυμνάστρια ήταν) τη σεβόμασταν όλα τα παιδιά. Η ψυχραιμία της όταν μιλούσε για τις περιπέτειές της και η παλικαριά της ήταν κάτι το απίστευτο για τα δικά μας δεδομένα, για τα αποσβολωμένα ματάκια μας...<BR/><BR/>Μάλλον αυτός ο άνθρωπος με "έμαθε" (λέω τώρα, εκ των υστέρων) να μη κλείνομαι στον "εγωισμό τού πόνου" αλλά να μιλάω για τις συμφορές μου χωρίς παράλληλα να λησμονώ ότι ίσως υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα δικά μου βάσανα να φαντάζουν (και αντικειμενικα να είναι) αστεία μπροστα στα δικά τους...<BR/><BR/><BR/><BR/>Με αγάπη<BR/><BR/>Παράγραφοςparagrafoshttps://www.blogger.com/profile/03555854234064072354noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152700956919467432006-07-12T13:42:00.000+03:002006-07-12T13:42:00.000+03:00τα είπε όλα πάλι η αφροδίτη!!!! Πάντως αν είμουν δ...τα είπε όλα πάλι η αφροδίτη!!!! Πάντως αν είμουν διευθυντής σχολείου ή καθηγητής και μου έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις ++ με μια ανάσα όπως τις έγραψε θα το έβαζα στα πόδια!!!! :P<BR/><BR/>Το πιο σημαντικό όλων νομίζω είναι η καλή σχέση με το παιδί και το να πιάνεις στον αέρα τι του συμβαίνει όπως το έθεσε πολύ όμορφα η αφροδίτη. <BR/><BR/>BTW αυτό το χάρισμα το έχει ο πατέρας μου παραπάνω από τη μάνα μου...με μια ματιά όχι απλώς ξέρει πως κάτι έχω αλλά και περίπου τι είναι αυτό!!!!! <BR/><BR/>Του έχω προτείνει να γίνει μέντιουμ αλλά δεν ακούει ο_Ο λολit ishttps://www.blogger.com/profile/09921817932250371555noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152699389761917482006-07-12T13:16:00.000+03:002006-07-12T13:16:00.000+03:00Θυμήθηκα την τραγική εκείνη δασκάλα και φούντωσα! ...Θυμήθηκα την τραγική εκείνη δασκάλα και φούντωσα! <BR/><BR/>Ευτυχώς μου ήρθε στο μυαλό η γλυκειά ανάμνηση δύο καθηγητών, σε συνοικιακό φροντιστήριο της εποχής (τελευταία, κατάπτυστη λύση, μια που στα «καλά» κεντρικά ήμουν μονίμως... αντιρρησίας συνείδησης και τους την έλεγα με διάφορα από -σχετικά- σεβαστή βιβλιογραφία).<BR/><BR/>Ο ένας φιλόλογος, που μας δάνειζε τα βιβλία του, με σημειώσεις, και κάναμε ολόκληρες κουβέντες και συγκρίναμε, διαχωρίζαμε, αναλύαμε, συνθέταμε του κόσμου τα πράγματα, όλη η τάξη σαν μια μίνι dead poets society. Και τον Παπανούτσο τον μαθαίναμε αλλάζοντάς του τα φώτα, τι αστεία, τι σόκιν, τον κάναμε όμως αξιομνημόνευτο ώστε να ξέρουμε να γράψουμε στις πανελλαδικές και για βαθμό μάλιστα, να ξεμπερδεύουμε με την διεκπεραίωση... Ολα τα άλλα που λέγαμε όμως εκείνα ήταν το ζουμί, μαγεία σκέτη!<BR/><BR/>Ο άλλος ήταν μαθηματικός, που ανέλαβε μια ομάδα του σχολείου, αριστούχους, που ο συγκεκριμένος απαράδεκτος, ρυπαρός, χυδαίος καθηγητής μας έβαλε στο 1ο τρίμηνο κάτω απο 13 (η έκφραση της μητέρας μου μόλις είδε τον έλεγχο ήταν όλα τα λεφτά, πρωτοσέλιδο να ψωνίζομαι στην Συγγρού δεν θα την είχε φρικάρει τόσο!). Στο 2ο τρίμηνο είμασταν στο 20 (και του την λέγαμε ομαδικώς στον πίνακα, του θέταμε κατι απίστευτες απορίες) και στο τέλος της χρονιάς κερδίσαμε και μαθηματικό διαγωνισμό... Τον άχρηστο! Ολη η τάξη υπέφερε και χάσαμε πολύτιμο χρόνο στο να πλησιάσουμε κατι τόσο όμορφο όσο αυτή την επιστήμη...<BR/><BR/>Καλή τους ώρα, μ’έκαναν να ξαναπιστέψω στην έννοια του δασκάλου, κόντρα σε ότι ήταν ο «επίσημος» και «υποχρεωτικός» τρόπος, με τον οποίο δεν μπορούσα να συμπλεύσω, από σεβασμό στον εαυτό μου.Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152697628503332402006-07-12T12:47:00.000+03:002006-07-12T12:47:00.000+03:00@mike bouts, 02:01:30 πμ "....Τελευταία αναρωτιέμα...@mike bouts, 02:01:30 πμ <BR/><BR/>"....Τελευταία αναρωτιέμαι τι θα πρέπει να πράξω όταν έρθει η ώρα να πάει σχολείο η κόρη μου. Δεν θα ήθελα με τίποτε να βρεθεί σε παρόμοια θέση. Έχω την υποψία ότι στα ιδιωτικά σχολεία (τα οποία βέβαια είναι πανάκριβα) προσέχουν κάπως κατά την επιλογή των παιδαγωγών. Θα ευχόμουν να έχει δασκάλους όπως η Ζιζέλ Βιβιέ..."<BR/><BR/><BR/>Τι εξευτελισμοί στ'αλήθεια... Είχαμε κι εμείς κάποια στιγμή σε "καλό" ιδιωτικό δημοτικό της εποχής, μια δασκάλα έτοιμη για σύνταξη, η οποία είχε το χάρακα σε πρώτη ζήτηση, και όλες αυτές τις τιμωρίες που λες έτσι, για πρωϊνό... Θυμάμαι πολλούς συμμαθητές μου να κλαίνε εξ'αιτίας της! Κλειστό μυαλό. Ξεροκέφαλη. Ακαμπτη. Κοντέψαμε να μισήσουμε τα γράμματα. <BR/><BR/>Το απίστευτο? Ενώ αρκετοί γονείς διαμαρτυρόντουσαν χλιαρά, πολλοί γονείς, φώναζαν μπράβο, που έχει τα παιδιά στρατιωτάκια & επιτέλους κάνουν κατι σωστό!...<BR/><BR/>Το τι θα συναντήσεις τώρα εξαρτάται άπό τη Διεύθυνση, που περνάει...κατεύθυνση. Εκείνοι διαλέγουν δασκάλους και μετρούν το τι προσφέρουν σε σχέση με το τι στοιχίζουν, έτσι?<BR/><BR/>Οσο προικισμένος πάντως και να είναι ο δάσκαλος, αν δεν του παρέχουν ελευθερίες και υποστήριξη απο το σχολείο, δεεεεε.... Στο τέλος "παραιτείται" και δεν ξανασχολείται.<BR/><BR/>Τα δύο ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΑ είναι να είσαι εσύ κοντά στο παιδί σου και να πιάνεις στον αέρα και το παραμικρό, να είσαι εσύ και το παιδί σου και το σχολείο "συμπληρωματικά", όχι το σχολείο ό,τι μας σερβίρει κι εμείς απλώς ακολουθούμε. <BR/><BR/>Κι επίσης να έχεις ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον Διευθυντή Νηπιαγωγείου / Δημοτικού κτλ, και να ξέρεις πριν στείλεις το παιδί σου στο πόσο... χώσιμο στο ρουθούνι του θα σε βάλει black list. <BR/><BR/>Απ'έξω δεν μπορείς παρά να βασιστείς σε μαρτυρίες άλλων. Από μέσα όμως, με 2-3 επισκέψεις, μπορείς με "δυσάρεστες" ερωτήσεις να καταλάβεις πολλά.<BR/><BR/>Π.χ. Με βάση ποιό επίπεδο μαθητή βαδίζει η τάξη, το πιο χαμηλό ή το πιο υψηλό και γιατί? Αν ένα παιδί εμφανίσει καποιες δυσκολίες, πώς το χειρίζεστε? Τι ειδικό ταλέντο έχει η δασκάλα τους? Τι περιμένετε από εμάς να κανουμε ώστε να υποστηρίξουμε το παιδί? Τι γίνεται σε περίπτωση κρίσης (από ιατρικό θέμα ως temper tantrum του παιδιού)? Πόσοι σας φεύγουν (δάσκαλοι, μαθητές) και γιατί? Τι κάνουν "καλύτερα" στα παιδιά οι δασκάλες σας - σε σχέση με άλλα σχολεία? Αν το παιδί μου έχει ταλέντο κάπου, πώς το βοηθάτε? Τι γίνεται αν αρχίσει να βαριέται ή να μην μπορεί ν'ακολουθήσει την τάξη? Τι γίνεται αν κάνει "κοιλιά"?<BR/>Αν δεν μας "ταιριάζει" ο δάσκαλος μπορούμε να αλλάξουμε τμήμα?<BR/><BR/>Δεκάδες τέτοιες... Και μετά προσωπική σχέση με τον δάσκαλο, από κοντά. Για να στηρίξεις αυτό που κάνει, αλλά και να σε καταλάβει γι' αυτό που μοχθείς εσύ να έχει το παιδί σου. <BR/><BR/>Θέλει ολόκληρο ποστ φοβάμαι πως...<BR/><BR/>Κeep your fingers crossed!<BR/>:)<BR/><BR/><BR/>ΥΓ- ακόμη έχω κολλήσει με την ανάποδη moderation... Μίκυ, λες να σημαίνει ότι θα μαζέψει τα κομμένα σχόλια από τα άλλα μπλογκς και θα τα δημοσιεύσει εδώ?!?!?<BR/>:))) <BR/><BR/><BR/>Δύσκολο... Πολύ δύσκολο... Τουλάχιστον να είσαι εσύ εκεί, να σου λέει τι το ενοχλεί και τι του αρέσει...Aphroditehttps://www.blogger.com/profile/00494973096456403806noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-28447674.post-1152695382181139412006-07-12T12:09:00.000+03:002006-07-12T12:09:00.000+03:00"Είναι χαρακτηριστικό ότι αργότερα η Ζιζέλ δεν μιλ..."Είναι χαρακτηριστικό ότι αργότερα η Ζιζέλ δεν μιλούσε καθόλου για το γάμο της και δεν υπάρχουν πουθενά στα χαρτιά της στοιχεία ή ενθυμήματα από αυτόν."<BR/>Κατά την ταπεινή μου γνώμη η καλύτερη αντιμετώπιση όσων πραγμάτων μας πληγώνουν. Ολική διαγραφή. Δηλαδή delete ακόμη και από τον κάδο ανακύκλωσης. ΄Οσα μας αρέσουν και μας κάνουν ευτυχισμένους μας φτάνουν σαν βιώματα και σαν αναμνήσεις επίσης. Τα άλλα απλά δεν υπήρξαν.zizugatakihttps://www.blogger.com/profile/06474981247434095254noreply@blogger.com