Η Κόλαση του Παραδείσου

Ημερολόγιο διακοπών 2 (δεν θα υπάρξει 3…)

Με ρωτάτε γιατί γυρίσαμε.

Από το βουνό κατεβήκαμε επειδή η σύντροφος κατελήφθη από νοσταλγία για την θάλασσα. Ήταν κι ο καιρός λίγο χάλια, ήταν και οι συνθήκες περίεργες (χειμωνιάτικη διαμονή με βελούδα, τζάκια και διπλά χαλιά, χωρίς κλιματισμό – όπου την ημέρα ίδρωνες και το βράδυ πάγωνες) είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε ένα άλλο ξενοδοχείο, παραθαλάσσιο, όπου πηγαίναμε παλιά.

Πήραμε τηλέφωνο και ήμασταν αφάνταστα τυχεροί μέσα στην φουλ σαιζόν. Είχαν – ένα και μόνο – ελεύθερο δωμάτιο!

Διασχίσαμε όλη την κεντρική ορεινή Ελλάδα και καταλήξαμε στην θάλασσα. Η πρώτη εντύπωση ήταν άριστη. Καλά κάναμε! Το ξενοδοχείο έμοιαζε μικρός παράδεισος. Το βλέπετε και στην φωτογραφία – τραβηγμένη από το παράθυρο του δωματίου μας.



Και λοιπόν, γιατί φύγαμε την ίδια μέρα κι όλας;

Για τον ίδιο λόγο που φύγαμε από την Ζάκυνθο το 1984, από την Ερμούπολη το 1992 από την Κυλλήνη το 1995, από… (η λίστα μπορεί να φτάσει άνετα τις εκατό περιπτώσεις).

Θ Ο Ρ Υ Β Ο Σ

Από τότε που είχαμε να πάμε (πάνω από 10 χρόνια) είχαν αλλάξει οι κυκλοφοριακές συνθήκες. Η παρακαμπτήριος της Εθνικής Οδού δεν λειτουργούσε και όλη η κυκλοφορία περνούσε ακριβώς δίπλα μας (είχαμε και το τελευταίο δωμάτιο, επάνω στον δρόμο).







Νταλίκες, μηχανάκια, μπετονιέρες, μηχανάκια, γερανοί, μηχανάκια, φορτηγά, μηχανάκια, λεωφορεία, μηχανάκια, πούλμαν, μηχανάκια, μηχανές, μηχανάκια, ΙΧ, μηχανάκια, ταξί, μπουλντόζες… α, ναι… κόντεψα να ξεχάσω τα μηχανάκια! Αδιάλειπτα, χωρίς ένα δευτερόλεπτο παύση.

Το κτίριο έτριζε και βούιζε. Αν έκλεινες τα τζάμια (που δεν ήταν καν διπλά) άλλος θόρυβος χειρότερος σε καταρράκωνε.




Ο κλιματισμός, παλιάς τεχνολογίας έκανε σαν κομπρεσέρ. Πρέπει να ήταν και χαλασμένος, διότι δεν ρυθμιζόταν ούτε η ταχύτητα του ανεμιστήρα, ούτε η απόδοση της ψύξης: υπήρχαν δύο κλίμακες: ή πάγωνες ή το έκλεινες και έσκαγες.

Ας αφήσουμε που και με τον κλιματισμό το βουητό του δρόμου εξακολουθούσε να ακούγεται σε ένα καινούργιο μιξάζ μαζί με το κροτάλισμα του αιρ κοντίσιον. Και βέβαια η συμφωνία της νταλίκας διαχεόταν σε όλο το συγκρότημα: στην πισίνα, το εστιατόριο, τους χώρους υποδοχής.


Στο εστιατόριο μάλιστα μιξαριζόταν με την τελευταία εσοδεία καψούρικων τραγουδιών από τα μεγάφωνα – τι να σας πω, η απόλυτη ηχητική απόλαυση.




Θόρυβος – ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των διακοπών. Έχουμε εγκαταλείψει ωραιότατα ξενοδοχεία απλώς και μόνο λόγω ηχητικού περιβάλλοντος. Θυμάμαι ένα στο Πόρτο Χέλι, χτισμένο σε τεράστιο μήκος με ένα ατέλειωτο διάδρομο στη μέση. Οι πόρτες των δωματίων, ένθεν και ένθεν του διαδρόμου, κλείνανε μόνο αν τις χτυπούσες με δύναμη – δεν υπήρχε άλλος τρόπος (δεν είχαν χερούλι). Εκατό πόρτες από 5 κλεισίματα (λίγα λέω) το 24ωρο; Πεντακόσιες κανονιές με την απίθανη ηχητική του γυμνού διαδρόμου. Δύο μέρες αντέξαμε.

Στην Ολυμπία και την Μεσσηνία, υπερπολυτελέστατα ξενοδοχεία μας διώξανε τα παιδάκια (και οι ακόμα πιο κακομαθημένες τσιριχτές μαμάδες τους). Στα κάποτε έρημα και απόμερα νησιά, οι ντίσκο και τα ολονύχτια μπαρ.



Και παντού – παντού – η πρώτη πληγή είναι τα μηχανάκια. Αυτή η διαβολική εφεύρεση (ποιος σκέφτηκε πρώτος να κόψει την εξάτμιση για να παραστήσει τον Σουμάχερ;). Σαν κακά έντομα στοιχειώνουν την μέρα και την νύχτα όλων μας.

Τελικά η χαριστική βολή στον τελευταίο μας Παράδεισο ήταν, όταν στις έξη το απόγευμα, άρχισε η Happy Hour. Όπου τα καψούρικα βγήκαν από την τραπεζαρία και ξεχύθηκαν, έξω φωνή, στα μεγάφωνα της πισίνας. Τα παιδάκια ενθουσιασμένα άρχισαν να χορεύουν και να τσιρίζουν. Το μείγμα θόρυβος δρόμου, ηχεία στην διαπασών και τσιρίδες παιδιών ήταν θανατηφόρο.

«Πάμε να φύγουμε» είπε η σύντροφος.

Κι έτσι οδήγησα άλλες τρεις ώρες (+τέσσερις το πρωί) και επιστρέψαμε.