Σάββατο, Αυγούστου 26, 2006

Η πρώτη σας γνωριμία









Τον καιρό που ήμουνα στην διαφήμιση είχα δημιουργήσει μία ραδιοφωνική εκπομπή με τίτλο: «Η πρώτη σας γνωριμία».

Ζητούσαμε από το κοινό να περιγράψει σε ένα γράμμα τον τρόπο που γνώρισε τον ή την σύντροφό του (τωρινό ή παλιότερο). Αν η ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα, οι τρεις συγγραφείς της εκπομπής αναλάμβαναν να την δραματοποιήσουν σε ένα ημίωρο θεατρικό σκετς. Το ζευγάρι που γνωριζόταν το έπαιζαν πάντα οι ίδιοι ηθοποιοί: ο Στέφανος Ληναίος και η Έλλη Φωτίου (ζευγάρι και στην ζωή) με την συμπαράσταση και άλλων, αν το απαιτούσε η υπόθεση. Αφηγητής ήταν ο Σταύρος Ξενίδης.

Οι αποστολείς ιστοριών που επιλέγαμε για μετάδοση, εκτός από αυτή τη διάκριση, έπαιρναν και ένα μικρό δώρο από την εταιρία απορρυπαντικών που πρόσφερε την εκπομπή (ήταν η Rolco-Βιανίλ).













Από όλα τα πράγματα που χάθηκαν με την καταστροφή του αρχείου της εταιρίας (φυλασσόταν σε ένα υπόγειο που το σάρωσε μία πλημμύρα) περισσότερο λυπάμαι για την απώλεια των επιστολών. Σκεπτόμουν πάντα να βγάλω μία επιλογή σε βιβλίο. Στα τρία χρόνια που συνεχιζόταν η εκπομπή, είχαμε πάρει μερικές χιλιάδες. Από όλα τα μέρη της Ελλάδας και από το εξωτερικό, γράμματα κάθε είδους: από μορφωμένους και αγράμματους, από χωριάτες και αστούς, ναυτικούς και καλλιτέχνες. Επώνυμα και ανώνυμα. Η εκπομπή είχε μεγάλη ακροαματικότητα και είναι χαρακτηριστικό πως πολλούς μήνες μετά το τέλος της παίρναμε ακόμα επιστολές με ιστορίες γνωριμίας.

Βέβαια ούτε το 10% δεν είχε κάτι ξεχωριστό που να αξίζει την δραματοποίηση. Ήταν όμως τόσες πολλές, που και το 10% έφτανε και περίσσευε. Στις υπόλοιπες υπήρχε αρκετή κοινοτοπία στην έκφραση, αλλά λιγότερη στην ουσία. Πολλές είχαν κοινά σημεία (γνωριστήκαμε σε ένα πάρτι, σε μία εκδρομή) όμως, όταν φτάναμε στις λεπτομέρειες, η κάθε μία έβγαινε διαφορετική.








Και φυσικά υπήρχαν οι λίγες, οι ξεχωριστές: είτε ιδιαίτερα πρωτότυπες, είτε τρυφερές και με αγνό συναίσθημα, είτε πολύ καλογραμμένες. Για τις πρωτότυπες έφτανες συχνά να αναρωτιέσαι αν ήταν πραγματικές ή κατασκευασμένες. Δεν είχε σημασία. Se non e vero, e ben trovato, λένε οι γείτονες Ιταλοί.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά και αποφάσισα να σας ζητήσω να μου περιγράψετε την (ή μία) δική σας πρώτη γνωριμία, που νομίζετε πως αξίζει τον κόπο να δημοσιευθεί. Μην μου γράψετε μυθιστορήματα – το όριο των 300 λέξεων ισχύει πάντα (με τα πεντακόσια σαν εξαίρεση για πραγματικά εξαιρετικές περιπτώσεις).

Μην αφηγηθείτε την ιστορία όλης της σχέσης. Αρκεί ένα σύντομο, πρωτότυπο και χαριτωμένο στιγμιότυπο: από το πώς είδατε τον άλλο για πρώτη φορά, μέχρι το πώς φιληθήκατε ή κάνατε έρωτα.

Περιμένω!

128 σχόλια:

  1. Είπαμε: κάτι διαφορετικό, δροσερό κι ευχάριστο για το Σαβββατοκύριακο. Να ξεφύγουμε από την γκρίνια και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Νίκο και καλό Σαββατικύριακο σε όλους!
    Πολύ ωραίο το θέμα το σημερινό αλλά μας την σκαπούλαρες έτσι.!
    Έγω ας πούμε θα ήθελα να μας γράψεις και εσύ μια πρώτη γνωριμία που σου έχει μείνει....
    Περιμένω.
    Θα Επανέλθω και 'γω αργότερα με την δική μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Stavros Katsaris said...
    Πολύ ωραίο το θέμα το σημερινό αλλά μας την σκαπούλαρες έτσι.!

    Καθόλου δεν την σκαπούλαρα! Έρχεται και η δική μου "Πρώτη Γνωριμία".

    Δεν ήθελα να την βάλω στο post για λόγους ισονομίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η πρώτη γνωριμία.

    Ένα ζεστό καλοκαιράκι
    ένα 14 χρονών παιδάκι
    κύλισε τον τέντζερη
    και βρήκε το καπάκι

    Όνειρο θερινό ερωτικό
    έβραζε με γρήγορο ατμό
    ατμομηχανής κίνηση κοφτή
    άρχισε με μια κραυγή

    τι σφύριγμα ήταν αυτό;
    έμβολο παλινδρομικό
    ταξίδι άρχισε τρελλό
    ανηφορικό και κατηφορικό

    Είναι δικό μου το μωρό
    συνεπιβάτης στο ουρλιαχτό
    κρύος ιδρώτας στην σκέψη
    μπας και πεθάνει πριν ακόμα φέξει

    Ωχ μανάρι μου πεθαίνω
    ζεις ακόμη, πόσο σε θέλω
    τι καυτό που είναι το υγρό
    δίνει η εκπομπή δώρο το προφυλακτικό;


    Υ.Γ.
    Αφιερώνεται σε όλες τις πρωτιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η σχέση με την Μαριάννα ξεκίνησε το 1978. Την γνώρισα ως φίλη μίας κυρίας που (νόμιζε ότι) ήταν ερωτευμένη μαζί μου. (Μάλλον ανήκε στους ανθρώπους που μόνο τον εαυτό τους μπορούν να ερωτευθούν).

    Η φίλη πέρασε γρήγορα από την ζωή μου – αλλά η Μαριάννα με είχε εντυπωσιάσει. Νομίζω πως ερωτεύθηκα πρώτα το μυαλό της και μετά το σώμα της. Η ευφυΐα της, η σωστή κρίση και η ανοιχτή της σκέψη επεσκίασαν για μένα την εντυπωσιακή της εμφάνιση. Και μόνο μετά από καιρό, σε μία ομαδική εκδρομή που την είδα να αναδύεται από την θάλασσα, διαπίστωσα ότι ήταν μία ωραία και επιθυμητή γυναίκα.

    Τόσο με γέμιζε χαρά η παρουσία της (τα δίωρα τηλεφωνήματά μας κάθε μεσημέρι) που, πριν καν αρχίσω να την φλερτάρω, της χάρισα ένα αυτοκίνητο.

    Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο επιδέξια και «αντρίκεια» οδηγούσε το αυτοκίνητο του πατέρα της – ένα παλιό τεράστιο Φορντ Ζέφυρ με φτερά. Ταυτόχρονα μου είχε εξομολογηθεί ότι της άρεσε πολύ το Ρενό 5 – κι ότι, αν είχε τα χρήματα, θα αγόραζε ένα, σε χρώμα κόκκινο.

    Εγώ βρήκα τα χρήματα. Φωτοτύπησα κρυφά την ταυτότητά της και αγόρασα στο όνομά της ένα κόκκινο 5. Συναντηθήκαμε την παραμονή της γιορτής της (14 Αυγούστου) στο Μπελ Ελέν, στην Πολιτεία. Ήρθα με το κόκκινο Ρενό χωρίς να της πω τίποτα – νόμιζε πως ήταν δικό μου. Της το έδωσα να το οδηγήσει και μετά της είπα να κοιτάξει την άδεια κυκλοφορίας.

    Ποτέ δεν είχα κάνει σε άνθρωπο τόσο μεγάλο δώρο – και μάλιστα σε άνθρωπο με τον οποίο μας συνέδεε μόνο ενάμιση μήνας συζητήσεις. Δεν με ένοιαζε όμως κι αν δεν την ξανάβλεπα μετά – με είχε τόσο γεμίσει η έκπληξη και η χαρά της.

    Όπως ήταν φυσιολογικό, το μεγάλο δώρο την έκανε πιο επιφυλακτική απέναντί μου. Νόμιζα άραγε πως μπορούσα να την εξαγοράσω; Κατάλαβε όμως πως η κίνησή μου δεν αποσκοπούσε σε ανταλλάγματα και ηρέμησε.

    Έτσι, μετά λίγες μέρες άρχισε μία σχέση που κρατάει ακόμα.


    Από τους "Δρόμους μου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τόπος: Ναύπλιο «κέντρο εκπαίδευσης μηχανικού»
    Χρόνος:1988
    Τη βλέπω στη φωτογραφία, χαμογελαστή, από μια εκδρομή με το σχολείο . Γλυκό πρόσωπο , γεμάτο τρυφερότητα , . «Είναι το κορίτσι μου. Όλο μου το είναι . Την αγαπώ!».
    Έρωτες νεανικοί , απόλυτοι, ενθουσιώδεις δυνατοί. «Θα 'μαι για πάντα το κορίτσι σου, θα είμαστε μαζί σ' όλη μας τη ζωή, στ' ορκίζομαι!».

    Εχω στα χείλη μου ακόμη την υγρασία από τα δικά της. Τα ματάκια της με κοιτάζουν τρυφερά, μου έδωσε τη φωτογραφία . «Οταν νιώθεις μόνος, να με κοιτάζεις, θα σε κοιτάζω κι εγώ, θα 'μαι μαζί σου, σε λατρεύω, σε θέλω, σ' αγαπώ».
    Μέρα Μαγιού μου μίσεψες..... . Το ξέρει πως είναι η τελευταία μας μέρα . Ότι όπου να 'ναι αυτή η μέρα ξεψυχάει. Κι όμως αυτή η τελευταία μέρα επιμένει να ζήσει λίγα λεπτά λίγα δευτερόλεπτα ακόμα λίγες στιγμούλες . Είναι γλυκός ο έρωτας . Μοναδικός και αναντικατάστατος.
    Μου είπε «σ' αγαπώ» και τα μάτια της έλαμπαν. Με πήγε ξημερώματα να καταταχθώ, μ' αγκάλιασε, με φίλησε γλυκά. «Σ' αγαπώ». «Κι εγώ».
    ................................
    -«Τι κοιτά ρε στραβάδι στη γραμμή σου γρήγορα....»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κύριε Λυκειάρχα, μάς κακομαθαίνετε...
    Πολύ προκλητική η πρόκλησή σας.

    Αλλά μην περιμένετε να το γράψουμε εδώ και τώρα! Θέλει χρόνο, το θέμα είναι ευαίσθητο....

    Καλημέρα
    Σ;))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ως φοιτητής αποφάσισα να κάνω για πρώτη φορά τουρισμό. Κάποιοι φίλοι με κάλεσαν στα Χανιά. Σε μια επίσκεψη στο σπίτι κάποιων φίλων, την πόρτα άνοιξε μια ομορφιά. Μαθήτρια ακόμη. Ξυπόλητη. Λίγο συνεσταλμένη μπροστά στους ξένους. Η μάνα της είχε φτιάξει κολοκυθοκορφάδες γεμιστές. Το σπίτι μύριζε όμορφα και το τραπέζι ήταν στρωμένο με κεντητό τραπεζομάντιλο. Μου ’μεινε μια εικόνα ωραία, χαλαρωτική, εικόνα λιμανιού ήσυχου και φιλικού.

    Λίγους μήνες αργότερα, στο σπίτι κάποιων φίλων την ξανασυνάντησα. Είχε έλθει για σπουδές στη Αθήνα. Ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες. Τυπικές. Το πανεπιστήμιο. Τα μαθήματα. Ύστερα την συναντούσα περιοδικά σε διάφορες συναντήσεις φίλων και σε θρησκευτικές ομιλίες και συναθροίσεις. Ήταν τότε η «θρησκευτική» μου περίοδος.

    Σιγά-σιγά η εικόνα της με συνόδευε όλο και περισσότερο. Τη σκεπτόμουν με την κοτσίδα της, το χαμόγελό της, τη κρητική της προφορά. Αλλά πως να της το πω; Φοβόμουν. Έτρεμα. Πέρασαν μήνες, χρόνια. Οι σπουδές μου τελείωσαν. Έπιασα δουλειά. Δημοσιογράφος. Κι εκείνη τελείωσε τις σπουδές της. Ξαναγύρισε στα Χανιά. Γύριζε αργά και που για να δίνει κάποια μαθήματα που δεν είχε περάσει. Ώσπου ...

    Ώσπου με κάλεσαν οι φίλοι μας για γεύμα. Ήταν κι εκείνη. Το κύριο πιάτο ήταν σαλιγκάρια κρητικά. Προσπαθήστε να βγάλετε το σαλιγκάρι από το καβούκι του ενώ τα χέρια σας τρέμουν και θέλετε να φανείτε αδιάφορος. Προσπαθήστε να φανείτε εύχαρις ενώ είστε κλεισμένος στο καβούκι σας. Τα κατάφερα βέβαια αλλά αποφάσισα να της μιλήσω πιο σοβαρά.

    Της πρότεινα να την συνοδέψω στο καράβι και δέχτηκε. Περνώντας από το σπίτι σταμάτησα το ταξί κι έκοψα ένα διπλό άσπρο τριαντάφυλλο που είχε ανοίξει εκείνο το πρωί. Της το έδωσα λέγοντας της ότι σήμαινε πολλά για μένα. Άρχιζε να μου λέει διάφορα για τις υποχρεώσεις που είχε, για το ότι δεν ήθελε σχέσεις και δεσμεύσεις. Τα είπαμε λίγο και στο λιμάνι. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, απλώς ότι ενώ τα λόγια της δεν με ενεθάρρυναν, η γλώσσα του σώματος μου έστελνε διαφορετικό μήνυμα. Της αγόρασα και τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στα οποία έγραφα τότε.

    Την άλλη μέρα το πρωί την πήρα τηλέφωνο να δω πως ταξίδεψε. Μιλήσαμε αλλά δεν θυμάμαι τι είπαμε. Ξαναμιλήσαμε το βράδυ. Κάποια στιγμή, δεν ξέρω πως (αργότερα μου είπε πως της άρεσε η φωνή μου), ο πάγος έσπασε. Κατέβηκα με το αεροπλάνο στην Κρήτη. Πήγαμε βόλτα αγκαζέ. Φιληθήκαμε.

    Είκοσι έξη χρόνια αργότερα, έχουμε τέσσερα παιδιά, έχουμε περάσει καταιγίδες και μπονάτσες, έχουμε διαφωνήσει αλλά και συμφωνήσει σε πολλά, την έχω και με έχει εκνευρίσει, αλλά … Αλλά είμαστε πάντα ερωτευμένοι όπως εκείνο τον πρώτο καιρό. Είναι ο μυστικοσύμβουλός μου, λίγο ψυχαναλύτρια, λίγο υποκατάστατο μητέρας, λίγο αρκουδάκι που μια το χαϊδεύουμε και μια το παιδεύουμε. Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε τον ένα χωρίς τον άλλο.

    Υ.Γ. Το άσπρο τριαντάφυλλο δεν είναι σε κάποιο κάδρο. Το έριξε νευριασμένα στα βρώμικα νερά του λιμανιού. But who cares!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλημέρα!

    Η πρώτη μου γνωριμία συνέπεσε με τον πρώτο μου έρωτα. Τελευταία τάξη του λυκείου, γύρω στα 17. Η Σοφία, φίλη της αδερφής μου και 2 χρόνια μικρότερη, ήταν για μένα ο ορισμός του Love at First Sight! Ένα βράδυ, μετά από 4μηνο σχετικό κυνήγι, βρεθήκαμε ξαφνικά έξω από τις πύλες του παραδείσου, κοντά στον έβδομο ουρανό.. Η αιτία ήταν το πρώτο μας φιλί, η γεύση του οποίου είναι ακόμα χαραγμένη στο μυαλό μου! Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο..

    Η γνωριμία έγινε σχέση, η οποία χωρίς να το καταλάβουμε μεγάλωνε μαζί με εμάς, καθώς ο χρόνος κυλούσε. Μαζί με τα όνειρά μας, μοιραζόμασταν την ίδια μας την εφηβεία. Πρωτόγνωρα και μεθυστικά συναισθήματα, επικοινωνία, συμπαράσταση, πάθος, έρωτας, σχεδόν σε καθημερινή βάση, παράλληλα σπουδές και οι δύο στην Αθήνα, συνέχεια μαζί για τα επόμενα 7(!) χρόνια με τις φυσιολογικές πάντα εναλλαγές ζεστού-κρύου.

    Έπειτα ήρθε ο στρατός και μαζί με το τέλος αυτού, ήρθε δυστυχώς και το δικό μας τέλος, που μέχρι τότε φάνταζε αδύνατο να υπάρξει, αν και τον τελευταίο καιρό κάτι με έτρωγε..
    Έμαθα με τον χειρότερο τρόπο για κάτι που μπήκε ανάμεσά μας, όσο εγώ έλειπα για τη μαμά πατρίδα και δεν μπόρεσα να το συγχωρέσω. Μετρούσα κάτι μέρες πολίτης, είχα πάει από το σπίτι της Σοφίας, χτύπησα το κουδούνι, αυτό δε λειτούργησε(?!) και κάτι με εμπόδισε να χτυπήσω την πόρτα.

    Από την πίσω πλευρά αυτής άκουσα δύο γυναικείες φωνές: η καλή μου με μια φίλη της τα λέγανε και συγκεκριμένα της έλεγε για κάποιον Γιώργο...!!

    Άνοιξε η γη θυμάμαι και με κατάπιε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΑΚΙ

    Στο πάτωμα σέρνεται ένα μικρό, βρώμικο, γούνινο σκιουράκι.

    Έλαμπες εκείνο το βράδυ που σε γνώρισα, μέσα στο κατάλευκό σου φόρεμα. Έλαμπε το ευγενικό σου πρόσωπο, έλαμπαν τα τεράστιά σου μάτια, τα μαργαριταρένια σου δόντια όταν γελούσες, τα μακρυά σου μαλλιά, ήσουν ολόκληρη μια γιορτή. Σαν να σε τύλιγε μία μαγική αύρα, αύρα γοητείας, αύρα ομορφιάς, αύρα Έρωτα.

    Έλαμπες μέσα στην ανθισμένη σου νεότητα σαν παιδούλα. Ήμασταν άλλωστε σχεδόν παιδιά. Μπήκαμε για πλάκα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Μού χάρισες ένα μικρό γούνινο σκιουράκι.

    Δεν ήταν τυχαίο. Τσουτσουράκι σε φώναζα, σκιουράκι στα παιδακίσια. Σαν σκιουράκι κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου, μαζεύοντας την φουντωτή σου ουρίτσα, ακουμπώντας απαλά το κεφάλι σου στο στήθος μου.

    Όμως ποτέ δεν το χώνεψα αυτό το σκιουράκι, αν και ποτέ δεν σού το είπα, για να μην σε στεναχωρήσω. Είχε μια μουρίτσα λυπημένη, κακότροπη, με τις άκρες του στόματος να κρέμονται, μια έκφραση που έμοιαζε με την δική σου, όταν στραβομουτσούνιαζες, όταν σε έπιανε το παράπονο, και σε έπιανε συχνά... και για ασήμαντες αφορμές, ή τουλάχιστον αφορμές που εγώ θεωρούσα ασήμαντες...

    Όταν έφυγες, σού επέστρεψα τα πολύτιμα και μάζεψα όλα τα υπόλοιπα δώρα σου σε μια μεγάλη σακούλα, εκτός από ένα. Δεν την έχω αγγίξει από τότε, αλλά ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα να την πετάξω... Μπορεί στο βάθος να πιστεύω ότι μια μέρα θα ξαναγυρίσεις. Στο "ρήχος", δεν θέλω να σε ξαναδώ.

    Αντιπαθούσες τις γάτες, δεν ήθελες να πάρουμε γατάκι. Το γατάκι μου όμως τρελλαίνεται για το σκιουράκι. Το κουβαλάει πέρα δώθε, παλεύει μαζί του, είναι το αγαπημένο του παιχνίδι. Την κοιτάω να το κουρελιάζει και μια βαθιά χαιρεκακία αναδύεται από το βάθος της συνείδησής μου και μού δίνει μια διεστραμμένη ικανοποίηση.

    Πέρασε καιρός, αλλά οι πληγές δεν έκλεισαν, ποτέ δεν κλείνουν. Αρκεί ένα ερέθισμα, μια μνήμη, για να σε ξαναφέρει στη μνήμη του νου και του κορμιού. Με αβάσταχτο πόνο.

    Στο πάτωμα όμως σέρνεται πέρα δώθε ένα βρώμικο γούνινο σκιουράκι. Είναι κι αυτό μια ανακούφιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μακαρι να προλάβαινα...αλλά απόψε πάω στις αγκαλες του και δεν έχω χρόνο για τη γνωριμία μας...η 1η μας γνωριμία πάντως είναι απλή...η συνέχεια μετα κόπων κ βασάνων -Αποσταση- (αγγλία κ αθήνα εγώ,8εσσαλονίκη εκείνος...άντε βρες άκρη),ηταν όμορφη!

    να είστε καλα και να περνάτε καλά!

    Θα επανέλθω με των γονιών μου την ιστορία που είναι ενα λαβ στόρυ που κρατάει ακόμα και τώρα!!!!τετοια αγνή και ειλικρινέστατη αγάπη δεν ειδα ποτε σε καποιον μόνο στα μάτια της μαμας και του μπαμπα!μακαρι να ειμαι κ γω ετσι!

    σας στελνω πολλα φιλια!
    Μαριγώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εμένα η ζωή μου δεν είναι και τόσο μεγάλη για να έχω αναμνήσεις ξεθαμένες από τα βάθη της νιότης μου...

    Την πιο μεγάλη μου αγάπη τη γνώρισα τυχαία πάντως.
    Ήταν στο σχολείο μου και ήταν δύο χρόνια μικρότερη. Την ήξερα αλλά δεν την είχα ποτέ προσέξει ιδιαίτερα. Η κολλητή της, μάλιστα, τσιλιμπούρδιζε κατά καιρούς με τον κολλητό μου (τι ηλίθια λέξη ο "κολλητός"), όμως σε κάποια φάση οι δύο κολλητές τσακώθηκαν πολύ άσχημα (κάτι όχι και πολύ πρωτότυπο για κορίτσια αυτής της ηλικίας...) και με όλες τις βρισιές που ακούσαμε για κείνη εγώ και ο κολλητός, μας έγινε δεύτερη φύση ότι η εν λόγω δεσποινίς ήταν για της φυλακής τα σίδερα.
    Αυτές οι σχολικές καταστάσεις είναι πολύ γραφικές - φαίνεται, όμως, πως έξω από το φυσικό τους χώρο ατονούν... Έτσι, μία ωραία πρωία, έτυχε να τη συναντήσω εκτοντάδες χιλιόμετρα μακριά, σε ένα φαστφουντάδικο στην Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Εγώ γύριζα από Θεσσαλονίκη, εκείνη από Σέρρες. Η αλήθεια είναι ότι και πάλι δεν πρόλαβα να την προσέξω - μιλούσα στο κινητό με ένα φίλο μου που του είχε επιτεθεί ένας τυπάς σε μία στάση και ήμουν τόσο αναστατωμένος που πέρασα από μπροστά της και την προσπέρασα.
    Εκείνη, όμως, με είδε και της έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η σύμπτωση αυτή, οπότε κατόπιν αυτού αποφάσισε να με αναζητήσει για να δει αν ήμουν όντως εγώ αυτός ο κύριος. Εγώ είχα φύγει, βρήκε όμως τον αριθμό του κινητού μου και σε λίγη ώρα έφτασε το πρώτο SMS. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο, το καλοκαίρι που ήρθε ήταν απλώς υπέροχο, γνώρισα έναν άνθρωπο καταπληκτικό και ήμουν πολύ ευτυχισμένος.

    Δύο πράγματα σκέφτομαι. Πρώτον,ότι αν για 3 λεπτά δεν είχε συμβεί εκείνη η συνάντηση, μάλλον δε θα είχαμε αρχίσει να μιλάμε ποτέ. Και δεύτερον, πόσο χαζό είναι να είσαι προκατειλημμένος απέναντι σε ανθρώπους, απλώς επειδή έχεις επηρεαστεί από άλλους.

    Αυτή η ιστορία, πολύ πιο καλογραμμένη, καθώς και η συνέχεια, θα γίνει post κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εγώ, κύριοι, τον πρώτο μου έρωτα τον εγνώρισα εδώ στα καταγώγια του διαδικτύου. Με πήραν από το χέρι τα τραγούδια και στίχοι αγαπημένοι, με ρίξαν στις σάιμπερ συνουσίες κι ύστερα με αποχαιρέτησαν με γλύκα. Εν αρχή λατρεία μού γέννησαν στη ψυχή τα φηφιακά φιλιά του. Σκιρτήματα ερωτικά τα λινκς κι οργασμοί τα μπλογκς. Κι επήγα, που λέτε, μ’ έρωτα καρδιοχτύπι έπειτα να γνωρίσω δυο μάτια υπέροχα λαμπρά σαν ουράνια σώματα. Και το νετ μετουσιώθηκε σε ζωή κι ευτυχία μέλι. Για μένα. Τα λογάκια τα ψευτικα των εμεσεν γίναν αγκαλίτσες και τα φιλιά λάβαν γεύση και οσμή. Για μένα. Που λέτε όμως αυτά και πάλι δεν είναι αρκετά για να λάβει διαστάσεις αληθινές μια αγάπη. Αν δε θυμηθεί η καρδιά μαζί και των δυο τις αλήθειες του Πλάτωνα διαδικτυακός τόπος θα ‘ναι όλη σου η ζωή. Σάιμπερ υποκατάστατα θα νιώθει κάθε μια από τις αισθήσεις σου. Εγώ όμως είμαι μάγκας, καταστρέφομαι! Eσύ κοιτάς και γελάς;

    Σ’ αγαπώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. O Marcus ηταν το αγορι μου στην Ολλανδια. 6 μηνες τον παρακολουθουσα, τον ακολουθουσα σαν σκυλακι στις κερκιδες, στην ορχηστρα, αδιαφορωντας για τα γελια των συμμαθητων μου, τυφλη στον εξω κοσμο και στην αμηχανια του.
    Ωσπου εγινε δικος μου.
    για 3 μηνες.

    Μετα φυγαμε Γαλλια και καθε σαβατοκυριακο επαιρνα το τρενο και πηγαινα να τον βρω.
    Ωσπου μου ανακοινωσε οτι τα εφτιαξε με αλλη. Γυρισα λιγο καιρο μετα στην Ελλαδα και με περιμενε ενα γραμμα του.
    Εχω ολα του τα γραμματα. Μαζευτηκανε πολλα στα 13 χρονια που μεσολαβησανε. Οποτε ημουν στεναχωρημενη, απατημενη, του εγραφα. Οποτε ενιωθα αγχωμενη, του εγραφα.βριομουν; εγραφα. ηταν ενα κραμα αληθινου ανθρωπου και τελειου αντρα μαζι.
    (Η απλα ο προαγγελος του μπλογκ.)

    Στα 13 χρονια αποφασισε να τηρησει την υποσχεση που ειχαμε δωσει, οτι μια μερα θα ξαναβρισκομασταν.
    Τον ειχα αφησει 15 χρονων και τωρα ημουν 28. ετρεμα, εκλαιγα,λυπομουν γιατι ενιωθα οτι μετα απο αυτην την συναντηση ολα θα αλλαζανε.Eκλεινε αυτο το κεφαλαιο, ηταν μια αλλαγη.
    Ημουν τρελλαμενη σαν 16χρονη.

    Μολις περασε την πυλη του αεροδρομιου ξεσπασα σε κλαμματα. και κεινος.
    ο χρονος σταματησε και μεταφερθηκαμε αυτοματα σε κεινα τα παιδια που ειμασταν.
    Ουτε ξεθωριασμενα μπλε ματια ουτε ρυτιδουλες, μονο 2 παιδια που βρηκαν την μηχανη του χρονου.

    Εμεινε 3 μερες.
    δεν καναμε ποτε ερωτα.
    δεν μπορεσαμε και δεν θελησαμε να ξεπερασουμε την αγνοτητα του να ζησουμε 3 μερες μεταφερομενεοι στο παρελθον.
    αν με επιανε θα κοκκινιζα και θα πεθαινα θαρρεις.παρθενα.
    περασαμε τα βραδυα αγκαλια να τραγουδαμε και να μιλαμε.
    ημουν η πρωτη του αγαπη εμαθα.
    Ηταν το στηριγμα μου και η προσωποποιηση της ελπιδας, οτι εκει εξω, καποιος 'σαν κιαυτον -αν οχι αυτος-, με περιμενει.
    και μ'αγαπαει



    (δεν μετρησα ποες λεξεις ειναι, αν ειναι πανω απο 300, και αποφασισεις να μην το βαλεις, δεν πειραζει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. harry reloaded said...
    Everybody has a story...Αναρωτιεμαι μηπως αυτες οι διηγησεις - & οι πιο πριβε πιπερατες περι τα σεξουαλικα - ξεπερνιουνται απ' ο,τι ονομαζουμε ενηλικιωση & ωριμοτητα.......

    Θα έλεγα Everybody has 3 stories και ένα βασικό διαχωρισμό , έρωτας, αγάπη σεξ .
    Ο έρωτας είναι τυφλός , η αγάπη μυωπική , μα το σεξ είναι άλλη φάση . Μιλάμε για μια γενετήσια ορμή, για ένα άγριο πάθος, κάτι επιθετικό που δεν αντέχει σε σαλιαρίσματα τύπου: «14 Φλεβάρη»
    Δεν ταυτίζονται αυτές οι τρεις έννοιες . Μπορείς να κάνεις έρωτα με κάποιον που αγαπάς μα δεν μπορείς να τον γ***σεις.

    Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη για την μικρή αυτή α(ν)θυροστομία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. harry everybody has many stories - πολλές και πολλών ειδών. Σπάνια υπάρχουν άνθρωποι που να έχουν μόνο μία.

    Και δεν μας ενδιαφέρουν όλες, αλλά αυτές που έχουν πρωτοτυπία ή αγνό συναίσθημα (όπως της Lili και το Τσουτσουράκι του Μαύρου Γάτου).

    Όσο για τα "πιπεράτα" που αναφέρεις (μου θυμίζεις τον Μποστ: "Αλλά εσείς το μυαλό σας πάντα εκεί") δεν με ενδιαφέρουν πρωτογενώς - μόνο μέσα στο context της γνωριμίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κλασσικη η γνωριμια μου μαζι του , τον καιρο που ημασταν φοιτητες. Ταιριαξαμε σαν ανθρωποι και πολυ γρηγορα γιναμε φιλοι. Σινεμα, βολτες, ξενυχτια μα πανω απ'ολα ατελειωτες συζητησεις. Ξεκινουσαμε ενα θεμα Δευτερα και μπορει να συνεχιζαμε την συζητηση μεχρι Παρασκευη!!! Οχι οτι συμφωνουσαμε παντα. Πολλες φορες οι τονοι ανεβαιναν , αλλα κατα ενα περιεργο τροπο θελαμε και οι δυο να συνεχισουμε. Ειχαμε αρχισει να κατακτουμε ο ενας το μυαλο του αλλου , ομως δεν ξεραμε που θα οδηγουσε αυτο. Στο χρονο επανω αρχισα να καταλαβαινω οτι κατι αλλαζε μεσα μου, και οτι ο "φιλος" μου ηταν ενας ελκυστικος αντρας. Φοβομουν ομως να εκδηλωθω για να μην χαλασω την φιλικη σχεση που τοσο απολαμβανα. Εφτασε ομως το πληρωμα του χρονου και ενα βραδυ σε ενα παρτυ πηρα την κατασταση στα χερια μου . Με συμμαχο ενα ποτηρι οισκυ(πρωτη και τελευταια φορα στην ζωη μου!!)του εκανα ολομετωπη επιθεση !!! Το σοκ γι'αυτον ηταν τεραστιο. Η φ ι λ η μου με γουσταρει!!!!?????
    Του πηρε λιγο καιρο να συνηθισει την ιδεα αλλα σημερα ευχεται στα παιδια μας να βρουν καποια τολμηρη γυναικα σαν την μαμα !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η πρώτη γνωριμία...
    Εγώ θα το έλεγα
    "Οι πρώτες γνωριμίες":
    Με το άτομο που δεν ήταν εκείνη, τότε σε αυτή την εκδρομή τη σχολική. Τότε που θα τα κάναμε όλα!

    Με το άτομο που έλαμπε στο πάρτυ και η αναμέτρηση με κολλητούς για ποιός θα την 'κερδίσει'. Τι σημασία η καταφατική απάντηση στο "την έριξες μεγάλε;".. Ούτε εκείνη ήταν.

    Με την γλυκειά συνάδελφο που όλα πήγαιναν καλά. Ισορροπημένη σε όλα. Αυτή είναι ανεφώνησα! Δεν ήταν..

    Ενα βράδυ στον υπολογιστή μου μία επαφή προστέθηκε στο msn.
    Καλέ, ψάχνετε somebodyna μου είπε;
    Μήπως είμαι εγώ; Γειά σας, ήρθα! Γιάννα με λένε!
    Οκ απάντησα, Για-ννα δούμε!

    Μιλήσαμε λίγο με το πληκτρολόγιο. Λίγο μετά ένιωθα σαν με το πληκτρολόγιο να άγγιζα εκείνην.. Με τα λόγια μου σαν να ακουμπούσα το κορμί της. Που δεν ήταν ...logic-tech.. Δεν μιλούσε πιά η λογική μα το συναίσθημα, το χαμένο κισμέτ που μας περίμενε καρτερικά.
    Και μας 'παίδευε' με τις πιό πάνω "πρώτες γνωριμίες".

    Μάθαμε πως το πραγματικά ωραίο μας χρεώνει με τον αγώνα μας στην αναζήτηση του να το βρούμε!
    2 μέρες μετά, τα αγγίγματα γίνανε πραγματικά και τι παράξενο, μπερδέυτηκαν όλα γλυκά και γίναν ένα. Τα σεντόνια μεταξύ του συνειδητού και ονειρικού, του κορμιού και της ψυχής...
    Η πιό τρελλή φαντασία έγινε πραγματικότητα, ή το αντίστροφο;
    Η ταυτόχρονα; αναρωτιόμαστε.
    Κοιτάμε ο ένας τον άλλο(;) έχοντας χάσει τη διαχωριστική μας γραμμή.
    Μπορεί να υπάρχουν όρια σε κάτι που είναι ένα;

    Love at first site(!) λοιπόν..

    Αυτό, έγινε τέτοιες μέρες το 2002. Είχε ξεκινήσει όμως, μπαίναν οι βάσεις, από την πρώτη μου γνωριμία...
    Κρατάει ακόμα.
    Και ακόμα αναρωτιόμαστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Ο έρωτας είναι τυφλός , η αγάπη μυωπική , μα το σεξ είναι άλλη φάση.
    Μπορείς να κάνεις έρωτα με κάποιον που αγαπάς μα δεν μπορείς να τον γ***σεις. "

    Θα βάλω την έννοια "εξευτελίσεις" στην τελευταία, και θα πω:

    Ορια δεν υπάρχουν! Δεν αρνούμαστε τη φύση μας η οποία περιλαμβάνει ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ!
    Οταν υπάρχει αγάπη, ο ένας αφήνεται στον άλλον, τότε αφήνεται και να γ...ηθεί και να γ...ήσει!

    Μπλέκονται όλα ανάμεσα σε ψυχή/κορμί.
    Και η ψυχή, φυσικό είναι να επιτρέπει στο κορμί να αφήνεται.
    Ψυχή και σώμα για μένα είναι ένα. Όπως και ένα είναι ο ένας για τον άλλον.
    Είναι υποχρεωμένη απέναντι στο σώμα που την φιλοξενεί να σεβαστεί αυτά που οι θρησκείες και οι κάθε λογής παρερμηνείες ονομάσαν αμαρτία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @somebody

    Πολύ ωραίο το
    "Love at first site"

    Θα μποορύσε να είναι τίτλος ποστ ή και δικτυακού ερωτικού μυθιστορήματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. oops typo!
    Στο τελευταίο μου,
    "Θα βάλω την έννοια "εξευτελίσεις" στην τελευταία, και θα πω:"

    Αντί της λέξης "βγάλω"

    Πάω να τρελλαθώ επειδή σκεφτόμουν όντως να το φτιάξω εκφραστικά πιό πλούσιο και να γίνει ποστ από μόνο του!
    Πάει η αποκλειστικότης!
    Κλαψ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. somebody δεν διαφωνώ το έθεσες εξερετικά σε ότι αφορά το αρχέγονο ένστικτο. Σημειολογικά επιμένω όμως ότι δεν μπορείς να γ***σεις κάποιον που αγαπάς . Η έκφραση από μόνη της «Θα σε γα**σω!» εμπεριέχει απειλή. Δεν απειλείς αυτόν που αγαπάς . Η σκέψη μου μπορεί να είναι απλοϊκή μα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού την σεξουαλική επανάσταση. Για αυτό επιμένω και ζητώ να με συγχωρέσετε αν κούρασα , στον διαχωρισμό άλλο έρωτας άλλο αγάπη και άλλο σεξ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. "μέρα νύχτα στη σκέψη σου μόνο το κορμί μου ανάβει φωτιά μου αρκεί για να σβήσω τον πόνο μια ματιά τρελαίνομαι τρελαίνομαι με τα φιλιά σου αντασταίνομαι με τη σκιά σου ένα φαίνομαι τρελαίνομαι αχ τρελαίνομαι τόσα χρόνια πως να τα ξεχάσω μ' έμαθες τι θα πει σ' αγαπώ κι αν συμβεί μια στιγμή να σε χάσω θα χαθώ"

    Ανδρέας Μικρούτσικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Τι γίνεται; Δεν τραβάει ο έρωτας;

    Πέσαμε σε θέμα αυστηρών προσωπικών δεδομένων; (Μα αφού υπάρχει ανωνυμία!)

    Φοβάσαστε μήπως η/ο νυν (που ξέρει το Nick σας) μάθει για την/τον πρώην;

    Αποφασίσατε να την κάνετε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου;

    Περίμενα περισσότερη συμμετοχή - κι όχι από τον Ανδρέα Μικρούτσικο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Και κατι γλυκοπικρο.

    Το πρωτο βραδυ που καναμε ερωτα, στην αγκαλια του μου εκμυστηρευτηκε οτι ποτε δεν πιστευε οτι κατι τετοιο ηταν δυνατον.Να ξαπλωνει διπλα μου.
    Το υφος του και τα λογια του με παραξενεψαν.Δεν γνωριζομασταν καιρο.
    Ανασηκωθηκα.
    Γυρισε στο πλαι και ακουμπησε το κεφαλι του στον αγκωνα του.

    "Οταν ημουν 16 χρονων, ερχομουν με την παρεα απο το σχολειο να σε δω στο μπαρακι, να χορευεις. Δεν τολμουσα φυσικα να σου μιλησω, εσυ ησουν 19. Ενα βραδυ ομως πηγες στο μπαρ να πιεις νερο και γω τρυπωσα διπλα σου και σε ακουμπησα με τον αγκωνα μου. Εφυγα εκεινο το βραδυ ευτυχισμενος"

    Εκεινη την στιγμη αποφασισα νομιζω, οτι αν ποτε παντρευομουν, -εγω η δηλωμενη κατα του γαμου και της καταπιεσης-, αν υπηρχε ενας αντρας για μενα, τουτος εδω ο ευαισθητος και ρομαντικος ηταν the one.


    Και ετσι εγινε.

    (αργοτερα, παντρεμενοι πια, μου ειπε κι αλλες λεπτομερειες που χαλασανε την αισθηση αγνοτητας, αλλα κρατω αυτο. Η πρωτη δηλωση, αυτο που με κερδισε.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ραδιόφωνο ε?
    Ραδιόφωνο λοιπόν.

    Κάνω πρωϊνή ζώνη, 9.00 με 13.00.

    Φτάνω στον σταθμό 9.05'. Το στούντιο είναι ακόμα γεμάτο, κάποια συνέντευξη έχει κρατήσει παραπάνω. Κάθομαι στο γραφείο των παραγωγών και πίνω καφέ να ξυπνήσω. Έτσι κι αλλιώς, δεν βγαίνω στο αέρα πριν τις 9.45, μην τρομάξω και τον κόσμο με την αγριοφωνάρα του αγουροξυπνημένου.

    Είναι 20 Αυγούστου.

    Φωνή από αριστερά μου:

    - "Καλέ με παντρεύεσαι;".

    Σε μένα το λέει; Δεν είμαστε στα καλά μας πρωϊνιάτικο!!! Γυρνάω το κεφάλι μου, ίσα που βλέπω μέσα από τη νύστα μου... Μια χαριτωμένη μελαχρινή μου χαμογελάει: σε μένα τόλεγε πράγματι...
    Ξαναγυρνάω μπροστά μου αμίλητος. Ο πρωϊνός καφές είναι ιερός, κι άμα το ρίξουμε στις κρυάδες θα θυμώσω και θα την πληρώσουν οι ακροατές....

    - "Μη κοιτάς που είμαι τόσο αδύνατη, κάποτε είχα φτάσει και 55 κιλά", ξαναλέει.

    Είναι και επίμονη!!! Με ξέρεις κοπέλα μου; Ρε καημός πρωϊνιάτικα! Γυρνάω και κλείνω το μπράτσο της στην παλάμη μου, σαν να μετράω περιφέρεια:

    - "Και τώρα καλή είσαι" λέω.

    Ξαναγυρνάω μπροστά μου, τέλος της συζήτησης.

    Πέντε - έξι μέρες μετά, κι αφού γνωριστήκαμε, ξαναλέει:

    - "Λοιπόν θα με παντρευτείς;"

    Φτου εμμονή!!! Λέω θα της πώ "ναι", θα μου πεί "πότε;", θα της πω "τον Οκτώβρη", θα μου πει "γιατί ειδικά τότε;", θα της πω "για να σε πιάσουμε πόρτα για τον χειμώνα!!!", θα γελάσουμε, θα περάσει...

    Λέω λοιπόν:

    - "Ναι".
    - "Πότε;" λέει (καλά πάει το σχέδιο!)
    - "Τον Οκτώβρη" απαντάω.
    - "Πάω να φέρω ένα ημερολόγιο" λέει, "να δούμε πότε βολεύει" (πάει άπατο το σχέδιο....)

    Κατόπιν τούτου, παντρευτήκαμε στις 22 Οκτωβρίου κι είμαστε από τότε 17 χρόνια μαζί.

    Ήθελα να κάνω τον έξυπνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. SykoFantiS_Bastoyni said...

    "Η έκφραση από μόνη της «Θα σε γα**σω!» εμπεριέχει απειλή".

    Κυριολεκτικά πάντως, σημαίνει "θα σε παντρέψω!!". Τώρα, κι αυτο ενίοτε εκλαμβάνεται ως απειλή....

    :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Φυσικά κανένας απ’ όσους με ξέρουν εδώ μέσα δεν περιμένει να ακούσει από ‘μενα ρομαντικές ιστορίες με λουλούδια, ποίηση και δείπνα με κεριά (το πολύ-πολύ καμιά καντάδα όταν είμαστε σίγουροι ότι ο μπαμπάς δε διαθέτει μεγάλο μουστάκι), αλλά μόνο τη σκληρή πραγματικότητα ιδωμένη από μια άλλη σκοπιά.

    Λέγεται ότι οι άνδρες ποθούν τις ξανθές, αλλά στο τέλος παντρεύονται τις μελαχρινές. Δεν έχει, βεβαίως, το χρώμα των μαλλιών καμία σημασία, αλλά η κλάση. Το κυνήγι, όμως, της upper class γκόμενας aka ξανθιάς (η οποία όμως μπορεί και να μην είναι ξανθιά), ακόμη κι αν υπάρχει θετική ανταπόκριση από την πλευρά της, είναι επίπονο σπορ και εμπεριέχει μεγάλες δόσεις αμηχανίας οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν δυσάρεστες καταστάσεις
    για σένα και τους γύρω σου και να σε οδηγήσουν στον εξευτελισμό, το μαρασμό και την απώλεια της αυτοεκτίμησής σου.

    Προσγειώνεσαι λοιπόν στην πραγματικότητα και συμβιβάζεσαι με τις μελαχρινές (οι οποίες δεν είναι απαραίτητα μελαχρινές), χωρίς όμως να δίνεσαι ολοκληρωτικά (και καλά κάνεις!). Αυτές στην αρχή σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι ο prince charming και ότι με λίγο χαχαχά και μπουχουχού έχουν πέσει αμέσως˙ η αλήθεια, όμως, είναι ότι σε έχουν ρίξει αυτές από καιρό χωρίς να το καταλάβεις και σε έχουν δέσει πισθάγκωνα με αόρατη τριχιά. Σύντομα τις βαριέσαι, σου σπάνε τα νεύρα με κάθε τρόπο, κάνεις τα χειρότερα για να τις ξαποστείλεις, με ένα ανεξήγητο τρόπο, όμως, αυτές υπομένουν τα πάντα και σε ταΐζουν Doritos μια ζωή! Στο τέλος, πάνω που είσαι έτοιμος να πεις το μεγάλο «άντε γεια», κάτι μεταφυσικό (βλέπε κοινωνικός περίγυρος, γειτονιά, ενορία κτλ) συμβαίνει την τελευταία στιγμή και η γλώσσα αποκομμένη από τη διάνοια λέει το μεγάλο I do και… αντίο ζωή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Η πρώτη φορά που την είδε ήταν στην είσοδο του σπιτιού της. Εκείνος στεκόταν στο κατώφλι, μαζί με τον σχετικά πρόσφατο δεσμό του. Στα 27 του εκείνος, η κοπέλα του μόλις στα 19 της. Είχαν ήδη τρεις μήνες μαζί και ήταν καιρός να το επισημοποιήσουν κατά κάποιον τρόπο: να επισκεφθούν τη μητέρα της στο σπίτι της στη Νέα Σμύρνη. Στα 37 της η μητέρα της, χωρισμένη, έψαχνε ξανά από την αρχή τον δρόμο της στη ζωή. Το βλέμμα του προσπέρασε γρήγορα την καινούργια πεθερά του και εισέβαλε κατευθείαν μέσα στο σπίτι, όπως είχε προαποφασίσει· να δει τον χώρο και να καταλάβει περισσότερα για την κοπέλα του...
    Η πεθερά του, όμως, ήταν που θα γινόταν γυναίκα του για τα έξι χρόνια που ακολούθησαν εκείνο το βράδυ. Η βραδιά εκείνη κύλησε ήσυχα και γεμάτη τυπικότητες. Σε κανενός τον αφρό του μυαλού δεν έφτασε αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Αυτό που ήδη εκείνη τη νύχτα αποφασίστηκε κρυφά σε δυο γαστέρες, απρόσιτες για τα αντίστοιχα μυαλά που όριζαν...
    Μια απαίσια άσπρη φλοκάτη του είχε χτυπήσει άσχημα στο μάτι από την πρώτη στιγμή· δεν της έδωσε σημασία. Θα έπρεπε· το κατάλαβε, εντούτοις, χρόνια μετά... Τώρα, βλέπει εκείνη τη φλοκάτη συχνά στα όνειρά του να συστρέφει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
    Δεν κοιτάχτηκαν σχεδόν καθαόλου κατάματα εκείνο το βράδυ: λοξοκοίταζε ο ένας τον άλλον, στο στριμωγμένο ανάμεσα των στιγμών που καθένας τους κοίταζε αλλού. Αλλά το μυστικό ποτάμι που κυλάει βαθιά μέσα μας είχε μπλέξει ήδη στη ροή του δυο κούτσουρα. Θα κυλούσαν μαζί για έξι χρόνια, πριν ξεμπλέξουν σε μιαν απότομη στροφή του μυστικού ποταμού. Κάποια κλαδιά σπασμένα, οι απώλειες του κοινού τους ταξιδιού, χάθηκαν στον δρόμο. Κάποια από αυτά είχαν ξεπεταχθεί εκείνο το βράδυ στη Νέα Σμύρνη, στην ―μάλλον υπερβολικά― φωτισμένη είσοδο ενός διαμερίσματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αφου εχω διαβασει τις ιστοριες σας και εχω "κλεψει" καποιες προσωπικες σας στιγμες, θα καταθεσω και γω τη δικη μου ιστορια, ετσι για εξιλεωση :P

    Τη μερα που γνωριστηκαμε ηταν η μερα που εφερα σπιτι τον Χαμ,ενα μαυρο γατακι που βρηκα στο δρομο,εκεινος γνωστος της αδερφης μου,του τον εδωσα να τον χαιδεψει και φοβηθηκε:P
    Την πρωτη φορα που βγηκαμε καναμε κοπανα απ'το σχολειο και κατσαμε σενα παγκακι σ'ενα παρκο στο κεντρο της Λευκωσιας... μου κερασε μια twix και παρακολουθουσαμε κατι μικρα που ηρθαν με το νηπιαγωγειο τους να παιξουν... αργοτερα στο "καφεωδειο" βρηκαμε μια αδεσποτη κιθαρα και τραγουδησε το αγαπημενο μου τοτε τραγουδι "γραμμα σ'ενα ποιητη"
    Μετα χαθηκαμε... οταν ξαναβρεθηκαμε μετα απο τεσσερα χρονια εμαθα οτι πηγαινε συχνα στο παγκακι και εβαζε μια twix,ελπιζοντας πως θα την βρω.. το παγκακι δεν υπαρχει πια... και μεις ειμαστε μαζι σχεδον 2 χρονια τωρα...:)

    Ποτε δε θα ξεχασω εκεινη τη μερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Μετα το σχολιο που εγραψα στο δικο σας blogg μου ηρθε εμπνευση και ξεκινησα να γραφω την ιδια ιστορια στο δικο μου blogg. Μου βγηκε λιγο διαφορετικη και επειδη ειδα οτι δεν εχει μεγαλη κινηση το θεμα ειπα να την στειλω.


    ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΔΑΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗ!

    Σκηνη πρωτη

    Καπου σε μια μεγαλουπολη πολλα χρονια πριν

    Το σκηνικο θυμιζει ελληνικη ταινια του Δαλιανιδη (ξερετε αυτες με τον Μιχαλοπουλο και την Αλιμπερτη σε "βρεφικες" βεβαια ηλικιες!!!). Παρτακι φοιτητικο. Το διαμερισμα που νοικιαζουμε δυο, εχει διαμορφωθει αναλογα(δεν κουραστηκαμε και πολυ, αδειο ειναι απο επιπλα). Ημιφως, μουσικουλα απο ενα φορητο που το εχουμε βαλει στο τερμα για να ακουγεται, με αποτελεσμα να μην καταλαβαινεις το τραγουδι απο τα μπασα, απιστευτη ποσοτητα απο πατατακια και ποτα που πηραμε απο μια αμφιβολου ποιοτητας καβα. Α! παρτυ χωρις αλκοολ δεν γινεται(ασχετα αν το πιο βαρυ που εχω πιει ειναι λικερ Tia Maria "με παγο παρακαλω!" .Η πορτα ανοιγει συνεχως και στους πεντε που μπαινουν οι τρεις ειναι αγνωστοι! Ξαφνικα μεσα σε ενα νεοφερμενο μπουλουκι ξεχωριζω τον Λαμδα(θα τον λεμε ετσι συνθηματικα μεταξυ μας!)Ειναι ο "κολλητος" μου τον τελευταιο εναμιση χρονο. Περναμε φανταστικα οι δυο μας. Τριγυρναμε στην πολη ατελειωτες ωρες, ξετρυπωνουμε νεα ταβερνακια αλλα κυριως συζηταμε. Μαραθωνιες οι συζητησεις μας. Πως λεμε Τσικλητηρια, καπως ετσι και μεις. Ξεκιναμε μια συζητηση Δευτερα και την κραταμε "καβα" μεχρι την επομενη και παει λεγωντας!! Βεβαια μην φανταστειτε κοσμιες ανταλλαγες αποψεων, ενιοτε πεφτουν πινελικια χοντρα. Εκει που λεω ομως "αει σιχτιρ τον μ....." να που κατι με γυριζει παλι πισω. Μετα απο αποκλειστικες και ενδελεχεις συσκεψεις με τον εαυτο μου κατεληξαμε και οι δυο στο τρομακτικο συμπερασμα οτι μαλλον γ ο υ σ τ α ρ ω τον "κολλητο" μου. Και τωρα τι κανουμε? Του το λεμε ,με κινδυνο να τα τιναξουμε ολα στον αερα ή το κανουμε χαπι και το καταπινουμε?

    Νατος τωρα που με φωναζει χαρουμενος να παω κοντα του. Το μυαλο μου τρεχει με ιλγγιωδη ταχυτητα. Κατι πρεπει να κανω.
    Και τοτε συμβαινει το μοιραιο. Το ματι μου πεφτει πανω στον Γιαννη Περιπατητη. Ειναι αραγμενος στο βαθος του σαλονιου και δειχνει τρομερα cool. Αν ζητουσα την βοηθεια του? Δεν το εχω ξανακανει. Ο Λαμδα μου κανει νοημα απο μακρια "ελα τι κανεις?" Εγω κοιταζω μια τον Λαμδα μια τον Γιαννη Περιπατητη. Λαμδα - Γιαννης. Γιαννης - Λαμδα.
    Δεν γ...... σκεφτομαι και παω στον Γιαννη. Παιρνω μια γερη δοση και παω στον Λαμδα. Η επιθεση ειναι κατά μετωπο . Στα επομενα λεπτα , κατω από την καθοδηγηση του Γιαννη Περιπατητη, βλεπω το προσωπο του «κολλητου» μου να αλλαζει χιλια χρωματα. Η μαχη βρισκεται πλεον σε εξελιξη αλλα δεν ξερω ακομα την εκβαση της.
    ………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
    Σκηνη δευτερη

    Μεταφορα στο σημερα.

    Τελικα οι εχθροπραξιες εληξαν μετα από πολλους, λεπτους και δυσκολους διπλωματικους χειρισμους και από τα δυο μετωπα,που κρατησαν τουλαχιστον εξι μηνες. Τελικα ο Λαμδα μου παραδωθηκε ανευ ορων. Ο θριαμβος μου ηταν ανεπαναληπτος.

    Η μονη παραπλευρη απωλεια ηταν ότι από τοτε δεν ξαναδαμε τον Γιαννη τον Περιπατητη. Ξεκοψαμε εντελως. Όπως λεει και ο Λαμδα «φυλαγε τα ρουχα σου να εχεις τα μισα»!!!!!
    Σοφε μου Λαμδα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Ισως γιατι Ν.Δ η μνημη οταν την ανακαλεις πολλες φορες ποναει....

    Το πιο << πρωτοτυπο >> που έχω κάνει στα ματια των άλλων είναι οταν γεμισα ένα αμφιθεατρο λουλουδια και ποιηματα για έναν ερωτα....

    Το πιο πρωτοτυπο για εμενα ομως είναι η η αγαπη που βιωνω καθε μερα με τη Γεωργια.....Μια σχεση για πολλους φαινομενικα απλη και κανονικη αλλα για εμενα βαθεια προτοτυπη και επαναστατικη.

    Παντως η πρωτη-πρωτη μου γνωριμια με τον ερωτα ήταν στον νηπιαγωγειο...Σταυριαλενη την ελεγαν......Κατευθειαν πηγα στους γονεις μου... << Mαμα,Μπαμπα αγαπω την Σταυριαλενη >> .Η γιαγια μου εδωσε ένα κοκκινο τριανταφυλλο να της προσφερω.....Προσπαθω να θυμηθω τη σκηνη...πολλα παιδια τριγυρω...εγω δειλα δειλα με το τριανταφυλλο στο χερι να προσπαθω να ανοιξω δρομο να τη φτασω...κοντευω να τη φτασω και... εκει η μνημη με εγκαταλειπει.

    Και ένα τραγελαφικο πρωτοτυπο γεγονος .... Κανω ερωτα σε ερημικη και εντελως απομονωμενη παραλια ( ετσι νομιζα ) ...Βραδι,πηχτρα σκοταδι...εχω κρυψει τα κλειδια του αμαξιου κατω απο πετρουλες.....Καποια στιγμη καθως κάνω ερωτα αντιλαμβανομαι ένα ορθιο ακινητο σωμα στα δυο μετρα απο εμενα..Σηκωνω το κεφαλι μου και αμυδρα ξεχωριζω έναν αντρα γυρω στα πενηντα.....
    Ακουνητος,αμιλητος παρατηρουσε.....

    Ψαχνω εντρομος τα κλειδια ( τετοια ωρα τετοια λογια ) .....ντυνομαστε οπως οπως και γρηγορα στο αμαξι....Ο κυριος εμεινε στο ιδιο σημειο να παρακολουθει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. badlydrawnboy said...
    "Φυσικά κανένας απ’ όσους με ξέρουν εδώ μέσα δεν περιμένει να ακούσει από ‘μενα ρομαντικές ιστορίες με λουλούδια, ποίηση και δείπνα με κεριά".

    Και ποιος σας είπε ότι περιμένουμε τέτοιες ιστορίες; Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες της Ντόρις Νταίυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. heinz said...
    «Κυριολεκτικά πάντως, σημαίνει "θα σε παντρέψω!!". Τώρα, κι αυτο ενίοτε εκλαμβάνεται ως απειλή....»

    Δεν έχεις άδικο ,μόνο που μπορεί να λεχθεί μόνο σε γυναίκες. Κατά τον Μήτσο Ντουγλερέ οι άνδρες δεν (υ)παντρεύονται αλλά νυμφεύονται. Οι ύπανδροι -κατα τον Μήτσο πάντα- μπορεί να θεωρηθούν και ως επαμφοτερίζοντες. :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Δεν έχω γνωριστεί με μία κοπέλα, ούτε έφτασα στα δώρα ή στο φιλί και την τρυφερότητα, το υπερκόσμιο χάδι. Θα είναι ακριβές πολύ οι στιγμές εκείνες σαν πλησιάσεις τον άλλο τον ξένο για να του ανοιχθείς ε και να του αφεθείς να εξερευνήσει πτυχιακώς το δικό σου όλον το μικρό σου Σύμπαν. Να σε μαχαιρώνει στο στήθος και να αντλεί εκτός σου τις κορδέλες στο μπλε κομπάλτ του ουρανού, τις κόκκινες τις μωβ τις πορτοκαλιές τις λευκές και να δένεσαι σφιχτά να τυλίγεσαι παραδομένος να λιμοκτονείς έρωτα και σφαγιασμένος. Μεγάλη που θάναι η μάχαιρα της αγάπης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Το πρώτο φιλί ήταν συνέχεια μιας ζωγραφιάς από κραγιόν, το πρώτο κρεβάτι ήταν τραπέζι του ικέα κι η πρώτη μου αγάπη ήταν η αιτία της θέωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ «Όοοοοοοοοοοοοοooo...»!

    Έχω ερωτευτεί δύο φορές, δύο διαφορετικές γυναίκες.
    Και τις 2 τις ...πάντρεψα (!), αφού ελάχιστα μετά το «όχι!» τους σε μένα, είπαν το «ναί!..» σε κάποιον άλλον.. ( μά, τόσο πολύ τις τρόμαξα πιά;; )
    Για κάμποσο καιρό απέφευγα να ξαναμπλέξω με το θέμα, ασχολούμενος με αυτοεξέταση και αυτοαναζήτηση προς αυτοανακάλυψη.
    Τελικά, ιδίως μετά τη δεύτερη φορά, είτε λόγω ωριμότητας, είτε επειδή το πήρα πολύ «πατριωτικά» το θέμα, ...ανακάλυψα! Όχι όμως τον εαυτό μου, αλλα κάτι άλλο.
    Τέλος πάντων, σήμερα είμαι στη φάση που έχω ξεστομίσει το «τρίτο ερώτημα». Ακούω εδώ και καιρό ένα παρατεταμένο «Όοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο....» σάν απάντηση, που το ερμηνεύω ως την αρχή της φράσης «Ώωω! Ναί!!»

    Επομένως, «δέν δικαιούμαι δια να ομιλώ!» στο συγκεκριμμένο θέμα.
    Παρά ταύτα, θα πώ μιά δική μου άποψη, μόνο και μόνο επειδή σπάνια εξετάζεται το ζήτημα απο την οπτική γωνία που θα αναφέρω, απ’ όσα ( λίγα.. ) ξέρω. Και βέβαια, ίσως η «εμπειρία του ΛΑΘΟΥΣ» που θα πώ, να βοηθήσει κάποιες ψυχές να βρούν ευκολότερα «τον σωστό δρόμο», όπως στα Μαθηματικά ΑΞΙΖΕΙ και η «αποτυχία να βρείς τη λύση», επειδή μπορεί να σε οδηγήσει σε συμπεράσματα που βοηθούν να λύσεις άλλα προβλήματα ή και το ίδιο, αργότερα.. Άν και, το κατα πόσον «αξίζει» να μελετήσει κανένας ένα «λαθεμένο έρωτα» είναι υπο συζήτηση, γιατι άλλο έρωτας και άλλο Μαθηματικά ( ή μήπως, είναι το ίδιο;)..

    Λοιπόν. Έρχομαι στο θέμα:
    Η «απόπειρα σχέσης», ήτανε για μένα ουσιαστικά η «κατάθεση ενός ερωτήματος»!
    Του ερωτήματος «..υπάρχει ΑΓΑΠΗ, για μένα;;;».
    Εδώ, στόπ! Φρένο παρακαλώ!
    Παραβλέποντας προς στιγμήν το «εγωιστικόν» του λανθασμένου ίσως ερωτήματος, σας καλώ ΟΛΟΥΣ, εσάς που γράφετε για τους/τις συζύγους σας, για τους/τις ερωμένες σας, για τους/τις αγαπημένες σας, να μου πείτε, «ΑΝ θέσατε ποτέ κι’ εσείς το ερώτημα», και «ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ δίνετε σ’ αυτό, σήμερα!»

    Για να σας βοηθήσω, θα σας πώ μιά περίπτωση που έζησα, χαρακτηριστική του τί εννοώ:
    Δούλευα κάποτε σε μιά εταιρεία, σ’ έναν χώρο μαζι με άλλους δύο, οικογενειάρχες με παιδιά. Μιά μέρα, χαρούμενος ο ένας, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να λέει πόσο όμορφα πέρασε χτές βράδυ με την οικογένειά του κλπ,κλπ.. Ώσπου, με κοίταξε και κατέληξε : «...κι’ εσύ, αχλαμπούχλουτου, ακόμα ανύπαντρος είσαι;; Μήν περιμένεις! Βιάσου! Ξέρεις ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σε σκέφτονται, να σε αγαπούν!...».
    Σήκωσα το κεφάλι απ’ τα χαρτιά στο γραφείο μου, και του είπα, στην ψύχρα:
    _ «Δηλαδή, εσύ τώρα, ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΟΤΙ «ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ» !..

    Τινάχτηκε, σάν να τον χτύπησε ρεύμα απότομα!
    Σκέφτηκε για λίγο, και μετά γύρισε και μου είπε, με μαζεμένη την ουρά:
    _ «..ναί.... Για ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, είμαι σίγουρος, ότι με αγαπάει!»

    Αυτά λοιπόν...
    Η ιστορία είναι αληθινή.
    Και κάτι λέει.
    Άν σας ενδιαφέρει να το ακούσετε....

    Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη απο τον κ.Δήμου, άν είμαι εκτός θέματος. Γιατι ζήτησε «ερωτικές ιστορίες» και όχι «ανάλυση ερώτων», οπότε φοβάμαι ότι μάλλον κακώς το πάω προς τη φιλοσοφική του διάσταση το ζήτημα.. Στην περίπτωση που συμφωνείτε κι’ εσείς κ. Δήμου, βάλτε τη «moderation» σε λειτουργία, και μή φοβάστε, η εκτίμησή μου για σάς δέν θα μειωθεί στο ελάχιστο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Τελικά Νίκο είσαι καταπληκτικός. Από τα γραφόμενα του καθένα φαίνεται αμέσως ποιός είναι ο ανέραστος, ποιός δεν έχει κάνει καμιά ουσιαστική γνωριμία - απλώς επιφανειακή σχέση, ποιός ενδιαφέρεται μόνο για το γ...

    Και ποιός θεωρητικολογεί (όπως και για την καταστροφή του ελληνικού περιβάλλοντος) και ποίος μαζεύει και καμιά σακούλα ... Ποιός πέφτει στη θάλασσα να κολυμπήσει και ποιός γκρινιάζει για το νερό, την άμμο, το κύμα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Μα όλα αυτά Τάκη έχουν σαν σκοπό να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο και να ασκηθούμε στο πιο σημαντικό σπορ - την κατανόηση του πλησίον μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Παρασκευή βράδυ, μόλις 3 βδομάδες πριν φύγω από την Ελλάδα για εξωτερικό (επίσημα για 4-5 μήνες, αλλά ήξερα πως δε θα επέστρεφα σύντομα). Ήμουνα καλεσμένος σε αποκριάτικο πάρτυ στο οποίο δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη να πάω. Το μόνο που σκεφτόμουνα εκείνες τις μέρες ήτανε να ξεμπερδέψω με τις υποχρεώσεις μου και να φύγω. Δεν ήτανε καιρός να ανοίγουμε καινούριους λογαριασμούς! Αποφάσισα τελικά να πάω «για λίγο» και χωρίς να μασκαρευτώ. Έφτασα νωρίς και η φίλη που έκανε το πάρτυ αποφάσισε να με ντύσει η ίδια. Η εύκολη λύση ήτανε να βάλω κάποια ρούχα της και περούκα με μακριά μαλλιά. Μπαλάκια του τέννις για στήθος, φούστα και μαύρο καλτσόν να μη φαίνεται και η τρίχα!
    Τελικά το πάρτυ είχε κέφι και περνάγαμε καλά. Κάποια στιγμή άνοιξε η πόρτα και εμφανίστηκε μία καουμπόυσα! Είχα ακούσει για αυτήν, την είχα δει και σε φωτογραφία, αλλά δεν είχαμε γνωριστεί. Το πρώτο της σχόλιο, όπως με είδε από μακρυά, μέσα στον κόσμο, πριν συνειδητοποιήσει ποιος είμαι: «κοίτα πόδια αυτή η κοπέλα!». Από το πάρτυ έφυγα τελευταίος και την κάλεσα στην εκδρομή που θα πηγαίναμε την Καθαρή Δευτέρα. Τις επόμενες μέρες μέχρι να φύγω βρισκόμασταν συνέχεια και ξεκίνησε η καλύτερη σχέση που έχω κάνει ποτέ και που κράτησε με αρκετά σκαμπανεβάσματα 3-4 χρόνια. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να μείνουμε στο ίδιο μέρος παρά κάποιες προσπάθειες. Τελειώσαμε μάλλον άσχημα, αλλά καταφέραμε να κρατήσουμε μία ιδιότυπη φιλική επαφή γιατί κατά βάθος δε θέλαμε να χάσουμε ο ένας τον άλλο. Δε γνωρίζεις κάθε μέρα ανθρώπους να σε καταλαβαίνουνε, ακόμα κι αν ζούνε 10,000 μίλια μακριά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Θα διαφωνησω.
    Αν κρινω απο τον εαυτο μου, καταθετω εδω τις πιο ρομαντικες και αγνες ιστοριες. ειχα ερωτες ουσιαστικους και με βαθος, με παθος, με ηρεμια, με κατανοηση, με ευτραπελα...αλλα δεν κανουν για γραφη. Θα βγαλουν ισως μιζερια, ολοκληρωθηκανε, ο ρομαντισμος περασε, η δεν ειχαν και καποια πρωτοτυπια.

    Αν παρουμε αυτην την εκδοχη(οτι φαινομαστε απο τα γραπτα μας αυτα, τοτε καποιος θ αμπορουσε να με θεωρησει ρομαντικη, αλλα και ρηχη επιπολαιη εως και ανεραστη, ανωριμη και οτι αλλο...)
    Νομιζω ο ανθρωπος φαινεται πιο πολυ οταν χανει την ψυχραιμια του, οταν απαντα σε θεματα που τον ενοχλουν. εκει φαινονται οι πληγες του, τι κανει οταν ποναει, πως επιλεγει να απαντησει να μιλησει και αυτες οι επιλογες ειναι που τελικατον καθοριζουν σαν ανθρωπο.

    γιατι τι να το κανεις αν καποιος ειναι γλυκομιλητος, λατρευει το χωμα που πατα η γυναικα του και οταν θυμωνει χτυπαει τα παιδια του πχ?


    διαφωνω λοιπον οτι μπορουμε να βγαλουμε συμπερασματα απο αυτα τα κειμενα, παρα μονο στο τι μας κανει κλικ.
    Και διαφωνω στο σκεπτικο αυτο γιατι οταν καποιος μοιραζεται κατι δικο του, μας επιτρεπει να το δουμε, να το ζησουμε μαζι του καθως το ξαναζει, μου χτυπαει ασχημα να καθομαστε να τον "μετραμε".

    και μενα μου ξινισαν καποια πραγματα που διαβασα. Τα προσπερασα, νιωθωντας οτι δεν ταιριαζουν τα χνωτα μου με αυτον τον ανθρωπο πχ,αλλα απεφυγα να πω τι ειναι, γιατι πισω απο το πληκτρολογιο δεν ξερω αν υπαρχει ανθρωπος που γελαει η κλαιει, ανθρωπος θυμωμενος, κακοποιημενος η κακομαθημενος,ανθρωπος αρτιμελης η με εγκεφαλικο, ανθρωπος τσακισμενος η που μολις ξεκιναει την περιπετεια της ζωης με το τουπε της νιοτης.


    Ελπιζω να μην παρεξηγηθω με οποιον εκανε το σχολιο περι "φανερωματος"(δεν θυμαμαι τωρα ονοματα και νικνειμς),δεν ειναι προσωπικο σχολιο η κριτικη απλα διατυπωνω τις σκεψεις μου-που τυχαινει να ειναι αντιθετες- περι του θεματος αυτου και εχω ενα αγχος μηπως δεν το διατυπωσα στον σωστο τονο( μου εχουν πει οτι ειμαι bossy) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. βασικά δεν θα πω για την πρώτη μου γνωριμία αλλά για το πρώτο μου φιλί.

    ήταν σε ένα από τα παγκάκια της σχολής. ήμασταν αγκαλιασμένοι και μιλούσαμε. σε μια στιγμή κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε να φέρνουμε τα πρόσωπά μας πιο κοντά. όταν τα χείλη μας ήταν έτοιμα για το φιλί τραβήκτικα.
    - δεν θέλεις; μου λέει..
    - οχι αλλά...
    - τι..
    - να δεν έχω ξαναφιληθεί

    μέσα μου ντράπηκα αφάνταστα. ξέρετε ήταν 2 χρόνια μικρότερή μου. περίμενα ότι θα φύγει. ότι η ντροπή μου θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη. κι όμως...
    - δεν πειράζει. ξέρω εγώ. κάτσε να σου δείξω.

    έτσι μπήκα κι εγώ στον μαγικό κόσμο του φιλιού. από τότε κάθε φορά προσπαθούσα να εξασκηθώ. να μπορώ να εκφραστώ όσο γίνεται καλύτερα μέσα από αυτό. υπάρχουν τόσοι τρόποι και κρύβουν τόση μαγεία. ειδικά όταν το άλλο πρόσωπο μπορείς να το δεις μέσα στα μάτια και να χαθείς. να έχεις χαθεί μέσα στη ματιά του ακόμη κι όταν τα έχεις κλειστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Lili εγώ έγραψα το σχόλιο με τον οποίο διαφωνείς - και έχεις δίκιο στον βαθμό που δεν μπορείς να μαντέψεις πολλά για έναν άνθρωπο από μία ιστορία. Όμως διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές (ακόμα κι αν η ιστορία είναι πλαστή) παίρνεις αρκετά μηνύματα.

    Αυτό που ήθελα να πω είναι πως, αντίθετα με ένα θέμα γνώμης, ένα τέτοιο θέμα πιο βιωματικό, είναι αποκαλυπτικό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Και τα θέματα γνώμης και τα «βιωματικά», αποκαλυπτικά είναι... Το μπλογκ είναι άσκηση αυτοπειθαρχίας: να μην σχολιάζεις τους ίσκιους του Άλλου, να στρίβεις, κι ας συναντούν την περπατησιά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Καλησπέρα!
    Πάντοτε είμαι πολύ ρομαντικός.
    Νομίζω μάλιστα πως πολλές φορές ο ρομαντισμός μου είναι ενοχικός.
    Είμαι πολύ ιδιότροπος και με επιβαρυμένο επαγγελματικό πρόγραμμα που μετατρέπω την απουσία μου σε αγαπούλες,φιλάκια και οιδήποτε μπορεί να κάνει την σύντροφο μου να με συγχωρήσει.
    Από την άλλη φαίνεται πως αυτή μου η συμπεριφορά με κάνει πιο αγαπητό.
    Έκανα αυτή την εισαγωγή γιατί θέλω να σας διηγηθώ κάτι που μου συνέβη πριν από 3 χρόνια.
    Βραδάκι χειμώνα επίσκεψη μιας παλιάς ερωτικής(λύκειο) ιστορίας.
    Έχουμε να συναντηθούμε από τότε.
    Αγκαλιές φιλιά, κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, αρραβωνιασμένος εγώ, αρραβωνιασμένη και εκείνη.
    Είμαι αρκετά περίεργος να μάθω το σκοπό της επίσκεψης της.
    Και ξαφνικά παγώνω.
    Αρχίζει να μου εξομολογήτε πως ήμουν για εκείνη ο σημαντικότερος άντρας και πως ναι είμαι ευτυχισμένη αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
    Και προσπαθώντας να συνέλθω ( ε πρώτη φορά μου έκαναν ερωτική εξομολόγηση) δεύτερη έκπληξη.
    Αρχίζει να μου θυμίζει όλα τα δώρα που της έιχα κάνει τότε.
    Σοκολάτες, κασσέτες με τραγούδια, αρκουδάκια, όλα.
    Για να είμαι ειλικρινής δεν τα θυμόμουν όλα.
    Προσπάθησα να της εκφράσω την έκπληξη μου που τα θυμότα όλα αυτά όταν άνοιξε τη σακούλα που μέχρι εκείνη την ώρα κρατούσε δίπλα της.
    Όλα μου τα δώρα, όλες οι κάρτες μου με τον γραφικό μου χαρακτήρα (δεν μπορούσα να το πιστέψω) ξαφνικά εμφανιζόντουσαν μπροστά μου.
    Έσκυψε και με φίλησε με πάθος στο στόμα.
    Έφυγε λεγοντάς μου πως ήθελε από καιρό να έρθει και να μου τα πει αυτά.
    "Δεν θέλω, τίποτα ήθελα μόνο να στο πω, να ξέρεις."
    Έφυγε και έμεινα αποσβολωμένος στο γραφείο προσπαθώντας να καταλάβω αν είμαι ξύπνιος ή αν ονειρεύομαι.

    Πάνε τρία χρόνια από τότε. Δεν έχουμε ξανασυναντηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Το αγόρι που γνώρισα και δεν πρόλαβα να αγαπήσω
    ------------------------------

    Πότε ξύριζε το κεφάλι του γουλι, πότε ερχότανε με κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο, πότε έβριζε τα άλλα παιδιά και τους καθηγητές. Ηταν ο φόβος και ο τρόμος μικρών και μεγάλων. Δακτυλοδεικτούμενος, βίαιος και συχνά αυτοκαταστροφικός (μερικές φορές έβλεπες στα μπράτσα και στους καρπούς του τεράστιες γρατσουνιες σχήματος χι. Μια φορά και στο κεφάλι του είχε χαράξει αυτό το χι). Ακόμα και οι φτωχές οι καθαρίστριες τον έτρεμαν. Γενιώς όσοι τον ήξεραν και τον έβλεπαν από μακριά, έλεγαν "νάτος, αυτός ειναι" και παραμερίζανε...

    Ολα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για τα υπόλοιπα παιδιά ενός κυπριακού Λυκείου που ήταν γεμάτο μαζεμένα παιδιά και συνεσταλμένα κορίτσια. Απορούσαμε κι όλας πώς τον ανεχόντουσαν οι καθηγητες και κυρίως οι καθηγήτριες τις οποίες μονίμως "πουτάνες" τις ανεβαζε, "πουτάνες" τις κατέβαζε!

    Εκείνο όμως που κυριολεκτικά με σοκάρισε ήταν οι "χριστοπαναγίες" του. Τέτοιες βρισιές ήταν πρωτάκουστε για όλους μας! Εμείς στην Κύπρο δεν βρίζουμε θεία

    Ο Φι όμως - ένα πανέμορφο, πανήψυλο και γυμνασμένο αντράκι - όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε. Νομίζαμε ότι απολάμβανε αυτήν την σκανδαλώδη ασυλία λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν αποσπασμένος, υψηλόβαθμός στρατιωτικός από την Αθήνα. (Στην πραγματικότητα ο λόγος ήτανε άλλος...)

    Να μη σας τα πολυλογώ, κανείς δεν τολμουσε να μιλησει στον Φι.

    Αρρώστησε μια μέρα η φιλόλογος μας και ήλθε μία αντικαταστράτρια που δεν ήξερε τίποτε για τον Φι και τον αντιμετώπισε με σεβασμό και ισότιμα. Αυτό ήταν, τον κέρδισε! Μοιρασε εργασίες σε όλα τα παιδιά ανα δύο, και έμενα μου έπεσε το ποίημα Θερμοπύλες του Καβάφη κι έπρεπε να το... μοιραστω με τον Φι.

    Ηλθε στο σπίτι μου, βοήθησε και η μανούλα και βγήκε δουλειά καλή. Από τότε ο Φι είχε έναν άνθρωπο να μιλάει στο σχολειο και εάν φιλαράκι που το επισκεπτόταν συχνά στο σπίτι του (εμένα).

    Με τους άλλους τα ίδια (εξαιρουμένης την αναπληρώτριας την οποία σεβότανε γιατί είχε βρει τα κουμπιά του). Με μενα όμως ήταν άλλος άνθρωπος. Στη μανουλα μου δε, όταν μας επισκεπτότανε, ήταν κύριος. Τι τρόποι, τι ευγένεια, τι καλοσύνη...

    Ωρες-ώρες αναρωτιόμουνα πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να έχει τόσο διαφορετικές και αντιφατικές συμπεριφορες! Ο διχασμος του συχνά μου προκαλούσε τρόμο, κάποτε όμως, δεν σας κρύβω, με γοήτευε!

    Προς την Ανοιξη, μου εκμυστηρεύτηκε πως το περασμένο καλοκαίρι πνίγηκε η αδελφή του (η Χι) και τα είχε με τον ευατό του που δεν κατάφερε να την σώσει... Ένιωθε ένοχος... Τα κλάματά του που έμοιζαν με κραυγές αγρίου ζώου, με συντάραξαν. Τρόμαξε και η μανούλα μου να τον συνεφέρει κι ας μην ήξερε τι συνέβη...

    Από τοτε μαλάκωσε προς τους άλλους η συμπεριφορά του. Αρχισε μάλιστα να διαβάζει (ήταν διάνοια, τα έπιαν με την πρώτη) και κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για την Αμερική (στα μαθηματικά).

    Τελειώσαμε το σχολείο, ήλθε η ώρα να φύγει, συνοδέψαμε την οικογένειά του μέχρι το αεροδρόμιο της Λάρνακας, τους αποχαιρετίσαμε έναν-έναν. Φιληθήκαμε με τους γονείς του κι όταν ήλθε η ώρα να φιληθούμε οι δυο μας, δεν ξερω τι μ΄έπιασε αλλά ένιωσα πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ κι εκεί που τον φίλησα απαλά στο μάγουλο, δακρυσα κρυφά...

    Ηταν το αγόρι που γνώρισα και που θα ήθελα να αγαπήσω αλλά δεν το έφερε η ζωή.

    Η ζωή είχε επιλέξει για μένα ένα άλλο σενάριο, που ακόμα και σήμερα κάποτε δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω.

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Να ευθυμησουμε και λιγο τωρα.
    εστιατοριο.
    η σχεση μου με τον αντρα μου δεν τραβαγε. με τρομαζε η απωλεια κατανοησης, sympathy, που διεκρινα σε κεινον, η αισθηση οτι προχωρουσε μονος του και γω επρπε να ειμαι δορυφορος του, να προλαβαινω τα θελω του αλλιως...
    ειχα αποφασισει να χωρισω πριν λιγες μερες και συναισθηματικα και ψυχολογικα ημουν μπλεγμενη σ αυτην την διεργασια.
    μεχρι εκεινο το απογευμα.
    εκλαψα
    εκλαψα παρα πολυ.
    προβληματιστικα.
    και το βραδυ του ζητησα να παμε εξω να φαμε.

    ηταν 8 φεβρουαριου, σε λιγες μερες ηταν του Αγ. Βαλεντινου και ως συνηθως ειχα αρχισει να του κανω δωρα απο νωρις.

    εβαλα ενα ασημι κουτακι απο υφασμα και χαρτονι στο τραπεζι.
    'κιαλλο δωρο?" χαμογελασε και απλωσε το χερι του.
    Εβαλα το δικο μου απο πανω και τον σταματησα κοιταζοντας τον στα ματια.

    "μ αγαπας?"
    ειχα βουρκωσει
    εδειξε τρομαγμενος και απορημενος.Μια ζωη εκτος.
    "Φυσικα!"με κοιταζε
    "τι εχεις γιατι κλαις?"
    δεν μπορουσα αλλο να κρατησω τα δακρυα μου οταν τον παρακλαγα σχεδον
    "δεν θα με πληγωσεις ποτε?"
    Με πηρε αγκαλια, με χαιδεψε στο μαγουλο.
    "οχι! ποτε."


    "ανοιξε το" του ειπα.
    "τωρα? εισαι σιγουρη?"
    εγνεψα ναι ενω φυσουσα την μυτη μου.
    οτι ειναι να γινει ας γινει.
    ανοιξε το κουτι και εμφανιστηκανε δυο μικροσκοπικα ροζ καλτσακια και ενα τοσοδουλι καπελλακι που ειχα βαλει πιο πριν.
    με κοιταξε ολο λαχταρα στα ματια.

    εγνεψα ναι.
    αρχισε να κλαιει.
    δυνατα.
    γιναμε ρεζιλι των σκυλιων εκεινο το βραδυ μαλλον.
    θα αναρωτιονταν οι πελατες τι σκατα ειχαν οι πενες μας μεσα και κλαιγαμε ο ενας μετα τον αλλον και οι δυο μαζι.


    αυτο το βλεμμα ευτυχιας το ξαναδα 9 μηνες μετα το πρωινο που γεννηθηκε η κορη μας.
    υα ιδια μουσκεμενα ματια, τα ιδια υγρα φιλια και μια φωνη να μου λεει ποσο περηφανος ηταν.



    χρονι αμετα ενω σκοτωνομασταν γι ακαιρο, ετυχε να ψοφησει ενα ποντικι στον φωταγωγο και να βρωμισει το σπιτι.
    πηγε και το μαζεψε.
    μιαλλη φορα, ανοιξε το σιφονι του νεροχυτη και εβαλε τα χερια του στα βρωμοχερα να βγαλει ενα σκουλαρικι μου.


    Αυτα θα αναπολω και θα θυμαμαι, οταν θα με ρωταει η μικρη μου αν αγαπουσα τον μπαμπα της και γιατι.
    σ αυτα θα "τραβαω" δυναμη
    αυτα υπηρξανε.
    και φωτιζουν σαν φαροι την θαλασσα τρελλας που ακολουθησε μετα.


    και ευτυχως.
    για να θυμομαστε απο που ηρθε...

    (ευτυχως που θα ευθυμουσαμε :P)



    καποιος να με σταματησει εχω 1500 ερωτικες ιστοριες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Η πρώτη γνωριμία με τον έρωτα για τους περισσότερους απο μας (άνδρες και γυναίκες) ήταν μια καβουρντισμένη μ@λ@κι@ κολοκυθοκεφτές.
    Φυσικό είναι να συμβεί αυτό στους αρχάριους, εκτός κι αν είχαν βοήθεια απο τον μπαμπά και την μαμά, φίλους και φίλες, τον κατηχητή τους, τον αρχηγό της προσκοπικής ομάδας, την καθηγήτριά τους και τον Μενέλαο Λουντέμη επι του θέματος :)

    Αυτοί που πέσαν με τα μούτρα στον "πρώτο μεγάλο έρωτα" και δεν σήκωσαν κεφάλι απο τότε, είναι οι ίδιοι που ζουν σήμερα σαν ευνούχοι τάρανδοι υπηρετώντας τα "ταίρια" τους που εξυπηρετούνται απο το "βοηθητικό προσωπικό".

    Η εξιδανίκευση της ερωτικής αγάπης είναι ένα φρούτο που το τρώς με την φλούδα και το κουκούτσι για πολύ καιρό πριν καταλάβεις τι είναι αυτό που σου γδέρνει έτσι άγρια τον σβέρκο και σου δίνει την αίσθηση θηλειάς απο -υνί.
    Αντίστοιχα η ακατανίκητη έλξη απο ένα επίχρυσο βώδι συμβαίνει όταν η ειδωλο-λάτρης και θύμα είναι η γυναίκα.

    Εξ ου και η ανάγκη για προφύλαξη ώστε μην τύχει και κατακυριεύσουμε την γη όπως είπε
    "ο Βούδας στους Κινέζους του".


    Υ.Γ.
    Το θέμα χωλαίνει γιατί δίνει την εμφάνιση (καλώς ή κακώς) Internet reality show.
    Πιστεύω η νοημοσύνη των περισσοτέρων της Internet γατοπαρέας μας έχει ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της σκυλίσιας τυφλής υπακοής.

    Οι πιο καινούργιοι στο ιστολόγιο έχουν ακόμη του πρώτου έρωτα την θέρμη.
    Ας τους απολαύσουμε και κατανοήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Θα πω για μιά καταιγίδα...
    Ήρθε ένα Σεπτέμβρη, γυναίκα ποθητή, ταραντούλα.Εγώ με μιά ήρεμη ζωή με τη γυναίκα της ζωής μου. Τον Αύγουστο δεθήκαμε με νότες, ξέρεις όπως δένονται οι σολίστες μεταξύ τους. Ο Ορφέας τον Αύγουστο σε νέα version.Τον επόμενο Σεπτέμβρη έφυγε, δεν τη ξαναείδα ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Καλημέρα!

    Συνεχίζουμε.

    Αύριο έρχονται τα πρωτοβρόχια και αλλάζει το σκηνικό!

    (Κι επειδή αναφέρθηκαν τα ριάλιτι: εδώ κάνουμε το ακριβώς αντίθετο...).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Στην πατρίδα μου λένε μιαν «αρέκια». (Η αρέκια είναι μονωδία εν αντιθέσει με την καντάδα που τραγουδιέται από μικρή η μεγάλη χορωδία).


    Σαν έμαθε ο κερατάς...
    την γλύκα του κεράτου...
    Μέλι και γάλα τα περνά
    Με την νοικοκυρά του!

    Ακολουθεί σε alegro συγχορδία κιθαρών...

    Αφιερώνεται σε όλους τους φίλους συνσχολιαστές, ιδιαίτερα σε αυτούς, που είναι σίγουροι για τον εαυτό τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Βλεπόμασταν στον Δαναό. Πηγαίναμνε κινηματογράφο μόνοι. Είχε τα πιο καθαρά μάτια και την πιό άτακτη αλογοουρά. Αυτό για 1 χρόνο περίπου. Οταν πέρασα στη Θεσσαλονίκη την είδα ξαφνικά ένα βράδυ στην διπλανή θέση στο Ριβολί. Στο τέλος της ταινίας πήγαμε στο De Facto. Ηταν σαν από χρόνια να είμασταν μαζί. Και μείναμε μαζι. Στις διπλανες θέσεις των κινηματογράφων. Κι όταν αργότερα χάθηκε απο αρρώστεια της μόδας. Στις σκλοτεινές αιθουσες των σινεμα, την ένιωθα μαζί μου.Κι ακόμα την νιώθω... ηταν η πρωτη κι η μοναδικη αγαπη. Ευχομαι σε όλους να την βρουν... καλο Σεπτεμβρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. -> Nikos Dimou said...

    "(Κι επειδή αναφέρθηκαν τα ριάλιτι: εδώ κάνουμε το ακριβώς αντίθετο...)."

    Η διαφορά μεταξύ ριάλιτι και reality είναι πολύ μικρή και μπορεί να χαθεί εύκολα στην μετάφραση από αφήγημα ζωής σε γαργάλημα ακροατή.

    Το πρώτο reality show άρχισε πριν απο 20 χρόνια περίπου απο ένα τύπο, μανιώδη καπνιστή και φωνακλά, που προσπαθούσε να διορθώσει μέσω της εκπομπής του όλα τα στραβά στις Η.Π.Α., τον John Downey Jr.

    Το πιο αξιομνημόνευτο επεισοδιο ήταν όταν κάλεσε τους nazi skinhead να τους ξεμπροστιάσει για τον ρατσισμό τους.
    Η συζήτηση κατάληξε σε καρεκλοπόλεμο με αλληλομηνύσεις. The Show was always live.
    Τίποτα φτιαχτό. Πραγματικά reality.
    Τίποτα που να μας θυμίζει το σημερινό φιάσκο των ριάλιτι με τις πληρωμές κάτω απο το τραπέζι.


    "Αύριο έρχονται τα πρωτοβρόχια και αλλάζει το σκηνικό!"

    Τα καλοκαιρινά πρωτοβρόχια συνήθως συνοδεύονται απο χαλάζι, όπως εκείνο που έπεσε πριν απο λίγες μέρες στην Βεργίνα.
    Έτυχε εκείνη την στιγμή να μιλάει ένας επισκέπτης μπροστά στους τάφους της Βεργίνας στο κινητό του για μια "εξυπηρετησούλα" από την νομαρχία. "... Έχω και δύο δικούς μου στην νομαρχία, αν δεν βοηθήσετε εμάς τους ντόπιους ποιούς θα βοηθήσετε;..."
    Δεν πρόλαβε να τελειώσει, έπεσε καρύδι το χαλάζι και έτρεξε μέσα στον τάφο να σωθεί.
    ------------------


    -> dion.m είπε

    "την γλύκα του κεράτου...
    Μέλι και γάλα"

    Αυτό δεν είναι απλό κέρατο Δία. Αυτό είναι "Το κέρας της Αμάλθειας" της κατσίκας παραμάνας που μεγάλωσε τον Δία.
    Γίνεται "Το κέρας της Αλήθειας" όταν πέφτει μονό ή και διπλό κεράτωμα.
    Συνηθισμένο επακόλουθο μιας "πρώτης γνωριμίας".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. ...

    Στην Τσιμισκή στα Λαδάδικα κίνηση πολλή αυτοκίνητα. "Δώσ'μου το χέρι σου" της λέω να "περάσουμε το δρόμο"...

    Ποτάκι στο Σάρωθρον με όλη την παρέα. Ματιές, πειράγματα, ο έρωτας μου έχει φλογέψει...

    Μετά αεροδρόμιο, χορός. Δεν παίρνω το θάρρος να τη χορέψω. "Γιατί δεν χορεύεις την Κ. μου λέει η Ε.;"...

    Φεύγουμε ξημερώματα. Έχω πιει. Πολύ για να οδηγήσω. Ο φίλος μου κάνει διανομές με το αυτοκίνητό μου. Στο σπίτι της βγαίνω από το αυτοκίνητο να τη χαιρετήσω. Αύριο φεύγω για το εξωτερικό. Ο αέρας με χτυπά και ξυπνώ. Μια δύναμη με σπρώχνει να πω στους φίλους μου να φύγουν, να μ'αφήσουν με την Κ. εκεί στον βραδινό αέρα να την κοιτάζω. Δεν το κάνω. Φιλιόμαστε καληνύχτα και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Νιώθω χάλια. Ο πόνος στο στομάχι είναι ανυπόφορος...

    Ταξί για το αεροδρόμιο το πρωί. Σταματώ σε καρτοτηλέφωνο. "Θα έρθεις αεροδρόμιο; Θέλω να σε δω". "Έρχομαι" μου λέει…

    Φτάνει. Πηγαίνουμε για καφέ στον πάνω όροφο. Ανόητες κουβέντες. Δεν βγαίνει τίποτα. Ήρθε η ώρα. Κατεβαίνουμε στην αίθουσα αναμονής. Δεν αντέχω πια. "Κ. νομίζω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου". Δεν θυμάμαι τι μου είπε. Θυμάμαι τα μεγάλα της μάτια να δακρύζουν, τα δικά μου επίσης. Την αγκαλιάζω, περπατάμε. "Τελευταία αναχώρηση για...". Τη φιλώ στο μάγουλο, ντροπαλά, πεταχτά, ούτε που την κοίταξα. Με κοιτά στα μάτια, με πλησιάζει αργά, κλείνει τα μάτια της και ακουμπά τα χείλη της στο αριστερό μου μάγουλο. Τα σφίγγει, υγραίνουν και δροσίζουν το πυρωμένο μήλο μου...

    "Παρακαλείται ο τελευταίος επιβάτης κ...".
    "Μη φύγεις", μου λέει
    "Πρέπει να φύγω" της απαντώ.

    Έφυγα. Δεν έπρεπε. Ζήσαμε έναν έρωτα εξ αποστάσεως, με τηλέφωνα, e-mails και μικρές επισκέψεις για 9 μήνες. Δεν αντέξαμε. Μας σκότωσε...

    Πάνε 6 χρόνια. Τα πρώτα 4 τη σκεφτόμουνα κάθε μέρα. Κάθε μέρα...Ακόμα πονάει πολύ, αυτό το φιλί στο μάγουλο ακόμα το νιώθω, μέλι και δηλητήριο στην ψυχή ήτανε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Την γνώρισα σε σουβλατζίδικο. Είχε φάει τρία σουβλάκια με πολύ τζατζίκι όταν διασταυρώθηκε το άρωμα της κολόνιας της με το άρωμα του δικού μου deo.

    Πήρα δύο σκαμπό (τότε ήμουν παχύς - από το ένα έπεφτα) και κάθισα δίπλα της. Φιληθήκαμε και αμέσως πήρε χαρτομάντιλα για να σκουπιστεί.

    Ήταν κάτι θεϊκό, ή καλύτερα ένθεο, η παύση εκείνη για να σκουπιστεί!

    Μετά από ένα μήνα παντρευτήκαμε. Συμφωνήσαμε να ανοίξουμε δικό μας σουβλατζίδικο για να συνδυάσουμε την εργασία μας με την αγάπη μας για το φαΐ.

    Από τότε είμαστε αχώριστοι. Την απατώ και με απατά, αλλά πάντα στο τέλος νικά αυτή η μνήμη της μυρωδιάς του τζατζικιού την πρώτη-πρώτη εκείνη μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. @walter
    απιθανος!:D

    @maya
    παντρεμενος σωστα?

    @Nικος
    john downey Jr
    ποια η σχεση του με τον πολυλατρεμενο μου robert downey junior?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. .....
    Τον είχα ακουστά πιο
    πριν αλλά
    γνωριστήκαμε σε πορεία
    για το Πολυτεχνείο.
    Mελαχροινός,ψηλός
    με μάτια και πρόσωπο που
    έλαμπαν τη ζεστασιά
    της Μεσογείου.
    (Ηταν απο πατέρα Αραβας
    και μου κίνησε
    την περιεργεια
    όπως όλοι οι μιγάδες...)
    Τραγούδι,συνθήματα
    πάθος,ενότητα νεανική..
    Ελλάδα,Κύπρος,Παλαιστίνη
    @.. δε θα μείνει! κτλ...
    φόβος γιατί πίσω μας
    ήταν οι αναρχικοί..
    και μπροστά μας τα όργανα...
    Αλλα δεν έγινε και τίποτα
    σοβαρό..δεν ημασταν δα
    και στην Αθηνα...:)
    Αμέσως ερωτεύτηκα το
    μυαλό του και την ικανότητα
    του να συνδυάζει διαφορετικά
    μεταξύ τους θέματα
    στις συζητήσεις μας...
    Δεν είχε ευχέρεια με
    τα κορίτσια
    περισσότερο διάβαζε
    και ασχολιόταν με
    τα συνδικαλιστικά
    της Σχολής.
    Δεν είχα ευχέρεια
    με τα συνδικαλιστικά
    περισσότερο ασχολιόμουν
    με τη μουσική.
    Μέσα σε ένα χρόνο
    με μεταμόρφωσε
    και τον μεταμόρφωσα...
    Αλλάξαμε σαν άνθρωποι
    και οι δυό..
    Καταφερα να του κόψω
    το τσιγαρο,και
    αυτός με έπεισε
    να μπω στα πολιτικά
    μια και το κόμμα έδινε
    στις γυναίκες ποσοστώσεις..
    Περάσαμε έντονα
    χρόνια με ολες τις
    καλές στιγμές και
    τις πίκρες μια σχέσης..
    ))))
    Δυστυχώς οι καιροί και τα μυαλά αλλάζουν και χωρίσαμε
    ανάμεσα σε άλλα
    και για πολιτικούς λογους...
    Καμμιά φορα..σκέφτομαι
    και γελάω.....
    μας χωρισε ο Bush...
    και ο Bin Laden..:)
    Αν δεν ηταν η 11/9
    Ολες οι σχέσεις στον
    κόσμο θα ταν πιο
    ήρεμες και ομαλές...



    Υ.Γ.1
    Λοιπόν οι καλυτερες
    ιστορίες,της Λίλης
    και του Μαυρου Γατου
    Κυριε Νίκο πρεπει
    να δραματοποιηθουν...
    Σε αυτο μπορουν και οι δυο
    να βοηθησουν:Η Λιλη τραγουδα
    και ο Γατος συνθετει....
    Αντε να αναβιώσουμε τα παλια...
    Web-Love-Radio...................

    Υ.Γ.2
    Αφρο Come back..
    To link που
    εβαλες καποιος σε φωτισε
    και το κανες! :)
    Τωρα ο Λάμα-μας,ο φίλος
    του Νίκου-μας
    χρειαζεται
    τη στηριξη-μας.
    Η Κίνα απειλεί τον Δαλάι και τη Βουδιστική Μογγολία

    Y.Γ.3
    Για λόγους ισοσθενειας..



    Ας ακουσουμε και μια απολιτίκ γυναικεία φωνή που ταιριάζει με τις καρδούλες του ποστ

    Web-Love-Radio....

    Πολλά φιλιά σε όλους για τις ιστορίες που μας δωσατε....σμούτς!.....
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. harry το θέμα από την φύση του δεν σηκώνει τηλεγραφήματα... δεν είναι θέμα γνώμης αλλά αφήγησης.

    walter o τζατζίκοέρωτας τέλειος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Πρέπει να αποσαφηνίσουμε:

    Αλλο είναι μια καλή συνεργασία, που μπορεί να κρατάει μια ζωή, άλλο είναι η Αγάπη, που δημιουργείται μετά από καιρό, και ίσως είναι το ανώτερο συναίσθημα,και άλλο είναι ο έρωτας.

    Ο έρωτας αν δεν είναι αναρχικός δεν είναι τίποτα.

    Το σεξ, που κάνουμε με την σύντροφό μας για 1582η φορά, μόνο έρωτας δεν είναι. Ισως περιβάλλεται από τρυφερότητα και αγάπη, ίσως είναι μια καλή συνεργασία ανακούφισης αλλά ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!...

    Ας το σκεφθούν αυτό οι αυτοθαυμαζόμενοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Kato Patissia στείλατε ένα σχόλιο 806 λέξεων. Το όριο είναι τρακόσιες και (σε εξαιρετικές περιπτώσεις) μπορεί να φτάσει - αλλά όχι να υπερβεί τις 500.

    Αν μπορείτε να το ξαναστείλετε σε ...περίληψη θα το δημοσιεύσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Θα προσπαθήσω, κύριε Δήμου!
    Συγνώμη, και ευχαριστώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. NO COMMENT ...!


    ΥΓ 1:

    ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΟΝΤΑ. ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ. ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΖΕΣΤΗΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΕΨΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΝΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ. ΟΥΤΕ ΚΑΥΓΑΔΕΣ ΟΥΤΕ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΙ.

    ΥΓ2:

    ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ: ΑΓΑΠΗ ΕΝΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΙΖΟΜΕΝΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. -> harry reloaded

    Στον έρωτα μεταξύ Ελλήνων και Κυπρίων τρίτος κερχανετζής δεν χωράει.
    Όσο και να προσπαθήσουν "οι φίλοι μας" δεν θα γίνει της Γιουγκοσλαβίας το κάγκελο.

    Μα τις ιερόδουλες νύμφες τις Οχρίδας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. ΜΑΘΗΜΑ «ΚΟΥΝΓΚ-ΦΟΥ»,
    ΣΤΟΝ κ. ΤΑΚΗ ΑΛΕΒΑΝΤΗ...

    Ο takis alevantis έγραψε:
    «..Απο τα γραφόμενα του καθένα φαίνεται αμέσως ποιός είναι ο ανέραστος.... και ποιός θεωρητικολογεί... Ποιός πέφτει στη θάλασσα να κολυμπήσει και ποιός γκρινιάζει για το νερό, την άμμο, το κύμα...»

    Άν η «εμπειρία» του ενός, μπορεί να χρησιμοποιείται σάν «φίμωτρο» για τον λόγο του άλλου, καλύτερα να σωπάσω..

    Τί θέλεις να μας πείς με το «ανέραστος», κύριε Τάκη;
    Πως, όσοι είναι καλόγεροι σήμερα στο Άγιο Όρος, χαραμίζουν τη ζωή τους; Δέν υπάρχει «δρόμος» γι’ αυτούς, έξω απ’ τη δική σου θάλασσα;;

    Σου μεταφέρω μιά ιστορία, απο το παλιό σήριαλ «Κούνγκ Φού», με τον Ντέηβιντ Καραντάιν:
    _ «Δάσκαλε, δέν νιώθετε ποτέ μοναξιά εδώ;» ( ρώτησε ο μικρός «Ακρίδας», βουδδιστής μοναχός Σαολίν).
    Ο δάσκαλος Κάν χαμογέλασε, και ρώτησε:
    _ «Νιώθεις μοναξιά;»
    _ «Όχι. Όχι πιά. Αλλα δέν καταλαβαίνω το γιατί, μιάς και ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ τόσων πραγμάτων που επιθυμούν οι άλλοι άνθρωποι».
    _ «Θυμάσαι την ημέρα που ήρθες εδώ για πρώτη φορά;»
    Ο Κουάι Τσάνγκ Κέην, θυμότανε...
    _ «Οι γονείς μου είχαν πεθάνει» θύμισε στον δάσκαλο Κάν, «Ήμουνα μόνος!»
    _ «Γιαυτό περίμενες τόσο πολύ, τόσο υπομονετικά, να ενωθείς μαζί μας;»
    _ «Ναί.»
    _ «Κι’ εμείς είμαστε μόνοι.»
    _ «Αλλα ζούσατε εδώ μαζί.»
    _ «Ο άνθρωπος όπως και τα ζώα, είναι προορισμένος να ζεί με τους ομοίους του. Αλλα η έννοια του να ανήκεις σε μιά τέτοια ομάδα, βρίσκεται στην άνεση της σιωπής και στη συντροφιά της μοναξιάς»
    Το μάθημα ήταν δύσκολο. Ο Κουάι Τσάνγκ Κέην, προσπάθησε να αφομοιώσει τα λόγια του δάσκαλου Κάν:
    _ «Μου λέτε πως ο άνθρωπος είναι πάντα μόνος;»
    _ «Πάντα. Κι’ όταν ανακαλύψει την αιώνια μοναξιά των άλλων, πρέπει να την δεχτεί. Πρέπει να την δεχτεί, όπως δέχεται τη ζωή και τον θάνατο. Ότι είναι, είναι. Κι’ όταν δεχτεί τη ζωή, τον θάνατο, και τη μοναξιά ένας άνθρωπος, τότε μπορεί επιτέλους ν’ ανακαλύψει την αληθινή αδελφοσύνη και συντροφιά»
    _ «Και τί γίνεται μ’ εκείνους που πρέπει να φύγουν απ’ το Μοναστήρι; Μ’ εκείνους που πρέπει να χάσουν τη συντροφιά μας;»
    _ «Κουάι Τσάνγκ Κέην», είπε με κάποια απελπισία ο δάσκαλος Κάν, «νομίζεις πως το μάθημα ισχύει μόνο μέσα στους τοίχους του Μοναστηριού μας;»
    _ «Ξέρω μόνο πως έχω βρεί εδώ ένα σπίτι..»
    _ «Γιέ μου, είσαι ένα σπουργιτάκι που κάθεται μέσα στο νερόλακό του χωρίς να καταλαβαίνει πως μπορεί να παίξει με τις θάλασσες του κόσμου. Δέν έχεις μάθει πως κανένα μέρος δέν είναι το σπίτι σου, κι’ άν κανένα μέρος δέν είναι το σπίτι σου, τότε ολόκληρο το σύμπαν είναι το σπίτι σου. Μήν προσκολλάσαι σε ένα μέρος, σπουργιτάκι! Δέξου αυτό που είναι δικό σου, τον κόσμο!»

    Λοιπόν...
    Για ποιές «θάλασσες», μιλάει ο δάσκαλος Κάν;
    Για «θάλασσες» που ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ μέσα τους υποχρεωτικά, ή για «θάλασσες» που ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ, ως το άπειρο, χωρίς κανενός είδους «υποχρεωτικά διόδια»;

    Είναι οι «θάλασσες» αυτές, κύριε Τάκη, η δική σου θάλασσα στην οποία «..όποιος δέν έχει κολυμπήσει, έχασε!»;

    Ή μήπως, «κολυμπάς» κι’ εσύ ( όπως κι’ εγώ, και όλοι μας, ίσως.. ) σε μιά λακούβα, σάν τον Ακρίδα;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Αν και οπωσδήποτε παρακολουθώ για πολύ μεγάλο χρονικό υποδιάστημα ετούτο το blog αποφεύγοντας όμως να γράψω (σας απολαμβάνω μαζί με τον άντρα μου) αισθάνομαι (χωρίς να μπορώ να ξέρω αν τούτο είναι καλό, κακό ή και τα δύο) ότι αυτό που σε κάθε post του κυρίου Δήμου ήταν ζητούμενο να ειπωθεί από τοςυ συνομιλητές του, δεν...και δεν ανταποκριθήκαμε...δεν τολμήσαμε ούτε να το συμπεράνουμε σαν τελευταία λέξη...ενώ όλα τα κείμενα των posts προσφέρονται για να τα αμφισβητήσεις και να τα συζητήσεις σε όλα τους τα σημεία. Το άγχος όλων μας ίσως να παίζει αποφασιστικό ρόλο στη συνεχή απουσία μας από παντού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. @maya
    ποτε δεν μπλεκουμε με εναν ανθρωπο που ειναι unavailable to us, ειτε ελευθερος ειτε παντρεμενος...:(


    Μολις ειχα φτασει Κυπρο και ειχα πεσει με τα μουτρα στις προβες με τον πιανιστα, ενα πιτσιρικι 20 χρονων.Εγω ημουν 23.Μεγαλη.
    Γιαγια.
    Οι ερωτες μου ηταν παντα 6 χρονια μεγαλυτεροι τουλαχιστον.
    Οταν περασε η εβδομαδα και χαλαρωσαμε λιγο τις προβες, του ζητησα να με βγαλει εξω το βραδυ να δω την Λεμεσσο.
    Οπως χτενιζομουν και βαφομουν το βραδακι, αρχισα να σιγοτραγουδω.
    απορησα, κοιταχτηκα μεσα μου.
    Ευτυχια.
    γιατι?
    Το βραδυ μας βρηκε σε ενα εστιατοριο και να κοιταω τα απιστευτα εκφραστικα του ματια. Ενιωθα μαγνητισμενη. Μιλαγαμε για τα παντα αλλα η κουβεντα δεν πηγε στιγμη σε προσωπικο επιπεδο.
    Ξενοι.
    Εκεινος αγγλοκυπριος με μανα Βιρμανεζα, τυπικος, εγω ελληνογαλλιδα, διαφορετικες κουλτουρες.
    σηκωθηκαμε απο το τραπεζι και περπατησαμε. Ως εκεινη την στιγμη τα στοματα μας και οι εκφρασεις μας δεν ειχαν προδωσει την ελξη, αν και φανταζομαι σε καποιον τριτο η ατμοσφαιρα μεταξυ μας θα τον χτυπαγε σαν κεραυνος.
    Περπατησαμε πλαι πλαι και τα χερια μας ενωθηκανε ενω περπατουσαμε, τοσο φυσικα,συνεχιζοντας να μιλαμε περι ανεμων και υδατων.
    ηταν περιεργο αν το σκεφτεις. Απιστευτη οικειοτητα στα χερια και στο σωμα και τυπικοτητα στις λεξεις.

    πηγαμε σπιτι του..μιλουσαμε μιλουσαμε απολαμβανοντας το γεγονος οτι ξεραμε οτι θα φιλιομασταν, απολαμβανοντας καθε στιγμη προς το conssumation.
    ενω ημουν ορθια βρεθηκε κοντα μου και τα χειλη του ακουμπησαν τα δικα μου ενω τα χερια του επιασαν το προσωπο μου.
    Τα ποδια μου δεν με κρατησαν, επεσα.
    και επεσε και αυτος μαζι μου.
    φιλιομασταν εκει, savouring eachother σε ενα ατελιωτο φιλι με τις ωρες, στο πατωμα.

    γελουσαμε.



    Το βραδυ προς ξημερωμα κοιμηθηκαμε επιτελους και ξυπνησα λιγο μετα απο το στομα του στα χειλη μου και το βαρος του επανω μου, η ωραιοτερη εκπληξη , το ωραιοτερο κομπλιμαν που μου εκανε ποτε αντρας.
    Ποθος, ερωτας...


    Ζησαμε μαζι 2 χρονια σχεδον, Κυπρο και Λονδινο.
    Εχασα απο βλακεια τα ιχνη του πριν 3-4 χρονια.


    Για τον Κυριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Κάτω Πατήσια - προς τι τόσο μένος; Γράψτε μας μια προσωπική σας ιστορία να τελειώνουμε ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. «Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι πως θα το παρεξηγήσεις. Θα στο γράψω. Είμαι καλύτερος στα γραπτά».
    Μου το έγραψε. Μου αφηγήθηκε το όνειρο της προηγούμενης νύχτας του. Καθόμουν αμίλητη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μην μπορώντας να πιστέψω στα μάτια μου. Ήταν μια ασυγκριτη ερωτική εξομολόγηση εκείνη η αφήγηση. Αναρωτήθηκα: έχει καταλάβει πως είμαι στα πρόθυρα του να τον ερωτευτώ; Γι’ αυτό μου το έγραψε αυτό;
    Κι όμως δεν είχε καταλάβει τίποτε. Ήταν τυχαίο. Κι ύστερα από εκείνη την ημέρα δεν μπορούσε να βγει απ’ το μυαλό μου.
    Για αρκετό καιρό μετά με απέφευγε. Κι ύστερα ήρθε εκείνο το ταξίδι. Μου ζήτησε να πάω μαζί του. Στην αιώνια πόλη. Όχι, όχι αυτή που νομίζετε. Κι εγώ είπα ναι. Φοβόμουν τα πάντα και ήθελα τα πάντα μαζί του.
    «Πού θέλεις να μείνουμε; Σε ποιο ξενοδοχείο;», με ρώτησε.
    «Δεν με νοιάζει. Κλείσε ένα παγκάκι να βλέπει τη θάλασσα και μου είναι αρκετό», του απάντησα.
    Δεν έκλεισε παγκάκι αλλά ένα δωμάτιο κανονικό.
    « Εσύ πού θα κοιμηθείς;» τον ρώτησα με νάζι όταν μπήκαμε στο υπέροχο δωμάτιο. «Α, έχει έναν καναπέ εκεί. Ωραία», συνέχισα. Με κοίταξε με βλέμμα χαμηλωμένο, απορημένο και είπε με τρεμάμενη φωνή «Ναι,εε , ναι όπου θες να κοιμηθώ. Συγγνώμη, ήθελες να μείνουμε σε χωριστά δωμάτια; Σκέφτηκα ότι...ναι εντάξει. Ό,τι θες». Τον λάτρεψα. Εκείνη τη στιγμή τον λάτρεψα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι για να ξεκουραστώ απ’ το ταξίδι και ήρθε δίπλα μου. Αρχίσαμε να μιλάμε ακατάπαυστα. Για χίλια δυο άσχετα πράγματα. Δυο ώρες μετά, ανάμεσα σε δυο φράσεις, έσκυψε και με φίλησε. Για πρώτη φορά. Για πρώτη πρώτη φορά.
    Κι ύστερα σταμάτησαν τα λόγια. Κι ύστερα γίναμε μια ανάσα. Δεν το πίστευα, δεν το πίστευε. Τόση ευτυχία να αναδυεται από παντού.
    «Νομίζω πως σ’ αγαπώ», μου είπε.
    Δεν απάντησα.
    « Σ’ αγαπώ;», του έγραψα με μολύβι στο μπλοκάκι του ξενοδοχείου.
    Έτσι άρχισαν όλα, 2 χρόνια πριν.
    Και τώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. harry reloaded said...

    Οι Κρητικοι ειναι γραικοι,οσο για το " ξεκαθαρισμα " ηταν εγκλημα εθνοκαθαρσης

    ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΘΝΟΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΠΛΕΥΡΩΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΦΡΑΣΗ:

    ''ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ''.

    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Nίκο Δήμου και παρέα,
    Σας ξαναβρίσκω με χαρά, ανανεωμένη αλλά κουρασμένη, ναι κουρασμένη από τις διακοπές!!! Γυρίζω σπιτάκι μου να ηρεμήσω, να χαλαρώσω. Από τις πρώτες μου κινήσεις να μπω στο site. Βλέπω πολλούς καινούργιους, ενώ πρόσωπα οικεία λείπουν ακόμα. Ο οικοδεσπότης πάντα ευρηματικός και παρόν. ΄Εχω πολύ δουλειά μέχρι να ρίξω ματιές σε όλα τα post που ανέβηκαν κατά την απουσία μου. Θέλω να «ψαχουλέψω» όλους τους κρίκους που έχασα και να βρω πάλι τους ρυθμούς μας.
    Το τελευταίο θέμα πολύ ενδιαφέρον θα γράψω αύριο με σχετική άνεση χρόνου.
    Καλώς σας βρήκα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Moυ ’στειλε email κατά λάθος,
    έψαχνε τον συνονόματο ξάδελφό μου.

    Μου ’κανε εντύπωση που χρησιμοποιούσε email,
    τότε ήτανε άγνωστη λέξη για τους περισσότερους.

    Της απάντησα με χιούμορ.
    Μου απάντησε.
    Της απάντησα.
    Εκατοντάδες γράμματα, σε δύο μήνες.

    Κάποιος μου ’κανε πλάκα.
    Κάποιος που με ήξερε καλά,
    έστησε αυτό το καλόγουστο παιχνίδι.

    Έτσι νόμιζε κι εκείνη.

    Αλλά κανένας δεν μας ήξερε τόσο καλά!

    Υπάρχουν τραγούδια που απ’ την πρώτη φορά που τ’ ακούς,
    είσαι σίγουρος ότι τα ’χεις ακούσει και πριν,
    αισθάνεσαι ότι υπήρχαν πάντοτε μέσα σου,
    ότι γεννήθηκες μ’ αυτά.


    Τέτοιο τραγούδι ήτανε εκείνη για μένα
    κι εγώ για κείνην.

    Πέρασαν δύο μήνες μέχρι να καταφέρουμε να συναντηθούμε.

    Mας χώριζαν 2.000 χιλιόμετρα κι οι βολεμένες μας ζωές…

    Τα ’φερε έτσι η ζωή
    που θα την πρωτοσυναντούσα
    μαζί με αντροπαρέα φίλων και γνωστών
    σ’ επαγγελματικό ταξίδι.

    Κανένας τους δεν ήξερε για την ιστορία μας.
    Θα την συναντούσαμε στα πλαίσια του επαγγελματικού ταξιδιού.

    Μόλις την είδα,
    κατάλαβα ότι ήταν αυτή.

    Δεν μου ΄κανε κανένας φίλος μου πλάκα,
    δεν υπήρχε Συρανό ντε Μπερζεράκ να γράφει τα email.

    Είδα αυτά τα μάτια
    που τα ’χα δει από πάντα.

    Όσο είμαστε με άλλους,
    έπρεπε να κρατάμε τα προσχήματα.
    Εύκολο.

    Όσο ήμουνα με την αντροπαρέα,
    έπρεπε να συγκρατηθώ για να μην τους πλακώσω στις μπουνιές,
    γι’ αυτά που λέγανε για την πριγκίπισσά μου.
    Δύσκολο.

    Πόσο χυδαία γίνεται η αντροπαρέα,
    όταν είσαι ερωτευμένος…

    Αισθανόμουνα τύψεις για όλα τα σεξιστικά αστεία
    στα οποία είχα συμμετάσχει στη ζωή μου.
    Ντρεπόμουνα για λογαριασμό της παρέας μου,
    νόμιζαν (οι ηλίθιοι) ότι επειδή τα ελληνικά sound greek to Italians
    δεν θα τους καταλάβαινε…

    Και νόμιζαν ότι αν απλά αποφεύγουν να αναφέρουν την κοινή λέξη (πουτάνα),
    θα σταματούσαν να τους πέφτουν και τα σάλια.

    Αργότερα, η ίδια μου είπε τι είχε καταλάβει
    και νομίζω ότι είχε καταλάβει σχεδόν όλες τις στάσεις του Καμασούτρα
    που η παρέα είχε φαντασιωθεί.


    Ωπς, πρέπει να σας αφήσω,
    με φωνάζει η (7 ημερών) κόρη της…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Welcome Gravura

    σιγά σιγά όλοι επιστρέφουν!

    Andy πολύ ωραία ιστορία...

    Lily πρωταγωνιστείς - μπαίνεις πανάξια στις θεές του blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Χθες ξεκίνησα να γράφω μια κάτι σχετικό -το οποίο ήθελα να το κάνω και δώρο λόγο επετείου- αλλά δεν πρόλαβα. Σήμερα δεν μου βγαίνει. Δεν πειράζει, δεν χάσατε και τίποτα σπουδαίο...

    Δύο παρατηρήσεις θα τις κάνω όμως:

    1
    Harry, please, κλείσε το air condition με τα ανέκδοτα, έχω πάθει και ψύξη...

    και
    2
    Ποιος είναι ο Μιχάλης Ζωγραφίδης;;;;;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. sorry νικο,
    δεν το ηθελα.
    απλα εχω ερωτευτει τοσες πολλες φορες στην ζωη μου και σαν ρομαντικη, τις χρωματιζω ολες με λαμπερα χρωματα.


    μ αρεσει να αναπολω το παρελθον και το θεμα ηρθε και εδεσε.Σε αλλα θεματα οπως ειδες δεν συμμετειχα, ακομα κιαν ειχα γνωμη, αφου ολο και καποιος θα την ειχε διατυπωσει με τον ενα η τον αλλον τροπο.
    θα προσπαθησω να κρατηθω
    για τα επομενα 20 σχολια :P
    ( μη με περασουν και για καρδια αγγιναρα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Lili - το σχόλιό μου ήταν θετικό... το παρεξήγησες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Φοιτητής στη Θράκη. Την άκουσα να τραγουδάει σε ένα μπαρ το "Έγινε η απώλεια συνήθειά μας" από τα Διάφανα Κρίνα. Κεραυνός εν αιθρία. Σχέση 3 εβδομάδων, αν και ο χρόνος δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι η ένταση των συναισθημάτων και η αίσθηση πληρότητας. Έπρεπε να φύγει από τη Θράκη και κατέβηκε Πελοπόννησο. Το "without you i am nothing" το θεράπευσε ο χρόνος, αν και έχω κάποιες αμφιβολίες. Έμαθα ότι παντρεύτηκε και ότι έχει πσιδιά. Ισως να συναντηθούμε κάποτε στο 2046 του Καρ Βάι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Moυ έστειλε από λάθος την ποιητική του συλλογή.
    Μου έκανε εντύπωση που χρησιμοποιούσε το τηλέφωνο για να συνδέει την ψηφιακήν ψυχήν του
    Που τότε ήτανε ένας στρατιώτης για τους περισσότερους άγνωστος.

    Του απάντησα.
    Μου απάντησε
    Του απάντησα.
    Τον προϋπάντησα.

    Κάποιος μου κανε πλάκα.
    Κάποιος που με ήξερε καλά
    Έστησε το παγκόσμιο δίκτυο
    Το συρμάτινο
    Το ασύρματο
    Το μηχανικό.

    Έτσι νόμιζε κι εκείνος.

    Αλλά κανένας
    Δεν μας ήξερε τόσο καλά
    Όσο εκείνος
    Και εκείνος.

    Υπάρχουν αρσενικά
    Ξέκωλα που ζουν ολομονάχα
    Είσαι σίγουρος ότι τα χεις θωπεύσει
    Εκ του πριν
    Αισθάνεσαι
    Σαν άνθρωπος βαθύς
    Της προσμονής
    Ότι υπήρχες στο μέσα των
    Πάντοτε
    Ότι γεννήθηκες γι’ αυτά.

    Τέτοιος ποιητής ήτανε
    Εκείνος για μένα
    Κι εγώ για εκείνον
    Και εγώ για εκείνον
    Κι αυτός για εκείνον.

    Πέρασαν δύο
    Εποχές του χαλκού
    Μέχρι
    Να καταφέρουμε
    Να συναντηθούμε.

    Mας χώριζαν συμβολόμετρα
    Και οι βολεμένες μας
    Ζωές.

    Ψάθα.

    Τα επικοινώνησε
    Έτσι
    Η ζωή
    Που θα τον πρωτοσυναντούσα
    Μαζί με την αδιαντροπιά
    Των φίλων του αυτού
    Και των γνωστών του εκείνου
    Συντρόφων και συντροφισσών
    Σε ένα ταξίδι
    Επαγγελματικό.

    Κανένας τους
    Μα κανένας τους
    Και κανείς των
    Δεν ήξερε για την ιστορία μας.

    Θα τον συναντούσαμε στα πλαίσια
    Των πλασίων
    Του πλαισίου
    Του
    Επαγγελματικού ταξιδιού.

    Μόλις τον είδα
    Κατάλαβα
    Ότι ήταν αυτός
    Ο εκείνος
    Και ο εκείνος
    Και ότι εγώ
    Ήμουν εγώ
    Ο αυτός
    Κι ο εκείνος.

    Δεν μου κανε άλλος κανένας
    Φίλος μου
    Πλάκα
    δεν υπήρχε Συρανό ντε Μπερζεράκ
    να ασφαλτοστρώνει αγριοπεριστέρια.

    Είδα αυτά τα μάτια
    Που τα χα δει από πάντα
    Σαν αυτός
    Σαν εκείνος
    Σαν αυτός του εκεινού
    Κι εκεινός του αυτού.


    Όσο είμαστε με άλλους
    Έπρεπε να κρατάμε τα προσχήματα
    Τι εύκολο!

    Όσο ήμουνα με την αντροπαρέα
    Έπρεπε να συγκρατηθώ
    Για να μην
    Τους πλακώσω στις μπουνιές
    Γι’ αυτά που λέγανε για τον πριγκιπά μου
    Δύσκολο
    Και για εκείνον
    Που ήμουν εγώ
    Ένας αυτός-εκείνος.

    Πόσο χυδαία
    Γίνεται η πλάση σου
    Σαν είναι φρικαλέα
    Όταν είσαι
    Αυτός
    Όταν είσαι
    Εκείνος.

    Αισθανόμουνα συνειδήσεως τύψεις
    Για όλα τα σεξιστικά αστεία
    Εις τα οποία
    Των οπίων
    Είχα συμμετάσχει στη ζωή μου.

    Ντρεπόμουνα για κοινοβουλευτισμό
    Της παρέας μου
    Νόμιζαν
    (οι ηλίθιοι)
    Ότι
    Επειδής τα ελληνικά
    Sound greek
    Εις τους Αλεξανδρείς
    Δεν
    Θα
    Τους καταλάβαινε.

    Και νόμιζαν
    Ότι
    Αν απλά
    Αποφεύγουν
    Να αναφέρουν
    Την ολίσθηση
    Θα σταματούσαν
    Να μου πέφτουν
    Και
    Τα σάλια.

    Αργότερον
    Ο ίδιος ο ποιητής
    Μου είπε τι είχε καταλάβει
    Και νομίζω
    Ότι είχε καταλάβει σχεδόν όλες
    Τις πολυτεχνικές σχολές
    Του Καμασούτρα
    Που η παρέα
    Είχε φαντασιωθεί.


    Ωπς
    Πρέπει να σας αφήσω
    Είμαι πολύ καλύτερος από τις παρέες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Την πρώτη φορά που την είδα, πρόσεξα τα μποτάκια της: μπεζ, καστόρινα! Δεκαετία του ’60, μικροαστική αθηναϊκή γειτονιά. Τα ζήλεψα. Ήταν τόσο όμορφα!
    Η Τριανταφυλλιά ήταν καινούργια στο σχολείο μας, αλλά γρήγορα έγινε απουσιολόγος ― της Γ’ Δημοτικού... Σοβαρή και αυστηρή, με τα υπέροχα καστόρινα μποτάκια της, δεν γύρισε ποτέ να με κοιτάξει. Ή, μάλλον, με κοίταζε πότε - πότε: με απέχθεια... Ήμουν βλέπεις ο ξύπνιος, αλλά «άτακτος» της τάξης. Προφανώς, ήμουν το χειρότερό της! Κι εγώ, πάλι, πολύ πιτσιρίκος για να την πλησιάσω με κάποιον τρόπο της προκοπής... Δεν την πλησίασα. Όπως και άλλες κοπέλες που ήθελα, λίγο μετά, τότε που έχτιζα τα απωθημένα μου, να έχω κάποιο έρμα στην μετέπειτα ζωή μου. Αργότερα, έφηβος, βρήκα τρόπους της προκοπής· πλησίασα κάποιες, έζησα πράγματα που ήσαν πέραν του συνειδησιακού ορίζοντα του «ξύπνιου άτακτου» μαθητή της Γ’ Δημοτικού. Κάποιες από αυτές, τις μετέπειτα, φορούσαν και μπεζ καστόρινα μποτάκια. Δεν τα ζήλεψα, όμως, ποτέ ξανά... Σαν να είχε χαθεί οριστικά κάτι μέσα μου: εκείνο που έκανε τα μποτάκια της Τριανταφυλλιάς τόσο μπεζ, τόσο καστόρινα, τόσο όμορφα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. @don,
    thanx.

    @harry,
    ευχαριστώ για τις ευχές.

    @χοχλιός,
    χαίρομαι που σε ενέπνευσε το πόνημά μου.
    M' έκανες και γέλασα με την καρδιά μου, σ' ευχαριστώ.

    @mariop,
    αν δεν κάνω λάθος παραμένεις
    ο ξύπνιος, αλλά «άτακτος» της τάξης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Κύριε Δήμου και «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», συγγνώμην:

    Αντυ, θα τις πιούμε εκείνες τις μπύρες; Κι ας είσαι εσύ τώρα πια ένας νοικοκυραίος!
    (Εγώ με τις εξ αγχιστείας κόρες μου δεν μετράω για ενήλιξ ακόμη...)

    Α, και όποιος δεν το διάβασε, υπάρχει και το:
    http://katsaris.blogspot.com/2006/08/blog-post_21.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΝΟΣ...

    Ο κ. Τάκης Αλεβαντής, έγραψε:
    «Κάτω Πατήσια – προς τί τόσο μένος;
    Γράψτε μας μιά προσωπική σας ιστορία να τελειώνουμε...»

    Έχετε δίκιο κύριε Τάκη... Άν και δέν ήθελα να βγάλω μένος εναντίον σας, δυστυχώς αναγνωρίζω πως το κείμενό μου για το «μάθημα Κουνγκ-Φού» αφήνει τέτοια εντύπωση.. ( αρκεί να συγκρίνει κάποιος το ύφος του κομματιού του Κούνγκ-Φού, με το ύφος των δικών μου φράσεων γύρω του, και θα μελαγχολήσει... ). Κι’ όμως, το έσβησα και το ξαναδιόρθωσα πολλές φορές, μέχρι να φτάσει σε σάς.. Θέλω να πώ, το «μένος» το πάλεψα, αλλα δυστυχώς δέν το νίκησα...

    Μή με παρεξηγείτε. Όταν προσπαθώ να βρώ επιχειρήματα για να αντικρούσω ΙΔΕΕΣ ( ποτέ ανθρώπους.. ), συνήθως τεντώνονται τα νεύρα μου στο έπακρο και δείχνω σάν φανατικός, αλλα είναι επειδή με δυσκολεύει η προσπάθεια, όχι η εμμονή στο «δίκιο μου»...

    Κάποια άλλη φορά, που θα είμαι λιγότερο πικραμένος απ’ όσο τώρα, ελπίζω να μπορέσω να σας στείλω κάποια προσωπική μου ιστορία λιγότερο άσχημη...

    Συγνώμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Oxi οχι οχι :D
    καταλαβα οτι το ειπες με καλη θεληση.
    Δεν παρεξηγησα καθολου.

    Εγω ειχα ηδη σκεφτει οτι το παρακανω, αλλα με ενα δε βαριεσαι, ξεκιναγα να γραψω την επομενη.

    απαντησα και εδωσα εξηγησεις, για να με σταματησω...για λιγο.:P



    (δεν γλυτωνεις τοσο ευκολα απο μενα σε τετοια θεματα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. Καλημέρα

    Harry, τι πρεσβύτεροι μου κοπανάς - εγώ έβλεπα τον Φάντζιο!

    (Άσε με να είμαι και σε κάτι πρώτος).

    Ωραία τα νυχτερινά.

    Η Αφροδίτη ως "μηνύων Αχιλλεύς"
    το κρατάει μανιάτικο - παρά την επίσημη πρόσκληση που της έστειλα.

    Κρίμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. Από τις πολλές πρώτες μου γνωριμίες επιλέγω να σας γράψω για τη "γνωριμία" μου με την πόλη του Πειραιά. Ναι, η γνωριμία μου με μία πόλη τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από την Αθήνα.
    Η πρώτη και ουσιαστική μας λοιπόν γνωριμία έγινε τέλη του 1989, όταν γυρίζοντας από Αγγλία αποφάσισα να μην μείνω στο πατρικό μου σπίτι στο Π.Φάληρο αλλά να μείνω μόνη μου στον Πειραιά. Δεν είχα καμία σχέση με την πόλη, έτυχε απλά να πάω να δω ένα διαμέρισμα στην οδό Υψηλάντου. Εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής, βρίσκομαι στο κέντρο του Πειραιά χαζεύοντας για να έρθει η ώρα του ραντεβού με την ιδιοκτήτρια. Κάθομαι στην πλατεία για ένα καφέ, βλέπω το ΄δημοτικό θέατρο, την Ιωνίδειο, τον κόσμο και αποφασίζω ότι μου αρέσεινα μείνω εκεί. Μπορεί να ήταν η συγκυρία της στιγμής αλλά δεν σας έχει τύχει να νοιώθετε οικειότητα με ένα περιβάλλον που το συναντάτε πρώτη φορά; Εγώ αισθάνθηκα ακριβώς αυτό ! Αδιαφορώντας για τα πάντα νοίκιασα το σπίτι και μόλις τακτοποιήθηκα άρχισα την εξερεύνηση. Δικαιώθηκα! Ο Πειραιάς μου έδειχνε πάντα την καλύτερή του εικόνα και την αίσθηση ότι βρίσκομαι κάπου που οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ισχυρές και παραδοσιακές. Έμεινα πέντε χρόνια και έφυγα με πόνο ψυχής. Από όλες τις οπτικές γωνίες πάντα με μάγευε και πάντα με μαγεύει: από το Χατζηκυριάκειο μέχρι την Καστέλλα , από τον Άγιο Διονύση μέχρι την αγαπημένη μου οδό Ρετσίνα, εκεί που νομίζεις ακόμα και τώρα ότι βρίσκεσαι σε γκραβούρα των αρχών του περασμένου αιώνα. Παρόλο αυτό το παραδοσιακό δέσιμο ο Πειραιάς λόγω του λιμανιού σου δίνει πάντα την διέξοδο της φυγής, σου λέει ότι μπορείς να φύγεις, το ίδιο το λιμάνι το αποδεικνύει ιστορικά με αυτό το πήγαινε-έλα. Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά, αλλά δεν χρειάζεται. Είναι η πόλη που αγαπώ να επιστρέφω έστω και για ώρες, ελπίζω να καταλάβατε το γιατί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Είχα πάει στο χωριό για το μνημόσυνο της γιαγιάς μου.
    Το χωριό είχε αρχίσει να γεμίζει από Αθηναίους μιας και ήταν λίγες μέρες πριν το Πάσχα.
    Στο τέλος του μνημόσυνου είχαμε βγάλει έξω από την εκκλησία ένα τραπεζάκι κι εγώ ως καλή εγγονή μοίραζα τα κόλλυβα στους παρευρισκόμενους.
    Ήρθε κοντά ο Κωστής, που τον ήξερα από παλιά, αλλά είχα να τον δω πολλά χρόνια.
    -«Καλημέρα, πώς κι από δω?» του είπα (ποιος θα περίμενε να έρθει ένα νέο παιδί σε μνημόσυνο μιας –σχεδόν άγνωστής του- γιαγιάς)
    -«Μας τελείωσαν τα δημητριακά στο σπίτι και ήρθα για πρωινό» μου απάντησε.
    Περιττό να αναφέρω ότι δεν ήξερα πώς να κρύψω τα γέλια μου μιας και η περίσταση δεν το επέτρεπε.

    Δώσαμε ραντεβού για καφέ και τάβλι μετά την εκκλησία.
    Βάλαμε στοίχημα ότι ο χαμένος θα «εκτεθεί» δίνοντας στον άλλον κάτι μικρό από τα γραπτά του (όπως προέκυψε από την κουβέντα είχαμε κι οι δύο το ψώνιο της ποίησης).
    Και έχασε. Και μου έδωσε το πρώτο ποίημα που έγραψε όταν ήταν μόλις 15 (!) το οποίο ήταν για μένα όπως μου εξομολογήθηκε αρκετό καιρό αργότερα….

    (Δεν ξέρω αν έχει σημασία, αλλά ο Κωστής είναι ο άντρας μου).

    Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. Κάτω Πατήσια - apologies accepted. Waiting for the story ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Ελπίζω να έχω να διηγηθώ αργότερα στο χρόνο που έρχεται κάτι τόσο "μυθιστορηματικό" σαν την ιστορία του κ.ΝΔ. Αλλά χάρηκα τόσο που τη χρονιά που εγώ γεννήθηκα, πλέκονταν κάτι τόσο ρομαντικά ειδύλλια, στήνονταν κάτοι τόσο δυνατές σχέσεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. Ο Κtριακος ειχε φυγει Λονδινο, μετα απο μια εβδομαδα ερωτα, ποθου και υποσχεσεων οτι θα γυρνουσε και οτι εκεινη θα τον περιμενε.
    Αφησε το διαμερισμα που της ειχαν νοικιασει και πηρε το δικο του, στον 8ο οροφο μιας πολυκατοικιας που βρισκοταν μπροστα στην θαλασσα.
    Εβαλε τα στρωματα κατω και το διαμορφωσε για δυο,περιμενοντας και γραφοντας για 3 εβδομαδες ενω τα βραδυα δουλευε και χαιδευε το πιανο πανω στο οποιο ειχε τρεξει τα δαχτυλα του.

    Η μερα που θα γυρνουσε εφτασε. Πηγε με τον θειο του και αφεντικο της σπιτι μετα το προγραμμα, και αλλαξε ρουχα.
    Περιμενε πως και πως να εμφανιστει απο την πυλη του αεροδρομιου και να πεσει στην αγκαλια του.
    Ομως οταν αυτος εμφανιστηκε ηταν διαφορετικος,πιο τυπικος.
    Απογοητευτηκε.
    Τον εβλεπε να μιλαει στο αυτοκινητο με τον θειο του και σκεφτοταν οτι πιθανον ηταν κουρασμενος απο την πτηση.

    πηγαν σπιτι, της ειπε καληνυχτα και κοιμηθηκε.
    Της ηρθε να βαλει τα κλαμματα.
    Οι επομενη μερα κυλησε κιαυτη ετσι.
    Δεν μπορουσε να καταλαβει.

    Το ιδιο βραδυ(η το επομενο) ειχαν προβα. και ενω ολη μερα ηταν περιποιητικη και τον ρωταγε τι συμβαινει, μην εισπρατωντας καμια εξηγηση, ενιωσε το αιμα της να βραζει.
    "στο διαολο να παει"

    Απομακρυνθηκε και αφοσιωθηκε στην δουλεια της, αποφασισμενη την επομενη να μαζεψει τα πραγματα της και να φυγει απο το σπιτι τους.Του.

    Τραγουδουσε καποια στιγμη μετα απο ωρες με αλλους 3, γυρω απο το πιανο στο οποιο επαιζε εκεινος και σηκωσε αφηρημενα τα ματια της προς το μερος του. Προς στιγμη ξεχαστηκε και εσπασε την αποφαση της να τον αγνοησει.

    Την κοιταζε και χαμογελουσε πλατια, σχεδον γελουσε. καλοπροαιρετα, ευτυχισμενα.
    Τον κοιταξε θυμωμενα και γυρισε το κεφαλι της απο την αλλη.
    Το τραγουδι τελειωσε και κεινος σηκωθηκε απο την θεση του και με μια κινηση την αγκαλιασε και την αρπαξε απο πισω.

    Τρομαξε.
    Τρομαξαν και ολοι μεστην αιθουσα.
    Τον κοιταζε.
    "Δεν ειχα "γυρισει" δεν μπορουσα να νιωσω τιποτα. Χρειαζομουν χρονο δεν ηξερα τι να σου πω. Μολις τωρα ξαναβρηκα εσενα, εμενα. Συγγνωμη.Σ άγαπαω"


    και απο τοτε ουσιαστικα μεινανε μαζι 2 χρονια.
    :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. Το χάρτινο φιλί

    ΄Εκτη δημοτικού, χρόνια αγνά, ρομαντικά κι αθώα. Εκείνος έξυπνος, συμμαθητής, με μάτια μελιά και ντροπαλά. Τα τελευταία 2 χρόνια όταν συναντιόνταν τα βλέμματά μας μια φούντωση με περιέλουζε και μια συστολή. Μα τι μου συμβαίνει μαζί του αναρωτιόμουν. Κατάλαβα σύντομα πως το ενδιαφέρον μου έκρυβε γλύκα μα και αγωνία. Πώς να εκδηλώσω ότι μου άρεσε, τί τρόπους να βρω για να μεταδώσω τα μηνύματα. Εκείνος όμως το ήξερε. Και ανταπέδιδε. Με ένα χαμόγελο ιδιαίτερο όταν αντάμωναν οι ματιές μας. Μέχρι που μια κοινή φίλη πήρε την πρωτοβουλία και μίλησε. ΄Εγινε ο ταχυδρόμος μας. Μικρά σημειώματα ανταλλάζαμε με περιεχόμενο γύρω από τα παιχνίδια μας στη γειτονιά και τα μαθήματα. Μέχρι που ήρθε το συναρπαστικό, ερωτικό, φευγάτο μήνυμα. ΄Ηθελε να φιληθούμε! Ταραχή, ντροπή, ερωτηματικά για το πώς και που. Είχε βρει όμως τη λύση. Θα έβαφα τα χείλη με το κραγιόν της μαμάς και θα τα αποτύπωνα σε χαρτί. Εκεί ακριβώς θα κολλούσε και τα δικά του. Ανακουφίστηκα. Εύκολο ήταν. ΄Εβαψα προσεκτικά τα χείλη και τα κόλλησα στο χαρτί. Η πρώτη προσπάθεια δεν με βρήκε ικανοποιημένη. Το σχήμα δεν ήταν καλό. Ξανά και ξανά κατάφερα να βρω το ιδανικό. Λίγο ανοικτά τα χείλη, έτσι είχα δει να γίνεται στα περιοδικά, το χαρτί να μην αλλοιώνει το σχήμα τους αλλά να δίνει το σωστό αποτύπωμα. ΄Ετρεμα όταν έδωσα το φακελάκι στη φίλη. Πώς θα του φανεί; Θα του αρέσει; Θα νοιώσει τη ίδια αναστάτωση; Και γύρισε πίσω το χαρτάκι, με αχνό πια το κραγιόν γιατί όπως έγραφε το φίλησε πολλές φορές, να πάρει τη γεύση μου.
    Από τότε γεύτηκα πολλά φιλιά αλλά σαν εκείνη την πρώτη φορά θυμάμαι ακόμα πόσο καρδιοχτύπησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. Ήταν πριν εννιά χρόνια. Τα πράγματα εξελίσσονταν δύσκολα. Δεν την είχα ξαναδεί, αλλά την περίμενα πως και πως. Όμως, κάτι δεν πήγαινε καλά και η αίθουσα με τα πράσινα πλακάκια έμελλε να γίνει ένα πηγάδι άπατο, που με ρουφούσε. Υπήρχε περίπτωση να μη τη συναντήσω.
    Κυριολεκτικά με σήκωσαν από εκεί. Μου έλεγαν τι έπρεπε να γίνει για να τη δω κι εγώ συμφωνούσα -τι άλλο να έκανα; Κουνούσα το κεφάλι μου με βλέμμα χαμένο. Λίγο αργότερα έτρεξε δίπλα μου ο Χρήστος, μιλήσαμε, καπνίσαμε και, σε μια ώρα, όπως μου είχαν πει, μπορούσα να τη δω.
    Το "ραντεβού" ήταν για μια αίθουσα με έναν γυάλινο τοίχο από τη μια πλευρά. Την πήρα στα χέρια μου. Ήταν τόσο όμορφη... Μπορεί τα μάτια της να ήταν πρησμένα, να μην είχε δόντια και τα μαλλιά της να ήταν λιγοστά, κοντά και σηκωμένα όρθια, αλλά από εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε άλλη γυναίκα στον κόσμο.
    Τώρα η κόρη μου είναι εννιά χρονών. Ολόκληρη κοπέλα. Την βλέπω τα Σαββατοκύριακα, πάντα υπό το αυστηρό βλέμμα της μητέρας της -αν και, ομολογουμένως, κι αυτό έχει μαλακώσει αρκετά, σε σχέση με το παρελθόν.
    Στο πλάι μου βρίσκεται μια γυναίκα, απέναντί μου μια άλλη, αλλά στην καρδιά μου (κακά τα ψέμματα φίλοι μου), μόνον εκείνη. Από εκείνο το απόγευμα που ήρθε στο φως, γεμάτη πείσμα να ζήσει. Κι ας την έπνιγε ο ομφάλιος λώρος της ίδιας της μητέρας της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. Συνηθως δεν σχολιαζω αλλονων γραπτα, αλλα αυτο

    ************************
    Κι ας την έπνιγε ο ομφάλιος λώρος της ίδιας της μητέρας της.
    ************************

    δειχνει εχθροτητα.Αποδοση ευθυνων
    Και αγνοια ως προς την ολη διαδικασια του μπλεγμενου λωρου.


    και με σοκαρει.

    Ενα 9χρονο κοριτσακι δεν ειναι γυναικα,πρωτ' απ' ολα, και η αγαπη μας προς αυτο φαινεταιεμπρακτα, οταν σταματαμε να αποδιδουμε blame και να ψαχνουμε φυαιχτες με δαχτυλα τεντωμενα ακομα και στα πιο απλα σχεδον καθημερινα και ανθρωπινα συμβαντα.

    Εχω σοκαριστει και εχω θυμωσει.
    Ασχημη, πολυ ασχημη εννοια και προταση.

    (σορυ Νικο, δεν μου καθοτανε καλα να μην πω τιποτα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ...ΤΟ ΤΕΛΟΣ !

    Επειδή ο κ.Τάκης Αλεβαντής επιμένει να πώ κι’ εγώ μιά δική μου ιστορία, ορίστε, για να τελειώνουμε ...

    Σπούδαζα κάποτε στην Πάτρα, στο τελευταίο έτος των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών..
    Χειμώνας, Φεβρουάριος, ένιωθα τη ζωή μου «κολλημένη σ’ ένα βούρκο», ούτε να διαβάσω μπορούσα ούτε τίποτα.. Αποφάσισα πως μου έλλειπε η «διασκέδαση», χρειαζόμουνα παρέες, πέρα απο τους συμφοιτητές με τους οποίους λέγαμε τα ίδια πιά..

    Έτσι, πήγα στη Λαϊκή Επιμόρφωση της Πάτρας, στο τμήμα ζωγραφικής. Είχε 2 τμήματα, αλλα στο ένα είδα απ’ έξω δύο φοβερές ξανθειές στο πρώτο θρανίο, και είπα «..εδώ είναι, ο Παράδεισος!..». Το θέμα «γυναίκα», ως τότε ΔΕΝ με είχε απασχολήσει σοβαρά... Είχαμε και λίγες στο τμήμα ( 5 στους 100.. ) που τις κουτσομπόλευαν όλοι, πού να μπλέξω;;

    Απο τις 2 ξανθειές της Επιμόρφωσης, η μία τελικά μου άρεσε πάρα πολύ! Απρόσμενα πολύ!! Απορούσα με την τύχη μου, πώς ήτανε δυνατό να υπάρχει τόσο ωραίο θηλυκό, μόνο του, λές και περίμενε εμένα!!

    Ώσπου, κατάλαβα το «γιατί»...

    Στις 25 Μαρτίου, με κάλεσε να την δώ στην παρέλαση του σχολείου της. Μου έδωσε τις «συντεταγμένες», και νάμαι, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα της Εθνικής Τράπεζας, με όλο τον δρόμο μπροστά μου.. Πέρασε το σχολείο, πουθενά αυτή!!! Τί έγινε;; Ξαφνικά, άρχισαν να παρελαύνουν τα ..Γυμνάσια, και ένιωθα εκτός τόπου και χρόνου. Κατέβηκα ζαλισμένος, και προχώρησα προς το βάθος μπάς και ξαναφτάσω το σχολείο.. Αλλα τα Λύκεια είχαν τερματίσει.

    Γύριζα στους δρόμους, στην τύχη, μέχρι που ...την ανακάλυψα ( !!! ), ντυμένη με τα ρούχα της παρέλασης με μιά φίλη της, σε μιά πλατεία ένα χιλιόμετρο μακρυά.. Της μίλησα, χάρηκε, κι’ έφυγε μετά... αφήνοντάς με να αναζητώ ψυχίατρο και φάρμακα επειγόντως.

    Πήγαινε στην 3η γυμνασίου, όχι λυκείου, όπως νόμιζα!..

    Κάθησα σ’ ένα παγκάκι στην πλατεία εκείνη, κι’ έκλαιγα τη μοίρα μου, μέσα στη γενική χαρά της παρέλασης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. Ωπ!

    Με φώναξε κανείς?

    Αφεντικό, πού είναι καρντιά μου η επίσημη πρόσκληση? Για ψάξου, κάπου πάνω σου θα είναι ακόμη...!

    Το μόνο που έχω εδώ είναι κάτι αχτένιστα σχολιάκια, που θέλουν σουλούπωμα για να έρθουν επίσκεψη, οπότε...

    ????

    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. aphrodite said said...
    Αφεντικό, πού είναι καρντιά μου η επίσημη πρόσκληση? Για ψάξου, κάπου πάνω σου θα είναι ακόμη...!

    Για ψάξε το mailbox σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. Εποχές βενζινάδικου...
    Tην ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που ήρθε και μου μίλησε. Θυμάμαι ακόμα τη σκηνή: Καλοκαίρι, ζέστη, αργά το βράδυ, άδειοι οι δρόμοι, ατέλειωτες ώρες μέχρι να τελειώσει η βάρδια. Ερχόταν προς το μέρος μου απο τη διπλανή καφετέρια που δούλευε. Εγώ νόμιζα ότι ερχόταν για να κάνει ψιλά, κάτι που γινόταν συχνά από τις σερβιτόρες που δούλευαν εκεί.
    Μου λέει "όχι, δεν ήρθα για ψιλά". Για βενζίνη; "όχι". Για λάδια; "όχι". Για βαλβολίνες;;; "όχι βέβαια!". Για κανά αξεσουάρ για το μηχανάκι σου; (την είχα δει που οδηγούσε μηχανάκι) "όχι". Για αλλαγή λαδιών; "όχι, ήθελα απλά να έρθω να σου μιλήσω και να σε γνωρίσω". Ε, λοιπόν αυτό ήταν το μόνο που δε θα μάντευα ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Ααααα...

    Τώρα κατάλαβα, το mailbox!

    To oποίο από την αποφράδα εκείνη ημέρα με τον Δ.Λάμα έχει εξαφανίσει ΟΛΑ μου τα σωσμένα η-μαιηλς (ΙΙΙΙΙΙ!!!! έμφραγμα), προσωπικά, οικογενειακά, αρκετά επαγγελματικά, οπότε με διάφορα προγράμματα και σπαστήρια προσπαθούμε να τα επαναφέρουμε (μικρό το αποτέλεσμα so far, αλλά ελπιδοφόρο!). Καλά να πάθω να μην κάνω συχνά back-up και να μην έχω εφεδρείες...

    Κι έτσι μου έχει... απαγορευτεί να ξανακουμπήσω (!) ακόμη και το η-μαιηλ με το οποίο επικοινωνούσα με φίλους μέχρι προχτές, ώστε να μείνουν όλα ως έχουν μπας και μας κληρώσει...

    Οπότε αφεντικό... συμπάθα με!

    Καλά, οκ, δώσε μου λίγο χρόνο, μια που πέρα των άλλων, ο μπλόγκερ - δεν ξέρω αν το κάνει σε όλους σας- μου έχει βγάλει την πίστη ανάποδα!


    ΥΓ- "η πρώτη μου", η δεύτερή μου, η πολλοστή μου "γνωριμία" πάντως με την τεχνολογία είναι απογοήτευση σκέτη - ένας εραστής που τον περιποιούμαι όσο καλύτερα μπορώ, κι επειδή δεν του τακτοποιώ και τις ντουλάπες σπίτι του (γκόμενά του είμαι, όχι καθαρίστρια!), ανά πάσα στιγμή μου εξαφανίζει ό,τι του έχω φτιάξει να του στολίσω το αχούρι...

    (Α, άντε, στο χρωστάω - και θα πάρω όχι ένα, δέκα υπόθετα (στικς) να του βάζω, να ησυχάσω!
    Μ, χίλια ευχαριστώ για την βοήθεια και την υποστήριξη)

    Επανέρχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. Τι ωραίο ποστ, τι ωραία σχόλια, μάλλον ιστορίες... Ενας κόσμος ολόκληρος, να θυμίζει ότι δεν είμαστε ίσοι μόνο στη γέννηση και στον θάνατο, αλλά και ίσοι στο... σφοντύλι που σού'ρχεται στο Δόξα Πατρί την ώρα του "Ααααυτός/ή είναι!".

    Το ίδιο... ξεβράκωτους μας πιάνει!
    :)))

    @lili,

    hold your horses girl!!!

    Η ιστορία του diastimata δεν μιλά για τη σχέση του με τη μάνα της κορούλας του, όσα κι αν θέλουμε να συμπεράνουμε από τα γραφόμενά του, κι ούτε κατάλαβα ότι θεωρεί την κόρη του γυναίκα ολόκληρη - κοπέλλα την λέει, τρυφερά.

    Και αυτό που λες ότι σε θύμωσε και σε σοκάρισε, το:

    "Κι ας την έπνιγε ο ομφάλιος λώρος της ίδιας της μητέρας της".

    πώς δείχνει εχθρότητα & απόδοση ευθυνών κτλ? Και άγνοια ως προς το θέμα μπλεγμένος λώρος?

    !!!

    Με την πρώτη μου κόρη είχαμε μπει σε διαδικασία τοκετού 27 ωρών. 27! Περισσότερο από 24-ωρο από τις δυνατές συστολές, με τεράστια βοήθεια απο ωκυτοκίνες, σπάσιμο αμν. σάκου κτλ να επισπεύσουμε τη διαδικασία. Φεύ! Με στενότατη παρακολούθηση, ο γιατρός μου επέμενε να το συνεχίσουμε για φυσιολογικό τοκετό, κι όχι καισαρική. Ε, το τελευταίο 20-λεπτο (πώς το έκανε αυτό το μωρό?!), έφερε βόλτες παρ'όλη την στενότητα και το ότι... γεννιόταν, και τελικά βγήκε με 5-απλή περιέλιξη του λώρου στο λαιμό της.

    Πενταπλή.

    Μη σου πω το τι και πως, δεν έχει σημασία. Ο θεριακλής ο πατέρας της ήταν μέσα και κόντεψε να πεθάνει από την αγωνία του. Θα έλεγε ποτέ κανείς, εκείνος ή κάποιος άλλος ότι ήθελα να πνίξω το παιδί μου?

    Με τον ομφάλιο λώρο που του έδινα ζωή τόσους μήνες? Που η μία του άκρη ήταν το παιδί μου και το άλλο ό,τι υπήρξα εγώ ποτέ?

    !!!

    Πες ατυχής έκφραση, πες καλύτερα ότι τρελλάθηκε από την αγωνία για κάτι με το οποίο δεν είναι εξοικειωμένος (ίσως) και το έγραψε για να τονίσει το πείσμα του μωρού του (και την ευτυχή έκβαση!).

    Αλλά γιατί κοριτσάρα μου projections? Την πρώτη του γνωριμία με την κόρη του περιέγραφε ο άνθρωπος, το πεισματάρικο, γεμάτο κουράγιο κορίτσι που θα αγαπάει πάντα περισσότερο από κάθε άλλο πλάσμα, το "πρώτη-γνωριμία και -γκλουπ!- πατέρας μαζί" πακέτο, μην του τη χαλάμε τώρα...
    :)))

    (Εντός ολίγου και τα δικά μου...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. Aφροδιτη, δεν εχω αντιρρηση οτι για σενα η φραση αυτη ηταν αθωα.
    Επετρεψε μου-αν θες δηλαδη- να εχω αλλη γνωμη.

    Εζησε παρα το μπλεξιμο του λωρου της θα ηταν μια ηπια φραση.
    Ο λωρος ειναι του παιδιου.
    "Ο λωρος της μανας της" ειναι εχθρικη εκφραση.
    (πως λεμε τρεις και το λουρι της μανας; ε ετσι :P)

    θα ελεγα οτι η λεξη projection ταιριαζει τελεια στο αμεσως επομενο τμημα οπου περιεγραψες τον δικο σου τοκετο.

    τα χωρισμενα ζευγαρια εχουν δικους του κωδικες και εφοσον η γυναικα ειχε και αυστηρο ματι στις επαφες βγαζω το συμπερασμα οτι ο χωρισμος τους δεν ηταν φιλικος.
    η φραση λοιπον αυτη δεν ειναι ατυχης, ειδικα αν ειπωθει στο ιδιο το παιδι.
    δειχνει εμπαθεια.


    Θα προτιμουσα ομως σαφεστατα, να απαντησει ο ιδιος αν νιωσει την αναγκη, χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν εκτιμω την αποψη σου η την γνωμη σου.

    Ειναι θεμα αντιληψης
    Εσυ το ειδες ετσι(βαση δικων σου εμεπιριων)
    Εγω το ειδα αλλιως(βαση δικων μου εμπειριων)

    αποδεχομαι την ευθυνη της δυσφοριας μου οπως και την ευθυνη της εκρασης αυτης της δυσφοριας, οπως και θα αποδεχτω την οποια αντιδραση θετικη η αρνητικη απο τον ιδιο.


    στην τελικη, τι με νοιαζει εμενα, θα μπορουσε να μου πει, και να με στειλει απο κει που ηρθα.
    Δικο του θεμα.



    my horses are held and they shit all over the lawn, can i go now?
    :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. O χρυσός, το βιβλίο,
    η σοκολάτα και το φιλί.

    ===========================

    Ιστορία πρώτη: ο χρυσός.
    ------------------------

    Ηταν το κορίτσι που έπαιρνε από γράμματα, με ταλέντο στα καλλιτεχνικά, και γονείς που καταλάβαιναν ότι το Αϊβαλί τους ήταν πολύ μικρό για εκείνην. Συμφωνησαν να πάει η μάνα με τα υπόλοιπα παιδιά και τις θείες στη Σμύρνη, στο πλούσιο σόϊ, και ο πατέρας να πάρει την Αλεξάνδρα να πάνε στη Γκρενόμπλ που είχε φίλους και του είχαν βρει καλοπληρωμένη δουλειά. Να ανοίξουν τα μάτια της. Και μετά Παρίσι, να σπουδάσει. Δεν γύρισαν ποτέ. Ολοι εκτός από μια θεία που μπόρεσε να φέρει εδώ τον μικρότερο αδερφό της, χάθηκαν εκεί.

    Ο σεβαστός γιατρός με ειδικότητα κιόλας, οδοντιατρική. Είχε αφήσει τη Δράμα και πήγε για σπουδές στο Παρίσι. Κατέληξε στη Γκρενόμπλ που είχε περισσότερη ανάγκη ο κόσμος. Ηταν χορτάτος, ήταν λειτούργημα από την αρχή. Εβαζε χρυσό αντί για κράματα και φτηνά υλικά. Κι όσων δεν είχαν να τον πληρώσουν, τους τα έκανε τζάμπα. Ονειρό του, να γυρίσει φτασμένος στην Ελλάδα και να προσφέρει δωρεάν εκεί, βγάζοντας λεφτά από τ’αμπέλια. Και μια οικογένεια, ντιπ για ντιπ ελληνική.

    Κάποια στιγμή, πόνεσε ένα δόντι της Αλεξάνδρας (δεσποινίς ολόκληρη πλέον) και πού αλλού θα πήγαινε, στον Ελληνα γιατρό. Εκείνη καταντράπηκε με το που τον είδε, της φάνηκε τόσο σοβαρός... Και όταν είδε πως δεν τσιγγουνευόταν τον αληθινό χρυσό, τον θαύμασε. Εκείνος τρελλάθηκε με την εξυπνάδα της και δεν ήξερε πώς να την πρωτοκρατήσει όσο πιο πολλές ώρες γινόταν κοντά του, χωρίς να δώσουν αφορμές. Της προσέφερε δουλειά γραμματέως του, με πλήρη πρόσβαση στη μεγάλη βιβλιοθήκη του. Εκείνη κρυβόταν πίσω από τη γαλλική φινέτσα και τον πλυθηντικό της γλώσσας.

    Για ένα χρόνο την περνούσε για Γαλλίδα. Στο τέλος, έπρεπε η Αλεξάνδρα να γυρίσει πια Ελλάδα. Τη στιγμή του αποχαιρετισμού, της έδωσε ένα μικρό γλυπτό από χρυσό, που το έφτιαχνε κρυφά. Βούρκωσε και της είπε «Θα μου λείψετε, σας αγαπώ, μα δεν μπορώ να πάρω Γαλλίδα, θέλω να παντρευτώ Ελληνίδα...» Και η Αλεξάνδρα απήντησε εις άπταιστον ελληνικήν «Και γιατί δεν το κάνετε?»


    Συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. Ιστορία δεύτερη: το βιβλίο
    --------------------------

    Εκείνη δασκάλα. Είχε έρθει κοριτσάκι με την καταστροφή, αφήνοντας πίσω ολόκληρη την οικογένειά της, εκτός από μία αδερφή. Περιουσία, κόποι, όνειρα, καπνός! Και το μόνο που ήθελε ήταν να δώσει ό,τι ομορφότερο είχε σε παιδάκια, να ξορκίσει τον ξερριζωμό. Και να πάρει κάποιον να στεριώσουν, να κάνουν οικογένεια και να ξεχάσει τον τρόμο.

    Εκείνος επιχειρηματίας, μεγαλύτερος. Παρόμοια ιστορία, άφησε πίσω... και τι δεν άφησε! Πίκρα. Μεγάλη. Εφυγε έφηβος, καταλάβαινε τα πάντα. Το όνειρό του ήταν να πάνε μια μέρα πάλι στην πατρίδα. Κι ό,τι κινήσεις έκανε, αποσκοπούσαν στο να μαζέψει αρκετά και να φύγει. Ανακατεύτηκε πολύ και με τα κοινά, νόμιζε πως έτσι θα γινόταν όλα ευκολότερα. Ιδανικά. Και ό,τι οικογένεια να έκανε, η γη τους θα ήταν πάλι εκεί. «Μια μέρα...» έλεγε μέχρι τα γεράματα κι έκλαιγε.

    Ενα πρωϊνό τον πήραν φίλοι σε «αριστοκρατικό» κεντρικό ζαχαροπλαστείο. Το ένα έφερε το άλλο, και τελικά κατέληξαν σε κάποιο σπίτι, όπου θα μπορούσαν να εμφανιστούν και φίλες τους (με συνοδεία αδέρφών/ξαδέρφων). Ηρθαν όλες, εκτός από μία, που του είχαν πει από πριν ότι ήταν Η καλλονή. Ούτε πρόσεξε ποιός ήρθε, ποιός βγήκε, τίποτε. Μέχρι την ώρα που φορούσε το παλτό του και μπήκε Εκείνη. Η ξανθειά, γαλακτερή, ντροπαλή Ελεωνόρα, που μοσχοβολούσε σαπούνι και βανίλια. Ερωτεύτηκε. Σε δευτερόλεπτα. Δεν μπορούσε να φύγει, δεν μπορούσε να μείνει. Σκαρφίστηκε ότι ξέχασε να πει κάτι σε φίλο, και πέρασε αρκετήν ώρα χαζεύοντάς την.

    Πώς να την ξανάβλεπε όμως? Σκέφτηκε να της κάνει δώρο μαζί με πρόταση, να είναι ξεκάθαρο το σοβαρό των προθέσεών του. Πήγε για κόσμημα. Και τελευταία στιγμή παρήγγειλε κι ένα βιβλίο από την Αυστρία, ένα αλφαβητάριο με ωραίες ζωγραφιές. Να ξεχωρίσει από τους μνηστήρες. Αυτό έκανε δυό μήνες να φτάσει. Ζούσε συνεχώς με την αγωνία μη τυχόν και τον προλάβει άλλος.

    Τελικά ντύθηκε, στολίστηκε, έβαλε το βιβλίο μαζί με το κόσμημα σε ένα ωραίο πακετάκι... μπήκε στην κούρσα και μόλις έφτασε κάτω από το σπίτι της... έστειλε τον σωφέρ να το παραδώσει. Οπου φύγει-φύγει!

    Την «επαύριο» του μήνυσε η Ελεωνόρα το «Ναι». Σε χαρτί από λουκούμια, έγραψε «Αργήσατε και νόμιζα πως δεν είχα ελπίδες πια. Το κόσμημα υπέροχο, αλλά το αλφαβητάρι πολύτιμο. Πώς το ξέρατε...» (αμ δεν τό’ξερε!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  102. Ιστορία τρίτη: η σοκολάτα
    -------------------------

    Ηταν ο άντρας που περνούσε και τα σάρωνε όλα, καπάτσος, πανέξυπνος, δουλευταράς, ωραίος. Ο πρωτότοκος γυιός της Ελεωνόρας. Περνούσε από όλη την επαρχία για τη δουλειά του κι έτρεχαν να του προξενέψουν. Αρραβωνιάστηκε μια νταρντάνα, κόρη πλουσίου της Σάμου, νύφη με τα όλα της. Εκείνη κανόνιζε τα του γάμου, θα κατέβαινε κι Αθήνα για τα περαιτέρω. Εκείνος θα έκανε το τελευταίο του ταξίδι πριν καθήσει να γίνουν όλα όπως έπρεπε στην Αθήνα. Ηθελε μια γυναίκα να του τη δίνει, να την ερωτευτεί μέχρι θανάτου, αλλά δεν του κλήρωσε. Δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή, η Σαμιώτισσα ήταν μια κάποια λύσις...

    Η Μαργαρίτα, κόρη της Αλεξάνδρας (που έμεινε χήρα στα 32 της, τον σκότωσαν μες το κτήμα με τ’αμπέλια τον γιατρό, λίγο που είχαν γυρίσει, και την άφησε με δύο μικρά παιδιά κι ευτυχώς πολλά που πουλήθηκαν όλα για να τα μεγαλώσει μες την Κατοχή), ήταν η πολύφερνη νύφη, κυρίως λόγω καταγωγής, καλλιέργειας, αλλά και καλλιτεχνικής φλέβας – όποτε χόρευε στις χοροεσπερίδες της Λέσχης, την άλλη μέρα οι προτάσεις έπεφταν στη μάνα της βροχή. Εκείνη όμως αντάρτισσα, ήθελε να γίνει γιατρός σαν τον πατέρα της. Και ζωγράφος τον ελεύθερό της χρόνο. Να έχει έναν άντρα που να τον λατρεύει και να την πάρει μακρυά από αυτή την «βλαχιά», όπως έλεγε...

    Τελευταία μέρα της δουλειάς του αρραβωνιασμένου μας, Δράμα, κεντρική πλατεία, η Μαργαρίτα καθόταν με τον αδερφό της και την παρέα του από την Λέσχη για πάστα. Σε λίγο θα ερχόταν και ο μορφονιός, κι εκείνη ξύνιζε τα μούτρα της – την είχε τη σνομπαρία στο αίμα της. Εκείνος ήρθε από το πίσω μέρος του ζαχαροπλαστείου και εμφανίστηκε φάντης-μπαστούνι μπροστά τους. Η Μαργαρίτα τρόμαξε, θύμωσε, τον σνομπάριζε κανονικά όλο το απόγευμα. Εκείνος έφυγε για λίγο, πήγε παρακάτω και αγόρασε μια μεγάλη σοκολάτα. Πριν να φύγουν, την πιάνει από το χέρι (με την άδεια του αδερφού...), της δίνει τη σοκολάτα και της λέει: «Σήμερα φεύγω. Πάρε τη σοκολάτα και κόβε ένα πλακάκι κάθε μέρα. Μέχρι να την φας όλη, θα είμαι πάλι πίσω».

    Η Μαργαρίτα εξαγριώθηκε. Κάθε βράδυ όμως έκοβε κρυφά ένα-ένα πλακάκι. Και όντως, ήρθε. Το ίδιο απόγευμα, πήγε σπίτι της και είπε στη μάνα της «Σας ζητώ το χέρι της κόρης σας» (Η Μαργαρίτα με τρελλή έξαψη, αλλά δεν ήταν σίγουρη ότι θα την ήθελε για εκείνην κι όχι για το ότι ήταν «κόρη γιατρού»). «Ευχαρίστως, αλλά δεν έχουμε προίκα ξέρετε-» άρχισε να λέει η Αλεξάνδρα. «Δε με ενδιαφέρει. Εχω εγώ!». Κι από τότε η Μαργαρίτα ήταν σίγουρη πως είχε κινήσει γη και ουρανό για εκείνην και μόνο για εκείνην.

    Συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  103. Ιστορία τέταρτη: το φιλί.
    -------------------------

    Η μικρή Αλεξάνδρα-Ελεωνόρα μεγάλωνε με πίεση να τα καταφέρνει παντού. Και αριστεία, τίποτε λιγότερο. Οπότε οι έρωτες στα μετόπισθεν. Κάποια στιγμή, έκρηξη κι είπε: «ή με όποιον θέλω, κι επιδόσεις, ή μόνη μου και να πλένω σκάλες!» (αποπληξία η Μαργαρίτα!). Εκείνη το μόνο που ευχόταν μετά από εξοντωτικούς δεσμούς, ήταν έναν καλό πατέρα για τα παιδιά της. Για την πάρτη της ήταν ΟΚ. Για τα παιδιά της όμως τον ήθελε καλό. Νορμάλ. Ημερο. Κάλλιστο.

    Ο Αρης πάλι παιδί σεμνό και μετρημένο, δεν τον έπιανε το μάτι σου. Με έναν πανομοιότυπο μεγαλύτερο αδερφό, τους μπέρδευαν. Τρελλές ακαδημαϊκές επιδόσεις, η μια υποτροφία πάνω στην άλλη. Ηθελε μια ησυχούλα κοπέλλα για να αφοσιωθεί στα διαβάσματα & την καριέρα του. Κάποια στιγμή, χορός του Πανεπιστημίου του αδερφού του. Πήγε με την τότε κοπέλλα του. Ηρθε και η Α-Ε (δεν την ήξερε) με το αγόρι της, έκατσε με τους συμφοιτητές της κι έπιασε την κουβέντα με την κοπέλλα του Αρη. Ο Αρης απλώς έφερνε ποτά (κάποια στιγμή μόνον που τις πλησίαζε από μακρυά, σκέφτηκε «να ρε γαμώτο ένας ωραίος, clean-cut γαμπρός, να τον πάει μια κοπέλλα στη μάνα της, να χαρεί!»). Και μετά τίποτε.

    Τρία χρόνια μετά, μπαίνοντας πρώτη μέρα στο μεταπτυχιακό, φατσώνεται με τον Αρη. Προς στιγμήν τον μπέρδεψε με τον μεγάλο του αδερφό, σα να έφυγε το «γλυκούτσικο» που είχε κι έγινε πιο άντρας... Χαιρετήθηκαν, μια χρονιά σκέτοι συμφοιτητές, σε group-projects τον καπέλωνε, ανεμοστρόβιλος σκέτος, του έκανε και.. προξενειό φίλη της, αυτά. Εκείνος ακόμη με την κοπέλλα του, εκείνη με τον επόμενο.

    Κάποια στιγμή η Α-Ε πήγε σινεμά την ανηψιά της. Εκείνη την ημέρα την είχε σκαπουλάρει από ένα άτυπο re-union των συμφοιτητών, με διάφορες δικαιολογίες, αλλά την «επιασαν» στις καφετέριες δίπλα στο σινεμά μια παρέα κοντά 20 από αυτούς (Ντάαχ!).

    Στάθηκαν λίγο όρθιοι, τα ψιλο-είπαν και τελικά χαιρετούρες, «μη χαθούμε, πάρε τηλέφωνο» κτλ. Το ίδιο και με τον Αρη. Ενα μήνα μετά, την παίρνει από Λονδίνο out-of-the-blue, νέος κύκλος σπουδών, ε, so what, πότε-πότε τηλέφωνα. Εναν χρόνο μετά, φατσώνονται σε ένα μπαρ, λίγες μέρες αφ’ότου τα είχε χαλάσει εκείνη (εκείνος ακόμη....) και άρχισαν να τα λένε. Το ποτό? Η μουσική? Ο φωτισμός? Το ότι την άκουγε? Φιλικός ώμος και άρχισε να του κλαίγεται.

    Κάποια στιγμή ο Αρης έπιασε τα ποτά τους (στεκόντουσαν όρθιοι, πήχτρα το μπαρ), τα έδωσε να τα κρατάει ένας άσχετος από δίπλα, και την ώρα που τον ρώτησε η Α-Ε γελώντας «τι έγινε, βρήκαμε βαστάζο τώρα?» την φίλησε πιάνοντας της με το ένα χέρι το κεφάλι απαλά. Μόλις τελείωσε, της χάιδεψε τα χείλη με το άλλο, πήρε τα ποτά και είπε «συγνώμη, σε διέκοψα, τι μου έλεγες λοιπόν για τον γκόμενό σου?»...

    (Τι να του πει? Ποιά είμαι? Πώς με λένε?!)

    Κι ένα επιμύθιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  104. Επιμύθιον
    =========

    Θα έλεγε κανείς πως στις ιστορίες μας οι πρώτες γνωριμίες ήταν από την αρχή το δέκα το καλό. Λάθος. Πως ο χρυσός θαμπώνει πιο πολύ μια γυναίκα ως σύμβολο από ένα φιλί. Κι αυτό λάθος. Πως ό, τι ευχηθείς, τελικά θα το πάθεις. Αυτό κι αν είναι λάθος!

    Το μόνο που φαίνεται ως κοινό είναι το ότι καθώς μεγαλώνουμε/ ωριμάζουμε/ μελανιάζουμε, μάλλον κάνουμε έναν συγκεκριμένο χώρο πάνω μας για να μπορεί να έρθει κάποιος και να κλικάρει με τις συνάψεις του πάνω στις δικές μας. Σίγουρα πολλοί άλλοι θα μπορούν να αγκιστρωθούν – κι εμείς επάνω τους.

    Αλλά εκείνο το συνταίριασμα που έχει τα πολλά γραπώματα είναι αυτό που φαίνεται ότι μας τραβάει περισσότερο. Κι ας αντιτίθεται σε ό,τι περιμένουμε ή φανταζόμαστε για τον εαυτό μας. Κι ίσως η πρώτη γνωριμία να μην είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάποιον, ίσως ούτε καν η πρώτη φορά που κάνουμε έρωτα μαζί του...

    Ισως είναι η πρώτη φορά που σκίζεται η ταπετσαρία του εαυτού μας και βγαίνει λίγο φως από μέσα, φωτίζει τον άλλον και τον βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής. Δε διαρκεί πολύ. Δε μπορεί να διαρκέσει πολύ. Κι αυτό μπορεί να γίνει και με την 100-ή φορά που θα τον δούμε, δεν έχει σημασία...

    (εντάξει αφεντικό? Αναπλήρωσα?)
    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  105. μίλα μας για το φεγγάρι για τ' αστέρια τ' ουρανού μίλησε μας για τον ήλιο κι όνειρα του δειλινού μίλα μας για τους ανθρώπους τους μεγάλους τους σοφούς δήθεν που τα ξέρουν όλα μα κι εσύ είσαι απ' αυτούς όμως μη μιλάς γι' αγάπη που δεν ξέρεις τι θα πει όμως μη μιλάς γι' αγάπη μη μιλάς είναι ντροπή μίλησε μας για ταξίδια και για χώρες μαγικές μίλα μας για καλοκαίρια και για όμορφες στιγμές μίλησε μας για βιτρίνες και για επίσημες βραδιές μίλα μας για τα τραγούδια και για ό,τι άλλο θες όμως μη μιλάς γι' αγάπη που δεν ξέρεις τι θα πει όμως μη μη μιλάς γι' αγάπη μη μιλάς είναι ντροπή...

    στέλιος μπικάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  106. Aphrodite!

    Το ήξερα πως το ποστ ήταν κομμένο και ραμμένο για σένα. Στο νου μου σε είχα όταν το έγραφα.

    Έγραψες. Ζωγράφισες. Και με δικαίωσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  107. Τα διάβασα σχεδόν όλα!
    Αυτό που θυμάμαι είναι σε μιά εκδρομή στο δημοτικό όταν πηγαίναμε. Είχαμε πάει σε ένα εκκλησάκι. Εμείς φεύγαμε από εκεί και γυρνάγαμε στα γύρω χωράφια και πορτοκάλια.(Απίστευτα νόστιμα πορτοκάλια)
    Θυμάμαι ότι είχα κόψει ένα και το έδωσα στην Πήγή(έτσι την έλεγαν).
    Καθώς γυρνούσαμε από την εκδρομή χώθηκα μέσα σε ένα χωράφι και έκοψα αγριολούλουδα(στο χωριό μου τα λένε φουστίνες, είναι άσπρα) έτρεξα γρήγορα στην τάξη μας και της τα άφησα κάτω από το θρανίο. Όταν τα ανακάλυψε(ευτυχώς ήταν φρέσκα ακόμα) την θυμάμαι που χαμογέλασε. Δυστυχώς δεν έιχα το κουράγιο να της πω ότι ήμουν εγώ. Μετά από λίγες μέρες την περίμενα με ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο και της το έδωσα.
    Είπα: Αυτό για σένα...
    - Ευχαριστώ, και χαμογέλασε.
    Δεν τα φτιάξαμε, ούτε την φίλησα ποτέ γιατί "οι φίλοι" μου, το είπαν στον αδερφό της που ήταν μεγαλύτερος από μένα και ήρθε και με απείλησε ότι θα με γ...! Πριν τρια χρόνια την είδα με τον γκόμενο της και πήγαμε για μπάνιο και για καφέ. Είναι πολύ όμορφη ακόμα.
    Σκέφτομαι ότι μου έχει φύγει αυτός ο ρομαντισμός... Απ' τη μια χαίρομαι που είμαι λίγο πιο ωμός, αλλά από την άλλη νιώθω κάπως περίεργα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  108. @ lili

    Εχθρότητα; Ίσως πριν τέσσερα χρόνια. Τώρα, πλέον, όχι. Η Αφροδίτη το έπιασε το νόημα. Ναι, ήθελα να δείξω το πείσμα της να κρατηθεί στη ζωή (της) και να αλλάξει τη ζωή (μας).

    Έχεις δίκιο όταν λες πως τα χωρισμένα ζευγάρια έχουν άλλους κώδικες. Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλα χωρισμένα ζευγάρια. Για τον εαυτό μου, όμως, μπορώ να πω ότι πριν έναν μήνα, όταν η πρώην γυναίκα μου έχανε τη δουλειά της, σε μένα τηλεφώνησε. Κι εγώ ήμουν αυτός που κίνησε γη και ουρανό, για να παραμείνει (όπως και παρέμεινε).

    Βλέπεις, ο χρόνος, τελικά, τα γιατρεύει όλα. Ακόμη και την οργή, για την -κοινή- ζωή που χάθηκε.

    Μπορεί η έκφραση να ήταν ατυχής. Πρώτα ήθελε να δείξει το πείσμα κι έπειτα να εξηγήσει την αγωνία. Όσο για τα αισθήματα, μην τα μπερδεύουμε. Δεν έγραψα για τον έρωτα, αλλά για την αγάπη. Όταν κρατήσεις στην αγκαλιά σου νεογέννητο -ειδικά το δικό σου- θα καταλάβεις. Σου εύχομαι να είναι εύκολη εκείνη η ώρα. Το συναίσθημα είναι απερίγραπτο.

    @ Aphrodite

    Με συγκίνησε η ιστορία σου (για την πρώτη σου γέννα μιλάω). Τελικά κάποια πράγματα μόνον μια μάνα μπορεί να τα καταλάβει. Α ρε τυχερές γυναίκες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  109. "Ισως είναι η πρώτη φορά που σκίζεται η ταπετσαρία του εαυτού μας και βγαίνει λίγο φως από μέσα, φωτίζει τον άλλον και τον βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής. Δε διαρκεί πολύ. Δε μπορεί να διαρκέσει πολύ. Κι αυτό μπορεί να γίνει και με την 100-ή φορά που θα τον δούμε, δεν έχει σημασία...", απλώς κλαίω, θεά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  110. Η πρωτη μας γνωριμια εγινε στις 23/8/06 στις 13:35. ειναι ενας ομορφος νεος 3940γρ και 52 εκατ υψος. Τον αγαπησα αμεσος και ,ναι, το λεω και δεν ντρεπομαι απο τοτε κοιμομαστε μαζι.Αχχ ο ερως!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  111. @m.m.,

    Υπόχρεη...
    :)))


    @diastimata,

    Δεν θα μπορούσα να μην "το πιάσω", ήσουν τόσο εύγλωττος! Να την χαίρεστε πάντα πεισματάρα!

    Είμαστε τυχερές αλλά και άτυχες ακριβώς στα ίδια πράγματα - η ευθύνη π.χ. όσο έχεις το παιδί μέσα σου είναι ασήκωτη!. Το γενετικό υλικό μοιρασμένο, αλλά η ανάπτυξή του εξαρτάται από σένα... Τι δώρο Θεούλη μου! Αλλά και... μαμά μου!!!

    Μακάρι ο χρόνος να τα γιατρεύει όλα. Το εύχομαι σε όλους μας δηλαδή...


    @scalidi,

    με συγκινείς όσο δεν φαντάζεσαι...


    (@andy - απο το επόμενο ποστ,

    ευχαριστώ για τα... P.R.!)


    (@harry - από το επόμενο ποστ,

    όλα τα πιάνεις άτιμο! Ευχαριστώ!)


    @afendiko

    Με τι τρόπο να σε ευχαριστήσω που να μη με πιάσουν όλοι στο μεζέ?
    :)))) (+ φωτοστέφανο από πάνω...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  112. Diastimata
    σευχαριστω για την απαντηση, για την διευκρινηση, ακομα κιαν δεν ησουν υποχρεωμενος.
    Ευχομαι η ηρεμια που εχει ελθει μεταξυ της πρωην γυναικας σου και σεν ανα ειναι μονιμη και οχι παροδικη. Με ολη μου την ψυχη να μην εχουν μεινει "αγκαθια"
    (τετοιο μου φανηκε το σχολιο, αυτο ειναι ολο)
    να ξεκαθαρισω εδω οτι καταλαβα με ποια εννοια εννοουσες το γυναικα 9 χρονων, αλλα σαν κορη της οποιας της τονιζοταν και της υπενθυμιζοταν η θηλυκη ιδοτητα της,και εχοντας ψαξει απο ψυχολογικης αποψης τις παρενεργειες, ενιωσα οτι επρεπε να τονισω την σημασια της διαφορας και την σημασια της επιλογης των λεξεων.


    συγγνωμη αν ημουν-που ημουν-επιθετικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  113. @Hlias,

    "Η πρωτη μας γνωριμια εγινε στις 23/8/06 στις 13:35. ειναι ενας ομορφος νεος 3940γρ και 52 εκατ υψος. Τον αγαπησα αμεσος και ,ναι, το λεω και δεν ντρεπομαι απο τοτε κοιμομαστε μαζι.Αχχ ο ερως!!"

    **********************

    ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑΑΑΑΑ!

    **********************

    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑΑΑ!!!!!

    Να σου ζήσει ο γιόκας!

    Καλά, τι διαστάσεις είναι αυτές, αν τώρα είναι τόσος (γέννηση 3.940!!!), όπου νά'ναι... πάει Εύζωνος!

    Καλά κάνεις και κοιμάστε μαζί. Εχει τόση ανάγκη αγκαλιάς...

    Κι αυτός είναι ερωτευμένος φυσικά!

    Too much love never hurt a baby!

    Και στη μαμά του συγχαρητήρια κι ευχές απ'όλους μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  114. Η πρώτη γνωριμία μας με τα γεμάτα καρκινογόνες ορμόνες φρέσκα (8 χρονών μόνο) βοειδή απο το Βέλγιο μας θυμίζει ότι μπορεί να φάμε "πλουσιοπάροχα" χωρίς να φάμε το κέρατο.
    Απο δω και πέρα θα λέμε "έφαγες ληγμένο βόδι Βελγίου;"

    Η ζωή μας όλη είναι μια ατέλειωτη κρουαζιέρα, μπαίνεις μέσα όλο ελπίδες για την θέα της απέραντης θάλασσας και βρίσκεις τον εαυτό σου στριμωγμένο σe μικρή μπανιέρα.

    Αφροδίτη,
    ωραία πλεγμένη η μαγική πλεξούδα σου.
    Σμυρναία μάγισσα του ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  115. Οι καλύτερες και ακροθιγώς ασφαλέστερες γνωριμίες μάλλον γίνονται στο νετ στο blog του Νίκου Δήμου γιατί συμβαίνει καμιά φορά να σκέφτεσαι μεγαλωφώνως και γραπτώς και είναι τότες που αναρωτιούνται οι κοπέλες τι άραγες έχει αυτό το άτομο να μου πει και τότε συμβαίνει το πανωσήκωμα κοπέλας που δεν είναι υπόθεση απλή εντός του διαδικτύου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  116. Εισαι εκει εξω, και ξερω οτι τα ματια σου θα κοιταξουν θαρρετα μες τα δικα μου. Δεν θα κοιταξουν αλλου, φοβισμενα, ουτε θα προσπαθησουν να κρυψουν σκεψεις.
    Εισαι κατω απο τον ιδιο ουρανο και σε νιωθω τοσο κοντα μου, νιωθω οτι τα βραδυα στον υπνο μου σε συναντω και περιμενω.
    Τα χερια σου στο προσωπο μου, το στερνο σου στην πλατη μου να με στηριζει, τα χερια μου στον ωμο σου να ξερεις οτι στεκομαι διπλα σου.
    μαζι να μοχθησουμε να δημιουργησουμε, μουσικη, παιδια, σπιτι, οτι φερει η μοιρα.
    Κοιτας τα λογια μου και ξερεις τι αισθηματα υπαρχουν απο πισω.
    κοιταω τα ματια σου και ξερω τι καρδια υπαρχει και το μυαλο που κυβερναει.
    Τι κιαν εχεις ελλατωματα, τι κιαν γερασω.
    Ο ανθρωπος μου θα φιλησει τις ρυτιδες των ματιων μου, ο ανθρωπος σου θα χαιδεψει το κεφαλι εκει που υπηρχανε μαλλια.
    και σαν ερθει η ωρα την τελευταια μου πνοη ν αφησω, στα δικα σου ματια θα χαθω, οπως κανω καθε βραδυ.





    Στην πρωτη γνωριμια που δεν εμελλε ακομα να γινει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  117. Δεν έχει σημασία ιδιαίτερη σε ποιο post θα με γνωρίσετε δεσποινίς. Θα ξελιγώνεστε και θα σας τρέχουν τα σάλια και τότες
    ε γ ώ
    στις κρίσιμες τις στιγμές
    της κρίσης
    ε γ ώ
    μόνος
    ε γ ώ
    και ολομοναχός
    θα αναγνωρίσω τα σημάδια
    θα σκύψω και θα σηκώσω το φόρεμα σας
    για να φιλήσω τα λεπτά λευκά σας χέρια
    και θα παραδωθώ κι
    ε γ ώ
    στην πιο βελούδινη τη δίνη
    ε γ ώ
    ο υπερήφανος μαμελούκος-λουκουμάς
    να με χρησιμοποιήσετε
    για να σκουπίσετε τα σάλια σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  118. Λίλι πολύ ρομαντικό το όνειρό σου, μ' έψησες.

    Δεν είμαι λουκουμάς σαν τον "σαλτάρω" αλλά μπορώ να σου φτιάξω ένα τραχανά Μετσόβου να γλύφεις τα δάκτυλά σου.

    Σού 'ρχομαι αγκαλιά λευκών ανθέων αχλαδίτσα μου!

    Υ.Γ.
    Έχουμε συναντηθεί στο παρελθόν;
    Περιοχή Αγίας Παρασκευής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  119. Είναι γνωστό σε όλους κ σε αυτούς που δεν το παραδέχονται, πως ο Θεός όταν αποφάσισε να μας δημιουργήσει είχε ένα κ μοναδικό σκοπό: να γεμίσει τις άπειρες ελεύθερες ώρες του γελώντας κ σκαρώνοντας μας ατέλειωτες φάρσες.

    Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μετριοπαθώς μπορείς να περιγράψεις ως τραγωδία ή καταστροφή. Χωρισμοί, καυγάδες, μπερδέματα. Με κουράσανε κ συνεχίζουνε. Αποφάσισα λοιπόν από νωρίς πως θα απέχω από το σπορ του έρωτα μιας κ μόνο δυστυχία φέρνει. Έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα κ πραγματικά κατάφερα να περάσω στη σχολή που ήθελα. Τον ίδιο καιρό έβγαινα με το Σωκράτη, καλό παιδί, με ανησυχίες κ αναζητήσεις. Ομολογώ, αν κ ντρέπομαι (λίγο), πως τον κρατούσα μόνο για παρέα κ η κοινή μας ζωή είχε την ίδια ένταση με αυτή ενός συνταξιούχου εφοριακού.

    Ώσπου ένα βράδυ γνώρισα τον καλύτερο του φίλο κ εδώ αρχίζει η φάρσα που λέγαμε. Ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα, εγώ που τα κορόιδευα όλα αυτά ως ψευτορομάντζα κακής ποιότητας. Στην αρχή έμεινα με το στόμα ανοιχτό κ το μυαλό μου κόλλησε τόσο πολύ που ο άνθρωπος θα φαντάστηκε ότι είμαι μουγκή ή αργόστροφη. Μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Βρισκόμουν ήδη σε ένα λιβάδι με πολύχρωμα λουλούδια, χρυσόσκονη παντού κ αγγέλους που κάνανε τσουλήθρα σε ουράνια τόξα.

    Εννοείται ότι τα φτιάξαμε κ πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Μέχρι που πάλι βγήκε στην επιφάνεια ο παλιός κακός μου εαυτός κ αφοσιώθηκα στην καριέρα. Διδακτορικά, θέσεις στις Βρυξέλλες, έτρεχα με μεγάλες ταχύτητες χωρίς να ξέρω κ εγώ τι με κυνηγάει.

    Καλεσμένη σε ένα φιλικό σπίτι συναδέλφων, μου ήρθε μια εικόνα, θα με πάρει η μάνα μου τηλέφωνο κ θα μου πει πως με ψάχνει ο Ηλίας. Σε ένα δευτερόλεπτο άκουσα το ντριν, σίγουρη για το τι πρόκειται να ακούσω. Τα παράτησα όλα κ μένω πια στην Αθήνα. Όσο για το τέλος της ερωτικής ιστορίας αυτό το κρατάω για μένα. Πάντως δεν δουλεύω ποτέ πια πάνω από 8, άντε 10 ώρες την ημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  120. april μέχρι να αναδειχθεί έστω και μία πιλότος Φόρμουλα 1 ή Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι - λυπάμαι αλλά το επίθετο εκφράζει μία πραγματικότητα. Αυτό δεν σημαίνει υποτίμηση. Ίσως αυτός ο χώρος να μην ενδιαφέρει τις γυναίκες - και μπορεί να έχουν δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  121. WOMEN DRIVERS IN FORMULA 1 GP:
    1958: Maria Teresa De Filippis - 4 GPs

    1975-76: Lella Lombardi - 12 GPs

    Drivers who failed to qualify: Giovanna Amati , Davina Galica, Desiré Wilson

    Δυό μόνο αναδείχθηκαν στα τελευταία 50 χρόνια.

    Να πω την αλήθεια έτυχε μια φορά σε όλη την ζωή μου να δω μια Ελληνίδα γυναίκα οδηγός να παίρνει στροφές γρήγορα και με πολύ μαεστρία σαν πραγματικά έμπειρη οδηγός.
    Με ενθουσίασε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  122. Μόνο που άλλο πολιτική, άλλο κοινωνιολογία κ άλλο λογοτεχνία...
    Από αυτή την ομορφιά, το αντρείκια που είναι σεξιστικό σας έμεινε? Δηλαδή όταν διαβάζετε νομοσχέδια της Βουλής, τι προσέχετε τις περιγραφές κ τις ποιητικές μεταφορές?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  123. zoi20 said...
    Μόνο που άλλο πολιτική, άλλο κοινωνιολογία κ άλλο λογοτεχνία...

    Eγώ είμαι λογοτέχνης - ούτε πολιτικός, ούτε κοινωνιολόγος.

    Κολλήσατε στο "αντρίκια" - συμφωνά με τα politically correct κλισέ. Μάλλον είστε φεμινίστρια των seventies...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  124. Nikos Dimou said...
    "Eγώ είμαι λογοτέχνης - ούτε πολιτικός, ούτε κοινωνιολόγος."

    Σωστό.
    Τα πολύτιμα αρώματα τα βάζουν σε μικρά μπουκάλια :)

    Γράφετε:
    "Κολλήσατε στο "αντρίκια" - σύμφωνα με τα politically correct κλισέ. Μάλλον είστε φεμινίστρια των seventies..."

    Για να δώ αν μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα των δύο φύλων:

    Νομίζω ότι η κοπελλιά δεν είχε ακόμα γεννηθεί όταν οργίαζε ο φεμινισμός της δεκαετίας του 70 άρα δεν μπορεί να εκφράζει μια τέτοια εποχή αφού δεν την έζησε.

    Ζοί των 20 μιλάμε για την εποχή πριν γεννηθείς, την δεκαετία του 70. Οχι μόνο δεν έβλεπες τότε Ελληνίδα να οδηγά αντρίκια αλλά ούτε καν έβλεπες γυναίκα στο τιμόνι.
    Η μνήμη μου της πρώτης Ελληνίδας οδηγού που είδα τότε ήταν μια γηραιά κυρία οδηγώντας την Μερσεντές της (του αποθανέντα συζύγου της υποθέτω) φορώντας κατάμαυρα ρούχα, μαύρο καπέλλο, και κάτασπρα γάντια.

    Η έκφραση μπορεί να είναι σήμερα κλισέ και να αλλάξει, αλλά λέγεται μια επιδέξια γυναίκα ότι οδηγά "αντρίκια" ή παίζει ποδόσφαιρο "αντρίκια" όπως λέμε ότι ένας επιδέξιος με τις γυναίκες άνδρας είναι "ρομαντικός" (λίγοι είναι οι άνδρες απο γεννετής ρομαντικοί ενώ οι γυναίκες σχεδόν όλες) ή λέμε οτι γιός της φροντίζει την μητέρα του "καλύτερα κι απο νοσοκόμα".
    Δεν λέμε όμως "καλύτερα κι απο νοσοκόμος".

    Θελουμε να υπάρχει ισότητα στα δικαιώματα μεταξύ άνδρα και γυναίκας αλλά υπάρχει ευτυχώς μια διαφορά στα βιολογικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά μεταξύ των δύο φύλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  125. Ωχ, μάλλον παρεξηγήθηκα! Η απάντηση πήγαινε σε αυτόν που σχολίασε το κείμενο κ όχι στον κύριο Δήμου. Εννοείται ότι ένας λογοτέχνης μπορεί να χρησιμοποιεί την λέξη αντρίκια όπως του αρέσει (προσωπικά ερωτεύτηκα κάποιον ακριβώς γιατί είχε αναπτυγμένη την γυναικεία του πλευρά κ δεν θα ήθελα κανείς να μου το κρίνει ως μη πολιτικά ορθό). By the way είμαι πολιτικός επιστήμονας κ ξέρω πόσο μπορούνε να σε αποπροσανατολίσουνε τα politically correct κολλήματα αν δεν έχεις ένα καλό λογοτεχνικό βιβλίο να σε φέρει στα ίσια σου. ΟΚ, ποτέ δεν θα γίνω λογοτέχνης, αφού ούτε δυο φράσεις δεν μπόρεσα να κάνω κατανοητές:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  126. Κ για το σωστό να λέγεται...
    Τα 70ς δεν τα έζησα κ για τη δικιά μου γενιά το μόνο που μας δένει με το παρελθόν είναι η καλή λογοτεχνία. Αυτή προσπάθησα να υπερασπιστώ κ να τονίσω πόσο ξένα (κ αντιποιητικά) είναι τα σχόλια περί φεμινισμού σε μια τόσο όμορφη σκηνή ενός άντρα που ερωτεύεται την οδήγηση μιας γυναίκας.
    For future reference, η πρώτη μου γλώσσα είναι τα αγγλικά κ υποθέτω ότι θα πρέπει να απολογηθώ αρκετές ακόμη φορές για τις ασυνταξίες που γράφω:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  127. Ξεκίνησα με το τρένο , το μεσημέρι της 11 Σεπτεμβρίου του 2004 από την Ολυμπιακή πρωτεύουσα , για να ανηφορίσω προς την Αθήνα ...
    Με τον Νίκο είχαμε μιλήσει μόνο από το τηλέφωνο , μου το είχε δώσει ο Κώστας για να με βοηθήσει με κάτι δουλειές που είχα να κάνω τότε στην Αθήνα … Βέβαια οι δουλείες δεν έγιναν ποτέ … Στην Αθήνα πήγαινα μόνο και μόνο για να τον γνωρίσω , πρώτη φορά ένας άνθρωπος με έφερνε σε εγκεφαλικό οργασμό …
    Δεν τον είχα δει ποτέ, ούτε καν από φωτογραφία , αλλά είχα εντυπωσιαστεί από την προσωπικότητα του … Έξω από το Ρίο το τρένο χάλασε , δεν είναι η πρώτη φορά , δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση αν και λένε ότι όταν μια σύμπτωση επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση … Τι κι αν έπεφτε το Σινούκ , τι κι αν κλείνανε τρία χρόνια από τότε που είχαν πέσει οι δίδυμη Πύργοι, εγώ πήγα … Αν και ταξιδεύω συχνά στατιστικά 8 στις 10 φορές που ταξιδεύω ή χαλάνε τα τρένα ή έχουν πάρει τηλέφωνο για βόμβα , αυτό μου έχει συμβεί και σε λεωφορεία ευτυχώς όχι ακόμα σε αεροπλάνα ή πλοία !!! Έτσι έφτασα στον σταθμό Πελοποννήσου με ώρες καθυστέρηση , αφού είχα κάνει οχτώ ώρες για ένα ταξίδι που κρατάει ακριβώς τις μισές ! Τον αναγνώρισα , μου είχε πει τι θα φορούσε , ήταν ντυμένος στα μαύρα , και η μπλούζα του έγραφε με μικρά άσπρα γράμματα το όνομα κάποιου συγκροτήματος … Πήγα ακριβώς πίσω του και τον ακούμπησα στον δεξί του ώμο , τότε εκείνος γύρισε και με φίλησε στο στόμα , με έπιασε αμέσως από το χέρι και πήγαμε προς του Γκύζι ! Ξέρω ότι σε μερικούς μπορεί να ακούγονται εξωφρενικά όλα αυτά κι όμως συμβαίνουν , σε εμένα τουλάχιστον συνέβησαν ! Περάσαμε μαζί 2 υπέροχα χρόνια , δηλώνω απερίφραστα ότι είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ μου , και ένας άνθρωπος που θα θαυμάζω για πάντα και θα υποκλίνομαι πάντα στις πνευματικές του ικανότητες και στις εμπειρίες του … Είμαι ευτυχισμένη γιατί κοντά του , έζησα κι εγώ τις πιο απερίγραπτές στιγμές της μικρής ζωής μου … Κλείνοντας θα ήθελα να συμπληρώσω , ότι αυτά τα 2 χρόνια δεν έφτασε μόνο τον νου και την φαντασία μου , σε ατελείωτους και απανωτούς οργασμούς , αλλά έκανε τη σάρκα μου να φλέγεται κι αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος για να μείνει πάντα στο μυαλό μου σαν την πιο γλυκιά ανάμνηση ! Χθες 10/9/ 06 , αυτή η σχέση έφτασε στο τέλος της .. Έκλεισε με ένα πάρα πολύ άδοξο τέλος , σε σχέση με το πόσο ένδοξα ζήσαμε μαζί ! Αποβιβαστήκαμε και οι δυο σε διαφορετικούς σταθμούς , κι αλλάξαμε πορείες …

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  128. Τάκη Αλεβαντή: Δηλαδή τι θάθελες; Να κάτσει να γράψει στο δίκτυο για τις προσωπικές του σχέσεις και το πως έκανε έρωτα ο ίδιος για να πάρει το ok από σένα ότι είναι άξιος εραστής;

    Πολύ μονομερή άποψη για τον έρωτα έχεις μωρ' αδερφάκι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.