Παρασκευή, Ιουλίου 07, 2006

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Γράφει η blade runner



Είμαι ακόμη στο γραφείο, η ώρα περίπου 8 και βραδιάζει. Τα παράθυρα ανοιχτά, η δροσιά των τελευταίων ημερών μας επέτρεψε να κλείσουμε για λίγο τον κλιματισμό και να αναπνεύσουμε επιτέλους ελεύθερα. Απ’ έξω ακούγονται οι συνήθεις θόρυβοι της Μεσογείων, αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται, με μεγάλες ταχύτητες (μου παίρνει περίπου 3 λεπτά να περάσω απέναντι, σε ώρα αιχμής). Όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, βιάζονται.

Που πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι, προς τα που κατευθύνονται με τέτοια αδημονία; Τους παρατηρώ μέσα από το ταξί τα πρωινά, ή περπατώντας στο κέντρο της πόλης, να διαλέγει ο καθένας την ευθεία του και να πηγαίνει, άλλος κουνώντας τα χέρια του νευρικά, άλλος κοιτάζοντας αποφασιστικά μπροστά, άλλος αφηρημένα, έχοντας χαθεί σε μια σκέψη ή σε μια εικόνα που περνάει δίπλα του. Και κοιτάζω τα πρόσωπά τους. Μου αρέσει πολύ να κοιτάζω τα πρόσωπα όλων αυτών των άγνωστων που κάθε μέρα προσπερνάω και με προσπερνούν, προσπαθώντας να μαντέψω τον κόσμο που κουβαλούν μέσα τους, τις σκέψεις που ορίζουν την κίνησή τους και τη φορά του βλέμματος. Όλα τα βρίσκεις σε αυτά τα βλέμματα. Βιασύνη. Προσμονή. Χαρά. Ελαφρότητα. Πονηριά. Φόβο. Συστολή. Γλύκα. Απελπισία. Λύπη. Μοναξιά. Συστολή. Αβεβαιότητα. Ελευθερία. Μερικές φορές και τίποτε από όλα τα παραπάνω. Μηδέν.

Όλα αυτά τα βλέμματα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που μερικές φορές βιάζονται τόσο που πέφτουν πάνω σου, σκοντάφτουν στο πεζοδρόμιο, χτυπάνε με τη τσάντα τους τη τσάντα σου, σε πατάνε για να μπουν πρώτοι, γρήγορα-γρήγορα, στο μετρό ή το λεωφορείο. Και μετά, αφού εισέλθουν βίαια για μερικά δευτερόλεπτα στη ζωή σου, φεύγουν για πάντα. Εξαφανίζονται μυστηριωδώς, για να αντικατασταθούν από άλλους, που με μαθηματική ακρίβεια θα συμπεριφερθούν πάνω-κάτω με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς όμως να είναι οι ίδιοι.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Που όταν βρίσκονται πολλοί μαζί, ανάμεσα σε τόνους από τσιμέντο και γυαλί, κακόγουστα χυμένα όπου να’ ναι, με τα αυτιά τους να δέχονται επίθεση από κύματα θορύβου, και τα μάτια τους να σκανάρουν μηχανικά τα θραύσματα των εικόνων που καταφθάνουν από παντού, είναι σαν να τους περισσεύει το εγώ τους. Σαν να μην έχουν τι να το κάνουν, σαν να μην ξέρουν πώς να το χωρέσουν σ’ ένα σχήμα που να τους εκφράζει, χωρίς να προσβάλλουν, χωρίς να γίνονται αιχμηροί για τους Άλλους. Τους γύρω-γύρω. Και απαντούν στην επίθεση, με σφοδρότερη επίθεση. Και ξαφνικά, τα πρόσωπά τους και τα βλέμματα που ψάχνω να ανιχνεύσω, υποχωρούν, και αντικαθίστανται από τεράστια ρολόγια, με τους δείκτες να προχωρούν ακάθεκτοι, και το χρόνο να περνάει από πάνω τους αμείλικτος, χωρίς να τους αφήνει μια τόσο δα χαραμάδα διαφυγής. Είναι οι περιπτώσεις αυτές όπου ο Χρόνος παύει να γιατρεύει και να λυτρώνει, γίνεται εχθρός, γιατί περνάει άσκοπα, μέσα σε μια διαρκή κούρσα προς την επόμενη μέρα, που θα έρθει και θα είναι σχεδόν ίδια με την προηγούμενη. Σαν τη σταγόνα που πέφτει με τον ίδιο ρυθμό από τη βρύση που ξέχασες να κλείσεις εντελώς, και μέσα στη νύχτα έχει βαλθεί να παίξει με τα νεύρα σου. Τη βρύση σηκώνεσαι και την κλείνεις, αυτούς τους δείκτες όμως, σε αυτά τα τεράστια ρολόγια που έχουν εγκατασταθεί ύπουλα, με θράσος μέσα στο κεφάλι σου, δεν μπορείς να τους σταματήσεις.

Πριν από κάμποσα χρόνια, όταν ακόμη είχα την πολυτέλεια να ασχολούμαι με τέτοια πράγματα, έκανα το εξής πείραμα. Ξεκίνησα να περπατάω με κατεύθυνση από την Ομόνοια προς το Σύνταγμα, την ώρα που οι περισσότεροι κινούνταν αντίθετα (ναι, υπήρχαν ακόμη τότε - γιατί για το σήμερα δεν είμαι τόσο σίγουρη, κάτι ώρες μέσα στη μέρα, που η φορά των πολλών ήταν συγκεκριμένη). Και προσπαθούσα να κοιτάζω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους κατευθείαν μέσα στα μάτια. Το αποτέλεσμα, απογοητευτικό. Οι περισσότεροι είχαν βλέμμα σκυθρωπό, κουρασμένο ή τσαντισμένο, ένιωθες τον αέρα πάνω από την Πανεπιστημίου γεμάτο από αυτόν τον τσαμπουκά, που σε γονατίζει. Γύρισα στο σπίτι καταβεβλημένη, ένιωθα το σώμα μου να έχει ανοίξει τρύπες, και από παντού να χάνω ενέργεια, σαν το τρύπιο λάστιχο που χάνει αέρα, και γρήγορα φλατάρει. Αργότερα βεβαίως σοφίστηκα διάφορους τρόπους να αμύνομαι σε τέτοιες πιθανές απώλειες, αλλά εκείνη την αίσθηση δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Και χωρίς να χρειαστεί να το πολυαναλύσω, είχα καταλήξει με ενστικτώδη σχεδόν βεβαιότητα στο συμπέρασμα πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο χρόνος που περνάει άσκοπα, μηχανιστικά. Και όταν λέω άσκοπα, δεν εννοώ χωρίς κάποιον συγκεκριμένο, πρακτικό σκοπό, αλλά όταν ο σκοπός στερείται βαθύτερης ουσίας. Όταν υπηρετεί απλώς θέματα επιβίωσης, αλλά δεν αρκεί για να θρέψει το πνεύμα, την ψυχή σου, το σώμα σου με τα δώρα της ζωής.

Όταν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, οι εποχές, χρόνια ολόκληρα περνούν από πάνω σου και εσύ έχεις ξεχάσει πια να χαίρεσαι το πρωί όταν ξυπνάς. Να απομονώνεις το θεσπέσιο κελάηδισμα ενός πουλιού που, το άτιμο, βρέθηκε να τραγουδάει στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης. Να παρατηρείς το άνθισμα των δέντρων που φαίνονται μετά βίας από το παράθυρό σου. Να απαντάς με ένα ευγενικό βλέμμα σε αυτόν που σου ζητάει τον αναπτήρα, την ώρα που στέκεσαι μπροστά σε μια βιτρίνα. Να ερωτεύεσαι. Να σμίγεις με τον άλλο και να χάνεσαι με τις ώρες στο κορμί του, μέσα στο βλέμμα του. Να περπατάς στο δρόμο και να μην θυμίζεις απειλή, αλλά μια γλυκιά υπόσχεση. Να μην στέκεσαι αμήχανα μέσα σ’ ένα μπαρ, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι και ανταλλάσοντας κοινότοπες ανοησίες με τους υπόλοιπους, αλλά να χορεύεις, να φλερτάρεις, να μοιράζεσαι, να επικοινωνείς. Να κάνεις το χρόνο που περνάει να έχει μια κάποια αξία, και κάθε λεπτό που φεύγει από πάνω σου να φεύγει γεμάτο, πλήρες, χορτασμένο. Να μην περιμένεις μια μεγάλη απώλεια για να ξυπνήσεις. Να παραμένεις ζωντανός στις επάλξεις, έτσι κι αλλιώς.

Να κάνεις το χρόνο σύντροφο και φίλο, που μπορεί έτσι κι αλλιώς να είναι σχεδόν πάντα σκληρός μαζί σου, αλλά φίλος, όχι εχθρός.

Σκεφτόμουν όλα αυτά, όταν λίγο νωρίτερα σήμερα, ξεκινώντας να γράψω ένα κείμενο που δεν είχα ιδέα για τι θα μιλάει, άκουσα μέσα από τους θορύβους της Μεσογείων, τα τζιτζίκια στα δέντρα από κάτω, να λένε τα δικά τους και να προμηνύουν μια μέρα πιο ζεστή από τις προηγούμενες.

Που ελπίζω να μην χρειαστεί πάλι να κλείσουμε εντελώς τα παράθυρα στο γραφείο και να βάλουμε τα κλιματιστικά να δουλέψουν στο φουλ. Ελπίζω αυτό το Σαββατοκύριακο που έρχεται, να βρεθώ πάλι κοντά στη θάλασσα, και να μην είμαι περιτριγυρισμένη από ένα σωρό ανθρώπους που δεν τα πάνε καθόλου καλά με το χρόνο που περνάει, δυστυχώς για αυτούς αμείλικτος. Να αφήσω το βλέμμα να πέσει απαλά πάνω σε ένα άλλο ήρεμο βλέμμα και να γεμίσω για λίγο θάλασσα, να ονειρευτώ.

Και να πάψω να βλέπω στον ύπνο μου ότι καβαλάω ένα ποδήλατο, όπως όταν ήμουν έφηβη, και ξεχύνομαι με όση ταχύτητα μπορώ, με κατεύθυνση άγνωστη, σε μια άγνωστη γη, που ακόμη δεν μου έχει αποκαλυφθεί. Την terra incognita που κρύβεται από το φως και μου αποκαλύπτεται μόνο τα βράδια, όταν πια έχω πέσει σε βαθύ ύπνο, και τα όνειρά μου μού θυμίζουν τι ακριβώς είναι αυτό από το οποίο προσπαθώ να ξεφύγω, για να πάω εκεί που πάντα ποθούσα να είμαι.


(Πίνακες του René Magritte)

96 σχόλια:

  1. Clocks go slow in a place of work
    minutes drag and the hours jerk.
    (The Magnificent Seven, The Clash)


    ...μου ήρθε αυθόρμητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κεφτές ε?
    Τα κατάφερα?
    Το σχόλιο αργότερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό τα λέει όλα...

    Ticking away the moments that make up a dull day
    You fritter and waste the hours in an offhand way
    Kicking around on a piece of ground in your home town
    Waiting for someone or something to show you the way

    ...
    And you run, and you run to catch up with the sun, but it's sinking
    Racing around to come up behind you again
    The sun is the same in a relative way, but you're older
    Shorter of breath and one day closer to death


    Time - Pink Floyd

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και στ’ αλήθεια θα υπάρξει χρόνος

    για τον κίτρινο καπνό που σέρνεται στο δρόμο

    ξύνοντας την πλάτη του στα τζάμια των παραθύρων.

    Θα υπάρξει χρόνος, θα υπάρξει χρόνος

    να ετοιμάσεις μία φάτσα για να συναντήσεις τις φάτσες που θα συναντήσεις.

    Θα υπάρξει χρόνος για δολοφονία και δημιουργία

    και χρόνος για όλα τα έργα και τις ημέρες των χειρών

    που ανασηκώνονται και σερβίρουν ένα ερώτημα στο πιάτο σου.

    Χρόνος για σένα και χρόνος για μένα

    και χρόνος για χίλιες αμφιβολίες

    και για εκατό οράματα και παροράματα

    πριν από την φρυγανιά και το τσάι.

    Και στ’ αλήθεια θα υπάρξει χρόνος

    Να απορήσεις: «άραγε, τολμώ;», και «άραγε τολμώ;».


    T. S. Eliot: “The Love Song of J. Alfred Prufrock”.


    Ο χρόνος ο περασμένος και ο μελλοντικός

    επιτρέπουν ελάχιστη συνειδητότητα.

    Το να είσαι συνειδητός σημαίνει το να μην είσαι μέσα στο χρόνο.

    Αλλά μόνο μέσα στο χρόνο μπορεί κανείς να θυμάται τη στιγμή στο ροδόκηπο

    τη στιγμή στη κληματαριά με τη δυνατή βροχή,

    τη στιγμή στην ανεμόδαρτη εκκλησιά το δειλινό.

    Να θυμάται: Δεμένος με παρελθόν και μέλλον.

    Μόνο με τον χρόνο κατακτάται ο χρόνος
    .


    T. S. Eliot: “The Four Quartets”.

    Μεταφράσεις δικές μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όταν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, οι εποχές, χρόνια ολόκληρα περνούν από πάνω σου και εσύ έχεις ξεχάσει πια να χαίρεσαι το πρωί όταν ξυπνάς.

    Πως να χαίρεσαι βρε blade όταν ξυπνάς το πρωί και πας να δουλέψεις στη..μεσογείων;

    Κάντε μιά χάρη στον εαυτό σας:

    Εγκαταλείψτε την αθήνα το συντομότερο.

    Υ.Γ.Το κείμενο υπέροχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όχι αγαπητέ Stavros Katsaris, πρόλαβα και σου πήρα τον κεφτέ από το στόμα. Δεύτερη συνεχόμενη φορά που τον καρφώνω πρώτος (ρέντα, ε;), φαίνεται ότι δε χάνω το χρόνο μου, πρέπει ν' αναζητήσεις πού χάνεις εσύ το δικό σου :-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. απόσπασμα από το σημερινό post στο blog μου :

    ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟπΩΣ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ πΟΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΥπΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩπΙΝΗΣ ΥπΑΡΞΗΣ.

    ΤΙπΟΤΑ ΑπΟ ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝ ΥπΑΡΧΕΙ πΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. ΤΟ πΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΥΟ πΟΙΟΤΗΤΕΣ.

    ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ Ο ΑΝΘΡΩπΟΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΑ πΑΝΤΑ.

    ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ πΕΡΙΧΑΡΑΚΩΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΜΕ ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΕΣ / ΒΙΑΙΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ την ζωή μου ΜΕ ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

    ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΘΗΛΩΝΟΜΑΙ ΣΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ πΟΥ πΡΟΚΥπΤΕΙ. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ. ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩπΟΥΣ πΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟπΟΙΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ πΟΥ ΤΟΥΣ πΡΟΚΥπΤΟΥΝ ΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ πΑΝΕ πΑΡΑπΕΡΑ / πΕΡΑΜΕΣΑ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.


    στα εδώ τώρα:

    ΚΑπΟΥ Ο Κος ΔΗΜΟΥ ΕΙΧΕ πΕΙ: αν διαβάσεις σωστά εκατό καλά βιβλία είσαι πιο πλούσιος από κάποιον που έχει διαβάσει χιλιάδες.

    Ε... ΛΟΙπΟΝ: ΑΝ ΖΉΣΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΗΜΕΡΕΣ ΕΙΣΑΙ πΙΟ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑπΟ ΚΑπΟΙΟΝ πΟΥ ΕΖΗΣΕ 100 ΧΡΟΝΙΑ.

    JOIN NOW

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο χρόνος...
    Η γιαγιά μου μου'χε πει κάπου στα 95 της. "Σαν εχθές ήταν που με είχε η γιαγιά μου αγκαλιά και με νανούριζε".

    Καλώς ήρθες Blade Runner.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αλλιώς τρεχει ο χρόνος στο χωριό
    και αλλιώς στην πόλη...

    Και στη δημιουργία ο χαμένος
    χρόνος κερδίζεται....

    Γι αυτό είσαι κερδισμένη
    Αγαπημενη μας Blade

    που χαθηκες τοσο καιρο..

    Ενα νικα το χρόνο...
    η ταχύτητα..

    U=S/t

    και εδω στο δημιουργικό
    ιντερνετικο χωρο των blogs
    η ταχυτητα τρεχει πιο γρηγορα
    απο την καθημερινη ρουτίνα..

    το DSL και τα kilobytes βλεπεις...

    Μηπως ομως δεν υπαρχει Χρονος; και ολα ειναι μια Ψευδαισθηση της Ταχυτητας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πανέμορφο κείμενο.

    Πάντως η απάντηση στην ερώτηση "που πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;" είναι απλή : εκεί που πάμε κι εμείς.

    Ένας φίλος επιμένει πως πρέπει να φυτέψουμε δέντρα παντού. Να σπάμε τις πλάκες των πεζοδρομίων και να φυτεύουμε δέντρα. Και στις ταράτσες το ίδιο.

    Για την μελαγχολία των Ελλήνων αν και ζούμε στη χώρα του φωτός που απορεί ο Lefteris Kritikakis, ο κ. Δήμου σε κάποιο βιβλίο του την εξηγεί γράφοντας πως αγαπάμε πολύ τη ζωή, δεν μας φτάνει μια ζωή και γι' αυτό είναι τα τραγούδια μας "μαύρα" - είναι επειδή η ζωή είναι μικρή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. I'm not disconnected
    I'm not unaware
    I'm in one place at one time
    I'm neither here nor there
    I'm hooked to the mainstream,
    Tuned into the world
    Plugged into my surroundings,
    I'm not out on a limb.
    I'm thinking in a straight line,
    I'm thinking that these thoughts are mine,
    My heart is beating oh so fast
    I feel the hours crashing
    Because my mind keeps time like clockwork,
    And I think in sync like clockwork.

    Δεν είμαι στον κόσμο μου
    ξέρω τι μου γίνεται
    είμαι σε μία θέση τη φορά
    δεν είμαι ούτε εδώ, και ούτε εκεί
    δεμένος με το κυρίως ρεύμα,
    συντονισμένος με τον κόσμο
    Κολλημένος με το περιβάλλον,
    δεν είμαι επί ξύλου κρεμάμενος
    σκέφτομαι με ευθύτητα
    Νομίζω πως αυτές οι σκέψεις είναι δικές μου,
    αμάν, η καρδιά χτυπά γρήγορα
    αισθάνομαι τις ώρες να χάνονται
    επειδή το μυαλό μου κρατάει χρόνο σαν με ωρολογιακό μηχανισμό,
    και σκέφτομαι σε συγχρονισμό, σαν ωρολογιακός μηχανισμός.

    Ενα απόσπασμα από το like clockwork των Boomtown Rats. (Bob Geldof)
    Ελπίζω να το απέδωσα σωστά...

    Εκφράζει όλη την απελπισία, τό χάσιμο όταν σταθείς και σκεφτείς τι κάνεις στη ζωή σου. Το είχα κάποτε αναφέρει στο παλιό blog. Να αισθάνεσαι πως κάποιοι σου κλέβουν τη ζωή σου και να έχεις μάθει να το δέχεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Λοιπόν,

    το κείμενο σου Blade Runner μου άρεσε πραγματικά πολύ.

    είναι όμορφο και πολύ εύστοχο.


    μόνο μία ένσταση έχω να κάνω : γιατί παράπονα για τον καιρό?

    και η ζέστη χρειάζεται βρε! γιατί να πήζουμε με τα κλιματιστικά ( δεν τα χρειάζομαστε τόσο πολύ όσο τα χρησιμοποιούμε ειλικρινά.. )


    ας απολαμβάνουμε την κάθε εποχή για την ομορφιά της ( και το καλοκαίρι είναι μάλλον η υπέρτατη εποχή ), και ας αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή όπως τόσο εύστοχα το θέτεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δον Γάτε, ευχαριστώ για την υπέροχη εικονογράφηση (είναι πολύ παράδοξο αυτό που έγινε, τον Magritte σκεφτόμουν κι εγώ, αλλά κάτι με παρότρυνε να σου ζητήσω να κάνεις εσύ την επιλογή, και να που στα ίδια βρεθήκαμε!). Χίλια ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

    @vrennus

    and they do jerk indeed

    @georgia m.

    νομίζω πως τώρα τελευταία αρχίζω να σκέφτομαι πολύ ωραίους τρόπους να γέμιζα αυτόν τον υποθετικό, φαντασιακό χρόνο δημιουργικά. Ισως να είναι αυτό το βάρος των τόσων ετών δουλειάς, ούτε καν το άλλοθι των σπουδών δεν είχα, σπούδαζα κι εργαζόμουν παράλληλα από τότε. 14 συναπτά έτη. Ισως ένα παιδί στο μέλλον, να τα γέμιζε αυτά τα χρόνια ακόμη δημιουργικότερα. Δεν έχει έρθει αυτή η στιγμή ακόμη, και μάλλον θα αργήσει. Ποιος ξέρει, ίδωμεν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @harry reloaded

    Σε ορισμένες περιπτώσεις πάλι αυτός ο ρομαντισμός δυναμώνει όσο περνούν τα χρόνια. Και γίνεται όλο και πιεστικότερος στα αιτήματά του.

    @porcupine

    "The sun is the same in a relative way, but you're older
    Shorter of breath and one day closer to death "

    Or one day closer to real freedom. Αρκεί να μην ξεχνάς το ότι υπάρχεις πίσω και πέρα από όλα αυτά που σου έχουν επιβληθεί ως κριτήριο ύπαρξης. Και αυτό είναι το στοίχημα. Χοντρό στοίχημα και δύσκολο να κερδηθεί, αλλά...

    @Δον Γάτος

    "Να θυμάται: Δεμένος με παρελθόν και μέλλον.

    Μόνο με τον χρόνο κατακτάται ο χρόνος."

    Γι'αυτό ο χρόνος πρέπει να είναι φίλος, κι όχι εχθρός... Και γι'αυτό και η διαρκής αναζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @lefteris kritikakis

    "...αλλά αυτά τα δέντρα τ' αγαπώ γιατί μου δίνουν εξαιρετική σκιά το απόγεμα, όταν βγάζω την ξαπλοτούρα, φτιάχνω καλό καφέ, κοιτάζω προς το δάσος δυτικά και αναρωτιέμαι που διάολο βρέθηκα και πάλι και όλα είναι καλά."

    Ακριβώς αυτό! Τι ωραίος εντοπισμός. Αυτή η στιγμή, η χαραμάδα, που σου επιτρέπει για λίγο να κοιτάξεις με άλλα μάτια το χρόνο.


    @yosemite sam

    πάλι καλά που τα παράθυρα είναι μεγάλα και ο ήλιος μπαίνει από παντού. Δεν θα κρατήσει πολύ η Μεσογείων, γρήγορα θα αλλάξω δρόμο. Ευχαριστώ για την προτροπή, σκοπεύω να την ακολουθήσω κάποια στιγμή ... μέσα στο χρόνο.


    @ihadafarminafrica

    "Ε... ΛΟΙπΟΝ: ΑΝ ΖΉΣΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΗΜΕΡΕΣ ΕΙΣΑΙ πΙΟ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑπΟ ΚΑπΟΙΟΝ πΟΥ ΕΖΗΣΕ 100 ΧΡΟΝΙΑ."

    Kι ας θέλουμε πάντα παραπάνω.Το nickname σου μου ξύνει πληγές. Οταν ήμουν είκοσι χρονών, ονειρεύομουν μια έκταση στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρο. Χα! Τώρα κάτι πιο κοντινό θα ήταν παραπάνω από αρκετό...


    Σε λίγο πρέπει να φύγω. Απάντησα σε όλους, γιατί συγκινήθηκα με τα άμεσα σχόλιά σας και είχα και καιρό να συμμετάσχω, λόγω τεχνικών προβλημάτων... Δεν κάνω άλλη κατάχρηση χώρου. Θα αφήσω να τα πείτε εσείς, όσοι έχετε διάθεση και χρόνο δηλαδή!

    Ευχαριστώ για τα σχόλια, να έχετε ένα καλό απόγευμα.

    Θα τα ξαναπούμε το βράδυ, αν ο χρόνος είναι ευγενικός μαζί μας.

    Φιλιά σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Βουρκωσα....

    Βουρκωσα γιατι και εγω,οπως και όλοι μας εσωκλειω ενα κομματι χαμενου χρονου.Ειναι χρονος που έχω προδώσει...οταν με ξεχνουσα.

    Αλλα ειμαι φθαρτος,που σημαινει κάποιες στιγμες ο χρονος μου φθειρεται και μαζι μου.Μαλλον είναι αδυνατον να βρισκει συνεχεια κάποιος την ουσια,κάποιες στιγμες αλλοτριωνει το χρονο του.

    Ο Κουντερα λέει για το χρόνο πως η βραδυτητα συνδεεται με την μνημη και η ταχυτητα με τη λήθη

    Μια ερωτηση προς Ν.Δ ή οποιον άλλον γνώστη του ΠΡΟΥΣΤ με αφορμη τον τιτλο.Ο προυστ σαν χαμενο χρονο αναφέρει το χρόνο χωρις ουσια ή υπάρχουν άλλοι συμβολισμοι που αγνοώ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ihadafarminafrica said:

    Ε... ΛΟΙπΟΝ: ΑΝ ΖΉΣΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΗΜΕΡΕΣ ΕΙΣΑΙ πΙΟ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑπΟ ΚΑπΟΙΟΝ πΟΥ ΕΖΗΣΕ 100 ΧΡΟΝΙΑ.

    απορία : ό|αν |ις ζήσεις αυ|ές ις γαμημένες μέρες, για|ί να μην σου επι|ραπεί ένας όμορφος θάνα|ος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. blade χαιρομαι για τις λιγες στιγμες που σε γνωρισα...Τι διαμαντια κρυβεις μεσα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. takis vasilopoulos said...
    Μια ερωτηση προς Ν.Δ ή οποιον άλλον γνώστη του ΠΡΟΥΣΤ με αφορμη τον τιτλο.Ο προυστ σαν χαμενο χρονο αναφέρει το χρόνο χωρις ουσια ή υπάρχουν άλλοι συμβολισμοι που αγνοώ?

    Για τον Προυστ ο χαμένος χρόνος δεν είναι ο σπαταλημένος (η λέξη χαμένος στα ελληνικά έχει δύο έννοιες). Είναι το παρελθόν που μπορεί να ανακαλείται (le temps retrouve) μέσα από μία γεύση, μία εικόνα ή μία μουσική - και να γίνεται αιώνιο παρόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Dear Blade,

    σου αφιερώνω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια - το έγραψαν οι αδελφοί Chambers το '68, το διασκεύασαν δεκάδες (Ramones, Joan Jett, Angry Samoans, Dead Moon, Steve Earle κλπ).

    Όλα τα λεφτά, το σημείο που κάνει παύση,
    μένει ζωντανό μόνο ένα πιατίνι που χτυπάει σα ρολόι και οι φωνές που τραγουδούν "Time, time, time"
    για να κορυφωθεί προοδευτικά στο οργιαστικό φινάλε.


    Στο αφιερώνω στην εκτέλεσή του απ' τους Last Drive.

    Time has come today

    Young hearts can go their way
    Can't put it off another day
    And I don't care what the others say
    'Cause they say we don't listen anyway

    Time has come today, Hey!
    The rules have changed today, Hey!
    I have no place to stay, Hey!
    And I'm thinkin' about the subway, Hey!
    Love has gone away, Hey!
    And tears have come and gone, Hey!
    Oh my God, I have to run, Hey!

    I have no home, Hey!
    I have no home, Hey!

    Now the time has come, Time!
    There's no place to run, Time!
    Might get burned up by the sun, Time!

    Well, I've had my fun, Time!
    Well, I've been loved and put aside, Time!

    And I've been crushed by tumblin' tide, Time!
    And my soul's be psychedelicized, Time!

    Now the time has come, Time!
    There are things to realize, Time!

    Time has come today, Time!
    Time has come today, Time!
    Time!

    Now the time has come, Time!
    There are things to realize, Time!

    Time has come today, Time!
    Time has come today, Time!
    Time!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @πιτσιρίκος

    Από το "Φως των Ελλήνων":


    Έτσι συντελείται η βαθιά, η σκοτεινή προδοσία του φωτός. Σου δίνει το απόλυτο νυν που απαιτεί το αιέν.

    Ανάβει τον έρωτα της ζωής και τον εντείνει στο άπειρο – για μια ζωή πεπερασμένη.

    Σαν τον ερωτευμένο, ο Έλληνας γκρινιάζει πάντα πώς δεν χορταίνει. Δεν χορταίνει τη ζωή με τίποτα.

    Εδώ καιροφυλακτεί το τραγικό.

    Γιατί όσο πιο πολύ αγαπάς, όσο προσκολλάσαι, όσο ενώνεσαι – τόσο υποφέρεις όταν χωρίζεις. (Και τελικά χωρίζεις).

    Οι άλλοι επενδύουν στο απόλυτο. Το περιμένουν. (Μετά). Εμείς το ζούμε. Κάθε μέρα.

    Γι' αυτό έχουμε τα πάντα να χάσουμε – και τίποτα να κερδίσουμε.

    *

    Έλληνες - Τάνταλοι του νυν.

    *

    Aυτό το φως, στη διαύγεια και την ένταση του, είναι κάπου απάνθρωπο.

    Είναι ένα φως εκρηκτικό. Περιέχει ωρολογιακό μηχανισμό αυτοκαταστροφής.

    Κάποια στιγμή, δίνοντας την έσχατη λάμψη του, θα μετατραπεί για τον καθένα σε απόλυτο σκοτάδι.

    Μέσα του, σαν κρυφό πυρήνα, περικλείει το Μαύρο.


    ----------------------------------

    Ολόκληρο το κείμενο (δυστυχώς χωρίς τις φωτογραφίες) ΕΔΩ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Από τον Εκκλησιαστή - κεφάλαιο Γ΄:

    1 ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΠΑΝΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ

    2 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΤΕΚΕΙΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΦΥΤΕΥΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΕΚΤΙΛΑΙ ΤΟ ΠΕΦΥΤΕΥΜΕΝΟΝ

    3 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΤΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΙΑΣΑΣΘΑΙ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΛΕΙΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΝ,

    4 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΚΛΑΥΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΓΕΛΑΣΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΨΑΣΘΑΙ (ΠΕΝΘΕΙΝ) ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΟΡΧΗΣΑΣΘΑΙ

    5 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΕΙΝ ΛΙΘΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΓΑΓΕΙΝ ΛΙΘΟΥΣ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΛΑΒΕΙΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΝΘΗΝΑΙ ΑΠΟ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΣ (ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ)

    6 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΕΣΑΙ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΦΥΛΑΞΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΕΚΒΑΛΕΙΝ

    7 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΡΗΞΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΡΑΨΑΙ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΣΙΓΑΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΛΕΙΝ

    8 ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΗΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΗΣΑΙ, ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Πολύ ωραίο κείμενο.
    Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι νόημα έχει η ζωή έτσι όπως την έχουμε καταντήσει. Αγώνας για επιβίωση και τίποτ' άλλο.
    Ευτυχώς, το γεγονός ότι κάνουμε τέτοιες σκέψεις είναι ένα βήμα, υπάρχει ελπίδα.
    Είναι πολλοί αυτοί που ούτε καν υποπτεύονται πως κάτι δεν πάει καλά.

    Το χειρότερο είναι πως πολλά παιδιά μεγαλώνουν έτσι. Άκουσα σήμερα στο γραφείο δυο πατεράδες να συζητάνε, και απορούσαν γιατί να μη θέλουν τα παιδιά τους να βγουν βόλτα, να πάνε για παιχνίδι στο πάρκο , για μπάνιο, παρά προτιμούν να παίζουν play station....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αγαπητή blade runner,

    Διαβάσαμε με προσοχή το φιλοσοφημένο κείμενό σου και ο σύντροφός μου με παρακάλεσε να σου πω ότι το παρακάτω παράθεμα ήταν ανέκαθεν ο καημός του:

    "Ελπίζω αυτό το Σαββατοκύριακο που έρχεται, να βρεθώ π ά λ ι κοντά στη θάλασσα, και να μην είμαι περιτριγυρισμένη από ένα σωρό ανθρώπους που δεν τα πάνε καθόλου καλά με το χρόνο που περνάει, δυστυχώς για αυτούς αμείλικτος. Να αφήσω το βλέμμα να πέσει απαλά πάνω σε ένα άλλο ήρεμο βλέμμα και να γεμίσω για λίγο θάλασσα, να ονειρευτώ."

    Τώρα όμως, όπως έχει γίνει η κατάσταση, οφείλω να πω ότι το όνειρό του και το όνειρό μου έχει αποψιλωθεί από τις πολλές... εκπτώσεις: δεν θέλουμε τίποτε άλλο παρά να έλθει η μέρα που θα μπορέσουμε να πάμε με τη κορούλα μας σε μια παραλία παραλία, δίχως το χρόνο που μας χωρίζει, σε περίπτωση ανάγκης, από το πλησιέστερο νοσοκομείο...

    Δυστυχώς για μάς ο χρόνος έχει μια άλλη διάσταση: την... απόσταση από τις πρώτες βοήθειες...

    Θα ήθελα όμως, με την ευκαιρία να πω και κάτι άλλο:

    ποτέ μου δεν ξέχασα που βρέθηκες ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ σε μια στιγμή που ένιωθα απελπιστικά μόνη. Εδώ πια ο χρόνος παγώνει, γίνεται στιγμή ακαριαία, χωρίς συνέχεια, που ωστόσο διαρκεί και θα διαρκεί όσο οι ζεστές καρδιές χτυπούνε.

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ευχαριστούμε για το μοναδικό κείμενο!

    Ένα μπορώ να πω με σιγουριά: στην Αθήνα ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Όταν πρωτοήρθα στην πόλη, την πρώτη φορά που δοκίμασα να μπω σε λεωφορείο, μετά από αναμονή τριών τετάρτων, μια γιαγιά με έσπρωξε για να μπει εκείνη (το επόμενο λεωφορείο ήρθε μετά από άλλα 45'). Τις πρώτες φορές που περπάτησα μόνη μου στην Πανεπιστημίου, έπιασα τον εαυτό μου να τρέχει, ενώ δεν βιαζόμουν. Είχα "πάρει" τον ρυθμό των ανθρώπων δίπλα μου - κάτι που μού εξηγούσαν νωρίτερα κι αρνιόμουν να παραδεχθώ.

    Στην επαρχία δεν θα είχε γίνει τίποτε από τα παραπάνω - θα μπορούσα να περπατήσω μέχρι το γραφείο και θα είχα αρκετό χώρο να σουλατσάρω, ακόμα και στον κεντρικό δρόμο της πόλης.

    Επιλέγουμε όμως να μείνουμε στην Αθήνα και το τίμημα ίσως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι του χρόνου μας. Τι πόλη! Σου χαρίζει απλόχερα κάθε ομορφιά, φτάνει να έχεις μάτια να τη δεις, και σου παίρνει ένα κομμάτι της ημέρας - θες για να μετακινηθείς, θες για να κινηθείς. Γράφοντας κι εγώ από τη Μεσογείων, επιτρέψτε μου να θυμίσω το άλσος του στρατού και την πλατεία Αγ. Παρασκευής, απ' όπου όλο και κανένα πτηνό χάνεται και μας χαρίζει καμιά νότα το πρωί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. ****************


    That's my girl!


    U R-O-C-K!!!!


    *****************

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ah, look at all the lonely people!
    Ah, look at all the lonely people!

    Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been
    Lives in a dream
    Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
    Who is it for?

    All the lonely people
    Where do they all come from?
    All the lonely people
    Where do they all belong?

    Father McKenzie writing the words of a sermon that no one will hear
    No one comes near.
    Look at him working. Darning his socks in the night when there's nobody there
    What does he care ?

    All the lonely people
    Where do they all come from?
    All the lonely people
    Where do they all belong?

    Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name
    Nobody came
    Father McKenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
    No one was saved.

    All the lonely people
    Where do they all come from?
    All the lonely people
    Where do they all belong ?

    by the Beatles

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @ blade runner :

    ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΑπΟΚΤΗΣΕΙΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ πΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ.ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ πΟΥ ΤΟ ΕπΙΘΥΜΕΙΣ. πΡΕπΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ ΣΕ ΕπΑΡΧΙΑ Ή ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ; ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩπΟΙ πΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΣΤΗΝ πΟΛΗ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΔΙπΛΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ. ΤΟ ΜΟΝΟ πΟΥ ΑπΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ ΤΟπΟΘΕΣΙΕΣ.


    @ koolkiller-ess :

    ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΥπΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΑΝΙΑΤΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ( ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΡΚΙΝΟ ) ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΣΛΟΓΚΑΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ πΟΥ πΛΗΣΙΑΖΕ ΕΝΑΝ ΑΣΘΕΝΗ. ΤΟΥ ΕΛΕΓΕ ΔΙΧΩΣ πΕΡΙΚΟπΕΣ / ΣΤΑ ΙΣΑ: '' ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ; ΕΥΚΑΙΡΙΑ Ν' ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ !!! ''.

    πΕΤΥΧΑΙΝΕ πΑΝΤΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Καλώς ήρθες πίσω Blade!

    Και ο χρόνος που μετράει - και σε λίγο θα είναι εδώ - τελικά είναι τόσο πανδαμάτωρ, που μπορεί να έχει νόημα ακόμα και αν το αρνιούμαστε.

    Αφιερωμένο στήν επάνοδό σου - και σε όλους - ένα τραγούδι που μιλάει για το Χρόνο που περνάει αλλά είναι "κρυφό" (δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των τραγουδιών στο εξώφυλλο). Σαν να πρόκειται για εσωτερική προσευχή που δεν κάνει ν' ακουστεί πολύ δυνατά - ή, ο Χρόνος τελικά περνάει και τον νιώθουμε ο καθένας μας ιδιωτικά. Δεν 'φαίνεται'. Ή τα αισθήματα του τραγουδιού είναι τόσο ιδιωτικά, ή ο Χρονοποιός παραείναι παραμυθένια φιγούρα (ποιός "ποιεί" αλήθεια το χρόνο;)

    Αλλά ας αφήσω τα "αν" μου... Το τραγούδι:

    _______________________

    Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους,
    πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
    μικρός εσύ μικρός κι ο χρόνος
    αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως...

    Λίγο μετά στα δεκαεφτά
    με τους γονείς σου ήσουν πάλι μα αισθανόσουν ήδη απών
    σε συντροφιά συμμαθητών
    το σπίτι σου έχανε εξουσία
    κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία....

    Ύστερα γιόρταζες με φίλους
    σ' ένα δωμάτιο καπνού
    το θαύμα πάλι ήταν αλλού
    στις παιδικές πρωτοχρονιές
    στο χρόνο που άλλαζε μαζί σου
    πριν μεγαλώσουν οι αντιστάσεις σου

    Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
    πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
    τη λίγη πίστη του ενηλίκου
    στην παιδική ανατολή του

    Πρωτοχρονιές, γιορτές του χρόνου
    πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
    πώς θα τις γιόρταζες εσύ
    τώρα που έχεις το κλειδί;

    Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
    σ' ένα παράσπιτο στο πλάι
    σ’ ένα μικρό-μικρό πλανήτη
    πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι

    Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
    σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας
    και είσαι εσύ που πρέπει τώρα
    να υψώσει της γιορτής τα δώρα...

    Ποιός θα νοιαστεί και ποιός θα παίξει;
    Χρονοποιός ας είναι η λέξη
    γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
    κι εμείς τα δίνουμε ένα σχήμα


    ...και για το ΝΔ, που είχε τη δική του Πρωτοχρονιά πριν λίγες μέρες - με το θερινό ηλιοστάσιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ πΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ πΕΡΙΟΔΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑς πΟΛΥ ΚΑΛΑ πΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ.

    πΟΙΟΣ ΕΧΕΙ πΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΑς πΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕπΙπΕΔΟ ΖΩΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ πΟΛΗ ;

    πΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ( ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜπΟΡΕΙ ) ΔΙπΛΑ ΤΟΥ ΙΚΑΝΑ ΣΤΕΛΕΧΗ πΟΥ ΜπΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΣΚΟπΟ;

    ΕΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΝ ΔΕΝ ΥπΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑς ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΥπΟΨΗΦΙΟΥΣ ΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΟΥΝ. ΕπΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ.

    ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ πΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΕ ΗΛΙΘΙΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ πΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΕπΡΕπΕ ΝΑ ΕπΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ πΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΑΣ ΑΜΕΣΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Blade in the blog tonight…

    http://www.artofeurope.com/
    magritte/mag18.htm



    Επανέρχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Η Αφροδίτη γράφει "επανέρχομαι" και ξεχνάει ότι το face control (moderation) κλείνει στις 12...
    άντε να σε περιμένω ως τις και τέταρτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Σήμερα απόγευμα – παιδί για όλες τις δουλειές, ξέρεις, ΣΔΟΕ με στόχο αντί τα λεφτά μου, τα λεπτά μου... Τα ελάχιστα, τα στριμωγμένα, που πρέπει ν’αποδώσουν τόκους ωρών...

    Τεσπα, βρέθηκα να κάνω χαμαλίκια και εξωτερικαί εργασίαι (ναι), την Αμφιθέας προς παραλία δύο φορές (γενική συνέλευση Ποντίων, κληρώθηκα, Νεραϊδονονά μου διακοπές, Μπόζο ο Κλόουν στο πόστο της, ξανα-κληρώθηκα... τι να λέμε!).

    Το έμφραγμα δυό φορές. Σε δύο διαφορετικούς χρόνους, με τους απογευματινούς, και με τους πρώτους βραδυνούς (ακόμη και οι αποτέτοιοι στα φανάρια είχαν αλλάξει βάρδια!). Χρόνος που περνάει και είναι εξ ορισμού κονσέρβα. Με αέρα κοπανιστό.

    Κι όπως έχω συνηθίσει να πιάνω όλα αυτά που πρέπει να γίνουν σε στοιχίσεις των τριών, τεσσάρων ταυτόχρονα, ε, το να είσαι ξαφνικά στο τιμόνι πρώτη-νεκρό, πρώτη-νεκρό εμπλοκή, είναι άσκηση νεύρων το λιγότερο. Κόπηκα στο τρίλεπτο!

    Φυσικά και τακτοποίησα το συρταράκι του συνοδηγού και τις τσέπες γύρω-γύρω, έκανα κάτι τηλεφωνήματα κι έστειλα και κάτι sms που εκκρεμούσαν. Κάλλιστα όμως θα μπορούσα να τραβήξω χειρόφρενο, να πάω σε κάνα περίπτερο για τσιπς, αλλά λυπήθηκα τους απο πίσω που θα πάθαιναν νταράκουλο έτσι και μ’έβλεπαν να βγαίνω απ’τ’αμάξι...

    Και μετά είδα ότι ο χρόνος αιχμαλωσίας μου/μας στην με-το-ζόρι-«παύση», μου άφηνε περιθώριο ν’αρχίσω να παρατηρώ... Οπως κάνω όταν είμαι πιο χαλαρή και απολαμβάνω τα πάντα... Λέω τώρα, πες ότι κάθεσαι αναπαυτικά, φλομώνεις στο καυσαέριο αλλά και χαζεύεις νυφοπάζαρο...

    Και τους είδα blade, οι ίδιοι είναι, και τα ίδια βλέπουν κι εκείνοι σε μένα... Κι άκουσα τουλάχιστον 300 τραγούδια (με συνεχές ζάπινγκ στο ραδιό-) τόσο ανάκατα μεταξύ τους, όσο και ο κόσμος – με μόνο κοινό το ντέρτι, όπως και ο κόσμος...

    Ενα «ωραία, καλά ήρθαμε, πάμε να φύγουμε, έχουμε καημούς κρυμμένους...». Μας περιμένει η πραγματική ζωή με τον πραγματικό χρόνο. Που τσουλάει, δεν προσπερνάει η γαμ..... (ω ρε όταν μας κάνει και μακριά γαϊδούρα!)... Ντυνόμαστε, βαφόμστε, πνιγόμαστε, και αναμένουμε, το «όταν». Αλλά φυσικά και αγχωνόμαστε και ζ-μπρωχνόμαστε και τσαντιζόμαστε (είχε και πανηγύρι-τσαντήρι μια εκκλησία, στο θεό μας, πού ζούμε?) μέχρι να βρέξει «όταν»... («άντε βρέξτο, το γ....., δε μπορώ-δε μπορώ να περιμένωωω!»)

    Ναι, είχε και γελάκια και φωνές χαρούμενες και παρέες και σκέτη πληξη έστω, μες το «ωωωωωωχ αδερφάκι μου τώρα, άντε να τελειώνουμεεεε» από φανάρι σε φανάρι ακίνητος... Αν ήταν Βίσση-επιτέ-πρωτιά, θα είχαμε κάνει πάρτυ, είμαι σίγουρη, έτσι ή αλλιώς, όλη η Αμφιθέας υπαίθριο πάρκινγκ ήτανε, θα κάναμε και γνωριμίες...

    Αλλά ήταν μια σκέτη Παρασκευή, που μόλις τώρα (Ντον! Ντον! Σταχτομ-μπούταααα! Αρχίζειειειειες!) άλλαξε σε Σάββατο και σάλπισε «Ανάπαυσιιιιις!». Από αυτές τις ηλίθιες, τις ιδιες Παρασκευές, που όλοι είναι πολύ γκαζωμένοι να φύγουν, αλλά είναι ακόμη εδώ. Και εκεί που θα πάνε, πάλι εδώ θα είναι. Και μόλις αρχίσουν να είναι εκεί, θα ξαναγυρίσουν εδώ.

    Τι «εδώ» επιβλητέο είναι αυτό!
    Τι «χρόνος» ακίνητος είναι αυτός!
    Τι «εμείς» στο βρόντο είναι αυτά!

    “Την terra incognita που κρύβεται από το φως και μου αποκαλύπτεται μόνο τα βράδια, όταν πια έχω πέσει σε βαθύ ύπνο, και τα όνειρά μου μού θυμίζουν τι ακριβώς είναι αυτό από το οποίο προσπαθώ να ξεφύγω, για να πάω εκεί που πάντα ποθούσα να είμαι.»

    Blade, περιμένω μήπως κάνεις εσύ την ανακοίνωση «Πτήση αριθμός 973, Gate 19» ή κάτι τέτοιο – το ταξίδι μας το έκανες ήδη, μας το χάρισες. Απλώς θέλω το χαρτάκι από το check-in να το βάλω στο κομοδίνο μου, στο συρτάρι, και να το βλέπω πότε-πότε...

    Αμα έχω χρόνο δηλαδή...


    ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!

    Και ξανα-ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!

    (γάτε, με όλο το σεβασμό, ΞΥΠΝΑΑΑΑΑ!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Όμορφο το post σήμερα, λίγο φθινοπωρινό. Σ’ ευχαριστούμε blade runner.

    Πολύ εντυπωσιακή η περιγραφή των ανθρώπων που συνυπάρχουν πολύ κοντά χωρίς να γνωρίζονται, «σαν να τους περισσεύει το εγώ τους. Σαν να μην έχουν τι να το κάνουν…».

    Και όλοι μας θεωρούμε το χρόνο από και προς τη δουλειά χαμένο(!). Και τουλάχιστον αυτοί που πάνε με μετρό, λεωφορείο, κ.λ.π. τουλάχιστον μπορεί να ανταλλάξουν κάποιο βλέμμα, κάποιο άγγιγμα…
    Αυτοί που πάνε στη δουλειά με αυτοκίνητο, νομίζω, είναι ο απόλυτος ορισμός του χαμένου χρόνου.

    Όμως για όλους περνάει, έτσι ή αλλιώς, ο χρόνος.

    Και για όλους μας ισχύει αυτό που λέει ο Ελύτης:

    «Ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος»!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ουάου...

    Κάθομαι σαν την ηλίθια, μπροστά στον υπολογιστή, η ώρα έιναι 5 και 47 πρώτα λεπτά ξημερώματα Σαββάτου, και διαβάζω τα σχόλια.

    Είμαι κομμάτια, γιατί μόλις γύρισα από μια μέρα γεμάτη δουλειά και μετά γεμάτη διασκέδαση, ήχους στο Λαύριο, στο Synch. Δεν παραπονιέμαι, καλά ήταν, αλλά τώρα δεν έχω δύναμη να γράψω και να απαντήσω, τα μάτια μου κλείνουν. Αλλά μου λείψατε!

    Ες αύριον τα σπουδαία, λοιπόν, και προς το παρόν, αν και υπάρχει moderation (και καλά κάνει και υπάρχει, τα είπαμε αυτά, μην τα ξαναλέμε), μια ζεστή διαδικτυακή αγκαλιά σε όλους, και μια μεγάλη, ζεστή καλημέρα, στους πρωινούς.

    Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα, και μπορεί αντικειμενικά ο χρόνος να τρέχει πάντα με την ίδια ταχύτητα, αλλά υπάρχει και η διάστασή του όπως τη ζούμε μέσα μας. Γι'αυτό λοιπόν, η αγκαλιά και η ζεστή καλημέρα. Κάθε χαμόγελο και κάθε στιγμή αγάπης, παντός είδους, τον κάνει να τρέχει διαφορετικά.

    Αύριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ευχαριστούμε Blade και Ν.Δ.
    Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας. Το χειμώνα σχολεία , αγγλικά , φροντιστήρια, το καλοκαίρι εξωτερικές δουλειές σε γραφείο, την Πανεπιστήμιου την περπάτησα πάνω απο χίλιες φορές. Λείπω απο την Ελλάδα περίπου 30 χρόνια ερχόμενος μια-δυό φορές το χρόνο για διακοπές , δουλειές κ.λ.π.
    Πριν δύο χρόνα, ένα ζεστό Αυγουστιάτικο Σάββατο αντί να ακολουθήσω την οικογένεια για μπάνιο, πήρα παραμάσχαλα, η μάλλον περιλαίμια, την καινούργια μου digital SLR και κατέβηκα στο κέντρο.
    Πρώτος (και έμελλε μοναδικός) σταθμός η Παπεπιστημίου, στο τρίπτυχο Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Βιβλιοθήκη. Σ'αυτό το κομμάτι της Αθήνας που έχω χιλιοπερπατήσει και προσπεράσει χωρίς ποτέ ούτε κάν να κοντοσταθώ για λίγα λεπτά, εκείνο το Σάββατο πέρασα περίπου τέσσερις ώρες. Πήρα γύρω στις 300 φωτογραφίες, επεξεργάστηκα με το μάτι και τον τηλεφακό τ’ αγάλματα, το καταπληκτικό αέτωμα της Ακαδημίας, τις τοιχογραφίες του Πανεπιστημίου, τους στύλους, τα πάντα. Ρούφηξα μέσα μου και αποτύπωσα εικόνες που για χρόνια τις είχα δίπλα μου και τις προσπερνούσα περιφρονητικά. Μαγεία. Εστιάζουμε το είναι μας τόσο πολύ στον προορισμό, που και ο πιο παραδεισένιος κήπος να πεσει στην στο διάβα μας, ούτε που θα κοντασταθούμε να μυρίσουμε ένα τραντάφυλλο. Πόσες μυρωδιές και εικόνες έχουμε χάσει στη βιασύνη μας. Πόσα ονειρεμένα μέρη στη γη χάνουμε, πετώντας απο πάνω με το αεροπλάνο για να φτάσουμε γρήγορα. Βιασύνη, να φθάσουμε γρήγορα στους προορισμούς μας. Κι όμως, ο τελικός προορισμός είναι ένας και κοινός για όλους. Κι όσο πιο πολύ βιαζόμαστε τόσο πιο γρήγορα θα τον φθάσουμε. Let's stop and smell the roses.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Καλημέρες!!
    Τελικά δεν πρόλαβα να γράψω το σχολιό μου χτες!!!
    blade runner όμορφο κείμενο!
    Δεν ξέρω πόσους άγγιξε πραγματικά!
    Αν έχει αγγίξει πραγματικά θα πρέπει και να τους διορθώσει. Αν είναι να μείνουμε στα ευχολόγια δεν κάνουμε τίποτε.
    Ήθελα να αλλάξω τον τίτλο του post:
    "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο στους χαμένους χώρους."
    Μου κάνουν εντύπωση πολλά πράγματα τώρα τελευταία.
    Άνθρωποι διαμαρτύρονται για τον χρόνο που δεν έχουν αφού οι επιλογές που κάνουν είναι ακριβώς αντίθετες σε αυτό που διαμαρτύρονται.
    "Εσύ είσαι τυχερός, κάνεις αυτό που αγαπάς" Μου λένε τακτικά. Για ρώτα και μένα τι τραβάω.
    Τι τραβάς?
    Κωλοδουλειά δεν προλαβαίνω τρέχω όλη μέρα....
    Και γιατί δεν κάνεις κάτι άλλο?
    Τι λες μωρέ? Ξέρεις πόσα λεφτά βγάζω?
    Ξέρω. Και 'γω αν έκανα κάτι άλλο ίσως να έβγαζα περισσότερα πράγματα.
    Ξέρεις τι έξοδα έχω? Το σπίτι, το εξοχικο, 2 αυτοκίνητα...
    Α να σε ρωτήσω κάτι. Στο εξοχικό κάθε πότε πηγαίνεις?
    Άστα έχω πολύ καιρό να πάω.
    Γιατί?
    Δεν προλαβαίνω. Τρέχω.
    Το σπίτι γιατί το έφτιαξες τόσο μεγάλο?
    Ε μια φορά χτίζει κανείς. Να μην το κάνω έτσι όπως το ονειρευόμουνα, ύστερα έρχεται ένας επισκέπτης να μην έχω που να τον κοιμίσω.
    Πόσο καιρό έχει να έρθει επισκέπτης σπίτι σου και να μείνει?
    Δεν έχει έρθει ποτέ. Που να βρεθεί χρόνος μωρέ για βίζιτες και τέτοια..
    Και δεν μου λες το τζιπ το πήγες καθόλου εκτός δρόμου?
    Τι λες τώρα μωρέ αφού σου είπα πνίγομαι πότε να προλάβω, πλάκα μου κάνεις?
    Α μάλιστα.
    Άνθρωποι που δημιουργούν ανάγκες που ποτέ δεν είχαν για να μπορούν να γκρινιάζουν μετά για το χαμένο τους χρόνο και γι'αυτά που δεν προλαβαίνουν να κάνουν.
    Τον χρόνο τον θυμούνται στο θάνατο.
    Τι είναι ο άνθρωπος? Μάταια όλα είναι τελικά.
    Και όλα αυτά για το τέταρτο της κηδείας. Τα συζητούν μεταξύ τους και ύστερα φεύγουν για να χαθούν στα απέραντα εργοστάσια του χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Kαλημέρα!

    Αφροδίτη αν πρόκειται να ξυπνήσω για να πάω εκεί που πάνε όλοι τα μεσάνυχτα καλύτερα αυτή που αναφέρεις η "terra incognita που κρύβεται από το φως και μου αποκαλύπτεται μόνο τα βράδια, όταν πια έχω πέσει σε βαθύ ύπνο."


    zoferos mesaionas said...
    "Αυτοί που πάνε στη δουλειά με αυτοκίνητο, νομίζω, είναι ο απόλυτος ορισμός του χαμένου χρόνου".

    Περίεργο. Το αυτοκίνητο και οι διαδρομές του είναι ο πιο κερδισμένος μου χρόνος. Κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο νιώθω πως προσεγγίζω τον απόλυτα ιδιωτικό μου χώρο. Εκεί χαλαρώνω όταν οδηγώ σιγά (είναι και αυτόματο) εκεί σκέπτομαι και - κυρίως - εκεί ακούω ΜΟΥΣΙΚΗ. (Σχεδόν ποτέ πια στο σπίτι - δεν έχω χρόνο). Αν τώρα βρώ ανοιχτό δρόμο, κάνω και καμία "ειδική" κανένα μπαντιλίκι για να ανάβουν τα αίματα.

    Έμαθα εδώ και χρόνια να μην εκνευρίζομαι με τα μποτιλιαρίσματα, να τα αντιμετωπίζω ως ευκαιρίες ενδοσκόπησης και περισυλλογής. Ένα άνετο, γρήγορο (αλλά και αυτόματο) αυτοκίνητο ένα καλό ηχοσύστημα και ο χρόνος κερδίζεται ασφαλώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. ''Nikos Dimou said...

    Kαλημέρα!ένα καλό ηχοσύστημα και ο χρόνος κερδίζεται ασφαλώς! ''


    απορία! Με τι μουσική κερδίζετε τον χρόνο κύριε ΝΔ?(κοινώς: τι μουσική ακούτε-προτιμάτε?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. @ Nikos Dimou

    τα μποτιλιαρίσματα, ...ως ευκαιρίες ενδοσκόπησης και περισυλλογής...

    Νομίζω πως απαιτούνται εξαιρετικές ικανότητες για κάτι τέτοιο, όταν βλέπεις μπροστά σου το ίδιο φανάρι ν' αλλάζει χρώματα κι εσύ να παραμένεις καθηλωμένος - και να βιάζεσαι κι όλας...
    Κι αυτό να συμβαίνει κάθε μέρα, μα κάθε μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Με αφορμή τους πίνακες ζωγραφικής του post, θα γράψω ένα ψυχογράφημα του Θεοτοκά και όλων των συγγραφέων/καλλιτεχνών. Νομίζω ότι θα συμφωνήσεις Νικο. Πιστεύω πως η συμπεριφορά του παιδιού-Θεοτοκά , που εξελίχθηκε σε μεγάλο συγγραφέα ήταν αντιδραστική (καταπίεση από τον πατέρα) και οφειλόταν σε κοινωνικά πρότυπα , τα οποία επικρατούσαν εκείνη την εποχή (σήμερα ένα τέτοιο παιδί θα μπορούσε να ονειρεύεται πως θα γίνει τραγουδιστής ή ηθοποιός – σύμφωνα με την αλλαγή των κοινωνικών προτύπων) , ενώ η πρόωρη ωρίμανση του εστιάζεται σε έλλειψη προστασίας από τους γονείς (ο νόμος της επιβίωσης) . Εξάλλου η τάση του ανθρώπου για καλλιτεχνία στηρίζεται στην ανάγκη της έκφρασης συναισθημάτων , για αυτό και μεγαλύτεροι και αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες ήταν δυστυχισμένοι στην προσωπική τους ζωή , και κουβαλούσαν απωθημένα αρνητικά συναισθήματα από το παρελθόν , τα οποία εξέφρασαν μέσω της τέχνης τους .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Χρόνος

    Όπως και να το δεις το πράμα, έτσι ή αλλιώς, ο καθρέφτης γυρίζει πίσω το μέλλον με την αιχμή του βουτηγμένη στο δηλητήριο του παρελθόντος. Όποιος θα υπάρξει υπήρξε, κι εγώ δε γεννήθηκα τώρα αλλά πολλούς αιώνες μετά, στο απρόσιτο παρόν.
    Αν, μετά απ’ όλα αυτά, επιμένω να ανοίγω τηλεόραση ή να διαβάζω εφημερίδα στο σκοτάδι, το κάνω για να ξεγελάω τα σύνορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. AdHoul said...
    απορία! Με τι μουσική κερδίζετε τον χρόνο κύριε ΝΔ?(κοινώς: τι μουσική ακούτε-προτιμάτε?)

    Κυρίως κλασική. Αλλά και ποπ και ροκ (της εποχής μου) και έθνικ. Δεν έχω αποκλεισμούς (εκτός από καψούρικα και άλλες μη-μουσικές).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. υπέροχο κομμάτι :)

    καθοδόν προς το γραφείο κοιτώ συχνά στα μάτια τους πρωινούς οδηγούς στο δρόμο..(έχουμε την πολυτέλεια για κάτι τέτοιο σ’αυτή την πόλη).. μετρώ την δική μου στάση στη ζωή με αυτό τον τρόπο.. αν με ενοχλεί η απάθεια και η κούραση που βλέπω.. τότε σημαίνει πως μου λείπει 'το βλέμμα που πέφτει απαλά σε ένα άλλο ήρεμο βλέμμα'.. αν δεν με ενοχλεί σημαίνει πως είμαι καλά..

    ο χρόνος.. ότι πιο ζωντανό υπάρχει.. υπέροχο κομμάτι..

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. zoferos mesaionas said...
    Νομίζω πως απαιτούνται εξαιρετικές ικανότητες για κάτι τέτοιο, όταν βλέπεις μπροστά σου το ίδιο φανάρι ν' αλλάζει χρώματα κι εσύ να παραμένεις καθηλωμένος - και να βιάζεσαι κι όλας...

    Μην ξεχνάς την βουδιστική μου προπαίδεια. Άλλωστε με το να εκνευριστώ δεν θα αλλάξει τίποτα. Προσπαθώ πάντως να έχω περιθώρια χρόνου (ομολογώ ότι όταν βιάζεσαι, πέφτει λίγο δύσκολη η περισυλλογή :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Nikitas σαν γενική θεωρία περί των απαρχών της τέχνης μάλλον ισχύει - αλλά είναι πολύ γενική και αφηρημένη. Σε κάθε ατομική περίπτωση αλλάζουν τα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. καλημέρα και απο εμένα.
    δεν είναι θλιβερό πως κάποιοι άνθρωποι ζούν από συνήθεια?
    ξυπνούν-καφές-δουλειά-φαί-t.v.-κοιμούνται.
    μου αρέσει και εμένα να παρατηρώ ανθρώπους.όλο και πιο πολλοί είναι έτσι.άνθρωποι που ξυπνάνε το πρωι και το μόνο όνειρο που έχουν είναι να πάει δέκα έντεκα το βράδυ για να κοιμηθούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. είμαι στο γραφείο και σκέφτομαι τα ίδια με άλλες λέξεις, blade...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. tassoula said...
    καλημέρα και απο εμένα.
    δεν είναι θλιβερό πως κάποιοι άνθρωποι ζούν από συνήθεια?

    Μερικές φορές δεν είμαι σίγουρος πως είναι σε χειρότερη κατάσταση από μένα... μερικές φορές τους ζηλεύω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Και ο άδειος χρόνος έχει την αξία του... Σκεφτείτε με κάθε κουβέντα μας να λέγαμε κάτι σοφό, κάθε στιγμή να ζούσαμε μια απόλυτη εμπειρία.

    Στις καθημερινές μας κουβέντες, το 80% του λόγου είναι πλεονασμός και περιττολογία - είναι πιθανό να συμβαίνει κάτι παρόμοιο με το χρόνο. Σκέφτομαι επίσης ότι όπως η 'περιττολογία' έχει σκοπό να κρατήσει ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ μας (ώστε να ανταλλάξουμε και σημαντικά μηνύματα), ο "άδειος" χρόνος είναι απαραίτητος για να γευτούμε τις απόλυτες, μοναδικές στιγμές.

    Από την άλλη, η Blade μάλλον αναφέρεται σε μια διαρκή περιττολογία, ένα ατέλειωτο chat - και συνεχή άδειο χρόνο. Υπάρχει κι αυτό - και είναι ανυπόφορο.

    Κάτι που μάλλον θα έκανα πολύ δύσκολα είναι στο στιλ διαχείρησης χρόνου του Ουμπέρτο Έκο. Δήλωσε ότι τα προλαβαίνει όλα επειδή εκμεταλεύεται το "νεκρό χρόνο" (π.χ. όταν ταξιδεύει, όταν περιμένει, κτλ.). Πάντα είναι σε εγρήγορση και δουλεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Υπέροχο κείμενο.
    Ας πει κάποιος τι μπορούμε να κάνουμε για να μην πηγαίνει ο χρόνος χαμένος.Οι ευτυχισμένοι υπάρχουν? η μήπως όλοι πάνω κάτω βράζουμε στο ίδιο καζάνι?Και δεν μιλάω για αυτούς που τους έχουν βρει μεγάλες συμφορές.
    Ο Μπλεικ έγραφε
    "Πάνω σε κάθε πρόσωπο διακρίνω μια ουλή,
    ούλη αδυναμίας, ουλή πόνου και δέους"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Προσκυνώ τη θεία δυσαρέσκεια, την ιερή τρέλα που, συχνά, δεν μας επιτρέπει να αποκοιμίσουμε τη ζωή μας: και να αρχίσουν να περνούν τα χρόνια στις μύτες των ποδιών τους έξω από την κλειστή πόρτα μας.
    Βlade, κάτι περισσότερο από ευπρόσδεκτο το διακριτικό αλάρμ που «ρύθμισες».

    να ’σαι καλά,
    ένα φιλόδοξο ανδροειδές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Γράφει ο Ράσσελ "το ειδικό είδος ανίας από το οποίο υποφέρει ο πληθυσμός των μεγάλων πόλεων, συνδέεται στενά με το χωρισμό τους από τη ζωή της γης.Κάνει τη ζωή αποπνικτική ,σκονισμένη και διψασμένη σαν ένα προσκύνημα στην έρημο."

    "Η κατάκτηση της ευτυχίας"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Yannis H said...
    "Κάτι που μάλλον θα έκανα πολύ δύσκολα είναι στο στιλ διαχείρησης χρόνου του Ουμπέρτο Έκο. Δήλωσε ότι τα προλαβαίνει όλα επειδή εκμεταλεύεται το "νεκρό χρόνο" (π.χ. όταν ταξιδεύει, όταν περιμένει, κτλ.). Πάντα είναι σε εγρήγορση και δουλεύει".

    Πολλά με συνδέουν με τον Εκο (π. χ. γράψαμε την ίδια εποχή, ανεξάρτητα, από ένα δοκίμιο για τα κόμικς) ένα είναι και αυτό. Δεν αφήνω στιγμή χαμένη - δουλεύω παντού και συνέχεια (16 ώρες τη μέρα...) Μου αρέσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Nikos Dimou said...

    tassoula said...
    καλημέρα και απο εμένα.
    δεν είναι θλιβερό πως κάποιοι άνθρωποι ζούν από συνήθεια?

    Μερικές φορές δεν είμαι σίγουρος πως είναι σε χειρότερη κατάσταση από μένα... μερικές φορές τους ζηλεύω...



    ναι ε? ενδιαφέρον αυτό..αλλά απαιτεί πολύυυ επεξήγηση !

    δηλαδή θα προτιμούσατε να ζείτε σε μία επαναλαμβόμενη ρουτίνα ζωής-δουλειάς?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. upside down said...
    "Μόνο στο αφεντικό επιτρέπεται να λέει ψέματα..."

    Το χειρότερο: όταν είσαι αφεντικό του εαυτού σου - ούτε ψέμματα δεν μπορείς να πεις (σε ποιον;). Ούτε άδεια παίρνεις (από ποιον;).

    AdHoul said...
    "δηλαδή θα προτιμούσατε να ζείτε σε μία επαναλαμβόμενη ρουτίνα ζωής-δουλειάς?"

    Όχι, αλλά να μην τρώγομαι και ψάχνομαι συνεχώς... κουράζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Κι εγώ ξεκουράζομαι, κάνοντας κάτι.
    Όχι πάντα όμως. Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές για τις οποίες μιλάει ο yannis h.
    Τις περιγράφει ο ίδιος ο ΝΔ στην ΕΑΡΙΝΗ ΡΑΘΥΜΙΑ.

    Όλο το κείμενο ΕΔΩ

    Ωραίο πράγμα η Άνοιξη! Σαν αναισθητικό μπαίνει στις φλέβες σου και σε ναρκώνει. Σε λίγο δεν σε νοιάζει για τίποτα, ούτε για τα οικονομικά, ούτε για τα πολιτικά, ούτε καν για τα ποδοσφαιρικά. Αυτό που θέλεις είναι άνεση, άπλα, ανοχή. Να ξεχειλώνεις προς όλες τις κατευθύνσεις, ξαπλωμένος να απλώνεσαι και -το πολύ-πολύ- να ακούς κάποια, πολύ απαλή, μουσική. Ένα επίσης απαλό χέρι που θα χάιδευε τρυφερά την επιδερμίδα σου, θα ήταν κι αυτό ευπρόσδεκτο. Την Άνοιξη ζεις με το δέρμα. Και τα χάδια, όμως, ήρεμα και χαλαρά, ίσα-ίσα για να προκαλούνε γενναίες εκκρίσεις ενδορφίνης (είναι οι εσωτερικές μορφίνες του οργανισμού). Όχι βιαιότητες, ούτε καν ερωτικές.


    Δεν ταιριάζουν καθόλου με την εαρινή ραθυμία.


    Όσο για τους σοβαρούς ανθρώπους και τις σοβαρές ασχολίες τους - μπορούνε απαξάπαντες να πάνε στο διάβολο. Το σημαντικό είναι να παρατηρείς τη χλόη πώς μεγαλώνει, τις σκιές πώς αλλάζουν θέση με την κίνηση του ήλιου και πώς βαθαίνει το χρώμα του ουρανού στο σούρουπο. Μετά, κατάκοπος από τόση εργασία, σέρνεσαι στο κρεβάτι - πέφτεις με τη νέα ώρα και ξυπνάς με την παλιά.


    Ευλογημένη τεμπελιά, πόσο απλουστεύεις τη ζωή του ανθρώπου! ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα, τα σπουδαία από τα περιττά. Σπουδαία είναι το φαΐ, ο έρωτας, ο ύπνος, η μουσική, τα λουλούδια και οι καλοί φίλοι (φθάνει να κινούνται στον ίδιο ρυθμό). Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα. Κανείς, σε τέτοια διάθεση, δεν θα ξεκινούσε για πόλεμο, ή για καυγά - ούτε καν για εκλογές. Κανείς δεν θα δούλευε -κι έτσι τέλος η εκμετάλλευση.


    Τέλος και η ρύπανση. Ποιος θα είχε κουράγιο να καταγίνεται με ρυπαντικές ενέργειες;


    Θα πείτε: πώς θα ζούσαμε; "Ε! Πώς ζούνε οι δημόσιοι υπάλληλοι - ή τα πουλάκια του ουρανού; Δεν εργάζονται κι όμως ζούνε. Κάτι θα βρισκόταν... φρούτα, σπόροι, χορταράκια, αργομισθίες... Εν πάση περιπτώσει, αρνούμαι να ασχοληθώ με το πρόβλημα περισσότερο. Έχω ήδη κουραστεί υπερβολικά- και νιώθω την ανάγκη να ξαπλώσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Ας μου επιτραπεί ένα ταξίδι στο παρελθόν – όχι και τόσο μακρινό.

    Ξέρω να δίνομαι στη δουλειά μου – κι αυτό με τρομάζει γιατί, όπως λένε κάποιοι, δεν μου λείπει η δύναμη να πιστέψω σε κάτι, λείπει το κάτι για να πιστεύω. Εγώ αυτή τη φράση τη θεωρούσα μίζερη (γιατί να είμαι αναγκασμένος να πιστεύω σε κάτι και αν δεν το βρω να νιώθω άδειος;). Αλλά, υπάρχει ο κίνδυνος να ‘δοθείς’ σε κάτι και αυτό να αποδειχτεί φρούδο και μικρό. Αυτό ήταν η δουλειά μου. Όταν την άρχισα είχα δοθεί ολοκληρωτικά. Πέντε, έξι ώρες παραπάνω από το κανονικό – μια φορά μάλιστα πήρα ρεπό για να δουλέψω απερίσπαστος στο σπίτι. Δέκα μέρες, δεν σήκωσα κεφάλι – και τελείωσα ένα project. Δεν ένιωσα ότι έχασα, το αντίθετο.

    Κάποτε, πήγα μεγάλες διακοπές και εκεί, κοιτώντας την καθημερινότητά μου πλέον από απόσταση, κατάλαβα ότι δίνομαι εκεί που δεν θέλω. Ο ‘νούμερο ένα’ απορροφητής χρόνου στη ζωή μου, φάνηκε φρούδος, μικρός και μάταιος. Και τρόμαξα με την πιθανότητα να ‘ξαναβουλιάξω’ σε μια τέτοια κατάσταση, να μην έχω την οξυδέρκεια να καταλάβω τι αξίζει και τι όχι (τι μου αξίζει και τι μου ταιριάζει).

    Έκτοτε, ίσως από αντίδραση, πήγα στο άλλο άκρο. Στη δουλειά σήμερα, εάν όλοι αναρωτιούνται για μια λεπτομέρεια για τον τάδε, ξέρουν ότι εγώ θα ρωτήσω ‘ποιός είναι ο τάδε;’ Έχω θεσπίσει minimum input για minimum output, με σκοπό να μου μένει καθαρό μυαλό για τα δικά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο.

    Ο μόνος χρόνος που διαχειρίζομαι είναι των διακοπών. Εκεί, μέσα «στα δικά μου», ακόμα και το γέμισμα των μπαταριών (ακόμα και να κάνω έρωτα, να φάω) μπορεί να είναι χρόνος ενταγμένος στο ‘γενικότερο καλό’ όσων πραγμάτων έχω στο μυαλό μου.

    (Η περιγραφή του Έκο, μου φάνηκε σαν να βρίσκεται σε αγώνα ταχύτητας με το εικοσιτετράωρο. Η ασχολία με κάτι που με γεμίζει δεν έχει μέσα της άγχος – τουλάχιστον, τέτοιου είδους. Αυτό το έχω τώρα, που ο ‘ενεργός’ προσωπικός μου χρόνος είναι περιορισμένος.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Όπως έλεγε και η Αφροδίτη Μάνου σε ένα παλιό τραγουδάκι:

    "Δεν είναι ο χρόνος χρήμα
    και μην τ'ακούς αυτά,
    ο χρόνος είναι κρίμα,
    κι ας έχεις και λεφτά"

    Αν και νομίζω πως όταν κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν και μας γεμίζουν (ναι, μπορεί και η δουλειά να μας γεμίζει!) τότε είναι time well spent.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. @πιτσιρίκος & doncat

    και πόσο δύσκολο είναι να θυμάσαι ότι είσαι θνητός, όπως όλα τα υπόλοιπα πλάσματα της Γης, όταν ανοίγεις το παράθυρο το πρωί και αντικρίζεις αυτό το θεσπέσιο γαλάζιο του ουρανού; Το ίδιο συναίσθημα είχα όταν ταξίδεψα κάποτε στην Ανδαλουσία. Μέχρι στιγμής είναι ο μοναδικός τόπος όπου ένιωσα ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που έχω όταν ταξιδεύω και στην ελληνική ύπαιθρο. Το ίδιο τοπίο, η ίδια κάψα, η ίδια άγρια ομορφιά της ελιάς και του καθαρού γαλανού ουρανού, με έναν ήλιο να ξεπροβάλλει επιβλητικός και να τα επισκιάζει όλα. Για την Ιταλία επιφυλάσσομαι, δεν έχω πάει ακόμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. @εργοτελίνα

    πολύ ενδιαφέρον το link που παραθέτεις, έχω διαβάσει σχετικά παλαιότερα. Και μάλιστα μας είχε απασχολήσει κάποτε, εμένα και μερικούς φίλους, το ίδιο θέμα, με αφορμή την πλήρη υποκειμενικοποίηση της αίσθησης του χρόνου που προκύπτει, όταν κανείς πειραματίζεται με χημικές ουσίες. Το πόσο αργά ή γρήγορα μπορεί να φαίνεται πως τρέχει ο χρόνος, σαν να έχει βγει εκτός της νοητής ... "τροχιάς" του και να εξελίσσεται με εντελώς άλλους ρυθμούς. Επεσε τότε στο τραπέζι το ερώτημα: Ποιος είναι ο πραγματικός χρόνος, αυτός που αντιλαμβανόμαστε μέσω της κίνησης των δεικτών του ρολογιού, ή αυτός που αντιλαμβανόμαστε με φίλτρο τις αισθήσεις, αναμνήσεις και εντυπώσεις μας;

    Επίσης, γιατί διαφοροποιείται τόσο η αίσθηση του χρόνου που έχουμε ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε και τα συναισθήματα που νιώθουμε; Γιατί ο χρόνος φαίνεται να περνάει τόσο απελπιστικά γρήγορα όταν βιαζόμαστε να τελειώσουμε κάτι; Και γιατί όταν μια κατάσταση μας είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, περνάει απελπιστικά αργά;

    Πως συνδέονται αυτά τα δύο; Είμαι σίγουρη πως τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί από την Επιστήμη, αλλά δεν έχει πλάκα να ξέρεις πως στην πραγματικότητα υπάρχουν τρόποι να ελέγξεις την αίσθηση του Χρόνου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Παιδιά, τι έπαθε σήμερα το αγαπημένο μας blog;
    Ελπίζω απλώς να κάνει κάποιο σύντομο διάλειμμα ο κος Δήμου και να επανέλθει σύντομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. @somebody

    Γι'αυτό ίσως και να έχουμε την αντίληψη ότι ο Χρόνος είναι αυθύπαρκτη οντότητα! Γιατί αλλού περνάει σαν σε ευθεία γραμμή, βασανιστικά και απόλυτα, και αλλού λειτουργεί ως βάλσαμο, ως γιορτή. Σαν να μην ελέγχουμε εμείς το αποτέλεσμα, ενώ στην πραγματικότητα το πως τον αντιλαμβανόμαστε και το τι αίσθηση μας αφήνει, ίσως να έχει να κάνει αποκλειστικά με το πως τοποθετούμαστε εμείς απέναντι στη ζωή μας... Και αυτή η γνώση είναι που δημιουργεί την ευθύνη, να βρει κανείς τη δική του terra incognita όσο ακόμη έχει χρόνο, να την διεκδικήσει!

    @adhoul

    η ζέστη μου αρέσει πολύ και ο ήλιος με τρέφει. Τον καύσωνα δεν αντέχω, όταν πρέπει να ζω στο κέντρο της πόλης, και να εξαρτώμαι από ένα μοτέρ, για να μην λιποθυμίσω από ασφυξία! Δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από τίποτε, πόσο μάλλον από ένα μοτέρ... Που μπορεί μάλιστα να τα φτύσει τη δύσκολη στιγμή και να με εγκαταλείψει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. 1.

    "I don't know much about God."

    I see time turn implacably;
    like a river rolls, and rolls, as the water
    writes its music on the stone,
    hours like straggly hair, clumsy years.


    2.

    Skein of glass - my fragile life,
    I unreel you and I end where I started,
    with the sound of my voice on blank paper.


    3.

    A bird, a black bird
    stands briefly upon my hours
    and sings melodically:
    "Return, return, return!"

    4.

    What was, and what is yet to be
    hover in the beautiful vacuum.
    Without gravity, free;
    the things observed magnetised to an end.
    They perish, return, digest time.
    What do the eyes see?
    Shadows.


    Απόσπασμα από ένα ποίημα του Νίκου Ζώζου με τίτλο "The Garden Near Death" που έχει εκδοθεί σε ανθολογία ποιημάτων στην Αμερική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. Το δεύτερο απόσπασμα από τον Εκκλησιαστή Δον Γάτε, είναι νομίζω η απόδοση σε μερικές μόνο αράδες, της ουσίας αυτού που συμβαίνει, από τη στιγμή που σκάμε μύτη στον κόσμο, μέχρι τη στιγμή του flat line.

    Και το μόνο που μένει όρθιο μέσα από όλα αυτά, είναι ο ... χρόνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. @takis & andy

    ευχαριστώ και τους δυό σας, εσένα Τάκη για τα γλυκά σου λόγια (κι εγώ χάρηκα που σε γνώρισα, γενικά εκείνη η βραδιά ήταν μια πολύ γλυκιά βραδιά), και σένα andy για την εύστοχη επιλογή του ... μουσικού χαλιού αυτού του post. Οι Last Drive είναι και αγαπημένοι, οπότε ...

    @παράγραφος

    θα έρθει η μέρα αυτή, καλή μου, θα έρθει η μέρα της ηρεμίας. Με κάποιον τρόπο θα έρθει. Ούτε εγώ είμαι σήμερα κοντά στη θάλασσα, ούτε το δικό μου βλέμμα ξεμακραίνει όπως θα'θελα, πόσο μάλλον εσύ, όταν μέσα σου κατοικεί ο συνεχής φόβος, όταν ο Χρόνος μετράει τόσο διαφορετικά. Κράτα το ζωντανό όμως αυτό το κομμάτι μέσα σου, μην σταματάς να ονειρεύεσαι την ιδανική παραλία. Ετσι, θα αποκτήσει οντότητα το όνειρο και θα σε συντροφεύει. Κι αν ισχύουν τα λόγια του Shakespeare: ""We are such stuff as dreams are made on, and our little life is rounded with a sleep.", τότε μπορεί και να αξίζει τον κόπο.

    @attalanti

    σ'έκανα εικόνα γλυκιά μου, να στέκεις σαστιμένη μέσα στη μέση της Πανεπιστημίου, την πρώτη σου φορά στην πόλη... Ωραία είναι, ωστόσο, η Αθήνα, αρκεί να βρεις τρόπους να προφυλάσσεσαι από τις ασχήμιες της και να την φλερτάρεις τις σωστές ώρες...

    Οπως είπε και ο ήρωας στο 2046, την ταινία του Γουόνγκ Καρ Γουάι, "στην αγάπη τα πάντα είναι θέμα συγχρονισμού. Δεν έχει σημασία να γνωρίσεις τον κατάλληλο άνθρωπο, σε λάθος τόπο και λάθος χρόνο", ή κάπως έτσι... Και η σχέση μας με τον τόπο που ζούμε είναι πρωτίστως ερωτική. Αλλιώς, έχετε δίκιο, καλύτερα να μετακομίσουμε. Εγώ την αγαπώ την Αθήνα, κι ας με πληγώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. @ ihadafarminafrica

    όχι δυστυχώς, αν και πολύ θα το ήθελα. Γεννήθηκα στη Βοστώνη, έζησα εκεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, 4-5 περίπου, και μετά στην Αθήνα, απ' όπου δεν έφυγα ποτέ ξανά μέχρι τώρα. Αλλά μερικές φορές, πάλι στον ύπνο μου, ονειρεύομαι ότι περπατάω ξυπόλητη μέσα σε μαλακό, μυρωδάτο χώμα, σαν αυτό στους κάμπους της Θεσσαλίας, και γύρω γύρω στάχυα να απλώνονται παντού. Θυμάμαι την ευφορία που είχα νιώσει όταν ξύπνησα. Σαν ... να είχε παγώσει ο χρόνος και ξαφνικά να είχα μεταφερθεί αλλού και να ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Φευ...

    @an-lu

    γοργονίτσα, έπεσες διάνα, φυσικά! Το Eleanor Rigby να γραφτεί κι αυτό στο cd, πάραυτα! Αν γράψω ένα cd με όλα τα κομμάτια που προτείνετε σε τούτο δω το post, κάτι μου λέει ότι θα στάζει γλυκιά μελαγχολία. Time is on my side, τραγουδούσαν κάποτε οι Stones, από την άλλη... Απ' όλα έχει ο μουσικός μπαξές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. @aphro

    κοπελάρα, τζίνι μαγικό εσύ, που παίρνεις μια εικόνα και μια ιδέα και πλάθεις τις ιστορίες σου!

    Σε φαντάστηκα στα φανάρια να κοιτάς και να σε κοιτούν. Και ναι, έχεις φυσικά δίκιο, όλοι ίδιοι είμαστε στις καθημερινές μας στιγμές. Και μου θύμισες το βίντεο-κλιπ ενός τραγουδιού, των REM, το "Everybody hurts".

    Και τώρα να σου εξομολογηθώ και κάτι άλλο... Το πάθαμε μαζί στο δικό σου post χτες, το έπαθα με τον Δον Γάτο, στην επιλογή της εικονογράφησης, και τώρα το ξαναπαθαίνω μαζί σου. Διαβάζω την ώρα που έγραψες το σχόλιο αυτό, και συνειδητοποιώ ότι άκουγα το τραγούδι αυτό των REM στο ραδιόφωνο περίπου εκείνη την ώρα, πηγαίνοντας μαζί με τον φίλο μου προς το Λαύριο, για το Synch Festival. Και του λέω "θυμάσαι το υπέροχο βίντεο-κλιπ αυτού του τραγουδιού, που δείχνει δεκάδες μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα, και τους επιβάτες τους μέσα, άλλους να κλαίνε, άλλους να χαμογελάνε, άλλους να τσακώνονται, άλλους μόνους τους να κοιτάνε μπροστά με απάθεια. Το θυμάσαι; Ηταν εκπληκτικό!". Kαι τώρα διαβάζω προσεκτικά το σχόλιό σου και βλέπω το ίδιο βίντεο-κλιπ. Εσύ το έγραψες στη 1 παρά, ο διάλογος που σου περιγράφω έγινε περίπου 1 ώρα πριν. Απίθανο!

    Για άλλη μια φορά, συναντιόμαστε... Αφροδιτάκι, we've got a ticket to ride, we've got a ticket to ri-i-ide, we've got a ticket to ride, but we don't care!!!

    Mια μέρα, θα σε αρπάξω από το μπράτσο, θα πάμε στο Ελ Βενιζέλ και θα διαλέξουμε την πρώτη πτήση που φεύγει προς εξωτικό προορισμό. Να πάμε εκεί που παγώνει ο χρόνος. Αλλά όχι τώρα, τώρα δεν γίνεται ακόμη. Μετά, αργότερα, ξέρεις εσύ...

    Φιλάρες, ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. @yannis h.

    Επ, ωραία θα ήταν να υπήρχε αυτός ο Χρονοποιός, που με ένα μαγικό ραβδάκι θα χάριζε χρόνο. Το πρόβλημα με το να βλέπεις έτσι τα πράγματα, είναι πως έτσι κι αλλιώς, αυτό που είναι ΤΩΡΑ, γίνεται αμέσως ΠΡΙΝ. Κι αυτό που περιμένω να έρθει, έρχεται και φεύγει αμέσως προς τα πίσω, για να γίνει κι αυτό αμέσως παρελθόν. Με αυτή την έννοια όλα είναι ήδη παρελθόν... Γιατί μόνο τη στιγμή μπορείς να συλλάβεις ολόκληρη. Αν προλάβεις! Το λεπτό είναι ήδη πολύ, για να το επεξεργαστείς ως σύνολο. Μπερδεμένη σκέψη μάλλον, όποιος κατάλαβε, όμως, κατάλαβε.

    Ζοφερέ Μεσαίωνα, με το ωραίο avatar (Roy Lichtenstein δεν είναι;), ο χρόνος μέσα στο αυτοκίνητο δεν είναι ποτέ χαμένος. Μπορείς από κει να παρατηρήσεις τους ανθρώπους μέσα στα λεωφορεία, να ακούσεις ένα αγαπημένο cd και να φτιάξεις για λίγη ώρα μια μικρή όαση περισυλλογής, μπορείς να σκεφτείς πράγματα που δεν έχεις ... το χρόνο να σκεφτείς σε άλλη φάση. Εγραψε η αφροδίτη για το χρόνο μέσα στο αυτοκίνητο, μερικά σχόλια πιο πίσω. Σ'ευχαριστώ για τα ωραία σχόλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. blade - καλά να φλερτάρεις την Αφροδίτη (ζηλεύω) και να της υπόσχεσαι απαγωγή στο άγνωστο - αλλά μην της αποδίδεις και τα σχόλιά μου!

    ΕΓΩ εγραψα για τον κερδισμένο χρόνο στο αυτοκίνητο (και μάλιστα δύο σχόλια...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. @andy

    καλά έκανες και μας θύμισες την εαρινή ραθυμία του Δον Γάτου, πάω να ξαπλώσω τώρα λίγο και να μην κάνω απολύτως τίποτε...

    Πάντως, χωρίς να έχω καμία κατά τα άλλα σχέση με αυτά που συνδέουν τον Εκο με τον Νίκο Δήμου, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να νικάς τις μαύρες τρύπες του χρόνου, από το να κάνεις κάτι με αυτές... Χωρίς να έχω προλάβει να διαβάσω την απάντηση του Γάτου στο ζοφερό μεσαίωνα, του απάντησα κάτι αντίστοιχο σε σχέση με τον υποτιθέμενο νεκρό χρόνο μέσα σε μποτιλιαρισμένο αυτοκίνητο. Εγραψε και η αφροδίτη τα δικά της, επί του θέματος, και το έκανε και εικόνα. Δεν ισχύει λοιπόν ότι είναι χαμένος αυτός ο χρόνος, ανά πάσα στιγμή υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις, για να παραμένεις ζωντανός. Ετσι δεν καταλήγεις ποτέ να θυμίζεις μαραμένο ραδίκι, αλλά είσαι διαρκώς σε εγρήγορση. Η εαρινή ραθυμία, ή η μεσημεριανή ραστώνη, και άλλες τέτοιες απίθανες οάσεις, είναι απαραίτητες, για να μην μπουκώσει η μηχανή, αλλά και γιατί τροφοδοτούν τη σκέψη με άλλον τρόπο, υπόγειο αλλά ουσιαστικό... Μην τις υποτιμάμε λοιπόν. Από την άλλη, θυμάμαι ότι από μικρή είχα αυτή την αίσθηση ότι στον εγκέφαλό μου βρίσκεται ένα μικροσκοπικό εργαστήριο γεμάτο νάνους, που τρέχουν από δω και από κει ακούραστοι. Ενας διαρκής βόμβος, μια ασταμάτητη δραστηριότητα... Κουράζει αυτό, αλλά το κουβαλάς μαζί σου μέχρι να πεθάνεις. Βοηθάει ο Βουδισμός, υποθέτω, ώστε ανάμεσα σε άλλα σημαντικότερα, να μάθεις να διαχειρίζεσαι κι αυτό το πράγμα, εγώ δεν το έχω δοκιμάσει ακόμη, ξέρω όμως ότι υπάρχουν στιγμές που έχω προσπαθήσει να φανταστώ πως θα ήταν να μου κάνουν λοβοτομή, σαν τον πρωταγωνιστή του "π". Και να μείνω έτσι, μέχρι να πεθάνω. Τι ωραίο, ανακουφιστικό κενό, τι ξεκούραση! Οχι άλλες ερωτήσεις, όχι άλλες απορίες, όχι άλλοι λαβύρινθοι. Αλλά όχι και άλλες χαρές, όχι κι άλλος οργασμός της σκέψης, σαν αυτόν που προκύπτει όταν - νομίζεις πως - πλησιάζεις σε μια απάντηση. Σουρρεαλιστικές σκέψεις, αλλά βοηθάνε, κάτι τέτοιες μέρες, ... θερινής ραθυμίας.


    @resident

    κάθε φορά που παίρνεις ελάχιστα και εκδράμεις, λιτά και με σεβασμό στη φύση, δεν γυρίζεις πίσω ανανεωμένος σαν να σε είχαν βάλει στην πρίζα για πλήρη επαναφόρτιση; Το έχουμε ανάγκη αυτό, θα έπρεπε να είναι κομμάτι της ρουτίνας μας. Αλλά για το μέσο άνθρωπο, ρουτίνα δεν σημαίνει παρά μόνο δυσάρεστα πράγματα, που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν, και που κατά τα άλλα είναι πληκτικά και στερούνται έμπνευσης. Ρουτίνα όμως θα μπορούσε να είναι και το "βρίσκω χρόνο και κάνω έρωτα με τον σύντροφό μου τουλάχιστον 3-4 φορές την εβδομάδα" (ακούγεται γελοίο, αλλά ακόμη πιο γελοίο είναι να έχεις σχέση και να κάνεις σεξ μια φορά το μήνα, λόγω έλλειψης χρόνου και διάθεσης). 'Η, 1-2 φορές το μήνα, φεύγω από την πόλη, και καταφεύγω στην ύπαιθρο, για να ηρεμήσω, για να αναπνεύσω, για να χαλαρώσω, για να θυμηθεί το σώμα μου αυτά που έχει ξεχάσει, γιατί εγώ του έχω επιβάλλει τη ζωή στην πόλη.

    @kapsokalyvas

    ευχαριστώ για τα λόγια σου. Και το δικό μου αλάρμ (κυρίως αυτό) προσπάθησα να ρυθμίσω ξανά, πάντως... Χάνει στροφές, τώρα τελευταία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Δον Γάτε! Μην ζηλεύεις, εσένα σε φλερτάρω διαρκώς, άλλωστε...

    Εννοούσα το χθεσινοβραδυνό της σχόλιο, όπου έγραψε χαρακτηριστικά "Και μετά είδα ότι ο χρόνος αιχμαλωσίας μου/μας στην με-το-ζόρι-«παύση», μου άφηνε περιθώριο ν’αρχίσω να παρατηρώ... Οπως κάνω όταν είμαι πιο χαλαρή και απολαμβάνω τα πάντα... Λέω τώρα, πες ότι κάθεσαι αναπαυτικά, φλομώνεις στο καυσαέριο αλλά και χαζεύεις νυφοπάζαρο...".

    Αντί λοιπόν να τσαντιστεί, ή να συνεχίσει να μιλάει στο κινητό, άρχισε να παρατηρεί.

    Αλλωστε, όταν έγραφα το σχόλιο αυτό, δεν είχα διαβάσει το δικό σου σημερινό σχόλιο ακόμη! Βλέπεις, εν αντιθέσει με τα άλλα post, επειδή αυτό το έγραψα εγώ, ένιωσα την υποχρέωση να απαντήσω σε όλους, προσωπικά, τουλάχιστον από μία φορά... Συνήθως, γράφω ελάχιστα, αλλά αυτή τη φορά, ένιωσα ότι έπρεπε να είμαι παρούσα. Επειδή όμως ήταν πολλά τα σχόλια, άρχισα να τα διαβάζω και να τα σχολιάζω με τη σειρά, από χθες προς τα σήμερα. Αν το παρατηρήσεις, θα δεις ότι έτσι έγινε! Μετά, διάβασα και το δικό σου σχόλιο και σκέφτηκα, "ουπς, λέμε τα ίδια πράγματα... έχει απαντήσει ο Γάτος μια χαρά, και μάλιστα, χρησιμοποιήσαμε και την ίδια λέξη: περισυλλογή - αυτή η σύμπτωση των τελευταίων 2 ημερών έχει αρχίσει να με εκθέτει, νομίζω!

    :)

    Σε ό,τι αφορά δε την απαγωγή, μην ανησυχείς, θα σε πάρουμε και σένα μαζί μας, σιγά μην φύγουμε οι δυό μας και αφήσουμε εσένα. Αφού πάμε για μέρη εξωτικά, νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες, could we ever exclude you?

    Το κόβω εδώ, θα μου χρεώσουν άσεμνο φλερτ στο Δον Γάτο και θ'αρχίσουν πάλι τα κακόβουλα σχόλια, μην καρφωθούμε κιόλας, έτσι;

    Λοιπόν, ραντεβού στο Ελ Βενιζέλ... Ελπίζω τώρα να μην ζηλεύεις άλλο, αν και γάτος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Γάτε, το moderation φταίει, είδες;;;

    Στο σχόλιο μου των 6 και 34, πριν δηλαδή εσύ μου κάνεις το παραπονάκι, γράφω: "Χωρίς να έχω προλάβει να διαβάσω την απάντηση του Γάτου στο ζοφερό μεσαίωνα, του απάντησα κάτι αντίστοιχο σε σχέση με τον υποτιθέμενο νεκρό χρόνο μέσα σε μποτιλιαρισμένο αυτοκίνητο. Εγραψε και η αφροδίτη τα δικά της, επί του θέματος, και το έκανε και εικόνα. Δεν ισχύει λοιπόν ότι είναι χαμένος αυτός ο χρόνος, ανά πάσα στιγμή υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις, για να παραμένεις ζωντανός."

    Απαλλάσομαι τώρα που έχω και γραπτές αποδείξεις;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. http://www.youtube.com/watch?v=3Vx3VaTKyg4
    &search=rem%20EVERBODY%20HURTS

    το βίντεο του everybody hurts

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. αφροδίτη, where are you? Θα επιστρέψεις εσύ και θα έχω φύγει εγώ, ρε γαμώτο... Θα αναλάβεις όμως, έτσι κι αλλιώς, να κάνεις εικόνα το μαγικό ταξίδι στην ιδανική παραλία που θα πάω εσένα και τον Δον Γάτο, αφού σας απαγάγω... Είμαι γεμάτη προσμονή!

    Εχω γράψει, όμως, και πέρα από την πλάκα, υπερβολικά πολλά σχόλια, δεν μονοπωλώ άλλο το χώρο του συγκεκριμένου post, δεν θέλω να με σιχαθείτε και να με κατηγορήσετε πως σας έφαγα το ... χρόνο! Με τέτοιο θέμα, άλλωστε, απαγορεύται τέτοιο ατόπημα... Λόγω Σαββατιάτικης ξεκούρασης και comment moderation, δεν υπάρχει και κανονική ροή, οπότε θα επιστρέψω αργότερα.

    Φιλιά σε όλους, σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας. Συγχωρέστε μου την πολυλογία αυτή τη φορά, επέστρεψα όμως μετά από πολύ καιρό και συγκινήθηκα από την ανταπόκριση... Ειλικρινά. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι ένα όμορφο απόγευμα!
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Blade runner said...Όταν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, οι εποχές, χρόνια ολόκληρα περνούν από πάνω σου και εσύ έχεις ξεχάσει πια να χαίρεσαι το πρωί όταν ξυπνάς...

    Nikes Dimou said....Περίεργο. Το αυτοκίνητο και οι διαδρομές του είναι ο πιο κερδισμένος μου χρόνος..

    Το μικρό μυστικό, που μάλλον όλοι το ξέρουν, είναι ότι στην ζωή μην περιμένεις τα μεγάλα γεγονότα αλλά να μάθεις να χαίρεσαι τις μικρές στιγμές.
    Κάθε φορά που παίρνω το τρόλεϊ από το σπίτι μου για να κατέβω στην Αθήνα είναι πάντα σαν να κάνω για πρώτη φορά την διαδρομή.
    Παρατηρώ τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά, βέβαια χρειάζεται και μία καλή θέση στο παράθυρο.
    Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάθονται απαθείς και περιμένουν το τέρμα και όταν φτάσουν βρίζουν για τον χρόνο που έχασαν, που να ξέρουν ότι ανάμεσα τους είναι και ένας τρελός που χαιρόταν την διαδρομή.
    Μια φορά έκανα 13 ώρες από Φολέγανδρο ,πιάσαμε 5-6 λιμάνια ,όλος ο κόσμος έβριζε , το πόσο χάρηκα εκείνο το ταξίδι.
    Το να χαίρομαι τις στιγμές το έμαθα από το εξής γεγονός, παρατήρησα ότι περνούσα από κάποιο μέρος χωρίς να μου κάνει τίποτα εντύπωση ,μετά τύχαινε να δω φωτογραφίες από αυτό το μέρος οι οποίες ήταν πανέμορφες
    Και έλεγα καλά εγώ είμαι ηλίθιος πως δεν είδα τίποτα.
    ……………
    “Ζεις μόνο μια φορά. Αλλά, αν το κάνεις σωστά τότε φτάνει” Frent Alen.
    Από το βιβλίο « Η χαρά να μην δουλεύεις» « Ένα βιβλίο για όποιον ξέχασε ότι η πολλή δουλεία τρώει τον αφέντη» του ERNIE ZELINSKI –ΚΕΔΡΟΣ- Μην ξεγελιέστε από τον τίτλο αγοράστετο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:

    Δεν υπάρχει κενός χρόνος, υπάρχουν κενοί άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. blade, foul!
    "Λόγω Σαββατιάτικης ξεκούρασης και comment moderation, δεν υπάρχει και κανονική ροή"

    Δεν φτάνει που έχω κλειστεί μέσα Σαββατιάτικο και μπαίνω κάθε τέταρτο για να τρέχουν τα μηνύματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Blade said: "Αντί λοιπόν να τσαντιστεί..."

    Τσαντίζομαι: χτυπιέμαι με τσάντα; "Τσαντίλα": η μυρωδιά της τσάντας (πως λέμε 'ποδαρίλα';)

    Θεσσαλονικιώτικο χαλαρό: τσα-τ-ίλα. Όπως και τσα-τ-ίζομαι.

    Άντε, μην κάνω καμιά διάλεξη περί μπουγάτσας με στιφάδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. @ΝΔ

    Δον Γάτε, παρεξήγησες...

    Εννοούσα πως επειδή δεν υπάρχει κανονική ροή, λόγω του ότι είναι Σάββατο (και όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, ξεκουράζονται και καλά κάνουν), και από την άλλη, υπάρχει το comment moderation (που αλλού έγραψα ότι "καλώς κάνει και υπάρχει, και να μην τα ξαναλέμε τώρα", αλλά μάλλον δεν το πρόσεξες), το αποτέλεσμα είναι να έχω γράψει εγώ καμιά δεκαριά συνεχόμενα σχόλια! Αυτό είναι ενοχλητικό για όποιον μπαίνει στο blog, και βλέπει συνεχώς το δικό μου avatar. Γι'αυτό το λόγο είπα ότι αποχωρώ για λίγο, για να μην με σιχαθείτε, και για να αφήσω χώρο σε όποιον άλλο θέλει να γράψει. Μετά ζήτησα συγγνώμη για την πολυλογία και ευχαρίστησα θερμά... Εσένα πρώτα απ' όλους.

    Μου κάνει εντύπωση που το πήρες στραβά, δεν το περίμενα... Αλλά ήμουν σίγουρη πως από τα συμφραζόμενα ήταν σαφές αυτό που εννοούσα. Εννοείται πως θα ήταν foul αν έλεγα αυτό που κατάλαβες εσύ. Αλλά εγώ δεν είπα αυτό, είπα κάτι άλλο. Επίσης, εννοείται πως το εκτιμώ που μπαίνεις κάθε τέταρτο, ενώ είναι Σάββατο, και το ανανεώνεις, αλλά και να μην έμπαινες, εγώ ειδικά θα το καταλάβαινα... Δεν ζήτησα τα ρέστα, το αντίθετο. Φοβήθηκα ότι έγινα ενοχλητική. Και τα σχόλιά μου περί comment moderation και ροής, δεν έκρυβαν καμία μπηχτή...

    Κατά συνέπεια, μάλλον Δον Γάτε εσύ το έκανες το foul, αποδίδοντάς μου προθέσεις που δεν έχω.

    Αλλά μια και είσαι ο Οικοδεσπότης, και η δική σου γνώμη μετράει περισσότερο εδώ, η ανατροφή μου μου επιβάλει να αποχωρήσω για λίγο.

    Anyway, ευχαριστώ για τη φιλοξενία, και για το post, για άλλη μια φορά, θερμά!

    Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

    Καλό Σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. 100 σχόλια σε ένα 24ωρο - ένα ένα περασμένα από την moderation...

    sorry αν έδειξα τσαντίλα, αλλά είναι χαμαλοδουλειά...

    Blade come back!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Τότε, I'll stick around, Δον Γάτε.

    Αφού δεν υπάρχει θέμα...

    Αλλά έτσι κι αλλιώς θα κάνω ένα διάλειμμα. Εγραψα όντως πολλά σχόλια, και δεν το συνηθίζω να κάνω κατάληψη!

    Αργότερα λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Blade
    Κατάληψη στο σπίτι σου; Για όσο φιλοξενείσαι αυτό είναι τώρα το δικό σου blog!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να κάνω εγώ και το moderation, αλλιώς, πρόκειται περί αδικίας!

    Οταν είχα ξεκινήσει το δικό μου blog, είχα βάλει comment moderation, γιατί ήθελα να δοκιμάσω στην πράξη τι είναι, δεν είχα καταλάβει ακριβώς τη λειτουργία του. Οταν μου έστειλαν τα πρώτα μηνύματα και χρειάστηκε να κάνω αυτή τη δουλειά, αμέσως καταπιέστηκα και το απενεργοποίησα. Φαντάσου λοιπόν τι φόρτος είναι να το κάνεις αυτό σε ένα blog με εκατοντάδες μηνύματα σε καθημερινή βάση... Μην νομίζεις, καταλαβαίνω, και τη χαμαλοδουλειά, και την ανάγκη πίσω από το moderation.

    Λέω λοιπόν να σε ξεκουράσω λίγο, μια και απ' ό,τι φαίνεται μόνο εγώ στέλνω, εδώ και ώρα, μηνύματα.

    Εδώ θα είμαι, θα βγω άλλωστε μετά τις 11, αλλά είπα να το "ράψω"
    λίγο. Είναι πιο δίκαιο!

    Πριν το ράψω όμως, ένα τελευταίο: Resident, ευχαριστώ για το link του video-clip. Οποιος έχει λίγο χρόνο, ας το δει, νομίζω εκφράζει απόλυτα μέρος του περιεχομένου του εν λόγω post. H δε τελευταία σκηνή είναι όλα τα λεφτά... Φανταστείτε να συνέβαινε αυτό το πράγμα στο κέντρο της Αθήνας, για μερικές ώρες. Τι απελευθέρωση, έστω και πλασματική, για λίγες μόνο ώρες, όλων αυτών των ανθρώπων, που περνάνε τόσο πολύ από τον πολύτιμο χρόνο τους καθημερινά, μέσα σε μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα. Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο και να βρίσκεις πράγματα να απασχολείσαι, που είναι και η πιο δημιουργική αντίδραση στην ταλαιπωρία, δεν θα ήταν απίθανη αυτή η στιγμή, που εκατοντάδες άνθρωποι θα άνοιγαν τις πόρτες των αυτοκινήτων τους και θα έβγαιναν έξω στο δρόμο; Real blast.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. Blade το κάναμε chat - μόνο οι δυό μας έχουμε μείνει... Ασε το χαμαλίκι σε μένα, εγώ δεν θα βγω.Θα δω το ματς με το Laptop αγκαλιά. Αύριο είναι άλλη μέρα, θα ανέβει νέο Post (for a change θα γράψω εγώ, μετά από μία εβδομάδα)...

    Κι εγώ προβληματίζομαι με το αν θα πρέπει να μείνει η moderation - είναι χρήσιμος μπαμπούλας, διώχνει από πριν τους ενοχλητικούς. Σε 2900 σχόλια, από τότε που άρχισε, ζήτημα αν χρειάστηκε να κόψω 4-5...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Δον γάτε, νομίζω πως θα ξανασκάσουν μύτη οι γνωστοί-άγνωστοι, αν το απενεργοποιήσεις. Ισως θα ήταν μια λύση να δοκίμαζες για λίγες μέρες χωρίς αυτό, και ανάλογα με το πως θα εξελισσόταν, να αποφάσιζες.

    Είναι πολλή κούραση κι είναι κρίμα. Εκτός των υπόλοιπων, γνωστών μειονεκτημάτων του.

    Πολλά φιλιά, τα ξαναλέμε αύριο. Νέα μέρα, νέο post.

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. )))))Moderate the Time....

    Time has beaten German soccer
    talents...

    Only in the past,you can see...

    May Germanen beat the Sailors....

    for the cat..to be glad...

    ))))))the Blog moderates the pain of
    the Age...

    Don t you feel younger?....
    the last six months.....


    take care of the lap-cat.....
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Σούπα μου φαίνεται και ο μικρός τελικός.
    Τελικά χαμένος χρόνος???
    Θα κοιτάξω λίγο το αρχείο μου για να περάσει δημιουργικά το ματσάκι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. Επιστροφή στον "κοινόβιο" με το...δεξί blade runner!
    Γλαφυρό κείμενο, όχι δεν γίνεσαι ποτέ βαρετή όσο πολύ κι αν γράφεις, εξάλλου μας το...χρωστάς μετά τη μακρά σιωπή σου.
    Σχόλια πολλά και ουσιώδη, ζηλίτσες και φλερτάκια, έχασα πολλά.
    ΄Ομως κέρδισα αλλιώς το χρόνο μου. Μπάνιο στη Χαλκιδική και μετά κηπουρική. Νύχτωσε και με το φως του προβολέα συνέχιζα. Παρά την κούραση. ΄Οταν ασχολείσαι με πράγματα που σου αρέσουν το τελευταίο που μετράει είναι η σωματική κούραση. Κι αυτή η κούραση επειδή δεν έχει άγχος, τσατίλα, θυμό, θωλό κεφάλι, μηδενίζεται από τη ψυχική ευφορία.

    Εδώ και λίγα χρόνια δεν δουλεύω πια. ΄Ολοι μου έλεγαν θα πλήξεις. Εγώ ήξερα πως θα αξιοποιούσα το χρόνο μου έτσι ακριβώς όπως ήθελα. ΄Όχι πια για να γεμίζω το πορτοφόλι μου αλλά την ίδια τη ζωή μου. ΄Ετσι κι έγινε και γίνεται. Και ναι, τώρα παρατηρώ τα πάντα με διαφορετικό μάτι. Κάθε έξοδος από το σπίτι, ακόμα και στον κήπο, είναι μια μικρή περιπέτεια. Θα βρω μικροπράγματα που θα τραβήξουν την προσοχή μου, θα ασχοληθώ με άνεση χρόνου για τα καθημερινά ψώνια, έχω πια την πολυτέλεια να διαχειρίζομαι το χρόνο όπως ακριβώς εγώ θέλω. ΄Οντως είναι τέχνη, φιλοσοφία. Τα παιδιά μου στην αρχή με πείραζαν όταν τους μιλούσα για ασήμαντα πράγματα που εμένα με γέμιζαν. Προχθές χάρηκα όμως με μια δήλωση της κόρης η οποία τελικά με δικαίωνε. Μακάρι την εμπειρία και πράξη που βλέπει στη δική μου πια ζωή να της δώσει την αφορμή να προβληματιστεί και γιατί όχι να ακολουθήσει στο επίπεδο που εκείνη μπορεί να εφαρμόσει.

    Νίκο Δήμου, πόσο σπουδαία ήταν η απόφασή σας να δώσετε βήμα σε εμάς. Σας ευχαριστούμε θερμά.

    Καληνύχτα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. Δεν έλεγα τίποτε άλλο!
    Δεν πειράζει τουλάχιστον είδαμε γκολ.
    Η Γερμανική πειθαρχία νίκησε το Πορτογαλλικό τουρλουμπούκι.
    Καλό το ταλέντο αλλά πρέπει να ξέρεις και να το διαχειριστείς σωστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. Θα πρότεινα εμφατικά να δείτε την ταινία, δεν είναι ακριβώς ταινία με την συμβατική έννοια, με μουσική του Phillip Glass: Koyaanisqatsi.
    Η λέξη σημαίνει ανισσόροπος, τρελλός τρόπος ζωής που τελικά από μόνος του σε καλεί να τον αλλάξεις λόγω του μη περαιτέρω. Μαγευτική και πικρή.
    Ξεκινά με εικόνες της φύσης που σιγά σιγά μετασχηματίζονται σε εικόνες της διαμόρφωσης της από εμάς, και καταλήγει στην παγίδα που στο τέλος πέσαμε. Και με μία μουσική...
    Το μήνυμα της ξεκάθαρο. Είναι σε εικόνες, ότι η blade κατέθεσε στο εδώ ποστ.

    Μου έχει τύχει κάνοντας πράγματα στο αμάξι, να αλλάζω cd ή να σκέφτομαι κάτι, να τσαντιστώ που άναψε πράσινο! Κιόλας; Φωνάζω.
    Η σχετικότητα του χρόνου όπως την όρισε ο Αινστάιν. Με βαρετή δουλειά (η χωρίς, προσθέτω) 3 λεπτα είναι σαν 3 ώρες. Με μία ωραία κοπέλα 3 ώρες είναι σαν 3 λεπτά!

    Ειπώθηκε και για περισυλλογή στο αμάξι. Δεν είναι λίγο επικίνδυνο αυτό σε ένα περιβάλλον πλέον εχθρικό; Να οφείλονται εκεί και τα κορναρίσματα στο μόλις πράσινο φανάρι και στο ότι το 'σύστημα΄ δεν τα επιτρέπει αυτά; Οι πίσω να είναι οι 'connected' και λειτουργούν like clockwork όπως παρέθεσα στο 1ο comment;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. O don gatos: "δεν υπάρχει κενός χρόνος, μόνο κενοί άνθρωποι", πόσο δίκιο...Το αντικρίζω συνεχώς γύρω μου και το βιώνω μέσα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. Πολυαγαπημένη μου Blade Runner :)

    Εντυπωσιακή η επιστροφή σου και μάλιστα με post που ...ζωγραφίζει ;)

    Ο χρόνος είναι μακράν το πιο πολύτιμο, αλλά και το πλέον "αναντικατάστατο" αγαθό που έχουμε, όλοι μας ανεξαιρέτως από τη στιγμή της γέννησής μας. Δυστυχώς, πολύ συχνά τον ανταλλάσσουμε με πράγματα ευτελέστερης αξίας (ο χρόνος ΔΕΝ είναι απλώς χρήμα - είναι ανεκτίμητος).

    Έχω γράψει και παλιότερα πως το ρολόι είναι από τις πιο σημαντικές, αλλά μάλλον και η πιο εφιαλτική εφεύρεση του ανθρώπου. Η συνεισφορά του στην ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού είναι κορυφαία, αλλά παράλληλα είναι ο μεγάλος και κρυφός δυνάστης μας - ακόμα κι αν εξωραΐζουμε κάπως τα πράγματα με ένα Rolex ή ένα Bvlgari.

    Η ανάπτυξη των υπολογιστών και των επικοινωνιών επέφερε δραματικές μειώσεις στη διεκπεραίωση πολλών ρουτινιάρικων και "καταπιεστικών" εργασιών, αλλά και πάλι εμείς οι "μαζόχες" βρήκαμε τον τρόπο να δουλεύουμε ακόμα περισσότερο (συχνά εντελώς ηλίθια και αντιπαραγωγικά). Προφανώς οι περισσότεροι είμαστε ανίκανοι να απολαύσουμε τoν ελεύθερο χρόνο που θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε (η ευθύνη βεβαίως είναι κυρίως "πολιτική" - βαραίνει πολιτικούς, αλλά και ...πολίτες).

    Έτσι οι πιο πολλοί σπαταλούν συνήθως μια-δυο ώρες κάθε μέρα μέσα στην κίνηση και το καυσαέριο (και χωρίς καλό ηχοσύστημα και μουσική), φυλακισμένοι σε κλουβιά από "μέταλλο και γυαλί, κακόγουστα χυμένα" για άλλες οκτώ (και συχνά περισσότερες) ώρες, εξαντλημένοι και ανίκανοι να απολαύσουν άλλες μέρες πλην "προγραμματισμένων" Σ-Κ, αργιών και διακοπών - και λέμε και ευχαριστώ από πάνω!

    Έχω πάψει να φορώ ρολόι εδώ και πολλά χρόνια, ενώ διεκπεραιώνω τις περισσότερες εργασίες μου από το σπίτι (ελπίζω σύντομα και από όποιο μέρος γουστάρω, χάρη στο Wi-MAX), γρήγορα και αποτελεσματικά. Οι θετικές επιπτώσεις ήταν θεαματικές (και οι αρνητικές απλά ...ανύπαρκτες - άλλωστε, όποτε θέλω μπορώ να δω την ώρα στο κινητό μου, στο οποίο BTW απαντώ όποτε θέλω εγώ). Το άγχος μειώθηκε αισθητά και έστω και ασυνείδητα, με βοήθησε να δω τη ζωή μου εντελώς διαφορετικά και να την απολαύσω χωρίς ...ενοχές.

    Βεβαίως, πλήρης ελευθερία δεν υπάρχει (κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται συγκεκριμένη μέρα και ώρα, ακόμα και με πρόγραμμα - μπλιαχ), αλλά τουλάχιστον μπορώ σε μεγάλο βαθμό να ρυθμίζω τα περισσότερα πράγματα χωρίς ...αυστηρό προγραμματισμό - μόνο υπολογιστές μού αρέσει να προγραμματίζω και τίποτε άλλο ;)

    Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για το χρόνο και την απόλαυση τού να ζεις χωρίς να σε νοιάζει πως κυλά (εσύ Blade ξέρεις), αλλά χρειάζομαι σαφώς περισσότερες από 500 λέξεις. Σταματώ εδώ λοιπόν πριν πέσει ...πέλεκυς :)

    Το κείμενό σου βεβαίως είναι πραγματικό αριστούργημα! Δεν ξέρω ποια φράση να πρωτοσυγκρατήσω, να ξαναδιαβάσω, να απολαύσω. Άσε που (ως συνήθως) συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις - τελικά μόνο με τη Nicole τα "τσουγκρίσαμε", αλλά μας βγήκε σε καλό βεβαίως βεβαίως :))

    Υ.Γ. Παρά την έλλειψη ...χρόνου(!), πρόλαβα να διαβάσω και τα άλλα σχόλια. Με εκφράζουν απόλυτα ειδικά τα χθεσινά (8/7) του Σταύρου Κάτσαρη (07:24:08πμ) και του Γάτου (08:55:23πμ). Μουσικοδήγηση Über Alles!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. @mickey

    γεια σου ρε βρωμοπόντικο! Πήζεις κι εσύ, όπως κι εγώ τον τελευταίο καιρό... αλλά ξέρω πως πάντα καταφέρνεις να βρίσκεις τρόπους να παίρνεις μεγάλες ανάσες...

    κολακευμένη από τα καλά σου λόγια, άλλωστε εμείς οι δύο, καλά το είπες, συμφωνούμε σε όλα, πλην της Nicole... Διαφωνία, η οποία, φυσικά, και συμφωνώ και σε αυτό μαζί σου, σε καλό μας βγήκε!!!

    See you around

    @cloud over the earth

    thank you, thank you, thank you. Αλλωστε, δεν νομίζω πως το κείμενο μιλούσε για κάτι πρωτότυπο, αυτά είναι σκέψεις που όλοι έχουμε κάνει. Ο χρόνος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι αναπόδραστος για τη ζωή όλων μας... Αρα, ναι, θα μπορούσες να είχες γράψει εσύ αυτό το κείμενο, και να έκανα εγώ αυτό το σχόλιο. Anyway, πως κάνουμε το χρόνο φίλο; Μια καλή πρώτη αρχή είναι να τον σεβόμαστε. Δηλαδή, να μην τον αφήνουμε να κυλάει επί ματαίω... Οταν ζεις με όσο μεγαλύτερη συνέπεια μπορείς απέναντι σε αυτό/αυτά που ευχαριστεί εσένα (και μόνο εσένα) προσωπικά, κι έχεις ανάγκη να γεμίζουν το χρόνο σου, τότε έχεις ήδη κάνει μια καλή αρχή, νομίζω. Μαζεύουμε στιγμές, εικόνες, γεύσεις, μνήμες, δεν φοβόμαστε τα συναισθήματά μας, απομακρύνουμε από τη ζωή μας αυτούς/αυτά που μας αναγκάζουν σε μεγάλες εκπτώσεις, λέμε ναι, αλλά και όχι εκεί που πρέπει, κρατάμε κοντά μας τους ανθρώπους μας, γιατί αυτοί είναι η μνήμη και το παρελθόν μας, και γιατί αυτοί είναι καθρέφτης της ύπαρξής μας μέσα στο χρόνο. Δεν φοβόμαστε να μεγαλώσουμε. Φροντίζουμε να ζήσουμε γεμάτη ζωή, χωρίς πολλά απωθημένα, χωρίς πολλές φοβίες και δεσμεύσεις, έτσι ώστε να μην φοβόμαστε να μεγαλώσουμε... Να μερικά πράγματα που φροντίζω πλέον να κάνω, για να γίνει ο χρόνος φίλος μου. Κι ακόμη, στην αρχή είμαι, έχω πολλά να ανακαλύψω. Εκεί που νομίζω πως πάει, αυτό ήταν, ότι ήταν να μάθω για τον εαυτό μου το έμαθα, κάτι γίνεται και νιώθω πάλι σχολιαρόπαιδο, αθώο κι αφελές, που ατενίζει το μέλλον με ορθάνοιχτα μάτια.

    Κάθε τι όμως θέλει το χρόνο του.

    :)

    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. Blade,

    Νομίζω πως η απάντηση που έδωσες στο υ.γ. του/της cloud_over_the_earth (Τρι Ιουλ 11, 03:31:38 μμ) συμπληρώνει άριστα το εξαιρετικό σου post (συγχαρητήρια και στον γάτο που σε φιλοξένησε τόσο εγκάρδια).

    Είναι κρίμα που δεν είχα το χρόνο(!) να σου γράψω περισσότερα τη μέρα που το δημοσίευσες. Προτείνω να ανεβάσεις το κείμενο και στο δικό σου blog και να το κρατήσεις αρκετές μέρες - αν κρίνω μάλιστα από το τελευταίο που έχεις εκεί, έχουμε μπόλικο χρόνο(!) να κάνουμε τα σχόλιά μας ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. Ωραίο, blade runner, κορίτσι, είσαι όνομα και πράμα.

    Seeking for the "lost" time:
    "A candle that burns twice as bright burns half as long and you have burned so very, very brightly..." from Blade Runner, the movie.

    "All those moments will be lost in time like tears in rain. Time to ..." - Roy Batty

    Video clip με ηλεκτρονική μουσική του Vangelis

    http://www.youtube.com/watch?v=ujrcRb8HJgU&eurl=

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.